“Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου”

“Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου”. Η μαρτυρία ενός παιδιού σκλάβου στις φυτείες που προμηθεύουν κακάο τις βιομηχανίες της δύσης. Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα

 Το 1528, ο Ερνάν Κορτές, ο εξερευνητής που κατέκτησε το Μεξικό, έφερε στην Ισπανία το δέντρο “Theobroma cacao”, το αγαπημένο κακαόδεντρο των Μάγια και των Αζτέκων. Οι Ισπανοί επεξεργάστηκαν τους καρπούς του δέντρου, πρόσθεσαν ζάχαρη και το γευστικότατο ρόφημα επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη. Τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκε η πρώτη μπάρα σοκολάτας, απ’ τον Ολλανδό CONRAD von Houten. Πλέον, οι φυτείες κακάο αποτελούσαν μία απ’ τις σημαντικότερες πηγές πλούτου για τους Ευρωπαίους, που είχαν επεκτείνει την κυριαρχία τους σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Το 1880 οι Πορτογάλοι οργάνωσαν τις πρώτες φυτείες κακάο στην Αφρική, στο νησί Σάο Τομέ και Πρίνσιπε. Η δουλεία είχε καταργηθεί το 1875, αλλά στις φυτείες κακάο ο χρόνος φαίνεται ότι κυλούσε πιο αργά, καθώς οι συνθήκες εργασίας δεν άλλαξαν καθόλου.

Κάθε χρόνο πέθαινε το 11% των εργατών, περισσότεροι από τους οποίους είχαν απαχθεί απ’ την Αγκόλα και δούλευαν παρά τη θέλησή τους. Η καλλιέργεια του κακάο επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Αφρική και πολλές μικρές, οικογενειακές φάρμες που της διαχειρίζονταν οι ίδιοι οι Αφρικανοί άρχισαν να εμφανίζουν κέρδη. Με την παγκόσμια οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930, τα κέρδη εξαφανίστηκαν και απέμειναν πολύ λιγότερες φυτείες κυρίως στην Ακτή Ελεφαντοστού και την Γκάνα. Στα μέσα του 2ου αιώνα, τα αφρικανικά κράτη άρχισαν να εκσυγχρονίζονται, να αποκτούν την ανεξαρτησία τους και η “ανεπίσημη” δουλεία εξαλείφθηκε. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο κόσμος. Το 2000, μια σειρά από δημοσιογραφικές έρευνες αποκάλυψαν ότι η δουλεία “ζει και βασιλεύει” στις φυτείες κακάο. Και αυτοί οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν είναι ενήλικοι, αλλά παιδιά που πουλιούνται απ’ τις οικογένειές τους και πολλά πεθαίνουν, πριν προλάβουν να ενηλικιωθούν. Τα παιδιά πρέπει να μεταφέρουν σάκους που έχουν πολλαπλάσιο μέγεθος και βάρος απ’ τα ίδια. Αν καθυστερήσουν στη μεταφορά των σάκων, τιμωρούνται, συνήθως με μαστίγωμα Οι σύγχρονοι σκλάβοι της σοκολάτας Η UNICEF υπολογίζει ότι περίπου μισό εκατομμύριο παιδιά εργάζονται σε φυτείες κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού, που από τη δεκαετία του ’70 διατηρεί την παγκόσμια πρωτιά στις εξαγωγές κακάο. Οι ηλικίες των εργατών κυμαίνονται από 5 μέχρι 16 και προέρχονται ως επί το πλείστον απ’ τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου, όπως είναι η Μπουργκίνα Φάσο και το Μάλι.

 Τα παιδιά πρέπει να μεταφέρουν σάκους που έχουν πολλαπλάσιο μέγεθος και βάρος απ’ τα ίδια. Αν καθυστερήσουν στη μεταφορά των σάκων, τιμωρούνται, συνήθως με μαστίγωμα. Παιδιά κάτω των 10 ετών χειρίζονται τεράστια μαχαίρια, με τα οποία σπάνε το σκληρό κέλυφος που φιλοξενεί τους πολύτιμους καρπούς. Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδί χωρίς σημάδια στο σώμα του, από τραυματισμούς με τα μαχαίρια. Μερικά έχουν χάσει ακόμα και τα χέρια τους, εξαιτίας μίας και μόνο κακώς υπολογισμένης κίνησης. Όταν μάθουν να χρησιμοποιούν τα θανατηφόρα εργαλεία της “δουλειάς” τους, έχουν να αντιμετωπίσουν άλλους κινδύνους. Καθημερινά, χρησιμοποιούν τοξικές ουσίες για να ραντίσουν τις φυτείες, χωρίς ίχνος προστασίας.

 Παιδιά κάτω των 10 ετών χειρίζονται τεράστια μαχαίρια, με τα οποία σπάνε το σκληρό κέλυφος που φιλοξενεί τους πολύτιμους καρπούς Τα παιδιά-δούλοι ονειρεύονται μόνο να αποδράσουν Όταν τελειώνει η δουλειά της ημέρας, πολλές ώρες αφότου έχει πέσει το σκοτάδι, τα παιδιά τρώνε το φαγητό που τους αναλογεί: καλαμπόκι και μπανάνες. Είναι τα φθηνότερα τρόφιμα που κυκλοφορούν και σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις διατροφικές ανάγκες παιδιών σε ανάπτυξη. Η πλάτη του Ντρίσα, σακατεμένη απ’ τα χτυπήματα Το βράδυ κοιμούνται πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα ξημερώματα αρχίζουν πάλι τη δουλειά. Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα. Έχουν γίνει ελάχιστες ενέργειες για την καταπολέμηση της σύγχρονης παιδικής δουλείας. Δημιουργήθηκε ένα τυπικό πρωτόκολλο, που αν και ζητά την κατάργηση της παιδικής εργασίας, δεν επέβαλε καμία νομική μεταρρύθμιση. Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι ο βασικός παραγωγός κακάο για γίγαντες όπως η Cadbury, η Hershey’s κι η Nestle.

Συνεργάζονται πολύ διστακτικά με τις έρευνες της UNICEF, αρνούνται να αποκαλύψουν από που παίρνουν το κακάο τους. Απαγόρευσαν να υπάρχει ταμπέλα στα προϊόντα που θα ξεχώριζε αυτά που είχαν παραχθεί νόμιμα από αυτά που βασίζονταν σε παιδική εργασία, γιατί φοβήθηκαν ότι θα ξεκινούσε ένα γενικό μποϊκοτάζ προς όλα τα προϊόντα κακάο. Καμία ετικέτα όμως δεν θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα με τα λόγια του νεαρού Ντρίσα, που έζησε για χρόνια ως σύγχρονος σκλάβος: “Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου”.

Της Αθηνάς Τζίμα...

ΠΗΓΗ

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΝ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ (1969) ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

4. ΠΕΡΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.

Λέγετε περί των Γ.Ο.Χ. τα εξής: «Ούτως η ΄΄Εκκλησία των Γ.Ο.Χ.΄΄ ενώ ιδρύθη ως μέσον (μέσον ακριβούς τηρήσεως των ιερών κανόνων), απέβη πλέον σκοπός! Να διατηρηθή η ΄΄Εκκλησία των Γ.Ο.Χ.΄΄, έστω και επί θυσία της ακριβούς τηρήσεως των ιερών Κανόνων; Και ταύτα πάντα πως δικαιολογούσιν οι αγαπητοί Παλαιοημερολογίται; Απλούστατα διά της ταλαιπώρου ΄΄οικονομίας΄΄. Αλλ’ αυτοί έφυγον εκ της Ελλαδικής Εκκλησίας έχοντες ως σημαίαν την ¨α κ ρ ί β ε ι α ν¨! Αν ήσαν διατεθιμένοι να δεχθώσι ¨οικονομίας¨ και μάλιστα εις τοιαύτην έκτασιν και εις τοιούτον βαθμόν, δεν υπήρχε λόγος να φύγωσιν εκ της Ελλαδικής Εκκλησίας!» Νομίζω πάτερ μου, ότι εν προκειμένω υπάρχει σύγχυσις εκ μέρους σας όσον αφορά το λεπτώτατον τούτο ζήτημα. Βεβαίως δεν ειδικεύθην ποτέ, περί την «ελληνικήν παλαιοημερολογητικήν εκκλησιολογίαν», αλλά έχω πολλούς πνευματικούς μου πατέρας και αδελφούς οι οποίοι πολύ με εβοήθησαν εις την πνευματικήν μου ζωήν, και οι οποίοι όμως ουδέποτε με εδίδαξαν αυτά τα οποία αναφέρετε.

Ουδέποτε υπέπεσεν εις την αντίληψίν μου, και ο Θεός δεν με εστέρησε στοιχειώδους νοημοσύνης, ότι ο σκοπός των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος ήτο η ΜΟΝΟΚΡΑΤΙΑ και η ΝΟΜΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ επί της Εκκλησίας (¨LEGALISME¨). Η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. δεν εθεώρησεν εαυτήν ουδέποτε μέσον προς διατήρησιν της Κανονικής Ακριβείας, ούτε την ακρίβειαν της Εκκλησίας ως ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΝ. Εις την περίπτωσιν του εορτολογίου, δεν γεννάται ζήτημα προτιμήσεως μεταξύ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, και διερωτώμαι πως η υμετέρα αιδεσιμολογιότης μέχρι τουδε δεν συνέλλαβε την αληθή του πράγματος έννοιαν. Εάν οι παλαιοημερολογίται, προέβαινον εις το διάβημα εις το οποίον προέβησαν εκ  π ρ ο τ ι μ ή σ ε ω ς  τινός προς την ΑΚΡΙΒΕΙΑΝ μάλλον παρά την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ, ασφαλώς θα ήσαν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ. Διότι η ακρίβεια όσον και η οικονομία τους δύο βραχίονας της Εκκλησίας αποτελούν, και ο υπερτιμών την μίαν εις βάρος της άλλης ευρίσκεται εν παρανοήσει.

Σκοπός της Αγιωτάτης Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, αιδεσιμολογιώτατε δεν τυγχάνει η τήρησις της ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ αλλά η …… ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ και ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ. Άλλον σκοπόν δεν αναγνωρίζει η Αγιωτάτη Ελληνική Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. Κάθε άλλη εκτίμησις των πραγμάτων τυγχάνει εκ των προτέρων επισφαλής και μη ανταποκρινομένη εις την αλήθειαν.

Εάν οι Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος εχώρισαν τας ευθύνας των, από την υμετέραν κακόδοξον Εκκλησίαν, τούτο εγένετο δι’ ουδέν άλλο ειμή δια κ α κ ο δ ο ξ ί α ν,  δηλαδή διότι έκριναν και κρίνουν ότι διά της εισαγωγής του παπικού εορτολογίου ηνοίγη ρήγμα το οποίον από στιγμής εις στιγμήν απειλεί να καταλύση το πλήρωμα και η ΣΩΤΗΡΙΑ και ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ του ποιμνίου τίθεται εν κινδύνω. Διά τούτο ο χωρισμός των ευθυνών ήτο ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΣ, ουχί περί  ημερών ουδέ περί κανονολογιών και λεγκαλισμών ο λόγος, αιδεσιμολογιώτατε.

Ακούσατε το εξής παράδειγμα: Είμαι ο πρώτος Κυβερνήτης ενός πλοίου, και δίδω εις τον υφιστάμενόν μου, την κατευθυντήριον γραμμήν του πλοίου. Μετά από ένα χρονικόν διάστημα συμβουλευόμενος την π υ ξ ί δ α  βλέπω ο υφιστάμενός μου άλλαξε την πορείαν του πλοίου κατά τόσας μοίρας. Ζητώ εξηγήσεις. Ο δεύτερος πλοίαρχος αιτιολογεί την απόκκλισιν δηλώνοντας ότι εις τάδε απόστασιν υπάρχει κίνδυνος διά το πλοίον, και εθεώρησεν την απόκκλισιν ώς αναγκαίαν. Αναγνωρίζω τα αίτια και δικαιολογώ την απόκκλισιν. Εφήρμοσα την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ! Την δευτέραν ημέραν παρατηρών εκ νέου την π υ ξ ί δ α διαπιστώνω δευτέραν απόκκλισιν, ο δεύτερος πλοίαρχος παρουσιάζει εκ νέου τα δικαιολογητικά του, τα οποία όμως δεν κρίνω ότι ευσταθούν και διατάσσω να επανέλθη το πλοίον εις την κυρίως πορείαν του. Εφαρμόζω την ΑΚΡΙΒΕΙΑΝ! Τις θα με επαινούσε, εάν επί προφάσει ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ έρριπτον το πλοίον εις σκόπελον, ή επί προφάσει ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ υπέβαλον το πλοίον και το πλήρωμα εις ασκόπους περιπλανήσεις και τρικυμίας; Η πυξίς έγινε διά το πλοίον και ουχί το πλοίον διά την πυξίδα.

Εάν όμως κατά τύχην συνελάμβανον επ’ αυτοφώρω τον υποπλοίαρχόν μου, να διαφθείρη την πυξίδα τότε θα συνελάμβανον αυτόν και θα παρέπεμπον εις το ναυτοδικείον ως επιβουλευόμενον το σκάφος και το πλήρωμα αυτού. Το 1924, αιδεσιμολογιώτατε, δεν σας αρνήθημεν την εφαρμογήν μιας ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, αλλά σας ελέξαμεν ως διαφθείροντες το ιερόν πηδάλιον, οπότε κατελέγξαντες την παράνομον αυθαιρεσίαν και «υμών μη βουληθέντων συνιέναι» ουδέν άλλον μας απέμενε, ειμή ο πλήρης χωρισμός των ευθυνών μας. Και τούτο επαναλαμβάνω όχι περί ζητήματος πλέον ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ ή ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ αλλά περί ζητήματος καθαρώς ΣΩΤΗΡΙΑΣ!

Το πλοίον δεν κατασκευάσθη διά το πηδάλιον, αλλά το πηδάλιον διά το πλοίον. Η Εκκλησία δεν έγινε διά τους κανόνας αλλά οι κανόνες διά την Εκκλησίαν. Οι κανόνες είναι χρυσοί, οι κανόνες είναι άγιοι, οι κανόνες είναι άθικτοι. Οι κανόνες δεικνύουν το τέλειον, την πορείαν της ζωής της Εκκλησίας. Οι κανόνες δεικνύουν τα μέτρα της αγιότητος εις τα οποία πρέπει να φθάσουμε ως εκκλησία. Δυστυχώς εις την σημερινήν ζούγκλαν, είμεθα πολύν μακράν από του να φθάσωμεν εις τοιαύτην αγιότητα, ή να ισχυρισθώμεν ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. Συχνάκις παρεκκλίνομε, άλλοτε λίγο άλλοτε πολύ, βλέπομεν όμως βάσει των θείων και ιερών κανόνων πόσον παρεκκλίναμε και συν τη Χάριτι του Θεού διορθούμε την παρέκκλισιν. Δεν έπεται όμως ότι επειδή είμεθα επιρεπείς εις τας παρεκκλίσεις ότι και θ’ αλλάξωμεν τα μέτρα με ημίμετρα διά να καθησυχάσωμεν την διαμαρτυρομένην συνείδησίν μας.

Οι Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος (έστω και αν μεταξύ αυτών όπως παντού υπάρχουν άνθρωποι των άκρων) δεν θέλουν να παραστήσουν εαυτούς αγιωτέρους και ακριβεστέρους των άλλων, ούτε καυχώνται εις την δικαιοσύνην των, ούτε εθεωρήσαν ως μέσα, εφαρμογής της ακριβείας, απλώς ζητούν να παραμείνη το πηδάλιον αδιάφθορον. Άλλο εάν ένας ιερεύς εξ ανάγκης συντομεύει τας ακολουθείας είναι το τοιούτον ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, και άλλο εάν εκδίδει λειτουργικά βιβλία με αλλοιωμένα λειτουργικά κείμενα πράγμα το οποίον δεν είναι πλέον οικονομία αλλά ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ!

Και υμείς, αιδεσιμολογιώτατε, το 1924, δεν εφηρμόσατε ο ι κ ο ν ο μ ί α ν  αλλά προέβητε εις ι ε ρ ο σ υ λ ί α ν, βλασφημήσαντες εις το Πνεύμα το Άγιον, ως  τάχα μη αρτίως λαλήσαν εν τοις πατράσι και τοις οικουμενικαίς συνόδους.

Είναι τραγικόν όταν οι ίδιοι οι Ιησουίται, ομολογούσαν μέχρι του 1924, ότι η άρνησις αλλαγής του ιουλιανού εορτολογίου, αποτελή εκ μέρους της ανατολής, άρνησιν εις το ν’ ακολουθήση την πρεσβυτέραν Ρώμην και ν’ αναγνωρίση το κύρος της, υμείς διά των ιδίων χειρών ανοίξατε τρομερόν ρήγμα. Διότι ναι μεν είναι αληθές ότι και πρό της εορτολογικής μεταρυθμίσεως συνέβαιναν έκτροπα ως αναφέρετε, πλήν όμως θα ήτο αδιανόητον να υιοθετήση η Φιλλανδική Εκκλησία το λατινικόν πασχάλιον, ως συνέβη εσχάτως, και να επιζητείτε πανορθόδοξον κοινόν εορτασμόν του Πάσχα, και εάν μεν εσχάτως  ο κ. Ιερώνυμος φαίνεται οπισθοχωρών και διστάζων, δεν σημαίνει ότι τάχα ενδιαφέρεται διά την ημερομηνίαν του Πάσχα αυτήν καθ’ εαυτήν, αλλά αναλογίζεται το τι θα προκύψη και κατά την περίστασιν, κατά την συνήθειαν του σαβελιανικώ τω τρόπω υιοθετεί το κατάλληλον προσωπείον. Αδυνατείτε τάχα ν’ αναμετρήσετε την συμβολήν του παπικού εορτολογίου, και το προηγούμενον το οποίον εδημιούργησεν διά την συγκρότησιν, της μελετωμένης 8^ης ληστρικής και ψευδοοικουμενικής ψευδοσυνόδου, την οποίαν θ’ αποτολμήσετε μόλις κρίνετε ότι «ω ρ ί μ α σ ε ν  ο λαός».

Πόσην δε αδικίαν δεν εκάματε διά της μεταρυθμίσεως αυτής και εις τας ανελευθέρους σλαυϊκάς εκκλησίας! Απόδειξις η εσχάτως υιοθέτησις του παπικού εορτολογίου υπό της Βουλγαρικής Εκκλησίας!

