Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024
Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2024
Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2024
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2024
Μύρο και αίμα
Ο άγιος Δημήτριος, ένας άγιος που έχει τη χάρη του μαρτυρίου και τη δόξα της αγνότητας δεν μπορεί παρά ιδιαίτερα να μας συγκινεί.
Με τη νιότη του αγγίζει τα νιάτα.
Με τη ζωή του χαράζει δρόμους ζωής.
Με την πίστη του εμπνέει τους πιστούς.
Με το μαρτύριό του ανοίγει σ’ όλους έναν καινούργιο ορίζοντα, όπου το φως της αιωνιότητας αποκαλύπτει την πραγματική διάσταση της καθημερινότητας.
Γεννήθηκε στα τέλη του 3ου μ. Χ. αιώνα στη Θεσσαλονίκη κι ανατράφηκε σε οικογένεια επίσημη κι αριστοκρατική. Βαπτίστηκε νωρίς χριστιανός, και νεαρός αναδείχτηκε διδάσκαλος του ευαγγελίου. Το αληθινό του μεγαλείο όμως δεν θα το βρούμε στους τίτλους του αλλά σε δύο στοιχεία που αναβλύζουν από τη ζωή του και αρδεύουν την Ορθοδοξία το μύρο και το αίμα, που πρόσφερε στον Χριστό. Μέσα σ’ αυτά κλείνεται σαν σε πολύτιμες φιάλες το απόσταγμα της ύπαρξης του Δημητρίου, που παίρνει η Εκκλησία και κερνά μ’ αυτό τους πιστούς.
Γνώρισμα λαμπρό του αγίου είναι η παρθενία, που άσκησε με μία τέλεια αφιέρωση στον Θεό. Ο Δημήτριος κράτησε καθαρή τη σκέψη και την καρδιά του, αγνό το σώμα του και αγία την ψυχή του, δοσμένη ολοκληρωτικά στον Κύριο. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα¬μάς τον χαρακτηρίζει όσιο, παρθένο, πάγκαλο και παναμώμητο.
Δεν ήταν βέβαια μοναχός ούτε κληρικός. Παρέμεινε λαϊκός και είχε έργο του κύριο το κήρυγμα και τη διδασκαλία του ευαγγελίου. Προικισμένος με διδακτικό χάρισμα, συγκέντρωνε πλήθη Θεσσαλονικέων στη Χαλκευτική στοά και με παρρησία, «απτοήτω γλώσση» κατά τον Λέοντα Σοφό, ευαγγελιζόταν στον ειδωλολατρικό κόσμο τή βασιλεία του Θεού.
Κατέστησε έτσι τον εαυτό του ο άγιος σκεύος ευωδιαστό, που ανέβλυζε την οσμή της ζωής στους γύρω του (Β’ Κο 2,14.16). Κι όταν αργότερα οι χριστιανοί βρέθηκαν μηρός στο αγιασμένο νερό του πηγαδιού, μέσα στο οποίο ρίχτηκε το νεκρό σώμα του Μάρτυρα, αυθόρμητα συνεδύασαν το μύρο του τάφου με την ευωδία της αγνότητας και το είδαν ως σύμβολο παρθενίας. Σχολιάζει εμπνευσμένα ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας προσφωνώντας τον Δημήτριο: «Ω συ, που δεν φάνηκες μόνο ο ίδιος ευωδία Χριστού, αλλά και στους άλλους ανθρώπους συνιστούσες το «κενωθέν μύρον»· ω συ, που άφησες πρώτα μεν αίμα, τώρα δε μύρο απ’ τις πληγές σου η μάλλον και τώρα όχι λιγότερο από πριν αίμα διότι το σώμα σου, που πληγώθηκε από χτυπήματα και τραύματα τότε, ανέβλυσε μύρο. Επειδή καθόλου δεν του έλειπε η καθαρότητα και η αγνότητα και η παρθενία, μετέσχε κι αυτό στην ευωδία του πνεύματος το αίμα κατέστη το ίδιο μύρο».
♦ Αν το μύρο συμβολίζει την παρθενία του Δημητρίου,
♦ το αίμα δηλώνει το μαρτύριο του.
Ο άγιος υπήρξε παρθένος αλλά και ομολογητής· υπήρξε διδάσκαλος αλλά και αθλητής. Ομολόγησε την πίστη του μπροστά στον αυτοκράτορα του ρωμαϊκού κράτους -που βρέθηκε εκείνες τις μέρες στη Θεσσαλονίκη επιστρέφοντας από μία εκστρατεία- και άθλησε για το όνομα του Χριστού παλεύοντας με το θάνατο. Υπακούοντας στην προτροπή του αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο, πρώτος αυτός γεύθηκε τους καρπούς της διδασκαλίας του, το μαρτύριο, δηλαδή, και τη δόξα του, όπως ο καλός γεωργός μεταλαμβάνει πρώτος από τους καρπούς των κόπων του (Β’ Τι. 2,6). Φυλακισμένος μέσα στα λουτρά και αποδυτήρια του σταδίου, λογχίστηκε μόλις έγινε γνωστό όχι «ο Θεός του Δημητρίου» βοήθησε τον Νέστορα να νικήσει τον φοβερό μονομάχο Λυαίο. Το σώμα του ρίχτηκε μέσα σ’ ένα πηγάδι των λουτρών και το αίμα του πορφύρωσε το νερό μεταβάλλοντάς το σε μύρο.
Άλλα το μύρο και το αίμα του Δημητρίου θα έμενε περιβεβλημένο μόνο με ανθρώπινη αίγλη, αν το περιορίζαμε στο πλαίσιο μιας απλής θυσίας, μεγαλειώδους οπωσδήποτε και ηρωικής, όπως είναι κάθε θυσία ανθρώπου για μία πίστη. Η θυσία όμως του αγίου έχει άλλες διαστάσεις, που ξεφεύγουν από τα μέτρα αυτού του κόσμου και την περιβάλλουν με φωτοστέφανο θεϊκό. Συντελείται ως μίμηση Θεού και επιτελείται εν αγάπη, «καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς και παρέδωκεν εαυ¬τόν υπέρ ημών πρόσφορου και θυσίαν τω Θεώ εις οσμήν ευωδίας» (Εφ 5,1-2). Έτσι, ενώ τα κόκκαλα των ηρώων στηρίζουν τις πατρίδες και τις κοινωνίες, που συντηρούν την ανθρωπότητα, τα λείψανα των μαρτύρων στηρίζουν τις αγίες τράπεζες, που τρέφουν με αιώνια τροφή τη φθαρτή μας φύση. Και ο Δημήτριος, ο «σοφώτατος εν διδαχαίς και στεφανίτης εν μάρτυσιν», δεν έκανε τίποτε λιγότερο παρά μιμήθηκε τον Χριστό.
«Μύρον εκκενωθέν όνομά σου» είναι το όνομα του αγαπημένου στο Άσμα ασμάτων (1,3), στο οποίο οι πατέρες ακούνε το γλυκύτατο όνομα του Ιησού. Είναι το μύρο που χύνεται στον κόσμο, ο οποίος αποπνέει δυσοσμία και αποσυντίθεται από την ασέβεια και τη διαφθορά. Χύνεται με το λόγο και τη διδασκαλία του ευαγγελίου και αλλάζει την ατμόσφαιρα, μες στην οποία αναπνέουν οι ψυχές, δημιουργεί μία καινή κι όμορφη κτίση, ξαναγεννά καινούργιο κι ωραίο τον άνθρωπο. Αυτό το μύρο είχε πάνω του ο Δημήτριος και μοσχοβολούσε. Αίμα έσταξε ο Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό, όταν η λόγχη τρύπησε την πανάχραντη πλευρά του, και με το αίμα του μπολιάζει την ετοιμοθάνατη ανθρωπότητα και της δίνει ζωή, την αγιάζει, τη θεώνει. Κι ο Δημήτριος με τα λογχισμένα του μέλη αναζωγράφισε μπροστά μας το πάθος του Χριστού και στάζοντας από το αίμα του προσφέρθηκε σ’ Εκείνον που έχυσε το τίμιο αίμα του γι’ αυτόν. Έγινε μιμητής Χριστού, μυροβλύτης και μεγαλομάρτυρας, δόξασε τον Κύριο και τώρα δοξάζεται από αυτόν.
Σήμερα η εκκλησία της Θεσσαλονίκης μαζί με τους άλλους θησαυρούς της κράτα ολοζώντανο στη μνήμη και στη ζωή της τον Δημήτριο, που κι αυτός από τη «Χώρα των ζώντων» προσεύχεται για τα παιδιά της, όπως και για τα παιδιά όλης της Ορθοδοξίας.
Ζει τήν προστασία του σε ποικίλους κινδύνους, επικαλείται την πρεσβεία του και γιορτάζει μαζί του τις νίκες που της χαρίζει ο Θεός, όταν εν ονόματι Χριστού κα¬τατροπώνει αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις.
Χρειάζεται όμως να ακούει και τον «σοφό μάρτυρα», που δεν έπαυσε ποτέ να κηρύττει.
Χρειάζεται να μιμείται τον στρατιώτη του Χριστού, που κατεπάλαισε τον πονηρό. Το χρέος μας αυτό το συνοψίζει σε μία προτροπή του -προς τους θεσσαλονικείς ειδικά- ο Ισίδωρος, αρχιεπίσκοπος της πόλεως στα τέλη του 14ου αιώνα: «Εμείς, πατέρες και αδελφοί, που προεξάρχουμε σ’ αυτήν την πανήγυρη, ας μελετήσουμε τα μύρα του μυροβλύτου Δημητρίου και όπως εκείνα αναβλύζουν από τη θεία του σάρκα λόγω του αγιασμού και της καθαρότητας, έτσι κι εμείς να αρμόσουμε τους εαυτούς μας στην καθαρότητα και να τους ετοιμάσουμε, για να κατοικήσει μέσα μας το θείο Πνεύμα, ώστε να μπορέσουμε να πηγάσουμε άλλα μύρα ιερών χαρισμάτων».
Πηγή: Στεργίου Ν. Σάκκου, «Ο κατηχητής της Θεσσαλονίκης, Άγιος Δημήτριος» εκδ. Χριστιανική Ελπίς, Θεσ/νίκη 2004, σ. 103-109.
Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024
Δεν επαρκεί ο χρόνος !
«Μην απατάσαι, ανόητε εργάτη, ότι με τον επόμενο χρόνο θα αναπληρώσεις τον χρόνο που έχασες. Διότι και της κάθε ημέρας ο χρόνος δεν επαρκεί ώστε να εκπληρώσουμε όπως πρέπει τις καθημερινές μας υποχρεώσεις προς τον Δεσπότη (Χριστό)» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. στ΄ 25).
Μην παραξενεύεσαι με τον αυστηρό τόνο του αγίου. Δεν είναι πράγματι ανόητος εκείνος που πιστεύει ότι τον χρόνο τον έχει στη διάθεση και την κατοχή του; Πετάει στα σύννεφα χωρίς να βλέπει την πραγματικότητα της ζωής: ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε βήμα της ζωής! Είναι πιο… πραγματικός απ’ ότι η ίδια η ζωή! Εκεί που λες ζω, εκεί ήδη έχεις φύγει! Είναι τυχαίο που ο ίδιος ο Κύριος χαρακτήρισε με τον ίδιο τρόπο τον πλούσιο που πίστευε ότι θα ζήσει αιώνια; «Άφρων!»
Μα είναι ανόητος και για άλλον λόγο, κατά τον άγιο: πιστεύει ότι ο επόμενος χρόνος θα αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο. Μα πρέπει να είσαι σε τέτοια εγρήγορση προκειμένου να τηρείς το θέλημα του Θεού, ώστε η κάθε στιγμή γίνεται στιγμή κρίσης αν δεν αξιοποιείται. Η κάθε στιγμή δηλαδή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη! Και «δεν επαρκεί ούτε για τις υποχρεώσεις της ίδιας»!
Τι κρύβεται πίσω από τον αφυπνιστικό λόγο του αγίου; Αφενός η εντολή του Κυρίου περί της αγάπης προς τον Θεό «εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος» - δεν έχεις περιθώρια… χρόνου αφού ο Θεός σου ζητάει το εκατό τοις εκατό της ενέργειάς σου, αφετέρου ότι ο χρόνος συνιστά δωρεά Εκείνου στον άνθρωπο προς αξιοποίησή του, δηλαδή προς τήρηση ακριβώς των αγίων Του εντολών. «Δίνω χρόνο για μετάνοια» (πρβλ. Αποκ. 3, 23), επισημαίνει ο λόγος του Θεού. Αναξιοποίητος χρόνος λοιπόν δεν είναι περιφρόνηση του δώρου αυτού; Δεν είναι σαν να πετάς αυτό που σου δίνει ο Δημιουργός σου;
Η εξαπάτηση και η ανοησία βεβαίως επαυξάνεται, όταν ληφθεί υπόψη και ένας ψυχολογικός παράγων: η βαριεστημάρα που καραδοκεί πάντοτε στα λεγόμενα πνευματικά. Είναι αξίωμα πια: ό,τι αναβάλλουμε να κάνουμε σήμερα, δύσκολα γίνεται αύριο. «Η αναβολή οδηγεί στη χώρα του ποτέ»!
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2024
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2024
Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024
Ἰδοὺ διατὶ πολεμεῖται λυσσωδῶς ὁ Χριστιανισμός
Ο ΓΝΩΣΤΟΣ διακεκριμένος δημοσιογράφος κ. Μ. Κοττάκης, σὲ εὔστοχο σχόλιό του, τόνισε τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν πρωτοφανῆ πολεμικὴ κατὰ τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως:
«Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τὸν καπιταλισμὸ τῆς ἀπληστίας. Διότι ὁ Χριστιανισμὸς ἔχει στὸ ἐπίκεντρο τὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι τὸ ἄτομο. Ἔχει στὸ ἐπίκεντρο τὴν κοινωνία καὶ ὄχι τὴν ἐπιθυμία. Ἔχει στὸ ἐπίκεντρο ἄυλες ἀξίες καὶ ὄχι εὐρὼ καὶ δολλάρια. Ἔχει στὸ ἐπίκεντρό του τὴ συντήρηση καὶ τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ ἔθνους. Ὄχι τὴ διάλυσή του! Εἶναι κατ’ οὐσίαν μία ἀπὸ τὶς λίγες ἑστίες ἀντιστάσεως στὴν ὀργανωμένη ἀπόπειρα κατάργησης τοῦ ἔθνους κράτους, τὴ λαϊκότητα τοῦ ὁποίου μάλιστα ὑποστηρίζει, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ θεοκρατικὸ Ἰσλάμ. Ἀντιθέτως: Ἡ ἀθεΐα ἀποχαλινώνει τὰ πάθη. Ἡ ὁμοφυλοφιλία αὐξάνει τὴν κατανάλωση καὶ τοὺς τζίρους. Ἡ παράνομη μετανάστευση ἐξασφαλίζει φθηνὰ ἐργατικὰ χέρια. Οἱ ρὸζ παρδαλὲς σημαῖες ἐξασθενοῦν τὶς ταυτότητες. Τὶς γλῶσσες. Τὰ σύνορα. Τὰ ἤθη. Ἡ ἀπήχηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐξαναγκάζει τὸ σύστημα νὰ γίνεται αὐταρχικὸ καὶ νὰ ἀποκαλύπτεται. Νὰ ἐπιδιώκει τὴ δικτατορία τῆς μοναδικῆς σκέψης στὸ δημόσιο διάλογο. Νὰ ἀπειλεῖ μὲ διαγραφὲς βουλευτὲς κομμάτων καὶ ὑπουργούς. Νὰ προειδοποιεῖ γιὰ καθαιρέσεις ἀπὸ κοινοβουλευτικὰ ἀξιώματα. Νὰ ἀπολύει ἐργαζομένους! Νὰ γιατί κάποιοι θέλουν νὰ ξεμπερδέψουν μὲ αὐτὸ τὸν ἄβολο καὶ ἀντισυστημικὸ Χριστιανισμό. Στὴν πραγματικότητα, λοιπόν, αὐτὸ ποὺ ζοῦμε δὲν εἶναι μία ἀποσπασματικὴ νομοθέτηση. Ὑπηρετεῖ ἕνα συνολικὸ σχέδιο ἀποδόμησης τῆς ὀργανωμένης κοινωνίας χάριν καὶ ἀτομικῶν σχεδιασμῶν καὶ ἐπιθυμιῶν. Ἂς κάνουμε τοὺς ὑπολογισμούς μας καὶ ἂς πορευτοῦμε ἀνάλογα» (Ἱστ. antinews.gr). Εὖγε στὸν διακεκριμένο καὶ ἔντιμο δημοσιογράφο κ. Μ. Κοττάκη!
Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2024
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2024
Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2024
Η μνήμη του θανάτου
Αν και ο θάνατος είναι το πιο βέβαιο γεγονός, οι άνθρωποι δεν θέλουν να τον σκέφτονται. Η «μνήμη του θανάτου» είναι στοιχείο της ορθόδοξης πνευματικότητας γι’ αυτό η Εκκλησία συμβουλεύει τους πιστούς να σκέφτονται τον θάνατο γιατί «ο χρόνος του βίου τρέχει» και κάθε μέρα τον συναντάμε. Στη Π. Διαθήκη αναφέρεται: «Εν πάσι τοις έργοις σου, μιμνήσου τα έσχατά σου και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις», δηλαδή για κάθε πράγμα που πρόκειται να κάνεις σ’ αυτή την ζωή, να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις και τότε δεν πρόκειται ποτέ να αμαρτήσεις.
Λέει ο Μ. Βασίλειος: «Ο ενθυμούμενος τον θάνατο ή καθόλου δεν θα αμαρτήσει στην ζωή του, ή ελάχιστα». «Ουδείς μνήμην θανάτου εσχηκώς δυνήσεται αμαρτήσαι ποτέ» δηλαδή «κανένας από εκείνους που θυμούνται τον θάνατο δεν πρόκειται να αμαρτήσει». (μοναχός Ησύχιος). Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος για να μην αμαρτάνουμε είναι η σκέψη ότι θα πεθάνουμε. Η γη δεν είναι η μόνιμη κατοικία μας. Είμαστε περαστικοί και πορευόμαστε προς την Αιωνιότητα. Οι Άγιοι Πατέρες μας προσφέρουν και πρακτικούς τρόπους για να συμφιλιωθούμε με την έννοια του θανάτου. Μας συμβουλεύουν να κάνουμε τακτικές επισκέψεις στο κοιμητήριο της πόλεώς μας.
Κάποτε ένας ιεροκήρυκας χαρακτήρισε τα δύο κοιμητήρια μιας πόλης ότι είναι ο καλύτερος ιεροκήρυκας που έχουν οι πιστοί, γιατί διδάσκουν την ματαιότητα των ανθρώπινων πραγμάτων, την σωστή τοποθέτηση απέναντι στο φαινόμενο της ζωής.
Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Ας πάμε εκεί που είναι τα μνήματα όσο μέσα στο σώμα μας υπάρχει η ψυχή μας. Ας δούμε την ματαιότητα που κρύβεται μέσα μας και που πρόκειται να καταλήξει. Ας παρατηρήσουμε τί πρόκειται να γίνουμε ύστερα από λίγο, ώστε να μην τρέφουμε αυταπάτες. Ας δούμε ότι πρόκειται να διαλυθεί το σώμα μας, ώστε να διορθώσουμε τον εαυτό μας όσον καιρό μας μένει να ζήσουμε. Ας δούμε που καταλήγουμε ώστε να φροντίσουμε γι’ αυτό»· για την διόρθωση της πνευματικής μας πορείας.
Λέει πάλι ο ιερός Χρυσόστομος: «Βασιλείς που λόγω της θέσεώς σας κινδυνεύετε να υπερηφανευθείτε, πηγαίνετε και κοιτάξτε στους τάφους, και τότε δεν πρόκειται να σκεφτείτε πράγματα εγωκεντρικά, που φέρνουν την έπαρση στην καρδιά σας. Άρχοντες που και εσείς διατρέχετε τον ίδιο κίνδυνο κι’ εσείς πηγαίνετε εκεί να δείτε. Τότε θα ταπεινωθείτε, θα εγκαταλείψετε την υπερήφανη σκέψη σας και θα γίνετε άνθρωποι του Θεού». Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος ισοπεδώνει όλους τους ανθρώπους. Ο ιερός Δαμασκηνός σ’ ένα από τα νεκρώσιμα τροπάρια χαρακτηριστικά λέει: «Ας βγούμε και ας επισκεφθούμε τους τάφους και να δούμε τα γυμνά οστά. Τότε θα διερωτηθούμε… Άρα «τις εστίν, βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;». Και αλλού σημειώνει «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον. Ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα». Σ’ ένα άλλο τροπάριό του ο ίδιος αναρωτιέται: «Πού εστίν η του κόσμου προσπάθεια, πού εστίν η των πρόσκαιρων φαντασία; Πού εστίν ο χρυσός και ο άργυρος, πού εστίν των ικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος. Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά». Όσο κι’ αν η παρούσα ζωή μας καλλιεργεί την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μας, η αλήθεια όμως είναι μία και μοναδική. Είμαστε οδοιπόροι.
Αυτή την αλήθεια, οι πιστοί δεν την ξεχνούν, αλλά αντίθετα την αξιοποιούν. Γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι της γης, ξέρουν ότι απλώς από αυτόν τον κόσμο περνάμε και προσπερνάμε. Είμαστε οδοιπόροι οι οποίοι πηγαίνουμε σε μίαν άλλη πόλη για την οποία μιλά ο Απ. Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Ο ίδιος προβάλλει το πρόσωπο του πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος πίστευε στην μέλλουσα πραγματικότητα, γι’ αυτό και ποτέ δεν έκτισε μόνιμη κατοικία, αλλά έμενε σε σκηνή. Κι’ αυτό διότι περίμενε να ζήσει σε μία άλλη πόλη της οποίας τεχνίτης και δημιουργός θα ήταν ο Θεός, δηλαδή η επουράνια βασιλεία.
Ο θάνατος είναι η πύλη προς την αιωνιότητα, γι’ αυτό και ο χριστιανός πρέπει να ενδιαφέρεται να βρεθεί έτοιμος για την ώρα εκείνη, προκειμένου να κερδίσει την Βασιλεία του Θεού. Πιστεύει ότι σε εκείνη την πορεία, ακολουθούν τον άνθρωπο μόνο τα έργα του και τίποτε άλλο. Ο τρόπος της ζωής μας πρέπει να είναι ευσεβής, γεμάτος ευλάβεια, γιατί όπως λέει ο Απ. Παύλος «η δε ευσέβεια προς πάντα ωφέλιμός εστίν επαγγελίας έχουσα ζωής της νυν και της μελλούσης».
Έτσι λοιπόν διδασκόμαστε να μην φοβόμαστε τον θάνατο, αλλά να τον σκεφτόμαστε και να συμφιλιωνόμαστε με αυτόν, όπως έκαναν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, που έλεγαν ότι γι’ αυτούς ο θάνατος ήταν κέρδος, γιατί πίστευαν ότι διά του θανάτου οδηγούνταν μία ώρα νωρίτερα κοντά στην αγκαλιά του Θεού. Οι Άγιοι πιστεύοντας στο έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού εύχονταν να έλθει το συντομότερο ο θάνατος, όπως ο Απ. Παύλος που έγραφε «επιθυμώ αναλύσαι και συν Χριστώ είναι», δηλ. επιθυμώ να φύγω από αυτό τον κόσμο για να είμαι μαζί με τον Χριστό. Με αυτό το φρόνημα, χωρίς να απομακρυνόμαστε από τα καθημερινά μας έργα, συντηρούμε μέσα μας την πίστη στην μακαρία ζωή, δηλαδή στην αιωνιότητα.
Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2024
Η ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΦΕΣΗ ΤΩΝ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ ΜΑΣ
«Όποιος αποκρούει τον έλεγχο, είτε δίκαιο είτε άδικο, αυτός αρνήθηκε τη σωτηρία του. Ενώ εκείνος που τον δέχεται, είτε με δυσκολία είτε χωρίς δυσκολία, αυτός γρήγορα θα επιτύχει την άφεση των πταισμάτων του» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. δ΄, 38)
Παρακαλείς καθημερινά για την άφεση των αμαρτιών και των πταισμάτων σου: «Άφες ημίν τα οφειλήματα», λες στην προσευχή των προσευχών, το «Πάτερ ημών». Θέλεις δηλαδή να πετύχεις τη σωτηρία σου, που έχεις σωστά κατανοήσει ως ζωντανή σχέση με τον Σωτήρα Χριστό. Και ξέρεις ότι η άφεση αυτή δίνεται στον βαθμό που και εσύ συγχωρείς τους άλλους. «Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Ο Κύριος όμως, οι Απόστολοι, όλοι οι Πατέρες μας, μάς ανοίγουν τα μάτια, γιατί μας εξηγούν ότι για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο αγάπης ως συγχώρησης όλων των συνανθρώπων μας χρειάζεται η ταπείνωση, η βάση όλων των αρετών. Χωρίς την ταπείνωση, και η όποια πίστη μας και η όποια αγάπη μας είναι ψεύτικες. Είναι καλυμμένος εγωισμός.
Ποιο είναι το πιο άμεσο κριτήριο για να καταλάβω αν βρίσκομαι στον δρόμο της υψοποιού αυτής αρετής, που συνιστά «το ένδυμα» της θεότητας; Η αντίδρασή μου απέναντι στον έλεγχο, στην άσκηση κριτικής για τη ζωή μου, τα λόγια μου, την εν γένει συμπεριφορά μου. Τι έκανε ο μέγιστος των οσίων Αντώνιος, καθώς ιστορεί το Γεροντικό; Για να δει το πνευματικό επίπεδο ενός θεωρούμενου καλού νεαρού μοναχού που τον επαινούσαν πολύ όλοι, τον πρόσβαλε. Κι όταν είδε ότι αντιδρούσε άσχημα, του επεσήμανε φιλόστοργα: «Πρόσεχε, αδελφέ. Γιατί απέξω φαίνεσαι σαν πόλη ωραία, που τα νώτα της όμως τα λυμαίνονται ληστές».
Δες λοιπόν το πνευματικό σου επίπεδο και συ, από το πώς αντιδράς στους όποιους ελέγχους που σου ασκούν, δίκαιους ή άδικους. Αν αντιδράς και νιώθεις αδικημένος, είσαι ακόμη πολύ χαμηλά. Αν όμως έχεις κατανοήσει τη σημασία και την αξία τους – μην εξετάζεις το ποιόν των επικριτών σου – και είτε με οδύνη είτε με ευκολία τους δέχεσαι, τότε, ναι! Η σωτηρία σου έχει αρχίσει να ενεργοποιείται στην καρδιά σου. Μακάρι μάλιστα να φτάσεις στο χαρισματικό σημείο, να θεωρείς τους ελέγχους και ως επαίνους.
«Παιδί μου, μην είσαι εγωιστής», είπε ένας Γέροντας στον νεαρό υποτακτικό του. «Γέροντα, δεν είμαι εγωιστής», απάντησε θιγμένος εκείνος. «Και ποια μεγαλύτερη απόδειξη ότι πράγματι είσαι εγωιστής θα μου έδινες», είπε ο Γέροντας, «από την άρνησή σου να δεχθείς ότι είσαι;»
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2024
ΟΙ…ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΡΟΚΟΦΤΟΙ!
«Εκείνοι που αλλάζουν εύκολα Μοναστήρι είναι τελείως απρόκοφτοι. Διότι τίποτε δεν συντελεί τόσο στην ακαρπία, όσο η έλλειψη υπομονής» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. δ΄, 90)
Μη νομίσεις ότι αυτό που λέει ο άγιος ισχύει μόνο για τους καλογέρους. Στη θέση «Μοναστήρι» βάλε ενορία, πνευματικό, τόπο ίσως, εργασία, ακόμη και… σύζυγο. Υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται κάπου για ένα διάστημα, κι έπειτα… βαριούνται. Οι δυσκολίες που υπάρχουν σε κάθε τι στον κόσμο τούτο – δεν υπάρχει τίποτε εύκολο σ’ αυτήν τη ζωή: οι θλίψεις είναι το βασικό γνώρισμά της – οι διάφοροι πειρασμοί που παρουσιάζονται, τα αγκάθια στην όποια σχέση πάει να αναπτυχθεί, η ρουτίνα της καθημερινότητας, τους κάνουν να θέλουν να αλλάζουν. Να μη μένουν κάπου σταθερά. Έστω κι αν αυτό το κάπου είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Τυχαία άραγε ο απόστολος επισημαίνει ότι «έκαστος εφ’ ω ετάχθη, εκεί μενέτω»; Τάχθηκες κάπου; Εκεί μείνε. Γιατί; Διότι αν με ευκολία επιθυμείς την όποια εξωτερική αλλαγή στη ζωή σου, τότε είσαι «τελείως απρόκοφτος». Όχι απλώς απρόκοφτος, αλλά «τελείως».
Πώς το εξηγεί ο άγιος; Τι βλέπει πίσω από αυτήν την ετοιμότητα μετάθεσης; Την έλλειψη υπομονής. Και η υπομονή γι’ αυτόν και για όλους τους αγίους μας δεν είναι μία απλή αρετή, αλλά το θεμέλιο των αρετών – αποκαλύπτει την ταπείνωση του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Κύριος το τόνισε: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Και ο απόστολος σημειώνει ότι η υπομονή διατρέχει όλη την πνευματική ζωή: «Δι’ υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα». Λοιπόν «η υπομονή είναι το υλικό με το οποίο κτίζεται το πνευματικό οικοδόμημα του ανθρώπου» (όσιος Πέτρος Δαμασκηνός).
Οπότε χωρίς υπομονή μην περιμένεις καρπούς πνευματικούς. Οι πνευματικοί καρποί έρχονται εκεί που επιμένει και υπομένει κανείς. Που σημαίνει ότι δεν πρέπει να βιάζεσαι. Όποιος βιάστηκε για να αποκτήσει κάτι καλό, εκείνος εξαπατήθηκε και απέτυχε. Το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε και με τα πράγματα του κόσμου τούτου; Εκεί που δεν φαίνεται καμία προοπτική σε μία εργασία για παράδειγμα, εκεί που πας να απελπιστείς από τη σχέση σου με το έφηβο αντιδραστικό παιδί σου, αλλά υπομένεις και επιμένεις, εκεί δειλά δειλά αρχίζει να έρχεται η επιτυχία και η αποκατάσταση. Θυμήσου και τον Γέροντα που θέλησε να διδάξει τον νεαρό υποτακτικό του την αξία ακριβώς της υπομονής! Τον έβαζε καθημερινά να κάνει δρόμο πολύ, για να ποτίζει ένα σπόρο σε έρημη γη. Και μετά από αρκετό πράγματι διάστημα, ήλθε και η καρποφορία. Και το διατράνωνε: «ελάτε να δείτε τον καρπό της υπομονής»!
Λοιπόν η υπομονή παρότι συνυπάρχει με την οδύνη, εμπερικλείει την ελπίδα. Σε κάνει να προσβλέπεις στη χαρά της καρποφορίας!
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024
«Ὅταν θέλη ὁ Θεός…»
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ
«Ὅταν θέλη ὁ Θεός…»
Ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος τονίζει: «εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶµεν καὶ ὀνειδιζόµεθα, ὅτι ἠλπίκαµεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, µάλιστα πιστῶν» (Α΄ Τιμ. δ΄, 10). (Δηλ.: Διότι δὲ εἶναι ἀξιόπιστος ὁ λόγος οὗτος, δι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ἡµεῖς κοπιάζοµεν καὶ περιπαιζόµεθα ὡς βλάκες δῆθεν καὶ ἀνόητοι, ἐπειδὴ ἔχοµεν στηρίξει τὰς ἐλπίδας µας εἰς τὸν ζῶντα Θεόν, ποὺ εἶναι σωτὴρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους συντηρεῖ µὲ τὴν πρόνοιάν του, πρὸ παντὸς δὲ εἶναι σωτὴρ τῶν πιστῶν, τοὺς ὁποίους σώζει ἀπὸ τὸν αἰώνιον θάνατον).
Ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ εἶναι ἀπαραίτητη καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀπόλυτη.
- Ὁ Μέγας Βασίλειος πατρικὰ μᾶς συμβουλεύει:
«Νὰ ἐλπίζης στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσδοκᾶς τὴν ἐνίσχυσή Του, γνωρίζοντας ὅτι, ἄν ἐπιστρέψουμε σ’ Αὐτὸν καλὰ καὶ εἰλικρινά, ὄχι μόνο δὲν θὰ μᾶς ἀπορρίψη τελείως, ἀλλὰ θὰ μᾶς πῆ, ἐν ὅσῳ ἀκόμη ἐμεῖς προφέρουμε τὰ λόγια τῆς προσευχῆς, «ἰδού, εἶμαι παρών».
- ΝΑ ΤΙ συμβουλεύει τοὺς μοναχοὺς ὁ μεγάλος τους διδάσκαλος, ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος:
«Ἀδελφέ, ἄν συμβῆ ν’ ἀρρωστήσης, μὴ γράφης ποτὲ στοὺς συγγενεῖς ἤ στοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους σου νὰ σοῦ στείλουν φάρμακα ἢ τρόφιμα. Γιατί μαθαίνεις ἔτσι νὰ καταφεύγης στὴν ἀνθρώπινη προστασία, σὲ νεκρὴ μὲ ἄλλα λόγια βοήθεια. Στήριξε στὸν Θεὸ τὶς ἐλπίδες σου. Ὑπόμενε περιμένοντας τὸ ἔλεός Του νὰ σὲ κυβερνήση σὲ ὅλα. Ἐκεῖνος ποὺ ἐπέτρεψε, γιὰ ψυχική σου ὠφέλεια, νὰ ἀρρωστήσης, νὰ εἶσαι βέβαιος πὼς θὰ προνοήση γιὰ σένα. Δὲν θὰ ἐπιτρέψη ποτέ, τὸ λέει ἡ Γραφή, νὰ δοκιμάσης πιὸ μεγάλο πειρασμὸ ἀπὸ ὅσο ἔχεις δύναμη νὰ σηκώσης. Φρόντισε λοιπὸν ν’ ἀρέσης σ’ Αὐτὸν ποὺ μεριμνᾶ γιὰ σένα».
- «Κάποτε ὑπῆρχε μιὰ πτωχὴ γυναίκα, ἡ ὁποία ὅλη τὴν ὥρα, ὅ,τι καλὸ καὶ νὰ τῆς συνέβαινε, κοίταζε τὸν οὐρανὸ καὶ ἔλεγε: «Δόξα τῷ Θεῷ!…». Καὶ αἰσθανόταν πολὺ εὐγνώμων γιὰ τὸ ὁ,τιδήποτε.
Κάπου ἐκεῖ κοντά της ἔμενε ἕνας πλούσιος ἄνθρωπος. Κάθε φορὰ λοιπὸν περνοῦσε μπροστὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς γυναίκας τὴν ἄκουγε νὰ λέει: «Δόξα τῷ Θεῷ!… Εὐχαριστῶ, Κύριε!…».
Στὴν ἀρχὴ δὲν ἔδινε σημασία, ἀλλὰ κάποια στιγμή, αὐτὸ ἄρχισε νὰ τὸν ἐκνευρίζη. «Πῶς μπορεῖ αὐτὴ ἡ γυναίκα, τόσο πτωχή, νὰ εὐχαριστῆ συνέχεια τὸν Θεό;…», σκεπτόταν.
Μιὰ μέρα λοιπόν, ἀφοῦ ξαναπέρασε μπροστὰ ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ τὴν ἄκουσε νὰ λέη πάλι «Δόξα τῷ Θεῷ», νευρίασε τόσο πολύ, ποὺ εἶπε στὸν ὑπηρέτη του: «Πήγαινε στὴν ἀγορὰ καὶ γέμισε δύο σακιὰ τρόφιμα. Πήγαινέ τα σ᾿ αὐτὴ τὴν γυναίκα καὶ ὅταν σὲ ρωτήση ποιὸς τὰ ἔφερε θὰ τῆς πῆς, ὅτι ὁ διάβολος τὰ ἔφερε».
Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἔκανε ὁ ὑπηρέτης. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα πῆγε στὴν «ἀγορὰ» γέμισε δύο σακιὰ μὲ τρόφιμα, τόσο ποὺ ξεχείλιζαν, καὶ πῆγε στὴν γυναίκα.
Ὅταν ἔφτασε, τῆς κτύπησε τὴν πόρτα. «Ἄ, δόξα τῷ Θεῷ, εὐχαριστῶ Κύριε!…», εἶπε ἐκείνη μόλις βγῆκε ἔξω καὶ ἀντίκρυσε τὰ δύο σακιά.
«Δὲν θέλετε νὰ μάθετε ποιός σᾶς ἔστειλε τὰ τρόφιμα; …», τὴν ἐρώτησε ἀνυπόμονα ὁ ὑπηρέτης.
«Ὄχι παιδί μου, δὲν ἔχει σημασία. Ὅταν θέλη ὁ Θεός, τότε καὶ ὁ διάβολος Τὸν ὑπηρετεῖ…», καὶ παίρνοντας τὰ δύο σακιὰ μπῆκε μέσα εὐτυχισμένη…».
- Στὸν κατεστραμμένο ἔμπορο, ποὺ ὅλοι ἐγκατέλειψαν, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔγραψε:
«Γράφεις ὅτι καταστράφηκες. Οἱ φίλοι σὲ ἐγκατέλειψαν. Μόνο ἡ πίστη στὸν Θεὸ σὲ κρατᾶ, γιὰ νὰ μὴ τρελλαθῆς ἢ νὰ μὴ κάνης κακὸ στὸν ἑαυτό σου.
Καταστράφηκε ἡ περιουσία σου, δὲν καταστράφηκες ἐσύ. Κατεστραμμένος ἔμπορος δὲν σημαίνει καὶ κατεστραμμένος ἄνθρωπος. Ὁ πλοῦτος δὲν γεννήθηκε μαζί σου· στὸ δρόμο τῆς ζωῆς τὸν ἀπέκτησες καὶ στὸ τέλος τῆς ζωῆς πρέπει νὰ ἀποκολληθῆς ἀπ’ αὐτόν.
Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ πλοῦτος ἀποκολλήθηκε ἀπὸ σένα πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τῆς ζωῆς σου, αὐτὸ σὲ πικραίνει. Ὅμως ἀκριβῶς αὐτὸ τοὺς πολλοὺς ἐξυπηρέτησε ὡς μέγιστη τύχη. Ἀφοῦ ξεκολλώντας ἀπὸ τὸν σάπιο πλοῦτο τοῦ χώματος, ἐκεῖνοι εἶχαν ἀκόμα ἀρκετὸ χρόνο νὰ πλουτίσουν τὶς ψυχές τους μὲ τὸ Θεό. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ πετοῦν ἀπὸ πάνω τους τὸ σαμάρι τοῦ πλούτου ταυτόχρονα μὲ τὸ σαμάρι τοῦ σώματος, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀργὰ γιὰ ὅλα καὶ ὅλα νὰ ἔχουν χαθῆ.
Τίμια δούλεψα, γράφεις. Ὅμως στὴν τιμιότητα ἔχει ὑποσχεθῆ αἰώνιο βραβεῖο καὶ ὄχι ἐφήμερο. Ἀπὸ τὴν τίμια ἐργασία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πλουτίση, μπορεῖ καὶ νὰ πτωχύνη.
Τὸ ὅτι σὲ ἐγκατέλειψαν οἱ φίλοι στὴν ἀνάγκη καὶ τώρα ἢ ἀποστρέφουν τὴν κεφαλή τους ἀπὸ σένα ἢ σὲ κοροϊδεύουν ἀνοικτά, αὐτὸ σὲ πονᾶ ὄντως, ὅμως εἶναι μόνο μία νέα μαρτυρία τῆς παμπάλαιης ἀνθρώπινης ἐμπειρίας. Ὅταν σταύρωσαν τὸν Κύριο Χριστό, ποῦ ἦταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πρὶν ἀπὸ αὐτὸ ἤθελαν νὰ Τὸν κάνουν βασιλιὰ καὶ Τοῦ φώναζαν «Ὡσαννά»;
Εἶναι καλὸ ποὺ κρατᾶς τὴν πίστη στὸν Θεό. Κι ἐκείνη θὰ κρατᾶ ἐσένα σ’ αὐτὲς τὶς δύσκολες μέρες, οἱ ὁποῖες θὰ περάσουν σὰν ὁμίχλη.
Φοβᾶσαι νὰ μὴ τρελλαθῆς, γράφεις. Μὴ φοβᾶσαι, εἶναι ἐλάχιστοι ἐκεῖνοι ποὺ τρελλάθηκαν ἀπὸ τὴν πτώχεια, ἀλλὰ πάρα πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ τρελλάθηκαν ἀπὸ τὸν πλοῦτο.
Φοβᾶσαι νὰ μὴ κάνης κακὸ στὸν ἑαυτό σου, λές. Αὐτοκτονία σκέφτεσαι; Μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ τέλειο συμπόσιο τῶν διαβόλων.
Οἱ ἄπιστοι κατεβαίνουν μὲ τὸν Ἰούδα στὸ ποτάμι, γιὰ νὰ κρεμασθοῦν, ἐνῷ οἱ ψυχὲς μὲ ἡρωικὴ πίστη ἀνεβαίνουν στὸ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ πιοῦν τὸ ποτήρι τῆς πίκρας καὶ ν’ ἀναστηθοῦν.
Ὁ Θεὸς ἄς σοῦ δίνη βοήθεια».
Ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ σώζει.
Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2024
Κρέμασε τὸ ράσο του πάνω στὴν ἀκτῖνα
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ
«Κρέμασε τὸ ράσο του πάνω στὴν ἀκτῖνα»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους (ιβ΄, 8) ἐπιστολὴ του τονίζει:
«εἴτε ὁ παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ µεταδιδούς, ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάµενος, ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλαιῶν, ἐν ἱλαρότητι». (Δηλ: Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὸ χάρισµα νὰ προτρέπῃ εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ εἰς τὴν ἐφαρµογὴν τῶν θείων ἀληθειῶν, τὰς ὁποίας ἀποκαλύπτει µὲν ὁ προφήτης, ἐξηγεῖ δὲ ὁ διδάσκαλος, ἂς µένῃ εἰς τὸ ἔργον τῆς προτροπῆς. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει κλίσιν νὰ µοιράζῃ ἀπὸ τὰ ἀγαθά του εἰς τοὺς πτωχούς, ἂς πράττῃ τοῦτο µὲ ἁπλότητα, χωρὶς ἐπίδειξιν ἢ ἄλλα ἐγωϊστικὰ ἐλατήρια. Ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον ἀνετέθη ἡ ἐπιστασία καὶ φροντὶς καὶ ἐπιµέλεια ὁποιουδήποτε καλοῦ ἔργου, ἂς ἐπιστατῇ µὲ προθυµίαν καὶ δραστηριότητα. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ κάνει ἐλεηµοσύνην, ἂς ἐλεῇ µὲ χαρὰν καὶ καλωσύνην).
- Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς διδάσκει:
«Ἄς γίνουμε μετριόφρονες, ταπεινοὶ καὶ ἐπιεικεῖς. Γιατὶ αὐτοὺς πρὸ πάντων τοὺς μακάρισε ὁ Χριστός, λέγοντας: «μακάριοι οἱ ταπεινόφρονες στὸ πνεῦμα». Καὶ πάλι φώναζε, λέγοντας: «μάθετε ἀπὸ μένα ὅτι εἶμαι πρᾶος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά» (Ματθ. 5, 3 καὶ 11, 29). Γι’ αὐτὸ ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν, δίνοντας σὲ μᾶς παράδειγμα ταπεινοφροσύνης.
- Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε:
«Ψηλότερα ἀπ’ ὅλες τὶς ἀρετές, συνήθιζε νὰ λέγη ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κολοβός, στέκονται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη.
Κάποτε ρώτησε ἕνα ἀπὸ τοὺς ἐπισκέπτες του, ποιὸς νόμιζε πὼς πούλησε τὸν Ἰωσήφ.
– Τ’ ἀδέλφια του, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.
– Ὄχι, εἶπε ὁ Γέροντας. Ἡ μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Δὲν μποροῦσε τάχα, τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν πουλοῦσαν, νὰ διαμαρτυρηθῆ καὶ νὰ φωνάξη πὼς εἶναι ἀδελφός τους; Σώπασε ὅμως κι ἄφησε νὰ τὸν δώσουν στοὺς ἐμπόρους. Αὐτή του ἡ ταπείνωση τὸν ἔκανε ἄρχοντα στὴν Αἴγυπτο.
Ἄλλοτε πάλι ἔλεγε:
– Τί ἀνόητοι ποὺ εἴμεθα ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι! Πετᾶμε μακριὰ τὸ ἐλαφρότερο φορτίο, τὴν παραδοχὴ τοῦ λάθους μας καὶ τὸ «συγχώρεσέ με», καὶ φορτωνόμαστε τὸ πιὸ βαρύ, τὴ δικαιολογία.
Ὁ ἴδιος ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης ἦταν τόσο ταπεινός, ποὺ οἱ Πατέρες τῆς σκήτης συνήθιζαν νὰ λένε γι’ αὐτόν:
Ὁ Κολοβὸς μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη του ἔχει κρεμάσει τὴ σκήτη ὁλόκληρη στὸ μικρό του δακτυλάκι».
- «Ὁ ταπεινός, καὶ θαύματα νὰ κάνη, πάλι δὲν πιστεύει στὸν λογισμό του. Ἦταν στὴν Ἰορδανία ἕνας πολὺ ἁπλὸς παπὰς ποὺ ἔκανε θαύματα. Διάβαζε ἀνθρώπους καὶ ζῶα ποὺ εἶχαν κάποια ἀρρώστια καὶ γίνονταν καλά. Πήγαιναν καὶ Μουσουλμάνοι σ᾿ αὐτόν, ὅταν ἔπασχαν ἀπὸ κάτι, καὶ τοὺς θεράπευε. Αὐτός, πρὶν λειτουργήση, ἔπαιρνε ἕνα ρόφημα μὲ λίγο παξιμάδι καὶ μετὰ ὅλη τὴν ἡμέρα δὲν ἔτρωγε τίποτε. Κάποτε ἔμαθε ὁ Πατριάρχης ὅτι τρώει πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὸν κάλεσε στὸ Πατριαρχεῖο. Πῆγε ἐκεῖνος, χωρὶς νὰ ξέρη, γιατί τὸν ζητᾶνε. Ὥσπου νὰ τὸν φωνάξη ὁ Πατριάρχης, περίμενε μαζὶ μὲ ἄλλους σὲ μιὰ αἴθουσα. Ἔξω ἔκανε πολλὴ ζέστη· εἶχαν κλειστὰ τὰ παντζούρια καὶ ἀπὸ μιὰ τρυπούλα περνοῦσε μιὰ ἀκτῖνα. Αὐτὸς νόμισε ὅτι εἶναι σχοινί. Ἐπειδὴ εἶχε ἱδρώσει, βγάζει τὸ ράσο του καὶ τὸ κρεμάει πάνω στὴν ἀκτῖνα. Ὅταν τὸ εἶδαν οἱ ἄλλοι ποὺ κάθονταν ἐκεῖ στὴν αἴθουσα, τὰ ἔχασαν. Πᾶνε καὶ λένε στὸν Πατριάρχη: «Ὁ παπὰς ποὺ κολατσίζει πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία κρέμασε τὸ ράσο του πάνω σὲ μιὰ ἀκτῖνα!». Τὸν κάλεσε μέσα ὁ Πατριάρχης καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ρωτάη: «Τί κάνεις; Πῶς πᾶς; Κάθε πότε λειτουργεῖς; Πῶς ἑτοιμάζεσαι γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία;». «Νά, λέει, διαβάζω τὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου, κάνω καὶ μερικὲς μετάνοιες καὶ ὕστερα φτιάχνω ἕνα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, καὶ ἔπειτα λειτουργῶ». «Γιατί τὸ κάνεις αὐτό;», τὸν ρωτάει ὁ Πατριάρχης. «Ἅμα φάω λιγάκι πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, λέει ἐκεῖνος, ὅταν κάνω κατάλυση, πάει ὁ Χριστὸς ἐπάνω. Ἐνῶ, ἂν φάω μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, πάει ὁ Χριστὸς ἀπὸ κάτω»! Μὲ καλὸ λογισμὸ τὸ ἔκανε! Τοῦ λέει τότε ὁ Πατριάρχης: «Ὄχι, δὲν εἶναι σωστὸ αὐτό. Πρῶτα νὰ κάνης κατάλυση, καὶ ἔπειτα νὰ τρῶς λίγο». Ἔβαλε μετάνοια καὶ τὸ δέχθηκε.
Παρόλο ποὺ εἶχε φθάσει σὲ τέτοια κατάσταση, νὰ κάνη θαύματα, τὸ δέχθηκε μὲ ἁπλότητα· δὲν εἶχε δικό του θέλημα. Ἐνῶ, ἂν πίστευε στὸν λογισμό του, μποροῦσε νὰ πῆ: «Ἐγὼ διαβάζω ἀνθρώπους καὶ ζῶα ἄρρωστα καὶ γίνονται καλά, κάνω θαύματα· τί μοῦ λέει αὐτός; Ἔτσι ποὺ τὸ σκέφτομαι, εἶναι πιὸ καλά, γιατὶ ἀλλιῶς πάει τὸ φαγητὸ πάνω ἀπὸ τὸν Χριστό».
Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2024
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΜΑΣ!
«Με πολύ κόπο και μόχθο θα αποκτήσουμε καλό ήθος και καλή εσωτερική κατάσταση. Είναι όμως δυνατόν εκείνο που με πολύ κόπο κατορθώσαμε, να το χάσουμε μέσα σε μία στιγμή. Διότι «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Α´ Κορ. ιε´ 33), κοσμικές και συγχρόνως άκοσμες» (Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος, λόγ. γ´ 33).
Έχεις πάρει τη δύναμη από το άγιο βάπτισμα να ζήσεις σαν τον ίδιο τον Κύριο. Να φτάσεις στο χαρισματικό σημείο να λες σαν τον απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός». Γιατί Εκείνος σε έκανε μέλος Του και σου λέει μαζί Του να είσαι μία δική Του φανέρωση στον κόσμο. Κι ανανεώνεις αυτήν τη δωρεά κάθε φορά με την προσευχή σου, με τον όποιον πνευματικό σου αγώνα, κυρίως με τη συμμετοχή σου στη Θεία Ευχαριστία.
Αλλά από την άλλη βλέπεις ότι βρίσκεται συχνά σε έξαψη ο εγωισμός σου, δηλαδή νιώθεις τις φιλόσαρκες τάσεις σου, τις κενόδοξες και υπερήφανες σκέψεις σου, την τυφλή επιθυμία σου κάποιες φορές να αποκτήσεις πράγματα και χρήματα που δεν τα έχεις αληθινά ανάγκη, την έλλειψη της αγάπης σου προς τον πλησίον σου. Μην απορείς: είναι γιατί ακόμη σ᾽ αυτόν τον κόσμο που βρισκόμαστε εξακολουθεί και λειτουργεί ο παλαιός άνθρωπος «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Οπότε παλεύεις, και με τη χάρη του Θεού, παρόλες ίσες τις πτώσεις, σιγά σιγά στερεώνεσαι πνευματικά, και με κόπο και μόχθο αποκτάς ένα χριστιανικό τρόπο ζωής και μία εσωτερική γαλήνη που σε κάνει να χαίρεσαι.
Μην επαναπαυτείς ποτέ. Μην πεις με τον λογισμό σου «πάω καλά και δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω». Γιατί η πίστη είναι πάντοτε «αεί σχοινοβατείν». Σε μία στιγμή μπορείς να τα χάσεις όλα. Κι αυτό που μπορεί αμέσως να σε τραβήξει κάτω, χωρίς ίσως να το πάρεις είδηση, είναι ν᾽ αρχίσεις να συναναστρέφεσαι κοσμικούς ανθρώπους, ανθρώπους δηλαδή που έχουν κοσμικό φρόνημα: χωρίς αίσθηση της παρουσίας του Θεού, χωρίς επίγνωση της χριστιανικότητάς τους, χωρίς το κόσμημα της αρετής στην ύπαρξή τους.
Η παροιμία το υπενθυμίζει: «Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Αυτός που συναναστρέφεσαι αυτός και θα γίνει το επίπεδό σου. Δεν κολλάει υγεία ο άρρωστος, αλλά ο υγιής την αρρώστια. Το απόφθεγμα του Γεροντικού μάς το λέει και αντίστροφα: «Θέλεις να αποκτήσεις φόβο Θεού; Προσκολλήσου σε άνθρωπο που έχει φόβο Θεού».
Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2024
Οικουμενισμός και Αντιοικουμενισμός (Αντίκρουση ισχυρισμού ότι ο Οικουμενισμός είναι «ανύπαρκτος» ή «ακίνδυνος»)
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 30η Σεπτεμβρίου 2024
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
(Αντίκρουση ισχυρισμού ότι ο Οικουμενισμός είναι «ανύπαρκτος» ή «ακίνδυνος»)
Το Γραφείο μας, στα 13 χρόνια της λειτουργίας του, μεταξύ των εκατοντάδων ανακοινώσεών του, συνέταξε και δημοσίευσε μια πληθώρα ανακοινώσεων και για το Οικουμενισμό, έχοντας την βεβαιότητα, μέσα από ενδελεχείς έρευνές μας και πάνω απ’ όλα τις γνώμες συγχρόνων αγίων, ευλαβών γερόντων και σύγχρονων επιφανών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, ότι είναι αίρεση, παναίρεση και μάλιστα το πλέον δαιμονικό κακόδοξο σύστημα στην δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία της Εκκλησίας, για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν απορρίπτει τίποτε και δεν απολυτοποιεί τίποτε! Όλα είναι σχετικά. Δέχεται κάθε θρησκευτική πίστη ως μέρος της αλήθειας και η αλήθεια βρίσκεται στον συγκερασμό. Η ουσία και η δομή του είναι ο συγκρητισμός.
Είναι γεγονός πως εδώ και έναν σχεδόν αιώνα ο Οικουμενισμός είναι παρών και στην Εκκλησία μας, ως τάσεις και περιρρέουσες απόψεις από συγκεκριμένα και συχνά επώνυμα και υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, χωρίς ωστόσο να προχωρήσουν σε πλήρη αποδοχή και θεσμοθέτησή τους. Το γεγονός αυτό, όπως είναι φυσικό και υγιής αντίδραση μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα, έγειρε και συνεχίζει να εγείρει αντιδράσεις, «βαπτίζοντας» οι θιασώτες του Οικουμενισμού, τους αντιδρώντες ως «αντιοικουμενιστές». Και το χειρότερο: εκτοξεύουν εναντίον τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, όπως «συντηρητικούς», «σκοταδιστές», «ακραίους», «φανατικούς», «φονταμενταλιστές», κλπ! Χρησιμοποιούν δυστυχώς τις ίδιες «ετικέτες» με τους προωθητές της σύγχρονης εφιαλτικής Woke ατζέντας, σε όποιον διαφωνεί και αντιτίθεται στις ιδέες και τους στόχους της.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα βίντεο, που «ανέβηκε» στην «πλατφόρμα» του διαδικτύου YouTube, με τίτλο: «Ο Αντι-Οικουμενισμός: ο δούρειος ίππος της Εκκλησίας»[1].
Το βίντεο αρχίζει επισημαίνοντας την εξής παραδοξότητα: πως το πρόβλημα του Οικουμενισμού αρχίζει την στιγμή που δεν υπήρχε (και δεν υπάρχει) ο Οικουμενισμός! Η θεωρία του Οικουμενισμού ήρθε στο προσκήνιο όχι από τους δημιουργούς και υπηρέτες της, αν υπήρξαν αυτοί, αλλά από τους πολεμίους του! Ότι το κίνημα του Οικουμενισμού έχει μια παγκόσμια καινοτομία, είναι η μοναδική περίπτωση κινήματος, που εμφανίζεται πρώτα το αντικίνημά του και μετά το ίδιο το κίνημα! Αναρωτιόμαστε, πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Μήπως υπονοείται ότι εν τέλει τον Οικουμενισμό τον δημιούργησαν οι αντι-οικουμενιστές;
Πότε και από ποιους δημιουργήθηκε ο Οικουμενισμός; Από τον Τεκτονισμό και την Θεοσοφία, τον 19ο αιώνα! Σε ένα πρόσφατο μνημειώδες σύγγραμμα του Μοναχού Αβερκίου[2], το οποίο εισφέρει αποδείξεις για την «Παγκόσµιο Θρησκεία τοῦ Μέλλοντος», «Τὴν πρώτη σχετικῶς ἰταµὴ δήλωση – κατὰ τὰ νεώτερα χρόνια – τὴν ἔκαναν οἱ µασόνοι. Πότε; Πρὶν ἀπὸ 121 χρόνια! Ἰδέστε την: “Ὁ Τεκτονισµὸς (…) προώρισταί ποτε νὰ ὑποδείξη τὴν βάσιν, ἐφ᾽ ἧς θὰ ἑδρασθῆ ἡ Παγκόσµιος θρησκεία τοῦ µέλλοντος…”[3]. Πῶς τὸ γνωρίζουµε; Τὸ γνωρίζουµε, διότι ΑΥΤΟ ἀναφέρουν οἱ ἴδιοι οἱ τέκτονες σὲ προηγούµενο τυπικό τους (τοῦ τριακοστοῦ τους βαθµοῦ), ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ σαφοῦς περιεχοµένου του. Ἰδοὺ ἀκριβῶς ἡ σχετικὴ δήλωση: “Ἡ ἕκτη τάξις (τῶν τεκτονικῶν βαθµῶν 30 – 33) καθιερώθη διὰ τὴν ἵδρυσιν θρησκείας Παγκοσµίου”[4] ∆ιὰ τοῦ ἄκρως λοιπὸν ἀπορρήτου αὐτοῦ Τυπικοῦ τοῦ 32ου µασονικοῦ βαθµοῦ µαθαίνουµε τὰ πάντα σχετικῶς πρὸς αὐτὸ τὸ θέµα. Ἡ πηγή, ἔτσι, ὁ µπούσουλας τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ χθὲς καὶ σήµερα εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ µασονικὸ ἐπισηµότατο Τυπικό!»! «Ἀφοῦ λοιπὸν µὲ τὶς ὑπόγειες ἐνέργειες τοῦ ἀδιαφανοῦς Παρασκηνίου “περιπέσουν σὲ ἀνυποληψία” οἱ διάφορες θρησκεῖες τοῦ κόσµου, ἡ ἐν συνεχείᾳ κατάρριψή τους ἀπὸ τοὺς µασόνους “διευκολύνεται”. Ἰδέστε το: “Ὁ τέκτων ότε µὲν εἶναι δηµοτικός, ότε ἀριστοκρατικός, καὶ ἄλλοτε µὲν καταρρίπτει τοὺς βωµοὺς τῶν ναῶν, ἄλλοτε δὲ κατακρηµνίζει τοὺς θρόνους τῶν βασιλέων”[5] »[6]!
Το ίδιο και η Θεοσοφία σχεδίαζε πριν από έναν περίπου αιώνα: «…µιὰ νέα ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, βγαλµένη µέσα ἀπὸ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ τοὺς πνευµατικοὺς ὁµίλους, θὰ τερµατίση ἑνωµένη τὴν µεγάλη αἵρεση τῆς χωριστικότητος (τὴν ὕπαρξη ἀνεξαρτήτων θρησκειῶν)»[7]!
Γνωρίζουμε ακόμη και την πρώτη συνέλευση του Οικουμενισμού: «Κατὰ τὸ ἔτος 1893 ἔγινε στὸ Σικάγο τῆς Ἀµερικῆς ἡ πρώτη οἰκουµενιστική – διαθρησκειακὴ Συνάντηση στὸν κόσµο, υπό τον διαβόητο ινδουιστή γκουρού Βιβεκανάντα. Σ᾽ αὐτὴν συµµετεῖχαν ἰνδουϊστές, θεοσοφιστές, προτεστάντες, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ὁ ἡµέτερος ὀρθόδοξος ἀρχιεπίσκοπος Ζακύνθου ∆ιονύσιος Λάττας, µὲ δύο ἀκόµη πρεσβυτέρους ἢ διακόνους. […] Εἰς ἕνα αὐθεντικὸ τεκτονικὸ ἔντυπο τοῦ ἔτους 1894 διαβάζουµε τὰ ἑξῆς, ἐξόχως ἀποκαλυπτικὰ ἐπίσης, γιὰ τὴν ρίζα σχεδιασµοῦ τῆς παγκόσµιας θρησκείας τῶν τελευταίων 150 χρόνων: “Ὁ Τεκτονισµὸς (…) προώρισται αὐτὸς νὰ ὑποδείξη βραδύτερον τὴν βάσιν, ἐπὶ τῆς ὁποίας θὰ ἑδρασθῆ ἡ θρησκεία τοῦ µέλλοντος, ἥτις θὰ περισυναγάγη τὴν Οἰκουµένην ἅπασαν εἰς µίαν ποίµνην ὑπὸ ἕνα ποιµένα”[8] …»[9]. Στο συνέδριο αυτό ο διαβόητος γκουρού Σ. Βιβεκανάντα δήλωσε: «Εμείς πιστεύουμε όχι μόνο στην καθολική ανεξιθρησκία, αλλά και δεχόμαστε όλες τις θρησκείες ως αληθινές»[10].
Ποιοι, λοιπόν και πότε έχτισαν τα θεμέλια του Οικουμενισμού; Η θεωρία ότι ο Οικουμενισμός ήρθε στο προσκήνιο από τους επικριτές του, πόσο σωστή είναι;
Με την δημοσιοποίηση αυτών των δόλιων για την ανθρωπότητα στόχων, δεν θα έπρεπε να ανησυχήσουν οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι συνειδητοποιημένοι πιστοί;
Πληροφορούμε τους αναγνώστες μας, πως εκκλησιαστικοί άνδρες ανησύχησαν, διότι στις αρχές του 20ου αιώνα, το «πνεύμα» του Οικουμενισμού εισήλθε και στην Εκκλησία, με τις γνωστές δύο Εγκυκλίους του 1904 και του 1920, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για το ξαφνικό «άνοιγμα» της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προς τους ετεροδόξους, ως «αναδενδράδες του Χριστιανισμού» και «ετέρους», όχι κατ’ ανάγκην αιρετικούς. «Την ετερότητα δε συγκροτούν ασφαλώς οι “έτεροι”, οι άλλοι, οι εκτός της Ορθοδοξίας, αλλά και ευρύτερα, οι εκτός του Χριστιανισμού. Δηλαδή οι διάφορες “Εκκλησίες”, οι διάφορες Ομολογίες και τα παρακλάδια τους, οι άλλες θρησκείες, κυρίως οι μονοθεϊστικές, ήτοι ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ, αλλά και όλες οι λοιπές της Άπω Ανατολής, της Αφρικής κλπ.»[11]. Όπως είχε γράψει Αρχιερέας του Οικουμενικού Πατριαρχείου: «Έχουμε συνείδηση ότι, πέραν από την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησία μας, υπάρχουν οι “αναδενδράδες” του Χριστιανισμού, όπως έλεγε πριν από 100 ακριβώς χρόνια το 1902 η περίφημη εγκύκλιος “προς τας χριστιανικάς Εκκλησίας” του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Υπάρχουν οι έτεροι και εταίροι μας. Υπάρχουν οι “συν υμίν” Χριστιανικές Ολότητες, που δεν μπορούν να αγνοηθούν, όπως υπάρχουν και όλες οι άλλες θρησκείες, και όλοι οι άλλοι πολιτισμοί και μη-πολιτισμοί, οι ξένες ιδεολογίες και τα παράλληλα ρεύματα, που αυξάνουν σαν χιονοστιβάδες και εισορμούν στους χώρους μας, στους χριστιανικούς χώρους»[12]!
Στο συγκεκριμένο βίντεο χαρακτηρίζονται, όσοι αντιτίθενται στον Οικουμενισμό, ως ολετήρες της Εκκλησίας! Και το ακόμα χειρότερο, ότι είναι ζευγμένοι «στο άρμα του διαβόλου»! Ότι βλασφημούν το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα! Ότι είναι συνεργάτες και μαθητές του διαβόλου, οι οποίοι ξεπερνούν ακόμα και το δάσκαλό τους το διάβολο!
Παραθέτουμε ορισμένες γνώμες νεοφανών Αγίων, οσίων Γερόντων και εγνωσμένου κύρους εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, σχετικά με το τι είναι ο Οικουμενισμός και πόσο, μεγάλος κίνδυνος ελλοχεύει για την αλλοίωση του φρονήματος των πιστών μας από το συγκρητιστικό πνεύμα και πόσο απαράδεκτα είναι τα ανοίγματα των συγχρόνων εκκλησιαστικών ταγών προς τους αμετανόητους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους. Ρωτάμε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ζευγμένοι στο άρμα του διαβόλου; Βλασφημούσαν το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα; Υπήρξαν συνεργάτες και μαθητές του διαβόλου; Ας δούμε για ποιους μιλάμε και αν ευσταθούν οι απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί.
Αρχίζουμε με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, έναν από τους μέγιστους θεολόγους και ομολογητές της Εκκλησίας μας τον 20ο αιώνα. Έγραψε: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινό ευαγγελικό όνομά των είναι παναίρεσις. Διατί; Διότι εις το διάστημα της ιστορίας αι διάφοροι αιρέσεις ηρνούντο ή παρεμόρφωνον ιδιώματά τινα του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού, αι δε ευρωπαϊκαι αύται αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρον τον Θεάνθρωπον και εις την θέσιν του τοποθετούν τον Ευρωπαίον άνθρωπον. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού και άλλων αιρέσεων ων το όνομα λεγεών»[13]! «Αν είμεθα Ορθόδοξοι και θέλωμεν να παραμείνωμεν Ορθόδοξοι, τότε οφείλομεν και ημείς να τηρήσωμεν την στάσιν του Αγίου Σάββα, του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Αγίου Κοσμά Αιτωλού, του Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης και των λοιπών Αγίων Ομολογητών και Μαρτύρων και Νεομαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έναντι των ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών, εκ των οποίων ούτε οι μεν, ούτε οι δε, δεν πιστεύουν ορθοδόξως εις τα δύο βασικά δόγματα του Χριστιανισμού : εις την Αγίαν Τριάδα και εις την Εκκλησίαν»[14]. Δηλαδή να είμαστε ανυποχώρητοι στα θέματα της πίστεως.
Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, καταπολέμησε τον Οικουμενισμό και μιλούσε για το μεγαλείο και την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Για ένα διάστημα είχε διακόψει, μαζί με όλο σχεδόν το υπόλοιπο Άγιον Όρος, το μνημόσυνο του μακαριστού Πατριάρχου Αθηναγόρα για τα επικίνδυνα ανοίγματά του προς τους Ρωμαιοκαθολικούς. Αλλά το έκανε με πόνο: «Κάνω προσευχή», είπε σε κάποιον, «για να κόβη ο Θεός μέρες από μένα και να τις δίνη στον πατριάρχη Αθηναγόρα, για να ολοκληρώση την μετάνοιά του». «Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασσωνία». «Οικουμενισμός, και κοινή αγορά, ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων. Οι Σιωνιστές ετοιμάζουν κάποιον για Μεσσία. Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση. Αλλά, όταν μαζεύωνται τι μάγοι, τι πυρολάτρες, τι Προτεστάντες, ένα σωρό – άκρη δεν βρίσκεις -, για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν; Ο Θεός να με συγχωρέση, αυτά είναι κουρελούδες του διαβόλου» Έλεγε πως, «Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη». Διέκοπτε τις σχέσεις του ή απέφευγε να δη κληρικούς που συμμετείχαν σε κοινές προσευχές με ετεροδόξους. Τα «μυστήρια» των ετεροδόξων δεν τα αναγνώριζε. Έλεγε συχνά: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει»[15].
Ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ θεωρούσε τον Οικουμενισμό ως «μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπικίνδυνες αἱρέσεις... (ως) η προσπάθεια μερικῶν νὰ δημιουργήσουν μία “παγκόσμια καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία” εἶναι μία πλανεμένη προσπάθεια. Τὸ ἴδιο πλανῶνται καὶ ἐκεῖνοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ ζήσουν “κάποιο εἶδος ὑψηλοῦ μυστικισμοῦ, ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς... ἀντιλήψεως τῆς χριστιανικῆς θρησκείας”»[16].
Ο Όσιος Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, διάγοντας άγια βιωτή, είπε τα εξής για την επιχειρούμενη «ένωση των εκκλησιών» από τον Αθηναγόρα και «Πάπα» Παύλο ΣΤ΄ «…Εάν δεν αποβάλλουν την υπερηφάνεια και ο Πατριάρχης και ο Πάπας και εάν δεν ταπεινωθούν, μιμούμενοι τον Κύριον, όχι μόνον δεν θα επιτύχουν έναν αλλά θα αυξήσουν την διαίρεσιν και θα προξενήσουν μεγάλα σκάνδαλα, ταραχάς, συγχύσεις, μεγάλην βλάβην και ζημίαν εις τα εαυτών ποίμνια». Για τον έλεγχο έλεγε: «Εις περιστάσεις κατά τας οποίας περιφρονείται και υβρίζεται η Αγία Ορθόδοξος Πίστις ημών επιτρέπεται έλεγχος ακόμη και θυμός δίκαιος δικαιώτατος, απαγορεύεται δε η σιωπή. Αλλά και ο έλεγχος να γίνεται με διάκρισιν και σύνεσιν, όχι, με ταραχήν και θυμόν υπερβολικόν, να γίνεται με θυμόν θεϊκόν…»[17]. Για τον Οικουμενισμό είπε: «…Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της αληθούς πίστεως ημών»[18].
Ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο μέγιστος κανονολόγος, σε επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα στηλίτευσε τα απαράδεκτα «ανοίγματά» του προς τον Παπισμό και γενικότερα προς όλους τους αιρετικούς, σημειώνοντας: «Από τινων ετών κατώδυνον το Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το συνειδητώ πιστεύον πλήρωμα, παρίσταται θεατής επικινδύνων προς την Πίστην ακροβασιών του Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου»[19].
Ο Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης, σημείωσε, πως «Δεν κατεχόμεθα από μισαλλοδοξίαν, ως θέλουν να μας χαρακτηρίζουν οι επιπόλαιοι φιλενωτικοί, προμαχούμεν της πίστεως των Πατέρων μας και κατά καθήκον πνευματικόν φέρομεν εις γνώσιν του χριστεπωνύμου Ορθοδόξου πληρώματος τα ανωτέρω, ίνα προφυλάξωμεν αυτό από τας σατανικάς παγίδας του Ουνιτισμού»[20], δίνοντας απάντηση στον αφηγητή του βίντεο νεαρό κληρικό.
Ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδος (Βελιμίροβιτς), υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Οικουμενισμού. Σε σύγγραμμά του σημείωσε: «Όλοι θέλομε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα. Άλλο η συμφιλίωσις των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Ο Χριστιανισμός επιβάλλει ν’ αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν! Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της. Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους! Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι’ αυτούς. Αλλά τις αλήθειες του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε. Γιατί δεν είναι δικές σας. Η πίστη του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνωμε ό, τι θέλομε»[21].
Ο Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, είπε: «…οι διαθέσεις του Πάπα ανέκαθεν ήταν να υποτάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία και θα έλθει ημέρα που ο διάλογος θα ματαιωθεί· τίποτε δεν πρόκειται να γίνει· άλλωστε οι ουνίτες, αυτός ο δούρειος ίππος, είναι φως φανάρι ότι τον ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο»[22]. «Η θρησκεία μας, η Ορθοδοξία, δεν έχει σχέση με άλλες. Τώρα, όμως, κάποιοι που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουν τη γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές θρησκείες και διχάζουν τους ανθρώπους. Τους φέρνουν σε έχθρα. Όλοι φροντίζουν, μικροί και μεγάλοι, να υπάρχει μια θρησκεία και το προσπαθούν λέγοντας πως όλες είναι ίδιες, άρα ας έχουμε μόνο μία και καλή»[23].
Ο Όσιος Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης το 1974,στον ενθρονιστήριο λόγο του τόνισε: «Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νοθεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια…. Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασώνοι, Ενωτικοί, Οικουμενισταί, και κάθε άλλη «ρίζα πικρίας», όλοι αυτοί «μίαν γνώμην έχουσι, και την δύναμιν και την εξουσίαν αυτών τω Θηρίω διδόασιν. Ούτοι μετά του Αρνίου πολεμήσουσι, και το Αρνίον νικήσει αυτούς, ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ’ αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» (Άποκ. 17, 13). Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο “οικουμενικό” κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά κατά τον π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον “είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας. Είναι μία προσπάθεια όχι να βρουν την αλήθεια οι πλανεμένοι, αλλά να την χάσουν και εκείνοι που την έχουν, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία”»[24].
Ο Άγιος Ἀρσένιος Μπόκα, ο θαυματουργός (1910-1989) αποφάνθηκε πως «Ὁ Oἰκουμενισμός εἶνε ἡ αἵρεσι ὅλων τῶν αἱρέσεων! Ἡ πτῶσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἰδίους της τοὺς ὑπηρέτες, τὰ ὄργανα τῆς Δύσης. Τὰ ἀποτελέσματά του εἶνε τὰ σάπια συντρίμμια ποὺ πέφτουν, ἀκόμα κι ἂν εἶνε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ ἢ λαϊκοί... Ἂς ἐπιστρέψουμε στὴν ἁγία παράδοσι, στὰ δόγματακαὶ στοὺς κανόνες τῶν ἁγίων πατέρων, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Διαφορετικά, θὰ πᾶμε στὴν κόλασι, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἐπισκόπων μας! Θεὸς φυλάξοι!»[25].
Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστός Σαλός είπε για τον Οικουμενισμό: «Στην αρχή θα είναι μία αίρεση και αργότερα θα γίνει μεγάλο μπέρδεμα. Μετά την εμφάνιση του Oικουμενισμού θα έρθει ο Αντίχριστος»[26].
Ο μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος έλεγε: «Να ξέρετε παιδιά, ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου. Όταν θα γίνει μιά ισοπέδωση θρησκευτική και πολιτική, κυβερνητική, και θα υπάρξει ένας μόνο που θα κυβερνήσει τον κόσμο, αυτός ο ένας … θα είναι ο Αντίχριστος»[27].
Ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, μετά από θερμή και ολονύκτια προσευχή του αποκαλύφτηκε τι είναι ο Οικουμενισμός, με μια ανυπόφορη και εμετική βρώμα. Ο ο χαρισματικός και άγιος Γέροντας αποφάνθηκε: «ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας και κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα»[28].
Ο μακαριστός Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης (Καψάνης), ένας από τους πλέον εμβριθείς μελετητές της πατερικής θεολογίας, αλλά και του συγχρόνου σκηνικού των αιρέσεων και των πλανών, προειδοποίησε πως, «H φιλτάτη Ὀρθοδοξία μας καί σήμερα κινδυνεύει. Προσπαθοῦν κάποιοι νά νοθεύσουν τό δυνατό της κρασί, νά ἀμβλύνουν τά δόγματα, τίς παραδόσεις της, τό ἦθος της, γιά νά μπορῇ νά συνυπάρχῃ μέ τά ἄλλα “δόγματα”. Τό ἔργο αὐτό ἔχει ἀναλάβει ὁ Οἰκουμενισμός. Καί δέν ἐννοοῦμε φυσικά ἕναν Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, πού μένοντας πιστός στήν Ὀρθοδοξία θά μποροῦσε νά διαλέγεται μέ τούς ἑτεροδόξους, για νά τούς βοηθήσῃ νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἐπάνοδός τους στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία εἶναι ἐπάνοδος στό πατρικό τους σπίτι, ἀπό τό ὁποῖο οἱ πρόγονοί τους ἐμακρύνθησαν. Ἐννοοῦμε τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό, τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό». Σε άλλη περίπτωση σημείωσε: «Ὑπάρχει βέβαια ἕνας εὔκολος τρόπος νά κατασιγάσουν τήν συνείδησί τους ὅσοι ὁδηγοῦν τήν Ἐκκλησία στόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό. Νά χαρακτηρίζουν τούς ἐμμένοντας στήν πατροπαράδοτο εὐσέβεια συλλήβδην ὡς φανατικούς φονταμενταλιστάς. Μέ αὐτήν τήν λογική θά ἐχαρακτηρίζοντο και οἱ Ἅγιοι Πατέρες οἱ συντάξαντες τό ἀνωτέρω ἀνάθεμα, ὡς καί τά λοιπά πολλά ἀναθέματα κατά τῶν αἱρετικῶν, ἐπίσης ὡς φονταμενταλισταί, ἀκραῖοι και φανατικοί»[29].
Ο Γέρων Σίμων Αρβανίτης, σε σχετική ερώτηση, τι γνώμη έχει για την λεγόμενη οικουμενική κίνηση, απάντησε με φράση του μακαριστού πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς: «Ο Οικουμενισμός, παιδί μου, είναι η παναίρεση των αιώνων»![30]
Ο Γέρων Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, πριν από μισό αιώνα αποκάλυψε τι είναι πραγματικά ο Οικουμενισμός και ποιοι είναι οι δόλιοι στόχοι του: «Ο θρησκευτικός Οικουμενισμός της σήμερον είναι Κίνηση, διά την ένωση των αιρετικών Ομολογιών της Δύσεως μετά της Ορθοδοξίας κατ’ αρχάς και εις δεύτερο στάδιο διά την ένωση όλων των θρησκειών εις ένα τερατώδες κατασκεύασμα, εις μίαν Πανθρησκείαν. Τελικό όμως σκοπό έχει να εξαφανίσει, μέσα σ’ αυτό το χωνευτήρι, τον Χριστιανισμό και ιδίως την Ορθοδοξία, που κατέχει την Αλήθεια. Σκοπεύει δε εις την τελική φάση του σκοτεινού του σχεδίου να αντικαταστήσει την λατρεία του ενός Θεού, με την λατρεία του Σατανά!»[31]!
Ο Ελβετός π. Πιέρ Χαάμπ, πρώην παπικός, βουδιστής, ινδουιστής, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία, μιλώντας εκ πείρας, είπε: «Οι αιρέσεις, που προέρχονται από τον χριστιανισμό, δηλαδή παπισμός και διάφορα είδη προτεσταντισμού, αποτελούν διαστρέβλωση της αλήθειας, που συνήθως μοιάζει με γελοιογραφία ή καμιά φορά με βλασφημία»[32].
Τελειώνουμε με την άποψη του μακαριστού π. Γεωργίου Μεταλληνού για τον Οικουμενισμό, μιας μεγάλης θεολογικής και πατερικής μορφής των ημερών μας: «Οἱ διαθρησκειακὲς συμπροσευχές, (δηλαδὴ ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Πάπα - στὸν δυτικὸ Τύπο ἔχει χαρακτηρισθεῖ “πλανητάρχης Νο 2”- καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ἡγετῶν). δείχνουν, ὅτι τέθηκε ἤδη σὲ λειτουργία ὁ σχετικὸς μηχανισμὸς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς παγκόσμιας θρησκείας μὲ νόημα σαφῶς πανθεϊστικό. Αὐτὸ δείχνει ἡ προβολὴ τῆς φύσεως ὡς “Οἰκολογία” στὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις. Αὐτὰ ἀπαιτοῦν, φυσικά, ἀναίρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ μάλιστα στὴν πατερικὴ αὐθεντικότητά του (Ὀρθοδοξία)... Στὸ πλαίσιο καὶ τὶς στοχοθεσίες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποίησης ἔχουν ἐνταχθεῖ καὶ οἱ Διαχριστιανικοί καὶ Διαθρησκειακοί Διάλογοι. Διακονοῦν καὶ αὐτοὶ πολιτικὲς σκοπιμότητες, κατὰ τὰ συμφέροντα τῆς Νέας Ἐποχῆς, καὶ ὄχι τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθεια, τὴν “ἐν ἀληθείᾳ” ἑνότητα. Ἡ πολυπροβαλλόμενη ἕνωση γίνεται μέσο, δὲν εἶναι ὁ σκοπός. Διότι, ἂν ἦταν ἐν Χριστῷ αὐτὸς ὁ στόχος μας, θὰ ἔπρεπε νὰ κινεῖται στὸ πλαίσιο τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως». Όσον αφορά την εφιαλτική πανθρησκεία, ο π. Γ. Μεταλληνός έγραψε: «Ἡ «Πανθρησκεία» μὲ ἐνδιαφέρει ἐδῶ περισσότερο, ὡς Θεολόγο. Διότι πρόκειται γιὰ μία ἄλλη μορφὴ πανθεϊσμοῦ, πού στοχεύει στὴν ἰσοπέδωση ὅλων τῶν θρησκευμάτων, μαζὶ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτὸ συντελεῖται, βέβαια, μὲ τὴν «τεκτονικὴ» μέθοδο τῆς σύγκρασης τῶν πάντων καὶ συγκρητιστικῆς ἀναχώνευσής τους καὶ οὐσιαστικὰ διάλυσης ὅλων. Ἡ ἔνταξη τῆς Χώρας μας στὴν Ε.Ε. συνδέθηκε ἀπ᾽ ἀρχῆς μὲ χιλιαστικά ὁράματα καθολικῆς εὐημερίας, πού ἀκόμη προπαγανδίζονται γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη διακίνηση τῶν συνθημάτων καὶ τὴ χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης κατὰ τὶς διαθέσεις τῆς (πραγματικῆς) Ἡγεσίας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ δηλωθεῖ, ὅτι ἡ ἔνταξη τῶν Ὀρθοδόξων Κρατῶν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση συνδυάζεται ἀπ᾽ ἀρχῆς μέ την ἀποδοχὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς νομοθεσίας, πού ἐπιβάλλει ἕνα νέο ἦθος, ἐπιφέροντας τὴν διάλυση τοῦ παραδοσιακοῦ ἱστοῦ τῆς κοινωνίας. Διότι ἡ ἀμοραλιστική παράλυση τῆς κοινωνίας δημιουργεῖ «ρομπότ», ὑπηκόους δουλοπρεπεῖς καὶ εὔχρηστους ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἐξουσία»[33]!
Όλοι οι ως άνω αναφερόμενοι Άγιοι και σημαίνουσες εκκλησιαστικές προσωπικότητες είχαν λαθεμένη αντίληψη για τον Οικουμενισμό; Ήταν μεταξύ των «δημιουργών», για την άγρα οπαδών; Υπήρξαν όργανα το διαβόλου και έσερναν το άρμα του; Υπήρξαν όλοι αυτοί, ως «πλανεμένοι αντι-οικουμενιστές», βλάσφημοι του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος; Ως «βλάσφημοι του Αγίου Πνεύματος», πως αναδείχτηκαν Άγιοι, αφού σύμφωνα με τον αδιάψευστο λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοίς ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ούκ αφεθήσεται τοίς ανθρώποις… ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ.12,31-32); Πως η Εκκλησία μας τους κατάταξε στους αγιολογικούς δέλτους της και τους τιμά ως «γνησίους θεράποντας του Δεσπότου Χριστού», όπως ορίζει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος τους Αγίους, αφού υπήρξαν ως «όργανα του αντιοικουμενισμού», «ο δούρειος ίππος» της;
Στο βίντεο αφήνεται να εννοηθεί η «αναγκαιότητα» της «οικουμενικής κινήσεως», στους σύγχρονους ταραγμένους καιρούς, ότι η ανθρωπότητα «χρειάζεται συνεργασία και ενότητα». Όμως αυτό δεν είναι απλά μια ουτοπία, αλλά και αντίκειται στο αληθινό πνεύμα και το σωτηριολογικό έργο της Εκκλησίας μας. Οι κοσμικές αναγκαιότητες έχουν δευτερεύουσα σημασία γι’ Αυτή και πρέπει να αφήνονται στους πολιτικούς για επίλυση. Σε ένα πολύ κατατοπιστικό βιβλίο, του Μοναχού Αββακούμ αγιορείτου, αναφέρεται το εξής σημαντικό, το οποίο δίνει αποστομωτική απάντηση στο περιεχόμενο του βίντεο. Μεταξύ των άλλων τονίζει, πως «Στο Χριστιανισμό για σωτηρία μιλάει ο Ορθόδοξος, για σωτηρία μιλάει ο Ρωμαιοκαθολικό, για σωτηρία μιλάει ο Προτεστάντης. Μόνο που δεν υπάρχουν πολλές, αλλά η μία σωτηρία. Κατά τον Προτεστάντη η δική του αντίληψη περί σωτηρίας είναι η σωστή, γι’ αυτό και γι’ αυτό συνέλαβε την ιδέα του Οικουμενισμού (μέσω του Π.Σ.Ε.) για να σωθούν οι άλλοι… Το ίδιο και κατά τον Ρωμαιοκαθολικισμό, η δική του η αντίληψη περί σωτηρίας είναι η σωστή, γι’ αυτό πασχίζει να φέρει όλους κάτω από τον δικής του επινόησης (παπικής) Οικουμενισμό για να σωθούν οι άλλοι… Οι Ορθόδοξοι επ’ αυτού αφήνουν την καμπάνα της Εκκλησίας (ι. ναού) να μιλήσει, καλώντας τους πιστούς να συναχθούν στο οντολογικό κέντρο της εκκλησιαστικής ενότητας και σωτηρίας, τη θ. Ευχαριστία»[34]. Με άλλα λόγια, η ενότητα της Εκκλησίας συντελείται αποκλειστικά στην μετοχή του κοινού Ποτηρίου, στην Θεία Ευχαριστία, όπου ενώνεται οντολογικά ο πιστός με το Χριστό και με τα συν-κοινωνούντα ανθρώπινα πρόσωπα. Έτσι συντελείται ουσιαστικά και πραγματικά η διαταραγμένη ενότητα και άλλο τρόπο ενότητας δεν γνωρίζει η Εκκλησία. Κατά συνέπεια οι «ενότητες» που επαγγέλλονται οι διάφορες διαχριστιανικές και διαθρησκειακές προσπάθειες πόρρω απέχουν από την πραγματική ενότητα που επαγγέλλεται η Εκκλησία του Χριστού.
Επίσης, αληθινή κοινωνία - μετοχή στο Σώμα του Χριστού συντελείται, όχι στις αιρέσεις, αλλά στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία Του, η οποία ταυτίζεται με την Ορθόδοξη, η οποία αποδεικνύει ότι παραμένει απόλυτα προσηλωμένη στην βιβλική, αποστολική και αγιοπατερική Παράδοση, χωρίς καμιά αυθαίρετη προσθαφαίρεση και αλλοίωση στην δισχιλιόχρονη ιστορική της πορεία. Σωζόμαστε από την άκτιστη Χάρη του Θεού, η οποία ενεργεί μόνο στην Εκκλησία Του, η οποία και πιστεύει και διδάσκει αυτή. Αντίθετα στις αιρέσεις, οι οποίες αρνούνται την άκτιστη Χάρη και τη στερούνται, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε πραγματική ενότητα, ούτε σωτηρία. Αναφέρει και πάλι ο μοναχός Αββακούμ: «Δια του Χριστού και εν τω Χριστώ κατά την θ. Λατρεία στην Ευχαριστιακή Σύναξη παροντοποιείται και βιώνεται το όλο Μυστήριο της Σωτηρίας». Και συνεχίζει: «Εάν δεν μετέχεται ο Θεός κατά χάριν, πώς να συντελεσθεί η σωτηρία του ανθρώπου; Και, εάν η χάρη δεν είναι άκτιστη, αλλά κτιστή (άπαγε της βλασφημίας), όπως φρονούν οι ετερόδοξοι, πως θα γίνει η μέθεξη του Θεού; Μέθεξη του Θεού δια του κτιστού δε νοείται. Και εδώ είναι που ανακύπτει το θέμα περί του ποιο είναι το σωτηριολογικό περιεχόμενο της εκκλησιαστικότας στο Χριστιανισμό της Δύσης. Όταν αυτό το σωτηριολογικό περιεχόμενο επιβαρύνεται με την αίρεση περί κτιστότητας της θείας Χάρης και με την αίρεση του Filioque, τότε ανακύπτει πρόβλημα κατά πόσον πληρούνται οι όροι της σωτηρίας με τέτοιου είδους σωτηριολογία»[35]!
Οι θιασώτες και προωθητές της «ανάγκης» του οικουμενιστικού συγκρητισμού (διαχριστιανικού και διαθρησκευτικού), προκειμένου να επιτύχουν την «ενότητα», επικαλούνται το γραφικό χωρίο «ίνα πάντες εν ωσι» (Ιωάν.17,20), κακοποιώντας το και διαστρέφοντας την αληθινή του έννοια. Διευκρινίζει επιτυχώς ο μοναχός Αββακούμ: «Βλέπουμε εδώ ότι το “ίνα παντες εν ωσι” δεν διατυπώνεται αοριστολογικώς, αλλά συγκεκριμένως δια της φράσεως “ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσι”, την οποία ο Κύριος απευθυνόμενος προς τον Πατέρα Του. Το “ίνα πάντες εν ωσι”, δηλαδή νοείται εν τη Αγιοτριαδική Θεότητι και εκφράζει θέωση, όπως ακριβώς δηλώνεται από τον Κύριο. Πρέπει να τονίζεται τούτο, διότι πολύ συνηθίζεται να γίνεται λόγος περί του “ίνα πάντες εν ωσι” σε διάφορα διομολογιακά – θεολογικά fora, αλλά συχνά υπό μια δυτικοχριστιανικής αντίληψης νοηματοδότηση, ως μιας ψυχολογικο-κοινωνικής και ηθικής, αυτοτελούς και αοριστολογικής “ένωσης – ενοποίησης” των πάντων. Κατά την Ορθόδοξο πίστη το “ίνα πάντες εν ωσι”, νοείται οντολογικώς εν τω Μυστηρίω της Εκκλησίας. Είναι η οικοδόμηση του σώματος του Χριστού (Ιωάν.17,21). Είναι πράγματι συγκλονιστική αυτή η αυθεντικού σωτηριολογικού περιεχομένου φράση του Κυρίου μας προς τον Πατέρα Του για μας: “ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσι”. Μας θέλει ο Κύριος να βρεθούμε ενωμένοι μαζί Του, μέσα στη θεία ζωή, ενωμένοι κατά χάριν με τον εν Τριάδι Θεό. Σε τι μπορεί να αμφιβάλλει κάποιος αφού έτσι το είπε ο Κύριος και αφού έτσι συντελείται τούτο αδιαλείπτως εν τω Μυστηρίω της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας»;[36]
Κοντολογίς: Ο Οικουμενισμός είναι ένα από τα δολιότερα τεχνάσματα του διαβόλου, των σύγχρονων εσχάτων καιρών, κατασκευασμένο από σκοτεινά διεθνή κέντρα, για την ολοκληρωτική ποδηγέτηση της ανθρωπότητας. Έχει τριπλό χαρακτήρα: πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό, για την ενοποίηση της ανθρωπότητας. Δια του θρησκευτικού Οικουμενισμού επιχειρείται η θρησκευτική ενοποίηση του κόσμου, με την πανθρησκεία, η οποία θα λειτουργήσει, σύμφωνα με τους ιθύνοντες και τους οραματιστές της, ως φρικτή χοάνη, στην οποία θα εξαφανιστούν όλα τα θρησκευτικά σχήματα και μαζί τους η Εκκλησία του Χριστού! Άρα λοιπόν δεν είναι ούτε ιδεοληψία, ούτε μέσον για άγρα οπαδών των «αντιοικουμενιστών», αλλά ένα πολύ καλά οργανωμένο σύστημα από σκοτεινές και αντίχριστες δυνάμεις (Θεοσοφία, Τεκτονισμός, Αποκρυφισμός, κλπ), για την πνευματική υποδούλωση της ανθρωπότητας, στην εφιαλτική ανελεύθερη κοινωνία, που δημιουργούν. Φρονούμε λοιπόν πως οι όποιες ανησυχίες μας και η εν γένει αντίθεσή μας προς αυτό το δαιμονικό σύστημα, όχι απλά δικαιολογείται, αλλά είναι επιβεβλημένο!
Νομίζουμε ότι, με τα στοιχεία που παραθέσαμε, ανασκευάσαμε αρκούντως το επίμαχο βίντεο. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι σε καμιά περίπτωση δεν προηγήθηκε ο «αντιοικουμενισμός» και έπειτα εμφανίστηκε ο Οικουμενισμός. Ότι δεν προηγήθηκε η πολεμική του προβλήματος και κατόπιν εμφανίστηκε το πρόβλημα, όχι ως πραγματικό εκκλησιαστικό πρόβλημα, αφού, σύμφωνα με αυτό, «ο Οικουμενισμός είναι ένα πρόβλημα το οποίο δεν υφίσταται καν». Και το σπουδαιότερο: με την παράθεση ενός μικρού δείγματος αναφορών σύγχρονων Αγίων και εγνωσμένης αγιότητας, σωφροσύνης, πίστης στην Ορθοδοξία και διάκρισης Οσίων Γερόντων και άλλων σημαινόντων εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, αποδείξαμε στους αναγνώστες μας, όσοι «κλονίστηκαν» από το επίμαχο βίντεο, πως η αντίθεσή τους με τον Οικουμενισμό, όχι μόνο δεν ήταν αποτέλεσμα «δαιμονικής πλάνης», αλλά αποτέλεσμα προσευχής και βαθειάς πνευματικής εμπειρίας, ακόμα και θεϊκών αποκαλύψεων. Ότι, η καθομολογούμενη από το ορθόδοξο πλήρωμα της αγιότητάς τους, δεν επέτρεπε σε καμιά περίπτωση να γίνουν «όργανα» του διαβόλου, να ζευτούν στο «άρμα του διαβόλου», όπως ισχυρίζεται. Και το ακόμα σπουδαιότερο, ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν «βλάσφημοι του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος»! Και, τέλος, παραθέσαμε την πραγματική έννοια της ενότητας του κατακερματισμένου κόσμου στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, δια της Εκκλησίας Του, «εν τω Μυστηρίω της Εκκλησίας», η Οποία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις», κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα[37].
Εμείς οι σύγχρονοι, ταπεινοί και αμαρτωλοί πιστοί, επόμενοι των Αγίων Πατέρων και των σύγχρονων Αγίων και ομολογητών, θεωρούμε χρέος μας να ομολογούμε την Αγία μας Εκκλησία ως το μοναδικό θείο καθίδρυμα, στο οποίο συντελείται η σωτηρία, όσων ανθρώπων θέλουν να σωθούν και στην Οποία συντελείται η πραγματική ενότητα των ανθρώπων. Ομολογούμε ότι εκτός Αυτής δεν υπάρχει σωτηρία, διότι η χάρις του Θεού ενυπάρχει μόνο σε Αυτή, Οποία και πρεσβεύει ότι αυτή είναι άκτιστη και άρα ικανή να σώζει. Ότι, δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, εκτός από μία, την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, το Σώμα Του κατά τον υπέροχο ορισμό του ουρανοβάμονος Παύλου (Εφ.1,22-23), και πως, ό, ότι αυτοπροσδιορίζεται ως «εκκλησία», εκτός Αυτής, είναι φρικώδες ψεύδος και απάτη. Ότι, η σωτηρία στις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου είναι αδύνατη.
Μπορούν να μας «στολίζουν» με κάθε είδους μειωτικούς χαρακτηρισμούς, οι οποίοι είναι για μας είναι βραβεία για την όποια ομολογία μας, αφού σύμφωνα με την διαβεβαίωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ.10,32-33)!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
[2] Μοναχού Αβέρκιου: Η Μασονία από τις αυθεντικές πηγές, Αθήνα 2024
[3] Τεκτ. Περιοδικό, «Ἀθηνᾶ», ἔτους 1894, τεῦχος 2, σελ. 26 -27.
[4] «Ὕπατον Συμβούλιον τοῦ 33ου τῆς Ἑλλάδος, ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ τοῦ 32ου βαθμοῦ τοῦ ἀρχαίου καὶ ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου», Ἐν Ἀθήναις, 1975».
[5] Τεκτ. «Πυθαγόρας», 1882, τ.10, σελ. 291.
[6] Μοναχού Αβέρκιου: Η Μασονία από τις αυθεντικές πηγές, Αθήνα 2024, σελ. 254 ε.
[7] Τῆς θεοσοφίστριας Ἀλίκης Μπέϊλυ, «Τὸ Πεπρωμένο τῶν Ἐθνῶν», LUSIS PRESS LIMITED, Λονδῖνο – Γενεύη – Ν. Ὑόρκη – Κέϊπτάουν – Μόναχον – Ἀθῆναι, 1969, σελ. 16.
[8] Τεκτ. περιοδ. «Ἀθηνᾶ», 1894, τ. 3, σελ. 55 – 56. 10.
[9] Μον. Αβέρκιου, μν. έρ.
[12] Όπου ανωτέρω
[13] Εφ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, Αριθ. 145 – 6,1 – 15 Σεπτεμβρίου 1971
[16] http://trelogiannis.blogspot.com/
[17] https://agiosiosif.gr/i-sygchroni-agii-ke-gerontes-tis-orthodoxias-gia-ton-ikoumenismo/
[19] https://agiosiosif.gr/i-sygchroni-agii-ke-gerontes-tis-orthodoxias-gia-ton-ikoumenismo/
[20] «Ελληνικός Βορράς», 6 Φεβρουαρίου 1964
[22] Γέροντος Πορφυρίου, Ανθολόγιο Συμβουλών, Μήλεσι 2003, σελ. 229, 290.
[23] https://amethystosbooks.blogspot.com/2018/09/2.html
[25] https://amethystosbooks.blogspot.com/2018/09/2.html
[26] Όπου ανωτέρω
[27] Όπου ανωτέρω
[28] Όπου ανωτέρω
[29] Όπου ανωτέρω
[30] Όπου ανωτέρω
[31] Δες το βιβλίο του: «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα»
[33] Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/11/2013
[34] Μον. Αββακούμ αγιορείτου, Οικουμενισμός και Ορθοδοξία, Αθήνα 2005, σελ. 137
[35] Όπου ανωτέρω
[36] Όπου ανωτέρω
[37] Ερμηνεία Εις την Θείαν Λειτουργίαν, κεφ.λη΄ Migne P.G.150,452C