Και τί ‘ν’ η σημαία; Ένα πανί ψηλά επαρμένο, παίγνιο του ανέμου και των καιρών, μα πόσο αίμα, πόση προσπάθεια κι αγώνας κι αγωνία και καμάρι και τιμή να υψωθεί ‘κεί πάνω, να κρατηθεί, να μας τυλίξει εντέλει, ένα πουκάμισο αδειανό, ένα κιβώτιο κενό, εμείς του δίνουμε ψυχή και σάρκα να ντυθεί, ένα σήμα -σήμα κι ο τάφος- σύμβολο κοινότητας και μόνον όσο συμβάλλουμε υπάρχει, αλλιώς είν’ ένα τίποτε και τίποτε δεν κάνει, λιάζεται στον καιρό και ξεθωριάζει, βρέχεται στη βροχή, παγώνει με το χιόνι, σκιρτάει στ’ αεράκι, στις καταιγίδες ξεσαλώνει, ή φυλαγμένη στα σκοτάδια ”και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως” περιμένει.
Όχι, δεν είν’ η Τέχνη που προέχει. Το νόημά της είναι πάντα στη ζωή, στον τρόπο που πεθαίνουμε και ζούμε.
Χρήστος Μποκόρος
https://www.facebook.com/photo/?fbid=1494284362169291&set=a.222981002632973
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου