Υπήρξαν ερημίται εις το Άγιον Όρος, οι οποίοι είχαν εις την
εν τω κόσμω βιοτήν μεγάλας κοινωνικάς ή επιστημονικάς θέσεις. Ένας τοιούτος ήτο
και ο Καρουλιώτης ιερομόναχος Παρθένιος. Ρώσος πρίγκηψ, ο οποίος κατ’ αρχήν
έζησεν εις το κελλίον Άγιος Νικόλαος Μπουραζέρι, όπου και εκάρη μοναχός.
Ήτο γραμματεύς του Κελλίου. Κατά την ανοικοδόμησιν της εκκλησίας
του έλαβε μίαν επιστολήν από χωρικήν Ρωσίδα γυναίκα, η οποία τον ώθησε να
ασκητεύση με σκληροτέραν διαμονήν και άσκησιν, εις τα φρικαλέα Καρούλια.
Ιδού τι έλεγεν η επιστολή: «Δεχθήτε, άγιοι πατέρες, και από μένα
την πτωχή αυτά τα λίγα χρήματα. Άκουσα πως κτίζετε εκκλησία στο Κελλί και
ζητάτε βοήθεια. Στενοχωρήθηκα που δεν έχω να σας στείλω κι εγώ κάτι, δι’ αυτό
έκοψα τις κοτσίδες των μαλλιών μου, τις επώλησα στις μεγάλες αρχόντισσες, που
τα μαλλιά τους τα έχουν κομμένα και βάζουν ξένα στις δεξιώσεις. Δεχθήτε,
λοιπόν, και από εμένα τον μικρόν οβολόν μου…».
Το γεγονός αυτό συνεκλόνισε τον πρίγκηπα π. Παρθένιον. Επήρε
την ηρωικήν απόφασιν να γίνη ένας άσαρκος σχδόν κάτοικος των βράχων των
Καρουλίων. Όταν μιλούσε διά την απόφασιν αυτήν, έλεγεν: «Όταν εδιάβασα την
επιστολή, σκέφθηκα. Άλλοι κόβουν τα μαλλιά τους και άλλοι στέλνουν από το υστέρημά τους για μας. Κι εγώ κάθομαι
στην πολυθρόνα με το τσάι μου, το φαγητό, τις ανέσεις μου… Έπρεπε να έλθω εδώ
στα Καρούλια για την αγάπη του Χριστού και για την σωτηρία της ψυχής μου».
Φημολογείται ότι ο π. Παρθένιος, που είχε ένα πρόσωπον πολύ
λαμπερόν, ήτο προικισμένος με προορατικόν χάρισμα. Ουδέποτε εμαγείρευεν. Έτρωγε πάντοτε ξηράν τροφήν. Τον χειμώνα δεν
άναβε θερμάστραν, διά να ζεσταθή. Το στρώμα του ήτο τρίχινον σάϊσμα και διά
προσκέφαλον είχε ένα κούτσουρον. Ήτο ευγενέστατος, φιλάδελφος, ελεήμων προς πάντας.
Το κουρελιασμένον ζωστικόν του ανέδιδε μίαν ευωδίαν. Πολλά έδωσεν εις τον
Κύριον, πολλάς θυσίας, πολλήν αγάπην, πολλήν πτωχείαν και ακτημοσύνην, αυτό το
βασιλόπουλον της Ρωσίας, πολλά έλαβε και εν τη παρούση ζω’η και εν εκείνη, τη
αιωνία και ατελευτήτω Βασιλεία των Ουρανών, πρίγκηψ και βασιλόπουλον του Θεού.
