Μετεμορφώθης: Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168).

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019

Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168).

Α΄

ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»…

Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168).

Στον προηγούμενο «Αγιορείτη», σε κύριο άρθρο μας, πλήν των άλλων, ελέξαμε και τους κληρικούς των Αθηνών, ιδιαιτέρως μάλιστα τους λογίους αρχιμανδρίτας, οι οποίοι ουδέν ετόλμησαν να πράξουν ή να γράψουν διά την αντικανονικήν συμπροσευχήν του αρχιεπισκόπου των κ. Σεραφείμ εντός του παπικού ναού του Αγίου Διονυσίου Αθηνών! Μαχητικόν περιοδικόν το οποίον ακολουθεί το νέον ημερολόγιον, και δεν δειλιά να ελέγχη συνεχώς την επιτελουμένην προδοσίαν των τιμίων της Ορθοδοξίας, υπό των φύσει και θέσει ταγών αυτής, έγραψε τα εξής σημαντικά αναφορικώς προς το ανωτέρω γεγονός: «Τρείς επίσκοποι, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ, ο Ταλαντίου Αμβρόσιος και ο Ανδρούσης Αναστάσιος, συμπροσευχήθησαν εν Αθήναις μετά των αιρετικών παπικών, εντός του κεντρικωτέρου ναού των τελευταίων. Τούτο δε προς κατάφωρον παράβασιν των θείων νόμων, οίτινες ορίζουσιν, ‘’ότι ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι’’ (ΛΓ’ Κανών Συνόδου Λαοδικείας), και ‘’ει τις κληρικός… εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω’’ (ΞΕ’ Κανών Αγίων Αποστόλων). Διό οι ανομήσαντες κατά μεν τους ιερούς Κανόνας εισίν καθηρημένοι (Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 997), καθαιρετέοι δε διά το αρμόδιον εκκλησιαστικόν όργανον, ό, εάν μη ποιήση το θέλημα του Κυρίου, υπό κρίσιν εστίν» («Καλή Ομολογία», Νοεμ. 1978).

Ο αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος επιθυμών να αμνηστεύση την ανωτέρω κατάκριτον πράξιν του Αρχιεπισκόπου – και συνεπώς ν’ αθωώση και εαυτόν και τους συναδέλφους του διά την ένοχον σιωπήν των – απέστειλε σχετικήν επιστολήν εις τον «Ορθόδοξον Τύπον», ο οποίος, δυστυχώς, άνευ τινός ενδοιασμού την εδημοσίευσε εις την πρώτη σελίδα του με κτυπητούς τίτλους και τεράστια γράμματα, καίτοι η ιδία εφημερίς πρίν ολίγους μήνες είχε καταδικάσει την ανωτέρω πράξιν γράφουσα: Τρείς ορθόδοξοι ιεράρχαι… Είναι η π ρ ώ τ η φ ο ρ ά, κατά την οποίαν προσέρχονται εις τον παπικόν ναόν των Αθηνών Ορθόδοξοι Ιεράρχαι και συμπροσεύχονται με τους Φράγκους. Το γεγονός αυτό… προκαλεί αληθή οδύνην εις τους Ορθοδόξους… Ταύτα πάντα, ως πληροφορούμεθα, εντάσσονται εις το σχέδιον των γνωστών κύκλων διά την σύναψιν ‘’Κογκορδάτου’’!!» (20/9, ’78).

Κατόπιν τούτου τι να πη κανείς διά την ασυνέπειαν του θρησκευτικού αυτού φύλλου; Πως τολμά, μετά από δημοσιεύσεις συνεργασιών, ως η του π. Επιφανίου, να διαμαρτύρεται συγχρόνως διά τον ερχόμενο εις Αθήνας παπικόν νούτσιον; Πότε θα παύση να προσωποληπτή εις βάρος της αληθείας και των αναγνωστών του; Καιρός όμως να ίδωμεν λεπτομερέστερον το περιεχόμενον και το ήθος της εν λόγω επιστολής.

Η τέχνη της δημαγωγίας εν δράσει

Εν αρχή, μεθ’ ικανού στόμφου παραθέτει ολόκληρον κατηγορητήριον εναντίον των Παλαιοημερολογιτών και των εν Αγίω Όρει Ζηλωτών, διότι ο «ου κατ’ επίγνωσιν ζήλος» τους ωδήγησε εις το σημείον να «ανατρέψουν την Ορθόδοξον Εκκλησιολογίαν» και να καταστούν «σχισματικοί» με «προβληματικήν την σωτηρίαν» των! Δεν εδίστασε μάλιστα να ονομάση τον Οικουμενισμόν Σκύλλα και τον Ζηλωτισμόν Χάρυβδιν, παραλληλήσας ούτω τους εχθρούς της Ορθοδοξίας με τους τιμίους αγωνιστάς των Ι. Παραδόσεων! Οποίαν όντως εμπάθεια και μεροληψία!

Μετά απ’ αυτά αναρωτιέται κανείς, τι σχέσι μπορεί να έχουν όλα τα ανωτέρω κατηγορώ με το παρελθόν άρθρον του «Αγιορείτου»; Και όμως έχουν, διότι «ο Αγιορείτης» είναι ζηλωτικόν φυλλάδιον και ο Παν/τος δεν ανέχεται να τον ελέγχη εις… «σχισματικός με αμφίβολον ψυχικήν σωτηρίαν». Μα αν ο ελέγχων γράφη την αλήθειαν; Δεν βαριέσαι, «τι εστιν αλήθεια;» σημασία έχει να ταπεινωθούν οι Παλαιοημερολογίται και αν για τον σκοπόν αυτόν γράψη κανείς και μερικά ψέμματα ή δημαγωγήση με περισσή τέχνην δεν χάθηκε ο κόσμος! Προέχει να προστατευθή η υπόληψις των Νεοημερολογιτών ποιμένων ώστε να συγκρατηθή το ποίμνιον στην αρχή, ή έστω αληθοφανή, θα προσφέρεται στην συνέχεια το ψεύδος πιο εύκολα και πιο επαγωγά στον αναγνώστη…

Εάν «ο Αγιορείτης» είχε συστήσει στον Παν/τον να υπαχθή εις τους Παλ/τας, προκειμένου να διακόψη την μετά των κακοδοξούντων κοινωνίαν του, θα είχε ίσως κάποια δικαιολογία να γράψη εναντίον των, ώστε να δικαιολογήση την άρνησίν του. Εφ’ όσον όμως τίποτε τέτοιο δεν του γράψαμε, ούτε εγκώμια στον ζηλωτισμόν εμπλέξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, είναι ολοφάνερο ότι ουδένα άλλο σκοπόν υπηρετούν αι κατά του ζηλωτισμού επιθέσεις του, παρά την μετάθεσιν της προσοχής του αναγνώστου, δημαγωγικώ τω τρόπω, προς συσκότισιν της αληθείας και δικαιολόγησιν της ενοχής του.

Το, ποίοι επίσης τυγχάνουν σχισματικοί οι Παλαιοημερολογίται ή οι Νεοημερολογίται, το έχουμε αναπτύξει εν πλάτει εις την μελέτην μας «Κανονική θεώρησις του ημερολογιακού σχίσματος», Αθήναι ’76, την οποίαν σημειωτέον ηρνήθη να δημοσιεύση ο «Ορθόδοξος Τύπος» σε καιρό μάλιστα που διενεργούσε σχετικό διάλογο μεταξύ Παλ/των και Νεοημ/των «χάριν της αληθείας και της Ορθοδοξίας», καίτοι την εθεώρησε, ως έγραψε εξ υστέρου, ότι ήτο «ίσως η αξιολογωτέρα» εξ όλων των συνεργασιών που εστάλησαν από πλευράς Παλ/των!! Άς δημοσιεύση λοιπόν πρώτα η ανωτέρω εφημερίς την μελέτην αυτήν με σχολιασμόν εν συνεχεία του π. Επιφανίου, και τότε θα απαντήσωμεν και ημείς δεόντως εις το αυτό βήμα, ώστε όλοι οι ενδιαφερόμενοι να ίδουν τας απόψεις μας. Εις δε την παρατήρησιν του Παν/του περί 4-5 Εκκλησιών των Παλ/των έχομεν να είπωμεν τα εξής: Χωρίς να θέλωμεν να αμνηστεύσωμε το κ α κ ό των ανωτέρω διαιρέσεων- περί αυτού έχουμε γράψει ικανά- είμεθα υποχρεωμένοι να τονίσωμεν ότι όλαι αι παρατάξεις αγωνίζονται και διατηρούνται μακράν της αιρέσεως και καινοτομίας των Νεοημερολογιτών και αυτό είναι το σημαντικόν. Ούτε να πιστέψη ποτέ ο Παν/τος ότι η εξωτερική συνοχή των Νεοημερολογιτών επισκόπων αποτελεί καρπόν του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλο! Ας λείψη ο χωροφύλακας για λίγο και τότε θα δη πως γίνονται όχι 5, αλλά 55 αι παρατάξεις των επισκόπων του…

Εγένοντο και άλλοτε αυτά.

Ακολούθως ο π. Επιφάνιος δέχεται «ως αυτόχρημα κωμικόν» τον ισχυρισμόν μας ότι η ανωτέρω συμπροσευχή αποτελεί μοναδικόν γεγονός διά τα εκκλησιαστικά χρονικά των Αθηνών, ενώ ως ίδομεν, και ο «Ορθ. Τύπος» ως τοιούτο το εχαρακτήρισε, αλλά και ο ίδιος άκων αυτό ομολογεί, αφού σε κανένα «παρόμοιον προηγούμενον» δεν ημπόρεσε να μας παραπέμψη, αλλά κατέφυγε στους Αγγλικανούς και την προσέλευσιν αλλοθρήσκων και αιρετικών πρεσβευτών εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν Αθηνών, πράγμα όλως άσχετον προς το θέμα μας! Αλλά και αληθής να ήτο ο ισχυρισμός του, μήπως αυτό παρέχει κανένα δικαίωμα εις τον κ. Σεραφείμ να το επαναλάβη και στις ημέρες μας; Εκτός εάν αισθάνεται μειονεκτικά ο Μακαριώτατος απέναντι των εν Φαναρίω και αλλαχού συναδέλφων του που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιον…

Εν συνεχεία δέχεται ότι δεν αποτελεί συμπροσευχή το γεγονός, αλλ’ απλή «κοινωνικήν εκδήλωσιν» διά την οποίαν μόνον «ασθενείς τη πίστει» θα εσκανδαλίζοντο! Τώρα, εάν οι ι. Κανόνες επιβάλλουν καθαίρεσιν διά παρομοίας ενεργείας, αυτό είναι άλλη ιστορία, και αφορά εις… συμπροσευχομένους μετά αιρετικών, ενώ εδώ πρόκειται περί απλής κοινωνικής εκδηλώσεως, λες και ήτο καντίνα αναψυκτικών ο άγιος Διανύσιος και πήγαν να πιούν την λεμονάδα τους οι Σεβασμιώτατοι…

Έτσι με τας νέας θεωρίας α΄) εγένοντο και άλλοτε αυτά, και β΄) τα αποτελούντα κοινωνικάς εκδηλώσεις τυγχάνουν ανάξια οιασδήποτε προσοχής, ο π. Επιφάνιος «αμνήστευσε» τον κ. Σεραφείμ και εφανέρωσε και εις όλους μας διατί δεν αντέδρασεν και ο ίδιος. Θα ήτο άλλως τε κωμικόν να φωνάζη εις λόγιος αρχιμανδρίτης για κάτι τέτοια ψιλοπράγματα…

Με βάσι την ανωτέρω τακτικήν του Παν/του, αν αύριο ο κ. Σεραφείμ – μετά την ολοκάρδιον αποδοχήν που εύρε το έγγραφόν του περί συνεργασίας με τας κακοδόξους Εκκλησίας της ΕΟΚ – απαιτήση από το πλήρωμά του να εξομολογήται αδιακρίτως και εις τους … παπικούς ιερείς των Αθηνών, καθόλου παράξενο να θεωρηθή και αυτό «άνευ ουσιώδους τινός σημασίας», αφού ήδη από το 1651 ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Παροναξίας κ. Ιωσήφ Δόξας είχε προτρέψει διά σχετικής εγκυκλίου του κλήρον και λαόν της επισκοπής του να εξομολογούνται εις τους «ιερούς άνδρας Καπουτζίνους», ένεκα της μεγάλης λογιότητος και αρετής των… (Π. Γρηγορίου, Σχέσεις Καθολικών και ορθοδόξων, σελ. 11, Αθήναι 1958).

Ο εκ του μνημοσύνου μολυσμός.

Δυστυχώς όμως δεν είναι η πρώτη φορά όπου ο ανωτέρω αρχιμανδρίτης επιχειρεί να διαστρέψη ούτω βαναύσως την αλήθειαν. Και επί του προηγουμένου αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, με την τόσον πλουσίαν οικουμενιστικήν πολιτικήν του, δεν απέδειξε την αυτήν νοοτροπίαν και διαγωγήν, αποδίδων τας αντικανονικάς ενεργείας του εις την μεγάλην του ευγένειαν και αβροφροσύνην;! Με την αυτήν τακτικήν ως οδηγόν δεν ηθέλησεν από το 1969 διά τριών πολυγραφημένων επιστολών του (σύνολον σελ, 60!) να σταματήση κάθε μελετωμένην αντίδρασιν εν Αγίω Όρει και αλλαχού, διαστρέφων κατά κυριολεξίαν χειροπιαστές αλήθειες και γεγονότα; (Περί αυτών εγράψαμε ικανά και εις την Β΄Ανοικτήν προς αυτόν επιστολήν μας εκ 41 σελίδων ήδη από το 1970, αλλ’ ακόμη αναμένομεν την απαντησίν του…)

Εις την Γ΄λοιπόν επιστολήν του προς τινα Αγιορείτην Μοναχόν, γράφει τα εξής ανατριχιαστικά διά πάσαν ορθόδοξον συνείδησιν.

«Αλλ’ η διακοπή του μνημασύνου ‘’πρό συνοδικής διαγνώσεως’’ και καταδίκης, δεν έχει την έννοιαν αποφυγής μολυσμού εκ της κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχεν αυτήν την έννοιαν, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχον απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι’ αίρεσιν «προ Συννοδικής διαγνώσεως» αλλά θα εθέσπιζον ρητήν και σαφή υποχρέωσιν μετ’ απειλής βαρυτάτων ποινών εν εναντία περιπτώσει. Δ ε ν υ π ά ρ χ ε ι λ ο ι π ό ν κ ί ν δ υ ν ο ς ν α… μ ο λ υ ν θ ώ μ ε ν, ο ύ τ ε μ ν η μ ο ν ε ύ ο ν τ ε ς τ ο υ Π α τ ρ ι ά ρ χ ο υ ( εφ’ όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού. Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι «ζηλοτισμοί»!!! (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ. 91).

Έτσι όμως, δεχόμενοι τους κοινωνούντας τω Πατριάρχη και μνημονεύοντες συγχρόνως αυτού, αφού ο υ δ ε ί ς κίνδυνος μολυσμού υπάρχει (!), π ό τ ε και π ο ί ο ς θα κατορθώση να σταματήση την πορείαν των κακοδόξων; Π ό τ ε οι πιστοί θα αντιληφθούν ότι κηρύσσεται αίρεσις προκειμένου να αντιδράσουν; Πράγματι, μόνον με τέτοιους βοηθούς ο Αθηναγόρας επέτυχε όσα επέτυχε και τα οποία συνεχίζει εις μεγαλύτερον βαθμόν ο επάξιος διάδοχός του!

Οποίαν ευθύνην έχουν σήμερον οι προσφέροντες εις την νεότητα τα πορνό και τα ναρκωτικά υπέχει και ο π. Επιφάνιος ως και οι διακινούντες τα ΔΥΟ ΑΚΡΑ, αναφορικώς προς την εξάπλωσιν της αιρέσεως εις τον Ελλαδικόν χώρον! Διά τους Νεοημερολογίτας όμως δεν παύει να θεωρήται ότι είναι ο «νέος Ζωναράς»!...

Εν πρώτοις πρέπει να τονισθή ότι μνημόσυνον = κοινωνία. Περί τούτου ουδείς είναι δυνατόν να φέρη αντίρρησιν. «Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο» (Επιστ. Αγ. Πατέρων). Εν άλλοις λόγοις ο μνημονεύων του κηρύσσοντος αίρεσιν ΚΟΙΝΩΝΕΙ τη αιρέσει αυτού, και ασφαλώς όχι μόνον ο μνημονεύων αλλά και το ποίμνιον που τον ακολουθεί. Ούτως ο μεν άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι», (P.G. 160, 105 C), ο δε ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει: «Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις κ ο ι ν ω ν ο ύ ν τ α ς μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο» (P.G. 99, 1049 A). Και οι Αγιορείται Πατέρες γράφοντες προς τον λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: «Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται;… Πλην ότι μ ο λ υ σ μ ό ν έ χ ε ι η κ ο ι ν ω ν ί α, εκ μόνου του αναφέρει αυτόν, καν ορθοδόξος είη ο αναφέρων» (Κριτικήν έκδοσιν της ανωτέρω επιστολής εν: V. Laurent – Darrouzes, Dossier Grec de l’ union de Lyon (1273 – 1277), p. 376 – 403, Paris 1976). Και πάλιν ο μέγας Θεόδωρος τα εξής σπουδαιότατα: «Ουδ’ αν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει, φίλος Θεού ου καθίσταται, αλλ’ εχθρός» (P.G. 99, 1205 A…). «Φυλάξατε έτι εαυτάς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, ης η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού» (Αυτόθι, 1275 C)… «Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν. Οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως σ υ ν ό λ λ υ ν τ α ι»! (1164 Α). Και το έτι σπουδαιότερον κείμενον, όπου σαφέστατα διαγράφονται οι αθληταί της ομολογίας και οι διά του μνημοσύνου πεπτωκότες: «Τους άπαξ εαλωκότας τη αιρετική κοινωνία ιερωμένους είρχθαι της ιερουργίας διώρισται, έως δηλονότι καιρού επισκοπής της άνωθεν προνοίας… Που γαρ φανείη το διάφορον των π ρ ο δ ω σ ά ν τ ω ν την αλήθειαν και μη; Των γενναίως ενηθληκότων, και μηδαμώς ελομένων υπέρ του καλού τληπαθείν;…» (1636 D εξ.).

Και πότε εγράφοντο όλα αυτά; Όταν δεν είχε ακόμη συνέλθει ορθ. Σύνοδος διά να καταδικάση την εκ νέου αναφυείσαν εικονομαχίαν, ή μάλλον είχε συνέλθει (815), αλλά ε ι κ ο ν ο μ ά χ ω ν επισκόπων κατά παντός εικονοφίλου, κληρικού ή λαϊκού!

Εν τούτοις αντιθέτως προς τους ανωτέρω σαφείς λόγους των αγίων Πατέρων, και πολλάς άλλας παρομοίας μαρτυρίας, τας οποίας δύναται ο ενδιαφερόμενος να εύρη εις την μελέτην ημών: Δ ι ά λ ο γ ο ι τ η ς ε ρ ή μ ο υ π ε ρ ί Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, σ. 149 – 239, ο π. Επιφάνιος διακηρύττει με στόμφον και παρρησίαν υπερσυνόδου, ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει να μολυνθώμεν κοινωνούντες τη αιρέσει διά του μνημοσύνου του αιρετικού, και εν προκειμένω των «σατανοκινήτων και επαράτων», ως τους εχαρακτήρισε, οικουμενιστών, διότι, ουδέν τοιούτον αναφέρει ο ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου! Ο διαφόρως φρονών προς τον Παν/τον είναι «εις ανόητος ζηλωτής»!!! Ιδού που οδηγεί τον άνθρωπον η αυτοπεποίθησις και ο δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζήλος, στην δε ουσία η ε κ τ ω ν π ρ ο τ έ ρ ω ν απόφασίς του να χαρακτηρίση, ούτως ή άλλως, ως πλανωμένους σχισματικούς τους διαφόρως προς αυτόν φρονούντας! Του ευχόμεθα να ζήση ακόμη έτη πολλά ώστε να μπορέση να κλαύση δεόντως την φρικτήν αυτή πτώσιν του…

Τα γνωρίσματα της αληθούς ομολογίας.

Και κάτι τελευταίον: Ο Παν/τος εχαρακτήρισε ως σχισματικούς τους συντάκτας του «Αγιορείτου» (και συνεπώς πάντας τους Ζηλωτάς και Παλ/τας) διότι, ως τονίζει, γράφομεν και ελέγχομεν ουχί δι’ άλλον τινά λόγον, αλλά διά να «καθησυχάσωμεν την οπωσδήποτε τεταραγμένην συνείδησίν μας». Ο ψαλμωδός όμως αντιθέτως προς αυτόν πιστεύει ότι υπάρχει «ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον» του Κυρίου και τα δικαιώματα Αυτού και των αγίων Του. Και κάποιος άλλος με τον αυτόν «κατ’ επίγνωσιν ζήλον» του π. Επιφανίου είχε απευθύνει στον μέγαν Θεόδωρον τον Στουδίτην την αυτήν κατηγορίαν του «σχισματικού», όταν αντέδρασε διά τον παράνομον γάμον του βασιλέως και έλαβε την εξής από τον άγιον απάντησιν: «Ουκ εσμέν αποσχίσται, ω θαυμάσιε, της του Χριστού Εκκλησίας… Αντιθέτως το να μη εναντιούται κανείς εις τα κακόδοξα ήθη και λόγια, συμφώνως προς τον θεολόγον Γρηγόριον, τυγχάνει προδοσία σαφής και παράλυσις των ιερών Κανόνων…» (Αυτόθι, 997, 1001). Και αλλαχού ο αυτός άγιος προς τινα καθηγούμενον, ο οποίος εδέχθη εκ δειλίας το μνημόσυνον και την κοινωνίαν των εικονομάχων, και προσεπάθει κατόπιν να δικαιολογηθή.

«Και τώρα δέξαι με, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα. Δεν τυγχάνεις εκτός ευθύνης, το να συλληφθής δηλαδή από ανθρώπους του βασιλέως και να παραμείνης μετά ταύτα ελεύθερος… Και λέγω τούτο, διότι, από καιρό έχει γνωστοποιηθή ότι ουδείς εκ των αρνηθέντων υπακοήν εις τους εικονομάχους θα παραμείνη άνευ φυλακής και εξορίας… Εάν η Οσιότης σου ουδέν έπαθε μετά την σύλληψιν, συγχώρα με, αλλ’ ε π λ α ν έ θ η ς α δ ε λ φ έ. Και μη μου δικαιολογήσαι ότι διατηρείς ασφαλώς τας εκκλησίας και αγιογραφίας, ως και το μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι π ε π τ ω κ ό τ ε ς φλυαρούσι. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός εάν εγένετο π ρ ο δ ο σ ί α της ορθοδόξου ομολογίας και ενστάσεως» (1364 D).

Αυτά λέγομεν και ημείς οι ταπεινοί Ζηλωταί προς υμάς τους συντηρητικούς «με τον δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζήλον», Παν/τε, ότι δεν είναι δυνατόν να αληθεύετε όταν γράφετε ότι «αντιδράτε υγιώς, φανερώς και αφανώς» κατά του επαράτου Οικουμενισμού, ενώ συγχρόνως κοινωνείτε με τους πρωταγωνιστάς και συμμάχους της ανωτέρω αιρέσεως. Εξουσία και τεκνία και δόξα του κόσμου μαζί με ομολογία δεν γίνεται! Αυτός που θα ισχυρισθή ότι μπορεί να τα συνδυάζη όλα μαζί συγχρόνως, όντως επλανέθη κατά τους λόγους του αγίου Θεοδώρου.

Ευλαβής Αγιορείτης ηγούμενος, της δ’ ευσεβείας ομώνυμος, όταν ετόλμησε πριν λίγα χρόνια να διακόψη το μνημόσυνον του πατριάρχου στην Ι. Μονήν του, αμέσως τον έκαναναν από ηγούμενον α ρ σ α ν ά ρ η οι πρώτοι εκ των υποτακτικών του, διότι υπήρχον θιασώται και οπαδοί της θεωρίας των επιστολών σας! Το όνομά του είναι πασίγνωστον εις τον Άθωνα, παρά το ταπεινόν και ησύχιον του ανδρός. Και να σημειωθή ότι ηθέλησε να εφαρμόση μ έ ρ ο ς μόνον των ιεράς φωνής της Παραδόσεώς μας, και όμως απώλεσε τον θρόνον…

Η ευθύνη των «δοκούντων ορθοδοξείν».

Δύνασθε επίσης να μας πήτε όλοι σεις, οι οπαδοί της οικονομίας και του δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζήλου, εις τι εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν από το 1923 και εξής, από το έτος δηλαδή που δειλά-δειλά ο Οικουμενισμός διά της ημερολογιακής καινοτομίας έφθασε μέχρι του σημείου της συμπεριλήψεως του ονόματος του πάπα εν τοις διπτύχοις της Κωνσταντινουπόλεως, και της αναγνωρίσεως αυτού ως «ομοζήλου και ομοτρόπου των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων»!, της δε «εκκλησίας» του ως ταμειούχου της Θ. Χάριτος, με αποστολικήν διαδοχήν, μυστήρια κλπ.; (Βλέπε: Επίσκεψις, Νο 139, 159, 214. Ορθ. Τύπον 1 Δεκ. 1969 σ. 3. Μακεδονία, 9 Ιουλ. 1978). Όχι μόνον δεν την εβοηθήσατε, αλλά και όσα ηρωϊκά της τέκνα είπαν το ΟΧΙ στους συγχρόνους Βέκκους του Φαναρίου ηθελήσατε διά ποικίλων τρόπων να τα αποτρέψετε της ομολογιακής των πορείας, ελεγχόμενοι ασφαλώς από την στάσιν των, ως πάλαι οι λατινόφρονες του Βυζαντίου ησχύνοντο και απεστρέφοντο συγχρόνως τους ζηλωτάς Ορθοδόξους. Ή μήπως διακρίνει ο Παν/τος διαφοράν τινα μεταξύ της τότε και νυν καταστάσεως; Ημείς διαφοράν βλέπομεν μόνον εις την στάσιν των συγχρόνων ορθοδόξων και δη του Αγίου Όρους, το οποίον αντί σύσσωμον να είχε διακόψει πάσαν κοινωνίαν μετά της υποπεσούσης εις αίρεσιν Εκκλησίας της Κων/λεως, αυτό ου μόνον συνεχίζει να κοινωνή αδιαφόρως μετ’ αυτής αλλά και να διώκη ποικίλως τους Ζηλωτάς Αγιορείτας Πατέρας, ως δήθεν σχισματικούς, εκτός εκκλησίας κλπ. Αλήθεια, πόσον ομοιάζετε, Πανοσιολογιώτατε!

Όχι μόνον, λοιπόν, δεν εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν, αλλά και στην εναγώνιον προσπάθειάν της ν’ αποφύγη τον θανάσιμον εναγκαλισμόν του παπικού πτώματος, με σαδισμόν θα έλεγε κανείς, της απαντούσατε κάθε φορά: Υπομονή, ω Μήτερ, άχρι καιρού, άχρι του κοινού Ποτηρίου, και τότε θα ίδης οποία ηρωϊκά τέκνα έχεις.

Πανοσιολιγιώτατε,

Ουδέποτε να νομίσετε ότι η Ορθοδοξία άνευ ημών και των 2-3 «συντηρητικών» επισκόπων σας και «αγωνιστικών» εντύπων ως του Ορθοδόξου Τύπου αδυνατεί να συνεχίση την αιματώδη πλήν ένδοξον πορείαν της. Πάντοτε θα ευρίσκωνται «οι πένητες του Χριστού», ο πιστός λαός με τον ελάχιστον πλήν θεοφοβούμενον κλήρον, αυτοί οι αγαπώντες την αλήθειαν χωρίς σοφιστείες και διαβολές, για ν’ ανταγωνίζωνται, χάριτι Θεού, κατά της ποικίλης πλάνης και κακοδοξίας. Αλλοίμονον όμως εις τους δήθεν κατ’ επίγνωσιν ζηλωτάς, και ιδιαιτέρως την Παν/τητά σου, οι οποίοι όχι μόνον δεν εισέρχονται εις το στάδιον της ομολογίας, αλλά και τους επιθυμούντας να εισέλθουν εμποδίζουν, με αποτέλεσμα να προχωρά πιο ελεύθερα η αίρεσις και η παράταξις του Κυρίου να αποδυναμούται. Ασφαλώς μερικούς ομοίους σας θα είχε υπ’ όψει του ο Μ. Βασίλειος, όταν έγραψε τους παρακάτω αληθεστάτους λόγους του: «Ημίν δε προς τω φανερώ πολέμω των αιρετικών έτι δε και ο παρά των δ ο κ ο ύ ν τ ω ν ο ρ θ ο δ ο ξ ε ί ν επαναστάς, προς έσχατον ασθενείας τας εκκλησίας κατήγαγε». Επιστ, 92.

«Αγιορείτης», Ιούνιος 1979

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.