Μετεμορφώθης: 22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.

22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.

Γ ρ ά φ ε τ ε: «Όντως η διάγνωσις έχει πρό πολλού γίνει. Ο Πατριάρχης ο Αμερικής Ιάκωβος και τινες άλλοι απέδειξαν εαυτούς ως οπαδούς του πλέον απαισίου συγκρητισμού». Εν συνεχεία αποδέχεσθε ότι το μ ό ν ο ν που απομένει είναι η απομάκρυνσίς των εκ των θρόνων και ερωτάτε:

«Τις όμως θα πράξη τούτο; Συ ο Καλόγερος ή εγώ ο Πρεσβύτερος; Ουχί βεβαίως! Ποίοι τότε; Οι επίσκοποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας! Αλλ’ όταν ούτοι δεν πράττωσι τούτο, τότε δυσίν θάτερον: Ή, οικονομίαν εφαρμόζοντες ανέχονται «άχρι καιρού», ή είναι προδόται της πίστεως.

Εν τη δευτέρα περιπτώσει: ουδείς πλέον λόγος. Εκκλησία είμεθα ημείς και οι μεθ’ ημών. Οπότε δεν υπάρχει λόγος ούτε να ασχολώμεθα περί την στάσιν των Επισκόπων έναντι του Αθηναγόρου ούτε να διαμαρτυρώμεθα διά την στάσιν αυτών. Αιρετικοί και προδόται είναι. Τι αναμένομεν παρ’ αυτών; Διαμαρτυρήθημεν ποτε διά την στάσιν των… Καρδιναλίων έναντι του πάπα; Θα ήτο αστείον!...».

Α π ά ν τ η σ ι ς: Παραδέχεσθε ότι εγένετο η διάγνωσις του Πατριάρχου και των συν αυτώ, ως αιρετικών! Ενταύθα συμφωνούμεν πλήρως! Το αν οι «ανεχόμενοι», ως γράφετε, επίσκοποι είναι προδόται ή όχι, αυτό το μαρτυρούν τα έργα των και θα το μαρτυρήσουν έτι πλέον συν τη παρόδω του χρόνου. Εμείς απομακρυνόμενοι αυτών δεν κάναμε τίποτα περισσότερον απ’ ότι διδάσκει η Ι. Παράδοσις. Η ανοχή των δεν δικαιολογείται πλέον, και μη προσπαθήτε να δημιουργήτε εντυπώσεις στηριζόμενος στην εν πολλοίς άγνοιαν των αναγνωστών σας.

Με ερωτάτε: «Διατί δεν πράττει το αυτό (δηλαδή να αποκηρύξη) η Σύνοδος του Φιλαρέτου ως αιρετικόν τον Πατριάρχην, παρ’ όλον ότι και τω νέω ημερολογίω ακολουθεί ούτος και οπαδός του Οικουμενισμού είναι;;;».

Ως έγραψα και ολίγον ανωτέρω «ουδείς ορθόδοξος έχει τοιαύτην απαίτησιν από τον Μητροπολίτην Φιλάρετον». Μας είναι αρκετή η διαμαρτυρία του η πατερική και η αποφυγή κοινωνίας του μετά των κακοδοξούντων και η μη συμμετοχή του στο Π.Σ. Εκκλησιών. Τα λοιπά θα έλθουν μόνα τους. (Και πράγματι ήλθον, αφού το 1983 ο διάδοχός του Μητροπολίτης Βιτάλιος εξέδωκεν Σ υ ν ο δ ι κ ό ν α ν ά θ ε μ α κατά των Οικουμενιστών «και τοις κοινωνούσι εν γνώσει τοις προμνημονευθείσιν αιρετικοίς» οικουμενισταίς!! («Ορθόδοξος Μαρτυρία», σελ. 81, όπου το πλήρες κείμενον του αναθέματος).

