Είπε γέρων. Λόγοι για την Μετάνοια

  

v  Αμαρτία είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Είναι βαρειά προσβολή, κατά του Θεού Δημιουργού. Και αυτό που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να απομακρυνθεί από την πηγή της Ζωής, τον Θεό, είναι ο εγωισμός του. Είναι η θέληση του ανθρώπου να αυτονομηθεί από τον Θεό, πιστεύοντας ότι μπορεί να ζήσει μόνος του.

v  Τι είναι η κακία; Είναι η στρέβλωση της ψυχής, είναι η πονηριά της ψυχής.

v  Ο άνθρωπος με την πτώση του, έχασε το κριτήριο της ιεραρχήσεως των αξιών. Δεν μπορεί να ιεραρχήσει και έπαθε σύγχυση, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρίνει, τί έχει περισσότερη αξία και τι λιγότερη. Στην σύγχυσή του αυτή, έπαθε και κάτι χειρότερο. Άρχισε να απολυτοποιεί, ότι είναι σχετικό και να σχετικοποιεί, ότι είναι απόλυτο.

v  Η κακή επιθυμία είναι η πηγή όλων των κακιών. Όλες οι αμαρτίες, έχουν κοινή ρίζα, την επιθυμία. Όταν δεν υπάρχει αυτή η επιθυμία, δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί η αμαρτία, όπως δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί το φυτό, εάν δεν έχει ρίζα.

v  Όλοι οι πονηροί άνθρωποι είναι παιδιά του διαβόλου, γιατί ο πάτρωνάς τους, ο δάβολος είναι πονηρός. Είναι δηλαδή πονηρός ο διάβολος και επομένως πονηρά είναι και τα όργανά του Γι’ αυτό και πίσω από κάθε πονηρό άνθρωπο, κρύβεται και ενεργεί εκ του ασφαλούς ο διάβολος.

v  Δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες αμαρτίες. Όλες έχουν το μέγεθος «ταλάντου», δηλαδή είναι μεγάλες αμαρτίες. Βέβαια θα μου πείτε, ότι υπάρχουν μικρές και μεγάλες αμαρτίες, γιατί το ίδιο πράγμα είναι να σκοτώσεις και το ίδιο να πείς ένα μικρό ψεματάκι; Αγαπητοί προσέξτε…! Οπωσδήποτε στην Αγία Γραφή βλέπουμε μία κλιμάκωση των αμαρτιών, αλλά πουθενά στην Γραφή δεν υπάρχει ο χαρακτηρισμός «μικρή» και «μεγάλη» αμαρτία. Και όσο αγιότερος γίνεται ο άνθρωπος, τόσο βλέπει και την πιο «μικρή» αμαρτία σαν μεγάλη. Συνεπώς ο χαρακτηρισμός μικρής και μεγάλης αμαρτίας, είναι θέμα πνευματικής οράσεως, το πως βλέπει κανείς τον εαυτόν του και τις αμαρτίες του… Όταν ο Απόστολος Παύλος έλεγε, ότι είναι αμαρτωλότερος πάντων των ανθρώπων, ήταν τεράστια ανοιχτά τα πνευματικά του μάτια, για να μπορούσε να το λέει αυτό. Και δεν ήταν κάτι που έτσι απλά το έλεγε, αλλά πραγματικά το έβλεπε και το ένοιωθε.

v  Κάθε φορά που αμαρτάνω, προσβάλλω (χαστουκίζω) τον Κύριο, και επειδή ο Θεός είναι Άπειρος και Αιώνιος, η αμαρτία μου παίρνει διαστάσεις άπειρες και αιώνιες. Γι’ αυτό και η τιμωρία της αμαρτίας είναι φοβερά μεγάλη και αμοίβεται με αιώνια κόλαση. Το αντίστοιχο συμβαίνει και με το καλό (αρετή), το οποίο αν και έλαβε χώρα εν στιγμή χρόνου, επειδή και αυτό στρέφεται προς τον Θεό, παίρνει τις διαστάσεις του απείρου και του αιωνίου. Γι’ αυτό και η Βασιλεία του Θεού είναι άπειρος αιώνιος.

v  Είτε αμαρτάνω στον εαυτόν μου, είτε αμαρτάνω απέναντι στον άλλον, οι αμαρτίες μου στον  Θεό αποτείνονται και Αυτόν προσβάλλω.

