Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Εν χαριέστατον θαύμα των Αγίων Μαρτύρων Ευστρατίου, Αυξεντίου,Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστη



Δεν δύναμαι να σιωπήσω εδώ (λέγει ο Όσιος Νικόδημος), το χαριέστατον θαύμα, το οποίον ενήργησαν ούτοι οι Άγιοι πέντε Μάρτυρες εις εν μετόχιον της εν Χίω Νέας Μονής, τιμώμενον επ’ ονόματι των πέντε τούτων Αγίων Μαρτύρων, καθώς τούτο διηγείται ο ευλαβής εκείνος Νικόλαος ο Μαλαξός, ο πρωτοπαπάς Ναυπλίου. Όθεν συντόμως αναφέρω τούτο εδώ χάριν των φιλοχρίστων. Το μετόχιον αυτό προμηθεύεται και κυβερνάται εις όλα τα χρειώδη, επομένως και αυτής της ετησίου μνήμης των Αγίων, από το διαληφθέν Μοναστήριον της Αγίας Μονής. Συνέβη λοιπόν να γίνη ποτέ σφοδρότατος χειμών κατά τον καιρόν της εορτής των Αγίων, ώστε εκ της πεσούσης υπερβολικής χιόνος, όχι μόνον δεν ηδυνήθησαν να καταβώσιν οι Πατέρες του Μοναστηρίου, διά να φέρωσι τα χρειαζόμενα εις την εορτήν κατά την συνήθειαν, αλλ’ ούτε οι πολίται ημπόρεσαν να έλθωσιν εις την Εκκλησίαν εκ του υπερβολικού ψύχους. Και εις μεν τον Εσπερινόν εκκλησιάσθησαν ολίγοι τινές, εις δε τον Όρθρον μόνος ο Εφημέριος επήγεν εις την Εκκλησίαν και ανάψας τας κανδήλας έκρουσε το σήμαντρον και εποίησεν ευλογητόν διά να αναγνώση την Ακολουθίαν.

Τότε πάραυτα βλέπει πέντε ανθρώπους ευπρεπείς και ευτάκτους εισελθόντας ευλαβώς εις τον Ναόν, οι οποίοι εκ μεν του ήθους και του σχήματος εφαίνοντο ότι είναι ξένοι άνθρωποι, εκ δε του προσώπου εφαίνοντο κατά πάντα όμοιοι με τους πέντε ενδόξους τούτους Μάρτυρας, Ευστράτιον, Αυξέντιον, Ευγένιον, Μαρδάριον και Ορέστην, καθώς φαίνονται εζωγραφισμένοι εις τας αγίας εικόνας των. Αφού δε εισήλθον εις την Εκκλησίαν, οι μεν δύο εστάθησαν εις τον δεξιόν χορόν, οι δε άλλοι δύο εις τον αριστερόν και ο πέμπτος, ο οποίος ωμοίαζε με τον Άγιον Ορέστην, εστάθη εις το αναλογείον. Όταν δε ήλθεν η ώρα, αυτός μεν εκανονάρχει και ανεγίνωσκε με λαμπράν και καθαράν φωνήν, οι δε άλλοι τέσσαρες, οι ιστάμενοι εις τον δεξιόν και αριστερόν χορόν, ως είπομεν, έψαλλον με φωνήν γλυκυτάτην και λιγυράν τα ιερά άσματα.

Ταύτα βλέπων και ακούων ο Ιερεύς, έχαιρε μεν και ηγάλλετο καθ’ εαυτόν δοξάζων τον Θεόν, όστις έστειλε τοιούτους βοηθούς διά την τέλεσιν της Ακολουθίας, καθ’ όν μάλιστα χρόνον δεν υπήρχεν εκεί ουδείς άλλος βοηθός. Εξίστατο δε και εθαύμαζεν, αφ’ ενός μεν διά την ομοιότητα την οποίαν είχον και οι πέντε ούτοι με τους Αγίους της εικόνος, αφ’ ετέρου δε διά την ευπρέπειαν, την ορθότητα και την χάριν της αναγνώσεώς των, ως και διά την γλυκυτάτην  μελωδίαν της φωνής των. Όθεν ευρίσκετο εις απορίαν ποιοι να ήσαν οι φαινόμενοι και δεν ήξευρε τι να πράξη, διότι εβιάζετο μεν να τους ερωτήση πρό του Όρθρου ποίοι ήσαν, βλέπων όμως την σεμνοπρέπειαν και προθυμίαν, την οποίαν είχον εις την Ακολουθίαν, απεφάσισε να τους ερωτήση μετά το τέλος.

Όταν δε ήλθεν η ώρα, κατά την οποίαν έπρεπε να γίνη η ανάγνωσις του Μαρτυρίου των Αγίων, εστάθη εις το μέσον και ανέγνωσεν εκείνος, ο οποίος εφαίνετο όμοιος με τον Άγιον Ορέστην. Και αυτός μεν με πολλήν παρρησίαν και λαμπράν φωνήν ανεγίνωσκεν, οι δε άλλοι τέσσαρες με πολλήν ηδονήν και προσοχήν μεγάλην ήκουον τα αναγινωσκόμενα. Ότε δε έφθασεν ο αναγινώσκων εκεί όπου λέγει, ότι προσέταξεν ο Αγρικόλας να φερθή κλίνη σιδηρά πεπυρωμένη και επ’ αυτής να απλωθή ο Άγιος Ορέστης και ότι ούτος φερόμενος εις την κλίνην εδειλίασε, δεν ανέγνωσε καθώς ήτο γεγραμμένον, ότι εδειλίασεν,  αλλ’ ήλλαξε το ρήμα και αντί του εδειλίασεν είπεν εμειδίασεν.

Τούτο ακούσας εκείνος, ο οποίος ωμοίαζε με τον Άγιον Ευστράτιον, ύψωσε τα βλέμματα του και ατενίζων με πολλήν προσοχήν τον όμοιον του Αγίου Ορέστου, λέγει προς αυτόν: «Διατί μεταβάλλεις το ρήμα και δεν το λέγεις καθώς είναι γεγραμμένον; Ανάγνωσον και πάλιν αυτό εκ δευτέρου καθώς είναι». Ο δε, αναγνώσας και δεύτερον, πάλιν ήλλαξε το ρήμα, εντρεπόμενος τρόπον τινά να είπη, ότι εδειλίασε. Τότε ο Άγιος Ευστράτιος, διότι αυτός ήτο, είπε με μεγαλυτέραν φωνήν: «Ανάγνωσον το γεγραμμένον καθώς το έπαθες, διότι δεν εμειδίασας βλέπων την κλίνην, αλλ’ εδειλίασας». Και ομού με τον λόγον ευθύς και οι πέντε έγιναν άφαντοι. Ο δε Ιερεύς, βλέπων το παράδοξον τούτο,έμεινεν άφωνος επί ώραν πολλήν. Συνελθών δε εις εαυτόν, ετελείωσε την Ακολουθίαν ως ηδυνήθη. Μετά δε την θείαν Λειτουργίαν διηγήθη εις τους προσελθόντας εν τω μεταξύ Χριστιανούς την φανεράν οπτασίαν ταύτην και άπαντες εδόξασαν τον Θεόν, τον θαυμαστούς ποιούντας τους Αγίους, Αυτού.

ΠΗΓΗ: Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΙΒ΄

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική.

6.    Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική.

Τα εν συνεχεία αναφερόμενα διά την χειροτονίαν του Ακακίου, τυγχάνουν ευκόλου αναιρέσεως, διότι αγνοών ίσως έγραψε ότι έγραψε ο π. Επ., αφού «εν καιρώ ανάγκης» και «μετάθεσις νόμου γίνεται», χωρίς τούτο να χαρακτηρισθή ως ανομία, ή ασέβεια προς τους ι. κανόνας.

Διατρέχων τα εν σελ. (64-67), λεγόμενα, καταλήγω εις την συμπερασματικήν πρότασίν του, η οποία περιέχει τα ανωτέρω άπαντα, και άτινα ετέθησαν προς εκφοβισμόν του δυστυχούς π. Νικδήμου.

«Ως βλάπεις το έγγραφον υπογράφει ΄΄Σεραφείμ Επίσκοπος Ντητρόιτ΄΄,  ήτοι Επίσκοπος Αμερικής. Οι δε επίσκοποι της Αμερικής ή της Ρωσίας ουδεμίαν κατά τους ιερούς κανόνας δικαιοδοσίαν έχουσιν εν τη Εκκλησία της Ελλάδος. Υποτεθείσθω λοιπόν ότι ο Ακάκιος εχειροτονήθη ουχί υπό δύο επισκόπων (και μάλιστα του ενός όντως αγνώστου), αλλ’ υπό ολοκλήρου της Συνόδου εις ην ανήκει ο Σεραφείμ, προεξάρχοντος του Προέδρου αυτής. Θα ήτο τότε κανονική η χειροτονία αυτού;

Και πάλιν όχι. Τούτο δε, διότι οι ιεροί Κανόνες απαγορεύουν απολύτως τας «υπερορίους χειροτονίας…». Και εν σελ. (66): «Χειροτονίαι επισκόπου υπό δύο επισκόπων είναι αντικανονική».

Δηλ. ως θα παρηκολούθησεν η οσιότης σου, και ενταύθα εφαρμόζεται υπό του Πανοσιολογιωτάτου η  ι δ ί α   πορεία της ερμηνευτικής  τ ο υ   γ ρ ά μ μ α τ ο ς. Δια τα ανωτέρω ισχύει ότι είπομεν και περί των δύο Επισκόπων των Γ.Ο.Χ. με τας εξής συμπληρωματικάς εξηγήσεις.
α) Ό ν τ ω ς  εχειροτονήθη υπό δύο επισκόπων, χωρίς να βλασφημίσουν «αντικανονική» την Στ΄Οικουμενικήν Σύνοδον, η οποία εκύρωσε τον Α΄Αποστολικόν Κανόνα, όστις επιτρέπει χειροτονίαν υπό δύο Επισκόπων!

Β) Ουδεμία σημασία είχε το «υπερόριον», αφού ελειτούργει ο «Νόμος» της ανάγκης. Εξηγούμαι πλατύτερον. Η διαμαρτυρία των Νεοημερολογιτών διά το υπερόριον των χειροτονιών των Παλ/των ομοιάζει με εκείνην του δολοφονούντος εν Σαββάτω κάποιον Ισραηλίτην και επειδή το θύμα  π ρ ο β ά λ λ ε ι   α ν τ ί σ τ α σ ι ν   ο δολοφόνος διαμαρτύρεται, ότι αυτό που κάνει είναι  π α ρ ά  Ν ό μ ο ν,  αφού απαγορεύονται τέτοιες ενέργειες εν Σαββάτω!! Το δε αναφερόμενον εν τω χειροτονικώ «άνευ γνώσεως της ιδίας ημών Αρχιεπισκοπικής αρχής» τυγχάνει  ε ρ μ η ν ε υ τ ι κ ό ν, αυτονόητον και ο μ ό τ ρ ο π ο ν  της νυν αναγνωρίσεως των χειροτονιών υπό του Πανεριωτάτου Μητροπολίτου Φιλαρέτου, και της πλήρους κοινωνίας Αυτού μετά των Γ.Ο.Χ. του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.

Η συγγένεια βλέπεις του Ορθοδόξου φρονήματος και «πιστεύω», ου μην αλλά και ο σεβασμός προς τας αγίας της Εκκλησίας μας Διατάξεις και παραδόσεις, ηδυνήθη να υπερπηδήση εμπόδια ψυχολογικά, φυλετικά και τροπικά και να τους ενώση εν τω συνδέμω της Αληθείας αμφοτέρους, παρά τη  φ α ι ν ο μ ε ν ι κ ή   «παρανομία» των χειροτονιών.

Ιδού πως βλέπει ο π. Βασίλειος την χειροτονίαν του Ακακίου εν Αμερική.

«Τα σφάλματα και οι παρατυπίες των Παλαιοημερολογιτικών χειροτονιών, το περιωρισμένον δηλοί της ανθρωπίνης φύσεως και τοις πάσιν τυγχάνουσιν εξώφθαλμα, έχοντα   ι σ χ υ ρ ά ν   και   ι κ α ν ο π ο ι η τ ι κ ή ν    δ ι κ α ι ο λ ο γ ί α ν   το εμπερίστατον της Παλ/κής Εκκλησίας…  Ιδού διατί και την ασυνέπειαν του Θεοφ. Ακακίου, όσον αφορά την συμμετοχήν εις την χειροτονίαν του Ρουμάνου Επισκόπου Θεοφίλου Ιονέσκου (κι’ αν ακόμη υποθέσωμεν τα άκρα, ότι δηλ. ο Ακάκιος εγνώριζε ότι ο Θεόφιλος ηκολούθει το νέον), πάλιν με πολλήν συγκατάβασιν θα θεωρούσαμε αυτήν την υπόθεσιν. Διότι, δι’ ημάς επαναλαμβάνω, το ζήτημα της χειροτονίας του Ακακίου, δεν είναι ζήτημα μεμονωμένον ούτε ζήτημα προσωπικόν, αλλ’ εξετάζεται εν τω πλαισίω του δικαίου και της νομιμότητος του αγώνος των Ελλήνων Παλ/των και της σημασίας αυτού διά την ζωήν της Εκκλησίας. Προσθέτοντες εις τούτο και τους διωγμούς τους οποίους ενήργησεν η υμετέρα Κρατική Εκκλησία, διά της βίας και του χωροφύλακος, διωγμούς οι οποίοι έφθασαν μέχρι   ι ε ρ ο σ υ λ ί α ς,  ότεεισήλθατε εις το άγιον Βήμα και τελουμένης της φρικτής ιερουργίας ερρίψατε επί του εδάφους τα Τίμια Δώρα και καταπατήσατε το Σώμα το Δεσποτικόν! Και ανατινάξατε Εκκλησίαν δια δυναμίτιδος, και ιερείς διά της βίας απεσχηματίσατε και εκακοποιήσατε εις τα υπίγεια της υμετέρας αρχιεπισκοπής, και καλογραίας διεκωμωδήσατε, ενώ οι ιερείς σας διά πελέκεων συνέτριβον δίκην νέων Ισαύρων και απέσπων τας εικόνας των Παλ/κών Ναών και συνετρίβατε τους επιταφίους, και εβεβηλώσατε του ενταφιασθέντος Χριστού το ομοίωμα, «επισσωρεύοντες εαυτοίς οργήν εν ημέρα οργής και δικαιοκρισίας του Σωτήρος Χριστού»!! Ουαί υμίν, ότι κόπτεσθε διά τας επιθέσεις των Ουνιτών Τσεχοσλοβάκων κατά των Ορθοδόξων και υμείς, υποτιθέμενοι ορθόδοξοι, εκακοποιήσατε ορθοδόξους λευίτας και τα άγια των αγίων εβεβηλώσατε! Και έρχεσθε σήμερον, πάτερ, να μας πήτε ότι χειροτονηθήκαμε από δύο ή από τρείς, και σας σκανδαλίζει το χειροτονητήριον του Σεβ. Σεραφείμ αρχιεπ. Σικάγου, λέγοντες ειρωνικώς: «ο Θεός να το κάμη τοιούτον». Ναι πάτερ, δυνατός ο Θεός να το κάμη τοιούτον, και η πείρα των πραγμάτων αποδεικνύει καθημερινώς ότι ο άγιος Θεός το έκαμε «τοιούτον» και καθημερινώς αναδεικνύει την Αγιωτάτην  των Παλ/των Εκκλησίαν «άμπελον ευκληματούσαν και δένδρον ευσκιόφυλλον». Τας ανομίας όμως και κακοδαιμονίας της υμετέρας εκκλησίας, τις Θεός ήθελε ποτέ νομιμοποιήσει;

Μας λέτε ότι η επίσημος Ιεραρχία είχεν αφορίσει τους παλ/τας επισκόπους. Και ερωτώ, πάτερ, τι με τούτο; Η Σύνοδος που αφώρισε, αναθεμάτισεν, καθήρεσεν και εξώρισε τον Χρυσορρήμονα Ιωάννην ήτο «κανονική» ή δεν ήτο; Μήπως εκείνοι τάχα οι αναθεματισμοί του Θεοφίλου και της φατρίας της τόσο «κανονικής» και «επισήμου» είναι αιτία που δεν… έλυωσε το σκήνωμα του μεγάλου Πατρός; Η επίσημος και «κανονική» ιεραρχία της Ελλάδος αναθεμάτισε και τον Ελευθέριον Βενιζέλον εις Πεδίον του Άρεως και εκοινοποίησε το ανάθεμα και στον… πάπα!, ενώ εδίωξε τους κληρικούς που δεν έλαβον μέρος εις το ανάθεμα! Τι με τούτο; Εν συνεχεία δεν καθηρέθη επισήμως ο Αθηνών Θεόκλητος ο Α΄ το 1917. Το 1920 όμως ο επισήμως «καθηρημένος» Θεόκλητος επανέκτησε τον Θρόνον του διά Βασιλικού Διατάγματος!.. Τούτο όμως ουδόλως ημπόδισε τον Μέγιστον Ποντίφηκα της Πολιτείας το 1922 να θεωρήση εκ νέου τον αρχιεπίσκοπον ως καθηρημένον. Αργότερον δε έτερον εκκλ. Δικαστήριον τον αποκατέστησε και πάλιν!..
Είναι πάτερ μου, επιχειρήματα αυτά διά να αποφανθώμεν κατά πόσον η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. είναι νόμιμος εις την συνείδησιν της Εκκλησίας; (σελ.28).

Αποθαύμασον τώρα, π. Νέστωρ, και έτερον δικολαβικόν συλλογισμόν, εν συνεχεία των εκτεθέντων, αναφερόμενον εν σελ.(69).

«Μέχρις εσχάτων η Σύνοδος του Φιλαρέτου είχε κανονικάς σχέσεις μετά του Οικ. Πατριαρχείου και των εν Αμερική επισκόπων αυτού. Άρα και οι επίσκοποι του Φιλαρέτου είχον αποβή σχισματικοί… Συνεπώς και αυτοί χρήζουν καθάρσεως…». Διαβλέπει δε, συνεχίζων ο π. Επ., αντινομίας και αντιφάσεις φοβεράς και εν απορία διερωτάται, τις θα άρη τον ασφυκτικόν τούτον κλοιόν…

Ας μη αγωνιά όμως, ως δεν εταράχθη ο δίκαιος Δαυΐδ, ο «εισελθών εις τον οίκον του Θεού… και τους άρτους της προθέσεως φαγών, ους ουκ έξεστι φαγείν ει μη τοις ιερεύσι…» (Μαρκ.2, 27).

Η Σύνοδος του Φιλαρέτου ουδεμιάς χρήζει καθάρσεως! Η προοδευτική απομάκρυνσίς της από τους καινοτομήσαντας Νεοημερολογίτας το κατ’ αρχάς και τους κακοδοξήσαντας εν συνεχεία, την ωδήγησεν εις εκουσίαν απομόνωσιν προκειμένου να διαφυλάξη αμόλυντον την πατρώαν κληρονομίαν.

Περί της Συνόδου αυτής ο γνωστός αρχιμ. π. Σπυρ. Μπιλάλης έγραφε εις το έργον του «Ορθοδοξία και Παπισμός» ήδη από το 1969, όταν ακόμη αι σχέσεις της προς τους Νεοημερολογίτας ήσαν σχεδόν καλαί.

«Εις Ρωσικήν Μονήν των Ηνωμένων Πολιτειών εδρεύει ο μαχητικός Ρώσος Μητροπολίτης Φιλάρετος, ο ελέγχων δι’ εμπνευσμένων εγκυκλίων του τον Οικ. Πατριάρχην Αθηναγόραν μετά λεπτότητος και δυνάμεως διά τας απαραδέκτους φιλοπαπικάς εκδηλώσεις του» (Τομ.Β΄σ. 90).

Συνεπώς αι πράξεις της ανωτέρω Συνόδου που σχετίζονται με τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος απέβλεπον πάντοτε εις τηνθεραπείαν του «μυστικού σώματος» της αγιωτάτης Ορθοδοξίας, πόρω απέχουσαι των… «γκαγκστερικών» μεθόδων αθετήσεως της πολιάς Παραδόσεως, ως εγένετο το 1924 επί τη αντικανονική εισαγωγή του Νέου Ημερολογίου.

Περί του επιθέτου «γκαγκστερικός» ίνα μη φανώμεν ότι υπερβάλλομεν, παραθέτομεν απόσπασμα λόγου του αντιπροσώπου της Ελλαδικής Εκκλησίας εν τω «Πανορθοδόξω» Συνεδρίω της Κωνσταντινουπόλεως:

«Η Σύνοδος των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφασίζει: Αποδέχεται το συμπέρασμα του υπομνήματος του Μακαριωτάτου Προέδρου Αυτής, καθ’ ο εις το Ιουλιανόν Ημερολόγιον, προστίθενται 13 ημέραι, χωρίς να μεταβληθή απολύτως το Πασχάλιον. Εάν όμως συμβή ώστε το εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξον Συνέδριον να λάβη απόφασιν περί αλλοίας λύσεως διά τον εορτασμόν του Πάσχα, η  Ε κ κ λ η σ ί α   τ η ς   Ε λ λ ά δ ο ς    α π ο δ έ χ ε τ α ι   α υ τ ή ν». Και όμως ο ίδιος ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ολίγα έτη ενωρίτερον, χαρακτηρίζων την πράξιν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου από την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν έγραφε ότι αποτελεί  «π α γ κ ό σ μ ι ο ν   σ κ ά ν δ α λ ο ν   κ α ι    α υ θ α ί ρ ε τ ο ν   τ ω ν    Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ώ ν    π α ρ α δ ό σ ε ω ν   κ α τ α π ά τ η σ ι ν»!

Ουδεμία α ντίρρησις ετονίσθη υπό του αντιπροσώπου της Ελλάδος. Ουδεμία αντίθετος γνώμη ανεπτύχθη υπ’ αυτού. Άμεσος αποδοχή πάσης μεταβολής και αυτού ακόμη του Πασχαλίου! Αλλά περί τούτων αρκετά αδελφέ μου.

Όσον αφορά δε την περιώνυμον εγκύκλιον του 1950 όπισθεν της οποίας οχυρωθείς ο π. Επ. πειράται να αμαυρώση την σύνολον θεωρητικήν θέσιν του Παλαιοημερολογιτισμού, έχω να σοί είπω τα εξής:

Εν πρώτοις  ε ν   τ η   π ρ ά ξ ε ι   δεν εύρεν ουδέποτε εφαρμογήν και έκφρασιν,  πλην εν λόγοις και προς αντίδρασιν των αναχειροτονιών και ετέρων ποικίλων βιαιοτήτων, ας ενήργησε πρώτη η Επίσημος Εκκλησία. Παράβαλε τας κυκλοφορούσας   σ ή μ ε ρ ο ν   εγκυκλίους της Συνόδου και λοιπών Ιεραρχών της επισήμου Εκκλησίας, αι οποίαι αποκαλούν γενικώς και αδιαντρόπως τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος «ψευδοεπισκόπους, ψευδο-ιερείς, ψευδομοναχούς»!!! Ερωτώμεν τον Πανοσιολογιώτατον:

Τα ανωτέρω δεν αποτελούν βλασφημίαν και μόνον η εγκύκλιος του 1950 τον εξοργίζει;  Δ ε ν   σ υ μ φ ω ν ώ   μ ε   τ ο   π ι σ τ ε ύ ω   τ η ς, αλλά εις αγώνας τοιούτου είδους τις δύναται να μη εκτραπή;

Από το σημείον όμως αυτό της  ο ρ θ ή ς   ερμηνείας των γεγονότων μέχρι του σημείου να τυφλώττωμεν εθελοκάκως εις πάντα τα λοιπά  ό σ ι α   κ α ι   ά γ ι α  και να επιμένωμεν εις την πράξιν αυτήν του 1950, η απόστασις είναι αβυσσαλέα. Διότι αν αρχίσωμεν ερωτώντες και ημείς με την σειράν μας:

Τις κανών υποστηρίζει την αριστίνδην Σύνοδον; Τις κανών ή ποια Σύνοδος υφηγείται  την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν  ω ς   εγένετο; Τις κανών ομιλεί περί της θανασίμου οικονομίας  «άχρι καιρού», ήτις εφαρμόζεται σήμερον; Τις κανών υφηγείται τας «αβροφροσύνας» προς αιρετικούς; Δεν γνωρίζομεν, εάν ερωτώντες τα ανωτέρω, θα δυνηθή να μας απαντήση τι ο π. Επ., και αν θα δικαιούται να καλήται «ορθόδοξος» θεολόγος, υποστηρίζων ταύτα. Αλλά καιρός να «φύγωμεν τας νομικάς μάχας» και τας αγόνους κανονολογίας δια να επαναφέρωμεν το θέμα εκεί που του  α ν ή κ ε ι   και όχι να «πλαγιάζωμε», ενώ επιθυμούμεν να  υ π ο δ ε ί ξ ω μ ε ν   στάθμην και κανόνα ορθοδόξου πορείας! Ασύμφορον σφόδρα το «διπλούν ζύγιον», η προκατάληψις και το εις «πρόσωπα βλέπειν». 

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96) 1. Αξιωματικοί και στρατιώται. 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄. 4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου. 3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.
 20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.  22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…» ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ* ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης,Η Κωνσταντινούπολη των Οικουμενιστών δημιουργεί σχίσματα

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, μότιμος Καθηγητς Θεολογικς Σχολς Α.Π.Θ.
Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ
Μετ τ μερολογιακ ρχεται τ Οκρανικ



1. Αχμάλωτη το Οκουμενισμο Κωνσταντινούπολη

    κκλησία τς Κωνσταντινούπολης, γία το Χριστο Μεγάλη κκλησία, πηγ τν εσεβν δογμάτων κα τς κανονικς εταξίας, ποία π δεκαέξι αἰῶνες (4ος-19ος α.) εχε πρωτεύοντα ρόλο στν πορεία κα ξέλιξη λων τν τομέων ζως κα δράσεως τς κκλησίας, π τς ρχς το 20ο αἰῶνος σταδιακ κα μ αξανόμενους ρυθμος χάνει ατά της τ γνωρίσματα. Διαβρωμένη σωτερικά, σ πίπεδο γεσίας κα θεολογίας, π ρχς κα ξίες τς «Νέας ποχς» κα τς «Νέας Τάξεως» πραγμάτων, δηλαδ τς Μασονίας, το ποκρυφισμο κα τς Θεοσοφίας, γκατέλειψε τν σφαλ, φωτειν κα σωτηριώδη δ τν γίων ποστόλων κα τν γίων Πατέρων κα πορεύεται τώρα στς σκοτεινς τραπος τν καινοτομιν κα νεωτερισμν, αχμάλωτη στν παναίρεση το Οκουμενισμο, τοι το Συγκρητισμο, διαχριστιανικο κα διαθρησκειακο.

    Δν πρόκειται δ ν ναλύσουμε πς κα πότε γινε ατ λλαγή, ατ παραμόρφωση, γιατ τ χουμε πράξει πολλς φορς στ παρελθόν, διαίτερα μάλιστα κατ τν πρόσφατη περίοδο, πρν κα μετ τν σύγκληση τς ψευδοσυνόδου τς Κρήτης (ούνιος 2016)[1]. Γι ατ λλωστε εσπράξαμε κα τν ργ το πρωτοστάτη τν καινοτομιν κα παραμορφώσεων πατριάρχη Βαρθολομαίου, ποος ξεπέρασε στ καταστροφικ τς ρθοδοξίας ργο τος μασόνους προ­κατόχους του Μελέτιο Μεταξάκη κα θηναγόρα. νομαστικ λλ κα τιμητικά, μς πέδειξε ς μπόδιο στ καινοτόμο ντορθόδοξο ργο του κα ζήτησε τν τιμωρία μας, ερν πρόθυμο ποτακτικ μλλον μόφρονα κρυφ μοϊδεάτη τν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης νθιμο, πο σκησε δικαστικ δίωξη ναντίον μας.

2. Μονομερς κα ντισυνοδικ λλαγ το μερολογίου

Στ παρν σύντομο ρθρο πιθυμομε ν πισημάνουμε τι μεταξ τν πικρν καρπν ατς τς ποστατικς πορείας τς Κωνσταντινούπολης ταν μερολογιακ μεταρρύθμιση το 1924, ποία τραυμάτισε νεπανόρθωτα τν νότητα τς κκλησίας κα ξακολουθε ν τν τραυματίζει μέχρι σήμερα, σχεδν π να αώνα. πρόκειτο τότε γι μία χρείαστη, χωρς ποιμαντικ ναγκαιότητα, λανθασμένη, μονομερ κα πραξικοπηματικ νέργεια, χωρς συνοδικ πανορθόδοξη πόφαση, πο λαβε νεωτεριστς μασόνος πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, παρασύρας κα τν κατ τ λλα συνετ κα μεγάλο κκλησιαστικ στορικό, καθηγητ τς Θεολογικς Σχολς το Πανεπιστημίου θηνν, ρχιεπίσκοπο θηνν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο. τελευταος δικαιολογώντας στν σιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο τν σύμπραξη κα συνέργεια στν ντισυνοδικ κα πραξικοπηματικ κείνη πιβολ το Νέου μερολογίου επε στν σιο Γέροντα, πως μαρτυρε διος: «Ν μ τ σωνα, ν μ τ σωνα! Ατς διεστραμμένος Μεταξάκης μ πρε στ λαιμό του». Σ πιστολή του πρς τν πατριάρχη θηναγόρα γράφει πίσης σιος Φιλόθεος τς Πάρου: «Τν διαίρεσιν κα τ σχίσμα πέφερεν προμελέτητος, σκοπος, καιρος κα διαβολικ καινοτομία, τοι εσαγωγ το Γρηγοριανο (Παπικο) μερολογίου π το μασόνου προκατόχου σας Μελετίου Μεταξάκη, παρασύραντος τν τότε ρχιεπίσκοπο θηνν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον»[2]. Τν μονομερ κείνη διαιρετικ κα σφαλμένη πόφαση τς λλαγς το μερολογίου πικρίνει κα είμνηστος Γέροντας Γαβριλ Διονυσιάτης, μεγάλη γιορειτικ μορφ το 20ο αἰῶνος, λέγοντας μεταξ λλων: «Κατ τατα κκλησία σφαλε κατ τν γνώμην γκύρων κύκλων, ποφασίσασα μονομερς τν λλαγν το μερολογίου κα ορτολογίου, ξ ο παρουσιαζόμεθα σήμερον διηρημένοι κκλησιαστικς ο ρθόδοξοι πρς σκανδαλισμν τν ελαβεστέρων πιστν κα χλεύην παρ τν λλοπίστων»[3].

3. Τραυματίσθηκε νότητα σ πανορθόδοξο κα τοπικ πίπεδο

μονομερς κα ντισυνοδική, τοτ ατ πραξικοπηματική, νέργεια τς πιβολς το Νέου μερολογίου φαίνεται κα κ το τι π τ σύνολο τν ατοκεφάλων τοπικν κκλησιν μόνον δύο, δυστυχς λληνόφωνες, δέχθηκαν ρχικ τν μεταρρύθμιση· τ Οκουμενικ Πατριαρχεο κα κκλησία τς λλάδος. Πολλς μάλιστα πέκριναν τν πόφαση κα ξακολουθον μέχρι σήμερα ν τηρον τ Παλαι μερολόγιο. νότητα τσι διασπάσθηκε κα σ πανορθόδοξο κα σ τοπικ πίπεδο. Σ πανορθόδοξο πίπεδο, διότι σες κκλησίες πέρριψαν τν μεταρρύθμιση γιορτάζουν σ διαφορετικς μερομηνίες τς μεγάλες δεσποτικς κα θεομητορικς ορτές, ς κα τς ορτς τν γίων, μ ξασθένηση τς κοινς, ταυτόχρονης, μόφωνης, μοθυμαδόν, ν ν στόματι κα μι καρδί λατρείας κα ξύμνησης το Θεο. π τν ποχ τς Α ν Νικαί Οκουμενικς Συνόδου πο καθόρισε τν κοιν ορτασμ το Πάσχα δν βρέθηκε οτε τόλμησε κανες ν προσβάλει τν λειτουργικ νότητα. Τ τόλμησε κα τ πέβαλε Κωνσταντινούπολη, μ χειρότερη τώρα διάσπαση ατς πο σχυε πρ τς Α Οκουμενικς Συνόδου, διότι τότε ορταζόταν μόνο τ Πάσχα σ διαφορετικ μερομηνία. Τώρα γιορτάζονται διασπαστικ κα διαιρετικ λες ο κίνητες δεσποτικές, θεομητορικς ορτς κα μνμες γίων.
Χειρότερες διαιρέσεις κα ριδες, μ σχισματικς πολήξεις, διαδραματίσθηκαν σ τοπικ κκλησιαστικ πίπεδο, κε που ο κκλησιαστικς γεσίες πο κολούθησαν τ Νέο μερολόγιο, θέλησαν ν τ πιβάλουν δι τς βίας, μ τν σύμπραξη τν κρατικν ρχν. Ελαβες κληρικοί, μοναχο κα λαϊκο πο ρνήθηκαν ν δεχθον τν μερολογιακ μεταρρύθμιση ς προσβολ τς πάτριας, τς Πατερικς Παράδοσης, πέστησαν περίγραπτης μότητας κα σκληρότητας διωγμος κα ταλαιπωρίες. Καθαιρέθηκαν, ποσχηματίσθηκαν, ξορίσθηκαν, διασύρθηκαν, φαιρέθηκαν ο ναοί τους, κατασυκοφαντήθηκαν· μία φοβερν διαστάσεων μφύλια κκλησιαστικ διαμάχη, πο σχισε χι μόνο τ σμα τν κληρικν πρς τος πισκόπους κα μεταξύ των, τν μοναχν πρς τος πισκόπους κα γουμένους, λλ διέλυσε κόμη κα φιλικος κα οκογενειακος δεσμούς, φο ψώθηκαν τείχη, μεταξ φίλων, λλ κα μελν τς διας οκογένειας. Μία π τς πι μελανς σελίδες τς σύγχρονης κκλησιαστικς στορίας εχε γραφ μ πατριαρχικ λληνικ χέρι, καθ παγόρευση σκοτεινν μ κκλησιαστικν κέντρων.

Πολλο δηγήθηκαν σ σχισματικς καταστάσεις, γι ν παλλαγον π τν τυραννία τν κκλησιαστικν ρχόντων, διακυβεύοντας τν σωτηρία τους. Ο περισσότεροι λπιζαν ες μάτην τι θ θεραπευθε τ τραμα το σχίσματος, π μία μελλοντικ Οκουμενικ Σύνοδο, πο ξιζε ν συγκληθε κα μόνο γι ατν τν λόγο. να π τ βασικ θέματα τς προετοιμαζόμενης π τν δεκαετία το 1920 οκουμενικς συνόδου, μέσως μετ τν μερολογιακ μεταρρύθμιση, ταν τ μερολογιακό. Μπορε μάλιστα βασίμως ν ποστηριχθε τι ταν τ πι φλέγον κα πεγον θέμα π σα περιέλαβε θεματολογία τς συνόδου, τ ποο μως τν τελευταία στιγμ διεγράφη π τν κατάλογο τν θεμάτων, διότι Διάβολος γρυπνε κα δν θέλει τν ερήνη, τν μόνοια, τν νότητα μεταξ τν ρθοδόξων. ψευδοσύνοδος το Κολυμπαρίου δν μπόρεσε κα μόνο γι ατ ν πηρετήσει τν νότητα τς κκλησίας, κτς το τι γι πολλος λλους λόγους δν κπροσωπήθηκαν δυσαρεστημένες τέσσερις μεγάλες κα πολυάνθρωπες κκλησίες, πλθος δ πιστν κα π τς κκλησίες πο λαβαν μέρος πορρίπτουν τς κακόδοξες κα ντορθόδοξες ποφάσεις της. Τν προσδόκητη κα δικαιολόγητη κπτωση το μερολογιακο π τν κατάλογο τν θεμάτων κα τος λόγους πο τν προκάλεσαν ναλύσαμε λεπτομερέστερα στν ἱστορικὴ Ἡμερίδα πο γινε στν Πειραι στς 23 Μαρτίου το 2016, μ συνδιοργάνωση τν ερν Μητροπόλεων Γόρτυνος κα Μεγαλοπόλεως, Γλυφάδας, Κυθήρων, Πειραις κα τς «Συνάξεως ρθοδόξων Κληρικν κα Μοναχν», μ γενικ θέμα «γία κα Μεγάλη Σύνοδος. Μεγάλη προετοιμασία χωρς προσδοκίες». δική μας εσήγηση εχε ς τίτλο: «Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο καὶ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. Γιατὶ ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;»[4].

να μεγάλο λοιπν τραμα, μία μεγάλη πληγ στ σμα τς κκλησίας, να μεγάλο σχίσμα, τ μερολογιακ παραμένει θεράπευτο π να σχεδν αώνα. Κα στ παρελθν γιναν λάθη κα λήφθησαν σφαλμένες ποφάσεις, πο διορθώνονταν μως σύντομα π ατος πο τ προκάλεσαν κατ τν ξιωματικ ρήση « τρώσας κα άσεται», ν δν ταν δυνατ θεραπεία λόγ λλαγς τν στορικν δεδομένων, τουλάχιστον ζητοσαν συγγνώμη ο πίγονοι κα πόγονοι ατν πο προκάλεσαν στορικς καταστροφς λαβαν δικες ποφάσεις. κόμη κα μετανόητος Παπισμς ζητάει συγγνώμη γι τς σταυροφορίες κα τ γκλήματα τς ερς ξέτασης, κα σημεριν μεταχιτλερικ Γερμανία, μλλον κα ατ μετανόητη κα αταρχική, ζητάει μ τος κπροσώπους της συγγνώμη γι τ γκλήματα το Ναζισμο. πενθυμίζουμε τι ταν γία το Χριστο Μεγάλη κκλησία τς Κωνσταντινούπολης ταν ντως γία κα Μεγάλη, σύντομα πενέβαινε κα διόρθωνε λάθη κα σχίσματα, πο προκλήθηκαν π μπάθειες κα κακογνωμίες πατριαρχν κα ψευδοσυνόδων. Ποιός δν συγκινεται π τν ποκατάσταση το γίου ωάννου Χρυσοστόμου κα τν νακομιδ τν Λειψάνων του, πο ορτάζει κκλησίας μας στς 27 ανουαρίου κάθε χρόνο; μέγας γιος δν πέτρεπε τν μετακίνηση τς σορο του, πρν ν ζητήσει συγγνώμη ατοκράτωρ Θεοδόσιος, γι σους διωγμος πέστη διος κα σοι το μειναν πιστοί, πο κοψαν κάθε δεσμ μ τν πίσημη κκλησία κα χαρακτηρίσθηκαν ς «Σχίσμα τν ωαννιτν». Κα μόνον ταν μ γραπτ πιστολή, πο βαλε πάνω στ μνμά του, ταπειν κα ερηνικά, ατοκράτωρ ζήτησε συγγνώμη μ προτροπ κα το πατριάρχου γίου Πρόκλου, πέτρεψε γιος ν γίνει νακομιδ το Λειψάνου του κα θριαμβευτική του πανενθρόνιση στν Κωνσταντινούπολη, μ τν ποία ληξε κα τ λεγόμενο «Σχίσμα τν ωαννιτν». Παραλείπουμε πάμπολλες λλες διορθώσεις κα θεραπεες σχισμάτων κα διαιρέσεων π τν ντως τότε γία κα Μεγάλη κκλησία τς Κωνσταντινουπόλεως. Τ διο πρέπει ν πράξει κα τώρα, γι ν νταποκριθε στν στορικό της ρόλο, κα ν κρατήσει κέραια τν σεβασμ κα τν κτίμηση τν ρθοδόξων.

4. ντ ν θεραπεύσουν τ μερολογιακ σχίσμα προκαλον λλο, τ Οκρανικό

Δυστυχς μως, ντ ν θεραπεύσει τ τραύματα κα τς πληγς πο προκάλεσε κα ξακολουθε ν προκαλε μερολογιακ μεταρρύθμιση το 1924, ν ποκαταστήσει σ πανορθόδοξο πίπεδο τν ορτολογικ νότητα, κα σ τοπικ πίπεδο ν πανέλθουν νότητα κα ερήνη, ν παύσουν διαίρεση κα τ σχίσμα μεταξ Παλαιοημερολογιτν κα Νεοημερολογιτν, τώρα προκαλε καινούργιο σχίσμα στν Οκρανία μ τν αθαίρετη, ντικανονική, μονομερ, ντισυνοδική, πραξικοπηματικ χορήγηση ατοκεφαλίας σ δύο σχισματικς μερίδες ρθοδόξων, πργμα πο δν τ ζήτησε οτε τ πιθυμε κανονικ ρθόδοξη κκλησία. παναλαμβάνονται ο διες ντικανονικς κα ντισυνοδικς κτροπς κα πρακτικς πο δήγησαν στς μερολογιακς διαιρέσεις. Κρατικς κα πολιτικές πεμβάσεις κα πιέσεις π τν παπικ κα προτεσταντικ Δύση, μονομερες ποφάσεις τς Κωνσταντινούπολης, πως τότε, χωρς πανορθόδοξη συναίνεση, μ διαφαινόμενη μάλιστα ντίθεση τς πλειονότητας τν τοπικν κκλησιν, πως τότε, κα πρ παντς βεβαιωμένος κίνδυνος συγκρούσεων κα ταραχν πισκόπων πρς πατριάρχας κα μητροπολίτας, κληρικν κα μοναχν πρς πισκόπους κα γουμένους, κα ελαβν λαϊκν πογοητευμένων, ταλαιπωρουμένων κα μφιβαλλόντων γι τν σωτηρία τους, πως τότε. πειδ μάλιστα νέα τεροκέφαλη κκλησία, μ τν σύμπραξη τν κρατικν ρχν, θ διεκδικήσει ναούς, μοναστήρια κα σεβάσματα τς κανονικς ρθόδοξης κκλησίας, λοι πισημαίνουν τι θ πάρξουν συγκρούσεις μεταξ κατεχόντων κα διεκδικούντων, πο θ φθάσουν μέχρι τς αματοχυσίες. καναν σύνθημα κα λάβαρο ο Οκουμενιστς τν νότητα τν Χριστιανν, τ «να πάντες ν σι», κα τ κυρώνουν στν πράξη, φο διαιρον κα διασπον τ διο τους τ σπίτι, τος ρθοδόξους. Δν περιμένουν δικαιολογημένα ν κούσουν τ γνωστό «ατρ θεράπευσον σεαυτόν»; Στ πλαίσια το οκολογικο κινήματος θέλουν ν σώσουν τ ζα, τ δένδρα, τν κτίση π τν οκολογικ καταστροφή, λησμονοντες τι ργο τους μέσα στν κκλησία εναι ν σώσουν τν νθρωπο, τν βασιλέα τς κτίσεως, π τ κακ κα τν μαρτία, στ ποα ο διοι τν θον μ τ σκάνδαλα, τς αρέσεις, τ σχίσματα, τν κκοσμίκευση, τν τρυφηλ ζωή, τν συμπόρευση μ τος ρχοντες το αἰῶνος τούτου. ν μως κα μία ψυχ ξίζει, σο ξίζει λος κόσμος κατ τν ψευδ το Κυρίου διδασκαλία[5], ναλογίζονται στν πνευματικ οκολογία πόσους κόσμους καταστρέφουν μ τ σχίσματα κα τς διαιρέσεις;

Κοντς ψαλμός, λληλούϊα. μεταλλαγμένη Κωνσταντινούπολη τν Οκουμενιστν, γι ν ξαναγίνει ντως γία κα Μεγάλη κκλησία, πως ταν μέχρι τ τέλος το 19ου αἰῶνος, πρέπει ν λευθερωθε π τν αχμαλωσία το Οκουμενισμο, τν πρωτειομανία, τς λέθριες ποφάσεις το Κολυμπαρίου, ν θεραπεύσει τ τραύματα το μερολογίου καί, στω κα τν τελευταία στιγμή, ν ποφύγει ν προκαλέσει νέο σχίσμα, τ ποο π τν Οκρανία θ πεκταθε ες λόκληρη τν ρθόδοξη κκλησία. σοι γαπομε τν Κωνσταντινούπολη τν αώνων εχόμαστε κα προσευχόμαστε κτενς.





[1]. Βλ. νδεικτικ τν μελέτη μας «π τν ρθοδοξία στν Οκουμενισμό. μεγάλη νατροπ το 20ο αώνα», στ βιβλίο μας: γία κα Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει ν λπίζουμε ν νησυχομε; Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 15-48. πίσης Μοναχο Σεραφειμ, « Μασονία κα ο Πατριάρχες», Θεοδρομία 15 (2013) 513-530, 16 (2014) 127-144. Το ατο, «Στοιχεα πιδράσεως τς Μασονίας στν πρώϊμο λληνικ Οκουμενισμό», Θεοδρομία 19 (2017) 568-589, 20 (2018) 101-116.
[2]. Περ λων ατν βλ. ες Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ,  σιος Φιλόθεος Ζερβάκος ς γωνιστς τς ρθοδοξίας. Μ ναφορς στν πικαιρότητα, κδ. «ρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 80-101.
[3]. ρχιμ. Γαβριηλ Διονυσιατης, «Τ μερολογιακν Ζήτημα ν τ κκλησί τς λλάδος», ες Τ μερολογιακν Ζήτημα (Μικρ σημβολ ες τν πίλυσίν του), κδ. «ρθοδόξου Τύπου», θναι 2004, σελ. 18-19.
[4]. Δημοσιεύθηκε κα στν Θεοδρομία 18 (2016) 264-291.
[5]. Μάρκ. 8, 36: «Τί γρ φελήσει νθρωπον, ἐὰν κερδήσ τν κόσμον λον κα ζημιωθ τν ψυχν ατο;».

ΠΗΓΗ: aktines.blogspot.com