Διατί αρέσκεσθε, επίσης, να δημιουργήτε συμπεράσματα από λέξεις και συλλαβάς, ενίοτε δε και «τραβηγμένας» προτάσεις, ώστε να φαίνεσθε αληθεύων εις τα γραφόμενά σας;

Μήπως και ανωτέρω δεν ηλλοιώσατε και εξεμεταλλεύθητε: εκφράσεις του π. Βασιλείου, λέξεις ιδικάς μου, την Εγκύκλιον του 1950, την «αναμύρωσιν» όπου αναφέρει ο «Ορθόδοξος Παρατηρητής», ένα φυλλάδιον μιάς Κοινότητας Γ.Ο.Χ. ολίγων δεκάδων ψυχών, «συλλείτουργα του Μητροπολίτου Φιλαρέτου», ώστε εκ λεπτομερειών «γράμματος» ή περιπτώσεως να εκφράζητε συμπεράσματα πόρρω απέχοντα της αληθείας;

Θέλετε και ημείς να εφαρμόσωμεν τούτο; Είναι πολύ εύκολον και απλούν! Λοιπόν, συμμετέχουσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι ως οργανικά μέλη εις το Π.Σ. των Εκκλησιών, τι άλλο είναι παρά ΑΙΡΕΤΙΚΑΙ;;… Δεδομένου δε ότι ο Αθηναγόρας μνημονεύει εις τα δίπτυχα του αιρετικού Πάπα (όρα Μήνυμα Χριστουγέννων 1968 και Επιστολήν Φιλαρέτου), διατί να μη εγένοντο και ΟΥΝΙΤΙΚΑΙ;;…

Ουδέποτε όμως εχρησιμοποιήσαμεν τοιαύτην λογικήν επιχειρηματολογίαν, καίτοι η «Ακρίβεια» της Εκκλησίας ημών ούτω δ ι δ ά σ κ ε ι!

Η υμετέρα όμως πανοσιολογιότης συνεχώς ενασμενίζεται εις τοιαύτην τακτικήν διαλόγου… Φρονούμεν ότι ολίγος ιπποτισμός δεν θα έβλαπτεν. Μονομαχούμεν διά ξίφους, μη χρησιμοποιήτε λοιπόν πυροβόλον…

Εν συνεχεία συγχέετε δεινώς τα πράγματα. Και συμβαίνει τούτο διότι οι μεν Καρδινάλιοι, ους αναφέρετε, έχουσι τας «Ευρωπαϊκάς των έδρας και ποίμνια», αλλ’ οι ημέτεροι επίσκοποι κατέχουσι τας έδρας των: Αθηνών, Αττικής, Θεσσαλονίκης, Πατρών, Ιωαννίνων.

Κατά συνέπειαν, εφ’ όσον μιτροφορούν και ποιμαίνουσιν ορθοδόξους λαούς, η Εκκλησία διακηρύσσει και εντέλλεται ότι μόνον ορθοδοξούντες παραμένουσι εις τους θρόνους των…

Ούτως ενήργουν αείποτε οι ορθόδοξοι ποιμένες και ο Λαός, και ουχί ως υμείς λέγετε «δεν υπάρχει λόγος να διαμαρτυρώμεθα» κλπ.

Αλλοίμονον, π. Επιφάνιε, εάν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εν Κων/λει, ο Μέγας Βασίλειος εν Καισαρεία ή ο άγιος Αθανάσιος εν Αλεξανδρεία εφήρμοζον το υμέτερον μέτρον και διά τους συγχρόνους των αιρετικούς και κακοδόξους…

Εάν οι ανωτέρω πατέρες η μ έ λ ο υ ν και δεν ε ν δ ι ε φ έ ρ ο ν τ ο διά το υπάρχον εν τη πλάνη της αιρέσεως και πρό ολίγου ιδικόν των ποίμνιον, ηρκούντο δε εις τους ολίγους πιστούς που τους περιέβαλλον, ερωτώ: θα είχομεν σήμερον Ορθοδοξίαν και «παραδοθείσαν πίστιν» αλώβητον; Εάν εθεώρουν τους ψευδοποιμένας Καρδιναλίους», ήτοι παντελώς και τελείως αποκεκομμένους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ώ τότε, σφόδρα αμφιβάλλω εάν θα υπήρχε καν λόγος σήμερον ημείς να αντιβαλλώμεθα!...