v  Η αμαρτία, ενώ φαίνεται ότι είναι ελευθερία, όμως στην πραγματικότητα είναι αιχμαλωσία… και κάτι χειρότερο. Η αμαρτία, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, αποφέρει τον θάνατο: «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» ( Ρωμ.6, 23). Αφού λοιπόν η αμαρτία είναι το έσχατο κακό, μόνο αυτήν να φοβόμαστε και τίποτε άλλο! Ούτε τις απειλές να φοβόμαστε, ούτε τις αδικίες, ούτε την αφαίρεση της ζωής μας, όσο την αμαρτία. Ο Ιερός Χρυσόστομος μόνο αυτήν φοβόταν, γι’ αυτό και ήταν γενναίος σε όλες τις περιπέτειες της ζωής του.

v  Η αμαρτία ξεκινάει από την ψυχή. Πρώτα πορνεύει η ψυχή και ακολουθεί το σώμα. Με την πορνεία, προσφέρω θυσία στον διάβολο, ενώ με την αγνότητα προσφέρω θυσία στον Θεό. Γι’ αυτό το λέει ο Απόστολος Παύλος, να προσφέρετε θυσία ζωντανή τα σώματά σας. Δεν είπε τις καρδιές σας, αλλά τα σώματά σας… Δεν μπορώ να πηγαίνω στην Εκκλησία και να πέφτω στην πορνεία. Διότι προσφέρω θυσία στον διάβολο και δεν το καταλαβαίνω.

v  Η μετάνοια δεν είναι δυνατή στον διάβολο, αλλά είναι δυνατή στον άνθρωπο, διότι ο διάβολος επινόησε το κακό και την αμαρτία, ενώ ο άνθρωπος πλανήθηκε από το κακό.

v  Πραγματικά έξυπνος άνθρωπος είναι εκείνος που αποφεύγει την αμαρτία.

v  Ποιος σας είπε, ότι το να πεις το «όχι» ιδίως στους σαρκικούς πειρασμούς, ότι αυτό δεν αποτελεί ένα μαρτύριο και μάλιστα μαρτύριο ισότιμο με εκείνο των Μαρτύρων;

v  Αποφασίζεις να μετανοήσης, αδερφέ μου, αποφασίζεις να ζήσης μία πνευματική ζωή. Ξεκινάς λοιπόν. Αρχίζεις να πηγαίνης στην Εκκλησία. Αρχίζεις να εξομολογήσαι. Αρχίζεις να συγκεντρώνης τον εαυτό σου, για να γνωρίσης τον Ιησούν Χριστόν. Δεν μετέχεις στα ιερά Μυστήρια κατά ένα τυπικόν τρόπον, αλλά νιώθεις ότι είναι δίαυλοι, που μας οδηγούν στη ζωή. Είναι κανάλια που μας οδηγούν στη ζωή, στον Θεό.

v  Ο καλύτερος τρόπος διατηρήσεως της πνευματικής καταστάεως είναι η άνοδος.

 Θέλεις να διατηρής την πνευματικότητά σου; Φρόντιζε να ανεβαίνης.

 Θέλεις να διατηρήσαι; Φρόντιζε να ανεβαίνης!

 Γι’ αυτό τον λόγο, χρειάζεται μία διαρκής επαγρύπνησις επί του εαυτού μας, και ακόμη μία διαρκής αυτοκριτική.

v  Δεν μπορείς να γνωρίσης τον πλησίον, εάν δεν έχεις γνωρίσει τον εαυτόν σου. Δεν μπορείς να βοηθήσης τον πλησίον, εάν δεν έχεις κάνει κάθαρση του εαυτού σου. Και για να κάνης κάθαρση του εαυτού σου, πρέπει να έχης γνωρίσει τον Θεό. Επομένως η Θεογνωσία οδηγεί στην αυτογνωσία και αυτή με την σειρά της οδηγεί στην αδελφογνωσία.

v  Αν η αγάπη μας προς τον πλησίον, δεν περνάει πρώτα από την αγάπη μας προς τον Χριστό δεν είναι αγάπη πραγματική, αλλά υποκριτική. Αν εξορίσαμε ή αγνοήσαμε την αγάπη μας προς τον Χριστό, τότε η αγάπη μας προς τον πλησίον είναι μία ουτοπία… για να μην πω, ότι επιφέρει ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Την αγάπη προς τον Χριστό πρέπει πρώτα να καλλιεργούμε και μετά έρχεται η αγάπη προς τον πλησίον.

«ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ» π. Αθανασίου Μυτιληναίου Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»