Πέμπτη 29 Ιουλίου 2021

"τοὺς δὲ βεβήλους καὶ γραώδεις μύθους παραιτοῦ, γύμναζε δὲ σεαυτὸν πρὸς εὐσέβειαν·"

 


Α ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ 4

 

Α Τιμ. 4,1           Τ δ Πνεμα ητς λέγει τι ν στέροις καιρος ποστήσονταί τινες τς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις κα διδασκαλίαις δαιμονίων,

Α Τιμ. 4,2           ν ποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυτηριασμένων τν δίαν συνείδησιν,

Α Τιμ. 4,3           κωλυόντων γαμεν, πέχεσθαι βρωμάτων, Θες κτισεν ες μετάληψιν μετ εχαριστίας τος πιστος κα πεγνωκόσι τν λήθειαν.

Α Τιμ. 4,4           τι πν κτίσμα Θεο καλόν, κα οδν πόβλητον μετ εχαριστίας λαμβανόμενον·

Α Τιμ. 4,5           γιάζεται γρ δι λόγου Θεο κα ντεύξεως.

Α Τιμ. 4,6           Τατα ποτιθέμενος τος δελφος καλς σ διάκονος ησο Χριστο, ντρεφόμενος τος λόγοις τς πίστεως κα τς καλς διδασκαλίας παρηκολούθηκας.

Α Τιμ. 4,7           τος δ βεβήλους κα γραώδεις μύθους παραιτο, γύμναζε δ σεαυτν πρς εσέβειαν·

Α Τιμ. 4,8            γρ σωματικ γυμνασία πρς λίγον στν φέλιμος, δ εσέβεια πρς πάντα φέλιμός στιν, παγγελίαν χουσα ζως τς νν κα τς μελλούσης.

Α Τιμ. 4,9           πιστς λόγος κα πάσης ποδοχς ξιος·

Α Τιμ. 4,10         ες τοτο γρ κα κοπιμεν κα νειδιζόμεθα, τι λπίκαμεν π Θε ζντι, ς στι σωτρ πάντων νθρώπων, μάλιστα πιστν.

Α Τιμ. 4,11         Παράγγελλε τατα κα δίδασκε.

Α Τιμ. 4,12         μηδείς σου τς νεότητος καταφρονείτω, λλ τύπος γίνου τν πιστν ν λόγ, ν ναστροφ, ν γάπ, ν πνεύματι, ν πίστει, ν γνεί.

Α Τιμ. 4,13         ως ρχομαι πρόσεχε τ ναγνώσει, τ παρακλήσει, τ διδασκαλί.

Α Τιμ. 4,14         μ μέλει το ν σο χαρίσματος, δόθη σοι δι προφητείας μετ πιθέσεως τν χειρν το πρεσβυτερίου.

Α Τιμ. 4,15         τατα μελέτα, ν τούτοις σθι, να σου προκοπ φανερ ν πσιν.

Α Τιμ. 4,16         πεχε σεαυτ κα τ διδασκαλί, πίμενε ατος· τοτο γρ ποιν κα σεαυτν σώσεις κα τος κούοντάς σου.

 

Ερμηνεία

Α Τιμ. 4,1                  Το δε Αγιον Πνεύμα ρητώς λέγει και προλέγει, ότι κατά τους κατόπιν χρόνους σκληρυμένοι μερικοί, εξ αιτίας της αμαρτωλότητός των, θα αποστατήσουν από την ορθήν πίστιν και θα προσέχουν εις πνεύματα πλάνης και εις δαιμονικάς διδασκαλίας.

Α Τιμ. 4,2                 Θα δίδουν προσοχήν και πίστιν εις διδασκάλους του ψεύδους και της πλάνης, οι οποίοι θα έχουν αναίσθητον και ανάλγητον, σαν καυτηριασμένην, την συνείδησίν των.

Α Τιμ. 4,3                  Οι ασυνείδητοι αυτοί ψευδολόγοι θα εμποδίζουν τους ανθρώπους να έρχωνται εις γάμον, θα διδάσκουν ότι πρέπει να απέχουν οι άνθρωποι από φαγητά, τα οποία εν τούτοις ο ίδιος ο Θεός τα έδωσε, δια να τα τρώγουν και τα απολαμβάνουν με ευγνωμοσύνην προς τον Θεόν οι πιστοί και οι προχωρημένοι εις την πλήρη γνώσιν της αληθείας.

Α Τιμ. 4,4                 Διότι κάθε τι, που έκτισεν ο Θεός και το έδωσε προς τροφήν στους ανθρώπους, είναι καλόν και κανένα από αυτά δεν είναι μολυσμένον και άξιον περιφρονήσεως, αρκεί μόνον να λαμβάνεται με ευγνωμοσύνην και ευχαριστίαν προς τον Θεόν.

Α Τιμ. 4,5                  Διότι κάθε τι προς τροφήν γίνεται καθαρόν και άγιον με τον λόγον και την προσευχήν μας προς τον Θεόν.

