Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Οι κοτσίδες της χωρικής, ανάγκασαν τον πρίγκιπα σε μεγαλύτερη άσκηση




Υπήρξαν ερημίται εις το Άγιον Όρος, οι οποίοι είχαν εις την εν τω κόσμω βιοτήν μεγάλας κοινωνικάς ή επιστημονικάς θέσεις. Ένας τοιούτος ήτο και ο Καρουλιώτης ιερομόναχος Παρθένιος. Ρώσος πρίγκηψ, ο οποίος κατ’ αρχήν έζησεν εις το κελλίον Άγιος Νικόλαος Μπουραζέρι, όπου και εκάρη μοναχός.

Ήτο γραμματεύς του Κελλίου. Κατά την ανοικοδόμησιν της εκκλησίας του έλαβε μίαν επιστολήν από χωρικήν Ρωσίδα γυναίκα, η οποία τον ώθησε να ασκητεύση με σκληροτέραν διαμονήν και άσκησιν, εις τα φρικαλέα Καρούλια.

Ιδού τι έλεγεν η επιστολή: «Δεχθήτε, άγιοι πατέρες, και από μένα την πτωχή αυτά τα λίγα χρήματα. Άκουσα πως κτίζετε εκκλησία στο Κελλί και ζητάτε βοήθεια. Στενοχωρήθηκα που δεν έχω να σας στείλω κι εγώ κάτι, δι’ αυτό έκοψα τις κοτσίδες των μαλλιών μου, τις επώλησα στις μεγάλες αρχόντισσες, που τα μαλλιά τους τα έχουν κομμένα και βάζουν ξένα στις δεξιώσεις. Δεχθήτε, λοιπόν, και από εμένα τον μικρόν οβολόν μου…».

Το γεγονός αυτό συνεκλόνισε τον πρίγκηπα π. Παρθένιον. Επήρε την ηρωικήν απόφασιν να γίνη ένας άσαρκος σχδόν κάτοικος των βράχων των Καρουλίων. Όταν μιλούσε διά την απόφασιν αυτήν, έλεγεν: «Όταν εδιάβασα την επιστολή, σκέφθηκα. Άλλοι κόβουν τα μαλλιά τους και άλλοι στέλνουν  από το υστέρημά τους για μας. Κι εγώ κάθομαι στην πολυθρόνα με το τσάι μου, το φαγητό, τις ανέσεις μου… Έπρεπε να έλθω εδώ στα Καρούλια για την αγάπη του Χριστού και για την σωτηρία της ψυχής μου».

Φημολογείται ότι ο π. Παρθένιος, που είχε ένα πρόσωπον πολύ λαμπερόν, ήτο προικισμένος με προορατικόν χάρισμα. Ουδέποτε εμαγείρευεν.  Έτρωγε πάντοτε ξηράν τροφήν. Τον χειμώνα δεν άναβε θερμάστραν, διά να ζεσταθή. Το στρώμα του ήτο τρίχινον σάϊσμα και διά προσκέφαλον είχε ένα κούτσουρον. Ήτο ευγενέστατος, φιλάδελφος, ελεήμων προς πάντας. Το κουρελιασμένον ζωστικόν του ανέδιδε μίαν ευωδίαν. Πολλά έδωσεν εις τον Κύριον, πολλάς θυσίας, πολλήν αγάπην, πολλήν πτωχείαν και ακτημοσύνην, αυτό το βασιλόπουλον της Ρωσίας, πολλά έλαβε και εν τη παρούση ζω’η και εν εκείνη, τη αιωνία και ατελευτήτω Βασιλεία των Ουρανών, πρίγκηψ και βασιλόπουλον του Θεού.

Από το «ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ» Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Άρθρο – γροθιά του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου: Τα τελευταία χρόνια γεμίσαμε αγίους




«Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» λέει ο λαός!»


