Ο μικρός μας φίλος Τούζικ

 

Στην φωτογραφία δεν είναι ο Τούζικ. Είναι ο Ντόκ (ο σκύλος μας)

Ο παππούς ενός μαθητή του ελληνικού σχολείου της Ελληνικής κοινότητας στη Μόσχα, βετεράνος του ρωσογερμανικού πολέμου του 1941 επ’ ευκαιρία της εορτής, για τη συμπλήρωση 75 χρόνων από την ήττα της φασιστικής Γερμανίας το 1945 μας διηγήθηκε την ακόλουθη καταπληκτική ιστορία κατά τη διάρκεια της εορτής του σχολείου μας.

«Το 1960 ζούσα στο Λένιγκραντ (έτσι ονομαζόταν τότε η Αγία Πετρούπολη). Πλησίον της κατοικίας που διέμεν, υπήρχε ένα παλιό ξύλινο σπίτι, ακατοίκητο τότε. Αυτό αργότερα αγοράσθηκε κι άρχισαν οι εργασίες κατεδάφισης προκειμένου να ανεγερθεί νέα οικοδομή. Οι εργάτες ξαφνικά κατάπληκτοι βρίσκουν μια πλάκα με την φωτογραφία ενός μικρού σκύλου, η οποία έγραφε:

‘’Στον φίλο μας Τούζικ από τα αφεντικά του που σώθηκαν απ’ αυτόν’’.

 

Οι εργάτες κατάλαβαν ότι η ύπαρξη της πλάκας θα έχει σχέση με την περίοδο του πολέμου κι άρχισαν να ψάχνουν και να ρωτούν, μήπως κάποιοι παλαιοί γνώριζαν κάτι σχετικό με την ιστορία της πλάκας. Πράγματι, σε λίγες ημέρες τους πλησίασε ένας γέροντας και τους είπε μία ιστορία, που την άκουσα κι εγώ και γι’ αυτό, παιδιά μου, σας την διηγούμαι σήμερα.

Το φθινόπωρο του 1941 οι Γερμανοί τα βόρεια προάστια της πόλης δεν τα βομβάρδιζαν τόσο, όσο το κέντρο της. Όμως η φοβερή πείνα έφθασε κι εκεί[1].

Στο ξύλινο σπίτι που σείς γκρεμίζετε, ζούσαμε τέσσερις οικογένειες με 3-4 παιδιά η κάθε μια. Ο σκύλος της φωτογραφίας ήταν αδέσποτος, αρκετά φιλικός και ζωηρός. Πεινούσαμε τότε όλοι, αλλά ρίχναμε κάτι και στο πιατάκι του σκύλου. Ήλθε όμως στιγμή που κανείς δεν είχε να αφήσει κάτι στο άδειο πιατάκι. Ξαφνικά  τον βλέπουμε να σηκώνεται και γρήγορα φεύγει, σαν να θυμήθηκε κάτι.

Την άλλη ημέρα εμφανίζεται ο Τούζικ κρατώντας ένα λάφυρο, ένα λαγό. Τον άφησε κάτω και καθόταν καμαρωτός δίπλα στο πιατάκι του περιμένοντας να βγεί κάποιος. Τι χαρά όταν τον είδαμε. Και οι τέσσερις οικογένειες απολαύσαμε πλούσιο γεύμα. Έφαγε και ο ευεργέτης μας κάτι.

Από τότε, το σκυλάκι, σχεδόν κάθε μέρα, μας έφερνε κι ένα λαγό. Που τους έβρισκε; Η απορία μας σύντομα λύθηκε.

Στα βόρεια προάστια της πόλης, λίγο πιο πέρα από μας, ήταν εγκαταλελειμμένα χωράφια κάποιων κολλόζ με λαχανικά, τούβλα, καρότα, πατάτες κ.α., καλή τροφή για τουςλάγούς του δάσους, τους οποίους έπιανε ο Τούζικ μόλις τους έβλεπε.

Με το κρέας τους κάναμε νόστιμες σούπες και με τη γούνα τους οι γυναίκες ράβανε γάντια για τα παιδιά.

Στο διάστημα των 900 ημερών περίπου που κράτησε η πολιορκία, δεν πέθανε από την πείνα κανείς από το σπίτι μας. Μετά τη νίκη κατά της φασιστικής Γερμανίας το 1945, επειδή η κατάσταση ήταν δύσκολη, ο Τούζικ συνέχισε την υπηρεσία του, μέχρις ότου μια μέρα εμφανίστηκε καταπληγωμένος.

 Είχε πατήσει χειροβομβίδα. Κλαίγαμε όλοι. Χάσαμε τον καλύτερο φίλο μας. Άραγε, ήλθε έτσι για να μας αποχαιρετήσει ή για να μη σκεφθούμε ότι χάθηκε, επειδή ενδεχομένως βρήκε καινούριους φίλους; Ποιος ξέρει; Στο χώρο του, την αυλή, φυτεύσαμε ένα έλατο και τοποθετήσαμε την πλάκα».

Και ο παπούς συγκινημένος τελείωσε την ιστορία.

***

Αλήθεια, πόσες φορές στη ζωή μας δεν αναπαυθήκαμε στην προτροπή και διαβεβαίωση του Κυρίου Ιησού «μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε» (Ματθ. Στ’ 25)!

«Επίρριψον επί Κύριον την μέριμνά σου, και αυτός σε διαθρέψει» (ψαλ. 54, 23).

Η μέριμνάν μας, η μέριμνά σου, έγινε η μέριμνάν Του και αυτός σε διαθρέψει» (ψαλ. 54, 23)

Η μέριμνά μας έγινε η μέριμνά Του, η μέριμνα της Παναγίας Τριάδος.

Ναταλία Γ. Νικολάου καθηγήτρια πανεπιστημίου Λομονόσωφ Μόσχας

Πηγή: «Η Δράση μας» Τεύχος 598, Μάιος 2022

Ευχαριστούμε πολύ τον Γέροντα Αλύπιο Αγιορείτη για την αποστολή του κειμένου.

---

[1] Από τις πρώτες ημέρες του ρωσογερμανικού πολέμου τα έτη 1941-1945 η πόλη Λένιγκραντ (σήμερα Αγία Πετρούπολη) βρέθηκε ανάμεσα σε δύο πυρά∙ από τον νότο οι Γερμανοί, από τον βορρά οι Φιλανδοί. Στις 8-9-1941 άρχισε η πολιορκία της πόλης. Επικράτησε φοβερή πείνα, από την οποία πέθαναν περίπου 800.000 – 1.000.000 άνθρωποι, περισσότεροι από τα θύματα που είχε η Αμερική και η Μ. Βρετανία κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου.

Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, την περίοδο του χειμώνα, κάποιοι Ρώσοι που κατοικούσαν σε εμπόλεμη περιοχή, μπορούσαν για ένα διάστημα με κίνδυνο της ζωής τους να δημιουργήσουν «Γραμμή Ζωής» στην παγωμένη λίμνη Λατόγκα, στα σύνορα της πόλης. Μετέφεραν με μικρά φορτηγά πάνω στον πάγο τρόφιμα, τα οποία σκέπαζαν με λευκά πανιά για να μη ξεχωρίζουν από τα χιόνια. Αλλά και αυτά τα ανακάλυψαν κάποια στιγμή οι Γερμανοί, οι οποίοι άρχισαν τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι οδηγοί τους και τα μικρά οχήματα να βυθισθούν στα παγωμένα νερά της λίμνης.

Τα έτη 1941-1942 οι μάχες ήταν πολύ σκληρές, διότι ο ρωσικός στρατός προσπαθούσε να σπάσει την πολιορκία, αλλά τελικά μόνο στις 27-1-1944 τελείωσε ουσιαστικά η πολιορκία, η οποία κράτησε 872 ημέρες. Η μάχη του Λένιγκραντ τελείωσε στις 9-8-1944.