Ηλεκτρονικές Ταυτότητες. Η είσοδος σε έναν εφιαλτικό κόσμο

 

Ο Δημήτριος Χιωτακάκος, Δρ. Ηλεκτρονικής και Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Manchester, μιλάει στην Πεμπτουσία για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες και για την είσοδο σε έναν εφιαλτικό κόσμο μέσα από τη χρήση τους.   ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/video/ilektronikes-taftotites-i-isodos-se-enan-efialtiko-kosmo/?fbclid=IwAR0xfiBuIyrkolhcBGte-PUpJdF6FhHtHojAXx_z73o7KyJlg8es-9IFc7w https://www.pemptousia.gr/video/ilektronikes-taftotites-i-isodos-se-enan-efialtiko-kosmo/?fbclid=IwAR0xfiBuIyrkolhcBGte-PUpJdF6FhHtHojAXx_z73o7KyJlg8es-9IFc7whttps://www.pemptousia.gr/video/ilektronikes-taftotites-i-isodos-se-enan-efialtiko-kosmo/?fbclid=IwAR0xfiBuIyrkolhcBGte-PUpJdF6FhHtHojAXx_z73o7KyJlg8es-9IFc7w

κάμνοντας εργασία στον εαυτόν σου

Γέρων Χαράλαμπος και Γέρων Ακάκιος

 Ένας γέρων ασκητής συνεβούλευε ένα ιερέα:

- Προσπάθησε όσο μπορείς να γίνεσαι ένας καλός ιερεύς, κάμνοντας εργασία στον εαυτόν σου, και θα ιδής ότι θα σε μιμηθούν οι ενορίτες σου και θα γίνονται καλοί άνθρωποι, χωρίς να κοπιάζης με αυτούς. Επομένως αξίζει να κοπιάζη κανείς κάμνοντας εργασία στον εαυτόν του, η οποία είναι αθόρυβη εργασία στον πλησίον.

"Αθωνικόν Γεροντικόν"

Καψούρι Καρύστου, εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 15/8/2023 π.η.

 Φωτογραφίες από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 15/8/2023 π.η. στο Καψούρι Καρύστου. 

Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου - Περὶ πλούτου καὶ πλουσίων

 

Audio PlayerUse Up/Down Arrow keys to increase or decrease volume.

 

 

 

 “Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς. Λέγει αὐτῷ· ποίας; ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπε· τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις,  τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;  ἔφη αὐτῷ ὁ ῾Ιησοῦς· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;  Ἐμβλέψας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι” (MΑτθ. 19, 16-26).

Ἀκούσατε σήμερα τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα περὶ τοῦ πλουσίου νεανίσκου, ὁ ὁποῖος δέν ἤθελε νά μοιράσει τὴν περιουσία του προκειμένου νά γίνει κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Τότε ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητὲς Του ὅτι εἶναι πιὸ εὔκολο νά περάσει καμήλα ἀπὸ βελονότρυπα παρὰ νά μπεῖ πλούσιος στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Γιατὶ εἶναι δύσκολο; Κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ μεταξὺ τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ κυριαρχοῦσε ἡ γνώμη ὅτι ὁ πλοῦτος εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ τοὺς πλουσίους ἀνθρώπους τοὺς σέβονταν καὶ τοὺς ἐκτιμοῦσαν πολύ.

Ὅταν ὁ Κύριος εἶπε ὅτι ὁ πλοῦτος εἶναι ἐμπόδιο νά εἰσέλθει κανεὶς στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οἱ κατάπληκτοι μαθητὲς Του Τὸν ῥώτησαν: «Τὶς ἄρα δύναται σωθῆναι» (Μτ. 19, 25). Καί αὐτοὶ εἴχαν τὴν γνώμη ὅτι οἱ πλούσιοι ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἂν οἱ πλούσιοι δέν θὰ σωθοῦν, τότε ποιός θὰ σωθεῖ; Ὁ Κύριος τοὺς ἀπάντησε: «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λκ. 18, 27).

Ἂς σκεφτοῦμε καλύτερα αὐτὰ τὰ λόγια. Ὅταν ἐκεῖνος ὁ νέος εἶπε στόν Κύριο τὴν ἐπιθυμία του νά Τὸν ἀκολουθήσει, ὁ Κύριος τὸν ῥώτησε: «Γνωρίζεις τίς ἐντολές;» «Ναί», ἀπάντησε ἐκεῖνος, «βεβαίως, γνωρίζω ὅλες τίς ἐντολὲς καὶ ἀπὸ μικρός τίς τηρῶ». Ἀλλὰ ὁ Κύριος ἔδειξε, καὶ σ’ αὐτὸν καὶ σ’ ὅλους τοὺς ἄλλους ὅτι δέν εἶναι ἀρκετὸ νά τηρεῖ κανεὶς μόνο τίς ἐντολὲς τοῦ παλαιοῦ Νόμου, δηλαδὴ ἐκεῖνες τίς δέκα ἐντολές πού καὶ ἐσεῖς τίς γνωρίζετε.

Γιατὶ δέν εἶναι ἀρκετό; Οἱ Ἑβραῖοι ἤταν σίγουροι ὅτι οἱ ἐντολὲς εἶναι τὸ πᾶν· ὅποιος τηρεῖ τίς ἐντολὲς εἶναι καθαρὸς καὶ ἅγιος καὶ θὰ γίνει κληρονόμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ὅμως εἶπε ὅτι τὰ πράγματα καθόλου δέν εἶναι ἔτσι.

Τὶ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους οἱ ἐντολὲς τοῦ παλαιοῦ Νόμου; Ἡ πρώτη ἐντολὴ διδάσκει νά προσκυνοῦν οἱ ἄνθρωποι τὸν Ἕνα καὶ μοναδικὸ Θεό, μόνο Αὐτὸν νά τιμοῦν καὶ νά μὴν ἔχουν ἄλλους θεοὺς ἐκτὸς ἀπ’ Αὐτόν. Ἡ δεύτερη ἐντολὴ ἀπαγορεύει νά προσκυνοῦν οἱ ἄνθρωποι τὰ εἴδωλα. Αὐτό τί σημαίνει; Ὅτι ὅλοι ὅσοι δέν προσκυνοῦν τὰ εἴδωλα αὐτόματα γίνονται καθαροὶ καὶ ἅγιοι; Ἐμεῖς ὅλοι προσκυνοῦμε Ἕνα Θεό. Ὅλοι εἴμαστε ἅγιοι;

Ὁ Νόμος ὑπαγορεύει νά σεβόμαστε τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα μας. Μήπως αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἴμαστε ἅγιοι ἐπειδὴ σεβόμαστε τοὺς γονεῖς μας καὶ δέν τοὺς πετᾶμε στόν δρόμο ὅταν γερνοῦν; Μήπως αὐτό καὶ μόνο μᾶς κάνει δικαίους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;

Οἱ ἐντολὲς λένε νά μὴ μοιχεύουμε, νά μὴ φονεύουμε, νά μὴν κλέβουμε, νά μὴ ζηλεύουμε τὸν πλησίον μας, νά μὴν ἐπιθυμοῦμε τίποτα ἀπ’ τὰ δικὰ του καὶ νά μὴν ἐπιθυμοῦμε τή γυναῖκα του. Καὶ αὐτό τί σημαίνει; Ἄν δέν εἴμαστε δολοφόνοι, δέν εἴμαστε κλέφτες, οὔτε πόρνοι, οὔτε ψευδομάρτυρες, ἂν ἀπὸ ζήλεια δέν ἁρπάζουμε τὴν περιουσία τῶν συνάνθρώπων μας, αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἴμαστε καθαροὶ καὶ ἅγιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;

Ὅλες οἱ ἐντολὲς τοῦ παλαιοῦ Νόμου εἰναι ἀρνητικές καὶ λένε νά μὴν εἴμαστε αὐτοὶ καὶ αὐτοί. Δέν λένε ὅμως πῶς πρέπει νά εἴμαστε. Ἀπαγορεύουν μόνο νά κάνουμε τίς πιὸ χονδρές, τὶς πιὸ ἄσχημες ἁμαρτίες. Οἱ ἐντολὲς αὐτὲς προορίζονταν γιά ἕνα λαὸ σκληρό, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν τὰ πρῶτα ἁπλὰ βήματα για τή διορθώσή τους.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε ὅτι δέν ἦλθε νά καταργήσει τὸν Νόμο ἀλλὰ νά τὸν «πληρώσει». Ἡ λέξη αὐτὴ ἔχει δύο σημασίες -«ἐκπληρώνω» καὶ «συμπληρώνω».

Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε ἕνα καινούριο Νόμο, ὁ ὁποῖος εἶναι πιὸ τέλειος σὲ σύγκριση μέ τὸν παλαιὸ Νόμο τοῦ Μωυσέως. Μᾶς ἔδωσε τίς ἐννέα σωτήριες ἐντολὲς τῶν Μακαρισμῶν. Μᾶς λέει ὅτι καθαροί καὶ ἅγιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι αὐτοί πού δέν κλέβουν καὶ δέν φονεύουν, δέν εἶναι αὐτοί πού τηροῦν τίς ἐντολὲς τοῦ νόμου τοῦ Σινᾶ, ἀλλὰ αὐτοί πού εἶναι πνευματικὰ τέλειοι. Αὐτοί πού εἶναι γεμᾶτοι ταπείνωση, αὐτοί πού χύνουν δάκρυα γιά τὶς ἁμαρτίες τους καὶ τὴν ἀδικία πού βλέπουν στόν κόσμο. Αὐτοί πού μέ συντετριμμένη καρδιά βλέπουν τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ θὰ κληρονομήσουν τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Μακαρίζει τούς πράους, αὐτούς πού διψοῦν καὶ πεινοῦν τήν ἀλήθεια, τούς ἐλεήμονες καὶ τούς εἰρηνοποιούς. Ὑπόσχεται τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτοὺς πού διώκονται γιά τὴν ἀλήθεια, σ’ αὐτούς πού οἱ ἄλλοι τοὺς χλευάζουν καὶ λοιδοροῦν γιά τὸ ὄνομά Του.

Αὐτός, συνεπῶς, εἶναι καθαρὸς καὶ ἅγιος, πού εἶναι τέλειος πνευματικά. Καὶ ὁ Κύριος ἀπὸ ὅλους μας ζητάει νά εἴμαστε τέλειοι πνευματικὰ ὅπως εἶναι τέλειος ὁ Ἐπουράνιος Πατέρας μας.

Ὁ Κύριος στήν ἐπὶ τοῦ ὅρους ὁμιλία Του μᾶς ἔδωσε τέτοιες ἐντολές πού κάνουν τὴν καρδιά μας νά τρέμει. Μᾶς δίδαξε πῶς νά μὴν φροντίζουμε γιά τὸ αὔριο, πῶς νά συγχωροῦμε τοὺς ἐχθροὺς μας καί νά τοὺς ἀγαπᾶμε, πῶς νά δώσουμε στόν ἄλλον τὸ τελευταῖο μας πουκάμισσο. Καὶ ὅμως ὅλα αὐτὰ πρέπει νά τὰ κάνουμε γιά νά γίνουμε τέλειοι.

Στόν νεαρό πού ἤθελε νά γίνει τέλειος καί εἶχε ἤδη ἐκπληρώσει ὅλο τὸν παλαιὸ Νόμο ὁ Χριστὸς εἶπε: «Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Μτ. 19, 21). Καί μόλις τὸ ἄκουσε ὁ νεαρὸς ἐκεῖνος ἔφυγε λυπημένος γιατὶ εἶχε μεγάλο πλοῦτο καὶ δέν μπόρεσε νά κάνει αὐτό πού τοῦ ζητοῦσε ὁ Κύριος.

Γιατὶ ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νά πουλήσει ὅλα ὅσα εἶχε καὶ νά δώσει στούς φτωχούς; Γιατί τὸ νά ἔχει κανεὶς μεγάλο πλοῦτο εἶναι τελείως ἀσυμβίβαστο μέ τὸ νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Πῶς μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος πρᾶος καὶ ταπεινὸς νά χύνει συνέχεια δάκρυα βλέποντας νά ὑποφέρουν οἱ ἀδελφοὶ του καὶ νά πολλαπλασιάζει ταυτόχρονα τὸν πλοῦτο του, νά χτίζει καινούρια σπίτια, νά ἀγοράζει καινούρια ἄλογα καὶ ἀκριβὰ ῥοῦχα;

Σίγουρα δέν μπορεῖ, γιατὶ ἂν εἶναι σπλαχνικὸς θὰ μοιράζει συνέχεια αὐτά πού ἔχει. Καὶ τότε ὅταν μοιράσει ὅλα θὰ ἐκπληρώσει τὸν Νόμο τοῦ Χριστοῦ. Ἄν κρατάει γιά τὸν ἑαυτὸ του τὸν πλοῦτο του, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπάει τὸν ἑαυτὸ του πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν πλησίον του. Ἀλλὰ ὁ Κύριος εἶπε νά ἀγαπάμε τὸν πλησίον μας σὰν τὸν ἑαυτὸ μας. Καί ἄν ἔτσι ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας δέν θὰ δώσουμε στόν ἀνήμπορο καὶ τὸν πεινάσμένο ὅλα ὅσα ἔχουμε; Θά μπορέσουμε τότε νά ζοῦμε ἔτσι ὅπως ζοῦν οἱ πλούσιοι;

Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὅτι, ἂν δέν θέλουμε νά ἀφήσουμε τὸν πλοῦτο μας, δέν θά εἰσέλθουμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διότι σ’ αὐτὴ τήν περίπτωση παραμένουμε σκληρόκαρδοι καί μισάνθρωποι ἐγωιστές. Ἀλλά μποροῦν νά ἔχουν τέτοιοι ἄνθρωποι θέση στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

«Πιό εὔκολα νά περάσει καμήλα ἀπὸ βελονότρυπα, παρὰ νά μπεῖ πλούσιος στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Ποιά σχέση ὅμως ἔχουν ὅλα αὐτά μέ μᾶς, τοὺς ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν πλοῦτο; Ἔχουν ἀμέση σχέση. Σκεφθεῖτε τὶ εἶναι αὐτὸ πού βλάπτει τὴν ψυχὴ ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν πλοῦτο; Τὴν βλάπτει τὸ ὅτι τὰ γήινα ἀγαθά, τὶς διάφορες ἀπολαύσεις, τὴν πολυτέλεια τά βάζουν πάνω ἀπ’ ὅλα. Τὰ θεωροῦν πιὸ σημαντικὰ καὶ ἀπὸ τὰ πνευματικὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἀποκτοῦν ἐκεῖνοι, πού μπορεῖ νά μὴν ἔχουν ὑλικὰ ἀγαθά, ἔχουν ὅμως τὸν μεγάλο πλοῦτο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον.

Αὐτός πού εἶναι προσκολλημένος στά γήινα, ποὺ ζητᾶ ἀπολαύσεις, αὐτὸς πάσχει ἀκριβῶς ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ πάθος πού δέν ἀφήνει τοὺς πλουσίους νά εἰσελθουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι λίγοι μεταξὺ μας αὐτοί πού ἂν καὶ δέν ἔχουν λεφτὰ καὶ κάποιες φορὲς δέν ἔχουν καὶ τὰ ἀπαραίτητα, θέλουν ὅμως λεφτά, θέλουν ἀπολαύσεις καὶ διασκεδάσεις. Αὐτοί δέν ἁμαρτάνουν, γιατὶ ἁπλῶς δέν ἔχουν τὴ δυνατότητα νά ἁμαρτήσουν. Καὶ ἂν εἴχαν θὰ ἔκαναν καὶ ἐκεῖνοι τίς ἴδιες ἁμαρτίες σὰν ἐκεῖνον τὸν πλούσιο στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τοῦ ὁποίου καθόταν ὁ Λάζαρος ἕτοιμος νά πεθάνει ἀπὸ φτώχεια καὶ πεῖνα.

Ἂν ἐμεῖς, παρ’ ὅλο πού δέν εἴμαστε πλούσιοι, ζητᾶμε τίς ἀπολαύσεις καί τίς χαρὲς τῆς ζωῆς, ἂν ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ εὐημερία, ἂν ὅλες οἱ σκέψεις μας εἶναι πῶς νά περάσουμε καλύτερα σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ καὶ μόνο αὐτὸ ἐπιδιώκουμε, τότε σίγουρα εἴμαστε μακριὰ ἀπ’ αὐτό πού ζητάει ὁ Κύριος. Διότι ἄνθρωποι πού ἐπιζητοῦν τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἄνθρωποι ἐλεήμονες, αὐτοὶ ἐπιδιώκουν μόνο τὸ νά εἶναι κοντὰ στόν Θεό, νά ἔχουν κοινωνία μαζὶ Του, ζητοῦν τὴ Χάρη καὶ τὴν ἀγάπη Του, θέλουν νά εἶναι ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ.

Πολλὲς φορὲς ὁ φτωχότερος ἄνθρωπος, ποὺ δέν ἔχει τίποτα πάνω στή γῆ, ἀλλὰ διακονεῖ τὸν Θεό, εἶναι πιὸ πλούσιος ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς πλουσιότερους ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Ὁ πλοῦτος του εἶναι ἡ Θεία Χάρη, ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συμπάθεια γιά τοὺς πεινασμένους καὶ δυστυχισμένους ἀδελφοὺς του. Ἀλλὰ πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα ὁ πλοῦτος τους εἶναι ἡ θερμὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τώρα εἶναι εὔκολο νά καταλάβουμε τὴν ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ Χριστὸς στήν γεμάτη ἀπορία ἐρώτηση τῶν μαθητῶν Του: «Καί τίς δύναται σωθῆναι;» (Λκ. 18, 26). Ἡ ἀπάντησή Του ἤταν: «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λκ. 18, 27).

Γιά τὸν Θεὸ τὰ πάντα εἶναι δυνατά. Αὐτὸς μπορεῖ νά στερήσει τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν τοὺς σκληρόκαρδους καὶ ἄσπλαχνους πλουσίους ἀνθρώπους. Καὶ μπορεῖ νά δώσει τὴ μεγαλύτερη χαρὰ ἐν Κυρίῳ στούς πιὸ φτωχοὺς καὶ τοὺς πιὸ περιφρονημένους ἀνθρώπους πού πεθαίνουν τῆς πείνας.

Ὁ Θεὸς μπορεῖ ὅλους νά τούς σώσει. Μπορεῖ νά σώσει καὶ τὸν πλούσιο, ἂν ἐκεῖνος μετανοήσει, ἂν μισήσει τὸν πλοῦτο του καὶ κάνει πράξη τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καί… δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Μτ. 19, 21). Αὐτό τὸ ἔκανε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἁγίους ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας. Ὅταν ἤταν εἴκοσι χρόνων οἱ γονεῖς του πέθαναν καὶ ἐκεῖνος ἔγινε κληρονόμος μιᾶς μεγάλης περιουσίας. Μιά μέρα ἄκουσε στήν ἐκκλησία αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου: «Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Μτ. 19, 21).

Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ἔκαναν μεγάλη ἐντύπωση, μπῆκαν βαθιὰ μέσα στήν καρδιά του καὶ κυρίευσαν ἐξ ὁλοκλήρου τὸ νοῦ του. Ὁ Μέγας Ἀντώνιος πῆγε, πούλησε τὴν περιουσία του, μοίρασε τὰ χρήματα στούς φτωχοὺς καὶ ὁ ἴδιος ἔφυγε στήν ἔρημο, ὅπου ἔζησε μέχρι τὸ βαθὺ γῆρας. Εἶχε ἀρνηθεῖ ὅλα τὰ γήινα ἀγαθὰ ἀλλά ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ πλοῦτο ἀσύγκριτα μεγαλύτερο. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τό χάρισμα τῆς προφητείας καὶ τῆς θαυματουργίας καὶ ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔγινε ἀδελφὸς καὶ φίλος τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι πρέπει καὶ ἐμεῖς νά δεχθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ περὶ τοῦ γηίνου πλούτου. Νά διώξουμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὴν προσκόλληση στά γήινα ἀγαθά. Καὶ μόνο ἕνα πρᾶγμα νά ἐπιδιώκουμε: τό νά εἴμαστε φίλοι καὶ ἀδελφοὶ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ὁποίους ἀγαπᾶ Ἐκεῖνος.

Ἁγίου Λουκᾶ ἐπισκόπου Κριμαίας,

https://www.imaik.gr/

Περί του Αββά Δοσιθέου

 

Ήταν δε αυτός ο νέος πολύ ικανός σε καθετί που έκανε. Υπηρετούσε τους αρρώστους στο νοσοκομείο, έτσι ώστε καθένας να αναπαύεται με τον τρόπο που εκτελούσε τη διακονία του. Γιατί τα έκανε όλα τέλεια. Και αν τύχαινε καμιά φορά να παραμελήσει κανέναν από τους αρρώστους ή να μιλήσει με θυμό, τα άφηνε όλα, πήγαινε στο κελλάρι και καθόταν και έκλαιγε. Όταν λοιπόν πήγαιναν οι άλλοι διακονητές του νοσοκομείου να τον παρηγορήσουν και δεν παρηγοριόταν, πήγαιναν και έλεγαν στον αββά Δωρόθεο: «Κάνε αγάπη, Γέροντα, και μάθε τι έχει αυτός ο αδελφός, γιατί κλαίει και δεν ξέρουμε το λόγο». Πήγαινε τότε ο αββάς Δωρόθεος και τον εύρισκε να κάθεται καταγής και να κλαίει. Τότε του έλεγε: «Τι συμβαίνει, Δοσίθεε; Τι έχεις; Γιατί κλαίς»; Και απαντούσε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί οργίστηκα και μίλησα άσχημα στον αδελφό μου». Και εκείνος του έλεγε: «Αλήθεια, Δοσίθεε, δεν ντρέπεσαι που οργίζεσαι και μιλάς άσχημα στον αδελφό σου; Δεν ξέρεις ότι στο πρόσωπό του είναι ο Χριστός και θλίβεις τον Χριστό»; Τότε αυτός έσκυβε κάτω
κλαίγοντας, χωρίς να μιλάει.

Όταν ο αββάς έβλεπε ότι είχε κλάψει αρκετά, του έλεγε: «Ο Θεός να σε συγχωρέσει. Σήκω να βάλουμε από τώρα αρχή. Ας αγωνιστούμε από τώρα και μπρος και ο Θεός θα βοηθήσει». Αμέσως τότε, μόλις τα άκουγε αυτά, σηκωνόταν και έτρεχε με χαρά στη διακονία του, σαν να έπαιρνε τη συγχώρηση πραγματικά από τον ίδιο τον Θεό.

Όταν πια έμαθαν οι άνθρωποι του νοσοκομείου τη συνήθειά του αυτή, μόλις έβλεπαν να κλαίει, έλεγαν: «Τι τάχα έχει ο Δοσίθεος; Μήπως έκανε κανένα σφάλμα»; Και έλεγαν στον μακάριο Δωρόθεο: «Γέροντα, πήγαινε στο κελλάρι, έχεις δουλειά να κάνεις». Όταν λοιπόν ερχόταν στο κελλάρι και τον εύρισκε να κάθεται καταγής και να κλαίει, καταλάβαινε ότι θα είχε μιλήσει άσχημα σε κάποιον και του έλεγε: Τι συμβαίνει, Δοσίθεε; Πάλι λύπησες τον Χριστό; Πάλι οργίστηκες; Δεν ντρέπεσαι; Δεν διορθώνεσαι λοιπόν»; Και αυτός παρέμενε πολλή ώρα κλαίγοντας. Όταν έβλεπε ο αββάς ότι είχε κλάψει αρκετά, του έλεγε: «Σήκω, ο Θεός να σε συγχωρήσει. Βάλε πάλι αρχή. Από τώρα και στο εξής προσπάθησε να διορθωθείς». Και αυτός αμέσως, με εμπιστοσύνη, έδιωχνε τη λύπη και έφευγε για το διακόνημά του.

Έστρωνε δε τα κρεβάτια των αρρώστων πολύ ωραία. Και είχε τόση άνεση στην εξαγόρευση των λογισμών, ώστε πολλές φορές, καθώς περιποιόταν με επιμέλεια ένα κρεβάτι, έβλεπε τον μακάριο Δωρόθεο να περνάει και του έλεγε: «Γέροντα, μου λέει ο λογισμός: Στρώνεις ωραία το κρεβάτι»! Και εκείνος του απαντούσε: «Αλλοίμονο, αδελφέ μου. να, που είσαι καλός υπηρέτης και έγινες και καλός δουλευτής. Μήπως όμως έγινες και καλός μοναχός»; Επίσης ποτέ δεν τον άφησε να προσκολληθεί σε κάποιο πράγμα ή σε οποιοδήποτε υλικό αντικείμενο. Γιατί τα δεχόταν όλα με χαρά και εμπιστοσύνη και υπάκουε πρόθυμα σε όλα. Όταν δε χρειαζόταν ένα ρούχο, του έδινε το ύφασμα και εκείνος πήγαινε και το έρραβε με πολλή χάρη και επιμέλεια. Όταν το τελείωνε του έλεγε: «Δοσίθεε, το έρραψες εκείνο το ρούχο»; Και απαντούσε: «Ναι, γέροντα, και το έρραψα μάλιστα με πολλή τέχνη». Τότε του έλεγε: «Πήγαινε δωσ’ το στον τάδε αδελφό ή στον τάδε άρρωστο». Πήγαινε πραγματικά και το έδινε με πολλή προθυμία. Πάλι του έδινε άλλο ύφασμα και όμοια, όταν το έρραβε
με επιμέλεια και το τελείωνε, του έλεγε: «Δώσ’ το στον τάδε αδελφό». Και αμέσως το έδινε. Και ουδέποτε πικράθηκε ή γόγγυσε, ώστε να πει: «Γιατί αφού κάνω τον κόπο και το ράβω και το περιποιούμαι τόσο, το παίρνει από μένα και το δίνει σε άλλον»; Αλλά καθετί καλό που άκουγε το έκανε με προθυμία.

Μια άλλη φορά έφερε κάποιος από τους αποκρισάριους της μονής ένα μαχαίρι κοφτερό και πολύ ωραίο. Κι ο Δωσίθεος το πήρε και το έφερε στον αββά Δωρόθεο, λέγοντας: «Ο τάδε αδελφός έφερε αυτό το μαχαίρι και το πήρα να το έχουμε, αν το ευλογείς, στο νοσοκομείο, γιατί κόβει πολύ ωραία το ψωμί – ουδέποτε είχε αποκτήσει ο μακάριος εκείνος πράγμα καλύτερο από το μέτριο. Λέει λοιπόν στον Δοσίθεο: «Φέρ’ το να το δω αν είναι καλό». Και αυτός του το έδωσε, λέγοντας: «Ναι, γέροντα, είναι πολύ κοφτερό για το ψωμί». Πραγματικά, το έβλεπε και ο ίδιος ότι ήταν χρήσιμο για την περίπτωση, αλλά επειδή δεν ήθελε να έχει ο Δοσίθεος «προσπάθεια» σε οποιοδήποτε υλικό αντικείμενο, δεν θέλησε να το κρατήσει. Τον ρωτάει λοιπόν: «Δοσίθεε, τόσο πολύ σου αρέσει; Θέλεις να είσαι δούλος αυτού του μαχαιριού και όχι του Θεού; Πραγματικά, Δοσίθεε, σου αρέσει τόσο, ώστε να προσκολληθείς σ’ αυτό το μαχαίρι; Δεν ντρέπεσαι που θέλεις να σε εξουσιάσει αυτό το μαχαίρι και όχι ο Θεός»; Αυτός άκουγε χωρίς να απαντάει, μόνο έσκυψε το κεφάλι
σιωπηλά.

Ύστερα, αφού τον νουθέτησε αρκετά, του λέει: «Πήγαινε βάλ’ το στη θέση του και ούτε να τ’ αγγίξεις»! Και τόσο πολύ τήρησε αυτή την εντολή, ώστε ούτε για να το δώσει σε κάποιον άλλον δεν το έπιανε, αλλά, ενώ όλοι οι άλλοι διακονητές το χρησιμοποιούσαν, μονάχα αυτός δεν το άγγιζε. Και όμως ποτέ δεν είπε: «Γιατί μόνο εγώ και όχι οι άλλοι»; Αλλά όλα όσα άκουγε τα έκανε με χαρά.

Έτσι πολιτεύθηκε τον λίγο χρόνο που έζησε στο μοναστήρι. Γιατί έζησε μόνο περίπου πέντε χρόνια και «κοιμήθηκε» μέσα στην υπακοή, χωρίς να κάνει ούτε ένα θέλημά του σε τίποτα, χωρίς να κάνει τίποτα από «προσπάθεια». Όταν δε αρρώστησε και έκανε αιμόπτυση – γιατί πέθανε από φυματίωση – άκουσε από κάποιον ότι τα μελάτα αυγά ωφελούν πολύ τους φυματικούς. Το ήξερε βέβαια αυτό και ο μακάριος Δωρόθεος και ήθελε πολύ να θεραπευθεί ο Δοσίθεος, αλλά από τις πολλές έννοιες που είχε δεν του ήρθε στο νου. Του λέει λοιπόν ο Δοσίθεος: «Γέροντα, θέλω να σου πω για κάτι που άκουσα ότι θα μου κάνει καλό, αλλά δεν θέλω να μου δώσεις απ’ αυτό, επειδή μ’ ενοχλεί ο λογισμός μου». Και εκείνος του λέει: «Πες μου τι είναι αυτό, Δοσίθεε; Πες μου, ποιο είναι αυτό το πράγμα»; Και του λέει: «Δώσε μου το λόγο σου ότι δεν θα μου το δώσεις, επειδή, όπως σου είπα, μ’ ενοχλεί γι’ αυτό ο λογισμός μου». Του απαντάει: «Καλά, θα κάνω όπως θέλεις». Τότε του λέει:

«Άκουσα κάπου ότι τα μελάτα αυγά κάνουν καλό στους φυματικούς, αλλά για την αγάπη του Κυρίου, αν είναι ευλογημένο, μη μου δώσεις να φάω, εφόσον δεν το σκέφθηκες μόνος σου, αλλά το προκάλεσε ο λογισμός μου». Του απαντάει: «Καλά, αφού δεν θέλεις, δεν σου δίνω, μη στενοχωριέσαι». Φρόντιζε όμως, αντί γι’ αυγά, να του δίνει άλλα φαγητά που τον ωφελούσαν, επειδή του είχε πει: «Μ’ ενοχλεί ο λογισμός μου για τ’ αυγά».

Βλέπετε, αν και είχε τέτοια αρρώστια, αγωνιζόταν ενάντια στο θέλημά του.

Διατηρούσε δε πάντα τη μνήμη του Θεού. Γιατί ο αββάς Δωρόθεος τον είχε μάθει να λέει πάντοτε: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και ανάμεσα σε δυο τέτοιες ευχές να παρεμβάλει: «Υιέ του Θεού, βοήθησέ με». Προσευχόταν λοιπόν διαρκώς μ’ αυτή την ευχή. Όταν δε αρρώστησε, του λέει ο αββάς Δωρόθεος: «Δοσίθεε, αγωνίσου για την ευχή, πρόσεξε μην τη χάσεις». Και αυτός απαντάει: «Να είναι ευλογημένο, γέροντα, να εύχεσαι για μένα». Πάλι, όταν βάρυνε λίγο, του λέει: «Τι κάνεις, Δοσίθεε, πώς πάει η ευχή, την κρατάς ακόμα»; Και απαντάει: «Ναι, γέροντα, με τις ευχές σου». Όταν όμως βάρυνε περισσότερο – γιατί έφθασε σε τέτοια κατάσταση, ώστε να τον σηκώνουν με το σεντόνι – του λέει: «Πώς πάει η ευχή, Δοσίθεε»; Τότε του λέει: «Συγχώρεσέ με, γέροντα, δεν μπορώ πια να την κρατήσω». Του απαντάει ο αββάς: «Έ, άφησε την ευχή. Μόνο κράτα στη μνήμη σου τον Θεό και διατήρησε ζωντανή την αίσθηση της παρουσίας Του.

Επειδή όμως υπέφερε πολύ, παράγγειλε στον μεγάλο γέροντα: «Γέροντα, δεν αντέχω πια, απόλυσέ με». Του απαντάει ο γέροντας: «Κάνε υπομονή, παιδί μου, γιατί το έλεος του Θεού πλησιάζει». Ο μακάριος Δωρόθεος όμως τον έβλεπε να υποφέρει πολύ και τον φρόντιζε έτσι ώστε να μη ζημιωθεί η ψυχή του. Πάλι, μετά από λίγες μέρες, λέει στον γέροντα: «Δέσποτά μου, δεν αντέχω πια». Τότε του λέει ο γέροντας: «Εύχομαι να πορευθείς με ειρήνη, να αξιωθείς να στέκεις μπροστά στο θρόνο της μεγαλοσύνης του Τριαδικού Θεού και να πρεσβεύεις και για μας».

Όταν άκουσαν οι αδελφοί την απόκριση του γέροντα, άρχισαν να αγανακτούν και να λένε: «Τι καλό έκανε, τέλος πάντων, ή ποια ήταν η πνευματική του εργασία, ώστε να ακούσει τέτοια λόγια»; Γιατί πραγματικά δεν τον έβλεπαν ούτε να νηστεύει «δύο – δύο» μέρες, όπως έκαναν μερικοί από τους εκεί μοναχούς, ούτε να αγρυπνεί πριν από την καθορισμένη αγρυπνία. Αλλά ούτε και στην αγρυπνία πήγαινε από την αρχή, παρά μετά τη δεύτερη, κατά σειρά ακολουθία. Ούτε τον έβλεπαν να κάνει καμιά άσκηση. Αντίθετα, τον έβλεπαν να τρώει, αν τύχαινε, λίγο από τη σούπα των αρρώστων και, αν περίσσευε, κανένα κεφάλι από ψάρι ή κάτι παρόμοιο. Και, όπως είπα, υπήρχαν εκεί μοναχοί, που για πολύ καιρό νήστευαν «δύο – δύο» και έκαναν πολλές αγρυπνίες και ασκήσεις. Γι’ αυτό, όταν άκουσαν να δίνει τέτοια απόκριση ο γέροντας σε μοναχό νεότερο, που είχε μόνο πέντε χρόνια στο μοναστήρι, ταράχθηκαν, γιατί δεν ήξεραν την πνευματική εργασία του και την τέλεια υπακοή του και το ότι ποτέ δεν έκανε, έστω και ένα θέλημά του. Δεν γνώριζαν την
«αδιάκριτη» υπακοή του και πως, όταν τύχαινε να του πει ο μακάριος Δωρόθεος, στ’ αστεία, να κάνει κάτι, πήγαινε τρέχοντας και το έκανε, χωρίς να σκεφθεί τίποτα. Σας λέω ένα παράδειγμα: Ο Δοσίθεος, παρά τους κανονισμούς, από συνήθεια, μιλούσε δυνατά. Μια μέρα λοιπόν ο μακάριος Δωρόθεος του λέει αστειευόμενος: «Σου χρειάζεται ¨βουκάκρατο¨,1 Δοσίθεε. Πήγαινε λοιπόν και πάρε». Εκείνος, μόλις το άκουσε, πήγε και έφερε μια μπουκάλα κρασί και ψωμί και του τα έδινε να τα ευλογησει. Ο δε αββάς, μη εννοώντας, τον παρατηρούσε παραξενεμένος και του λέει: «Τι θέλεις»; Του απαντάει: «Με πρόσταξες να πάρω βουκάκρατο. Ευλόγησέ το». Τότε του λέει: «Ανόητε, εγώ στο είπα επειδή φωνάζεις σαν τους Γότθους. Γιατί και αυτοί, όταν θυμώνουν, έτσι φωνάζουν. Γι’ αυτό σου είπα «πάρε βουκάκρατο», γιατί και συ σαν Γότθος φωνάζεις». Μόλις λοιπόν τα άκουσε αυτά, έβαλε μετάνοια και πήγε πίσω.

Μια άλλη φορά έρχεται και τον ρωτάει για το νόημα κάποιου χωρίου της Αγίας Γραφής. Γιατί είχε αρχίσει από την πολλή καθαρότητα να κατανοεί μερικά νοήματα της Αγίας Γραφής. Ο αββάς όμως δεν ήθελε ακόμα να τον ανεβάσει σ’ αυτά τα τόσο νωρίς, αλλά μάλλον να τον προφυλάξει με την ταπείνωση. Όταν λοιπόν τον ρώτησε, του απάντησε: «Δεν ξέρω». Εκείνος πάλι, επειδή δεν κατάλαβε το πνεύμα του, ήρθε και τον ξαναρώτησε για άλλο κεφάλαιο. Τότε του είπε: «Δεν ξέρω. Πήγαινε και ρώτησε τον Ηγούμενο». Και αυτός πήγε χωρίς να βάλει τίποτε στο νου του. Ο αββάς Δωρόθεος όμως είχε πει προηγουμένως στον Ηγούμενο κρυφά: «Αν έρθει ο Δοσίθεος να του εξηγήσεις κανένα γραφικό χωρίο, να τον αποπάρεις λίγο». Μόλις λοιπόν πήγε και τον ρώτησε, άρχισε να τον αποπαίρνει, λέγοντάς του: «Δεν κάθεσαι στην ησυχία σου, αφού δεν ξέρεις τίποτα; Και τολμάς εσύ να ρωτάς για τέτοια θέματα και δεν σκέπτεσαι τη βρωμιά σου» Αφού του είπε αυτά και άλλα παρόμοια, τον έδιωξε, δίνοντάς του και δύο μπάτσους. Ο Δοσίθεος γύρισε πίσω στον αββά Δωρόθεο,
δείχνοντάς του τα κόκκινα από τους μπάτσους μάγουλά του και λέγοντας: «Τις άρπαξα και μάλιστα γερές». Και δεν του είπε: «Γιατί δεν με διόρθωσες εσύ, αλλά μ’ έστειλες στον ηγούμενο»; Δεν του είπε τίποτα τέτοιο, αλλά δεχόταν όσα του έκανε με εμπιστοσύνη και τα έκανε χωρίς να σκεφθεί τίποτα. Και όταν τον προβλημάτιζε ο λογισμός του, με τόση σιγουριά δεχόταν όσα άκουγε και έτσι τα τηρούσε, ώστε δεν χρειαζόταν ποτέ πια να ρωτήσει για τον ίδιο λογισμό.

Επειδή λοιπόν μερικοί πατέρες δεν γνώριζαν τη θαυμαστή πνευματική εργασία του, γόγγυζαν για την απόλυση που έκανε ο γέροντας. Όταν όμως θέλησε ο Θεός να φανερώσει τη δόξα που ετοιμάστηκε γι’ αυτόν στον ουρανό, χάρη στην άγια εκείνη υπακοή και το χάρισμα που είχε ο μακάριος Δωρόθεος, αν και μαθητής ακόμα, να σώζει ψυχές, αυτός που οδήγησε τον Δοσίθεο τόσο σωστά και σύντομα στον Θεό, τότε, λίγο μετά τον μακάριο θάνατό του, κάποιος από τους αγίους, μεγάλος γέροντας, περαστικός από εκεί, θέλησε να δει τους αγίους του Κοινοβίου που είχαν κοιμηθεί και παρακάλεσε μαζί να στέκονται σαν σε χορό και ανάμεσά τους να βρίσκεται και κάποιος νεότερος και σκεφτόταν: «Άραγε, ποιος να είναι αυτός ο νέος που είδα να βρίσκεται ανάμεσα στους πατέρες»; Και όταν περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, όλοι κατάλαβαν πως ήταν ο Δοσίθεος και δόξασαν τον Θεό, θαυμάζοντας πως κατόρθωσε, με τέτοια προϊστορία και τέτοιο προηγούμενο τρόπο ζωής, να αξιωθεί να φθάσει σε τέτοια μέτρα, και μάλιστα σε τόσο λίγο χρόνο μόνο με το να
κρατήσει την υπακοή και να κόψει το θέλημά του.

Υποσημείώσις.

1. Βουκάκρατο: Ψωμί βουτηγμένο στο κρασί. Δηλαδή κουκιά – βούκα ψωμιού και «άκρατος οίνος». Αυτό που σήμερα λέμε στον άλλο: «Άντε βάλε τίποτε στο στόμα σου, για να πάψεις να μιλάς».

Από το βιβλίο: Αββά Δωροθέου – Εργα Ασκητικά.
Εκδόσεις, Ετοιμασία. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα. Δεκέμβριος 2014.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

ΠΗΓΗ: https://www.orp.gr/wordpress/?p=33484

Άγιος Νήφων, Η αποκάλυψή πως ο πύρινος βορδουνάρης ήταν ο πατριάρχης!

 

Άγιος Νήφων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

(Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Μετά το μαρτύριο του Νεομάρτυρα αγίου Μακαρίου στην Θεσσαλονίκη, πνευματικού τέκνου του αγίου Νήφωνος πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο άγιος μαζί με το άλλο πνευματικό του τέκνο, τον Μοναχό Ιωάσαφ, ανεχώρησαν κρυφά από την Μονή Βατοπαιδίου, όπου έμεναν και πήγαν στην Μονή Διονυσίου. Εκεί, δηλαδή, όπου είχε καρεί μοναχός προτού γίνει αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και μετά πατριάρχης.

Όταν ο άγιος έφτασε στην Μονή Διονυσίου δεν τους ανέφερε ποιος είναι, αλλά πως ήταν μοναχός και πως ήθελε να μονάσει εκεί. Αυτό σήμαινε, όμως, πως θα έπρεπε να υπηρετήσει πρώτα ως βορδουνάρης, δηλαδή να έχει τη φροντίδα των σταύλων των μουλαριών, να κουβαλά ξύλα και να κάνει οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία του ζητήσει ο ηγούμενος.

Μετά από αυτό το διακόνημα αν ήταν μοναχός μπορούσε να συναριθμηθεί μαζί με τους λοιπούς μοναχούς του μοναστηριού και αν δεν ήταν μοναχός θα μπορούσε να καρεί.

Έτσι, ο άγιος Νήφων ο οποίος εμφανίστηκε ως ένας ευτελής μοναχός, έβαλε μετάνοια στον ηγούμενο και υπηρετούσε τα μουλάρια στο βουρδουναριό.

Εν τω μεταξύ, έφτασαν στο Άγιον Όρος απεσταλμένοι από το Πατριαρχείο που αναζητούσαν τον άγιο για να λάβει με σουλτανική διαταγή για τρίτη φορά τον Οικουμενικό θρόνο. Και επειδή δεν τον εντόπισαν αναχώρησαν άπραχτοι.

Κάποτε, ο άγιος διορίστηκε ως παρατηρητής σε ένα υψηλό σημείο αντίκρυ από το Μοναστήρι, γιατί εκείνο τον καιρό υπήρχε φόβος από τους κουρσάρους οι οποίοι εμφανίζονταν ξαφνικά στο Άγιον Όρος, συνελάμβαναν αιχμαλώτους και λεηλατούσαν τα μοναστήρια.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ενώ προσευχόταν ο άγιος Νήφων στον τόπο όπου βρισκόταν και παρατηρούσε, μερικοί ενάρετοι μοναχοί που βρίσκονταν εκεί τριγύρω και αγρυπνούσαν είδαν μια φλόγα που ανέβαινε από την γη στον ουρανό.

Ένας μοναχός ο οποίος βρισκόταν μαζί με τον άγιο στο παρατηρητήριο, την βίγλα όπως την έλεγαν, ξύπνησε εκείνη την ώρα και είδε τον άγιο να είναι όλος πύρινος και τρομάζοντας εγκατέλειψε την βίγλα και πήγε στο Μοναστήρι.

Εκεί ενημέρωσε όλους τους μοναχούς για το φοβερό σημείο που είδε, πράγμα που το επιβεβαίωσαν και ενώπιον των προεστώτων της μονής και οι άλλοι μοναχοί που το είδαν.

Για τον λόγο αυτό μαζεύτηκαν όλοι στην Εκκλησία και παρακαλούσαν τον Θεό να τους φανερώσει ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που φανερώθηκε μέσα από αυτό το σημείο.

Και ο Θεός δεν άργησε να τους φανερώσει ποιος ήταν.

Ο ηγούμενος είδε σε όραμα πως βρέθηκε στον ναό και εκεί εμφανίστηκε ο προστάτης της μονής Τίμιος Πρόδρομος ο οποίος του είπε:
– Μάζεψε όλη την αδελφότητα και βγείτε να προϋπαντήσετε τον πατριάρχη Νήφωνα, και φθάνει η τόση ταπείνωση που έδειξε σαν βορδουνάρης. Αυτό θα σας βοηθήσει να μην πάθετε μεγάλη ζημιά!

Ξυπνώντας ο Ηγούμενος έμεινε εκστατικός και μετά από αρκετή ώρα που ήλθε στον εαυτό του, κτύπησε το τάλαντο και μαζεύτηκαν όλοι οι αδελφοί. Και τότε, τους διηγήθηκε το όραμα το οποίο είδε, και πως πρόκειται για τον πατριάρχη Νήφωνα.

Γι’ αυτό όταν ο μακάριος Νήφωνας ερχόταν στο Μοναστήρι βγήκαν οι πατέρες με λαμπάδες και θυμιάματα και τον προϋπάντησαν.

Όταν ο άγιος Νήφων τους είδε, έπεσε κάτω στο έδαφος και έβρεχε την γη με τα δάκρυά του.

Ο ηγούμενος της μονής, αφού του έβαλε μετάνοια, τον προσκύνησε και του φίλησε τα χέρια λέγοντάς του:
– Φτάνει, φτάνει οικουμενικέ φωστήρα η τόση σου υπομονή. Φτάνει η άκρα σου ταλαιπωρία την οποία υπέστης, οικειοθελώς. Φτάνει η τόση ταπείνωση που έδειξες, χωρίς, βεβαίως, να το γνωρίζουμε εμείς οι ευτελείς.

Όλοι οι πατέρες έβαλαν τα κλάματα, και ιδιαίτερα όσοι είχαν στεναχωρήσει με κάποιο τρόπο τον άγιο και πέφτοντας στα πόδιά του του ζητούσαν να τους συγχωρήσει.

 

Διασκευή από το βιβλίο του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη,«Νέον εκλόγιον, περιέχον αξιόλογους βίους διαφόρων αγίων», του εκδοτικού οίκου Αστήρ.

https://www.pemptousia.gr/2022/08/agios-nifon-i-apokalipsi-pos-o-pirinos-vordounaris-itan-patriarchis/

Η εορτή της Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος στην Μουρτερή Ευβοίας 2023

Εορτάσαμε την Μεταμόρφωση Του Σωτήρος και φέτος 6/8/2023 π.η. στο ομώνυμο ησυχαστήριο της Μουρτερής Ευβοίας.

Στον εσπερινό μας παραβρέθηκαν και ο πανοσιολογιότατος ιερομόναχος Καλλίνικος Ηλιόπουλος εφημέριος του Αγ. Φανουρίου Γλυφάδας, ο οποίος έκανε κήρυγμα για την εορτή. Επίσης παραβρέθηκε και ο αιδεσιμολογιώτατος π. Νικόλαος Γκαρλής εφημέριος του Ι. Ν. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Χαλκίδος.

Ανήμερα της εορτής λειτούργησε ο ιερομόναχος Δωρόθεος Μητρογιάννης με την παρουσία του ενενηνταεφτάχρονου γέροντός του και κτήτωρος του ιερού ησυχαστηρίου αρχιμανδρίτου Ακάκιου Μπαρόλα.

Του ύμνους απέδωσαν οι ιεροψάλτες Αθανάσιος Ιωακειμίδης και Αναστάσιος Βλάχος.

Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως και τους διακονητές  που με πολύ αγάπη ευπρέπησαν το ιερό ησυχαστήριο, καθώς και τους αγαπητούς εν Χριστώ αδελφούς μας που ήρθαν και συνεορτάσαμε.

Η μεταμόρφωση του Χριστού και η σημασία της για μας του Βασιλείου Στογιάννου

Η Μεταμόρφωση του Χριστού είναι ένα επεισόδιο από την επίγεια δράση του, που έλαβε χώρα λίγο πριν από την πορεία του προς την Ιερουσαλήμ, πορεία που απέληξε στο Πάθος και την Ανάσταση. Μαζί με την Βάπτιση έχει κοινή την αποκάλυψη της αγίας Τριάδος. Μαζί με την Ανάσταση έχει κοινή την αποκάλυψη της δόξας του Θεού. Μαζί με την Πεντηκοστή έχει κοινή την δημιουργική επενέργεια του Παρακλήτου.

Είναι αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο η Μεταμόρφωση, που βοηθά στη σωτηρία μας με τη σωστή θεογνωσία και ανθρωπογνωσία που παρέχει. Αποκαλύπτεται σ’ αυτήν ποιός είναι ο Χριστός, αλλά συγχρόνως και ποιός είναι ο άνθρωπος και πού βαδίζει η ιστορία μας. Αυτά τα τρία σημεία θα δούμε στη συνέχεια -χωρίς φυσικά και να εξαντλούμε το νόημά της.

Μας δείχνει η Μεταμόρφωση ποιός είναι ο Χριστός. Πολλοί σύγχρονοί μας έχουν για τον Χριστό την πλανεμένη αντίληψη πως είναι ένας μεγάλος δάσκαλος ή ένας ηθικολόγος. Η Μεταμόρφωσή του όμως αποκαλύπτει ότι είναι Υιός του Θεού. Η αλλαγή της μορφής του, το θεϊκό άκτιστο φως που το περιτριγύρισε, η ουράνια φωνή του Πατρός που μαρτύρησε για τη θεϊκή του φύση, όλα δείχνουν ότι είναι Θεός. Μπορεί να έζησε ανάμεσά μας με την μορφή δούλου, μπορεί από αγάπη για μας να υπέμεινε το σταυρικό θάνατο, δεν παύει όμως ούτε στιγμή να είναι ο Λόγος του Θεού που ενανθρώπησε, δίδαξε, έπαθε και αναστήθηκε από απέραντη αγάπη για το πλάσμα του, τον άνθρωπο. Επειδή είναι Θεός, γι’ αυτό είναι και σωτήρας μας. Επειδή είναι Θεός, γι’ αυτό τα λόγια του και η ζωή του είναι δεσμευτικά για τους πιστούς. Επειδή είναι Θεός, γι’ αυτό η ζωή και το έργο του είναι το κέντρο της πίστεώς μας.

Δεν είναι μόνο Θεός όμως ο Χριστός. Είναι και άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, ο πρώτος αληθινός άνθρωπος στην ιστορία του γένους μας. Είναι ο νέος Αδάμ, που συνομιλεί και πάλι με τον Θεό και Πατέρα, όπως ο παλαιός Αδάμ στον Παράδεισο. Είναι όμως πολύ παραπάνω από τον παλαιό, τον πρώτο Αδάμ ο Χριστός. Γιατί έχει ένα καινούριο γνώρισμα, που δεν μπόρεσε να αποκτήσει εκείνος, την ομοίωση με τον Θεό. Και ως άνθρωπος ο Χριστός είναι όμοιος με τον Θεό. Γιατί με την απόλυτη υπακοή του έγινε όμοιος με τον Λόγο, με τη θεϊκή φύση του. Η θέλησή του η ανθρώπινη ακολούθησε από την πρώτη στιγμή και μέχρι την ώρα του θανάτου τη θεϊκή του θέληση. Η επιθυμία του η ανθρώπινη ήταν ταυτισμένη με τη θεϊκή επιθυμία του. Έτσι έγινε και ως άνθρωπος αυτό που ήταν ως Θεός: Υιός του Θεού. Αυτό ακριβώς είναι που μας δίνει τη δυνατότητα της σωτηρίας, ότι δηλ. ο Χριστός θέωσε την ανθρώπινη φύση μας.

Ανέλαβε να κάνει ό,τι δεν κατόρθωσε ο παλαιός Αδάμ, να κάνει τον άνθρωπο υιό του Θεού με τη θέωση της φύσεώς του. Θεός αληθινός και άνθρωπος αληθινός αποκαλύπτεται κατά τη Μεταμόρφωσή του ο Χριστός.

Μας αποκαλύπτει έτσι η Μεταμόρφωση του Χριστού και την αληθινή φύση του ανθρώπου. Γνωρίζοντας από κοντά την θεωμένη φύση του Χριστού, όπως αποκαλύφθηκε κατά την ένδοξη εμφάνισή του στο όρος Θαβώρ, μαθαίνομε συγχρόνως και τη δική μας αληθινή φύση. Δεν είμαστε αυτό που με τόση ευκολία και ευπιστία νομίζομε. Δεν είναι η αληθινή φύση μας αυτή που θεωρούμε πραγματικότητα με βάση την καθημερινή εμπειρία. Αυτά όλα φαίνονται, μα δεν είναι αληθινά, γιατί δεν εκφράζουν την βούληση του Θεού για το γένος μας, όταν το έπλασε. Ίσως μιλήσει κάποιος για πραγματικότητα. Είναι όμως, αληθινά πραγματικότητα το μίσος, το άγχος, ο φόβος του θανάτου, τα κόμπλεξ, η αποξένωση από τον συνάνθρωπο; Είναι στ’ αλήθεια πραγματικότητα οι καυγάδες, η ζήλεια, ο πόλεμος και η διαμάχη ανάμεσα στους ανθρώπους, που ο Θεός έπλασε για να ‘ναι αδελφοί; Η απάντηση της Μεταμορφώσεως είναι μονοσήμαντη: όχι, δεν είναι αυτή η ανθρώπινη φύση, όπως την θέλει και την έπλασε ο Θεός. Η πραγματικότητα είναι η αλήθεια που παρουσιάστηκε ζωντανή στον κόσμο με τον Χριστό. Είναι η πραγματικότητα του Χριστού. Αυτός έδειξε ποιός είναι ο αληθινός άνθρωπος.

Η αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη είναι όμως δυνατή μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης ιστορίας. Κι αυτό μας το θυμίζουν τα πρόσωπα που παρίστανται στη Μεταμόρφωση. Την μέχρι τότε πορεία του ανθρώπου τη θυμίζουν ο Μωυσής και ο Ηλίας. Ο μεγάλος νομοθέτης και ο Προφήτης που μετατέθηκε ζωντανός κοντά στο Θεό μέσα στο πύρινο άρμα της θεϊκής δόξας. Αυτοί είναι όσοι βάδισαν συνειδητά προς τον Χριστό, όσοι έζησαν προσμένοντας τη δόξα του. Και κοντά σ’ αυτούς οι τρεις Απόστολοι, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Αυτοί προγεύονται την τελική δόξα. Ζουν από τώρα κιόλας, από το παρόν την αλλαγή που προσμένει όλους τους πιστούς στο μέλλον. Παίρνουν από τώρα μια γεύση της θαυμαστής αλλαγής. Για να μπορούν να μαρτυρήσουν μέσα στον κόσμο για τη θεϊκή δωρεά. Για να έχουν καθαρή την αίσθηση και να μη ξεγελιούνται από τα ψεύτικα φώτα του παρόντος. Για να φωτίσουν τους άλλους με το άκτιστο φως που την ομορφιά του πρώτοι οι ίδιοι δοκίμασαν. Βλέπουν οι Απόστολοι τον Χριστό «εν ετέρα μορφή», για να πάρουν μια ιδέα πώς θα γίνουν και οι ίδιοι, αλλά και όλοι οι πιστοί στο τέλος των καιρών, όταν το φως της παρουσίας του Θεού θα φωτίζει τον κόσμο. Για τον Μωυσή και τον Ηλία η Μεταμόρφωση είναι η ώρα που εκπληρώνεται η προσδοκία τους. Για τους τρεις Αποστόλους και για μας είναι η στιγμή που ανοίγει ένα παράθυρο στον μελλούμενο κόσμο…

Στο τέλος του δρόμου μας δεν βρίσκεται ούτε η ηθική πληρότητα ούτε η ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ανθρώπου, με την έννοια που τους δίνομε συνήθως. Κάτι τέτοιο είναι καθαρά ανθρώπινο όνειρο, που βασίζεται στην ψευδαίσθηση του ανθρώπου, ότι μπορεί τάχα από μόνος του να φτάσει σ’ ένα τέλος. Η Μεταμόρφωση όμως δείχνει ότι ένας παρόμοιος δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Δεν αποκαλύπτεται το άκτιστο φως σε ηθικά τέλειους ανθρώπους σαν αμοιβή ούτε είναι το επιστέγασμα της ολοκληρώσεως της προσωπικότητάς των. Οι μαθητές του Χριστού δεν είναι τέλειοι με τα μέτρα των ηθικολόγων, παλαιών και συγχρόνων. Είναι απλά άνθρωποι, που ο Θεός τους δέχεται όπως είναι, με μόνο κριτήριο την απλότητα της καρδίας των που φλέγεται από αγάπη για τον Χριστό. Αυτό είναι το μοναδικό προσόν του ανθρώπου, που στη συνέχεια μεταμορφώνει και αλλάζει ριζικά το άγιο Πνεύμα.

Αυτό σημαίνει όμως ευθύνη και ελπίδα συνάμα για τον καθένα μας. Ελπίδα, γιατί πάντα μας προσμένει ο Θεός, για να μας αποκαλύψει με τη δύναμη του ακτίστου φωτός του τον καινούριο κόσμο και να μας μεταμορφώσει σε πολίτες της βασιλείας του. Ευθύνη, γιατί από τη δική μας αγάπη για τον Θεό και τον Κύριο Ιησού εξαρτάται η σωτηρία μας και η μετοχή μας στην δόξα του Θεού.

Το φως του Θαβώρ δεν περιορίστηκε στους τρεις Αποστόλους. Από την ημέρα της Πεντηκοστής καταυγάζει την Εκκλησία του Χριστού και σκορπίζεται στον κόσμο με την παρουσία των αγίων του. Δικό μας καθήκον και δική μας χαρά και ελπίδα είναι να δοκιμάσουμε την αγαλλίαση της δόξας του Θεού με τη δική μας προσωπική μετοχή σ’ αυτή την θεϊκή αποκάλυψη.

ΠΗΓΗ

Κυριακή I΄ τοῦ Ματθαίου (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

«Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ ᾿Ιησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. 21 τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ». (Ματθ. 17, 14-21).

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο περιγράφει ἕνα μόνο περιστατικὸ ἀπὸ ἀναρίθμητα ἄλλα ἀνάλογα. Μᾶς λέει πῶς ὁ Κύριος, μὲ τὴν ἀγάπη Του γιά τοὺς ἀνθρώπους, ἔδειξε γιά μιά ἀκόμα φορά τή δύναμη τοῦ καλοῦ πάνω στό κακὸ καὶ πώς προσπάθησε νά στερεώσει τὴν πίστη στό παντοδύναμο καὶ νικηφόρο ἀγαθό.

«Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ» (Ματθ. 17’ 14-15). Τό περιστατικὸ αὐτὸ τὸ ἀναφέρουν κι ἄλλοι δύο εὐαγγελιστές: ὁ Μᾶρκος (9’ 9-17) κι ὁ Λουκᾶς (9’ 37-42). Κι οἱ δυὸ τους ἀναφέρουν κάποιες λεπτομέρειες γιά τὴν ἀρρώστια τοῦ παιδιοῦ.  «ἐξαίφνης κράζει καὶ σπαράσσει αὐτὸν μετὰ ἀφροῦ, καὶ μόλις ἀποχωρεῖ ἀπ’ αὐτοῦ συντρίβων αὐτὸν» (Λουκ. 9’ 39). Τό πονηρὸ πνεῦμα κυριεύει τὸ παιδὶ κι αὐτὸ ἔξαφνα κραυγάζει, συγκλονίζεται μέ σπασμοὺς ὅλο του τὸ σῶμα, συντρίβεται καὶ βγάζει ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα. Πολὺ δύσκολα φεύγει ἀπὸ μέσα του….

Τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ στόχευαν ταυτόχρονα τρεῖς στόχους: Τὸν ἄνθρωπο, τὴν κτίση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Τό παιδὶ «σεληνιαζόταν». Πῶς θὰ μποροῦσε νά ἐνοχοποιηθεῖ ἡ σελήνη γιά τὴν ἀρρώστια κάποιου ἀνθρώπου; Ἂν ἡ σελήνη ἔχει τή δύναμη νά προκαλέσει σ’ ἕναν ἄνθρωπο ἀλαλία ἢ παραφροσύνη, γιατί δέν τὸ κάνει σὲ ὅλους; Τὸ κακὸ δὲν βρίσκεται στή σελήνη ἀλλὰ στό πονηρὸ καὶ ἀκάθαρτο πνεῦμα πού πλανᾶ τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ τὸ ἴδιο κρύβεται. Ἐνοχοποιεῖ τή σελήνη, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά μὴ κατηγορήσουν τὸ ἴδιο. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο θέλει νά ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στή σκέψη πώς ὅλη ἡ κτίση τοῦ Θεοῦ εἶναι κακή, πὼς τὸ κακὸ ἔρχεται στόν ἄνθρωπο ἀπὸ τή φύση κι ὄχι ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα πού ἐξέπεσαν ἀπὸ τὸν Θεό. Τά θύματά τους ἐνεργοποιοῦνται στίς ἀλλαγὲς φάσης τῆς σελήνης, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά σκεφτοῦν: «Ὁρίστε, τὸ κακὸ αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τή σελήνη!». Κι ἀφοῦ τή σελήνη τή δημιούργησε ὁ Θεός, σημαίνει πώς τὸ κακὸ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τ’ ἄγρια καὶ πανοῦργα αὐτὰ θηρία.

Ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Θεὸς εἶναι καλὰ λίαν. Αὐτὸ εἶναι πέρα γιά πέρα ἀληθινό. Ὅλη ἡ κτίση ἔγινε γιά νά ὑπηρετήσει τὸν ἄνθρωπο, νά τὸν βοηθήσει, ὄχι νά τὸν βλάψει. Ἄν καὶ ὑπάρχουν πράγματα πού ἐμποδίζουν τή φυσική ἱκανοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμα κι αὐτὰ λειτουργοῦν γιά τὸ καλὸ τῆς ψυχῆς του, νά τὴν χαροποιοῦν καὶ νά τὴν ἐμπλουτίζουν. «Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοὶ καὶ σή ἐστιν ἡ γῆ· τὴν οἰκουμένην καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς Σύ ἐθεμελίωσας» (Ψαλμ. 88’ 12), ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδός. Κι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μᾶς λέει μέ τὸ στόμα τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «Πάντα γὰρ ταῦτα ἐποίησεν ἡ χείρ μου» (66’ 2).

Ὀτιδήποτε λοιπὸν εἶναι τοῦ Θεοῦ, εἶναι καλό. Ἡ πηγὴ βγάζει μόνο ὅ,τι περιέχει, ὄχι ὅ,τι θέλει. Δέν ὑπάρχει κακὸ στόν Θεό. Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νά προκύψει κακὸ ἀπὸ Ἐκεῖνον, τή μοναδική πηγή τοῦ καλοῦ; Πολλοί ἀδαεῖς κι ἀπερίσκεπτοι ἄνθρωποι ὀνομάζουν μεγάλο κακὸ τὴν ἀρρώστια. Εἶναι ἀλήθεια ὅμως πώς δέν εἶναι κακὴ κάθε ἀρρώστια. Μερικὲς ἀρρώστιες εἶναι ἔργο τοῦ πονηροῦ κι ἄλλες εἶναι θεραπεία τοῦ κακοῦ. Κακὸ εἶναι τὸ πονηρὸ πνεῦμα πού ἐνεργεῖ σ’ ἕναν παράφρονα ἢ παρανοϊκὸ ἄνθρωπο.

Οἱ ἀρρώστιες κι οἱ δυστυχίες πού βρῆκαν πολλοὺς ἀπὸ τοὺς βασιλιάδες τοῦ Ἰσραήλ, ἐπειδὴ ἔπραξαν τὸ κακὸ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου (βλ. Α΄ Βασ. 25, 30), ἦταν συνέπεια τῆς ἁμαρτίας τους. Οἱ ἀρρώστιες κι οἱ δυστυχίες ὅμως πού ἐπιτρέπει ὁ Κύριος νά ἐπισκεφθοῦν τοὺς δικαίους, δέν εἶναι ἔργο τοῦ πονηροῦ ἀλλὰ φάρμακο, τόσο γιά τοὺς ἰδίους τοὺς δικαίους ὅσο καὶ γιά τοὺς δικοὺς τους, ποὺ κατανοοῦν πώς τὰ βάσανα τὰ στέλνει ὁ Θεὸς γιά τὸ καλὸ τους. Τά βάσανα πού ἔρχονται ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν πονηρῶν πνευμάτων στόν ἄνθρωπο ἢ εἶναι συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, αὐτά εἶναι κακά. Ἐκεῖνα τὰ βάσανα πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιά νά καθαρίσει τελείως τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νά τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ πονηροῦ καὶ νά τὸν φέρει κοντὰ Του, εἶναι καθαρκτικά. Αὐτά δέν προέρχονται ἀπὸ τὸν διαβολο οὔτε καὶ εἶναι ἀπὸ μόνα τους κακά. Προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ λειτουργοῦν γιά τὸ καλὸ τοῦ ἀνθρώπου. «Ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με, ὅπως ἂν μάθω τὰ δικαιώματά σου» (Ψαλμ. 118, 71), λέει ὁ προφητάνακτας Δαβίδ.

Ὁ πονηρὸς εἶναι κακός. Δρόμος τοῦ πονηροῦ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἐκτός ἀπὸ τὸν πονηρὸ καὶ τὴν ἁμαρτία, δέν ὑπάρχει κανένα κακό. Τό πονηρὸ πνεῦμα εἶναι ἔνοχο γιά τὰ βάσανα τοῦ παιδιοῦ αὐτοῦ, ὄχι ἡ σελήνη. Ἄν ὁ Θεός μέ τὴν ἀγάπη Του γιά τὸν ἄνθρωπο δέν περιόριζε τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ δέν προστάτευε τὸν ἄνθρωπο ἀπ’ αὐτά, εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα μέ τοὺς ἀγγέλους Του, τὰ πονηρὰ πνεύματα θά ἐξολόθρευαν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀστραπιαία, σωματικὰ καὶ ψυχικά, ὅπως ἐξολοθρεύουν οἱ ἀκρίδες τοὺς σπόρους στούς ἀγρούς….

Δέν ὑπάρχει τίποτα πού νά λιώνει εὐκολότερα τὸν πάγο τῆς ἀπιστίας ὅσο τὰ δάκρυα. Ἀπὸ τή στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔκλαψε μπροστὰ στόν Κύριο καί μετανόησε γιά τὴν προηγουμένη ζωὴ του, ἀπὸ μέσα του ξεπήδησε ἡ πίστη ὅπως τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν πηγή. Καὶ τότε εἶπε τὰ λόγια πού ἔμειναν ὡς ἕνα δυνατὸ μήνυμα σὲ ὅλες τίς γενιὲς τῶν ἀνθρώπων: «πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστία».

Τὰ λόγια αὐτὰ δείχνουν πώς ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά πιστέψει χωρὶς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἀπό μόνος του μπορεῖ νά φτάσει σὲ μιά ὑποψία πίστης, νά πιστεύει δηλαδὴ στό καλὸ καὶ στό κακὸ ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, ν’ ἀμφιβάλλει γιά τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ὁ δρόμος ὅμως ἀπὸ τή μερική πίστη στήν ἀληθινή εἶναι πραγματικὰ μακρύς. Χωρὶς τὸ καθοδηγητικὸ χέρι τοῦ Θεοῦ κανένας ἄνθρωπος δέν μπορεῖ ν’ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο αὐτό. Τὸ νόημα τῶν λόγων τοῦ πατέρα τοῦ παιδιοῦ, «πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστία», εἶναι: «Βοήθησέ με, Κύριε, νά πιστεύσω σὲ Σένα! Βοήθησέ με νά μὴν πιστεύσω στό κακό! Βοήθησέ με ν’ ἀπαλλαγῶ ἐντελῶς ἀπὸ τὸν πονηρὸ καὶ νά ἑνωθῶ μαζί Σου!»

Ὁ Κύριος ἔδωσε ἐντολὴ στό ἀκάθαρτο πνεῦμα ὄχι μόνο νά φύγει, μὰ καὶ νά μὴν ξαναγυρίσει στόν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε τόσο πολὺ ταλαιπωρήσει. Αὐτὸ σημαίνει πώς ἀκόμα κι ὅταν καθαριστεῖ καὶ θεραπευτεῖ ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νά προσβληθεῖ ξανὰ ἀπὸ τ’ ἀκάθαρτα πνεύματα. Ὁ διάβολος μπορεῖ νά ξανάρθει στόν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο διώχτηκε. Αὐτό γίνεται ὅταν ὁ ἁμαρτωλός πού μετάνιωσε καὶ συχωρέθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ξαναγυρίσει στήν παλιὰ ἁμαρτία του. Τότε ὁ διάβολος βρίσκει ἀνοιχτὴ τὴν εἴσοδο καὶ ξαναμπαίνει στόν ἄνθρωπο.

Ὁ Κύριος ἐδῶ διατάζει τὸν διάβολο ὄχι μόνο νά ἐλευθερώσει τὸ παιδί, ἀλλά καὶ νά μὴν ξαναγυρίσει ποτέ.

Κι αὐτὸ γιά δυό λόγους: πρῶτον, γιά νά εἶναι ὁλοκληρωμένο καὶ τέλειο τὸ θεϊκὸ δῶρο πού τοῦ ἔδωσε · καὶ δεύτερον, γιά νά διδαχθοῦμε πώς, ἀφοῦ λάβουμε τὴν ἄφεση ἀπὸ τὸν Θεό, δέν πρέπει νά ξαναγυρίσουμε στήν ἁμαρτία, «ὥσπερ κύων ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐξέραμα» (Β’ Πέτρ. 2’ 22), γιά νά μὴν ἐκτεθοῦμε στόν κίνδυνο κι ἀνοίξουμε πάλι τὴν πόρτα στό πονηρὸ πνεῦμα γιά νά μπεῖ μέσα μας καὶ νά μᾶς κυριεύσει…..

Ὁ Κύριος δέν προεῖπε μόνο τὸ πάθος καὶ τὸν θάνατό Του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Στό τέλος ὅλων ὑπάρχει ἡ Ἀνάσταση, ἡ νίκη κι ἡ αἰώνια δόξα. Ὁ Κύριος προεῖπε στούς μαθητὲς Του κάτι πού φαινόταν ἀδύνατο. Ἤθελε νά τονώσει τὴν πίστη τους, γιά ν’ ἀντιμετωπίσουν ὅσα θ’ ἀκολουθοῦσαν, νά τοὺς διδάξει πώς πρέπει νά πιστεύσουν ὅσα τοὺς εἶπε. Πίστη ὅση ὁ κόκκος τοῦ σιναπιοῦ ἢ ἀκόμα λιγότερη, πρέπει νὰ ἔχει κάθε ἄνθρωπος γιά νὰ εἶναι προετοιμασμένος καὶ νά περιμένει κάθε εἶδος βασάνων σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Νὰ εἶναι σίγουρος ὅμως πώς στό τέλος ὑπάρχει ἡ ἀνάσταση. Κάθε ἐπίγεια δόξα καὶ κάθε ἔπαινο πρέπει νά τὰ λογαριάζουμε σὰν μηδέν. Μετὰ ἀπ’ ὅλους τοὺς θριάμβους πού μπορεῖ νά προσφέρει ὁ κόσμος, πρέπει ν’ ἀναμένουμε τὸν πειρασμό. Ὅλα ὅσα μᾶς στέλνει ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, πρέπει νά τὰ δεχόμαστε μέ ταπείνωση καὶ ὑπακοή. Δέν πρέπει ν’ ἀπαριθμοῦμε τὰ καλά πού ἔχουμε κάνει γιά τὸν λαό, τὴν πόλη ἢ τὸ χωριό, γιά τὸ ἔθνος ἢ γιά τὴν πατρίδα μας. Δέν πρέπει νά ἐπαναστατοῦμε ὅταν μᾶς πιέζουν προβλήματα. Ἂν κάναμε κάτι γιά τοὺς πλησίον μας, αὐτὸ ἔγινε μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι εἶναι. Κάθε καλὸ γίνεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἐμεῖς εἴμαστε ἁπλά ὄργανά Του. Ἑπομένως δέν πρέπει νά γογγύζουμε ὅταν μᾶς στείλει ὁ Θεὸς βάσανα μετὰ τὴν ἐγκόσμια δόξα, ταπείνωση· μετὰ ἀπὸ ἐπαίνους, φτώχεια· μετὰ τὸν πλοῦτο, περιφρονήση· μετὰ ἀπὸ ματαιοδοξία, ἀρρώστια· μετὰ τὴν ὑγεία, μονώση καὶ ἐγκατάλειψη, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση πολλῶν φίλων.

Ὁ Θεὸς γνωρίζει γιατί μᾶς τὰ στέλνει ὅλ’ αὐτά. Γνωρίζει πώς ὅλα εἶναι γιά τὸ καλὸ μας. Πρῶτο, γιά νά μάθουμε νά ἐκτιμοῦμε τίς αἰώνιες κι ἄφθαρτες ἀξίες καὶ νά μὴν ὁδηγηθοῦμε στόν θάνατο παρασυρμένοι ἀπὸ τὴν ψεύτικη καὶ παροδικὴ λαμπρότητα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Δεύτερο, γιά νά μάθουμε πὼς δέν πρέπει νά λάβουμε ἀνταπόδοση ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γιά τὰ καλά πού κάναμε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, γιατί ἔτσι δὲν θὰ μείνει τίποτα νά περιμένουμε γιά νά λάβουμε στή μέλλουσα ζωή, ὅταν φθάσουμε στήν πύλη τῆς οὐρανίου Βασιλείας.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΠΗΓΗ:https://www.imaik.gr/

9η Αυγούστου του 1823, ο Μάρκος Μπότσαρης σκοτώθηκε στη μάχη του Κεφαλόβρυσου έξω απ’ το Καρπενήσι

 

“…του Μάρκου σαράντα τα φλάμπουρα σειούνται και τ’ άρματα χάμω γερμένα, τα χείλα, τα μάτια θλιμμένα, στον κάμπο βαθειά σιωπή…

τον Μάρκο τον Μπότζαρη ψάλλω, ο Μάρκος ο Μπότζαρης πού ‘ναι;

…η λίμνη γεμάτη φωτιά και φέγγει στη όψη της γης το φως το γλυκό της αυγής… ο ζέφυρος μόλις φυσά και πέφτει λεπτούλα δροσιά… εβγαίνουν απ’ όλα τα μέρη γυναίκες, παιδάκια και γέροι θρηνώντας, να ιδούν το κορμί που χάνει γι’ αυτούς την ψυχή… κλεισμένο δεν έμεινε στόμα απάνω στου Μάρκου το σώμα… επέθανε, πέθαν’ ο Μάρκος… μια θλίψη μια άκρα βοή και θρήνος και κλάμα πολύ… κι η σάλπιγγα που ‘ταν εκεί τρομάρα και φρίκη λαλεί… μαυρίλα, ξαπλώνει πυκνός χυμένος στα νέφη καπνός…

και πες του… και ‘κειό το σπαθί το ηύρες εσύ.”

———

Ερανίσματα αυθαίρετα συντεθειμένα απ’ το νεανικό τετράδιο του Διονυσίου Σολωμού. Δυο αιώνες σαν σήμερα, νύχτα βαθειά πριν ξημερώσει η 9η Αυγούστου του 1823, ο Μάρκο Μπότσαρης σκοτώθηκε στη μάχη του Κεφαλόβρυσου έξω απ’ το Καρπενήσι, τον βρήκε ένα βόλι στο μέτωπο. Φέρανε συνοδεία το κορμί του στο Μεσολόγγι να τον θάψουνε με τιμές και στάθηκε η μακρυά πομπή στο μοναστήρι του Προυσού να τον προσκυνήσει κατάκοιτος εκεί ο Καραϊσκάκης και να του πει το "Άμποτε κι εγώ από τέτοιον θάνατο να πάω, ήρωα Μάρκο". 

ΠΗΓΗ: Χρήστος Μποκόρος

Φωτογραφίες και χαρακτικά 19 μοναστηριών του 1904

 

2275 – φωτογραφίες και χαρακτικά 19 μοναστηριών του 1904

Δημοσιεύτηκε στις 3 Αυγούστου 2023 από το athosweblog

Σε αυτήν την εμπορική ρωσική ιστοσελίδα (sviatogora.com) βρήκα παλιές εικόνες από (σχεδόν) όλα τα μοναστήρια του Άθω. Υπάρχει και μετάφραση στα αγγλικά. Ισχυρίζονται ότι οι παλιές φωτογραφίες και τα χαρακτικά των 19 μοναστηριών είναι όλα του 1904, αλλά δεν μπόρεσα να επαληθεύσω αυτές τις πληροφορίες. Όπως και να έχει, οι εικόνες φαίνονται παλιές, οπότε θα τις μοιραστώ μαζί σας.

01 Λαύρα -φωτ

02 Βατοπέδι – χαρακτικό

03 Ιβήρων – χαλκογραφία

Χιλανδαρίου 04 – φωτ

05 Διονυσίου – χαρακτικό

06 Κουτλουμουσίου – χαλκογραφία

07 Παντοκράτορος – χαλκογραφία

08 Ξηροποτάμου – χαλκογραφία

Σωγράφου 09 – φωτ

Δοχειαρίου 10 – χαλκογραφία

11 Καρακάλλου – χαρακτικό

Φιλοθέου 12 – χαλκογραφία

13 Σίμωνος Πέτρας – κ.λπ

14 Παύλου – χαλκογραφία

15 Σταυρονικήτα – χαλκογραφία

Ξενοφώντος 16 – φωτ

Μια παλιά εικόνα του Γρηγορίου 17 λείπει σε αυτόν τον ιστότοπο.

Εσφιγμένου 18 – φωτ

Παντελεήμονος 19 – φωτ

Κωνσταμονίτου 20 – φωτ

Wim Voogd, 3 Αυγούστου 2023

ΠΗΓΗ:https://athosweblog.com/2023/08/03/2275-photos-and-etchings-of-19-monasteries-from-1904/