Μετεμορφώθης: 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.

Τρίτη 9 Απριλίου 2019

5.Αι Κανονικαί σχέσεις.

5.Αι Κανονικαί σχέσεις.

Είχον γράψει ότι: «Τα πάντα εν τη Εκκλησία κρίνονται υπό της συνειδήσεως του Λαού όστις και αποτελεί τον φύλακα και φρουρόν της Ορθοδοξίας». Με ερωτάτε: «Ο κλήρος που υπάγει;» και συνεχίζετε: «Και εκ τούτου τι έπεται, αγαπητέ π. Θεοδώρητε; Ότι λαμβάνει δικαίωσιν το τόλμημά σου να αποσχισθής εκ της Ελλαδικής Εκκλησίας; Άλλως θα είχε το πράγμα, αν έλεγες «ούτως έπραξα, διότι ούτως υπηγόρευσέ μοι η συνείδησί ΜΟΥ. Τι ζητείς στήριγμα εις την «Συνείδησιν του Λαού»; Ποίου «Λαού Συνείδησις» έκρινε και ωδήγησέ σε να πράξης ούτως; Η συνείδησις των ομοφρόνων σοι; Αλλά και ημείς δεν έχομεν Λαόν π. Θεοδώρητε; Παρ’ ημίν δεν υπάρχει πλήθος πιστών ψυχών κατεργαζομένων «μετά φόβου και τρόμου» την εαυτών σωτηρίαν; Μόνον Επίσκοποι αποτελούσι την Ελλαδικήν Εκκλησίαν; Ουχί και «Λαός»; Λοιπόν, «η Συνείδησις του Λαού» αυτού δεν θεωρεί προδότας τους επισκόπους της Ελλαδικής Εκκλησίας! Τι θέλεις να πράξωμεν; Να αγνοήσωμεν αυτήν και να δώμεν προσοχήν εις «την Συνείδησιν του Λαού» των συνεπομένων σοι;

Αλλά διατί; Είναι περισσότεροι οι υμέτροι; Όχι! Είναι σοφώτεροι; Όχι! Είναι πνευματικώτεροι; Όχι! Είναι αγιώτεροι; Όχι! Τότε διατί;»

Α π ά ν τ η σ ι ς: Ουδέν εκ των ανωτέρω, πράγματι είμεθα! Αλλά τότε, τι είσθε, πιθανώτατα θα επανερωτήσετε. Απλώς επιθυμούμεν να είμεθα σ υ ν ε π έ σ τ ε ρ ο ι προς τας απαιτήσεις της συνειδήσεώς ΜΑΣ και την διδασκαλίαν της Εκκλησίας!

Και ασφαλώς θα με ερωτήσετε εκ νέου: «Ούτοι δε τί;» ευρίσκονται εν πλάνη; Σας απαντώ: «Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι τι προς σε; Συ ακολούθει μοι»! Και εξηγούμαι λεπτομερέστερον. Ως καλώς θα γνωρίζετε, κάθε ψυχή είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Ι δ ι α ι τ έ ρ ω ς δε θα δώση λόγον διά τας εαυτής πράξεις και σκέψεις. Κατά συνέπειαν, ημείς δεν εξετάζομεν τι πράτουν οι άλλοι, ούτε δ ι κ ά ζο μ ε ν ή κ ρ ί ν ο μ ε ν ακκόμη και αυτούς τους συναιτίους του σκανδάλου, τους αμελήσαντας Επισκόπους. Ενθυμείσθε πιστεύω τι έγραφον:

«Αλλά, δυστυχώς, αδελφέ μου, οι ποικίλοι αιρετικοί της σήμερον, ε ξ ω τ ε ρ ι κ ο ί και ε σ ω τ ε ρ ι κ ο ί, οι και χειρότεροι, οι οποίοι ως «κύματα θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας (Ιουδ. 17) επιπίπτουν κατά του ποιμνίου, ο υ δ έ ν α «βράχον» συναντούν εις την καταστρεπτικήν πορείαν των διά να συντριβούν και επιστρέψουν κατησχυμένοι εις τας αβυσσαλέας πηγάς των! Διό τούτο παραπονούμεθα, διά τούτον θρηνούμεν. Πόρρω απέχομεν να ερχόμεθα ε ι ς θ έ σ ι ν ε λ ε γ κ τ ο ύ πλην όμως ουδέποτε θα ανεχθώμεν να προδοθούν τα αγιώτατα».

Εάν είναι μικρά αριθμητικώς «η Συνείδησις του Λαού», ήτοι η των συνεπομένων μοι χορεία και παράταξις, τούτο δεν σημαίνει ουδόλως ότι είναι και μακράν της αληθείας… «Ου το πλήθος εστι το σωζόμενον, αλλ’ οι εκλεκτοί του Θεού» (Μ. Βασόλειος, επιστ.303). Ή δυνάμεθα να αρνηθώμεν την πραγματικότητα ότι εν τοις «εκλεκτοίς» θα ευρίσκεται το «μικρόν ποίμνιον» του Κυρίου;

Εάν δυνάμεθα ημείς να συγκαταλεγώμεθα εν τοις «εκλεκτοίς», αυτό δεν το εξετάζω. Αυτό που επιθυμώ να τονίσω έναντι του υμετέρου «περισσότεροι» είναι ότι «ου εν τω πολλώ το εύ».

Εξ άλλου, έπρεπε, πρίν ή αναφερθώ τοις συνεπομένοις μοι να απαντήσω ιδιαιτέρως εις εμαυτόν το ναι ή το όχι, να κρίνω δηλαδή μ ό ν ο ς και μετά την απόφασιν η ΕΜΗ εγένετο ΗΜΩΝ, ήτοι ουχί η εμή συνείδησις, αλλ’ η του «Λαού Συνείδησις».

Ουδέποτε, πάτερ, η αλήθεια εμετρήθη με τους όρους που εθέσατε ανωτέρω. Προσβάλλομεν τ η ν φ ύ σ ι ν τ η ς, εάν σκεπτώμεθα παρομοίως.

Ουδόλως, επίσης, αποτελεί «τόλμημα» η απομάκρυνσίς μου εκ του τοπικού μου Επισκόπου, την στιγμήν κατά την οποίαν κρινόμενος και υπό αρχιερέων συναδέλφων του ευρίσκεται σφόδρα ένοχος ενώπιον των ι. Κανόνων!...

Αλλά και εάν πλην του Επισκόπου μου θεωρήσητε ότι απεσχίσθην εκ συνόλου της Ελλαδικής Εκκλησίας και πάλιν σας υπενθυμίζω ότι ουχί η Διοικητική εξάρτησις μόνον καθιστά κάποιον μέλος μιάς Τοπικής Εκκλησίας, αλλ’ προ πάντων η ταυτότης του πιστεύω του με το π ι σ τ ε ύ ω της Ορθοδόξου Αληθείας. Διότι κατά την υμετέραν ερμηνείαν, και π ά ν τ ε ς οι πρό Συνοδικής διαγνώμης διαμαρτυρηθέντες και αποκόψαντες εαυτούς του αιρετικά κηρύσσοντος επισκόπου των, πρέπει να ευρίσκωνται ε κ τ ό ς Εκκλησίας!

(Σχέσεις αιρεσιάρχου προς κοινωνούντας αυτώ όρα κατωτέρω).

Αλοίμονον, πάτερ, εάν η διοικητική και μόνον εξάρτησις εξησφάλιζε την σωτηρίαν των πιστών και ουχί η ο υ σ ι α σ τ ι κ ή, ήτοι η Κ ο ι ν ω ν ί α μετά της Αληθείας και η αγία πρόθεσις του διασώζειν πάση θυσία ταύτην! Διότι καθ’ υμάς και οι εισαγαγόντες, διά της Κρατικής ενίοτε βίας, τας ποικίλας αιρέσεις των εν τη Εκκλησία επί μακρότατον χρονικόν διάστημα (όρα Εικονομάχους επι 120 έτη διώκοντας τους Ορθοδόξους), ήσαν ΕΝΤΟΣ Εκκλησίας και οι ανθιστάμενοι και διωκόμενοι ΕΚΤΟΣ!!...

Κατά την ιδίαν λογικήν ε κ τ ό ς Ε κ κ λ η σ ί α ς πρέπει να ευρίσκωνται και ο Μάξιμος ο Ομολογητής μετά του αγίου Σωφρονίου, διότι αντέστησαν εις την αιρετικήν «Έκθεσιν του Ηρακλείου, την οποίαν υπέγραψαν πλήθος επισκόπων ως και οι πατριάρχαι εισέτι: Κων/λεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και αυτός ο της Ρώμης Ονώριος!!

Δεν το αντελήφθητε εισέτι, ότι ειδικώς εις τας ημέρας μας, οι των Εκκλησιών αρχηγοί δύνανται να έχουν «αρίστας σχέσεις» μεταξύ των και να κοινωνούν πλήρως, ενώ τη ουσία ουδείς εξ αυτών να επιθυμή τοιαύτας σχέσεις, ή ο έχων την μεγαλυτέραν πολιτικήν ισχύν θα επιβάλλεται εις τους άλλους;

Βλέπετε περιπτώσεις Αθηναγόρου, Ιακώβου Αμερικής κ.λ.π. Από την πρώτην ημέραν α ν τ ι κ α ν ο ν ι κ ώ ς ήρπασαν τους θρόνους και αντικανονικώς συνεχίζουν να ποιμαίνουν, (γράφε φθείρουν) τα λογικά ποίμνιά των. Λοιπόν, σας αρκεί ότι έχουν κ ο ι ν ω ν ί α ν με τας άλλας Εκκλησίας, και κατά συνέπειαν, είναι «άγιοι» και «εν τάξει»; Πότε θα αντιληφθήτε ότι τα Υπουργεία Εξωτερικών των διαφόρων Δυνάμεων είναι τη ουσία τα Πατριαρχεία, οι δε Αρχηγοί των Εκκλησιών ενεργούν οιωνεί ως υποτακτικοί των επιθυμιών των;

Ελευθέραν και ζώσαν Εκκλησίαν σφοδρώς αμφιβάλλω εάν θα αξιωθώμεν να απολαύσωμεν. Επειδή πολλοί πιστοί καλώς γνωρίζουν τα ανωτέρω, σπεύδουν να απομακρυνθούν τοιούτων «κανονικών σχέσεων», προκειμένου να παραμείνουν εντός της αληθείας, δηλαδή εντός της Εκκλησίας, κατά τον μέγαν Γρηγόριον Παλαμάν.

Ότι είναι δυνατόν σύνολον Κλήρου και Λαού να συνιστά κανονικήν Εκκλησίαν, μη κοινωνούσα δε ταις λοιπαίς, τρανόν δείγμα έστω η περίπτωσις του Μητροπολίτου Φιλαρέτου.

Καθ’ υμάς έπρεπε ούτος να ευρίσκεται ε κ τ ό ς Εκκλησίας, ως θεωρείτε τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, αφού με ουδεμίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν έχει «κανονικάς σχέσεις» και μ ό ν ο ν με τους Παλαιοημερολογίτας Ελλάδος κοινωνεί. Ως όμως εκ της επιστολής σας εμφαίνεται και Εκκλησίαν αναγνωρίζετε ότι κυβερνά και τον θαυμάζετε προσέτι διά την ευγενή επιστολήν του προς τον Αμερικής Ιάκωβον.

Δι’ αυτό ακριβώς και σήμερον, λόγω της α π α ν τ α χ ο ύ εξαπλώσεως του Οικουμενισμού, σημείον π ι σ τ ό τ η τ ο ς προς την Ορθοδοξίαν μιάς τοπικής Εκκλησίας, δεν είναι το εάν αύτη έχη κοινωνικόν προς τα «Ρωμέϊκα» Πατριαρχεία επίσκοπον, αλλ’ αντιθέτως, εάν ούτος αφίσταται τούτων!

Η Ιστορία έχει να μας παρουσιάση δις την τοπικήν Εκκλησίαν Κων/λεως άνευ ορθοδόξου επισκόπου. Πρώτον μεν, ότε ούσαν Αρειανοκρατουμένην, ο μεταβάς εκεί προς ενίσχυσιν του ορθοδόξου ποιμνίου Γρηγόριος ο Θολόγος εύρε αυτό «και ανεπίσκοπον» (MANSI 3, 532). Δεύτερον δε επί κακοδόξου Νεστορίου, ότε οι πιστοί, κλήρος και λαός αποκηρύξαντες αυτόν συνήγοντο άνευ αυτού (MANSI 4, 1096).

Συνεπώς ο οργανικός σύνδεσμος επισκόπου και αληθείας αποτελεί όρον εκ των ων ουκ άνευ διά την ο ρ θ ο δ ο ξ ί α ν της τοπικής εκκλησίας, ης ούτος προΐσταται.

Διά τούτο ακριβώς και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ετόνιζε προς τους αντιπάλους του: «Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί». (Συγγραμ. Β΄,627).

Ουχί, λοιπόν, της Εκκλησίας οι κακοδοξούντες, ουδέ ποιμένες, αλλά «λύκοι εν προβάτου δορά, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενοι», έστω κι’ αν τιτλοφορώνται αρχιποιμένες, παναγιώτατοι και οικουμενικοί. «Και τοσούτον μάλλον αν και σφων αυτών καταψεύδοιντο», συνεχίζει ο μέγας πατήρ, «ποιμένας και αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ’ αλλήλων καλούμενοι. Μηδέ γαρ προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ’ αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». (Ένθ’ αν.).

Διά τούτο είχε δίκαιον ο καθηγητής πατήρ Γ. Φλωρόφσκυ, όταν έγραφε: «Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι Καθολική Εκκλησία το «μικρόν ποίμνιον». Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξη η Εκκλησία εις το περοθώριον της Ιστορίας ή να αποσυρθή εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ’ επανάληψιν εις την Ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβή και πάλιν…

«Τ ο κ α θ ή κ ο ν τ η ς υ π α κ ο ή ς π α ύ ε ι όταν ο επίσκοπος παρεκλίνη από τον καθολικόν κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήση, ακόμη δε και να τον κ α θ α ι ρ έ σ η». (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, Θεσσαλον. 1977, σ. 71, 75. Πρβλ. Ι. Κοτσώνη, Προβλήματα Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 113).

«Γιατί όμως αισθάνονται οι Χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία; Αυτό γίνεται γιατί η Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Επειδή την Εκκλησία μέσα στους αιώνες την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους, την ταυτήσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι, κατά την διάρκειαν των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. Ό μ ω ς, σ τ ο υ ς α π ο κ α λ υ π τ ι κ ο ύ ς κ α ι ρ ο ύ ς π ο υ ζ ο ύ μ ε, έ χ ο υ μ ε α φ ή σ ε ι π ι α π ί σ ω τ η ν Ι σ τ ο ρ ί α κ α ι μ π ή κ α μ ε σ τ η ν Ε σ χ α τ ο λ ο γ ί α. Η π ν ε υ μ α τ ι κ ή μ α ς ε π ι β ί ω σ η ε ξ α ρ τ ά τ α ι α π ό τ η ν σ υ ν ε ι δ η τ ο π ο ί η σ η α υ τ ο ύ τ ο υ γ ε γ ο ν ό τ ο ς. Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία άλλαξε τους ποιμένας σε λύκους και η οργανωμένη Εκκλησία που ξέραμε είναι πιά σήμερα αγέλη λύκων και θάνατος προβάτων. Ο διάβολος είναι πιά λυμένος. Για να επιβιώσουμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στη μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από τη διοικητική της οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία. Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους, χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστόν και την κοινωνία τους με τη θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Το συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: «Καλά να φύγουμε από τον Οικουμενισμό, αλλά σε ποια Εκκλησία να πάμε;» δεν έχει τη θέση του σήμερα. Γιατί δεν πρόκειται να πάμε πουθενά αλλά να μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία των Πατέρων, ν’ αρνηθούμε τις παραποιήσεις και να μείνουμε στην αλήθεια που από απαλών ονύχων γνωρίσαμε, αλλά δυσκολευόμαστε πιά ν’ αναγνωρίσουμε σ’ αυτό που μας λέγουν ότι είναι δήθεν Εκκλησία. Αυτή την άρνηση του ψεύδους και των παραποιήσεων θα την πραγματοποιήσουμε εκεί που βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε κοινωνία μαζί της. Και τότε, όταν θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα που περιμένει από μας ο Θεός, θα έλθει ο ίδιος σε συνάντηση μας, και θ’ ανοίξει τα μάτια μας, που μέχρι τότε όνομα είχαν ότι βλέπουν, αλλά ήταν ανίκανα να δούν τον αληθινό Χριστό. Και όταν τον δούμε θα τρέξουμε στον πιο ακριβό μας φίλο, όπως έτρξε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ και θα τον καλέσουμε να ‘ρθή να δεί κι’ αυτός, όσο κι’ αν αμφιβάλλει για το καλό που μπορεί να έλθει από τη Ναζαρέτ. Έτσι σχηματίζεται το «μικρό ποίμνιο», η μικρή τοπική εκκλησία. Οι αληθινοί Ισραηλίτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον και έρχονται μαζί στον Χριστό, λαϊκοί και ιερείς και Επίσκοποι.

Αυτή η δραματική αλλά ευλογημένη διαδικασία είναι ήδη από δεκαετίες γνωστή στη Ρωσία. Η λεγόμενη «Ε κ κ λ η σ ί α τ ω ν Κ α τ α κ ο μ β ώ ν» δεν έχει καμμία εξωτερική ομοιότητα με τις οργανωμένες Εκκλησίες που ξέρουμε, και μόνον με τις Εκκλησίες της εποχής των μεγάλων διωγμών ομοιάζει. Η κατάσταση που επικρατεί τώρα στη Ρωσία σιγά-σιγά θα γενικευθεί παντού. Ορθόδοξοι Επίσκοποι ελάχιστοι, διάσπαρτοι στον κόσμο, κρυμμένοι και άγνωστοι στους πολλούς. Ιερείς μετρημένοι θα εκτελούν αποστολικές περιοδείες από πόλη σε πόλη, από ενορία σε ενορία, από χώρα σε χώρα, ανακουφίζοντας τις πνευματικές ανάγκες των πιστών και ενώνοντάς τους όλους, γνωστούς και αγνώστους μεταξύ τους, με τους άφθαρτους δεσμούς του αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού, μνημονεύοντας «πάσης επισκοπής Ορθοδόξων» για να μη προδίδεται ο πλησιέστερος αληθινός επίσκοπος, ή και από πραγματική άγνοια για το που βρίσκεται αληθινός επίσκοπος.

Και η εποχή του Αντιχρίστου θα προχωρεί προς την αποκορύφωσή της. Το ποίμνιο του Χριστού όλο και θα μικραίνει. Όμως όσο πιο δυνατός ο πόνος των ημερών που έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θα είναι ο Κύριος, φθάνει να μείνουμε πιστοί μέχρι το τέλος. Το πλοίο που μας έφερε μέχρι εδώ, η συνοδική, διοικητική, οργανωμένη μορφή της Εκκλησίας εξώκειλε στα ρηχά της αποστασίας και διαλύεται από την βία των κυμάτων…». (Περιοδικόν «Οι Ρίζες», Δεκ. 1982, σ. 3-4).

Όποιος είναι λυμένος από τα δεσμά του κόσμου και ελεύθερος από σκοπιμότητες και υπακοές εις αντικανονικά κατεστημένα της εποχής μας, όποιος ποθεί αλήθειαν και υπακοήν στον λόγον του Θεού και των αγίων του, αυτός βλέπει καθαρά «τα σημεία των καιρών» και επικροτεί όλη καρδία τους ανωτέρω προφητικούς λόγους του περιοδικού, αδιαφορών διά τας ειρωνείας των «λογίων» και τας «ερμηνείας» των «ειδικών»…

Αι σχέσεις, λοιπόν, Πανοσιολογιώτατε, αποτελούν την φ λ ο ύ δ α, τον δε πυρήνα συνιστούν η Κ ο ι ν ω ν ί α και η α π ο δ ο χ ή της κηρυττομένης υπό της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ αληθείας. Ο ευρισκόμενος εντός του πυρήνος δεν τον ενδιαφέρει εάν δεν μετέχη και του φλοιού, εις ημέρας ομοίας της εποχής μας, όταν και καθ’ υμάς ακόμη, Πατριάρχαι και Αρχιεπίσκοποι εν ενεργεία «α π έ δ ε ι ξ α ν ε α υ τ ο ύ ς ω ς μ η δ έ ν α ε σ ω τ ε ρ ι κ ό ν κ α ι β α θ ύ τ ε ρ ο ν δ ε σ μ ό ν έ χ ο ν τ α ς π ρ ο ς τ η ν α κ ή ρ α τ ο ν κ α ι α μ ώ μ η τ ο ν Ορθοδοξίαν»! ! !

Ακολούθως, αναφερόμενος εις το σχίσμα το γεγονός επί αγίου Χρυσοστόμου γράφετε τα εξής: α) «…του ειρημένου σχίσματος ηγούντο τεσσαράκοντα επίσκοποι, καλούμενοι ¨Ιωαννίται¨, οίτινες παρέμειναν πιστοί εις τον Χρυσόστομον και ηρνήθησαν να κοινωνήσωσι τοις διαδόχοις αυτού, και β) ότι «το εν λόγω σχίσμα εγένετο π α ρ ά τ η ν ρ η τ ή ν ε ν τ ο λ ή ν του θείου Πατρός, όπως οι φίλοι αυτώ Επίσκοποι μη υπογράφωσι μεν την καταδίκην αυτού, κ ο ι ν ω ν ή σ ω σ ι ν όμως τω διαδόχω αυτού (Αρσακίω) ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ».

Και καταλήγετε:

«Ούτως έπραττον, αγαπητέ π. Θεοδώρητε, οι πράγματι Πατέρες της Εκκλησίας. Έτρεμον τας διαιρέσεις και τα σχίσματα και παντοιοτρόπως ειργάζοντο διά την αποφυγήν αυτών…».

Α π ά ν τ η σ ι ς: Και πάλιν ο υ δ α μ ο ύ βλέπω π α ρ ά λ λ η λ ό ν τ ι των ανωτέρω και των της σήμερον! Ο Άγιος Πατήρ δικαίως και ευλόγως τοις παρήγγειλε να μη προβούν εις σχίσμα, διότι επρόκειτο περί ατασθαλίας διοικητικής μορφής και φύσεως μη λυμαινομένης δε την της Εκκλησίας διδασκαλίαν.

Ιδού όμως, προκειμένου περί αιρετικού και καινοτομούντος ποιμένος τι συμβουλεύει τους πάντας να πράττωσι.

«Πως ουν Παύλος, φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε.τι ουν; Φησίν, όταν πονηρός η και μη πειώμεθα; Πονηρός πως λέγεις; ΕΙ ΜΕΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝΕΚΕΝ, ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών»! (ομιλ. 36 προς Εβραίους).

Διά τούτο, καίτοι οι «Ιωαννίται» επίσκποι υπερβολικώ ζήλω κινηθέντες δεν εκοινώνησαν τω Αρσακίω, ουδόλως όμως κατεκρίθησαν διά τούτο υπό του ι. Πατρός, αλλ’ εγκωμίοις ετιμήθησαν, αν και ως είπομεν, η αντίδρασίς των εσκόπει να ματαιώση διοικητικήν ατασθαλίαν. Διά θέματα όμως πίστεως αείποτε εφώνει: ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ.

Κατά συνέπειαν, ημείς οι Αγιορείται, ως και πάντες οι υπό τον Πατριάρχην Επίσκοποι, ο υ δ ό λ ω ς πρέπει να κοινωνώμεν Αυτώ!

Συμπερασματικώς: ουδόλως έχεται αληθείας το υμέτερον: «Η θέσις πάντως του ιερού Πατρός ήτο σαφής και απόλυτος: ΟΧΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ». Θα έπρεπε να συμπεράνητε τελείως διαφόρως: Παραδείγματος χάριν ούτως: Η θέσις πάντως του ι. Πατρός διά την προκειμένην περίπτωσιν… κ.λ.π., και όχι να εξαγάγετε γενικόν συμπέρασμα ότι ο θείος Χρυσόστομος δεν επιτρέπει ουδέποτε απομάκρυνσιν εκ κακών ποιμένων. Α ύ τ η κ α ι μ ό ν ο ν Α Υ Τ Η ε ί ν α ι η ε π ί τ ο υ π ρ ο κ ε ι μ έ ν ο υ Α Λ Η Θ Ε Ι Α.

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.