Ένας νέος εθνικός καθοδηγητής! Ένας επαναστάτης!

Γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σχεδόν στην ίδια τραγική κατάσταση που βρισκόταν στις αρχές του 20ου αιώνα, πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους.

Την εποχή εκείνη, τα λάθη των πολιτικών και η γνωστή συμπεριφορά των ξένων δημιουργούν μια Ελλάδα για άλλη μια φορά ταπεινωμένη. Μετά την πτώχευση του Τρικούπη το 1893 και την οδυνηρή ήττα από τούς Τούρκους το 1897, οι ξένοι δανειστές ελέγχουν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Η πολιτική ηγεσία έχει παραδοθεί στην αδιαφορία και τη διαφθορά, με αποτέλεσμα να μην πάρει είδηση την τουρκική απειλή, που ολοένα και πλησίαζε.

Ποιός ήταν όμως ὁ ρόλος των πνευματικών ανθρώπων πού βοήθησαν να ξεπερασθεί ἡ εθνική κατάθλιψη και η Ελλάδα να ανανήψει και να βγει από την τραγική αυτή κατάστασή της; Τότε στην πνευματική ζωή του τόπου μεσουρανούσε ο μεγάλος ποιητής Κ. Παλαμάς.

Ο Παλαμάς ως γνήσιος Έλλην απογοητεύεται γιατί νοιώθει το Έθνος ναρκωμένο. Κι αναλαμβάνει το έργο των πολιτικών! Εξεγείρεται και γίνεται ένας ριζοσπάστης, πολιτικός αναμορφωτής. Ποιητής προφήτης, εθνικός και κοινωνικός καθοδηγητής! Ένας επαναστάτης! Πληγωμένος από την αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας και των συμπολιτών του, προβλέπει αρχικά τον ξεπεσμό της χώρας του, αλλά στο τέλος εκφράζει την ελπίδα για την ανάσταση και αναγέννηση του ελληνικού έθνους.

Και να τι λέει για την Ελλάδα και τους Έλληνες, να πως περιγράφει την κατάσταση που προφητεύει ο ποιητής (στον Προφητικό, 8ο λόγο του Δωδεκάλογου του γύφτου):

Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν, με βιολιά και με ζουρνάδες…
γύφτοι, οβραίοι, αράπηδες, πασάδεςκαι τα γόνατά τους θα λυγίσουν οι τρανοί σουκαι θα γίνουν, των ραγιάδων οι ραγιάδες…

Μήπως αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, κατά κάποιο τρόπο, και τώρα;

                                                           Kαι συνεχίζει:

Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο ΘεόςΚαι μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλίνα κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλαγια τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλείθα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαράτα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

Εδώ, ας πιστέψουμε κι εμείς, κι ας ελπίσουμε, αλλά περισσότερο ας αγωνιστούμε ο καθένας όπως μπορεί, για την ανάσταση και την αναγέννηση της χώρας μας.

Ας θυμηθούμε επιπλέον, ότι ο Παλαμάς με τον ποιητικό του λόγο συνέβαλε, σε τεράστιο βαθμό, στον Μακεδονικό αγώνα το 1904-1908, στην επανάσταση στο Γουδί το 1909, στον ερχομό του Βενιζέλου, στην αφύπνιση του Ελληνισμού, στην οργάνωση και εξοπλισμό του Στρατού και τέλος στους νικηφόρους Βαλκανικούς αγώνες του 1912-13, με τους οποίους διπλασιάστηκε η Ελλάδα σε πληθυσμό και έδαφος.

Και ερωτάται: Που είναι σήμερα ο πνευματικός κόσμος; Σιωπά, γιατί αφενός έπεσε θύμα της τεχνητής ευημερίας των δανεικών πακέτων και επιπλέον τον καταβρόχθισε και έτσι τον αντικατέστησε η λυσσασμένη σκύλα, το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων!

Ένας νέος Παλαμάς μας λείπει! Ένας νέος εθνικός και κοινωνικός καθοδηγητής! Ένας επαναστάτης! Ένας ιεροφάντης της αναγέννησης του Ελληνισμού, της νέας Μεγάλης Ιδέας!

Νίκος Ταμουρίδης

Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Αντιπρόεδρος ΔΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

ΠΗΓΗ:https://www.antibaro.gr/

Ψάχνοντας την κατάνυξη.

 Είναι από τα «ζητούμενα» της εποχής, ιδίως από τους θεωρουμένους πιο «ψαγμένους και μπασμένους» στα της ορθοδοξίας: η κατάνυξη. Η ατμόσφαιρα μιας φορτισμένης συναισθηματικά κατάστασης δηλαδή, που θα οδηγήσει πέρα και πάνω από τη ρηχότητα της καθημερινότητας κι από τη ρουτίνα μιας μίζερης πνευματικής ζωής. «Θέλω να κατανυχτώ», ακούς από πολλά στόματα, νέων και μεγαλυτέρων χριστιανών, γι’ αυτό και βλέπεις πώς σπρώχνονται να ακούσουν τον Γέροντα που θα μιλήσει για τα πνευματικά, πώς ψάχνουν εναγωνίως να βρουν τον Ναό, τον μικρό συνήθως Ναό, που θα υπάρχει ημίφως, που θα σιγοκαίνε τα καντήλια, που το ιλαρό φως των κεριών θα στέλνει τις γλυκιές λάμψεις του, αντανακλώντας τες πάνω στο χιλιοφιλημένο εικόνισμα, μέχρις ότου λιώσει μέσα στην άμμο ή το σιτάρι, που οι σεμνές ψαλμωδίες δεν θα «τρυπούν» τ’ αυτιά. Και λες, «έχουν δίκιο». Η επιθυμία τους, παρ’ όλο τον ειδυλλιακό της χαρακτήρα, είναι  θεμιτή. Γιατί έχουν κουραστεί από την ένταση, από τα πολλά φώτα, από όλα εκείνα που φαίνεται να καταργούν όντως την πνευματική ζωή. Μα, γίνεται ένα λάθος: την κατάνυξη την τοποθετούν στα εξωτερικά και στα συναισθηματικά. Γιατί κατάνυξη, μας διδάσκουν οι άγιοι, δεν είναι απλώς ένας συναισθηματισμός – κι αυτός μετά από ένα διάστημα θα κουράσει. Κατάνυξη είναι χάρη Θεού πού έρχεται στο βάθος της καρδιάς του ανθρώπου, όταν υπάρχει ο αγώνας για μετάνοια, για πένθος μπροστά στις αμαρτίες, για την ίδια την αγία ταπείνωση. Και συχνά βλέπεις ανάγλυφα το πρόβλημα: πηγαίνεις σε τόπους που είναι «ιδανικοί» για τη θεωρούμενη κατάνυξη, και διαπιστώνεις έχθρες και διαγκωνισμούς: ποιος θα καθίσει πρώτος, ποιος θα υπερκεράσει τον άλλον για να πιάσει την καλύτερη θέση, ποιος θα σταθεί εκεί που θα ελέγχει τα πράγματα, με παραθεώρηση συχνά του διπλανού που μπορεί να είναι γέρος και άρρωστος ή που μπορεί να είναι κάποιος… «παρακατιανός» - όλα αυτά συμπτώματα μιας λανθασμένης τελικά πνευματικότητας ή χειρότερα μιας υποφώσκουσας αλαζονείας και υπερηφάνειας, κρυμμένης κάτω από τον μανδύα της πνευματικής αναζήτησης. Κι έρχεται ο λόγος του αγίου Ισαάκ του Σύρου που σε «τσακίζει» και σε φέρνει στα ίσα: ««Όποιος υπερηφάνεια αγάπησε, κατάνυξη δεν ξέρει». Κατάνυξη δεν υπάρχει εκεί που το πλοίο της ύπαρξής μας έχει αγκυροβολήσει στον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Η κατάνυξη είναι ο φυσικός βλαστός της ταπεινής και αγαπώσας καρδιάς.

ΠΗΓΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Афон. Άγιον Όρος (Χωρίς λόγια)

Αγνώστου πατρός

Ήταν Σεπτέμβριος του 1982 όταν η Φανή έφυγε από το χωριό της, κοντά στα Σέρβια της Κοζάνης, για να έλθει στη συμπρωτεύουσα να δουλέψει σε ένα μεγάλο κατάστημα με εποχιακά είδη στην Εγνατία οδό. Στην αρχή ήταν φοβισμένη και διστακτική. Σύντομα όμως κατάφερε να κυκλοφορεί με άνεση παντού. Νοίκιασε ένα δυάρι στην οδό Ολύμπου, κοντά στην πλατεία Δικαστηρίων για να πηγαίνει στη δουλειά με τα πόδια.

Τρία χρόνια αργότερα γνώρισε το Μιχάλη, ένα παλικάρι οχτώ χρόνια μεγαλύτερό της, όμορφο κι ευγενικό. Αρραβωνιάστηκαν και ετοιμάζονταν να παντρευτούν όταν η Υπηρεσία του Μιχάλη τον έστειλε ξαφνικά στη Μάνη, με σκοπό να αντικαταστήσει κάποιον για δυο χρόνια. Τι να κάνει η καημένη η Φανή; Μόνο υπομονή μπορούσε να κάνει. Μετρούσε τις μέρες, τις εβδομάδες και περίμενε.