Μη συγχέετε λοιπόν, τα πράγματα έκων άκων, αιδεσιμολογιώτατε, ότι τάχα η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. εθεώρησεν εαυτήν μέσον διατηρήσεως της Ακριβείας μάλλον παρά της Οικονομίας, αλλά ανθέστη εις την υφ’ υμών α μ φ ο τ έ ρ ω ν καθαίρεσιν!

Οι Παλαιοημεριλογίται, άνθρωποι τυγχάνουν ως και οι λοιποί, δεν είναι Χερουβείμ, διαφορετικά θα ήσαν εις τον ουρανόν. Κάμουν πολλάς οικονομίας, και πολλάς παρεκτροπάς και πολλάς παρεκκλίσεις εκ των κανόνων, και τοις πάσι τυγχάνουσι γνωστά, δεν εκήρυξαν όμως ουδέποτε τας παρεκκλίσεις των και οικονομίας των, ως δ ι ό ρ θ ω σ ι ν  του ιερού πηδαλίου, διότι όσας παρεκκλίσεις και αν κάμουν και όσας και εάν έκαμαν, το Πηδάλιον και το κύρος του παραμένουν α ν έ π α φ α, υμείς όμως διεφθείρατε το Πηδάλιον το 1924 και προτίθεσθε να το διαφθείρετε έτι περισσότερον δια της μελετομένης (¨άμα τη  ω ρ ι μ ά ν σ ε ι του λαού¨) 8^ης ληστρικής ψευδοοικουμενικής!

Συνεχίζεται

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ
ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Ἡ Ἀγάπη καί ἡ Ὀργή τοῦ Θεοῦ

Αυτοκτόνησε η ηγέτης των FEMEN στην Ουκρανία

Η Oksana Shachko ,η διάσημη ακτιβίστρια και συνιδρύτρια του Ουκρανικού παραρτήματος των FEMEN,απαγχονίστηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.

Μετά από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες αυτοκτονίας τελικά έφυγε, αφήνοντας το μήνυμα:«Όλοι είστε ένα ψέμα»

Ένθερμη ''αγωνίστρια''για τα δικαιώματα και την προστασία των γυναικών απέναντι στην σεξουαλική παρενόχληση,την ανεκτικότητα,τις διακρίσεις,την ομοφοβία κ.τλ.,η προοδευτική της ιδεολογία τελικά εξαντλήθηκε...

Μονίμως στο επίκεντρο της προσοχής του Τύπου,υποστηριζόμενοι από πλούσιους και με επιρροή φίλους,έφυγε σε ηλικία 31 ετών...Τραγικό και πολύ λυπηρό...

Με λύπη θυμάμαι το κόψιμο των Εσταυρωμένων με πριόνι στο Κίεβο,το σατανικό σχέδιο ''Krestopoval'',βάση του οποίου ήθελαν να κόψουν όλους τους Εσταυρωμένους στα ιερά μέρω της Ρωσίας και της Ουκρανίας.

Τα τελευταία χρόνια η Oksana είχε δημοσιεύσει στο Instagram αισχρα σκίτσα όπου καθυβριζε τα ιερά σύμβολα του Χριστιανισμού...Επίσης δεν μπορούν να ξεχαστούν τα βλάσφημα βίντεο των Femen που έφτιαχνε αυτή η χαμένη και βασανισμένη ψυχή..

Αν και στο τέλος η Οksana κατάλαβε την ματαιότητα του εφήμερου αυτού κόσμου,μάλλον ήταν αργά..Συνειδητά,σε όλη της την ζωή ,κατέστρεψε όλες τις γέφυρες προς Εκείνον που μπορεί να είναι το μόνο στήριγμα στις δύσκολές στιγμές της εσωτερικής ανισσοροπίας...

''Θάνατος αμαρτωλών πονηρός..(Ψαλμ.33),ενώ ο Σολομώντας μας λέει ότι οι άπιστοι:« θησαυρίζουσιν ἑαυτοῖς κακά, ἡ δέ καταστροφή ἀνδρῶν παρανόμων κακή·αὗται αἱ ὁδοί εἰσι πάντων τῶν συντελούντων τὰ ἄνομα· τῇ γάρ ἀσεβείᾳ τήν ἑαυτῶν ψυχήν ἀφαιροῦνται».

Πρόσχωμεν

π.Teodor Pelin

πηγή/ Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης /  proskynitis.blogspot

Ἀπό τήν Ἐξαπάτησιν τοῦ Λαοῦ εἰς τήν Οἰκονομικήν Ἐξαθλίωσιν καί Τέλος εἰς τήν Προδοσίαν τῆς Μακεδονίας

ὑπό

Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου

Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

«Ὁ Ἀλέξανδρος ἔφη πρός τόν Δαρεῖον: ‘Οἱ  ὑμέτεροι πρόγονοι ἐλθόντες εἰς Μακεδονίαν καί τήν ἄλλην Ἑλλάδα, κακῶς ἐποίησαν ἡμᾶς, οὐδέν προηδικημένοι ἐγώ δέ τῶν Ἑλλήνων ἡγεμών κατασταθείς καί τιμωρήσασθαι βουλόμενος Πέρσας, διέβην εἰς τήν Ἀσίαν...’» 

                                                                 Ἀρριανός ΙΙ, 14, 4 

            Ἄνθρωποι χωρίς ἀξίες, χωρίς ἀρχές, χωρίς Θεόν, χωρίς πατριωτισμόν, χωρίς γνῶσιν τῆς Ἱστορίας μας, τοῦ πολιτισμοῦ μας, τῆς παιδείας μας καί τῶν παραδόσεών μας ἐξηπάτησαν τόν ἐγκαταλελειμένον λαόν μας καί ὑφήρπασαν τήν ψῆφόν του. Οἱ ἄνθρωποι οὗτοι ἀποτελοῦν τόν διαβόητον ΣΥΡΙΖΑ˙ ἀριστεροί, ἄθεοι, ἀπάτριδες, μέ τόν ἀδαῆ νεαρόν ἀρχηγόν των, τόν Ἀλέξην Τσίπραν, ὁ ὁποῖος ἐκτός τῶν ἀνωτέρω γενικῶν συλλογικῶν «προσόντων» εἶχε καί μαθητικήν καί φοιτητικήν ἐμπειρίαν εἰς τάς καταλήψεις, ἀποχές ἀπό τά μαθήματα καί διαδηλώσεις. Μέ αὐτά τά «προσόντα» δέν εἶναι δυνατόν νά γίνῃ κάποιος πρωθυπουργός καί πολύ περισσότερον Πρωθυπουργός τῆς Ἱστορικῆς, Ὀρθοδόξου καί ἐκπολιτιστοῦ τῆς ἀνθρωπότητος Ἑλλάδος.

            Ἀνέλαβον κατόπιν τήν ἐξουσίαν καί ἐλησμόνησαν νά «σχίσουν τά μνημόνια», νά ἀντιδράσουν εἰς τά νέα τοιαῦτα, νά αὐξήσουν τούς μισθούς καί τάς συντάξεις, νά ἁπαλύνουν τήν κοινωνικήν κρίσιν, τήν ὁποίαν ἐπέβαλλον οἱ φίλοι μας τῆς Τρόϊκας παρ’ ὅλον ὅτι τό 62% τῶν Ἑλλήνων ἐψήφισαν ΟΧΙ εἰς τό δημοψήφισμα τῆς 5^ης Ἰουλίου 2015.[1]  Ἁπλῶς, ἐσυνέχισαν, ὅπως καί οἱ προηγούμενοι «σωτῆρες» (ΠΑΣΟΚ καί Ν.Δ.) νά μειώνουν τούς μισθούς καί τάς συντάξεις, νά αὐξάνουν τούς φόρους, ἀκόμη καί φόρους ἀκινήτου περιουσίας εἰς καλύβας καί νά κατάσχουν κατοικίας καί ἐπιχειρήσεις, μέ ἀποτέλεσμα τήν πλήρη ἀποδόμησιν τῆς χώρας.

Δυστυχῶς, ὡδήγησαν οὗτοι τόν ἤδη πτωχεύσαντα Ἕλληνα εἰς τήν ἀπόλυτον οἰκονομικήν ἐξαθλίωσιν˙ τόν κατέστησαν ἄστεγον, ἑπέτην καί μετανάστην.[2] Μέ τήν ἀνθελληνικήν καί ἄθεον ἐκπαίδευσίν των κατέστρεψαν τήν παιδείαν μας καί ἀποπροσανατόλισαν τούς νέους μας. Μέ τούς ἐγκληματικούς, ἀνήθικους καί διεφθαρμένους νόμους των ὑπονομεύουν τόν Ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν μας καί κατέστησαν τήν χώραν ἕρμαιον τῆς εἰσαγομένης δυτικῆς πλάνης, διαφθορᾶς καί ἐγκληματικότητος. Καθ’ ὅτι ἡ Ἑλλάς ἠμπορεῖ νά καταληφθῇ μόνον ὅταν ἀπολέσῃ τάς ἠθικάς ἀρχάς της καί τάς αἰωνίας ἀξίας της. Αὐτό τό γνωρίζουν πολύ καλά οἱ ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος καί ἀνεκάλυψαν τόν παρ’ ἀξίαν ἐξουσιάζοντα ΣΥΡΙΖΑ νά ἐφαρμόσουν τά ὀλέθρια σχέδιά των.

            Ἐν συνεχείᾳ, ἀπεπειράθησαν, ἄνευ στοιχειώδους γνώσεως, νά «λύσουν» τό Σκοπιανό πρόβλημα καί νά ἱκανοποιήσουν τούς δυτικούς ἐχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας,[3] μέ τό νά προδώσουν τήν Μακεδονίαν μας καί νά τήν προσφέρουν βοράν εἰς τούς Σλαβο-Ἀλβανούς (καί διά ΝΑΤΟϊκήν βάσιν), οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν τίποτε κοινόν μέ τήν Μακεδονίαν καί τήν Ἑλλάδα. Τό ὄνομα τῶν Σκοπιανῶν ἦτο Βαρντάρσκα (Vardarska)[4] καί βεβαίως, ὅτι ἄλλο Σλαβικόν ὄνομα θέλουν, ἄς τό υἱοθετήσουν νά βαπτίσουν τό ἀνυπόστατον κράτος των˙ ἀλλά δέν ἠμποροῦν νά ὑφαρπάξουν τό ὄνομα «Μακεδονία», «Μακεδόνες», «Μακεδονική γλῶσσα» ἤ ὅτι ἄλλο σύνθετο ὄνομα περιέχον τήν λέξιν «Μακεδονίαν». Ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἀπορριπτέα, ὡς προδοτική τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας˙ οὐσιαστικῶς, ἀποτελεῖ αὕτη Ἐθνικήν προδοσίαν.

            Ἡ κατευθυνομένη δύσις (δούλη ἐν ἐλευθερίᾳ εἰς τάς σκοτεινάς δυνάμεις) ἔχει μόνον μίαν ἐντολήν νά ἐκτελέσῃ. Νά ἀποτρέψῃ τήν ἕνωσιν τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν,[5] νά μήν ἐπιτρέψῃ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ρωσίαν νά κατέλθῃ εἰς τά ὁμόδοξα Βαλκάνια καί νά προστατεύσῃ τήν Ὀρθοδοξίαν, ὥστε νά ἐξαλειφθῇ Αὕτη καί νά παραγκωνισθῇ ἡ Ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος (τό δόγμα των) καί καταφέρονται οἱ πάντες εἰς τήν δύστυχον δύσιν κατά τῆς ὕπερθεν ταύτης Ρωσίας καί τοῦ προστάτου τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Προέδρου Βλαδιμήρου Πούτιν. Ἡ αἱρετική δύσις προσπαθεῖ πέραν τῶν 200 ἐτῶν νά κρατήσῃ τήν Ὀρθόδοξον Ρωσίαν μακράν τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικο-Εὐρωπαίων καί διά τοῦτο τό δόγμα των εἶναι ὁ ἀνηλεής Ψυχρός Πόλεμος, ἡ ὑποχρεωτική συμμετοχή ἁπάντων τῶν Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν εἰς τό ΝΑΤΟ (τόν φρουρόν τῆς παγκοσμιοποιήσεως) καί εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν (τό πρότυπον τῆς παγκοσμιοποιήσεως), ὥστε νά ἔχῃ ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων τόν ἀπόλυτον ἔλεγχόν μας.

Τέλος, τά ἀνθελληνικά καί ἀντίχριστα κόμματα τῆς χώρας μας[6] θά πρέπει νά μείνουν ἐκτός Κοινοβουλίου καί ἡ μοναδική ἐπιδίωξις ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἕνωσις τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν καί ἡ διατήρησις τοῦ μοναδικοῦ Ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ μας καί ἡ μετάδοσίς του εἰς τά παιδιά μας, τάς μελλοντικάς γενεάς. Ὁ σχεδιαζόμενος νέος πόλεμος ἔρχεται ἐνελέητος καί χωρίς βαθεῖαν πίστιν, μέγαν πατριωτισμόν καί παραδοσιακήν οἰκογένειαν δέν θά ἠμπορέσουν τά  Ἑλληνόπουλα (ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ) νά ἀμυνθοῦν καί νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἐπερχομένους διωγμούς τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Μετάνοια, ἐξομολόγησις, ἀδιάλειπτος προσευχή, συμμετοχή εἰς τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐλπίς σωτηρίας ἡμῶν καί τῆς πατρίδος μας διά τῆς θείας Χάριτος καί οὐχί διά τῶν ἔργων μας, θά πρέπει νά εἶναι αἱ μόναι πράξεις, αἱ ὁποῖαι νά μᾶς ἀπασχολοῦν.

  

---

[1] Ὅρα, The European Union and its Debt Crises: The Deception of the Greeks, by John N. Kallianiotis, Nova Science Publishers, N.Y., October 2018, ISBN: 978-1-53614-067-5 https://www.novapublishers.com/catalog/product_info.php?products_id=65180&osCsid=c26561cbdc6aac822c1f0d997d83d6ec

[2] Τόν συγγραφέα τόν κατέστησε ματανάστην τό ΠΑΣΟΚ τό 1986.

[3] Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Ἡ Τρέχουσα Ἑλληνική Κρίσις  ἐστίν Ἔργον τῶν Δημιουργῶν τῶν Δυτικῶν Ἐπαναστάσεων τοῦ Παρελθόντος», ’Απολογητικά, 19 Φεβρουαρίου 2017, pp. 1-17.

http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2017/02/i.html

[4] Ὅρα, https://answers.yahoo.com/question/index?qid=20071108225522AAvhqRb . Ἐπίσης, https://www.facebook.com/91-reasons-why-SkopjeFYROM-is-NOT-Macedonia-760736117338421/

[5] Ὁρα, Ι. Ν. Καλλιανιώτου, «Ὑστάτη Ἀνάγκη ἡμῶν ἐστίν ἡ Ἕνωσις Ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων Κρατῶν», Christian Vivliografia, 24 Μαρτίου 2017, pp. 1-5. https://christianvivliografia.wordpress.com/2017/03/24/%e1%bc%95%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b9%cf%82-%e1%bd%85%ce%bb%cf%89%ce%bd-%cf%84%e1%bf%b6%ce%bd-%e1%bd%80%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%cf%8c%ce%be%cf%89%ce%bd-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%e1%bf%b6%ce%bd/

[6] Καθ’ ὅτι, τό 95% τῶν Ἑλλήνων ἔχουν ἁγίας εἰκόνας (εἰκονοστάσι) εἰς τάς οἰκίας των˙ εἶναι Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι.  Ὅρα, Βοανεργές, Ἔτος ΙΖ΄, Ἀρ. Τεύχους 96, Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2018, σσ. 83-84.

«Ενιωσα την ανάγκη να ζητήσω τη βοήθεια του Θεού. Δεν γίνεται αλλιώς!»(Μάνος Ελευθερίου)

Ο ποιητής, στιχουργός και συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου μιλά για την πίστη και όσα τον συγκινούν. «Μικρός βρήκα ένα βιβλίο της γιαγιάς μου με ψαλμούς. Το έμαθα απέξω. Τόσο μου άρεσε!» λέει.

Δύσκολα μπορεί να βρεθεί κάποιος που να μην έχει σιγοτραγουδήσει τους στίχους που έχει γράψει ο κ. Μάνος Ελευθερίου σε κάποια από τα σημαντικότερα ελληνικά τραγούδια.

Ποιητής, στιχουργός, συγγραφέας και εικονογράφος, ο Μάνος Ελευθερίου είναι μια χαρισματική και πολυσχιδής προσωπικότητα. Βραβεύτηκε το 2005 με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και το 2013 από την Ακαδημία Αθηνών για τη συνολική προσφορά του.

Συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους συνθέτες Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο, Σταύρο Κουγιουμτζή, Γιάννη Σπανό, ενώ έχει γράψει στίχους για πάνω από 400 τραγούδια! Πριν από λίγες μέρες εξέδωσε το νέο βιβλίο του με τον τίτλο «Φαρμακείον Εκστρατείας».

-Ανατρέχοντας στις παιδικές σας μνήμες στην όμορφη και με μεγάλη αστική παράδοση Σύρο, θα θέλαμε να μας πείτε ποια ήταν η πρώτη επαφή σας με το περιβάλλον αλλά και με το πνεύμα της εκκλησιαστικής παράδοσης.

-Στη Σύρο, όπου γεννήθηκα και έμεινα έως τα 15 μου χρόνια, κάποια ημέρα έπεσε στα χέρια μου ένα εξαίσιο βιβλίο, το οποίο ανήκε στη γιαγιά μου, και απορώ πώς επέζησε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γεμάτο με εκκλησιαστικά κείμενα. Ονομαζόταν «Ωρολόγιον το Μέγα». Αυτό περιλάμβανε ψαλμούς, τον Ακάθιστο Υμνο αλλά και το πρόγραμμα της εκκλησίας κ.ά. Ηταν μια πολύ καλή έκδοση του 19ου αιώνα, με στοιχεία δωδεκάρια, από την οποία οι πρώτες σελίδες είχαν αφαιρεθεί, δυστυχώς. Δεν μείωνε όμως αυτό καθόλου το ότι ήταν ένα εκπληκτικό βιβλίο. Μου άρεσε τόσο πολύ και γι' αυτό κάθισα και το έμαθα όλο απέξω! Μάλιστα, αργότερα, σε μεγαλύτερη, βέβαια, ηλικία, όταν πήγαινα σε εκκλησίες, άκουγα πάλι όλα όσα είχα διαβάσει και τα ξαναθυμόμουν! Αργότερα το έχασα αυτό το βιβλίο. Δεν είχα τη δυνατότητα να πιάσω στα χέρια μου άλλα παιδικά βιβλία, αφού εκείνα τα χρόνια δεν κυκλοφορούσε στα βιβλιοπωλεία της επαρχίας μεγάλος αριθμός βιβλίων. Επομένως, ήταν μια λύση να κρατήσω με ζέση και να αγαπήσω αυτό το βιβλίο. Είχα, έτσι, τη δυνατότητα επαφής όχι τόσο με το θείο, αλλά με μια γλώσσα που δεν γνώριζα -όπως ήταν η καθαρεύουσα- καθώς και με την ποίηση.

-Και έτσι, μέσω του θρησκευτικού στοιχείου, βάλατε τις βάσεις για να αποκτήσετε στέρεες γνώσεις της ελληνικής γλώσσας.

-Η ποίηση, έτσι όπως αναδύεται μέσα από αυτά τα εκκλησιαστικά κείμενα, είναι αναντικατάστατη. Πολλές φορές βλέπω ορισμένους ύμνους που γράφτηκαν σε διαφορετικές περιόδους, όπως είναι οι βυζαντινοί ή οι Ψαλμοί του Δαυίδ, και ανακαλύπτω τα στοιχεία μιας απίθανης, ασύγκριτης ποίησης. Αναρωτιέμαι, όταν τους ακούω, εάν τους έγραψαν ανθρώπινα μυαλά ή κάποιος από το υπερπέραν τους τούς υπαγόρευσε και αυτοί απλώς τους έγραψαν! Δεν μπορώ να το σκεφτώ, να το συλλάβω! Αστειευόμενος, μάλιστα, θα έλεγα ότι αυτά που εγράφησαν αντιστοιχούν με το να γράψει όχι μόνος ένας Οδυσσέας Ελύτης, αλλά άλλοι δύο αντίστοιχης ικανότητας, όπως ο Ελύτης, ποιητές! Οι μεταφραστές των κειμένων αυτών στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα, πέραν του ότι έπρεπε να ήξεραν τέλεια ελληνικά, ήταν και οι ίδιοι μεγάλοι ποιητές.

-Υπάρχει κάποιο κείμενο που σας έχει αποτυπωθεί τόσο έντονα στη μνήμη;

-Ακούω και μένω εκστατικός το απόσπασμα από το Ανάγνωσμα του Μικρού Απόδειπνου, όπου αναφέρονται κατά σειρά όλα τα παρακάτω επίθετα στην Παναγία και μόνο: «Ασπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή, Παρθένε, Θεόνυμφε, Δέσποινα». Είναι συγκλονιστικό! Αυτό που σας ανέφερα φέρνει στον νου και την περίπτωση του Καβάφη, στον οποίο βρίσκουμε ένα ποίημα όπου χρησιμοποιεί τέσσερα πέντε επίθετα μαζί στην αναφορά που κάνει για τον Μέγα Αλέξανδρο. Αυτό είναι ένα είδος διδασκαλίας για έναν ποιητή, ειδικά όταν κάνει τα πρώτα του βήματα στην ποιητική διαδρομή του.

Το ίδιο μπορώ να πω ότι με συγκινούν και οι ψαλμοί κατά τη διάρκεια των τελετουργιών, οι παρακλήσεις, όπως και οι ευχές υπέρ αναπαύσεως κεκοιμημένων στις νεκρώσιμες ακολουθίες κ.α.

Δυστυχώς, σήμερα, λόγω ηλικίας και κάποιων προβλημάτων υγείας, δεν έχω τη δυνατότητα να παρακολουθώ συχνά τις θείες λειτουργίες. Θέλω να προσθέσω και το εξής: ναι μεν έγινε ένα σοβαρό έργο διάσωσης και συγκέντρωσής τους, που δεν πρέπει να το αγνοήσουμε, αλλά δεν παύει να με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν έχουν διασωθεί τα ονόματα εκείνων που έγραψαν τους αριστουργηματικούς αυτούς ύμνους.

 Το ίδιο έντονα έχει αποτυπωθεί μέσα μου και το παρακάτω απόσπασμα, που ακούγεται στο εξόδιον της νεκρώσιμης ακολουθίας: «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον· ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα· επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται. Διό Χριστώ τω αθανάτω Βασιλεί βοήσωμεν». Αλλά δεν μπορώ να μην εκφράσω τον θαυμασμό μου και για τους ύμνους που ακούγονται καθ' όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Μεγάλες στιγμές συγκίνησης!

«Οταν βλέπω τα εξωκλήσια, αισθάνομαι πάντα ανάταση στην ψυχή μου. Αποπνέουν γνήσια θρησκευτική λατρεία»

 

-Ως προς το στιχουργικό έργο σας, ποιες είναι οι επιδράσεις που έχετε δεχτεί από τους θρησκευτικούς ύμνους;

Δεν ξέρω πώς ακριβώς συμβαίνει! Πολλά πράγματα, όταν ξεκινώ να γράφω, αναβιώνουν μέσα από την ανάμνηση. Για παράδειγμα, το «Αμήν λέγω σοι ότι εν ταύτη τη νυκτί, πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με» και ακολουθεί η φράση: «Και εξελθών έξω έκλαυσεν πικρώς». Αυτή τη φράση, «έκλαυσεν πικρώς», τη θεωρώ μια σκηνοθεσία εξαιρετική! Είναι κάτι απίθανο το στοιχείο της ποιητικότητας αυτών των κειμένων! Και αυτή η αξεπέραστη ποιητικότητα δεν νομίζω ότι συναντάται στα υπόλοιπα θρησκευτικά δόγματα! Αποπνέει ένα σπαρακτικό στοιχείο πνευματικής εξύψωσης. Ισως κάποια είδη θρησκευτικών ύμνων που ακούω να προέρχονται από κακές μεταφράσεις. Σκεπτόμουν κάποτε να προχωρήσουμε στην ακριβή μετάφραση κάποιων κειμένων και ύμνων από άλλα θρησκευτικά δόγματα, λέξη προς λέξη, και έπειτα να τα παραλάβει ένας ικανός ποιητής, ώστε να τα μεταπλάσει, χωρίς διόλου να ξεφύγουν από το αρχικό νόημα του πρωτότυπου κειμένου. Δεν έχει πάψει διόλου να με απασχολεί αυτό το θέμα.

-Με την τέχνη της ψαλτικής έχετε ασχοληθεί στο παρελθόν;

Οχι, δεν το έχω πράξει! Εχω όμως φίλους που είναι καλοί ψάλτες. Στην τηλεόραση έχω συχνά την ευκαιρία να ακούω τις ψαλμωδίες κάθε φορά που μεταδίδεται μια λειτουργία. Δεν κάνω όμως σαν υστερικός στην κριτική μου, όπως π.χ ο Φώτης Κόντογλου, στον οποίο δεν άρεσε τίποτα! Εννοώ ότι δεν του άρεσε ο τρόπος με τον οποίο απέδιδαν τους ύμνους οι σύγχρονοι ψάλτες. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω και μια άλλη εξαιρετική προσωπικότητα στον χώρο της ψαλτικής τέχνης, τον Σίμωνα Καρά, ο οποίος ήταν και εξαίρετος μουσικολόγος και ερευνητής της ελληνικής μουσικής παράδοσης.

-Μπορείτε να μας αναφέρετε ποιες είναι οι πλέον αγαπημένες σας εκκλησίες, τις οποίες επισκέπτεστε ακόμη και σήμερα;

Εγώ έχω παραμείνει στις εκκλησίες της πατρίδας μου, της Σύρου. Εδώ, στην Αθήνα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά λόγω συνθηκών ζωής, ενώ στην επαρχία είσαι πολύ πιο κοντά στον Θεό! Η ζωή στην Αθήνα σε απομακρύνει από την επαφή με τον Θεό και σε αυτό το σημείο χρειάζεται προσοχή από τους ανθρώπους. Η στιγμή όμως όπου πάντα νιώθω ανάταση στην ψυχή μου είναι όταν βλέπω τα εξωκλήσια! Και ειδικά εκείνα τα οποία έχουν απέξω φυτεμένα κυπαρίσσια! Μου αρέσει να επισκέπτομαι μερικά από αυτά, σε όσα από αυτά οι πόρτες τους είναι ανοιχτές και υποδέχονται ανεμπόδιστα τους επισκέπτες. Είναι έκδηλη η ιερότητα του χώρου, αλλά, δυστυχώς, φοβάμαι πως ό,τι υπήρχε παλαιό μέσα σε αυτά θα έχει κλαπεί από τους επιτήδειους! Νιώθω ότι τα εξωκλήσια αποπνέουν την αυθεντική εικόνα της θρησκευτικής λατρείας σε όλη της την απλότητα!

-Το στοιχείο της ταπεινότητας και της αγαθότητας καταξιώνεται μέσα από την επικοινωνία με τον Θεό;

Ναι, αρκεί όμως αυτός ο άνθρωπος να είναι συνειδητά σοβαρός και να μη γίνεται αυτό μόνο για επίδειξη! Εάν ένας πνευματικός άνθρωπος παραμένει ταπεινός, τότε είναι πραγματικά εμπνευσμένος από τον λόγο του Θεού.

«Είναι φοβερή τέχνη η αγιογραφία, αλλά χρειάζεται ανανέωση από τους νεότερους»

-Σας συναρπάζει η τέχνη της αγιογραφίας;

Μα και βέβαια! Αυτό όμως που δεν συγχωρώ στους νεότερους αγιογράφους είναι ότι δεν προχώρησαν και δεν ανανέωσαν την τέχνη των παλαιοτέρων. Δεν είναι δυνατόν να ζωγραφίζεις το ίδιο πράγμα όπως γινόταν πριν από 500 και 1.000 χρόνια! Είναι μια αγκύλωση αυτό! Κάτι θα έπρεπε να έχουν αλλάξει στην τεχνοτροπία αυτή, όπως έχει συμβεί και στην υπόλοιπη ζωγραφική. Σημαντικότεροι εκπρόσωποι αυτής της τέχνης για μένα είναι ο Θεοφάνης ο Κρης και οι Ρώσοι αγιογράφοι. Είναι μια φοβερή τέχνη!

-Εχετε δώσει μια πειστική απάντηση στο ερώτημα περί πίστης;

Οχι! Εχω νιώσει όμως την ανάγκη να ζητήσω τη βοήθεια του Θεού. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει διαφορετικά, αφού βλέπω το αδιέξοδο. Η αμέσως επόμενη κίνηση, το επόμενο βήμα, είναι να πατήσω σε ένα πιο σίγουρο και όχι ετοιμόρροπο σκαλί. Ο Θεός είναι κάτι πέρα από τα ανθρώπινα, και αυτό το επικαλείται κάποιος. Η επίκληση αυτή σίγουρα προσφέρει βοήθεια, δίνει μια ανάταση στον άνθρωπο!

Η έννοια του Θεού στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πιο ζωντανή, φιλική και προσιτή σε σχέση με τα υπόλοιπα δόγματα;

Εάν σκεφτούμε ότι σημειώθηκαν άθλια γεγονότα στο όνομα του Ιησού Χριστού σε παλαιότερους αιώνες, τους πιο πρόσφατους αιώνες θεωρώ ότι το όνομα του Ιησού Χριστού έχει αποκατασταθεί. Δεν το επικαλούνται πλέον όπως είχαν κάνει στο παρελθόν, π.χ., οι σταυροφόροι, οι οποίοι διεξήγαγαν φονικές εκστρατείες στους Αγίους Τόπους.

-Σήμερα πώς μπορεί να εμπλουτιστεί και να διατηρηθεί η ελληνική γλώσσα;

Δεν γνωρίζω πολύ καλά τα αρχαία ελληνικά, αλλά διακρίνω τη διάρκεια της ελληνικής γλώσσας, αφού κατάφερε να επιβιώσει μέσα από τις πιο άγριες συνθήκες. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό! Ας μην ξεχνάμε τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη: «Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου». Αυτός ο σπουδαίος στίχος φανερώνει τη διαδρομή που έχει διανύσει η γλώσσα διαμέσου των αρχαιότητας, της εκκλησιαστικής γλώσσας, της βυζαντινής έως την ομιλούσα ελληνική των σημερινών ημερών. Εχει ενδιαφέρον στα ιστορικά κυρίως κείμενα των Βυζαντινών να δούμε αυτό που έλεγε και ο Καβάφης: «Με ενδιαφέρουν οι Βυζαντινοί συγγραφείς, επειδή έγραφαν την Ιστορία δραματικά!» Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οπως δραματικά έγραφαν και οι μεγάλοι ιστορικοί του παρελθόντος.

Ορθόδοξη Αλήθεια /αντιγραφή

ΠΗΓΗ https://proskynitis.blogspot.com/2016/12/blog-post_33.html

ΙΔΟΥ ΓΑΡ ΕΙΚΑΣΙ ΣΟΙ...

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης  Αστόριας Πέτρος Αστυφίδης

Ο Γρηγόριος, ένας νεαρός μοναχός Χιώτης, βρισκόταν κάτω από την υπακοή δύο γερόντων στη Σκήτη της άγιας Αννης. Το εργόχειρο των ήταν ή μαραγκοσύνη. Περνούσαν φτωχικά και οι τρεις πατέρες με νηστείες και προσευχές, όπως όλοι οι ζηλωτές της Σκήτης. Σε κάθε γιορτή και αγρυπνία αυτός ανελάμβανε την εκκλησιαστική τάξι.

Θυμάμαι, ήταν ή γιορτή τού αγίου Γεωργίου, στην αγρυπνία το κανονάρχισμα το ανέθεσε στον υποτακτικό του Γρηγόριο. Κανοναρχούσε ένα προς ένα τα τροπάρια των κανόνων και οι ψάλτες μελωδικά τα επαναλάμβαναν. Όλα πήγαιναν καλά και ή αγρυπνία προχωρούσε κανονικά.

Προηγήθηκαν τα άνοιξαντάρια τού Φωκαέως, τα δοξαστικά τού πρωτοψάλτου Ιακώβου, ό πολυέλεος και όλη ή κατανυκτική ακολουθία. Ποιος όμως φανταζόταν ότι στη μέση της αγρυπνίας ό «κουτσουνούρης» - όπως αποκαλούσαν τον διάβολο οι πατέρες - θάβαζε την ουρά του για να μάς κολάση;

Τί έγινε;

 Ό π. Γρηγόριος κανοναρχούσε τον αναστάσιμο κανόνα. Όλα πήγαιναν ωραία όταν στην ογδόη ωδή έκαμε τούς Μοναχούς να χάσουν την κατάνυξη και να αρχίσουν τα γέλια. Στο τροπάριο της όγδοης αντί να ειπεί ό κανόναρχος, «Ίδού γάρ έικασί σοι θεοφεγγείς ως φωστήρες...» διόρθωσε το τυπογραφικό λάθος του βιβλίου - έτσι νόμιζε -και αντί «είκασι σοι» είπε: «' Ιδού γάρ ό κασίδης.» ' Επί σαράντα ήμερες πού έψάλετο ό αναστάσιμος κανόνας ήταν αδύνατο, φθάνοντας στην ογδόη ωδή, να μη γελάσουν οι πατέρες θυμούμενοι τον κασίδη του π. Γρηγορίου.

Δεν ξεχνώ τον π. Ιωάννη τον Κύπριο πού προτίμησε να τιμωρήσει σκληρά τον εαυτό του για να αποφυγή το γέλιο. Ήταν ή σειρά μου να ψάλλω τον κανόνα και κανονάρχο είχα τον Ιωάννη. Όταν έφθασε στο γνωστό τροπάριο χαμήλωσε το κερί πού κρατούσε μέσα στην παλάμη του και ή φλόγα του αναμένου κεριού του σήκωσε μια μεγάλη φούσκα κάτω από το μεγάλο του δάκτυλο. Ό πόνος τον έκαμε να δακρύσει και όχι να γελάσει.

Έχουν περάσει σαράντα-πέντε χρόνια από τότε και κάθε Πάσχα είναι αδύνατο να μη θυμηθώ τον «κασίδη» του Γρηγορίου, αλλά και την γενναιότητα και ψυχική ανδρεία του π. ' Ιωάννη πού, για να εξουδετέρωση τον δαίμονα του γέλωντος, έκαψε το χέρι του.

Ζουν και οι δύο πατέρες μέχρι σήμερα, ό πρώτος σε κάποιο μοναστήρι της Χίου, και ό δεύτερος φύλακας στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού μας στα  Ιεροσόλυμα.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΙΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΜΥΡΟΒΟΛΟ ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.

ΑΘΗΝΑ 1990

ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΣΤΟΡΙΑΣ

Κ.Κ. ΠΕΤΡΟΥ

ΠΗΓΗ.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2012/05/blog-post_8223.html

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΝ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ (1969) ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

3 ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

Λέτε πολύ ορθώς ότι ευρισκόμεθα εις περίοδον αναταραχής και μεγάλης συγχύσεως. Και λέτε ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Ναι όντως πάτερ, δεν είναι η πρώτη φορά! Εάν όμως η Ορθοδοξία, χάριτι Θεού, ηδυνήθη να εξέλθη της συγχύσεως νικηφόρος, διατηρούσα την λαμπάδα άσβεστον, και την αποστολικήν πίστιν και παράδοσιν ανόθευτον, και τούτο χωρίς πάπαν, χωρίς ενιαίαν διοίκησιν, χωρίς εφάμιλον του Βατικανού δύναμιν και επιρροήν, είναι διότι τα τέκνα της υιοθέτησαν εκάστοτε αντίθετον κατεύθυνσιν ης υποδεικνύετε εν τη υμετέρα επιστολιμαία διατριβή. Δεν έπεται ότι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που διάβολος προσπαθή να σπείρη τον πανικόν εις τας τάξεις εκείνων που ετάχθησαν υπό την σημαίαν του Εμμανουήλ, ότι θα επιτρέψωμεν μίαν οιανδήποτε ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΙΝ με την πλάνην, χάριν των απαιτήσεων της «αμβροφροσύνης» και μιάς ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ, δυτικού τύπου, στοιχούντες τοις πατράσι ότι: «ΑΙΡΕΤΩΤΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΩΡΙΖΟΥΣΗΣ ΘΕΟΥ». Δεν πρέπει ποτέ ποτέ να θεωρήσωμεν την Ειρήνην της Εκκλησίας κατά τα πρώτυπα της μπουρζουαζίας, μεταμορφούντες τους ορθοδόξους εις κινούμενα πτώματα εκκλησιαζομένων «καλών χριστιανών» και «εντίμων πολιτών», και την θρησκείαν ως συντελεστήν της ε π ι γ ε ί ο υ  ευδαιμονίας. Η Ειρήνη του Χριστού είναι εξωκοσμική, και δεν έχει τύπον και αντίκρυσμα εις τούτον τον κόσμον. Έτσι μας προειδοποίησε ο Χριστός μας! Είναι μια ειρήνη, που θα μας συνοδεύει εις «την εν τω κόσμω θλίψιν» εις τον «διχασμόν μετά των οικιακών μας» εις το «μίσος» του κόσμου εναντίον μας.

Παραθέτετε έναν σχετικώς μακρύ κατάλογον εκτρόπων που εσημειώθησαν από του τέλους του παρελθόντος αιώνος, εις τα διάφορα πατριαρχεία και αυτοκεφάλους εκκλησίας, υπό μορφήν συλλειτουργιών αθέσμων, μεταδόσεως της Θείας Κοινωνίας εις ετεροδόξους, αιρετικάς διακηρύξεις ορθοδόξων πατριαρχών και ιεραρχών κ.λ.π. Ίσως να έχετε εισέτι υπ’ όψιν το βιβλίον του Π. Γρηγορίου «Σχέσεις καθολικών και ορθοδόξων» όπου κανείς μπορεί να διαβάση πράγματα που να φρικιά κάθε πιστόν της Εκκλησίας τέκνον. Και όμως πάτερ, έτσι που παρουσιάζετε τα πράγματα είναι σαν να μας λέτε: «συνηθισμένα πράγματα»! Μήπως και θα θέλατε όλα αυτά τα ατοπήματα, να τα δεχθούμε τάχα ως δευτέραν παράδοσιν της Εκκλησίας μας δορυφορούσαν την πρώτην; Και τις ισχυρίσθη ποτέ ότι τάχα η ε π α ν ά λ η ψ ι ς  και το μ α κ ρ ο  χ ρ ό ν ι ο ν  της παρανομίας και της αποστασίας, τας καθιστούν νομίμους; Και τις σας είπεν ότι τάχα διαμαρτυρόμεθα μόνον διά τας τ ω ρ ι ν ά ς  παρανομίας; Διαμαρτυρόμεθα και χωρίζομεν τας ευθύνας μας, με πάσαν παρανομίαν οπουδήποτε, οποτεδήποτε και υφ’ οιουδήποτε και αν διεπράχθη! Ούτε ο χρόνος ούτε η συνήθεια αλλάζουν ποτέ το ψεύδος εις αλήθειαν!

Και πως θα θεραπευθούν τα τοιαύτα; Προτείνετε να ερωτηθούν εγγράφως οι αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας περί της ομολογίας της πίστεώς των. Και τι θα τους κοστίσει πάτερ να μας δώσουν μίαν ομολογίαν πίστεως ορθοδοξωτάτην κατά τους τύπους και την διατύπωσιν; Παρήλθεν ο καιρός όπου οι αιρετικοί ήσαν σ υ ν ε π ε ί ς  με τας αιρέσεις των και εκήρυττον αυτάς «γυμνή τη κεφαλή» εν μέσω της Εκκλησίας, και υπερασπίζοντο αυτάς ως εκφρασιν αληθείας, λέγοντες τουλάχιστον «τα σύκα, σύκα και την σκάφην, σκάφην». Παρήλθεν ο καιρός όπου οι αιρέσεις ξεφύτρωναν δίκην μ ν ι τ α ρ ί ω ν  ποικιλοχρόμων και τους οφθαλμούς και τα αισθητήρια των πιστών ερεθίζοντα. Οι νέες αιρέσεις του σκεπτικισμού, του σχετικισμού, του ορθολογισμού, του συγκρητισμού και του οικουμενισμού, δεν αρέσκονται εις ωρισμένα σχήματα και αποφεύγουν όσον το δυνατόν τας διατυπώσεις. Δεν είναι επαναλαμβάνω αιρέσεις μανιτάρια, είναι αιρέσεις χαμαιλέοντες που δύνανται να προσαρμοσθούν σε οποιαδήποτε δογματική διατύπωση ακόμη και την πλέον ορθόδοξον. Οι νέες αιρέσεις οικουμενιστικού χαρακτήρος, οι οποίες προετοιμάζουν την έλευση του Αντιχρίστου, αποσκοπούν να επιβληθούν επί των μαζών δ ι α β ρ ω τ ι κ ώ ς  και αφανώς, είτε διά της οδού της συγχύσεως και των διφορουμένων διατυπώσεων τύπου Πυθείας, αποφεύγουσαι τον σκανδαλισμόν του όχλου, ελλεισσόμεναι κατά τρόπον θαυμαστόν ώστε να διατηρηθή ανέπαφος η «ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ» και η συνοχή των μαζών, πράγμα το οποίον κατέστη πλέον αυτοσκοπός. Έτσι λοιπόν πολλάκις θα διατηρηθούν σχεδόν ανέπαφοι οι εξωτερικοί θεσμοί, τα έθιμα και οι διατυπώσεις, αρκεί μόνον να «εξουθενηθή η προφητεία» και να «σβεσθή το Πνεύμα». Οι νέες αιρέσεις διαβάζονται ανάμεσα στις γραμμές, με άυλα και ασχημάτιστα γράμματα, των κειμένων των επισήμων ομολογιών πίστεως. Διδάσκονται και διαδίδονται πολλάκις με κλειστό το στόμα, χωρίς γραφίδα πολλάκις, έτσι δεν αφήνουν ίχνη που να προδίδουν και να ενοχοποιούν τους αιρεσιάρχας. Δυστυχώς αναρίθμητοι ιεράρχαι της σήμερον παίζουν διπλό παιχνίδι εις τον τομέα αυτόν. Δεν θα χάσουν οι ιεράρχαι «ούτε τσόχαν ούτε ραπτικά» διά να υπογράψουν ομολογίας πίστεως κατ’ αντιγραφήν του Μεγάλου Φωτίου και του Αγίου Μάρκου του Εφέσου, πράγμα το οποίον ουδόλως θα τους εμποδίσει αλλού και εις άλλους να κηρύξουν ακριβώς τα αντίθετα. Ιδού διατί αι ομολογία μ ό ν αι  δεν μας αρκούν. Θέλομεν βεβαίως και τας τυπικάς ομολογίας, αλλά μόνον υπό τον όρον να φέρουν την σφραγίδα της Σ Υ Ν Ε Π Ε Ι Α Σ!

Ιδού διατί όσας ομολογίας πίστεως και να μας κάμει ο κύριος Ιερώνυμος, θα μας αφήσουν ψυχρούς και αδιαφόρους, διότι εις την πονηράν εποχήν μας καλούμεθα άπαντες «ΕΞ ΟΝΥΧΟΣ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ» ν’ αναγνωρίζουμε, και των ονύχων του κυρίου Ιερωνύμου πείραν έχουσιν πικράν και άσβεστον οι πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί, περι ων κατωτέρω ο λόγος.

Λέτε να περιορισθώμεν εις δ ι α μ α ρ τ υ ρ ί α ς. Εάν οι Ιωαννίται είχαν περιοριαθή εις διαμαρτυρίας, αιδεσιμολογιώτατε, το λείψανον του ιερού Χρυσοστόμου δεν θα είχε επιστρέψη από την εξορίαν, και σήμερον δεν θα ελειτουργούσαμε εις το όνομά του. Βλέπομεν ποίαν απήχησιν έχουν αι διαμαρτυρίαι μας. Και λέτε: «Πότε η Εκκλησία της Ελλάδος εισήγαγεν εις δίκην τους πολεμίους του Πατριάρχου ή του Αμερικής Ιακώβου κληρικούς;…» Δεν μας είναι άγνωστη η πολιτική της Α Ν Ο Χ Η Σ , αιδεσιμολογιώτατε! Ο κύριος Ιερώνυμος δεν ανέχεται μόνον τας κατά του Πατριάρχου διαμαρτυρίας: ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ανέχεται ακόμη και αυτούς που ονομάζουν το ιερόν σχήμα του κλήρου, με το οποίον αγίασαν οι πατέρες μας και έχυσαν το αίμα τους οι μάρτυρές μας, ονομάζουν λέγω το αγγελικόν σχήμα, περί του οποίου είπεν ο άγγελος Κυρίου εις τον Άγιον Παχώμιον ότι «εν τούτω τω σχήματι σωθήσεται πάσα σάρξ», ονομάζουν τούτο αυθαδώς και ανερυθριάστως και μετά σνομπαριστικής ασεβείας και ογροπαϊκού μαϊμουδισμού: «τριχολογίαν» και «αραβοπερσισμόν» και «κοτσιδογενειοκαμυλαυκορασοφορίαν», πωλούντες πνεύμα πολύ κακής ποιότητος εις τον ιερόν περίβολον της Εκκλησίας μας.

Ανέχεται ο κύριος Ιερώνυμος, να του λέγουν τα φοιτητήδια της θεολογίας: «Αφαίρεσε τα γένεια και τα μαλλιά και τα ράσσα, να χειροτονηθούμε παπάδες, διότι άλλως δεν χειροτονούμεθα!» Αντί να πειάση τους κοψευόμενους τούτους δανδήδες και να σπάση επί της ράχεώς των την ποιμαντορικήν του ράβδον (αν είδε ποτέ στον ύπνο του τι έστι ποιμαντορική ράβδος) και να τους είπη: «Έξω αλιτήριοι, έξω δανδήδες, εφ’ όσον περιφρονήσατε το ένδυμα «του ονειδισμού του Χριστού», το ένδυμα «της προς τον κόσμον νεκρώσεως» και αι πανεπιστημιακαί σας σπουδαί δεν ήσαν ικαναί να θεωρείτε το ιερόν σχήμα της βασιλικής αλουργίδος τιμιώτερον, ποτέ σας να μην σώσετε και φτιάξετε και γίνετε κληρικοί, ανάξιοι είσθε όχι της ιερωσύνης αλλά και μετά της των πιστών ευχής, όχι μόνον ιερείς δεν σας χειροτονώ, αλλά μετά των μετανοούντων και προσκλαιόντων επί τρείς χρόνους σας κατατάσσω και εκ του ιερού ποτηρίου σας αφορίζω, μεχρι τελείας και πραγματικής μετανοίας σας». Έτσι θα ομίλη ποιμήν, ποιμαίνων Εκκλησίαν εντός της οποίας εκδηλούται το πνεύμα της προφητείας, αλλά τι να είπη χρυσοστόλιστος πριμάτος ενός κρατικού διοικητικού οργανισμού μαουερικού υπεραιωνοβίου τύπου; Που είναι οι Χρυσόστομοι που εκτυπούσαν τας θύρας του ναού εις τα μούτρα της αυτοκρατείρας απάσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας; Που είναι οι Αμβρόσιοι που εμπόδιζαν Θεοδοσίους να δρασκελίσουν απλώς το κατώφλιον της Εκκλησίας; Ελησμόνησα όμως ότι οι Χρυσόστομοι και οι Αμβρόσιοι δεν έπασχον ούτε από «μιτροπατεριτσομανίαν», ούτε από «μεταθετομανείαν», ούτε από «επισκοπίτιδα»! Τι δύναται να κάμη περοσσότερον ο κύριος Ιερώνυμος από του να Α Ν Ε Χ Ε Τ Α Ι ! Ανέχεται τους ΜΕΝ ανέχεται και τους ΔΕ! Εφ’ όσον αμφότεροι αυτόν μνημονεύουν και θυμιούν και του επιτρέπουν ν’ απολαμβάνη τα ψυχία της ευνοίας που του ρίπτει γεναιοφρόνως η πολιτεία!

Έτσι η ανοχή εμφοτέρων «φιλελευθέρων» και «συντηρητικών» τρόπος είναι ΔΗΜΑΓΩΓΙΑΣ δια την σφυγγομέτρησιν της εξελίξεως του λαϊκού θρησκευτικού συναισθήματος, και ποιμήν ων υπό της μάζης και των συνθηκών ποιμένεται και χειραγωγείται. Τι θα προκύψη από την διαμαρτυρίαν μας, αιδεσιμολογιώτατε; Απλώς ο κύριος Ιερώνυμος θα ρίξη «ολίγον νερό εις το κρασί του» θα προσανατολίση την πορείαν του σύμφωνα με τις απαιτήσεις της μάζης θα ρίψη στάκτην  εις τα όμματα των πιστών, και το σαράκι της αιρέσεως του μοντερνισμού και του οικουμενισμού θα συνεχίση αόρατον, αθόρυβον και ανενόχλητον το καταστρεπτικόν του έργον, συνευδοκούντων προς τούτο και πολλών «ορθοδόξων» θρησκευτικών σωματείων και αδελφοτήτων.

Λέγετε αιδεσιμολογιώτατε ότι εις την προκειμένην σύγχυσιν και αναταραχήν που επικρατεί εν τω μέσω του ορθοδόξου ποιμνίου, «καλούμεθα να βαδίσωμε ε π ί   σ χ ο ι ν ί ο υ»! Υπό πόίου και πότε εκκλήθημεν εις τοιαύτην πορείαν ή μάλλον… σχοινοβασίαν; Ο Χριστός μας δεν μας θέλει, ούτε σχοινοβάτες, ούτε ακροβάτας, ούτε αμφιταλαντευομένους. Ναι μεν οφείλομεν να βαδίζωμεν οδόν στενήν και τεθλιμένην, πλήν όμως άγουσαν εις ζωήν αιώνιον. Βαδίζομεν επί ίχνων. Επί του σχοινίου της αβεβαιότητος και της αμφιταλαντεύσεως βαδίζουν μόνον εκείνοι οι οποίοι ζητούν να προσαρμόσουν την αγίαν Ορθοδοξίαν μας εις το πνεύμα του αιώνος τούτου του απαταιώνος. Όσοι θέλουν δ ύ ο  ζ ω ά ς, μίαν εντός της Εκκλησίας με ράσα και άμφια, και μίαν εκτός της Εκκλησίας με πανταλόνια και αγγλικά… κολάρα! Ημείς όμως δεν διχοτομούμε την ζωήν του χριστιανού, δεν κηρύττομεν μία «θρησκείαν της Κυριακής» ούτε μίαν «θρησκείαν εν τοις ναοίς», αλλά κηρύττομεν την εν Χριστώ Ζωή, ως μίαν μετά του Χριστού κοινωνίαν αδιάκοπον ούτε διά μίαν χρονικήν στιγμήν, διά τούτο θάλομεν τους ιερείς μας οίους εντός οίους και εκτός του ναού. Η εν τω ναώ παραμονή μας πρόγευσις είναι των επουρανίων, και εάν εις την λατρείαν δεν βρίσκομεν την χαράν μας, πως θα χαιρόμεθα εις τον ουρανόν δοξολογούντες τον Θεόν ημέρας τε και νυκτός αενάως. Πλήν όμως διά την ασθένειαν και το πεπερασμένον της σαρκός, δεν δυνάμεθα να ευρισκόμεθα εν τω ναώ ημέραν και νύκτα, θέλουμε τουλάχιστον οι ιερείς μας να κυκλοφορούν εις τους δρόμους ως εικόναι ζώσαι, και να μας προστατεύουν κατά κάποιον τρόπον από την διχοτόμησιν, να μας θυμίζουν διηνεκώς τον νόμον του Θεού, όπως ο πάλαι Ισραήλ που όφειλε να έχη τα έγγραφα του θεογράφου νόμου ως βραχιόλια εις τας χείρας του, εις τους παραστάτας των θυρών της οικίας του, και να μελετά τούτον «ημέρας και νυκτός». Έτσι και εμείς θέλουμε να βλέπουμε, «ως εν εσόπτρω» το σχήμα των επουρανίων, το σχήμα της αγιότητος, την βαρείαν κληρονομίαν των πατέρων, τα λόγια τα αποστολικά: «Χριστώ συνεσταύρομαι ουκέτι ζω εγώ». Θέλουμε το σχήμα της Χαρμολύπης, του πένθους του χαροποιού, να το βλέπουμε παντού, στους δρόμους, στα τράμ, στις πλατείες, στα καταστήματα, να μας θυμίζει πάντοτε την ουράνιον πατρίδα. Εάν αυτοί αξίως φορούν το σχήμα ή αναξίως, ημείς το σχήμα της εικόνος προσκυνούμε και τιμώμεν, και όχι την ύλην.

Βαδίζουν επί σχοινίου μόνον εκείνοι οι οποίοι κολακεύονται από τας θωπείας και προσφωνήσεις της πρεσβυτέρας Ρώμης, την αίγλην του επιστημονισμού, του θρησκευτικού κοινωνισμού. Ημείς ούκ επί σχοινίων βαδίζομεν αλλά ΕΠΙ ΙΧΝΕΣΙ, και τούτα τα ίχνη, μας τα άφησαν πατέρες θεοφόροι και άγιοι, και ασκηταί μεγάλοι και μαρτύρων πληθύς. Και ταύτα τα ίχνη ξεύρομεν που οδηγούν, και ταύτα τα ίχνη τυγχάνουν δι’ ημάς πυξίς και πηδάλιον και οδηγός. Εάν προσέχουμε να βάζουμε τα πόδια μας ακριβώς στα ίδια τ’ αχνάρια, τότε ούτε λάκους φοβόμαστε, ούτε κρημνούς, ούτε παγίδες, ούτε πτώσεις. Ο κίνδυνος της πτώσεως και του ακροβατισμού, έγκειται ακριβώς ότι αφήνουμε τα θεοπατροπαράδοτα ίχνη, και προτιμούμε τα σ χ ο ι ν ί α  της αβεβαιότητος, της προσωπικής κρίσεως, του εκμοντερνιμού, της ιδιορυθμίας, του διανοητισμού, της οιήσεως!

Όχι πάτερ, όσον αφορά την πορείαν της Εκκλησίας, ο Χριστός, οι προφήται, οι απόστολοι οι πατέρες, οι άγιοι, δεν μας παρέδωκαν σχοινίον, μας παρέδωσαν ίχνη, και οδόν προκεχαραγμένην εις τα δεξιά του Πατρός άνωθεν οδηγούσα, όπου ο Ιησούς Χριστός, εκάθισεν το πρόσλημα της φύσεώς μας, αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ και την ελπίδα της υιοθεσίας παρασχών ως άγκυραν  ασφαλή τε και βεβαίαν!

Και εφ’ όσον αναγνωρίζετε ότι διερχόμεθα περίοδον δύσκολον και επικίνδυνον, μας προτείνετε ώς φάρμακον τον νομονκανολογισμόν της υμετέρας αιδεσιμολογιότητος, τις εχειροτόνησε, από ποίον εχειροτονήθη, τις εσυλλειτούργησε, τις καθήρεσεν, τις καθηρέθη, ως να επρόκειτο να ευρεθή λύσις τις, εκ τοιαύτης φύσεως ατελευτήτων επιχειρηματολογιών εις στηρότητα οδηγουσών.

Συνεχίζεται

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ
ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