ΑΠΛΗΣΤΙΑ - «Της φτώχειας της λείπουν πολλά, της απληστίας τα πάντα», λέει ο Αριστοτέλης

                Η απληστία είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής μας. Ο καταναλωτικός πολιτισμός μας καθιστά τον άνθρωπο ύπαρξη που επιθυμεί να οικειοποιηθεί και να καταναλώσει για τον εαυτό του, ει δυνατόν, τα πάντα. Η απληστία είναι το αντίθετο της άσκησης και της εγκράτειας. Η απληστία μας κάνει όχι απλώς να θέλουμε να ικανοποιήσουμε τις κύριες ανάγκες μας, που είναι η υγεία, η τροφή, η ενδυμασία, η κατοικία, η παιδεία, κυρίως όμως η αγάπη, αλλά μας γεμίζει με τεχνητές. Δεν μας αρκεί η υγεία, αλλά επιθυμούμε την αυτάρκεια του σώματος χωρίς την ψυχή. Δεν μας αρκεί η τροφή, καθώς ζητάμε μία άνευ ορίων ποικιλία και γαστριμαργία, χωρίς κοινωνία αγάπης, κοινό τραπέζι, άνθρωπο που το διακονεί επειδή μας αγαπά, αλλά έξοδο από το σπίτι ή φαγητό delivery.  Δεν μας αρκεί η ενδυμασία, αλλά θέλουμε γεμάτες τις ντουλάπες μας από ό,τι μας προτείνει η μόδα. Δεν μας αρκεί η κατοικία, αλλά βρισκόμαστε σε μία συνεχή κίνηση, να ταξιδεύουμε, να αλλάζουμε χώρο, σαν να μη μας χωρά ο τόπος. Δεν μας αρκεί η παιδεία της μόρφωσης και της ψυχικής καλλιέργειας, αλλά ζητάμε εμπειρίες, κάποτε και σε «εξωτικές» ιδέες και φιλοσοφίες. Δεν μας αρκεί η αγάπη που πηγάζει από σχέσεις στις οποίες δίνουμε τον εαυτό μας, αλλά κι εδώ ζητάμε ικανοποίηση του κενού είτε μέσω της εικονικής πραγματικότητας, είτε αγοράζοντας έρωτα, είτε βρίσκοντας εκτόνωση σε περιστασιακές επαφές.

                Η νοοτροπία του πολιτισμού μας σήμερα είναι το σχήμα «βουλιμία- πλεονεξία- κατανάλωση», είναι η οικειοποίηση των πάντων που τα βλέπουμε ως αντικείμενα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν όρια, αλλά μόνο δικαιώματα. Κι έτσι, ένα σύστημα στηριγμένο στην απληστία, αρχικά στο επίπεδο της οικονομίας, περνά σε κάθε πτυχή της ζωής. Το βλέπουμε αυτό και στην εκμετάλλευση και καταστροφή του περιβάλλοντος. Το ζούμε συνεχώς. Καταναλώνουμε τον άλλο,  καταναλώνουμε τον κόσμο, καταναλωνόμαστε με τη σειρά μας, χωρίς τέρμα.

                «Της φτώχειας της λείπουν πολλά, της απληστίας τα πάντα», λέει ο Αριστοτέλης. Ο άπληστος δεν είναι ευτυχισμένος διότι δεν μπορεί να εκτιμήσει τίποτα από όσα έχει, καμία σχέση δεν τον αφήνει ευχαριστημένο, είναι ακόρεστη η ψυχή του. Δεν έχει μάθει να δίνει, αλλά μόνο να προσθέτει στα όσα έχει. Έτσι, δεν μπορεί ούτε να εμπιστευθεί Θεό και πλησίον, αλλά μόνο τον εαυτό του. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ασκητικά, με μέτρο, με λιτότητα, να σταθεί για να δει τι τελικά τον αναπαύει. Δυσκολεύεται  να ευχαριστήσει τον Θεό για ό,τι έχει, λίγο ή πολύ, διότι δεν πιστεύει στην πραγματικότητα στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού. Αντί για διαχειριστής των όσων αποκτά και των όσων του δίνονται, κάνει τον εαυτό του ιδιοκτήτη. Λησμονεί έναν σπουδαίο λόγο: «δεν προέρχεται από τον Θεό το ψωμί του πλεονέκτη» (Γρηγόριος Νύσσης). Ο Θεός δεν μας δίνει για να κρατάμε, αλλά για να μοιραζόμαστε. Ό,τι είναι πάνω από τις ανάγκες μας τελικά, το κάνουμε εμείς περιουσία μας, χάνοντας την ουσία.

                «Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω», μας λέει ο τραγουδοποιός (Ν. Πορτοκάλογλου). Απληστία δεν είναι να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να αγαπήσουμε παραπάνω. Είναι να κλειστούμε στο εγώ μας και να το θεραπεύουμε χωρίς όριο και χωρίς αγάπη αληθινή. Η μοναξιά, ο φόβος της απώλειας του πλούτου, η ανία, το ανικανοποίητο είναι τα τιμήματα της απληστίας. Ας δούμε μήπως πάσχουμε από την ασθένεια αυτή κι ας μάθουμε να μοιραζόμαστε.   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 29 Νοεμβρίου 2023

ΠΗΓΗ:ΒΗΜΑΤΑ

Οδηγίες για έναν Ορθόδοξο Χριστιανό (Άγιος Φιλάρετος της Νέας Υόρκης)

 

Instructions for an Orthodox Christian

St. Philaret of New York

1. Remember: you are a son (daughter) of the Orthodox Church. These are not empty words. Remember under what obligation this places you.

2. Earthly life is fleeting. You won't notice how it flashes by. But by this life, the eternal lot of your soul will be determined. Do not forget this not even for a moment.

3. Try to live piously. Pray to God in church; pray to God at home with reverence, with faith, with devotion to the will of the Lord. Carry out the holy and salvific rules of the Church, her regulations and commandments. Outside the Church, outside of obedience to her, there is no salvation.

4. The gift of speech is a great gift of God. It elevates a person to nobility, it immeasurably lifts him over other earthly creatures. But how mankind which has become perverse now abuses it. Protect this gift and know how to use the word in a Christian manner. Do not judge, do not speak idly. Fear as fire foulness of speech and seductive speaking. Do not forget the words of our Lord and Savior: “by thy words shalt thou be justified and by thy words shalt thou shall be condemned.” Do not permit lying. The Holy Scriptures sternly warn: “The Lord will destroy all those who speak a lie.”

5. Love your neighbor as yourself according to the Lord's commandment. Without love there is no Christianity. Remember: Christian love is self-sacrificing, and not egotistical. Do not miss an opportunity to perform a work of love and mercy.

6. Be modest, pure and chaste in your deeds, words and thoughts. Do not imitate the perverse. Do not take their example, and avoid any closeness to them. Without need, have nothing to do with unbelievers — unbelief is contagious. Observe modesty and decency always and everywhere; don't become infected with the shameless customs of our days.

7. Fear and flee from vainglory and pride. Pride cast down from the heavens the highest and most powerful of angels. You remember: thou art earth and unto the earth shalt thou return…. Deeply humble yourself.

8. The basic objective of life is to save the soul for eternity. Let this be the main objective and concern of your life. Woe unto him who destroys his soul through indifference and carelessness.

May the Lord bless you and help you.

Your spiritual father,

+Metropolitan Philaret

Μετάφραση google

Οδηγίες για έναν Ορθόδοξο Χριστιανό

Άγιος Φιλάρετος της Νέας Υόρκης

1. Θυμήσου: είσαι γιος (κόρη) της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτά δεν είναι κενά λόγια. Θυμηθείτε κάτω από ποια υποχρέωση σας θέτει αυτό.

2. Η γήινη ζωή είναι φευγαλέα. Δεν θα παρατηρήσετε πώς περνάει. Αλλά από αυτή τη ζωή, η αιώνια παρτίδα της ψυχής σου θα καθοριστεί. Μην το ξεχνάτε αυτό ούτε για μια στιγμή.

3. Προσπάθησε να ζήσεις ευλαβικά. Προσευχηθείτε στον Θεό στην εκκλησία· προσευχηθείτε στον Θεό στο σπίτι με ευλάβεια, με πίστη, με αφοσίωση στο θέλημα του Κυρίου. Εκτελέστε τους ιερούς και σωτηρικούς κανόνες της Εκκλησίας, τους κανονισμούς και τις εντολές της. Έξω από την Εκκλησία, έξω από την υπακοή της, δεν υπάρχει σωτηρία.

4. Το δώρο του λόγου είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού. Ανυψώνει έναν άνθρωπο στην αρχοντιά, τον ανεβάζει ανυπολόγιστα πάνω από άλλα γήινα πλάσματα. Αλλά πώς η ανθρωπότητα που έχει γίνει διεστραμμένη τώρα την καταχράζεται. Προστατέψτε αυτό το δώρο και μάθετε πώς να χρησιμοποιείτε τη λέξη με χριστιανικό τρόπο. Μην κρίνεις, μην μιλάς αδρανώς. Ο φόβος ως φωτιά βρομιά του λόγου και η σαγηνευτική ομιλία. Μην ξεχνάτε τα λόγια του Κυρίου και Σωτήρα μας: «με τα λόγια σας θα δικαιωθείτε και με τα λόγια σας θα καταδικαστείτε. ” Μην επιτρέπετε το ψέμα. Η Αγία Γραφή προειδοποιεί αυστηρά: «Ο Κύριος θα καταστρέψει όλους εκείνους που λένε ψέματα. ”

5. Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου. Χωρίς αγάπη δεν υπάρχει Χριστιανισμός. Θυμηθείτε: Η χριστιανική αγάπη είναι αυτοθυσία και όχι εγωιστική. Μην χάσετε την ευκαιρία να εκτελέσετε ένα έργο αγάπης και ελέους.

6. Να είσαι σεμνός, αγνός και αγνός στις πράξεις, τα λόγια και τις σκέψεις σου. Μην μιμείσαι τον ανώμαλο. Μην παίρνετε το παράδειγμά τους, και αποφύγετε οποιαδήποτε κοντινή επαφή μαζί τους. Χωρίς ανάγκη, δεν έχετε καμία σχέση με τους άπιστους - η απιστία είναι μεταδοτική. Παρατηρήστε τη σεμνότητα και την ευπρέπεια πάντα και παντού· μην μολυνθείτε από τα ξεδιάντροπα έθιμα των ημερών μας.

7. Φόβος και φυγή από τη ματαιότητα και την υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια εκτόξευσε από τον ουρανό τον υψηλότερο και ισχυρότερο από τους αγγέλους. Θυμήσου: εσύ είσαι γη και στη γη θα επιστρέψεις.... Βαθιά ταπεινωθείτε.

8. Ο βασικός στόχος της ζωής είναι να σωθεί η ψυχή για την αιωνιότητα. Ας είναι αυτός ο κύριος στόχος και μέλημα της ζωής σας. Αλίμονο σε αυτόν που καταστρέφει την ψυχή του μέσα από την αδιαφορία και την απροσεξία.

Είθε ο Κύριος να σας ευλογεί και να σας βοηθήσει.

Ο πνευματικός σου πατέρας,

+Μητροπολίτης Φιλάρετος

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/photo/?fbid=10226407216386512&set=gm.2014020905623710&idorvanity=188848898140929 

 

.... ἐστράφη μόνο εἰς μιά στιγμή καί κοίταξε ἐπάνω εἰς τόν Κύριο πού ἦταν κρεμασμένος....

Ὅταν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐσυκοφαντεῖτο καί καθυβρίζετο ἀπό τήν εἰσαγγελική ἀρχή, ἀπό τήν στρατιωτική ἀρχή καί ἀπό τούς ἄλλους παράγοντες τοῦ τόπου ἐκεῖ καί τόν εἴχανε ἀπομονώσει μέσα στήν αἴθουσα, ἐκεῖνος μόνο ἄκουγε.
Δέν ξέρω τί ἄκουγε, τί λέξεις... ὅτι τά παιδιά ἀπό τίς παράνομες σχέσεις του, τά εἶχε πετάξει μέσα εἰς τό πηγάδι ἐκεῖ... καί αὐτός ἀτάραχος σιωποῦσε!
Μήπως δέν ἤξερε νά ἀπαντήσει
ἤ δέν ἦταν λόγιος
ἤ δέν ἤξερε νά τούς καθηλώσει
ἤ δέν ἤξερε νά τούς ἀφορίσει
ἤ δέν ἤξερε νά τούς κεραυνοβολήσει;
Ὅλα τά ἤξερε, ἀλλά δέν ἔκανε τίποτα ἀπ' αὐτά.

 Δέν ἀπαντοῦσε καί ἁπλῶς ἐστράφη μόνο εἰς μιά στιγμή καί κοίταξε ἐπάνω εἰς τόν Κύριο πού ἦταν κρεμασμένος.
Καί ὅταν ἔφυγαν, τότε ἡ μικρή, ἡ Νεκταρία, ἡ ὁποία ἔβλεπε καί ἄκουγε ἀπό μία γωνία τό περιστατικό, πῆγε καί ἔπεσε στά γόνατα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καί τοῦ λέγει:
- Σεβασμιότατε, πῶς τά ἄντεξες αὐτά τά λόγια; Πῶς ἄντεξες Σεβασμιότατε, αὐτούς τούς χαρακτηρισμούς;
Καί δείχνοντας ὁ Ἅγιος Νεκτάριος (μία εικόνα μέ) τόν Κύριο, τῆς εἶπε:
- Αὐτός πῶς ἄκουγε;Τί εἶπε Αὐτός παιδί μου, ὅταν κατηγορεῖτο; Τί εἶπε;
Καταλάβατε; Ἀλλά πού;...
Ποιός μιμεῖται ἀπό ἐμᾶς τόν Χριστό;Εἴμαστε ἤ δέν εἴμαστε Χριστιανοί;Εἴμαστε...
Πεῖτε μου, ποιός μιμεῖται ἀπό ἐμᾶς τόν Χριστό σ’ αὐτές καί παρόμοιες μ' αὐτές περιπτώσεις;...

Δημήτριος Παναγόπουλος -Ιεροκήρυκας

ΠΗΓΗ: https://proskynitis.blogspot.com/

 

όποιος γίνεται φιλικός με έναν ψεύτικο δάσκαλο μπαίνει στον κίνδυνο να επηρεαστεί από την αίρεση του (Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος)

 

"Having called these false teachers “deceivers and antichrists,” the apostle forbids her to accept them into her house or even to greet them, clearly because whoever becomes friendly with a false teacher subjects himself to the danger of being affected by his heresy. This unusual strictness of the “Apostle of love” is striking and so contrary to the modern idea of ecumenism that hopes for closer cooperation with the heterodox for the sake of ‘mutual understanding.’"

-Archbishop Averky of Jordanville

«Έχοντας αποκαλέσει αυτούς τους ψεύτικους δασκάλους «απατεώνες και αντίχριστους», ο απόστολος απαγορεύει να τους δεχτεί κάποιος στο σπίτι του ή ακόμα και να τους χαιρετήσει, ξεκάθαρα γιατί όποιος γίνεται φιλικός με έναν ψεύτικο δάσκαλο μπαίνει στον κίνδυνο να επηρεαστεί από την αίρεση του. Αυτή η ασυνήθιστη αυστηρότητα του «Αποστόλου της αγάπης» είναι εντυπωσιακή και τόσο αντίθετη με τη σύγχρονη ιδέα του οικουμενισμού που ελπίζει σε στενότερη συνεργασία με τους ετεροδόξους για χάρη της «αμοιβαίας κατανόησης. ’"

-Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος του Τζορντανβίλ

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/photo/?fbid=122118728978051644&set=a.122107436258051644

"Φάε, η αμαρτία δικιά μου"...

Ποιος είπε ότι πρόκειται για νομική υποχρέωση;

© Διονύσης Παπαχριστοδούλου

ΟΟΔΕ / vic.com

Διάδρομος Νοσοκομείου. Αναμονή. Ο άλλος τρέχει και ρωτάει τους γιατρούς· "μην έχω αυτό, εκείνο ή το άλλο; πονάω εδώ, πονάω εκεί". Ιατρικές ορολογίες. Αγωνία. Αναμονή σ’ έναν μακρύ διάδρομο. Οι θάλαμοι στο πλάι άδειοι. Δεν πρόκειται για λαϊκό νοσοκομείο, μα για πολυτελείας ... για τους λίγους. Παραδίπλα σ‘ ένα θάλαμο ο ασθενής και οι επισκέπτες· κάποιοι γνωστοί και μια γιαγιά. Προσφέρονται κεράσματα. Είναι Παρασκευή. Νηστεία. "Πάρε γιαγιά". "Ευχαριστώ νηστεύω". "Έλα γιαγιά πάρε". "Ευχαριστώ δεν τρώω". "Φάε ρε γιαγιά η αμαρτία δικιά μου ...".

Συχνά τυχαίνει σε παρέες κάποιος να μη νηστεύει και να λέει με “αυτοθυσία” στον άλλο που νηστεύει "φάε, η αμαρτία δικιά μου". Λες και η νηστεία είναι φόρος που θα μπορούσε να πληρώσει ο συνέταιρος. Η προτροπή αυτή δείχνει τη νομικιστική αντίληψη που έχουμε για τη σχέση μας με την Εκκλησία. Έγκλημα και τιμωρία. Νόμος, παράβαση, ενοχή, χρέος, ποινή, εξιλέωση, πληρωμή. Αντίληψη που οφείλεται στο μεσαιωνικό εκβαρβαρισμό που κυριάρχησε στη χώρα μας κυρίως μετά το 1821. Οι κανόνες της Εκκλησίας υποβιβάζονται σε στείρους νόμους και κυριαρχεί το άγχος μην τυχόν τους παραβεί κανείς, οπότε θα ακολουθήσει η τιμωρία.

Ο νόμος του κράτους απλώς καταπιέζει, αλλά τον ανεχόμαστε, προκειμένου να λειτουργεί στοιχειωδώς η κοινωνία. Ο νόμος της Εκκλησίας, οι κανόνες, υπάρχουν για να μας θεραπεύουν. Όποιος τους εφαρμόζει, κερδίζει τη θεραπεία ολόκληρης της ύπαρξής του· όποιος δεν τα καταφέρνει, κερδίζει τουλάχιστον τη θεραπεία της συνείδησής του. Η συνείδηση είναι "λάστιχο", προσαρμόζεται. Μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει να κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα και επειδή βρήκε ένα επιχείρημα, μια δικαιολογία, πωρώνει τη συνείδηση. 

Το συντριβάνι μπορεί να βγάζει βρώμικο νερό ή και να έχει εντελώς αχρηστευτεί. "Έλα ρε, αφού όλοι κλέβουν". "Ου κλέψεις". Καθαρίζει η κατάσταση. Γι’ αυτό είναι έγκλημα η "φιλάνθρωπη" προσαρμογή στην κοινωνική πραγματικότητα. "Αφού κανείς ή οι περισσότεροι δεν εφαρμόζουν κάτι, ας το διαγράψουμε". Είναι έγκλημα αυτή η "ρεαλιστική" νοοτροπία, γιατί καταστρέφει τη δυνατότητα για μετάνοια. Οι κανόνες της Εκκλησίας δείχνουν την ευθεία οδό, και η "οικονομία" της, επιτρέπει στον άνθρωπο, ακολουθώντας μία ταλάντωση, σιγά σιγά να ισορροπήσει τη ζωή του, αντλώντας δύναμη εν μετανοία.

Ο Γκάλης έκαμνε την προετοιμασία του, το ίδιο και ο Πύρρος Δήμας και όλοι οι πρωταθλητές. Αν την ώρα της προπόνησης εμφανιστεί κάποιος φίλος και του πει, "άντε ρε, πάμε να τα πιούμε, η αμαρτία δικιά μου ..." κι’ εκείνος τον ακούσει, απλώς θα χαλάσει την προετοιμασία του, και δεν θα μπορεί να τα δώσει όλα στον αγώνα. Τί μπορεί άραγε να ελπίζει από την "αυτοθυσία" του φίλου; Κάπως έτσι είναι και με τη νηστεία. Δεν είναι ζήτημα αμαρτίας-παράβασης, αλλά ζήτημα απώλειας της ευκαιρίας για προπόνηση. 

Η νηστεία είναι ένα είδος προπόνησης. Στην Εκκλησία όλα τα είδη της προπόνησης γενικά λέγονται άσκηση. Αν διακόπτεται η άσκηση επειδή κανείς εύκολα ξεπερνάει τον "εγωϊσμό" του και ακολουθεί τους όποιους "φιλάνθρωπους" άλλους, δε θα επιτευχθεί ο στόχος, που είναι η θεραπεία, η κάθαρση από τα πάθη, ο φωτισμός του νού, η θέωση, η θεραπεία του κόσμου όλου.

Αρκεί βέβαια η προπόνηση να μην γίνεται πρωτάθλημα. Να μην απολυτοποιείται και επικεντρώνεται η προσπάθεια απλά και μόνο στην αυστηρότερη τήρησή της, στην μεγαλύτερη δυνατή καταπόνηση. Ο νους οφείλει να είναι στον αγώνα. Η ύπαρξη του φιλότιμου είναι απαραίτητη, η συνεχής βελτίωση αναγκαία, αλλά με κέντρο τον τελικό σκοπό και όχι τη μονόπλευρη τελείωση του μέσου. Αυτό ήταν το λάθος των Φαρισαίων, έκαμναν σκοπό το μέσο. Νηστεία για τη νηστεία, όσο πιο πολύ νηστεύω, τόσο καλύτερος είμαι, τηρώ το νόμο και μου χρωστάει πλέον ο Θεός. Έτσι λόγω της υπερηφάνειας ακυρώνεται ολόκληρη η προσπάθεια. Αντί το μέσο να φέρει Έμπνευση, πνίγει την ύπαρξη στην κόλαση της αυτοδικαίωσης.

Οι αθλητικές ομάδες (ποδοσφαίρου, μπάσκετ κ.λπ.) κάθε χρόνο κάνουν, εκτός από τις εβδομαδιαίες προπονήσεις, και την ετήσια προετοιμασία τους. Πηγαίνουν σε κάποιο αθλητικό κέντρο για να προετοιμαστούν για ολόκληρη τη χρονιά. Κάτι τέτοιο είναι για το χριστιανό η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κάνει μια έντονη προπόνηση, για να βγάλει ολόκληρη τη χρονιά.

Οι πρωταθλητές στην Εκκλησία λέγονται ασκητές. Φυσικά, άσκηση υπάρχει για όλους τους χριστιανούς, αλλά διαφορετική άσκηση θα κάνει ο ερημίτης και διαφορετική κάποιος "αγύμναστος" χριστιανός. Ο ένας παίρνει το απότομο μονοπάτι για την κορυφή, ο άλλος τον ομαλό δρόμο που ανεβάζει σιγά σιγά. Και οι δύο όμως κατευθύνονται προς την ίδια κορυφή. Ο σκοπός είναι κοινός για όλους, η αποκατάσταση του κατ’ εικόνα, η επίτευξη του καθ’ ομοίωσιν. 

Στην εποχή που τα οικονομικά μεγέθη καθορίζουν τις σχέσεις των κρατών και όχι μόνο, η Εκκλησία παρέχει το κατ’ οικονομία, την παραχώρηση, για κάθε "αγύμναστο" και, παράλληλα, διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού την ακρίβεια του κανόνα. Φιλάνθρωπα δίνει στον αρχάριο τη δυνατότητα να ξεκινήσει χωρίς να αποκρύπτει το ρεκόρ, τον ακρογωνιαίο Λίθο, το αμετάθετο Θεμέλιο, το Θεάνθρωπο. Αυτόν που δύναται και λέει και το εννοεί: "η αμαρτία σας δικιά μου". 

ΠΗΓΗ: https://o-nekros.blogspot.com/2023/11/blog-post_39.html

ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΤΥΧΩ;

 

                Ένας από τους μεγάλους φόβους μας σε ό,τι κι αν ξεκινούμε ή επιθυμούμε να ξεκινήσουμε είναι η αποτυχία. Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει. Άλλωστε, υπάρχει το δόγμα ότι «ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος τίποτα». Ο πολιτισμός μας, εξάλλου, δεν είναι με τον νικημένο. Μας ζητά να είμαστε αισιόδοξοι, να έχουμε θετική διάθεση, να λέμε «όλα θα πάνε καλά», για να μπορέσουμε να παλέψουμε χωρίς να το βάλουμε κάτω. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Κανείς δεν ξεκινά μια προσπάθεια για να χάσει. Ούτε και μια σχέση. Θέλει να ελπίζει ότι η πορεία θα έχει θετική έκβαση.

                Ο φόβος όμως της αποτυχίας συχνά παραλύει αυτόν που θέλει να προχωρήσει. Τον αγχώνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην θέλει καν να προσπαθήσει. Είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η αίσθηση δηλαδή ότι δεν αξίζει και ότι ο όποιος αγώνας είναι καταδικασμένος εκ των προτέρων, που καθιστά τον στόχο άνευ αντικειμένου. Λησμονεί όμως αυτός που σκέφτεται έτσι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μοναδική αξία. Αν μάλιστα βλέπουμε τα πρόσωπά μας στα πλαίσια της πίστης, τότε δεν μπορούμε να μη θυμόμαστε ότι είμαστε πλασμένοι ως εικόνες Θεού, ότι για τον καθένα μας ο Χριστός έγινε άνθρωπος, ότι η ανάσταση είναι κοινή για όλους μας. Επομένως, πώς μπορούμε να είμαστε χωρίς χαρίσματα, χωρίς αξία, χωρίς δυνατότητες;

                Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι ικανοί για όλα. Είναι άλλο η αυτοεκτίμηση και άλλο η αυτογνωσία. Όποιος γνωρίζει τον εαυτό του, τις δυνατότητές του, τα ενδιαφέροντά του, την όρεξή του να προσπαθήσει για κάτι, είναι βέβαιο ότι θα διαλέξει το ταξίδι. Δεν θα κρυφτεί μπροστά στην δοκιμασία, προκειμένου να πετύχει στον στόχο του, αλλά και ότι δεν θα συντριβεί εάν το αποτέλεσμα του αγώνα του δεν είναι το επιθυμητό. Όπως ο ποιητής αναφέρει, «η Ιθάκη» είναι η βάση που μας δίνει την ευκαιρία να παλέψουμε στη ζωή, ασχέτως αν θα φτάσουμε εκεί.

                Εδώ έρχεται ένας σπουδαίος παράγοντας. Είναι η ωριμότητα που αποκτιέται, ακόμη κι αν αποτύχουμε. Ο άνθρωπος, όταν διαλέγει έναν στόχο σύμφωνα με αυτά που μπορεί ή και λίγο παραπέρα, τότε μαθαίνει τι σημαίνει κόπος. Τι σημαίνει επένδυση αγάπης. Τι σημαίνει να δίνεις τον εαυτό σου για κάτι ή για κάποιον. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχουμε. Όμως μπορούμε, ακόμη και μέσα από την ταπείνωση της ήττας, να νιώσουμε τι μας ταιριάζει, τις μας αξίζει, πώς θα προσπαθήσουμε από την αρχή να βρούμε ένα καινούργιο μονοπάτι.

                Κλειδί είναι η ταπεινότητα και στη νίκη και στην ήττα. Κλειδί είναι η αίσθηση ότι υπάρχουμε όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τον άλλο. Ο γονέας που γίνεται παράδειγμα συνεχούς προσπάθειας και κόπου για το καλύτερο, ακόμη και στις αποτυχίες του, κάνει το παιδί του να νιώθει τι σημαίνει αγάπη. Στη σχέση αυτός ή αυτή που ζητά την ανανέωση, την έκπληξη, για να κάνει την αγάπη να μη μαραθεί, ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει να γοητεύσει, αφήνει στον άλλο την αίσθηση ότι δεν συμβιβάστηκε. «Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα», λέει το τραγούδι. Όποιος βάζει αρχή και στην ήττα του, ακολουθεί τον δρόμο που θέλει ο Θεός, για να νικηθεί οριστικά ο φόβος.     

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 15 Νοεμβρίου 2023

ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑΤΑ

Θεία Λειτουργία στον Άγιο Δημήτριο, στο Καψούρι

 Θεία Λειτουργία στον Άγιο Δημήτριο, στο Καψούρι, στο Κάβο Ντόρο. Χωριό, φιλοξενία, απλότητα, χαμόγελο, ευλάβεια, αρώματα, φύση. Μία Ελλάδα που χάνεται.

Ἡ ἀμφίεσις τῶν χριστιανῶν

 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Ἡ ἀμφίεσις τῶν χριστιανῶν

  «Ὡσαύτως καὶ τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσµίῳ, µετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσµεῖν ἑαυτάς, µὴ ἐν πλέγµασιν ἢ χρυσῷ ἢ µαργαρίταις ἢ ἱµατισµῷ πολυτελεῖ» (Α΄ Τιμ. β΄, 9). (Δηλ.: Τὸ ἴδιο θέλω καὶ αἱ γυναῖκες νὰ προσεύχωνται µὲ ἐνδυµασίαν σεµνήν, νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτόν τους µὲ συστολὴν καὶ σωφροσύνην, ὄχι µὲ φιλάρεσκα πλεξίµατα τῶν µαλλιῶν τους ἢ µὲ χρυσᾶ ἢ µαργαριταρένια κοσµήµατα ἢ µὲ ροῦχα πολυτελῆ).

  Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης γράφει σὲ κάποια Θεανὼ τὰ ἑξῆς πολὺ σημαντικά: «Ἡ ἀγάπη σου στὰ κοσμήματα, ἡ λαμπρότητα τῶν πολύτιμων λίθων καὶ μαζὶ μ’ αὐτὰ καί τό πολύ χρυσάφι, καί τά καλοπλεγμένα μαλλιά, καί τά βαψίματα τῶν ματιῶν καί ὅλη ἡ τέχνη τῆς ὀμορφιᾶς καί ἡ σπουδή σου σ’ αὐτά, ὅπως πληροφοροῦμαι, ἔρχονται σ’ ἀντίθεση μέ τή σεμνότητα τοῦ μέτρου καί τήν προσβάλλουν, ἀλλά καί δείχνουν πώς ἀκόμα μέσα σου λυσσοῦνε τά πάθη. Ἐάν λοιπόν, ξέχασες τήν ὑπόσχεσή σου, μέ τήν ἐπιστολή μου αὐτή σοῦ τήν ὑπενθυμίζω…».

  Γιά τίς ἀπρόσεκτες γυναῖκες, πού τολμοῦν νά μεταφέρουν τόν καλλωπισμό τους καί κατά τήν ὥρα τῆς λατρείας, λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος: “Τή στιγμή πού ὁ Παῦλος συμβουλεύει τίς γυναῖκες νά μή καλλωπίζωνται και νά μή ντύνωνται κοσμικά, ἐσύ ἔρχεσαι νά προσευχηθῆς στό Θεό ὁλοστόλιστη μέ τά χρυσαφικά σου; Μήπως ἦλθες γιά νά χορέψης; Μήπως ἦλθες γιά γαμήλια διασκέδαση; Μήπως ἦλθες γιά πανηγύρι; Πέταξε μακριά αὐτή τήν ὑποκριτική ἀμφίεση. Αὐτά εἶναι γνωρίσματα καί ἐμφανίσεις τῶν γελωτοποιῶν καί τῶν χορευτῶν.Μή μιμεῖσαι τίς πόρνες…”».

  Καὶ ὄχι μόνο στολίδια, ἀλλὰ ἀλλάξανε καὶ τὴν ἐνδυμασία, βάζοντες οἱ γυναῖκες ἀνδρικὰ ἐνδύματα καὶ ἄνδρες γυναικεῖα. Δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν στὸν λεγόμενο «ἑρμαφροδιτισμό».

  «Τὰ δι’ ἄκραν ἀκολασίαν γενόμενα», σχολιάζει ὁ ἱερὸς ἑρμηνευτὴς Θεοδώρητος. Διότι, συνεχίζει, «καὶ ἄνδρες παρανομίᾳ συζῶντες γυναικῶν ἐσθήματα (=φορέματα) περιβάλλονται, καὶ γυναῖκες ὡσαύτως λαγνείᾳ συντεθραμμέναι (= ἀναθρεμμένες μέσα στὴν ἀκολασία), τὰ (ἐνδύματα τῶν) ἀνδρῶν ἀμφιέννυνται (=ἐνδύονται). Ἀκολασία, λαγνεία, παρανομία, ἠθικὴ καὶ φυσικὴ διαστροφή. Ἐσχάτη ἀλαζονεία καὶ ὕβρις πρὸς τὸν Ἅγιο Θεό.

*  *  *

  Στὴν Πατρίδα μας ἐδῶ καὶ λίγο καιρὸ ἰσχύει νόμος περὶ «νομικῆς ἀναγνώρισης ταυτότητας φύλου» καὶ ἐπιλογῆς φύλου. Τὸ μέγεθος τῆς ἀκολασίας καὶ τῆς ὕβρεως πρὸς τὸν Θεὸ οὔτε κἄν εἶναι δυνατὸν νὰ προσμετρηθῆ. Καὶ μόνον οἱ λέξεις τῆς ἐπικεφαλίδας τοῦ νόμου δεικνύουν τὴ φρίκη τοῦ ἐγχειρήματος.

  Ἆραγε τὰ λόγια τοῦ παντοκράτορος Κυρίου διὰ στόματος Σοφονίου, τοῦ θείου Προφήτου, εἶναι ἱκανὰ νὰ ἐμβάλλουν σὲ φόβο τὴν ψυχή μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ἀλλαγὴ πλεύσεως;

  «Καὶ ἐκδικήσω… ἐπὶ πάντας τοὺς ἐνδεδυμένους ἐνδύματα ἀλλότρια» (Σοφον. α΄ 8).Ἵλεως γενοῦ, Κύριε…

  • Ἀναφέρεται στὸ βιβλίο Χαρίσματα καὶ χαρισματοῦχοι.

  «Κάποτε, διηγεῖται ὁ ἐπίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος (393-460), ἡ μητέρα μου ἔπαθε στὸ ἕνα της μάτι κάποια ἀσθένεια ποὺ ἡ ἐπιστήμη δὲν μπόρεσε νὰ θεραπεύση. Οἱ γιατροὶ δὲν παρέλειψαν καμμιὰ μέθοδο, ἀλλὰ δὲν εἶχαν κανένα θετικὸ ἀποτέλεσμα.

  Τότε τὴν ἐπισκέφθηκε κάποια φίλη της καὶ τῆς μίλησε γιὰ τὸν Ὅσιο Πέτρο τόν Ἡσυχαστή. Τὴν πληροφόρησε πὼς καὶ ἡ γυναίκα τοῦ κυβερνήτη τῆς Ἀνατολῆς εἶχε πάθει ἀκριβῶς τὴν ἴδια ἀρρώστια κι ἐκεῖνος τὴν ἔκανε καλὰ μὲ προσευχὴ καὶ σταύρωμα.

  Τὸ ἄκουσε ἡ μητέρα μου καὶ παρευθὺς ἔτρεξε στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Σὰν κοσμικὴ γυναῖκα ποὺ ἦταν φοροῦσε βραχιόλια, περιδέραια κι ἄλλα χρυσαφικά, καὶ μεταξωτὸ φόρεμα πλουμιστὸ μὲ κεντίδια. Μέχρι τότε δὲν γνώριζε τὴν πνευματικὴ ζωή. Ἦταν στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας της κι ἀκολουθοῦσε τὴ μόδα.

  Ὁ ὅσιος μόλις τὴν εἶδε, θεράπευσε πρῶτα τὴν ἀρρώστια τῆς ἐπιδείξεως, λέγοντάς της:

 – Ἂν ἕνας μεγαλοφυὴς ζωγράφος, ἐξασκημένος πολὺ καλὰ στὴν τέχνη, ἔφτιαχνε ἕνα ὡραῖο πίνακα καὶ ἐρχόταν κάποιος ἄλλος ἀδαὴς καὶ κατηγοροῦσε τὸν μεγάλο καλλιτέχνη καὶ ἀλλοίωνε τὸ δημιούργημά του καὶ πρόσθετε στὰ φρύδια καὶ στὰ βλέφαρα πιὸ μακριὲς γραμμές, ἂν ἔκανε τὸ πρόσωπο πιὸ λευκὸ κι ἂν πρόσθετε κι ἄλλο ἀκόμα κόκκινο στὰ μάγουλα, δὲν σοῦ φαίνεται πὼς θὰ εἶχε δίκιο ὁ πρῶτος ζωγράφος νὰ ἀγανακτήση; Λοιπόν, ἔτσι καὶ ὁ Δημιουργὸς τῶν ὅλων καὶ Πλάστης μας ἀγανακτεῖ, ὅταν ἐσεῖς οἱ γυναῖκες κατηγορεῖτε τὴν ἀνέκφραστη ἐκείνη σοφία μὲ ἀμάθεια. Δὲν θὰ βάζατε στὸ πρόσωπό σας τὸ κόκκινο, τὸ ἄσπρο καὶ τὸ μαῦρο χρῶμα, ἂν δὲν πιστεύατε πὼς χρειάζεται ἡ προσθήκη αὐτή. Ἔτσι φανερώνετε ὅτι ἀμφιβάλλετε γιὰ τὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη τοῦ Δημιουργοῦ. Πρέπει ὅμως νὰ ξέρετε πὼς ὁ Θεὸς ἔχει τὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη νὰ κάνη σωστὰ κάθε τι. Καὶ μοιράζοντας σ’ ὅλους ἐκεῖνα, ποὺ ὠφελοῦν τὸν καθένα, δὲν δίνει ὅσα ζημιώνουν. Μὴ καταστρέφετε λοιπὸν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Οὔτε νὰ ἐπιχειρῆτε νὰ προσθέσετε ἐκεῖνα, ποὺ ὁ Σοφὸς δὲν ἔδωσε, οὔτε νὰ ἐπιδιώκετε τὴν ψεύτικη αὐτὴ ὀμορφιά, ποὺ διαφθείρει καὶ τὶς φρόνιμες, γιατί προκαλεῖ πονηροὺς λογισμοὺς σ’ ἐκείνους ποὺ τὶς βλέπουν.

  Ἄκουσε ὅλα αὐτὰ ἡ καλοπροαίρετη μητέρα μου καὶ θαύμασε τὴ σοφία τοῦ Ἁγίου. Ἔπεσε μετὰ στὰ πόδια του καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ γιατρέψη τὸ μάτι της.

  Ἐκεῖνος τότε τῆς εἶπε πὼς εἶναι ἄνθρωπος κι ἔχει τὴν ἴδια μ’ αὐτὴ φύση, καὶ πὼς σηκώνει μεγάλο βάρος ἁμαρτιῶν καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἔχει παρρησία μπροστὰ στὸν Θεό. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ μητέρα μου ἔκλαιγε καὶ ἔλεγε πὼς δὲν θὰ ἔφευγε ἂν δὲν γιατρευόταν, ὁ γέροντας εἶπε πὼς ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ δίνει τὴ θεραπεία καὶ πάντοτε ἐκπληρώνει τὰ αἰτήματα ἐκείνων ποὺ πιστεύουν σ’ Αὐτόν.

  – Θὰ σοῦ χαρίση, λοιπόν, συνέχισε, τὴν ὑγεία, ὄχι γιατί θὰ κάνη σὲ μένα χάρη, ἀλλὰ γιατί βλέπει τὴ δική σου πίστη.

  Ἔβαλε τὸ χέρι του στὸ μάτι καὶ κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἀμέσως τὴ θεράπευσε!

  Ὅταν ἡ μητέρα γύρισε πίσω στὸ σπίτι, ξεπλύθηκε ἀπὸ τὰ φτιασίδια, πέταξε ὅλα τὰ κοσμήματα ποὺ φοροῦσε, καὶ ζοῦσε στὸ ἑξῆς ὅπως τῆς εἶπε ὁ Ὅσιος. Οὔτε πλουμιστὸ φόρεμα φοροῦσε, οὔτε μὲ χρυσὰ στολιζόταν. Κι αὐτὸ γινόταν ἐνῷ ἦταν ἀκόμη νέα, μόλις εἰκοσιτριῶν ἐτῶν. Τόσο πολὺ ὠφελήθηκε ἀπὸ τὴ διδαχὴ τοῦ μεγάλου Πέτρου! Ζητώντας του τὴν θεραπεία τοῦ σώματος, ἀπέκτησε μαζὶ μ’ αὐτὴν καὶ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

Ο όσιος Αβράμιος και η ανηψιά του Μαρία

 

Ο όσιος Άβράμιος γεννήθηκε στην περιοχή της Εδέσσης της Μεσοποταμίας, κατά τα τέλη του 3ου αιώνα. Οί ευγενείς και ευλαβείς γονείς του δεν είχαν άλλο γιο, κι ενώ σέβονταν τη διάπυρη ευσέβεια του τον ένύμφευσαν παρά τη θέληση του. Κατά τη διάρκεια της γαμήλιας εορτής ο Αβράμιος καθόταν μόνος με την καρδία συντετριμμένη. Έστειλε τότε ο Νυμφίος Χριστός ακτίνα γλυκύτατη άχτιστου χάριτος και φώτισε την καρδία του. Ό νεαρός Άβράμιος παρευθύς εγκατέλειψε σύζυγο, γονείς και τα αγαθά του κόσμου τούτου και αποσύρθηκε σ’ ένα απομονωμένο κελλί, όπου έμεινε επί επτά ήμερες προσευχόμένος, δίχως να φάει και να πιει. Οί γονείς του αναγνώρισαν τότε ότι ο Θεός τον εξέλεξε για την άγαθή μερίδα, για να φωτισθεί άπό την οίκονομίαν τον μυστηρίου του Χρίστου (Έφεσ. 3, 9), και τον άφησαν να συνεχίσει τις θείες αναβάσεις του, μόνον μόνω τω Θεώ, έγκλειστο σ’ ένα μικρό κελλί, στο οποΤο άνοιξαν στενή θυρίδα για να του δίνουν άπό καιρού εις καιρόν λίγο ψωμί και νερό, Ίσα ίσα για τις ανάγκες της φύσεως. Ό Άβράμιος άνθησε εν κρυπτό επί πενήντα χρόνια, φωτίζοντας τους τριγύρω του με την ακτινοβολία της αρετής του και στηρίζοντας τον κόσμο με την προσευχή του.

Ή κωμόπολις Βέθ-Κιδυνά στα περίχωρα της Εδέσσης, κατοικείτο ακόμα τότε άπό ασεβείς ειδωλολάτρες και όλες οί προσπάθειες του τοπικού επισκόπου να τους κατηχήσει είχαν αποδειχθεί άκαρπες. Φωτισμένος από το “Αγιο Πνεύμα, ο επίσκοπος πήγε στον Άβράμιο συνοδευόμενος άπο τον κλήρο και του ζήτησε να δεχθεί την ίερωσύνη και να έλθει να κηρύξει τον λόγο του Ευαγγελίου στην περιοχή. Μετά άπο πολλές ικεσίες και άλλες τόσες απειλές, για να μην υποπέσει στο αμάρτημα της παρακοής, ο όσιος δέχθηκε, με δάκρυα στα μάτια, να εγκαταλείψει το έρημητήριό του και να αναλάβει το καθήκον αυτό. Έπί τρία και πλέον έτη ύπέμενε τα κτυπήματα, τϊς ύβρεις και την καταφρόνηση εκ μέρους των σκληρόκαρδων κατοίκων δίχως να εγκαταλείψει τις προσπάθειες του και τις προσευχές του για τη σωτηρία τους, και κατόρθωσε τέλος να φέρει στην ορθόδοξη πίστη περισσότερους από χίλιους κατοίκους, οί όποιοι έλαβαν το άγιο βάπτισμα. Έπί ένα έτος έσπειρε τον Ευαγγελικό σπόρο μεταξύ του ποιμνίου του ώστε να φέρει πλείονα καρπό, και κατόπιν, φλεγόμενος πάντα άπό τον πόθο της ησυχίας, αποσύρθηκε κρυφά άπό τη δόξα και τις μέριμνες του κόσμου τούτου. Επέστρεψε στο κελλί του, οπού υπέστη αμείλικτο πόλεμο και επιθέσεις των δαιμόνων και χάρις στη δύναμη του Θεού, τους κατατρόπωσε.

Επειδή ο κατά σάρκα άδελφός του Άβραμίου είχε πεθάνει αφήνοντας μόνη στον κόσμο την επτάχρονη κόρη του Μαρία, ο Άβράμιος την πήρε κοντά του, την έβαλε σ’ ένα μικρό κελλί κοντά στο δικό του και την άφησε ν’ ανθήσει ως άνθος της έρημου διά της εν προσευχή συνομιλίας της με τον Θεό, δίνοντας της τις αναγκαίες νουθεσίες από μια μικρή θυρίδα πού έβλεπε στο κελλί του. Ή νεαρά κόρη έφθασε έτσι την ηλικία των είκοσι ετών και πρόκοπτε στα θεάρεστα έργα. Μία ήμερα όμως, υπέπεσε στην αμαρτία με εναν ακόλαστο μοναχό πού ερχόταν συχνά και επισκεπτόταν τον όσιο. Και αντί να ίκετεύσει Εκείνον ο οποίος ένανθρώπησε για τη σωτηρία των αμαρτωλών, η Μαρία υπέπεσε στο εισέτι φρικτότερο αμάρτημα της απελπισίας. Ό διάβολος την έπεισε ότι ο Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να ελεήσει εκείνη πού κατασπίλωσε την παρθενία της και το αγγελικό Σχήμα. Άλλόφρων η Μαρία πήγε στη γειτονική πόλη και παραδόθηκε στην πορνεία. Έπί δύο και πλέον ετη, καθημερινώς κυλούσε και πιο βαθιά στη βορβορώδη άβυσσο της αμαρτίας, ενώ ο Αβράμιος ανέπεμπε συνεχώς προσευχές προς τον Κύριο για να του αποκαλύψει πού είχε πάει η άνηψιά του. Από κάποιον ταξιδιώτη έμαθε πού κατέληξε η Μαρία καί, προκρίνοντας τη σωτηρία των ψυχών από την ησυχία, το Σχήμα, την άσκηση και ακόμη και άπό τις προσευχές του, φόρεσε ένδυμα στρατιωτικό, μάζεψε τα λίγα χρήματα πού είχε και μετέβη στο εργαστήριο της ακολασίας όπου η Μαρία ασκούσε το μιαρό της επάγγελμα, ύποκρινόμένος ότι επιθυμούσε και εκείνος να απολαύσει τα κάλλη της. Παρήγγειλε δείπνο πολυτελές και για πρώτη φορά μετά πενήντα χρόνια έφαγε κρέας και ήπιε κρασί- κατόπιν αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα με τη νεαρή κόρη. Άφού έκλεισε τη θύρα και βεβαιώθηκε ότι δεν μπορούσε να του ξεφύγει, ο Άβράμιος αποκάλυψε στην άνηψιά του ποιος ήταν, ενώ εκείνη είχε παραλύσει άπό την κατάπληξη και την καταισχύνη, δεν τολμούσε να τον κοιτάξει και είχε τα μάτια της καρφωμένα στο πάτωμα. Ό όσιος της μίλησε με πραότητα, χωρίς διόλου να την ψέξει. Με δάκρυα στα μάτια της υπενθύμισε την αγαλλίαση της ασκητικής βιοτής και της παρθενίας, την έπεισε ότι άπειρο είναι το έλεος του Θεού και υπερβαίνον πάν αμάρτημα, ότι η μόνη ασυγχώρητη αμαρτία είναι ακριβώς η απελπισία. Για να την ενθαρρύνει, πρόσθεσε: «”Ελα, τέκνον, ας επιστρέψουμε στα κελλιά μας. Επάνω μου παίρνω την ανομία σου και εγώ θα απολογηθώ γι’ αυτήν ενώπιον του Χρίστου την ημέρα της φοβέρας Κρίσεως. Έσύ, έλα απλώς στο κελλί σου, ξαναγύρισε στην άσκηση σου και την προσευχή και στάσου έκ νέου ενώπιον του πανοικτίρμονος Θεού». Γλυκά δάκρυα συντριβής κύλησαν στο πρόσωπο της Μαρίας όταν άκουσε τα λόγια αυτά, και δέχθηκε να φύγει μαζί του άπό το πανδοχείο της αμαρτίας και να εγκαταλείψει τον ακόλαστο βίο. Ξανακλείσθηκε στο στενό κελλί της με τόσο ζήλο και με τόσα δάκρυα, ώστε δεν άργησε όχι μόνον να λάβει άπό τον Θεό συγχώρηση των αμαρτιών, άλλά και το χάρισμα να επιτελεί θαύματα. Αφού διήνυσε θεάρεστο βίο, ο όσιος Αβράμιος εκοιμήθη εν ειρήνη το 366, και πέντε χρόνια αργότερα ανεπαύθη και η ανηψιά του.

 http://www.diakonima.gr/2012/10/29/%CE%BF-%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%88%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85/

Σεμινάριο, διατήρηση τροφίμων χωρίς ηλεκτρική ενέργεια.

ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΡΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ 13/05/23

Μια ιστορία ζωής που μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί σενάριο ταινίας. Ο Χρίστος που απο Διευθυντικό στέλεχος στο Μανχάτταν, άφησε πίσω του τα πλούτη και την επιτυχία για να βρει την προσωπική του ευτυχία ως Πατέρας Ιωαννίκιος στο Αγιο Όρος.