Ὁ Ἀπελευθερωτικός Ἀγών τοῦ 1821 καί ὁ Συνεχιζόμενος Πόλεμος κατά τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης

 

ὑπό

Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου

Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

Μάρτιος 2023

 

«Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας παρά τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.»                                                Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός 50

Τήν 25^ην Μαρτίου 1821 ἀρχίζει ὁ μέγας ἀγών τῆς Ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας, κατόπιν 368 ἐτῶν δουλείας ὑπό τῶν βαρβάρων Ὀθωμανῶν. Ἡ ἀνείπωτος αὕτη θυσία εἶχεν μίαν καί μόνην ἐλπίδα καί ἕν ὅραμα, τήν ἀνασύστασιν τῆς Ἑλληνικῆς Μεσαιωνικῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς Ρωμανίας, μέ τήν Ὀρθοδοξίαν της, τόν Ἑλληνικόν της Πολιτισμόν καί Παιδείαν της, τήν γλῶσσάν της καί τήν λαμπράν Ἱστορίαν της ἐπί χιλιάδας ἔτη. Ἡ συνέχεια αὕτη οὐδέποτε διεκόπη, λόγῳ τῆς γλώσσης τῶν Ἑλλήνων καί τῆς ἀληθοῦς αὐτῶν πίστεως, τῆς Παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό ἦτο καί τό ὄνειρον τῶν γενναίων ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, ἡ ἀναβίωσις τοῦ πραγματικοῦ Ἑλληνισμοῦ, αὕτη ἦτο ἡ Μεγάλη Ἐθνική Ἰδέα τῶν προγόνων μας καί τό ἰδεῶδες δι’ ὅλας τά θυσίας, τάς ὁποίας ὑπέστησαν.  

Συνεπῶς, ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἕν ἐκ τῶν μειζόνων μνημείων τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἔχει δέ μίαν Ἱστορίαν πολλῶν χιλιετηρίδων καί προσδιορίζει τήν ταυτότητα τοῦ ἐπιφανοῦς αὐτοῦ λαοῦ˙ διά τοῦτο ὁ ἀγών ὑπέρ τῆς διατηρήσεώς της ἐπιβάλλεται. Ἀναφέρεται ἡ χρῆσίς της εἰς ἅπαντα τά Ἱστορικά, φιλοσοφικά, ἐπιστημονικά καί κοινωνικά ἔργα τοῦ παρελθόντος καί ἐκφράζει μέ τό μεγαλεῖόν της, τόν πλοῦτόν της, τήν τελειότητά της καί τήν ἀκρίβειάν της τά πραγματικά νοήματα, τήν ὀρθήν σκέψιν καί τά πρωτοπόρα καί ἀπαράμιλλα ἔργα αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ λαοῦ. Αὕτη προσδιορίζει καί ἀνέδειξε τούς Ἕλληνας ὡς τόν ἐκλεκτόν λαόν καί τόν πολιτισμόν των ὡς τόν μέγιστον ἐπί γῆς θεῖον δῶρον.[1]

Ἡ δωρεά αὕτη καθωδήγησε τούς Ἕλληνας εἰς τό Ἀρχαῖον μεγαλεῖόν των,[2] εἰς τόν ἐκπολιτισμόν τῆς Ἀσίας διά τοῦ ἐπιφανοῦς τέκνου της, τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, εἰς τήν μετάφρασιν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πρό τῆς παραποιήσεώς της ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ἀληθείας, εἰς τήν γραφήν τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Καινῆς Διαθήκης) δι’ αὐτῆς καί τῶν πατερικῶν κειμένων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τά ἔργα τοῦ πνευματικοῦ Βυζαντίου, τήν Ἑλληνικήν Μεσαιωνικήν Ρωμανίαν, εἰς τήν συγκράτησιν καί διατήρησιν τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί Ὀρθοδόξου πίστεως κατά τά τετρακόσια ἔτη δουλείας ὑπό τῶν βαρβάρων ἐξισλαμισμένων Μογγόλων, καί κατά τήν ἀπελευθέρωσιν καί ἐπανίδρυσιν τοῦ μικροῦ Ἑλλαδικοῦ κράτους, τῇ «συνδρομῇ» τῶν τῆς δύσεως «φίλων» μας καί ἐσχάτως κοινῶν μελῶν καί «συμμάχων», ἀπό τό 1821 ἕως τό 1980. Τῷ μέν 1981, ἡ χώρα ὑπετάχθη εἰς τήν δούλην ἐν ἐλευθερίᾳ Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν καί ἤρχισεν ἡ συνεχιζομένη παρακμή εἰς ἅπαντας τούς τομεῖς της.

Κατόπιν, δέ οἱ θανάσιμοι ἐχθροί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πολιτισμοῦ καί Παιδείας ἀρχίζουν νέον πνευματικόν πόλεμον κατά τῆς χώρας μας, ἀποστέλλοντες ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅπου εἶχον δημιουργήσει οὗτοι τούς ἀνθέλληνας καί ἀντιχρίστους ψευδο-πολιτικούς, καί τούς ὁποίους ἐπέβαλλον, μέ τά νέα πολιτικά των μέτρα, προπαγάνδα, ψεύδη, ὑποσχέσεις, τρομοκρατία, παραπληροφόρησιν, καί ἄλλα παρόμοια, ὥστε νά ἀφανισθῇ ἡ Ἑλληνορθόδοξος Παιδεία καί τό βασικόν αὐτῆς ὄργανον, ἡ Ἑλληνική πλουσία γλῶσσα τῶν 8.000.000 λέξεων καί τύπων.[3] Ἔφερον, λοιπόν, τούς ἀγραμμάτους ψευδο-μορφωμένους ἀπό τήν Εὐρώπην καί τήν Ἀμερικήν καί διά τῶν ἐντολῶν τούτων, τῶν Illuminati, ἵνα ἐπιφέρουν τό μέγιστον δυνατόν πλῆγμα εἰς τόν Ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν, πίστιν, ἀξίας, ἀρχάς καί τό ἐκφραστικόν μέσον τούτων, τήν γλῶσσαν τῶν θεῶν, τήν Γλῶσσαν τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τήν τοιαύτην τοῦ Εὐαγγελίου Του.

Οἱ τάλανες οὗτοι ψευδο-πολιτικοί, τά ἀνδρείκελα τῶν «προδρόμων» τούτων, ἤρχισαν τό διατεταγμένον ἔργον των, ὡς κάμνουν καί σήμερον.[4] Ἁλλ’ ἐν ὄψει τῶν ἐκλογῶν, ἅπαντες οὗτοι οἱ ἀνθέλληνες καί ἄθεοι πρέπει νά καταψηφισθοῦν καί νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν κυβέρνησιν καί τήν Ἑλληνικήν Βουλήν. Καθ’ ὅτι εἶναι συνυπεύθυνοι διά τήν κατάργησιν τῆς παραδοσιακῆς, τῆς δηλούσης τήν συνέχισιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐπί χιλιετηρίδων, Ἑλληνικῆς γλώσσης, διά τήν ἐπιβολήν μονοτονικῆς ἤ ἀτονικῆς γραφῆς τῆς νέας γλώσσης, μέ τήν χρῆσιν ὀλίγων λέξεων (πάμπτωχον λεξιλόγιον) καί ἐκφράσεων πεζοδρομίου, γηπέδων, ἀγραμμάτων, ἄνευ χρήσεως τοῦ κλασικοῦ της λεξιλογίου, τῆς Γραμματικῆς, τοῦ Συντακτικοῦ, τῶν κανόνων της, καί τήν εὐχρηστίαν τοῦ πλούτου τῶν νοημάτων της, ὥστε νά ἀποδείξουν τήν ἀσυνέχειαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τήν ἀδυναμίαν ταύτης ἵνα διατηρήσῃ τήν πραγματικήν Ἱστορικήν προσφοράν της, τήν Μεγάλην Ἰδέαν, τάς ἀξίας καί ἀρετάς, τήν Ἱστορίαν καί Παράδοσιν τοῦ ἁγίου τούτου γένους.

Ἡ νέα ἀνθελληνική ΠΑΣΟΚυῖα ὑποδεεστάτη γλῶσσα, τήν ὁποίαν ἀποδέχονται ἅπαντα τά ἀνθελληνικά καί ἀντίχριστα κόμματα τῆς χώρας μας, καταργεῖ τό Ἑλληνικόν μεγαλεῖον, τήν Ἱστορίαν μας, τάς δικαίας διεκδικήσεις μας, τήν συνέχειάν μας ἐπί πέντε χιλιάδας ἐτῶν πολιτισμοῦ εἰς τήν Νοτιο-Ἀνατολικήν Εὐρώπην, Μεσόγειον καί Μικράν Ἀσίαν, Μέσην Ἀνατολήν, Βόρειον Ἀφρικήν καί πέραν τούτων. Ἡ γλῶσσα τῆς σήμερον («τά κορακίστικα»), τά τελευταῖα τεσσαράκοντα ἔτη, εἶναι ἕν πολιτικο-Μασονικόν κατασκεύασμα τῶν Illuminati, τῶν ἀριστερῶν καί ψευδο-προοδευτικῶν, τήν ὁποίαν ἀπορρίπτουν οἱ Ἕλληνες ἅπαντες, ὠς καί οἱ ξένοι μεμορφωμένοι καί γνῶσται τῆς ὀρθῆς καί Ἀρχαιο-Ἑλληνικῆς γλώσσης. Ἡ πτωχεία τῆς σημερινῆς γλώσσης τῶν ἀνθελληνικῶν κυβερνήσεων καί τοῦ σκοταδιστικοῦ Ὑπουργείου Παραπαιδείας καί Ἀθεΐας εἶναι μοναδική, πτωχοτέρα πασῶν τῶν ξένων γλωσσῶν, αἱ ὁποῖαι ἔχουν μόνον 450.000 ἤ 500.000 λέξεις καί ἐκ τούτων τό 30% (150.000 λέξεις) εἶναι Ἑλληνικῆς καταγωγῆς ἤ ρίζης.[5] Ἅπαντες οἱ ξένοι δανείζονται διά τάς ἐπιστήμας των καί διά νά ἐντυπωσιάσουν Ἑλληνικάς λέξεις.[6] Οἱ ἀγράμματοι ψευδο-πολιτικοί τῆς Ἑλλάδος χρησιμοποιοῦν μόνον Ἀγγλικά, ὥστε νά δείξουν τήν γνῶσίν των, τήν ἄγνοιάν των καί οὕτως, ἀποκαλύπτουν τήν πραγματικήν των ἐπιρροήν ἀπό τούς «βαρβάρους» τῆς δύσεως, οὐσιαστικῶς ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐλέγχουν τήν δύσιν καί ἐπιβάλλουν τήν πλάνην των μέ πᾶν μέσον, πολιτικόν, στρατιωτικόν, παιδείας καί λοιπῶν, εἰς ἅπαντας τούς λαούς.

Ἡμεῖς θά πρέπει νά ἀπορρίπτωμεν ἅπαντα ταῦτα, τά σκόπιμα ἐφευρήματα τούτων, τῶν δούλων τοῦ ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου, τῶν ὁποίων ὁ σκοπός εἶναι γνωστός καί εὑρίσκονται, κατά τήν γνώμην των, εἰς τήν τελικήν εὐθείαν, ἐκτός ἐάν οἱ Ἕλληνες, οἱ Ρῶσοι καί οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι λαοί, τά τέκνα τῆς αἰωνίου Ἑλλάδος, θείᾳ χάριτι, τούς καθυστερήσουν εἰς τήν ἀπάνθρωπον ἐπιβολήν τοῦ σατανικοῦ των ἔργου, τό τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί παγκοσμίου δουλείας. Οἱ ἀδελφοί μας, οἱ Ρῶσοι, μέ τόν Ὀρθόδοξον προστάτην τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν θεοσεβῆ Πρόεδρόν των, τόν Βλαδίμηρον Πούτιν, ἔχουν ἀνακόψει τήν ἐπέλασιν τῶν ἐχθρῶν τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀλλά χρειάζεται ἡ κοινή συμμετοχή ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν[7] μαζί μέ τούς θυσιαζομένους Ρώσους καί ὄχι ἡ ὑποταγή ἡμῶν εἰς τούς ἐχθρούς μας, ὡς συμβαίνῃ, δυστυχῶς, τά τελευταῖα τεσσαράκοντα ἔτη.[8] 

Τἐλος, ἡ γλῶσσά μας εἶναι ἡ ταυτότης μας, ὁ πολιτισμός μας, ἡ Ἱστορία μας, ἡ παιδεία μας, ὁ πνευματικός μας πλοῦτος˙ εἶναι ἀκριβής, πλουσία, ἐνδεδυμένη μέ τήν ὀρθογραφίαν της, τούς τόνους, τά πνεύματα, τήν ὑπογεγραμμένην καί ὅλον τόν πλοῦτον τοῦ πολιτισμοῦ μας˙ τό μεγαλεῖον καί αἱ ἀξίαι τοῦ λαοῦ ταύτης, ἡ συνέχειά του καί ἡ συνείδησίς του ἀπό τήν πέμπτην χιλιετηρίδα π.Χ., ὡς γραφομένη καί ὁμιλουμένη ἐπιβεβαιοῦν τήν ἀδιάκοπον καταγωγήν ἡμῶν. Ἅπαντες οἱ Ἕλληνες ὀφείλουν νά μάθουν τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά,[9] τήν πηγήν τῆς γλώσσης μας. Ὁ πόλεμος κατά τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης εἶναι πόλεμος κατά τῆς Ἑλλάδος, διά τοῦτο θά πρέπει νά ἀφυπνίσῃ τούς Ἕλληνας τῆς μικρᾶς, ἐξ αἰτίας τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἀληθείας, Ἑλλάδος τῆς σήμερον. Ἡ πραγματική Ἑλλάς εἶναι ὅλη ἡ Μικρά Ἀσία, ἡ Ἀνατολική Θράκη, ἡ Ρωμυλία, ἡ πρωτεύουσά της, ἡ Κωνσταντινούπολις (τά ὁποῖα κατέχει παρανόμως ὁ νεωστί ἐκδηλωθείς «πασᾶς» Ἐρντογάν) καί ἐπεκτείνεται πρός ὅλην τήν Εὐρώπην καί Ἀσίαν διά τοῦ πολιτισμοῦ της, τῆς γλώσσης της, τῶν ἐπιστημῶν της καί διά τῆς μεγίστης πανανθρωπίνης προσφορᾶς της. Εὐχόμεθα, ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τήν ἐπέτειον τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἡ Ἑλλάς καί οἱ ἁπανταχοῦ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι εἶναι 100.000.000 νά ἐπιστρέψουν εἰς τάς ρίζας των, τάς ἀρχάς των, τήν Μεγάλην Ἰδέαν τοῦ αἰωνίου Ἑλληνισμοῦ καί διά μετανοίας, νηστείας, προσευχῆς καί προετοιμασίας νά φθάσωμεν εἰς τόν ἐπανευαγγελισμόν μας καί συντόμως εἰς τήν Ἀνάστασιν καί σωτηρίαν ἡμῶν.

---

[1] «Ἐάν οἱ θεοί μιλοῦν, τότε σίγουρα χρησιμοποιοῦν τήν γλῶσσα τῶν Ἑλλήνων.» (Κικέρων). «Ἄκουσα στόν Ἅγιο Πέτρο τῆς Ρώμης τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλες τίς γλῶσσες. Ἡ Ἑλληνική ἀντήχησε ἄστρο λαμπρό στή νύχτα.» (Γκαίτε). «Ἡ γλῶσσα εἰς τόν Παράδεισον εἶναι ἡ Ἑλληνική.» (Ἀμερικανός φιλέλλην).

[2] «Ἡ Ἑλληνική φυλή γεννήθηκε εὐνοημένη μέ μία γλῶσσα εὔηχη, γεμάτη μουσικότητα.» (Ὀράτιος).

[3] Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Ἑλληνική Γλῶσσα: Ἡ Ἁπάντων τῶν Ὀνομάτων Ὀρθότης», ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ, 27 Σεπτεμβρίου 2016, σσ. 1-9. http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2016/09/blog-post_75.html  

[4] Ὅρα, Χρήστος Α. Κορκόβελος, «Απαράδεκτη μεθόδευση του ΥΠΑΙΘ σε βάρος των γονέων για διδασκαλία της ομοφυλοφιλίας στα σχολεία». https://www.antibaro.gr/article/34499

[5] Ὅρα, “ Influence of the Greek (Hellenic) language in today’s word”, https://atcorfu.com/you-speak-greek-you-just-dont-know-it/

[6] Ὅρα, Παναγιώτης Μυργιώτης, «Ελληνική Γλώσσα: Τεράστια η προσφορά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι», Κρυφό Σχολειό, 3 Φερβουαρίου 2022. http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2022/02/blog-post_3.html

 

[7] Over the last century, the Orthodox Christian population around the world has more than doubled and now stands at nearly 260 million. In Russia alone, it has surpassed 100 million, a sharp resurgence after the fall of the Soviet Union. https://www.pewresearch.org/religion/2017/11/08/orthodox-christianity-in-the-21st-century/

Χῶραι μέ μεγάλο ποσοστόν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Countries with Orthodox majorities

 

Ὅρα, https://www.pewresearch.org/religion/2017/11/08/orthodox-christianitys-geographic-center-remains-in-central-and-eastern-europe/

[8] Ὅρα, «Οι ΗΠΑ με 30 πολέμους και 35 πραξικοπήματα στο ιστορικό τους, χαρακτηρίζουν τη Ρωσία απολυταρχική χώρα», https://orthodoxostypos.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b7%cf%80%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-30-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%ad%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-35-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1/

[9] «Εἴθε ἡ Ἑλληνική γλῶσσα νά γίνῃ κοινή ὅλων τῶν λαῶν.» (Βολταῖρος).

ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ…

   Γιατί οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι ο άλλος έχει διαφορετική άποψη από εμάς, διαφορετικές επιλογές, συχνά δεν θέλει να συμπορευτεί μαζί μας, με αποτέλεσμα να μας κουράζει και μόνο η ιδέα να προσπαθήσουμε να συνθέσουμε κάτι το καινούργιο ή να αφήσουμε τον άλλον να ακολουθήσει τον δρόμο του, ακόμη κι αν δεν περνά από τον δικό μας; Δεν εννοούμε σε θέματα ανατροφής των παιδιών ή σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να αφήσουμε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές να επικρατήσουν στο όνομα της πολυφωνίας και της ανοχής, εάν αυτές απειλούν την ζωή, την ασφάλεια, το ήθος της κοινωνίας, αν δηλαδή εκφράζονται με βία και απανθρωπιά. Από την άλλη, πόσο εύκολο είναι πάντοτε το να ορίσουμε πού ακριβώς έγκειται το όριο μεταξύ δημοκρατικού και μη; Το ίδιο συμβαίνει και στην σχέση γονέων και παιδιών. Οι γονείς έχουν τον τελικό λόγο σε ζητήματα ανατροφής, επιτρεπτής και μη συμπεριφοράς των παιδιών τους, ακόμη κι αν αυτά μπορεί να διαμαρτύρονται ή να αρνούνται να αποδεχτούν τις απόψεις των γονέων τους. Όμως κι εδώ τα όρια δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτα στο τι μπορεί να επιτρέπεται και τι μπορεί να αποτελεί φόβο τον γονέων για την γνώμη ή τις πιθανές επιλογές του παιδιού τους, ιδίως κατά την εφηβεία.

                Γενικότερα, οι άνθρωποι αισθανόμαστε ασφαλείς σε περιβάλλοντα στα οποία η δεδομένη αίσθηση του "ανήκειν" ταυτίζεται με το "συμφωνείν".  Δεν έχουμε εκπαιδευτεί στο "διαλέγεσθαι". Φοβόμαστε ότι η ελευθερία του άλλου είναι αμφισβήτηση στην αυθεντία μας ή σε ό,τι έχουμε φτάσει να πιστεύουμε ως σωστά και αυτονόητα. Γιατί όμως να μην είναι; Γιατί να μην μπορούμε να απολαύσουμε την πρόκληση του να επαναδιαμορφώσουμε την επιχειρηματολογία μας, την αίσθηση του σωστού και του λανθασμένου, να μην ασκήσουμε την ευλογία της αγάπης, η οποία ξεκινά από την απόφαση να σεβαστούμε την ελευθερία του άλλου, το πρόσωπό του, να μπορέσουμε να κατανοήσουμε εν ταπεινώσει και τα δικά μας όρια, αλλά και να μιμηθούμε τον Χριστό, ο Οποίος κανέναν δεν υποχρέωσε να Τον ακολουθήσει, οριοθέτησε στο ράπισμα που έλαβε από τον υπηρέτη του αρχιερέα Άννα την στάση που καλούμαστε να ακολουθήσουμε με την φράση "ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού ^. ει δε καλώς, τι με δέρεις;" (Ιωάν. 18,23), αλλά και σιώπησε στην εσκεμμένη αδυναμία των εχθρών Του να Τον κατανοήσουν.

                Φοβόμαστε την γνώμη των άλλων, διότι δεν είμαστε βέβαιοι για την δική μας. Το "εγώ" μας έχει ανάγκη από την αποδοχή του άλλου, και μάλιστα εκείνου στον οποίο υπολογίζουμε, εκείνου με τον οποίο σχετιζόμαστε, διότι αισθανόμαστε πως οτιδήποτε λιγότερο είναι χτύπημα κατά της αξιοπιστίας και της προσωπικότητάς μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι τελικά ευλογία η οριοθέτηση των δυνατοτήτων μας και η ευκαιρία να αγαπήσουμε πέρα από τις όποιες απόψεις.

                Κάποτε, και στον εκκλησιαστικό χώρο, υπάρχει ο φόβος της γνώμης του άλλου. Εκτός όμως από την οριοθέτηση της αλήθειας, που είναι χρέος όσων πιστεύουμε, πρέπει να απομένει η αγάπη. Η αμφισβήτηση μπορεί να είναι και μια αγωνία πως δεν έχουμε καταφέρει να βοηθήσουμε στην διάκριση της αλήθειας. Ότι ο λόγος μας δεν συναντά τον πλησίον, ίσως γιατί εμείς δεν τον διατυπώνουμε καθαρά ή δεν τον υπερασπιζόμαστε με την ζωή μας. Ας το δούμε με ταπείνωση.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 29 Μαρτίου 2023

ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑΤΑ

Πατριάρχης Αθηναγόρας, η CIA και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΙΣ23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023από τον MATTHEW NAMEE

Παγκόσμια Ορθοδοξία

Μετάφραση google. Το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά ΕΔΩ

---

Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας

Το περασμένο φθινόπωρο, μίλησα σε ένα συνέδριο στο Ελληνικό Κολλέγιο-Τίμιο Σταυρό, για τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Έχω ήδη δημοσιεύσει την κύρια εργασία μου από εκείνο το συνέδριο, σχετικά με τη θεωρία των «βαρβαρικών εδαφών» του Οικουμενικού Πατριαρχείου . Σε εκείνο το συνέδριο μίλησα επίσης εν συντομία για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο οποίος πριν γίνει Πατριάρχης ήταν Έλληνας Αρχιεπίσκοπος Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Το κείμενο αυτής της ομιλίας είναι παρακάτω.

Είναι αδύνατο να αποδοθεί δικαιοσύνη σε έναν γίγαντα σαν τον Αθηναγόρα σε δέκα λεπτά – του αξίζει ένα ολόκληρο συνέδριο. Στο χρόνο που θα έχω, θα εστιάσω σε μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική πτυχή της θητείας του στην Αμερική: τη σχέση του με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και το ιδανικό του για την «Αμερική».

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορείτε να καταλάβετε για τον Αθηναγόρα είναι ότι αγαπούσε απόλυτα την Αμερική – τους μύθους της Αμερικής, αυτό που, κατά την άποψή του, αντιπροσώπευε η Αμερική. Πίστευε σε ένα θεϊκό, σχεδόν μεσσιανικό πεπρωμένο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1951, όταν ήταν Οικουμενικός Πατριάρχης, είχε συνάντηση με τον Πρόξενο των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη. Να πώς περιέγραψε ο Πρόξενος αυτό που είπε ο Αθηναγόρας: «Όπως συνήθως, μίλησε επί μακρόν για την πίστη του ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να παραμείνουν στην Εγγύς Ανατολή για αρκετούς αιώνες για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους είχε ανατεθεί από τον Θεό να δώσουν ελευθερία, ευημερία. και ευτυχία σε όλους τους ανθρώπους."

Τον Μάρτιο του 1942, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηναγόρας συναντήθηκε με έναν πράκτορα της OSS (που ήταν ο πρόδρομος της CIA). Ο Αθηναγόρας είπε στον πράκτορα: «Έχω τρεις Επισκόπους, τριακόσιους ιερείς και μια μεγάλη και μακρινή οργάνωση. Κάθε ένα υπό τη διαταγή μου είναι κάτω από τη δική σας. Μπορείτε να τους παραγγείλετε για οποιαδήποτε υπηρεσία χρειάζεστε. Δεν θα γίνουν ερωτήσεις και οι οδηγίες σας θα εκτελεστούν πιστά». Ανησυχούσε βαθιά ότι οι Σύμμαχοι θα έπρεπε να είναι νικητές.

Ένα μήνα αργότερα, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηναγόρας – που ήταν 56 ετών – επιχείρησε να καταταγεί στον στρατό των ΗΠΑ. Απορρίφθηκε, αλλά συνέχισε να συνεργάζεται στενά με την OSS. Ένα από τα καθήκοντά του ήταν να εντοπίσει τους κατάλληλους Ελληνοαμερικανούς για να υπηρετήσουν στο στρατό. Κατόπιν διαταγών του Αθηναγόρα, οι επίσκοποι και οι ιερείς της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής συγκέντρωσαν με συντομία περίπου εκατό χιλιάδες ονόματα, γεγονός που εξέπληξε την OSS. Αυτό τράβηξε την προσοχή του Ουίλιαμ Ντόνοβαν, επικεφαλής του OSS, ο οποίος ξεκίνησε απευθείας επικοινωνίες με τον Αρχιεπίσκοπο. Τον Μάιο του 1942, ο Αθηναγόρας έγραψε στον Ντόνοβαν: «Νομίζω ότι δεν κάνω πολλά για τις ΗΠΑ, στις οποίες είμαι βαθιά υπόχρεος. Είμαι έτοιμος όμως να υποταχθώ σε κάθε καθήκον και να κάνω κάθε δυνατή θυσία για την αγαπημένη μας Χώρα, που αγωνίζεται για την Παγκόσμια ελευθερία και δικαιοσύνη και για τη Νέα Μέρα που θα έρθει».

Το 1943, ο Αθηναγόρας ανακοίνωσε σχέδια για αγγλόφωνο σεμινάριο. Το κύριο κίνητρο πίσω από αυτό το σεμινάριο ήταν περισσότερο πολιτικό παρά ποιμαντικό και είχε ως στόχο την εκπαίδευση ιερέων για να υπηρετήσουν στην Ευρώπη, όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Να πώς περιέγραψε ο ίδιος ο Αθηναγόρας το σχέδιο: «Όταν οι ιερείς που εκπαιδεύονται στο σεμινάριο επιστρέψουν στις χώρες τους, θα βοηθήσουν στην περαιτέρω καλή θέληση και κατανόηση μεταξύ της Εκκλησίας στην Αμερική και της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ευρώπη. Σε γενικές γραμμές, οι Αμερικανοί που ενδιαφέρονται για τα μεταπολεμικά προβλήματα δεν συνειδητοποιούν ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες στη Ρωσία, την Ελλάδα, τη Συρία και άλλες χώρες θα έχουν μεγάλη επιρροή στις προσπάθειες αποκατάστασης μετά τον πόλεμο. Ο σκοπός μας δεν είναι μόνο να εκπαιδεύσουμε τους μελλοντικούς ιερείς σε δημοκρατικές εντολές, αλλά να τους πείσουμε ότι η πραγματική δημοκρατία συνίσταται σε πολύ περισσότερα από μια απλή κουβέντα».

Τελικά, η ιδέα του σεμιναρίου δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, αλλά δείχνει τη δημιουργική προσέγγιση του Αθηναγόρα να αξιοποιήσει τον ρόλο του ως Αρχιεπισκόπου προς όφελος των αμερικανικών πολιτικών ιδεωδών.

Πρόεδρος Τρούμαν και Αρχιεπίσκοπος Αθηναγόρας, Φεβρουάριος 1947

Θρόνος άλλαξε χέρια - ο ηλικιωμένος Πατριάρχης Βενιαμίν πέθανε και το δεξί του χέρι, Μάξιμος ο Χαλκηδόνος, εξελέγη Πατριάρχης. Ο Μάξιμος θεωρήθηκε από πολλούς ως ο λάθος άνθρωπος τη λάθος στιγμή – θεωρήθηκε πολύ αδύναμος απέναντι σε ένα ανερχόμενο Πατριαρχείο Μόσχας που υποστηρίχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση και αναφέρθηκε ευρέως ότι ήταν ψυχικά ασταθής. Εν τω μεταξύ, ο δεσμός του Αρχιεπισκόπου Αθηναγόρα με την Αμερική γινόταν όλο και πιο στενός. Στις 28 Ιανουαρίου 1947, ο Αθηναγόρας είχε μια ιδιωτική συνάντηση με τον Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν και μερικούς βασικούς Έλληνες αξιωματούχους. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο Αθηναγόρας έδωσε στον Τρούμαν ένα κομμάτι από τον Αληθινό Σταυρό, που οδήγησε σε μια διάσημη φωτογραφία του Αθηναγόρα να φιλάει το κεφάλι του Τρούμαν.

Ένα μήνα μετά, ο Τρούμαν απευθύνθηκε στο Κογκρέσο και διατύπωσε επίσημα, για πρώτη φορά, αυτό που έγινε γνωστό ως Δόγμα Τρούμαν: «η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών να υποστηρίζουν τους ελεύθερους λαούς που αντιστέκονται στην απόπειρα υποταγής από ένοπλες μειονότητες ή από εξωτερικές πιέσεις. ” Αυτό είναι ένα αρκετά γνωστό γεγονός, αλλά αυτό που συχνά ξεχνιέται είναι ότι η άμεση αιτία της ομιλίας του Τρούμαν ήταν η είδηση ​​ότι οι Βρετανοί θα σταματούσαν να παρέχουν βοήθεια στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε εμπλακεί σε εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Οι Βρετανοί βοηθούσαν επίσης την Τουρκία και στην ομιλία του, ο Τρούμαν ζήτησε επίσης από το Κογκρέσο να παράσχει βοήθεια στους Τούρκους. Συνολικά, ο Τρούμαν ζήτησε από το Κογκρέσο να εγκρίνει βοήθεια 400 εκατομμυρίων δολαρίων προς την ελληνική και την τουρκική κυβέρνηση και να εξουσιοδοτήσει την αποστολή στρατιωτικού προσωπικού και εξοπλισμού των ΗΠΑ στην περιοχή.

Στη συνέχεια, τον Μάιο, μετά την ανακοίνωση του Δόγματος Τρούμαν, οι New York Times ανέφεραν ότι ο Πατριάρχης Μάξιμος έπαθε «οξεία νευρική κρίση» και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηναγόρας ονομάστηκε ως ο κύριος υποψήφιος για να τον διαδεχθεί. Το ενδιαφέρον των αξιωματούχων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών για το θέμα δεν πέρασε απαρατήρητο από τους  Times , οι οποίοι έγραψαν :  «Καμία επίσημη υποστήριξη του Αρχιεπισκόπου Αθηναγόρα δεν έχει εκφραστεί από τους Αμερικανούς, αν και η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών παρακολουθεί τον αγώνα». Οι  Times πρόσθεσε, «Οι Τούρκοι καλούν τον Αρχιεπίσκοπο τον ανεπίσημο πρεσβευτή της Τουρκίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, τόσο εγκάρδιες είναι οι σχέσεις του με την τουρκική κυβέρνηση… Η ελληνική κυβέρνηση είναι ευνοϊκή για τον Αρχιεπίσκοπο Αθηναγόρα, αλλά είναι απρόθυμη να αφήσει έναν τόσο αποτελεσματικό απεσταλμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους πλούσιους συνεισφέροντες στους ελληνικούς σκοπούς».

Ο Αθηναγόρας, λοιπόν, ήταν η τέλεια λύση στο Πατριαρχικό πρόβλημα: ευνοήθηκε από τις ΗΠΑ, την Τουρκία και την Ελλάδα. Ο Πατριάρχης Μάξιμος τελικά παραιτήθηκε τον Οκτώβριο του 1948, μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη θητεία 32 μηνών ως Πατριάρχης. Ο στρατηγός Τζορτζ Μάρσαλ, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, άσκησε προσωπικά πιέσεις ώστε ο Αθηναγόρας να γίνει ο επόμενος Οικουμενικός Πατριάρχης. Ο ισχυρός Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας Σπύρος Σκούρας, τον οποίο συμβουλεύτηκε ο Μάρσαλ κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, έγραψε: «Ο στρατηγός Μάρσαλ, υπό την ιδιότητά του ως Υπουργού Εξωτερικών, δεν δίστασε να υποστηρίξει τον Παναγιώτατο και χάρη κυρίως στις προσπάθειες και την επιρροή του, αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος. να εκλέξει τον Αρχιεπίσκοπο Αθηναγόρα ως Πατριάρχη και η τουρκική κυβέρνηση συμφώνησε στην εκλογή του».

Μετά την εκλογή του, αλλά πριν φύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Αθηναγόρας συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Τρούμαν. Ίσως σε αυτή τη συνάντηση ο Τρούμαν προσφέρθηκε να αφήσει τον Αθηναγόρα να πετάξει στην Κωνσταντινούπολη με ένα αεροπλάνο που παρείχε η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Έχει αναφερθεί ευρέως ότι αυτό ήταν στην πραγματικότητα το προεδρικό αεροπλάνο, το οποίο είχε το άβολο όνομα «Η Ιερή Αγελάδα». Άλλες αναφορές είναι ότι το αεροπλάνο ήταν απλώς ένα αμερικανικό στρατιωτικό αεροπλάνο, όχι το προεδρικό. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Αθηναγόρας και Αμερική ευθυγραμμίστηκαν.

Αυτή η στρατηγική συμμαχία σφυρηλατήθηκε στα χρόνια του Αθηναγόρα ως Αρχιεπισκόπου Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Αλλά για τον Αθηναγόρα, τουλάχιστον, η σχέση ήταν πολύ περισσότερο από στρατηγική. Η αγάπη του για την Αμερική ήταν βαθιά, ακόμη και παθιασμένη. Το 1953, ο Πρόξενος των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη έγραψε για μια επίσκεψη με τον Αθηναγόρα, «ο Πατριάρχης αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου του για να εκφράσει την αγάπη και τον θαυμασμό του για τις Ηνωμένες Πολιτείες και όλα όσα αντιπροσωπεύει η χώρα μας. Έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής που είχε θέσει για τον εαυτό του ως Πατριάρχη ήταν η προώθηση των αμερικανικών ιδεωδών. Οι εκφράσεις του θαυμασμού του για τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μερικές φορές τόσο ασυγκράτητες που έγιναν σχεδόν ντροπιαστικές».

Προσφορά Κορανίου υπό Ορθοδόξων Ιεραρχών!

 

Ποῖον ἀντίκτυπον ἔχουν αἱ μειοδοτικαὶ πράξεις εἰς τὴν εὐαίσθητον Θρᾴκην;

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΟΡΑΝΙΟΥ ΥΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ!

Οὐδεὶς μουσουλμάνος ἢ ἀλλόθρησκος διενοήθη ποτὲ ὅσα Πατριάρχαι πράττουν, προκειμένου νὰ μὴ διωχθοῦν καὶ ἀπολέσουν τὴν θέσιν των ἀπὸ τὰς τοπικάς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας.

Γράφει ὁ Ἁγιορείτης Μοναχός Βλάσιος

Ἀπὸ τὸν καιρὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων μέχρι τῆς σήμερον, δὲν ἀκούσθηκε ποτὲ ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νὰ δίνουν ὡς δῶρον, σὲ Μουσουλμάνους – Μωαμεθανούς, τὸ Κοράνιον. Αὐτὸ τὸ ἀσεβὲς φαινόμενον καὶ σύστημα ἤρχισεν, ὡς δείχνουν ἱστορικὰ στοιχεῖα, κατὰ τὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰώνα.