Α Τιμ. 4,6                 Εάν αυτά προσφέρης στους αδελφούς και τα θέτης πάντοτε υπ' όψιν των, θα αναδειχθής ο καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, που θα τρέφεσαι συγχρόνως με τα λόγια της φωτισμένης πίστεως και της υγιούς διδασκαλίας, την οποίαν έχεις παρακολουθήσει.

Α Τιμ. 4,7                  Αφινε κατά μέρος και μη δίδης σημασίαν στους ανιέρους και τους ακαθάρτους μύθους, με τους οποίους μόνον ωρισμένα γραΐδια ευρίσκουν ευχαρίστησιν να ασχολούνται. Να γυμνάζης δε, να ασκής και να συνηθίζης τον ευατόν σου εις την αληθινήν ευσέβειαν.

Α Τιμ. 4,8                 Διότι η μεν σωματική γυμναστική και εξάσκησις ολίγον χρόνον και εις μικρά ζητήματα είναι ωφέλιμος, διότι αναφέρεται στο φθαρτόν μόνον σώμα. Η ευσέβεια όμως είναι ωφέλιμος εις όλα, εις την ψυχήν και στο σώμα, διότι υπόσχεται και προσφέρει αγαθά, δια την παρούσαν και την μέλουσα ζωήν.

Α Τιμ. 4,9                 Αυτός δε ο λόγος, που σου γράφω, είναι αξιόπιστος και άξιος να γίνη δεκτός με όλην την καρδίαν.

Α Τιμ. 4,10                Δι' αυτό ακριβώς και ημείς κοπιάζωμεν και γινόμεθα αντικείμενον εμπαιγμών και ειρωνειών, διότι έχομεν τας ελπίδας μας στον ζώντα Θεόν, ο οποίος είναι σωτήρ και τρφοδότης όλων των ανθρώπων, μάλιστα δε σωτήρ των πιστών, στους οποίους χαρίζει την αιωνίαν ζωήν.

Α Τιμ. 4,11                Αυτά να παραγγέλλης συνεχώς, αυτά που σου γράφω να διδάσκης.

Α Τιμ. 4,12                Κανείς ας μη προκαταλαμβάνεται και ας μη καταφρονή το νεαρόν της ηλικίας σου, αλλά συ, καίτοι είσαι νέος ακόμη, να γίνης τύπος και παράδειγμα των πιστών στον λόγον σου, εις την συναναστροφήν σου με τους άλλους ανθρώπους, εις την αγάπην που θα δεικνύης προς τους όλους, εις την πνευματικήν ζωήν, εις την φωτισμένην πίστιν, εις την αγνότητα και καθαρότητα της ζωής σου.

Α Τιμ. 4,13                Εως ότου έλθω να επιδίδεσαι με επιμέλειαν και προσοχήν εις την ανάγνωσιν των Γραφών, εις την παρηγορίαν και νουθεσίαν των πιστών, εις την διδασκαλίαν όλων.

Α Τιμ. 4,14                Μη αδιαφορής και μη παραμελής το χάρισμα, που υπάρχει εις σε, και το οποίον σου εδόθη με επίθεσιν των χειρών της τάξεως των πρεσβυτέρων, σύμφωνα με προφητικήν αποκάλυψιν εκ μέρους του Θεού.

Α Τιμ. 4,15                Αυτά, που σου γράφω, να τα μελετάς πάντοτε· μέσα εις αυτά να μένης με την ψυχήν και την διάνοιαν, δια να γίνη έτσι φανερά η πρόοδός σου εις όλους, και να χρησιμεύση ως καλόν παράδειγμα.

Α Τιμ. 4,16                Να αγρυπνής και να παρακολουθής με προσοχήν τον ευτόν σου και την διδασκαλίαν σου. Επίμενε εις αυτά, διότι όταν κάμνης αυτό, που σου συνιστώ, θα σώσης και τον εαυτόν σου και εκείνους που σε ακούουν.

ΠΗΓΗ: imgap.gr

Τρίτη 27 Ιουλίου 2021

Ο Πιότρ Μαμόνοβ: «Μόνο να προλάβω να ετοιμαστώ!»

 

Ο Πιότρ ΜαμόνοβΟ Πιότρ Μαμόνοβ

Απεβίωσε ο συγκλονιστικός ηθοποιός Πιότρ Μαμόνοβ: ένας ιδιοφυής, Ρώσος ορθόδοξος.

Η μεταμόρφωσή του στη ζωή και στην καλλιτεχνική του πορεία ήταν για πολλούς μια αποκάλυψη. Όταν, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, παρακολουθούσαμε στην εκπομπή «Μουσικό Ρινγκ» τις απεχθείς γκριμάτσες και μορφασμούς του ροκ συγκροτήματος «Ζβούκι Μου» (Ελλ: «Ήχοι Μουουου...») με το σολίστ Μαμόνοβ, μας φαινόταν ότι τώρα θα ξεράσει τον εαυτό του. Τόσο πολύ απεχθής ήταν. Δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι, μετά από χρόνια, θα ακούγαμε με προσοχή τους σοφούς συλλογισμούς αυτού του καταπληκτικού ανθρώπου, που θα άρχιζε να κάνει πολύ έντονη πνευματική ζωή.

«Μόνο να προλάβω! Μόνο να προλάβω να ετοιμαστώ!» - αναφωνούσε περιμένοντας την Κρίση.

Για πολλά χρόνια ήταν η εικόνα του ρωσικού ροκ, περνώντας, όπως τώρα καταλαβαίνουμε, μέσα από μια αποφατική πορεία: ακκισμοί, αλκοόλ, ναρκωτικά, ακολασία. Γι’ αυτό, τους συγκλόνισε όλους η βαθειά διείσδυση του Μαμόνοβ στον χριστιανισμό, στην Ορθοδοξία.

Θυμάμαι, σε ένα από τα τηλεοπτικά κανάλια του Κιέβου, το Νοέμβριο του 2004, είχε ανακοινωθεί πανηγυρικά η συνέντευξη με τον Μαμόνοβ. Η τηλεπαρουσιάστρια με κομμένη την ανάσα έκανε στον φιλοξενούμενο την ερώτηση: «Πώς βλέπετε τη δική μας πορτοκαλί επανάσταση;» Καθώς εκείνη περίμενε πανηγυρική έξαρση από τη θρυλική φιγούρα του αντεργκράουντ, παραλίγο να πάθει εγκεφαλικό όταν άκουσε: «Σ..τά είναι η επανάστασή σας!» Τότε τι αξίζει σε αυτή τη ζωή, ρώτησε η κοπέλα, όταν συνήλθε μετά από λίγο. Και άκουσε μια λακωνική απάντηση: «Η Ορθοδοξία».

Ήταν συγκλονιστικός στις ταινίες του Παύλου Λουνγκίν: στο «Ταξί-μπλουζ», στον «Τσάρο», και, ιδιαίτερα, βεβαίως, στο «Νησί».

Ο Μαμόνοβ έψαχνε τον εαυτό του και την πορεία του προς τον Θεό μέσα από δυσκολίες και αντιφάσεις. Τελικά, την βρήκε. Από το συγκρότημα «Zvuki MU» στο λόγο περί της αιωνιότητας, περί του Θεού. Στα 45 του χρόνια, κατά δική του ομολογία, κατάλαβε ότι βρισκόταν σε σκότος απελπισίας. Στη συνέχεια, για 20 χρόνια, προσπαθούσε να απαλλαγεί από τον εθισμό στο αλκοόλ και πάλευε με δαίμονες.

Εξέπλητταν όχι μόνο τα χαρίσματά του, αδιαμφισβήτητα και πολύμορφα, αλλά και ο τρόπος που μάχονταν για την ψυχή του.

«Ο Κύριος για μένα είναι μια συνεχής χαρά της παρουσίας Του. Θέλω να ζω έτσι. Νιώθω έτσι πολύ καλά, σταθερά, γερά, δυνατά… Και όταν είμαι εν αμαρτία, αμέσως νιώθω πως είμαι μόνος και πως αυτή η μέρα πέρασε λαθραία. Είναι πολύ απλό: με τον Θεό η ζωή, χωρίς τον Θεό ο θάνατος».

Επίσης, έλεγε:

«Στο ‟Νησί” έχω ξαπλώσει σε φέρετρο. Σκληρό πράγμα. Τέσσερις τοίχοι και το καπάκι. Ούτε Ευαγγέλιο ούτε εικόνες. Τίποτα δεν έχει. Με τι θα πάμε; Τι μάζεψα; Να ηχογραφώ ξέρω, να οδηγώ ξέρω, να χρησιμοποιώ την τάδε συσκευή ξέρω. Να συγχωρώ δεν ξέρω, να μην εξοργίζομαι δεν ξέρω, να δίνω, χωρίς να λυπάμαι, δεν ξέρω. Ό, τι χρειαστεί στην αιωνιότητα, ό, τι δεν μπορείς να αγγίξεις, δεν το ξέρω. Έμαθα, όμως, σε όλη τη ζωή μου χιλιάδες πράγματα που δε θα χρειαστούν εκεί.   

Έμαθα σε όλη τη ζωή μου χιλιάδες πράγματα που δε θα χρειαστούν εκεί

Τι να κάνουμε; Να ξεκολλάμε σιγά-σιγά. Όπως το αυτοκόλλητο από την πληγή, σιγά-σιγά να το αφαιρούμε. Ο Κύριος μού έδωσε ένα τεράστιο σπίτι. Κυκλοφορώ εκεί, μου αρέσει, έχω και κρεβατοκάμαρα και γραφείο και όλα αυτά θα χρειαστεί να τα αφήσουμε. Λυπάμαι! Τέσσερις χιλιάδες εκλεκτά βινύλια, μια συλλογή. Λυπάμαι! Μετά βλέπω, με τον καιρό, πως δε λυπούμαι και τόσο. Με χαρά βλέπω μέσα μου πως αρχίζουν και ξεκολλάνε. Ιδού για ποιο πράγμα αξίζει να ξοδεύουμε τη ζωή: να προετοιμαζόμαστε για την αιωνιότητα».   

Το εμπιστευτικό και το καθολικό ύφος του Μαμόνοβ, όταν μιλάει, είναι τέτοιο που νιώθουμε πως χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο.

Με το ρόλο του γέροντα Ανατολίου στην ταινία «Το Νησί» (το 2006, με σεναριογράφο τον Ντμίτρι Σόμπολεβ), ο Μαμόνοβ οδήγησε πολλούς προς τον Θεό. Μπορούμε μόνο να ανασηκώνουμε τα χέρια και να εκπλησσόμαστε, μαζί με τον Πατριάρχη Αλέξιο Β΄, όταν αναφώνησε στη συζήτηση που είχε με τον Παύλο Λουνγκίν: «Μα πώς καταφέρατε να τα γυρίσετε αυτά!»

Ο Μαμόνοβ στο «Νησί» δεν έπαιζε, αλλά ζούσε και προσευχόταν. Πέθαινε στην ταινία όχι μόνο επειδή το προέβλεπε το σενάριο, αλλά πέθαινε ως μετανοών αμαρτωλός. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν την ταινία και έκλαιγαν για τις αμαρτίες τους, όταν έβλεπαν τη δύναμη της μετάνοιας και τη χαρά της επικοινωνίας με τον Κύριο. Ήταν κατανοητό μέχρι πόνου: αυτή η ψυχή κράζει. Ο Πιότρ Μαμόνοβ ζητούσε από τον Κύριο να συγχωρέσει τις αμαρτίες και του ήρωα της ταινίας και του εαυτού του, ταυτόχρονα. Και τις δικές μας, τις δικές μας, τις δικές μας!

Δεν μπορούμε να μην συμφωνήσουμε με την σκέψη ότι ο πατήρ Ανατόλιος, σύμφωνα με το σενάριο, έλαβε από τον Θεό χαρίσματα προορατικότητας και θαυματουργίας, και ο Πιότρ Μαμόνοβ έλαβε το χάρισμα της πειθούς, το χάρισμα του πραγματικού κηρύγματος. Ο Λουνγκίν τυχαία ή συνειδητά διάλεξε για το ρόλο όχι έναν ιδανικό ηθοποιό, αλλά έναν άνθρωπο που ειλικρινώς πιστεύει και μετανοεί. Δεν ήταν απλώς επιτυχία του σκηνοθέτη, αλλά Πρόνοια του Θεού.  

Ο Λουνγκίν τυχαία ή συνειδητά διάλεξε για το ρόλο όχι έναν ιδανικό ηθοποιό, αλλά έναν άνθρωπο που ειλικρινώς πιστεύει και μετανοεί

Ο Πιοτρ Μαμόνοβ μας δίδασκε με απλά λόγια. Που είναι κατανοητά στον καθένα. Τα αποσπάσματα από τη δική του ζωή ήταν οι παραβολές του. Μιλούσε έτσι που περνούσε διαμπερώς την παχυδερμία μας και τη σκληρότητά μας. Ναι, ήταν ουσιαστικά θεολογία και κήρυγμα. Και με την ειλικρίνειά του ο Μαμόνοβ έκανε χιλιάδες και χιλιάδες ψυχές να συμπαθούν τον ίδιο και να ανοίξουν το δρόμο προς την πίστη. Είθε να μας δώσει ο Θεός να καταλάβουμε πολλά από αυτά που έλεγε!  

Η εσωτερική του ωρίμαση αποτυπώθηκε σε ένα ωραίο βιβλίο με μινιατούρες και αφορισμούς, φέροντας τον ενδεικτικό, «παιδικό» τίτλο «Zakorutski» (Ελλ: καλικαντζούρες). Μόνο αυτός, μάλλον, μπορούσε να βρει έναν τόσο εύστοχο τίτλο και να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο. Έχουν βγει μερικά τομίδια με «Καλικαντζούρες».

«Δεν είναι σημειώσεις ημερολογίου, ούτε ποιήματα πεζά, ούτε αποσπάσματα από σημειωματάριο. Είναι πραγματικές καλικαντζούρες, που είναι γραμμένες, ζωγραφισμένες με χέρι που ακόμα δεν υπακούει καλά, που δεν ξέρει ακόμα να σχεδιάζει τις συνηθισμένες γραμμές, αλλά που αναπαράγει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται τον κόσμο με παιδικό βλέμμα, άρα χριστιανικά».

Κάποιες σημειώσεις προδίδουν τον ποιητή Μαμόνοβ:

«Ουρανός. Κοιτάω στο παράθυρο. Μπροστά μου είναι ένας σωρός από κίτρινα φύλλα που έπεσαν από τη βυσσινιά. Με κάποιο τρόπο σε αυτά καθρεφτίζεται όλος ο ουρανός».

Ή τον ποιητή-φιλόσοφο:

«Η ιτιά δίπλα στο ποτάμι είναι μεγάλη, καμπουριασμένη και ηλικιωμένη. Ένας κορμός με όζους, όλο τένοντες και μαύρες κουφάλες. Ένας κορμός που περιβάλλεται με δικτυωτό σύννεφο από κλαδιά, κλαδάκια και πολύ μικροσκοπικές βεργούλες και φυλλαράκια. Μοιάζει με τη ζωή, γεμάτη μάταιες, πολλές φορές αχρείαστες κινήσεις. Μερικές φορές βλέπεις κάτι πολύ σημαντικό: ένα μεγάλο κλαδί με καλά, χυμώδη φύλλα. Όλα συνδέονται και ενώνονται με το θάνατο. Αυτός είναι ο κορμός. Πέθανε ήδη, έχει ταΐσει την πράσινη ζωή. Το κάτω μέρος βυθίζεται μέσα στη γη. Δε βλέπω τις ρίζες, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί. Είναι γεμάτες χυμό και ποτέ δεν σταματούν, επειδή τις τρέφει ο Θεός. Κοιτάω την ιτιά και φοβάμαι λιγότερο το θάνατο. Αρχίζω να μην δίνω και τόσο μεγάλη αξία στη ζωή. Όπως η ιτιά, με όλο της το δέντρο, κοιτάει στο ποτάμι που ρέει απαλά και γρήγορα, έτσι και εμένα όλο και πιο πολύ με ενδιαφέρουν το απέραντο και οι ουρανοί».

Ο Μαμόνοβ που πολεμούσε την οργή του, έγραφε:

«Μια φορά τα πάντα μου ήταν κάπως. Πηγαίνω σπίτι και εκεί βλέπω ένα καινούργιο γάτο ατημέλητο. Τον είχε συμμαζέψει η γυναίκα μου. Σκέφτηκα, πόσο άμυαλη: εμείς είμαστε 9 άτομα και εκείνη φέρνει και άλλους. Ο γάτος τσουπ στο τραπέζι. Ε, το παρατράβηξες! Τον χτύπησα. Αμέσως, τον λυπήθηκα. Έσκυψα να τον χαϊδέψω: πετσί και κόκαλο, μάλλον, οι παραθεριστές τον εγκατέλειψαν. Είχε πεινάσει. Παραλίγο να κλάψω.

Ο Αββάς Αμμούν είπε: πέρασα στη σκήτη 14 χρόνια, προσευχόμενος στον Θεό μέρα και νύχτα για να μου χαρίσει τη νίκη ενάντια στην οργή».

Ας διαβάσουμε τον Πιότρ Μαμόνοβ πιο προσεκτικά.

***

«Όλα τα ξέρω: να πριονίζω, να πλανίζω, να κόβω ξύλα. Ο άντρας πρέπει να ξέρει όλα αυτά. Και όχι να σηκώνει βαράκια στο γυμναστήριο. Ωχ, παραπονιούνται πολλοί, δεν υπάρχει δουλειά. Μάθε να βάζεις πλακάκια, θα κυκλοφορείς με ‟Mersedes”. Στο οικόπεδό μου έκτισα ολόκληρη πόλη, σάουνα, αποθήκη. Αν είσαι αραχτός στον καναπέ και αυγαταίνεις την κοιλιά σου, θα τελειώσεις άσχημα. Με αλκοόλ, ναρκωτικά. Δυστυχώς, τώρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άντρες…»

***

«Όταν έρχονται εδώ, λένε: ‟Μακριά πήγατε”. Και εγώ ρωτάω: ‟Μακριά από τι;” Και ο άνθρωπος σωπαίνει. Επειδή μένω σε χωριό, κάθε μου μέρα είναι διαφορετική. Κάθε μέρα είναι διαφορετικός ο ουρανός. Το πρωί σηκώνεσαι και βάζεις μπρος τις δουλειές σου. Το βράδυ κοιτάζεις και βλέπεις: ο Κύριος έδωσε λογιών-λογιών σύννεφα. Απίστευτο!»

***

«Κάθεσαι και σαν τρελός κοιτάς όλα αυτά τα αστέρια και σκέφτεσαι: ‟Θεέ μου, αν πεθάνω αύριο, τι θα Σου πω;” Όπως λέγεται στην προσευχή: αν η σκιά σου είναι τόσο ωραία, πόσο όμορφος είσαι εσύ ο ίδιος; Μια φορά μπήκα σπίτι, σκέφτηκα να ανοίξω υπολογιστή, αλλά δεν υπήρχε ρεύμα.

Και βρέθηκα σε απόλυτο σκοτάδι. Ξαπλώστε μια φορά στο σκοτάδι, κλείστε όλες τις συσκευές και κάντε στον εαυτό σας την ερώτηση: ποιος είμαι και πώς ζω; Είμαι καλό παιδί ή έτσι κι έτσι;»

***

«Ο δρόμος των ανθρώπων είναι ίδιος: όλοι θα φύγουμε από τη ζωή. Χτες εγώ, ο εικοσάχρονος, έτρεχα στην οδό Γκόρκι, και να, αύριο είναι να πεθάνω. Χωρίς αλληγορίες. Φοβάμαι; Φοβάμαι. Αφού είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αλλά και ενδιαφέρον! Εκεί είναι ο Κύριος, η Αιωνιότητα. Δεν είμαι έτοιμος».

