Μετεμορφώθης: 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019

7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.

7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.

Εις την σελ.(69), ερωτά: «Τι λοιπόν να πράξωμεν τότε; Θα με ερωτήσης: Που θα πορευθώμεν; Ποίου θα μνημονεύσωμεν;»

Αυτά δηλ. π. Νέστορ, που απήτουν απάντησιν από την πρώτην σελίδα, επί τέλους, μετά από διαδρομήν ένδεκα σελίδων και ένδεκα αιώνων ιστορίας της Εκκλησίας, έρχεται τώρα να απαντήση. Σου παραθέτω αυτολεξεί το πιστεύω του.

«Ευχής έργον θα ήτο να υπήρχον ποιμένες εις ούς η υποταγή μόνον ‘’μετά χαράς’’ θα εγίνετο. Αλλ’ όταν τούτο δεν είναι εφικτόν, ας υποτασσώμεθα ‘’στενάζοντες’’. Λέγων, υποταγήν, δεν εννοώ βεβαίως -πολού γε και δει- να επικροτώμεν πάσαν ενέργειαν αυτών και να φρονώμεν εν παντί ότι φρονούσι και αυτοί. Όχι! Εννοώ, απλώς να μη αποσπώμεθα απ’ αυτών, να μη διαρρηγνύωμεν την απ’ αυτών κανονικήν εξάρτησιν. Κατά τα λοιπά και θα διαφωνήσωμεν και θα διαμαρτυρηθώμεν και θα αντιταχθώμεν. Εφ’ όσον όμως η Εκκλησία δεν προέβη εις καθαίρεσιν αυτών, ημείς δεν πρέπει να αποκηρύξωμεν αυτούς και να παύσωμεν το μνημόσυνον αυτών».

Ιδού π. Νέστορ, το αντιπαραδοσιακόν συμπέρασμα του π. Επιφανίου. Διά την ανασκευήν του όρα τα λεγόμενα κατωτέρω εις την Ερμηνείαν του ΙΕ’ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Παραπέμπων εν συνεχεία εις το Εβρ. 13, 17 όπου ο λόγος περί των ηγουμένων, ελησμόνησε να ίδη ανωτέρω, εις τον στίχον 8, ένθα αναφέρονται τα εξής: «… ων αναθεωρούντες την έκβασιν μιμείσθε την πίστιν».

Και εξηγεί ο χρυσούς την γλώτταν Ι. Χρυσόστομος: «Πως ουν Παύλος φησίν πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της α ν α σ τ ρ ο φ ή ς, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε. Τι ουν φησίν, όταν πονηρός ή και μη πειθώμεθα; Πονηρός πως λέγεις; Ε ι μ ε ν π ί σ τ ε ω ς έ ν ε κ ε ν φ ε ύ γ ε και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών». (Ομιλ. Λς΄ προς Εβρ.).

Τώρα σε ερωτώ π. Νέστορ, ποίων αγίων θέλει ο π. Επ. να θεωρήσωμεν τον αποστολικόν βίον, των 8 πρώτων αιώνων, των επί Τουρκοκρατίας αγίων ψυχών, ή των «αγίων» του 20^ου αιώνος;

Αναλόγησαι συ μόνος και μιμήθητι, εγώ δεν βλέπω ουδεμίαν δυσκολίαν περί την εκλογήν. Εν τη σελίδι (70) θα παρετήρησες ότι αρχίζει νέος χορός επιχειρημάτων με την εξής βαρύγδουπον εισαγωγήν. «Ας μη σπεύδωμεν, αδελφέ. Τα θέματα ταύτα άπτονται της αιωνίου ζωής και χρήζουσι μεγάλης περισκέψεως».

Εν άλλοις λόγοις ο π. Επ. επιθυμεί τα θέματα ταύτα που «άπτονται της αιωνίου ζωής» να τα λύωμεν ακολουθούντες μόνον την εαυτού διδασκαλίαν και πλέον ουδέν! Διότι, ως θα επρόσεξε η οσιότης σου, ουδεμία αγωνία τον διακρίνει, ως πάντα διδάσκαλον τοιαύτης φύσεως θεμάτων, αλλ’ αυτοπεποίθησις και δ ι α λ ε κ τ ι κ ό ς, θα έλεγον, ναρκισσισμός, όστις τον καθιστά αφεύκτως δ ι α λ λ α κ τ ι κ ό ν αντίπαλον, με βέβαιον το επόμενον βήμα της σ υ ν α λ λ α γ ή ς των τιμίων έναντι αβροφροσυνών τινων παρά των «μεγάλων» της σήμερον.

Συνεχίζω, π. Νέστορ, με το παράδειγμα που τοποθετεί εν τη σελίδι (70), την οικουμενιστικήν συμπροσευχήν που έλαβε χώραν εν Καΐρω τω 1934. Το συμπέρασμα που εξάγει εξ αυτού είναι τελείως ανιστόρητον και αβαθές.

Διότι γράφει: «Ενώ δε η ενέργεια εκείνη του Πατριάρχου εις ουδεμίαν ένωσιν ωδήγησεν, συν τη παρόδω δε του χρόνου ελησμονήθη τελείως, το σχίσμα όμως θα υπήρχε μέχρι σήμερον και θα συνεκλόνιζε την Εκκλησίαν Αλεξανδρείας». Εύγε των συμπερασμάτων του Πανοσιολογιωτάτου! Πόθεν συνάγει το ότι «συν τη παρόδω του χρόνου ελησμονήθη τ ε λ ε ί ω ς; διατί α π ο μ ο ν ώ ν ε ι τόσον εγκληματικώς τα γεγονότα τα λαμβάνοντα χώραν εις τον ζώντα οργανισμόν της Εκκλησίας; Αυτό και τα παρόμοια τούτω δ ε ν ε γ έ ν ν η σ α ν τ ο τ έ ρ α ς της σημερινής καταστάσεως; Άρα ήτο αδιάφορον και τελείως «ελησμονήθη» το γεγονός του 1934; Δυστυχώς όχι, μυριάκις όχι!

Και εάν εγίνετο, ποιος τον βεβαιοί ότι θα συνεκλόνιζεν μέχρι σήμερον την Εκκλησίαν των Αλεξανδρέων, αλλ’ εξ αντιθέτου δεν θα εγίνετο ευλογημήνη απαρχή διακοπής όλων των επαράτων μίξεων και συμπροσευχών και δεν θα εκαθήλουν τον σημερινόν «Προφηταπόστολον», όστις τα πάντα ισοπέδωσε;

Και όμως, έχει την απαίτησιν, π. Νέστορ, ο τοιούτος ερμηνευτής των Εκκλ. Γεγονότων να του έχωμεν εμπιστοσύνην και τυφλοίς όμμασι να υπείκωμεν εις τα «θέσφατα» του! Δυστυχώς όμως, δεν δυνάμεθα να του κάμωμεν αυτήν την «αβροφροσύνην», ότι εγγύς της αφροσύνης ήθελε είναι και αρνήσεως των τιμίων.

Τα λοιπά παραδείγματα μέχρι την απαρχήν της σελίδος (74) ευρισκόμενα, ερμηνεύονται από ορθοδόξου επόψεως με βάσιν τας ανωτέρω παρατηρήσεις περί της συμπροσευχής του 1934 εν Καΐρω συν τας κάτωθι παρατηρήσεις και συμπληρώσεις.

1)Όλα εγένοντο «μεμονωμένως», ήτοι υπό ιερέως ή επισκόπου τινός, ουδέν δε υπό ολοκλήρου Εκκλησίας, εν επισήμοις τελεταίς, ως σήμερον. (όρα Συμπροσευχήν εν Ρώμη και άρσιν αναθέματος 1054, με προγράμματα και ανακοινώσεις παγκοσμίου κλίμακος).

Άρα, διαφέρει σφόδρα, το «ανάλογον» των ανωτέρω επιχειρημάτων και των της σήμερον.

Διότι με την ανωτέρω λογικήν θα καταλήξωμεν ότι, όταν δύο κληρικοί δύο οιωνδήποτε Εκκλησιών τ η ι δ ί α α υ τ ώ ν πρωτοβουλία συμπράτουν, άνευ επισήμου εντολής της Εκκλησίας των, είναι το ί δ ι ο ν ωσεί να συμπράττουν αι Εκκλησίαι των!!

Δηλαδή, εάν εγώ αύριον συγκοινωνήσω με αιρετικούς, θα καταστήσω αιρερικήν την Εκκλησίαν μου;

Εις τον Άγιον Πέτρον, δύναται να μας είπη ο Πανοσιολογιώτατος, π ο ί ο ς συνεπροσευχήθη με τον Πάπαν, ο Αθηναγόρας ή η Ορθόδοξος Εκκλησία;

2)Τα κηρυχθέντα, τότε, ή πραχθέντα, διότι πράξεις μόνον σχεδόν μας μνημονεύει, με τα της σήμερον τελούμενα, διαφέρουν όσον το βάρος πτηνού και βουβάλου!

Και όμως, παρ’ όλας τας τραγικάς αντιθέσεις που είχε ν’ αντιμετωπίση υπερασπίζοντας οίαν θέσιν υπερασπίζει, πεποιθώς τη διαλεκτική του εχώρησε, πλην εβυθίσθη και κατεποντίσθη εν τω πελάγει της των πατέρων διδασκαλίας, οίτινες ανέτρεψαν άρδην την σχεδίαν μεθ’ ής έπλεεν, χρώμενος ως κώπας τον νούν και την στρεψόδικον ερμηνευτικήν του!

Ο γνωστός σου π. Βασίλειος, αναφερόμενος εις τα παρόντα γράφει τα εξής:

… «Και όμως πάτερ, έτσι που παρουσιάζετε τα πράγματα, είναι σαν να μας λέτε: «σ υ ν η θ ι σ μ έ ν α π ρ ά γ μ α τ α». Μήπως και θα θέλατε όλα αυτά τα ατοπήματα να τα δεχθούμε τάχα ως δευτέραν παράδοσιν της Εκκλησίας μας δορυφορούσαν την πρώτην; Και τις ισχυρίσθη ποτέ ότι τάχα η ε π α ν ά λ η ψ ι ς και το μ α κ ρ ο χ ρ ό ν ι ο ν της παρανομίας και της αποστασίας τας καθιστούν νομίμους; Και τις σας είπε ότι τάχα διαμαρτυρόμεθα μόνον διά τας τωρινάς παρανομίας; Διαμαρτυρόμεθα και χωρίζομεν τας ευθύνας μας με πάσαν παρανομίαν, οπουδήποτε, οποτεδήποτε και υφ’ οιουδήποτε και αν διεπράχθη. Ούτε ο χρόνος ούτε η συνήθεια αλλάζουν ποτέ το ψεύδος εις αλήθειαν!

Και πως θα θεραπευθούν τα τοιαύτα; Προτείνετε να ερωτηθούν εγγράφως οι αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας περί της ομολογίας της πέστεως των. Και τι θα τους κοστίση, πάτερ, να μας δώσουν μίαν ομολογίαν πίστεως ορθοδοξοτάτην, κατά τους τύπους και την διατύπωσιν; Παρήλθεν ο καιρός όπου οι αιρετικοί ήσαν συνεπείς με τας αιρέσεις των και τας εκήρυττον αυτάς «γυμνή τη κεφαλή» εν μέσω της Εκκλησίας και υπερασπίζοντο αυτάς ως έκφρασιν αληθείας, λέγοντες τουλάχιστον «τα σύκα σύκα και την σκάφην σκάφην». Παρήλθεν ο καιρός που οι αιρέσεις ξεφύτρωναν δίκην μ α ν ι τ α ρ ί ω ν ποικιλοχρώμων, ερεθίζοντα τους οφθαλμούς και τα αισθητήρια των πιστών. Οι νέες αιρέσεις του σκεπτικισμού, ορθολογισμού, συγκρητισμού και οικουμενισμού δεν αρέσκονται εις ωρισμένα σχήματα και αποφεύγουν όσον το δυνατόν τας διατυπώσεις. Δεν είναι, επαναλαμβάνω, αιρέσεις μανιτάρια, είναι αιρέσεις χ α μ α ι λ έ ο ν τ ε ς που δύνανται να προσαρμοσθούν σε οποιαδήποτε δογματική διατύπωση ακόμη και την πλέον ορθόδοξον! Οι νέες αιρέσεις οικουμενιστικού χαρακτήρος οι οποίες προετοιμάζουν την έλευση του Αντιχρίστου, αποσκοπούν να επιβληθούν επί των μαζών δ ι α β ρ ω τ ι κ ώ ς και αφανώς, είτε διά της οδού της συγχύσεως και των διφορουμένων διατυπώσεων τύπου Πυθείας, αποφεύγουσαι τον σκανδαλισμόν του όχλου, ελισσόμεναι κατά τρόπον θαυμαστόν, ώστε να διατηρηθή ανέπαφος η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ και η συνοχή των μαζών, πράγμα το οποίον κατέστη πλέον αυτοσκοπός. Έτσι λοιπόν πολλάκις θα διατηρηθούν σχεδόν ανέπαφοι οι εξωτερικοί θεσμοί, τα έθιμα και οι διατυπώσεις, αρκεί μόνον «ν α ε ξ ο υ θ ε ν ω θ ή η π ρ ο φ η τ ε ί α κ α ι ν α σ β ε σ θ ή τ ο Π ν ε ύ μ α». Οι νέες αιρέσεις διαβάζονται ανάμεσα στις γραμμές, με άυλα και ασχημάτιστα γράμματα των κειμένων των επισήμων ομολογιών πίστεως. Διδάσκονται και διαδίδονται πολλάκις με κλειστό το στόμα, χωρίς γραφίδα, χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη που να προδίδουν και να ενοχοποιούν τους αιρεσιάρχας. Δυστυχώς αναρίθμητοι ιεράρχαι της σήμερον παίζουν δ ι π λ ό π α ι χ ν ί δ ι εις τον τομέα αυτόν. Δεν θα χάσουν «ούτε τσόχα ούτε ραπτικά» διά να υπογράψουν ομολογίας πίστεως κατ’ αντιγραφήν του Μ. Φωτίου και του αγίου Μάρκου Ευγενικού, πράγμα το οποίον ουδόλως θα τους εμποδίση αλλού και εις άλλους να κηρύξουν ακριβώς τα αντίθετα! Ιδού διατί αι ομολογίαι μόναι δεν μας αρκούν. Θέλομεν βεβαίως και τας τυπικάς ομολογίας, αλλά μόνον υπό τον όρον να φέρουν την σφραγίδα της ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ». (σ.11-12).

