Ο γέρω-Νικόδημος, ο γέροντας μου, όπως και άλλοτε σας έχω
ξαναμιλήσει, ήταν ένας απλός και άγιος άνθρωπος. Τον τρίτον όμως κατά σειρά
στην συνοδεία μας, τον Ιωάννη, πολύ σπάνια τον ανέφερε με το όνομά του. Ρωμάνα
τον ανέβαζε και τον κατέβαζε.
Είχε δίκιο ο γέροντας, διότι ο Ιωάννης έμοιαζε πολύ στην
σκληρότητα της Ρωμάνας, που αναφέρεται στον βίο του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου,
όταν με τον μαθητή του τον Πρόχωρον είχαν μαρτυρήσει στα χέρια της, στην Έφεσο.
Ο Ιωάννης ήταν τότε γύρω στα πενήντα του. Παχύσαρκος,
ξεσκούφωτος πάντοτε, ιδιότροπος και σκληροτράχηλος είχε το διακόνημα να
μαγειρεύει και να πλέκει κάλτσες στην
καλτσομηχανή.
Μέσα στη συνοδεία έκανε ότι αυτός ήθελε. Όχι μόνον δεν
έπαιρνε από εντολές, αλλά πολλές φορές είχε πρωτοβουλίες με όχι ευχάριστα
αποτελέσματα.
Δίκαια λοιπόν ο γερω-Νικόδημος τον φώναζε «Ρωμάνα».
Θυμάμαι που κάποτε τον καταράστηκε ο γέροντας: «Να σου
ξεραθεί το χέρι». Αιτία διότι ο Ιωάννης έριξε μια πέτρα και από απροσεξία
κτύπησε τον γέροντα στο χέρι.
Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε και ο π. Ιωάννης αρρώστησε
βαριά. Πιάστηκαν τα ούρα του και πέθανε
μέσα σε φοβερούς, φρικτούς πόνους. Τον κλάψαμε όλοι διότι έφυγε άωρα.
Εκεί στην άκρη του κήπου μας, κάτω από μία συκιά, ανοίξαμε
τον τάφο του. Δίπλα του, σε απόσταση μισό μέτρο, ήταν θαμμένος ο Κύπριος
γερω-Μακάριος.
Πέρασαν τρία χρόνια και ήλθε η ημέρα της εκταφής. Ανοίξαμε
πρώτα τον τάφο του γερω-Μακάριου. Φλουρί στο χρώμα τα κόκκαλα του. Αφήσαμε να περάσει
λίγος καιρός για να ξεθάψωμε και τον
Ιωάννη.
Ένα μεσημέρι, που οι πατέρες ησύχαζαν, ο γερω-Νικόδημος κι
εγώ πήραμε τα φτυάρια κι αρχίσαμε την εκταφή. Δεν προλάβαμε να προχωρήσωμε και
μετά από δύο-τρείς φτυαριές το πρώτο από
τα οστά που τράβηξε το φτυάρι ήταν φοβερό και απίστευτο, ένα άλιωτο χέρι,
κομμένο από τον καρπό της παλάμης, ξερό, αποτρόπαιο στη θέα. «Πέτρο», μου λέγει
ο γερω-Νικόδημος, «ο Ιωάννης έχει βαρύ δεσμό». Και ξέσπασε στα δάκρυα. «Δεν
τώχα πη, παιδί μου Ιωάννη, με την καρδιά μου, για να σου ξεραθεί το χέρι, και ο
Θεός το άκουσε. Συγχώρεσε με Κύριε».
Σε λίγο, ύστερα από προσεκτικό σκάψιμο, είδαμε ότι όλο το
σώμα, από το κεφάλι έως τα γόνατα, ήταν άλιωτο.
Ίσως να ήτο πρώτη φορά στα χρονικά του αγίου όρους,
υποτακτικός και να βγή δεμένος, να μην τον έχει χωνέψει η γη.
Γράψαμε στον αείμνηστο πρ. Φλωρίνης τον Χρυσόστομον, που τον είχαμε
πνευματικό αρχηγό μας, πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος . «Κάμετε
ολίγον υπομονή και με του Θεού την βοήθεια θα ενωθεί η Εκκλησία, οπότε θα
πάρετε τον εφησυχάζοντα Μητροπολίτην Ιερόθεον,
τον πρ. Μιλητουπόλεως που είναι κοντά σας, να γονατίση επάνω στον τάφο και να
διαβάσει την συγχωρητική ευχή». Οι μήνες όμως περνούσαν, και η ποθητή ένωσης δεν
εφαίνετο να πραγματοποιείται. Του ξαναγράψαμε και τότε ο άγιος εκείνος
άνθρωπος, ο άξιος εκείνος ηγέτης του Ιερού ημών Αγώνος, έδωσε εντολή να τον αναπληρώσει
ο πνευματικός της αγίας Άννης, ο παπα-Διονύσιος από την καλύβι του αγίου
Σεραφείμ.
Πράγματι, ήλθε ο πνευματικός και γονάτισε επάνω στον τάφο
του Ιωάννη. Διάβασε την συγχωρητική ευχή και ανοίξαμε τον λάκκο. Ω του
θαύματος! Το σώμα είχε διαλυθή και μαζέψαμε ένα προς ένα τα οστά του μακαρίτη. Προηγουμένως
ο γερω-Νικόδημος είχε δώσει πολλές φορές ελεημοσύνες για την ψυχή του και τα
δάκρυα και οι προσευχές του εισακούστηκαν από τον Θεό, και εδόθη η λύσις εις
τον παρήκοον Ιωάννην, που τον ονόμαζε «Ρωμάνα» διά την σκληρότητα της καρδίας
του.
ΙΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΜΥΡΟΒΟΛΟ
ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.
ΑΘΗΝΑ 1990
ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΣΤΟΡΙΑΣ
Κ.Κ. ΠΕΤΡΟΥ.
Από εδώ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2012/05/blog-post_2718.html