Τον είδε μετά από εννέα μήνες, όταν κατάφερε εκείνος να πάρει άδεια και να έλθει στη Θεσσαλονίκη. Η επόμενη φορά που τον ξανάδε ήταν ύστερα από ένα χρόνο, λίγο πριν την οριστική επιστροφή του. Τότε της φάνηκε πολύ αλλαγμένος. Σαν απόμακρος, σαν ...

«Είναι πολύ κουρασμένος» σκέφτηκε.

Δεν ήθελε να βάλει κακό με το νου της, αλλά εκείνος μετά από δυο μέρες κομπιάζοντας, τής ξεστόμισε την αλήθεια.

«Στη Μάνη γνώρισα μια κοπέλα ... Μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο ... Να, κάτι επιπόλαιο ... Αλλά αυτή έμεινε έγκυος ... Και με βρήκαν τα αδέλφια της. Τρόμαξα πολύ. Με πίεσαν να την πάρω ... Αλλά εγώ εσένα αγαπάω ... Μόλις βάλουμε στεφάνι, θα τη χωρίσω και θα πάρω εσένα».

Σκίστηκε η καρδιά της στα δυο. Δεν μπορούσε να βγάλει άχνα. Μόνο όταν συνήλθε μάζεψε τα κομμάτια της και του είπε ήσυχα

«Μείνε μαζί της και με το παιδί σας».

Δεν τον ξανάδε, δεν μίλησαν ξανά, δεν έμαθε νέα του.

Κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ του 1986, φεύγοντας από το μαγαζί, τον είδε άξαφνα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ταράχτηκε, αλλά προχώρησε θαρρετά, χωρίς να τον κοιτάξει και έστριψε στο πρώτο στενό. Εκείνος την πήρε από πίσω. Έφτασε σπίτι σχεδόν τρέχοντας. Το ίδιο έγινε και το επόμενο βράδυ και το μεθεπόμενο. Εκείνος την περίμενε πάντα στο απέναντι πεζοδρόμιο και την ακολουθούσε μέχρι να μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Πάντα αμίλητος. Πέρασε πάνω από μήνας έτσι.

Ένα βράδυ σχόλασε λίγο νωρίτερα. «Ευτυχώς» είπε από μέσα της.

«Δεν θα έχω παρέα απόψε».

Περπάτησε βιαστικά και σε πέντε λεπτά βρέθηκε στην πολυκατοικία όπου έμενε. Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, μπήκε, πήρε το ασανσέρ για το 2ο όροφο κι όταν βγήκε τον είδε να την περιμένει μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματός της. Δεν του μίλησε. Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, άνοιξε γρήγορα, μπήκε μέσα και πριν προλάβει να κλείσει την πόρτα, εκείνος κράτησε με δύναμη την πόρτα και βρέθηκε μαζί της στο εσωτερικό του διαμερίσματος.

- Επιτέλους, τι θέλεις; τον ρώτησε.

- Εσένα ! της είπε με νόημα και με μια γρήγορη κίνηση τής άρπαξε τα κλειδιά από τα χέρια. Κλείδωσε την πόρτα και την κοίταξε όπως κοιτάει το λιοντάρι ένα ανυπεράσπιστο ελαφάκι.

Δεν τόλμησε να πει σε κανέναν για το φοβερό συμβάν. Εξάλλου δεν είχε φίλες.

Πρωί απόγευμα στη δουλειά, δεν είχε καιρό ούτε για βόλτες ούτε για έξοδα. Σε λίγες μέρες έφτασε η Μεγαλοβδομάδα. Πήγε στο χωριό της το Μ. Σάββατο το απόγευμα. Η μάνα την υποδέχθηκε όπως πάντα, με χαρές και γέλια. Εκείνη με κόπο κατάφερε να χαμογελάσει. Φοβόταν πολύ να το πει στους δικούς της. Ντρέπονταν τα αδέλφια της. Δεν έβλεπε την ώρα για να γυρίσει τη Δευτέρα του Πάσχα στη Θεσσαλονίκη.

Πέρασε παραπάνω από μήνας όταν φάνηκαν τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια: πρωινές ζαλάδες και ναυτία. Αγόρασε έντρομη ένα τεστ εγκυμοσύνης και περίμενε με αγωνία να γυρίσει στο σπίτι. Όταν είδε το αποτέλεσμα, κρατήθηκε από το χερούλι της πόρτας για να μην λιποθυμήσει.

Την άλλη μέρα έκανε μικροβιολογική εξέταση με την ελπίδα να μην είναι τίποτα. Διαψεύστηκε.

Το κεφάλι της ήταν άδειο. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Βρισκόταν σ’ ένα τούνελ χωρίς διέξοδο. Περπατούσε σαν υπνωτισμένη για να πάει στη δουλειά όταν άκουσε δυνατές φωνές «Να με κλείσεις φυλακή θες;».

Ήταν ένας αγριεμένος ταξιτζής που λίγο έλειψε να τη χτυπήσει. Τότε συνειδητοποίησε ότι περπατούσε μέσα στη μέση του δρόμου ανάμεσα στα αυτοκίνητα.

Μακάρι να την είχε χτυπήσει. Θα είχαν τελειώσει τα βάσανά της. Ήθελε πολύ, μα πάρα πολύ να τελειώσει η ζωή της.

«Και γιατί να μην τελειώσει τώρα;» σκέφτηκε.

Η πιο απλή λύση. Κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα. Θα γλίτωνε μια για πάντα.

Δεν κατάλαβε πότε βρέθηκε στο κατάστημα. Η Ναταλία, η υπάλληλος του διπλανού καταστήματος την κοίταξε γλυκά.

«Καλημέρα κοριτσάκι!» της είπε γελώντας. Με τη Ναταλία δεν μιλούσαν πολύ. Τα αφεντικά τους ήταν ανταγωνιστές, που θα πει εχθροί, γιατί πουλούσαν και οι δύο το ίδιο εμπόρευμα. Δεν φτάνει που δεν μιλούσαν εκείνοι, δεν επέτρεπαν ούτε στις υπαλλήλους τους να μιλάνε μεταξύ τους. Εκείνες όμως, δεν τους άκουγαν. Το πρωί όταν ήταν μόνες τους αντάλλασσαν στα πεταχτά μια κουβέντα. Όχι πολλά πράγματα. Μια καλημέρα και δυο λογάκια.

«Τι έχει το κοριτσάκι μου και είναι λυπημένο; Ποιος το στενοχώρησε;» συνέχισε η Ναταλία. Την κοίταξε στα μάτια η Φανή. «Θέλω να σου μιλήσω» της είπε.

«Αλλά όχι τώρα. Μπορείς το βράδυ; Όταν σχολάσεις, περίμενέ με στη γωνία».

Το βράδυ κατά τις εννιάμιση συναντήθηκαν οι δυο κοπέλες στη γωνία, κάτω από την τέντα ενός καταστήματος.

Έπεσε η Φανή στην αγκαλιά της Ναταλίας και έκλαιγε, έκλαιγε ασταμάτητα.

«Δεν μου φταίει σε τίποτα να το σκοτώσω, αλλά δεν μπορώ και να το κρατήσω. Αποφάσισα να βάλω τέρμα στη ζωή μου» της είπε όταν σταμάτησε το κλάμα.

«Θέλω τουλάχιστον κάποιος να ξέρει γιατί έφυγα. Διάλεξα εσένα, χωρίς να σε ξέρω καλά – καλά. Μα μου φαίνεσαι εντάξει κοπέλα».

Ο ουρανός από πάνω ήταν κατάμαυρος σαν την ψυχή της. Η βροχή που έπεφτε έκανε τόσο θόρυβο που σκέπαζε τα λόγια της. Μόνο οι αστραπές που φώτιζαν, φανέρωναν την αγωνία, τη θλίψη και την απογοήτευση στο προσωπάκι της.

Ταράχτηκε η Ναταλία σαν άκουσε όλα τούτα. Έμεινε αμίλητη για κάμποσα λεπτά αγκαλιάζοντας σφιχτά τη Φανή.

«Άκουσέ με», της είπε σοβαρά. «Θες να πάμε μαζί σε έναν παππούλη; Τον ξέρω καλά, χρόνια τώρα τον έχω πνευματικό. Θες να τον δεις κι εσύ; Μη φοβάσαι, δεν θα σε μαλώσει».

«Θέλω» είπε χωρίς να το πολυσκεφτεί η Φανή.

Την άλλη μέρα που ήταν Σάββατο κι ήταν κλειστά τα καταστήματα το απόγευμα, η Ναταλία κρατώντας τη Φανή από το χέρι πήγε στο υπόγειο του Ναού, εκεί που ήταν το Εξομολογητήριο και περίμεναν υπομονετικά να έλθει η σειρά της για να δει τον π. Ιωακείμ.

Στις πεντέμιση μπήκε μέσα η Φανή. Απέξω η Ναταλία περίμενε με αγωνία. Πέρασε μισή ώρα, κόντευε μία ώρα κι οι κυρίες που περίμεναν μαζί της άρχισαν να διαμαρτύρονται. Στην αρχή με αναστεναγμούς και νοήματα κι ύστερα πιο έντονα.

«Αμάν βρε παιδί μου» είπε κάποια εμφανώς αγανακτισμένη.

«Aν θέλουν να συζητήσουν, ας έρχονται άλλη ώρα».

