1. Αξιωματικοί και στρατιώται.

1      1.    Αξιωματικοί και στρατιώται.

Εις την σελίδα, λοιπόν (69) φέρει δύο επιχειρήματα υπερασπίσεως: α) ό τ ι   ο ι   Ε π ί σ κ ο π ο ι   ε ί ν α ι  ο ι   α ξ ι ω μ α τ ι κ ο ί   και «ας καταλίπωμεν εις αυτούς την εκλογήν της στιγμής (δηλ. της αντιδράσεως) και β) «τ ο ν   χ ρ ό ν ο ν   τ ω ν   π ο λ έ μ ω ν    κ α ι   τ ω ν   ε π α ν α σ τ ά σ ε ω ν   δ ε ν   κ α θ ο ρ ί ζ ο υ σ ι ν   οι στρατιώται,  α λ λ’  ο ι   α ξ ι ω μ α τ ι κ ο ί».

Πρίν όμως εκφράσω τας εν προκειμένω θέσεις μου σου αναφέρω τι γράφει επί του σημείου αυτού εις ορθόδοξος παλαιοημερολογίτης ιερεύς εκ Γενεύης, ο οποίος πρό εμού ανήρεσε σε ωραίαν μελέτην του όλη την προς π. Νικόδημον διατριβήν του π. Επιφανίου.

«Όσον αφορά την σχέσιν μεταξύ αξιωματικών και στρατιωτών, ας μη γίνετε παρακαλούμεν,  κ α τ ά χ ρ η σ ι ς   του παραδείγματος. Μη λησμονήσωμεν ποτέ, ότι ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έμεινε μόνος λέγων, ότι και αν όλοι οι Πατριάρχαι κοινωνήσουν με τους μονοθελήτας, αυτός δεν πρόκειται να κοινωνήση ποτέ, διότι ένας και ο Θεός αποτελούν την πλειοψηφίαν, καθώς είπε και ο άγιος Αλέξανδρος Νεύσκυ, ότι ο Θεός δεν είναι με το μέρος των πολλών, αλλά με το μέρος του δικαίου! Ασφαλώς και τότε υπήρξαν πολλοί που ειρωνεύθησαν τον θείον Μάξιμον ως «υπερσύνοδον», «υπερζηλωτή», «υπερορθόδοξον» και «υπερεκκλησίαν».

Δυστυχώς ο υπερτονισμός της παρομοιώσεως της στρατευομένης Εκκλησίας ως σώματος στρατού κατά τα κοσμικά πρότυπα, είναι μεταξύ των αιτίων του νεστοριανικού, μονοφυσιτικού και του λατινικού σχίσματος. Λησμονούμεν, λοιπόν, ότι η Εκκλησία ως θείον καθίδρυμα δεν έχει επί της γης αυτής εικόνα η οποία να την εξεικονίζει εξ ολοκλήρου και εν πάσι; Το παράδειγμα του στρατού, στρατιωτών και αξιωματικών μόνον εν μέρει και εν γενικαίς γραμμαίς εάν χρησιμοποιήται, είναι συγχωρητέον και οικοδομητικόν. Ο στρατιώτης οφείλει εις τον αξιωματικόν του υπακοήν και υποταγήν τελείαν, ασυζήτητον και τυφλήν. Ο πιστός και ο κληρικός οφείλουν εις τον επίσκοπον υπακοήν τελείαν πλήν όμως συνειδητήν  και ελευθέραν. Τυφλήν υπακοήν ούτε ο Θεός δεν θέλει από τους ανθρώπους… Ο Θεός ζητεί από τον άνθρωπον την απόλυτον εκείνην υπακοήν η οποία απορέει εκ της τελείας αρμονίας των σχέσεων του Δημιουργού μετά του δημιουργήματος, της ταυτότητος αντιλήψεων της αναγεννημένης καρδίας μετά του Λυτρωτού της, όπως την εξεικονίζει θαυμαστώς η περίπτωσις της πλήρους, τελείας και ελευθέρας και συνειδητής υπακοής της Υπεραγίας Θεοτόκου εις τον ευαγγελισμόν του Γαβριήλ, και όπως την διετύπωσαν οι άγιοι Απόστολοι εις την αποστολικήν Σύνοδον τον Ιεροσολύμων: «Έ δ ο ξ ε ν   τ ω   α γ ί ω   Π ν ε ύ μ α τ ι   κ α ι   η μ ί ν», και όπως την έζησαν οι πρό ημών επόμενοι τοις πατράσι, ήγουν οι Πατέρες είπον και ημείς λέγομεν. Όχι επειδή οι Πατέρες είπον, οφείλομεν εκόντες άκοντες να είπωμεν τα αυτά, αλλά συνταυτισμένοι μετά των Πατέρων, ως ζήσαντες εις τον χώρον της Εκκλησίας τας αυτάς πνευματικάς και ουρανίους πραγματικότητας και καλούμενοι εις την αυτήν εμπειρίαν με τους πατέρας: οι Πατέρες είπον και ημείς λέγομεν…