"Εν άλλοις πταίομεν, καί εν άλλοις παιδευόμεθα" 
 

Δούλεψα και εγώ κάποτε σε χριστιανικό βιβλιοπωλείο , όπως ο γέροντας Γρηγόριος, και αντιλήφτηκα πολύ καλά τι σημαίνει βιομηχανία εκδόσεων.


Κάθε μήνα εκδίδονται δεκάδες τίτλοι βιβλίων  που πρέπει να πουληθούν, όχι  για ψυχική ωφέλεια, αλλά για να συνεχίσουν να τζιράρουν και να επιβιώνουν οι εκδοτικοί οίκοι. 


Αποκορύφωμα γνωστός τηλεπαρουσιαστής να δίνει βιβλίο για τον γέροντα τάδε, που η γυναίκα που το έγραψε, με δική της δήλωση, να λέει ότι δεν τον γνώρισε ποτέ τον γέροντα!


Ερχόταν στο βιβλιοπωλείο ένας εισαγγελέας και ψώνιζε κάποιο μουσικό βιβλίο καμιά φορά, και στην συζήτηση επάνω έλεγε την διαπίστωσή του, ότι ο κόσμος σήμερα, ψάχνει να βρεί μέντιουμ, να του μαντέψει το όνομά του , να του πεί το μέλλον του, να του πεί το ριζικό του και όχι για πνευματικό πατέρα ο οποίος θα τον βοηθήσει στην εν Χριστώ ζωή.


Δυστυχώς αγαπητέ γέροντα Γρηγόριε, τα προβλήματα έχουν ξεκινήσει από την ανοχή που δήξατε και δείχνετε ακόμη, στους κηρύττοντες γυμνή την  κεφαλή αιρετικούς επισκόπους και πατριάρχες, εσείς οι «παραδοσιακοί», συντηρητικοί ηγούμενοι του αγίου όρους και άλλων ιστορικών μονών. 


Κατηγορήσατε τους εμμένοντας στις παραδώσεις των Αγίων Πατέρων , στην ορθοδοξία δηλαδή, ως ακραίους και φανατικούς. Τους την κολλήσατε την ταμπέλα ,για να μην τους πλησιάζει ο λαός και δυστυχώς έτσι παραδώσατε τον λαό σε αυτούς που τώρα υποδεικνύετε ως αλοιωτές  των ορθοδόξων παραδόσεων και δημιουργούς αγίων κλπ. 


Η μεγαλύτερη μερίδα του θρησκευόμενου λαού σήμερα, έχει χάσει τα ορθόδοξα κριτήρια της πίστεως και ζαλισμένος ψάχνει για προφητείες, «προορατικούς»  και χαμογελαστούς κεκοιμημένους  γεροντάδες.


Λοιπόν, οι διαπιστώσεις σας σωστές αλλά δεν φέρετε λιγότερη ευθύνη από αυτούς που «φωτογραφίζετε».

Άρθρο – γροθιά του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου: Τα τελευταία χρόνια γεμίσαμε αγίους

ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΙ ΑΓΙΟΙ

Σήμερα τος γίους δν μς τος προβάλλει κκλησία κα δν κκολάπτονται στν χρο τς κκλησίας, λλ στ σαλόνια, σ συγκεντρώσεις πρ τ μέτρον εσεβν κα ελαβν χριστιανν, πο διακηρύττουν ράματα κα θαύματα κα θεοπτίες, κα προβάλλονται σ μερολόγια κα σ μεροδεκτες πι μπροστά· πραν δηλαδ τν σειρ τς κκλησίας. Πίνοντας τν καφ κα τ τσάι της κάθε μεγαλοκυρία, ποφθέγγεται γι «γίους», τν ποίων ζω ταν προβληματική. Δυστυχς κα σ καλογερικς συνάξεις προβάλλονται πρόσωπα μφισβητούμενα γι τν ζωή τους. Κα κολουθίες τος συντάσσουνε κα πανηγύρεις πιτελονε στ καθολικ τν Μονν. Δν ναμένουν τν φων τς κκλησίας.

Πς ν τ κάνουμε; ασθησιακς νθρωπος δν μπορε ν εναι γιος. Εναι μι πονεμένη στορία. τι κανε τν γνα του, τν κανε, λλ δν περνίκησε τν ασθησιακό του κόσμο. Σήμερα μακιγιάρουμε τος νεκρούς μας, μ τν φοβερ ρώτηση «Θέλετε ν εναι χαμογελαστός, σοβαρός, λαρός;» Κα μετ μες προβάλλουμε τ χαμογελαστ ατ πρόσωπα σ λα τ μέσα νημερώσεως ς καρπος το γίου Πνεύματος! ταν μως πίσω π ατ τ χαμόγελο πάρχουν γκάθια κα τριβόλια, μες τί ν κάνουμε; κόντες-κοντες ν τ ποδεχώμαστε; πάρχει λύσσα, τος δικούς μας νθρώπους ν τος βάζουμε στν βιτρίνα τν γίων.

πληροφορήθηκα, δν ξέρω ν εναι πέρα γι πέρα ληθινς λόγος, τι τ Πατριαρχεο, Μεγάλη κκλησία, σταματ τς γιοποιήσεις, γιατ εναι λήθεια τι τ τελευταα χρόνια γεμίσαμε γίους, τν ποίων τ συγγράματα διαβάζονται κα προβάλλονται περισσότερο π τν Καιν Διαθήκη! φο πάρχει δύναμη το μαγνητοφώνου, φορτωνόμαστε διδαχς κα προφητεες πο μς ς πνευματικος μς φέρνουν σ δύσκολη θέση. δίως ο «προφτες» ναμοχλεύουνε πράγματα, πού, ντ ν νθαρρύνουν τς ψυχς τν νθρώπων, τος γχώνουν, τος ρπάζουν τ χαμόγελο τς ζως μέσα π τν καρδιά τους.νς συγχρόνου γίου τ κέντρο τς διδασκαλίας του εναι ο πόλεμοι, ο μάχες κα ο ταραχές. Κα νας γιορείτης, κα ατς προφητάναξ:

– Μαζέψτε τρόφιμα, κρύψτε τ γενήματά σας κα τ γαθά σας, γιατ θ γίνη πόλεμος.

Καθήμενος στν Μον Δοχειαρίου, ποία εναι εσοδος ξοδος το ρους, κών-κων θ τ κούσω.

– Γέροντα, μς επε καταξιωμένος κα χαρισματοχος προορατικς δ στ γιον ρος, ν συνάξουμε τρόφιμα, γιατ θ γίνη πόλεμος.

ν τ γκολπωθήκατε πραγματικ ατ πο σς επε, κάνετέ το, λλά, ν δτε τι πέρασε καιρς κα καμμι κίνηση πολέμου δν γίνεται, φέρτε τα σ μένα· γ τ τρώγω κα ληγμένα.

Εναι φοβερ ν φεύγη προσκυνητς π τ γιον ρος χι μ τν καρδιά του γεμάτη λπίδα, λλ πελπισία κα πογοήτευση. Πές του, μωρέ, στν δρόμο το Θεο ν βρίσκεται κα ,τι κα ν μς βρ, Θες δν θ μς φήση. Ατς βέβαια εναι τυράγνιες π πολλ χρόνια, λλ σήμερα βρίσκονται στ ποκορύφωμα.

Πρ τριν τν λεγε Γέροντας μεγάλης Μονς μ μεγάλη πιφάνεια τι πρ το Δεκαπενταυγούστου θ γίνη πόλεμος. Ποιός θ φρενάρη ατ τ «χάρισμα»; Ποιός θ ραπίση ατν τν ψευδοπροφήτη;

φυγε μι μάννα π τν θήνα κα πγε κε πο τελεσιουργονται στν μερικ τ θαύματα κα ο προφητεες, ν ρωτήση γι τ μέλλον το ρρωστου παιδιο της. Πι μπροστ τς επα:

ργησες ν θυμηθς τν Θεό. Τ παιδί σου χει πάρει πι τν δρόμο του. Κάνε ,τι μπορες γι τν ψυχή του, γιατ κα φηβεία πέρασε κα χρόνια νεανικς κμς, πο κανες δν πολογίζει τίποτα, θέλει ν δοκιμάση λες τς πολαύσεις το κόσμου.

ταν πέστρεψε π τ μεγάλο κέντρο τς γιότητας κα τς πνευματικότητας, φο πρε τν χαροποι πάντηση τι τ παιδί της θ συνέλθη, μ πρε τηλέφωνο κα μο λέγει:

– Νά, σ πο μ τ βρωμόστομά σου μο επες τι τ παιδί μου πρέπει ν τ φροντίσω γι τ πέραν το τάφου.

– Χαίρομαι –τς λέω– πο τό χεις τόσο τακτοποιήσει τ παιδί σου κα συγχώρα με πο σο τ επα, χι μως τι κανα λάθος.

Τ παιδ σ τρες μέρες πέθανε. Μο λέγει μάννα του:

– Τί ν κάνω;

– Ρώτα τος προφτες κα ατο θ σο πον…

Ποιός θ τος μαζέψη ατος τος ψευδοπροφτες κα ατος τος γίους; λίας δν πάρχει πιά. ποταμός, στν ποο τος μάζεψε κα τος κοψε, ξεράθηκε.

ποτακτικός του λιτανεύη τ τσουράπια του κα τν πετσέτα πο σκούπιζε τ πρόσωπό του πρς γιασμ τν πιστν! π κείνους πο περιμέναμε τν σοβαρότητα, τν κρίβεια τς ζως κα τς πίστεως κλονιστήκαμε. Γι ατ λέγω τι καλ καμε τ Οκουμενικ Πατριαρχεο, ν κα δίκησε δύο μεγάλους γίους το αἰῶνα πο μς πέρασε. Κα χι μόνον γίους, λλ κα νδρες θνικος κα διδασκάλους σ χρόνια πικρς σκλαβις. λγος κατέχει τν ψυχή μου, γιατ ο νθρωποι ατο σήμερα δν τιμνται πανελλαδικά, πως θ πρεπε, παρ μόνον στν τόπο τους κα στ περίχωρα. π τν Θε βέβαια πραν τν μισθό τους, λλ μες περιμέναμε κα τν μισθαποδοσία τους π τν γία μας κκλησία.

Στν Μον το Εαγγελισμο τς Πάτμου τρες μοναχς στν κταφ εωδίασαν. Τ μοναστήρι –δόξα τ Θε– κρατήθηκε στν παράδοση το γέροντα μφιλοχίου «φήνετε τν Θεό, ατς ντιδοξάζει τος δοξάζοντας ατόν» κα δν σηκώσανε σημαες κα φλάμπουρα.

Τολάχιστον ο σ ντυπα παρουσιάζοντες «γίους», πρέπει ν καλονται σ πολογία, πρέπει ν πάρχουν φρένα στν κκλησία. Ν μαζευτον λίγο τ πράγματα τς λεύθερης διδαχς, τς προφητείας κα τς θαυματουργίας. κόμα κα καδημαϊκ θεολογία ς φρενάρη κα ς χρησιμοποι τν διδασκαλία τν παλαιν Πατέρων κα χι τν προχειρολόγων τς ποχς μας. Δν θέλω βέβαια ν ποκρύψω τι χαίρομαι πο καδημαϊκ θεολογία πέκτεινε τ ρια τν γίων Πατέρων μέχρι κα τν ποχ τν Κολλυβάδων, πο ο θεολόγοι παλαιότερα οτε τος γγιζαν. ν μιλοσες γι Κολλυβάδες, πεφτε γέλιο ερωνικ π τος καθηγητές.

Κα τ φοβερώτερο κόμα εναι τι δέχονται ο νθρωποι ατος πο ζησαν στν κύκλο τους κα εναι δικοί τους τι εναι γιοι· μ ψιχουλάκια τος παρουσιάζουν γίους. ξιοι προβολες ατοί, ν τν ξένων, πο κρατον τς γωνις τς κκλησίας κα ποτ δν βγαίνουν στ κέντρο, ποσιωπται κάθε διδασκαλία κα κάθε γιασμένη νέργειά τους.

Πόσο π τ  μικρά μου χρόνια μ πίκραινε φράση «ατς εναι δικός μας» κα πρέπει ν χη διακεκριμένη μεταχείριση. ργάσθηκα ς φοιτητς σ χριστιανικ βιβλιοπωλεο. ν π τ σπανίζοντα βιβλία τ ζητοσε κάποιος γνωστος, εχαμε βαρει παρατήρηση «ατ τ ντυπα τ χουμε γι κάποιους δικούς μας κι σ τ δωσες σ ξένο». κρυβα τ πρόσωπό μου κάτω π τν πάγκο, γι ν μν δ τ δάκρυά μου. Τί πάει ν π μέσα στν κκλησία δικοί μας κα ξένοι; Μέχρι σήμερα τ κούω κα μάλιστα π νθρώπους πο θεωρονται σοβαρο κα προχωρημένοι στν πνευματικ ζωή. ντοχς πολλς χρειάζονται κα στν συναναστροφ μ τος νθρώπους πο χαρακτηρίζονται πνευματικοί. Περισσότερες κα π ατς πο πρέπει ν διαθέσης στς σκηνς τς γορς. λοι εναι δικοί μας, λοι, φο βαπτίστηκαν, εναι παιδι το Θεο κα δελφο γαπημένοι. Γι ατ στέκομαι κα προτιμ τν γιότητα το πεζοδρομίου, παρ τν κύκλο τν θρησκευομένων.

γιος μφανς γίνεται που πάρχει πλότητα, ταπείνωση κα γάπη. λες ο ποχς χουν γίους. Θ τ π βέβαια λας το Θεο κα θ περιμένουμε ν τ πισφραγίση κκλησία. χι μ δοσίματα, χι μ γνωριμίες, χι μ προβολς πο μαυρώνουν κα ατν τν ερ πράξη τς κκλησίας. Μέχρι τς σχατες μέρες –πως λέγει ββ σαάκ–  θ πάρχη πρόσκληση το Θεο κα θ πάρχουν μοναχο κα σκητς φιερωμένοι τ Κυρί κα μόνον. ς φήνουμε μως τν Θε ν λαλ τ ψηλ κα τ μεγάλα κα μες ς μένουμε στν γάπη κα στν πακο το Χριστο.

Παλαιά, τ κάθε σπίτι εχε κα μία βιοτεχνία γι τν οκονομικ στήριξη τς οκογένειας. πλεκαν τς φανέλλες τς λεγόμενης πουλησις κα τς φανέλλες γι τος διακεκριμένους. ς μ καταντήση γιότητα σν τς φανέλλες τς πουλησις.

– Τί π ν π, γιαγιά, φανέλλες τς πουλησις;

, . Γι τν ργάτη, γι τν μαστοράκο, γι τν φτωχ κι μοίρα του.

λα ατ σο κα πλ ν φαίνωνται, γι ναν νθρωπο πο θέλει ν δοθ στν Θε εναι πίκρες, εναι στενοχωρίες, εναι λουκέτα πο κλείνουν τς καρδις κα δν τς φήνουν ν πετάξουν οτε στ ψος το σπουργίτη.

Κύριε, λέησον.

Γρηγόριος ρχιπελαγίτης
Από εδώ www.pentapostagma.gr/2018/01/άρθρο-γροθιά-του-καθηγουμένου-της-ι-μ.html