ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
5
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ
Πολλοί
δυστυχώς και εδώ εις την Διασποράν εν τη αγνοία των αποκαλούν τους Γ.Ο.Χ. «σ χ
ι σ μ α τ ι κ ο ύ ς»! Προσωπικώς δεν ταράσσομαι από τοιούτου είδους
χαρακτηρισμούς, και προσωπικώς όταν με αποκαλεί κανείς «σχισματικόν» το
θεωρώ τιμήν μου και έπαινόν μου και καύχημά μου. Διά τους ορθοδόξους αι
λέξεις δεν έχουν νόημα αφ’ εαυτών. Πλήν όμως επειδή τινές εκ των αδυνάτων
αδελφών ίσως σκανδαλισθούν επί τω χαρακτηρισμώ, καλόν είναι να προβώμεν εις τας
αναγκαίας διασαφήσεις, όχι δι’ υμάς, διότι η υμετέρα πανοσιολογιότης εάν ήθελε
ηδύνατο να καταστή διδάσκαλος ημών, αλλά διά πολλόυς εκ των φίλων μου
αναγνωστών της παρούσης. Και πρώτον μεν κακώς κάνετε να «αγαπάτε» τους
«αδελφούς» σας παλαιοημερολογήτας. Αφού είναι σχισματικοί και «εκτός της
εκκλησίας» όπως ισχυρίζεσθε και πασχίζετε ν’ αποδείξετε δικολαβικώτατα, δεν
έχετε δικαίωμα να τους αγαπάτε ως «α δ ε λ φ ο ύ ς», αλλά σαν τους λατίνους και τους άλλους αιρετικούς. Ο
συναισθηματισμός δεν έχει θέσιν εις την εκκλησίαν! Μην τους ανεβάζετε ως αετός
την χελώνα διά να τους κρημνίσετε ύστερον «εξ ύψους» την ίδιαν μάλλον
επιδεικνύων «συμπάθειαν» και εκθειάζων ή τους «αδελφούς παλαιοημερολογήτας»
υπηρετων. Οι Γ.Ο.Χ. αιδεσιμολογιώτατε δεν έχουν ανάγκην της συμπαθείας σας,
τους αρκεί η Χάρις του Χριστού και η συμπάθεια των αγίων Πατέρων ημών. Κρατήστε
την συμπάθειαν σας διά τον κύριον Ιερώνυμον, ότι ούτος όντως χρήζει ταύτης.
Βεβαίως
κατά τα ανθρώπινα κριτήρια και την εκπεσούσαν ανθρώπινον ψυχοσύνθεσιν είναι
ευκολώτερον η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΣ ν’ αποκαλή σ χ ι σ μ α τ ι κ ή ν την ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ. Δεν
έπεται όμως ότι πάντοτε κατ’ ανάγκην η πληοψηφεία ορθοδοξεί ούτε και ότι η
μειονότης ήτο εν σχίσματι!
-Η
Χριστιανική Εκκλησία απετέλη μειονότητα ασήμαντον εν μέσω του εκπεσόντος πλέον
ιουδαϊσμού, διά τους πολλούς αύτη απετέλει μίαν παραφυάδα, μίαν αίρεσιν, ένα
σχίσμα. Δεν έπεται όμως ότι έπαυσε εις την πραγματικότητα να είναι «η Εκκλησία
του ζώντος Θεού, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας», και ότι ο καθ’ εαυτό
σχισματικός ήτο ο εκπεσών ιουδαϊσμός καίτοι πληοψηφών, πλήν παρεκκλίνας της
αποκαλυφθήσης Χάριτος και αληθείας.
-Οι
αρειανοί και οι μονοθελήται έθεσαν συχνάκις εις μειοψηφίαν τους ορθοδόξους. Η
πλειονότης των όμως δεν ηδύνατο ν’ αλλάξη την πλάνην των εις αλήθειαν, έτσι
καί τοι πλειοψηφούντες ήσαν οι καθ’ εαυτώ σχισματικοί.
-Μειονότητα
αποτελούμεν και ημείς οι ορθόδοξοι έναντι του καταθλιπτικού όγκου των
ρωμαιοκαθολικών, και εις τα λεξικά των φερόμεθα ως «οι σχισματικοί έλληνες»,
μήπως καιτούτο αποδεικνύει άραγε τίποτε;
Μεταξύ
παλαιοημερολογητών και νεοημερολογητών, δεν έπεται ότι πρέπει οι έλληνες Γ.Ο.Χ.
να θεωρηθούν σχισματικοί, ούτε επειδή είναι μειονότης, ούτε
επειδή συνάντησαν δυσκολίας εις τον ανασχηματισμόν της ιεραρχίας των, διότι
ταύτα αείποτε συμβαίνουν εις εμπερίστατον Εκκλησίαν. Το μεταξύ παλαιοεορτολογητών
και των καινοτόμων παποεορτολογητών σχίσμα δύναται να κριθή μόνον βάσει τω εν
τη Ορθοδοξία υπαρχώντων και επί 2000 έτη καθημερινώς βεβιωμένων κριτηρίων.
Σχισματικός υπό την περιφρονητικήν της λέξεως ένοιαν δεν θα ήναι ούτε ο
ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΣ ούτε ο ΟΛΙΓΑΡΙΘΜΟΣ αλλά ο σφάλλων εις την ΑΛΗΘΕΙΑΝ την ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ
και την ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ.
Ναι
οι έλληνες Γ.Ο.Χ. είναι «σχισματικοί»! Σχισματικοί όμως όχι ως προς την
ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ την ΑΛΗΘΕΙΑΝ και την ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ, αλλά ως προς την Καινοτομίαν, την Πλάνην
και την Αυθαιρεσίαν. Τοιούτο σχίσμα είναι προς τιμήν των.
-Τι
θα ήτο ο Ισραήλ χωρίς το σχίσμα των Φαρισαίων, οίτινες αρχικώς ήσαν οι γνήσιοι
συνεχισταί της Παραδόσεως, και οι οποίοι παντί σθένει αντεστάθησαν εις τους
καινοτόμους Σαδουκαίους, της ιερατικής τάξεως, οι οποίοι υποκύψαντες εις τον ….
Υπό των Πτολμαίων εξελληνισμόν της Παλαιστίνης, ανέμιξαν την εξ αποκαλύψεως
Αλήθειαν της Παλαιάς διαθήκης, με τα φιλοσοφικά συστήματα των ελλήνων, και
ηρνούντο την ύπαρξιν αγγέλων, πνευμάτων και αναστάσεως, και τους οποίους ο
Κύριος εκήρυξε σφόδρα πλανωμένους, ενώ τους Φαρισαίους μόνον περί αμαρτημάτων
επετίμησεν πολλάκυς την διδασκαλίαν όμως αυτών επισήμως εκύρωσεν διά του
γνωστού «επί της καθέδρας του Μωϋσέως εκάθισαν οι Γραμματείς και οι
Φαρισαίοι….»
-Τι
θα ήτο η Εκκλησία μας χωρίς το «Ιωαννίκειον σχίσμα»;
-Χάρις
εις την δυνατότητα σχίσματος, και διαχωρισμού των ευθυνών, της εξωτερικής και
διοικητικής ενώσεως μη αποτελούσης αυτοσκοπόν, διετηρήθη η Ορθοδοξία ανέπαφος
επί 2.000 έτη (και θα παραμείνη μέχρι της Β’ Παρουσίας), δι’ ό και ο Άγιος
Εθναπόστολος ομολόγησεν την αναγκαιότητα
της δυνατότητος των σχισμάτων!
-Τι
θα ήτο η Ελλαδική Εκκλησία χωρίς το «παλαιοημερολογητικόν σχίσμα» φρίττομεν να
το αναλογισθώμεν. Ήδη θα είχατε ανακηρύξει τον κ. Αθηναγόραν τραγελαφικώς….
«διδάκτοραν της θεολογίας», τον «απολέσαντα το θεολογικόν του δίπλωμα» και
αναιρέσατε γελοιποιηθέντες τρίς πάσιν τις γιορτές και τα πανηγύρια, που ο
κύριος Ιερώνυμος είχεν προετοιμάσει …. «αγαλομένω ποδί» (αμβροφροσύνη βλάπετε
κι αυτό) διά τον εκ Φαναρίου φίλον του. Αυτούς τους «φανατικούς» όμως, τους «οπισθοδρομικούς»
τις γρηές και τους γέρους, τους μύρια πάθη υποκειμένους, τους τρέμουν οι
ιεράρχαι σας και ζητούν την κεφαλήν των
επί πίνακι. Διατί;
Κόπτεσθε
διά την εξωτερικήν και διοικητικήν ενότητα, ενώ η ενότης των ορθοδόξων είναι
ουσιαστική, μυστηριακή, ενότης πίστεως και αληθείας. Και αυτούς τους παράγοντας
τους υποτιμάτε εις την επιστολιμαίαν σας διατριβήν και υπεραμύνεσθε της
φαινομενικής ενότητος η οποία αείποτε διεταράσσεται εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία;
Είπατέ μοι παρακαλώ, αιδεσιμολογιώτατε, πόσον καιρόν διήρκεσεν το αντιοχειανόν
σχίσμα; Πόσοι πατέρες επεχείρησαν την διόρθωσίν του άνευ αποτελέσματος και
ποίου αναστήματος υπήρξαν ούτοι! Είπατέ μας εισέτι, τίνες εκ των δύο
αντιμαχομένων μερίδων, του Αγίου Μελετίου ή του Παυλίνου, ευρίσκοντο εντός της Εκκλησίας,
και ποίοι ευρίσκοντο «ε κ τ ό ς» ομού με τους έλληνας Γ.Ο.Χ. όπως τους
τοποθετείτε με τα αδιάσειστα κανονολογικά σας επιχειρήματα, εκτεθιμένα με τόσην σαφήνειαν, μέθοδον και λογικήν!
Σχισματική ήτο και η Ελλαδική Εκκλησία, επί τόσα έτη, και ουδεμία εκκλησία
εκοινώνη μεθ’ ημών! Τι δύνασθε ν’ αποδείξετε με όλα αυτά τα ο υ σ ι α σ τ ι κ ό
ν εναντίον των Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος;
Σκανδαλίζεσθε
με τας 7 ή 8 παάιοημερολογητικάς ομάδας (δεν ξέραμε ότι ήσαν τόσαι) εμείς δεν
θα σκανδαλιζόμεθα αν ήσαν ακόμη και 18. Απορούμεν όμως πως δεν σας σκανδαλίζουν
τα αλληλοϋποβλεπόμενα «θρησκευτικά» σωματεία της νεοημερολογητικής εκκλησίας,
τα οποία αν και εξωτερικώς φέρουν την αυτήν ετικέτταν, πολλάκις κατέρχονται
μέχρι και των κοσμικών δικαστηρίων διαπληκτιζόμενα και αλληλοεγκαλούμενα περί
τούβλων και ντουβαρίων, και περιουσιών! Η ύπαρξις των σωματείων αυτών, τι άλλο
σημαίνει ειμή ότι οι πιστοί δεν βρίσκουν πλέον εις το θυσιαστήριον και τον
άμβωνα την ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ εις την οποίαν καλείται να μετάσχη πας ορθόδοξος, διότι
εκαλύψατε το θυσιαστήριον και τον άμβωνα με την ομίχλην του θρησκευτικού σας
κοινωνισμού, και ζητεί το «τελαλαιπωρημένον ποίμνιον» ολίγην παρηγορίαν εις
τους συντετριμένους λάκους και τα υποκατάστατα των π α ρ α ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ώ ν οργανώσεων και σωματείων, τα οποία ναι μεν
πολλάκις ηγωνίσθησαν μέχρι αυτοθυσίας και με γεναιότητα διά την ποθουμένην
«Αναγέννησιν της Εκκλησίας» (οξύμωρον το σχήμα) αλλά και των οποίων η σημερινή
μορφή παραμένει, παρ’ όλην την αξιόλογον δραστηριότητά των , ασύστατος και αναιτιολόγητος
εν αυστηρά εκκλησιολογική ενοία, αποτελούσα σημείον παρακμής μάλλον και
παρανοήσεως παρά σημείον δράσεως και ευφορίας.
Αλλά
και η περιβόητος ενότης σας, πνευματικώς κρινομένη, τί τραγικόν κατάντημα!
Ερωτήθη κάποτε ζεύγος κομμουνιστών
απροκαλύπτως κεκηρυγμένων α θ έ ω
ν και κατά της θρησκείας βαλλόντων
δριμύτατα: διατί τότε εδέχθη να υπανδρευθή εις την εκκλησίαν και να βαπτίση τα
παιδιά του. Και τότε απήντησαν και οι δύο ομού: «Εις την πατρίδα μας από της
εποχής του Όθωνος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος τυπικής διατυπώσεως εάν θέλη κανείς
να δημιουργήση οικογένειαν εις τα πλαίσια της νομιμότητος! Το εάν
πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν, δεν είναι
ζήτημα συνειδήσεως προσωπικής ή ελευθέρας εκλογής. Η πίστις είναι υπόθεσις
πολιτειακή και αι εκάστοτε ισχύουσαι ναμοθεσίαι επιβάλουν το θρησκεύεσθαι ως
υπόθεσιν κοινωνικήν και εθνικήν. Δεν μας ερωτούν εάν θέλουμε να παντρευτούμε
στην Εκκλησίαν, μας το επιβ’αλλουν». Δεν είναι κρίμα αιδεσιμολογιώτατε, η
Ελλαδική Εκκλησία εν μέσω εικοστώ αιώνι ν’ αντιγραφη κακοζήλως προτεσταντικά
συστήματα μιάς παρωχημένης εποχής διά τα οποία οι ίδιοι οι προτεστάνται σήμερον
αισθάνονται αποτροπιασμόν! Εις τι σας χρησιμεύει μία τοιαύτη ενότης,
επιβαλλομένη υπό του ληξιάρχου και του χωροφύλακος, προς γελοιοποίησιν και
ύβριν των ιερών Μυστηρίων του γάμου και
της βαπτίσεως, ως ψυχία εκ μέρους της πολιτείας και ως μισθόν προς την
εκκλησίαν διά την υποτέλειαν της! «Επαινέσω υμάς επί τούτω; Ουκ επαινώ»!
Αληθώς
δεν ενοούμεν την διάκρισιν που κάνετε
όσον αφορά τον ΙΕ! Κανόνα της πρωτοδευτέρας, εάν τούτος είναι ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ ή
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ. Ο εν λόγω κανών λέγει (γράφω ταύτα δια τους αναγνώστας της
παρούσης) ότι εάν ο επίσκοπος πέση εις προσωπικήν αμαρτίαν, ημείς δεν έχουμε το
δικαίωμα να χωρισθούμε απ’ αυτόν πτωτού η υπόθεσίς του κριθή υπό αρμοδίας
συνόδου επισκόπων, διότι αδύνατον είναι
ο καθείς κληρικός ή λαϊκός να κρίνη το οικείον επίσκοπον. Εάν όμως ο
επίσκοπος «γυμνή τη κεφαλή» δηλαδή αναφανδόν, κηρύξη αιρέσεις (όπως π.χ. ο κ.
Αθηναγόρας που εξισώνει την Ορθοδοξίαν με τον ισλαμισμόν και τας
άλλαςχριστεπωνύμους αιρέσεις, και δεν ομολογεί την Εκκλησίαν του Χριστού,
μοναδικόν μέσον Σωτηρίας κ.λ.π. κ.λ.π.) τότε λέγει ο κανών ε ά ν
χωρισθώμεν από τον πρόεδρον τούτον (επίσκοπον, αρχιεπίσκοπον,
Μητροπολίτην ή Πατριάρχην) «πρό συνοδικής διαγνώσεως», όχι μόνον
σχισματικοί δεν είμεθα, αλλά και τιμής ν’ αξιούμεθα ως ορθόδοξοι, ότι
όχι μόνον την Εκκλησίαν δεν εσχίσαμεν, αλλά διά του χωρισμού των ευθυνών μας,
προστατεύσαμε την Εκκλησίαν από τα αληθή σχίσματα, εις τα οποία οδηγεί ο αιρετικός επίσκοπος το
ποίμνιον μακράν της Χάριτος της Αληθείας και των Μυστηρίων. Ο κανών λοιπόν Β Ρ Α Β Ε Υ Ε Ι , τους χωρίζοντας εαυτούς από
την κοινωνικού του αιρετικού επισκόπου. Βραβεύεται όμως η α ρ ε τ ή
και όχι η ανοχή. Εάν ο κανών μας βραβεύει, σημαίνει ότι καλόν έργον
εργαζόμεθα διά του χωρισμού των ευθυνών
μας, και η Αγία Γραφή λέγει ότι εκείνος που ξέρει το καλόν και δεν το κάνει
διαπράτει ΑΜΑΡΤΙΑΝ! Το καλόν είναι υποχρεωτικόν και ουχί π ρ ο α ι ρ ε τ ι κ ό ν! Ο κανών της
πρωτοδευτέρας πάτερ μου ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ τυγχάνει και ουχί ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ ως εσφαλμένως
διατίνεσθε. Άλλο τώρα εάν ο κανών, λαμβάνει υπ’ όψιν του, τον ανθρώπινον
παράγοντα, πολλών κληρικών και λαϊκών, οι οποίοι δεν δύναται να χωρίσουν εν τω άμα τας ευθύνας των, ή δεν έχουν την
δέουσαν οξυδέρκειαν, ή διά άλλους λόγους, περιμένουν την απόφασιν της Συνόδου.
Βέβαια τους τοιούτους κληρικούς και λαϊκούς, δεν τους τιμωρεί ο εν λόγω
ΙΕ! Κανών συγκαταβαίνων εις τον ανθρώπινον περιορισμόν, πλην όμως δεν τους
αξιώνει τιμής όπως τους εν τω άμα αποσχισθέντας της αιρετικής κοινωνίας!
Αλλά για πέστε μας και κάτι άλλο, αιδεσιμολογιώτατε. Εάν οι κληρικοί και λαϊκοί
αυτοί διατηρήσουν την εξάρτισίν των, από τον αιρετικόν επίσκοπον, και ο
επίσκοπος αυτός κατορθώση και συγκαλέση σύνοδον, η οποία όχι μόνον δεν θα
καταδικάση τον επίσκοπον και την αίρεσίν του, αλλά θ’ αθωώση πανηγυρικώτατα
αμφότερα, και θα νομιμοποιήση και την αίρεσιν και τον αιρεσιάρχην, ( όπως
συχνότατα συνέβη εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν) τι πρέπει τότε να κάμουν οι
την «συνοδικήν διάγνωσιν» αναμένοντες κληρικοί και λαϊκοί; Μήπως και πρέπει να
υποκύψουν εις τας συνοδικάς κυρώσεις; Αλλά αιδεσιμολογιώτατε δεν είμεθα ούτε Ε
π ι σ κ ο π ε λ ι α ν ο ί ούτε Α γ γ λ ι κ α ν ο ί διά να δεχθούμεν τοιούτου είδους εκκλησιολογίαν!
Χάριτι Θεού τυγχάνομεν Ο ρ θ ό δ ο ξ ο
ι, και ως ορθόδοξοι πρεσβεύομεν και
ομολογούμεν εν αντιθέσει προς τον επισκοπελιανισμόν και τον αγγλικανισμόν ότι
άπαντα τα μέλη της Εκκλησίας τυγχάνουν «θεματοφύλακες της Αληθείας» και κατά
συνέπειαν υ π ε ύ θ υ ν ο ι ε ν ώ π ι ο ν τ ο υ
Θ ε ο ύ, και όχι η Σύνοδος των επισκόπων μ ό ν η! Ναι μεν η Ιεραρχία διατυπώνει την
αλήθειαν, πλήν όμως άπασα η Εκκλησία
έχει το δικαίωμα ν’ αναγνωρίση ή μη, την φωνήν του Αγίου Πνεύματος εις τα
κελεύσματα και τας αποφάσεις της Ιεραρχίας. Δεν δυνάμεθα λοιπόν επ’ ουδενί
λόγον να κολοβώσωμεν την ένοιαν του ΙΕ! Κανόνος της πρωτοδευτέρας,
σταματούντες εις την ΔΥΝΗΤΙΚΗΝ αυτού
όψιν, ότι τυγχάνει αυτόχρημα και ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ και ΥΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ!
(όρα
περι τούτου και εις σελίδα 32 της παρούσης) ΕΝΑΤΟ ΜΕΡΟΣ
Αλλά
ποίος ε γ κ ά λ ε σ ε ποτέ τον κ. Αθηναγόραν, ενώπιον
εκκλησιαστικού δικαστηρίου διά ν’ αποδώση λόγον όσον αφορά την ομολογίαν της
πίστεώς του, ώστε να δώσωμεν τόπον εις την οργήν, και ν’ αναβάλλωμεν τας
υποχρεώσεις που απορρέουν εκ της προσωπικής μας ευθύνης …. μέχρι «συνοδικής
διαγνώσεως»! Όχι μόνον υπόδοικος δεν θεωρείται ο άνθρωπος, αλλά τουναντίον ου
παύετε άπαντες καίοντες αυτώ λιβανωτόν, και υπερτιμώντες αυτόν, και απονέμοντες
τούτω χάριτας ως κατωτέρω θα ίδωμεν. Εκτός δε τούτου μας ρίχνετε στάκτη στα
μάτια λέγοντας μας «άσε να κάνη ενώσεις ο Αθηναγόρας, και τότε θα δήτε την
στάση της Ελλαδικής Εκκλησίας»! Μας κοροϊδεύετε αιδεσιμολογιώτατε; Είμεθα
αμαρτωλοί, όχι όμως και ηλίθιοι! Όταν θα ενώσετε το ποίμνιον, από κείνους που
μένουν μαζί σας, ούτε χαμπάρι θα λάβουν περί της ενώσεως, όσον κατάλαβαν οι
Δυτικοί ότι τους φράγκεψε ο Πάπας, άλλο τόσο θα καταλάβουν οι ανατολικοί ότι
τους εξουνίτισε ο Αθηναγόρας και οι συν αυτώ συναγγελάζοντες. Έτσι λοιπόν δεν
ευσταθεί αυτό που λέγετε: «Αν όμως έτερος κληρικός δεν πράξη τούτο, αλλά χωρίς
να ασπάζηται τας διδασκαλίας του Επισκόπου, συνεχίση το μνημόσυνον αυτού,
αναμένων ¨συνοδικήν διάγνωσιν¨ και
καταδίκην, ουδαμώς κατακρίνεται υπό του Κανόνος!» Εγκαλέσατε τον Αθηναγόραν,
αιδεσιμολογιώτατε, και σας υποσχόμεθα να παραβλέψομεν το δικαίωμα μας, και να
….. «αναμείνωμεν»!
Λέτε
ότι «Αύριον θα απέλθη ο Πατριάρχης εκ του κόσμου και, τις οίδεν; Ίσως διαδεχθή
αυτόν συντηρητικός και συνετός άνθρωπος, οπότε …. Τέρμα εις την ενωτικήν
υστερίαν και τα φιλοπαπικά παραληρήματα….» «Αν όμως έχωμεν δημιουργήσει
σχίσματα, πως θα επουλώσωμεν τας πληγάς της Εκκλησίας; Όσον ευκόλως
δημιουργείται εν σχίσμα, τόσον δυσκόλως θερραπεύεται»! Δεν τυγχάνουν οι
συλλογισμοί αυτοί, αιδεσιμολογιώτατε αντάξιοι του αναστήματός σας. Ασφαλώς και η αναταραχή εν μέσω της Εκκλησίας είναι
πράγμα φρικτόν, και τα σχίσματα αναπόφευκτα. Διά τούτο οφείλουν να φροντίζουν
άπαντες, ιδία δε οι επίσκοποι, να κατασβύνουν τας αιτίας των σχισμάτων
εν τη γενέσει αυτών. Εάν οι όπως τους αποκαλείται «κηδόμενοι της Ειρήνης της
Εκκλησίας» επίσκοποι, άμα τη πρώτη αιρετική εκδηλώσει του κ. Αθηναγόρου,
ανακαλούσαν αυτόν εις την θέσιν του, α π α ι τ ο ύ ν τ ε ς αναίρεσιν των αιρετικών δηλώσεων, και εν
«ωμωφορίω και επιτραχηλίω» αποκήρυξιν δημοσίαν των αιρέσεων διά τας οποίας
κατηγορείται, τότε δεν θα υπήρχε ο τοιούτος σ ά λ ο ς εν τη Εκκλησία του Θεού, η ευθύνη του οποίου
βαρύνει υ μ ά ς και αποκλειστικώς μόνον
υ μ ά ς! Όταν χάριν «οικονομίας» και
«αμβροφροσύνης» η σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας διακηρύσει όλως ανεριθριάστως
και αυθαδώς, ότι η συνάντησις του πάπα και του Αθηναγόρου «επραγματοποιήθη κατά
την διάπυρον ευχήν και προσδοκίαν της ιεράς συνόδου και του ευσεβούς
πληρώματος της Εκκλησίας» (όρα Μακεδονίαν της 7.11.67) είναι όλως δι’ όλου
φυσικόν, το «ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας» το οποίον ζητείτε να παρασύρετε ά κ
ο ν τ α εις την παρανομίαν και
ιεροσυλίαν σας, και το οποίον δεν αντιπροσωπεύεται αυθεντικώς, να διαψεύση
την υπογραφήν την οποίαν ισχυρίζεσθε ότι έθεσε εις την αποστασίαν σας, και να
σας υπενθυμίση ότι έχει ανάγκην επισκόπων και ουχί δεσποτών και αυθαιρεσιών.
Τις είναι ο α ί τ ι ο ς της νυν
αναταραχής αισεσιμολογιώτατε; Ημείς τους οποίους η αιδεσιμολογιότης σας χαρακτηρίζει ως «ε ξ ά λ λ ο υ ς» και ειρωνεύεται ως
«γενναίους προμάχους της πίστεως» καίτοι εις ουδέν άλλο εκαυχήθημεν ποτέ ει μη
εις το πλήθος των αμαρτιών μας και την άβυσον του θείου ελέους, ή η υ μ
ε τ έ ρ α, «σεπτή ιεραρχία» το αποκύημα τούτο του Θεοκλήτου Φαρμακίδου, το
οποίον ουδέν έτερο ποθεί και εις ουδέν άλλο σπουδάζει ειμή το πως να αρέση εις
τον Μέγιστον Ποντίφηκα της πολιτικής εξουσίας, εκ του οποίου αρύει την ύπαρξιν
και την ισχύν του, επιπλέον των περιστάσεων και των ναυαγίων, εις τας σανίδας
της «οικονομίας», της «σιωπής», της «ανοχής» και της «αμβροφροσύνης»! Διατί μας
καλείτε «σ υ κ ο φ ά ν τ α ς», αιδεσιμολογιώτατε, τι εκ των όσων είπομεν και
όσον θα είπωμεν κατωτέρω αποτελεί
συλοφαντίαν και διαστρέβλωσιν της Αληθείας. Ημείς απλώς θέλομεν την Εκκλησίαν
μας, η οποία είναι το μοναδικόν μας καύχημα, και η μοναδική μας δόξα, και το
μόνον της Σωτηρίας μας μέλλον, την θέλομεν «ΕΛΕΥΘΕΡΑΝ και ΖΩΣΑΝ», τοιαύτην μας
την υπεσχέθη άλλοτε ο Άγιος Φλωρίνης, λησμονήσας ότι «ουδείς θέτει μέρος
αγνάφου πανίου επί ιμάτιον παλαιόν» (και ονομάζω ιμάτιον παλαιόν ουχί την
εκκλησίαν, μη γένοιτο, αλλά το καισαροπαπικόν σύστημα το οποίον θέλουν να της
επιβάλλουν οι εχθροί της)! Τοιαύτην Εκκλησίαν δεν ηδυνήθη άχρι του νυν να μας
εξασφαλίση ο Άγιος Φλωρίνης, και τούτο διότι επλανήθη! Επλανήθη εις τούτο, ότι
ενόμισεν ότι το έργον του Θεού είναι ύφασμα να μετρείται με τον πήχυ, και ότι η
α ξ ί α του εργάτου έγκειται εις το α ξ
ί ω μ ά τ ο υ! Και εάν μεν ο Άγιος
Φλωρίνης δεν ηδυνήθη να μας την εξασφαλίσει, θα μας την εξασφαλίση ο Χριστός
μας όστις υπεσχέθη: «και Πύλαι Άδου ουκ ισχύουσιν Αυτής»!
Αλλά
ας μη εκφύγουμε του σκοπού μας! Και ποιος σας είπεν ότι άμμα «α λ λ ά ξ η» ο
Πατριάρχης, αδυνατούμε ν’ αλλάξωμεν και ημείς; Ημείς αδεσιμολογιώτατε, δεν
διακείμεθα εχθρικώς ή αντιπαθητικώς ή παθολογικώς εναντίον του Πανσεβασμίου και
Ιερού θεσμού του Οι κουμενικού Πατριαρχείου με την λαμπράν του ιστορίαν και
παράδοσιν, τον θρόνον του οποίου ελάμπρυναν ένας Χρυσόστομος, ένας
Γερμανός, ένας Φάτιος, ένας Νήφων και τόσοι άλλοι άγιοι και πατέρες ημών. Ημείς
δεν αποσχιζόμεθα του οικουμενικού θρόνου, αλλά των αναξίων και ασυνεπών αυτού
κατακτητών, οι οποίοι δεν αντιπροσωπεύουν αυθεντικώς την Εκκλησίαν του Χριστού!
Ημείς δεν αποκηρύττομεν τον Οικουμενικόν Πατριάρχην, αποκηρρύτομεν τον
Αθηναγόραν! Αν αύριο έλθη Πατριάρχης ορθόδοξος και αποκαταστήση την
Ορθοδοξίαν, τότε και χέρια και πόδια να του φιλήσουμε, και όχι μόνον στα
δίπτυχα να τον γράψουμε και να τον μνημονεύσουμε αλλά και στο όνομά του νερό να
πίνουμε! Τώρα όμως ο υ δ ε μ ί α ε π φ ή
είναι δυνατήν! Έστω και εάν καθ’ υπόθεσιν, πράγμα περί του οποίου ουδέν
δυνάμεθα ν’ αποφανθώμεν εγκύρως, αλλά έστω και εάν δι’ άκραν μακροθυμίαν του
Θεού και συγκατάβασιν τα μυστήρια τελεσιουργούνται, αυτό ουδόλως μας
υποχρεώνει εις την μετ’ αυτού κοινωνίαν!
Διότι και εάν περί των μυστηρίων δεν δυνάμεθα ν’ αποφανθώμεν, περί του ιδίου
όμως δυνάμεθα ν’ αποφανθώμεν ότι είναι α
ι ρ ε τ ι κ ό ς και ότι οδηγεί τον λαόν
έξω από την Εκκλησίαν, και «σβύνει το Πνεύμα» το Άγιον (Α’ Θεσσαλ. Ε’ 19).
Και
πάλιν ας επαναλάβωμεν επειδή και η αιδεσιμολογιότης σας, ώς και πολλοί άλλοι
κάμετε κατάχρησιν λέγοντες ότι: «αυτά πάντοτε συνέβαιναν», σας
απαντώμεν: «Ναι, πάντοτε συνέβαιναν, αλλά και πάντοτε η Εκκλησία ενεργώς
αποκήρυξε ταύτα! Πάντοτε υπήρξαν αποστάται και προδόται, αλλά πάντα υπήρξαν
επίσης πρόμαχοι και υπερασπισταί, οι οποίοι υπεστήριξαν την Ορθοδοξίαν, και
διεμαρτυρήθησαν εντονώτατα, ουχί απλώς δι’ αρθρογραφίας, ή «σιωπής» και
«αμβροφροσύνης», αλλά κατά το γραφικόν «μέχρι αίματος», όπως οι Άγιοι 26 οσιομάρτυρες
Ζωγραφίται πατέρες του Αγίου όρους οι οποίοι επροτίμησαν να καούν ζωντανοί
μάλλον παρά να κοινωνήσουν με τον τότε αποστάτην Πατριάρχην Κων/πόλεως Ιωάννην
Βέκκον, και τους οποίους μάρτυρας εορτάζει η Αγία μας Εκκλησία την 22αν
Σεπτεμβρίου! Διατί, αιδεσιμολογιώτατε, επεριορίσθητε να συντάξετε
κατάλογον μ ό ν ο ν των εκτόπων, και δεν συμπληρώσατε τον
κατάλογόν σας αυτόν με τας αντιστοίχους διαμαρτυρίας των εκάστοτε γνησίων
ορθοδόξων χριστιανών;
Ας
μας επιτραπή να εκφράσουμε, ένα εισέτι σημείον της απαισιοδοξίας μας. Ο
«Πατριάρχης» δεν θα ενεργούσε έτσι, εάν το επισκοπάτον του δεν τον ηκολουθούσε
και δεν τον ηνήχετο. Φοβούμεθα λοιπόν όπως μας εδίδαξεν η μικρά μας πείρα, ότι
αντί για ένα πρόσωπον δογματικώς διεφθαρμένον, έχομεν ν’ αντιμετωπίσωμεν ένα δογματικώς
διεφθαρμένον επισκοπάτον. Διά τούτο και εκφράζουμε πολλάς αμφιβολίας, εις το
εάν η έκκλειψις του κ. Αθηναγόρου πρ’οκειται ν’ αλλάξη τα πράγματα, την στιγμήν
που ο λαός του Πατριαρχείου και ο κλήρος φαίνονται τελείως αδρανείς και άχρωοι
δογματικώς και θεολογικώς.
Συνεχίζεται
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ
ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου