Ἡ Προσφορά τῆς Παναγίας εἰς τόν κατά τῶν Ἰταλῶν Ἀγῶνά μας τοῦ 1940

 

Ἡ Προσφορά τῆς Παναγίας εἰς τόν κατά τῶν Ἰταλῶν

Ἀγῶνά μας τοῦ 1940

 

ὑπό

Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου

Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

Ὀκτώβριος 2025

                                                                        «Ἐάν μή Κύριος [ἤ ἡ Μήτηρ Αὐτοῦ] φυλάξῃ πόλιν,

                                                                          εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων.»

                                                                                                                                    Ψαλμ. 126, 2

            Ὡς ἐγνωσμένον τοῖς πᾶσι εἰσίν, ἡμεῖς (ὁ Ἑλληνισμός) θεμέλιον Ὀρθοδοξίας ἐσμέν, δημιουργοί δέ τοῦ Παγκοσμίου Πολιτισμοῦ καί Παιδείας, γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαός εἰς περιποίησιν, ἄνθρωποι θεοσεβεῖς, φυλή ὁμογενής καί ὁμογάλακτος, ἀπόγονοι ἁγίων, κάτοικοι ὁμοιογενεῖς, πληθυσμός μεγαλοπράγμων, χώρα ἱστορική, ἔχοντες γλῶσσαν θείαν, μεγαλειώδη καί παράδοσιν μεγαλοπρεπῆ, κοιτίς πολιτισμοῦ, λίκνον ἠθικόν, κέντρον ἀξιῶν καί ἀρετῶν, πηγή ἀστείρευτος, ὁ «ἄλλος μέγας πολιτισμός»,[1] πλήρωμα εἰρηνικόν, ἀρχή σοφίας καί φιλοσοφίας, ἀπαρχή πασῶν τῶν ἐπιστημῶν πλήν τῆς ἀθέου θεωρίας τῶν πιθανοτήτων, γενέτειρα τῆς δημοκρατίας, μήτηρ πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν, καταγωγή εὐγενής, προέλευσις μοναδική καί προορισμοῦ θείου ἐγενόμεθα. Διά τοῦτο καί κατέστημεν ἡ ὁδός ἀληθείας, ὅριον αἰώνιον, ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, γνῶσις ἀνεξάντλητος ὡς γνῶσται τῆς Ἀληθείας, καί δυστυχῶς, αἱ μοναδικαί αὗται θεῖαι ἀξίαι καί ἀρεταί καταδιώκονται ὑπό τῶν ἐχθρῶν τοῦ ἡμετέρου πολιτισμοῦ διά τῆς ἐπιβουλῆς τῶν ἀντιορθοδόξων καί ἀνθελλήνων, ἡ ὁποία ἦτο, εἶναι, καί θά εἶναι συνεχής καί ἐπιτεινομένη ἐκ τῶν ἔξω καί ἔσω τῶν συνόρων μας.[2]

            Πρό τριάκοντα ἐτῶν καί συγκεκριμένως τήν περίοδον τοῦ Ὀκτωβρίου, κατά τήν ὁποίαν αἱ συζητήσεις καί ἡ Ἱστορική ἡμῶν μνήμη[3] περιάγονται καί εἰς τά γεγονότα τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καί εἰς τόν ἐπακόλουθον ἀμυντικόν πόλεμον τῆς χώρας ἡμῶν κατά τῶν Ἰταλῶν εἰσβολέων, συνήντησα ἕνα σεβάσμιον γέροντα ἱερέα, τόν π. Χαράλαμπον, εἰς μίαν Ἱεράν Μονήν, εἰς τήν ὁποίαν ἦτο μοναχή καί ἡ κόρη του. Ἤρχισεν ὁ π. Χαράλαμπος νά μοῦ λέγῃ διά τήν συμμετοχήν του εἰς τόν πόλεμον αὐτόν εἰς τήν Ἀλβανίαν καί διά τάς δυσχερείας καί θυσίας τῶν στρατιωτῶν του, ἀλλά καί διά τήν ἀπερίγραπτον προσφοράν τῆς Παναγίας μας.

            «Ἤμουν μόνιμος ἀξιωματικός, ταγματάρχης, εἰς τόν Ἑλληνικόν στρατόν καί ἡ ἐμπειρία μου εἶναι μοναδική, κατά τήν περίοδον ταύτην τοῦ πολέμου, μέ τήν προστασίαν μας, ἡ ὁποία παρείχετο ὑπό τῆς Θεοτόκου, καί ἡ Ὁποία μᾶς συμπαρίστατο, μᾶς περιεφρούρει νυχθημερόν, καί καθωδήγει τόν στρατόν μας. Συνελάμβανεν ἡ Ἰδία διά τῶν χειρῶν Της τάς βόμβας, τάς ὁποίας ἔρριπτον τά Ἰταλικά ἀεροπλάνα καί τάς ἐπέτα εἰς τήν θάλασσαν. Μᾶς ὑπεδείκνυεν τήν ὁδόν εἰς τά ὄρη καί τάς ἀτραπούς, ὥστε νά φθάσωμεν εἰς τόν προορισμόν μας καί εἰς τό ὀρθόν σημεῖον ἄνευ ἀπολειῶν. Ἔδιδεν ἐντολάς προσωπικῶς εἰς ἀξιωματικούς καί στρατιώτας.

