Μετεμορφώθης: ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2019

ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’

ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ…

Β’

Αναίρεσις των άρθρων: «Και πάλι περί ακρίτου ζηλοτισμού». «Επιστολιμαίας διατριβής παρεπόμενα» (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 169 – 173, 83 – 93 και σ. 204).

Όποιος εδιάβασε το άρθρο: «Προς αρχιμανδρίτην με «κατ’ επίγνωσιν» ζήλον… στον «Αγιορείτη» του παρελθόντος Αυγούστου και την «απάντησι» σ’ αυτό του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου στην εφημερίδα Ορθ. Τύπον (Απριλίου 4, 1980), ασφαλώς θ’ απόρησε με την τακτικήν του πανοσιολογιωτάτου, ο οποίος αντί ν’ απαντήση στα τεθέντα εκεί καυτά ερωτήματα και κατηγορώ (και είχε προς τούτο 7 ολοκλήρους μήνες στην διάθεσί του!) ασχολείται με τον περί αγάπης προς τους αιρετικούς λόγον του αγίου Νεκταρίου και τα «γούτςςς» κάποιου γνωστού του παλαιοημερολογίτου ιερέως! Σεβόμενος τους αναγνώστας σας (Απευθύνεται προς την εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος») προσθέτω μετά μεγίστης συντομίας σε όσα έγραψα στον ανωτέρω «Αγιορείτη» και τα εξής, εξ αφορμής της απαντήσεως του π. Επιφανίου.

Α’) Είναι αληθές ότι συχνάκις νεοημερολογίται πιστοί εκκλησιάζονται σε ι. Ναούς και μονάς των παλαιοημερολογιτών, μετέχοντας ενίοτε και των μυστηρίων. Το γεγονός όμως αυτό δεν μολύνει την ορθοδοξία του παλαιοημερολογίτου ιερέως, ούτε το λοιπό πλήρωμα του Ναού. Συνιστά αντιθέτως επαινετήν ποιμαντικήν μέθοδον και εφαρμογήν της κ α λ ή ς οικονομίας προς τον απλό λαό των νεοημερολογιτών, ο οποίος λαός, δυστυχώς, πολλάκις αγνοεί και τι σημαίνει οικουμενισμός, ένεκα της παντελούς σχεδόν σιγής του άμβωνος (και του εξομολογητηρίου) σε θέματα παρομοίας φύσεως. Εν τούτοις διαισθανόμενος ούτος, αλλά και πληροφορούμενος εκ του τύπου και της τηλεοράσεως τας αιρετικάς δοξασίας και αντικανονικάς ενεργείας των θρησκευτικών ηγετών του, καταφεύγει σαν σε λιμένα γαλήνης και ασφαλείας στους παλαιοημερολογίτας, προκειμένου να προφυλάξη την ψυχή του από τον μολυσμόν της μετά των αιρετικών εμμέσου κοινωνίας, ως εγράψαμε εν πλάτει στην προηγούμενη απάντησί μας στον π. Επιφάνιον. Δι’ αυτού του τρόπου άλλως τε συνεστήθη ο παλαιοημερολογητισμός, διά της προοδευτικής δηλαδή προσελεύσεως πιστών του νέου ημερολογίου στην ακρίβειαν της ορθοδοξίας του παλαιού. Πρέπει όμως να τονισθή εδώ, ότι ο υ δ έ π ο τ ε οι ανωτέρω ιερείς δέχονται σε κοινωνία προσευχής, πολλώ δε μέλλον μυστηρίων, νεοημερολογίτην κ λ η ρ ι κ ό ν.

Καίτοι γνωρίζει καλώς πάντα τ’ ανωτέρω ο π. Επιφάνιος, εν τούτοις άνευ συστολής τινος ε ξ ι σ ώ ν ε ι τον παραπάνω αναφερθέντα εκκλησιασμόν των νεοημερολογιτών πιστών με τας συμπροσευχάς των καινοτόμων ποιμένων τους μετά των αιρετικών κληρικών της Δύσεως, διό και αποφθέγγεται: «Όλοι βράζουμε στο αυτό καζάνι». Να γιατί από χρόνια τώρα πιστεύομεν ότι ο παν/τος δεν ορθοτομεί, αλλά κ α ρ α τ ο μ ε ί τον λόγον της αληθείας.

Β’) Γράφει επίσης: «Οι παλαιοημερολογίται… κηρύττουσιν από δεκάδων ετών το βλάσφημον και αιρετικόν φρόνημα, ότι αυτή αύτη η διόρθωσις του Ημερολογίου εστέρησε την Εκκλησίαν της Χάριτος και κατέστησε άκυρα τα μυστήρια αυτής…». Ιδού όμως ότι και αυτός όπως και πλείστοι κληρικοί του νέου ημερολογίου, τυγχάνει τ η ς α υ τ ή ς α ι ρ έ σ ε ω ς και βλασφημίας μέτοχος, αφού στην απάντησί του α ρ ν ε ί τ α ι την ύπαρξιν ιερωσύνης και μυστηρίων στους παλαιοημερολογίτας, γράφων εντός εισαγωγικών τις λέξεις: Θ. Κοινωνία, επίσκοπος, Εκκλησία, οσάκις αι ανωτέρω λέξεις αναφέρονται σ’ αυτούς! Το δε φοβερώτερον είναι, ότι οι εκκλησιαστικοί προϊστάμενοι αυτού, ή άλλως οι αρχηγοί των Ρωμέϊκων πατριαρχείων, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Σεραφείμ και έτεροι νεοημερολογίται ιεράρχαι θεωρούν έγκυρα και κανονικά τα μυστήρια των αιρετικών παπικών!!! Διά την βλασφημίαν αυτήν ποίοι οι αγώνες του π. Επιφανίου; Μόνον όταν πρόκειται να κτυπήση τους παλαιοημερολογίτας εμφανίζεται η παρρησία και τρέχει η γραφίς…

Στην απεγνωσμένη του προσπάθεια ν’ αποδείξη τους Παλαιοημερολογίτας σχισματικούς, καταφεύγει στο εξής σοφιστικόν επιχείρημα: «Αν οι Νεοημερολογίται έχωσιν έγκυρα Μυστήρια, αν η Εκκλησία της Ελλάδος έχει Χάριν, τότε είναι πράγματι Εκκλησία Ορθόδοξος, Εκκλησία Χριστού, και πας αποχωρών εξ αυτής καθίσταται σχισματικός». (Δύο άκρα, σ. 204).

Το επιχείρημα είναι εκ θεμελίων απατηλόν και πονηρόν! Και τούτο, διότι είναι δυνατόν είς επίσκοπος, ή μία Εκκλησία να έχει Χάριν, αλλά δυνάμει να είναι σχισματική, ή αιρετική, διδαχήν την οποίαν αποδέχεται και ο π. Επιφάνιος! Ο πιστός δε που θα μετέχη του Ποτηρίου μιάς τέτοιας Εκκλησίας, λαμβάνει μεν Χριστόν, αλλά προς κατάκρισιν και όχι προς φωτισμόν και θέωσιν, ως συμβαίνει πάντοτε με τους αναξίως κοινωνούντας. Η ανωτέρω κατάκρισις θα είναι ποικίλη, εξαρτωμένη πάντοτε από τον βαθμόν επιγνώσεως της κακοδοξίας.

Συνεπώς από μια τέτοια δυνάμει σχισματική, ή αιρετική Εκκλησία, όταν ο ορθόδοξος πιστός, λαϊκός ή κληρικός, απομακρυνθή και διακόψη πάσαν μετ’ αυτής κοινωνίαν, δεν καθίσταται σχισματικός, αλλά συμφώνως προς την διδαχήν των ιερών Κανόνων επαίνου άξιος! Ιδού που έγκειται η διαστροφή της αληθείας υπό του π. Επιφανίου.

Ούτως η Ελλαδική Εκκλησία, λόγω της ημερολογιακής καινοτομίας κατέστη δυνάμει σχισματική, και λόγω της οικουμενιστικής της συμπλεύσεως με το Φανάρι, δυνάμει αιρετική. Διά τούτο και πας πιστός υποχρεούται να μη κοινωνή με τέτοιους ποιμένας, οι οποίοι συλλειτουργούν και συμπορεύονται με Αθηναγόραν και Ιάκωβον Αμερικής, οι οποίοι «απέδειξαν εαυτούς ως μηδένα εσωτερικόν και βαθύτερον δεσμόν έχοντας προς την ακήρατον και αμώμητον Ορθοδοξίαν».

Αλλά και μόνον οι ανωτέρω δύο επίσκοποι τυγχάνουν τοιούτοι; Ο Λονδίνου Αθηναγόρας τι ήτο; Ο νυν Αυστραλίας και πάντες οι του Φαναρίου τι είναι; Ο Αθηνών Σεραφείμ και γενικώτερον η Ελλαδική Εκκλησία μνημονεύουσα του πατριάρχου και μετέχουσα στο Π. Σ. Εκκλησιών, του οποίου πίστις και έργον είναι η ε π α ν ί δ ρ υ σ ι ς (!!!) της Εκκλησίας του Χριστού, (αφού τώρα αι λεγόμεναι Εκκλησίαι αποτελούν μ έ ρ ο ς της Εκκλησίας που ίδρυσε ο Χριστός), τι διαφέρουν; Ακριβώς επειδή οι Ελλαδικοί Επίσκοποι τα γνωρίζουν όλα αυτά, και παρά ταύτα ακολουθούν πιστώς και αδιαμαρτυρήτως τους πρωταγωνιστάς της αιρέσεως, διά τούτο είναι συνυπεύθυνοι και καταδικαστέοι, βάσει των ιερών Κανόνων. Αλλά μόνον συμπορεύονται; Αυτοί οι ίδιοι δεν κ α τ α δ ι ώ κ ο υ ν κάθε πιστόν λαϊκόν ή κληρικόν, που θα διακόψη την μετ’ αυτών κοινωνίαν; Τα παραδείγματα της Ι. Μονής Εσφιγμένου και των Αγίων Πάντων Σπετσών, ομιλούν από μόνα τους.

Συνεπώς οι Ελλαδικοί επίσκοποι δεν συμφωνούν μόνον ή αδιαφορούν προς την κακόδοξον πορείαν του φαναρίου, αλλά και α ν έ χ ο ν τ α ι, κατά τον π. Επιφάνιο. Και νομίζει ότι η ανοχή αυτή δικαιολογείται και τυγχάνει ακατάκριτος. Εφ’ όσον είναι οι στρατηγοί της Εκκλησίας, ως τους απεκάλεσε, τι είδους προστασίαν της προσφέρουν, όταν ενώ βλέπουν την καταπάτησιν των Πατρικών ορίων και των Κανονκών συνόδων και των δογματικών τειχών, αυτοί α ν έ χ ο ν τ α ι πάντα ταύτα, δ ι ώ κ ο ν τ ε ς συγχρόνως τους τυχόν διαμαρτυρομένους εκ των αξιωματικών και στρατιωτών; Αληθώς όχι μόνον προστάται της Εκκλησίας δεν είναι, αλλά ν ό θ ο ι αυτής φύλακες και ποιμένες, διά τους οποίους είπε τα εξής ο λόγος του Θεού: «Και ο σκοπός, εάν ίδη την ρομφαίαν ερχομένην και μη σημάνη τη σάλπιγγι, και ο λαός μη φυλάξηται, και ελθούσα η ρομφαία λάβη εξ αυτών ψυχήν… το αίμα εκ χειρός του σκοπού εκζητήσω». (Ιεζ. 33, 6).

«Αγιορείτης», Μάρτιος 1980

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.