Που να ’ξερε η καημένη πως πίσω από την κλειστή πόρτα γινόταν μάχη για να σωθούν δυο ζωές. Η Ναταλία έκανε πως δεν τις άκουγε. Είχε ανοίξει το βιβλιαράκι με την Παράκληση και ψιθύριζε

«Διάσωσον ἀπὸ κινδύνους τοὺς δούλους σου Θεοτόκε ...».

Όταν επιτέλους άνοιξε η πόρτα είχαν περάσει μία ώρα και τριάντα πέντε λεπτά.

Η Φανή ήταν κατακόκκινη και κλαμμένη. Οι κυρίες δεν συγκινήθηκαν με το θέαμα. Την αγριοκοίταξαν, αλλά εκείνη ούτε που κατάλαβε τίποτα. Πήρε τη Ναταλία από το χέρι και βγήκαν έξω βιαστικά.

«Θα μου το βαφτίσεις, όταν με το καλό γεννηθεί;» ήταν η πρώτη της κουβέντα και χάθηκε η μία στην αγκαλιά της άλλης.

Τώρα άρχιζαν τα δύσκολα. Αργά ή γρήγορα θα το μάθαινε το αφεντικό, οι γονείς της, όλοι. «Αυτός είναι ο σταυρός σου» της είπε ο π. Ιωακείμ σε μια από τις επόμενες φορές που πήγε να τον βρει.

«Μη δειλιάσεις, όλα θα τα φροντίσει ο Θεός. Και το παιδί θα σου φέρει ευλογία» της τόνιζε.

Όταν το έμαθε το αφεντικό, την κοίταξε με τέτοια περιφρόνηση που δεν άντεξε και κατέβασε τα μάτια της.

«Καλή σιγανοπαπαδιά ήταν» σκεφτόταν εκείνος. Ήθελε πολύ να την απολύσει, αλλά δεν μπορούσε. Την προστάτευε ο νόμος.

Τα πιο δύσκολα ήρθαν όταν το έμαθαν οι δικοί της.

«Δεν είσαι πια κόρη μας. Μην τολμήσεις και εμφανιστείς στο χωριό» της μήνυσε ο πατέρας με μια ξαδέλφη της.

Μόνο η αδελφή της η μεγάλη ήρθε κρυφά στη Θεσσαλονίκη για να τη βρει και να της πει ότι ξέρει ένα γιατρό που μπορεί να διακόψει την κύηση, ακόμα κι αν είναι πέντε μηνών το παιδί.

«Είσαι τρελή» της είπε έντονα.

«Σκέψου ότι τότε που έμεινες έγκυος, έγινε το ατύχημα με το Τσερνομπίλ. Εμείς στο χωριό αργήσαμε να το μάθουμε. Θυμάσαι πόσα χόρτα μαζέψαμε και φάγαμε; Θυμάσαι πόσο γάλα ήπιαμε από τις κατσίκες του πατέρα; Πού πήγε όλο αυτό το δηλητήριο; Στο μωρό σου! Δε φτάνει που θα είναι μπάσταρδο, θα είναι και ζαβό!».

Αναστέναξε βαθιά και κοίταξε την εικόνα της Παναγίας πάνω στο κομοδινάκι της.

«Παναγιά μου και μάνα, δεν θ’ αντέξω δυο κακά ... Φύλαξέ το, τό αγγελούδι μου!».

Απέμεινε τώρα ολομόναχη από συγγενείς και γνωστούς. Βρήκε όμως, μια όμορφη συντροφιά εκεί στην ενορία του π. Ιωακείμ. Δεν την άφησαν μόνη της. Ούτε πριν ούτε μετά τον τοκετό.

Τα λόγια του π. Ιωακείμ βγήκαν αληθινά. Κάποιος ιδιοκτήτης ιδιωτικού σχολείου έμαθε την ιστορία της και εισηγήθηκε στο Συμβούλιο να την προσλάβουν ως γραμματέα και όταν η μικρή Αγγελική γινόταν 4 ετών, να φοιτήσει δωρεάν στο Νηπιαγωγείο και αργότερα στο Δημοτικό.

Δεν ήταν ωστόσο, εύκολο να τη δεχθεί η κοινωνία έτσι όπως ήταν, μια ανύπαντρη μητέρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που προσπαθούν να κουκουλώσουν ένα παραστράτημα με ένα φόνο, οι ίδιοι στήνουν στο απόσπασμα μια δύστυχη κοπέλα που αποφάσισε να κρατήσει το μωρό.

Η περίπτωσή της μάλιστα, είχε επιπλέον την ιδιαιτερότητα του βιασμού. Αλλά ποιος νοιάζεται για το πώς και το γιατί. Οι υπάλληλοι του Δημοτολογίου, του ΙΚΑ, της Εφορείας όταν έβλεπαν την ένδειξη «άγαμη» στα χαρτιά της, την κοίταζαν πάντα με εκείνο το βλέμμα, το γεμάτο περιφρόνηση ...

«Δεν ξέρουμε γιατί το επέτρεψε ο Θεός» της έλεγε συχνά ο π. Ιωακείμ.

«Έχε εμπιστοσύνη και δεν θα σε αφήσει».

Η μικρή Αγγελική μεγάλωνε και γινόταν σωστό αγγελούδι. Μαζί μεγάλωναν κι οι απορίες της:

"Πού είναι ο δικός μου ο μπαμπάς; Γιατί δεν έχω κανέναν παππού και καμμία γιαγιά; Γιατί δεν έχω θείους, θείες, ξαδέλφια;"

Δύσκολες ερωτήσεις. Η Φανή ένιωθε ώρες ώρες πως περπατά σε τεντωμένο σκοινί, προσπαθώντας να εξηγήσει στην αθώα ψυχούλα τα ανεξήγητα. Πάντα με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου και πάντα με την ευχή του π. Ιωακείμ.

Κάποιες κυρίες από την ενορία βλέποντας τον αγώνα και την αγωνία της θέλησαν να της γνωρίσουν κάποιον για να συμπορευτεί μαζί του και να έχει ένα στήριγμα.

Δεν περίμενε όμως, να έχει τέτοια αντιμετώπιση από τους υποψήφιους γαμπρούς. Όλοι, μα όλοι την αντιμετώπιζαν σαν γυναίκα ελευθέρων ηθών. Αυτό την πλήγωσε βαθιά και πια ούτε ήθελε να ακούσει για γνωριμίες και προξενιά.

Μέχρι που η νοικοκυρά της, μια γυναίκα με πολλή αγάπη, μεγάλη κατανόηση και ακόμα μεγαλύτερη διάκριση, της έκανε λόγο για το Δημοσθένη.

Η Φανή ήταν ανένδοτη. Μετά από πολλές πιέσεις, αναγκάστηκε να δεχθεί να τον συναντήσει, χωρίς ωστόσο να ελπίζει σε τίποτα.

Τον βρήκε μια μέρα μετά το σχόλασμα, απεριποίητη, άκεφη και όταν τον είδε σκέφτηκε «Ας του τα πω όλα χύμα από την αρχή, για να φύγει μια ώρα γρηγορότερα».

Και ξεκίνησε ψυχρά.

«Θέλω να ξέρεις ότι έχω ένα εξώγαμο παιδί 12 ετών».

Πάγωσε όταν τον είδε να αλλάζει όψη.

Την κοίταξε στην αρχή θλιμμένα, απορημένα κι ύστερα άρχισε ... να κλαίει.

Η Φανή δεν ήξερε τι να κάνει. Μπροστά της ήταν ένας άντρας δυο μέτρα που έκλαιγε ασταμάτητα.

«Είμαι κι εγώ εξώγαμο παιδί» της είπε όταν ηρέμησε.

«Πέρασε η ζωή μου ανάμεσα στο Ορφανοτροφείο και στην οικογένεια που με αναδέχθηκε. Δεν θέλω άλλο παιδί να περάσει τέτοιο πόνο».

Ο γάμος έγινε σε ένα μήνα στην ενορία του π. Ιωακείμ. Δεν χρειάστηκε να γνωριστούνε άλλο. Ο μεγάλος προξενητής από ψηλά είχε φροντίσει να έλθουν κοντά οι ψυχές τους και να αγαπηθούν.

Το πιο απίστευτο όμως, έγινε αμέσως μετά, όταν ο Δημοσθένης με επίσημη πράξη αναγνώρισε ως νόμιμο παιδί του της Αγγελική. Και όταν τον ρώτησαν παραξενεμένοι οι θετοί γονείς του, τους είπε πως έκανε μια επιπολαιότητα νεανική και πως έπρεπε να αποκαταστήσει την αδικία στην κοπέλα (!).

Την ευτυχία ήρθε να συμπληρώσει ο ερχομός του Γεράσιμου, ενός κατάξανθου μπέμπη που έμοιαζε καταπληκτικά στην Αγγελική.

Αργότερα οι ηλικιωμένοι γονείς τής Φανής μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη, κοντά στην κορούλα τους και την οικογένειά της.

Ποτέ δεν έμαθαν ποιος είναι ο βιολογικός πατέρας της Αγγελικής. Δεν είχε νόημα.

Σήμερα ο Γεράσιμος είναι φοιτητής στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης.

Η Αγγελική είναι μαία.

Πριν από ένα χρόνo γνώρισε τον Άγγελο, έναν πραγματικό άγγελο, ειδικευόμενο γιατρό γυναικολόγο και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Τον ελεύθερο χρόνο τους φροντίζουν εθελοντικά κοπέλες που αντιμετωπίζουν ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.

Κάποιο απόγευμα ένας δημοσιογράφος που έκανε ρεπορτάζ για τις εκτρώσεις τους ρώτησε μεταξύ άλλων

«Αν το μωρό είναι καρπός βιασμού; Ούτε τότε κάνουν έκτρωση;»

Εκείνη απάντησε ήρεμα

«Εγώ ξέρω ένα τέτοιο μωρό που το άφησε η μανούλα του να γεννηθεί κι ας είχε κόντρα όλη την κοινωνία κι ας είχε ρουφήξει όλη τη ραδιενέργεια που μας ήρθε από την τότε Σοβιετική Ένωση».

«Κι εγώ, κι εγώ ξέρω ένα τέτοιο μωρό!» συμπλήρωσε ο Άγγελος.

Και συνέχισαν οι δυο τους αθόρυβα και ουσιαστικά την εθελοντική προσφορά τους σε όλα τα πλάσματα που ο Θεός στέλνει στο δρόμο τους.

Κρ. Π.

ΥΓ. Απίθανη ιστορία! Συνέβη στ΄ αλήθεια πριν κάποια χρόνια... Πρώτη της δημοσίευση σήμερα.

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω                                    

Το πείραμα Ρόζενχαν – Η μελέτη που άλλαξε τον κόσμο της Ψυχιατρικής

Το πείραμα Ρόζενχαν είναι ένα διάσημο πείραμα για την εγκυρότητα της ψυχιατρικής διάγνωσης, το οποίο οργάνωσε και πραγματοποίησε το 1972 ο Αμερικανός καθηγητής ψυχολογίας Ντέιβιντ Ρόζενχαν.

Τα αποτελέσματα της έρευνάς του δημοσιεύτηκαν το 1973 στο επιστημονικό περιοδικό Science σε άρθρο με τίτλο “Υγιείς σε μέρη για παράφρονες“, το οποίο προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη και συζητήσεις μεταξύ των ειδικών: Ο Ρόζενχαν στο άρθρο του αμφισβητούσε ευθέως την εγκυρότητα της ψυχιατρικής διαγνωστικής διαδικασίας και, επιπροσθέτως, κατήγγειλε την απανθρωποίηση και τον στιγματισμό που υφίσταντο οι νοσηλευόμενοι σε ψυχιατρικά νοσοκομεία ασθενείς.

Πρώτη φάση του πειράματος: Ψυχικά υγιείς εκλαμβάνονται ως ασθενείς

Αρχικά, ο Ρόζενχαν και οι συνεργάτες του (ανάμεσά τους ένας φοιτητής ψυχολογίας, τρεις ψυχολόγοι, ένας παιδίατρος, ένας ψυχίατρος, ένας ζωγράφος και μία νοικοκυρά), παρουσιάσθηκαν προσποιούμενοι τους ψυχικά ασθενείς σε δώδεκα διαφορετικά ψυχιατρικά νοσοκομεία διασκορπισμένα σε πέντε πολιτείες των Η.Π.Α. (μεταξύ των οποίων υπήρχαν δημόσια νοσοκομεία χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά και ονομαστά πανεπιστημιακά νοσοκομεία, καθώς και μία πανάκριβη ιδιωτική κλινική). Κανείς από τους “ψευδοασθενείς” του Ρόζενχαν δεν είχε προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό.

Όλοι τους ισχυρίσθηκαν στους γιατρούς που τους εξέτασαν ότι το τελευταίο διάστημα άκουγαν δυσδιάκριτες φωνές του ιδίου πάντοτε φύλου που έμοιαζαν να προφέρουν τις λέξεις “empty”, “hollow”, “thud” [κενό, κούφιο, γδούπος]. Οι λέξεις αυτές επιλέχθηκαν επίτηδες από τον Ρόζενχαν, επειδή, αν και θα μπορούσαν να εκληφθούν ως ενδείξεις μιας κάποιας υπαρξιακής κρίσης, ουδέποτε αντιθέτως είχαν συσχετισθεί στη ψυχιατρική βιβλιογραφία με διαταραχές ψυχωτικού τύπου.

Εκτός από τις υποτιθέμενες ακουστικές ψευδαισθήσεις, οι δήθεν ασθενείς δεν ανέφεραν κανένα άλλο σύμπτωμα ή ενόχληση και απαντούσαν με απόλυτη ειλικρίνεια σε όλες τις σχετικές με τα βιογραφικά τους στοιχεία και την προσωπική τους ζωή ερωτήσεις, αποκρύβοντας μόνον το πραγματικό τους όνομα και το επάγγελμα.

Εντούτοις, στις ένδεκα περιπτώσεις οι ψυχίατροι “διέγνωσαν” σχιζοφρένεια και στη δωδέκατη (σ’ αυτόν που απευθύνθηκε στο ιδιωτικό νοσοκομείο) μανιοκαταθλιπτική ψύχωση -διάγνωση που κατά κανόνα θεωρείται καλύτερης πρόγνωσης. Αποφάνθηκαν επίσης ότι όλοι οι “ασθενείς” χρήζουν νοσηλείας σε ψυχιατρικό τμήμα.

Αμέσως μετά την εισαγωγή τους, ο Ρόζενχαν και οι συνεργάτες του άρχισαν να συμπεριφέρονται φυσιολογικά, να είναι φιλικοί και συνεργάσιμοι με το προσωπικό, και να δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι αισθάνονται καλά και ότι δεν έχουν πλέον ακουστικές ψευδαισθήσεις. Παρέμειναν, παρ’ όλα αυτά, νοσηλευόμενοι από 7 έως 52 ημέρες (με μέσο όρο νοσηλείας τις 19 ημέρες), και όλοι τους αναγκάσθηκαν να παραδεχθούν ότι ήταν ψυχικά ασθενείς και να πάρουν ψυχοφάρμακα (τα οποία βέβαια έφτυναν στις τουαλέτες χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από το προσωπικό, όπως έκαναν και άλλοι νοσηλευόμενοι).

Μετά το πέρας της νοσηλείας τους έλαβαν εξιτήριο με την πανομοιότυπη διάγνωση “σχιζοφρένεια σε αποδρομή”, διάγνωση η οποία κατά τον Ρόζενχαν υποδηλώνει ότι για τους ψυχιάτρους η σχιζοφρένεια δεν είναι ποτέ εντελώς θεραπεύσιμη, αλλά μπορεί μόνον να παρουσιάζει κάποιες περιοδικές υφέσεις.

Σε καμιά στιγμή, καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δεν υποπτεύθηκε ότι ο Ρόζενχαν ή οι συνεργάτες του θα μπορούσαν να μην ήταν πραγματικοί ασθενείς. Όπως προέκυψε από τη μελέτη των φακέλων των ασθενών (πραγματικών και μη), από την στιγμή που ένα άτομο χαρακτηριζόταν ως σχιζοφρενής, οι γιατροί και οι νοσηλευτές είχαν την τάση να μεταγράφουν και να ερμηνεύουν τα βιογραφικά του στοιχεία, τις συμπεριφορές και τα λόγια του με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να ταιριάζουν με τις επικρατούσες αντιλήψεις της εποχής για την αιτιοπαθολογία και την φύση της σχιζοφρένειας.

Σε αυτό το πλαίσιο η ασυνήθιστη για νοσηλευόμενους συμπεριφορά του Ρόζενχαν και των συνεργατών του (η μόνη άλλωστε ασυνήθιστη συμπεριφορά που είχαν κατά την διάρκεια της νοσηλείας τους), να κρατούν δηλαδή φανερά σημειώσεις για ό,τι συνέβαινε καθημερινά στην κλινική όπου νοσηλευόταν, όχι μόνον δεν προκάλεσε υποψίες, αλλά, και τις ελάχιστες φορές που θεωρήθηκε άξια λόγου και καταγράφηκε στον φάκελό τους, ερμηνεύτηκε απλώς ως μια επιπλέον ένδειξη της ψυχικής τους αρρώστιας.

Σε αντίθεση πάντως με το ψυχιατρικό προσωπικό, αρκετοί από τους αληθινούς ασθενείς αντελήφθησαν ότι οι άνθρωποι του Ρόζενχαν διέφεραν: Από τους 118 νοσηλευόμενους των τριών πρώτων νοσοκομείων, οι 35 εξέφρασαν αμφιβολίες για το αν πράγματι οι συνεργάτες του Ρόζενχαν ήταν ψυχικά ασθενείς και ορισμένοι μάλιστα υπέθεσαν ότι ίσως να ήταν δημοσιογράφοι σε αποστολή ή ερευνητές.

Δεύτερη φάση του πειράματος: Ψυχικά ασθενείς εκλαμβάνονται ως υγιείς

Όταν τα αποτελέσματα του πειράματος άρχισαν να γίνονται γνωστά, ένα εξειδικευμένο στην έρευνα πανεπιστημιακό νοσοκομείο ανακοίνωσε ότι ο Ρόζενχαν και οι ψευδοασθενείς του δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξαπατήσουν το δικό του προσωπικό. Ο Ρόζενχαν ήρθε σε επαφή μαζί τους και τους πρότεινε να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τον ή τους ψευδοασθενείς που θα έστελνε στους επόμενους τρεις μήνες. Εκείνοι δέχθηκαν την πρόκληση, με αποτέλεσμα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα από τα 193 άτομα που προσήλθαν για εξέταση στο νοσοκομείο τους τα 41 να χαρακτηριστούν ως “ψευδοασθενείς” και τα 42 ως “ύποπτα προσποίησης”.

Το κωμικοτραγικό όμως της υπόθεσης ήταν ότι ο Ρόζενχαν δεν είχε αποστείλει κανέναν ψευδοασθενή. Έτσι, η δεύτερη φάση της έρευνας επιβεβαίωσε πανηγυρικά τα συμπεράσματα της πρώτης: η ψυχιατρική δεν ήταν σε θέση να διακρίνει με απόλυτη σιγουριά το φυσιολογικό άτομο από το ψυχικά ασθενές, δεν γνώριζε δηλαδή τι ακριβώς ήταν η ψυχική αρρώστια.

Επιπτώσεις και κριτικές

Δημοσιευμένη λίγα χρόνια αφότου ο Έρβινγκ Γκόφμαν είχε εξομοιώσει τα ψυχιατρικά νοσοκομεία με καταπιεστικούς ολοκληρωτικούς θεσμούς, ο Τόμας Σας καταγγείλει την ψυχιατρική ως ψευδοεπιστήμη και ο Μισέλ Φουκώ (όπως και ο Ντέιβιντ Κούπερ) αναδείξει την στενή σχέση της ψυχιατρικής με την κρατική καταστολή και την κυρίαρχη αστική ιδεολογία, η μελέτη του Ρόζενχαν έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στο αντιψυχιατρικό κίνημα, που τότε βρισκόταν στο απόγειό του, ενισχύοντας τα επιχειρήματά του με πειραματικά ερευνητικά δεδομένα.

Την υπεράσπιση της θεσμικής ψυχιατρικής απέναντι στο άρθρο του Ρόζενχαν ανέλαβε ο Ρόμπερτ Σπίτσερ, ερευνητής βιομετρικής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και πρόεδρος της επιτροπής που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας την τρίτη αναθεώρηση του Διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (γνωστού περισσότερο με τα αρχικά DSM), την βίβλο δηλαδή της αμερικανικής ψυχιατρικής εταιρείας. Ο Σπίτσερ κατηγόρησε τον Ρόζενχαν ότι χρησιμοποίησε μη-επιστημονικά αποδεκτές μεθόδους έρευνας (ψευδοασθενείς) και ότι έβγαλε βεβιασμένα συμπεράσματα.Παραποίησε όμως αρκετές φορές τα λεγόμενα του Ρόζενχαν και εντέχνως προσπάθησε να στρέψει την προσοχή από το πρόβλημα εγκυρότητας της ψυχιατρικής διάγνωσης στο πρόβλημα αξιοπιστίας της.

Ο Σπίτσερ αναγνώριζε ότι ο βαθμός αξιοπιστίας των περισσότερων ψυχιατρικών διαγνωστικών κατηγοριών ήταν μετά βίας αποδεκτός. Υποστήριζε όμως ότι η κατάσταση θα μπορούσε να βελτιωθεί αντικαθιστώντας τις μέχρι τότε γενικόλογες περιγραφές των νοσολογικών κατηγοριών με αυστηρά και σαφή κριτήρια, ούτως ώστε όλοι οι ψυχίατροι που θα εξέταζαν τα ίδια άτομα να κατέληγαν απαρεγκλίτως στο ίδιο διαγνωστικό συμπέρασμα.

Και πράγματι ή νέα έκδοση του Διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (DSM III), το 1980, όπως και αυτές που ακολούθησαν, συνέβαλαν στην αύξηση της αξιοπιστίας των ψυχιατρικών διαγνώσεων (όχι όμως στο βαθμό που φανταζόταν ο Σπίτσερ και σίγουρα όχι για όλες τις νοσολογικές κατηγορίες). Βέβαια, ένα αξιόπιστο διαγνωστικό σύστημα δεν είναι κατ’ ανάγκη και ένα έγκυρο διαγνωστικό σύστημα…

Σταδιακά, και λόγω της υποχώρησης της αντιψυχιατρικής αμφισβήτησης, το πρόβλημα εγκυρότητας της ψυχιατρικής διάγνωσης (στο οποίο πρωτίστως στόχευε η μελέτη του Ρόζενχαν) ξεχάσθηκε ή διακηρύχτηκε λελυμένο λόγω της προόδου των νευροεπιστημών.

Επανάληψη του πειράματος από την Λόρεν Σλέιτερ

Σαράντα χρόνια αργότερα, η ψυχολόγος και συγγραφέας εκλαϊκευμένων επιστημονικών βιβλίων Λόρεν Σλέιτερ θέλησε να επαναλάβει μόνη της το πείραμα του Ρόζενχαν. Παρουσιάσθηκε σε οκτώ νοσοκομεία των Η.Π.Α. λέγοντας, όπως και οι ψευδοασθενείς του Ρόζενχαν, ότι εδώ και κάποιο διάστημα ακούει μια φωνή να της επαναλαμβάνει την λέξη “thud” [γδούπος], χωρίς να αναφέρει κανένα άλλο σύμπτωμα.

Η Σλέιτερ παρατήρησε ότι πολλά πράγματα είχαν αλλάξει από την εποχή που ο Ρόζενχαν δημοσίευσε την μελέτη του: Οι ψυχίατροι ήταν κατά κανόνα ευγενικοί απέναντί της, με ειλικρινή διάθεση να την βοηθήσουν, και πουθενά δεν συνάντησε την απαξιωτική συμπεριφορά του προσωπικού που στιγμάτιζε στην μελέτη του ο Ρόζενχαν. Κανείς από τους ψυχιάτρους που την εξέτασαν δεν θεώρησε ότι υπήρχε αναγκαιότητα εισαγωγής της στο νοσοκομείο. Σχεδόν όλοι τους όμως “διέγνωσαν”, μετά από μια σύντομη συνέντευξη που σε καμία περίπτωση δεν ξεπέρασε τα δεκατρία λεπτά, κατάθλιψη με ψυχωτικά χαρακτηριστικά ή ψυχωτική κατάθλιψη και της συνταγογράφησαν με μεγάλη ευκολία αντιψυχωτικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα.

Το “πείραμα” της Σλέιτερ, αν και δεν έχει τις προδιαγραφές ενός επιστημονικού πειράματος, καταδεικνύει ωστόσο ότι, παρά τις όποιες προόδους, η εγκυρότητα της ψυχιατρικής διάγνωσης παραμένει και στις μέρες μας προβληματική.

***********************

Διαβάστε περισσότερα στη wikipedia

ΠΗΓΗ: Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Άγιος Ιερώνυμος:Όσο τα παιδιά είναι μικρά μιλάτε τους για τον Θεό...

"Όσο τα παιδιά είναι μικρά μιλάτε τους για τον Θεό, όταν μεγαλώσουν μιλάτε στον Θεό γι' αυτά." 

Άγιος Ιερώνυμος της Αιγίνης (+1966)

ΠΗΓΗ: The Love Of The Beautiful

Άγιος Φιλάρετος Μητροπολίτης Νέας Υόρκης και Ανατολικής Αμερικής

Ο Άγιος ιεράρχης Φιλάρετος, κατά κόσμον Γεώργιος Νικολάγεβιτς Βοζνεσένσκυ (George Nicolaevich Voznesensky), γεννήθηκε στην πόλη Κουρσκ στις 22 Μαρτίου του 1903 μ.Χ., σε μια ευσεβή ορθόδοξη οικογένεια. Ο πατέρας του, ο Αρχιερέας Nicolas Voznesensky, προερχόταν από οικογένεια ιερέων και ήταν ένας ενθουσιώδης ποιμένας και σπουδαίος άνθρωπος της προσευχής. Στη συνέχεια εκάρη μοναχός με το όνομα Δημήτριος και αργότερα έγινε επίσκοπος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Hailar). Υπήρχαν πέντε παιδιά στην οικογένεια της Λυδίας και του Νικολάου Βοζνεσένσκυ, δύο γιοι και τρεις κόρες. Από πολύ πρώιμο στάδιο του ο νεαρός Γεώργιος μεγάλωσε σε μια ατμόσφαιρα χριστιανικής αγάπης και εκκλησιαστικής ζωής.

Το 1909 μ.Χ. η οικογένεια μετακόμισε προς την Άπω Ανατολή. Εκεί ο Γιώργος ολοκλήρωσε την οκταετή βασική εκπαίδευση του. Όταν έλαβαν την εξουσία οι αθεϊστές, η οικογένεια του μέλλοντα ιεράρχη μετακόμισε εκ νέου στο Χαρμπίν, μια πόλη με έντονη εκκλησιαστική ζωή, όπου μετά από λίγα χρόνια ο Γεώργιος σπούδασε στο Polytechnic Institute. Εκείνη την περίοδο γνώρισε τα έργα του Αγίου ιεράρχη Ιγνάτιου Μπριαντσιανίνωφ και η ψυχή του ικανοποιήθηκε πάρα πολύ από τη διδασκαλία του σχετικά με τη χριστιανική ζωή και τη συνεχή μνήμη του θανάτου. Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή στον κόσμο έπαψε να τον ενδιαφέρει. Το 1930 μ.Χ., ο Γεώργιος χειροτονήθηκε διάκονος και το 1931 μ.Χ. πρεσβύτερος. Κατά το ίδιο έτος, έλαβε τη μοναστική κουρά με το όνομα Φιλάρετος, προς τιμήν του Αγίου Φιλάρετου του Γουβερνέτου.

Σταδιακά μια μοναστική κοινότητα σχηματίστηκε, με συνεπή πνευματική ζωή, ανάγνωση των Αγίων Πατέρων, συμβολή στο έργο του ορφανοτροφείου και των σχολείων του Χαρμπίν κ.τ.λ. Ο πνευματικός οδηγός του Ιερομονάχου Φιλάρετου εκείνα τα χρόνια ήταν ο ευλογημένος Μητροπολίτης Αντώνιος Κραποβίτσκυ (Khrapovitsky), ο οποίος είχε μια ιδιαίτερα εγκάρδια σχέση μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής του το 1936 μ.Χ.

Ο πατέρας Φιλάρετος είχε πραγματικά μια φιλεύσπλαχνη καρδιά. Έδινε όλα όσα είχε, μερικές φορές ακόμη και τα ρούχα του, και ανακούφιζε με όποιο τρόπο μπορούσε εκείνους που είχαν ανάγκη. Διακατεχόταν από μεγάλη αγάπη για το λόγο του Θεού και ήξερε όλο το Ευαγγέλιο απ' έξω. Το όνομά του ήταν γνωστό πολύ πιο πέρα από τα σύνορα της επαρχίας Χαρμπίν. Το 1933 μ.Χ. διορίστηκε ηγούμενος και το 1937 μ.Χ. αρχιμανδρίτης.

Το 1945 μ.Χ. ο σοβιετικός στρατός κατανίκησε τον ιαπωνικό στρατό, ενώ το κομμουνιστικό καθεστώς εγκαταστάθηκε στην Κίνα. Για όσους Ρώσους ήταν σε θέση να μεταναστεύσουν προς τη Δύση ή προς την Αυστραλία, άρχισε μια περίοδο με πόνο και δοκιμασίες. Η σοβιετική κυβέρνηση άρχισε να απαιτεί οι Ρώσοι μετανάστες να λάβουν σοβιετικό διαβατήριο, για να δείξει ότι στην ΕΣΣΔ δεν υπήρχε καταπίεση των πιστών.

Εκείνη την εποχή η «Εφημερίδα του Πατριαρχείου της Μόσχας», δήλωσε ότι στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε δίωξη της Εκκλησίας και ότι η μόνη σύγκρουση ήταν με αντεπαναστάτες. Ο αρχιμανδρίτης Φιλάρετος αρνήθηκε να μνημονεύει το αθεϊστικό καθεστώς και διακήρυσσε με παρρησία την πραγματική –αρνητική για την Ορθοδοξία– κατάσταση στη ρωσική γη. Έτσι πολλές φορές κλήθηκε για ανάκριση, διώχθηκε, το σπίτι του πυρπολήθηκε, αφού προηγουμένως είχαν σφραγισθεί τα παράθυρα και η πόρτα, όμως ο Κύριος έσωσε τη ζωή του ποιμένα του και κατάφερε να διαφύγει με ασφάλεια με ένα άλμα από τον πρώτο όροφο και με τις φλόγες να περιβάλλουν το σπίτι, έχοντας ωστόσο υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο κάτω μέρος του προσώπου του και τους σπονδύλους του λαιμού του.

Ο καλός ποιμένας δεν εγκατέλειψε το ποίμνιό του μέχρις ότου όλοι όσοι είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν τις θεωρήσεις βγήκαν από την Κίνα. Έτσι, μόλις το 1962 μ.Χ. έφυγε για το Χονγκ Κονγκ.

Πολύ σύντομα εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία, στο Μπρίσμπαν. Το 1963 μ.Χ. έγινε επίσκοπος στην Αυστραλία. Το 1964 μ.Χ. , ο επίσκοπος Φιλάρετος παρακολούθησε τη Σύνοδο των Ρώσων Ιεραρχών της Διασποράς, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη. Ο Μητροπολίτης Αναστάσιος ήταν τότε σε βαθύ γήρας και επρόκειτο να αποσυρθεί. Στη Σύνοδο διεξήχθησαν εκλογές για το διάδοχό του, όμως οι δύο υποψήφιοι ισοψήφησαν. Για να διατηρηθεί η ειρήνη στην Εκκλησία, ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο (βλέπε 2 Ιουλίου), πρότεινε ένα τρίτο υποψήφιο, το σχετικά άγνωστο Επίσκοπο Φιλάρετο, ο οποίος ήταν ο πιο πρόσφατα χειροτονηθείς. Έτσι, το 1964 μ.Χ., η Ρωσική Εκκλησία στο Εξωτερικό όρισε τρίτο κατά σειρά πρωθιεράρχη της το Μητροπολίτη Φιλάρετο.

Ως επικεφαλής της Ρωσικής Εκκλησίας στο Εξωτερικό, ο άγιος έμεινε σταθερός στην ανεξαρτησία της Ορθοδοξίας από το πατριαρχείο Μόσχας, που είχε υποταχθεί στο αθεϊστικό καθεστώς, όμως παράλληλα εργάστηκε σκληρά για την ειρήνη των Ορθοδόξων και για να δαμάσει τη διχόνοια στο εσωτερικό της Ρωσικής Εκκλησίας του Εξωτερικού. Εργάστηκε με πραότητα αλλά και ζήλο για τη διαφύλαξη της πατερικής παράδοσης και υπερασπίστηκε την Ορθοδοξία από τον κίνδυνο της αιρέσεως του Οικουμενισμού, αντικρούοντας τη «θεωρία των κλάδων».

Επίσης κατά τη διακονία του ως προκαθημένου της Ρωσικής Εκκλησία στο Εξωτερικό πραγματοποιήθηκε η ανακήρυξη της αγιότητας των αγίων Ιωάννη της Κρονστάνδης (ανακηρύχθηκε το 1964 μ.Χ.), Γερμανού της Αλάσκας (1970 μ.Χ.), Ξένιας της Πετρούπολης (1978 μ.Χ.), των Νεομαρτύρων και Ομολογητών της Ρωσίας (1981 μ.Χ.), καθώς και του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφκσυ (1982 μ.Χ.).

Ο άγιος Φιλάρετος ήταν εραστής του μοναχισμού, επειδή δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αφιερώσει τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στο Θεό. Με δικά του λόγια: «Σύμφωνα με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, η μοναστική τρόπος είναι, αυτή καθαυτή, η ευθεία διαδρομή προς το Ουράνιο Βασίλειο, όταν ολοκληρωθεί όπως πρέπει».

Τα κηρύγματά του ήταν ουσιώδη, απλά και καθαρά. Σύμφωνα με την μαρτυρία πολλών ανθρώπων, η ρητορεία του ήταν εφάμιλλη με του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Με ιδιαίτερο δέος και σεβασμό πλησίαζε τα Άγια Μυστήρια του Χριστού, υπενθυμίζοντας το ποίμνιό του ότι: «η θεία Κοινωνία είναι μια φωτιά. Κανείς δεν μπορεί να την απαγορεύει, αν δεν υπάρχουν σοβαρά κανονικά εμπόδια. Ο χριστιανός πρέπει να λαμβάνει τη θεία Κοινωνία όσο πιο συχνά γίνεται. Για αυτόν τον λόγο η θεία Κοινωνία λαμβάνεται μπροστά στην Ωραία Πύλη, γιατί αυτό συμβολίζει την εγγύτητα μας στην Βασιλεία των Ουρανών και μας ωθεί προς τα πάνω!».

Ενώ ήταν ένας ποιμένας γεμάτος φροντίδα και αγάπη για τους άλλους, ήταν εξαιρετικά αυστηρός με τον εαυτό του. Ζούσε μια πραγματικά ασκητική ζωή: κοιμόταν για δύο ή τρεις ώρες την ημέρα, έτρωγε ελάχιστα, παρακολουθούσε με πατρικό ενδιαφέρον τις λύπες και τις χαρές του ποιμνίου του και ξαγρυπνούσε προσευχόμενος γι’ αυτό. Τα πνευματικά παιδιά του ήταν οι μάρτυρες πολλών θαυμάτων του, που πραγματοποιήθηκαν τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά την κοίμησή του. Οι μαρτυρίες τους μιλούν εύγλωττα για την τεράστια δύναμη των προσευχών του.

Η ζωή του Μητροπολίτη Φιλάρετου, που ήταν ίση με αυτή των Αγγέλων, στέφθηκε από την ευλογημένη κοίμησή του στις 8/21  Νοεμβρίου 1985 μ.Χ., κατά την ημέρα εορτής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και όλων των ασωμάτων Δυνάμεων.

Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος θάφτηκε στη Μονή της Αγίας Τριάδας του Jordanville. Δεκατρία χρόνια μετά το θάνατό του, αποφασίστηκε ότι θα πρέπει να μεταφερθεί στην κρύπτη κάτω από το Ιερό της Αγίας Τριάδος στη Μητρόπολη Jordanville. Το άνοιγμα του τάφου του έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1998 μ.Χ. Ο Αρχιεπίσκοπος Λαύρος των Συρακουσών και Αγίας Τριάδος, ο επίσκοπος Ιλαρίων του Μανχάταν, Αρχιμανδρίτης Λουκάς και οι αδελφοί ήταν παρόντες σε αυτή την περίπτωση και έγιναν μάρτυρες της πλήρους αφθαρσίας του λειψάνου του. Το σώμα του ήταν λευκό και ακόμη και μαλακό. Τα άμφια, ο σταυρός και η εικόνα της Παναγίας ήταν ακόμη φωτεινά.

Τα πιστά τέκνα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Εξωτερικό δέχθηκαν την αφθαρσία του λειψάνου του αγίου Ιεράρχη Φιλάρετου ως ένα θαύμα, που μας παραχώρησε ο Θεός.

ΠΗΓΗ: https://web.facebook.com/tomegagerontikon/posts/2418241341781910?__tn__=K-R

ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ 2021

 

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Πίνακας του Θεόφιλου)

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Τι ξέρουν οι νέοι μας για το 1821; Τι θα εορτάσουν σε δύο χρόνια; Είναι καθήκον όλων μας, γονέων, συγγενών, δασκάλων, ιερέων, δημοσιογράφων και κάθε υπεύθυνου πολίτη να βοηθήσουμε τα νέα αγόρια και κορίτσια να μετάσχουν ουσιαστικά στους εορτασμούς των διακοσίων ετών από τη Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση.

Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν μαθητής Δημοτικού στη Θεσσαλονίκη, η αείμνηστη μητέρα μου αποφάσισε να μού αγοράσει ένα βιβλίο για τον ρόλο των παιδιών και των εφήβων στον μεγάλο ξεσηκωμό του Ελληνισμού. Το βιβλίο ήταν γραμμένο με ιστορικά στοιχεία, αλλά και με γλαφυρό ύφος από τον Τάκη Λάππα και είχε τίτλο: «Μικροί ήρωες στο ΄21». Συγκινήθηκα με τα κατορθώματα των εφήβων του Μεσολογγίου, που οδηγούσαν τα πριάρια- πλοιάρια- στη λιμνοθάλασσα και έσπαζαν την πολιορκία, βούρκωσα με τη θυσία των Ιερολοχιτών του Υψηλάντη στο Δραγατσάνι, ενθουσιάσθηκα με την ευφυΐα του νεαρού μοναχού Παφνουτίου, ο οποίος άκουσε κρυφά τα σχέδια των Τούρκων στη Μονή της Αγίας Ιερουσαλήμ και μετέφερε πολύτιμες πληροφορίες στον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Είμαι βέβαιος ότι και σήμερα θα βρουν οι γονείς κατάλληλα παιδικά βιβλία για το 1821.

Για τα ωριμότερα παιδιά και για τις ηλικίες Γυμνασίου- Λυκείου προτείνω να φέρουμε τους νέους μας σε επαφή απευθείας με τα πρωτότυπα κείμενα της εποχής. Υπάρχουν τα Απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, όπως του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Φωτάκου, του Ιωάννου Φιλήμονος (για τη Φιλική Εταιρία) και πολλών άλλων, που θα μεταφέρουν τα νέα αγόρια και κορίτσια στο κλίμα της εποχής.

Για να βοηθήσουμε τη νέα γενιά να αντικρούσει την προπαγάνδα των αποδομητών μπορούμε να τούς χαρίσουμε τεκμηριωμένα και καλογραμμένα βιβλία, όπως την τρίτομη Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του αειμνήστου Σαράντου Καργάκου, τα βιβλία του Γεωργίου Κεκαυμένου για το Κρυφό Σχολειό και τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, τα βιβλία του Γιώργου Καραμπελιά για το 1821, για την Εκκλησία και το Γένος σε περίοδο αιχμαλωσίας κ.ά. Κλασικό στο είδος του είναι το έργο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου για τον Άγιο Εθνομάρτυρα Πατριάρχη με τίτλο: Ο Πατριάρχης της οδύνης- Γρηγόριος Ε΄. Για τους φοιτητές που έχουν ερευνητικά ενδιαφέροντα πολύ χρήσιμοι είναι οι – επτά προς το παρόν- τόμοι με τα Πρακτικά των Επιστημονικών Συνεδρίων της Εκκλησίας της Ελλάδος για το 1821.

Φυσικά, όσοι θέλουμε να βοηθήσουμε στην ιστορική διαπαιδαγώγηση των νεωτέρων γενεών, πρέπει να σχεδιάσουμε από τώρα επισκέψεις σε μουσεία, τόπους μαχών, μοναστήρια που είχαν εθνική δράση, συμμετοχή σε εκδηλώσεις που θα διοργανώσουν οι Ιερές Μητροπόλεις και οι Δήμοι.

Και ας μην ξεχνούμε την παρακαταθήκη του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη προς τους μαθητές: «Πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος»!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 18.11.2019

Είπε Γέρων: «Παλαιά υπήρχαν πολλοί ενάρετοι πατέρες…»

Από αριστερά +π. Θεοδώρητος, +π. Παντελεήμων, π. Ιωακείμ, π. Άνθιμος , +π. Αρτέμιος κάπου στην Καψάλα του Αγίου Όρους περίπου το 1978.

Είπε Γέρων: «Παλαιά υπήρχαν πολλοί ενάρετοι πατέρες, αγωνιστές με αυταπάρνηση και ξενητεία, αλλά τότε δεν τους πρόσεχε κανείς γιατί αυτό ήταν σύνηθες, δεν έκανε εντύπωση, δεν φαινόταν παράξενο. Ενώ, αν ζούσαν σήμερα και τους βλέπαμε, θα τους προσκυνούσαμε σαν Αγίους».

*

Η λάμπα πετρελαίου που σήμερα θεωρείται παραδοσιακή κάποτε  οι πατέρες την θεωρούσαν μοντερνισμό. Ο γέρων Ακάκιος όταν είχε πάει το 1967 στο Άγιο Όρος από το Μέγα Σπήλαιο, είχε συναντήσει απλό γεροντάκι που τους έλεγε να μην χρησιμοποιούν πετρέλαιο επειδή είναι το ζουμί των κολασμένων.  

Είπε Γέρων: «Οι παλαιοί Αγιορείτες ζούσαν φτωχικά. Η φτώχεια τους ήταν βιωματική, την προτιμούσαν, αν και μπορούσαν να βελτιώσουν την ζωή τους. Έσκαβαν με την τσάπα τον κήπο τους και έβαζαν μία σειρά κουκιά, μία σειρά φασόλια και περνούσαν. Ήταν πραγματικοί ασκητές. Όταν ήρθαν οι Ρώσσοι και έφεραν την πολυτέλεια, πολλοί πατέρες αντέδρασαν. Μέχρι τότε είχαν τα λυχνάρια τους και, όταν έδυε ο ήλιος, μαζεύονταν στα κελλιά τους και ησύχαζαν. Όταν λοιπόν ήρθαν οι Ρώσσοι, έφεραν τις λάμπες πετρελαίου και αυτά τα θεώρησαν κοσμικά πράγματα. Αυτά ήταν δαιμόνια κοσμικά για το Άγιον Όρος. Που να μας έβλεπαν σήμερα; Τώρα οι λάμπες πετρελαίου θεωρούνται παραδοσιακές και ασκητικές».

*

Είπε Γέρων: «Παλαιά, όταν έμπαινες στην Εκκλησία και έβλεπες τους πατέρες να στέκωνται όρθιοι στα στασίδια, σε έπιανε δέος. Υπήρχαν πραγματικοί μοναχοί τότε. Τώρα αγαπούμε την καλοπέραση».

*

Είπε Γέρων: «Παλαιά στα πανηγύρια, όταν μαζευόμασταν, μιλούσαν οι Γέροντες και εμείς οι νέοι τότε ακούγαμε. Τώρα, όταν μαζευώμαστε, οι νέοι λένε αστεία και οι γέροι γελάμε».

*

Είπε Γέρων: «Από τότε που ήρθα στο Άγιον Όρος πρίν από πενήντα χρόνια, η καλογερική στο Όρος έχει αλλάξει κατά 80%. Τώρα έχει εφαρμογή το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Ο Μέγας Αντώνιος είπε ότι θα μαίνεται ο Ανθρωποκτόνος στους εσχάτους χρόνους που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό και οι σύγχρονοι Άγιοι χαριτώνονται πολύ,  όπως ο άγιος Νεκτάριος που κάνει τόσα θαύματα. Αν και δεν έκανε μεγάλες ασκήσεις ο Θεός τον χαρίτωσε».

Πηγή: «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» Ι.Η. «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος». Μεταμόρφωση Χλκιδικής.

Ο +Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος για τον Οικουμενισμό ,τους "υπέρ-ορθόδοξους", τον Αντίχριστο, η σχέση του με τον επίσκοπο Πέτρο Αστυφίδη κ.λ.π.

Στο κέντρο ο +αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος. πηγή φωτογραφίας: Holy Tr;inity Orthodox Seminary

Archbishop Averky with With V.I. Arkhipoff and Hierodeacon Hilarion now Metropolitan Hilarion, First Hierarch of the Russian Church Outside of Russia. Nativity 1975.

Η υποσημείωση και τα έντονα γράμματα είναι δικές μας.

 

Όπως έχουμε δει, ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος ήταν στην ίδια πνευματική γραμμή με τον Ρώσο προφήτη του 19^ου αιώνα, τον άγιο Θεοφάνη τον έγκλειστο, του οποίου τις προφητείες -σαν κι αυτές του σύγχρονού του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνοφ- είδε να εκπληρώνονται γύρω του. Ο άγιος Θεοφάνης είχε προφητέψει την πτώση του ορθόδοξου Τσάρου και τα τρομερά επακόλουθά της, τα οποία είπε πρέπει να έρθουν σαν τιμωρία για την απιστία, ελευθεροφροσύνη, ανηθικότητα, και βλασφημία μεταξύ των συμπατριωτών του. «Όταν η βασιλική εξουσία πέσει», είχε πει ο άγιος Θεοφάνης, «και ο κόσμος, παντού ιδρύει δημοκρατίες, τότε θα υπάρξει χώρος για τον Αντίχριστο να δράσει. Δεν θα είναι δύσκολο για τον Σατανά να προετοιμάσει φωνές για την άρνηση του Χριστού, όπως έδειξε η πείρα από τη Γαλλική Επανάσταση. Δεν θα υπάρχει κανείς για να προβάλει  μια αποφασιστική αντίδραση, ένα επιτακτικό βέτο. Και έτσι όταν τέτοια καθεστώτα, κατάλληλα για τις επιδιώξεις του Αντιχρίστου θα έχουν ιδρυθεί παντού, τότε ο Αντίχριστος θα εμφανιστεί».

Ακριβώς αυτό ήταν που ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος είδε να συμβαίνει στον σύγχρονο κόσμο. «Ο θεμελιώδης στόχος των υπηρετών του επερχόμενου Αντιχρίστου», έγραφε, «είναι να καταστρέψουν τον παλαιό κόσμο με τα προγενέστερα “πιστεύω” και “προκαταλήψεις” του, προκειμένου να ιδρύσουν στη θέση του ένα νέο κόσμο, κατάλληλο για να δεχθεί τον “νέο ιδιοκτήτη” που προσεγγίζει, ο οποίος θα πάρει τη θέση του Χριστού για τον κόσμο και θα τους δώσει τη γη την οποία ο Χριστός δεν τους έδωσε». Με τα λόγια του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνοφ, «Ο Αντίχριστος θα είναι το λογικό, δίκαιο και φυσικό αποτέλεσμα της γενικής ηθικής και πνευματικής κατεύθυνσης της ανθρωπότητας».

Όπως ο αγαπημένος του άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος βρήκε πως το πιο δύσκολο πράγμα να υπομείνεις ως ορθόδοξος ποιμένας ήταν να υπομένεις τον φαινομενικό θρίαμβο του κακού στον κόσμο. Είδε χριστιανούς από όλες τις Ομολογίες «να ακολουθούν την εποχή», ασυναίσθητα να συνεργάζονται με τους υπηρέτες του ερχόμενου Αντιχρίστου με το να κηρύτουν ανθρωπιστικές, χιλιαστικές ιδέες της «προόδου του κόσμου» και τη γήινη μακαριότητα – ιδέες οι οποίες εμφανίζονται να έχουν κίνητρο τη «χριστιανική αγάπη», αλλά οι οποίες είναι στην πραγματικότητα πολύ μακριά από τον αληθινό Χριστιανισμό.

Ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος πληγωνόταν στην καρδιά όταν έβλεπε ορθόδοξους ηγέτες να προσπαθούν να διατηρούν επαφή με αυτές τις τάσεις της αποστασίας για χάρη της «οικουμενικής» προόδου, συνεισφέροντας έτσι στον «νέο Χριστιανισμό» του Αντιχρίστου – ένα «Χριστιανισμό χωρίς τον Σταυρό».

Από την εποχή που ήταν στο Τζόρνταβιλ, ο π. Γερμανός θυμάται πως κάποτε, καθώς εργαζόταν στο γραφείο του Σεμιναρίου, άκουσε τον αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο να πηγαινοέρχεται για αρκετή ώρα στον διάδρομο. «Ολοφάνερα η σεβασμιότητά του βασανίζεται από κάτι», παρατήρησε ο π. Βλαδίμηρος, ο οποίος δούλευε στο γραφείο εκείνη την ώρα. Ο π. Γερμανός (τότε αδελφός Γλέμπ), πήγε έξω για να ελέγξει. Καθώς πλησίαζε τον αρχιεπίσκοπο, τον βρήκε σε βαθιά περίσκεψη. «Ω αδελφέ Γκλέμπ», είπε ο αρχιεπίσκοπος, κοιτάζοντας ψηλά με βλέμμα ανήσυχο, «σκεφτόμουν… ο όρος “Ορθοδοξία” δεν είναι πια κάτι βαρυσήμαντο σήμερα. Το “αν-ορθόδοξο” είναι κάτι που συγκαλύπτεται πίσω από την εξωτερική μάσκα της Ορθοδοξίας. Υπάρχει μία ανάγκη να επινοήσουμε μία νέα φράση για αυτό που εμείς αποκαλούμε Ορθοδοξία, ακριβώς όπως κάποτε υπήρχε η ανάγκη να επινοήσουμε τον όρο “Ορθοδοξία” -και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο».[1]

Ο π. Γερμανός επίσης θυμάται πως ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος, προσπαθώντας τόσο απεγνωσμένα να μεταδώσει τη γλυκύτητα του απόκοσμου Χριστιανισμού στους ορθόδοξους χριστιανούς οι οποίοι έχαναν το «άλας» τους, μπορούσε να κλαίει με συντριβή καθώς έκανε τα κηρύγματά του. Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα του δικαίου αρχιερέα καθώς ακούραστα κήρυττε σε όμορφη, κλασική ρωσική γλώσσα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος, ήταν ήδη άρρωστος και πλησίαζε το τέλος του, οι ποιμαντικές του προτροπές ήταν πιο ισχυρές από ποτέ. Διαβάζοντας τα άρθρα του στην Πραβοσλάβναγια Ρούς, ο π. Σεραφείμ και ο π. Γερμανός χαίρονταν να βλέπουν αυτόν τον σεβάσμιο ιεράρχη να μιλάει ανοιχτά, όχι μόνο σχετικά με τους ξεκάθαρους φόβους του για την Ορθοδοξία από τον οικουμενισμό, την καινοτομία και τον χιλιασμό, αλλά επίσης σχετικά με τα δυσδιάκριτα προβλήματα της Εκκλησίας για τα οποία λίγοι, όπως φαίνεται, θέλανε να παραδεχτούν και να μιλήσουν σχετικά. Ο αρχιεπίσκοπος μιλούσε για την πνευματική απονέκρωση η οποία έρπει προς τα μέσα όταν αρχίζουμε να βλέπουμε την Εκκλησία πρωτίστως σαν έναν εγκόσμιο οργανισμό,  καθώς και για την πολιτική της Εκκλησίας η οποία υπεισέρχεται στην εκκλησιαστική ζωή κάτω από το ένδυμα της ενάρετης «ορθότητας». «Η αληθινή Ορθοδοξία», έγραψε, «είναι ξένη προς κάθε άγονη τυπολατρία. Σε αυτή δεν υπάρχει τυφλή εμμονή στο “γράμμα του νόμου”, γιατί είναι “πνεύμα και ζωή” (Ιωάν. 6:63). Εκεί όπου, από μία εξωτερική και επίσημη άποψη, καθετί φαίνεται εντελώς σωστό και αυστηρά νόμιμο, δεν σημαίνει πως είναι έτσι και στην πραγματικότητα».

Αυτό το οποίο πλήγωνε περισσότερο τον αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο προς το τέλος της ζωής του ήταν να παρατηρεί, μέσα στη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς στην οποία ανήκε, μία ανερχόμενη νέα γενιά ορθοδόξων ηγετών την οποία αποτελούσαν όχι ταπεινοί άνθρωποι οι οποίοι θα ήθελαν μόνο να προσλάβουν και να μεταλαμπαδεύσουν την Παράδοση, αλλά καιροσκόποι οι οποίοι με «ζήλο» παρακινήθηκαν από πολιτικές δυνάμεις. Τ ο 1975, μόλις ένα χρόνο πριν από την κοίμησή του, ο ίδιος έπεσε θύμα αυτού του «ζήλου ου κατ’ επίγνωσιν» (Ρωμ. 10:2), όταν άρχισε να του επιτίθενται από την «υπέρ-ορθή» ομάδα. Κατακρίθηκε αρχικά απ’ όλους εξαιτίας της προσωπικής του φιλίας με τον Έλληνα επίσκοπο στην Νέα Υόρκη, τον Πέτρο, του οποίου η φατρία θεωρείτο σαν ανταγωνιστική εξουσία των παλαιοημερολογιτών Ελλήνων της Αμερικής. Γνωρίζοντας πως ο Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος συλλειτουργούσε με τον επίσκοπο Πέτρο, αυτοί έστειλαν μία από τις περίφημες  «Ανοιχτές Επιστολές» στον αρχιεπίσκοπο, και τότε στην πραγματικότητα «διέκοψαν την κοινωνία» μαζί του και ταυτόχρονα προσπάθησαν να υποτιμήσουν το θεολογικό του κύρος διαδίδοντας φήμες πως ήταν κάτω από «δυτική επιρροή», «σχολαστικός» κ.λ.π.

…

ΠΗΓΗ: «π. Σεραφείμ Ρόουζ η ζωή και τα έργα του» τόμος Γ΄εκδ. Μυριόβιβλος

---

[1] Ίσως ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος είχε κατά νού τον όρο "Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός" όπως οι αδελφοί του στην Αμερική, στην Ελλάδα κι αλλού, ένας όρος που «κεντρίζει» ενοχλεί τους πιστούς οικουμενιστές.