Πως μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό;

Διάκος Αγαθόνικος (κατόπιν π. Ακάκιος) στο κελί του στην Ι.Μ. Μεγάλου Σπηλαίου περίπου το 1959

«Εγγίσατε τω Θεώ, και εγγιεί υμίν. Καθαρίσατε χείρας αμαρτωλοί και αγνίσατε καρδίας, δίψυχοι» (Ιακ. 4, 8).

 Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο χωρίο, αγαπητοί μου αυτό, είναι πάρα πολύ ωραίο χωρίο. Ότι έχει σχέση που μπορεί κανείς να είναι κοντά στον Θεό είναι πολύ ωραίο. «Εγγίσατε τω Θεώ, και εγγιεί υμίν». Πλησιάσετε το Θεό και θα σας πλησιάσει. Αυτό το πλησίασμα πως θα γίνει; Εμείς είμεθα εδώ εις την γη. Ο Θεός είναι στον ουρανό. Είναι τοπικό αυτό το πλησίασμα; Δηλαδή πρέπει να μικρύνουμε την απόσταση να πλησιάσουμε προς τον Θεό; Όχι, αγαπητοί μου, ο Θεός είναι πανταχού παρών. Δεν πρόκειται περί τοπικής προσεγγίσεως, αλλά περί τροπικής προσεγγίσεως. Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να προσεγγίσουμε γιατί ο Θεός είναι δίπλα μας. Αυτός ο τρόπος που πρέπει να βρούμε να προσεγγίσουμε είναι ποικίλος.

Ο πρώτος τρόπος είναι η προσευχή. Όταν κανείς προσεύχεται προσεγγίζει τον Θεό. Και αν κάνει μία καλή προσευχή, τότε προσεγγίζει πάρα πολύ τον Θεό. Τον προσεγγίζει τόσο πολύ, ώστε να αισθάνεται ότι ο Θεός, επιτρέψατέ μου να πω αυτή τη φράση, τη λέξη, χοροπηδάει μέσα μας. Χοροπηδάει δηλαδή αισθανόμαστε τόσο ζωντανή τη δική Του την παρουσία.

Μετά, αγαπητοί μου, από την προσευχήν άλλος τρόπος προσεγγίσεως του Θεού είναι η τήρηση των εντολών του Θεού. Όταν κανείς τηρεί τις εντολές του Θεού, τότε προσεγγίζει τον Θεόν.

Ένας τρίτος τρόπος προσεγγίσεως είναι όταν εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στο Θεό για όλες Του τις ευεργεσίες. Είναι μεγάλο κεφάλαιο αυτό, η ευγνωμονούσα ψυχή. Όταν κάποτε αισθανθείτε ότι ο Θεός σας ευεργέτησε και Του λέτε το ευχαριστώ σας και ανά πάσα στιγμή αισθάνεστε την ευεργεσία, αισθάνεστε πάλι τον Θεό μέσα σας. Αισθάνεστε αυτήν την προσέγγιση του Θεού, είναι μεγάλο πράγμα αυτό. Αλλά εάν όμως δεν περιοριστούμε μόνο στις ευεργεσίες που μας κάνει αυτές τις προσωπικές, μία θεραπεία από μία αρρώστιά μας ή διευθέτηση μίας υποθέσεώς μας, αλλά γενικές ευεργεσίες, όπως είναι η σωτηρία, όπως είναι όλη η Δημιουργία που μας έδωσε, όπως είναι αυτή η Βασιλεία Του. Όταν κανείς όλα αυτά τα πράγματα μπορεί να τα λογαριάζει, αισθάνεται μέσα του περίφημα, αισθάνεται προσέγγιση στον Θεόν. Είναι μεγάλο πράγμα να είναι κανείς ευγνώμων στον Θεό με την ευρεία σημασία της λέξεως και για κάθε τι ευρύ όχι μόνο για προσωπικά του θέματα.

Ακόμη, ένα τέταρτο σημείο είναι όταν αρχίσουμε να κατανοούμε τη σοφία του Θεού και την πρόνοιά του. Όταν κανείς μελετάει τη δημιουργία, που βλέπει κανείς τόσο έκδηλη τη σοφία μέσα στη δημιουργία, αλλά και τη φροντίδα του Θεού μέσα στη δημιουργία, και όταν ακόμη βλέπει την κατεξοχήν σοφία του θεού που είναι η Ενανθρώπισης. Και την κατεξοχήν πρόνοια του Θεού που είναι η φροντίδα Του για τη σωτηρία μας, τότε, όταν αυτά τα πράγματα τα νοιώθει, πάλι προσεγγίζει τον Θεό. Το αισθάνεται αυτό το πράγμα. Αυτά που λέμε δεν είναι ακαδημαϊκά, είναι πράγματα που τα ψηλαφά ο άνθρωπος μέσα.

Ένα πέμπτο σημείο είναι, όταν διαρκώς μετανοεί. Όταν μετανοεί για οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή. Έχει δηλαδή πνεύμα μετανοίας, έχει μετάνοια πάντοτε. Δηλαδή πνεύμα ανά πάσα στιγμή επιστροφής, επιστροφή στον Θεό ανά πάσα στιγμή. Δεν μπορεί να λέγει ο άνθρωπος που αληθινά μετανοεί: «ά πήγα εξομολογήθηκα, τάρα είμαι εντάξει, έ ύστερα από κάνα μήνα, τρείς μήνες, ένα χρόνο θα ξαναπάω πάλι». Αυτό δεν είναι μετάνοια. Μετάνοια είναι να έχω πνεύμα μετανοίας. Να αισθάνομαι ανά πάσα στιγμή την επιστροφή μου στον Θεό, ανά πάσα στιγμή. Να αλλάζει η σκέψη μου, που στρέφεται και έλκεται προς τον κόσμο, και να γυρίζει στο Θεό ανά πάσα στιγμή. Αυτό λέγεται και μετάνοια, να αλλάξω νοοτροπία.

Και τέλος είναι, όταν είναι μέτοχος των Μυστηρίων του Θεού. Όλα εκείνα τα Μυστήρια που μου δίνει, προπαντός το Σώμα Του και το Αίμα Του. Όταν έτσι κινούμαι τότε μπορώ να λέγω ότι εγγίζω τον Θεό. Και τότε παρατηρείται το εξής θαυμάσιο. Λέγει ο λόγος του Θεού: «Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν» και θα σας προσεγγίσει ο Θεός. Σκεφτείτε πόση είναι η απόσταση η τροπική απόσταση που πρέπει να διανύσουμε για να προσεγγίσουμε τον Θεό! Εμείς οι αμαρτωλοί, τον άγιον Θεόν. Εμείς οι πεπερασμένοι και κάτι περίπου στο τίποτα είμαστε, κοντά στο μηδέν, τον άπειρο Θεό. Σκεφτείτε πόσο μεγάλη η απόστασις, ασύλληπτη, ασύλληπτη για να προσεγγίσουμε το Θεό. Ο Θεός όμως έτσι και δεί να κάνουμε τα πρώτα βήματά μας για να τον προσεγγίσουμε, Τον βλέπουμε ολόθερμα να κινείται  να προσεγγίσει Εκείνος εμάς. Αρκεί να δει το ξεκίνημά μας. Είναι τόσο μεγαλειώδες αυτό! Και βλέπετε, μόνο γιατί κανείς θα στραφεί προς τον ουρανό, στέλνει τον Υιό Του και ενανθρωπίζεται και γίνεται άνθρωπος να μας προσεγγίσει. Όλη την απόσταση, την, δεν λέγω τοπική, πάντα τροπική την καλύπτει ο Θεός με αυτή την ίδια την ενανθρώπιση. Και έρχεται και μας αγκαλιάζει. Θυμηθείτε την παραβολή του ασώτου υιού. Ο υιός ο άσωτος γυρίζει. Ο πατέρας τον αγκαλιάζει. Η απόσταση προσεγγίσεως είναι πολύ μεγάλη, γιατί υπήρξε ένας άσωτος, ένα παλιόπαιδο ο νεότερος υιός, ένα αληθινά παλιόπαιδο. Ο πατέρας όμως είναι έτοιμος να τον αγκαλιάσει, γιατί βλέπει το παιδί του να γυρίζει πίσω. Αυτό είναι όλο.

Και πως ακριβώς μπορούμε να αισθανόμεθα ότι ο Θεός έρχεται να μας συναντήσει; Ή να,  με το να μας δημιουργήσει μία κοινωνία, να αισθανθούμε την κοινωνία Του. Αυτή την κοινωνία Του, όταν την αισθανθούμε, τότε λέμε εκείνο που λέγει ο απόστολος Παύλος «αββά ο πατήρ». Αββά ο Πατήρ είναι η ίδια λέξη, αλλά εκφέρεται εβραϊκά και ελληνικά, Αββά θα πει Πατήρ. Γιατί το λέγει με δύο γλώσσες ο απόστολος Παύλος αυτό το «Πατέρας», το λέγει για τονισμό, για βαθυτέρα κατανόηση. Όταν πούμε από τα φυλλοκάρδια μας τον Θεόν Πατέρα, έχουμε την αίσθηση της κοινωνίας της δικής Του Γιατί μόνο ο άνθρωπος που έχει τον πατέρα του δίπλα και τον νοιώσει, μπορεί να αισθάνεται την ασφάλεια του πατέρα του. Είναι λοιπόν αυτό το αίσθημα της κοινωνίας του Θεού που εκφράζεται με το να πούμε το Θεό Πατέρα. Ο Θεός είναι ο πατέρας μου, θα με αφήσει; Δεν θα με αφήσει. Θα με εγκαταλείψει; Δεν θα με εγκαταλείψει. Λέγει ο ίδιος ο Θεός: Ποια μάνα εγκατέλειψε το παιδί της και να σε εγκαταλείψω Εγώ; Και αν η μάνα, λέγει, εγκαταλείψει το παιδί της, γιατί υπάρχει η περίπτωση μίας κακής μάνας, και αν η μάνα εγκαταλείπει το παιδί της, Εγώ λέει, διά του προφήτου στην Παλαιά Διαθήκη, Εγώ ποτέ! Όταν έτσι αισθανθεί ο άνθρωπος, τότε να η προσέγγισης του Θεού, αισθάνεται αυτή την κοινωνία του Θεού.

Αλλά αισθάνεται και κάτι άλλο, αισθάνεται την χάρη του Θεού. Τώρα αν με ρωτήσετε τι ακριβώς είναι η χάρις του Θεού, δεν μπορώ να σας απαντήσω. Όπως ακριβώς, αν σας πω ότι μου έφεραν από ένα εξωτικό νησί ένα φρούτο, δεν ξέρω το όνομά του (υπόθεση κάνω, δεν έγινε το πράγμα αυτό) και το έφαγα και ήτανε πολύ ωραίο και σείς με ρωτάτε τι γεύση είχες;  Προσπαθώ να προσδιορίσω τη γεύση του, αλλά είναι μια άλλη γεύση, μια ξωτική γεύση, που δεν μπορώ να σας την περιγράψω, δεν περιγράφεται. Θα πρέπει να το δοκιμάσετε και εσείς, να πείτε έτσι ακριβώς είναι. Η χάρις του Θεού δεν περιγράφεται. Αν μπορούσε ένας που τη νοιώθει τη Χάρη του Θεού να την μεταδώσει στον άλλον, τότε θα ήτανε πολύ εύκολο και ο άλλος να αρχίσει να την απολαμβάνει. Δεν περιγράφεται. Για να φτάσω να έχω τη χάρη του Θεού, θέλει μια διαδικασία. Θέλει χρόνο, θέλει πολύ χρόνο. Είναι προσωπικό απόκτημα. Είναι προσωπικό αίσθημα. Όχι υποκειμενικό, προσωπικό. Δεν είναι μία κατάσταση που εγώ αισθάνομαι εξ υποκειμένου, έτσι που να λέμε ά ξέρω ‘γω είσαι συναισθηματικός τύπος και ευαίσθητος και λοιπά. Όχι υποκειμενικά με αυτή την έννοια ή ψυχολογικά, αλλά προσωπικά αισθάνεται κανείς τη χάρη του Θεού. Και απόδειξη ότι η δομή του ανθρώπου δεν αλλάζει. Είναι αυτός που είναι. Αυτή η ίδια η ψυχολογία του, η ιδιοσυγκρασία του, άλλοτε να χάνει τη χάρη του Θεού και άλλοτε να την έχει που σημαίνει ότι δεν είναι ένα θέμα υποκειμενικό, ένα θέμα της δομής του, αλλά ένα θέμα προσωπικό. Δεν μεταφέρεται λοιπόν η περιγραφή, δε λέγεται τίποτα, γι’ αυτό είναι προσωπική γεύση.

Ακόμα αισθάνεται ότι ο Θεός τον πλησιάζει και με κάτι άλλο, με τα χαρίσματα. Είναι όταν πηγαίνουμε σε μία επίσκεψη, πάμε με τα δώρα μας, δεν πάμε με άδεια χέρια. Λέγει μάλιστα ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη: «όταν θα έρχεσαι στο ναό μου, δεν θα εμφανιστείς μπροστά μου με άδεια χέρια». Είναι μια έτσι πολλή λεπτή θα λέγαμε θέσης αυτή και πολλή ψυχολογημένη. Αλήθεια να το προσέξουμε αυτό το πράγμα. Πουθενά, ποτέ δεν πρέπει κάπου να πηγαίνετε, σε ένα συγγενή σας, τη μάνα σας, τον πατέρα σας, σε φίλο σας, οπουδήποτε και να μην πάτε κάτι, ένα κάτι. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Εάν ο Θεός μας λέγει ότι δεν πρέπει να εμφανιστούμε μπροστά Του με άδεια χέρια, και εν προκειμένω είναι το πρόσφορό μας στην Καινή Διαθήκη, πόσο περισσότερο όταν ο Άπειρος Θεός έρχεται Εκείνος σ’ εμάς, δεν θα κουβαλάει τα δώρα Του; Και τα δώρα Του είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. «Ο δε καρπός του Πνεύματος, λέει ο απόστολος Παύλος , είναι η πίστις, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η χρηστότης, η μακροθυμία και λοιπά». Όλα αυτά είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος. Και ο άνθρωπος ο οποίος κάνει προσπάθεια να προσεγγίσει τον Θεό, αισθάνεται ότι τον προσεγγίζει ο Θεός με τα δώρα Του. Είναι πραγματικά μία υπέροχη θέση αυτή!!!

ΠΗΓΗ: «ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ» π. ΑΘΑΝΑΣΊΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

15 (28) Ιουλίου - Ημέρα της Βάπτισης ( εκχριστιανισμός)της Ρωσίας.

15 (28) Ιουλίου - Ημέρα της Βάπτισης ( εκχριστιανισμός)της Ρωσίας. Ημέρα του Αγίου Βλαδιμίρου του Ισαποστόλου, του πρώτου Κνιέζ που βάφτισε την Ρωσία.  Μόνο η Ορθόδοξη πίστη ένωσε την Ρωσία και την έκανε  ισχυρότερο και ευλογημένο κράτος. Αυτή η Ορθόδοξη Πίστη που φέρανε οι Έλληνες απο το Βυζάντιο. Και έτσι γεννήθηκε η Αγία Ρωσία. Ήταν το έτος 988. /

 15(28) июля - день Крещения Руси. День Святого Равноапостольного Князя Владимира. Первого Князя,который крестил Русь. Только Православие смогло объединить Русь и сделать её могучей. Православная Вера. Которую принесли Эллины из Византии. И родилась Святая Русь. В 998 году,судя по источникам

Η Αμερικανίδα σκηνοθέτης μιλά για την ταινία με θέμα τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως που θα γυριστεί στην Ελλάδα με διεθνές καστ ηθοποιών

Η σκηνοθέτης της ταινίας “ Man Of God” εξηγεί γιατί αποφάσισε να κάνει τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου κινηματογραφικό έργο, με συμμετοχή Ελλήνων και Ξένων ηθοποιών, ενώ αναφέρεται σε όλες τις στιγμές που έζησε κατά την διαδρομή της μέχρι αυτή την απόφαση.

Τα ταξίδια της στην Ελλάδα και κυρίως στην Αίγινα, οι επαφές της με Μοναχούς σε Ελλάδα και Αμερική την βοήθησαν όπως λέει η ίδια να φτάσει στην απόφαση να τολμήσει να γράψει το σενάριο για τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου.

Η αμερικανοσερβίδα σκηνοθέτης διάλεξε την Ελλάδα για τα γυρίσματα και σκέφτηκε πολύ πριν την επιλογή των ηθοποιών όπως λέει στο Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων Ορθοδοξία (www.ope.gr)

Είχατε σχέση με την εκκλησία από μικρή; Οι καταβολές σας βοήθησαν στην εξέλιξή σας;

Γεννήθηκα στο Βελιγράδι από Σέρβους γονείς. Δεν συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία όσο θυμάμαι τον εαυτό μου .
Όταν έπρεπε να παλέψω για μια καλύτερη ζωή, ζήτησα από τον Θεό να με προστατεύσει και να με καθοδηγήσει σωστά στη διαδρομή μου.
Παρόλο που πίστευα στον Θεό, δεν ήξερα ούτε ποιος ήταν ο Ιησούς Χριστός, ποια ήταν η Παναγία, ουσιαστικά δεν ήξερα τίποτα για την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.
Ήμουν 17 ετών όταν πήγα στην Αμερική και μετά τη γέννηση του πρώτου μου γιου στην ηλικία των 25 ετών στο Λος Άντζελες, ανακάλυψα την Ορθόδοξη Πίστη και η Εκκλησία έγινε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Πως αρχίσατε να σκέφτεστε την συγγραφή σεναρίου που αφορούσε τη ζωή ενός Αγίου ;

Καθώς ήμουν νέα στην Εκκλησία άρχισα να διαβάζω πολλά βιβλία για τους αγίους και να ψάχνω να μελετώ και αυτό μου έδωσε δύναμη, θάρρος και πίστη να ζήσω και να πολεμήσω.
Παρόλο που μου άρεσε να διαβάζω γι ‘αυτούς, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα έκανα μια μέρα ταινία για έναν άγιο.
Έγραψα σενάρια και ήθελα να κάνω ταινίες για να μοιραστώ το φως, να δώσω ελπίδα στους ανθρώπους, μέσα από τον βίο των αγίων μέσω του κινηματογράφου, να βοηθήσω εκείνους που υποφέρουν, αλλά δεν είχα ποτέ μια ιστορία για έναν άγιο στο μυαλό μου, ώστε να φτιάξω μια ταινία.
Το καλοκαίρι όμως του 2012 διάβασα για τον Άγιο Νεκτάριο. Αυτόν τον μεγάλο Άγιο που πραγματικά έχει επηρεάσει με το βίο του πολύ κόσμο, τον θαυματουργό αυτόν άγιο που επηρέασε και τη δική μου ζωή.

Τι σας έλκυσε στον βίο του Αγίου Νεκταρίου;

Όπως και κάθε άλλη ιστορία για τον βίο ενός αγίου, ήταν μια όμορφη και δυνατή ιστορία, αλλά υπήρχε κάτι για την ιστορία αυτού του αγίου που αντήχησε μέσα μου, υπήρχε κάτι που με επηρέασε σε πολύ προσωπικό επίπεδο και έπρεπε να το μοιραστώ και σκέφτηκα ότι τον βίο του θα μπορούσαμε να τον κάνουμε μια καλή, δυνατή ταινία, που θα μπορούσε να βοηθήσει τον κόσμο ειδικά στις εποχές που ζούμε.

Το καλοκαίρι του 2013 επισκέφτηκα την Ελλάδα και το Μοναστήρι του στην Αίγινα με μια σύνοψη της ιστορίας και προσευχήθηκα στον άγιο και του ζήτησα να την ευλογήσει.

Επιστρέφω στην Αίγινα ξανά το 2014 με χειρόγραφο το σενάριο και έκανα ακριβώς το ίδιο.

Το 2015 είπα στον Γέροντα Παϊσιο και στον Γέροντα Εφραίμ της Μονής του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία για τον Άγιο Νεκτάριο.

Με την ευλογία τους ήρθα στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2016 και άρχισα να δουλεύω στην ταινία με άλλη δύναμη και με την πεποίθηση ότι ο άγιος θα με βοηθήσει να φτάσω ως το τέλος.

Πως αρχίσατε να στήνετε την παραγωγή ; Ήταν εύκολο να προσεγγίσετε σχετικά πρόσωπα για την κινηματογραφική παραγωγή που θα είχε θέμα θρησκευτικό;

Εκείνη την εποχή είχαμε προσεγγίσει έναν θαυμάσιο ηθοποιό και φίλο τον Rade Serbedzija να παίξει το ρόλο του Αγίου Νεκταρίου σαν πρώτη σκέψη αλλά ήμουν ακόμη σε αναζήτηση.
Καθώς ξεκίνησα το ταξίδι μου στην Ελλάδα, ο ηθοποιός Μάνος Γαβράς με γνώρισε στον Έλληνα Παραγωγό Κώστα Λαμπρόπουλο και ο Κώστας μπήκε στην ομάδα κι εκείνος το 2017.
Αυτή η ομάδα που θα δουλέψει την ταινία πρέπει να έχει κι Έλληνες, οι οποίοι είναι μεγαλωμένοι με την Ορθόδοξη Πίστη, ξέρουν και νιώθουν τα Θεία, ξέρουν τι σημαίνουν οι εικόνες και τα λείψανα , στην ζωή των πιστών, πως οι άνθρωποι παρακαλούν και προσεύχονται στους Αγίους, πως επηρεάζονται και εμπνέονται από το βίο τους και πως καθοδηγούν την ζωή τους μέσα από την ομολογία αυτών των αγίων.
Δε θα μπορούσα λοιπόν να μην έχω επιλέξει κι Έλληνες για την ομάδα παραγωγής αλλά και για το κάστ των ηθοποιών.

Πόσο εύκολα χρηματοδοτεί κάποιος ένα θρησκευτικό έργο;

Αρχικά προσπαθήσαμε να πάρουμε χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου με τη Σερβία και την Κροατία να είναι συμπαραγωγοί, αλλά δυστυχώς το GFC αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει την ταινία ίσως το θέμα δεν τους ενέπνεε αλλά δεν θα το κρίνω εγώ αυτό τώρα.

Τέλος, πήραμε ιδιωτική χρηματοδότηση την οποία θα ανακοινώσουμε αφού μας δώσουν την άδεια και ξεκινήσαμε την προετοιμασία της παραγωγής τον Ιούνιο φέτος.

Τα γυρίσματα πότε αρχίζουν και σε τι φάση βρίσκεται η παραγωγή αυτή τη στιγμή;

Η μαγνητοσκόπηση έχει προγραμματιστεί για τις αρχές του 2020 και η παγκόσμια προβολή έχει οριστεί για το Νοέμβριο του 2020, η οποία θα σηματοδοτήσει τα 100 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου.

Η ταινία πρόκειται να γυριστεί στα αγγλικά, γιατί θα θέλαμε να απευθυνθούμε σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο το οποίο εύχομαι και προσεύχομαι να βοηθηθεί .

Έλληνες και ξένοι ηθοποιοί θα πάρουν μέρος στην ταινία , υπάρχουν ονόματα που μπορείτε να ανακοινλώσετε;

Ο Άρης Σερβετάλης θα υποδυθεί τον Άγιο Νεκτάριο και είμαι πολύ ευχαριστημένη που θα αποδώσει αυτό το ρόλο του Αγίου καθώς αισθάνομαι ότι είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για το έργο και λόγω εσωτερικής κατάστασης του ηθοποιού.

Όσον αφορά άλλους Έλληνες ηθοποιούς θα έχουμε δύο Ελληνίδες οι οποίες θα ενσαρκώσουν τους ρόλους δύο Μοναχών της Μαρίας και της Ευφημίας αυτής που έκλεισε τα μάτια του Αγίου Νεκταρίου κι έμεινε κοντά του ως το τέλος της ζωής του και ακουμπώντας τα ρούχα του Αγίου πάνω σε ένα παράλυτο στο νοσοκομείο έκανε αμέσως και το πρώτο του θαύμα.
Η Τόνια Σωτηροπούλου θα παίξει το ρόλο της Μοναχής Μαρίας και η Μαρθίλια Σβάρνα θα παίξει το ρόλο της Ευφημίας.

Κάνουμε επίσης καστ για τους άλλους ρόλους με διεθνείς φορείς αυτή την εποχή, αφού στην ταινία θα παίξουν αρκετοί ξένοι ηθοποιοί τους οποίους όμως θα ανακοινώσουμε λίγο αργότερα αφού τελιώσουν οι συζητήσεις.
Ήδη κάποιοι ολοκληρώνουν τη συμφωνία μαζί μας αλλά θα ήθελα να το ανακοινώσουμε σε δεύτερη φάση.

Βέβαια κάποια ελληνικά μέσα ανέφεραν μεταξύ άλλων τα ονόματα του κ.Τομ Χανκς και της κυρίας Άνιστον αλλά προς το παρόν δεν έχουν σχέση με αυτήν την ταινία, οπότε δε μπορούμε να ανακοινώσουμε τα ονόματα αυτά.
Τους διεθνείς ηθοποιούς, θα τους ανακοινώσουμε από τη στιγμή που θα είναι έτοιμοι και πραγματικά θα είχα την ευχαρίστηση να μοιραστώ τις πληροφορίες αυτές.

Πιστεύετε στην δυναιμική της ταινίας σίγουρα. Ποιο θα είναι το πιο δυνατό της σημείο;

Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα έργο που δεν πρέπει να προωθηθεί από το επίπεδο του cast διότι το “μεγαλύτερο αστέρι¨, το πιο σημαντικό πρόσωπο αυτής της ταινίας είναι ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος και μόνο η ιστορία του είναι η δύναμη που πρέπει να οδηγήσει αυτή την ταινία προς τα εμπρός.

Γυρίσματα θα κάνουμε σε ολόκληρη την Ελλάδα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που δουλεύω με τον DOP (Διευθυντή Φωτογραφίας) Σίμο Σαρκετζή.

Αυτή η ιστορία φυσικά θα έχει απήχηση σε Ορθόδοξα Χριστιανικά αλλά και άλλα ακροατήρια, αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο, αυτό που με ώθησε να γράψω και να διευθύνω αυτή την ταινία είναι ότι η ιστορία του Αγίου Νεκταρίου πιστεύω ότι θα έχει απήχηση σε όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως, σε όλες τις ηλικίες και σε όλων των ειδών τις αναζητήσεις διότι ήταν ένας Άγιος που χτυπήθηκε αδικήθηκε, ταπεινώθηκε και μέχρι το τέλος της ζωής του δεν αναζήτησε την ανθρώπινη δικαιοσύνη πεθαίνοντας σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Σε αυτή την παραγωγή πρέπει να πω ότι υπάρχει κάποιος αρωγός ο οποίος ήρθε εκ Θεού,για την έναρξη και την εξέλιξη της ταινίας, τον οποίο σύντομα θα ανακοινώσουμε ,διότι αν δεν ήταν αυτός ο αρωγός, η ταινία αυτή δεν θα ξεκινούσε.

ΠΗΓΗ:https://www.orthodoxianewsagency.gr

Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168).

Α΄

ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»…

Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ.  166-168).

Στον προηγούμενο «Αγιορείτη», σε κύριο άρθρο μας, πλήν των άλλων, ελέξαμε και τους κληρικούς των Αθηνών, ιδιαιτέρως μάλιστα τους λογίους αρχιμανδρίτας, οι οποίοι ουδέν ετόλμησαν να πράξουν ή να γράψουν διά την αντικανονικήν συμπροσευχήν του αρχιεπισκόπου των κ. Σεραφείμ εντός του παπικού ναού του Αγίου Διονυσίου Αθηνών! Μαχητικόν περιοδικόν το οποίον ακολουθεί το νέον ημερολόγιον, και δεν δειλιά να ελέγχη συνεχώς την επιτελουμένην προδοσίαν των τιμίων της Ορθοδοξίας, υπό των φύσει και θέσει ταγών αυτής, έγραψε τα εξής σημαντικά αναφορικώς προς το ανωτέρω γεγονός: «Τρείς επίσκοποι, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ, ο Ταλαντίου Αμβρόσιος και ο Ανδρούσης Αναστάσιος, συμπροσευχήθησαν εν Αθήναις μετά των αιρετικών παπικών, εντός του κεντρικωτέρου ναού των τελευταίων. Τούτο δε προς κατάφωρον παράβασιν των θείων νόμων, οίτινες ορίζουσιν, ‘’ότι ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι’’ (ΛΓ’ Κανών Συνόδου Λαοδικείας), και ‘’ει τις κληρικός… εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω’’ (ΞΕ’ Κανών Αγίων Αποστόλων). Διό οι ανομήσαντες κατά μεν τους ιερούς Κανόνας εισίν καθηρημένοι (Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 997), καθαιρετέοι δε διά το αρμόδιον εκκλησιαστικόν όργανον, ό, εάν μη ποιήση το θέλημα του Κυρίου, υπό κρίσιν εστίν» («Καλή Ομολογία», Νοεμ. 1978).

Ο αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος επιθυμών να αμνηστεύση την ανωτέρω κατάκριτον πράξιν του Αρχιεπισκόπου – και συνεπώς ν’ αθωώση και εαυτόν και τους συναδέλφους του διά την ένοχον σιωπήν των – απέστειλε σχετικήν επιστολήν εις τον «Ορθόδοξον Τύπον», ο οποίος, δυστυχώς, άνευ τινός ενδοιασμού την εδημοσίευσε εις την πρώτη σελίδα του με κτυπητούς τίτλους και τεράστια γράμματα, καίτοι η ιδία εφημερίς πρίν ολίγους μήνες είχε καταδικάσει την ανωτέρω πράξιν γράφουσα: Τρείς ορθόδοξοι ιεράρχαι… Είναι η   π ρ ώ τ η    φ ο ρ ά,  κατά την οποίαν προσέρχονται εις τον παπικόν ναόν των Αθηνών Ορθόδοξοι Ιεράρχαι και συμπροσεύχονται με τους Φράγκους. Το γεγονός αυτό… προκαλεί αληθή οδύνην εις τους Ορθοδόξους… Ταύτα πάντα, ως πληροφορούμεθα, εντάσσονται εις το σχέδιον των γνωστών κύκλων διά την σύναψιν ‘’Κογκορδάτου’’!!» (20/9, ’78).

Κατόπιν τούτου τι να πη κανείς διά την ασυνέπειαν του θρησκευτικού αυτού φύλλου; Πως τολμά, μετά από δημοσιεύσεις συνεργασιών, ως η του π. Επιφανίου, να διαμαρτύρεται συγχρόνως διά τον ερχόμενο εις Αθήνας παπικόν νούτσιον; Πότε θα παύση να προσωποληπτή εις βάρος της αληθείας και των αναγνωστών του; Καιρός όμως να ίδωμεν λεπτομερέστερον το περιεχόμενον και το ήθος της εν λόγω επιστολής.

Η τέχνη της δημαγωγίας εν δράσει

Εν αρχή, μεθ’ ικανού στόμφου παραθέτει ολόκληρον κατηγορητήριον εναντίον των Παλαιοημερολογιτών και των εν Αγίω Όρει Ζηλωτών, διότι ο «ου κατ’ επίγνωσιν ζήλος» τους ωδήγησε εις το σημείον να «ανατρέψουν την Ορθόδοξον Εκκλησιολογίαν» και να καταστούν «σχισματικοί» με «προβληματικήν την σωτηρίαν» των! Δεν εδίστασε μάλιστα να ονομάση τον Οικουμενισμόν Σκύλλα και τον Ζηλωτισμόν Χάρυβδιν, παραλληλήσας ούτω τους εχθρούς της Ορθοδοξίας με τους τιμίους αγωνιστάς των Ι. Παραδόσεων! Οποίαν όντως εμπάθεια και μεροληψία!

Μετά απ’ αυτά αναρωτιέται κανείς, τι σχέσι μπορεί να έχουν όλα τα ανωτέρω κατηγορώ με το παρελθόν άρθρον του «Αγιορείτου»; Και όμως έχουν, διότι «ο Αγιορείτης» είναι ζηλωτικόν φυλλάδιον και ο Παν/τος δεν ανέχεται να τον ελέγχη εις… «σχισματικός με αμφίβολον ψυχικήν σωτηρίαν». Μα αν ο ελέγχων γράφη την αλήθειαν; Δεν βαριέσαι, «τι εστιν αλήθεια;» σημασία έχει να ταπεινωθούν οι Παλαιοημερολογίται και αν για τον σκοπόν αυτόν γράψη κανείς και μερικά ψέμματα ή δημαγωγήση με περισσή τέχνην δεν χάθηκε ο κόσμος! Προέχει να προστατευθή η υπόληψις των Νεοημερολογιτών ποιμένων ώστε να συγκρατηθή το ποίμνιον στην αρχή, ή έστω αληθοφανή, θα προσφέρεται στην συνέχεια το ψεύδος πιο εύκολα και πιο επαγωγά στον αναγνώστη…

Εάν «ο Αγιορείτης» είχε συστήσει στον Παν/τον να υπαχθή εις τους Παλ/τας, προκειμένου να διακόψη την μετά των κακοδοξούντων κοινωνίαν του, θα είχε ίσως κάποια δικαιολογία να γράψη εναντίον των, ώστε να δικαιολογήση την άρνησίν του. Εφ’ όσον όμως τίποτε τέτοιο δεν του γράψαμε, ούτε εγκώμια στον ζηλωτισμόν εμπλέξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, είναι ολοφάνερο ότι ουδένα άλλο σκοπόν υπηρετούν αι κατά του ζηλωτισμού επιθέσεις του, παρά την μετάθεσιν της προσοχής του αναγνώστου, δημαγωγικώ τω τρόπω, προς συσκότισιν της αληθείας και δικαιολόγησιν της ενοχής του.

Το, ποίοι επίσης τυγχάνουν σχισματικοί οι Παλαιοημερολογίται ή οι Νεοημερολογίται, το έχουμε αναπτύξει εν πλάτει εις την μελέτην μας «Κανονική θεώρησις του ημερολογιακού σχίσματος», Αθήναι ’76, την οποίαν σημειωτέον ηρνήθη να δημοσιεύση ο «Ορθόδοξος Τύπος» σε καιρό μάλιστα που διενεργούσε σχετικό διάλογο μεταξύ Παλ/των και Νεοημ/των «χάριν της αληθείας και της Ορθοδοξίας», καίτοι την εθεώρησε, ως έγραψε εξ υστέρου, ότι ήτο «ίσως η αξιολογωτέρα» εξ όλων των συνεργασιών που εστάλησαν από πλευράς Παλ/των!! Άς δημοσιεύση λοιπόν πρώτα η ανωτέρω εφημερίς την μελέτην αυτήν με σχολιασμόν εν συνεχεία του π. Επιφανίου, και τότε θα απαντήσωμεν και ημείς δεόντως εις το αυτό βήμα, ώστε όλοι οι ενδιαφερόμενοι να ίδουν τας απόψεις μας. Εις δε την παρατήρησιν του Παν/του περί 4-5 Εκκλησιών των Παλ/των έχομεν να είπωμεν τα εξής: Χωρίς να θέλωμεν να αμνηστεύσωμε το   κ α κ ό   των ανωτέρω διαιρέσεων- περί αυτού έχουμε γράψει ικανά- είμεθα υποχρεωμένοι να τονίσωμεν ότι όλαι αι παρατάξεις αγωνίζονται και διατηρούνται μακράν της αιρέσεως και καινοτομίας των Νεοημερολογιτών και αυτό είναι το σημαντικόν. Ούτε να πιστέψη ποτέ ο Παν/τος ότι η εξωτερική συνοχή των Νεοημερολογιτών επισκόπων αποτελεί καρπόν του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλο! Ας λείψη ο χωροφύλακας για λίγο και τότε θα δη πως γίνονται όχι 5, αλλά 55 αι παρατάξεις των επισκόπων του…

Εγένοντο και άλλοτε αυτά.

Ακολούθως ο π. Επιφάνιος δέχεται «ως αυτόχρημα κωμικόν» τον ισχυρισμόν μας ότι η ανωτέρω συμπροσευχή αποτελεί μοναδικόν γεγονός διά τα εκκλησιαστικά χρονικά των Αθηνών, ενώ ως ίδομεν, και ο «Ορθ. Τύπος» ως τοιούτο το εχαρακτήρισε, αλλά και ο ίδιος άκων αυτό ομολογεί, αφού σε κανένα «παρόμοιον προηγούμενον» δεν ημπόρεσε να μας παραπέμψη, αλλά κατέφυγε στους Αγγλικανούς και την προσέλευσιν αλλοθρήσκων και αιρετικών πρεσβευτών εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν Αθηνών, πράγμα όλως άσχετον προς το θέμα μας! Αλλά και αληθής να ήτο ο ισχυρισμός του, μήπως αυτό παρέχει κανένα δικαίωμα εις τον κ. Σεραφείμ να το επαναλάβη και στις ημέρες μας; Εκτός εάν αισθάνεται μειονεκτικά ο Μακαριώτατος απέναντι των εν Φαναρίω και αλλαχού συναδέλφων του που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιον…

Εν συνεχεία δέχεται ότι δεν αποτελεί συμπροσευχή το γεγονός, αλλ’ απλή «κοινωνικήν εκδήλωσιν» διά την οποίαν μόνον «ασθενείς τη πίστει» θα εσκανδαλίζοντο! Τώρα, εάν οι ι. Κανόνες επιβάλλουν καθαίρεσιν διά παρομοίας ενεργείας, αυτό είναι άλλη ιστορία, και αφορά εις… συμπροσευχομένους μετά αιρετικών, ενώ εδώ πρόκειται περί απλής κοινωνικής εκδηλώσεως, λες και ήτο καντίνα αναψυκτικών ο άγιος Διανύσιος και πήγαν να πιούν την λεμονάδα τους οι Σεβασμιώτατοι…

Έτσι με τας νέας θεωρίας α΄) εγένοντο και άλλοτε αυτά, και β΄) τα αποτελούντα κοινωνικάς εκδηλώσεις τυγχάνουν ανάξια οιασδήποτε προσοχής, ο π. Επιφάνιος «αμνήστευσε» τον κ. Σεραφείμ και εφανέρωσε και εις όλους μας διατί δεν αντέδρασεν και ο ίδιος. Θα ήτο άλλως τε κωμικόν να φωνάζη εις λόγιος αρχιμανδρίτης για κάτι τέτοια ψιλοπράγματα…

Με βάσι την ανωτέρω τακτικήν του Παν/του, αν αύριο ο κ. Σεραφείμ – μετά την ολοκάρδιον αποδοχήν που εύρε το έγγραφόν του περί συνεργασίας με τας κακοδόξους Εκκλησίας της ΕΟΚ – απαιτήση από το πλήρωμά του να εξομολογήται αδιακρίτως και εις τους … παπικούς ιερείς των Αθηνών, καθόλου παράξενο να θεωρηθή και αυτό «άνευ ουσιώδους τινός σημασίας», αφού ήδη από το 1651 ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Παροναξίας κ. Ιωσήφ Δόξας είχε προτρέψει διά σχετικής εγκυκλίου του κλήρον και λαόν της επισκοπής του να εξομολογούνται εις τους «ιερούς άνδρας Καπουτζίνους», ένεκα της μεγάλης λογιότητος και αρετής των… (Π. Γρηγορίου, Σχέσεις Καθολικών και ορθοδόξων, σελ. 11, Αθήναι 1958).

Ο εκ του μνημοσύνου μολυσμός.

Δυστυχώς όμως δεν είναι η πρώτη φορά όπου ο ανωτέρω αρχιμανδρίτης επιχειρεί να διαστρέψη ούτω βαναύσως την αλήθειαν. Και επί του προηγουμένου αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, με την τόσον πλουσίαν οικουμενιστικήν πολιτικήν του, δεν απέδειξε την αυτήν νοοτροπίαν και διαγωγήν, αποδίδων τας αντικανονικάς ενεργείας του εις την μεγάλην του ευγένειαν και αβροφροσύνην;! Με την αυτήν τακτικήν ως οδηγόν δεν ηθέλησεν από το 1969 διά τριών πολυγραφημένων επιστολών του (σύνολον σελ, 60!) να σταματήση κάθε μελετωμένην αντίδρασιν εν Αγίω Όρει και αλλαχού, διαστρέφων κατά κυριολεξίαν χειροπιαστές αλήθειες και γεγονότα; (Περί αυτών εγράψαμε ικανά και εις την Β΄Ανοικτήν προς αυτόν επιστολήν μας εκ 41 σελίδων ήδη από το 1970, αλλ’ ακόμη αναμένομεν την απαντησίν του…)

Εις την Γ΄λοιπόν επιστολήν του προς τινα Αγιορείτην Μοναχόν, γράφει τα εξής ανατριχιαστικά διά πάσαν ορθόδοξον συνείδησιν.

«Αλλ’ η διακοπή του μνημασύνου  ‘’πρό συνοδικής διαγνώσεως’’ και καταδίκης, δεν έχει την έννοιαν αποφυγής μολυσμού εκ της κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχεν αυτήν την έννοιαν, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχον απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι’ αίρεσιν «προ Συννοδικής διαγνώσεως» αλλά θα εθέσπιζον ρητήν και σαφή υποχρέωσιν μετ’ απειλής βαρυτάτων ποινών εν εναντία περιπτώσει.  Δ ε ν   υ π ά ρ χ ε ι   λ ο ι π ό ν   κ ί ν δ υ ν ο ς   ν α…  μ ο λ υ ν θ ώ μ ε ν,   ο ύ τ ε   μ ν η μ ο ν ε ύ ο ν τ ε ς   τ ο υ   Π α τ ρ ι ά ρ χ ο υ   ( εφ’ όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού. Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι «ζηλοτισμοί»!!! (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ. 91).

Έτσι όμως, δεχόμενοι τους κοινωνούντας τω Πατριάρχη και μνημονεύοντες συγχρόνως αυτού, αφού  ο υ δ ε ί ς   κίνδυνος μολυσμού υπάρχει (!),  π ό τ ε   και  π ο ί ο ς θα κατορθώση να σταματήση την πορείαν των κακοδόξων;  Π ό τ ε   οι πιστοί θα αντιληφθούν ότι κηρύσσεται αίρεσις προκειμένου να αντιδράσουν; Πράγματι, μόνον με τέτοιους βοηθούς ο Αθηναγόρας επέτυχε όσα επέτυχε και τα οποία συνεχίζει εις μεγαλύτερον βαθμόν ο επάξιος διάδοχός του!

Οποίαν ευθύνην έχουν σήμερον οι προσφέροντες εις την νεότητα τα πορνό και τα ναρκωτικά υπέχει και ο π. Επιφάνιος ως και οι διακινούντες τα ΔΥΟ ΑΚΡΑ, αναφορικώς προς την εξάπλωσιν της αιρέσεως εις τον Ελλαδικόν χώρον! Διά τους Νεοημερολογίτας όμως δεν παύει να θεωρήται ότι είναι ο «νέος Ζωναράς»!...

Εν πρώτοις πρέπει να τονισθή ότι μνημόσυνον = κοινωνία. Περί τούτου ουδείς είναι δυνατόν να φέρη αντίρρησιν. «Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο» (Επιστ. Αγ. Πατέρων). Εν άλλοις λόγοις ο μνημονεύων του κηρύσσοντος αίρεσιν ΚΟΙΝΩΝΕΙ τη αιρέσει αυτού, και ασφαλώς όχι μόνον ο μνημονεύων αλλά και το ποίμνιον που τον ακολουθεί. Ούτως ο μεν άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι», (P.G. 160, 105 C), ο δε ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει: «Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις  κ ο ι ν ω ν ο ύ ν τ α ς   μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο» (P.G. 99, 1049 A). Και οι Αγιορείται Πατέρες γράφοντες προς τον λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: «Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται;… Πλην ότι  μ ο λ υ σ μ ό ν   έ χ ε ι   η   κ ο ι ν ω ν ί α, εκ μόνου του αναφέρει αυτόν, καν ορθοδόξος είη ο αναφέρων» (Κριτικήν έκδοσιν της ανωτέρω επιστολής εν: V. Laurent – Darrouzes, Dossier Grec de l’ union de Lyon (1273 – 1277), p. 376 – 403, Paris 1976). Και πάλιν ο μέγας Θεόδωρος τα εξής σπουδαιότατα: «Ουδ’ αν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει, φίλος Θεού ου καθίσταται, αλλ’ εχθρός» (P.G. 99, 1205 A…). «Φυλάξατε έτι εαυτάς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, ης η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού» (Αυτόθι, 1275 C)… «Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν. Οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως  σ υ ν ό λ λ υ ν τ α ι»! (1164 Α). Και το έτι σπουδαιότερον κείμενον, όπου σαφέστατα διαγράφονται οι αθληταί της ομολογίας και οι διά του μνημοσύνου πεπτωκότες: «Τους άπαξ εαλωκότας τη αιρετική κοινωνία ιερωμένους είρχθαι της ιερουργίας διώρισται, έως δηλονότι καιρού επισκοπής της άνωθεν προνοίας… Που γαρ φανείη το διάφορον των  π ρ ο δ ω σ ά ν τ ω ν   την αλήθειαν  και μη; Των γενναίως ενηθληκότων, και μηδαμώς ελομένων υπέρ του καλού τληπαθείν;…» (1636 D εξ.).

Και πότε εγράφοντο όλα αυτά; Όταν δεν είχε ακόμη συνέλθει ορθ. Σύνοδος διά να καταδικάση την εκ νέου αναφυείσαν  εικονομαχίαν, ή μάλλον είχε συνέλθει  (815), αλλά  ε ι κ ο ν ο μ ά χ ω ν   επισκόπων κατά παντός εικονοφίλου, κληρικού ή λαϊκού!

Εν τούτοις αντιθέτως προς τους ανωτέρω σαφείς λόγους των αγίων Πατέρων, και πολλάς άλλας παρομοίας μαρτυρίας, τας οποίας δύναται ο ενδιαφερόμενος να εύρη εις την μελέτην ημών:  Δ ι ά λ ο γ ο ι   τ η ς ε ρ ή μ ο υ   π ε ρ ί   Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, σ. 149 – 239, ο π. Επιφάνιος διακηρύττει με στόμφον και παρρησίαν υπερσυνόδου, ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει να μολυνθώμεν κοινωνούντες τη αιρέσει διά του μνημοσύνου του αιρετικού, και εν προκειμένω των «σατανοκινήτων και επαράτων», ως τους εχαρακτήρισε, οικουμενιστών, διότι, ουδέν τοιούτον αναφέρει ο ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου! Ο διαφόρως φρονών προς τον Παν/τον είναι «εις ανόητος ζηλωτής»!!! Ιδού που οδηγεί τον άνθρωπον η αυτοπεποίθησις και ο δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζήλος, στην δε ουσία η  ε κ   τ ω ν   π ρ ο τ έ ρ ω ν   απόφασίς του να χαρακτηρίση, ούτως ή άλλως, ως πλανωμένους σχισματικούς τους διαφόρως προς αυτόν φρονούντας! Του ευχόμεθα να ζήση ακόμη έτη πολλά ώστε να μπορέση να κλαύση δεόντως την φρικτήν αυτή πτώσιν του…

Τα γνωρίσματα της αληθούς ομολογίας.

Και κάτι τελευταίον: Ο Παν/τος εχαρακτήρισε ως σχισματικούς τους συντάκτας του «Αγιορείτου» (και συνεπώς πάντας τους Ζηλωτάς και Παλ/τας) διότι, ως τονίζει, γράφομεν και ελέγχομεν ουχί δι’ άλλον τινά λόγον, αλλά διά να «καθησυχάσωμεν την οπωσδήποτε τεταραγμένην συνείδησίν μας». Ο ψαλμωδός όμως αντιθέτως προς αυτόν πιστεύει ότι υπάρχει «ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον» του Κυρίου και τα δικαιώματα Αυτού και των αγίων Του. Και κάποιος άλλος με τον αυτόν «κατ’ επίγνωσιν ζήλον» του π. Επιφανίου είχε απευθύνει στον μέγαν Θεόδωρον τον Στουδίτην την αυτήν κατηγορίαν του «σχισματικού», όταν αντέδρασε διά τον παράνομον γάμον του βασιλέως και έλαβε την εξής από τον άγιον απάντησιν: «Ουκ εσμέν αποσχίσται, ω θαυμάσιε, της του Χριστού Εκκλησίας… Αντιθέτως το να μη εναντιούται κανείς εις τα κακόδοξα ήθη και λόγια, συμφώνως προς τον θεολόγον Γρηγόριον, τυγχάνει προδοσία σαφής και παράλυσις των ιερών Κανόνων…» (Αυτόθι, 997, 1001). Και αλλαχού ο αυτός άγιος προς τινα καθηγούμενον, ο οποίος εδέχθη εκ δειλίας το μνημόσυνον και την κοινωνίαν των εικονομάχων, και προσεπάθει κατόπιν να δικαιολογηθή.

«Και τώρα δέξαι με, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα. Δεν τυγχάνεις εκτός ευθύνης, το να συλληφθής δηλαδή από ανθρώπους του βασιλέως και να παραμείνης μετά ταύτα ελεύθερος… Και λέγω τούτο, διότι, από καιρό έχει γνωστοποιηθή ότι ουδείς εκ των αρνηθέντων υπακοήν εις τους εικονομάχους θα παραμείνη άνευ φυλακής και εξορίας… Εάν η Οσιότης σου ουδέν έπαθε μετά την σύλληψιν, συγχώρα με, αλλ’  ε π λ α ν έ θ η ς   α δ ε λ φ έ. Και μη μου δικαιολογήσαι ότι διατηρείς ασφαλώς τας εκκλησίας και αγιογραφίας, ως και το μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι  π ε π τ ω κ ό τ ε ς   φλυαρούσι. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός εάν εγένετο   π ρ ο δ ο σ ί α   της ορθοδόξου ομολογίας και ενστάσεως» (1364 D).

Αυτά λέγομεν και ημείς οι ταπεινοί Ζηλωταί προς υμάς τους συντηρητικούς «με τον δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζήλον», Παν/τε, ότι δεν είναι δυνατόν να αληθεύετε όταν γράφετε ότι «αντιδράτε υγιώς, φανερώς και αφανώς» κατά του επαράτου Οικουμενισμού, ενώ συγχρόνως κοινωνείτε με τους πρωταγωνιστάς και συμμάχους της ανωτέρω αιρέσεως. Εξουσία και τεκνία και δόξα του κόσμου μαζί με ομολογία δεν γίνεται! Αυτός που θα ισχυρισθή ότι μπορεί να τα συνδυάζη όλα μαζί συγχρόνως, όντως επλανέθη κατά τους λόγους του αγίου Θεοδώρου.

Ευλαβής Αγιορείτης ηγούμενος, της δ’ ευσεβείας ομώνυμος, όταν ετόλμησε πριν λίγα χρόνια να διακόψη το μνημόσυνον του πατριάρχου στην Ι. Μονήν του, αμέσως τον έκαναναν από ηγούμενον  α ρ σ α ν ά ρ η   οι πρώτοι εκ των υποτακτικών του, διότι υπήρχον θιασώται και οπαδοί της θεωρίας των επιστολών σας! Το όνομά του είναι πασίγνωστον εις τον Άθωνα, παρά το ταπεινόν και ησύχιον του ανδρός. Και να σημειωθή ότι ηθέλησε να εφαρμόση  μ έ ρ ο ς  μόνον των ιεράς φωνής της Παραδόσεώς μας, και όμως απώλεσε τον θρόνον…

Η ευθύνη των «δοκούντων ορθοδοξείν».

Δύνασθε επίσης να μας πήτε όλοι σεις, οι οπαδοί της οικονομίας και του δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζήλου, εις τι εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν από το 1923 και εξής, από το έτος δηλαδή που δειλά-δειλά ο Οικουμενισμός διά της ημερολογιακής καινοτομίας έφθασε μέχρι του σημείου της συμπεριλήψεως του ονόματος του πάπα εν τοις διπτύχοις της Κωνσταντινουπόλεως, και της αναγνωρίσεως αυτού ως «ομοζήλου και ομοτρόπου των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων»!, της δε «εκκλησίας» του ως ταμειούχου της Θ. Χάριτος, με αποστολικήν διαδοχήν, μυστήρια κλπ.; (Βλέπε: Επίσκεψις, Νο 139, 159, 214. Ορθ. Τύπον 1 Δεκ. 1969 σ. 3. Μακεδονία, 9 Ιουλ. 1978). Όχι μόνον δεν την εβοηθήσατε, αλλά και όσα ηρωϊκά της τέκνα είπαν το ΟΧΙ στους συγχρόνους Βέκκους του Φαναρίου ηθελήσατε διά ποικίλων τρόπων να τα αποτρέψετε της ομολογιακής των πορείας, ελεγχόμενοι ασφαλώς από την στάσιν των, ως πάλαι οι λατινόφρονες του Βυζαντίου ησχύνοντο και απεστρέφοντο συγχρόνως τους ζηλωτάς Ορθοδόξους. Ή μήπως διακρίνει ο Παν/τος διαφοράν τινα μεταξύ της τότε και νυν καταστάσεως; Ημείς διαφοράν βλέπομεν μόνον εις την στάσιν των συγχρόνων ορθοδόξων και δη του Αγίου Όρους, το οποίον αντί σύσσωμον να είχε διακόψει πάσαν κοινωνίαν μετά της υποπεσούσης εις αίρεσιν Εκκλησίας της Κων/λεως, αυτό ου μόνον συνεχίζει να κοινωνή αδιαφόρως μετ’ αυτής αλλά και να διώκη ποικίλως τους Ζηλωτάς Αγιορείτας Πατέρας, ως δήθεν σχισματικούς, εκτός εκκλησίας κλπ. Αλήθεια, πόσον ομοιάζετε, Πανοσιολογιώτατε!

Όχι μόνον, λοιπόν, δεν εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν, αλλά και στην εναγώνιον προσπάθειάν της ν’ αποφύγη τον θανάσιμον εναγκαλισμόν του παπικού πτώματος, με σαδισμόν θα έλεγε κανείς, της απαντούσατε κάθε φορά: Υπομονή, ω Μήτερ, άχρι καιρού, άχρι του κοινού Ποτηρίου, και τότε θα ίδης οποία ηρωϊκά τέκνα έχεις.

Πανοσιολιγιώτατε,

Ουδέποτε να νομίσετε ότι η Ορθοδοξία άνευ ημών και των 2-3 «συντηρητικών» επισκόπων σας και «αγωνιστικών» εντύπων ως του Ορθοδόξου Τύπου αδυνατεί να συνεχίση την αιματώδη πλήν ένδοξον πορείαν της. Πάντοτε θα ευρίσκωνται «οι πένητες του Χριστού», ο πιστός λαός με τον ελάχιστον πλήν θεοφοβούμενον κλήρον, αυτοί οι αγαπώντες την αλήθειαν χωρίς σοφιστείες και διαβολές, για ν’ ανταγωνίζωνται, χάριτι Θεού, κατά της ποικίλης πλάνης και κακοδοξίας. Αλλοίμονον όμως εις τους δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζηλωτάς, και ιδιαιτέρως την Παν/τητά σου, οι οποίοι όχι μόνον δεν εισέρχονται εις το στάδιον της ομολογίας, αλλά και τους επιθυμούντας να εισέλθουν εμποδίζουν, με αποτέλεσμα να προχωρά πιο ελεύθερα η αίρεσις και η παράταξις του Κυρίου να αποδυναμούται. Ασφαλώς μερικούς ομοίους σας θα είχε υπ’ όψει του ο Μ. Βασίλειος, όταν έγραψε τους παρακάτω αληθεστάτους λόγους του: «Ημίν δε προς τω φανερώ πολέμω των αιρετικών έτι δε και ο παρά των  δ ο κ ο ύ ν τ ω ν   ο ρ θ ο δ ο ξ ε ί ν   επαναστάς, προς έσχατον ασθενείας τας εκκλησίας κατήγαγε». Επιστ, 92.

«Αγιορείτης», Ιούνιος 1979

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.  3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121) 1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι. 3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄..4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις. §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού 16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος. 20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι. 22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.

ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Η περιττή μέριμνα ...

‘’Η περιττή μέριμνα για τα βιοτικά πράγματα είναι γνώρισμα ανθρώπου άπιστου και μικρόψυχου. Και είναι συμφορά εάν εμείς φροντίζουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας και  δεν στηριζόμαστε στον Θεό, που προνοεί για μας! Με τα λόγια του Σωτήρα μας «ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.» (βλ. Mατθ. 6:33)."

Αγ. Σεραφείμ του Σαρώφ

“Excessive care about worldly matters is characteristic of an unbelieving and fainthearted person, and woe to us, if, in taking care of ourselves, we do not use as our foundation our faith in God, who cares for us! If we do not attribute visible blessings to Him, which we use in this life, then how can we expect those blessings from Him which are promised in the future? We will not be of such little faith. By the words of our Savior, it is better first to seek the Kingdom of God, for the rest shall be added unto us (see Mt. 6:33).”

— St. Seraphim of Sarov

ΠΗΓΗ: The Love Of The Beautiful

Ένας ζωολογικός κήπος είναι το μόνο μέρος όπου όλοι οι κρατούμενοι είναι αθώοι.

Ένας ζωολογικός κήπος είναι το μόνο μέρος όπου όλοι οι κρατούμενοι είναι αθώοι.

A zoo is the only place where all the prisoners are innocent.

ΠΗΓΗ:Different photos

ΠΗΓΗ: Wild Free

Τσαλακώνοντας τον εαυτό μας

Εκείνος που σπουδάζει σε οποιαδήποτε σχολή Θεάτρου μαθαίνει από τα πρώτα μαθήματα ότι πρέπει να είναι σε ετοιμότητα να «τσαλακώσει», όπως λέγεται, την εικόνα του εαυτού του. Γιατί έτσι μπορεί να αποδώσει καλύτερα τον όποιο ρόλο τού ζητηθεί – να μπει στο «πετσί» του ρόλου. Το μάθημα αυτό του «τσαλακώματος» πρέπει να το μάθουμε κυρίως οι χριστιανοί: να «τσαλακώνουμε» την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, η οποία τις περισσότερες φορές, μάλλον πάντοτε, είναι μία ιδεατή εικόνα, πλάσμα της φαντασίας και του εγωισμού μας, ένα τελικώς είδωλο, που θα πει ο ωραιοποιημένος ψεύτικος εαυτός μας. Κι αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει. Γιατί την ώρα που θα προβούμε στο «τσαλάκωμα» αυτό, εκείνη την ώρα σπάζουμε το κέλυφος του εγωισμού μας, γκρεμίζουμε το είδωλο, προκειμένου να αναδυθεί ο αληθινός εαυτός μας, η χαρισματική εικόνα του Θεού που λάβαμε με καθαρότητα κατά την ώρα του βαπτίσματός μας. Πόσο άμεσα φαίνεται τούτο την ώρα για παράδειγμα που σπεύδουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από κάποιον που πιθανόν αδικήσαμε, ή και την ώρα, κατεξοχήν τότε, που εν ταπεινώσει εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας ενώπιον του πνευματικού μας. Τσαλακωνόμαστε, ναι!, αλλά τότε ξαναγεννιόμαστε· τότε βρίσκουμε τον γνήσιο και αληθινό εαυτό μας, βρίσκοντας ταυτόχρονα και τον Θεό μας!

ΠΗΓΗ: http://pgdorbas.blogspot.com/2019/01/38.html

" τι θα κάνουμε με τα παιδιά στην εκκλησία; Μας αποσπούν από τις προσευχές μας."

Ο Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ (1914-2003) ρωτήθηκε κάποτε, " τι θα κάνουμε με τα παιδιά στην εκκλησία; Μας αποσπούν από  τις προσευχές μας."

Και εκείνος απάντησε, " όταν αρχίσετε να προσεύχεστε, θα σταματήσουν να σας ενοχλούν."

ΠΗΓΗ: https://web.facebook.com/TheLoveOfTheBeautiful/

Πως ερμηνεύεται το όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ; «Ιωάννης γαρ έσται το όνομα αυτού»...

Περί του Ι. Να πολυλογώ , η ώρα δεν μας συγχωρεί. Όθεν επειδή ανωτέρω είπον, ότι το Ιωάννης, όνομα του Τιμίου Προδρόμου, είναι από επτά στοιχεία Ι.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ. συγκείμενον, και αυτά πάλιν ένα προς ένα έχουν κάποιαν μυστικήν έννοιαν, ιδού όπου αρχίζω να κάμω με συντομίαν μεγάλην (Θεού βοηθούντος μοι) μίαν παραμικράν σκιαγραφίαν προς ημετέραν αγάπην, αρχίζων πρώτον από το α΄ στοιχείον, όπου είναι το Ι, και ας έχω παρακαλώ την υμετέραν ακρόασιν μετά προσοχής μεγάλης, διότι τα εξής ρηθησόμενα, ως θεολογικά, είναι πολύ υψηλά και μεγάλα. Τούτο το Ι, όπου είναι εις την αρχήν του ονόματος Ιωάννης, περιέχει πολλά και ανέκφραστα πράγματα. Πλήν  εγώ διά το σεπτόν του καιρού, όλα τα παρατρέχω, και έρχομαι να ειπώ μόνον εκείνα όπου εις την υπόθεσιν του πανηγυρικού μας λόγου συντείνουν. Φαίνεται εις πολλά μέρη της θείας Γραφής, ότι ο Θεός πρώτον εδημιούργησε τας Αγγελικάς Δυνάμεις, τας οποίας διαιρεί ο Αρεοπαγίτης Διονύσιος εις τρείς Ιεραρχίας. Και αυτάς πάλιν τας υποδιαιρεί εις εννέα τάγματα. Α΄ εις Σεραφείμ, β΄εις Χερουβίμ, γ΄εις Θρόνους, δ΄εις Κυριότητες, ε΄εις Δυνάμεις, ς΄ εις Εξουσίας, ζ΄ εις  Αρχάς, η΄ εις Αρχαγγέλλους, και θ΄εις Αγγέλλους. Είναι δε και το τάγμα του Εωσφόρου, όπερ ουρανόθεν έπεσε διά την έπαρσιν και υπερηφάνειάν του.

Ιδού ότι όλα τα Αγγελικά τάγματα (όσα εξ αρχής ο Θεός εγημιούργησε) είναι δέκα. Το δέκατον λοιπόν ξεπεσμένον τάγμα, έχει να αναπληρωθή και να γεμίση από τους Μοναχούς. Διά τούτο και η Καλογερική Αγγελικόν λέγεται σχήμα, και είναι κατά αλήθειαν. Διότι αν οι Άγγελοι παρθενεύουν, αλλά και η καλογερική με παρθενίαν σεμνύνεται. Αν οι Άγγελοι αγρυπνούσιν, αλλ’ εις αγρυπνίας και η καλογερική καταγίνεται. Αν οι Άγγελοι ανώτεροι τροφής διά το άϋλον, αλλά και η καλογερική με νηστείας διάγει. Αν έργον Αγγέλων η ακατάπαυστος προς Θεόν δοξολογία, αλλά τούτο ίδιον και των Μοναχών. Αν διά το κούφον της φύσεως με πτερά ζωγραφίζωνται οι Άγγελοι, αλλ’ ιδού πτερά και εις τους Μοναχούς. Ποια; Το επανωκαλύμμαυχον. Όθεν Αγγελικόν σχήμα η καλογερική, από την οποίαν έχει να αναπληρωθή το ξεπεσμένον του Εωσφόρου τάγμα, καθώς είπομεν.

Διά τούτο λοιπόν φθόνω κινούμενος πολύ πολεμεί ο διάβολος την καλογερικήν, διότι αύτη θα καταλάβη (αν κατά το εαυτής επάγγελμα ζήση) τον τόπον του φωτισμού και της δόξης του Εωσφόρου, την οποίαν είχεν αυτός πρό του ξεπεσμού του, καθώς λέγει και εις την Αποκάλυψιν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. «ουδείς ηδύνατο μαθείν την ωδήν εκείνην, ειμή αι εκατόν τεσσαράκοντα χιλιάδες οι ηγορασμένοι από της γης. Ούτοι εισιν, οι μετά γυναικών ουκ εμολύνθησαν. Παρθένοι γαρ εισιν. Ούτοί εισιν, οι ακολουθούντες το Αρνίον, όπου αν υπάγη. Ούτι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων απαρχή τω Θεώ και τω Αρνίω». Αυτοί, λέγω, οι ακολουθήσαντες το Αρνίον, το υπέρ της του κόσμου σωτηρίας σφαγιασθέν, Παχώμιος, Αντώνιος, Ονούφριος, Ευθύμιος, Αθανάσιος και πάντες οι Όσιοι, από τον Τίμιον Πρόδρομον έλαβον το παράδειγμα της καλογερικής. Εις τούτου τα ίχνη επεριπάτησαν. Τούτου την ερημικήν ζωήν εμιμήθησαν, και εις τούτο όπου λέγω δεν είναι τις, όπου να αντείπη. Ώστε ο Τίμιος Πρόδρομος είναι ο πρώτος και αρχηγός του Μοναχικού τάγματος, το οποίον ομού με την ανατολήν της λαμπροτάτης αυτού και χαρμοσύνου γεννήσεως και αυτό συνανέτειλεν.

Ας έλθωμεν δε τώρα εις το Ι. τούτο πόσα σημαίνει κατά τον αριθμόν; Δέκα. Ιδού λοιπόν ο δέκατος ούτος αριθμός του Ι, όπου μας παρασταίνει φανερώτατα τον ανακαινισμόν και την ανόρθωσιν του ξεπεσμένου δεκάτου τάγματος, το οποίον ο Τίμιος Πρόδρομος με την ισάγγελον ζωήν του έμελε να ανακαινίση. Και ταύτα μεν περί του Ι, το οποίον είναι μόνον σύμβολον φανερόν του τιμίου Προδρόμου.

Περί του Ω. Το δε κατόπιν Ω προεικονίζει φανερά την πρώτην του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού παρουσίαν. Και στοχάσου διά να ιδής την αλήθειαν. Είπομεν ανωτέρω πως το Ι προεικονίζει τον Τίμιον Πρόδρομον. Πρώτον λοιπόν το Ι, κατόπιν από το Ι ακολουθεί το Ω. Τούτο το Ω, κατά τους γραμματικούς, πόθεν σύγκειται; Από δύο ΟΟ. Όταν σμίξης δύο ΟΟ, κάμνεις ένα Ω. Τούτο το Ω, και κατά την φωνήν και κατά την σύνθεσιν, προεικονίζει τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ότι μέγας Θεός ο Χριστός. Και ότι εκ δύο φύσεων σύγκειται ασυγχύτως Θεότητός τε και Ανθρωπότητος ο Χριστός, καθώς και το Ω εκ δύο ΟΟ, ταύτα δε τα δύο ΟΟ δεν είναι άλλο παρά δύο σφαιροειδείς κύκλοι. Ο δε κύκλος ούτε αρχήν έχει ούτε τέλος. Όθεν και ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ούτε αρχήν έχει ούτε τέλος. Διότι, αν τον στοχασθής καθ’ ό Θεόν, τον ευρίσκεις να είναι άναρχός τε και ατελεύτητος κατά την Θεότητα. Αν τον στοχασθής και καθ’ άνθρωπον, όπου συνελήφθη ασπόρως μέσα εις την άμωμον γαστέρα της αειπαρθένου Μαρίας, άναρχος ως από μέρους κατά τι και κατά την σάρκα. Διότι αρχή της σαρκός των μετά τον Αδάμ επιλοίπων ανθρώπων είναι η σπορά του ανδρός. Αν τον στοχασθής δε και καθ’ ό δεν υπέστη διαφθοράν μέσα εις τον τάφον η αυτή παναγία Του σάρξ, υπάρχει και ατελεύτητος, μη διαλυθείσα εις χούν, όστις είναι των ανθρωπίνων σωμάτων η αρχή και το τέλος. «χούν γαρ λαβών ο Θεός, έπλασε τον άνθρωπον». Θαυμαστή λοιπόν παρομοίωσις του Ω με τον Χριστόν. Διά τούτο και έλεγεν εις την Αποκάλυψιν του Θεολόγου Ιωάννου ο ίδιος. «εγώ ειμι το Α και το Ω». Και λοιπόν το Ι ο Πρόδρομος έμπροσθεν του Ω, του Χριστού, καθώς γέγραπται. «ιδού εγώ αποστέλλω το Άγγελόν μου πρό του προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου». Ταύτα μεν περί του Ω.

Περί του ΑΝ, και του ετέρου Ν. Λέγομεν δε και περί του ΑΝ, και του ετέρου Ν, εν βραχυλογία διά το στενόν του καιρού. Πρώτον λοιπόν το Ι (ο Πρόδρομος), κατόπιν τούτου το Ω (ο Χριστός), ιδού η πρώτη παρουσία του Χριστού. Κατόπιν δε από το Ω (τον Χριστόν) τι ακολουθεί; Το ΑΝ. Τούτο το ΑΝ τι θέλει να ειπή; Ανάστασις. Τίνος; Του ετέρου Ν. τι θέλει να ειπή τούτο το δεύτερον Ν; νεκρόν. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Ιδού και η Δευτέρα του Χριστού παρουσία, όπου μέλλουν να αναστηθούν οι νεκροί. Ταύτα μεν περί του Αν, και του ετέρου Ν.

Περί του Η. Κατόπιν δε του Αν και του ετέρου Ν (όπου λέγουν Ανάστασιν νεκρών) τι έπεται; Το Η. τούτο το Η πόσα σημαίνει κατά τον αριθμόν; Οκτώ. Ιδού λοιπόν όγδοος αριθμός. Τι εικονίζει ούτος ο όγδοος αριθμός; Τον όγδοον αιώνα της μακαρίας και τρισολβίου ζωής. «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Ταύτα μεν και περί του Η.

Περί του Σ. Κατόπιν δε από το Η (όπου εικονίζει τον όγδοον αιώνα της μακαρίας ζωής) τι ακολουθεί; Το Σ. «Ιωάννης γαρ έσται το όνομα αυτού». Τούτο το Σ πόσα δηλοί κατά τον αριθμόν; Διακόσια. Ταύτα τα διακόσια πόθεν αμέσως σύγκεινται; Από δύο εκατοντάδας. Δις γαρ εκατόν δικόσια. Ο εκατοστός αριθμός παρά τη θεία Γραφή πως ονομάζεται; Τέλειος. Αλλ’ επειδή ο εκατοστός αριθμός τέλειος, άρα ο δις εκατοστός υπερτέλειος. Ιδού λοιπόν ο υπερτέλειος ούτος αριθμός, όπου εικονίζει το υπερτέλειον, το απέραντον και ατελεύτητον της αιωνίου και μακαρίας ζωής. Ταύτα μεν και περί του Σ.

Αλλ’ ώ διαυγέστατον Ι, και του εκ του δύο ΟΟ συντεθειμένου Ω, πανέκλαμπρε Πρόδρομε. Ευκταιότατε και πανευφρόσυνε του ΑΝ,  του εν τω Άδη κειμένου Ν, προσκυνητά κληρονόμε του ΗΣ, αγιώτατε επτά αριθμέ, επτάφωτε λύχνε της Τρισηλίου Θεότητος, κρυφιώτατε μύστα και κατ’ αυτό μόνον το επτάστοιχον Ι.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ, όνομα των απορρήτων του Θεού Μυστηρίων, χάρισόν μοι παρακαλώ σε του Ν της αθλίας ψυχής μου το ΑΝ, τη απαύστω προς το Ω και ακοιμήτω πρεσβεία σου, και αξίωσον του ΗΣ πάντας ημάς τους ευλαβώς την σην πανένδοξον εορτάζοντας γέννησιν.

ΠΗΓΗ: «Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘ. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΤΟΜΟΣ ΣΤ!