            Ἡμεῖς ἑκάστην Κυριακήν εἴχομεν Θείαν Λειτουργίαν κάτω ἀπό ἕν ἀντίσκηνον καί κατόπιν τῆς θείας ταύτης Λειτουργίας ἐσυνεχίζαμεν τούς ἀγῶνάς μας, τόν πόλεμον. Μίαν Κυριακήν, κατά τήν διάρκειαν τῆς Λειτουργίας, οἱ βομβαρδισμοί ἦσαν ἀνελέητοι καί ἀδιάλειπτοι, ἀλλ’ αἱ βόμβαι ἔπιπτον πέριξ τοῦ ἀντισκήνου, τῆς προσωρινῆς καί ἐν ἐκστρατείᾳ ἐκκλησίας μας, καμμία δέν ἔπληξεν τό ἀντίσκηνον. Δύο στρατιῶταί μου ἐφοβήθησαν ἀπό τούς συνεχιζομέμους βομβαρδισμούς καί ἔφυγον ἀπό τό ἀντίσκηνον, τήν ἐκκλησίαν μας, καί ἐπῆγαν εἰς ἕν καταφύγιον (τάφρον, ὄρυγμα), τό ὁποῖον εἴχομεν κατασκευάσει διά τήν ἄμυνάν μας, ὥστε νά προφυλαχθοῦν. Δυστυχῶς ὅμως, μία βόμβα πίπτει είς τήν εἴσοδον τοῦ καταφυγίου τούτου καί εἰσέρχεται ἐντός του καί ἐφόνευσεν ἀμφοτέρους τούς στρατιώτας μου. Ἡμεῖς, ὅμως, οἱ ἐκτός τοῦ καταφυγίου, ἀλλ’ ὑπό τήν Ἁγίαν Σκέπην τῆς Παναγίας μας, δέν ἐπάθομεν κανέν κακόν. Τά γεγονότα ταῦτα ἦσαν συνεχῆ καί διά τοῦτο, ὅταν ἐτελείωσεν ὁ πόλεμος ἔφυγα ἀπό τόν στρατόν, ἀπό μόνιμος ἀξιωματικός καί ἐπῆγα καί ἔγινα ἱερέας. Δέν ἠμποροῦσα νά κάμνω κάτι διαφορετικόν, καθ’ ὅτι εἶδα μέ τούς ὀφθαλμούς μου καί αἰσθάνθηκα πολυτρόπως τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν Σκέπην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά κάμνῃ ἡ Ἰδία τόσον μέγαν καί δίκαιον ἀγῶνα διά τήν προστασίαν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου γένους μας.»

            Αὕτη ἦτο ἡ ἐμπειρία τοῦ ἥρωος ἀποστράτου ταγματάρχου καί μονίμου στρατιώτου τοῦ Θεοῦ, π. Χαραλάμπους, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε πατρίδα καί πίστιν, Ἑλλάδα καί Ὀρθοδοξίαν. Τό πρόβλημά μου εἶναι σήμερον τό ἑξῆς. Τί κάμνομεν ἡμεῖς οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν εὐλαβῶν ἡρώων πατριωτῶν μας καί πατέρων μας ἤ παππούδων μας; Σεβόμεθα τήν Παναγίαν μας καί τόν Υἱόν Της, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διά τήν συνεχιζομένην προστασίαν τοῦ Ἔθνους μας ἤ ἔχομεν ἀπολύτως ἀποστατήσει καί ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν παραδοσιακήν μας πίστιν, ἡ ὁποία διέσωζεν τό γένος μας; Ἔχομεν τήν ἰδίαν ἀγάπην διά τήν πατρίδα μας, ὡς οἱ ἥρωες τοῦ 1940 ἤ ἔχομεν καταστῆ ἀνθέλληνες; Αὐτά τά ἐρωτήματα τἀ θέτω καί εἰς τόν ἑαυτόν μου, καθ’ ὅτι δέν ἔχω προσφέρει τίποτε, ἕως σήμερον, διά τήν πατρίδα μας καί δυστυχῶς, καί διά τήν ἁγίαν μας παραδοσιακήν Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζουν καί ἀγαποῦν ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί.[4] Τό πρόβλημα τῆς χώρας, σήμερον, εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη καταστροφή τῆς παιδείας μας, ἡ ἀνθελληνική καί δουλοπρεπής πολιτική μας ἡγεσία καί ἡ σχισματική καί οἰκουμενιστική θρησκευτική μας ἡγεσία. Οἱ ἄνθρωποι οὗτοι θά πρέπει νά καταψηφισθοῦν, οἱ πρῶτοι καί νά ἀπελαθοῦν ἀπό τήν χώραν, καί οἱ δεύτεροι νά ὑπάγουν εἰς μοναστήρια πρός μετάνοιάν των, διά τό κακόν πού ἐπιτελοῦν εἰς τήν Ὀροδοξίαν.  Ὁ λαός μας παραπληροφορημένος, ἐν ἀγνοίᾳ, καί ἀποστασίᾳ παραπαίει καί ἔχει τήν πεπλανημένην ἐντύπωσιν ὅτι ἐπιτελεῖ καί ἔργον μεγαλειῶδες μέ τό νά ἐξαπατᾶ καί νά ἐξαπατᾶται, νά ἱκανοποιῆται μέ τά ὑλικά ἀγαθά καί νά ἀπορρίπτῃ τά πνευματικά, νά πορεύεται ἄνευ ὁδηγοῦ καί νά κινδυνεύῃ νά ἀπολέσῃ τήν ὁδόν τήν ἄγουσαν εἰς τήν τελείωσιν καί τήν σωτηρίαν του. Ἅπαντα ταῦτα, δυστυχῶς, ἰσχύουν καί δι’ ἐμέ τόν ἐσχατώτατον πάντων.

            Τέλος, ἡ  πληγή τῆς Ὀρθοδοξίας καί καταστροφεῖς τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι αὐτοί οἱ ἐν ἀγνοίᾳ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπιβληθῆ ὑπό τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἑλληνορθοδοξίας (τάς ξένας μυστικάς ὑπηρεσίας καί τήν Ἑβραιομασονίαν), ἀπό τό 1920, ὡς «ἡγέται» τῆς χώρας μας. Ὁ λαός μας εἶναι καί αὐτός συνυπεύθυνος διά τήν τρέχουσαν κρίσιν τῆς χώρας, ἀλλά δυστυχῶς, τοῦ κατέστρεψαν τήν Παιδείαν, τήν γλῶσσαν, τήν Ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν, καί τοῦ ἐπέβαλον διά νόμων καί τρομοκρατίας (παραπληροφόρησιν καί προπαγάνδαν) τόν διχασμόν καί τήν καταστροφήν ταύτην, ὡς λέγει καί ὁ Ὅσιος Γεννάδιος ἀπό τήν προτροπήν, τήν ὁποίαν εἶχεν οὗτος ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.[5] Χρειαζόμεθα μείζονα μετάνειαν, πίστιν ἀληθῆ, ἡ ὁποία ἐπιφέρει ἐλπίδα, εἰρήνην, χαράν, καί ἀγάπην, ἄλλως, ἀπολούμεθα ὡς Ἔθνος καί ἄτομα. Ὁ Θεός (ἡ Ἁγία Τριάς) νά μᾶς ἐλεήσῃ καί νά παρέχῃ εἰρήνην εἰς τήν χώραν μας, καί ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἄς σκέπῃ τόν λαόν μας καί τήν πατρίδα μας ἀπό πᾶσαν ἐπιβουλήν καί ἐπιβολήν. Εἰς δέ τούς ἥρωας τοῦ 1940 καί ἁπάντων τῶν ἀγώνων μας, δόξα καί τιμή καί Καλόν Παράδεισον.

---

[1] Οἱ Κινέζοι ἀποκαλοῦν τήν Ἑλλάδα «Sila», τοῦτ’ ἔστιν, «ὁ ἄλλος μεγάλος πολιτισμός».

[2] «Εἶναι πλέον γνωστόν τοῖς πᾶσιν ὅτι ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων ἐπιβάλλεται σταδιακῶς εἰς παγκόσμιον ἐπίπεδον ὡς ἀντιχριστιανικός, ἀντεθνικός, ἀντιπαραδοσιακός, ἀντιφυσιολογικός, ψηφιακός, μεταναστευτικός, ὑγειονομικός, διατροφικός καί διαστροφικός ὁλοκληρωτισμός. Ὅλ’ αὐτά τά κακά ἐπιβάλλονται διά τοῦ πολιτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ἤτοι τῆς σκιώδους παγκοσμίου μασονικῆς ὑπερκυβερνήσεως, ἡ ὁποία ἐπιβάλλει τήν παράνοιαν τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος» καί τοποθετεῖ ἰδικούς της πολιτικούς καί θρησκευτικούς «ἡγέτας» εἰς τάς Χριστιανικάς χώρας. Καί οἱ μέν πρῶτοι καταστρέφουν τάς χώρας αὐτάς ψηφίζοντες διεστραμμένους «νόμους» καί ἀφαιροῦντες σταδιακῶς θεμελιώδεις ἐλευθερίας, οἱ δέ δεύτεροι διαστρέφουν τό ἱερόν Εὐαγγέλιον.»  Ὅρα, Δημητρίου Χατζηνικολάου, « Ὁ δρόμος πρός τήν ἐπίγειον ἀλλά καί τήν αἰώνιον κόλασιν», Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀρ. Φύλλου 2562, 24 Ὀκτωβρίου 2025, σσ. 1 καί 3.    2562-ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ.jpg (1200×1620) (orthodoxostypos.gr)

[3] Ἅπαντες οἱ ἀγῶνες τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἀρχίσει μῆνα Ὀκτώβριον. Ὁ Μακεδονικός Πόλεμος τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1904, ὁ Βαλκανικός Πόλεμος τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1912, ὁ Πόλεμος κατά τῶν Ἰταλῶν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1940. Ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ὁ Ἅγιος Δημήτριος πάντοτε παρόντες καί ἀρωγοί τοῦ γένους μας. Εὐχόμεθα δέ ἡ κατάληψις τῆς πρωτευούσης μας, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, νά λάβῃ χώραν Ὀκτώβριον καί αὕτη.

[4] Ὡς φαίνεται καί εἰς τό ἑξῆς κείμενον: “Μας έστειλε έπειτα από τρία χρόνια ένα γράμμα: «Είμαι στο ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, στην πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας, την Ελλάδα. Προ δέκα ημερών έγινα Μεγαλόσχημος Μοναχός κι έλαβα το όνομα: Χριστόφορος. Εάν θέλει ο Ιβάν, ας έλθει να μ’ επισκεφθεί. Είμαι στη ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Ο Θεός μεθ’ υμών». Εγώ βέβαια, ούτε πήγα ποτέ, ούτε γράμμα του έγραψα…”.  Ὅρα, «Πάντοτε πριν την αυγή είναι το πιο πυκνό σκοτάδι (Η συγκλονιστική ιστορία ενός σοβιετικού στρατιώτη)»,  Μετεμορφώθης: Πάντοτε πριν την αυγή είναι το πιο πυκνό σκοτάδι(Η συγκλονιστική ιστορία ενός σοβιετικού στρατιώτη) (metemorfothis.blogspot.com)

[5] «Ἔλεγε ὁ Γέροντας καί ἔγραφα ἐγώ. Ἄκου παιδί μου, ἀκούω φωνή συνέχεια στό δεξιό μου αὐτί καί μοῦ λέει σήκω Γεννάδιε νά πᾶς στήν Ἀθήνα νά πείς στούς ἀνθρώπους αὐτό πού σοῦ λέω. Ἐγώ πῆρα τήν χάριν μου καί τήν εὐλογίαν μου ἀπό τούς Ἑβραίους καί τήν ἔδωσα στό Ἑλληνικό γένος, τό ὁποῖον μοῦ ἐγένετο ἀγαπητό καί εὐλογητό γένος. Ἀλλά τώρα ἄρχισαν νά ἀπομακρύνονται ἀπό ἐμέ καί νά πηγαίνουν στόν σατανά οἱ δέ σοφοί μέ ἀρνήθησαν οἱ Ἱερεῖς θεωροῦν τό ὑπούργημά μου ὡς ἐπάγγελμα. Οἱ δέ χριστιανοί κοιτάει ὁ ἕνας πῶς νά γδύσει τόν ἄλλο, οἱ δέ γυναίκες ἔχασαν κάθε Ἱερό καί Ὅσιον ἀπάνω τους, γυμνώνονται, γυρίζουν στούς δρόμους, παρασύρουν τούς ἄνδρας εἰς τήν ἁμαρτία καί χαίρονται οἱ δαίμονες, λυποῦμαι ἐγώ καί οἱ Ἀγγέλοι μου. Τοιοῦτον λαό τί νά τόν κάνω; Θά τόν ἀποκτείνω. Εἰπέτε τους νά μετανοήσουν, διότι ἐγώ ἀκόμα τούς ἀγαπῶ. Ἐάν δέν μετανοήσουν θά δώσω ἀνιάτους ἀσθενείας, θά δώσω ἀλληλοσπαραγμούς καί θά ἐπέλθει ἡ ὀργή μου. Ἡ μητέρα μου καί οἱ ἅγιοι τοῦ οὐρανοῦ τούς σώζουν. Μέχρι πότε ὅμως; εἰπέτε τους νά μετανοήσουν. Ἀκόμα τούς ἀγαπῶ.» Ὅρα, ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Μουρτερῆς Ὀκτωνιᾶς, Αὐλωνάριον, Εὐβοίας.