Ήταν στον Άγιο Παύλο
ένα γεροντάκι ονόματι Κωνστάντιος από την Κεφαλλονιά˙
ήταν κι ένα άλλο Γεροντάκι, Κεφαλλονίτης κι αυτός, από το Πυργί, που
λεγόταν Δημήτριος και η μητέρα του Μαρία.
Κάποτε έλαβε ένα γράμμα
ότι η μητέρα του εκοιμήθη. Δεν είχαν τηλέφωνα τότε.
Πάει λοιπόν στον π.
Κωνστάντιο και του λέει:
– Γερο-Κωνστάντιε, σε
θερμοπαρακαλώ, κάνε ένα κομποσχοινάκι, ένα σαραντάρι (δηλ. σαράντα μέρες) για
την μητέρα μου.
– Θα κάνω, λέει, να’
ναι ευλογημένο. Ήταν αγωνιστής, όλη νύχτα τραβούσε κομποσχοίνι.
Όταν συμπληρώθηκαν
σαράντα μέρες εκεί που καθόταν και έκανε το κομποσχοινάκι λέγοντας «Κύριε Ιησού
Χριστέ, ελέησον τη δούλη σου Μαρία», βλέπει μία γυναίκα να μπαίνει στο κελί του
(ήταν η κεκοιμημένη Μαρία) και του λέει με ευγένεια πολλή:
– Ευλογείτε, Γέροντα.
– Ο Κύριος. Πού
βρέθηκες εσύ εδώ πέρα;
– Μην ταράζεσαι
Γέροντα, γιατί ο Θεός με έστειλε να’ ρθώ.
– Και τι θέλεις;
– Δε θέλω τίποτε, αλλά
ήρθα να σε ευχαριστήσω διότι αυτά τα κομποσχοινάκια που μου έκανες, πολύ με
ωφέλησαν και βρήκε ανάπαυση η ψυχή μου. Σε ευχαριστώ. Γέροντά μου, σε
ευχαριστώ, και εξαφανίστηκε.
ΠΗΓΗ: Από την ασκητική και
ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση – Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο
Πρόδρομος
Κήρυγμα του μακαριστού +π. Τιμοθέου Βλάχου για την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου που εκφωνήθηκε στης 15 Αυγούστου 2003 π.η. Στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Χαλκίδος.
Είναι ερασιτεχνική μαγνητοφώνηση και προέρχεται από το προσωπικό μου αρχείο, γι' αυτό ζητώ συγγνώμη για την κακή ποιότητα του ήχου.
(Σημείωση του Blog): Τέτοιες εικόνες με πλήθος κόσμου να διαμαρτύρονται για την αρπαγή των ιερών ναών ζήσανε και ζούνε ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα οι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι χλευαστικώς αποκαλούμενοι παλαιοημερολογίτες. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται!
Οι πιστοί της UOC απαιτούν από τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο να επιστρέψει τις εκκλησίες τους. Φωτογραφία: ΕΟΔ
Ο επικεφαλής του Φαναρίου στην Ουκρανία. Συναντάται με την ηγεσία της χώρας αλλά τρέχει μακριά από τη συνάντηση με τους πιστούς της UOC. Τι θα συμβεί μετά;
Ο επικεφαλής του Φαναρίου ήρθε στην Ουκρανία, συναντήθηκε με τους κορυφαίους ηγέτες του κράτους και αρνήθηκε να κοιτάξει στα μάτια τους ανθρώπους που υπέφεραν από την «αγάπη της μητέρας εκκλησίας». Τι λένε τα πρώτα βήματα του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στη γη μας, και πώς μπορεί όλη αυτή η κατάσταση να εξελιχθεί περαιτέρω;
Πολιτικό έργο κατά παράβαση του Συντάγματος
20 Αυγούστου 2021 το αεροπλάνο με τον επικεφαλής του Φαναρίου προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Μπορίσπιλ, όπου το περίμεναν ήδη ο πρωθυπουργός Ντενίς Σμίγκαλ και ο επικεφαλής της OCU Σεργκέι (Επιφάνιος) Ντουμένκο.
Ο Ντ. Σμίγκαλ και ο Σ. Ντουμένκο συναντούν τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο. Φωτογραφία: Το TG κανάλι του Ντ. Σμίγκαλ
Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ουκρανίας ο πρωθυπουργός είναι το τρίτο πρόσωπο στην πολιτεία και σύμφωνα με τη διπλωματική πρακτική οι πρωθυπουργοί συναντούν αρχηγούς ξένων κρατών στα αεροδρόμια, αλλα όχι όλους και όχι πάντα. Για παράδειγμα, στις 22 Αυγούστου 2021 ο Ντενίς Σμίγκαλ δεν συνάντησε τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ στο αεροδρόμιο Μπορίσπιλ.
«Μια συμβολική και σημαντική επίσκεψη για το κράτος μας. Η αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου θα συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις αφιερωμένες στα 30 χρόνια από την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας μας. Ευχαριστημένος από τον Σεβασμιώτατο για την υποστήριξη που παρείχε στην Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό», έγραψε ο Ντενίς Σμίγκαλ στο TG κανάλι μετά τη συνάντηση με τον επικεφαλής του Φαναρίου.
Αμέσως μετά την άφιξή του στο Κίεβο ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος πήγε σε συνάντηση με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Βλαντιμίρ Ζελένσκι και ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Φωτογραφία: president.gov.ua
Σε αυτή τη συνάντηση, πραγματοποιήθηκε ανταλλαγή πρωτοκόλλου ευγένειας και έγιναν κάποιες δηλώσεις που θα σχολιαστούν παρακάτω.
Και την επόμενη ημέρα, στις 21 Αυγούστου 2021 ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος έφτασε στο Βερχόβνα Ράντα της Ουκρανίας και συναντήθηκε με τον εκπρόσωπο της Ντμίτρι Ραζούμκοφ, ο οποίος, σύμφωνα με το Σύνταγμα, είναι το δεύτερο πρόσωπο στην πολιτεία.
Έτσι, και οι τρεις κύριοι ηγέτες της Ουκρανίας συναντήθηκαν με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος δεν είναι ούτε αρχηγός κανενός κράτους, ούτε πρωθυπουργός, ούτε κανένας άλλος αξιωματούχος. Από νομικής άποψης, είναι επικεφαλής ξένης θρησκευτικής οργάνωσης και τίποτα περισσότερο. Τότε γιατί όλοι οι αρχηγοί του κράτους συναντιούνται μαζί του; Και με ποια ιδιότητα το κάνουν: ως αξιωματικοί ή ιδιωτικά; Αυτή η τελευταία ερώτηση μπορεί να απαντηθεί κατηγορηματικά - ως αξιωματικοί. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από το γεγονός ότι σχεδόν όλες αυτές οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν σε επίσημο κλίμα από το όνομα του κράτους, όσο και από το γεγονός ότι, με βάση τα αποτελέσματα αυτών, καθώς και προηγούμενων συνεδριάσεων, λαμβάνονται αποφάσεις που έχουν νομικό χαρακτήρα.
Όχι μόνο αυτή η επίσκεψη, αλλά όλη η συνεργασία μεταξύ Ουκρανίας και Φαναρίου είναι ένα έργο που υλοποιείται από την ουκρανική κυβέρνηση κατά παράβαση του δικού της Συντάγματος.
Ωστόσο, το Σύνταγμα της Ουκρανίας, το οποίο περιγράφει τις εξουσίες των τριών ανώτερων αξιωματούχων του κράτους, δεν τους παρέχει κατάλληλες εξουσίες, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η Ουκρανία είναι ένα κοσμικό κράτος στο οποίο η Εκκλησία διαχωρίζεται από το κράτος. Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όχι μόνο η τρέχουσα επίσκεψη, αλλά όλη η συνεργασία μεταξύ Ουκρανίας και Φαναρίου είναι ένα πολιτικό έργο που υλοποιείται από την ουκρανική κυβέρνηση κατά παράβαση του δικού της Συντάγματος.
Στάση στρουθοκαμήλου: δεν βλέπουμε ούτε συγκρούσεις ουτε διαμαρτυρίες
Κατά τη διάρκεια συνάντησης με τον επικεφαλής του Φαναρίου ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι είπε ότι η χώρα μας είναι «ένα μοναδικό παράδειγμα ειρηνικής συνύπαρξης πολλών εξομολογήσεων». Και αυτό γίνεται τη στιγμή που ένα κύμα βίαιων αρπαγών εκκλησιών συνεχίζεται σε όλη τη χώρα, όταν οι πιστοί ξυλοκοπούνται, και εκατοντάδες αξιώσεις των ορθοδόξων κοινοτήτων της UOC βρίσκονται στα δικαστήρια, τα οποία αμφισβητούν την παράνομη επανεγγραφή. Υπάρχει προφανώς μια θρησκευτική αντιπαράθεση στην ουκρανική κοινωνία και είναι αρκετά σκληρή. Αντί όμως να κάνουν βήματα για να ειρηνεύσουν την κοινωνία, να επιλύσουν τη σύγκρουση, αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία προτιμούν να κλείσουν απλώς τα μάτια τους στο πρόβλημα και να δηλώσουν ότι δεν υπάρχει. Αλλά έτσι δεν θα λυθεί το πρόβλημα, αλλά θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
Το βράδυ τις 20 Αυγούστου χιλιάδες πιστοί της UOC παρατάχθηκαν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου Μπορίσπιλ με πλακάτ στα ουκρανικά, αγγλικά και ελληνικά, που έλεγαν ότι:
ο επικεφαλής μας είναι ο Μητροπολίτης Κιέβου Ονούφριος
οι πιστοί απαιτούν από τον επικεφαλής του Φαναρίου να έρθει στη συνάντησή τους.
οι πιστοί απαιτούν από το Φανάρι να διορθώσει αυτό που έχει κάνει στην Ουκρανία.
Οι πιστοί της UOC κατά μήκος της εθνικής οδού Μπορίσπίλl. Φωτογραφία: ΕΟΔ
Υπήρχαν αρκετές τέτοιες ομάδες κατά μήκος της διαδρομής του κορτέζ του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου από το αεροδρόμιο στο Κίεβο. Και δεν μπορούσε να μην τις δει. Υπήρχαν επίσης τεράστια πανό στα οποία οι πιστοί τον κάλεσαν σε συνάντηση.
Πρόσκληση του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου σε συνάντηση με πιστούς της UOC. Φωτογραφία: ΕΟΔ
Στις 21 Αυγούστου μέχρι τη στιγμή της συνάντησης του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου με τον Ντμίτρι Ραζούμκοφ, περισσότεροι από 10 χιλιάδες πιστοί της UOC συγκεντρώθηκαν κάτω από την Βερχόβνα Ράντα, οι οποίοι, μετά από πρόσκληση της Δημόσιας Ένωσης «Λαϊκοί», ήρθαν για να καταθέσουν την πίστη τους στην UOC και να δείξουν στον επικεφαλής του Φαναρίου ποια είναι η μη κανονική του παρέμβαση στη θρησκευτική σφαίρα της Ουκρανίας. Την παραμονή της επίσκεψης, η Δημόσια Ένωση «Λαϊκοί» έστειλε επίσημη επιστολή στο Φανάρι καλώντας τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο να συναντηθεί και να βεβαιωθεί προσωπικά ότι η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Χριστιανών της Ουκρανίας δεν συμφωνεί να υποταχθεί στις αποφάσεις που έλαβαν οι ουκρανικές αρχές από κοινού με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολη.
Ενορίτες της UOC κάτω απο την Βερχόβνα Ράντα. Φωτογραφία: ΕΟΔ
Την παραμονή, ορισμένα θρησκευτικά κοινωνικά δίκτυα έδωσαν πληροφορίες ότι ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος σκοπεύει να προσεγγίσει τους πιστούς της UOC, αλλά στην πραγματικότητα αποδείχθηκε το αντίθετο. Ο επικεφαλής του Φαναρίου μεταφέρθηκε στη Βερχόβνα Ράντα μέσω της αυλής.
Και αυτό έγινε στο στυλ των ταινιών δράσης του Χόλιγουντ, μέσα σε λίγα λεπτά - όταν πλησίασε η αυτοκινητοπομπή, οι πύλες άνοιξαν και έκλεισαν ακριβώς πίσω από το τελευταίο αυτοκίνητο. Με τον ίδιο τρόπο, ο επικεφαλής του Φαναρίου μεταφέρθηκε «κρυφά» από τη Βερχόβνα Ράντα. Ο Ραζούμκοφ τον συνόδευσε στην αυλή, όπου τον «Σεβασμιώτατο» επιβίβασαν σε ένα αυτοκίνητο και στο ίδιο στυλ του Χόλιγουντ τον πήγαν αμέσως.
Ο επικεφαλής του Φαναρίου και ο Ντ. Ραζουμκόφ στην αυλή της Βερχόβνας Ράντας. Φωτογραφία: rada.gov.ua
Έτσι, ο επικεφαλής του Φαναρίου πήρε, όπως του φαίνεται, μια θέση win-win: δεν είδα τίποτα, δεν άκουσα τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, πράγμα που σημαίνει ότι όλα είναι καλά στην Ουκρανία, πράγμα που σημαίνει ότι έκανα τα πάντα σωστά. Κι αν τα σημερινά γεγονότα λάμβαναν χώρα στον Μεσαίωνα, μια τέτοια έκδοση θα είχε δικαίωμα στη ζωή. Αλλά δεν βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα και κάθε πληροφορία γίνεται αμέσως γνωστή σε όλο τον κόσμο.
Ο επικεφαλής του Φαναρίου πήρε, όπως του φαίνεται, μια θέση win-win: δεν είδα τίποτα, δεν άκουσα τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, πράγμα που σημαίνει ότι όλα είναι καλά στην Ουκρανία, πράγμα που σημαίνει ότι έκανα τα πάντα σωστά.
Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος έφτασε στην Ουκρανία με τους υφισταμένους του. Ένας από αυτούς είναι κάποιος Νικόλαος Παπαχρήστου, διευθυντής του Τμήματος Τύπου και Επικοινωνιών του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου (ναι, έχει τέτοιο). Την παραμονή της επίσκεψής του ο Παπαχρήστου έδωσε μια λεπτομερή συνέντευξη σε μία από τις πηγές της OCU, στην οποία έδειξε εξαιρετική εξοικείωση με τις διαμαρτυρίες των πιστών της UOC ενάντια στις ενέργειες του Φαναρίου, και γενικά στην εκκλησιαστική κατάσταση της Ουκρανίας.
Επομένως, δεν αμφιβάλλουμε ούτε για ένα λόγο ότι ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος έχει τις πληρέστερες πληροφορίες σχετικά με τις κατασχέσεις των εκκλησιών της UOC και για τον αριθμό των συμμετεχόντων στη Μεγάλη Λιτανεία και, στην πραγματικότητα, για την κατάσταση των λαϊκών κάτω από τη Βερχόβνα Ράντα, οι οποίοι τον περίμεναν αρκετές ώρες για τη συζήτηση. Επιπλέον, θα τολμήσουμε να προτείνουμε ότι η πομπή του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στη Βερχόβνα Ράντα ήρθε μέσω της πίσω πόρτας έγινε σε προσωπικό αίτημα του, για να μην «χάσει το πρόσωπό του». Ηταν όμως επιτυχημένη η ιδέα; Μετά βίας.
Ο «Σεβασμιώτατος» απλώς δεν είχε το θάρρος να κοιτάξει τα μάτια εκείνων που ξυλοκοπήθηκαν, εξευτελίστηκαν και εκδιώχθηκαν από τις εκκλησίες τους για να τους αναγκάσουν να συμμετάσχουν στο έργο της OCU. Δεν είναι όλοι σε θέση να δουν με ειλικρίνεια τα αποτελέσματα των πράξεών τους και να αναλάβουν την ευθύνη γι 'αυτά, έστω και ηθικά.
Ωστόσο, την επόμενη ημέρα στις 22 Αυγούστου ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στην Αγία Σοφία του Κιέβου άφησε να εννοηθεί ότι ήταν έτοιμος να ακούσει τους πιστούς της UOC, αλλά στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης «αφιερωμένης εκκλησιαστικής παράδοσης». «Εμείς, ως μητρική εκκλησία, είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε προβλήματα, να διαλύσουμε αμφιβολίες, να θεραπεύσουμε το άγχος, να θεραπεύσουμε τραύματα με τη χάρη του Θεού όλων των παιδιών μας, πάντα, αλλά στο πλαίσιο μιας αφιερωμένης εκκλησιαστικής παράδοσης», δήλωσε ο επικεφαλής του Φαναρίου.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι με την «εκκλησιαστική παράδοση» ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος εννοεί ότι οι πιστοί που εκδιώχθηκαν με τη χάρη του από τις εκκλησίες τους πρέπει να σέρνονται στα γόνατά τους προς αυτόν, να του φιλούν το παπούτσι του και να του ζητούν να «διαλύσει τις αμφιβολίες». Αλλά δεν έχουν καμία αμφιβολία. Παραμένουν πιστοί στην Εκκλησία τους, στον Προκαθήμενο τους, Μακαριώτατο Μητροπολίτη κ.κ. Ονούφριο, και δεν πρόκειται να πουλήσουν την πίστη τους για τριάντα αργύρια.
Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος έχει μανία διώξεων;
Ακόμη και πριν από την άφιξή του στην Ουκρανία, το κοινό εκπλάγηκε από κάποιες, ας πούμε, υπερβολικές προφυλάξεις που ελήφθησαν σε συγκεντρώσεις με τη συμμετοχή του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου. Μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε το φόβο της συνάντησης με τους πιστούς της UOC, όπου θα έπρεπε να κοκκινίσει για τις δικές του ενέργειες, αλλά πολλά γεγονότα δείχνουν ότι ο επικεφαλής του Φαναρίου αποφεύγει και φοβάται ακόμη και τους λίγους υποστηρικτές του από την OCU, τον ίδιο «αγαπημένο ουκρανικό λαό»για τον οποίο τόσο συχνά μιλάει.
Την παραμονή της άφιξης του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην Ουκρανία, η OCU ανακοίνωσε ότι δεν θα επιτρέπεται να φέρει κανείς νερό, φαγητό και πλακάτ για να εισέλθει στο έδαφος του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας, όπου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί η λειτουργία με τον επικεφαλής του Φαναρίου στις 22 Αυγούστου. Πολλοί εξεπλάγησαν από αυτές τις προφυλάξεις, αλλά ήταν «λουλούδια».
Στις 21 Αυγούστου ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος τέλεσε τη βραδινή ακολουθία στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, του Σταυροπηγίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουκρανία. Κατά τη διάρκεια της βραδινής ακολουθίας, η αστυνομία απέκλεισε εντελώς την κάθοδο Ανδρεέφσκι, στην οποία βρίσκεται ο ναός. Δηλαδή, ακόμη και οι άνθρωποι που ήθελαν να δουν τον δικό τους «πατριάρχη» και να προσευχηθούν μαζί του δεν είχαν τέτοια ευκαιρία. Κατά συνέπεια, η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα ήταν πρακτικά άδεια, εκεί υπήρχαν μόνο «ιεράρχες της OCU», δημοσιογράφοι και «VIP ενορίτες»: Πετρό Ποροσένκο, Αντρέι Γιούρας, ποινική αρχή Αλεξάνδρος Πετρόφσκι (ψευδώνυμο «Νάρικ» - Εκδ.) κ.α. Φυσικά, δεν μπορούμε να πούμε ότι αν η αστυνομία δεν είχε αποκλείσει την κάθοδο Ανδρεέφσκι, οι απλοί ενορίτες θα είχαν έρθει στην λειτουργία του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, αλλά υπήρχε μια τέτοια ευκαιρία.
Αν ο ουκρανικός λαός αγαπά τόσο πολύ τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο (και αυτός αγαπά τον ουκρανικό λαό) - γιατί χρειάζεται τόσο μεγάλη προστασία, ακόμη και σε Θεία λειτουργία; Ποιον φοβάται;
Και στις 22 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε μια κοινή «λειτουργία» του επικεφαλής του Φαναρίου, του Σεργκέι Ντουμένκο και άλλων «ιεραρχών» της OCU. Όπως ήδη αναφέρθηκε, απαγορεύτηκε η μεταφορά νερού, φαγητού και πλακάτ εκεί. Επιτράπηκε στους ανθρώπους να εισέλθουν στο έδαφος του ναου της Αγίας Σόφιας μέσω μεταλλικών πλαισίων (έψαχναν για όπλα;). Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στο «βωμό» δίπλα στον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο υπήρχαν αρκετοί φύλακες με κοστούμια και, για κάποιο λόγο, σκούρα γυαλιά. Ξεχώρισαν έντονα στο φόντο των ανθρώπων με άμφια και φαίνονταν πολύ κωμικοί. Το ερώτημα είναι - αν ο ουκρανικός λαός αγαπά τόσο πολύ τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο (και αυτός αγαπά τον ουκρανικό λαό) γιατί χρειαζόταν τόσο μεγάλη προστασία, ακόμη και στη Θεία λειτουργία; Ποιον φοβάται;
Ασφάλεια στον «βωμό» στη «λειτουργία» της OCU. Φωτογραφία: Facebook: Sergey Chapnin
Η δίωξη της UOC θα συνεχιστεί
Δυστυχώς, οι υποθέσεις πολλών ειδικών και αναλυτών ότι η άφιξη του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην Ουκρανία μπορεί να προκαλέσει ένα νέο κύμα κατασχέσεων εκκλησιών έχουν κάθε πιθανότητα να είναι σωστές. Οι πιστοί της UOC απευθύνονται τόσο στις ουκρανικές αρχές όσο και στους Φαναριώτες εδώ και πολύ καιρό, απαιτώντας τουλάχιστον μια εκτίμηση της ανομίας και της βίας που κάνουν οι υποστηρικτές της OCU. Αλλά αντίθετα, τόσο οι αρχές όσο και οι Φαναριώτες είναι πραγματικά αλληλέγγυοι με τους αντιπάλους της UOC. Σε συνάντηση με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο στις 20 Αυγούστου ο Β. Ζελένσκι είπε ότι ο θρησκευτικός παράγοντας είναι «ένας από τους παράγοντες που ο επιτιθέμενος χρησιμοποιεί κατά της Ουκρανίας ως υβριδικό όπλο», υπονοώντας σαφώς την UOC. Και ο επικεφαλής του Φαναρίου, σε συνέντευξή του στο Ukrinform την παραμονή της επίσκεψής του στην Ουκρανία, είπε ότι η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία ενδιαφέρεται για τα ξένα συμφέροντα και όχι για τα κριτήρια της εκκλησίας.
Έτσι, τόσο η ουκρανική κυβέρνηση όσο και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δήλωσαν την αρνητική τους στάση απέναντι στην UOC. Και αυτό δεν είναι μόνο μια αρνητική στάση, αλλά μια προσέγγιση, η ουσία της οποίας εκφράστηκε πολύ συνοπτικά από τους αρχαίους Ρωμαίους διώκτες των Χριστιανών: «δεν πρέπει να υπάρχετε». Το Φανάρι δήλωσε ότι η UOC δεν υπάρχει πλέον. Ο Σεργκέι Ντουμένκο λέει ότι όλες οι ενορίες της UOC ανήκουν στην OCU και η ουκρανική κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να γίνει αυτό. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα είναι στα χέρια του Θεού. Η αλήθεια αυτών των λέξεων μπορεί να παρατηρηθεί με τα δικά μας μάτια στην Ουκρανία: η UOC ζει και μεγαλώνει και η OCU αναζητά υποστήριξη σε κυβερνητικά γραφεία και από αξιωματούχους του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Ο Σεργκέι Ντουμένκο στους ευνοούμενους
Πρόσφατα, ο επικεφαλής του Φαναρίου κατέφυγε κυριολεκτικά σε φιλοφρονήσεις προς τον Σεργκέι Ντουμένκο. Στην ίδια συνέντευξη στο πρακτορείο Ukrinform, είπε ότι ο Σεργκέι Ντουμένκο είναι ένας αποτελεσματικός ηγέτης που εμπιστεύεται το Φανάρι. «Ο Επιφάνιος είναι ένας συνετός επικεφαλής που ξέρει πώς να διαχειρίζεται τις εκκλησιαστικές υποθέσεις αποτελεσματικά και στο πνεύμα της κανονικής παράδοσης της Ορθοδοξίας», δήλωσε ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Και αφού έφτασε ήδη στο Κίεβο, είπε ότι δεκαετίες αργότερα, οι Ουκρανοί θα δοξάσουν το όνομα και το παράδειγμα του Σ. Ντουμένκο. «Το έργο σας θα είναι δύσκολο, αλλά σε πολλές δεκαετίες οι απόγονοί σας θα επαινούν το όνομά σας και το παράδειγμά σας. Σας γνωρίσαμε ως άνθρωπο δράσης, ως άνθρωπο θεοσεβούμενο, με ακλόνητη πίστη στον Χριστό, αγάπη για την Εκκλησία και την πατρίδα σας», είπε ο επικεφαλής του Φαναρίου.
Ναι, για έναν κανονικό άνθρωπο όλα ακούγονται παράλογα και μάλιστα χλευαστικά. Αλλά αυτό δεν είναι μόνο διπλωματικός περιορισμός. Αυτή είναι μια απάντηση σε εκείνους τους «επισκόπους» της OCU που προσπαθούν να κάνουν το δικό τους παιχνίδι στον αγώνα για εξουσία στην OCU και, στο πλαίσιο αυτού του παιχνιδιού, αναζητούν τα δικά τους κανάλια επικοινωνίας με το Φανάρι. Τώρα σε αυτούς τους «ιεράρχες» δόθηκε ένα σαφές μήνυμα - να καθίσουν και να μην αμφιβάλλουν για τις ικανότητες ενός «αποτελεσματικού ηγέτη».
Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος είναι ο δημιουργός μιας νέας «πραγματικότητας»
Σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Ukrinform, ο επικεφαλής του Φαναρίου επέκρινε τους αντιπάλους του Τόμου για την OCU και είπε: «Το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων είναι ότι για αυτους είναι δύσκολο να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα ή αρνούνται να την αναγνωρίσουν. Αγνοούν επίσης τι σημαίνει αυτοκεφαλία, καθώς και την ιστορία και την κανονική πρακτική της παραχώρησής της». Δηλαδή, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι είναι αυτός, ο επικεφαλής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που δημιουργεί την πραγματική «πραγματικότητα». Και αν αυτό που βλέπετε με τα μάτια σας δεν συμπίπτει με αυτό που λέει ο επικεφαλής του Φαναρίου, πρέπει να τον πιστέψετε, όχι στα μάτια σας.
Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι είναι αυτός, ο επικεφαλής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που δημιουργεί την πραγματική «πραγματικότητα». Και αν αυτό που βλέπετε με τα μάτια σας δεν συμπίπτει με αυτό που λέει ο επικεφαλής του Φαναρίου, πρέπει να τον πιστέψετε, όχι στα μάτια σας.
Για παράδειγμα, 10 χιλιάδες άνθρωποι που τον περίμεναν κοντά στην Βερχόβνα Ράντα στις 21 Αυγούστου, καθώς και εκείνοι οι 350 χιλιάδες άνθρωποι που περπάτησαν στη Μεγάλη Λιτανεία - αυτό δεν είναι πραγματικότητα. Ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης κ.κ. Ονούφριος δεν είναι επίσης πραγματικότητα, καθώς και περισσότερες από 12 χιλιάδες κοινότητες της UOC κι αυτό δεν είναι πραγματικότητα. Αλλά ο Σεργκέι Ντουμένκο, ο οποίος δεν έχει καθόλου ιερή αξιοπρέπεια, ένα άτομο που αποκαλεί τα λόγια των Ευαγγελικών παροιμία είναι πραγματικότητα. Οι λίγοι υποστηρικτές του, που δεν τόλμησαν καν να πραγματοποιήσουν μια πλήρη λιτανεία την ημέρα του βαπτίσματος των Ρως είναι επίσης μια πραγματικότητα. Στην πραγματικότητά του, «του Βαρθολομαίου», μόνο αυτός, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, μπορεί να χορηγήσει αυτοκεφαλία και δεν έχει σημασία αν το χαρίζει σε σχισματικούς ή ορθόδοξους χριστιανούς. Και όλοι όσοι πιστεύουν το αντίθετο χαρακτηρίζονται αδαείς.
Και στις 21 Αυγούστου, ενώ βρισκόταν στο μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλους, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος δήλωσε ότι το Φανάρι «ήταν αρχικά ένας αξιόπιστος φύλακας του καλού της Εκκλησίας, και παρόλο που κατά την ακμή και την αριθμητική του δύναμη, μπορούσε να εισαγάγει και καθιέρωσε μια πυραμιδική μορφή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά απέρριψε αυτή την ιδέα με αηδία και δεν απομακρύνθηκε ούτε από την εκκλησιολογία που του μεταδόθηκε, ούτε από το σύστημα της «Πενταρχίας» που καθιέρωσαν και αγίασαν οι Σύνοδοι».
Πρώτον, η ίδια η διατύπωση της ερώτησης είναι ενδιαφέρουσα: «θα μπορούσαμε, αν θέλαμε». Εδώ ακούμε ξανά τον ισχυρισμό που ένας Έλληνας επίσκοπος εξέφρασε κάποτε σε απλό κείμενο: «Στον ουρανό, φυσικά, ο Κύριος είναι ο επικεφαλής της Εκκλησίας, αλλά στη γη ο επικεφαλής της Εκκλησίας είναι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης».
Αν πιστεύουν σοβαρά οι Φαναριώτες ότι μπορούν να οργανώσουν και να ξαναχτίσουν την Εκκλησία κατά την κρίση τους; Όλη η εκκλησιαστική ιστορία μαρτυρεί το γεγονός ότι ακριβώς ο Κύριος κυβερνά αυτήν την επίγεια, ιστορική Εκκλησία και κάποιος «χρόνος ευημερίας και αριθμητικής δύναμης» δεν σημαίνει τίποτα χωρίς την Πρόνοια του Θεού.
Δεύτερον, φυσικά, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πιστώνει στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ότι δεν υπέταξε τυπικά στον εαυτό του τα υπόλοιπα Ανατολικά Πατριαρχεία κατά την ακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την παρακμή της Ορθοδοξίας. Αλλά λέει ότι η εκκλησιολογία φέρεται να μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, και ως εκ τούτου, αυτή η πατριαρχία είναι ο φύλακας της. Η δήλωση είναι παράλογη, αφού η εκκλησιολογία δεν μπορεί να μεταφερθεί σε καμία Τοπική Εκκλησία. Το δόγμα της Εκκλησίας είναι ένα από τα δογματικά στοιχεία της ορθόδοξης πίστης, χωρίς το οποίο αυτή η πίστη καθίσταται ελαττωματική, και επομένως όχι σωτήρια. Δεν μπορείτε να παραμείνετε Ορθόδοξοι και να διαβάσετε το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς «Πιστεύω στην Μία, Αγία και Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Ωστόσο, το Φανάρι προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είναι ο μόνος φύλακας της ορθόδοξης εκκλησιολογίας και μόνο αυτός έχει πρόσβαση στην «ιερή γνώση» για το πώς πρέπει να οργανωθούν οι εκκλησιαστικές υποθέσεις.
Τρίτον, οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν καθιέρωσαν ούτε καν αγίασαν το σύστημα της «πενταρχίας». Αυτό το σύστημα από τις πέντε πιο σημαντικές έδρες: Ρωμαϊκή, Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια και Ιερουσαλήμ διαμορφώθηκε φυσικά υπό την επίδραση κυρίως πολιτικών παραγόντων. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι εισήγαγαν κάποιους κανόνες για τη ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ αυτών των εδρών, αλλά δεν καθιστούν καθόλου την ύπαρξη αυτών των έδρων και εδαφών, που επηρεάστηκαν από αυτές τις έδρες, σε κάποιο ακλόνητο δόγμα. Οι κανόνες Συνόδων περιέγραφαν απλώς την πραγματικότητα που υπήρχε τότε, αν και για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να πουμε ότι τόσο τότε όσο και τώρα υπήρχαν άνθρωποι που υποστήριζαν ότι η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να υπάρξει διαφορετικά από τη μορφή των πέντε πατριαρχείων. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ειλικρινά μπερδεμένοι όταν η Ρωμαϊκή Έδρα διαχωρίστηκε από την Οικουμενική Εκκλησία και έγιναν τέσσερα πατριαρχεία. Παρεμπιπτόντως, όταν το 1589 αναγνωρίστηκε το καθεστώς της πατριαρχίας για τη Ρωσική Εκκλησία, οι υποστηρικτές της «Πενταρχίας» είδαν σε αυτό την αποκατάσταση μιας κλονισμένης θεωρίας και υποστήριξαν ότι η Μόσχα υποτίθεται ότι είχε πάρει τη θέση της Ρώμης. Περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι θεωρίες και οι συλλογισμοί δεν έχουν βάση στην Καινή Διαθήκη και είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια προσπάθεια ρύθμισης των διακκλησιαστικών σχέσεων σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.
Σήμερα, η λεγόμενη θεωρία της «Πενταρχίας» είναι μάλλον ιστορικό φαινόμενο και όχι η σύγχρονη δομή της Εκκλησίας και, φυσικά, όχι εκκλησιολογικό δόγμα. Και η δικαίωση ορισμένων ειδικών δικαιωμάτων με αυτή τη θεωρία δεν είναι τίποτα περισσότερο από εικασίες για ιστορικά θέματα.
Και τέταρτον, αν μιλάμε για τη θεωρία της «Πενταρχίας», τότε απλώς δεν συνεπάγεται την προσφορά της Κωνσταντινούπολης με κανένα αποκλειστικό δικαίωμα, αλλά αναγνωρίζει την ισότητα των πέντε πατριαρχείων που υπήρχαν την πρώτη χιλιετία. Και αν προχωρήσετε ακόμη περισσότερο και αναγνωρίσετε το Πατριαρχείο Μόσχας ως ένα από τα πέντε πατριαρχεία της «Πενταρχίας», τότε γενικά αποδεικνύεται ότι η Κωνσταντινούπολη δεν έχει δίκιο.
Τι θα συμβεί μετά;
Θα τολμήσουμε να προτείνουμε ότι εάν ξεκινήσει ένα νέο κύμα κατασχέσεων, είναι απίθανο να είναι μεγάλης κλίμακας. Και αυτή η ελπίδα δεν στηρίζεται στη «συνείδηση» των αρχών, αλλά στη δύναμη της Εκκλησίας. Το ποίμνιο της UOC τον τελευταίο χρόνο έγινε αισθητά πιο ενεργό και οργανωμένο στην προάσπιση των συνταγματικών τους δικαιωμάτων. Η μαζική φύση της Μεγάλης Λιτανείας, η ικανότητα να συγκεντρώνονται γρήγορα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι για συναντήσεις προσευχής υπό την Βερχόβνα Ράντα και άλλες αρχές, κάνει αυτές ακριβώς τις αρχές να σκεφτούν το κόστος συνέχισης της αντι-εκκλησιαστικής πολιτικής.
Από τη μία πλευρά, είναι προφανές ότι, υπό την επιρροή του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, οι αρχές επέστρεψαν στην αντι-εκκλησιαστική πολιτική του πρώην προέδρου. Αλλά από την άλλη πλευρά, όλοι καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι τα μάντρα για την απουσία διαθρησκευτικών συγκρούσεων στην Ουκρανία είναι καλά μόνο για διπλωματικές δεξιώσεις και στην πραγματικότητα, οι προσπάθειες να ασκηθεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση στην UOC θα οδηγήσουν σε μια ακόμη πιο αρνητική στάση η ουκρανική κοινωνία προς την τρέχουσα κυβέρνηση με αντίστοιχα στοιχεία στις επόμενες εκλογές. Ταυτόχρονα, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι τόσο η εξωτερική όσο και η εσωτερική πολιτική κατάσταση διαμορφώνεται για αυτήν την κυβέρνηση μάλλον ανεπιτυχώς. Όσον αφορά τον αγωγό Nord Stream 2, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Γερμανία έχουν θεωρήσει την Ουκρανία ανόητη. Η Ουκρανία υποχρεώνεται στο θέμα της «πράσινης ενέργειας», η οποία απειλεί να αποτελειώσει τα υπολείμματα της βιομηχανίας μας, καθώς και να οδηγήσει σε ενεργειακή κατάρρευση. Υπάρχει αυξανόμενη δυσαρέσκεια στην κοινωνία για την πώληση ουκρανικών γαιών, την οποία ο Β. Ζελένσκι νομιμοποίησε για να ευχαριστήσει τους δυτικούς εταίρους μας (μάλλον καλύτερα να πω, επιμελητές). Μια σημαντική αύξηση των τιμολογίων για τους λογαριασμούς του φυσικού αερίου, ηλεκτρικής ενέργειας και κοινής ωφέλειας έχει ήδη ανακοινωθεί. Επιπλέον, αυτή η αύξηση μπορεί να είναι τέτοια που θα θέσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στα πρόθυρα επιβίωσης. Όλες αυτές οι συνθήκες θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της σημερινής κυβέρνησης και δεν υπάρχει ανάγκη για έναν επιπλέον παράγοντα με τη μορφή αντίδρασης στην αντιεκκλησιαστική πολιτική.
Και, πιθανώς, ο κύριος παράγοντας που θα επηρεάσει την πολιτική των ουκρανικών αρχών, και όχι μόνο στον θρησκευτικό τομέα, είναι μια απτή μείωση της επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών στις παγκόσμιες υποθέσεις. Αυτό αποδείχθηκε από τα πρόσφατα γεγονότα στο Αφγανιστάν, όπου οι Αμερικανοί έπρεπε να απομακρυνθούν χαοτικά και οι Αφγανοί πολίτες που υπηρέτησαν πιστά τις Ηνωμένες Πολιτείες πέταξαν στο έλεος των νέων Ταλιμπάν. Σε πολλές χώρες, πολλοί πολιτικοί σκέφτηκαν σοβαρά: αξίζει τόσο απερίσκεπτα να εκπληρώσουμε τις εντολές της αμερικανικής διοίκησης, ειδικά αν αυτές οι εντολές έρχονται σε άμεση αντίθεση τόσο με τα συμφέροντα αυτών των χωρών, όσο και συχνά με την ισχύουσα νομοθεσία;
Όσον αφορά το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, προχωρά όλο και περισσότερο στην προσπάθειά του να διεκδικήσει το προνόμιο και την αποκλειστικότητα του στον Ορθόδοξο Κόσμο. Το Φανάρι, αντί να ψάχνει τρόπους υποχώρησης στο σαφώς αποτυχημένο έργο OCU, αντίθετα, δηλώνει ότι αυτό το έργο είναι «πραγματικότητα».
Στις 22 Αυγούστου στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας του Κιέβου ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος είπε ότι ήταν λάθος να αποκαλούμε τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως αναχρονισμό και μουσειακό έκθεμα. Αλλά αν το Φανάρι δεν αλλάξει γνώμη, και στο εγγύς μέλλον, τότε είναι πιθανό να του συμβεί αυτό.
Εξαφορμής του
εμβολιασμού λόγω του covid-19 οι άνθρωποι διχάστηκαν – άλλοι τον
αποδέχονται και σπεύδουν να εμβολιαστούν, άλλοι τον αρνούνται για διαφόρους
λόγους που δεν είναι της παρούσης. Και διχάστηκαν κι εκείνοι που κανονικά δεν
θα έπρεπε, όπως είναι οι χριστιανοί, οι οποίοι γνωρίζουν ή πρέπει να γνωρίζουν
ότι δεν υπάρχει τίποτε σημαντικότερο και σπουδαιότερο στη ζωή αυτή από την
ενότητά μας – ο Κύριος ήλθε να ενώσει τον διεσπασμένο άνθρωπο με τον Ίδιο και
διά του Ιδίου και με τους άλλους και με όλη τη δημιουργία. Η βαθειά επιθυμία
και ο διακαής πόθος του Κυρίου, όπως το εξέφρασε ιδιαιτέρως στην αρχιερατική
Του προσευχή στη Γεθσημανή ήταν, και είναι, «ίνα πάντες εν ώσιν». Κι η ενότητα
αυτή δεν είναι σύμφωνη με τα μέτρα του κόσμου τούτου του κείμενου στην αμαρτία,
συνεπώς έχοντας μέσα της ως δομικό στοιχείο το διασπαστικό στοιχείο του
εγωισμού, αλλά εκείνη η ενότητα που αντανακλά την ενότητα της αγίας Τριάδος.
«Ίνα πάντες εν ώσιν, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν
ημίν εν ώσιν» (Ώστε όλοι να είναι ένα, όπως εσύ, Πάτερ, είσαι αχώριστα ενωμένος
με εμένα και εγώ με εσένα, για να είναι και αυτοί αχώριστα ενωμένοι με εμάς).
Όπου υπάρχει λοιπόν διάσπαση και χωρισμός εκεί δεν υπάρχει η παρουσία του Θεού
μας κι ας επικαλούμαστε χίλιες φορές το άγιο όνομά Του για να διατρανώνουμε την
πίστη μας!
Η αναφορά όμως στην
ενότητά μας που κάνει πολλούς χριστιανούς με πίκρα να λένε ότι χάθηκε λόγω της
πανδημίας τίθεται υπό αίρεση. Πράγματι υπήρχε η ενότητα αυτή και χάθηκε; Διότι,
όπως ο Κύριος το απεκάλυψε παραπάνω, μιλάμε για την ενότητα που βάση της έχει
τον Τριαδικό Θεό μας. Που θα πει ότι είμαστε οι χριστιανοί ενωμένοι μεταξύ μας
και με κάθε άλλον συνάνθρωπό μας, όταν ζούμε την αγάπη του Θεού μας. Κι η αγάπη
αυτή φανερώθηκε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο επάνω στον Σταυρό του Κυρίου. Κι
έκτοτε ο Κύριος αυτήν την αγάπη προέβαλλε ως τύπο της αλήθειας της: «Αυτή είναι
η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα. Μεγαλύτερη
αγάπη από αυτή δεν υπάρχει, ώστε να θυσιάζει κανείς τη ζωή του για χάρη των
φίλων του». Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Ότι η ενότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν
αποτελεί μία κατάσταση που αποκτήθηκε διαμιάς και λειτουργεί αυτόματα, αλλά
είναι το διαρκές και συνεχές αγώνισμα του χριστιανού, κυριολεκτικά της κάθε
ημέρας και της κάθε ώρας και της κάθε στιγμής – ο χριστιανός αδιάκοπα δίνει
εξετάσεις για το αν είναι και παραμένει χριστιανός. Πώς; Μετρώντας τον εαυτό
του με το κριτήριο που έθεσε ο Κύριος, άρα από το πόσο βιώνει τον Σταυρό του
Κυρίου στην καθημερινότητά του.
Πόσοι χριστιανοί
βρίσκονται στην ετοιμότητα αυτή; Η πραγματικότητα δείχνει ελάχιστους: στα
πρόσωπα των αγίων της κάθε εποχής, ίσως μετρημένων πια στα δάχτυλα της μιας
χειρός. Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε αυτό που αρκετοί θεολόγοι
της εποχής μας έχουν επισημάνει ότι ο χριστιανισμός, ο αληθινός και γνήσιος,
υφίσταται και θα υφίσταται μάλλον στον κόσμο μας στον τύπο των «νησίδων» - ό,τι
βεβαίως είχε πει ο ίδιος ο Κύριος: «μικρόν το ποίμνιον». Ας ευχόμαστε μέσα στις
νησίδες αυτές να βρισκόμαστε κι εμείς. Θα είμαστε η ανάπαυση του Θεού μας και
το «πολικό αστέρι» στον ταραγμένο και κατακερματισμένο κόσμο μας.
[…] Έπειτα ο Γέροντας στράφηκε προς τον άλλο
επισκέπτη του:
– Πώς είσαι; Πώς πηγαίνει η πνευματική Ζωή;
– Δόξα τω Θεώ, Γέροντα, προσπαθώ. Τελευταία μου
ανέθεσαν να κηρύττω και δεν ξέρω τι να κάνω. Εσείς τι με συμβουλεύετε;
– Να σε πω. Εάν η ζωή σου είναι τέτοια, ώστε να
συμφωνεί με όσα διδάσκεις και να είσαι παράδειγμα, ν’ αναλάβεις. Οι άγιοι τα
βίωναν αυτά που έγραφαν και εδίδασκαν. Κι όσοι γράφουν ή ομιλούν διά τους
αγίους πατέρας, πρέπει να έχουν ανάλογη ζωή. Το κήρυγμα είναι καλό. Δεν φοβάται
τόσο την βροντή του ουρανού ο λαγός, όσο φοβάται ο διάβολος το κήρυγμα των
αποστόλων.
Να διδάσκεις όμως μόνο ό,τι πράττεις ο ίδιος.
Εάν δεν δοκιμάσεις την ζάχαρη, μπορείς να πεις πόσο
γλυκιά είναι; Ασφαλώς όχι. Φρόντισε να μελετάς πολύ. Κι οποιοδήποτε πνευματικό
βιβλίο διαβάζεις, να σκέπτεσαι: «Εγώ το πράττω αυτό;»
Εάν δεν το πράττεις, τίποτε δεν σε ωφελεί η γνώσις.
Η θεολογία δεν σπουδάζεται, βιούται. Είσαι Θεολόγος; Γράμματα ξεύρεις. Φόβον
Θεού δεν έχεις; Μόνον τέχνην έμαθες. Υπάρχουν θεολόγοι που έχουν μεν λόγον αλλά
δεν έχουν Θεόν. Να διαβάζεις οπωσδήποτε, έστω και μία σελίδα την ημέρα, τους
λόγους του αββά Ισαάκ του Σύρου. Μετά το Ευαγγέλιον θα σου είναι οδηγός. Και
όταν τελειώσεις το βιβλίο ολόκληρο, να το αρχίσεις πάλι από την αρχή.
– Άλλο πνευματικό βιβλίο, τι να διαβάζω, Γέροντα;
– Αββά Ισαάκ.
– Εντάξει, μου είπατε για τον αββά Ισαάκ. Άλλο
βιβλίο έχετε να μου συστήσετε;
– Αββά Ισαάκ. Εγώ δεν τον χορταίνω τον ευλογημένο.
Αν μπορούσα να εφαρμόσω έστω και το δέκα τα εκατό απ’ όσα γράφει, θα ήμουν
ευχαριστημένος. Τις άλλες ήλθεν ένας ιεροκήρυξ από την Αθήνα κι’ όταν είδε το
βιβλίο που έχω (ο Γέροντας είχε τους λόγους του αββά Ισαάκ σε μετάφραση, που
είχε κάνει ο μοναχός Καλλίνικος Παντοκρατορινός) μου είπε: «Αυτό δεν είναι
καλό, είναι μετάφραση, δεν αποδίδει όπως το πρωτότυπο».
Και του απάντησα: «Ας καταλάβω καλά κι ας εφαρμόσω
αυτά που αποδίδει αυτό και δεν θέλω περισσότερα».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση, «Γέροντας
Ιερώνυμος, ο Ησυχαστής της Αίγινας», Αθήνα 1999.
Κοιμήθηκε ο σεβαστός αγιορείτης γέροντας Παΐσιος ο Λιβανάς στην ηλικία των 83 ετών!
Ήρθε στο Άγιον Όρος το 1961 στην Μονή Καρακάλου. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στο κελί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στα Βουλευτήρια όπου και κοιμήθηκε διακονούμενος αγογγύστως υπό του μοναχού Δανιήλ (βλ. φωτο). Για πολλά χρόνια είχε βιοποριστικό ερχόχειρο το λιβάνι. Ο Θεός να τον αναπαύσει! (Φωτογραφίες: 1η από την πανήγυρη της Μονής Εσφιγμένου, 2η, λίγες μέρες πριν την κοίμηση του και στην 3η στην σημερινή εξόδιο ακολουθία)
Εορτάσαμε και φέτος 6/19-8-2021 την Μεταμόρφωση Του Σωτήρος στο ταπεινό ησυχαστήριό Του στην Μουρτερή της Ευβοίας.
Ο 95χρονος γέρων και κτίτωρ του ιερού ησυχαστηρίου μας π. Ακάκιος.
Ευχαριστούμε τον Σεβασμιότατο Αττικής και Βοιωτίας κ.κ. Χρυσόστομο
που για μία ακόμη χρονιά μας έστειλε ιερέα!
Ευχαριστούμε τον αγαπητό μας π. Αλέξανδρο που ήρθε με χαρά
και μας λειτούργησε!
Ευχαριστούμε τους μουσικόδιδασκάλους του Σχολείου Πατριαρχική Μουσική Οδοιπορία κ. Αθανάσιο Ιωακειμίδη,
κ. Αναστάσιο Βλάχο καθώς επίσης και τον
κ. Χρυσοβαλάντη Βάχο που έψαλαν τους μουσικούς ύμνους καθώς και τα λειτουργικά της
εορτής (εσπερινού και όρθρου).
Τέλος ευχαριστούμε όλους τους εν Χριστώ αδελφούς που ήρθαν
να εορτάσουν μαζί μας.
Χρόνια Πολλά σε όλους! Βοήθειά μας η Μεταμόρφωση Του Σωτήρα μας!
Στη δημιουργία του κόσμου ο Θεός είπε: «ποιήσωμεν
ἄνθρωπον
κατ᾿
εἰκόνα
ἡμετέραν
καὶ
καθ᾿ὁμοίωσιν»
(Γεν.1, 26). Η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο εκδηλώνεται στις νοητικές του
ικανότητες, στην εξουσία του πάνω στη φύση, στην ισχύ του, στην δυνατότητά του
να δημιουργεί. Η ομοίωση του Θεού εκφράζεται με τις ηθικές του τελειότητες, τις
πνευματικές του αναζητήσεις, τη δυνατότητα να φτάσει στην αγιότητα.
Η εικόνα και η ομοίωση του Θεού, σύμφωνα με τα οποία
δημιουργήθηκαν οι πρωτόπλαστοι, εκφράζονταν πλήρως σε αυτούς, πριν από την
πτώση. Η αμαρτία διέφθειρε και το ένα και το άλλο, αν και δεν τα στέρησε
τελείως από τον άνθρωπο.
Στον άνθρωπο έμεινε ο νους και όλα τα άλλα, τα οποία
ήταν εικόνα του Θεού. Για να τα αναπτύξουμε, όμως, πρέπει να καταβάλλουμε
μεγάλες προσπάθειες, με τις οποίες αποκαθίσταται σε πολύ μικρό βαθμό αυτό που
διέθεταν με πληρότητα οι προπάτορές μας. Στον άνθρωπο έμεινε, ως ένα βαθμό, η
τάση του να φτάσει στο καθ΄ομοίωση του Θεού, αν και μερικές φορές πέφτει τόσο
που να μην μπορείς να τον αναγνωρίσεις.
Για να επιστραφεί στον άνθρωπο η πρωτόπλαστη
εγγύτητα στον Θεό, κατέβηκε στη γη και ενσαρκώθηκε ο Υιός του Θεού. Έλαβε πάνω
Του όλη την ανθρώπινη φύση, έγινε σε όλα άνθρωπος, εκτός της αμαρτίας. Ήρθε για
να ανακτήσει το δημιουργηθέν κατ΄εικόνα του Θεού κάλλος μας. Ναι μεν, ο Θεός
δημιούργησε κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσή Του τον άνθρωπο, που μέχρι τότε δεν
υπήρχε, και ναι μεν, ο άνθρωπος δεν συμμετείχε με κανένα τρόπο στη δημιουργία
του, όμως, για την ανάκτηση της πρώτης εικόνας απαιτείται η συμμετοχή και του ίδιου
του ανθρώπου. Ο άνθρωπος πρέπει να τείνει προς την τελειότητα, έτσι ώστε με τη
χάρη και τη βοήθεια του Θεού να την αποκτήσει. Ο Κύριος έδειξε, με τη
διδασκαλία Του, το δρόμο προς την τελειότητα. Με το παράδειγμά Του το έδειξε.
Αυτός είναι ο δρόμος της ηθικής τελειοποίησης, της αυταπάρνησης, της
ετοιμότητας για να αποβάλει κάποιος κάθε τι το αμαρτωλό. Η αμαρτία μπήκε πολύ
βαθιά στην ανθρώπινη φύση, σαν να έγινε ένα με αυτήν. Ο άνθρωπος γεννιέται με
τους βλαστούς της αμαρτίας και η απελευθέρωσή του από αυτήν είναι κάτι σαν πάλη
με τον εαυτό του. Γι΄ αυτό, αυτή η πάλη είναι βασανιστική. Όμως, είναι αναγκαία
για να πλησιάσουμε στον Θεό. Ο Χριστός εἶπε:
«εἴ
τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν,
ἀπαρνησάσθω
ἑαυτὸν
καὶἀράτω
τὸν
σταυρὸν
αὐτοῦ
καὶἀκολουθείτω
μοι» (Μτ 16, 24). Ο Σταυρός που πρέπει να πάρει κανείς είναι ακριβώς αυτή η
πάλη με τις αδυναμίες, τα κακά και την αμαρτία μας.
Καθώς απελευθερώνεται βαθμιαία από αυτά, ο άνθρωπος
πλησιάζει στον Θεό, κατ΄ εικόνα του οποίου είχε δημιουργηθεί. Δεν υπάρχουν στον
άνθρωπο αρκετές δυνάμεις για αυτό, αλλά τον βοηθάει η χάρη του Θεού, που
δίνεται από τον Θεό μέσα από την Εκκλησία, την οποία δημιούργησε ο ενσαρκωμένος
Υιός του Θεού. Για αυτό και ενσαρκώθηκε: για να ανακτήσει ξανά την πεπτωκυΐα
εικόνα Του. Στο Όρος Θαβώρ, ο Χριστός έδειξε την ομορφιά και τη δόξα της
Θεότητας Του, για να ξέρουν οι απόστολοι, και μέσα από αυτούς και όλη η
οικουμένη, καθ΄ ομοίωση Ποιού είναι ο άνθρωπος και προς τι πλησιάζει, όσο
ανεβαίνει πνευματικά. Όσο καθαρίζεται ο άνθρωπος από την αμαρτία και όσο
πλησιάζει στον Θεό, όλο και πιο πολύ αντικατοπτρίζεται σε αυτόν η δόξα του
Θεού. Γι΄ αυτό λέμε ότι οι Άγιοι έγιναν όμοιοι με τον Θεό. Όπως στον καθρέφτη,
η δόξα του Θεού αντανακλάται στην ψυχή τους, γεμίζοντάς την με λάμψη. Όταν
τελειώνει ο επίγειος αγώνας, επισφραγίζεται το τελικό επίπεδο της ομοίωσης,
ανάλογα με το που έφτασε ο καθένας. Όταν έρθει η αιώνια Βασιλεία, θα αναστηθούν
όλοι οι άνθρωποι, οι ψυχές θα ενωθούν με τα σώματά τους, και «τότε οἱ
δίκαιοι ἐκλάμψουσιν
ὡς
ὁἥλιος
ἐν
τῇ
βασιλείᾳ
τοῦ
πατρὸς
αὐτῶν»
(Μτ. 13, 43), όπως είπε ο Ίδιος ο Χριστός με το στόμα Του.
Ένας αγαθός λευίτης της Εκκλησίας μας
εξεδήμησε προς Κύριον το πρωί της Πέμπτης, αφήνοντας πίσω του όνομα αξίου
κληρικού, ο οποίος φερωνύμως τίμησε τον Θεό και τιμήθηκε από Εκείνον. Πρόκειται
για τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη π. Τιμόθεο Βλάχο, εφημέριο επί ολόκληρη
τεσσαρακονταετία του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαλκίδος.
Ο μακαριστός π. Τιμόθεος, κατά κόσμον Γεώργιος Βλάχος, γεννήθηκε
στον Αυλώνα Αττικής την 1/8/1949 από ευσεβείς γονείς, τον Αθανάσιο και την
Δέσποινα, η οποία μετά το Αγγελικό Σχήμα μετονομάσθηκε Φιλικιτάτη Μοναχή. Οι
γονείς του κατάγονταν από την πολύπαθη και μαρτυρική Μικρασία και φρόντισαν να
αναθρέψουν τον υιό τους και τα υπόλοιπα τρία παιδιά τους σύμφωνα με τις
υποδειγματικές αρχές της Ορθόδοξης Ανατολής.
Με το πέρας των εγκυκλίων σπουδών του, ο Γεώργιος σπούδασε σε
τεχνική σχολή μηχανικών. Ακολούθως, εργάσθηκε για λίγα έτη επί του γνωστικού
αντικειμένου του, έως ότου ήλθε το «πλήρωμα του χρόνου». Η Αγάπη του για τον
Θεό και ο πόθος του για απόλυτη αφιέρωση στον αμπελώνα της Εκκλησίας έγινε
γεγονός. Διάκονος χειροτονήθηκε στις 16/02/1980 στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του
Σωτήρος Κυψέλης και Πρεσβύτερος την επομένη στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της
Θεοτόκου Χαλκίδος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και Δημητριάδος
κυρό Μάξιμο. Εγκαταστάθηκε στον ως άνω Ιερό Ναό όντας συνεφημέριος του π.
Ιωάννη Φράγκου, μετά την εκδημία του οποίου ο μακαριστός π. Τιμόθεος παρέμεινε
στην ενορία για το υπόλοιπο της ζωής του.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι με την ανάληψη των νέων του καθηκόντων
στον Ναό της Ευαγγελίστριας, ο πάντοτε πρόθυμος και εργατικός π. Τιμόθεος
βοήθησε καταλυτικά στην ανέγερση του, εκτελώντας χρέη κτίστη. Επίσης, για
κάποιο διάστημα, όταν η Εκκλησία δεν είχε νεωκόρο, είχε αναλάβει εκείνος και
αυτό το διακόνημα.
Ως πνευματικός πατέρας, ο αοίδιμος Αρχιμανδρίτης προσέλκυσε στο
πετραχήλι του πλήθος πιστών εκ Χαλκίδος και αλλαχόθεν. Ομολογουμένως, άφηνε
στην άκρη τα προσωπικά του προβλήματα και μεριμνούσε για την αντιμετώπιση των
προβλημάτων των πνευματικών του τέκνων, απαλύνοντας τον πόνο τους και
κατευθύνοντας τους στο θέλημα του Θεού.
Με τη συνδρομή της ηρωικής αδελφής του, κας. Μαγδαληνής Βλάχου, επί
των ημερών της εφημερίας του οργανώθηκαν τα κατηχητικά σχολεία του Ναού, η
δράση των οποίων αποτελεί λίαν αξιόλογη προσθήκη στα εφόδια του για τον Ουρανό.
Τα τελευταία έτη της ζωής του ο π. Τιμόθεος αντιμετώπισε αγογγύστως
σοβαρή ασθένεια. Από δε την περσινή ημέρα της Υψώσεως του Σταυρού η κατάσταση
της υγείας του επιδεινώθηκε σημαντικά με αποτέλεσμα την διακοπή των εφημεριακών
του καθηκόντων.
Σήμερα το πρωί, στον Ιερό Ναό που ο π. Τιμόθεος
αόκνως υπηρέτησε επί τεσσαρακονταετία, τελέσθηκε η εξόδιος ακολουθία του,
προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Προκαθημένου της Εκκλησίας μας, Αρχιεπισκόπου
Γ.Ο.Χ. Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Καλλινίκου με τη συμμετοχή των
Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γεροντίου, του Ποιμενάρχου
μας, Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου, Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου, του
Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος, κληρικών και πλήθους πιστών.
Με το πέρας της κατανυκτικής ακολουθίας επικήδειο λόγο εκφώνησε ο
Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, σκιαγραφόντας την προσωπικότητα του μακαρίου
ανδρός και εστιάζοντας ιδιαίτερα στο πράον του χαρακτήρος του, με το οποίο
κατάφερε να κερδίσει για τον Κύριο ακόμη και τις πιο σκληρές καρδιές. Ιδιαίτερα
τόνισε ότι το παράδειγμα του πρέπει να ακολουθήσει κάθε κληρικός προς δόξαν
Θεού και της Εκκλησίας.
Ακολούθως, εκπροσωπώντας το εκκλησιαστικό συμβούλιο και την
οικογένεια, επικήδειο εκφώνησε ο ανεψιός του μακαριστού Αρχιμανδρίτου, κ.
Αναστάσιος Βλάχος, τονίζοντας την στήριξη που προσέφερε σε όσους τον πλησίαζαν,
πάντοτε με το χαμόγελο που πήγαζε από την ακλόνητη ελπίδα του στον Αναστάντα
Θεό. Επίσης, μίλησε ο έτερος ανεψιός του εκλιπόντος, κ. Αθανάσιος Βλάχος, ενώ
εκ μέρους της αδελφής του, κας. Μαγδαληνής εκφράστηκαν ευχαριστίες προς τους
προσελθόντας κληρικούς και λαϊκούς.
Ακολούθησε η ταφή του μακαριστού στην Ιερά Μονή
Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Βαρνάβα, όπου οικείοι, φίλοι και πνευματικά του τέκνα
τον προέπεμψαν στην τελευταία επί γης κατοικία του.
Ύστερα από τριετή μάχη με τον καρκίνο αναπαύθηκε εν
Κυρίω ο π. Τιμόθεος Βλάχος, εφημέριος επι 40 έτητου ιερού ναού Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Χαλκίδος.
Όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά, ως λειτουργό και ως
πνευματικό μας πατέρα πολύ αναπαυθήκαμε από την εν Χριστώ αγάπη του και
αφοσίωσή του στο λειτούργημα που είχε αναλάβει. Σίγουρα του ταιριάζουν τα λόγια
του Οσίου Νικήτα Στηθάτου: «Εκείνος που έχει την αγάπη, δε φθονεί από ζήλεια,
δεν περιαυτολογεί σαν ένας επηρμένος και αυθάδης, δεν αλαζονεύεται απέναντι σε
κανένα, δεν ασχημονεί κάνοντας απρέπειες κατά του πλησίον. Δε ζητεί μόνο το
δικό του συμφέρον, αλλά και του πλησίον. Δεν εξάπτεται εναντίον εκείνων που τον
λυπούν, και αν πάθει κανένα κακό από άλλον, δεν το λογαριάζει. Δεν χαίρεται
όταν, αυτοί που αγαπά, βρίσκονται στο άδικο, ενώ χαίρεται μαζί τους όταν
βρίσκονται στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Ανέχεται όλα τα λυπηρά που του
έρχονται. τα πιστεύει όλα, από απλότητα και ακακία. Ελπίζει ότι θα αποκτήσει
όλα όσα μας έχει υποσχεθεί ο Θεός. Υπομένει κάθε πειρασμό, χωρίς να ανταποδίδει
κακό στο κακό. Γενικά, ποτέ δε χάνει την αγάπη προς τον πλησίον ο εργάτης της
αγάπης(Α΄ Κορ. 13, 4-8)».
Προσωπικά είχα την ευλογία να δεχτώ την πιο ζεστή «αγκαλία»
από εκείνον και την θεοφιλή οικογένειά του που έχω νιώσει σε όλη μου την ζωή!
(δεν είμαι ο μόνος).
Από όταν ήμουν λαϊκός μέχρι που έγινα μοναχός.
Ο πόνος μεγάλος του χωρισμού. Αλλά η ευλογία της
μαθητείας στην εν Χριστώ ζωή κοντά του υπερβαίνει τον πόνο, όσο η χαρά της Αναστάσεως Του
Κυρίου μας την Σταύρωσή Του.
Θα ζεί μέσα στις καρδιές μας και στις αναμνήσεις
μας.
Ευχόμαστε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δια πρεσβειών
της Παναχράντου Μητρός Του να τον ανάπαυση και να δώσει κουράγιο και δύναμη
στους οικείους του και στα πνευματικά του παιδιά.
Σε ευχαριστώ γλυκύτατεπατέρα Τιμόθεε, εργάτα της αγάπης, για όλα!
Το Άγιο Όρος είναι ένας τόπος μυστηρίου, που μιλάει
πολύ έντονα η σιωπή, δηλ. αυτή η ίδια η αιωνιότης, αφού η σιωπή είναι η γλώσσα
του μέλλοντος αιώνος.
Όπως οι άγιοι Άγγελοι, έχουν μια μεγάλη ακατανόητη
για μας νοερά δύναμη, που μεταδίδουν τα θεία νοήματα ο ένας στον άλλο (Μ.
Βασίλειος), έτσι και οι επίγειοι Άγγελοι, που ζουν στο Άγιο Όρος και
συναγωνίζονται τους ουρανίους και ασωμάτους στην ζωή και την προσευχή, έχουν
μια άλλη δύναμη για να μεταδώσουν αυτά που ζουν.
Και αυτή είναι η σιωπή, η οποία, ιδίως στο Όρος,
είναι η ευγλωτότερη ρητορεία, μια «σιωπώσα παραίνεσις». Εκεί δε μιλούν πολύ,
αλλά ζουν «εν σιωπή» τα μυστήρια του Θεού, βιώνουν την αποφατική εμπειρία της
Ορθοδόξου Θεολογίας.
Με τη σιωπή ακούν τη φωνή του Θεού και αποκτούν την
αρετή. Κατά τον Άγιο Συμεών το νέο Θεολόγο «οδός ταχεία προς ανάληψιν αρετής η
σιωπή έστι τοις εισαγωγικοίς των χειλέων και η μύσις των οφθαλμών και των ώτων
η κώφευσις».
Η σιωπή των μοναχών σε διδάσκει.
Διαβάζουμε στο Γεροντικό : «Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος
πήγε κάποτε στην σκήτη. Συνάχθηκαν όλοι οι αδελφοί και λέγουν στον αββά Παμβώ :
Πες ένα λόγο στον πάπα για να ωφεληθεί. Τους αποκρίνεται ο γέρων : «Αν δεν
ωφελείται με την σιωπή μου, ούτε με τον λόγο μου πρόκειται να ωφεληθεί». Στο
Άγιον Όρος πρέπει να πας με την πρόθεση να ωφεληθείς με την σιωπή.
Αν ξέρεις να διδάσκεσαι έτσι, τότε όλα θα σου
μιλήσουν. Οι σιωπηλές μορφές των μοναχών, τα σπήλαια των ερημιτών, τα
κατανυκτικά μοναστήρια, η φύση και τα άψυχα αντικείμενα θα σου πουν πολλές
ιστορίες και θα σου μεταγγίσουν υπέροχες διδασκαλίες. Μ’ αυτό τον τρόπο ολόκληρο
το Άγιον Όρος διαλέγεται «εν σιωπή».
Μερικές όμως φορές μιλούν και τότε ωφελούν γιατί
έχουν βίον καλόν. Και «βίος (καλός) άνευ λόγου μάλλον ωφελείν πέφυκε ή λόγος
ένευ βίου (καλού). Ο μεν γαρ και σιγών ωφελεί, ο δε και βοών ενοχλεί. Ει δε και
λόγος και βίος συνδράμοιεν, εν φιλοσοφίας απάσης αποτελούσιν άγαλμα» (Ισίδωρος
Πηλουσιώτης). Επειδή έχουν βίον άγιον και έχουν γίνει κιθάρες του Αγίου
Πνεύματος και «μυστικαί σάλπιγγες» της Αγίας Τριάδος (Αγάπης, Λόγου, Σοφίας),
γι’ αυτό και όταν μιλούν οπωσδήποτε ωφελούν. Έχουν «ρήματα» να πουν, γιατί
έχουν άφθονες πράξεις.
Και λέγουν τα «ρήματα» όταν ερωτηθούν. Είναι γνωστή
από τα Πατερικά βιβλία η ερώτηση: «Αββά, ειπέ ρήμα πως σωθώ». Ρήμα ονομάζεται
στην γλώσσα της ερήμου «ο εκστομιζόμενος και αυθεντικός» λόγος που βγαίνει από
την καρδιά του ερημίτου σαν γέννημα του Αγίου Πνεύματος και ο ερωτών τον
δέχεται σαν προϊόν της Χάριτος, χωρίς να τον επεξεργαστεί λογικά. Του είναι
απαραίτητος αυτός ο λόγος από τον Πνευματικό Πατέρα για να ζήσει.
Το ρήμα επομένως βγαίνει από θεοφιλή ψυχή, που έχει
τρωθεί από τον Θείο έρωτα. Όπως η Παναγία εκ Πνεύματος αγίου συνέλαβε τον Λόγο
του Πατρός και έτεκε τον Θεάνθρωπο Ιησού και επομένως έγινε η «χαρά όλης της
δημιουργίας», έτσι και οι Πατέρες, λόγω της καθαρότητος, συνέλαβαν τον λόγο και
τον μεταδίδουν σ’ εκείνους που διψούν και γίνονται η χαρά τους…..
«Πλησίασαν κάποιοι αδελφοί τον αββά Φήλικα, έχοντας
μαζί τους λαϊκούς. Και τον παρακάλεσαν να τους πει κάτι ωφέλιμο. Αλλά ο γέρων
σιωπούσε. Αφού δε πολύ τον παρακάλεσαν, τους είπε : «Λόγο θέλετε να ακούσετε;»
Του απαντούν : «Ναι αββά». Είπε λοιπόν ο γέρων : «Τώρα πλέον δεν υπάρχει λόγος.
Όταν ρωτούσαν οι αδελφοί τους Γέροντες και έκαναν
ότι εκείνοι τους έλεγαν, ο Θεός έδινε από πάνω την Χάρι, πως να μιλήσουν. Τώρα
όμως, επειδή ρωτούν μεν, αλλά δεν κάνουν όσα ακούνε, ο Θεός πήρε την Χάρι του
Λόγου από τους Γέροντες. Και δεν βρίσκουν τι να πουν, μια και δεν υπάρχει
εκείνος όπου θα τα έκανε». Και ακούοντας αυτά οι αδελφοί στέναξαν και είπαν :
«Προσευχήσου για μας Αββά» (Γεροντικό).
Στο παράδειγμα αυτό φαίνεται ότι ο Λόγος είναι
φωτισμός της Χάριτος. Η Χάρι φωτίζει καθαρούς και αγίους ανθρώπους και
«σαρκώνει» την ζωή σε λόγια. Επίσης ότι λέγεται ανάλογα με την δίψα αυτού που
ερωτά και ακόμη ότι οι μοναχοί γνωρίζουν να «συντρείβουν» προς το αγαθό και την
πιο ψυχρή καρδιά, έστω και με τον διακριτικό έλεγχο.
Όταν λοιπόν τους ρωτήσεις με απλότητα, ταπείνωση και
προθυμία να εφαρμόσεις, τότε θα ακούσεις τις «ελλάμψεις» της Χάριτος. Λόγια
απλά, ταπεινά, γεμάτα όμως σοφία και Χάρι. Λόγια «χαριτωμένα».
Επισκέπτεσαι το Άγιον Όρος με την πρόθεση να
διδαχθείς περισσότερο με την σιωπή και λιγότερο με τον λόγο.
Οι ερημίτες αγιορείτες μοναχοί, τα ερημικά αυτά και
τόσο μελωδικά πτηνά, βιώνουν την Ζωή. Κολυμπούν μέσα στον Παράδεισο. Αυτοί
είναι πραγματικά «θεωμένοι», που ζουν όλη την ζωή του Χριστού «εν οστρακίνοις
σκεύεσιν», μέσα δηλαδή σε σώματα ταλαιπωρημένα από την άσκηση και την διακονία.
Εκεί βλέπει κανείς την , ας την ονομάσουμε, έμπρακτη θέωση και όχι την
θεωρητική, που την διδάσκουν οι άγευστοι της Θεολογίας…
Ζουν την πίστη και τα έργα. Γιατί ομολογουμένως η
πίστη χωρίς τα έργα είναι φαντασία και τα έργα χωρίς την πίστη είναι
ειδωλολατρεία. Πάνω στα τραχύτατα σώματά τους (αφού εξαφάνισαν τον κόσμο με τις
υποκριτικές ευγένειες) είναι αποτυπωμένη η Χάρι του Θεού και η μορφή του
Χριστού. Ο χορός των αγίων ασκητών «το παρα φύσιν διέφυγε, το κατά φύσιν
διέσωσε και των υπέρ φύσιν ηξίωται χαρισμάτων» (Αγ. Νικόδημος).
Δειλινό στο Όρος
Ο ήλιος έπεφτε στην δύση. Τα πρωϊνά του Όρους είναι
μυρωμένα, μαγεμένα. Το σκοτάδι της νύκτας διαλύεται, ενώ οι μοναχοί βρίσκονται
στα Καθολικά των Ιερών Μονών, λέγοντας το «Δόξα σοι τω δείξαντι το φως…». Το
διώχνουν θα έλεγε κανείς οι γλυκύτατες μελωδικές φωνές, τα κλυκόηχα κτυπήματα
των σημάντρων και τα ζεστά κτυπήματα των ταλάντων.
Αλλά και τα απογευματινά στο Όρος είναι γεμάτα
γαλήνη. Πέρασε μια μέρα πάλης και η νύκτα τώρα απλώνει το πέπλο της, μέσα στο
οποίο ο μοναχός θα κρύψει πολλούς αγώνες, άφθονα δάκρυα και πολλές πνευματικές
ασκήσεις. Πέφτει ο ήλιος, αλλά ο ήλιος που υπάρχει στην καρδιά των ασκητών δεν
σβήνει. Μια διαρκής φωτόλουστη μέρα υπάρχει στην ολοκάθαρη καρδιά τους, χωρίς
τα σύννεφα των παθών. Ω τα δειλινά του Όρους!
Δειλινά γεμάτα «μαγεία», γεμάτα Χάρι, τυλιγμένα στη
σιωπή.
Μετά τον εσπερινό μερικοί αθλητές, με αργές
κινήσεις, με πρόσωπο σκυμμένο στην γη, βγαίνουν από τα καθολικά των Ιερών Μονών
ή από τα μικρά εκκλησάκια των σπιτιών τους έξω στην φύσι για να ξεκουραστούν
λίγο, κάθονται σε ένα λίθινο πεζούλι και αδολεσχούν στην προσευχή, στο
γλυκύτατο όνομα του Χριστού. Θέλουν και επιμένουν να το ράψουν στην καρδιά τους
με τα χρυσά της προσευχής γράμματα.
Οι ώρες αυτές της γαλήνης, που και η φύση ηρεμεί,
που μόνο η θάλασσα μερικές φορές ακούγεται να παίζει με τα βράχια, που ο
Βασιλιάς ήλιος χρωματίζει τον ουρανό με όλα τα χρώματα, με συνεπαίρνουν. Η φύση
στο Όρος έχει μια άλλη χάρη, απαύγασμα και αυτή της προσευχής και της
αγιότητος. Ναι, η άκτιστη Χάρι περνά από την ψυχή στο σώμα κι απλώνεται μέσα
στην άλογο φύση και σε όλη την δημιουργία. Τίποτε το άγριο δεν υπάρχει εκεί ή
τουλάχιστον δεν το βλέπεις σαν άγριο….όλα είναι ήρεμα. Όλη την νύκτα και την
μέρα το Όρος φλέγεται από την προσευχή.
Και αυτή η φύση ημερεύει από τις καλλικέλαδες φωνές
των μοναχών, τα γλυκόηχα σήμαντρα και από την υπακοή! «Εδώ και ύδατα καλλίροα
και αήρ ευκραέστατος και αύρα ποντιάς, το περιέχον ημάς καταψύχουσα, άλση τε
συνηρεφή και κατάσκια πανταχόθεν και χλόη αειθαλής, την όρασιν κατατέρπουσα,
φυτών δε έιδη παντοία, ελαίαι, άμπελοι, δάφναι, μυρσίναι.
Σιγώ τάλλα, τα μεν εις τροφήν, τα δε εις τρυφήν, γης
υγιαινούσης βλαστήματα, και πτηνών στίφη καλλικελάδων, εν οις πολλή η αηδών και
ο κόσσυφος και η χελιδών, ταις φωναίς των τήδε κακείσε περιϊόντων και επ’ αδεία
μελετώντων μουσοτρόφων τούτων νεανίσκων συναμιλλώμενα» (Ευγένιος Βούλγαρις).
Δεν με έλκει πολύ η φύσις, αλλά η φύσι του Αγίου
Όρους έχει μια άλλη χάρι. Ίσως γιατί την βλέπει κανείς μέσα από την προοπτική
των θεωμένων μοναχών και φωτίζεται. Ίσως γιατί την θεωρεί όχι με το μάτι ή το
μυαλό, αλλά με την θεωμένη καρδιά. Και η καρδιά ξέρει να αγαπά και να εκτιμά.
Ίσως συντελεί πολύ η ησυχία, με όλην την σημασία της, γιατί «άφροντις βίος δια
την εις Θεόν ελπίδα φυσικώς κινεί την ψυχήν προς κατανόησιν των κτισμάτων του
Θεού» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς).
Ανάβαση στο δικό μου Θαβώρ
Δειλινό στο Όρος. Και ενώ ο ήλιος πήγαινε να
βασιλεύσει, εγώ ανέβαινα για να ανατείλω. Η δύση του ήλιου με βρήκε να ανεβαίνω
με πολύ κόπο ένα στενό και δυσκολοδιάβατο μονοπάτι προς την ….ανατολή! Εμείς με
την μικρή πίστη δυσκολευόμαστε πολύ σε τέτοιες αναβάσεις, που είναι χαρά για
τους πιστούς που έκαναν πράξη την ηρωϊκή τους απόφαση να απαρνηθούν τον κόσμο
με όλα του τα θέλγητρα και τις χαρές και αγάπησαν την άσκηση.
Ανέβαινα λοιπόν κάπου στην βόρεια πλευρά του Όρους.
Ήθελα να εφαρμόσω τον λόγο του Ιερού Χρισοστόμου : «ως έστι σοι θερμός ούτως ο
έρως (καθώς είναι θερμή ακόμη η επιθυμία σου) άπελθε προς αυτούς εκείνους τους
αγγέλους, ανάκρασον αυτόν πλέον (θέρμανε περισσότερο την επιθυμία, την αγάπη).
Ου γαρ ούτως ο παρ’ ημών λόγος δυνήσεταί σε ανάψαι,
ως η των πραγμάτων θέα».
Δεξιά και αριστερά υψωνόταν απροσπέλαστοι βράχοι με
τις κοφτερές κορυφές τους, σαν να έσχιζαν τον ουρανό, όπως και η φωνή και η ζωή
των «οικητόρων» του Όρους. Βάδιζα σκυφτός με την «ευχή» στα χείλη, την καρδιά
και τον νού, γιατί έτσι πρέπει κανείς να επισκέπτεται το αγιώνυμο Όρος, με
αισθήματα απλού προσκυνητού.
Μέσα στους βράχους, σε μικρή απόσταση από το
δρομάκι, βλέπει κανείς μερικά σπιτάκια που είναι τα κελλιά των μοναχών-ερημιτών
πατέρων. Το ένα μέσα στην σπηλιά, το άλλο προεξέχει λιγάκι και νομίζεις, καθώς
το βλέπεις, θα πέσει στην θάλασσα. Μέσα σε αυτές τις μικρές σπηλιές ζουν οι
μέλισσες οι πνευματικές, που κάνουν το γλυκύτατο μέλι της ησυχίας. Θυμήθηκα το
Δοξαστικό που συνέταξε ο άγιος Νικόδημος για τους αγιορείτας Πατέρας και άρχισα
να το ψάλλω, «Ω μελισσών θεοσύλλεκτε, ο εν οπαίς και σπηλαίοις του Όρους
καθάπερ εν σίμβλοις νοητοίς το γλυκύτατον μέλι της ησυχίας κηροπλαστήσας».
Παρόμοια κελλιά υπάρχουν και στην νότια πλευρά του Όρους στα λεγόμενα Καρούλια.
Εκεί το θέαμα είναι ασύγκριτα πιο υποβλητικό. «Επάνω στην κοκκινωπήν επιφάνειαν
των βράχων, οι οποίοι νομίζει κανείς είναι αλειμμένοι με σκωρίας, έρπουν εις
φρικτόν ύψος πλήθος κατοικιών μέχρι της οφρύος των βράχων. Άλλαι είναι σπήλαια,
των οποίων την είσοδον έφραξαν με τοίχους, αφήνοντες μόνον μικράν τινά θύρα.
Αλλού, μικρή προεξοχή του βράχου επέτρεψε εις κάποιον τολμηρόν ερημίτην να
κτίσει ολόκληρον εκκλησίδριον με τρούλλον, ένα ή δύο κελλιά και κηπάριον από
χώμα κουβαλητόν, από το οποίον αναθρώσκει θαυμάσια ανθοδέσμη από καταπράσινα
δενδρύλλια, η οποία δίδει εις το τοπίον πλέον όψιν εξωτικήν.
Το δε άσπιλον χώμα, δια του οποίου είναι χρισμένα
όλα αυτά τα κρυσφήγετα, συντελεί, ώστε να ταπαρομοιάζει κανείς με φωλεάς
γλάρων. Οι ασκηταί συγκοινωνούν μεταξύ των με ακροσφαλή μονοπάτια, τα οποία δεν
δικρίνονται εκ της θαλάσσης. Αλλά η αναρρίχησις είναι απόφασις πολύ τολμηρά.
Υπάρχουν πολλοί εξ’ αυτών των ασκητών, οι οποίοι επί έτη δεν εξήλθον εκ του
στενού προαυλίου των. Δια τούτω εις τα ευρυχωρότερα από αυτά τα ασκητήρια
υπάρχουν και μικρά νεκροταφεία και εντός των σπηλαίων κοιμητήρια, , όπου
φυλάσσονται τα οστά των αδελφών, επί δε του μετώπου εκάστου κρανίου είναι
χαραγμένο το όνομά του και η ημερομηνία καθ’ ήν εκοιμήθη» (Φώτης Κόντογλου).
Εγκατεσπαρμένοι δεξιά και αριστερά βρίσκονται αυτοί οι πνευματικού γλάροι, τα
περιστέρια του ουρανού, που ζουν τον Θεό και ανέρχονται μέχρι τρίτου ουρανού.
Αυτό το θέαμα παρατηρεί και όποιος ανεβαίνει εκείνο
το στενό μονοπάτι της βόρειας πλευράς του Όρους, που ανέβαινα εκείνο το
δειλινό.
Και τον συγκλονίζει σύγκορμα. Αισθάνεται κοντά του
την Χάρι του Θεού, που τον δροσίζει, αλλά και τον κατακαίει σαν την
«καταφλεγόμενη και μη καιομένην» βάτο του Μωϋσέως. Η θύμησι του φέρνει σκηνές
από προγενέστερους Πατέρας, που πέρασαν από τον τόπο εκείνο και τώρα κοιμούνται
ήσυχα και ήρεμα, περιμένοντας την αρχαγγελική φωνή και την έλευση του Νυμφίου
που θα νυμφευθούν και ομολογουμένως του αποκόπτει την καρδιά από τον κόσμο μ’
όλα τα καλά του.
Μια ολόκληρη ζωή εδώ αγωνίστηκαν για να ειρηνεύσουν και ειρήνευσαν.
Τώρα αναπαύονται στους κόλπους του Αβραάμ. Η φωνή
του Χριστού «ουκ απέθανε αλλά καθεύδει» αντηχεί δυνατά σε εκείνους τους
απόμερους χώρους.
Ανέβαινα με σκέψεις και αισθήματα αλλοιώτικα. Η
ησυχία ήταν ο κανόνας της περιοχής. Κάπου – κάπου ακούς μικρά αγριοπούλια να
πετούν και να φωνάζουν ή και αηδόνια να κελαϊδούν. «Ο Άθως αηδόνας τρέφει
πολλάς και καλάς» (Αγ. Νικόδημος). Κάπου-κάπου ακουγόταν ένα δυνατό κτύπημα.
Καθώς προχωρούσα έφτασα σε ένα μικρό σπιτάκι και εκεί είδα έναν γαλήνιο ερημίτη
να αγωνίζεται να σπάσει έναν μεγάλο βράχο.
-Ευλογείτε, Γέροντα, του είπα.
-Ο Κύριος, απάντησε.
Αυτός είναι ο χαιρετισμός του Όρους. Όταν ζητάς
ευλογίες σου απαντούν, ο Κύριος (να σ’ ευλογήσει). Γνωρίζουν καλά την σημασία
του Χριστού για την πνευματική ζωή. Ξέρουν και την ιδική τους αδυναμία. Ο
Κύριος είναι ο πόθος τους και η νοσταλγία. Το όνομά Του συχνά επαναλαμβάνουν,
αφού ζουν την παρουσία Του. Αυτό είναι «συγκοιταζόμενος, συνανιστάμενος,
γλυκαίνων και ευφραίνων την καρδίαν τη παρακλήσει του Αγίου Πνεύματος».
-Τι κάνετε εκεί Γέροντα;
-Να, παιδί μου. Προσπαθώ να σπάσω αυτόν τον βράχο,
για να κάνω μια μικρή δεξαμενή και να συγκεντρώσω το βρόχινο νερό, για να πίνω
λιγάκι. Πέρυσι υπέφερα πολύ από την δίψα.
-Μα είναι πολύ δύσκολη εργασία! Και μάλιστα με την
έλλειψη των κατάλληλων εργαλείων.
-Τι να κάμω; Αφού το σώμα έχει την ανάγκη του νερού.
Ο Θεός θα με βοηθήσει. Τίποτε να μην έχουμε εδώ στην έρημο, αλλά λίγο νεράκι
είναι απαραίτητο. Πέρασε μέσα στο κελλί για να μας το ευλογήσεις!
Να ευλογήσω εγώ το κελλί του ευλογημένου, σκέφτηκα!! Ο ρυπαρός τον κεκαθαρμένο!
Μπήκα διακριτικά, με πολύ σεβασμό μέσα στο κελλί.
Στο κελλί ενός ερημίτου μπαίνεις με δέος σαν σε χώρο μυστηρίου. Ήταν
ακαθάριστο, απεριποίητο. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες για τον πνευματικό
αθλητή. Που υπάρχει ώρα για τέτοιες δουλειές! Μου έφερε λίγο νερό και ένα
λουκούμι, δείγματα της αγάπης του. Πράγματι εκεί στην έρημο καταλαβαίνεις την
άδολη και ειλικρινή αγάπη. Μέσα σε ένα μικρό δίσκο με το λίγο νερό και το μικρό
γλυκό υπάρχει ολόκληρη η καρδιά του μοναχού!
Σου προσφέρει τα πάντα.
-Από τον κόσμο έρχεσαι ;
-Ναι.
-Τι γίνεται ο κόσμος ;
Είναι μια συνηθισμένη ερώτηση, που ακούς στο Όρος.
Αυτήν την φορά όμως έχει μεγάλη σημασία. Γιατί ο ερωτών μοναχός έχει πενήντα
χρόνια που έφυγε από τον «δυσώνυμο» κόσμο και δεν ξαναγύρισε. Επίσης γνωρίζει
καλά ο ασκητής, τι θα πει κόσμος. Είναι το κτίσμα του Θεού, που συγχρόνως
γίνεται και απάτη του πονηρού.Μήπως με τα κτίσματα δεν ξεγέλασε ο Σατανάς και
τον Αδάμ ; Πόσοι από μας δεν παθαίνουμε το ίδιο;
-Ο κόσμος, Γέροντα, ξέφυγε πολύ από τον Θεό, δεν Τον
θυμάται καθόλου και ούτε ζει θεοπρεπώς. Άδειασαν οι Εκκλησίες και γέμισαν όλα
τα στέκια του διαβόλου. Έφυγε από τους πνευματικούς και γέμισε τα ψυχιατρεία.
Έχει άγχος από τις δουλειές και οι αασχολήσεις του είναι όλες γήϊνες.
Σήμερα έχουμε εκλογές, αύριο πτώση της κυβερνήσεως,
μεθαύριο συνέδρια κ.λ.π. Ώρες ολόκληρες παρακολουθούν τις προβολές του Σατανά,
που τους αποκοιμίζουν και δεν βλέπουν την ζωή των Αγίων….
-Ω ο ταλαίπωρος κόσμος, είπε ο άγιος ασκητής. Τον
κυβερνά ο σατανάς! Φέρνει καθημερινά περιπτώσεις και γεγονότα για να του κλέβει
το ενδιαφέρον για την ενθύμιση του Ιησού. Να παύσει να βλέπει τον εαυτό του και
τις εσωτερικές του πληγές. Αντικείμενο του ενδιαφέροντος να είναι οι άλλοι και
όχι ο εαυτός του. Αυτή η φυγή δημιουργεί και το άγχος που είπατε προηγουμένως.
Ο Αδάμ αμάρτησε, κρύφτηκε, έφυγε από τον Θεό και
ήλθαν έπειτα όλα τα δεινά. Το ίδιο κάνουν και οι άνθρωποι. Προσεύχομαι εκτενώς
για την σωτηρία όλου του κόσμου. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και τον κόσμο
σου».
Όλη την νύκτα προσεύχομαι για να τον λυπηθεί ο Θεός.
Αυτή είναι η αποστολή μας σ’ αυτή την ταραγμένη εποχή. Σ’ εμάς έπεσε ο κλήρος
να γίνουμε μάρτυρες…
Πολλά μου είπε ο ασκητής εκείνος. Τέτοιες σοφίες θα
ακούσεις σε κάθε σου βήμα σαν επισκεφτείς το Όρος. Τον ευχαρίστησα, ζήτησα την
ευχή του, τον παρακάλεσα να με θυμάται στις προσευχές του και βγήκα σκεπτικός
από το κελλί, που είναι τώρα ο τάφος του, αλλά από εκεί θα αναστηθεί στην
αληθινή ζωή.
Πηγή: Περιγραφή του Αγίου Όρους από το βιβλίο «ΜΙΑ
ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ» Εκδόσεις Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου
Ακραίφνιου-Κοκκίνου