Πριν πλησιάση εις την εξέτασιν του περιφήμου ΙΕ΄της Πρωτοδευτέρας Συνόδου θέτει άλλα τρία επιχειρήματα – διλήμματα, ή άλλως π ρ ο τ ά σ ε ι ς - ν ά ρ κ α ς ενώπιον του π. Νικοδήμου.

Τα συνοψίζω:

Α) «Αγών συνεχής και ακατάπαυστος κατά των ενεργειών του Πατριάρχου, ΝΑΙ! Σχίσμα όμως, ΟΧΙ»!

Β) Το χωρίον του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου «Τι σεαυτόν ποιείς ποιμένα, πρόβατον ών,» κλπ.

Και γ) Την στάσιν του π. Ιουστ. Πόποβιτς έναντι των τελουμένων σήμερον εις βάρος της Ορθοδοξίας (σελ.74-5).

Αφήνω τα δύο πρώτα να τα εξετάσω στο Β΄Μέρος της απαντήσεώς μου, μαζί με όλα εκείνα που έχω φυλάξει διά την ερμηνείαν του ΙΕ΄ της Πρωτοδευτέρας και σου γράφω ολίγα περί του γ) παραδείγματος:

Τι σημασία έχει δι’ ημάς, εις την προκειμένην περίπτωσιν, το παράδειγμα ενός αρχιμανδρίτου ή μάλλον η στάσις του, έστω λογίου και ευσεβούς, ενώπιον των παραγγελμάτων Οικουμενικών Συνόδων, διδαγμάτων Εκκλ. Ιστορίας και αγίων Πατέρων, οίτινες κατηγορηματικώς βοούν:

«Π α ς ο λ έ γ ω ν π α ρ ά τ α δ ι α τ ε τ α γ μ έ ν α, κ α ν ν η σ τ ε ύ η, κ α ι π α ρ θ ε ν ε ύ η, κ α ν π ρ ο φ η τ ε ύ η, κ α ν σ η μ ε ί α π ο ι ή, λ ύ κ ο ς σ ο ι φ α ι ν έ σ θ ω ε ν π ρ ο β ά τ ο υ δ ο ρ ά φ θ ο ρ ά ν π ρ ο β ά τ ω ν κ α τ ε ρ γ α ζ ό μ ε ν ο ς».

Αφήνω την περίπτωσιν της υπό κατοχήν τελούσης πατρίδος του, στεναζούσης υπό το Κομουνιστικόν πέλμα και ασφαλώς και της Σερβικής Εκκλησίας μη δυναμένης να δράση ελευθέρως, άρα και ο π. Ιουστίνος, ως και το γεγονός ότι ηκολούθει το παλαιόν ημερολόγιον!

Αλλ’ ανεξαρτήτως των ανωτέρω, τι σημαίνει το παράδειγμα ε ν ό ς ανθρώπου εις την προκειμένην περίπτωσιν, όταν και πάλι το τονίζω, κηρύσσεται η φοβερά αίρεσις του «Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ» και πάντες υποχρεούμεθα ν’ αντιδράσωνεν έως θανάτου;

«Ακούσατε, πάτερ», γράφει ο π. Βασίλειος: «Πολλοί ως ο Πόποβιτς, εσείς, ο άγιος Φλωρίνης, γίνεσθε δυστυχώς οι θεωρητικοί της ημετέρας παρατάξεως», κηρύττοντες και αδοκιμούντες», πλην σκορπίζοντες πολλήν μεγαλυτέραν σύγχυσιν εις το πλήρωμα από τους καθ’ αυτό ενωτικούς! Διότι εφεύρατε παράδοξον εκκλησιολογίαν, ότι δηλ. δυνάμεθα να ομολογούμεν ότι ένας Πατριάρχης είναι α ι ρ ε τ ι κ ό ς και ταυτόχρονα να τον μνημονεύουμε στα δίπτυχα ως ορθοτομούντα!.. για ν’ αποφύγωμε τα σχίσματα». Διαμαρτυρία ναι, σχίσμα όμως όχι»! Και ερωτώμεν: Που ευρήκατε αυτήν την στάσιν; Τις των Πατέρων εδίδαξε ποτέ ότι χωριζόμενοι των αιρετικών δημιουργούμε σχίσμα;» (σ.37).

Ταύτα όμως ουδόλως υπολογίζει ο π. Επ. διό και καταλήγει με το μορμολύκειον της απειλής άμα και αυθεντίας: «Αδερφέ, Νικόδημε, προσοχή μη κολασθώμεν»!

Αλλά μη φοβού, π. Νέστορ, διότι ο μέν π. Νικόδημος βεβαιότερον είναι ότι ζαλισθείς από την δοκησισοφίαν κινδυνεύει μάλλον από δύσπνοιαν, παρά να κολασθή εμμένων ταις αρχαίς και παραδόσεσι των Αγίων Πατέρων, ιδιαίτατα δε των αγιορειτών ηρώων και Ομολογητών! (Μνήσθητι αγιορειτών Μαρτύρων επί Βέκκου, και των απ’ εναντίας τυμπανιαίων της Μ. Λαύρας!).

Διότι είναι γνωστόν τοις πάσι ότι, ο ι μ η υ π α κ ο ύ σ α ν τ ε ς εις τον φιλενωτικόν Πατριάρχην, επροτίμησαν να πνιγούν υπό των διωκτών τους, να καούν ζώντες ή να κρεμασθούν, παρά να σ υ λ λ ε ι τ ο υ ρ γ ή σ ο υ ν με τους απεσταλμένους του Βέκου. Οι δε άλλοι, υποχωρήσαντες από δειλίαν ή ανθρωπαρέσκειαν, κείνται πτώμα δεινόν και εξαίσιον ομού με τα λοιπά δεινά της Ι. Μονής Ξηροποτάμου, άτινα η οσιότης σου γνωρίζει καλλίτερον εμού.

Αλλά καιρός πλέον, αγαπητέ μου αδελφέ, να εισέλθωμεν εις το κρίσιμον ερώτημα: Τι λέγουσι οι Κανόνες διά παρομοίας περιπτώσεις; Τι λέγουσι οι άγιοι Πατέρες; Και να αφήσωμεν τας νοητικάς ακροβασίας, τας πλήρεις «προτεσταντικού υποκειμενισμού».

Αυτό δηλ. που έπρεπε να συζητήση εξ υπαρχής ο π. Επ. με τον π. Νικόδημον, έρχεται εν τω τέλει της πραγματείας του να το είπη.

Το π ω ς δε το λέει, θα το ίδη σαφώς η οσιότης σου, και κατανοήσασα ευκόλως την διαστροφήν, θα θαυμάση τας παγίδας και πτώσεις του νού του απατεώνος!