***

«Ο Πούσκιν μάς απάντησε: «Με απέχθεια ξεφυλλίζω τη ζωή μου, αλλά δε σβήνω τις ντροπιαστικές στροφές». Η δική μου απάντηση είναι ίδια. Καθόμαστε κάποτε με τον Ιβάν Οχλομπίστιν στα γυρίσματα της ταινίας ‟Ο Τσάρος”. Βάζουμε μακιγιάζ και συζητάμε τι έχουμε διαβάσει και τι έχουμε ακούσει για την αιώνια ζωή. Ο μακιγιέρ λέει: ‟Τι αστείοι που είστε!” Και εγώ του απαντάω: ‟Ναι, αλλά όταν παρουσιαστούμε ενώπιον του Πλάστη, θα σου κοπούν τα γέλια”… Αφού με τις συνειδήσεις μας που είναι ό, τι να΄ ναι, και με τη ζωή μας που είναι ό, τι να΄ ναι και αυτή, θα πρέπει να κοιτάμε στα μάτια τον Θεό, που έδωσε τη ζωή Του στο σταυρό για μας…»  

***

«Δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε ότι μετά το θάνατο από μας θα μείνει μόνο το χώμα. Όλοι οι μεγάλοι επιστήμονες είναι πιστοί. Όλοι οι γνωστοί μου γιατροί που έχουν να κάνουν με τη ζωή και το θάνατο πιστεύουν. Έχουν υπάρξει χιλιάδες μαρτυρίες με κλινικά νεκρούς που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει τέλος. Ο Αϊνστάιν δεν είχε αμφιβολίες σχετικά με την ύπαρξη του Θεού, το ίδιο και ο Πούσκιν και ο Λομονόσοβ και ο Μεντελέγιεβ. Αλλά κάποια Ελενίτσα δεκαεφτά ετών δηλώνει: ‟Αμφιβάλλω αν υπάρχει ο Θεός σας…” Διάβαζε πρώτα, μελέτα το ζήτημα, και τότε να μιλάς. Αλλιώς, είναι όπως στο μετρό, όπου μπαίνεις και βλέπεις το διάγραμμα της διαδρομής: έναν κύκλο με κάποιες πολύχρωμες τελείες. Κουνάς απορριπτικά το χέρι και λες: ‟Τίποτα, βλακείες! Θα πάω μόνος μου”. Έτσι, όμως, θα κυκλοφορείς όλη σου τη ζωή πάνω σε μια γραμμή. Για τον Θεό δεν είναι οι πράξεις μας το σημαντικό, αλλά το κίνητρο: γιατί το κάνουμε, γιατί ζούμε».

***

«Ο θάνατος του αμαρτωλού είναι κακός και οδυνηρός. Στην άσχημη κατάσταση που θα βρεθείς όταν απολεσθείς και παγώσεις, φίλε μου, στην ίδια κατάσταση θα είσαι και στην αιωνιότητα. Εκεί δεν υπάρχει αλλαγή, επειδή δεν υπάρχει βούληση, δεν υπάρχει σώμα. Το σώμα είναι η βούλησή μας προς την αλλαγή».

***

Στα γυρίσματα της ταινίας ‟Το νησί” έπρεπε να ξαπλώσω στο φέρετρο. Τρείς φορές το έσκαγα από κει. Δεν άντεχα. Αυστηρό πράγμα το φέρετρο: είσαι ξαπλωμένος, τοίχοι στενοί, και τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Ούτε Ευαγγέλιο για να διαβάσεις. Ό, τι μάζεψες στην ψυχή, με αυτά μένεις. Στην αιωνιότητα θα πάρουμε αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις, αυτά που παραχωρήσαμε, αυτά που συγχωρήσαμε, αυτά που δώσαμε. Είναι πιο μακάριο να δίνεις παρά να παίρνεις».

Στην αιωνιότητα θα πάρουμε αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις, αυτά που παραχωρήσαμε, αυτά που συγχωρήσαμε, αυτά που δώσαμε

***

«Θέλεις ‟Φεράρι;” Απόκτησε το Πνεύμα το Άγιο και θα δεις ότι δε θέλεις πλέον ‟Φεράρι”. Επειδή για μια στιγμή της ζωής εν Πνεύματι, κατά το λόγο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, οποιοσδήποτε άνθρωπος θα συμφωνούσε να τον τρώνε σκουλήκια για χίλια χρόνια. Πιστεύω πιο πολύ στον Άγιο Σεραφείμ παρά στους μηχανικούς αυτοκινήτων από την Ιταλία».

***

«Μερικές φορές όλη την ημέρα τρέχεις, μεριμνάς, μιλάς στο τηλέφωνο, και τελικά τίποτα δεν έκανες. Και συμβαίνει να έχεις προσευχηθεί για λίγο, αλλά προσπάθησες με όλη την ψυχή σου να επικοινωνήσεις με τον Θεό, πολύ-πολύ. Τον υπόλοιπο χρόνο ήσουν ξαπλωμένος δίπλα στο ποτάμι, κοιτούσες το νερό και καταλαβαίνεις ξαφνικά: σήμερα δεν έζησα μάταια, δούλεψα».

