Μετεμορφώθης: 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

5. Το Παλαιοημερολογιτικόν.

5. Το Παλαιοημερολογιτικόν.

Και τώρα ας εισέλθωμεν εις το δεύτερον εξεταζόμενον υπό του π. Επ. θέμα, το Π α λ α ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι κ ό ν.

Χωρίς ν’ αναφερθή καν εις τα αίτια που το εγέννησαν, το μεγαλειώδες του αγωνιστικού φρονήματος της ευγενούς ταύτης μερίδος του Ελληνικού λαού, την α ν τ ί θ ε σ ι ν απασών των αυτοκεφάλων Εκκλησιών εις την καινοτομίαν, άρχεται ωσεί εισαγγελεύς και ζητεί την κεφαλήν «των αθλησάντων» επί πίνακι!

Ουδόλως ψέγομεν την τακτικήν του ταύτην. Οίδαμεν τον άνδρα και τον δικαιολογούμεν πλήρως! Δυσκόλως κινείται εις περιοχάς συναισθήματος, ποιήσεως και μυστικών διαθέσεων, διό και δεν συνεκινήθη από τους αγώνας των… Πρίν όμως ακούσωμεν τα «εισαγγελικά» ρήματα, ερωτώμεν και ημείς τον επικριτήν του ευσεβούς λαού:

1) Ποία Σύνοδος καθιέρωσε την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν;

2) Ποία Σύνοδος κατεδίκασε τους εναντιωθέντας προς την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν, επί παλαιοημερολογιτισμώ;

3) Κατά συνέπειαν, εφ, όσον η ανά την Οικουμένην Ορθόδοξος Εκκλησία δεν συνήλθεν εν Συνόδω, διά να καθιερώση ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν, ποίος εκ των δύο ευρίσκεται εν αρμονία με την έννοιαν της Εκκλησίας, οι αποδεχθέντες την μεταρρύθμισιν ή οι αρνηθέντες αυτήν;

Επιτίθεται, λοιπόν, ο π. Επ. εναντίον των δύο αρχιερέων, οίτινες προέστησαν του αγώνος των Γ.Ο.Χ., Χρυσοστόμου και Γερμανού. Αποφαίνεται ότι ήσαν σχισματικοί, ου μην αλλά και καθηρημένοι. Και ερωτά:

-Ποία Σύνοδος αποκατέστησεν αυτούς και απήλαξε της καθαιρέσεως;

-Ορθόδοξος Σύνοδος διά να τους αποκαταστήση στην ομολογία και Ορθοδοξία ντέ φάκτο δεν υπήρχεν! Εξ άλλου το έλατον ευλογείται υπό του κρείττονος και ουχί αντιστρόφως! Αυτοί ήδη διά της επιστροφής εις το παλαιόν αυτομάτως μετέστησαν εις την περιοχήν του κρείττονος και της ομολογίας! Ούτε, επίσης, ήσαν σχισματικοί ή καθηρημένοι, αφού η αντίδρασίς των ήτο Κανονική και επιβεβλημένη. Δεν είχον δια της «καθαιρέσεως» στερηθή της χάριτος της Ιερωσύνης, ούτε διότι παρέμειναν εις την καινοτομίαν από το 1924-35, απλώς ήσαν υ π ό δ ι κ ο ι ενώπιον της μελλούσης να κρίνη το θέμα Πανορθοδόξου Συνόδου. Ούτε επίσης οι δικασταί των είχον στερηθή της χάριτος ή της Ιερωσύνης των! Ήσαν όμως δ υ ν ά μ ε ι σχισματικοί διά την καινοτομίαν και σήμερον δ υ ν ά μ ε ι αιρετικοί διά τας συμπροσευχάς με τους αιρετικούς και τας αιρετικάς των υπέρ αυτών ομολογίας! Αυτή και μόνη είναι η εν προκειμένω αλήθεια.

