''Εξαποστελείς τό πνεύμα σου...'' 2023\02\14 21-59-23

Metropolitan Philaret of New York, On the Shameful Silence in the Face of Blasphemy:

 

Metropolitan Philaret of New York, On the Shameful Silence in the Face of Blasphemy:

"I want to tell you about one incident that happened not so long ago, and which would be difficult even to imagine a few years ago - now we are going down more and more.

One person came from Paris and spoke about an incident that took place at a so-called "ecumenical meeting". Of course, you know what ecumenism is - it is a heresy of heresies: it wants to completely destroy the essence of the Orthodox Church as the guardian of the Truth and create some kind of new, strange church.

That's how this "ecumenical meeting" went. In attendance were a so-called Orthodox archpriest from the Paris Theological Institute, a Jewish rabbi, a pastor and a Catholic priest. At first, they seemed to be praying, and then speeches began. And then, forgive me for saying such things from the holy Ambo; I want to show you what we came to, the Jewish rabbi said that the Lord Jesus Christ was the illegitimate son of a depraved woman ...

But this is not the main horror. The Jewish people resisted God for a long time, so this is not surprising. But the horror was that when he said this, everyone was silent. Later, a man who heard this terrible blasphemy asked the Orthodox archpriest: "How could you be silent?" He replied, "I didn't mean to offend that Jew." You can't insult a rabbi, but you can insult the Blessed Virgin Mary! Look at the state we've come to! How often does this happen to all of us now, when we do not have the courage to rise, when necessary, to the defence of our shrine! An Orthodox clergyman must zealously rise up against blasphemy, just like St. Nicholas did when he stopped the mouth of a heretic...

But now, unfortunately, we have become, as they say, "shamefully indifferent to both evil and good." And it was precisely on the basis of this indifference, a kind of sense of self-preservation, that the heresy of ecumenism was established - as well as apostasy. The retreat is becoming more and more obvious...

Let us remember, brethren, that Christian love embraces everything in itself, is compassionate towards all, desires that all be saved, and pities us, is merciful and loves every creature of God; but where it sees a deliberate attack on the truth, it turns into a fiery jealousy that cannot bear blasphemy. And it must always be so because every Orthodox Christian must be zealous for God."

Μετάφραση google

Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος της Νέας Υόρκης, περί της ντροπιαστικής σιωπής στο πρόσωπο της βλασφημίας:

«Θέλω να σας πω για ένα περιστατικό που συνέβη πριν από λίγο καιρό, και το οποίο θα ήταν δύσκολο ακόμη και να το φανταστώ πριν από μερικά χρόνια - τώρα κατεβαίνουμε όλο και περισσότερο.

Ήρθε ένα άτομο από το Παρίσι και μίλησε για περιστατικό που έλαβε χώρα σε λεγόμενη «οικουμενική συνάντηση». Φυσικά, γνωρίζετε τι είναι ο οικουμενισμός - είναι μια αιρετική αιρετική: θέλει να καταστρέψει εντελώς την ουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως φύλακα της Αλήθειας και να δημιουργήσει κάποια νέα, παράξενη εκκλησία.

Έτσι πήγε σε αυτή την "οικουμενική συνάντηση". Παρευρέθηκαν ένας λεγόμενος Ορθόδοξος αρχιερέας από το Θεολογικό Ινστιτούτο του Παρισιού, ένας Εβραίος ραβίνος, ένας πάστορας και ένας καθολικός ιερέας. Στην αρχή φαινόταν να προσεύχονται, και μετά άρχισαν οι ομιλίες. Και μετά, συγχωρήστε με που λέω τέτοια πράγματα από τον άγιο Άμβωνα· θέλω να σας δείξω πού φτάσαμε, ο Εβραίος ραβίνος είπε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν ο νόθος γιος μιας διεφθαρμένης γυναίκας...

Αλλά αυτή δεν είναι η κύρια φρίκη. Ο Εβραϊκός λαός αντιστάθηκε στον Θεό για μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Αλλά η φρίκη ήταν ότι όταν το είπε αυτό, όλοι σιωπούσαν. Αργότερα, ένας άνθρωπος που άκουσε αυτή την τρομερή βλασφημία ρώτησε τον ορθόδοξο αρχιερέα: «Πώς μπόρεσες να σιωπήσεις; " Εκείνος απάντησε, "Δεν ήθελα να προσβάλω αυτόν τον Εβραίο". Δεν μπορείς να προσβάλλεις έναν ραβίνο, αλλά μπορείς να προσβάλλεις την Παναγία! Κοιτάξτε σε τι κατάσταση φτάσαμε! Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό σε όλους μας τώρα, όταν δεν έχουμε το θάρρος να σηκωθούμε, όταν είναι απαραίτητο, στην υπεράσπιση της Πίστης μας! Ένας ορθόδοξος κληρικός πρέπει να ξεσηκωθεί με ζήλο ενάντια στη βλασφημία, όπως έκανε ο Άγιος Νικόλαος όταν σταμάτησε το στόμα ενός αιρετικού...

Τώρα όμως δυστυχώς γίναμε, όπως λένε, "ντροπιαστικά αδιάφοροι και για το κακό και για το καλό. " Και ακριβώς στη βάση αυτής της αδιαφορίας, ένα είδος αίσθησης αυτοσυντήρησης, καθιερώθηκε η αίρεση του οικουμενισμού - καθώς και η αποστασία. Η υποχώρηση γίνεται όλο και πιο εμφανής...

Ας θυμόμαστε, αδελφοί, ότι η χριστιανική αγάπη αγκαλιάζει τα πάντα από μόνη της, είναι συμπονετική προς όλους, επιθυμεί να σωθούν όλοι, και μας λυπάται, είναι φιλεύσπλαχνος και αγαπά κάθε πλάσμα του Θεού· αλλά όπου βλέπει μια σκόπιμη επίθεση στην αλήθεια, μετατρέπεται σε ένα φλογερό ζήλο που δεν μπορεί να αντέξει την βλασφημία. Και πρέπει πάντα να είναι έτσι γιατί κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πρέπει να έχει ζήλο για τον Θεό».

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/photo/?fbid=5943710089056785&set=gm.1385359168919309&idorvanity=570496233738944

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

              

Αν ρωτήσετε εφήβους τι είναι έρωτας, πιθανότατα θα δυσκολευτούν να σας απαντήσουν. Οι περισσότεροι θα μείνουν στο "μου αρέσει κάποιος/α", "θέλω κάποιον/α", "είμαι κολλημένος/η σε κάποιον/α", "τον/την σκέφτομαι συνέχεια", αλλά δύσκολα θα ακούσετε την απάντηση "δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν/ή". Και ακόμη πιο δύσκολα θα μπορέσετε να πάρετε απάντηση που να  συνδέει τον έρωτα με την αγάπη. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Κι όμως, σε "γιορτές" ερωτευμένων οι περισσότεροι/τες δεν θα αρνηθούν να συμμετάσχουν, ούτε θα λείψουν τα κρυφόγελα, όταν τους ρωτήσεις.

                Όλα αυτά δεν έχουν προκύψει τυχαία.  Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο έρωτας έχει ταυτιστεί με το σώμα, με την εμφάνιση, με την σεξουαλικότητα και μόνο. Το "μαζί" δεν συνδέεται με την ολότητα του ανθρώπου, με το σώμα και την ψυχή ως ενότητα. Έτσι, ο έρωτας δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από την σωματική, την σαρκική του απολυτότητα. Ίσως δεν χρειάζεται και συναισθήματα. Αρκεί το γούστο. Όταν ένας ολόκληρος κόσμος, και τηλεοπτικός και διαδικτυακός και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, ασχολείται μόνο με την προβολή ζευγαριών χωρίς έκφραση συναισθημάτων, αλλά μόνο με την παρουσία τους σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή με χωρισμούς, όταν παραδείγματα πιστότητας σε ζευγάρια γίνονται ολοένα και πιο σπάνια, τότε γιατί η νεώτερη γενιά, η οποία λειτουργεί μιμητικά, να νοιαστεί να δει, να μάθει, να νιώσει τι σημαίνει έρωτας αληθινά;

                Ας μην ξεχνούμε και την φοβία της Εκκλησίας να μιλήσει για τον έρωτα ως συστατικό στοιχείο του γάμου, της σχέσης, της από κοινού ζωής, μήπως και κατηγορηθεί για ήττα από το κοσμικό φρόνημα. Αν ο Δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπου μάς ήθελε ανέραστους, δεν θα έλεγε "ποιήσωμεν τω ανθρώπω βοηθόν κατ'  αυτόν", αλλά θα αρκούνταν στη δημιουργία ενός μηχανισμού αναπαραγωγής. Δεν θα ευλογούσε τον έρωτα και την αγάπη στα πρόσωπα του άνδρα και της γυναίκας, όχι για να πληθυνθεί μόνο ο άνθρωπος, αλλά για να μπορέσει να συνοδοιπορήσει στην οδό της βασιλείας του Θεού, κατεξοχήν οδό αγάπης. Όταν ιδανικό των πολλών στην εκκλησιαστική ζωή είναι ο μοναχισμός και μόνο αυτός, τότε ποια αντίβαρα στην ανέραστη ή την ταυτισμένη με την σωματικότητα εποχή μας, μπορούμε να αντιτάξουμε ως πρότυπα για τα παιδιά μας;