***

«…Όσο πιο δυνατό μαρτύριο σου έλαχε, άλλο τόσο πιο δυνατή είναι η ψυχή σου, επειδή ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν και επιτρέπει κακουχίες στον καθένα ανάλογα με τη δύναμή του. Οπότε, μαθαίνω να υπομένω με χαρά. Δεν είναι μακριά η Βασιλεία και περιμένει η αιωνιότητα. Αιωνιότητα, κι όχι 30-40 χρόνια. Φφφστ!!!»

***

«Η αμαρτία. Δε θυμάμαι πότε και που είχα δει, αλλά ακόμα και τώρα έχω μπροστά στα μάτια μου την εικόνα: ο άντρας, από ζήλια ή από κάποια άλλη βλακώδη αιτία, άρπαξε μαχαίρι, το βούτηξε μέσα στο στήθος της αγαπημένης του και αμέσως το έβγαλε έξω. Σαν να ήθελε να πει: «ωχ, ωχ, όχι-όχι. Συγγνώμη. Δεν ήθελα». Και με εξέπληξε: ήθελε-δεν ήθελε, τέλος, είναι αργά.

Έτσι και η αμαρτία. Ακόμα και μικρή, αφήνει στην ψυχή αγιάτρευτη πληγή. Σαν να φαίνεται ότι όλα είναι καλά: δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, αλλά ούτως ή άλλως, σηκώνεσαι το πρωί και έχεις θλίψη. Για ποιο πράγμα; Αφού δεν υπάρχει κομμάτι του εαυτού σου που να μην έχει πληγές. Τίποτα δεν άφησες για τον εαυτό σου, με τι να ζεις, με τι να αγαπάς. Μόνο ουλές. Και νιώθεις πολύ φόβο και κάπως σαν απορία: με τα δικά μου χέρια τα έκανα όλα!».

***

«Πώς έμεινα ζωντανός, μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Αυτός ήταν που με έσωσε για κάποιο λόγο. Μου έδωσε και την πίστη. Και τώρα ελπίζει σε μένα όπως είμαι. Δεν έχει άλλους. Η πόρνη, ο τελώνης και ο ληστής.

Δεν έχει άλλους. Η πόρνη, ο τελώνης και ο ληστής

Ένας ευφυής άνθρωπος έχει πει ότι η αμαρτία είναι αυτό που μας απομακρύνει από τον Θεό. Όταν προλαβαίνω να σκεφτώ, λέω: αυτό που κάνω τώρα με απομακρύνει; Αν ζητήσω βοήθεια, το καταφέρνω.

Και μετά, υποφέρει πάντα ο αθώος. Εξαιτίας μου. Εξαιτίας αυτού που έκανα ή που δεν έκανα. Εξαιτίας της κατάστασης στην καρδιά μου: τι έχω μέσα, κακία ή αγάπη».

***

Θέλω τόσο πολύ να ξεκινήσω να ζω χωρίς φόβο. Αυτό σημαίνει να σηκώνεις το σταυρό σου. Να δέχεσαι ό, τι σου συμβαίνει: καλό και κακό.

***

Πριν το τέλος του, ο ηθοποιός, που βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο, κάλεσε ιερέα, πρόλαβε να συμμετάσχει στο Μυστήριο του Ευχελαίου και της Θείας Μετάληψης.

«Όταν θα πεθαίνω, δε χρειάζονται ούτε δρύινα φέρετρα ούτε λουλούδια. Να προσεύχεστε, παιδιά, για μένα, πέρασα διάφορα στη ζωή μου!»

Προσευχόμαστε. Μνήσθητι, Κύριε, ἐν εὐσεβείᾳ καὶ πίστει και του ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένου δούλου Σου Πέτρου καὶ συγχώρησον αὐτόν πᾶν πλημμέλημα, ἑκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον, καὶ χάρισαι αὐτώ τὴν Βασιλείαν των Ουρανών!

Σε συγχαίρουμε που γεννήθηκες για Ζωήν αιώνιον, αγαπητέ Πιότρ Νικολάεβιτς!

Στανισλάβ Μινακόβ
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

ΠΗΓΗ: Pravoslavie.ru

7/26/2021

Τρίτη 20 Ιουλίου 2021

Φανάρι: Όλες οι θρησκείες είναι μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν σε έναν Θεό

Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος. Φωτογραφία:doxologiainfonews.com

Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, εκπρόσωπος του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, πιστεύει ότι όλες οι θρησκείες είναι ίσες και η μία δεν πρέπει να υπερισχύει της άλλης.

Στις 15 Ιουλίου 2021, ο επικεφαλής Αρχιεπισκοπής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στις Ηνωμένες Πολιτείες, Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, μιλώντας στη Νέα Υόρκη στη Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για τη Θρησκευτική Ελευθερία, είπε ότι όλες οι θρησκείες είναι «μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος».

Στην  έκθεση για τον «θρησκευτικό εθνικισμό» και «εθνικές θρησκείες», ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος σημείωσε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, «ανεξάρτητες θρησκευτικές οργανώσεις με χαρισματικούς ηγέτες χρησιμοποιούν τη δημόσια, πολιτική σφαίρα για να προωθήσουν τους δικούς τους στόχους».

Από την άλλη πλευρά, σημείωσε ότι στο Ιράν υπάρχει έντονος «θρησκευτικός εθνικισμός», ο οποίος αποτελεί «μια πλήρης προσπάθεια θεοκρατίας εκ μέρους της φαινομενικής πλειοψηφίας».

Ο εκπρόσωπος του Φαναρίου είναι βέβαιος ότι «το να βλέπεις την πνευματική βάση του κράτους σημαίνει να δημιουργείς διαστρωμάτωση της κοινωνίας σε θρησκευτικές γραμμές, πνευματικό απαρτχάιντ, αν θέλετε. Το αποτέλεσμα είναι μια μονολιθική κοινωνία ανένδοτη στη διαφορετικότητα», πιστεύει ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος.

Τόνισε ότι «όταν ανυψώνετε μια θρησκεία πάνω από όλες τις άλλες, είναι σαν να αποφασίσετε ότι υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού».

«Αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος, γιατί περιβάλλεστε από βουνά προκαταλήψεων που σας κρύβουν την θέα», είναι σίγουρος ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος.

Νωρίτερα η ΕΟΔ έγραψε ότι ο επικεφαλής του Φαναρίου αποκαλεί άλλες θρησκείες «πλούτο των γιων του Θεού», ενώ σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, «ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ξεπέρασε τις Αβρααμικές θρησκείες».

ΠΗΓΗ: https://spzh.news/

Διαβάστε επίσης:Οι «μονοθεϊστικές» θρησκείες: Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς;

Σάββατο 17 Ιουλίου 2021

Πιοτρ Μαμόνοφ: Νεκρός από κορωνοϊό ο Ρώσος ροκ σταρ και ηθοποιός, γνωστός από «Το νησί»

 



Ο Πιοτρ Μαμόνοφ, ένα από τα σημαντικά πρόσωπα της ποπ κουλτούρας στα τέλη της σοβιετικής εποχής και στα μετασοβιετικά χρόνια, πέθανε χθες από επιπλοκές του κορωνοϊού, σε ηλικία 70 ετών.



Ο πρώην ροκ σταρ και χαρισματικός ηθοποιός εισήχθη σε νοσοκομείο της Κομουνάρκα με σοβαρά συμπτώματα κορωνοϊού και δύσπνοια. Σύντομα οι γιατροί αποφάσισαν να τον διασωληνώσουν και να τον βάλουν σε τεχνητό κώμα. Τις επόμενες ημέρες, προσπάθησαν να τον αποσωληνώσουν χωρίς επιτυχία και έπειτα από ραγδαία επιδείνωση ο 70χρονος πέθανε χθες.


Ο Μαμόνοφ γεννήθηκε στη Μόσχα, σε μια οικογένεια που άνηκε στην Ιντελιγκέντσια - ο πατέρας του ήταν μηχανικός και η μητέρα του μεταφράστρια σκανδιναβικών γλωσσών. Από μικρός λάτρευε τη ροκ και από το 1960 έως το 1970 έπαιζε σε πολλές μπάντες και ζούσε ως επαναστάτης, μπλέκοντας συχνά σε καυγάδες. Για να βιοπορίζεται, έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές ενώ παράλληλα μετέφραζε κείμενα από αγγλικά, δανικά, νορβηγικά και σουηδικά.



Η επιτυχία για τον Μαμόνοφ ήρθε το 1982 με τη ροκ μπάντα Ζβούκι Μου. Σύντομα έγινε ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς στη Σοβιετική Ένωση, ενώ η συνεργασία του με τον Μπράιαν Ένο βοήθησε να ακουστεί το όνομά του και στο εξωτερικό.


Μετά την πρώτη του συμμετοχή, ως ηθοποιός, στο «Taxi Blues» του Πάβελ Λούνγκιν το 1990, έπαιξε σε δεκάδες ταινίες και θεατρικά πρότζεκτ.


Αφού ασπάστηκε την ορθοδοξία τη δεκαετία του 1990, ο Μαμόνοφ αποτραβήχτηκε σε ένα χωριό και απέρριψε πολλούς ρόλους στο σινεμά. Συμφώνησε, ωστόσο, να παίξει έναν ρόλο που σημάδεψε την καριέρα του, εκείνον ενός μοναχού με σκοτεινό παρελθόν, στο «Νησί» του Πάβελ Λούνγκιν το 2006.


Η ταινία κέρδισε πολλές διακρίσεις στη Ρωσία και στο εξωτερικό, και χάρισε στον Μαμόνοφ ένα βραβείο «Νίκα» Καλύτερου Ηθοποιού. Το 2009, υποδύθηκε τον «Ιβάν τον Τρομερό» σε μια άλλη πετυχημένη ταινία του Λούνγκιν, τον «Τσάρο».

ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr