ΒΙΝΤΕΟΤΑΙΝΙΑ: Ἡ Συγκρητιστικἠ Αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 2019 Συνοδικὴ Ἐκδήλωσις

ΒΙΝΤΕΟΤΑΙΝΙΑ: Ἡ Συγκρητιστικἠ Αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 2019

Συνοδικὴ Ἐκδήλωσις

Ἡ Συγκρητιστικἠ Αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Οἰκουμενικὴ Κίνησις καὶ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν»
● Μέρος Α´. 1948-2018.
«Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν»
Σύναψις μιᾶς Οἰκουμενιστικῆς Διαθήκης.

● Μέρος Β´. Συγκρητισμός.
Διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμός.
Πρὸς ἕνα «Παγκόσμιο Συμβούλιο Θρησκειῶν»;

● Μέρος Γ´. Ὑψώθηκε ὁριστικὰ πλέον τὸ «τεῖχος»
μεταξὺ Γνησίας καὶ νόθου Ὀρθοδοξίας

Κείμενα προβληθείσης ταινίας

ΒΙΝΤΕΟΤΑΙΝΙΑ

ΠΗΓΗ: https://www.ecclesiagoc.gr

Ντοκιμαντέρ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΥ: ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ (ελληνική υπότιτλοι)

Το ντοκιμαντέρ «Βελιτσκόφσκυ: πορεία πέρα από τον χρόνο» ιστορεί για τον περίφημο γέροντα της εποχής του, ο οποίος έπαιξε μεγάλο ρόλο στην αναγέννηση της πνευματικής ζωής της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον XVIII-XIX αιων. – τον Όσιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ.

Ο Άγιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ (1722 – 1794) είναι γνωστός μεταφραστής των αγιοπατερικών συγγραμμάτων και της Φιλοκαλίας, αναγέννησε ξεχασμένες παραδόσεις της μοναχικής ζωής – τον ρόλο του στάρετς και κοινοβιακό καθεστώς.

Η ταινία ανοίγει την δραστηριότητα του Αγίου, ιδιαίτερα υπογραμμίζει τις σχέσεις του με το κολλυβάδικο κίνημα, γνωστό ως Φιλοκαλική αναγέννηση, επίσης διηγείται για την μεταφράσεις των αγιοπατερικών κειμένων, την οργάνωση κοινοβιακών μονών όσο στο Άγιον Όρος, τόσο στην Ρουμανία και για την μεταφραστική σχολή στην μοναστήρι Νεαμάτς.

       Στην ταινία δίνουν τα σχόλια ιστορικοί, θεολόγοι, καθώς και ηγούμενοι και μοναχοί του Αγίου Όρους και Ρουμανίας.

ΠΗΓΗ: agioritikesmnimes.blogspot.com

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1821 ΗΣΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, ΟΧΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΟΙ

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Το 1821 οι πρόγονοί μας ξεσηκώθηκαν για Ελευθερία και για απαλλαγή από τον αλλόθρησκο κατακτητή. Δεν ήταν επανάσταση ταξική ούτε γνήσιο αντίγραφο των επαναστάσεων άλλων λαών. Ήταν η κραυγή αγωνίας των Ορθοδόξων Ελλήνων, η οποία εκφράζεται χαρακτηριστικά από τα κείμενα της εποχής.

Επιλέγω τρεις χαρακτηριστικές μαρτυρίες. Μία διακήρυξη, ένα ποίημα και μία επιστολή.

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας προηγείται του Προσωρινού Νόμου της Επιδαύρου, τον οποίο συνέταξε η Α΄ Εθνοσυνέλευση. Με ημερομηνία 1.1.1822 οι πρωταγωνιστές του Αγώνος δηλώνουν:

«ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ. Το Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νομίμων Παραστατών του, εις Εθνικήν Συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων την Πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν».

Η επίκληση της Αγίας Τριάδος καταδεικνύει το πνευματικό υπόβαθρο του Αγώνος. Βεβαίως διάβαζαν αρκετοί Έλληνες τα κείμενα του Διαφωτισμού, όμως το κυρίαρχο στοιχείο στην ιδεολογία τους ήταν η Ορθόδοξη Πίστη και η συνείδηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού.

Η δεύτερη μαρτυρία είναι ένα ποίημα, το οποίο έγραψε ο Σαμιώτης αγωνιστής Γεώργιος Κλεάνθης.

«Για του Χριστού την Πίστη την Αγία

Και της Πατρίδος την Ελευθερία

Γι’ αυτά τα δύο πολεμώ

Αυτά τα δύο επιθυμώ

Κι αν δεν τα αποκτήσω

Τι μ’ ωφελεί να ζήσω;»

Σαφής ο λόγος, αδιάσειστη η μαρτυρία για τα κίνητρα των επαναστατών.

Το τρίτο κείμενο είναι μία επιστολή, την οποία έστειλε σε Ευρωπαίους διπλωμάτες, τον Δεκέμβριο του 1825 από την Γενεύη, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Τρία χρόνια μετά την παραίτησή του από την Κυβέρνηση του Τσάρου και δύο χρόνια πριν εκλεγεί Κυβερνήτης της Ελλάδος.

«Οι Έλληνες … περιεφρόνησαν υπέρ το δέον τους κινδύνους τούτους, αλλ’ η πίστις των εις τον Θεόν και εις το δίκαιον του Αγώνος των, τούς δίνει δύναμιν δια να τους αψηφούν ακόμα. Η δε πεποίθησίς των αύτη είναι τόσον αμετάβλητος όσον και η θρησκεία των. Εις την Εκκλησίαν και δια της Εκκλησίας, δεν έπαυσαν να αποτελούν χωριστήν εθνότητα, από της εποχής της υπερισχύσεως των Τούρκων. Δια της Εκκλησίας των λοιπόν και πάλιν θα σωθούν και θα το επιτύχουν ικετεύοντες εκ βάθους καρδίας τον μόνον ηγεμόνα του κόσμου, ο οποίος είναι προστάτης των» (Σαράντου Καργάκου, Η Ελληνική Επανάστασις του 1821, τόμος Γ΄, σελ. 287).

Ο κορυφαίος ευρωπαίος διπλωμάτης της εποχής εκείνης καθιστά σαφές ότι οι Έλληνες θεωρούν ηγεμόνα τους μόνο τον Θεό και διαφύλαξαν την εθνική τους ταυτότητα με τη βοήθεια της Εκκλησίας.

Οι πρωταγωνιστές του 1821 ήσαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι ουδετερόθρησκοι!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 24.3.2019

3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

Γράφετε: «Εν έτει 867 ο Φώτιος κατηγόρησε τούς Λατίνους επί πολλαίς ετεροδιδασκαλίαις»… «Μετά εικοσαετίαν όλην (εν έτει 885) ο Φώτιος έγραψε περί του πάπα Ιωάννου Η΄: «Ούτος τοίνυν ο Ιωάννης ημέτερος, ο τον νούν ανδρείος, ανδρείος δε την ευσέβειαν…». Και ερωτάτε: «Τι συνέβη κατά την διαρρεύσασαν εικοσαετίαν; Μήπως ο Ιωάννης ή άλλος τις κατεδίκασε την περί του FILIOQUE διδασκαλίαν; Ουχί βεβαίως!» Και συνεχίζετε: «Ο Ιωάννης εδέχθη μεν «διά των αντιπροσώπων αυτού) εν τη Κων/πόλει Συνόδω του 879 το σύμβολον άνευ της προσθήκης, αλλ’ ουδαμώς προέβη περαιτέρω, ήτοι εις καταδίκην της περί FILIOQUE διδασκαλίας, ήτις ήτο ήδη διαδεδομένη εν τη Δυτική Εκκλησία. Απεδέχετο και αυτός την διδασκαλίαν ταύτην  ή απλώς ηνείχετο αυτήν; Ό,τι και αν συνέβαινε δεν θα έπρεπε (κατά σε τον μη δεχόμενον οικονομίαν εις τα δογματικά θέματα), ο Φώτιος να έχη κοινωνίαν μετ’ αυτού».

Α π ά ν τ η σ ι ς :  Εν πρώτοις, εν τη Συνόδω του 879 δεν εγένετο απλώς  α π ο δ ο χ ή   του ακαινοτομήτου Συμβόλου της Πίστεως υπό των αντιπροσώπων του Πάπα, ως γράφετε, αλλά κάτι πολύ σπουδαιότερον. Α ν α θ ε μ α τ ί σ θ η   πας ο μη δεχόμενος τούτο ακαινοτόμητον! Ιδού τι είπον:

«Εάν τις δε νεωτεριστής άλλην ομολογίαν συντάξη παρά την ιεράν ταύτην και προτείνη αυτήν τοις πιστοίς ή τοις κατηχουμένοις βαρβάροις, τούτον ημείς κληρικόν μεν όντα καθαιρούμεν, λαϊκόν δε αναθεματίζομεν κατά τα θεσπίσματα της Συνόδου ταύτης». Και πάντες οι σύνεδροι εβόησον: «Αναθεματίζομεν ούν τον μη πιστεύοντα τον αυτόν τρόπον».

Δεδομένου δε ότι η Σύνοδος αύτη εξεπροσώπει την σύνολον  Ο ι κ ο υ μ ε ν ι κ ή ν   Εκκλησίαν, αυτονόητον τυγχάνει ότι παραχρήμα ανεθεματίζοντο πάντες οι επόσκοποι του Πάπα Ιωάννου του Η΄ή τινος ετέρου οι οποίοι εκήρυττον ή θα ετόλμων την εισαγωγήν του FILIOQUE.

Η απόφασις αύτη ήτο  Ο ι κ ο υ μ ε ν ι κ ο ύ  χαρακτήρος και υποχρεώσεως. Συνεπώς, δεν εχρειάζετο ιδιαιτέρα υπό του Πάπα Ιωάνου καταδίκη. Πας καινοτομών είχε καταδικασθή εν τη Συνόδω του 879 ήτις επέτυχε και την επανένωσιν Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας.

Πλήν των ανωτέρω, υποχρεούμαι να σημειώσω, ότι ο Ρώμης ουδέποτε πρό του 1014 είχε δεχθή το FILIOQUE. Μόλις τότε υπέκυψε, κατόπιν ασκηθείσης βίας εκ μέρους του Αυτοκράτορος Φρειδερίκου ΙΙ, και εδέχθη τούτο.

Και κάτι σπουδαιότερον: Ο ανατολικός κόσμος (Βυζάντιον) τω 867 το πρώτον επληροφορήθη διά της εγκυκλίου του Φωτίου την  αίρεσιν του FILIOQUE, καίτοι από του 589 ήρξατο εν τη Δύσει εμφανιζομένη.

Εφ’ όσον δε έβλεπε κατόπιν, εν τη Συνόδω του 879 τον αναθεματισμόν παντός καινοτομούντος, πως ήτο δυνατόν να διακόψη την κοινωνίαν με τον Ρώμης την στιγμήν κατά την οποίαν εκείνος μεν δεν το είχε δεχθή οι δε υπ’ αυτόν επίσκοποι  τ ι   ε π ρ έ σ β ε υ ε ν  έκαστος επ’ αυτού ήτο άγνωστον διά τους Ανατολικούς; Γράφω άγνωστον, διότι καίτοι επί 300 σχεδόν έτη εκυοφορείτο εν τη Δύσει, η Ανατολή (Βυζάντιον) εν τούτοις το ηγνόει.

Κατά συνέπειαν το βάρος της υποθέσεως δεν κείται εις το εάν κατεδίκασε ή όχι ο πάπας Ιωάννης την διδασκαλίαν περί FILIOQUE, αλλά   κ α τ ά   π ό σ ο ν   ε γ ν ώ ρ ζ ε   τ α ύ τ η ν   υ π ά ρ χ ο υ σ α ν   ε ν   τ η   Δ ύ σ ε ι   ο   Φ ώ τ ι ο ς   (εννοείτε μετά την Σύνοδον του 879).

Ιδού η κλείς της οικονομίας η οποία τοσούτον σας εσκανδάλισε…

Αναφορικώς με την επιστολήν του πάπα Ιωάννου του Η΄ όστις επιτίθεται δι’ αυτής σφοδρώς κατά των εισαγαγόντων το FILIOQUE επισκόπων του, και την οποίαν εχαρακτηρίσατε ως   ν ό θ ο ν,  ερωτώμεν:

Πόθεν ηρύσθητε την πληροφορίαν της νοθείας; Βεβαίως δι’ ημάς είναι  α δ ι ά φ ο ρ ο ν   διότι και δι’ ετέρας οδού απεδείξαμεν ως υγιά την ορθόδοξον θέσιν του Μ. Φωτίου έναντι του πάπα Ιωάννου Η΄. Εάν όμως αι πηγαί σας ψεύδωνται,  πράγμα όπερ ημείς πιστεύομεν, πρέπει να παύσουν την εκροήν των «θολερών υδάτων» ώστε οι διψώντες να πίνουν ακινδύνως…

Υπέρ της γνησιότητος της επιστολής τάσσονται οι εξής:

1)Τα «πρακτικά των Συνόδων» εκδ. 1761, Τόμου Β΄σελ. 928, 974.

2) Ο ημέτερος Νικηφόρος Θεοτόκης εν τω έργω του «Απόκρισις…», εκδ. Χάλλης 1775, σελ. 31, εκδ. Αθηνών 1892, σελ. 30.

3)Ο καθολικός ιστορικός π. FLEURY εν τη Εκκλ. αυτού Ιστορία, VOL. 11, Ρ. 438-9.

4)Ο Αδάμ Ζοιρνικάβιος εν τω απαραμίλλω έργω «ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ», Πετρούπολις, 1797, ένθα εν τω Α΄τόμω σελ. 456-7 παραθέτει ολόκληρον την επιστολήν επικροτών μυρίαις αποδείξεσι την γνησιότητά της και καταλήγων: «… και του λοιπού τοις Ποντιφικίοις τον τηλικούτον δοκόν απ’ οφθαλμών εξελέσθαι μη είναι ράδιον».

5)Ο επίσης καθολικός ιστορικός π. GUETTEE, όστις μάλιστα επιτίθεται τοις εθέλουσιν ως νόθον ταύτην δυτικοίς συναδέλφοις του σφοδρώς. (όρα «THE PAPACY» N. YORK, 1866, Ρ. 337-8).

6)Ο χειρόγραφος κώδιξ υπ’ αριθμ. 147 της Ι.Μ. Διονυσίου εν Αγίω Όρει του έτους 1369.

7)Τέλος ο Άγιος Νεκτάριος διά πολλων μαρτυριών υπερασπίζει την γνησιότητα αυτής, εν τω έργω του: «Περί των αιτίων του Σχίσματος», Αθήναι 1911, Τόμος Α΄ , σελ. 286 εξ.

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.  3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121) 1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι. 22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’
«ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

«Καθαρή γενοκτονία»: Πάνω από 6.000 Νιγηριανοί χριστιανοί νεκροί

Εκκλησιαστικοί ηγέτες στη Νιγηρία δηλώνουν ότι οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν «καθαρή γενοκτονία» καθώς 6.000 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, έχουν δολοφονηθεί από ριζοσπάστες από τον Ιανουάριο.

«Αυτό που συμβαίνει στην πολιτεία Plateau και σε άλλα μέρη στη Νιγηρία είναι καθαρή γενοκτονία και πρέπει να σταματήσει αμέσως», δήλωσε  ο Χριστιανικός Σύλλογος της Νιγηρίας και οι ηγέτες των θρησκευτικών εκκλησιών στο Plateau State.

«Πάνω από 6.000 άτομα, κυρίως παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι, έχουν σκοτωθεί σε νυχτερινές επιδρομές από ένοπλους Fulani», συμπληρώνουν.  Με δελτίο τύπου μάλιστα υποστηρίζουν ότι η διεθνής κοινότητα και τα Ηνωμένα Έθνη οφείλουν να παρέμβουν προτού το φαινόμενο εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες.

Παρόλο που ορισμένα διεθνή μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να χαρακτηρίσουν τις δολοφονίες ως εμφύλια σύγκρουση μεταξύ κοινοτικών ομάδων, οι ηγέτες των εκκλησιών, μαζί με μεγάλες ομάδες ελέγχου των διωγμών όπως  η Open Doors USA και η International Christian Concern υποστηρίζουν ότι οι Χριστιανοί αποτελούν σκόπιμο στόχο.  Αξιοσημείωτο είναι ότι πρόσφατα το εν λόγω ζήτημα κοινοποίησε και το ελληνορθόδοξο πατριαρχείο Αλεξανδρείας. με σκοπό να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.

ΠΗΓΗ:/www.orthodoxianewsagency.gr

«Γυναίκα- Χριστιανή»: Ο πλέον διωκόμενος άνθρωπος

Γυναίκα- Χριστιανή: ο πλέον διωκόμενος άνθρωπος στον πλανήτη: Το να είσαι γυναίκα σε μερικές χώρες του πλανήτη, σε εντάσσει ευθύς εξ αρχής σε μία δεινή κατάσταση. Το να είσαι παράλληλα Χριστιανή σημαίνει ότι απειλείται η σωματική σου ακεραιότητα, η αξιοπρέπειά σου ακόμα και η ζωή σου.

Τραγικά, είναι τα παραδείγματα των διώξεων και των καταστροφικών επιπτώσεων στις ιστορίες γυναικών που καταγράφονται από την opendoorsusα.org

Στη τελευταία της έκθεση καταδεικνύει την τραγική πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζουν χριστιανές γυναίκες και κορίτσια σε χώρες όπου οι Χριστιανοί διώκονται όχι μόνο για την πίστη τους, αλλά και το φύλο τους.

Το 59% των ερωτηθέντων σε 50 χώρες τονίζουν ότι οι σεξουαλικές επιθέσεις είναι συχνό χαρακτηριστικό των θρησκευτικών διώξεων και το 47% δηλώνει ότι τα κρούσματα βιασμών σχετίζονται με την διπλή ταυτότητα: αυτή της χριστιανής και της γυναίκας.

Οι Χριστιανές που δεν φορούν όπως οι μουσουλμάνες μαντήλα, αναγνωρίζονται εύκολα και αμέσως, και μπορούν να δεχθούν παρενόχληση στο δρόμο.

Περίπου το 35% των 50 χωρών που ερωτήθηκαν ανέφεραν αναγκαστικά το διαζύγιο. και το 31% των ερωτηθέντων χωρών ανέφεραν άρνηση φύλαξης παιδιών για χριστιανές γυναίκες. Πενήντα επτά τοις εκατό ανέφεραν εξαναγκασμένο γάμο ως μέσο για να διώξουν τις χριστιανικές γυναίκες

Το 55% αναγκάστηκαν να παντρευτούν προκειμένου να ελεγχθεί η χριστιανική τους πίστη από τον νέο σύζυγο.
Οι διώκτες εκμεταλλεύονται όλα τα τρωτά σημεία μιας γυναίκας: έλλειψη εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης, καταναγκαστικό διαζύγιο, απαγόρευση ταξιδιών, εμπορία, φυλάκιση σε ψυχιατρική μονάδα, αναγκαστικές αμβλώσεις ή αντισύλληψη, άρνηση πρόσβασης στην εργασία και έλλειψη της επιλογής να παντρευτεί κάποιον παρόμοιας πίστης. Για κάποιον που ανήκει σε δύο μειονοτικές ομάδες, τα τρωτά σημεία μπορούν να κάνουν τη ζωή διπλά δύσκολη, ακόμη και θανατηφόρα.

Η έρευνα έδειξε επίσης ότι οι Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες βιώνουν διώξεις με πολύ διαφορετικούς τρόπους.  Ειδικότερα, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν περισσότερη σωματική βία από τους άνδρες.

Για παράδειγμα, οι χριστιανικοί άνδρες υπόκεινται συχνά σε πιέσεις που σχετίζονται με την εργασία, στρατολόγηση και μη σεξουαλική σωματική βία, ενώ οι χριστιανικές γυναίκες υποβάλλοντα συχνότερα σε καταναγκαστικό γάμο, βιασμό και σε άλλες μορφές σεξουαλικής βίας.

Και σε αυτά δεν υπάρχει ούτε καν ο σεβασμός της ηλικίας, καθώς ακόμα και μικρά κορίτσια δέχονται τέτοιες επιθέσεις

Απομόνωση

Οι διώκτες επιχειρούν να απομονώσουν τις γυναίκες και τις έφηβες από την χριστιανική κοινότητα. Συχνά τις απαγάγουν και τις εξανγκάζουν σε γάμους με μη Χριστιανό.

Οι καταναγκαστικοί αυτοί γάμοι πετυχαίνουν αρκετούς στόχους:

παντρεμένη με έναν Μουσουλμάνο για παράδειγμα, αυτές οι γυναίκες δεν θα δημιουργήσσουν μια χριστιανική οικογένεια και επιπλέον δεν θα έχουν επιαφή με την δική τους χριστιανική οικογένεια.

ΠΗΓΗ: https://www.orthodoxianewsagency.gr

Άγιον Όρος. Έκτη ταινία : " Ιερά Μονή Ζωγράφου". Παραγωγή: "Μιρ Πρικλιο...

Η εμφάνιση του φωτός

Η δεύτερη θεωρία του φωτός που αξιώθηκε να δεχθή ο νεαρός τότε δόκιμος όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, σε ηλικία 28 ετών, συνέβη το 977 σ’ ένα κελλί της μονής του Στουδίου, στην Κωνσταντινούπολι.

Το βράδυ μιάς κοπιαστικής ημέρας ο γέροντάς του όσιος Συμεών ο Ευλαβής, βλέποντάς τον να μην τρώη και να μην πίνη τίποτε, του είπε:

-Γνώριζε, τέκνο μου, ότι ούτε με τη νηστεία ούτε με την αγρυπνία ούτε με την κακοπάθεια ούτε με καμμιά άλλη αρετή ευχαριστείται τόσο ο Θεός, όσο με την ταπεινή και απλοϊκή και καλοπροαίρετη ψυχή.

Ο υποτακτικός έπεσε με πολλή ταπείνωσι στα πόδια του και συντετριμμένος παρακάλεσε:

-Ευχήσου για μένα, άγιε του Θεού, για να βρώ έλεος με τη μεσιτεία σου. Εγώ δεν έχω κανένα από τα καλά που είπες, παρά μονο πλήθη αμαρτιών, τις οποίες και συ γνωρίζεις.

Συγκινημένος ο γέροντας τον διέταξε να σηκωθή από το έδαφος και να πάη να κοιμηθή λέγοντας μόνο το Τρισάγιο.

«Μόλις άρχισα το Τρισάγιο, περιγράφει ο όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, θυμήθηκα τα λόγια του αγίου και άρχισα να δακρύζω και να νιώθω χαρά και ευροσύνη. Και τότε ένα δυνατό φως έλαμψε και μ’ άφησε εκστατικό! Έχασα την αίσθηση του τόπου και του χρόνου. Λησμόνησα ποιος ήμουν. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι φώναζα το «Κύριε, ελέησον». Ποιος όμως στην κατάστασι αυτή κινούσε τη γλώσσα μου σε επίκλησι, δεν γνωρίζω. Ο Θεός το γνωρίζει. Δεν γνωρίζω ακόμη εάν με το σώμα είτε χωρίς το σώμα βρέθηκα σ’ αυτό το φώς. Ο Θεός το γνωρίζει… Ένιωσα να ελευθερώνωμαι από το ψυχικό μου σκοτάδι και το γήϊνο φρόνημα, τη ραθυμία, τη νάρκωσι, τον κόπο και το βάρος του φθαρτού σώματος. Ένιωσα γλυκύτητα και πνευματική ηδονή που ξεπερνά κάθε απόλαυσι των αισθητών… Σε λίγο όμως άρχισε σιγά-σιγά να μετριάζεται το άπλετο εκείνο φώς, κατά κάποιο τρόπο να περιορίζεται και να συστέλλεται και να σβήνη… Καθώς εγώ συνειδητοποιούσα την απομάκρυνσί του, άρχισα να κυριεύωμαι από μια θλίψι. Σφοδρή οδύνη άναψε σαν φωτιά στην καρδιά μου με την απώλεια της γλυκύτατης θέας του ακτίστου φωτός».

(Όσιος Συμεών ι νέος Θεολόγος)

ΠΗΓΗ: «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι» τόμος β’

Ιερά Μονή Παρακλήτου

2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.

2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.

Μετά μεγάλης συγκινήσεως γράφετε: «Αι, λοιπόν, αγαπητέ π. Θεοδώρητε, σε πληροφορώ ότι  σ ή μ ε ρ ο ν   πιστεύω ότι ούτε 6-7 φιλαθηναγορικούς Επισκόπους έχει η Εκκλησία της Ελλάδος»!

Συμπεραίνετε δε τ’ ανωτέρω, διότι και ο καθ’ υμάς πρώην φιλαθηναγορικός Επίσκοπος Καβάλας έγραψεν άρθρον εν τω οποίω καλεί εις την τάξιν τον Οικουμενικόν. Επ’ αυτών έχω να παρατηρήσω τα εξής:

Και προς ημάς τους Αγιορείτας έγραψεν ο Πατριάρχης επιστολήν υπό ημερομηνίαν 28.8.1968, δι’ ης προσεπάθει να καθησυχάση τους ετοίμους να παύσουν το μνημόσυνόν του και δικαιολογηθή συγχρόνως προς τους ήδη αποκόψαντας τούτο. Μεταξύ άλλων εσημείου:

«Πρόγραμμα ημών και της Εκκλησίας υπάρχει το εξής:

Α)Διατήρησις  α λ ώ β η τ ο ς   της Δογματικής διδασκαλίας και της Ι. Παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του ευσεβούς ημών Γένους.

Β)Διαπραγματεύσεις, επί της βάσεως ταύτης, σχέσεων μετά των άλλων Εκκλησιών.

Γ)Εξυπηρέτησις του Αγίου Όρους εν παντί.  Δ ε ν   υ π ά ρ χ ε ι   α π ό δ ε ι ξ ι ς   ε κ φ υ γ ή ς   η μ ώ ν   ε κ   τ ω ν   δ ύ ο   π ρ ώ τ ω ν   σ η μ ε ί ω ν   κ α ι   ε ι σ ό δ ο υ   ε ι ς   ά λ λ η ν   λ ε ω φ ό ρ ο ν…».

Φρονείτε, λοιπόν, ότι έπρεπε να πιστεύσωμεν την «Ορθοδόξον» γραμμήν του και να ειρηνεύωμεν από τους λόγους της «εστεμμένης» υποκρισίας; Ιδού ο Μ. Βασίλειος πως θα εχαρακτήριζε την ανωτέρω πράξιν και τα αποτελέσματά της: «Αμφίβολος η πίστις, άγνοια κατακέχυται των ψυχών, διά το μιμείσθαι την αλήθειαν,  τ ο υ ς   δ ο λ ο ύ ν τ α ς   τ ο ν   λ ό γ ο ν   ε ν   κ α κ ο υ ρ γ ί α» (επιστ.90^η).

Αλλ’ αν δεν είναι η ανωτέρω δήλωσις ενδεικτική της υποκριτικής του Οικουμενικού πορείας, ιδού και έτερον δείγμα. «Να μη δεχθήτε ουδέ εφ’ εκατοστόν την μετάθεσιν έστω και μιάς ι. εικόνος. Πάντα εν τη ορθοδοξία έχουσι τεθή καλώς». Ταύτα, περίπου, ετόνισε επί τη εορτή της χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους τω 1963 απευθυνόμενος προς τους Προϊσταμένους και πάντας τους επισήμους του Ιερού ημών Τόπου!

Ακριβώς διά τούτο ετόνισα και εν τη πρώτη προς υμάς αποκρίσει μου, ότι   ο ι   λ ό γ ο ι   δεν έχουσι πλέον σημασίαν όσον τα έργα!

Και οι μασόνοι μετέχουν της Λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας, αυτό όμως δεν σημαίνει   ό τ ι   π ρ έ π ε ι   να θεωρώνται Ορθόδοξοι!

Εδόθησαν δε πολλαί ευκαιρίαι, ιδιαίτατα από το 1964 και εξής, ώστε να εκδηλωθή η ορθοδοξία εκάστου εξ ημών… Τις όμως αντέδρασεν, ως απήτει η θέσις του, είτε μεμονωμένως είτε ως σύνολον Συνοδικόν κ.λ.π.;

Αλλ’ αν δεν «παρατηρούνται βράχοι, ως έγραφον, διότι όντως δεινή η εποχή μας και μεστή μετριότητος, ας παύσουν να μας σκανδαλίζουν με καταστάσεις και Διατάγματα. Υπομνήματα και Νόμους περί Αποστολικής Διακονίας, Μετοχικών Ταμείων και ποικίλων… Οφφικίων, την στιγμήν που ο εχθρός έχει σαρώσει κάθε γραμμήν του μετώπου!!.»

Αυτή είναι, πανοσιολογιώτατε, η πικρά αλήθεια, πάντα δε τα λοιπά αποτελούν δικαιολογίας και ουδέν έτερον. Το κυκλοφορήσαν δε κείμενον του Αγίου Καβάλας σας διαβεβαιώ ότι, όχι μόνον δεν θα συνεκίνησε τον Οικουμενικόν, αλλά θα του προκάλεσε αντιθέτως πολλήν την θυμηδίαν επί τη αφελότητι του ελέγχοντος «τας υπερμέτρους σπουδάς» του, την στιγμήν της «γυμνή τη κεφαλή» κηρυττομένης αιρέσεως!!...

Πιθανόν, δια του ανωτέρω άρθρου να ηθέλησεν ο Σεβασμιώτατος να μεταστή εκ της θέσεως του «φιλαθηναγορικού», μέχρις όμως να εγγίση τα «όρια» της ορθοδόξου μαχητικότητος, όντως «πολλή η οδός» και «η ημέρα κέκλινεν…».

Την ανωτέρω παράγραφον 2 δεν αναδημοσίευσεν εις «Τα δύο άκρα» ο π. Επ., ασφαλώς διότι είδεν πόσον είχε πέσει έξω στις εκτιμήσεις του διά τον επίσκοπον Καβάλας. Ούτος ουδόλως εθεώρει ως κακοδοξούντας ή καν αντιπαραδισιακούς τον Αθηναγόραν και Δημήτριον. Αντιθέτως, ελθών ως πατριαρχικός έξαρχος εν Αγίω Όρει τω 1972 δια το θέμα της «ζηλωτικής» Μονής Εσφιγμένου, απεκάλεσε τους αντιδρώντας πατέρας «αντιπαραδοσιακούς, απειθάρχους, αντάρτας, αναρχικούς» κ.λ.π.

Εν συνεχεία υπεστήριξεν Αθηναγόραν και Δημήτριον ειπών: «Τολμάτε να ομιλήσετε περί αιρετικού πατριάρχου και περί άλλου ως ακολουθούντος τας γραμμάς του και θέτοντες εν αμφιβόλω την Ορθοδοξίαν του». (Εννοεί τον Δημήτριον, τον οποίον διεκήρυξε στην κοινότητα ως «Πατριάρχην συντηριητικών αρχών με απολύτως ορθόδοξον φρόνημα και πατερικήν γραμμήν»! Και συνεχίζει: «Όσο αφορά το αείμνηστον εν πατριάρχας Αθηναγόραν πρέπει να γνωρίζετε ότι η Εκκλησία ουδέποτε εχαρακτήρισε ως αιρετίζοντα (sic) πρόσωπόν τι χωρίς να τεθή υπό κατηγορίαν και να απολογηθή ούτος.» (sic). Ποία τοπική Σύνοδος έθεσε εν αμφιβόλω τα ορθόδοξα φρονήματα του Αθηναγόρα;» (Συνεδρία 23.9.72, σελ. 4 των Πρακτικών).

Πολύ φοβούμεθα, ότι θα επεσκέφθη και πάλιν τον πνευματικόν του ο π. Επ., προκειμένου να διορθώση την πρώτην του εξομολόγησιν…

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ  ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.  3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία.  ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας.   3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.  22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Μάρκος Μπότσαρης, Ο ήρωας του ’21 που έγινε φυλακτό στον λαιμό Αγγλίδων και Γαλλίδων

Μάρκος Μπότσαρης

Σπάνια για έναν ήρωα, όπως για τον Μάρκο Μπότσαρη, η ιστορική αλήθεια από τη μια κι ο μύθος, η δόξα και ο θρύλος που τη συνοδεύουν απ’ την άλλη, βρίσκονται σε τέτοια αντιστοιχία. Η μοναδική μορφή του, με αυτονόητη και στην περίπτωσή του, όπως σε όλους τους μεγάλους της ιστορίας, τη φυσική (γονιδιακή) δωρεά, σφυρηλατήθηκε στο προεπαναστατικό καμίνι των αγώνων του Σουλίου εναντίον των Οθωμανών και του Αλή Πασά.

Εκεί ανάσανε από τα γεννοφάσκια του τη σουλιώτικη ανδρεία, αλλά και σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την ανελέητη σφαγή των Μποτσαραίων απ’ τον πανούργο Αλή Πασά στο Σέλτσο, παίρνοντας εκεί το ματωμένο βάπτισμα του πυρός στα 14 του χρόνια. Για να αναδειχτεί, μετά τη δολοφονία του πατέρα του, Κίτσου Μπότσαρη, πολύ νέος, στα 23 του, σε άξιο αρχηγό της φάρας του και λίγο αργότερα σε ασύγκριτης ηγητορικής ποιότητας πρωτοκαπετάνιο της εθνεγερσίας του ’21, όπως τον πολυτραγούδησε και τον θρήνησε, μετά το Κεφαλόβρυσο της Ευρυτανίας, η δημοτική μας μούσα:

«Να ήταν η μέρα βροχερή, σαΐνι Μάρκο Μπότσαρη,
κι η νύχτα χιονισμένη, Μάρκο πρωτοκαπετάνιε»

Πέραν της ιστορικο/πολιτιστικής «μήτρας» του Σουλίου και των «αρχετυπικών» γνωρισμάτων της καταγωγής του, ως φύτρας δηλαδή των σουλιώτικων βουνών και ως γόνου της σκληρής Μποτσαραίϊκης φάρας, έπαιξαν ρόλο, λιγότερο ή περισσότερο, στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του αφενός κρίσιμες παιδευτικές επιρροές και αφετέρου κρίσιμα τραυματικά συμβάντα της ζωής του.

Μαθητής του Σαμουήλ

Για τις παιδευτικές του επιρροές: Θα ξεκινήσω απ’ το ότι δάσκαλός του στο Σούλι ήταν ο φλογερός καλόγερος Σαμουήλ, που, κατά τον Αναστάσιο Γούδα, μαζί με τα «ολίγιστα γράμματα», του ενστάλαξε στην ψυχή «εξ απαλών ονύχων την ευσέβειαν και το προς τους Τούρκους άσπονδον μίσος». Μπορούμε να φανταστούμε την παιδευτική λειτουργία της υποβλητικής μορφής του στον προνομιακά προικισμένο και ευαίσθητο Μάρκο. Κι ίσως όχι τόσο μ’ αυτά που τον πρωτοδίδαξε όσο με τη μαρτυρική επισφράγιση στο Κούγκι αυτών που του δίδαξε και του υπέβαλε με το παράδειγμά του ως αγωνιστικό ήθος και στάση ζωής.

Θα σταθώ επίσης ιδιαιτέρως και σε μιαν άλλη παιδευτική επιρροή σχετιζόμενη με την στρατηγική του ιδιοφυία, που δεν εξηγείται μόνο απ’ το ότι είχε τη σουλιώτικη ανδρεία στο «αίμα» του, ή απ’ το ότι αναδείχτηκε στο πεδίο των πολλών πολεμικών του μαχών, που προφανώς και συναποτελούν το θεμέλιό της. Εννοώ τη θητεία του στο γαλλικό στρατό στα Εφτάνησα, όπου βρέθηκε, έστω και για λίγο, με τον πατέρα του μετά το μακελειό στο Σέλτσο.

Εκεί ο ευφυέστατος Μάρκος διδάχτηκε τη σύγχρονη διεξαγωγή του πολέμου και την αναπόσπαστη σχέση της με την πολιτική στρατηγική, τη διπλωματία και την κατασκοπεία, πέραν των καθαρών πολεμικών στρατηγικών και τακτικών. Κατά έναν τρόπο διδάχτηκε τη σύγχρονη επαγγελματική διεξαγωγή του πολέμου και μπόλιασε με στοιχεία της τη βιωμένη σουλιώτικη πολεμική εμπειρία, δημιουργώντας μια οιονεί «σχολή πολέμου». Με δεδομένη πάντοτε την παροιμιώδη γενναιότητά του, καθώς πολεμούσε πάντοτε μπροστά απ’ τα παλικάρια του, γρήγορα αναδείχθηκε σε μακράν κορυφαίο, αναγνωρισμένο από φίλους και εχθρούς, πρωτοκαπετάνιο της εθνεγερσίας του ’21.

Ασπαζόμενος τον δολοφόνο του πατέρα του

Για τα πολύ κρίσιμα τραυματικά συμβάντα: Ιδιαιτέρως θα σταθώ στην προαναφερθείσα άγρια σφαγή στο Σέλτσο. Εκεί, μόλις στην εφηβεία του, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπεγράφη στον εσώτατο πυρήνα της συνείδησής του με το πολύ αίμα των δικών του το πατριωτικό συμβόλαιο χρέους που προσδιόρισε και όρισε αμετάθετα τη ζωή του. Εκτιμώ, ακόμη, πως και δυο άλλα τραύματα πρέπει, αλλιώς το καθένα απ’ αυτά, να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορική του περπατησιά.

Το ένα είναι η δολοφονία του πατέρα του, που, αντίθετα από τα συνήθως συμβαίνοντα, δεν τον οδήγησε σε αντεκδικητικό μίσος. Αιρόμενος στο ύψος των εθνικών περιστάσεων και συμπεριφερόμενος με συγχωρητική εθνική φρόνηση αληθινού ηγέτη, έφτασε στο σημείο να ασπαστεί, «δια την αγάπην της πατρίδος», τον Γώγο Μπακόλα, φυσικό αυτουργό της δολοφονίας, διδάσκοντας άλλα ήθη στο αναγεννώμενο έθνος μας.

Θέλει πολύ μεγάλη καρδιά μια τέτοια συμφιλιωτική υπέρβαση και απόλυτη αφοσίωση στο υπέρτατο αξιακό πρόταγμα της εθνεγερσίας, που την υπαγόρευσε. Κι αυτό μόνο ένας Μάρκος Μπότσαρης, με το αξεπέραστο ήθος του, μπορούσε να το κάνει. Το άλλο τραύμα είναι το εκ του στίγματος της συναλλαγής με τον Αλή Πασά του σεβάσμιου γενάρχη της φάρας του Γιώργη Μπότσαρη, που αυτοκτόνησε εξ αυτού στα γεράματά του.

Αυτό το βάρος, με την αποτρεπτική για την ευγενή φύση του λειτουργία, ο μεγάλος Μάρκος το απέσεισε με την καθ’ όλα εξαγνιστικά υπερήφανη διαδρομή του, ιδίως όπως αυτή επισφραγίστηκε απ’ τον ηρωικό επίλογο της ζωής του, που, όπως θα πούμε πιο κάτω, τον τοποθέτησε στο πάνθεο των ηρώων οικουμενικής ακτινοβολίας.

Δεν ζήτησε αξιώματα

Για μια πιο ολοκληρωμένη αίσθηση της ιστορικής αλήθειας για τον Μάρκο Μπότσαρη, θα έπρεπε να αναφερθώ και στις πολλές πολεμικές μάχες του, λίγο πριν αλλά και κατά τα δύο πρώτα χρόνια της Εθνεγερσίας μας, όπως, για παράδειγμα, στο Λούρο, στους Βαριάδες, στη Ρινιάσα, στα Πέντε Πηγάδια και στα Δερβίζιανα, στο Κομπότι, στην Πλάκα, στο Πέτα, στο Μεσολόγγι και στο Κεφαλόβρυσο, στις οποίες και έλαμψε ο μεγάλος στρατηγικός του νους.

Επειδή, όμως, δεν χωράει σε τούτη την αναφορά, θα αρκεστώ στην υπόμνηση του ηθικού μεγαλείου των τελευταίων στιγμών της ζωής του, που, ως κορύφωση της συνολικής στάσης ζωής του, επισφραγισμένης με το ίδιο του το αίμα, τον ανέδειξε στα μάτια Ελλήνων και ξένων σε Λεωνίδα του νεότερου Ελληνισμού. Ενός ηθικού μεγαλείου που, με δεδομένα τα όσα ζούμε, υπέβαλε την ιδέα του τίτλου του παρόντος κειμένου.

Στα μέσα του 1823, με την Επανάσταση να έχει τεθεί εν κινδύνω, καθώς ο Μοριάς σπαράσσεται από τον εμφύλιο κι η Ρούμελη υποφέρει απ’ τις αντιζηλίες των οπλαρχηγών, ενώ ο Μουσταή Πασάς επελαύνει με μεγάλες δυνάμεις στη Δυτική Στερεά, ο πρωτοκαπετάνιος του αγώνα Μάρκος Μπότσαρης δίνει ως φυσικός ηγέτης του εγερμένου έθνους μοναδικό μάθημα ήθους, απ’ αυτά που διαμορφώνουν τους αξιακούς κώδικες των λαών.

Έχοντας διοριστεί στρατηγός Δυτικής Ελλάδος και βλέποντας να θεριεύουν οι φθόνοι για αξιώματα και να προσφέρονται για κατευνασμό πληθωριστικά διπλώματα στρατηγίας, συγκέντρωσε τους Σουλιώτες συμπολεμιστές του κι ύστερα από μια μνημειώδη ενωτική και πατριωτική ομιλία, σήκωσε ψηλά το δίπλωμα του Στρατηγού, το φίλησε, το ακούμπησε στο μέτωπό του και το ξέσχισε μπροστά τους λέγοντας:

«Εγώ, αδέρφια μου, δεν ζήτησα βαθμούς από τη Διοίκηση, ούτε αρχηγός διορίστηκα. Βαθμός μου χορηγήθηκε…Αλλά για να σας αποδείξω ότι είμαι πολύ μακριά του να έχω σκοπούς φιλαυτίας και εγωισμού, και ότι είμαι ο Μάρκος εκείνος που είδατε πάντοτε στο πλευρό σας μαχόμενο, ιδού ενώπιόν σας σχίζω το δίπλωμα της στρατηγίας και σας ορκίζομαι πως άλλο αξίωμα δεν θέλω, ειμή εκείνο που είχαν οι προπάτορές μου και εσείς οι ίδιοι έχετε… Ιδού ο εχθρός μας περιμένει. Στο πεδίο της μάχης να δοξάσουμε και να τιμήσουμε τον γενναιότερο. Όποιος είναι άξιος, να έρθει αύριο μαζί μου και θα λάβει το δίπλωμα απ’ τον Σκόδρα Πασά, που έρχεται να μας ματασκλαβώσει».

Τέτοιες στιγμές δεν μας χαρίζει πολλές η ιστορία! Το τι έγινε την επόμενη είναι γνωστό. Ο μεγάλος Μάρκος σχεδίασε, διοργάνωσε και διεξήγαγε, με τη στρατηγηματική παρατολμία του και την απλησίαστη ανδρεία του, την καθ’ όλα περίτεχνη νυχτομαχία του Κεφαλόβρυσου Ευρυτανίας, ηγούμενος 350 Σουλιωτών και με συμμαχητή απ’ τους άλλους οπλαρχηγούς δυστυχώς μόνο έναν, τον επίσης Σουλιώτη Κίτσο Τζαβέλα. Που έμελλε να είναι και ο τραγικά νικηφόρος επίλογος της πολύ σύντομης ζωής τους, αφού σ’ αυτή τη θριαμβευτική μάχη σκοτώθηκε μόλις στα 33 του χρόνια, στην ηλικία που σταυρώθηκε ο Χριστός.

Ο απόηχος της ιστορικής αλήθειας

Ο απόηχος της ιστορικής αλήθειας για το φαινόμενο «Μάρκος Μπότσαρης» ήταν, όπως έχω προαναφέρει, απολύτως αντίστοιχος του πραγματικού του μεγαλείου. Ο θάνατός του, που προκάλεσε σπαραχτικό θρήνο σε όλη την Ελλάδα, προσέδωσε στη φήμη του, πολύ πέραν των ελληνικών συνόρων, θρυλικές διαστάσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Βίκτωρ Ουγκώ τον χαρακτήρισε «Λεωνίδα της νεότερης Ελλάδας» και τον συμπεριέλαβε στους κορυφαίους ήρωες των νεότερων χρόνων, μαζί με τον Γεώργιο Ουάσιγκτον, τον Σιμόν Μπολιβάρ και τον Πολωνό Κοσιούσκο.

Να μη θεωρηθεί υπερβολή αν παρατηρήσω πως, με δεδομένη τη διαφορετικότητά τους, συγκίνησε τον κόσμο περίπου όπως ο Τσε Γκεβάρα στους δικούς μας καιρούς. Ο Αθανάσιος Ψαλίδας σε γράμμα του στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο μας πληροφορεί πως «οι αρχόντισσες της Αγγλίας και της Φράντζας τον έχουν κρεμασμένον με χρυσήν άλυσσον στα στήθη τους ως εγκόλπιον», όπως οι νέοι του καιρού μας φορούν μπλουζάκια με τη μορφή του Τσε Γκεβάρα. Κι ούτε είναι τυχαίο που το όνομά του δόθηκε σε κεντρικό δρόμο του Παρισιού (Rue Botzaris), σε σταθμό του μητροπολιτικού σιδηροδρόμου (Botzaris), σε μεγάλο εμπορικό κέντρο (Gallerie Botzaris), σε ταχυδρομείο (Post Botzaris) και σε μέγαρο του τηλεφωνικού κέντρου (Botzaris).

Εκεί όμως που, όσο πουθενά αλλού, μπορεί κανείς να διαπιστώσει το πόσο η ηρωική μορφή του συγκίνησε τον κόσμο όλο είναι η τέχνη. Έλληνες και ξένοι ιερουργοί της, από τους πιο μεγάλους, ποιητές, πεζογράφοι, ζωγράφοι, γλύπτες και μουσουργοί, εμπνεύστηκαν και απαθανάτισαν το ηρωικό του μεγαλείο. Θα αναφέρω, πολύ ενδεικτικά, το πατριαρχικό δίδυμο της νεοελληνικής ποίησης, τον Σολωμό και τον Κάλβο. Απ’ τους ξένους, μαζί με τον Βίκτωρα Ουγκώ, τον Γερμανό Γουλιέλμο Μύλερ και τον Αμερικανό Άλεκ, αλλά και τους διάσημους ζωγράφους και γλύπτες, όπως ο Ντελακρουά, ο Λιπαρίνι, ο Σεφέρ και ο Νταβίντ ντ’ Ανζέ.

Προφανώς κι έχει τη σημασία του το ότι η μορφή του Μάρκου Μπότσαρη ήταν απ’ τις αγαπημένες και του μεγάλου λαϊκού μας ζωγράφου Θεόφιλου. Όπως πρωτίστως και πάνω από όλες τις άλλες δημιουργίες έχουν την πολύ μεγάλη σημασία τους τα μοιρολόγια και τα τραγούδια της δημοτικής μούσας, καθώς αυτά τα διαμάντια της δημοτικής μας ποίησης εκφράζουν με τον αυθεντικότερο τρόπο τη θέση που είχε ο Μάρκος Μπότσαρης στη λαϊκή ψυχή.

Δεν υπάρχει ήρωας του ‘21 που να θρηνήθηκε τόσο ο χαμός του και να τραγουδήθηκε, ακόμα περισσότερο, ο ηρωισμός του. Κι αυτό όχι ως η συνήθης μυθοποιητική υπεραναπλήρωση αυτών που θα θέλαμε να είχαμε, αλλά ως υμνητική παραδοχή του ότι στον Μάρκο Μπότσαρη η δημοτική μούσα αναγνώρισε τη συνισταμένη των διαχρονικών αρετών μας. Για τη δημοτική μάλιστα μούσα στον θρηνητικό πόνο για τον χαμό του συμμετέχει και η ίδια η φύση, η μαύρη γη, τα βουνά και οι ουρανοί:

Τον θάνατο του Μπότσαρη, του αντρειωμένου Μάρκου,
τον άκουσεν η μαύρη γης, δεν χόρτιασε τρεις χρόνους.
Τον άκουσαν και τα βουνά, όλα τους ραγιστήκαν,
τον άκουσαν οι ουρανοί, δεν έβρεξαν τρεις χρόνους.

Ποιος ήταν τελικά ο Μάρκος Μπότσαρης

Για μια έμμεση απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα εράνισα ένα ελάχιστο δείγμα απόψεων:

• Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Σαν τον Μάρκο δεν θα ματαγεννήσει η πατρίδα.
• Γεώργιος Καραϊσκάκης: Καμιά μάνα δεν γέννησε παλικάρι σαν αυτόν… Ο Μάρκος ήταν τρανός! Είχε νου που δεν είχε άλλος, είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκαια σαν του Χριστού. Ούτε το δάχτυλό του δεν του φτάνουμε!
• Μουσταή Πασάς της Σκόδρας, αρχηγός των Τούρκων στο Κεφαλόβρυσο: Ε, ορέ Μάρκο! Ήθελα να είχα την παλικαριά σου.
• Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Ήταν αρνί με λιονταριού καρδιά!
• Διονύσιος Κόκκινος: Λάμπει από αρετή κι από ηρωισμό.
• Διακήρυξη του Εκτελεστικού (Πρόεδρος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης): «Έλληνες! Ιδού φίλτατοι Έλληνες, ιδού και άλλος Λεωνίδας εις τον αιώνα μας..!».

Η προσωπογραφία του Μάρκου Μπότσαρη από τον Γεώργιο Γαζή, γραμματικό του Καραϊσκάκη, τα λέει όλα για τον πρωτοκαπετάνιο του Αγώνα: «Παρετηρήθησαν, γράφει, εις τον Μάρκον προτερήματα πολλά και αξιέπαινα, ων τα ουσιωδέστερα είναι ταύτα: Πρώτον,είχε νου διπλούν, τουτέστι πολεμικόν και πολιτικόν. Δεύτερον, είχε δίψαν δόξης άσβεστον. Τρίτον, ετιμούσε τους πεπαιδευμένους και αγαπούσε τας συναναστροφάς των. Τέταρτον. εις τον στρατόν εφύλαττε χαρακτήρα σεμνόν και συναναστροφήν τιμίαν, μεμιγμένην με κομψότητας. Οι λόγοι του ήσαν ολίγοι και μετρημένοι.

Πέμπτον, σύστημα είχε να ακούει πολλά και με ένα λόγον μετρημένον εις κάθε υπόθεσιν να δίδει τέλος. Έκτον, ήταν τακτικός εις τα φερσίματά του και κρυψίνους εις τα φρονήματά του. Έβδομον, προς μεν τους μικροτέρους εφύλαττεν ύφος ηγεμονικόν, προς δε τους ομοίους του ευπροσήγορον και φιλικόν, εις δε τους μεγαλυτέρους συνεσταλμένον και σεμνόν. Όγδοον, όταν ήκουεν ατοπίας ή αισχρολογίας, ηρυθρία και εκυριεύετο από μίαν αιδώ παρθενικήν. Εν συντόμω, η φύσις τον είχε στολισμένον με όλα τα προτερήματα της ανθρώπινης τελειότητος. Εις τας μετ’ αυτού συναναστροφάς μου και ομιλίας εγνώρισα ότι οι λόγοι του έπιπταν ως κεραυνοί και ο κάθε λόγος του ισοδυναμούσε με εν απόφθεγμα των πάλαι σοφών, με όλον ότι πεπαιδευμένος δεν ήτον».

Πριν περάσω στον επίλογό μου, θα σημειώσω τα όσα είπε ο Μάρκος Μπότσαρης στο τελευταίο στρατιωτικό συμβούλιο, παρουσία του ασθενούντος Καραϊσκάκη, λίγο πριν από την ένδοξη και μοιραία μάχη στο Κεφαλόβρυσο, όπως την περιέσωσε ο Γαζής και στην οποία αποτυπώνεται μοναδικά το μεγαλείο του ανδρός:

«Αδελφοί στρατιώται, οι εχθροί μας είναι πολυάριθμοι… Συστάδην λοιπόν να τους πολεμήσωμεν είναι αδύνατον και πολλά επικίνδυνον εις ημάς. Η ειδική μου γνώμη είναι να τους πολεμήσωμεν δια τινος τολμηρού, ανηκούστου και εις αυτούς απροειδοποίητου στρατηγήματος. Ήγουν να επιπέσωμεν νυκτός εις αυτούς, ανετοίμους όντας και ξεθαρρευμένους. Με τούτο ή επιτυχαίνομεν ευτυχίαν του σχεδίου μας ή γινόμεθα θύματα εις την φίλην πατρίδα μας. Και τα δύο ελληνικά και ηρωικά και ένδοξα παραδείγματα εις τα υπέρ πατρίδος και πίστεως αγωνιζόμενα αδέλφια μας. Εγώ όμως ελπίζω να καταρθώσωμεν το πρώτο. Αλλά αν ο θεός αποφασίσει δι’ ημάς το δεύτερον, τι μεγαλύτερη ευτυχία από το να υπάγωμεν να εύρωμεν τον Λεωνίδα με τους τριακοσίους Σπαρτιάτες του εις τα Ηλύσια πεδία! Εγώ ο ίδιος αναδέχομαι την εκτέλεσιν του σχεδίου τούτου, αν το εγκρίνετε και αισθάνεσθε αίμα ελληνικόν εις τας φλέβας σας».

Ευρωδυτική επικυριαρχία

Ολοκληρώνοντας την αναφορά στην παρακαταθήκη του Μάρκου Μπότσαρη, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, καιροί που είναι: πώς γίνεται, παρότι έχουμε πίσω μας μια μοναδική ιστορικοπολιτιστική παράδοση χιλιετιών, τέτοια πνευματική κληρονομιά, τόσους ήρωες και μάρτυρες στον ιερό βωμό της Εθνικής Παλιγγενεσίας, το μεγαλείο του ΄Επους του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης, να καταλήξουμε απ’ το 2010 και εντεύθεν με τη θηλειά της ευρωδυτικής επικυριαρχίας στο λαιμό μας.

Και να πρέπει, για μια ακόμη φορά, να αγωνιστούμε για την ανάκτηση της χαμένης εθνικής μας αξιοπρέπειας, που προφανώς και δεν νοείται χωρίς εθνική αυτεξουσιότητα και εθνική ανεξαρτησία; Κι ούτε λόγος πως απ΄ τη σωστή απάντηση σ΄ αυτήν την εναγώνια αναρώτηση, σηματοδοτούμενη πολύ καθαρά απ΄ την παρακαταθήκη του Μάρκου Μπότσαρη, εξαρτάται το αν θα βρούμε και τη σωστή περπατησιά μας προς το μέλλον!

ΠΗΓΗ:cognoscoteam.gr