Τοιαύτην λοιπόν προς τους επισκόπους οφείλομεν υπακοήν, ως εικόνας ζώσας του ζώντος Χριστού επί της γης, ως αυθεντικώς τούτον αντιπροσωπεύοντες, ως ποιμαίνοντας και ουχί κατακυριεύοντας της κληρονομίας. Εις επισκόπους όμως οι οποίοι δεν μας δίδουν τας απαιτουμένας νομίμους εγγυήσεις περί της καθαρότητός των αναφορικώς προς την πίστιν και την αλήθειαν, όχι μόνο υπακοήν δεν μας εμπνέουν, αλλ’ υποψίαν, άγχος και δυσφορίαν.

Σας ερωτώμεν: Ποίαν εμπιστοσύνην δύναται να έχη ο στρατιώτης εις τους αξιωματικούς εκείνους, οι οποίοι δεν ηξεύρουν τι διατάσουν, οι οποίοι πίπτουν εις τας τραγικωτέρας των αντιφάσεων, οι οποίοι όχι αξιωματικοί δεν είναι, αλλά και ανεμόμυλους να τους ονομάση κανείς τους ανεμόμυλους προσβάλει! Ιδού διατί. Διαβάζομεν εις την Μ ε σ η μ β ρ ι ν ή ν  της 8.3.67 «Συνοδικοί κατά Πατριάρχου διά την «Φιλοπαπικήν» δραστηριότητα αυτού και του υπ. Εξωτερικών. Αντιπατριαρχική εγκύκλιο ετοιμάζεται να συντάξη, κατ’ επιταγήν της Ιεράς Συνόδου, ο μητοπολίτης Τρίκκης διά να αναγνωσθή την Κυριακήν της Ορθοδοξίας (19ην Μαρτίου) σε όλους τους ναούς του κλίματος της Ελληνικής Εκκλησίας. Το μένος ωρισμένων ιεραρχών κατά του Πατριάρχου Αθηναγόρα εξεδηλώθη πάλιν απροκάλυπτον κατά την χθεσινήν συνεδρίασι της Ιεράς Συνόδου, εξ αφορμής των πληροφοριών ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα επισκεφθή την Αγία Έδρα και θα συμπροσευχηθή με τον Πάπα….».

Ο αρχιεπ. κ. Χρυσόστομος είπεν, …ότι αι αντορθόδοξοι ενέργειαι του Πατριάρχου κατατείνουν εις την π λ ή ρ η   υ π ο δ ο ύ λ ω σ ι ν  της  Ο ρ θ ο δ ο ξ ί α ς   ε ι ς   τ ο ν   Π ά π α ν… . Ο Μηττροπολίτης Καστοριάς είπεν ότι ο πατρ. Αθηναγόρας διά των φιλοπαπικών του ενεργειών  π λ ή τ τ ε ι   θ α ν α σ ί μ ω ς   τ η ν   Ο ρ θ ο δ ο ξ ί α ν   κ α ι   τ ο   Έ θ ν ο ς».

   Διαβάστε τώρα και την  «Μακεδονίαν» της 7.11.67.

 «Κατά την συνεδρίαν της ιεράς Συνόδου ανεγνώσθη το αποσταλέν παρά του Οικ. πατριαρχείου χρονικόν της επισκέψεως από 26 έως 28 Οκτωβρίου της Α.Θ. Παναγιότητος του οικουμενικού Πατριάρχου προς την Α. αγιότητα τον πάπαν της Ρώμης… Εκ της αναγνώσεως και της μελέτης η ιερά σύνοδος   διεπίστωσεν, ότι με την ευλογίαν του Θεού η επίσκεψις και η νέα αυτή συνάντησις των προκαθημένων των δύο εκκλησιών, ρωμααοκαθολικής και ορθοδόξου, επραγματοποιήθη  κ α τ ά   τ η ν   δ ι ά π υ ρ ο ν   ε υ χ ή ν   κ α ι   π ρ ο σ δ ο κ ί α ν   τ η ς   ι ε ρ ά ς   σ υ ν ό δ ο υ   κ α ι   τ ο υ   ε υ σ ε β ο ύ ς   π λ η ρ ώ μ α τ ο ς   τ η ς   ε κ κ λ η σ ί α ς…

Εκ του επισήμου ανακοινωθέντος, εκδοθέντος μετά την συνάντησιν, η ιερά σύνοδος ιδιαιτέρως εσημείωσεν, ότι οι δύο προκαθήμενοι «αναγνωρίζουσιν ότι ο αληθής διάλογος της αγάπης εφ’ ου δέον να βασίζωνται άπασαι αι μεταξύ αυτών και μεταξύ των εκκλησιών αυτών σχέσεις, δέον όπως είναι ερριζωμένος εν τη ολοκληρωτική πιστότητι προς τον μοναδικόν Κύριον Ιησούν Χριστόν κ α ι   ε ν   τ ω   α μ ο ι β α ί ω   σ ε β α σ μ ώ   τ ω ν   ι δ ι α ι τ έ ρ ω ν   α υ τ ώ ν   π α ρ α δ ό σ ε ω ν»…  Διά ταύτα δε και εξέφρασεν η ιερά σύνοδος την χαράν της επί τη αισία εκβάσει της επισκέψεως της Α.Θ.Π. του οικουμενικού Πατριάρχου κ. Αθηναγόρα, επίσης δε και την ολόψυχον επιθυμίαν αυτής ίνα ο εν αγάπη εναρξάμενος διάλογος επί  ί σ ο ι ς   ό ρ ο ι ς μεταξύ των εκκλησιών ευοδωθή άχρι του αισίου αυτού τέρματος προς δόξαν της αγίας ημών εκκλησίας και του θείου αυτής ιδρυτού»!!

Κατόπιν των ανωτέρω τι να είπωμεν διά το ολέθριον αυτό κατάντημα της Συνόδου; Να χύσωμεν δάκρυα πικρά, ότι επ’ ονόματι και εμπαιγμώ του ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ διαπράττεται το αισχρώτατον ανοσιούργημα του εξουνιτισμού του ορθοδόξου ελληνικού λαού. Μόλις οκτάμηνον χωρίζει τας  ανωτέρας ανακοινώσεις των εφημερίδων και υμείς πάτερ μου, εξακολουθείτε να ομιλήτε περί α ξ ι ω μ α τ ι κ ώ ν  και στρατιωτών.

Ώστε λοιπόν Άγιοι Συνοδικοί, η θεομπαιξία του Βατικανού (Οκτώβριος 1967) «επραγματοποιήθη κ α τ ά   τ η ν   δ ι ά π υ ρ ο ν   ε υ χ ή ν   κ α ι   π ρ ο σ δ ο κ ί α ν   τ η ς   ι ε ρ ά ς   σ υ ν ό δ ο υ»; (Σας απαγορεύομεν εν ονόματι της Αγίας Παραδόσεως των Ορθοδόξων να συμπεριλαμβάνετε το ευσεβές πλήρωμα της εκκλησίας, το όντως τραγικόν και τεταλαιπωρημένον ποίμνιον, το οποίον απώλλεται δι’ έλλειψιν γνώσεως και του οποίου οι ταγοί το οδηγούν εις την πλάνην!) Αλλά πρό οκταμήνου μας μιλούσατε περί κινδύνου «υ π ο δ ο υ λ ώ σ ε ω ς   τ η ς   Ο ρ θ ο δ ο ξ ί α ς   ε ι ς   τ ο ν   Π ά π α ν» και σήμερον καλείτε τον πάπαν: ΑΓΙΟΤΗΤΑ! Αλλά εάν είναι ΑΓΙΟΣ ή η Εκκλησία την οποίαν αντιπροσωπεύει είναι Αγία και εργαστήριον αγιασμού των ψυχών μας, γιατί να μην του υποταχθούμε; Ώστε λοιπόν έχομεν μετά των φράγκων «μοναδικόν Κύριον»; Από πότε; Και πρέπει να σεβώμεθα τας παραδόσεις των λατίνων; Ποίας; Το αλάθητον, το πρωτείον, την άσπιλον σύλληψιν, το καθαρτήριον, τα συγχωροχάρτια; Ελησμονήσατε λοιπόν Άγιοι Συνοδικοί και σεις αιδεσιμολογιώτατε ότι ο καθολικισμός όχι μόνον δεν είναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ αλλά αποτελεί ΑΝΤΕΚΚΛΗΣΙΑΝ; Ελησμονήσατε ότι άπαντα τα λατινικά δόγματα και παραδόσεις ΑΝΑΙΡΟΥΝ τα αμώμητα και σωτηριώδη δόγματα των ορθοδόξων; Και εάν αιδεσιμολογιώτατε υιοθετείτε την όντως ορθόδοξον άποψιν του Ιουστίνου Πόποβιτς, καθ’ ήν ορθώς και δικαίως, ο πάπας αποτελεί το τρίτον στάδιον της πτώσεως του ανθρώπου μετά τον Ιούδα και τον Αδάμ, δεν εσκανδαλίσθητε με τοιούτον λίβελλον της Ελλαδικής ιεραρχίας, και αρκέσθητε να χαρακτηρίσετε τας σχέσεις της με τον Αθηναγόρα, ως «α μ β ρ ο φ ρ ο σ ύ ν η ν»! Λησμονήτε ότι οι λατίνοι δεν έχουν  τίποτε το κοινόν με ημάς; Λησμονείτε ότι δεν παραδέχονται την ύπαρξιν προφητείας εν τη Εκκλησία, ούτε θαύματα και ότι και αυτά τα φαινόμενα της Λούρδης κατά την δυτικήν πολυλογίαν αποτελούν πράξεις απλώς μη αντιτιθεμένας προς την καθολικήν πίστιν! Λησμονείτε ότι κατ’ αυτούς το σώμα του ανθρώπου δεν μετέχει της θείας χάριτος, ότι δεν συμμετάσχει της πτώσεως, ότι διά της ευφυϊας δύναται ο άνθρωπος φυσικώς να επικοινωνήση με τον Θεόν κ.λ.π, κ.λ.π, κ.λ.π. πράγμα το οποίον όπως ομολογούν έντιμοι ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι: ο υ δ έ ν  το κοινόν υπάρχει μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού, και όμως ε χ ά ρ η τ ε, δια τον διάλογον «ε π ί   ί σ ο ι ς  ό ρ ο ι ς», την αλήθειαν με την πλάνην εξομοιώσαντες;»

(Ιερεύς Βασίλειος Σακκάς, Απάντησις εις τον αδεσιμ. Π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, Αθήνας, Γενεύη, Αυγ. 69, σ.8-10).

Ερωτήσωμεν όμως τον π. Επιφάνιον: Που είδε καν κίνησιν, προετοιμασίας έστω, πολέμου, ίνα μη είπω καν αντιστάσεως, και αν μας πληροφορήση δια τα ανωτέρω θετικώς, θα ηρεμήσωμεν πλήρως! Επίσης, το «ά χ ρ ι   κ α ι ρ ο ύ», το οποίον «κνήθει» πολλάς ακοάς υπευθύνων και αξιωματικών, πότε θα τελειώση, δηλαδή θα παραχωρήση την θέσιν του εις την αντίδρασιν; Και το έτι σπουδαιότερον: Πότε ηρύσθη την πληροφορίαν ότι εις δογματικά θέματα έχομεν χρονικά όρια  α ν α μ ο ν ή ς, και ότι δεν αρχίζομεν αμέσως μεν την αντίδρασιν, διακόπτομεν δε με την καθαίρεσιν και απομάκρυνσιν των αιρετικών;

Εν πρώτοις, η «ο ι κ ο ν ο μ ί α» έχει όρια και μέτρα (ομιλώ περί  τ η ς   α π λή ς   ο ι κ ο ν ο μ ί α ς  και δεν είναι παντοτινή και αόριστος» (Άγ. Νικόδημος). Ο δε θεολόγος Γρηγόριος βοά: «Ικανώς ωκονομήσαμεν, μήτε το αλλότριον προσλαμβάνοντες και το ημέτερον φθείροντες, ο κακών όντως εστίν οικονόμων» (Εγκ. Εις Μ. Αθανάσιον).

Όταν η οικονομία δεν προσβάλη τα της πίστεως δόγματα, είναι δυνατόν να γίνη δι’ ωρισμένον χρόνον και πάλιν να επανέρχεται η ακρίβεια. Όταν όμως η οικονομία αναφέρεται εις τα της πίστεως θέματα, ώ τότε, ο μέγας της Ορθοδοξίας Πρόμαχος, ο της Εφέσου Πρόεδρος, ιδού τι βροντοφωνεί: «Ου συγχωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου πίστεως», ο δε Άγιος Δάμασος, περί της παρανόμου οικονομίας, αποφαίνεται ούτως:

«Ει τις των δοκούντων, τοις Θεοφόροις Πατράσι σαλεύοι τι, ουκ έτι τούτο οικονομία κλητέον, αλλά παράβασιν και προδοσίαν δόγματος και περί το Θείον ασέβειαν». Παραθέτω τη τιμία οσιότητί σου, τι έγραφον τω 1718 οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι της Ανατολής περί τούτων: «Εν γαρ τοις Θείοις δόγμασιν ουδαμού χώραν έχει ποτέ η οικονομία ή συγκατάβασις. Ταύτα γαρ απαρασάλευτά εισί, και υπό πάντων Ορθοδόξων ως απαράβατα εν πάση ευλαβεία διαφυλλάττονται, και ο μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ως σ χ ι σ μ α τ ι κ ό ς  και  α ι ρ ε τ ι κ ό ς κατακρίνεται και αναθεματίζεται και α κ ο ι ν ώ ν η τ ο ς  παρά πάσι λιγίζεται».

Ιδού και Συνοδική πράξις του 1828 τι λέγει:

«Επί των δογματικών και όσα οι ιεροί Κανόνες διακελεύονται, περί εκείνων, ούτε φρονήσαί τι εναντίον όλως ημίν δυνατόν, ούτε προσθήκην ή αφαίρεσιν μέχρι και της κεραίας αυτής διαπράξαι θμιτόν».

Όπως βλέπεις, λοιπόν, π. Νέστορ, η Εκκλησία μας ουδέποτε επέτρεψεν οικονομίαν εις την περιοχήν του δόγματος και της ευσεβείας. Βεβαίως με αυτά που σου αναφέρω δεν θέλω  ά π α ν τ α ς  τους Ελλαδικούς Ιεράρχας να θεωρήσης «της αυτής μοίρας», αλλ’ επειδή ο π. Επ. έλαβε θέσιν συνηγόρου και ωμίλησε περί «βράχων Ορθοδοξίας» και ότι μόνον «6-7 τυγχάνουν οι φιλαθηναγορικοί» επίσκοποι, σου έγραψα τα ανωτέρω.

Αλλά, δυστυχώς, αδελφέ μου, οι ποικίλοι αιρετικοί της σήμερον «εξωτερικοί» και «εσωτερικοί», οι και χειρότεροι, οι οποίοι ως «κύματα θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας» (Ιουδ. 17) επιπίπτουν κατά του ποιμνίου, ουδένα «βράχον» συναντούν εις την καταστρεπτικήν πορείαν των, διά να συντριβούν και επιστρέψουν κατησχυμμένοι εις τας αβυσσαλέας πηγάς των!

Δια τούτο, παραπονούμεθα, διά τούτο θρηνούμε, ουδόλως επιθυμούμεν να ερχώμεθα εις θέσιν ελεγκτού, πλην όμως ουδέποτε θα ανεχθώμεν να προδοθούν τα αγιώτατα!

Και αν δεν παρατηρούνται «βράχοι», διότι όντως δεινή η εποχή μας και μεστή μετριότητος, ας παύσουν να μας σκανδαλίζουν με Καταστάσεις και Διατάγματα, Υπομνήματα και Νόμους περί Αποστολικής Διακονίας, Οφικίων και Μετοχικών Ταμείων, την στιγμήν που ο εχθρός έχει σαρώσει κάθε γραμμή του μετώπου!

Διά τούτο, αδελφέ μου, π. Νέστορ, σκανδαλιζόμεθα από υφηγητάς και συνηγόρους της πονηράς «οικονομίας» και δια μερικά έτερα τα οποία θα σου είπω κατωτέρω, ερμηνεύων τον περιώνυμον ΙΕ΄ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄. 4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν.  6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου. 3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.   22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