Το ότι αι τοπικαί Ορθ. Εκκλησίαι κοινωνούν προς την καινοτομήσασαν Ελλαδικήν Εκκλησίαν, αυτό ποσώς δεν μειώνει την αντικανονικήν πράξιν της δευτέρας, μήπως και σήμερα μετά από τόσες αντικανονικότητες και προδοσίες του Φαναρίου δεν συνεχίζουν να κοινωνούν άπασαι αι ανωτέρω Εκκλησίαι μετ’ αυτού;! Τι σημαίνει αυτό, ότι πάει καλά ο Οικ. Θρόνος; Ασφαλώς μυριάκις όχι! Απλούστατα αποτελεί εναργή εικόνα της πτώσεως των συγχρόνων ποιμένων, οι οποίοι εν συγκρίσει προς τους παλαιούς, αποτελούν παρωδίαν ποιμένων, καίτοι αι Σλαυικαί Εκκλησίαι θα ηδύναντο να επικαλεσθούν προς δικαιολογίαν των τον κομμουνιστικόν ζυγόν, που δεν τις αφήνει να εκφρασθούν ελευθέρως. Η παραμονή των όμως εις το παλαιόν ημερολόγιον τί άλλο φανερώνει, παρά ότι αι θ υ γ α τ έ ρ ε ς σωφρονούν εν αντιθέσει προς την απεμπολούσαν τας ιεράς Παραδόσεις Μ η τ έ ρ α των;

Όταν δε οι Γ.Ο.Χ. επεκαλούντο Πανορθόδοξον Σύνοδον προς εκδίκασιν του ημερολογιακού ζητήματος, εννοούσαν ακριβώς τις Σλαυικές Εκκλησίες και λοιπά Πατριαρχεία, διότι τότε (1924-40) υπήρχε πολλή η δυνατότης διευθετήσεώς του.

Δεν εξετάζω την θέσιν των ανωτέρω Εκκλησιών μ ε τ ά τα σύγχρονα γεγονότα, αλλά υπό το πρίσμα της εποχής που ελέχθησαν τα ανωτέρω, ότε δηλ. υπήρχε μόνον η ημερολογιακή καινοτομία.

Το θέμα της κοινωνίας προς την καινοτομήσασαν Εκκλησίαν ο υ δ ό λ ω ς σ η μ α ί ν ε ι ότι καταδικάζουν την στάσιν των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος.

Η στάσις των αύτη υφηγείται από λόγους ουχί εκκλησιαστικούς, αλλά «διπλωματικής αβροφροσύνης», διό και ψέγομεν την τοιαύτην πολιτικήν! Απόδειξις, ότι μέχρι σήμερον, συχνάκις δηλώνουν, ότι το παλαιόν είναι το ορθόν και κ α κ ώ ς εγένετο η αλλαγή!

Δυστυχώς, π. Νέστορ, το γράμμα αποκτείνει και τούτου θεράπων πιστός διαφαίνεται νυν ο π. Επιφάνιος, τα πάντα κλώθων προς το αμαυρώσαι το αντιστασιακόν κίνημα των πιστών τέκνων της Εκκλησίας. Ως γνωρίζεις εξ άλλου, η οικονομία αποβλέπει πάντοτε εις σωτηρίαν ψυχών και διακονίαν τούτων διά ποικίλων μέσων.

Εάν οι Γ.Ο.Χ. εφήρμοσαν «ακρίβειαν» και ουχί οικονομίαν, ώστε να μη κοινωνήσουν τη καινοτομησάση Ελλ. Εκκλησία, τούτο εγένετο και πάλιν διά σοβαρωτάτους λόγους θεραπείας των Αγίων Παραδόσεων και Πατριαρχικών διατάξεων και Πανορθοδόξων αποφάσεων περί Εορτολογίου. Δηλαδή θέλω να είπω, π. Νέστορ, ότι «ακριβολογούντες», «ωκονόμουν» ώστε αι ι. παραδόσεις να μη τεθούν εν τω περιθωρίω, και εβλασφήμουν, ως πολλοί φρονούν εις την εκκλ. Ευταξίαν και τάξιν, επειδή άπασαι αι Ορθ. Εκκλησίαι εκοινώνουν τη Ελλαδική, ενώ εκείνοι ηρνούντο.

Σου αναφέρω και παλαιότερόν τι ανάλογον.

«Κατά την υπό του 92 Κανόνος της Στ΄Οικ. Συνόδου οριζομένην «ακρίβειαν», οι εις την Ορθοδοξίαν επιστρέφοντες Νεστοριανοί, έπρεπε να γίνωνται δεκτοί διά της υποβολής μόνον λιβέλου, αποκηρύττοντες τας αιρέσεις. Εν τούτοις, το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως, «κατ’ οικονομίαν» παρεκκλίνον από της κανονικής «ακριβείας», έχει ορίση, ίνα οι εξ αυτών προσερχόμενοι εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, συν τη υποβολή του λιβέλλου, δέχωνται και το χρίσμα, του ιδικού των «κατ’ οικονομίαν» απορριπτομένου ως ακύρου». (Ιερ. Κοτσώνη, Προβλήματα Εκκλ. Οικονομίας).