Η διαφορά όντως είναι αβυσαλέα…

Θα μοί είπητε ίσως: Ώστε οι της σήμερον Επίσκοποι είναι ως «οι πάλαι» αιρετικοί; Κατ’ αρχήν, «συ είπας», ημείς απλώς «το ανήκον» φροντίζομεν να διατηρήσωμεν… Τας «θανασίμους» όμως οικονομίας, ουδέποτε θ’ ανεχθώμεν…

Συνεπώς π ά ν τ ε ς έχομεν το καθήκον του διαφρουρείν και φυλάττειν το «Μ υ σ τ ι κ ό ν Σ ώ μ α» της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το οποίον λυμαίνονται ποικίλα τρωκτικά, αρχής γενομένης διά της εισαγωγής του Νέου Ημερολογίου και συνεχιζομένης από την Οικουμενικήν υστερίαν της σήμερον…

Γράφοντες π ά ν τ ε ς, εννοούμεν άπαντας τους εν σ υ ν ε ι δ ή σ ε ι και αγαθή προθέσει αγωνιζομένους διά τας αγίας Παραδόσεις της Εκκλησίας ημών, Ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ί τ α ς και Π α λ α ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ ί τ α ς ανεξαρτήτως του ποικίλου βαθμού σ υ ν ε π ε ί α ς α υ τ ώ ν και των ε ν ε ρ γ ε ι ώ ν των προς το α π α ι τ ο ύ μ ε ν ο ν υπό της Ορθοδόξου ακριβείας. Την ανθρωπίνην όμως αδυναμίαν θα είναι ανέντιμον και τραχύ να παραθεωρήση τις. Μη λησμονώμεν ότι ευκόλως δυνάμεθα να «πλεονεκτηθώμεν» υπό του Σατανά διά της οδού της «άκρας δικαιοσύνης». Καθ’ ημάς μ ό ν ο ν οι μετά κακής προθέσεως και ραθυμίας πονηρού δούλου» α ν τ ι σ τ ρ α τ ε υ ό μ ε ν ο ι εις τας της Εκκλησίας υφηγήσεις, δ υ ν ά μ ε ι ευρίσκονται Ε Κ Τ Ο Σ Εκκλησίας. Τας ειδικάς όμως περιπτώσεις, είτε διά κληρικούς, είτε διά λαϊκούς τ ι ς δ ύ ν α τ α ι να σταθμίση εν ακριβεία και να είπη ότι τυγχάνουν «ημέτεροι» ή «υπεναντίοι»;

Αυτό είναι έργον μόνον του Θεού, ή όπως θα έλεγεν ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης: «Ου γαρ οριστικώς έστω αποφήνασθαι. Διά το άλλον άλλου διαφέρειν και προσώπω και γνώσει, και σπουδή και ηλικία».

Εάν όμως, υμείς θεωρείτε τους Γ.Ο.Χ. ε κ τ ό ς Εκκλησίας και συνεπώς και ά ν ε υ Μ υ σ τ η ρ ί ω ν παρακαλούμεν να μας το δηλώσητε.

Δι’ ημάς, πάντες οι ανωτέρω αγωνισταί αναπληρούν τα «υστερήματα του Χριστού» εφαρμόζοντες ποικίλως εν τη ζωή των, έκαστος εις διάφορον βαθμόν και έκφρασιν, το του Μ. Αθανασίου. «Αγνοούντας διδάξομεν, κακουργούσι ο υ κ ε π ι τ ρ έ ψ ο μ ε ν».

Σας παραθέτω σχετικήν περικοπήν του ι. Χρυσοστόμου, η οποία αρκούντως επεξηγεί περί του καθήκοντος πάντων έναντι πλανηθέντος αδελφού:

«Η μήτηρ ημών η κοινή ουχ ιμάτιον, αλλ’ αδελφόν απώλεσεν. Έκλεψεν αυτόν ο διάβολος και κατέχει νυν εν τω Ιουδαϊσμώ. (γράφε Οικουμενισμώ) οίδας τον κεκλοφότα, οίδας τον κλαπέντα. Οράς εμέ, καθάπερ λύχνον, άψαντα της διδασκαλίας τον λόγον και πανταχού ζητούντα και κοπτόμενον και συ έστηκας σιγών και ου καταγγέλλεις;

Πως δε ουκ εν τοίς εσχάτοις σε των εχθρών η Εκκλησία λογιείται και πολέμιον ηγήσεται και λυμεώνα»; (MIGNE 48, 856).

Εάν δε εν τη ποικίλη και τραχεία όντως προσπαθεία της διασώσεως της λυμαινομένης αληθείας οι υπεραμυνόμενοι ταύτης πίπτουσιν εις υπερβολάς, ή έστιν ότε και εις «αντικανονικάς» ενεργείας, η πτώσις των α ν α τ ρ έ χε ι εις τον προκαλέσαντα, δι’ όν ο Κύριος εξεφώνησεν ειδικόν ουαί…

Βεβαίως, ιδιαιτάτην εξαίρεσιν αείποτε θα αποτελή εν τη διαφυλάξει της ορθής πίστεως, η διαγωγή και ενέργειαι των Επισκόπων και λοιπών κληρικών, οίτινες φύσει και θέσει πρέπει να φρυκτωρούν το φως της σωζούσης αληθείας, απερίτμητον και υπέρχρονον.

«… αλλά πολλαί ημέραι εξ ου της οικουμένης η Εκκλησία κατέστραπται και εις έδαφος κείται, πάντων εξ ίσης τω κακώ κατεχομένων, μ ά λ λ ο ν δ ε τ ω ν ε ν α ρ χ α ί ς ό ν τ ω ν τ ο ί ς α υ τ ο ί ς υ π ε υ θ ύ ν ω ν…» (MIGNE 62, 80).

Διά τούτο «ετασθήσονται» και διαφόρως εν τη κρίσει πάντες, αναλόγως συνθηκών, βαθμών, γνώσεως κλπ. Σας υπενθυμίζω και εκ του ιστορήσαντός με τινα. «Ου πάντα πάντας απαιτητέον, αδελφοί, ώπερ ουδέ πάσι πάντα συγχωρητέον…».

§23. Δέχεσθε ότι και πρό Συνοδικής διαγνώμης έχει δικαίωμα ο πιστός να διακόψη την «κοινωνίαν» προς αιρετικόν επίσκοπον (σελ. 13). Εν συνεχεία το γεγονός τούτο χαρακτηρίζετε «επανάστασιν» και θα αποφευχθή εάν η «ορθόδοξος συνείδησις» δεν υπάρχη «τεθολωμένη» υπό των παθών η αγνοούσα, ως η εμή.

Συνεπώς πας ο αποκόπτων «το μνημόσυνον» κοσμείται υπό των ανωτέρω ιδιοτήτων!, εννοείται καθ’ υμάς!

Άρα ουδόλως συκοφαντών έγραψα ότι αρνείσθε το δικαίωμα της αντιδράσεως εις την «ορθόδοξον συνείδησιν».

§24. Όρα παράγραφον 19.

§25. Σχετικώς με το «πορτραίτον» του ι. Θεοφυλάκτου εις το οποίον παραπέμψατέ με ίνα ίδω εμαυτόν, αντιθέτως είδον… υμάς και μόνον!... Ναι, μη θαυμάζητε.

Είδον υμάς μετερχόμενον πολλάς «πειράσεις», προκειμένου να αλλοιώσητε το φρόνημα του ιερού ανδρός! Κατασπάζομαι τα γραφόμενά του! Διατί; Απλούστατα, εις τα της πίστεως θέματα ουδεμίαν συγκατάβασιν δέχεται! Ιδού οι λόγοι του.

«Και τοίς Δυτικοίς τοίνυν, ει τι μεν περί το δόγμα διαμαρτάνεται, την Πατρικήν φωνήν σαλεύον, οίον δη το εν τω Συμβόλω περί του Αγίου Πνεύματος προστιθέμενον, ένθα και ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΜΕΓΙΣΤΟΣ, τούτο μη διορθώσεως αξιούμενον, Ο ΣΥΓΧΩΡΩΝ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΣ…».

Κατά συνέπειαν, π. Επιφάνιε, εάν μ ό ν ο ν το F I L I O Q U E όποιος εδέχετο ήτο ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΣ, ποίας συγνώμης ήθελον αξιωθή Αθηναγόρας και οι συν αυτώ, οι ουδέ ενός άρθρου εκ του Συμβόλου της Πίστεως ημών μη φεισθέντες, αλλ’ εις τέλος διαφθείραντες; Γράφομεν ούτω, διότι αναφανδόν θεωρούν τον πάπαν με αποστολικήν διαδοχήν και μυστήρια, σώζοντα την Δύσιν, ως ο Κων/λεως την Ανατολήν! («Επίσκεψις», Νο 90, σ. 18). Γι’ αυτό ακριβώς και τον προσφωνούν «σεβάσμιον αδελφόν», «ομότροπον και ομόζηλον των πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου»!! («Επίσκεψις», 15. 12. 77). «Τις δύναται να αρνηθή ότι εις τας ρωμαιοκαθολικάς ακολουθίας είναι παρών ο ίδιος Κύριος Ιησούς; Και τις δύναται να αρνηθή ότι το πανσθενουργόν Πνεύμα είναι το τελειούν όλας τας ιερουργίας και τα μυστήρια εν τη Εκκλησία αμφοτέρων των εδώ εκπροσωπουμένων Εκκλησιών»!! (Καθολική, 30.6.87).

Οι ανωτέρω λόγοι αποτελούν μέρος της ομιλίας του προέδρου της ορθοδόξου Επιτροπής αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού, εκφωνηθείσης εν τω Ναώ του αγίου Νικολάου εν Μπάρι Ιταλίας. Και όμως πάντα ταύτα και πολλά έτερα η γραφίς του π. Επ., ευκόλως τα δικαιολογεί, προκειμένου να μη διαταραχθούν αι «Κανονικαί σχέσεις» και δημιουργηθή σχίσμα! Εκ του ιερού όμως Κανόνος μανθάνομεν ότι «σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι», όχι οι κοινωνούντες με τον κηρύσσοντα την αίρεσιν, αλλά οι διακόπτοντες την μετ’ αυτού κοινωνίαν. (Κανών ΙΕ΄της Πρωτοδευτέρας Συνόδου).

Και αν ούτοι, ως αίτιοι, ασφαλώς είναι ασυγχώρητοι, φρονείτε ότι οι συμποιμένες αυτών, οι επιτρέψαντες την τέλεσιν της τοιαύτης κακουργίας τυγχάνουσιν ανεύθυνοι; Πολλού γε και δεί!

Αυτή, πάτερ, είναι η πικρά αληθεία! Πιθανόν να μη σας ικανοποίησα, ελπίζω ο χρόνος να με δικαιώση, αν και εν τη επερχομένη, θυέλλη πριν ή συνεξηγηθώμεν, το π ι σ τ ε ύ ω, θα ευρεθώμεν εν τω ιδίω μετώπω…

***

Υ.Γ.) Περαίνοντες, εν σημειώσει γράφετε τα ακόλουθα:

Επειδή Αγιορείτης τις ερωτά με: «Πως δύναμαι να μνημονεύω και να λέγω διά τον Πατριάρχην, χωρίς να ψεύδωμαι, ότι ορθοτομεί την αλήθειαν»; Υμείς δε εξηγείτε αυτώ γράφοντες:

[Λέγοντες το «εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε, του Αρχιεπισκόπου ημών…» δεν παρέχομεν πιστοποιητικά ότι ο επίσκοπος είναι «σώος» και «έντιμος» και «υγιής» και ορθοτομεί την αλήθειαν. Όχι! Αλλά παρακαλούμεν απλώς τον Κύριον να χορηγή εις τον επίσκοπον, εντιμότητα, υγείαν, ορθοτομίαν της αληθείας κλπ….». Και καταλήγετε: «Ευχόμεθα λοιπόν, δεν πιστοποιούμεν»!

Α π ά ν τ η σ ι ς: Το θέμα, πανοσιολογιώτατε, το ερωτηθέν υπό του μοναχού δεν αφεώρα εις την γραμματικήν τεχνολόγησιν του κειμένου, ο υ δ ό λ ω ς περί αυτού ο Μοναχός ενδιεφέρετο! Αλλά εις κάτι απλούστερον: Απλώς εάν αμαρτάνη ή όχι μ ν η μ ο ν ε ύ ω ν ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ, έστω δυνάμει τοιούτου.

Οποία όντως επίμονος υπεράσπισις των τελείως αδικαιολογήτων!! Ιδού επί του προκειμένου οποία είναι η φωνή της Εκκλησίας εξενεχθείσα από τους οσιομάρτυρας υπερασπιστάς της, τους επί Βέκκου Αγιορείτας Πατέρας. Το πλήρες τραγικότητος επί του προκειμένου είναι ότι εκείνοι μεν ελάλησαν τα κατωτέρω εν ιερά καυχήσει και ενθουσιασμώ, ημείς δε, οι της σήμερον απόγονοι αυτών, κρίμασιν οις είδε Κύριος, δεόμεθα συμβούλου και ερμηνευτού εκ του κόσμου προκειμένου να αντιδράσωμεν…

Δικαίως λοιπόν ελάβομεν όπερ ελάβομεν, «τοιούτος, όντως, έπρεπε ημίν εκ του κόσμου «καθηγητής»… Εάν όμως το Άγιον Όρος εκράτει στερρώς και ωμολόγει πεπαρρησιασμένως την Αλήθειαν, ώ τότε! Όντως πάντες οι εν κόσμω θα εζήτουν εξ αυτού το φως και τον δείκτην πορείας…

Δυστυχώς, ως μη ώφειλε και εις τούτο: ο 20^ος αιών δύναται να καυχηθή ότι ανέτρεψε την τάξιν… Δικαίως λοιπόν οι πάντες ομίλουν περί «σημείων των καιρών… Παραθέτω νυν το κείμενον:

«Ει γαρ το απλώς χαίρειν κοινωνίαν δίδωσι τοις έργοις τοις πονηροίς, π ό σ ο ν η διάτορος αυτού μνημοσύνη, αυτών των θείων Μυστηρίων φρικτώς προκειμένων;

Ει δε ο προκείμενος αυτός εστιν η αυτοαλήθεια, πως αν το μέγα τούτο ψεύδος εικάζειν εικός, το συντάττειν αυτόν ως ορθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ των λοιπών ορθοδόξων Πατριαρχών, εν καιρώ φρικτών μυστηρίων, σ κ η ν ι κ ώ ς π α ί ξ ω μ ε ν:

Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή και ουκ αποστήσεται της κ ο ι ν ω ν ί α ς τ ω ν μ ν η μ ο ν ε υ σ ά ν τ ω ν α υ τ ί κ α, και ως κ α π η λ ε ύ ο ν τ α ς τα θεία τούτους ηγήσεται; Κ α ι τ ι α ν ε ι η τ α ύ τ η ς τ η ς ο ι κ ο ν ο μ ί α ς ζ η μ ι ω δ έ σ τ ε ρ ο ν»;

Αυτή, πάτερ, έπρεπε να ήτο η απάντησίς σας! Και ερωτώμεν: Οι απλοί, οι πεισθέντες τη υμετέρα σοφία, πως απαλλαγήσονται της θανασίμου παγίδος, ήν δολίως εστήσατε;

Θεοδώρητος Μοναχός

Σκήτη Αγίας Άννης

1970

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.