Πρῶτος, ποὺ ἔδωσε Κοράνιον, φαίνεται νὰ εἶναι ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Διόδωρος Α΄, ὅταν ἐπισκέφθηκε Τοῦρκον πολιτικόν, στὴν Τουρκίαν, (ἄν δὲν κάνω λάθος στὴν χρονολογία) τὸ 1986. Δεύτερος φαίνεται νὰ εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖ­ος Α΄, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὸν Πρόεδρο τῆς «COCA -COLA”, στὴν Ἀμερική, Μούχταρ καὶ τὴν σύζυγόν του Δάφνη, ἀρχές τοῦ 21οῦ αἰώνα. Ὁ αὐτὸς Πατριάρχης σὲ δηλώσεις του στὸ νησὶ Κῶ τὸ Φθινόπωρο τοῦ 2022, εἶπεν ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἔχει τυπώσει Κοράνια σὲ εἰδικὴν ἔκδοσιν. Μετέπειτα μιμήθηκαν τοὺς ὡς ἄνω Πατριάρχες καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος Β΄, καὶ ὁ τῶν Ἱεροσολύμων  Θεόφιλος Α΄, ποὺ ἔχουν δώσει καὶ αὐτοὶ Κοράνια καὶ ρητὰ ἀπὸ τὸ Κοράνιον σὲ πλακέττες, σὲ Μουσουλμάνους Πολιτικούς καὶ ἄλλα ὑψηλὰ πρόσωπα.

Φαίνεται οἱ ὡς ἄνω νὰ ὑποκινήθηκαν ἀπὸ ἀόρατους ὑποκινητὲς τῶν Σκοτεινῶν Δυνάμεων, ποὺ θέλουν νὰ μειώσουν καὶ ἐξαφανίσουν τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν οἰκουμένην. Ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὰ ὀνόματά τους δὲν εἶναι γεγραμμένα στὴν Βίβλον τῆς Ζωῆς. Καὶ τὰ 3 Πατριαρχεῖα εὑρισκόμενα δυσ­τυχῶς σὲ μουσουλμανικὰ μωαμεθανικὰ κράτη καὶ τὸ ἕνα ἐξ αὐτῶν στὸ Ἑβραϊκὸ Ἰσραήλ, ὅπου ἡ ὕπαρξις καὶ διατήρησις τῶν Πατριαρχείων αὐτῶν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς Κυβερνήσεις αὐτῶν τῶν χωρῶν καὶ κρατῶν ἔκαμαν ὑποχωρήσεις, γιὰ νὰ μὴ διωχθοῦν.

Ὅμως, οὐδεὶς ποτὲ μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ ἠκούσθη ὅτι ἔδωσε Κοράνιον σὲ μωαμεθανὸ – μουσουλμάνο, οὐδεὶς Προτεστάντης, οὔτε καὶ Ρωμαιοκαθολικός, οὔτε καὶ Πεντηκοστιανός, οὔτε ὁποιοσδήποτε ἄλλος αἱρετικός, ἔχει δώσει Κοράνιον ὡς δῶρον σὲ ἄνθρωπον τοῦ Ἰσλάμ.

Μόνον Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες ἔχουν κάμει τοῦτο, γιὰ νὰ διατηρήσουν τὰ ἑλληνογενῆ καὶ πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα τους. Οἱ θρόνοι, δυστυχῶς, διατηροῦνται σήμερα, μὲ τὴν ὑποταγὴν στὸν Οἰκουμενισμόν! Ἔχει λεχθῆ ὅτι καὶ ὁ Μαρωνείας Παντελεήμων (Κομοτινῆς) ἔχει δώσει Κοράνιον σὲ Μουφτή. Ὅμως ὁ ἴδιος ἀπολογούμενος εἶπε: «Δὲν ἔδωσα ἐγὼ Κοράνιο, ἀλλ’ ὁ Μουφτὴς ἔδωσε σὲ μένα Κοράνιο». Δὲν ἀκούσθηκε ὅμως ποτέ; εἴτε Μουφτής, εἴτε Δερβίσης, εἴτε Χότζας, εἴτε ἀκόμα καὶ ἁπλὸς μωαμεθανὸς – μουσουλμάνος, νὰ ἔδωσε ποτὲ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ σὲ Χριστιανόν!

Γιὰ φαντασθεῖτε, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ποὺ κήρυτταν τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἔδιναν καὶ χειρόγραφα εἰδωλολατρικὰ τοῦ Δωδεκαθέου καὶ τῶν ἄλλων ψευδοθεῶν ὡς δῶρα στοὺς Εἰδωλολάτρες. Ἔτσι, ὅτι ἔκτιζαν θὰ τὸ χαλοῦσαν. Ἡ προσφορὰ Κορανίου σὲ μωαμεθανοὺς καταργεῖ τὴν ἱεραποστολὴν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἐξ ἄλλου, ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἀποδέχεται τὸ Κοράνιον. Εἶναι τὸ «ἄλλο Εὐαγγέλιο», ποὺ ἀναθεμάτισεν ὁ Ἀπόστολος Παῦ­λος στὴν πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολήν του. Ἐξ ἄλλου τὸ ἔγραψεν ἕνας Ψευδοπροφήτης ὁ Μωάμεθ. Καὶ ἐνῷ μαρτυρεῖ διὰ τὸν Χριστὸν ὅτι «εἶναι Προφήτης καὶ Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ (Ἀλλάχ)», ἀπὸ τὴν ἄλλην ἀρνεῖται τὴν θεότητά του καὶ ἀπορρίπτει καὶ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι εἶναι Υἱὸς τοῦ Πατρός, Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ οὔτε ὁμολογεῖ βάπτισμα (στὴν Ἁγίαν Τριάδα) εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ἄνθρωπος χωρὶς φῶς, δὲν μπορεῖ νὰ μεταδώσει φῶς σὲ ἄλλους ἀνθρώπους.

Μετὰ τὴν μειοδοτικὴν αὐτὴν τακτικὴν κάποιων Ἱεραρχῶν νὰ δίνουν Κοράνια σὲ μωαμεθανούς, ξεθάρρεψαν καὶ κάποιοι «ζηλωτὲς» μωαμεθανοὶ καὶ τοιχοκόλλησαν πρὶν τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2022, σὲ ναούς, μαγαζιά, καταστήματα καὶ ἴσως καὶ σὲ σπίτια, Ἑλλήνων Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων Ξάνθης καὶ Κομοτινῆς, φυλλάδια στὰ Ἑλληνικὰ ποὺ καλοῦσαν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ «διαβάσουν τὸ Κοράνιο»!  Ἂν καὶ πολλοὶ Θράκες Ἕλληνες ὑποπτέφθηκαν, ὅτι ἡ ἐνέργεια αὐτὴ πιθανὸν νὰ ὑποκινήθηκε ἀπὸ Τούρκους τῆς Τουρκίας.

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com/2023/03/blog-post_302.html

1821 η γιορτή | μια ξενάγηση

ΧΑΙΡΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΟΛΥΦΩΤΟΝ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙΣ ΦΩΤΙΣΜΟΝ, ΧΑΙΡΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΟΛΥΡΡΥΤΟΝ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙΣ ΠΟΤΑΜΟΝ

            Μία από τις πιο ωραίες προτυπώσεις της Παναγίας στην Παλαιά Διαθήκη είναι και αυτή του οράματος του προφήτη Ιεζεκιήλ (47,1 κ.ε.), ο οποίος είδε ότι βρισκόταν στον ναό του Σολομώντος και παρατήρησε ότι από το κατώφλι του πρόναου έβγαινε νερό που σχημάτιζε ένα ρυάκι. Λίγο πιο κάτω, το νερό αυξανόταν, χωρίς να χύνονται στο ρυάκι άλλα νερά. Η αύξηση του νερού ήταν συνεχής και τελικά το ρυάκι μεταβλήθηκε σε μεγάλο ποταμό, σε ορμητικό χείμαρρο, στις όχθες του οποίου εμφανίστηκαν πολλά δέντρα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα υπέροχο φυσικό τοπίο. Ο ποταμός αυτός είναι τύπος του Χριστού και της διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Ο Κύριος προήλθε από τους Ιουδαίους, όπως το νερό πήγαζε από τον ιουδαϊκό ναό. Ενώ αρχικά η διδασκαλία Του προσέλκυσε λίγους, αργότερα προσέλκυσε περισσότερους, και τελικά, σαν μεγάλος και ορμητικός ποταμός, επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο, δίδοντας καρπούς και δέντρα, τους αγίους. Ο υμνογράφος του Ακαθίστου Ύμνου, έχοντας κατά νουν τον ποταμό αυτό, ανυμνεί την Παναγία ως αυτή που ανάβλυσε  τον "πολύρρυτον ποταμόν", αφού ανέτειλε πρώτα από αυτήν το πολύφωτον φως που φωτίζει τον κόσμο. 

            Σπουδαία είναι τα μηνύματα που πηγάζουν από αυτές τις δύο πανέμορφες αναφορές. Αν ακολουθούμε την ροή του ποταμού της πίστης στον Χριστό και το ευαγγέλιό Του, έχουμε την δυνατότητα να εμφυτευθούμε στα δέντρα της Εκκλησίας που αναφύονται στις όχθες του. Να ποτιστούμε από τον ποταμό. Να πάρουμε τις ευλογίες του: την αγάπη, την πίστη, την χαρά, την υπομονή, τον αγώνα εναντίον των παθών, την μετάνοια, την ταπείνωση, την ανάσταση. Ακόμη όμως κι αν από μόνοι μας δεν είμαστε ικανοί να ακολουθήσουμε το ρεύμα του ποταμού, αρκεί να είμαστε κοντά του. Η γη που βρίσκεται πέριξ ενός ποταμού ποτίζεται με τα νάματά του που απλώνονται υπόγεια. Αρκεί λοιπόν να είμαστε κοντά, να μην απομακρυνόμαστε σε γη άνυδρη: αυτή του εγωισμού, της πεποίθησης αποκλειστικά στις δυνάμεις μας, της αναζήτησης άλλων πηγών, άλλων φρεάτων, τα οποία και κόπο άσκοπο προϋποθέτουν και δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουν νερό που δροσίζει, ξεδιψά, γεννά καρπούς. Αν αφηνόμαστε στο φως του Χριστού, που είναι πολύφωτο, απλώνεται πολύ μακριά, και δεν μένουμε σε φώτα που μοιάζουν με λυχνάρια παραδομένα στην θύελλα του πρόσκαιρου ανέμου, τότε η καρδιά και η ύπαρξή μας θα φωτιστούν και θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας, θα δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, αυτά της  πίστης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνουμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε ό,τι καλό. Ας μην ξεχνούμε ότι αν έχεις ως βάση σου το φως του Χριστού, τότε φωτίζονται και τα ανθρώπινα.

            Στην οδό αυτή μήτρα ζωής γίνεται και για μας η Παναγία. Κατά τον Ευαγγελισμό της κατεστάθη ναός, όπως στο όραμα του Ιεζεκιήλ. Μέσα από αυτήν, μέσα από το ΝΑΙ στο θέλημα του Θεού, το αδύνατο κατέστη δυνατό. Για να γίνει όμως ναός, έζησε στον ναό. Απέκτησε ταυτότητα Θεοκεντρική. Πάλεψε με τα ανθρώπινα, με τα στοιχεία εκείνα που μοιάζουν οι μικροχαρές της ζωής, μας απομακρύνουν όμως από την μείζονα πορεία, που είναι η σχέση με τον Θεό και την αγάπη Του. Η Παναγία έζησε το μυστήριο της παρουσίας του Θεού εντός της. Συγκατένευσε και Εκείνος έγινε η ζωή της. Δεν είναι μόνο η ευγνωμοσύνη που της οφείλουμε. Είναι η προτροπή που λαμβάνουμε, μέσα από την χαρά της γιορτής της και της γιορτής όλου του κόσμου: ο Ευαγγελισμός της να είναι και δικός μας. Στις όχθες της Εκκλησίας να αφήσουμε τον εαυτό μας να ποτιστεί από την χαρά της πίστης και να καρπίσουμε σε έναν κόσμο που μοιάζει να απομακρύνεται από την Αλήθεια. Όμως, ένα δέντρο υγιές κάνει τον κόσμο να ανασαίνει. Ένας φως που γίνεται ελπίδα, λιγοστεύει το σκοτάδι. Ο καθένας μας ας διαλέξει! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

24 Μαρτίου 2023

Του Ευαγγελισμού- Δ' Χαιρετισμοί

ΠΗΓΗ:ΒΗΜΑΤΑ

Εἰς μνήμην Ἐπαμεινώνδα Πριμάλη

Ὁ Ἐπαμεινώνδας Πριμάλης γεννήθηκε τὸ ἔτος 1937 ἀπὸ τὸν Ἀθανάσιο Πριμάλη, αὐτόπτη μάρτυρα τῆς Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μὲ τὸ Πάτριο τὸ ἔτος 1925, καὶ τὴν Χρυσάνθη. Εἶχε ἑπτὰ ἀκόμα ἀδέλφια, ποὺ κατοικοῦσαν ὅλοι μαζὶ στὴν Νίκαια.

Λόγῳ τῶν δυσκολιῶν τῆς ἐποχῆς χρειάσθηκε νὰ δουλέψει ἀπὸ ἑπτὰ χρονῶν καὶ παράλληλα φοιτοῦσε στὸ σχολεῖο. Ἤθελε πολὺ νὰ σπουδάσει ἀλλὰ δὲν τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία, ὁπότε ἀπασχολήθηκε γιὰ ἕνα διάστημα σὲ ἕνα καλὸ ραφεῖο στὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ ὁ προϊστάμενός του, τὸν παρότρυνε νὰ συνεχίσει τὸ γυμνάσιο σὲ βραδινό τμῆμα, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ προχωρήσει στὸ Πανεπιστήμιο. Μὲ μεγάλο κόπο, λόγῳ παράλληλης ἐργασίας, τελείωσε τὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο τὸ ἔτος 1979. Μετέπειτα ἐργάσθηκε στὰ γραφεῖα τοῦ Ὀργανισμοῦ Λιμένος Πειραιῶς (Ο.Λ.Π.). Νυμφεύθηκε τὴν εὐλαβῆ Κωνσταντίνα καὶ ἀπέκτησαν μία θυγατέρα.

Γνώστης τῆς Βυζαντινῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς βοηθοῦσε στὸ ψαλτῆρι πολλῶν Ναῶν τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ σεβασμὸ καὶ ζῆλο. Ἔψαλλε μὲ εὐλάβεια, ταπείνωση, προσήλωση στὴν ψαλμωδία, συχνὰ μὲ δάκρυα στὰ μάτια, διότι οὐσιαστικὰ ἔψαλλε προσευχόμενος, γεγονὸς ποὺ μαζὶ μὲ τὴν γλυκιά του φωνὴ καὶ τὸ πράο ὕφος, μετέδιδε καὶ στοὺς πιστοὺς ἀκροατές του, τὴν κατάνυξη καὶ τὴν εὐλάβεια ποὺ ἔνιωθε ὁ ἴδιος, ὅταν στεκόταν στὸ ἱερὸ ἀναλόγιο.

Κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία ἀπέδιδε τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μὲ πολὺ χαρακτηριστικὸ τρόπο, ποὺ βοηθοῦσε τοὺς πιστοὺς νὰ τὸ κατανοήσουν. Ὁ ὑποδειγματικὸς τρόπος ποὺ στεκόταν καὶ ἔψαλλε στὸ ἱερὸ ἀναλόγιο, ἀποτελεῖ φωτεινὸ παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ ὅσους διακονοῦν στὰ ἀναλόγια τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἦταν μέλος τῆς «Ἑνώσεως Νέων» τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ σημαντικὴ ἐκκλησιαστικὴ δραστηριότητα, διακρινόμενος γιὰ τὸν ζῆλο καὶ τὴν προθυμία του. Διετέλεσε γραμματέας των γραφείων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (Κάνιγγος 32) γιὰ ἀρκετὰ χρόνια, μὲ προϊστάμενο τὸν ἀείμνηστο ἀγωνιστὴ Κωνσταντῖνο Κόμνιο.

Ἡ ἀγωνία του ἦταν πάντοτε ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία προσπάθησε καὶ διατηροῦσε ἀπέραντο σεβασμὸ γιὰ τὸν ἱερὸ Κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας. Συνδέθηκε μὲ μεγάλες καὶ ἅγιες μορφὲς τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, ὅπως τὸν Ἅγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, τὸν Ὅσιο Ἱερώνυμο τῆς Αἰγίνης, τὸν Μακαριστὸ Ἐπίσκοπο Μαγνησίας Χρυσόστομο (Νασλίμη) καὶ ἄλλους.

Ἦταν παρὼν κατὰ τὴν ἔλευση καὶ διαμονὴ τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Λεοντίου (Φιλίπποβιτς) τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς στὴν Ἀθήνα τὸν Μάϊο τοῦ 1962, γιὰ τὴν ἐπιτέλεση ἀρχιερατικῶν χειροτονιῶν στὴν Ἐκκλησία μας, καὶ ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιερεὺς τοῦ χάρισε Εἰκόνα μὲ ἰδιόχειρη ἀφιέρωση. Μάλιστα, ὡς πρόσωπο ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης, ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ γνώριζαν τὸ σχέδιο περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ρώσου Ἀρχιερέως καὶ μετέφερε τὴν σχετικὴ ἀλληλογραφία ἀπὸ καὶ πρὸς τὸν μεταφραστὴ γιὰ τὸ θέμα αὐτό.

Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, καὶ διότι ἦταν γνώστης ὅλων τῶν μετέπειτα ἱστορικῶν συμβάντων τῆς Ἐκκλησίας μας, θεωρεῖτο ὡς ἕνας σπάνιος φορέας τῆς ἀψευδοῦς ἱστορίας αὐτῆς.

Διέσωσε τὸ ἀρχεῖο ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων τοῦ πατέρα του Ἀθανασίου καὶ μάλιστα δημιούργησε τὸ δικό του ἐκτενέστατο ἀρχεῖο μὲ βιβλία καὶ περιοδικὰ ἐκκλησιαστικοῦ, πνευματικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιεχομένου.

Συνδέθηκε ἰδιαίτερα μὲ τὸν πνευματικό του Ἁγιορείτη Γέροντα Ἱερομ. π. Γρηγόριο Παξινό, τὸν οποῖο βαθύτατα ἐκτιμοῦσε καὶ σεβόταν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἦταν Ἐφημέριος στὸν Ἱ.Ν. Ἁγίας Σκέπης Πετραλώνων.

Ἦταν φιλο-αγιορείτης καὶ εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἅγιον Ὄρος περίπου 40 φορές. Ὀργάνωνε προσκυνήματα ἐκεῖ μὲ συναδέλφους, φίλους καὶ συγγενεῖς, προσπαθῶντας νὰ συνδέσει μὲ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας ὅσους περισσότερους ἀνθρώπους μποροῦσε.

Προσκλήθηκε τιμητικὰ στὴν Ε΄ Πανελλήνια Σύναξη Νέων τοῦ 2014, ἀπὸ τὸν Νεανικὸ Ὀρθόδοξο Σύνδεσμο στὸν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, ὅπου ἔκανε σύντομη ὁμιλία σχετικὰ μὲ τὴν δραστηριότητα τῆς «Ἑνώσεως Νέων», τῆς ὁποίας ὑπήρξε ἐνεργό μέλος στὰ δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν κατὰ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, ἀλλά καὶ γιὰ τὴν Γ΄ Ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὸ 1925 στὸν Ὑμηττό, ὡς υἱὸς τοῦ αὐτόπτη μάρτυρα Ἀθανασίου Πριμάλη. Μάλιστα, τοῦ ἐπεδόθη ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας κ. Καλλίνικο, τὸ Μετάλλιο τῆς Ἐκκλησίας μας τῆς ἐν λόγῳ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅπως καὶ ἀναμνηστικὴ ἀπεικόνιση τοῦ Θαύματος.

Τὸ 2016 ἐξέδωσε τὸ βιβλίο: «Ἀθανάσιος Ἰω. Πριμάλης ὁ Τροχιοδρομικὸς (1900-1984)» γιὰ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα του. Ἑτοίμασε καὶ ἄλλα βιβλία, τὰ ὁποῖα δὲν πρόλαβε νὰ ἐκδώσει, ὅπως γιὰ τοὺς διωγμοὺς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὴν Συνοπτικὴ Ἱστορία τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος καὶ Συλλογὴ θαυμαστῶν σημείων.

Γενικὰ ἦταν πολὺ ἀγαπητὸς σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους γιὰ τὸν χαρακτῆρα του, τὴν καλωσύνη του καὶ τὶς ἀρετές του.

Μετὰ δὲ ἀπὸ δύο χρόνια ταλαιπωρίας ἀπὸ ἀσθένεια πνευμονικῆς ἴνωσης, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του μὲ φωτεινὸ πρόσωπο στὶς 3/16-3-2023.

Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία του τελέσθηκε τὴν ἑπομένη, στὸν Ἅγιο Δημήτριο στὴν Ἀμφιάλη, ὅπου ἔψαλλε, προεξάρχοντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γεροντίου, ὁ ὁποῖος ἐκφώνησε καὶ ἐπικήδειο, μὲ τὴν συμμετοχὴ τεσσάρων Ἱερέων (π. Ἰωάννου Μουρίκη, π. Στεφάνου, π. Προκοπίου καὶ π. Χριστοφόρου). Ἐτάφη δὲ στὸ Κοιμητήριο Σχιστοῦ.

Εἴθε ὁ Κύριός μας νὰ τὸν ἀναπαύει ἐν σκηναῖς δικαίων, μετὰ τῶν προπατόρων του στὴν ἁγία Πίστη, τῶν ἀγωνιστῶν καὶ ὁμολογητῶν!

https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/%CE%BD%CE%AD%CE%B1/2118-epameinondas-primalis?fbclid=IwAR3nhLiXo8PSwsILfNw6dztKSzsG5YSuVd0nnetRUoE5xM8wJKUmQ3fxJPc

ΑΛΛΟ Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΙΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Πολλοί άσχετοι με κάθε πίστη, λένε πως τάχα θέλουν την ένωση όλων των θρησκειών:«Όλοι θέλομε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα.

Άλλο η συμφιλίωσις των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών.

Ο Χριστιανισμός επιβάλλει ν’ αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν!

Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της. Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους!

Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι αυτούς.

Αλλά τις αλήθειες Του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε.

Γιατί δεν είναι δικές σας.

Η πίστη Του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνωμε ο,τι θέλομε»!

 

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Επιστολές»)

https://paterikos.blogspot.com/2023/03/blog-post_85.htm