Μετεμορφώθης: 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.

2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.

Σου παραθέτω εν συνεχεία, καίτοι γνωρίζω ότι μάλλον ήρχισα να σε κουράζω, την γνώμην του υψιπετούς αετού της Μοναχικής Πολιτείας, Θεοδώρου του Στουδίτου, σχετικώς με την θέσιν των λαϊκών και «μικρού ποιμνίου» εν τη υπερασπίσει της αληθείας.

«Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων έστω, οφείλει διαγωνίζεσθαι λαλών και διδάσκων τον της Ορθοδοξίας λόγον, αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχων είη, χ ρ ε ω σ τ ε ί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν».

Και κάτι που ενδιαφέρει πρό παντός τους Μοναχούς, π. Νέστορ, ιδία τους Αγιορείτας, ως ανήκοντας τω βλασφημούντι επισκόπω, και κατά συνέπειαν, τούτους τους λόγους έπερεπε να είπη ο π. Επ. τω π. Νικοδήμω, διότι, αείποτε η Μοναχική Πολιτεία, πρέπει να αποτελή την γρηγορούσαν συνείδησιν της Εκκλησίας, και εκ της των Μοναχών στρατείας και Συναγωγής πρέπει να φρυκτωρήται τοίς πάσι το φώς της Αληθείας.

Τα κατωτέρω πρέπει να τα προσέξουν ιδιαιτέρως οι Προϊστάμενοι και λόγιοι της Αθωΐτιδος γης, οίτινες πολλά τα δεινά επισωρεύουν και ούτοι διά της «αβροφροσύνης» και «πολιτικής» των τη χειμαζομένη αληθεία και τοίς σκανδαλιζομένοις αδελφοίς.

«Και εάν το Μοναχικόν τάγμα, ούχ ηγήσεται πάντα σκύβαλα, Μοναστήρια λέγω και πάντα τα περί αυτά, πως λαϊκός καταφρονήσει γυναικός και τέκνων και των άλλων;

Διό υπομιμνήσκω ως ελάχιστος αδελφός και τέκνον, μη σ ι γ ή σ ω μ ε ν ίνα μη υπόδειγμα τοίς λαϊκοίς προτιθέμενοι αιρέσεως και α ι ρ ε τ ι κ ή ς σ υ γ κ ο ι ν ω ν ί α ς, της υπέρ αυτών απωλείας λόγον υφέξομεν. Αλλά τι ότι προτιμώμεθα μάλλον Θεού τα μοναστήρια και της υπέρ του αγαθού κακοπαθείας, την εντεύθεν ευπάθειαν; Που έστι το κλέος και η ισχύς του καθ’ ημάς τάγματος; (P.G. 99, 1120). Κατωτέρω, γράφει ο Πανοσιολογιώτατος, ότι οι επίσκοποι, «ανέχονται, οικονομία χρώμενοι, φειδόμενοι της ειρήνης της Εκκλησίας και ελπίζοντες ότι δεν θα φθάσωσιν οι τολμητίαι μέχρι του απροχωρήτου…».

Σοφίσματα όμως ταύτα και κενά αληθείας και ορθοδόξου πνοής και μαχητικότητος. Διότι, δι’ αυτήν την ειρήνην, το όνομα έχουσα μόνον, τη ουσία δε υπάρχουσα ταραχή και χωρισμός από Θεού, έγραψαν τα εξής οι επίσκοποι και ηγούμενοι προς τον αυτοκράτορα Ι. Παλαιολόγον, όστις τους εβίαζε να δεχθούν το μνημόσυνον του Βέκκου, μετά την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας.

Γράφουν, λοιπόν, οι μετανοήσαντες επί τη υπογραφή της ενώσεως και αρνούμενοι το δεύτερον ν’ ακολουθήσουν τον αιρετικόν Πατριάρχην.

«Ο μέντοι ποιούμεν έργοις τούτο και λόγοις, τη του Χριστού χάριτι παρρησιαζόμεθα – ουδέ γαρ λέληθεν ημάς οπόσον εστίν το της ειρήνης καλόν εν πάσι πράγμασι. Ει γαρ και δοκούμεν προσίστασθαι (εναντιούθσθαι) τω της ειρήνης καλόν, αλλά τουναντίον μάλλον, υπέρ της α λ η θ ι ν ή ς ειρήνης ημίν η ένστασίς εστι πάσα… και υπέρ του τοιαύτην ειρήνην γενέσθαι, φ ε ύ γ ο μ ε ν από της ειρήνης, εις ήν νυν προσκαλούμεθα».

Δεν υπεχώρησαν, λοιπόν, ουδόλως εις τας παρανόμους αξιώσεις του Αυτοκράτορος και Πατριάρχου, αλλά τελευτώντες έγραφον:

«…Ταύτα λεπτομερώς αναφέρομεν τη υγία σου Βασιλεία και διά τον ορισμόν αυτής υπογράφομεν.

Νικομηδείας Μακάριος, Τυρνόβου Ιγνάτιος.

Ο Μέγας Χαρτοφύλαξ και αρχιδιάκονος ο Βαλσαμών.

Ο Μέγας Εκκλησιάρχης και διάκονος Συλβέστρος ο Συρόπουλος.

Ο Ηγούμενος του Στουδίου Θεόδοτος Ιερομόναχος.» και έπονται έτεραι δέκα υπογραφαί επικόπων και ηγουμένων. (Βλέπε Παράρτημα Συντάγματος Νεκταρίου Ιεροσολύμων, εν τω τέλει).

Φρονείς, αγαπητέ μου ασκητά, ότι απαιτούνται και έτερα παραδείγματα διά να καταδειχθή το ασύμφορον του αναμένειν εις τοιαύτας υποθέσεις και σιγάν «οικονομικώς» δήθεν;

Πριν κατακλείσω τα σχόλια του ΙΕ’ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου με ένα ωραιότατον εκ του βίου της Εκκλησίας παραδείγματος, σου υπομιμνήσκω διά μίαν ακόμη φοράν την αρμοδιότητα του λαϊκού στοιχείου εν τη υπηρεσία της αληθείας και τη διαφυλάξει αυτής.

Δηλαδή, καίτοι δεν μετέχει οικουμενικών Συνόδων αμέσως, δύναται όμως όταν η Σύνοδος αποβή ψευδής, και τούτο θα το κρίνη η σύνολος συνείδησις του πληρώματος της Εκκλησίας, ήτοι ο λοιπός κλήρος και λαός, ν’ αντιδράση και να ματαιώση τας αποφάσεις της.

Ούτως «έχομεν Συνόδους αι οποίαι ήσαν συγκεκροτημέναι από πολλούς επισκόπους, αίτινες όμως επεκηρύχθησαν, μολονότι τα αυτοκρατορικά διατάγματα τα συγκαλέσαντα αυτάς ως Οικουμενικάς τας συνεκάλεσαν. Έχομεν π.χ. την Σύνοδον της Εφέσσου το 449, την ληστρικήν αποκληθείσαν, εις την οποίαν παρέστησαν και δύο Πατριάρχαι, ο Διόσκουρος Αλεξανδρείας, και ο Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων, και ήτις ως Οικουμενική συνεκλήθη υπό του Αυτοκράτορος.

Και όμως, αύτη υπό της Εκκλησιαστικής συνειδήσεως και υπό της μετ’ αυτήν συγκληθείσης Δ’ Οικ. Παρεδόθη εις το ανάθεμα! Έχομεν την διαβοηθείσαν Σύνοδον της Φλωρεντίας, ως Οικουμενικήν και ταύτην συγκληθείσαν. Δεν έχομεν δε μόνον αυτάς. Έχομεν σωρείαν άλλων Συνόδων. Αναφέρω τας Συνόδους Τύρου, Αριμινίου, Σελευκείας, καθώς και τας επί των χρόνων της εικονομαχίας συγκροτηθείσας.

Αναφέρομαι ακόμη και εις την Εγκύκλιον του αυτοκράτορος Βασιλίσκου, όπερ υπέγραψαν πεντακόσιοι επίσκοποι, εν οις και οι Πατριάρχαι Τιμόθεος, Αίλουρος Αλεξανδρείας, Πέτρος Μόγγος Αντιοχείας, Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων.

Την τον Μονοθελητισμόν δε εισηγουμένην Έ κ θ ε σ ι ν του Ηρακλείου εν έτει 628 είχον υπογράψει μετά του πλήθους των άλλων επισκόπων και οι Πατριάρχαι, Σέργιος Κωνσταντινουπόλεως, Κύρος Αλεξανδρείας, Μακεδόνιος Αντιοχείας, Σέργιος Ιεροσολύμων και αυτός ο Πάπας της Ρώμης Ονώριος, αντέστησαν δε επί κεφαλής του κατά του Μονοθελητισμού αγώνος δύο μοναχοί, Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Σωφρόνιος, ο μετ’ ολίγον αναδειχθείς και Πατριάρχης Ιεροσολύμων».

Αυτή είναι η ιστορία του ενδόξου αντιστασιακού φρονήματος του συνόλου πληρώματος, εν τη ιστορία της Εκκλησίας, αδελφέ Νέστορ, τα δε λοιπά «παραιτού», ως γέμοντα θανασίμου συμβιβασμού και αναληθείας.

Σου παραθέτω, λοιπόν, τώρα και το απόσπασμα που σοί υπεσχέθην, εκ της επιστολής των «αγιορειτών Πατέρων» προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ τον Παλαιολόγον, συνταχθείσαν ως απόκρισίν των, λόγω της πιέσεως να δεχθούν εις «κοινωνίαν» τον Πατριάρχην Βέκκον.

«Ει γαρ το απλώς χαίρειν ειπείν κοινωνίαν δίδωσι τοις έργοις τοις πονηροίς, πόσον η διάτορος αυτού μ ν η μ ο σ ύ ν η, και ταύτα αυτών των θείων μυστηρίων φρικτώς προκειμένων;

Ει δε ο προκείμενος (αυτός) εστίν η αυτοαλήθεια, πως αν το μέγα ψεύδος τούτο δέχηται εικάζειν εικός, το συντάττειν αυτόν ως ορθόδοξον Πατριάρχην μετά των λοιπών ορθοδόξων Πατριαρχών, εν καιρώ φρικτών μυστηρίων, σκηνικώς παίξομεν; Και το μη όν ως όν υποκρινώμεθα;

Κ α ι π ω ς τ α ύ τ α α ν έ ξ ε τ α ι ο ρ θ ο δ ό ξ ο υ ψ υ χ ή, κ α ι ο υ κ α π ο σ τ ή σ ε τ α ι τ η ς κ ο ι ν ω ν ί α ς τ ω ν μ ν η μ ο ν ε υ σ ά ν τ ω ν α υ τ ί κ α, κ α ι ω ς κ α π η λ ε ύ σ α ν τ α ς τ α θ ε ί α τ ο ύ τ ο υ ς η γ ή σ ε τ α ι; Κ α ι τ ι α ν ε ί η τ α ύ τ η ς τ η ς «ο ι κ ο ν ο μ ί α ς» ζ η μ ι ω δ έ σ τ ε ρ ο ν;» (Laurent – Darrouzes, Dossier Grec de l’ union de Lyon, σ.397 – 9, Paris, 1976).

Διά τα εν σελ. (76) «δραματοποιούμενα», ότι δηλ. καλούμεθα να βαδίσωμεν «επί σχοινίου» και ότι «αύριον θα απέλθη ο Πατριάρχης εκ του κόσμου, και τις οίδεν, ίσως διαδεχθή αυτόν συντηρητικός και συνετός άνθρωπος, οπότε… τέρμα εις την ενωτικήν υστερίαν και τα φιλοπαπικά παραληρήματα. Αν όμως έχομεν δημιουργήσει σχίσματα, πως θα επουλώσωμεν τας πληγάς της Εκκλησίας»; Τι να είπωμεν; Θαυμασία όντως Εκκλησιολογία το πρώτον εκφραζομένη εν τη ιστορία της Ορθοδοξίας!

Προτιμά δηλαδή ο συγγραφεύς της διατριβής τον πλήρη αφανισμόν της φυλασσομένης «παρακαταθήκης», παρά τας υγιείς αντιδράσεις του ζώντος οργανισμού της Εκκλησίας, τας αντιδράσεις των «ζώντων και υγειών» κυττάρων κατά των εισβολέων μικροβίων, αφού άλλως τε τούτο δεν συνιστά νόσον ή κίνδυνον διά το σώμα, αλλά δείγμα ζωής και μελλοντικής θεραπείας λόγω της σημειουμένης αντιδράσεως.

Σχετιώς δε με την «επί σχοινίου» πορείαν, μη φοβού ότι κινδυνεύομεν, πολλού γέ και δεί! Απλούστατα: «επόμενοι πανταχή τοις των αγίων Πατέρων ομολογίαις, αίς πεποίηνται, λαλούντος εν αυτοίς του Αγίου Πνεύματος, και των εν αυταίς εννοιών ιχνηλατούντες τον σκοπόν, και βασιλικήν ώσπερ βαδίζοντες τ ρ ί β ο ν», έχομεν βεβαίαν την έσωθεν πληροφορίαν, ότι καταντήσωμεν τη άνω Ιερουσαλήμ!

Τα περί διατηρήσεως της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., άτινα αναφέρει εν σελ. (77), στερούνται πάσης σοβαρότητος. Γράφει σχετικώς:

«Ούτως η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. ενώ ιδρύθη ως μέσον, μέσον ακριβούς τηρήσεως των ιερών κανόνων, απέβη πλέον σκοπός! Να διατηρηθή η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. έστω και επί θυσία της ακριβούς τηρήσεως των ιερών Κανόνων». Ενταύθα η σύγχυσις που προκαλείται εκ της ερμηνευτικής του π. Επ. είναι κατάδηλος.

Διότι: «Σκοπός της Αγιωτάτης Εκκλησίας των Γ.ΟΧ. π. Νέστορ, ως γράφει και εις ευλαβής ιερεύς της Ρ. Διασποράς, «δεν τυγχάνει η τήρησις της ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ, αλλά η Σωτηρία των ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ. Άλλον σκοπόν δεν αναγνωρίζει η αγιωτάτη Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. Κάθε άλλη εκτίμησις των πραγμάτων τυγχάνει εκ των προτέρων επισφαλής και μη ανταποκρινομένη προς την αλήθειαν.

Εάν οι Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος εχώρησαν τας ευθύνας των από την υμετέραν κακόδοξον Εκκλησίαν, τούτο εγένετο δι’ ουδέν άλλο, ειμή δια κακοδοξίαν, δηλαδή διότι έκριναν και κρίνουν ότι διά της εισαγωγής του Παπικού εορτολογίου ηνοίγη ρήγμα το οποίον από στιγμής εις στιγμήν απειλεί να κατακλύση το πλήρωμα και η Σωτηρία και ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ του ποιμνίου τίθεται εν κινδύνω. Διά τούτο ο χωρισμός των ευθυνών ήτο ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΣ, ουχί περί ημερών, ουδέ περί κανονολογιών και λεγκαλισμών ο λόγος, αιδεσιμολογιώτατε».

Και συνεχίζων γράφει: «Ναι, οι Γ.Ο.Χ. είναι ‘’σχισματικοί’’. Σχισματικοί όμως όχι προς την Ε κ κ λ η σ ί α ν, την Α λ ή θ ε ι α ν και την Π α ρ ά δ ο σ ι ν, αλλ’ ως προς την Καινοτομίαν, την πλάνην και την Αυθερεσίαν. Τοιούτο σχίσμα είναι προς τιμήν των». (Εκ της επιστολής του πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκά προς τον π. Επιφάνιον).

Διά τα περί 7-8 ομάδων των Γ.Ο.Χ. αποφεύγω να σε απασχολήσω, διότι τυγχάνει ανάξιον αναιρέσεως, τοις πάσι είναι γνωστή η ύπαρξις των δ ύ ο μ ε ρ ί δ ω ν, των λοιπών συνισταμένων εξ ολίγων ατόμων.

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.