Και όμως μια ολόκληρος Οικουμενική, το είχε δεχθή ως έγκυρον. Εξ άλλου οι Γ.Ο.Χ. είχον όλως ι δ ι α ί τ α τ ο ν καθήκον να «αντισταθούν» εις την καινοτομήσασαν και εισαγαγούσαν το Ν. Ημερολ. Ελληνικήν Εκκλησίαν, ενώ αι λοιπαί αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, ως διακρατήσασαι το Παλαιόν, εστάθησαν μακράν τοιούτου πειρασμού.

Δεν πρέπει λοιπόν να διερωτώμεθα, δ ι α τ ί αι άλλαι Εκκλησίαι κοινωνούν, ενώ οι Γ.Ο.Χ. αρνούνται. Περί τούτων όμως περισσότερα κατωτέρω περί του σκοπού του αγώνος των Γ.Ο.Χ. και της εννοίας του «σχίσματος» γενικώς.

Μετά τα ανωτέρω επιθυμώ να καταδείξω π. Νέστορ, ότι ενώ η Εκκλησία πηδαλιουχείται διά των Ι. Κανόνων, το πνέον όμως Άγιον Πνεύμα οδηγεί την νοητήν κιβωτόν, πράγμα όπερ αποτελεί και συνιστά «Ν ό μ ο ν Χ ά ρ ι τ ο ς» εν τη Ορθ. Εκκλησία και ουχί οι κανόνες ευπλοΐας και ναυπηγικής, καίτοι απαραίτητοι εν τη ζωή αυτής.

Πλήν όμως των ανωτέρω ερωτώμεν τον Πανοσιολογιώτατον: ήτο αρμοδία η Ελλαδική Εκκλησία να κρίνη θέμα απαιτούν απόφασιν Πανορθοδόξου Συνόδου;

Διατί δεν μνημονεύει τας διαμαρτυρίας εναντίον της καινοτομίας των Σεβασιωτάτων Χαλκίδος, Πατρών, Δημητριάδος, Σύρου, Θήρας, το κατ’ αρχάς, και αργότερον των: Δρυϊνουκόλεως, Κασσανδρείας, Δημητριάδος και Δράμας;

Διατί δεν μνημονεύει τας αντιρρήσεις απάντων των Πατριαρχείων και αυτοκεφάλων Εκκλησιών;

Τας παραιτήσεις, επί τη αποφάσει της καθαιρέσεως των επισκόπων που αντέδρασαν Γερμανού και Χρυσοστόμου, των Συνοδικών: Ύδρας, Σάμου και Ακαρνανίας;

Ένα μόνον σου παραθέτω, π. Νέστορ, προς υπόμνησιν απλήν, διότι πιστεύω ότι γνωρίζεις, εκ του ωραιοτάτου βιβλίου «Η πραγματική αλήθεια περί του Εκκλ. Ημερολογίου», άπαντα τα αναφερόμενα ανωτέρω γεγονότα και έγγραφα, την απάντησιν, εννοώ, του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Φωτίου, υπενθυμίζουσα χρυσάς σελίδας της αρχαίας ημών Εκκλησίας.

«…Ανακεφαλαιούντες δη τ’ ανωτέρω Μακαριώτατε εν Κυρίω αδελφέ, γνωρίζομεν τη Υμετέρα Μακαριότητι ότι η καθ’ ημάς Ι. Σύνοδος την μεν «διόρθωσιν», ην τεθεσπισμένην ήδη αγγέλλει η περίνοια αυτής «α π ο κ ρ ο ύ ε ι», ετοίμως μέντοι έχουσα συνεξετάσαι τα κατ’ αυτήν εν προσήκοντι τόπω και χρόνω μετά των αδελφών Αγιωτάτων Εκκλησιών, εμμένουσα δι’ εν τοις πρότερον περί τούτου προδεδογμένοις, προτείνει και αύθις την συγκρότησιν Συνόδου ή μεγάλης τοπικής ή Οικουμενικής, ήσπερ άνευ ουδεμία περί καθεστώτος κοινού τη όλη Εκκλησία, είτε γνώμη, είτ’ αποφάσει μονομερεί έσται ή λογισθήσεται έγκυρος κανονικώς και τη απαραιτήτω ισχύϊ κατωχυρωμένη…».

Νομίζω, αδελφέ, ότι το κείμενον τούτο ομιλεί τρανώς περί της αντικανονικότητος της του Νέου Ημερολογίου μονομερούς αποδοχής.

Ο ισχυρισμός του π. Επ., ότι ήτο ορθόδοξος η Σύνοδος που καθήρεσε τους ανωτέρω δύο αρχιερείς, άρα έπρεπε να τύχη σεβασμού υπ’ αυτών υπακούοντες, δεν έχεται ουδεμιάς βαρύτητος.

Διότι, δεν αρκεί να φαίνεται εξωτερικώς αλλά να είναι και τη ουσία και ταις ε ν ε ρ γ ε ί α ι ς αυτής Ορθόδοξος.

Και τούτο, διότι, πάσαι αι άνομοι Σύνοδοι, ληστρικαί κ.λ.π., καίτοι είχον πάντα τα χαρακτηριστικά, εξωτερικώς τουλάχιστον, της Ορθοδόξου Συνόδου, από την στιγμήν που απεφάσιζον α σ υ μ φ ώ ν ω ς προς την Ορθόδοξον παράδοσιν της Εκκλησίας και διέσπων την CONSENSUS CONCILIOROYM (Συμφωνία Συνόδων), από της στιγμής εκείνης, έπαυον να χαρακτηρίζωνται ως ορθόδοξοι και κατά το μέτρον της απομακρύνσεώς των εκ της αληθείας, εχαρακτηρίζοντο ως σχισματικαί, αιρετικαί κ.λ.π.

Ως βλέπεις, αγαπητέ αδελφέ, η διαφύλαξις της «παρακαταθήκης» και η ορθοτόμησις της Ορθοδόξου αληθείας δεν έχεται «Σωματειακών Διατάξεων», αι οποίαι τηρούμεναι «τυπικώς» και άνευ εσωτερικού «ψυχισμού», ανεξαρτήτως παρελθόντος και μέλλοντος, εξασφαλίζουν την νομιμότητα των, αλλά αείποτε καθοδηγείται και ζωούται από το Άγιον Πνεύμα, το Πνεύμα της Αληθείας, το ξένον σκοπιμοτήτων, γράμματος κτείνοντος και αριθμητικής υπεροχής.

Ενταύθα ευκόλως δύνασαι να διΐδης τον υποκρυπτόμενον παράγοντα της συνειδήσεως του λαού, και τον σπουδαίον ρόλον αυτού εις θέματα ως το ανωτέρω. Σου παραθέτω εν σύγχρονον κείμενον, προς επίρρωσιν των λεχθέντων, παρουσιάζον αναγλύφως και εν περολήψει το πνεύμα και την βαρύτητα των λεχθέντων.

«Εις το σημείον τούτο, θα ηδύνατο να προστεθή, ότι και η «κατ’ οικονομίαν» ενέργεια, ως και πάσαι αι ενέργειαι του Πατριάρχου και της Συνόδου, κατά την Ορθόδοξον αντίληψιν, υ π ό κ ε ι ν τ α ι ε ι ς τ η ν α π ό φ α σ ι ν τ ο υ κ ρ ι τ η ρ ί ο υ τ η ς σ υ ν ε ι δ ή σ ε ω ς τ ο υ σ υ ν ό λ ο υ τ η ς Ε κ κ λ η σ ί α ς σ ώ μ α τ ο ς. Υπό την έννοιαν ταύτην πρέπει να αντιληφθή τις και τας ενεργείας του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου και των περί αυτόν μοναχών, οι οποίοι έ κ ρ ι ν α ν και κ α τ ε δ ί κ α σ α ν πράξεις της Πατριαρχικής Συνόδου ενώ νομικώς και κανονικώς ουδεμίαν είχον προς τούτο αρμοδιότητα.

Άλλαις λέξεσιν, υπεράνω της υπό των νόμων και των ι. Κανόνων παρεχομένης αρμοδιότητος, υπάρχει η η θ ι κ ή α ρ μ ο δ ι ό τ η ς τ ο υ σ υ ν ό λ ο υ π λ η ρ ώ μ α τ ο ς τ η ς Ε κ κ λ η σ ί α ς η ο π ο ί α ε ί ν α ι α δ έ κ α σ τ ο ς». (Ι. Κοτσώνη, «Προβλήματα της Εκκλησιαστικής Οικονομίας», σελ. 113).

Συνεχίζεται...