                "Τίμιος ο γάμος και η κοίτη αμίαντος", μας λέει η φωνή του αποστόλου Παύλου.  Έχει τιμή ο γάμος διότι είναι καρπός του έρωτα και χαρακτηρίζεται από την πιστότητα του ενός απέναντι στον άλλον. Ότι ο άλλος είναι ο άνθρωπός του. Η χαρά της ομόνοιας και της ενότητας. Ότι μέσα από τον έρωτα που γίνεται συνύπαρξη ευλογημένη από τον Θεό ο άνθρωπος μαθαίνει να εκκόπτει το ίδιον θέλημα. Μαθαίνει να ανέχεται εν αγάπη. Μαθαίνει να βαστάζει τα βάρη του άλλου. Κι αυτός είναι ο σκοπός κάθε ασκητικότητας μέσα στην Εκκλησία. Αλλά τούτο δεν γίνεται χωρίς συναίσθημα. Χωρίς λαχτάρα κοινωνίας. Χωρίς υπέρβαση του εγώ. Χωρίς λόγο με τον άλλο. Χωρίς μετοχή όλης της ύπαρξης, του σώματος και της ψυχής στην ηδονή και την οδύνη της σχέσης. Χωρίς νίκη κατά του θανάτου που μας λέει "εγώ και μόνο εγώ".

                Αντί για φοβικά σύνδρομα λοιπόν ή για προσποίηση με το πρόσχημα ότι ο έρωτας είναι της αμαρτωλότητας, ας επιλέξουμε να μιλήσουμε και να δείξουμε τον πληρωτικό της ύπαρξης έρωτα, που γεννά νόημα αγαθότητας και ζωής που μοιράζεται για να μην είναι κλεμμένη (Στ. Σπανουδάκης).   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 15 Φεβρουαρίου 2023

ΠΗΓΗ:ΒΗΜΑΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΒΓΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ

 

Δέν εἶναι πού πῆρα τῶν ὀμματιῶν μου

καί χάθηκα ἀπό τό πρόσωπό Σου.

Δέν εἶναι πού ξενιτεύθηκα

σέ χῶρες μαγεμένες κι ἄγνωστες

κι ἡ ξενιτιά κι ὁ θάνατος εἶναι τό ἴδιο.

Δέν εἶναι πού κατέβηκα σκαλί-σκαλί

ὅλα τά ὑπόγεια τῆς Νινευΐ…

Εἶναι πού ἔχεις βγεῖ στό παραθύρι

καί τρῶς τό δρόμο μέ τά μάτια σου,

μέτρο τό μέτρο, πόντο τόν πόντο

καταβροχθίζεις τήν ἀπόσταση,

ξαγρυπνᾶς μέρα καί νύχτα,

περιμένοντας τό γυρισμό μου.

Ἔχεις ἀκουμπήσει τά χέρια σου

στό περβάζι τοῦ παραθύρου

μέ τό πρόσωπο στίς παλάμες σου.

Ἀνακατεύεις καί μασᾶς τά γένια σου

κοιτάζοντας ἐπίμονα στό δρόμο.

Τό βλέμμα σου αὐτό τῆς ἀναμονῆς

μέ ἐξουθενώνει.

Γι’ αὐτό, ἐσύ ξέρεις γιά μένα

δέν εἶναι πού πῆρα τῶν ὀμματιῶν μου.

Εἶναι πού ἔχεις βγεῖ στό παραθύρι…

(Δ. Μποσινάκης)

https://www.imaik.gr/?cat=18

Λόγος ΟΒ (Αββά Ισαάκ του Σύρου)

 Ο οποίος περιέχει απόψεις ωφέλιμες και γεμάτες από την σοφία του Αγίου Πνεύματος.

Η πίστις είναι η θύρα των μυστηρίων του Θεού. Όπως ακριβώς οι σωματικοί οφθαλμοί χρησιμεύουν για τα αισθητά πράγματα, έτσι και η πίστις χρησιμεύει για τους κρυμμένους θησαυρούς στους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής.

Έχουμε δύο ψυχικούς οφθαλμούς, όπως λέγουν οι πατέρες, όπως τους δύο σωματικούς οφθαλμούς, που όμως δεν επιτελούν την ίδια λειτουργία της οράσεως∙ διότι μέσα από τον ένα οφθαλμό της ψυχής βλέπουμε την κρυμμένη δόξα του Θεού, αυτήν που εμπεριέχεται στις φύσεις των όντων, δηλαδή την δύναμί του, την σοφία και την αδιάλειπτη πρόνοιά του για εμάς, την οποία την αντιλαβανόμαστε από την μεγαλειώδη διακυβέρνησί του∙ επίσης με τον ίδιο οφθαλμό βλέπουμε και τα ουράνια τάγματα των αγγέλων, που είναι σύνδουλα με εμάς.

Και με τον άλλο θα  βλέπουμε τη δόξα της αγίας του φύσεως. Όταν μας χαρίζεται η μεγαλοσύνη του και μας εισάγη στα πνευματικά μυστήρια, τότε ανοίγει για τη σκέψι μας η θύρα της πίστεως.

Χάρις μετά από τη χάρι δόθηκε στους ανθρώπους η χάρις της μετανοίας.

Μετάνοια είναι η δεύτερη πνευματική αναγέννησης από τον Θεό. Εκείνο τον αρραβώνα, τον οποίο λάβαμε από την πίστι, τον δεχόμαστε από το χάρισμα της μετανοίας.

Μετάνοια είναι η θύρα του θείου ελέους, η οποία ανοίχθηκε σε αυτούς που την αναζητούν. Μέσω της θύρας της μετανοίας εισερχόμαστε στο θείο έλεος και χωρίς αυτή την θύρα δεν βρίσκουμε έλεος∙ διότι όλοι έχουμε αμαρτήσει, σύμφωνα με τη θεία Γραφή, και δικαιούμαστε δωρεά μέσω της χάριτος του Θεού.

 Η μετάνοια είναι η δεύτερη χάρις και γεννιέται στην καρδιά του ανθρώπου από την πίστι και τον φόβο. Ο φόβος είναι η πατρική ράβδος του Θεού, που μας κυβερνά, ώσπου να φθάσουμε στον πνευματικό παράδεισο των καλών απολαύσεων και όταν φθάσουμε εκεί, τότε μας αφήνει και επιστρέφει πίσω.

Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού, στην οποία εμπεριέχεται ο παράδεισος όλων των μακαρισμών, όπου τράφηκε υπερφυσικά ο μακάριος Παύλος και, αφού γεύθηκε το ξύλο της ζωής σ’ εκείνον τον παράδεισο, αναφώνησε λέγοντας, «αυτά που μάτι δεν τα είδε, και αυτί δεν τα άκουσε, και στην καρδιά του ανθρώπου δεν ανέβηκαν∙ αυτά που ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που τον αγαπούν». Από αυτό το ξύλο εμποδίστηκε ο Αδαμ μέσω της συμβουλής του διαβόλου.

Το ξύλο της ζωής είναι η αγάπη του Θεού, από την οποία εξέπεσε ο Αδάμ και δεν τον συντρόφευσε πλέον η χαρά, αλλά εργαζόταν και κοπίαζε στη γη των αγκαθιών.

Όσοι στερήθηκαν την αγάπη του Θεού, τρώγουν το ψωμί του ιδρώτα μέσα από τα έργα τους, ακόμη και αν βαδίζουν στον ίσιο δρόμο∙  το οποίο ψωμί απαγορεύθηκε να φάη ο Αδαμ μετά την παράβασι. Έως ότου να αποκτήσουμε την αγάπη προς τον Θεό, εργαζόμαστε στη γη των αγκαθιών και ανάμεσα στα αγκάθια σπέρνουμε και θερίζουμε, ακόμη και αν ο σπόρος μας γίνει σπόρος δικαιοσύνης∙ και όλη την ώρα τρύπιομαστε από το αγκάθια, και όσο και αν δικαιωθούμε, πάλι από τον ιδρώτα του προσώπου μας ζούμε. Όταν όμως αποκτήσουμε την αγάπη, τότε τρεφόμαστε από τον ουράνιο άρτο και παίρνουμε δύναμη χωρίς έργο και κόπο.

Ο ουράνιος άρτος είναι ο Χριστός, ο οποίος κατέβηκε από τον ουρανό και έδωσε ζωή στον κόσμο∙ και αυτή είναι η τροφή των αγγέλων.

Ο όποιος βρήκε την αγάπη, εσθίει κάθε μέρα και ώρα τον Χριστό, και γίνεται αθάνατος από αυτό∙  διότι λέει, ‘όποιος τρώει από τον άρτο, τον οποίο εγώ θα δώσω σε αυτόν, δεν θα γνωρίσει τον θάνατο’. Μακάριος λοιπόν είναι αυτός που τρώει από αυτόν τον άρτο της αγάπης, ο οποίος είναι ο Ιησούς Χριστός. Όποιος εσθίει από την αγάπη, λαμβάνει ως τροφή τον Χριστό, τόν Θεό των πάντων. Το μαρτυρεί ο Ιωάννης, όταν λέη,  ότι ‘ο Θεός είναι αγάπη'. Όποιος λοιπόν ζει μέσα στην αγάπη, καρπώνεται ζωή από τον Θεό και αναπνέει στον παρόντα κόσμο εκείνον τον αέρα της αναστάσεως, τον οποίο αέρα απολαμβάνουν οι δίκαιοι στην ανάσταση.

Η αγάπη είναι η βασιλεία, την οποία υποσχέθηκε μυστικά ο κύριος στους Αποστόλους, όταν είπε ότι θα φάνε στη βασιλεία του∙  διότι το, «τρώγεται και πίνετε στη βασιλεία μου», τι άλλο σημαίνει, παρά την αγάπη; επειδή η αγάπη έχει τη δυνατότητα να τρέφει τον άνθρωπο αντί για το φαγητό και το ποτό.

 Αυτός είναι « ο οίνος ο οποίος ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου». Μακάριος λοιπόν είναι αυτός που πίνει από αυτόν τον οίνο. Από αυτόν τον οίνο έπιναν οι ακόλαστοι, και γίνονταν ευλαβείς∙ έπιναν οι αμαρτωλοί, και λησμονούσαν τους δρόμους των αμαρτιών∙ έπιναν οι μέθυσοι και γίνονταν νηστευτές∙  έπιναν οι πλούσιοι, και επιθύμησαν τη φτώχεια∙ έπιναν οι φτωχοί, και πλούτιζαν με την ελπίδα∙ έπιναν οι άρρωστοι, και γίνονταν δυνατοί∙ έπιναν οι αμαθείς, και απέκτησαν σοφία.

Όπως δεν είναι δυνατόν να περάσει κάποιος στη μεγάλη θάλασσα χωρίς πλοίο, έτσι δεν μπορεί κάποιος ακόμα χωρίς το θείο φόβο, να περάσει προς την αγάπη. Την βρωμερή θάλασσα των αμαρτιών, η οποία έχει τοποθετηθή ανάμεσα σε εμάς και τον νοερό παράδεισο (και να φθάσει στην αγάπη του Θεού∙ αυτή την βρωμερή θάλασσα) μόνο μέσω του πλοίου της μετανοίας μπορούμε να διαβούμε, η οποία μετάνοια έχει για κωπηλάτες τον θείο φόβο. Εάν αυτή η κωπηλάτες του φόβου δεν κυβερνούν σωστά το πλοίο της μετανοίας, μέσα από την οποία διερχόμαστε την θάλασσα του παρόντος βίου προς τον Θεό, καταποντιζόμαστε στη βρωμερή θάλασσα των παθών. Η μετάνοια είναι το πλοίο, ο θείος φόβος είναι οι κωπηλάτες, και η αγάπη είναι το θεϊκό λιμάνι.

Ο φόβος μας καθίζει στο πλοίο της μετανοίας και μας περνά, μέσα από τη βρωμερή θάλασσα του κόσμου, στο θείο λιμάνι, που είναι η αγάπη, στο οποίο διαβαίνουν όλοι αυτοί που κοπιάζουν και είναι κατάφορτωμένοι, μέσω της μετανοίας. Όταν φθάσουμε την αγάπη, φθάσαμε στον Θεό και έφτασε στο τέλος του ο δικός μας δρόμος, και διαβήκαμε στην από εκεί πλευρά αυτού του κόσμου, όπου είναι ο Πατέρας και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα∙ στον οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος και είθε να μας αξιώση απολαύσουμε και εμείς αυτή τη δόξα του και την αγάπη που προέρχεται από τον φόβο του. Αμήν.

 

ΠΗΓΗ: «ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ» ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Απόδοσεις στην Νεοελληνική υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου

The Holy Monastery of Koutloumousiou. Athos. A Full-Length English Film....

Φάρμακα σταλμένα από τον Ιησού, Από τον Ευεργετινό

Είπε ο αββάς Ζωσιμάς: «Στην προθυμία, με την οποία κινείται η προαίρεσή μας, υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις. Και μπορεί μια προαίρεση θερμή να προσφέρει σε μία ώρα στον Θεό αυτά που δεν προσφέρει άλλη προαίρεση νωθρή σε πενήντα χρόνια. Για παράδειγμα, αν δουν οι δαίμονες ότι κάποιον τον πρόσβαλαν ή τον εξευτέλισαν ή τον έβλαψαν ή του έκαναν οτιδήποτε άλλο, και αυτός λυπάται όχι για το κακό που έπαθε, αλλά επειδή δεν υπέμεινε με γενναιότητα αυτή την επίθεση, τότε οι δαίμονες φοβούνται πολύ. Γιατί γνωρίζουν ότι αυτός πήρε τον δρόμο τον αληθινό και θέλει να βαδίζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού».

Ο ίδιος αββάς έλεγε: «Αν κάποιος θυμηθεί εκείνον που τον λύπησε ή τον περιγέλασε ή τον έβλαψε ή του έκανε κάποιο άλλο κακό, οφείλει να τον θεωρεί γιατρό του και να προσεύχεται γι’ αυτόν από τα βάθη της ψυχής του. Αν όμως πλέκει λογισμούς εναντίον του, επιβουλεύεται την ίδια του την ψυχή, όπως οι δαίμονες, ή μάλλον ο ίδιος γίνεται για τον εαυτό του δαίμονας και εχθρός, γιατί δεν επιθυμεί να απαλλαγεί από την κακία αλλά να είναι αθεράπευτα άρρωστος. Αν δηλαδή δεν ήταν άρρωστος, δεν θα υπέφερε εξαιτίας εκείνου, ο οποίος τον λύπησε ή τον κακολόγησε, και τον οποίο του έστειλε σαν γιατρό ο Χριστός, για να του φανερώσει με την προσβολή και τη ζημία το πάθος του.

» Αν λοιπόν επιθυμεί πραγματικά να θεραπευτεί, οφείλει να τον θεωρεί ευεργέτη και να δέχεται αυτά που του κάνει σαν θεραπευτικά φάρμακα σταλμένα από τον Ιησού, και να ευχαριστεί γι’ αυτά, έστω και αν για την ώρα του προξενούν πόνο. Γιατί και ο άρρωστος δεν ευχαριστιέται να τον κόβουν ή να τον καυτηριάζουν ή να του δίνουν καθαρτικά· αντίθετα, αυτά τα θυμάται με αηδία. Επειδή όμως έπεισε τον εαυτό του ότι είναι αδύνατο να απαλλαγεί από την αρρώστια χωρίς αυτά, αφήνεται πλέον στα χέρια του γιατρού, γνωρίζοντας ότι με λίγη αηδία θα απαλλαγεί από όλη τη νοσηρή κατάσταση και από μακροχρόνια αρρώστια.

» Καυτήρας (*) του Ιησού είναι αυτός που σε βλάπτει ή σε προσβάλλει, αλλά σε απαλλάσσει από την πλεονεξία ή την υπερηφάνεια. Αν όμως δεν τα υπομένεις αυτά, και όχι μόνο δεν ευχαριστείς, αλλά πλέκεις και λογισμούς εναντίον του αδελφού, είναι σαν να λες στον Ιησού· “Δεν θέλω να με γιατρέψεις. Δεν θέλω να πάρω τα φάρμακά σου. Προτιμώ να σαπίσω στα τραύματά μου”. Και τι να σου κάνει πλέον ο καλός Κύριος; Να ξέρεις λοιπόν, αδελφέ, ότι, όποιος αποφεύγει ωφέλιμο πειρασμό, αποφεύγει την αιώνια ζωή.

» Έλεγε και ο Ευάγριος· “Εγώ, αυτούς που με κακολογούν, δεν τους κατηγορώ, αλλά και ευεργέτες τους αποκαλώ· και δεν διώχνω τον γιατρό των ψυχών, που δίνει στην κενόδοξη ψυχή μου ως φάρμακο την καταφρόνηση. Φοβάμαι δηλαδή μην τυχόν πει και για τη δική μου ψυχή: Μεταχειριστήκαμε φάρμακα για τη Βαβυλώνα, αλλά δεν γιατρεύτηκε (Ιερ. 28:9)”. Πράγματι, ο Κύριός μας, καθώς είναι αγαθός, μας έδωσε άγιες εντολές για την καταπολέμηση των κακιών μας, με σκοπό να τις καθαρίζουν με καυτηριάσεις και καθαρτικά. Είναι λοιπόν αδύνατο να απαλλαγεί κανείς αλλιώς από την αρρώστια, παρά μόνο με τις ταιριαστές και κατάλληλες θεραπείες».

(*) Ιατρικό εργαλείο που χρησιμοποιείται για καυτηριάσεις.

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση Β’, σελ. 48. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2003.

ΠΗΓΗ: https://paterikos.blogspot.com/2023/02/blog-post_63.html

Γάλλος εκπαιδευτικός: ”.. Σκόπιμα κατέστρεψαν το σχολείο…”

 

Γάλλος εκπαιδευτικός συγγραφέας του “La fabrique des crétins Η παραγωγή των κρετίνων”: ”Το φιλελεύθερο σύστημα δεν θέλει σκεπτόμενα άτομα αλλά ημι-αναλφάβητους καταναλωτές, πιόνια. Δεκάδες χιλιάδες ευφυή παιδιά θυσιάστηκαν στο βωμό της αναπαραγωγής της κάστας. Σκόπιμα κατέστρεψαν το σχολείο…” ΒΙΝΤΕΟ

«Το σύστημα δεν θέλει σκεπτόμενα άτομα[..] Παράγει ηλίθιους καταναλωτές της τηλεόρασης, που χειραγωγούνται σε κάθε εκλογές για τη μεγαλύτερη δόξα μιας κάστας που αυτοαναπαράγεται» Jean Paul Brighelli Γάλλος εκπαιδευτικός και δοκιμιογράφος συγγραφέας του “La fabrique des crétins ” ” Η παραγωγή των κρετίνων”. Εδώ σε συνέντευξη του. ( σσ και το χειρότερο δεν θέλει ούτε καν εκπαιδευτικούς σκεπτόμενους άλλα άβουλα πειθήνια όργανα της εκάστοτε γραμμής) Καταγγέλει το σύστημα καστών στην κοινωνία και την αναπαραγωγή των ελίτ και μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Η εξουσία γίνεται στο νεοφιλελευθερισμό με βάση το κληρονομικό δίκαιο) Σοκάρει: Υπάρχουν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες ευφυή παιδιά που θυσιάστηκαν στο βωμό της αναπαραγωγής της κάστας..( για τους απόφοιτους του Χάρβαντ που τελειώνουν σχολεία της ελίτ ως μόνο διαβατήριο για θέσεις εξουσίας χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι)

–Εδώ και χρόνια αυτό που συνέβη είναι ότι το σχολείο σκόπιμα καταστράφηκε με αυτό που αποκαλούμε Πρωτόκολλο της Λισαβώνας που καθόρισε το εξής: έχουμε ανάγκη από 10% εντός του πλαισίου και 90% καταναλωτές. Καταναλωτές είναι μια λέξη που κι εσείς το παρατηρήσατε ”χτυπάει” άσχημα που θα ξοδεύουν που θα καταναλώνουν φαγητό σαν κυνηγόσκυλα στον καναπέ τους αναμασώντας τις τηλεπαραγγελίες. Oρίστε αυτός είναι ένας εθνικός στόχος..

-Μα θα σας πουν είστε ένας συνωμοσιολόγος..

-Όχι δεν είμαι καθόλου συνωμοσιολόγος.

-Δηλ. θέλετε να πείτε ότι η δημόσια εκπαίδευση θα ήθελε να κάνει τους Γάλλους ανόητους; ( σσ κατ΄αντιστοιχία τους Έλληνες)

-όχι η δημόσια εκπαίδευση, η δημόσια εκπαίδευση είναι ένα εργαλείο. Αυτό είναι το σύστημα τέτοιο όπως εφαρμόστηκε από τα χρόνια του 70 που αποκαλούμε τώρα νεοφιλελευθερισμό ..

-….Δεν μπορώ παρά να αναφέρω αυτή τη φράση (από το βιβλίο σας): η φιλελεύθερη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από ένα καλλιεργημένο λαό αλλά από ημι-αναλφάβητους καταναλωτές επιδεκτικούς να μετακινούνται σαν τα πιόνια εντός ενός συστήματος uberisè από την κορυφή ως τα νύχια αποβλακωμένους από την τηλεόραση χειραγωγούμενους στις κάθε εκλογές προς δόξαν της πιο μεγάλης αυτο-αναπαργώμενης αυτο-αναπληρούμενης κάστας.

–αυτό είναι γιατί όπως εσείς γνωρίζετε άλλοτε το σχολείο ήταν ένα σχολείο που δεν δίσταζε να εφαρμόσει αυτό που λέμε δημοκρατικό ελιτισμό. Δηλ. ωθούσε κάθε μαθητή στο μάξιμουμ των ικανοτήτων του και φύλαγε, προστάτευε τους καλύτερους. Δεν είμαστε πια σε αυτό το μοντέλο.Tώρα πείσαμε την κάστα της εξουσίας αυτή είναι πλέον μια αριστοκρατία, μια ολιγαρχία που τα παιδιά της είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι της. Οπότε αυτή η ολιγαρχία βάζει τα παιδιά της σε 2 με 3 σχολεία στο Παρίσι Henri IV,Λουδοβίκος ο Μεγάλος, Αλσατίας κ.α και βρίσκει φυσικό ότι τα παιδιά της από το σχολείο της Αλσατίας γίνονται κυβερνητικοί εκπρόσωποι τύπου π.χ ο Gabriel Attal αυτός βγήκε άμεσα είναι ένας κληρονόμος του συστήματος αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ευφυής. Καταλαβαίνετε; Υπάρχουν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες ευφυή παιδιά που θυσιάστηκαν στο βωμό της αναπαραγωγής της κάστας όχι της τάξης αλλά τη κάστας.

(σσ Μετά επιστρέφει και πάλι στους σύγχρονους πληβείους τους καταναλωτές..)

– όπως αυτοί δεν ξέρουν τι θέλουν να πουν π.χ το 7% της αύξησης ,είμαστε μηδέν στα μαθηματικά μηδέν αυτό επέτρεψε να καταπιούμε τη μετάβαση από το γαλλικό φράγκο ( βλ. δραχμή) στο ευρώ..

Καταγγέλει το Τέλος της Εκπαίδευσης το Τέλος του Σχολείου.. μέσα από τους ευρω-ενωσιακούς μηχανισμούς θεσμούς και Πρωτόκολλα.

Καταγγέλει το πολιτικό σύστημα και την εκτροπή του από Δημοκρατία σε Ολιγαρχία-Αριστοκρατία.

Καταγγέλει την διαδοχή στην εξουσία στις νεοφιλελεύθερες ”δημοκρατίες” με βάση το κληρονομικό δίκαιο.…

(Των Τριών Ιεραρχών Γιορτή της Παιδείας….ένας προβληματισμός για το ποια είναι τα σχολεία σήμερα και τι είδους σχολεία θέλει η ΕΕ και το Πρωτόκολλο της Λισαβώνας, τι είδους μαθητές παράγει το σύστημα, πόσο αντιδραστικό είναι ένα σύστημα που αναπαράγει όχι πλέον τάξεις αλλά κάστες....)

dimpenews.com

ΠΗΓΗ:http://aktines.blogspot.com/2023/02/blog-post_3.html

ΟΡΙΑ & ΟΡΑΜΑ

 

 “Είναι σημαντικό να βάζουμε όρια, αλλά αυτά χρειάζεται να συνοδεύονται και από ένα όραμα” (καθηγητής Βασίλης Καραποστόλης)

            Ζούμε στην εποχή του “όλα επιτρέπονται”. Οι γονείς εύκολα δικαιολογούν το παιδί για τα παραπτώματά του με την φράση “παιδί είναι, τι να κάνουμε”. Η αγάπη κάνει την καρδιά μας ανεκτική, κάποτε στον βαθμό της υπερβολής. Η ανεκτικότητα δεν έχει να κάνει με το αίσθημα ότι δεν πειράζει ό,τι κι αν κάνει ο άλλος, εμείς θα είμαστε υπομονετικοί. Διότι έτσι χάνεται εντελώς ο παιδαγωγικός χαρακτήρας, ο οποίος συνοδεύει κάθε σχέση. Αν μέσα από την σχέση δεν γινόμαστε καλύτεροι, αν μέσα από την συνάντηση με τον συνάνθρωπό μας δεν βρίσκουμε καινούργια μονοπάτια δημιουργικότητας, βελτίωσης, υπέρβασης του εαυτού μας και των παθών και λαθών μας, τότε στην πραγματικότητα λειτουργούμε με την σχέση ως δεκανίκι του εγωισμού μας, χωρίς να παίρνουμε κάτι ουσιώδες από αυτήν. Και δεν είναι θέμα εξουσίας το να δείχνουμε στον άλλον, όπως και στον εαυτό μας τα όρια που θα βοηθήσουν όλοι μας να πάμε παρακάτω. Να μάθουμε να αντέχουμε, να διαχειριζόμαστε, να μπορούμε να χαρούμε αυθεντικά. Είναι θέμα αληθινής αγάπης. Επειδή αγαπώ οριοθετώ τι αντέχω, ώστε ο άλλος να μην κινδυνεύσει να χάσει την αγάπη μου, αλλά κι εκείνος να δει μέχρι πού η ζωή μπορεί να είναι σύμμαχός του. Αν θέλω να είμαι ευχάριστος, τότε η συντριβή περιμένει, αργά ή γρήγορα.

            Τα όρια λειτουργούν αμυντικά. Πρέπει όμως να συνοδεύονται και από μία ελπίδα, μία προοπτική. Ξέρω τι δεν μου επιτρέπεται. Χρειάζεται όμως να έχω κι έναν στόχο. Αλλιώς, μόνο οι απαγορεύσεις δεν θα με οδηγήσουν κάπου. Διότι ο “παλαιός άνθρωπος” εντός μου θα επαναστατήσει. Και, όντας κουρασμένος από τα “όχι” και τα “μη”, δεν θα αντέξω. Αν όμως έχω ελπίδα και προοπτική, είτε αυτή λειτουργεί στο επίπεδο της δημιουργικότητας που χρειάζεται προετοιμασία, είτε στο επίπεδο ενός εαυτού που αγαπά και χαίρεται ακριβώς επειδή αγαπά και μπορεί να προσφέρει στις σχέσεις με τους άλλους, αλλά και στο επίπεδο της κοινωνικοποίησης που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το να μπορεί ο άνθρωπος να συνυπάρχει, τότε τα όρια αντέχονται και ομορφαίνουν την ζωή μας.  Οι γονείς λοιπόν, πρωτίστως, αλλά και οι παιδαγωγοί, οφείλουν να επιμένουν στα όρια, διότι χωρίς αυτά το παιδί θα νομίζει ότι όλος ο κόσμος υπάρχει γι’ αυτό και γρήγορα θα διαψευστεί, αλλά και να δείχνουν ότι η αγάπη, από την οποία τα όρια ξεκινούν και στην οποία αποσκοπούν, είναι χαρά κι ας έχει κόπο.

            Ο στόχος του ανθρώπου, σύμφωνα με την πίστη, είναι προφανώς εσχατολογικός. Είναι η βίωση της αγιότητας στο παρόν. Γι’ αυτό και ο πιστός ακολουθεί τις εντολές του Ευαγγελίου, νιώθοντας ότι το “ίδιον θέλημα” δεν οδηγεί στο καλό από μόνο του, αλλά μάλλον μας βάζει σε μία προοπτική αυτοθέωσης, πνευματικού δηλαδή θανάτου. Έτσι, η άσκηση, που είναι η κατεξοχήν και κάποτε και αυτόβουλη οριοθέτηση της ύπαρξής μας,  λειτουργεί όχι ως στέρηση ή καταπίεση, αλλά ως αφετηρία βίωσης της αγάπης. Νηστεύω, προσεύχομαι, αφήνω την εξάρτηση από τα υλικά πράγματα όχι ως αυτοβασανισμό ή ως θεραπεία ενοχών, αλλά ως χαρά για να μπορέσω να δοθώ στον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτό είναι και το όραμα τελικά της Εκκλησίας, η βασιλεία του Θεού στην οποία χωρούνε όσοι ζούνε το  “γενηθήτω το θέλημά Σου”. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 1ης Φεβρουαρίου 2023

ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑΤΑ