ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
3
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
Λέτε
πολύ ορθώς ότι ευρισκόμεθα εις περίοδον αναταραχής και μεγάλης συγχύσεως. Και
λέτε ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Ναι όντως πάτερ, δεν είναι η πρώτη φορά! Εάν
όμως η Ορθοδοξία, χάριτι Θεού, ηδυνήθη να εξέλθη της συγχύσεως
νικηφόρος, διατηρούσα την λαμπάδα άσβεστον, και την αποστολικήν πίστιν και
παράδοσιν ανόθευτον, και τούτο χωρίς πάπαν, χωρίς ενιαίαν διοίκησιν, χωρίς
εφάμιλον του Βατικανού δύναμιν και επιρροήν, είναι διότι τα τέκνα της
υιοθέτησαν εκάστοτε αντίθετον κατεύθυνσιν ης υποδεικνύετε εν τη υμετέρα
επιστολιμαία διατριβή. Δεν έπεται ότι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που
διάβολος προσπαθή να σπείρη τον πανικόν εις τας τάξεις εκείνων που ετάχθησαν
υπό την σημαίαν του Εμμανουήλ, ότι θα επιτρέψωμεν μίαν οιανδήποτε ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΙΝ
με την πλάνην, χάριν των απαιτήσεων της «αμβροφροσύνης» και μιάς ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ
ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ, δυτικού τύπου, στοιχούντες τοις πατράσι ότι: «ΑΙΡΕΤΩΤΕΡΟΣ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΩΡΙΖΟΥΣΗΣ ΘΕΟΥ». Δεν πρέπει ποτέ ποτέ να θεωρήσωμεν την
Ειρήνην της Εκκλησίας κατά τα πρώτυπα της μπουρζουαζίας, μεταμορφούντες τους
ορθοδόξους εις κινούμενα πτώματα εκκλησιαζομένων «καλών χριστιανών» και
«εντίμων πολιτών», και την θρησκείαν ως συντελεστήν της ε π ι γ ε ί ο υ ευδαιμονίας. Η Ειρήνη του Χριστού είναι
εξωκοσμική, και δεν έχει τύπον και αντίκρυσμα εις τούτον τον κόσμον. Έτσι μας
προειδοποίησε ο Χριστός μας! Είναι μια ειρήνη, που θα μας συνοδεύει εις «την εν
τω κόσμω θλίψιν» εις τον «διχασμόν μετά των οικιακών μας» εις το «μίσος» του
κόσμου εναντίον μας.
Παραθέτετε
έναν σχετικώς μακρύ κατάλογον εκτρόπων που εσημειώθησαν από του τέλους του
παρελθόντος αιώνος, εις τα διάφορα πατριαρχεία και αυτοκεφάλους εκκλησίας, υπό
μορφήν συλλειτουργιών αθέσμων, μεταδόσεως της Θείας Κοινωνίας εις ετεροδόξους,
αιρετικάς διακηρύξεις ορθοδόξων πατριαρχών και ιεραρχών κ.λ.π. Ίσως να έχετε
εισέτι υπ’ όψιν το βιβλίον του Π. Γρηγορίου «Σχέσεις καθολικών και ορθοδόξων»
όπου κανείς μπορεί να διαβάση πράγματα που να φρικιά κάθε πιστόν της Εκκλησίας
τέκνον. Και όμως πάτερ, έτσι που παρουσιάζετε τα πράγματα είναι σαν να μας
λέτε: «συνηθισμένα πράγματα»! Μήπως και θα θέλατε όλα αυτά τα ατοπήματα, να τα δεχθούμε τάχα ως δευτέραν παράδοσιν της Εκκλησίας μας δορυφορούσαν την πρώτην; Και τις
ισχυρίσθη ποτέ ότι τάχα η ε π α ν ά λ η ψ ι ς
και το μ α κ ρ ο χ ρ ό ν ι ο ν της
παρανομίας και της αποστασίας, τας καθιστούν νομίμους; Και τις σας είπεν ότι
τάχα διαμαρτυρόμεθα μόνον διά τας τ ω ρ ι ν ά ς
παρανομίας; Διαμαρτυρόμεθα και χωρίζομεν τας ευθύνας μας, με πάσαν
παρανομίαν οπουδήποτε, οποτεδήποτε και υφ’ οιουδήποτε και αν διεπράχθη! Ούτε ο
χρόνος ούτε η συνήθεια αλλάζουν ποτέ το ψεύδος εις αλήθειαν!
Και
πως θα θεραπευθούν τα τοιαύτα; Προτείνετε να ερωτηθούν εγγράφως οι αρχιερείς
της Ελλαδικής Εκκλησίας περί της ομολογίας της πίστεώς των. Και τι θα τους
κοστίσει πάτερ να μας δώσουν μίαν ομολογίαν πίστεως ορθοδοξωτάτην κατά τους
τύπους και την διατύπωσιν; Παρήλθεν ο καιρός όπου οι αιρετικοί ήσαν σ υ ν ε π ε
ί ς με τας αιρέσεις των και εκήρυττον
αυτάς «γυμνή τη κεφαλή» εν μέσω της Εκκλησίας, και υπερασπίζοντο αυτάς ως
εκφρασιν αληθείας, λέγοντες τουλάχιστον «τα σύκα, σύκα και την σκάφην, σκάφην».
Παρήλθεν ο καιρός όπου οι αιρέσεις ξεφύτρωναν δίκην μ ν ι τ α ρ ί ω ν ποικιλοχρόμων και τους οφθαλμούς και τα
αισθητήρια των πιστών ερεθίζοντα. Οι νέες αιρέσεις του σκεπτικισμού, του
σχετικισμού, του ορθολογισμού, του συγκρητισμού και του οικουμενισμού, δεν
αρέσκονται εις ωρισμένα σχήματα και αποφεύγουν όσον το δυνατόν τας
διατυπώσεις. Δεν είναι επαναλαμβάνω αιρέσεις μανιτάρια, είναι αιρέσεις
χαμαιλέοντες που δύνανται να προσαρμοσθούν σε οποιαδήποτε δογματική
διατύπωση ακόμη και την πλέον ορθόδοξον. Οι νέες αιρέσεις οικουμενιστικού
χαρακτήρος, οι οποίες προετοιμάζουν την έλευση του Αντιχρίστου, αποσκοπούν να
επιβληθούν επί των μαζών δ ι α β ρ ω τ ι κ ώ ς
και αφανώς, είτε διά της οδού της συγχύσεως και των διφορουμένων
διατυπώσεων τύπου Πυθείας, αποφεύγουσαι τον σκανδαλισμόν του όχλου,
ελλεισσόμεναι κατά τρόπον θαυμαστόν ώστε να διατηρηθή ανέπαφος η «ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ
ΕΝΟΤΗΣ» και η συνοχή των μαζών, πράγμα το οποίον κατέστη πλέον αυτοσκοπός. Έτσι
λοιπόν πολλάκις θα διατηρηθούν σχεδόν ανέπαφοι οι εξωτερικοί θεσμοί, τα έθιμα και
οι διατυπώσεις, αρκεί μόνον να «εξουθενηθή η προφητεία» και να «σβεσθή το
Πνεύμα». Οι νέες αιρέσεις διαβάζονται ανάμεσα στις γραμμές, με άυλα και
ασχημάτιστα γράμματα, των κειμένων των επισήμων ομολογιών πίστεως. Διδάσκονται
και διαδίδονται πολλάκις με κλειστό το στόμα, χωρίς γραφίδα πολλάκις, έτσι δεν
αφήνουν ίχνη που να προδίδουν και να ενοχοποιούν τους αιρεσιάρχας. Δυστυχώς
αναρίθμητοι ιεράρχαι της σήμερον παίζουν διπλό παιχνίδι εις τον τομέα αυτόν.
Δεν θα χάσουν οι ιεράρχαι «ούτε τσόχαν ούτε ραπτικά» διά να υπογράψουν
ομολογίας πίστεως κατ’ αντιγραφήν του Μεγάλου Φωτίου και του Αγίου Μάρκου του
Εφέσου, πράγμα το οποίον ουδόλως θα τους εμποδίσει αλλού και εις άλλους να
κηρύξουν ακριβώς τα αντίθετα. Ιδού διατί αι ομολογία μ ό ν αι δεν μας αρκούν. Θέλομεν βεβαίως και τας
τυπικάς ομολογίας, αλλά μόνον υπό τον όρον να φέρουν την σφραγίδα της Σ Υ Ν Ε Π
Ε Ι Α Σ!
Ιδού
διατί όσας ομολογίας πίστεως και να μας κάμει ο κύριος Ιερώνυμος, θα μας
αφήσουν ψυχρούς και αδιαφόρους, διότι εις την πονηράν εποχήν μας καλούμεθα άπαντες
«ΕΞ ΟΝΥΧΟΣ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ» ν’ αναγνωρίζουμε, και των ονύχων του κυρίου Ιερωνύμου
πείραν έχουσιν πικράν και άσβεστον οι πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί, περι ων
κατωτέρω ο λόγος.
Λέτε
να περιορισθώμεν εις δ ι α μ α ρ τ υ ρ ί α ς. Εάν οι Ιωαννίται είχαν περιοριαθή
εις διαμαρτυρίας, αιδεσιμολογιώτατε, το λείψανον του ιερού Χρυσοστόμου δεν θα
είχε επιστρέψη από την εξορίαν, και σήμερον δεν θα ελειτουργούσαμε εις το όνομά
του. Βλέπομεν ποίαν απήχησιν έχουν αι διαμαρτυρίαι μας. Και λέτε: «Πότε η
Εκκλησία της Ελλάδος εισήγαγεν εις δίκην τους πολεμίους του Πατριάρχου ή του
Αμερικής Ιακώβου κληρικούς;…» Δεν μας είναι άγνωστη η πολιτική της Α Ν Ο Χ Η Σ
, αιδεσιμολογιώτατε! Ο κύριος Ιερώνυμος δεν ανέχεται μόνον τας κατά του
Πατριάρχου διαμαρτυρίας: ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ανέχεται ακόμη και αυτούς που
ονομάζουν το ιερόν σχήμα του κλήρου, με το οποίον αγίασαν οι πατέρες μας και
έχυσαν το αίμα τους οι μάρτυρές μας, ονομάζουν λέγω το αγγελικόν σχήμα, περί
του οποίου είπεν ο άγγελος Κυρίου εις τον Άγιον Παχώμιον ότι «εν τούτω τω
σχήματι σωθήσεται πάσα σάρξ», ονομάζουν τούτο αυθαδώς και ανερυθριάστως και
μετά σνομπαριστικής ασεβείας και ογροπαϊκού μαϊμουδισμού: «τριχολογίαν» και
«αραβοπερσισμόν» και «κοτσιδογενειοκαμυλαυκορασοφορίαν», πωλούντες πνεύμα πολύ
κακής ποιότητος εις τον ιερόν περίβολον της Εκκλησίας μας.
Ανέχεται
ο κύριος Ιερώνυμος, να του λέγουν τα φοιτητήδια της θεολογίας: «Αφαίρεσε τα
γένεια και τα μαλλιά και τα ράσσα, να χειροτονηθούμε παπάδες, διότι άλλως δεν
χειροτονούμεθα!» Αντί να πειάση τους κοψευόμενους τούτους δανδήδες και να σπάση
επί της ράχεώς των την ποιμαντορικήν του ράβδον (αν είδε ποτέ στον ύπνο του τι
έστι ποιμαντορική ράβδος) και να τους είπη: «Έξω αλιτήριοι, έξω δανδήδες, εφ’
όσον περιφρονήσατε το ένδυμα «του ονειδισμού του Χριστού», το ένδυμα «της προς
τον κόσμον νεκρώσεως» και αι πανεπιστημιακαί σας σπουδαί δεν ήσαν ικαναί να
θεωρείτε το ιερόν σχήμα της βασιλικής αλουργίδος τιμιώτερον, ποτέ σας να μην
σώσετε και φτιάξετε και γίνετε κληρικοί, ανάξιοι είσθε όχι της ιερωσύνης αλλά
και μετά της των πιστών ευχής, όχι μόνον ιερείς δεν σας χειροτονώ, αλλά μετά
των μετανοούντων και προσκλαιόντων επί τρείς χρόνους σας κατατάσσω και εκ του
ιερού ποτηρίου σας αφορίζω, μεχρι τελείας και πραγματικής μετανοίας σας». Έτσι
θα ομίλη ποιμήν, ποιμαίνων Εκκλησίαν εντός της οποίας εκδηλούται το πνεύμα της
προφητείας, αλλά τι να είπη χρυσοστόλιστος πριμάτος ενός κρατικού διοικητικού
οργανισμού μαουερικού υπεραιωνοβίου τύπου; Που είναι οι Χρυσόστομοι που
εκτυπούσαν τας θύρας του ναού εις τα μούτρα της αυτοκρατείρας απάσης της
βυζαντινής αυτοκρατορίας; Που είναι οι Αμβρόσιοι που εμπόδιζαν Θεοδοσίους να
δρασκελίσουν απλώς το κατώφλιον της Εκκλησίας; Ελησμόνησα όμως ότι οι
Χρυσόστομοι και οι Αμβρόσιοι δεν έπασχον ούτε από «μιτροπατεριτσομανίαν», ούτε
από «μεταθετομανείαν», ούτε από «επισκοπίτιδα»! Τι δύναται να κάμη περοσσότερον
ο κύριος Ιερώνυμος από του να Α Ν Ε Χ Ε Τ Α Ι ! Ανέχεται τους ΜΕΝ ανέχεται και
τους ΔΕ! Εφ’ όσον αμφότεροι αυτόν μνημονεύουν και θυμιούν και του επιτρέπουν ν’
απολαμβάνη τα ψυχία της ευνοίας που του ρίπτει γεναιοφρόνως η πολιτεία!
Έτσι
η ανοχή εμφοτέρων «φιλελευθέρων» και «συντηρητικών» τρόπος είναι ΔΗΜΑΓΩΓΙΑΣ δια
την σφυγγομέτρησιν της εξελίξεως του λαϊκού θρησκευτικού συναισθήματος, και
ποιμήν ων υπό της μάζης και των συνθηκών ποιμένεται και χειραγωγείται. Τι θα
προκύψη από την διαμαρτυρίαν μας, αιδεσιμολογιώτατε; Απλώς ο κύριος Ιερώνυμος
θα ρίξη «ολίγον νερό εις το κρασί του» θα προσανατολίση την πορείαν του σύμφωνα
με τις απαιτήσεις της μάζης θα ρίψη στάκτην
εις τα όμματα των πιστών, και το σαράκι της αιρέσεως του μοντερνισμού
και του οικουμενισμού θα συνεχίση αόρατον, αθόρυβον και ανενόχλητον το
καταστρεπτικόν του έργον, συνευδοκούντων προς τούτο και πολλών «ορθοδόξων»
θρησκευτικών σωματείων και αδελφοτήτων.
Λέγετε
αιδεσιμολογιώτατε ότι εις την προκειμένην σύγχυσιν και αναταραχήν που επικρατεί
εν τω μέσω του ορθοδόξου ποιμνίου, «καλούμεθα να βαδίσωμε ε π ί σ χ ο ι ν ί ο υ»! Υπό πόίου και πότε
εκκλήθημεν εις τοιαύτην πορείαν ή μάλλον… σχοινοβασίαν; Ο Χριστός μας δεν μας
θέλει, ούτε σχοινοβάτες, ούτε ακροβάτας, ούτε αμφιταλαντευομένους. Ναι μεν
οφείλομεν να βαδίζωμεν οδόν στενήν και τεθλιμένην, πλήν όμως άγουσαν εις ζωήν
αιώνιον. Βαδίζομεν επί ίχνων. Επί του σχοινίου της αβεβαιότητος και της
αμφιταλαντεύσεως βαδίζουν μόνον εκείνοι οι οποίοι ζητούν να προσαρμόσουν την
αγίαν Ορθοδοξίαν μας εις το πνεύμα του αιώνος τούτου του απαταιώνος. Όσοι
θέλουν δ ύ ο ζ ω ά ς, μίαν εντός της
Εκκλησίας με ράσα και άμφια, και μίαν εκτός της Εκκλησίας με πανταλόνια και αγγλικά…
κολάρα! Ημείς όμως δεν διχοτομούμε την ζωήν του χριστιανού, δεν κηρύττομεν μία
«θρησκείαν της Κυριακής» ούτε μίαν «θρησκείαν εν τοις ναοίς», αλλά κηρύττομεν
την εν Χριστώ Ζωή, ως μίαν μετά του Χριστού κοινωνίαν αδιάκοπον ούτε διά μίαν
χρονικήν στιγμήν, διά τούτο θάλομεν τους ιερείς μας οίους εντός οίους και εκτός
του ναού. Η εν τω ναώ παραμονή μας πρόγευσις είναι των επουρανίων, και εάν εις
την λατρείαν δεν βρίσκομεν την χαράν μας, πως θα χαιρόμεθα εις τον ουρανόν
δοξολογούντες τον Θεόν ημέρας τε και νυκτός αενάως. Πλήν όμως διά την ασθένειαν
και το πεπερασμένον της σαρκός, δεν δυνάμεθα να ευρισκόμεθα εν τω ναώ ημέραν
και νύκτα, θέλουμε τουλάχιστον οι ιερείς μας να κυκλοφορούν εις τους δρόμους ως
εικόναι ζώσαι, και να μας προστατεύουν κατά κάποιον τρόπον από την διχοτόμησιν,
να μας θυμίζουν διηνεκώς τον νόμον του Θεού, όπως ο πάλαι Ισραήλ που όφειλε να
έχη τα έγγραφα του θεογράφου νόμου ως βραχιόλια εις τας χείρας του, εις τους
παραστάτας των θυρών της οικίας του, και να μελετά τούτον «ημέρας και νυκτός».
Έτσι και εμείς θέλουμε να βλέπουμε, «ως εν εσόπτρω» το σχήμα των επουρανίων, το
σχήμα της αγιότητος, την βαρείαν κληρονομίαν των πατέρων, τα λόγια τα
αποστολικά: «Χριστώ συνεσταύρομαι ουκέτι ζω εγώ». Θέλουμε το σχήμα της
Χαρμολύπης, του πένθους του χαροποιού, να το βλέπουμε παντού, στους δρόμους,
στα τράμ, στις πλατείες, στα καταστήματα, να μας θυμίζει πάντοτε την ουράνιον
πατρίδα. Εάν αυτοί αξίως φορούν το σχήμα ή αναξίως, ημείς το σχήμα της εικόνος
προσκυνούμε και τιμώμεν, και όχι την ύλην.
Βαδίζουν
επί σχοινίου μόνον εκείνοι οι οποίοι κολακεύονται από τας θωπείας και
προσφωνήσεις της πρεσβυτέρας Ρώμης, την αίγλην του επιστημονισμού, του
θρησκευτικού κοινωνισμού. Ημείς ούκ επί σχοινίων βαδίζομεν αλλά ΕΠΙ ΙΧΝΕΣΙ, και
τούτα τα ίχνη, μας τα άφησαν πατέρες θεοφόροι και άγιοι, και ασκηταί μεγάλοι
και μαρτύρων πληθύς. Και ταύτα τα ίχνη ξεύρομεν που οδηγούν, και ταύτα τα ίχνη
τυγχάνουν δι’ ημάς πυξίς και πηδάλιον και οδηγός. Εάν προσέχουμε να βάζουμε τα
πόδια μας ακριβώς στα ίδια τ’ αχνάρια, τότε ούτε λάκους φοβόμαστε, ούτε
κρημνούς, ούτε παγίδες, ούτε πτώσεις. Ο κίνδυνος της πτώσεως και του
ακροβατισμού, έγκειται ακριβώς ότι αφήνουμε τα θεοπατροπαράδοτα ίχνη, και
προτιμούμε τα σ χ ο ι ν ί α της
αβεβαιότητος, της προσωπικής κρίσεως, του εκμοντερνιμού, της ιδιορυθμίας, του
διανοητισμού, της οιήσεως!
Όχι
πάτερ, όσον αφορά την πορείαν της Εκκλησίας, ο Χριστός, οι προφήται, οι
απόστολοι οι πατέρες, οι άγιοι, δεν μας παρέδωκαν σχοινίον, μας παρέδωσαν ίχνη,
και οδόν προκεχαραγμένην εις τα δεξιά του Πατρός άνωθεν οδηγούσα, όπου ο Ιησούς
Χριστός, εκάθισεν το πρόσλημα της φύσεώς μας, αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα
κατά την τάξιν Μελχισεδέκ και την ελπίδα της υιοθεσίας παρασχών ως άγκυραν ασφαλή τε και βεβαίαν!
Και
εφ’ όσον αναγνωρίζετε ότι διερχόμεθα περίοδον δύσκολον και επικίνδυνον, μας
προτείνετε ώς φάρμακον τον νομονκανολογισμόν της υμετέρας αιδεσιμολογιότητος,
τις εχειροτόνησε, από ποίον εχειροτονήθη, τις εσυλλειτούργησε, τις καθήρεσεν,
τις καθηρέθη, ως να επρόκειτο να ευρεθή λύσις τις, εκ τοιαύτης φύσεως ατελευτήτων
επιχειρηματολογιών εις στηρότητα οδηγουσών.
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ
ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου