6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική.

6.    Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική.

Τα εν συνεχεία αναφερόμενα διά την χειροτονίαν του Ακακίου, τυγχάνουν ευκόλου αναιρέσεως, διότι αγνοών ίσως έγραψε ότι έγραψε ο π. Επ., αφού «εν καιρώ ανάγκης» και «μετάθεσις νόμου γίνεται», χωρίς τούτο να χαρακτηρισθή ως ανομία, ή ασέβεια προς τους ι. κανόνας.

Διατρέχων τα εν σελ. (64-67), λεγόμενα, καταλήγω εις την συμπερασματικήν πρότασίν του, η οποία περιέχει τα ανωτέρω άπαντα, και άτινα ετέθησαν προς εκφοβισμόν του δυστυχούς π. Νικδήμου.

«Ως βλάπεις το έγγραφον υπογράφει ΄΄Σεραφείμ Επίσκοπος Ντητρόιτ΄΄,  ήτοι Επίσκοπος Αμερικής. Οι δε επίσκοποι της Αμερικής ή της Ρωσίας ουδεμίαν κατά τους ιερούς κανόνας δικαιοδοσίαν έχουσιν εν τη Εκκλησία της Ελλάδος. Υποτεθείσθω λοιπόν ότι ο Ακάκιος εχειροτονήθη ουχί υπό δύο επισκόπων (και μάλιστα του ενός όντως αγνώστου), αλλ’ υπό ολοκλήρου της Συνόδου εις ην ανήκει ο Σεραφείμ, προεξάρχοντος του Προέδρου αυτής. Θα ήτο τότε κανονική η χειροτονία αυτού;

Και πάλιν όχι. Τούτο δε, διότι οι ιεροί Κανόνες απαγορεύουν απολύτως τας «υπερορίους χειροτονίας…». Και εν σελ. (66): «Χειροτονίαι επισκόπου υπό δύο επισκόπων είναι αντικανονική».

Δηλ. ως θα παρηκολούθησεν η οσιότης σου, και ενταύθα εφαρμόζεται υπό του Πανοσιολογιωτάτου η  ι δ ί α   πορεία της ερμηνευτικής  τ ο υ   γ ρ ά μ μ α τ ο ς. Δια τα ανωτέρω ισχύει ότι είπομεν και περί των δύο Επισκόπων των Γ.Ο.Χ. με τας εξής συμπληρωματικάς εξηγήσεις.

α) Ό ν τ ω ς  εχειροτονήθη υπό δύο επισκόπων, χωρίς να βλασφημίσουν «αντικανονική» την Στ΄Οικουμενικήν Σύνοδον, η οποία εκύρωσε τον Α΄Αποστολικόν Κανόνα, όστις επιτρέπει χειροτονίαν υπό δύο Επισκόπων!

Β) Ουδεμία σημασία είχε το «υπερόριον», αφού ελειτούργει ο «Νόμος» της ανάγκης. Εξηγούμαι πλατύτερον. Η διαμαρτυρία των Νεοημερολογιτών διά το υπερόριον των χειροτονιών των Παλ/των ομοιάζει με εκείνην του δολοφονούντος εν Σαββάτω κάποιον Ισραηλίτην και επειδή το θύμα  π ρ ο β ά λ λ ε ι   α ν τ ί σ τ α σ ι ν   ο δολοφόνος διαμαρτύρεται, ότι αυτό που κάνει είναι  π α ρ ά  Ν ό μ ο ν,  αφού απαγορεύονται τέτοιες ενέργειες εν Σαββάτω!! Το δε αναφερόμενον εν τω χειροτονικώ «άνευ γνώσεως της ιδίας ημών Αρχιεπισκοπικής αρχής» τυγχάνει  ε ρ μ η ν ε υ τ ι κ ό ν, αυτονόητον και ο μ ό τ ρ ο π ο ν  της νυν αναγνωρίσεως των χειροτονιών υπό του Πανεριωτάτου Μητροπολίτου Φιλαρέτου, και της πλήρους κοινωνίας Αυτού μετά των Γ.Ο.Χ. του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.

Η συγγένεια βλέπεις του Ορθοδόξου φρονήματος και «πιστεύω», ου μην αλλά και ο σεβασμός προς τας αγίας της Εκκλησίας μας Διατάξεις και παραδόσεις, ηδυνήθη να υπερπηδήση εμπόδια ψυχολογικά, φυλετικά και τροπικά και να τους ενώση εν τω συνδέμω της Αληθείας αμφοτέρους, παρά τη  φ α ι ν ο μ ε ν ι κ ή   «παρανομία» των χειροτονιών.

Ιδού πως βλέπει ο π. Βασίλειος την χειροτονίαν του Ακακίου εν Αμερική.

«Τα σφάλματα και οι παρατυπίες των Παλαιοημερολογιτικών χειροτονιών, το περιωρισμένον δηλοί της ανθρωπίνης φύσεως και τοις πάσιν τυγχάνουσιν εξώφθαλμα, έχοντα   ι σ χ υ ρ ά ν   και   ι κ α ν ο π ο ι η τ ι κ ή ν    δ ι κ α ι ο λ ο γ ί α ν   το εμπερίστατον της Παλ/κής Εκκλησίας…  Ιδού διατί και την ασυνέπειαν του Θεοφ. Ακακίου, όσον αφορά την συμμετοχήν εις την χειροτονίαν του Ρουμάνου Επισκόπου Θεοφίλου Ιονέσκου (κι’ αν ακόμη υποθέσωμεν τα άκρα, ότι δηλ. ο Ακάκιος εγνώριζε ότι ο Θεόφιλος ηκολούθει το νέον), πάλιν με πολλήν συγκατάβασιν θα θεωρούσαμε αυτήν την υπόθεσιν. Διότι, δι’ ημάς επαναλαμβάνω, το ζήτημα της χειροτονίας του Ακακίου, δεν είναι ζήτημα μεμονωμένον ούτε ζήτημα προσωπικόν, αλλ’ εξετάζεται εν τω πλαισίω του δικαίου και της νομιμότητος του αγώνος των Ελλήνων Παλ/των και της σημασίας αυτού διά την ζωήν της Εκκλησίας. Προσθέτοντες εις τούτο και τους διωγμούς τους οποίους ενήργησεν η υμετέρα Κρατική Εκκλησία, διά της βίας και του χωροφύλακος, διωγμούς οι οποίοι έφθασαν μέχρι   ι ε ρ ο σ υ λ ί α ς,  ότεεισήλθατε εις το άγιον Βήμα και τελουμένης της φρικτής ιερουργίας ερρίψατε επί του εδάφους τα Τίμια Δώρα και καταπατήσατε το Σώμα το Δεσποτικόν! Και ανατινάξατε Εκκλησίαν δια δυναμίτιδος, και ιερείς διά της βίας απεσχηματίσατε και εκακοποιήσατε εις τα υπίγεια της υμετέρας αρχιεπισκοπής, και καλογραίας διεκωμωδήσατε, ενώ οι ιερείς σας διά πελέκεων συνέτριβον δίκην νέων Ισαύρων και απέσπων τας εικόνας των Παλ/κών Ναών και συνετρίβατε τους επιταφίους, και εβεβηλώσατε του ενταφιασθέντος Χριστού το ομοίωμα, «επισσωρεύοντες εαυτοίς οργήν εν ημέρα οργής και δικαιοκρισίας του Σωτήρος Χριστού»!! Ουαί υμίν, ότι κόπτεσθε διά τας επιθέσεις των Ουνιτών Τσεχοσλοβάκων κατά των Ορθοδόξων και υμείς, υποτιθέμενοι ορθόδοξοι, εκακοποιήσατε ορθοδόξους λευίτας και τα άγια των αγίων εβεβηλώσατε! Και έρχεσθε σήμερον, πάτερ, να μας πήτε ότι χειροτονηθήκαμε από δύο ή από τρείς, και σας σκανδαλίζει το χειροτονητήριον του Σεβ. Σεραφείμ αρχιεπ. Σικάγου, λέγοντες ειρωνικώς: «ο Θεός να το κάμη τοιούτον». Ναι πάτερ, δυνατός ο Θεός να το κάμη τοιούτον, και η πείρα των πραγμάτων αποδεικνύει καθημερινώς ότι ο άγιος Θεός το έκαμε «τοιούτον» και καθημερινώς αναδεικνύει την Αγιωτάτην  των Παλ/των Εκκλησίαν «άμπελον ευκληματούσαν και δένδρον ευσκιόφυλλον». Τας ανομίας όμως και κακοδαιμονίας της υμετέρας εκκλησίας, τις Θεός ήθελε ποτέ νομιμοποιήσει;

Μας λέτε ότι η επίσημος Ιεραρχία είχεν αφορίσει τους παλ/τας επισκόπους. Και ερωτώ, πάτερ, τι με τούτο; Η Σύνοδος που αφώρισε, αναθεμάτισεν, καθήρεσεν και εξώρισε τον Χρυσορρήμονα Ιωάννην ήτο «κανονική» ή δεν ήτο; Μήπως εκείνοι τάχα οι αναθεματισμοί του Θεοφίλου και της φατρίας της τόσο «κανονικής» και «επισήμου» είναι αιτία που δεν… έλυωσε το σκήνωμα του μεγάλου Πατρός; Η επίσημος και «κανονική» ιεραρχία της Ελλάδος αναθεμάτισε και τον Ελευθέριον Βενιζέλον εις Πεδίον του Άρεως και εκοινοποίησε το ανάθεμα και στον… πάπα!, ενώ εδίωξε τους κληρικούς που δεν έλαβον μέρος εις το ανάθεμα! Τι με τούτο; Εν συνεχεία δεν καθηρέθη επισήμως ο Αθηνών Θεόκλητος ο Α΄ το 1917. Το 1920 όμως ο επισήμως «καθηρημένος» Θεόκλητος επανέκτησε τον Θρόνον του διά Βασιλικού Διατάγματος!.. Τούτο όμως ουδόλως ημπόδισε τον Μέγιστον Ποντίφηκα της Πολιτείας το 1922 να θεωρήση εκ νέου τον αρχιεπίσκοπον ως καθηρημένον. Αργότερον δε έτερον εκκλ. Δικαστήριον τον αποκατέστησε και πάλιν!..

Είναι πάτερ μου, επιχειρήματα αυτά διά να αποφανθώμεν κατά πόσον η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. είναι νόμιμος εις την συνείδησιν της Εκκλησίας; (σελ.28).

Αποθαύμασον τώρα, π. Νέστωρ, και έτερον δικολαβικόν συλλογισμόν, εν συνεχεία των εκτεθέντων, αναφερόμενον εν σελ.(69).

«Μέχρις εσχάτων η Σύνοδος του Φιλαρέτου είχε κανονικάς σχέσεις μετά του Οικ. Πατριαρχείου και των εν Αμερική επισκόπων αυτού. Άρα και οι επίσκοποι του Φιλαρέτου είχον αποβή σχισματικοί… Συνεπώς και αυτοί χρήζουν καθάρσεως…». Διαβλέπει δε, συνεχίζων ο π. Επ., αντινομίας και αντιφάσεις φοβεράς και εν απορία διερωτάται, τις θα άρη τον ασφυκτικόν τούτον κλοιόν…

Ας μη αγωνιά όμως, ως δεν εταράχθη ο δίκαιος Δαυΐδ, ο «εισελθών εις τον οίκον του Θεού… και τους άρτους της προθέσεως φαγών, ους ουκ έξεστι φαγείν ει μη τοις ιερεύσι…» (Μαρκ.2, 27).

Η Σύνοδος του Φιλαρέτου ουδεμιάς χρήζει καθάρσεως! Η προοδευτική απομάκρυνσίς της από τους καινοτομήσαντας Νεοημερολογίτας το κατ’ αρχάς και τους κακοδοξήσαντας εν συνεχεία, την ωδήγησεν εις εκουσίαν απομόνωσιν προκειμένου να διαφυλάξη αμόλυντον την πατρώαν κληρονομίαν.

Περί της Συνόδου αυτής ο γνωστός αρχιμ. π. Σπυρ. Μπιλάλης έγραφε εις το έργον του «Ορθοδοξία και Παπισμός» ήδη από το 1969, όταν ακόμη αι σχέσεις της προς τους Νεοημερολογίτας ήσαν σχεδόν καλαί.

«Εις Ρωσικήν Μονήν των Ηνωμένων Πολιτειών εδρεύει ο μαχητικός Ρώσος Μητροπολίτης Φιλάρετος, ο ελέγχων δι’ εμπνευσμένων εγκυκλίων του τον Οικ. Πατριάρχην Αθηναγόραν μετά λεπτότητος και δυνάμεως διά τας απαραδέκτους φιλοπαπικάς εκδηλώσεις του» (Τομ.Β΄σ. 90).

Συνεπώς αι πράξεις της ανωτέρω Συνόδου που σχετίζονται με τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος απέβλεπον πάντοτε εις τηνθεραπείαν του «μυστικού σώματος» της αγιωτάτης Ορθοδοξίας, πόρω απέχουσαι των… «γκαγκστερικών» μεθόδων αθετήσεως της πολιάς Παραδόσεως, ως εγένετο το 1924 επί τη αντικανονική εισαγωγή του Νέου Ημερολογίου.

Περί του επιθέτου «γκαγκστερικός» ίνα μη φανώμεν ότι υπερβάλλομεν, παραθέτομεν απόσπασμα λόγου του αντιπροσώπου της Ελλαδικής Εκκλησίας εν τω «Πανορθοδόξω» Συνεδρίω της Κωνσταντινουπόλεως:

«Η Σύνοδος των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφασίζει: Αποδέχεται το συμπέρασμα του υπομνήματος του Μακαριωτάτου Προέδρου Αυτής, καθ’ ο εις το Ιουλιανόν Ημερολόγιον, προστίθενται 13 ημέραι, χωρίς να μεταβληθή απολύτως το Πασχάλιον. Εάν όμως συμβή ώστε το εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξον Συνέδριον να λάβη απόφασιν περί αλλοίας λύσεως διά τον εορτασμόν του Πάσχα, η  Ε κ κ λ η σ ί α   τ η ς   Ε λ λ ά δ ο ς    α π ο δ έ χ ε τ α ι   α υ τ ή ν». Και όμως ο ίδιος ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ολίγα έτη ενωρίτερον, χαρακτηρίζων την πράξιν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου από την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν έγραφε ότι αποτελεί  «π α γ κ ό σ μ ι ο ν   σ κ ά ν δ α λ ο ν   κ α ι    α υ θ α ί ρ ε τ ο ν   τ ω ν    Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ώ ν    π α ρ α δ ό σ ε ω ν   κ α τ α π ά τ η σ ι ν»!

Ουδεμία α ντίρρησις ετονίσθη υπό του αντιπροσώπου της Ελλάδος. Ουδεμία αντίθετος γνώμη ανεπτύχθη υπ’ αυτού. Άμεσος αποδοχή πάσης μεταβολής και αυτού ακόμη του Πασχαλίου! Αλλά περί τούτων αρκετά αδελφέ μου.

Όσον αφορά δε την περιώνυμον εγκύκλιον του 1950 όπισθεν της οποίας οχυρωθείς ο π. Επ. πειράται να αμαυρώση την σύνολον θεωρητικήν θέσιν του Παλαιοημερολογιτισμού, έχω να σοί είπω τα εξής:

Εν πρώτοις  ε ν   τ η   π ρ ά ξ ε ι   δεν εύρεν ουδέποτε εφαρμογήν και έκφρασιν,  πλην εν λόγοις και προς αντίδρασιν των αναχειροτονιών και ετέρων ποικίλων βιαιοτήτων, ας ενήργησε πρώτη η Επίσημος Εκκλησία. Παράβαλε τας κυκλοφορούσας   σ ή μ ε ρ ο ν   εγκυκλίους της Συνόδου και λοιπών Ιεραρχών της επισήμου Εκκλησίας, αι οποίαι αποκαλούν γενικώς και αδιαντρόπως τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος «ψευδοεπισκόπους, ψευδο-ιερείς, ψευδομοναχούς»!!! Ερωτώμεν τον Πανοσιολογιώτατον:

Τα ανωτέρω δεν αποτελούν βλασφημίαν και μόνον η εγκύκλιος του 1950 τον εξοργίζει;  Δ ε ν   σ υ μ φ ω ν ώ   μ ε   τ ο   π ι σ τ ε ύ ω   τ η ς, αλλά εις αγώνας τοιούτου είδους τις δύναται να μη εκτραπή;

Από το σημείον όμως αυτό της  ο ρ θ ή ς   ερμηνείας των γεγονότων μέχρι του σημείου να τυφλώττωμεν εθελοκάκως εις πάντα τα λοιπά  ό σ ι α   κ α ι   ά γ ι α  και να επιμένωμεν εις την πράξιν αυτήν του 1950, η απόστασις είναι αβυσσαλέα. Διότι αν αρχίσωμεν ερωτώντες και ημείς με την σειράν μας:

Τις κανών υποστηρίζει την αριστίνδην Σύνοδον; Τις κανών ή ποια Σύνοδος υφηγείται  την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν  ω ς   εγένετο; Τις κανών ομιλεί περί της θανασίμου οικονομίας  «άχρι καιρού», ήτις εφαρμόζεται σήμερον; Τις κανών υφηγείται τας «αβροφροσύνας» προς αιρετικούς; Δεν γνωρίζομεν, εάν ερωτώντες τα ανωτέρω, θα δυνηθή να μας απαντήση τι ο π. Επ., και αν θα δικαιούται να καλήται «ορθόδοξος» θεολόγος, υποστηρίζων ταύτα. Αλλά καιρός να «φύγωμεν τας νομικάς μάχας» και τας αγόνους κανονολογίας δια να επαναφέρωμεν το θέμα εκεί που του  α ν ή κ ε ι   και όχι να «πλαγιάζωμε», ενώ επιθυμούμεν να  υ π ο δ ε ί ξ ω μ ε ν   στάθμην και κανόνα ορθοδόξου πορείας! Ασύμφορον σφόδρα το «διπλούν ζύγιον», η προκατάληψις και το εις «πρόσωπα βλέπειν». 

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96) 1. Αξιωματικοί και στρατιώται. 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄. 4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου. 3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.
 20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.  22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