π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Περί του υπολογισμού της Γεννήσεως και της Βαπτίσεως του Κυρίου

 

Μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

Απαντήσεις επί αποριών ανδρών- γυναικών

Απορία 251^η:

«Πώς κατέληξαν και με ποιον τρόπο οι Πατέρες υπελόγισαν ότι η Γέννησις του Χριστού έγινε την 25^η Δεκεμβρίου και η Βάπτισή Του την 6^η Ιανουαρίου;»

      Μάλιστα. Προσέξτε. Καταρχάς να μιλήσω από το τελευταίο σημείον, με την 25^η που γιορτάζουμε την Γέννησιν, του Δεκεμβρίου και την 6^η Ιανουαρίου που γιορτάζομε την Βάπτισιν του Χριστού. Φυσικά, πότε ο Χριστός εβαπτίσθη δεν το γνωρίζομε. Αναμφισβήτητα. Είναι όμως στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας να κάνει τις γιορτές της. Αν μεν έχει κάποιους λόγους που να στηρίζεται στον χρόνο, στον χρόνο που ορίζεται· αν όχι, τότε εκείνη κρίνει πώς θα τοποθετήσει τις γιορτές. Έτσι έχει ένα κύκλο εορτών. Προσέξτε τι είπα. Κύκλο εορτών· που αρχίζομε με την Γέννηση και καταλήγομε στα Θεοφάνεια. Κι αυτός ο κύκλος είναι δώδεκα ημέρες. Όπως έχομε και τον κύκλο του Πάσχα. Έτσι τοποθετούν οι Πατέρες στις 6 Ιανουαρίου την Βάπτισιν του Χριστού, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο να ήτανε στις 6 Ιανουαρίου. Κι ακόμη, πιστεύω αυτό το καταλαβαίνει κανείς, μπορεί, ας πούμε, 15 Αυγούστου να γιορτάσομε την Κοίμηση της Θεοτόκου και εις τις 20 Αυγούστου να γιορτάσομε την Γέννηση της Θεοτόκου. Θα ΄λεγε κανένας: «Μα πού, πώς;». Είναι πολύ απλό, είναι πάρα πολύ απλό. Πόσο απλό; Αν εγώ γεννήθηκα 15 Αυγούστου, πέθανα στις 20 Αυγούστου. Ή αν πέθανα στις 15 Αυγούστου, γεννήθηκα στις 20 Αυγούστου, ύστερα από κάποιους ετησίους κύκλους, είναι πάρα πολύ φυσικό.

    Πάντως, μην πει κανένας ότι ο Χριστός γεννήθηκε 25^η Δεκεμβρίου… πότε μεγάλωσε; Λέει ένα τροπάριο των ημερών της Βαπτίσεως: «Πότε», λέει, «Κύριε σε είδαμεν να γεννάσαι, νήπιον και τώρα Σε βλέπομεν τέλειον άνδρα να βαπτίζεσαι;». Μην πάει το μυαλό σας ότι ξαφνικά μεγάλωσε και μέσα στο δωδεκαήμερο βαφτίστηκε κιόλας. Όχι. Πέρασαν 30 χρόνια, αν το θέλετε. Γιατί ο Ιησούς ήτο «ὡσεὶ ἐτῶν τριάκοντα» όταν εβαπτίσθη. Το αντιλαμβανόμεθα αυτό. Αυτά για το δεύτερο μέρος της απορίας.

      Για το πρώτο μέρος, αλήθεια, πότε γεννήθηκε ο Χριστός; Χειμώνας; Καλοκαίρι; 25 Δεκεμβρίου είναι μία ημερομηνία αυθαίρετη; Μήπως, όπως λέγεται, ότι επειδή τότε γιόρταζαν τα λεγόμενα «Κρόνια» οι ειδωλολάτραι; Και ξέρετε ότι 23 Δεκεμβρίου έχομε την μικρότερη μέρα, ε; 22 Δεκεμβρίου, 23 αρχίζει να μεγαλώνει η ημέρα. Κι όπως έχομε πει στα κατά Δευτέραν θέματα για την λατρείαν της γονιμότητος, ότι γιόρταζαν τα Κρόνια προς τιμήν του Κρόνου με το ξεκίνημα του μεγαλώματος της ημέρας. Δηλαδή καθαρά ειδωλολατρική γιορτή, εορτή της γονιμότητος, της βλαστήσεως κ.λπ. Έτσι εγίνοντο δε και οργιαστικές γιορτές. Λέγεται ότι αυτά που λέμε σήμερα Καρνάβαλος, ήσαν τοποθετημένες αυτές οι γιορτές τότε, αυτό που λέμε στην περίοδο των Χριστουγέννων. Και η Εκκλησία για να φέρει ένα αντιστάθμισμα, έβαλε στις 25 Δεκεμβρίου, αφού τελείωνε και η Σαρακοστή της, έβαλε την εορτή της Γεννήσεως του Χριστού. Όλα μπορεί να είναι καλά, όλα αποδεκτά, αλλά τι λέτε; Ακούστε.

     Δεν θυμούμαι, γιατί αυτά, πολλές φορές δεν έχω και καιρό να κοιτάξω περισσότερο, μην ξεχνάτε ότι η απάντηση σε μία απορία, αποτελεί μία ξεχωριστή ομιλία. Έχετε αντίρρηση γι'αυτό; Πρέπει κανείς να ψάξει, να ψάξει, να ψάξει να βρει περισσότερα πράγματα. Και καμιά φορά άμα έχω καιρό ψάχνω. Αν δεν έχω όμως καιρό, ό,τι θυμούμαι. Εξάλλου αυτή είναι και η έννοια της λύσεως των αποριών. Γιατί αλλιώτικα θα κάναμε ειδικά θέματα, ειδικά μαθήματα. Λοιπόν, είχα διαβάσει μία ομιλία του Ιερού Χρυσοστόμου «Εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν». Αν έχετε τα Άπαντα του Χρυσοστόμου μπορείτε να την βρείτε και θα μείνετε έκπληκτοι για εκείνα τα οποία γράφει. Ακούστε πώς:

     Αναφέρεται εις τον Ζαχαρία και στην Ελισάβετ, τους γονείς του Ιωάννου. Ο Ζαχαρίας ήτο αρχιερεύς. Βρίσκει πότε ήταν η εφημερία του. Αφού λοιπόν βρίσκει αυτό - λεπτομέρειες που θα εκπλαγείτε- γεννήθηκε ο Ιωάννης… Βεβαίως εννέα μήνες εκυοφορήθη. Η διαφορά του Χριστού από τον Ιωάννη είναι τρεις μήνες. Αφού λοιπόν βρήκαμε την ιστορία του Ιωάννου, κατόπιν με υπολογισμό βρίσκομε ότι πράγματι ο Χριστός γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου. Όχι Δεκέμβριο, αλλά και 25 Δεκεμβρίου. Ακόμη, μας αναφέρει, σας είπα με ποιον τρόπο, ξεκινάει έμμεσα από την χρονολόγηση του Ιωάννου πού γεννήθηκε κα πότε ήταν η εφημερία του Ζαχαρίου του πατρός του κ.ο.κ. Κατόπιν είπε και το εξής: Διετηρούντο αρχεία. Τότε δεν έγινε η απογραφή; Έγινε απογραφή, το θυμόσαστε. Στις ημέρες του Αυγούστου Καίσαρος και ο Ιωσήφ πήγε με την Θεοτόκο να απογραφούν εις Βηθλεέμ. Βεβαίως απεγράφη και ο Ιησούς. «Ἀπεγράφετο ποτέ...» κ.λπ. λέει ένα τροπάριο των ημερών. Απεγράφη ο Ιησούς. Μπήκε μέσα εις τους καταλόγους. Ποιους καταλόγους; Τους φορολογικούς. Διότι ο σκοπός της απογραφής ήταν κυριότατα φορολογικός […][Δεν έχει σωθεί σε αυτό το σημείο η ομιλία του μακαριστού γέροντος] να κάνει αναλύσεις και αναλύσεις. Και λέει τώρα ο Ιερός Χρυσόστομος, ότι το αρχείον της εποχής στη Ρώμη εσώζετο. Και άνθρωποι ειδικοί, Χριστιανοί, έψαξαν και βρήκαν ότι ο Χριστός εγεννήθη την 25^η Δεκεμβρίου.

     Να σας πω και τούτο. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς… αυτή δε η έρευνα στο αρχείο δεν έγινε τον 5^ο αιώνα που είναι ο Χρυσόστομος. Έγινε πολύ, πολύ, πολύ πιο μπροστά. Γι'αυτό τον λόγο η γιορτή των Χριστουγέννων, λίαν πρωίμως εορτάζετο, εις την Ρώμην, εις την Δύσιν. Και η Γέννησις του Χριστού στην Ανατολή δεν εορτάζετο. Για πρώτη φορά εορτάστηκε στις ημέρες του Ιερού Χρυσοστόμου, 5^ος αιών.

       Όλα αυτά λοιπόν που σας είπα, τα αναφέρει ο Ιερός Χρυσόστομος και συνεπώς ο Χριστός γεννήθηκε κατά μήνα Δεκέμβριον και μάλιστα τονίζει, 25^η Δεκεμβρίου. Διότι τότε γιόρταζαν και εις την Ρώμην 25^η Δεκεμβρίου.

   Και αυτή η απορία, αγαπητοί μου, δεν ξέρω αν σας βοηθούν αυτά, έχουν όμως μία αξία όλα. [Πέρασε η ώρα λίγο, κατέφθασε κι ο σεβασμιώτατος, ναι, δεν ξέρω να πρέπει να συνεχίσω. Ναι, καλά].

              ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

  και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

  ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης απαντήσεως:Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

·       Απομαγνητοφωνημένη ομιλία δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

·       https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/apanthseis_aporivn/apanthseis_aporivn_251.mp3

https://aktines.blogspot.com/2023/12/blog-post_501.html

The Little Convent | An Orthodox Christian Documentary

ΠΗΓΗ: 

Saint Photios Orthodox Theological

Το εθνικό σύμβολο ταυτίζεται με την κυριαρχία, όχι με τη βία

 

Το εθνικό σύμβολο ταυτίζεται με την κυριαρχία, όχι με τη βία

Η άπατρις πολιτική ελίτ των διεθνιστών κάνει ροζ τέχνη με συρραφή από κουρέλια - Αν παραποιείτο το Κοράνι, θα έλεγαν τα ίδια;

Μανώλης Κοττάκης

«Πρέπει να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την ελπίδα ότι η θάλασσα θα γαληνέψει. Πρέπει να μάθουμε να πλέουμε και με δυνατούς ανέμους!» Πρόκειται για σκέψεις ενός μεγάλου Έλληνα, παγκόσμιου και τοπικού ταυτόχρονα. Κοσμοπολίτη και πατριώτη. Του Αριστοτέλη Ωνάση. Δημοσιεύονται στην εξαιρετική έκδοση «Η ιστορία των Επιχειρήσεων Ωνάση, 1924-1975». Ο εμβληματικός αυτός Έλλην, που τα έβαλε με κράτη-υπερδυνάμεις και με διεθνή επιχειρηματικά θηρία, έβαλε την ελληνική σημαία να κυματίζει στα πλοία του αλλά και στα αεροσκάφη της Ολυμπιακής Αεροπορίας στα πέρατα της Γης. Και μάλιστα, σε φουρτουνιασμένους καιρούς.

Πληροφορηθείς ότι η καλλιτέχνιδα που παραποίησε τη γαλάζια ελληνική σημαία ανάρτησε την άποψή της στα social media του Ιδρύματος Ωνάση (παραθέτοντας «υποδείγματα» και από σημαίες άλλων χωρών που έχουν «πειραχτεί» στο πλαίσιο της ελευθερίας έκφρασης, όπως των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας – άρα αντέγραψε, δεν πρωτοτύπησε ), σκέφτηκα το εξής: Της πέρασε από το μυαλό πώς θα αντιδρούσε ο Αριστοτέλης Ωνάσης αν μάθαινε ότι είχε μετατρέψει την ελληνική σημαία σε μια ροζ συρραφή από κουρέλια; Σε σεντόνια που φέρουν το βάρος της αρνητικής φόρτισης απαράδεκτων γεγονότων οικογενειακής βίας; Όσοι παλαιοί απέμειναν στη ζωή να γνωρίζουν τον Ωνάση, η οικογένεια του οποίου ξεκίνησε από την Καππαδοκία για να μετακομίσει στη Σμύρνη και να επιζήσει της Μικρασιατικής Καταστροφής, μπορούν να υποθέσουν άνετα πώς θα αντιδρούσε.

Στην καλύτερη περίπτωση θα την «έλουζε» ευγενικά, όπως ο ίδιος ήξερε. Στη χειρότερη, θα την είχε πετάξει με τις κλοτσιές έξω από τα social media του ιδρύματός του. Οχι μόνο γιατί παραποίησε την ελληνική σημαία για να αντιγράψει παλιές ιδέες δυτικών καλλιτεχνών και να προκαλέσει. Θα την «έλουζε», γιατί τόλμησε να επικαλεστεί τις σημαίες των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας για να υποστηρίξει πως ό,τι διέπραξε με την ελληνική έχει ιστορικό προηγούμενο. Όμως, όχι. Δεν υπάρχει αναλογία για να υπάρχει προηγούμενο. Τα έθνη αυτά είναι μεγάλα. Αναμφιβόλως. Αλλά είναι έθνη επεκτατικά. Ιμπεριαλιστικά. Αποικιοκρατικά.

Οι σημαίες τους ανέμισαν σε ξένα εδάφη για να σφραγίσουν εισβολές, κατοχές και κατακτήσεις. Οι σημαίες αυτές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπήρξαν ποτέ εθνικό λάβαρο ανάσχεσης επίθεσης του εχθρού. Δεν μάτωσαν και δεν αμύνθηκαν ποτέ. Η ελληνική σημαία, όμως, και μάτωσε και αμύνθηκε! Η ελληνική σημαία υψώθηκε στα βουνά της Αλβανίας για να ανακόψει τον Ιταλό εισβολέα. Η ελληνική σημαία υψώθηκε από τους Γλέζο και Σάντα στον βράχο της Ακροπόλεως μετά το κατέβασμα της γερμανικής. Η ελληνική σημαία υψωνόταν κάθε μέρα στη Ρω από την περίφημη κυρά της, τη Δέσποινα Αχλαδιώτη. Η ελληνική σημαία υψώθηκε στο Πολυτεχνείο το 1973 και βγαίνει από τα συρτάρια όπου φυλάσσεται κάθε χρόνο για να παρελάσει στην ομώνυμη πορεία. Η ελληνική σημαία υψώθηκε στα Ιμια.

Δεν είναι πανί για να απεικονίζεται η ενδοοικογενειακή βία η ελληνική σημαία. Δεν είναι η «φωτογραφία» των άξεστων Ελλήνων ανδρών το εθνικό μας σύμβολο! Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να εκφράσει κάποιος την ευαισθησία του για το ζέον αυτό κοινωνικό πρόβλημα. Ούτε το έθνος των Ελλήνων ταυτίζεται με τη βία για να χρησιμοποιείται το εθνικό μας σύμβολο ως έκφραση καλλιτεχνικής δημιουργίας! Η ελληνική σημαία ταυτίζεται με την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και με τη βίαιη απόκρουση της βίας των άλλων. Οχι με τη βία καθεαυτή.

Πρέπει να είναι κανείς πολύ ανιστόρητος για να υποστηρίζει λοιπόν, εν προκειμένω, ότι πρόκειται για το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και την προστασία του. Η ανόητη αριστεροφιλελεύθερη ελίτ (μέρους) της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και των ιδρυμάτων τύπου Ωνάση, που διατυπώνει με ένταση τέτοιες απόψεις και επιτίθεται στον υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη και τον πρόεδρο της ΝΙΚΗΣ Δημήτρη Νατσιό, λησμονεί ότι για να υψωθεί αυτή η σημαία σε κάθε σημείο της χώρας χρειάστηκε να γίνουν οκτώ αλλαγές συνόρων από το 1821 έως το 1947 (που ενσωματώθηκαν τα Δωδεκάνησα στον εθνικό κορμό) για να διαμορφωθεί η ελληνική επικράτεια στη σημερινή της έκταση.

Και οι Έλληνες πρόγονοί μας, που, κατά τον Καζαντζάκη, έπεσαν στο καθήκον για να «αφρίζουν στο στόμα μας οι προπάπποι μας κάθε φορά που θυμώνουμε», δεν είχαν όραμα όταν τα έδιναν όλα για την πατρίδα να τους «διαδεχθεί», 202 χρόνια μετά την ανεξαρτησία, μια ανόητη ελίτ για να κάνει ροζ τέχνη με το εθνικό σύμβολο. Ανόητη, ναι, ανόητη! Ανόητη, άπατρις, διεθνιστική και βαθιά υποκριτική. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σέβονται τα σύμβολα των άλλων και διαμαρτύρονται με ένταση κάθε φορά που κάποιος κακοποιεί το Κοράνι, πολύ δε περισσότερο όταν το σκίζει και το καίει. Τότε πάει περίπατο ο φιλελευθερισμός τους και «καταδικάζουν». Αν προσβληθεί όμως ο σταυρός ή το εθνικό σύμβολο ή κάποια εικόνα της Παναγίας (όπως γίνεται σε άθλια τηλεοπτικά σίριαλ, τύπου «Φόνοι στο καμπαναριό»), τότε προέχει η ελευθερία εκφράσεως! Σέβονται τα σύμβολα των άλλων, όχι όμως τα δικά μας!

Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: Με τους «ιδεολόγους» είμαστε μεν απέναντι, αλλά, όταν γνωρίζουμε πως συμπεριφέρονται έτσι από εμμονή, τουλάχιστον ξέρουμε ότι είναι καλοπροαίρετοι. Οταν όμως η υπεράσπιση του αυτονόητου θεωρείται σκοταδισμός, όταν η στοχοποίηση της σημαίας γίνεται με υπολογισμό (το εθνικό σύμβολο έχει αφαιρεθεί από όλες τις εκκλησίες της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής!), όταν διαβάζουμε στο ελληνικό διαδίκτυο κείμενα του τύπου «οι σημαίες είναι εφεύρημα του 18ου αιώνα» και ότι «με το πρώτο κύμα αμφισβήτησης των συνόρων και των καταπιεστικών μηχανισμών του κράτους, τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα και τις μειονότητες διογκώθηκαν και απαίτησαν τα δικά τους σύμβολα», τότε το πράγμα αλλάζει.

Αποκαλύπτονται οι μύχιοι πόθοι. Η ροζ σημαία δεν είναι ένα τυχαίο επεισόδιο. Εκτός από την «πειραγμένη» ελληνική κουζίνα των σεφ, μας ετοιμάζουν ένα μέλλον με «πειραγμένη» σημαία, με «πειραγμένη οικογένεια», με πειραγμένη «εθνική ομοιογένεια», με «πειραγμένη» Ιστορία, με «πειραγμένη» πατρίδα, με «πειραγμένη» γλώσσα. Ποιος ξέρει, και με «πειραγμένο» εθνικό ύμνο… Ένα μέλλον στο οποίο η σημαία των ΛΟΑΤΚΙ θα είναι ισότιμη με τη ροζ ελληνική σημαία. Η παραδοσιακή οικογένεια θα είναι ισότιμη με το νέο ομόφυλο πρότυπο που προωθεί η κυβέρνηση. Η λέξη «πατρίδα» (που αφαιρείται από τον όρκο των αιρετών αρχόντων) ισότιμη με τη λέξη «κοινότητα». Πρόκειται για το μέλλον ενός άχρωμου, ουδέτερου κόσμου. Το μέλλον στο οποίο θα υποχωρούν οι εθνικές ταυτίσεις για να γίνονται άνετα, χωρίς να ανοίξει μύτη, οι εθνικές υποχωρήσεις και οι εγκάρδιες συνεννοήσεις της διεθνούς διαπλοκής των συμφερόντων. Ο ομαδικός υπνωτισμός των εθνών διευκολύνει τα deals και νομιμοποιεί τη διαφθορά.

Κλείνοντας την πρόσφατη ομιλία μου στην Αλεξανδρούπολη, ένιωσα την ανάγκη να σημειώσω ότι μας χτυπούν στις ρίζες. Δεν περίμενα ότι τα πράγματα θα αρχίσουν να τρέχουν τόσο γρήγορα. Οι επιστήμονες λένε ότι οι ζώντες οργανισμοί πρώτα πεθαίνουν και μετά αποσυντίθενται. Στην περίπτωση μας συμβαίνει κάτι ριζικά διαφορετικό: Προηγείται η αποσύνθεση της συρρίκνωσης και της εξαφάνισης. Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι;

https://aktines.blogspot.com/2023/12/blog-post_41.html

Το Ισλάμ καταστρέφει και βεβηλώνει εντός της φοβισμένης Ευρώπης

     

Οι χριστιανικές εκκλησίες δέχονται επίθεση σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη, με πολύ πρόσφατα παραδείγματα αυτά της Αυστρίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Σουηδίας. Κανένα δυτικό κράτος, ωστόσο, δεν φαίνεται να βιώνει τόσες επιθέσεις στις εκκλησίες του όσο η Γαλλία, που κάποτε ήταν γνωστή ως «η μεγαλύτερη κόρη της Εκκλησίας». Η ερευνήτρια δημοσιογράφος Έιμι Μεκ έγραψε στο Twitter στη 1 Ιουλίου 2023: «Οι επιθέσεις σε εκκλησίες είναι πολύ συχνό φαινόμενο στη Γαλλία. Δύο εκκλησίες την ημέρα βανδαλίζονται ─καίγονται, γκρεμίζονται και εγκαταλείπονται, και οι πιστοί τους θυσιάζονται στο βωμό της πολιτικής ορθότητας. Οι ιερείς βρίσκονται υπό συνεχή απειλή. Σε ποιο βαθμό θεωρούνται υπεύθυνοι οι πολιτικοί που υποστηρίζουν τα ανοιχτά σύνορα της Γαλλίας;».

Αυτή η τελευταία ερώτηση προσδιορίζει ακούσια τους ενόχους —δηλαδή, πρόκειται για μετανάστες που προέρχονται από τον μουσουλμανικό κόσμο, εκεί όπου οι επιθέσεις σε εκκλησίες δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο.Τον Ιούλιο του 2023, για παράδειγμα, μουσουλμάνοι επιτέθηκαν και βεβήλωσαν αρκετές εκκλησίες στη Γαλλία, σπάζοντας τις πόρτες και τα παράθυρα μιας εκκλησίας και γράφοντας με σπρέι στους τοίχους της μηνύματα κατά του Ιησού και υπέρ του Μωάμεθ. Μουσουλμάνοι έκαψαν επίσης τουλάχιστον δύο ιστορικές εκκλησίες ─μία εκκλησία του 16ου αιώνα στο Ντροσνέ, και την εκκλησία του 12ου αιώνα Saint-Georges De La Haye στην πόλη Ντεκάρτ─ μετά από γενικευμένες ταραχές που προκλήθηκαν ύστερα από το θάνατο του Ναχέλ Μερζούκ, ενός μουσουλμάνου εγκληματία στις 27 Ιουνίου, ο οποίος σκοτώθηκε από πυρά της αστυνομίας.

Οι γαλλικές αρχές όχι μόνο προσποιήθηκαν ότι αυτές οι δύο ιστορικής αξίας εκκλησίες απλώς «πήραν φωτιά» —«πιθανότατα λόγω κάποιας καταιγίδας»— αλλά επέμειναν ότι αυτό που ώθησε τους κατά τα άλλα ειρηνικούς μουσουλμάνους να ξεσηκωθούν ήταν η δολοφονία του Μερζούκ από την αστυνομία. Αν ίσχυε αυτό, τι μπορεί να πει κανείς για το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι επιτίθενται σε εκκλησίες στη Γαλλία εδώ και δεκαετίες; Παρακάτω ακολουθούν κάποια πρόσφατα παραδείγματα επιθέσεων που σημειώθηκαν πριν από τον πυροβολισμό του Μερζούκ στις 27 Ιουνίου:

26 Ιουνίου: Η εκκλησία Saint-Lazare, η οποία βρίσκεται κοντά σε μια άλλη εκκλησία που υπέστη σοβαρό βανδαλισμό από μουσουλμάνους στις 5 Ιουλίου, υπέστη βεβήλωση και ληστεία.
20 Ιουνίου: Μια «ομάδα φοιτητών» εισέβαλε στην εκκλησία Saint Roch στη Νίκαια, περιλούστηκαν κοροϊδευτικά με αγιασμό και άρχισαν να φωνάζουν «Allahu akbar (ο Θεός είναι μεγάλος)», σύνθημα το οποίο, σημειώνει το ρεπορτάζ, «ακούγεται τακτικά κατά τη διάρκεια ισλαμιστικών επιθέσεων». Ο πρώτος τη τάξει αντιδήμαρχος της Νίκαιας, Αντονί Μπορέ, απάντησε με μια επιστολή στους προφανώς αδιάφορους ανωτέρους του, προτρέποντάς τους να λάβουν σοβαρά υπόψη τέτοιου είδους θέματα:

«Από τις 29 Οκτωβρίου 2020 και την επίθεση των ισλαμιστών στη Βασιλική της Notre Dame στην πόλη μας [όταν ένας άλλος μουσουλμάνος κατακρεούργησε δύο Γαλλίδες και έναν άντρα μέσα σε εκκλησία ─αποκεφαλίζοντας τη μία γυναίκα—φωνάζοντας «Αλλάχου άκμπαρ»], είστε ενήμεροι σχετικά με το πόσο τραυματικό μπορεί να είναι για τους συμπολίτες μας να ακούν τέτοια συνθήματα μέσα σε μια εκκλησία, και τις οδυνηρές αναμνήσεις που μπορεί να αναβιώσουν εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Μπροστά σε αυτές τις προσπάθειες αποσταθεροποίησης της κοινωνίας και με τις επιθέσεις στην κοσμική Δημοκρατία μας, εμείς πρέπει να δώσουμε μια ισχυρή και συλλογική απάντηση».

23 Ιουνίου: Τρεις μουσουλμάνοι, ηλικίας μεταξύ 12 και 13 ετών, εισέβαλαν στην εκκλησία του Saint Joseph στη Νίκαια κατά τη διάρκεια της απογευματινής λειτουργίας, και άρχισαν επίσης να φωνάζουν «Αλλάχου ακμπάρ». Στη Νίκαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι ένας άλλος μουσουλμάνος δολοφόνησε 84 άτομα το 2016.
12 Ιουνίου: Αφού εισέβαλε σε εκκλησιαστικό χώρο, μια συμμορία μουσουλμάνων —που περιγράφεται μόνο ως «ομάδα νέων»— χτύπησε άγρια τον πατέρα Joseph Eid της ενορίας Notre-Dame-du-Liban και τον αποκάλεσε «βρωμοχριστιανό». Ενώ διέφευγαν από τους περαστικούς που επενέβησαν, εκτόξευσαν και άλλες «αντιχριστιανικές ύβρεις».

Μουσουλμάνοι χτύπησαν επίσης τον 80χρονο καθολικό ιερέα της εκκλησίας Saint Vincent de Paul στο Σεντ Ετιέν. Αφού έριξαν τον πατέρα Francis Palle στο πάτωμα, συνέχισαν να χτυπούν και να κλωτσούν τον ογδοντάχρονο μέχρι που αυτός έχασε τις αισθήσεις του ─τελευταία αναφέρθηκε ότι βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Παρόλο που αυτή η επίθεση σημειώθηκε στις 30 Ιουνίου, τρεις ημέρες μετά τη δολοφονία του Ναχέλ Μερζούκ από την αστυνομία, η επισκοπή είπε ότι δεν είχε καμία σχέση με τις ταραχές, αλλά ήταν, μάλλον, μεμονωμένο περιστατικό.

3 Ιουνίου: η εκκλησία του Μελάκ υπέστη σοβαρούς βανδαλισμούς.
28 Μαΐου: Αρκετοί «άγνωστοι» εισέβαλαν και βανδάλισαν την εκκλησία Saint-Laurent στο Κουνιό της Γαλλίας, όπου υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι: κατέστρεψαν έναν σταυρό, πέταξαν κεριά στο πάτωμα και κατέστρεψαν εικόνες πριν βάλουν φωτιά στην εκκλησία. Ένας περαστικός, ωστόσο, επενέβη γρήγορα καλώντας την πυροσβεστική που έφτασε αμέσως και έσβησε τη φωτιά. Σε απάντηση, ο Albert Sanchez, ο δήμαρχος του Κουνιό, ζήτησε περισσότερο «διάλογο και κατανόηση μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών και πολιτιστικών κοινοτήτων της πόλης μας», καθώς «η διαφορετικότητα είναι η δύναμή μας και η περηφάνια μας».

4 Μαΐου: Το σύνθημα «Ζήτω το Ισλάμ», καθώς και ένα άλλο σύνθημα στα αραβικά βρέθηκαν γραμμένα με σπρέι στους τοίχους μιας εκκλησίας στην κοινότητα Λιουσέν στο Σεν-ε-Μαρν. Το ρεπορτάζ προσθέτει ότι «δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η εκκλησία υφίσταται βανδαλισμούς […]. Πολλά αγάλματα έχουν υποστεί ζημιές και έχουν ανατραπεί».
16 Μαρτίου: Ένας άνδρας, ο οποίος είχε «φάκελο για την ισλαμιστική του ριζοσπαστικοποίηση», εισέβαλε στην εκκλησία Saint-Hippolyte στο Παρίσι και διέκοψε τη λειτουργία. Έκλεψε επίσης τον σταυρό από πλεξιγκλάς της εκκλησίας ύψους περίπου δύο μέτρων, που στήριζε έναν ξύλινο Χριστό 400 ετών. Αργότερα βρέθηκε εκεί κοντά «θρυμματισμένος σε πολλά κομμάτια», είπε η αστυνομία.

8 Μαρτίου: Ένας μουσουλμάνος μετανάστης εισέβαλε στο κοιμητήριο της εκκλησίας του Saint-Louis στο Εβρέ σπάζοντας και βεβηλώνοντας τους σταυρούς περίπου 30 τάφων.
2 Μαρτίου: Ένας άνδρας που χαρακτηρίστηκε ως «αφρικανικού τύπου», βανδάλισε την Saint-Eustache, μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες στο Παρίσι, σπάζοντας εν μέρει το προστατευτικό τζάμι ενός βωμού με έναν πυροσβεστήρα. Το ρεπορτάζ σημειώνει ότι «ο τρόπος δράσης του υπόπτου […] είναι παρόμοιος με τον βανδαλισμό που υπέστη η εκκλησία του Saint-François-Xavier την Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου».

Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για αυτές τις επιθέσεις σε εκκλησίες του Παρισιού, σε ένα ρεπορτάζ της 17ης Μαρτίου αναφέρεται ότι συνολικά οκτώ παρισινές εκκλησίες υπέστησαν βανδαλισμούς ή πυρπολήθηκαν κατά τη διάρκεια των δέκα εβδομάδων από τον Ιανουάριο έως τα μέσα Μαρτίου του 2023.
Τα παραπάνω, όπως αναφέρθηκε, είναι μόνο μερικά παραδείγματα: οι περισσότερες επιθέσεις σε εκκλησίες στη Γαλλία δεν αναφέρονται καν από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Η ερευνήτρια δημοσιογράφος Σόνια Νταλμάνς προσφέρει περισσότερες λεπτομέρειες:

«Σταυροί, όργανα, βωμοί και άλλα θρησκευτικά σύμβολα καταστρέφονται ή κλέβονται τακτικά (από εκκλησίες στη Γαλλία). Τα αγάλματα των αγίων υφίστανται επίσης βανδαλισμούς. Στην εκκλησία του Ανζέρ, επτά αγάλματα αγίων αποκεφαλίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους. Ένα άγαλμα της Παναγίας αποκεφαλίστηκε στην εκκλησία του St. Martin στο Σουασί-λε-Ρουά. Βάνδαλοι σπάνε συχνά τα βιτρό παλαιών εκκλησιών, όπως στο Γκερλεσκέν. Ακραία βία χρησιμοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο παρεκκλήσι Saint-Joseph στο Σεν-Πολ-ντε-Λεόν. Εκεί, βάνδαλοι έσπασαν τις πόρτες της εκκλησίας με τσεκούρι και έσπασαν όλα τα παράθυρα της εκκλησίας. Όλοι οι σταυροί και άλλα θρησκευτικά σύμβολα καταστράφηκαν από τους δράστες.

Τα νεκροταφεία και οι τάφοι των εκκλησιών δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους βανδάλους. Στο Βελσί, τον Ιούνιο του 2022, 150 τάφοι υπέστησαν ζημιές και κλοπές. Οι σταυροί στους τάφους και άλλα θρησκευτικά σύμβολα αφαιρέθηκαν ή καταστράφηκαν από τους δράστες. Δεκαοκτώ τάφοι της εκκλησίας του Ροκεμόν καταστράφηκαν τον Μάιο του ίδιου έτους. Ένα άγαλμα της Παναγίας στο νεκροταφείο του Γκινικούρ-συρ-Βένς εκλάπη τον Αύγουστο του 2022».
Φαίνεται ότι έχει κηρυχτεί ένας κανονικότατος ιερός πόλεμος (τζιχάντ) εναντίον των εκκλησιών στη Γαλλία, και η ηγεσία της χώρας κοιτάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ένας χάρτης, που δημοσιεύτηκε από το Christianophobie.fr, ο οποίος σημειώνει με κόκκινη καρφίτσα κάθε σημείο όπου μια εκκλησία στη Γαλλία δέχθηκε επίθεση μεταξύ μόλις του 2017 και του 2018, μοιάζει με ζώνη πολεμικών επιχειρήσεων. Ουσιαστικά, ολόκληρος ο χάρτης της Γαλλίας είναι καλυμμένος με κόκκινο χρώμα. Ακόμη και η ιστοσελίδα Snopes, η οποία παρουσιάζεται ως ο τελικός κριτής για το ποιο είναι αληθές ή ψευδές νέο, ενώ παραδέχτηκε την ακρίβεια του χάρτη, προσπάθησε να υποβαθμίσει τα ευρήματά του:

«Ενώ αυτή η εικόνα (ο χάρτης) κοινοποιείται συχνά σαν να δείχνει όλες τις εκκλησίες που «καταστράφηκαν» στη Γαλλία, στην πραγματικότητα ο χάρτης αυτός καταγράφει ένα ευρύ φάσμα άθλιων δραστηριοτήτων, όπως βανδαλισμοί, κλοπές και εμπρησμοί, που συνέβησαν τόσο σε εκκλησίες όσο και σε νεκροταφεία σε ένα προφανές διάστημα δύο ετών (όχι τεσσάρων), που καλύπτει το 2017 και το 2018. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ενώ αυτός ο χάρτης καταγράφει ορισμένα σχετικά σοβαρά εγκλήματα, όπως εμπρησμό ή ανατροπή εκκλησιαστικών αγαλμάτων, πολλές από αυτές τις καρφίτσες αντιστοιχούν σε περιστατικά που σχετίζονται με γκράφιτι. Βρήκαμε επίσης μια καρφίτσα που σχετίζεται απλώς με τη διακοπή της εκκλησιαστικής λειτουργίας από κάποιο άτομο».

Με άλλα λόγια, σύμφωνα με το Snopes, το να βάφει κανείς με τζιχαντιστικά, αντιχριστιανικά γκράφιτι μια εκκλησία ή να διακόπτεται η εκκλησιαστική λειτουργία από έναν μουσουλμάνο εισβολέα που ουρλιάζει «Αλλάχου ακμπάρ», δεν είναι αρκετά «σοβαρό». Αναρωτιέται κανείς αν θα έκριναν τόσο χαλαρά την περίπτωση που ένας χριστιανός βανδάλιζε ένα τζαμί ή εισέβαλε σε τζαμί ουρλιάζοντας χριστιανικά συνθήματα. Παρεμπιπτόντως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η επίσημη κυρίαρχη απάντηση στη τζιχάντ σχετικά με την επίθεση σε γαλλικές εκκλησίες είναι μια προσποιητή άγνοια, όπως αποτυπώνεται σε έναν κάπως σουρεαλιστικό τίτλο του Newsweek: «Καθολικές εκκλησίες βεβηλώνονται σε ολόκληρη τη Γαλλία —και οι υπεύθυνοι δεν ξέρουν γιατί».

Ενώ αυτό το ρεπορτάζ συνοψίζει με ικανοποιητικό τρόπο το «κύμα επιθέσεων κατά των καθολικών εκκλησιών» ─μεταξύ άλλων μέσω «εμπρησμού», «βανδαλισμού» και «βεβήλωσης»─ οι λέξεις «μουσουλμάνοι», «μετανάστες» ή ακόμα και «ισλαμιστές» δεν εμφανίζονται πουθενά μέσα στο ρεπορτάζ. Αντ’ αυτού, γίνονται νύξεις για «αναρχικές και φεμινιστικές ομάδες», που εκφράζουν θυμό εναντίον των εκκλησιών επειδή αυτές αποτελούν «σύμβολα της πατριαρχίας που πρέπει να διαλυθεί». Εν τω μεταξύ, ακόμη και ο απαγωγικός συλλογισμός καθιστά σαφές ότι οι μουσουλμάνοι διαπράττουν τη μερίδα του λέοντος στις επιθέσεις σε εκκλησίες. Η Σόνια Νταλμάνς αναφέρει: «Σύμφωνα με έκθεση του ΟΑΣΕ του 2022, η Γαλλία βρίσκεται στις πέντε πρώτες ευρωπαϊκές χώρες με τα περισσότερα καταγεγραμμένα εγκλήματα μίσους κατά των χριστιανών. Οι άλλες χώρες στην πρώτη πεντάδα είναι η Ισπανία, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σουηδία».

Υπάρχει κάτι άλλο κοινό που έχουν αυτά τα πέντε κορυφαία κράτη: σημαντικά πολυπληθείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Με άλλα λόγια, ενώ η Πολωνία, η Ουγγαρία και άλλα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης έχουν το μερίδιό τους σε «αναρχικές και φεμινιστικές ομάδες», έχουν πολύ λίγες επιθέσεις σε εκκλησίες —και ακόμη λιγότερους μουσουλμάνους. Υπάρχουν, βεβαίως, «πρακτικοί» λόγοι για τους οποίους όλες αυτές οι μουσουλμανικές επιθέσεις στις γαλλικές εκκλησίες σε μεγάλο βαθμό αποκρύπτονται και αποσιωπώνται. Φανταστείτε, για παράδειγμα, πώς θα μπορούσε να γίνει κατανοητή η τραγική πυρπόληση του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων το 2019, αν ήταν κοινή γνώση ότι αμέτρητες εκκλησίες σε κάθε γωνιά της Γαλλίας δέχονταν και συνεχίζουν να δέχονται συνεχείς επιθέσεις, μεταξύ άλλων μέσω εμπρησμού, από τους μουσουλμάνους της χώρας (εκατοντάδες από τους οποίους χάρηκαν όταν η Παναγία των Παρισίων τυλίχτηκε στις φλόγες);

 

Πηγή: Gatestone Institute, defence-point.gr

https://tideon.org/ethnika/20163-to-islam-katastrefei-kai-vevilonei-entos-tis-fovismenis-evropis?fbclid=IwAR3yhvQyZtFWuA2K_X3eVMHJwCHP_bm2eT_0VhXSqdS_FCZYywTY-36Mf2E

Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ: Ἡ θεραπεία τῆς Συγκύπτουσας

 

Audio Pl

 

Ἀναφορά στό θαῦμα τῆς ἴασης τῆς Συγκύπτουσας

Ἐπιθυμώντας νά γνωστοποιήσω σέ κάθε ψυχή τό θέμα τῆς ἀσθένειας τῆς Συγκύπτουσας καί τῆς θεραπείας της ἀπό τόν Χριστό, ἔχω ἀνάγκη ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὁ Ὁποῖος μέ τόν θεϊκό Του φωτισμό καί τή δύναμη θά στηρίξει τήν καρδιά καί τόν νοῦ μου, ὥστε νά συνέλθει ὁ νοῦς μου ἀπό τόν περισπασμό καί τήν ἐνασχόληση μέ τά ἐπίγεια….

Αὐτή, ἡ συγκύπτουσα γυναίκα, εἶχε ἐνδώσει πρίν στίς σαρκικές ἐπιθυμίες καί ἀπολάμβανε τίς γήινες ἡδονές, γι’ αὐτό καί εἶχε στρεβλή διάνοια, πού δέν λογιζόταν τίποτα καλό. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο ὁ Θεός παραχώρησε τή σωματική αὐτή παιδαγωγία. Γιατί, αἴτια τῶν ἀκουσίων κακῶν εἶναι τά ἠθελημένα ἁμαρτήματα, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή πού λέει: «Μήν ἁμαρτάνεις, γιά νά μήν πάθεις κάτι χειρότερο». Γι’ αὐτόν, ἀκριβῶς, τόν λόγο ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀποκαλεῖ τή γυναίκα αὐτή «Συγκύπτουσα», ἐπειδή, δηλαδή, ἡ στρέβλωση τῆς ψυχῆς της συμπαρέσυρε στήν ἴδια κατάσταση καί τό σῶμα, παρότι αὐτό ἦταν δημιουργημένο σέ ὄρθια στάση.

Μέ ἄλλα λόγια, τό σῶμα ἔπαθε αὐτό πού εἶχε πάθει πρῶτα ἡ ψυχή. Καί αὐτό, γιά νά κατανοεῖ ἡ ψυχή, βλέποντας τό κυρτωμένο σῶμα, τό κρυφό νόσημά της. Ἡ ψυχή προσέδωσε τήν κάμψη στό σῶμα καί γι’ αὐτό τό σῶμα κύρτωσε καί στράφηκε πρός τή γῆ. Ἡ σχέση τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα γέννησε τήν ἡδονή καί ἡ κάμψη τοῦ σώματος πρός τή γῆ γέννησε τήν ὀδύνη. Καί τά δύο εὐφραίνονταν μέ τήν ἁμαρτία, γι’ αὐτό καί τά δύο πονοῦν. Ἐδῶ ταιριάζει νά ποῦμε αὐτό πού ἔλεγε ὁ προφήτης Ἠσαΐας: «Γονάτισε καί ταπεινώθηκε ὁ ὑπερόπτης ἄνθρωπος». Στράφηκε ὁ νοῦς κυρτωμένος πρός τή γῆ, –ἐκεῖνος πού εἶχε πλαστεῖ ἀπό τόν οὐράνιο Δημιουργό νά εἶναι στραμμένος καί νά ἀτενίζει πρός τά οὐράνια, ἐκεῖνος πού εἶχε ταχθεῖ νά ἀνυψώνει μαζί του καί τό σῶμα–, καί ἔτσι ταπεινώθηκε τό σῶμα καί στράφηκε κυρτωμένο νά βλέπει πρός τή γῆ. «Ἐάν», λέει ἡ Ἁγία Γραφή, «τό φῶς εἶναι σκοτάδι, πόσο περισσότερο εἶναι τό σκοτάδι;»…. Θά σκύψει ὁ ἄνθρωπος κατά τή διάνοια, ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης του πρός τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καί μαζί μέ τή διάνοια θά κυρτώσει καί τό σῶμα, ἐπειδή δέν ἔχει κάνει τίποτα καλό. Ἡ αἰτία πού κύρτωσε ὁ νοῦς, εἶναι τό ὅτι ἔχει κατακυριευθεῖ ἀπό τόν ἔρωτα τῆς σάρκας καί ἔχει ἐξεγερθεῖ ἐναντίον τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, πού προσέλαβε σάρκα καί ἔγινε πτωχός «κατά τήν ἀνθρωπότητα», γιά νά πλουτίσουμε ἐμεῖς μέ τή δική Του θεότητα.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος εἶδε τή Συγκύπτουσα νά τιμωρεῖται σ’ αὐτήν τήν κατάσταση τόσα χρόνια καί ὡς Θεός προέβλεψε ὅτι αὐτή βρισκόταν κοντά στό νά πιστεύσει, τήν πλησίασε καί τῆς εἶπε: «Εἶσαι, πλέον, ἐλεύθερη ἀπό τήν ἀσθένειά σου». Μέ τόν λόγο Του γιάτρεψε τή λογική ψυχή της καί μέ τό πιάσιμο τοῦ χεριοῦ Του ἀνόρθωσε τό σῶμα της, χαρίζοντας καί στά δύο τή θεραπεία. Ἔτσι κατέδειξε ὅτι Ἐκεῖνος, πού κατά τή Δημιουργία μέ τό Θεῖο Του ἐμφύσημα χάρισε τή ζωή στόν ἄνθρωπο, ὁ Ἴδιος τώρα, ὡς Θεάνθρωπος, μέ τόν λόγο Του καί μέ τήν ἁφή τοῦ χεριοῦ Του, διέλυσε τούς πολυχρόνιους δεσμούς τοῦ σατανᾶ καί δώρισε στή γυναίκα τή διπλή, ψυχοσωματική ἀνόρθωση…

Kάθε ἄνθρωπος ἔχει σῶμα καί ψυχή. Ὅταν κάποιος συνομιλεῖ μέ ἄλλον, βλέπει τήν ὄψη του καί ἀπό τήν ἐξωτερική ἐμφάνισή του καταλαβαίνει καί τήν ἐσωτερική διάθεση τῆς ψυχῆς του, ἀλλά δέν δίνει σημασία στήν ὄψη τοῦ συνομιλητῆ του. Ἀντίθετα, θαυμάζει καί ἀποδέχεται τήν ἐσωτερική λαμπρότητα τῆς ψυχῆς του, ἡ ὁποία γίνεται φανερή ἀπό τούς λόγους του. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τόν παλαιό Νόμο· γιατί πρόσωπο εἶναι καί ὁ Νόμος. Ὁ λόγος εἶναι τό σῶμα του καί ψυχή του εἶναι ἡ θεωρία τοῦ πνεύματος. Ἐκεῖνος, λοιπόν, πού διαβάζει αὐτά πού λέει ὁ Νόμος ὀφείλει νά ἐρευνᾶ καί τήν ψυχή του, δηλαδή τό πνεῦμα τοῦ Νόμου. Ὅπως, λοιπόν, ἡ ἱστορία τοῦ γράμματος εἰσάγει στή θεωρία τοῦ πνεύματος, ἔτσι καί ἡ θεωρία ἀναπτύσσει τήν ἱστορία.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἀποκαλύπτεται τό γράμμα καί γίνεται κατανοητή ἡ ἀλήθεια τοῦ πνεύματος, πού ἐμπεριέχεται στό γράμμα τοῦ Νόμου. Ἄν, ὅμως, μείνει κανείς στήν ἐξωτερική ἐμφάνιση, στό γράμμα τοῦ Νόμου, ἀγγίζοντας ἐπιπόλαια μόνο κάποιες πνευματικές πτυχές του, δέν κατανοεῖ τίποτα πνευματικό καί οὐράνιο. Καί αὐτό, ἐπειδή αὐτός ἔχει σαρκικό φρόνημα καί βλέπει μόνο τήν ἐξωτερική μορφή, τή σάρκα τοῦ Νόμου. Ἔτσι, χάνει τό πνευματικό φῶς, ἐπειδή προτιμᾶ τό σκοτάδι, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή πού λέει: «Ἐπειδή ὁ Ἰσραήλ προσκολλήθηκε καί ἀκολούθησε τόν σωματικό νόμο, δέν ἔφθασε στόν πνευματικό».

Θά τό καταλάβεις αὐτό ἀπό ἐκεῖνα πού εἶπε ὁ Ἀρχισυνάγωγος: «Ἕξι ἡμέρες», λέει, «ἔχουν ὁριστεῖ γιά νά ἐργάζεται ὁ ἄνθρωπος». Ἕξι βιβλία εἶναι ἡ Πεντάτευχος τοῦ Μωυσῆ καί αὐτή τῶν Προφητῶν. «Αὐτά», λέει, «πρέπει νά διαβάζει κανείς ἐξωτερικά καί νά τά τηρεῖ κατά γράμμα». Αὐτά νά τά φυλλομετρᾶτε καί νά τά μαθαίνετε κατά λέξη. Νά τά ἑρμηνεύετε σωματικά, ἐξωτερικά καί νά προσφέρετε τά σώματα στόν βωμό τῶν ἡδονῶν. Ἔτσι, νά μή θεραπεύεται ἡ ψυχή σας, κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, καί ὁ νοῦς σας νά μήν κάνει βῆμα πέρα ἀπό τά λόγια τῆς ἐντολῆς.

Τό Σάββατο σημαίνει διακοπή καί ἀνάπαυση καί ἐκεῖνος πού κατανοεῖ τό μυστήριο τοῦ Σαββάτου, διακόπτει τήν ἰσχύ τοῦ Νόμου. Ἐκεῖνος πού ἐνεργεῖ κατά τόν νόμο τῆς Χάριτος, δέν ἐφαρμόζει τό στενό πνεῦμα τοῦ Νόμου. Ἐκεῖνος πού ἀποδέχεται καί ἀκολουθεῖ τόν νόμο τῆς Καινῆς Διαθήκης, δέν ἐφαρμόζει τό γράμμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐκεῖνος πού λέει, «νά ἔρχεστε νά θεραπεύεσθε τίς ἕξι ἡμέρες καί ὄχι τό Σάββατο», εἶναι σάν νά λέει: «Νά παραμένετε στό γράμμα τοῦ Νόμου, πού εἶναι τύπος, καί νά μήν προστρέχετε στήν ἀλήθεια. Νά παραμένετε κρυμμένοι στή σκιά καί νά μή βλέπετε τό φῶς. Νά μεριμνᾶτε γιά ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τή σάρκα καί νά ἀδιαφορεῖτε γιά τήν ψυχή σας. Νά ἀκολουθεῖτε τό γράμμα τοῦ Νόμου καί νά μήν ἐρευνᾶτε τίς πνευματικές διαστάσεις του». Αὐτή εἶναι ἡ λογική τοῦ μυαλοῦ καί τῶν λόγων τοῦ Ἀρχισυνάγωγου.

Ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου εἶναι συμπλήρωμα τῆς ἑβδομάδας καί ἄν τήν προσθέσουμε στίς ἄλλες ἕξι ἡμέρες πού προηγοῦνται, γίνεται ἡ ἕβδομη κατά σειρά. Ὀνομάστηκε Σάββατο, ἐπειδή σηματοδοτεῖ τήν κατάπαυση ἐκείνη, κατά τήν ὁποία ὁ Δημιουργός τῶν πάντων, Θεός, ὁλοκλήρωσε ὅλα τά ἔργα του καί ἀναπαύθηκε.

Τό Σάββατο εἶναι προτύπωση τοῦ μέλλοντα αἰώνα, κατά τόν ὁποῖο καθορίζεται ἡ αἰώνια ὑπαρξιακή κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ἀνάλογα μέ τά λόγια καί τά ἔργα του. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου προσφέρει ἀνάπαυση σ’ ἐκείνους πού ἔχουν κοπιάσει καί ἔχουν μοχθήσει σωματικά τίς προηγούμενες ἡμέρες, καί τούς ἐνισχύει νά ἀναπέμπουν θείους ὕμνους καί διηγήματα, ἔτσι καί ὁ μέλλοντας αἰώνας, ἐκείνους πού ἔχουν ἀγωνιστεῖ στήν ἐπίγεια ζωή γιά τήν ἀρετή καί ἔχουν φύγει γιά τήν αἰωνιότητα μέ πνευματικά ἐφόδια, τούς ἀναπαύει καί τούς κάνει ἄξιους νά δεχθοῦν βραβεῖα πνευματικά. Ἡ ἕβδομη ἡμέρα, καθώς εἶναι μονή, ὑποτυπώνει, ἐπίσης, τήν παρθενία καί σκιαγραφεῖ τήν ἀγγελική ζωή, προαναγγέλοντας τήν ἑτοιμασία τῆς αἰώνιας καί ἀκατάλυτης ζωῆς. Καί αὐτό, γιατί, μετά τήν ἀνάσταση τῶν κεκοιμημένων, θά ζοῦν ὅλοι καί θά κινοῦνται ὡς ἄγγελοι. Ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, καθώς εἶναι ἕβδομη κατά σειρά ἀνάμεσα στίς ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας, ὑποδηλώνει τήν ἐνέργεια τῶν ἑπτά χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί, ὅπως τό Σάββατο, μέ τήν ἀνάπαυση, ἀφαιρεῖ τούς σωματικούς κόπους καί διεγείρει ἐκείνους πού τηροῦν τόν Μωσαϊκό νόμο, νά ἐπιτελοῦν πνευματικά ἔργα καί νά ἀναπέμπουν ὕμνους πρός τόν Θεό, ἔτσι καί ὁ νόμος τοῦ Εὐαγγελίου ἐπιβραβεύει κατά δύο τρόπους ἐκείνους πού τόν τηροῦν καί ἀγωνίζονται γιά τήν εὐσέβεια. Τούς χαρίζει, δηλαδή, τήν ἐλευθερία ἀπό τά πάθη, νεκρώνοντας καί ὑποδουλώνοντας τή σάρκα καί ἐμπνέοντας τήν ψυχή στόν ἀγώνα γιά τήν κατόρθωση τῆς ἀρετῆς. Ἐνισχύει, ἐπιπλέον, τόν νοῦ, ὥστε νά καταφέρνεινά συγκρατεῖ καί νά τιθασεύει τά θελήματα τῆς σάρκας. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ὁ Χριστός ἔκανε τά περισσσότερα θαύματα τό Σάββατο, γιά νά φέρει σέ ἐπίγνωση τούς Ἰουδαίους, ὥστε μέ τήν ἀνάδειξη τῆς ἰδιαιτερότητας τοῦ Σαββάτου νά ἀπαλλαγεῖ ὁ νοῦς τους ἀπό τήν παχυλότητα τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καί νά ἀναχθεῖ στά πνευματικά καί ἅγια νοήματα…

Ἐπειδή ὁ σαρκικός νόμος ἐνεργεῖται διά τῶν πέντε αἰσθήσεων τοῦ σώματος καί διά τῆς κινήσεως τῆς γλώσσας, γι’ αὐτό καί ὁ ἄνθρωπος πού ἄγεται καί φέρεται ἀπό αὐτόν τόν νόμο, ἔχει καί τή διάνοια ἀσφυκτικά γεμάτη ἀπό ἀπρεπεῖς φαντασίες καί ρυπαρούς λογισμούς. Γι’ αὐτό ἔσπευσαν οἱ ἐραστές τοῦ Πνεύματος νά περιφρουρήσουν τίς σωματικές αἰσθήσεις καί νά χαλιναγωγήσουν τίς κινήσεις τῆς γλώσσας, ρυθμίζοντας τή λειτουργία της σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τῆς ἐνάρετης ζωῆς. Κατόπιν, τοποθετώντας ὡς ἕβδομη ἡμέρα τή διάνοια, κατά τήν ὁποία γίνεται ἡ συναγωγή τῶν λογισμῶν καί ἐνεργεῖται τό φρόνημα τῆς ψυχῆς, ἀγωνίστηκαν διά τῆς προσευχῆς καί τῆς μελέτης τῶν θείων Γραφῶν νά φροντίζουν μέ ἐπιμονή τά μελλοντικά καί αἰώνια πράγματα.

Ἔτσι ἐλευθερώθηκαν ἀπό τά πάθη καί κατήργησαν τήν κυριαρχία τῶν πονηρῶν λογισμῶν. Ἐπιπλέον, βλέποντας ὁ Κύριος, τόν Ὁποῖο ἐπικαλοῦνται ἀδιάλειπτα, τόν ἀληθινό σαββατισμό τους, ἐμφανίζεται στίς ψυχές τους καί στόν νοῦ τους, πού κλίνει πρός τίς ἐπιθυμίες τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων, καί τόν ἐκπαιδεύει ὥστε νά φρονεῖ τά ἐπουράνια. Τόν λύνει, δηλαδή, ἀπό τά διπλά δεσμά του, ἀπό ἐκεῖνα τῶν αἰσθήσεων καί τῆς διάνοιας, καί δεσμεύοντας τήν ἔφεση τῆς καρδιᾶς τους στόν δικό Του ἔρωτα, τοῦ χαρίζει τή δύναμη τῆς παρρησίας, ὥστε νά μπορεῖ νά λέει: «Ἔσπασες τά δεσμά μου καί γι’ αὐτό θά σοῦ προσφέρω ὡς εὐχαριστήρια θυσία τούς δοξολογικούς ὕμνους τῆς καρδιᾶς μου»…

Εὐχαριστιακή καί δοξολογική θυσία τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό εἶναι ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί ἡ ἀπερίσπαστη, νοερά προσευχή. Τόν καιρό πού ἐπικρατοῦσε ὁ παλαιός νόμος τοῦ Μωυσῆ, ἡ θυσία γινόταν μέ τήν προσφορά ἑνός ζώου. Κατά τήν ἐποχή τῆς Χάριτος, θυσία θεωρεῖται ἡ ἀπονέκρωση τῶν μελῶν τοῦ σώματος, ὥστε νά μήν ἐπιτελοῦν ἐμπαθεῖς πράξεις, καθώς, ἐπίσης, καί ἡ τήρηση τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς ἀπό τίς φαῦλες ὁρμές. Ἐπιπλέον, τά σπουδαιότερα εἶναι ἡ συνεχής καί ἀδιάκοπη ἐκπλήρωση τῶν Θείων θελημάτων, ἡ διαρκής προσφορά τῶν θείων ὕμνων καί ἡ τήρηση τοῦ νοῦ μέ ἐγρήγορση καί προσοχή κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Αὐτά εἶναι θυσία ζωντανή, εὐάρεστη καί λογική λατρεία πρός τόν Θεό. Καί αὐτό, γιατί σ’ αὐτήν τήν περίπτωση ὁ ἄνθρωπος εἶναι νεκρωμένος κατά τήν ἁμαρτία. Εἶναι ζωντανή λατρεία, ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος κινεῖται πρός τήν ἐπιθυμία τῆς διάπραξης τοῦ ἀγαθοῦ, καί εἶναι εὐάρεστη, γιατί ὁ Θεός εὐαρεστεῖται μέ ὅσα γίνονται σύμφωνα μέ τόν πνευματικό νόμο. Εἶναι, ἐπίσης, λογική λατρεία, γιατί τήν ἐπιτελεῖ καί τήν κατευθύνει ὁ νοῦς ἔλλογα, ὥστε ὁ ἄνθρωπος, μέ τή δική του ἐντολή, νά ἐπιχειρεῖ ἔλλογα ὅσα πράττει.

Ἔτσι, καί ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά ζήσουν ὅπως θέλει ὁ Χριστός, κατευθύνουν τή ζωή τους καί ἀναπαύονται στούς οὐράνιους κόλπους. Ὅσοι, ὅμως, κοσμοῦν μόνο τίς αἰσθήσεις καί ἐκφράζονται μόνο μέ ὡραῖα λόγια, ἀλλά ἀδιαφοροῦν γιά τή διάνοια καί δέν φροντίζουν καθόλου γιά τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό τά κρυφά πάθη, παραδίδονται ὁλοκληρωτικά στίς ἡδονές καί στήν κενοδοξία. Αὐτοί πειθαρχοῦν, ὡς εἰς ἄλλον Ἀρχισυνάγωγο, στόν δαίμονα τῆς ὑποκρίσεως, εὐφραίνονται μαζί του μέ τούς λογισμούς καί ἀφοσιώνονται στήν ἐπίδειξη πρός τούς ἀνθρώπους, ἀπομακρύνοντας τόν ἑαυτό τους ἀπό τόν σαββατισμό. Ἀδιαφοροῦν, ἐπίσης, γιά τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό τά πάθη, ἐπειδή συλλέγουν ἀπολαυστικά τούς ἀνθρώπινους ἐπαίνους. Καί αὐτό, γιατί αὐτοί ἀγνοοῦν ὅτι «ὅπως ἔφυγε ὁ Ἰησοῦς ἀπαρατήρητος, γιατί ὑπῆρχε ἐκεῖ πολύς κόσμος», ἔτσι ἀπομακρύνεται καί ἀπό ἐμᾶς, ὅταν ἐνοχλούμαστε ἀπό τά πάθη καί βρισκόμαστε σέ σύγχυση τῶν λογισμῶν. Ὅταν, ὅμως, μᾶς δεῖ νά δίνουμε ὅλες μας τίς δυνάμεις στήν ἀποφυγή τῶν κρυφῶν παθῶν, τότε μᾶς ἀποκαλύπτεται καί μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό κάθε ταραχή. Γιατί Αὐτός εἶναι καί ἡ νέκρωση τῆς ἁμαρτίας καί ἡ ζωοποίηση τῶν κατορθωμάτων, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή πού λέει: «Ὁ Κύριος θανατώνει καί ζωοποιεῖ».

Ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας

Ἀπόσπασμα λόγου ἀπό τό βιβλίο

“Ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας, Κείμενα Νηπτικά, Κατηχητικά”

Ἐκδόσεις “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”

Ἔπληξα!

 

 

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Τὸ ἀκοῦμε συχνὰ αὐτό, καλοί μου φίλοι, λὲς καὶ εἶναι μία μόνιμη κατάσταση γιὰ κάποιους, ἕνα πρόβλημα ποὺ θέλει νὰ εἶναι κυρίως νεανικό! Ἐξ ἄλλου αὐτὸ λέγεται καὶ διαφορετικά, ὅπως: «Δὲν τὴ βρίσκουμε πουθενά…» ἢ «Ὅπου κι ἂν πᾶς πνίγεσαι» ἢ «Εἶμαι μόνος, αἰσθάνομαι πλήξη» ἢ «Δὲν μ’ ἐνδιαφέρει τίποτα πιά»! Ἔρευνα τοῦ Παν­επιστημίου τῆς Κονστὰνζ στὴ Γερμανία σὲ φοιτητὲς ἐπισημαίνει ὅτι «ἡ πλήξη εἶναι τὸ πιὸ συχνὸ καὶ τὸ πιὸ ἔντονο συναίσθημα ποὺ βιώνουν οἱ φοιτητές, πολὺ πιὸ ἔντονο ἀπ’ ὅ,τι τὸ ἄγχος ἢ ὁ θυμός!

*   *   *

   Ἀξίζει νὰ τονιστεῖ ὅτι ὑπάρχουν κάποιοι, οἱ ὁποῖ­οι θέλουν ἰδιαίτερα τὴ νέα γενιά, νὰ βρίσκεται μόνιμα στὴν πλήξη! Καὶ κάνουν πολλὰ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή. Γιατί μία νεολαία μὲ πλήξη, πλήττει τελικὰ τὸν ἴδιο της τὸν ἑαυτό, τὸ μέλλον της, τὴν οἰκογένειά της, τὴν κοινωνία, τὴν πατρίδα της. Καὶ τὸ μέλλον αὐτῆς τῆς πατρίδας!

   Γι’ αὐτὸ καὶ πασχίζουν γιὰ μία νεολαία χωρὶς ὁράματα, χωρὶς σκοπούς, χωρὶς πρότυπα, χωρὶς ἀξίες, χωρὶς ἰδανικά. Μία ἄνευρη νέα γενιά. Μία γενιὰ τῆς ἀπέραντης ἀνεμελιᾶς καὶ τῆς εὐζωίας. Τῶν ἄρτων καὶ τῶν θεαμάτων!

   Ἔτσι λόγῳ ἔλλειψης αὐτῶν καταλήγει νὰ χάνεται στὶς «οὐσίες» καὶ στὶς ἐξαρτήσεις, στὶς διασκεδάσεις καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐλαφρότητες, στὸ ἀδηφάγο διαδίκτυο, στὶς ὀθόνες καὶ στὴ διαφθορά. Καταντᾶ ὅλο καὶ πιὸ προβληματική. Ὅλο καὶ μὴ σκεπτόμενη. Ὅλο καὶ μὴ ἀγωνιζόμενη γιὰ κάτι μεγάλο καὶ οὐσιαστικό.

*   *   *

  Δὲν τὸ συζητᾶμε! Ἡ πλήξη εἶναι σαράκι, ποὺ κατατρώγει ἀργὰ μὰ σταθερά, σῶμα καὶ ψυχή. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν χαρακτήρισαν ὡς τὴν πλέον πολυέξοδη ἀρρώστια γιὰ τὸ ἄτομο ποὺ πλήττει καὶ τὴν κοινωνία ποὺ πλήττεται ἀπὸ τὴν πλήξη του! Τὰ διαφθείρει ὅλα καὶ τὰ καταστρέφει! Πρόκειται γιὰ ἀρρώστια θανατηφόρα. Ναί!

   Εἰδικοὶ ἐπιστήμονες τοῦ University College τοῦ Λονδίνου σὲ ἔρευνα ποὺ πραγματοποίησαν σὲ 7.524 ἄτομα διαπίστωσαν πὼς ἐκεῖνοι ποὺ δήλωσαν πὼς ἔπλητταν στὴ ζωή τους, ἐμφάνισαν καὶ τὰ μεγαλύτερα ποσοστὰ θανάτου![1] Ἐξάλλου συνώνυμο τοῦ θανάτου εἶναι ἡ πλήξη, ἀφοῦ μᾶς στερεῖ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ δράση καὶ ζωή.

*   *   *

  Ἆραγε γιατί νοιώθουμε ἔτσι; Ἀπὸ ποῦ προέρχεται τὸ συναίσθημα αὐτό;

  Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε τὸ συναίσθημα αὐτὸ εἶναι θέμα ἐπιλογῶν καὶ τρόπου ζωῆς. Πλήττει κανεὶς σὲ μία αἴθουσα κινηματογράφου, σ’ ἕνα κέντρο διασκέδασης, σ’ ἕνα θέατρο, ἀκόμη καὶ σ’ ἕνα πάρτυ φίλων, βλέποντας τηλεόραση καὶ διάφορα θεάματα ἢ διαβάζοντας «ἐλαφρὰ» ἀναγνώσματα. Δηλαδὴ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν ἔχουν τίποτα τὸ οὐσιαστικὸ νὰ προσφέρουν, ποὺ δὲν κοσμοῦνται ἀπὸ κάτι πνευματικό, ποὺ τοὺς λείπει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Σὲ περίπτωση δὲ ποὺ ζεῖ κανεὶς μονάχα μὲ αὐτά, τότε εἶναι ἑπόμενο ἡ πλήξη νὰ γίνεται πλέον μία μόνιμη κατάσταση. Εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο!

  Ἔπειτα εἶναι ἡ ἔλλειψη δραστηριοτήτων, ἡ ἀπουσία ἐνδιαφερόντων. Ἔλεγε ὁ Πιττακός: «Ἡ ἔλλειψη ἀπασχόλησης δημιουργεῖ τὴν πλήξη». Τὸ ἴδιο ἀναφέρει καὶ ὁ Ὅμηρος: «Καὶ ἡ ὑπερβολικὴ ἀνάπαυση καταντᾶ ἀνία». Ὅπως καὶ ὁ Ἰσοκράτης: «Εἶναι πρᾶγμα ἀνιαρὸ ἡ ἀργία». Δὲν εἶναι τυχαῖο, λοιπόν, ποὺ πολλοὶ θεωροῦν τὴν πλήξη ὡς ἀρρώστια τῶν πλουσίων καὶ τῶν ἀνέργων!

  Φαίνεται πὼς ἡ πλήξη ἀκολουθεῖ τὴ μοναξιά. Ἀλλὰ τί εἶναι ἡ μοναξιά, παρὰ ἡ ἔλλειψη τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἀπ’ τὴν ζωή μας; Γράφει ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος: «Ἀκόμη καὶ μόνος, δὲν θὰ ἔνοιωθες μοναξιά, ἂν βίωνες τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι κοντά σου, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ φύλακας ἄγγελός σου εἶναι κοντά σου ὄχι νοερά, ἀλλὰ πραγματικά. Ἡ ἐπίγνωση, λοιπόν, τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἄφηνε τὸ αἴσθημα τῆς μοναξιᾶς, οὔτε τὴν πλήξη ποὺ τὴν ἀκολουθεῖ, νὰ κυριαρχοῦν στὴν καρδιά σου»

Ἡ πλήξη σαφῶς τροφοδοτεῖται ἀπ’ τὰ πάθη μας, τὶς ἀδυναμίες μας, τὸ βόλεμά μας σὲ κάτι, ὡραῖο τάχα! Γι’ αὐτὸ καί, ὅπως εἶπαν, «ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀφήνει τὸν ἑαυτό του νὰ πλήξει εἶναι ἄξιος περιφρόνησης, ὅσο καὶ ἡ ἴδια ἡ πλήξη»! Γράφει ὁ Οὐαλὸς ποιητὴς Thomas Dylan: «Κάποιος μὲ κάνει νὰ βαριέμαι. Νομίζω πὼς εἶμαι ἐγώ»! Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς πλήξης θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον σημαντικοὺς σκοπούς μας. Ὅλα θὰ πρέπει νὰ τὰ κάνουμε ἔτσι, ὥστε νὰ τὴν ἀποτρέπουμε ἀπ’ τὴν ζωή μας.

   Ὡστόσο, σὲ περίπτωση ποὺ κάποιος ζεῖ πνευματικὰ καὶ νοιώθει ἔτσι, τότε αὐτὸ εἶναι πειρασμικό.

*   *   *

   Ἀλλὰ πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐκδιώξει τὴν πλήξη ἀπ’ τὴ ζωή του;

  Κατ’ ἀρχὴν πρέπει νὰ εἴμαστε πλήρως ἀπασχολημένοι. Δηλαδὴ νὰ ἔχουμε ἕνα γεμάτο καθημερινὸ πρόγραμμα. Ὄχι γεμάτο μὲ ἄγχος, ἀλλὰ μὲ οὐσιαστικὰ πράγματα καὶ δραστηριότητες, χωρὶς αὐτό. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἡ ἀδράνεια εἶναι ὅ,τι χειρότερο, αὐτὸ ποὺ τὴν τροφοδοτεῖ γιὰ τὰ καλά! Γράφει ὁ Βολτέρος: «Ἡ ἐργασία ἀπαλλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ τρία βασικότερα κακά. Τὴν πλήξη, τὰ ἐλαττώματα καὶ τὴν ἀνάγκη». Καὶ ἄλλοι εἶπαν: «Ἡ πλήξη εἶναι μία ἀρρώστια, ἡ μοναδικὴ θεραπεία τῆς ὁποίας εἶναι ἡ δουλειά. Ἡ διασκέδαση δὲν εἶναι θεραπεία γιὰ τὴν πλήξη, εἶναι μόνο περίθαλψη».

  Ὑπόψη ὅτι ὑπάρχει πλήξη καὶ στὴν ἐργασία! Πῶς αὐτό; Ὅταν δὲν ἐργαζόμαστε ὅπως πρέπει, λένε οἱ εἰδικοί. Καὶ τοῦτο γιατί μειώνεται ἡ ἐσωτερικὴ ἱκανοποίηση ποὺ νοιώθουμε ἀπ’ τὴν ἴδια τὴν ἐργασία μας, ὅπως καὶ ἡ αὐτοεκτίμησή μας.

  Ἀλλ’ ἀξίζει νὰ σταθοῦμε σὲ τοῦτο τὸν ὡραῖο λόγο: «Ἂν μάθεις νὰ ζεῖς τὶς στιγμές, δὲν πλήττεις ποτέ»! Αὐτὸ κι ἂν δίνει τὴ λύση, ξέρετε. Καὶ πῶς αὐτό; Γιατί μᾶς ὁδηγεῖ ἀμέσως σὲ τοῦτο τὸ ἐρώτημα: Ἆραγε πῶς ζεῖ κανεὶς ὑπέροχα τὶς στιγμὲς τῆς ζωῆς του;

  Ὁ καθένας, βέβαια, ὅπως θέλει μπορεῖ νὰ τὸ ἐννοήσει αὐτό. Ἄλλος θὰ πεῖ διασκεδάζοντας. Ἄλλος θὰ πεῖ διαβάζοντας. Ἄλλος θὰ πεῖ σερφάροντας στὸ διαδίκτυο κ.λπ. Ὅμως ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικὰ σωστὴ ἀπάντηση;

   Ἡ καλύτερη ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δώσει εἶναι, ζώντας αὐτὲς δημιουργικά. Καὶ ἡ ἀκόμη καλύτερη  ἀπ’  αὐτή,  ἁγιάζοντας  αὐτὲς  πρα­γματικά! Τὸ «ζῆσε τὴ στιγμή», ὅπως καὶ νὰ τὸ δοῦμε, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, σ’ αὐτὸ θὰ καταλήξουμε. Πὼς τοῦτο γίνεται μόνο ὅταν ἁγιάζουμε τὶς στιγμές μας. Καὶ τὶς ἁγιάζουμε μὲ τὰ καλά μας ἔργα, μὲ τὶς ἀνώτερες σκέψεις μας, μὲ τὶς κορυφαῖες δράσεις μας, μὲ τὴν προσφορά μας πρὸς τὸν ἄλλο, μὲ τὴν προσ­ευχή μας.

*   *   *

 Ἂς προσέξουμε τοῦτα τὰ ὑπέροχα λόγια ἑνὸς Ἁγίου: «Γιατί νὰ νοιώθουμε πλήξη καὶ ἀνία; Στοὺς Χριστιανοὺς δὲν ἔχει θέση ἕνα τέτοιο αἴσθημα. Ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας. Ἡ παρουσία Του δίνει στὴν καρδιά μας εἰρήνη καὶ στὴ ζωή μας νόημα. Ἡ ἀγάπη Του θερμαίνει τὴν ψυχή μας. Ἡ εὐσπλαγχνία Του μᾶς ὑπόσχεται αἰώνια χαρὰ καὶ ἀνάπαυση. Γιατί, λοιπόν, νὰ πλήττουμε, ἂν ἀγωνιζόμαστε ἀκατάπαυστα γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ γεμίζουμε τὸν χρόνο μας μὲ καλὰ ἔργα;». Λοιπόν, ἂν εἴμαστε πραγματικοὶ Χριστιανοί, ἂν ἁγιάζουμε τὶς στιγμές μας, δὲν ὑπάρχει πλήξη στὴ ζωή μας! Ὄχι, δὲν ὑπάρχει!

Σημείωσις:

[1] Δημοσιεύτηκε στὸ ἐπιστημονικὸ περιοδικὸ «International Journal of Epidemiology».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

https://aktines.blogspot.com/2023/12/blog-post_72.html

Περί ἐνανθρωπήσεως- Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου

 

Ὁ παντοκράτωρ Θεός, ὅταν ἐδημιούργει διά τοῦ Λόγου του τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἐγνώρισε καί τήν ἀδυναμίαν τῆς φύσεώς των καί ὅτι αὐτή δέν θά ἦτο ἱκανή μόνη της νά γνωρίσῃ τόν δημιουργόν, οὔτε κἄν νά λάβῃ ἔννοιαν Θεοῦ. Διότι αὐτός μέν ἦτο ἄκτιστος, αὐτοί δέ πλάσματα ἐκ τοῦ μηδενός, αὐτός μέν ἦτο ἀσώματος, οἱ δέ ἄνθρωποι ἐπλάσθησαν μέ σῶμα κάπου ἐδῶ κάτω, καί γενικῶς μεγάλαι εἶναι αἱ ἐλλείψεις τῶν πλασμάτων, διά νά γνωρίσουν καί νά κατανοήσουν τόν πλάστην των. Καί πάλιν ὡς ἀγαθός Θεός εὐσπλαγχνίσθη τό ἀνθρώπινον γένος καί δέν τό ἀφῆκε μακριά ἀπό τήν γνῶσιν του, διά νά μή ἔχῃ ἄχρηστον ζωήν.

Ἀλλά ποία ἡ ὠφέλεια τῶν δημιουργημάτων, ὅταν δέν γνωρίζουν τόν δημιουργόν των; Ἤ πῶς θά ἦσαν λογικά, ὅταν δέν θά ἐγνώριζον τόν Λόγον τοῦ Πατρός, διά τοῦ ὁποίου ἐδημιουργήθησαν; Καθόλου μά καθόλου δέν ἐπρόκειτο νά διαφέρουν ἀπό τά ἄλογα, ἐάν δέν ἀνεγνώριζαν τίποτε περισσότερον ἀπό τά ἐπίγεια.

Διατί καί ὁ Θεός ἔκανεν αὐτούς, ἀπό τούς ὁποίους δέν ἤθελε νά γνωρίζεται; Διά νά μή συμβῇ λοιπόν αὐτό, ὁ ἀγαθός μετέδωκεν εἰς αὐτούς ἐκ τῆς ἰδίας εἰκόνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ποιεῖ αὐτούς κατ᾿ εἰκόνα του καί καθ᾿ ὁμοίωσιν, ὥστε διά τοῦ χαρίσματος αὐτοῦ, ἀφοῦ ἀντιληφθοῦν τήν εἰκόνα, ἐννοῶ ἀσφαλῶς τόν Λόγον τοῦ Πατρός, νά δυνηθοῦν δι᾿ αὐτοῦ νά λάβουν ἔννοιαν τοῦ Πατρός, καί γνωρίζοντας τόν δημιουργόν των νά ζοῦν τήν ὄντως εὐτυχισμένην καί μακαρίαν ζωήν.

Ἀλλ᾿ οἱ ἄνθρωποι πάλιν παρεφρόνησαν καί παρημέλησαν τήν χάριν πού τούς ἐδόθη μ᾿ αὐτόν τόν τρόπον, καί τόσον πολύ ἀπεστράφησαν τόν Θεόν καί τόσον πολύ ἐθόλωσαν τήν ψυχήν των, ὥστε ὄχι μόνον ἐλησμόνησαν τήν ὀρθήν ἀντίληψιν περί Θεοῦ, ἀλλά καί ἄλλα ἀντ᾿ ἄλλων ἐπενόησαν εἰς τούς ἑαυτούς των. Διότι καί τά εἴδωλα κατεσκεύασαν διά τούς ἑαυτούς των ἀντί τῆς ἀληθείας, καί προετίμησαν τά ἀνύπαρκα ἀπό τόν πραγματικόν Θεόν, καί ἐλάτρευσαν «τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. 1, 25), καί τό χειρότερον ἀπ᾿ ὅλα εἶναι, ὅτι τήν τιμήν πού ἀνήκει εἰς τόν Θεόν τήν ἀπέδωκαν καί εἰς ξύλα καί εἰς λίθους καί εἰς κάθε ὕλην, καί εἰς ἀνθρώπους, καί ἀκόμη περισσότερα ἀπό αὐτά ἔκαναν, ὅπως ἐλέχθη εἰς τά προηγούμενα. Καί τόσον πολύ ἠσέβησαν, ὥστε εἰς τό ἑξῆς καί τούς δαίμονας ἐλάτρευον καί τούς ἀνεκήρυττον θεούς, ἱκανοποιοῦντες τάς ἐπιθυμίας των. Καί ἐθυσίαζαν ἄλογα ζῷα καί ἔσφαζον ἀκόμη καί ἀνθρώπους, ὅπως ἐλέχθη προηγουμένως, κατά τήν λατρείαν τῶν θεῶν ἐκείνων, καί ἔτσι ὑπεδουλώνοντο ἀκόμη περισσότερον εἰς τήν ἀκόλαστον μανίαν ἐκείνων.

 Διά τοῦτο λοιπόν ἐδιδάσκοντο ἀπό αὐτούς τάς μαγείας καί τά κατά τόπους μαντεῖα ἐπλάνευον τούς ἀνθρώπους καί ὅλοι ἀπέδιδον τά αἴτια τῆς γεννήσεως καί ὑπάρξεώς των εἰς τά ἄστρα καί εἰς ὅλα τά οὐράνια σώματα καί δέν ἐσκέπτοντο τίποτε περισσότερον ἀπό ὅσα ἔβλεπον. Καί γενικῶς ὅλα ἦσαν γεμάτα ἀπό ἀσέβειαν καί παρανομίαν καί μόνον ὁ Θεός καί ὁ Λόγος αὐτοῦ δέν ἀνεγνωρίζοντο, ἄν καί δέν ἀπέκρυψεν εἰς τήν ἀφάνειαν τόν ἑαυτόν του ἀπό τούς ἀνθρώπους, οὔτε ἔδωκεν εἰς αὐτούς ἀμυδράν γνῶσιν περί τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλά μέ πολλούς καί διαφόρους τρόπους τήν ἐξήπλωσεν εἰς αὐτούς.

Τό χάρισμα τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα» ἦτο μόνον του ἀρκετόν, διά νά γνωρίζῃ ὁ ἄνθρωπος τόν Θεόν Λόγον καί δι᾿ αὐτοῦ τόν Πατέρα. Ἐπειδή ὅμως ὁ Θεός ἐγνώριζε τήν ἀδυναμίαν τῶν ἀνθρώπων, ἐπρονόησε καί περί τῆς ἀμελείας αὐτῶν, ὥστε, ἐάν ἀμελοῦσαν νά γνωρίσουν μόνοι των τόν Θεόν, νά δύνανται διά τῶν ἔργων τῆς κτίσεως νά μή ἀγνοοῦν τόν δημιουργόν. Ἐπειδή ὅμως ἡ ἀμέλεια τῶν ἀνθρώπων ἐπεκτείνεται ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον εἰς τά χειρότερα, καί πάλιν ὁ Θεός ἐπρονόησε δι᾿ αὐτήν τήν ἀδυναμίαν των, καί ἔστειλε τόν νόμον καί τούς προφήτας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν γνώριμοι εἰς αὐτούς, ὥστε καί ἐάν διστάσουν νά σηκώσουν τό βλέμμα των εἰς τόν οὐρανόν, διά νά ἀναγνωρίσουν τόν ποιητήν, νά ἔχουν τήν διδασκαλίαν ἐκ τῶν πλησίον. Διότι οἱ ἄνθρωποι δύνανται ἀπό τούς συνανθρώπους των νά μάθουν διά τά ἀνώτερα πράγματα.

Ἦτο δυνατόν νά σηκώσουν αὐτοί τό βλέμμα εἰς τό μεγαλεῖον τοῦ οὐρανοῦ καί, ἀφοῦ κατανοήσουν τήν ἁρμονίαν τῆς κτίσεως, νά γνωρίσουν τόν ἡγεμόνα αὐτῆς τόν Λόγον τοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος διά τῆς προνοίας του περί ὅλων γνωρίζει εἰς ὅλους τόν Πατέρα. Καί διά τοῦτο κινεῖ τά πάντα, διά νά γνωρίζουν, ὅλοι τόν Θεόν δι᾿ αὐτοῦ. Ἤ ἐάν καί τοῦτο τούς ἦτο κουραστικόν, ἠδύναντο νά συναναστρέφωνται τούς ἁγίους καί μέ τήν βοήθειαν αὐτῶν νά γνωρίσουν τόν δημιουργόν τῶν πάντων Θεόν, τόν Πατέρα τοῦ Χριστοῦ, καί ἀκόμη ὅτι ἡ θρησκεία τῶν εἰδώλων εἶναι ἀθεΐα καί γεμάτη ἀσέβειαν. Ἦτο ἐπίσης δυνατόν εἰς αὐτούς νά εἶχον γνωρίσει τόν νόμον καί νά παύσουν νά κάνουν κάθε παρανομίαν, καί νά ζήσουν βίον ἐνάρετον. Διότι δέν ἦτο μόνον διά τούς Ἰουδαίους ὁ νόμος, οὔτε δι᾿ αὐτούς μόνον ἐστέλλοντο οἱ προφῆται (ἀλλ᾿ ἐστέλλοντο πρός τούς Ἰουδαίους καί ἐδιώκοντο ἀπό τούς Ἰουδαίους)· ἦσαν ὅμως ἱερόν διδασκαλεῖον, διά νά γνωρίσῃ ὅλη ἡ οἰκουμένη τόν Θεόν.

Ἐνῷ λοιπόν τόσον μεγάλη ἦτο ἡ ἀγαθότης καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἐν τούτοις οἱ ἄνθρωποι, ἐπειδή ἐνικήθησαν ἀπό τάς προσκαίρους ἀπολαύσεις καί τάς σατανικάς φαντασίας καί ἀπάτας, δέν παρεδέχθησαν τήν ἀλήθειαν, ἀλλ᾿ ἐγέμισαν τούς ἑαυτούς των μέ περισσότερα κακά καί ἁμαρτήματα, ὥστε νά μή φαίνωνται πλέον λογικοί, ἀλλ᾿ ἐκ τῆς συμπεριφορᾶς των νά θεωροῦνται ἀνόητοι.

Ἔτσι λοιπόν οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τό λογικόν των καί ἔτσι ἡ δαιμονική πλάνη ἐπεσκίαζε τά πάντα, καί ἀπέκρυπτε τήν γνῶσιν περί τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Τί ἔπρεπε νά κάνῃ ὁ Θεός; Νά σιωπᾷ διά μίαν τόσον μεγάλην πλάνην καί νά ἀφήνῃ τούς ἀνθρώπους νά πλανῶνται ὑπό τῶν δαιμόνων καί νά μή γνωρίζουν τόν Θεόν; Καί διά ποῖον λόγον ἐδημιουργήθη ἐξ ἀρχῆς ὁ ἄνθρωπος κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ; Ἦτο προτιμότερον νά δημιουργηθῇ ἁπλῶς ὡς ἄλογον ὄν, παρά ἀφοῦ ἐδημιουργήθη ὡς λογικόν, νά ζῇ τήν ζωήν τῶν ἀλόγων.

 Καί ποία τέλος πάντων ἀνάγκη ὑπῆρχεν ἐξ ἀρχῆς νά λάβῃ ἔννοιαν περί Θεοῦ, ἐφ᾿ ὅσον μάλιστα οὔτε τώρα εἶναι ἄξιος νά λάβῃ; Δέν ἔπρεπε νά τοῦ δοθῇ οὔτε ἀξ ἀρχῆς. Καί ποῖον θά ἦτο τό ὄφελος ἤ ἡ δόξα διά τόν ποιητήν Θεόν, ἐφ᾿ ὅσον δέν τόν προσκυνοῦν οἱ ἄνθρωποι πού αὐτός ἐδημιούργησεν, ἀλλά νομίζουν ὅτι ἄλλοι εἶναι οἱ δημιουργοί των; Διότι ἐμφανίζεται ὁ Θεός νά τούς ἔχῃ δημιουργήσει δι᾿ ἄλλους καί ὄχι διά τόν ἑαυτόν του. Ἐξ ἄλλου, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος εἶναι βασιλεύς, δέν ἀφήνει τάς χώρας πού κατέκτησεν ἐλευθέρας νά δουλεύουν εἰς ἄλλους, οὔτε νά καταφεύγουν εἰς ἄλλους, ἀλλά δι᾿ ἐγγράφων τούς ὑπενθυμίζει, πολλάκις δέ καί διά φίλων στέλλει ἐπιστολάς εἰς αὐτάς, καί ἀκόμη, ἐάν παραστῇ ἀνάγκη, ὁ ἴδιος πηγαίνει καί τούς κάνει νά συσταλοῦν ἀπό τήν παρουσίαν του, ὥστε νά μή ὑπηρετοῦν ἄλλους καί μένῃ ἀνεκτέλεστον τό ἰδικόν του ἔργον. Δέν θά λυπηθῇ ὁ Θεός πολύ περισσότερον τά πλάσματα του, ὥστε νά μή ἀποπλανηθοῦν μακράν αὐτοῦ καί νά μή ὑπηρετοῦν εἰς τά ἀνύπαρκτα, ἀφοῦ μάλιστα αὐτή ἡ πλάνη γίνεται ἡ αἰτία ἀπωλείας καί ἀφανισμοῦ των; Ἅπαξ καί ἔγιναν μέτοχα τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, δέν ἔπρεπε νά χαθοῦν.

Τί ἔπρεπε λοιπόν νά κάνῃ ὁ Θεός; Ἤ τί ἄλλο ἔπρεπε νά γίνῃ παρά νά ἀνανεωθῇ τό «κατ᾿ εἰκόνα», ὥστε δι᾿ αὐτοῦ νά δυνηθοῦν οἱ ἄνθρωποι πάλιν νά τόν γνωρίσουν; Καί πῶς ἄλλως θά ἠδύνατο νά γίνῃ αὐτό παρά διά τῆς προσελεύσεως αὐτῆς τῆς ἰδίας τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Δι᾿ ἀνθρώπων μέν δέν ἦτο δυνατόν, ἐπειδή αὐτοί εἶχον δημιουργηθῆ «κατ᾿ εἰκόνα»· ἀλλ᾿ οὔτε δι᾿ ἀγγέλων, διότι αὐτοί δέν εἶναι εἰκόνες. Διά τοῦτο ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνηνθρώπησε, διά νά ἐπιτύχῃ νά ἀναδημιουργήσῃ τόν «κατ᾿ εἰκόνα» ἄνθρωπον, αὐτός ὁ ὁποῖος ἦτο εἰκών τοῦ Πατρός. Καί δέν ἦτο δυνατόν νά γίνῃ ἀλλιῶς, ἄν δέν ἐξηφανίζετο ὁ θάνατος καί ἡ φθορά. Διά τοῦτο εὐλόγως ἔλαβε θνητόν σῶμα, διά νά εἶναι δυνατόν καί ὁ θάνατος νά ἐξαφανισθῇ εἰς αὐτόν καί οἱ «κατ᾿ εἰκόνα» ἄνθρωποι νά ἀνακαινισθοῦν πάλιν. Δι αὐτήν λοιπόν τήν ἀνάγκην δέν ἐχρειάζετο τίποτε ἄλλο, παρά ἡ εἰκών τοῦ Πατρός…

Ὅπως λοιπόν ὁ καλός διδάσκαλος πού φροντίζει διά τούς μαθητάς του, ἐκείνους πού δέν δύνανται νά καταλάβουν τά πολύ μεγάλα, τούς ἐκπαιδεύει μέ συγκατάβασιν ἔστω καί διά τῶν ἁπλουστέρων, τοιουτοτρόπως καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ὁ Παῦλος λέγει, «ἐπειδή ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διά τῆς σοφίας τόν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεός διά τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τούς πιστεύοντας» (Α´ Κορ 1, 21). Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ ἀπεμακρύνθησαν ἀπό τήν ὀρθήν ἀντίληψιν περί Θεοῦ καί εἶχον ἐστραμμένα πρός τά κάτω τά μάτια, σάν νά εἶχον βυθισθῆ εἰς βυθόν, ἀνεζήτουν τόν Θεόν εἰς τήν δημιουργίαν καί τά αἰσθητά, κατεσκεύασαν ὡς θεούς των ἀνθρώπους θνητούς καί δαίμονας· διά τοῦτο ὁ φιλάνθρωπος καί κοινός Σωτήρ ὅλων, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, λαμβάνει διά τόν ἑαυτόν σῶμα, καί μέ τούς ἀνθρώπους ὡς ἄνθρωπος συναναστρέφεται καί βοηθεῖ τάς αἰσθήσεις ὅλων.

 Ἔτσι καί ἐκεῖνοι πού σκέπτονται ὅτι ὁ Θεός εἶναι σωματικός, διά τῶν ἔργων τά ὁποῖα ὁ Κύριος κάνει μέ τό σῶμα, δι᾿ αὐτῶν νά ἐννοήσουν τήν ἀλήθειαν καί δι᾿ αὐτοῦ νά σκεφθοῦν τόν Πατέρα. Ἐπειδή δέ ἦσαν ἄνθρωποι καί ἔβλεπον τά πάντα ὡς ἄνθρωποι, ὅσα καί ἄν ὑπέπιπτον εἰς τάς αἰσθήσεις των, ἔβλεπον νά βοηθοῦνται διά τῶν αἰσθήσεων, ὥστε μέ ὅλα νά διδάσκωνται τήν ἀλήθειαν. Εἴτε ἐλάτρευον μέ φόβον τήν κτίσιν, ὅμως τήν ἔβλεπαν νά ὁμολογῇ Κύριον τόν Χριστόν. Εἴτε ἦτο ἡ διάνοιά των προκατειλημμένη ἀπό ἀνθρώπους, ὥστε νά τούς θεωρῇ θεούς, ἀπό τά ἔργα ὅμως τοῦ Σωτῆρος, πού ἦσαν μοναδικά συγκρινόμενα πρός πάντα, ἀποδεικνύεται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὁ Σωτήρ μόνον Υἱός Θεοῦ, διότι οἱ ἄνθρωποι δέν ἔκαναν τόσον σπουδαῖα ἔργα, σάν αὐτά τά ὁποῖα ἔκανεν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Ἄν καί ἦσαν προκατειλημμένοι καί μέ τούς δαίμονας, βλέποντες ὅμως νά διώκωνται αὐτοί ὑπό τοῦ Κυρίου, ἀντελαμβάνοντο ὅτι μόνον αὐτός εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὅτι οἱ δαίμονες δέν εἶναι θεοί. Ἄν καί εἶχε κυριευθῆ ὁ νοῦς των ἀπό νεκρούς, ὥστε νά λατρεύουν τούς ἥρωας καί τούς θεούς πού ἀναφέρουν οἱ ποιηταί, βλέποντες τήν ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ὡμολόγουν ὅτι ἐκεῖνοι εἶναι ψευδεῖς καί μόνον ὁ Κύριος εἶναι ἀληθινός, ὁ Λόγος τοῦ Πατρός ὁ ὁποῖος κυριαρχεῖ καί ἐπί τοῦ θανάτου.

Διά τοῦτο καί ἐγεννήθη καί ὡς ἄνθρωπος ἔζησε καί ἀπέθανε καί ἀνέστη. Μέ τά ἰδικά του ἔργα ἐξησθένισε καί ἐπεσκίασε τά ἀπ᾿ αἰῶνος ἔργα ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού ἔζησαν, ὥστε ὅπου ἔχουν περιπέσει οἱ ἄνθρωποι νά τούς σηκώσῃ ἀπό ἐκεῖ, καί νά διδάξῃ τόν ἀληθινόν Πατέρα αὐτοῦ, ὅπως καί ὁ ἴδιος λέγει· «Ἦλθον σῶσαι καί εὑρεῖν τό ἀπολωλός» (Λουκ. 19, 10).

 Ἁγίου  Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου

https://www.imaik.gr/

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

 Το ερώτημα της ευτυχίας απασχολούσε πάντοτε τους ανθρώπους. Οι αρχαίοι Έλληνες την θεωρούσαν δώρο των θεών. Στον «Επιτάφιο» του Περικλή διαβάζουμε: «το δ’ ελεύθερον το εύδαιμον». Στους καιρούς μας, στα πλαίσια του κινήματος New Age, μιλούμε για την ευτυχία που γίνεται θρησκεία, στόχος που οδηγεί, μέσω του life coaching και της θετικής ψυχολογίας, την ευτυχία να παρουσιάζεται ως μία κατάσταση που θα επέλθει μαγικά, ακόμα κι αν ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίσει τα προβλήματα του χαρακτήρα του, δεν θεραπεύσει τον εμπαθή εσωτερικό του κόσμο, δεν παλέψει να βρει την οδό της συνάντησης με τον Θεό και τον συνάνθρωπο στην αγάπη που θέλει κόπο.

Είναι ωραία πάντως η υπενθύμιση του Ηρόδοτου, ο οποίος αποτυπώνει στον διάλογο του σοφού Σόλωνα με τον βασιλιά της Λυδίας Κροίσο, την απάντηση στο ερώτημα της ευτυχίας. Δεν είναι τα αγαθά και η δόξα, τα καυχήματα του Κροίσου, αλλά το παράδειγμα του Τέλλου του Αθηναίου, του απλού ανθρώπου που αγαπά την οικογένειά του, είναι νομοταγής και πεθαίνει για την πατρίδα του. Το παράδειγμα του Κλέοβη και του Βίτωνα, οι οποίοι στην ακμή της δόξας τους, όταν κερδίζουν τους Ολυμπιακούς αγώνες, παίρνουν αγκαλιά την μητέρα τους και την πάνε στη γιορτή της Ήρας στο Άργος και η θεά τους δίνει ευτυχισμένο θάνατο. Δεν είμαστε οι άνθρωποι έτοιμοι σήμερα να ακούσουμε από το στόμα ενός Σόλωνα ότι η ευτυχία περνά από την αγάπη, την τιμιότητα, την εμπιστοσύνη στην πατρίδα, την θυσία  και την παραμονή στο μέτρο και την ανθρωπιά.

Η Εκκλησία βλέπει την ευτυχία σε μια συνολική προοπτική, η οποία έχει να κάνει με τον άνθρωπο τόσο ως πρόσωπο όσο και ως μέλος της κοινότητας. Απαραίτητη προϋπόθεση να ξεκινήσει  ο άνθρωπος από την σχέση με τον Θεό. Είναι εντυπωσιακή η απαρίθμηση των κατηγοριών  των ευτυχισμένων ανθρώπων από τον Χριστό: οι πτωχοί τω πνεύματι, δηλαδή οι ταπεινοί, αυτοί που πενθούν για το κακό και την αμαρτία και το αντιμάχονται, αυτοί που γίνονται ειρηνοποιοί και στην εσωτερική τους κατάσταση και στις σχέσεις τους με τον συνάνθρωπο, αυτοί που θέλουν να είναι καθαροί στην καρδιά, αυτοί που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη, δηλαδή για αγάπη, αυτοί που ονειδίζονται για την πίστη τους στο Ευαγγέλιο, οι πραείς και οι ελεήμονες, δηλαδή οι συγχωρητικοί και μη αυτάρκεις, οι δεκτικοί της χάριτος. Όλοι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το think positive, τα αγαθά, την επιτυχία με κάθε τρόπο, την υποταγή των άλλων στις ατομικές μας επιθυμίες. Οι κατά Χριστόν ευτυχισμένοι δέχονται τον πόνο, την θλίψη, τις δοκιμασίες όχι ως τιμωρίες ή ως καθαρτήρια μέθοδο, αλλά ως ευλογία Θεού, διότι η αγάπη περνά και από τα δύσκολα.

Ο άνθρωπος σ’ αυτή την ζωή αναζητεί την ευτυχία ως δώρο για τις ικανότητές του, τα αγαθά του, τους κόπους του. Όταν δεν την βρίσκει, μελαγχολεί. Η θρησκεία της ευτυχίας χωρίς Θεό παρασύρει στην ματαιοπονία. Η πίστη στο θέλημα του Θεού κάνει τον άνθρωπο να μη λυγίζει. Τον οδηγεί στο φως της αγάπης. Στον σταυρό που συνοδεύεται από την ανάσταση. Και η κοινωνία με τον Χριστό στην Εκκλησία αποκαθιστά τον άνθρωπο στην ολότητά του: ως πρόσωπο και ως μέλος του σώματος του Χριστού μαζί με τους άλλους.  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 6 Δεκεμβρίου 2023

ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑΤΑ

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (Αλεξάνδρου Σμέμαν)

"Εχουμε εδώ την εορτή της Εισόδου της Θεοτό­κου στο Ναό. Το θέμα της εορτής είναι πολύ απλό: ένα κοριτσάκι προσάγεται από τους γονείς του στο ναό των Ιεροσολύμων. Δεν υπάρχει τίποτε το ιδιαί­τερα αξιοσημείωτο στο γεγονός αυτό, επειδή την εποχή εκείνη αυτό αποτελούσε μια γενικά αποδεκτή συνήθεια καί πολλοί γονείς έφερναν τα παιδιά τους στο ναό ως σημείο προσαγωγής τους στον Θεό, ως ένδειξη πώς δίνουν στη ζωή τους έναν ουσιαστικό σκοπό καί νόημα, πώς τα φωτίζουν από μέσα με το φως μιας ανώτερης εμπειρίας.

Στήν περίπτωση όμως της Παναγίας, όπως μας το υπενθυμίζει ή Ακολουθία της ημέρας, οδήγησαν το παιδί στα " Άγια των Αγίων", στον τόπο πού κανείς άλλος, εκτός από τους ιερείς, δεν επιτρεπόταν να πάει,στο μυστικό εσωτερικό Ιερό του ναού. Το όνομα του κοριτσιού είναι Μαρία. Είναι ή μελλοντική μητέρα του Ίησού Χρίστου, μέσω του οποίου, σύμφωνα με τη Χριστιανική πίστη, ό ίδιος ο Θεός ήλθε στον κόσμο για να ενωθεί με το ανθρώπινο γένος, να μοιραστεί τη ζωή του καί να αποκαλύψει το θείο της περιεχόμενο. Είναι όλα αυτά παραμύθια; "Η είναι κάτι πού μας δόθηκε καί πού αποκαλύπτεται εδώ, κάτι πού σχετίζεται άμεσα με τη ζωή μας, κάτι πού δεν μπορεί ίσως να εκφραστεί με λόγια της καθημερινής ζωής;

Αυτός είναι ό μεγαλειώδης, ό ογκώδης, ό ιεροπρεπής ναός της Ιερουσαλήμ. Καί για αιώνες εκεί. πίσω από αυτούς τους βαρείς τοίχους, ένα πρόσωπο μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον Θεό. Τώρα όμως ό ιερέας παίρνει από το χέρι τη Μαρία καί την οδηγεί στο Ιερότερο τμήμα του Ναού καί εμείς ψάλλουμε "Ό καθαρώτατος ναός του Σωτηρος... σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου...", Αργότερα, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, ό Χριστός λέει, "Λύσατε τον ναόν τούτον καί εν τρισίν ήμέραις έγερώ αυτόν", καί ό Ευαγγελιστής συμπληρώνει, "εκείνος δε έλεγεν περί του ναού του σώματος αυτού" (Ίωάν. 2,19,21).
Το νόημα όλων αυτών των γεγονότων, των λέξεων καί των σκέψεων είναι απλό: από τώρα καί στο έξης ό ίδιος ό άνθρωπος γίνεται ναός. Ούτε πέτρινος, ούτε θυσιαστήριο, αλλά ό άνθρωπος -ή ψυχή του, το σώμα του καί ή ζωή του -γίνεται ή ιερή καί θεία καρδία του κόσμου, τα "αγία των αγίων". Ό ένας ναός, ή Παναγία - ζών καί ανθρώπινος - οδηγείται σ' έναν άλλο ναό φτιαγμένο από πέτρα, καί ολοκληρώνει έτσι εκ των ένδον τη σημασία καί το νόημα του.

Μ' αυτό το γεγονός ή θρησκεία, καί ακόμη περισσότερο ή ζωή, υφίσταται μια πλήρη μεταβολή της ισορροπίας της. Αυτό πού τώρα εισέρχεται στον κόσμο είναι μια διδασκαλία που δεν τοποθετεί τίποτε άλλο υψηλότερα από τον άνθρωπο, επειδή ό ίδιος ό Θεός αναλαμβάνει τη μορφή ανθρώπου για ν' αποκαλύψει την κλήση καί το νόημα του ανθρώπου ως θεϊκού πλάσματος. Από το σημείο αυτό κι έπειτα ό άνθρωπος είναι ελεύθερος. Τίποτε πλέον δεν βρίσκεται από πάνω του, επειδή ό ίδιος ό κόσμος είναι δικός του ως δώρο του Θεού, για να εκπληρώσει έτσι ό άνθρωπος τον θεϊκό του προορισμό.
Από τη στιγμή πού ή Παναγία εισήλθε στα "άγια των αγίων", ή ίδια ή ζωή έγινε Ναός. Κι όταν εορτάζουμε τα Εϊσόδιά της, εορτάζουμε το θειο νόημα του ανθρώπου καί τη λαμπρότητα της υψηλής του κλήσεως. Δεν γίνεται λοιπόν να εξαφανιστούν καί να ξεριζωθούν όλ'αυτά από τη μνήμη του ανθρώπου.

Αλεξ.Σμέμαν-Η ΠΑΝΑΓΙΑ
Εκδ.''Ακρίτας''

https://www.sostis.gr/blog/item/1520-ta-eisodia-tis-theotokou-aleksandrou-smeman

Χριστιανοφοβικά φασιστοειδή στην ΑΣΟΕΕ ξυλοκόπησαν 26χρονο γιατί είχε στην τσάντα του την ελληνική σημαία και την Παναγία!

Χριστιανοφοβικά φασιστοειδή στην ΑΣΟΕΕ ξυλοκόπησαν 26χρονο γιατί είχε στην τσάντα του την ελληνική σημαία και την Παναγία!

Ρατσιστική επίθεση στην ΑΣΟΕΕ γιατί ο χριστιανισμός «ενοχλεί» - Όποιος ομολογεί τα ελληνορθόδοξα πιστεύω του, στοχοποιείται από τραμπούκους!

Συντάκτης: Παντελής Λαμψιώτης

Στη χριστιανοφοβική και διεστραμμένη κοινωνία της σημερινής Ελλάδας, φαίνεται ότι ο οποιοσδήποτε μουσουλμάνος μπορεί με την άνεσή του να φωνάζει «Αλλάχου Άκμπαρ» στο δρόμο και να κάνει απειλητικές χειρονομίες ότι θα κόψει κεφάλια χριστιανών, αλλά αν κάποιος χριστιανός φέρει επάνω του την εικόνα της Παναγίας και την ελληνική σημαία, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να λιντσαριστεί από «ορθοπολιτικούς» φασίστες με αριστερό προσωπείο!

Μία απίστευτη καταγγελία που φανερώνει πολλά για το μίσος ενάντια σε όσους ομολογούν την Ελλάδα και την Ορθοδοξία, έκανε ένας 26χρονος, ο οποίος έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από ομάδα 7 ατόμων στον χώρο της ΑΣΟΕΕ. Ο νέος είχε πάει το απόγευμα της Τετάρτης (29/11) στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου και την ώρα που έφευγε, τον πλησίασε μια παρέα από αγνώστους και άρχισαν να τον βρίζουν, και στην συνέχεια τον χτύπησαν, τραυματίζοντάς τον ελαφρά και στο κεφάλι.

Ο λόγος αυτής της απρόκλητης και άνανδρης επίθεσης; Ότι ο 26χρονος είχε δύο αυτοκόλλητα στο σακίδιό του με την Παναγία και την ελληνική σημαία! Μετά τον ξυλοδαρμό, η παρέα των τραμπούκων αφαίρεσαν τα αυτοκόλλητα και τα πήραν, φανερώνοντας το ρατσιστικό μίσος που τους οδήγησε σε αυτήν την ελεεινή πράξη.

Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση στην φοιτητική κοινότητα και στη νεολαία γενικότερα. Να φοβάται ο Έλληνας να φέρει τα σύμβολα της πατρίδας και της πίστης του, γιατί κάποια φασιστοειδή λυσσάνε στη θέα της γαλανόλευκης και της Παναγίας! Να μην σου επιτρέπουν να δηλώνεις Έλληνας και Χριστιανός στην ορθόδοξη Ελλάδα, γιατί κάποια «ούγκανα» που στηρίζονται από ένα ολόκληρο σύστημα, θα σε βαφτίσουν «ακροδεξιό» και θα σε στοχοποιήσουν!

Αν κάποιος νέος δεχόταν μια τέτοια επίθεση επειδή είχε αυτοκόλλητα πχ. με σφυροδρέπανο ή με τη σημαία του «ουράνιου τόξου» ή του Ισραήλ ή της Παλαιστίνης, θα είχε γίνει ο κακός χαμός από ΜΜΕ και social, και θα είχαμε μέχρι και πολιτικές ανακοινώσεις και καταδίκες. Τώρα που στα καλά καθούμενα έφαγε ξύλο κάποιος που έκανε το «έγκλημα» να αγαπάει την Ελλάδα και την Παναγία, είναι απλά… Πέμπτη.

Μόνο ένας διεστραμμένος νους θα μπορούσε να μισεί την ελληνική σημαία, που αποτελεί ύμνο στην Ελευθερία, και την εικόνα της Παναγίας, που αποτελεί ύμνο στην αγιότητα.

Στην Ελλάδα του 2023 υπάρχει χώρος για όλες τις φοβίες, εκτός από την χριστιανοφοβία. Η βία και ο ρατσισμός κατά χριστιανών, είναι το μόνιμο στίγμα που διαφεύγει συνεχώς από το «ραντάρ» του αντιρατσιστικού νόμου. Όχι τυχαία φυσικά, αφού η αποϊεροποίηση της Ελλάδας προωθείται από τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Και οι λακέδες που κάνουν τέτοιες τραμπούκικες επιθέσεις συμπορεύονται με τις προθέσεις της εξουσίας και κατά τα άλλα δηλώνουν… αντιεξουσιαστές. Τόση παραφροσύνη γεννά το τυφλό μίσος στα ιερά και τα όσια…

sportime.gr 30 Νοέ 2023

https://aktines.blogspot.com/2023/11/26.html

ΑΠΛΗΣΤΙΑ - «Της φτώχειας της λείπουν πολλά, της απληστίας τα πάντα», λέει ο Αριστοτέλης

                Η απληστία είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής μας. Ο καταναλωτικός πολιτισμός μας καθιστά τον άνθρωπο ύπαρξη που επιθυμεί να οικειοποιηθεί και να καταναλώσει για τον εαυτό του, ει δυνατόν, τα πάντα. Η απληστία είναι το αντίθετο της άσκησης και της εγκράτειας. Η απληστία μας κάνει όχι απλώς να θέλουμε να ικανοποιήσουμε τις κύριες ανάγκες μας, που είναι η υγεία, η τροφή, η ενδυμασία, η κατοικία, η παιδεία, κυρίως όμως η αγάπη, αλλά μας γεμίζει με τεχνητές. Δεν μας αρκεί η υγεία, αλλά επιθυμούμε την αυτάρκεια του σώματος χωρίς την ψυχή. Δεν μας αρκεί η τροφή, καθώς ζητάμε μία άνευ ορίων ποικιλία και γαστριμαργία, χωρίς κοινωνία αγάπης, κοινό τραπέζι, άνθρωπο που το διακονεί επειδή μας αγαπά, αλλά έξοδο από το σπίτι ή φαγητό delivery.  Δεν μας αρκεί η ενδυμασία, αλλά θέλουμε γεμάτες τις ντουλάπες μας από ό,τι μας προτείνει η μόδα. Δεν μας αρκεί η κατοικία, αλλά βρισκόμαστε σε μία συνεχή κίνηση, να ταξιδεύουμε, να αλλάζουμε χώρο, σαν να μη μας χωρά ο τόπος. Δεν μας αρκεί η παιδεία της μόρφωσης και της ψυχικής καλλιέργειας, αλλά ζητάμε εμπειρίες, κάποτε και σε «εξωτικές» ιδέες και φιλοσοφίες. Δεν μας αρκεί η αγάπη που πηγάζει από σχέσεις στις οποίες δίνουμε τον εαυτό μας, αλλά κι εδώ ζητάμε ικανοποίηση του κενού είτε μέσω της εικονικής πραγματικότητας, είτε αγοράζοντας έρωτα, είτε βρίσκοντας εκτόνωση σε περιστασιακές επαφές.

                Η νοοτροπία του πολιτισμού μας σήμερα είναι το σχήμα «βουλιμία- πλεονεξία- κατανάλωση», είναι η οικειοποίηση των πάντων που τα βλέπουμε ως αντικείμενα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν όρια, αλλά μόνο δικαιώματα. Κι έτσι, ένα σύστημα στηριγμένο στην απληστία, αρχικά στο επίπεδο της οικονομίας, περνά σε κάθε πτυχή της ζωής. Το βλέπουμε αυτό και στην εκμετάλλευση και καταστροφή του περιβάλλοντος. Το ζούμε συνεχώς. Καταναλώνουμε τον άλλο,  καταναλώνουμε τον κόσμο, καταναλωνόμαστε με τη σειρά μας, χωρίς τέρμα.

                «Της φτώχειας της λείπουν πολλά, της απληστίας τα πάντα», λέει ο Αριστοτέλης. Ο άπληστος δεν είναι ευτυχισμένος διότι δεν μπορεί να εκτιμήσει τίποτα από όσα έχει, καμία σχέση δεν τον αφήνει ευχαριστημένο, είναι ακόρεστη η ψυχή του. Δεν έχει μάθει να δίνει, αλλά μόνο να προσθέτει στα όσα έχει. Έτσι, δεν μπορεί ούτε να εμπιστευθεί Θεό και πλησίον, αλλά μόνο τον εαυτό του. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ασκητικά, με μέτρο, με λιτότητα, να σταθεί για να δει τι τελικά τον αναπαύει. Δυσκολεύεται  να ευχαριστήσει τον Θεό για ό,τι έχει, λίγο ή πολύ, διότι δεν πιστεύει στην πραγματικότητα στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού. Αντί για διαχειριστής των όσων αποκτά και των όσων του δίνονται, κάνει τον εαυτό του ιδιοκτήτη. Λησμονεί έναν σπουδαίο λόγο: «δεν προέρχεται από τον Θεό το ψωμί του πλεονέκτη» (Γρηγόριος Νύσσης). Ο Θεός δεν μας δίνει για να κρατάμε, αλλά για να μοιραζόμαστε. Ό,τι είναι πάνω από τις ανάγκες μας τελικά, το κάνουμε εμείς περιουσία μας, χάνοντας την ουσία.

                «Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω», μας λέει ο τραγουδοποιός (Ν. Πορτοκάλογλου). Απληστία δεν είναι να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να αγαπήσουμε παραπάνω. Είναι να κλειστούμε στο εγώ μας και να το θεραπεύουμε χωρίς όριο και χωρίς αγάπη αληθινή. Η μοναξιά, ο φόβος της απώλειας του πλούτου, η ανία, το ανικανοποίητο είναι τα τιμήματα της απληστίας. Ας δούμε μήπως πάσχουμε από την ασθένεια αυτή κι ας μάθουμε να μοιραζόμαστε.   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 29 Νοεμβρίου 2023

ΠΗΓΗ:ΒΗΜΑΤΑ