Μετεμορφώθης: §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού

Σάββατο 20 Απριλίου 2019

§§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού

§§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού

Διά τας θέσεις υμών των παραγράφων 6-13 και 18 απτομένας του Παλαιοημερολογιακού θέματος σας παραπέμπω εις τας σελ. 26-39 της α΄αποκρίσεως.

Εκεί θα ευρήτε, εάν καλώς μελετήσετε, τας ζητουμένας απαντήσεις και το πιστεύω μου. Εν μόνον ιδιαιτέρως θέλω να σας τονίσω, ότι δηλ. το θέμα του Ημερολογίου αποτελεί και sui generis γεγονός εν τη ιστορία της Παγκοσμίου Ορθοδοξίας και ματεοπονείτε με τας προσπαθείας της ευρέσεως παραλλήλου εν τω παρελθόντι, ιδιαιτέρως όμως εφαρμόζοντες τας περί «κανονικών σχέσεων» θεωρίας σας.

Επ’ αυτού απλούστατα έχει τελείαν εφαρμογήν το παρατιθέμενον κατωτέρω συμπέρασμα, ως εκφράζον το πιστεύω του Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας έναντι της συνειδήσεως του Λαού, ου μην αλλά και π ά σ η ς ψ υ χ ή ς ευρισκομένης ενώπιον παραβάσεως ι. Κανόνος ή παραδόσεως της Εκκλησίας, ανεξαρτήτως βαθμού και ποιότητος του δράστου.

[Εις το σημείον τούτο, θα ηδύνατο να προστεθή, ότι και «η κατ’ οικονομίαν ενέργεια, ως και πάσαι αι ενέργειαι του Πατριάρχου και της Συνόδου, κατά την Ορθόδοξον αντίληψιν, υ π ό κ ε ι ν τ α ι εις την απόφασιν του κριτηρίου της συνειδήσεως του συνόλου της Εκκλησίας σώματος. Υπό την έννοιαν ταύτην πρέπει να αντιληφθή τις και τας ενεργείας του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου και των περί αυτόν μοναχών, οι οποίοι έκριναν και κατεδίκασαν πράξεις της Πατριαρχικής Συνόδου ενώ νομικώς και κανονικώς ουδεμίαν είχον προς τούτο αρμοδιότητα.

Ά λ λ α ι ς λ έ ξ ε σ ι ν, υ π ε ρ ά ν ω τ η ς υ π ό τ ω ν ν ό μ ω ν κ α ι τ ω ν Ι. Κ α ν ό ν ω ν π α ρ ε χ ο μ έ ν η ς α ρ μ ο δ ι ό τ η τ ο ς, υ π ά ρ χ ε ι η η θ ι κ ή α ρ μ ο δ ι ό τ η ς τ ο υ σ υ ν ό λ ο υ π λ η ρ ώ μ α τ ο ς τ η ς Ε κ κ λ η σ ί α ς, η ο π ο ί α ε ί ν α ι Α Δ Ε Κ Α Σ Τ Ο Σ». (Ι. Κοτσώνη, «Προβλήματα της Εκκλ. Οικονομίας» σελ. 113).]

Η προσπάθεια υμών να αμαυρώσητε τον δίκαιον αγώνα των Γ.Ο.Χ. διά τινας παρεκτροπάς αίτινες εσημειώθησαν και σημειούνται εν τη ευγενεί ταύτη αντιδράσει, σας τοποθετεί εκτός θέματος και ουσίας. Γνωρίζομεν πάντας τας αδυναμίας και τα πάθη των αρχόντων και του λαού των Γ.Ο.Χ… Αυτό όμως ουδόλως σημαίνει ότι οι Νεοημερολογίται ευρίσκονται εν δυνάμει και απαθεία.

Ας μη συγχέωμεν, λοιπόν, ι δ έ α ς και φ ο ρ ε ί ς τ ω ν!

Θα ήτο ευχής έργον πάντως συντόμως αι ποικίλαι «ατασθαλίαι», «ανθρώπιναι διδασκαλίαι» και «διοικητικαί αταξίαι» να εκλείψουν παντελώς εκ των Γ.Ο.Χ. Το απαιτούν οι καιροί, οι άνθρωποι, το «σύμβολον» του αγώνος των. Μόνον ούτω θα φραγή οιαδήποτε γλώσσα και κακόβουλος διάθεσις, ήτις ερειδομένη επί των ανωτέρω, προσπαθεί να μωμήση την σύνολον θεωρητικήν θέσιν του παλαιοημερολογητικού κινήματος.

Εν τη υπ’ αριθμ. 18 ενστάσει υμών γράφετε: «Τα όσα γράφεις περί της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. υιοθετών τας θέσεις «ευλαβούς ιερέως της Ρωσικής διασποράς», είναι ακατανόητα. Υποστηρίζεις ότι, «εάν οι Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος εχώρισαν τας ευθύνας των από την υμετέραν κακόδοξον Εκκλησίαν, τούτο εγένετο δι’ ουδέν άλλο, ειμή διά κακοδοξίαν και διότι «ετέθη εν κινδύνω η σωτηρία και ο αγιασμός του ποιμνίου», λόγω της ημερολογιακής μεταβολής.

Αλλά συ, φίλτατε, πρό ολίγου διεσάλπιζες ότι δεν συμφωνείς με τα πιστεύω της γνωστής εγκυκλίου των Παλαιοημερολογιτών, δι’ ης εκηρύχθησαν άκυρα τα Μυστήρια της Ελλαδικής Εκκλησίας… Δεν κινείσαι ούτως εντός κύκλου αντινομιών και αντιφάσεων;»

Α π ά ν τ η σ ι ς: Εδημιουργήσατε υμείς σκοπίμως την αντινομίαν ταύτην, περικόψαντες τεχνηέντως την πρότασιν. Το κείμενον είχε ούτως:

«Εάν οι Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος εχώρισαν τας ευθύνας των από την υμετέραν κακόδοξον Εκκλησίαν, τούτο εγένετο δι’ ουδέν άλλο, ειμή διά κακοδοξίαν, δ η λ α δ ή δ ι ό τ ι έ κ ρ ι ν α ν κ α ι κ ρ ί ν ο υ ν ό τ ι δ ι ά τ η ς ε ι σ α γ ω γ ή ς τ ο υ π α π ι κ ο ύ ε ο ρ τ ο λ ο γ ί ο υ ΗΝΟΙΓΗ ΡΗΓΜΑ, το οποίον από στιγμής εις στιγμήν α π ε ι λ ε ί να κατακλύση το πλήρωμα και η σωτηρία και ο αγιασμός του ποιμνίου (ενοείται εκ των παρεπομένων του ρήγματος) τίθεται εν κινδύνω. Διά τούτο ο χωρισμός των ευθυνών ήτο επιβεβλημένος…».

Κατά συνέπειαν, τελείως διάφορον ήτο το π ν ε ύ μ α του κειμένου από ότι ηθελήσατε να το παρουσιάσετε. Δεν σας φοβίζει ότι μία Κ ε ρ κ ό π ο ρ τ α παρέδωκε την Βασιλεύουσαν εις τους εχθρούς; Ή μήπως δεν ηνοίγη και υ π ο κ ε ι μ ε ν ι κ ό ν ρ ή γ μ α εις τας ψυχάς των πιστών, όταν βλέπουν με τοσαύτην ευκολίαν να καταφρονώνται αι ιεραί παραδόσεις;

Ιδού, μόλις 45 έτη παρήλθον από της καινοτομίας και ήδη ευρίσκονται intra muros (εντός των τειχών) οι ποικίλοι αιρετικοί και υμείς συνεχώς αδολεσχείτε περί «οικονομιών»! Ασφαλώς εξ αφοβίας διά τας μερικάς παραχωρήσεις. Ιδού όμως δι’ αυτάς τι γράφει ο ι. Χρυσόστομος:

«Αυτό μεν ουν τούτο εστι το πάντων αίτιον των κακών, το μη υπέρ των μ ικ ρ ώ ν αγανακτείν. Δια τούτο και μείζονα των αμαρτημάτων επεισήλθεν, ότι τα ελάττονα της προσηκούσης ου τυγχάνει διαρθώσεως, και καθάπερ εν τοις σώμασιν, οι των τραυμάτων καταφρονήσαντες, πυρετούς έτεκον και σηπεδόνας και θάνατον, ούτω και επί των ψυχών, οι των μικρών υπερορώντες, τα μείζοντα επεισάγουσιν. Ει γαρ οι περί την αρχήν αποπηδάν των θείων θεσμών επιχειρούντες και μικρόν τι παρακινείν, της προσηκούσης ετύγχανον επιτιμήσεως, ουκ αν ο παρών ετέχθη λοιμός, ουκ αν ο τοσούτος χειμών την εκκλησίαν κατέλαβεν. Ο γαρ της υγιούς πίστεως και και το βραχύ ανατρέπων, τω παντί λυμαίνεται». (Προς Γαλάτας).

Μη λησμονείτε, επίσης, ότι ουδείς εχέφρων πιστεύει ότι μ ό ν ο ν διά τα άκυρα Μυστήρια δύναται να απομακρυνθή τις εκ του επισκόπου του. Σας υπενθυμίζω και την σύμφωνον γνώμην του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, όταν μετ’ οργής αναφερόμενος προς τους δεχθέντας τον παράνομον γάμον του Βασιλέως επισκόπους, έγραφεν:

«Τις ούτω ακήκοε σχεδόν παράνομα και έκτοπα χριστιανός, ά υπό των δυσωνύμων Μοιχειανών γεγένηται, λεγομένων μεν Ιεραρχών, ΟΝΤΩΝ ΔΕ ΑΝΙΕΡΩΝ υπό πάσης αποστολικής και Πατρικής φωνής, και ΑΝΕΥ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ; (MIGNE 99,1097).

Ως βλέπετε, πολύ ενωρίτερον από τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, ο Άγιος Θεόδωρος εξέδωκε ομοίαν και τραχυτέραν εγκύκλιον από εκείνην του 1950!!

Και σημειωθήτω ότι ήτο εις και Άγιος! Κατά συνέπειαν ουδέποτε μία υπερβολή η εκτροπή είναι δυνατόν να αμαυρώση ένα σύνολον αγώνα υπέρ των αγίων Παραδόσεων. Γράφω ταύτα, διότι τούτο πειράσθε ν’ αποδείξητε εις εκάστην σελίδα της επιστολής σας, οχυρούμενος όπισθεν της Εγκυκλίου του 1950…

(Περί επισκόπου Ιονέσκου κλπ. Όρα παραγρ.22).

§ 14. Ουδόλως απέκτησα προφητικόν ή προορατικόν χάρισμα, ως γράφετε, ώστε να χαρακτηρίζω μετά βεβαιότητος μελλούσας πράξεις υμών. Ίσως να εφήρμοσα κατ’ ακρίβειαν το υφ’ υμών λεγόμενον εις την α΄επιστολικήν διατριβήν σας.

«Ναι, π. Νικόδημε! Λέγω αυτό εγώ ο γνωρίζων καλώς πρόσωπα και πράγματα». Καίτοι η γνώσις αύτη ανεφέρετο εις παρελθόντα, ετέθη όμως ως επιχείρημα διά μελλούσας καταστάσεις και ενεργείας…

Συνεπώς το παράλληλον είναι ισχυρότατον.

§ 15. Το αναγνωρίζομεν όλοι ότι και ευσεβής και δεινός θεολόγος είναι ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εκφράζει και αποτελεί τον γ ν ώ μ ο ν α προς όν δέον ν’ απευθυνώμεθα προκειμένου ν’ ακολουθώμεν τας εντολάς της Εκκλησίας και των Αγ. Πατέρων.

Όταν οι αυτοί άγιοι Πατέρες λέγουν ότι είναι δυνατόν και «σημεία» ήτοι θαύματα να εργάζεταί τις, και να «προφητεύη» ακόμη, αφού όμως δεν συμφωνεί ε ι ς κ ά π ο ι ο σ η μ ε ί ο ν, με την διδασκαλίαν της Εκκλησίας να τον θεωρώμεν ωσεί ΛΥΚΟΝ και ν’ απομακρυνώμεθα απ’ αυτού, διατί φρονείτε, ότι κακώς εχρησιμοποιήθη υπ’ εμού το ρητόν του αγίου Ιγνατίου;

Θέλετε να γίνω ευγενέστερος και των αγίων Πατέρων;

Εξ άλλου τον εδικαιολόγησα δεόντως γράφων και τα ακόλουθα, καίτοι ταύτα θ’ απετέλουν «αβροφοσύνην».

«Αφήνω την περίπτωσιν της υπό Κατοχήν τελούσης πατρίδος του, στεναζούσης υπό το Κομουνιστικόν πέλμα και ασφαλώς και της Σερβικής Εκκλησίας μη δυναμένης να δράση ελευθέρως, άρα και ο π. Ιουστίνος».

Διότι εάν δι’ υμάς η πράξις του (ήτοι η μη διακοπή του μνημοσύνου) συνιστά έκφρασιν «περισκέψεως», ασφαλέστατα αποτελεί έκφρασιν α π ε ρ ι σ κ ε ψ ί α ς σύμπας ο αγών των πρό Συνοδικής διαγνώμης αθλησάντων αγίων της Εκκλησίας μας!!...

Περί «καπηλευόντων την θεοσέβειαν» και «λοξοεργούντων», φρονώ, ότι ουδόλως αποτελεί πρόσφορον επιχείρημα δι’ αμφοτέρους, και ουχί μόνον δι’ ημάς αλλά και πάντας τους συμφρονούντας υμίν…

Ας μη λησμονώμεν το του Αδελφοθέου: «Π ο λ λ ά γ α ρ π τ α ί ο μ ε ν ά π α ν τ ε ς…».

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.