3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.

3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.

Και τώρα περί Αγίου Κυρίλλου ο λόγος (σ.78).

Εν πρώτοις παρουσιάζει τον μέν Θεόδωρον «αιρετικόν», τον δε Κύριλλον κοινωνούντα αυτώ, δηλαδή ο μέγας πρόμαχος της Ορθοδοξίας ταπεινός συμβιβαστής του εσχάτου είδους!

Η αλήθεια όμως αδελφέ μου τυγχάνει τελείως διάφορος! Διότι:

Α) Εν όσω έζη ο πολύς Θεόδωρος Μοψουεστίας (+428) ουδείς ετόλμησεν να του απευθύνη την κατηγορίαν του αιρετικού. Απεναντίας ήτο τοις πάσι γνωστός και διετήρει στενάς σχέσεις με τον Άγιον Γρηγόριον Θεολόγον ως και τον Θείον Κύριλλον. Εκοιμήθη δε ως πιστόν τέκνον της Εκκλησίας.

Β) Πρέπει να σημειώσης ότι η παραπομπή του π. Επιφανίου, ότι δηλ. «Ωκονόμει (ο Κύριλλος) μη αποσχίζεσθαι των της εώας, εν διπτύχοις αναφερόντων τον Θεόδωρον Μοψουεστίας, αιρετικόν όντα», έχεται πολλής της παραποιήσεως εν τη ερμηνεία της.

Διότι: 

1) Η φράσις αύτη τυγχάνει του μοναχού Ναυκρατίου, όστις απευθυνόμενος προς τον άγιον Θεόδωρον τον Στουδίτην, την αναφέρει, εις μίαν απορίαν του προς τον άγιον Γέροντά του.

2) Ο Άγιος ανταπαντών αποδέχεται τον χαρακτηρισμόν ως «αιρετικού», απλούστατα διότι τον είχε καταδικάσει η Ε’ Οικουμενική, (553). Άρα ζώντος του Αγίου Κυρίλου ουδέποτε είχε χαρακτηρισθή ως αιρετικός, το πρώτον τούτο βεβαιωθέν εν έτει 553.

3)Εν συνεχεία επαξηγεί εις τον Ναυκράτιον τον περί οικονομίας λόγον, την  π ρ ό ς   κ α ι ρ ό ν   γενομένην, γράφων:

«Σαφηνείας δε ένεκεν  έστω τα παρ’ ημών εχόμενα της αυτής εννοίας, ότι των οικονομιών αι μεν προς καιρόν γεγόνασι  παρά των Πατέρων, αι δε το διηνεκές, έχουσι. Οίον διηνεκές μεν, ως αντί των υποστάσεων παραχωρείσθαι τα πρόσωπα προς το του Αγίου Αθανασίου τοις Ιταλοίς. Προς καιρόν δε οίον το του Αποστόλου επί της περιτομής. Του Μεγάλου Βασιλείου επί του Αγίου Πνεύματος.  Ο ί δ α   κ α ι   τ ο   ν υ ν    του Θείου Κυρίλου. Ά μέχρι τινός καιρού γινόμενα, ουδέν το μεμπτόν, ουδέ το κατά τι απηχές και έκνομον. Υφειμένον  δ’ ούν όμως και ουκ άγαν ακριβές. Τούτο γαρ η οικονομία η προς καιρόν». (M.P.G. 99, 1085-88).

Τώρα σε ερωτώ, έχει καμμίαν σχέσιν η οικονομία αύτη με την προτεινομένη υπό του π. Επ. διά τα σημερινά γεγονότα; Όχι μόνον ουδεμίαν αλλ’ αποτελεί και εγκληματικήν διαστροφήν  της εννοίας της.

Θα αντείπη, ίσως, ο π. Επιφάνιος: «Λοιπόν, τα ανωτέρω δεν συνιστούν οικονομίαν; Παρομοίως δεν πρέπει να πράξωμεν και ημείς, αφού δεν έχει μέχρι σήμερον αποκηρυχθή ο Πατριάρχης; Η απάντησις είναι: ασφαλώς όχι! Διότι:

1)Η προσβολή του Ορθοδόξου δόγματος υπό των υπ’ αυτού συγγραφέντων ήτο ελαχίστη εν συγκρίσει με την «κονιορτοποίησιν» του Ορθοδόξου «Πιστεύω» υπό του Γηραιού Φαναριώτου της σήμερον.

2)Ουδένα είχε σκανδαλίσει μέχρι της Ε’ Οικουμενικής Συνόδου, ήτοι 100 περίπου έτη μετά την κοίμησίν του, ότε ανεφύησαν αι ωριγενιστικαί έριδες, ενώ τα σήμερον εκτελούμενα έχουν προκαλέσει «συγχύσεις ολοκλήρων λαών».

3)Ότι ήτο ελαχίστη η προσβολή των δογμάτων υπό του Θεοδώρου εν συγκρίσει με την «απεμπόλησιν» της σήμερον, δηλοί και το γεγονός ότι ουδείς εκ των μεγάλων Πατέρων τον εκατηγόρησε, ή επολέμησε, ενώ διά τον Νεστόριον, όστις «λευκώς» και ανυποστόλως εδείχθη αιρετικός, θα ίδης κατωτέρω την στάσιν που ετήρησε ο Θείος Κύριλλος.

Ας παρακολουθήσωμεν λοιπόν τώρα και τον «οικονομικό» Κύριλλον Αλεξανδρείας. Ήτο όντως «οικονομικός» αυτός ο οποίος κατεκεραύνωσε διά των επιστολών του τον αιρετικόν Νεστόριον; Καιρός να σου παραθέσω το προμνημονευθέν απόσπασμα εκ της τρίτης αυτού επιστολής προς Νεστόριον, δι’ ής τον καταδικάζει και τον αποξενώνη της Εκκλησίας του Θεού. Εφ’ όσον ήθελε εμείνη εις τας αιρετικάς του δοξασίας. Άξιον δε προσοχής είναι τούτο: ότι  ε ν τ ό ς   ε ν ό ς   έ τ ο υ ς   τρείς επιστολαί του κυκλοφορήσασαι απανταχού απετέλεσαν την «απαρχήν» της καταδίκης, ήτις και επισφραγίζεται διά της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου.

Ουδόλως εφήρμοσε «το άχρι καιρού» λόγω της δογματικής φύσεως του θέματος, αλλά μόλις υπέπεσε εις την αντίληψίν του η κηρυττομένη αίρεσις σπεύδει να του γράψη ζητών πληροφορίας και άπαξ και δις. Μη ικανοποιηθείς όμως εκ των απαντήσεών του εξαπολύει την τρίτην αυτού επιστολήν, περιέχουσα εν τέλει και τους 12 αναθεματισμούς αυτού κατά πάντας μη δεχομένου την ορθόδοξον θέσιν περί της ενσαρκώσεως του Κυρίου.

Ιδού σου παραθέτω την εισαγωγήν της τρίτης αυτού επιστολής η οποία διά την σύνολον σημερινήν Εκκλησιαστικήν κατάστασιν προσφέρει το «δ έ ο ν   γ ε ν έ σ θ α ι» εξ ορθοδόξου επόψεως, εάν βεβαίως μιμηθούν οι ποιμένες την πιρείαν του και δεν αναλώσουν πάσαν την ενεργητικότητά των εις «αβροφροσύνας» και «συμπορεύσεις αγάπης»!...

Του Σωτήρος ημών λέγοντος εναργώς, ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος, και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, ουκ έστι μου άξιος, τι πάθωμεν ημείς, οι παρά της σης ευλαβείας απαιτούμενοι το υπεραγαπάσθαι του πάντων ημών Σωτήρος ή ποίαν ευρήσομεν την απολογίαν,  σ ι ω π ή ν   ο ύ τ ω   τ ι μ ή σ α ν τ ε ς   την μακράν επί ταις παρά σου γενομέναις κατ’ αυτού δυσφημίαις;

Και ει μεν αυτόν ηδίκεις μόνον, τα τοιαύτα φρονών ή διδάσκων, ήττων αν ην η φροντίς. Επειδή δε πάσαν εσκανδάλισαν Εκκλησίαν και ζύμην αιρέσεως αήθους τε και ξένης εμβέβληκας τοις λαοίς, και ουχί τοις εκείσε μόνοις, αλλά απανταχού περιηνέχθη γαρ των σων εξηγήσεων τα βιβλία, ποίος έτι ταις παρ’ ημών  σ ι ω π α ί ς   αρκέσει λόγος; Ή πως ουκ ανάγκη μνησθήναι λέγοντος του Χριστού, μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επι την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού, και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής.

Πίστεως γαρ αδικουμένης, ερρέτω μεν ως έωλος και επισφαλής η προς γονέας αιδώς, ηρεμείτω δε και ο της εις τέκνα και αδελφούς φιλοστοργίας νόμος,  κ α ι   τ ο υ   ζ η ν   ά μ ε ι ν ω ν   έ σ τ ω   λ ο ι π ό ν   τ ο ι ς   ε υ σ ε β έ σ ι ν   ο   θ ά ν α τ ο ς,   ίνα κρείτονος αναστάσεως τύχωσι κατά το γεγραμμένον.

Ιδού τοίνυν ομού τη αγία Συνόδω τη κατά την μεγάλην Ρώμην συνειλεγμένη, προεδρεύοντος του οσιωτάτου και Θεοσεβεστάτου αδελφού και συλλειτουργού ημών Καιλεστίνου του επισκόπου, και  τ ρ ί τ ω σ ο ι   τούτω διαμαρτυρόμεθα γράμματι, συμβουλεύοντες αποσχέσθαι των ούτως σκαιών και εξεστραμμένων δογμάτων, ά και φρονείς και διδάσκεις, ανθελέσθαι δε την ορθήν πίστιν, την ταις Εκκλησίαις παραδοθείσαν εξ αρχής διά των αγίων Αποστόλων και Ευαγγελιστών, οι και αυτόπται και υπηρέται του Λόγου γεγόνασιν.

Ή ει μη τούτο δράσειεν η ση ευλάβεια,  κ α τ ά   τ η ν   ο ρ ι σ θ ε ί σ α ν   προθεσμίαν εν τοις γράμμασι του μνημονευθέντος οσιωτάτου και θεοσεβεστάτου επισκόπου και συλλειτουργού ημών της Ρωμαίων Καιλεστίνου,  γ ί ν ω σ κ ε   σ α υ τ ό ν   ο υ δ έ ν α   κ λ ή ρ ο ν   έ χ ο ν τ α   μ ε θ’   η μ ώ ν,  ουδέ τόπον ή λόγον εν τοις ιερεύσι του Θεού και επισκόποις.

Ο υ δ έ   γ α ρ   ε ν δ έ χ ε τ α ι   π ε ρ ι ϊ δ ε ί ν   η μ ά ς  Εκκλησίας ούτω τεθορυβημένας και σκανδαλισθέντας λαούς και πίστιν ορθήν αθετουμένην, και διασπώμενα παρά σου τα ποίμνια, του σώζειν οφείλοντος, είπερ ήσθα καθ’ ημάς ορθής δόξης εραστής, την των αγίων πατέρων ιχνηλατών ευσέβειαν. Άπασι δε τοις παρά της ευλαβείας   κ ε χ ω ρ ι σ μ έ ν ο ι ς   δ ι ά   τ η ν   π ί σ τ ι ν,  ή   κ α θ α ι ρ ε θ ε ί σ ι   λ α ϊ κ ο ί ς    τ ε   κ α ι   κ λ η ρ ι κ ο ί ς,   κοινωνικοί πάντες εσμέν. Ου γαρ έστιν δίκαιον τους ορθά φρονείν εγνωκότας σαις αδικείσθαι ψήφος,  ό τ ι   σ ο ί   κ α λ ώ ς   π ο ι ο ύ ν τ ε ς   α ν τ ε ι ρ ή κ α σ ι». (MANSI, IV, 1081).

Και μόνον αυτό το κείμενον, π. Νέστορ, είναι αρκετόν να εκπορθήση πολύ ισχυροτέρους φαινομενικώς πύργους επιχειρημάτων, οίος ο του π. Επιφανίου, και να καταδείξη τοις πάσι ότι ουδόλως αποτελείται από «υπερζηλωτάς» η τιμία παράταξις και παρεμβολή των ορθοδόξων, οι οποίοι ανθίστανται εις την τελουμένην προδοσίαν της πίστεως, ήτις και κατεργάζεται, δυστυχώς, των ποιμένων ολιγωρούντων, την απαρχήν της ελεύσεως του Αντιχρίστου!

Ως διαφαίνεται εις τα ανωτέρω, πάντοτε πρό Συνοδικής καταδίκης και αποφάσεως  μ ε σ ο λ α β ε ί  χρόνος τις, μέχρι ν’ αρχίση η αντίδρασις των ορθοδόξων ποιμένων και φρουρών. Θεωρητικώς ο χρόνος αυτός δεν πρέπει να υφίσταται καν, διότι «άμα τη κηρυτομένη αιρέσει άμα και η αντίδρασις».

Πρακτικώς όμως αλλά με «ορθόδοξον» αντιμετώπισιν, θα πρέπη να μεσολαβήση το αναγκαίον και απαιτούμενον διάστημα το οποίον θα επιτρέψη την  δ ι ά γ ν ω σ ι ν  της νόσου. Εκ της στιγμής εκείνης  ά ρ χ ε τ α ι   η ευθύνη να βαρύνη πάντα ορθόδοξον ποιμένα και πιστόν.

Σε ερωτώ όμως, π. Νέστορ, τα του Πατριάρχου και επισκόπου ημών «ολισθήματα», «αιρετικά κηρύγματα» και ο χορός των λοιπών αντικανονικών ενεργειών δεν έχουν διαγνωσθή; Ασφαλώς ναι!! Τι απομένει λοιπόν;

Απλούστατα η  π ρ ά ξ ι ς  και  ε φ α ρ μ ο γ ή  της αγίας θεωρίας των Κανόνων, ήτις και κρίνει την  π ι σ τ ό τ η τ α  του αντιδρώντος απέναντί των.

Ευχόμεθα εκ καρδίας ο Θεός ν’ αναδείξη έστω και εις τας δώδεκα παρά πέντε πολλούς αξίους φύλακας της φοβεράς παρακαταθήκης Του, οι οποίοι και θα συντρίψουν εις τέλος τον «δογματικόν χιππισμόν» του πρώτου θρόνου της Ορθοδοξίας! Διά την απόδειξιν της ορθότητος της προκειμένης «διαγνώσεως» θα ίδης κατωτέρω μίαν «αδιαμφισβήτητον» μαρτυρίαν, δηλαδή αυτόν τούτον τον Πανοσιολογιώτατον εξετάζοντα τον Μέγαν Ασθενή του Φαναρίου και αποφαινόμενον ότι όντως «εξέστραπται»! Αλλά περί τούτου υπόμεινον ολίγον.

Εν συνεχεία λέγει ότι: «Μη συναγάγωμεν συμπεράσματα περί της Ελλαδικής Εκκλησίας εκ της σιωπής. Η σιωπή δεν σημαίνει μόνον συμφωνίαν ή αδιαφορίαν, σημαίνει και ανοχήν».

Άρα, αδελφέ, οι Ταγοί της Ελληνικής Εκκλησίας, κατά την έκφρασιν του πατρός της διατριβής, κινούνται εις τας ανωτέρω τρείς περιοχάς: συμφωνία, ανοχή, αδιαφορία!!

Το λεγόμενον εν συνεχεία: «Πως την μεν έναντι του Πατριάρχου σιωπήν της Ελλαδικής Εκκλησίας ερμηνεύουσί τινες ως συμφωνίαν, την δε έναντι των πολεμίων αυτού σιωπήν αυτής ερμηνεύουσι ως… διαφωνίαν;;; Ποίου είδους λογική είναι αυτή;»

Εν πρώτοις δεν είναι ομοία με την του π. Επιφανίου, του ορώντος «φρένα» όπου υπάρχουν αντ’ αυτών «συμπορεύσεις θανατηφόρες», αλλά η  δ ι κ α ί α   λογική έναντι «τραγελαφικών» λόγων και έργων, έναντι «χαμαιλεοντίων» εμφανίσεων, πράξεων, ενεργειών…

Τα λόγια δι’ ημάς, π. Νέστορ, «των βράχων της Ορθοδοξίας» έχουν χάσει πλέον κάθε βαρύτητα και σημασίαν. Έργα θέλομεν και μόνον, και δόξα τω Θεώ, εκτελούνται πολύ ευκολώτερα από τοιούτου είδους «διατριβάς» οποία η σχολιαζομένη…

Τα περί «εορτίου γράμματος» του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου, εν σελ. (79) αποτελούν εξ αντιθέτου ράπισμα ισχυρότατον διά τον υπερασπιζόμενον!

Διότι, εάν όντως εθεώρει ο Μακαριώτατος τους ετεροδόξους «ως απομακρυνθέντας της αληθείας υπό του Διαβόλου και βαδίζοντας τας οδούς της πλάνης και απωλείας», διατί, σε ερωτώ, π. Νέστορ, επικροτεί την μετ’ αυτών «ένωσιν» και «άνομον μίξιν», διά των ποικίλων άχρι τούδε ενεργειών του;

Ερωτώμεν με την σειράν μας τον Πανοσιολογιώτατον: Ποίου είδους λογική υφηγείται τα ανωτέρω; Να σοί είπω π. Νέστορ. Οποία εκίνησε και τον κάλαμον του π. Επιφανίου να γράψη ότι έγραψε. Να βλέπη «βράχους της Ορθοδοξίας» την στιγμήν, δεν σου αναφέρω πολλά, την στιγμήν δημοσιεύσεως τοιούτων, ως το κατωτέρω τηλεγραφημάτων προς τον Γηραιόν του Φαναρίου εκ μέρους του Μακαριωτάτου διά τα εικοσάχρονα της «Οικουμενικής του» δραστηριότητος, και εκ των «βράχων» ουκ ην φωνή, ουκ ην ακρόασις, καίτοι βοούν τα επαφρίζοντα κύματα της αλμυράς θαλάσσης του «Συγκρητισμού», «τας εαυτών αισχύνας» συνεχώς και αδιακόπως…

Σου παραθέτω το κείμενον:

«Εκκλησία Ελλάδος συμετέχουσα  α γ α λ λ ο μ έ ν ω   π ο δ ί   πνευματικής χαράς Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και ευφροσύνω επετείω συμπληρώσεως   ε υ δ ο κ ί α   Θεού είκοσιν όλων ενιαυτών από αναρρήσεως Υμετέρας πεπνυμένης και γερασμίας Παναγιότητος εις περίκλυτον ένδοξον Πρωτόθρονον αποστολικόν θρόνον Ορθοδόξου Εκκλησίας και  σ ε μ ν υ ν ο μ έ ν η  δι’ ευκλεά αγλαόκαρπον  ποιμαντορίαν Αυτής, γηθοσύνως επεύχεται  Αυτή ως πλείστα, υγιεινά, πανευρόσυνα, έργων λαμπρών μεστά, επ’ αγαθώ της Μεγάλης του Χριστού και της καθόλου Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας».

Κάτι τέτοια κείμενα, π. Νέστορ, συλλαμβάνουν «τους σοφούς εν ταις πανουργίαις αυτών» και κάτι τέτοια «φρένα» τους στερούν κατόπιν πάσης απολογίας, όταν θελήσουν ν’ αρνηθούν την εν αυτοίς εκφρασθείσαν θέσιν των.

Ούτως, αθελητί(;), προσέφερον υλικόν διά την νέαν περίοδον της Ορθοδόξου μαχητικότητος κατά της «Οικουμενικής» λαίλαπος, και «αποδείξεις» τρανωτάτας της «αγίας προθέσεώς των!..  

Συνεχίζεται...
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.
4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.

 22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