ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΝ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ (1969) ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ

ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ

9 ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Ο ΠΛΗΡΗΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤ’ ΑΥΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΩΝ!

Το ζήτημα δεν τίθεται Πάτερ εις την προσωπικήν μας κρίσιν και ψυχοσύνθεσιν και τον συναισθηματισμόν μας, αλλά εις την κρίσιν της Εκκλησίας και εις την δικήν Της καταδίκην. Πλανάται ο π. Αθανάσιος Γιέβτιτς όταν λέγει: «… και τον Οικουμενικόν Πατριάρχην μνημονεύω, ιερουργών εν τω Ρωσσικώ Ινστιντούτω Παρισίων ¨Ο Άγιος Σέργιος¨ παρ’ όλην βεβαίως την αντίθεσίν μου προς την γραμμήν του Πατριάρχου.»!

Όπως ήδη εγράψαμε εις το γαλλικόν υπόμνημά μας, αυτά τα πράγματα είναι τελείως ακατανόητα για έναν Δόκτορα της Θεολογίας. Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν εις την ορθόδοξον εκκλησιολογίαν και Παράδοσιν. Εις τον Αγκλικανισμόν π.χ. τούτο μπορεί να συμβή, διότι ο αγκλικανισμός  α γ ν ο ε ί   τ η ν    δ ο γ μ α τ ι κ ή ν    ε ν ό τ η τ α   της Εκκλησίας. (Γράφω ταύτα αιδεσιμολογιώτατε όχι δι’ υμάς διότι υμείς γνωρίζετε ταύτα καλλίτερον και αρτιώτερον εμού, αλλά όπως και πολλάς άλλας εξηγήσεις δεν τας απευθύνω προς υμάς αλλά προς τους απλουστέρους εκ των φίλων μου, οι οποίοι δεν έτυχεν να λάβουν γνώσιν ποτέ αυτών των πραγμάτων και νομίζουν ότι τάχα η ένωσίς μας με τους Αγκλικανούς είναι εφικτή, και ότι τάχα το δυσκολώτερο που μας χωρίζει είναι το ζήτημα «των χειροτονιών» των επειδή δεν διετηρήθησαν οι εξωτερικοί τύποι μεταδόσεως της αποστολικής διαδοχής. Από την μια μεριά χαίρε βάθος αμέτρητον και από την άλλη «εδώ καράβια χάνονται, τις βαρκούλες θα κοιτάμε τώρα»!) Η Αγγλικανική Εκκλησία δογματικώς και εκκλησιολογικώς είναι χωρισμένη εις  τ έ σ σ ε ρ α ς  διακεκριμένας ομάδας. (Μην φοβείσθε  δεν εκφεύγουμε του θέματος) η Υψηλή λεγόμενη Εκκλησία (HIGH CHURCH) η οποία παραδέχεται κατά το λατινικόν βέβαια τρόπον ύπαρξιν μυστηρίων, ιερωσύνης και λοιπά. Η Υψηλή όμως Εκκλησία (HIGH CHURCH) διαιρείται  ε κ κ λ η σ ι ο λ ο γ ι κ ώ ς  εις δύο  δ ι α κ ε κ ρ ι μ έ ν α ς  μερίδας. Η Μέν πρώτη αποδέχεται τον Πάπαν Ρώμης ως Αρχηγόν της Εκκλησίας, και εάν δεν ενώνεται μαζύ του είναι διότι θέλει να ενωθή άπασα η Αγκλικανική Εκκλησία ως ενιαίον σώμα, η Δευτέρα όμως μερίς  α π ο ρ ρ ί π τ ε ι  τον Πάπαν και πρεσβεύει ότι η Αρχή και Εξουσία της Εκκλησίας αποτελείται από την Σύνοδον των Επισκόπων (Προσέξτε φίλοι μου αυτό το σημείον είναι κεφαλαιώδες και θα επανέλθωμεν κατωτέρω). Η Άλλη πτέρυξ του Αγκλικανισμού  καλείται Χαμηλή Εκκλησία (LOW CHURCH) και είναι καθαρώς προτεστάνται μάλλον αν δεν απατώμαι καλβινικού τύπου. Αυτοί βέβαια δεν παραδέχονται ούτε μυστήρια ούτε Ιερωσύνην. Μεταξύ των δύο αυτών κυρίων  κ λ ά δ ω ν  (πρόσεχε εις την λέξιν) υπάρχει και ενδιάμεσος κατάστασεις η Μεσαία Εκκλησία (MIDLE CHURCH) η οποία είναι καθαρώς ορθολογιστικού τύπου και δεν πιστεύει ούτε την Εκ Παρθένου Γέννησιν, ούτε την εκ νεκρών ανάστασιν κ.λ.π. κ.λ.π. Στην Αγκλικανική λοιπόν «Εκκλησία» (αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έστω και καταχρηστικώς ως εκκλησίαν αυτήν την ρωσσικήν σαλάτα) συμβαίνουν τα εξής κωμικοτραγικά:

1^ον  Οι Αγκλικανοί έχουν κοινόν επισκοπείον. Οι «επίσκοποι» αυτοί αντιπροσωπεύουν και  τας τέσσερεις κατηγορίας που αναφέραμε, και έχουν ως κεφαλήν τον Αρχιεπίσκοπον του Καντερμπορυ. Μπορεί όμως να συμβή το εξής: Εις μίαν περιοχήν ένας επίσκοπος ο οποίος  δ ο γ μ α τ ι κ ώ ς  είναι της (ας υποθέσουμε) χαμηλής εκκλησίας και κατά συνέπειαν προτεστάντης έχει υπό την «κανονικήν του δικαιοδοσίαν» ενορίας και των τεσσάρων διακεκριμένων δογματικώς και εκκλησιολογικώς αποχρώσεων.

2^ον  Έτσι όταν θα συμβουλευθή τον διάκονόν του, εις ποίας ενορίας την ιερουργίαν οφείλει σήμερον να χοροστατήση, και συμβουλευόμενος ο διάκονος το πρόγραμμα του αναγγέλει ότι είναι η σειρά της τάδε ενορίας της Υψηλής Εκκλησίας, τότε θα φορέση βυσινιά ράσσα σαν ρωμαιοκαθολικός καρδινάλιος, θα βάλη δακτυλίδι στο χέρι και θα κρεμάση σταυρό στο στήθος και θα πάρη ποιμαντορική ράβδο στο χέρι. Την επομένη όμως Κυριακή που θα είναι η σειρά μιάς άλλης ενορίας που δογματικώς ανήκει στην Χαμηλή Εκκλησία θα ντυθή σαν ουγενότος θα βάλει ψηλό μαύρο καπέλο και ψηλές μαύρες κάλτσες και θα φορέση ένα άσπρο κολλάρο σχήματος πιερότου και θα πάη να κηρύξη.

3^ον  Στην Υψηλή Εκκλησία υπάρχει πολύπλοκο λειτουργικό τυπικό, ιερά άμφια, θυμίαμα και λοιπά, ενώ στην Χαμηλή εκκλησία, η λατρεία επιτελείται όπως σε οποιαδήποτε άλλη διαμαρτυρόμενη κοινότητα.

4^ον Όλοι οι Αγκλικανοί έχουν (άσχετα με την δογματική τους παράταξη) τον ίδιο λειτουργικό Συνέκδημο που καλείται ΚΟΙΝΟΝ ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ (THE BOOK OF COMMON PRAYER). Όλοι λοιπόν οι Αγκλικανοί από απόψεως κειμένου έχουν το αυτό τυπικόν, μόνον που στην Υψηλή Εκκλησία, συνοδεύεται με χειρονομίες, ενδύματα και τσιριμόνιες, ενώ στην Χαμηλή είναι τελείως απέρητο και απλό. Όταν ο λειτουργός της υψηλής εκκλησίας θα πη «λάβετε φάγετε…» πιστεύει όπως και ο λατίνος στην Μετουσίωση (δυτικού βέβαια τύπου) ενώ ο πάστωρ της χαμηλής Εκκλησίας θα διαβάση τις ίδιες λέξεις από το ίδιο βιβλίο πιστεύοντας απλώς ότι τα προκείμενα είναι απλώς ψωμί και κρασί και ότι έχουν θέσιν μόνον αναμνηστικών συμβόλων.

5^ον Έτσι οι πιστοί τσακώνονται μεταξύ των, πλήν όμως εξωτερικώς και ιεραρχικώς παραμένουν ενωμένοι. Όταν φθάσει ένας επίσκοπος της υψηλής εκκλησίας σε μία επαρχία, οι κληρικοί και λαϊκοί της επαρχίας εκείνης που ανήκουν δογματικώς στην ίδια παράταξη με τον δεσπότη τους χαίρονται και αγαλιούν, ενώ οι οπαδοί της χαμηλής εκκλησίας δυσφορούν διότι ο ….. δεσπότης τους είναι παπιστής!

6^ον Οι πιστοί προσπαθούν κάθε ένας με τις αντιλήψεις των, να μεταβάλουν το ΚΟΙΝΟΝ ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ εις τρόπον ώστε τα λειτουργικά κείμενα να αντικατοπτρίζουν  περισσότερον την δογματική πίστη της μιάς μερίδος μάλλον παρά της άλλης, έτσι εξασκούν κάθε μέσον όπως η Βουλή των Λόρδων η οποία φέρει την ευθύνην της εκδόσεως του Συνεκδήμου να κλίνη προς την μια παράταξη μάλλον παρά προς την άλλη. Ευτυχώς όμως για τους Αγγλικανούς που μέσα στην Βουλή των Λόρδων υπάρχουν αρκετοί εβραίοι και αρκετοί μασώνοι, οι οποίοι πρίν από κάθε άλλο ενδιαφέρονται για την  σ υ ν ο χ ή  και εξωτερική ενότητα του λαού, κι έτσι κάνουν το παν για να διατηρήσουν τον Συνέκδημον  α ν έ π α φ ο ν!

7^ον Έτσι λοιπόν συμβαίνει ένας επίσκοπος να είναι λατινιστής και ο υποτεταγμένος του κληρικός προτεστάντης και μεταξύ των να υπάρξη  α ν τ ί θ ε σ ι ς.

Πλήν όμως κατά την αγγλικανική δόξαν η  υ π α κ ο ή  είναι υπεράνω όλων, διότι (προσέξατε καλά): αι από κοινού ληφθείσαι αποφάσεις του …. «επισκοπείου» αντιπροσωπεύουν την αυθεντικήν φωνήν της Εκκλησίας. Το σύνολον λοιπόν της Ιεραρχίας κατά την αγγλικανικήν δόξαν είναι ο φύλακας της πίστεως, επομένως η προς την ιεραρχίαν υπακοή προέχει παντός άλλου δόγματος ή πίστεως.

Κατά την ορθόδοξον όμως πίστιν και εκκλησιολογίαν, φύλαξ της πίστεως δεν είναι μόνον η ιεραρχία αλλά  σ ύ μ π α ς  ο πιστός του Κυρίου λαός. Και ναι μεν η Ιεραρχία είναι εξουσιοδοτημένη διά την  δ ι α τ ύ π ω σ ι ν  των δογμάτων, άπας όμως ο λαός του Κυρίου ως «θεοδίδακτος» και «ως λαβών χρίσμα από του Αγίου» και διδασκόμενος από το χρίσμα δύναται να αναγνωρίση ή όχι, την ΦΩΝΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ εις τας διατυπώσεις της Ιεραρχίας. Δι’ ημάς λοιπόν τους ορθοδόξους εν αντιθέσει με τους αγγλικανούς δεν είναι η ΥΠΑΚΟΗ υπεράνω όλων, αλλά η ΠΙΣΤΙΣ. Άνευ της αληθούς πίστεως, η υπακοή στερείται νοήματος. Διά τούτο και η εξωτερική κανονική σύγκλησις της Ιεραρχίας δι’ ημάς τους ορθοδόξους δεν αποτελεί κριτήριον Ορθοδοξίας. Μία κανονικώς συγκροτημένη Σύνοδος (ενάντια απ’ όσα λέγουν αυτοί που προετοιμάζουν το έδαφος για την 8^ην ληστρική ψευδοοικουμενικήν) δύναται να πλανηθή, και το Πνεύμα το Άγιον δεν δεσμεύεται από την εξωτερική κανονικότητα της Συνόδου διά να θέση την σφραγίδα Του. Διά τούτο πάσα σύνοδος υπόκειται εις την ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, και όταν γίνη αποδεκτή από την συνείδησιν της Εκκλησίας τότε μόνον έχει ΚΥΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ, έστω και εάν εξωτερικώς πρόκειται περί απλής τοπικής συνόδου. Μία Σύνοδος έστω και οικουμενική μπορεί να πλανηθή, η ΕΚΚΛΗΣΙΑ όμως είναι ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ!

Ούτος εχόντων των πραγμάτων, δεν βλέπομεν πως ο π. Γιέβτιτς δύναται να είναι εις  α ν τ ί θ ε σ ι ν  με τον Πατριάρχην και όμως να τον μνημονεύει! Μήπως είναι εις αντίθεσιν δια την π.χ. εσωτερικήν διοικητικήν πολιτικήν του Πατριαρχείου; Μα αυτό δεν μας απαγορεύει το μνημόσυνον, ούτε διά τοιούτου είδους «αντιθέσεις» ημείς χωριζόμεθα του κ. Αθηναγόρου!

Εις την πίστιν όμως πως δύναται να νοηθή κάν «α ν τ ί θ ε σ ι ς»; Τούτο αποτελεί οξύμωρον σχήμα, και είναι τόσον μεγάλο εκ του γεγονότος ότι προέρχεται από Δόκτορα Θεολογίας! Η Εκκλησία είναι ΜΙΑ και έχει ΜΙΑΝ πίστιν. Εάν μεταξύ του Δεσπότη μου και εμού υπάρχει  α ν τ ί θ ε σ ι ς  σημαίνει ότι ή εκείνος ή εγώ, ένας από τους δύο είναι  Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο Σ.  Και εάν μεν είναι ο επίσκοπός μου αιρετικός, πως μπορώ; Τις με εξουσιοδοτεί και τις μου επιτρέπει να έχω κοινωνίαν με αιρετικούς;

Εάν ο π. Γιέβτιτς ομολογεί ότι  α ν τ ι τ ί θ ε τ α ι  εις τον κ. Αθηναγόραν, έπεται ότι ένας από τους δύο τους είναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ. Και εάν μεν ο π. Γιέβτιτς θεωρεί εαυτόν ορθόδοξον πως  τ ο λ μ ά  αιρετικών μνείαν ποιείν κατά την ώραν της φρικτής ιερουργίας;

 Ή διαφορετικά να μας αποδείξη ο κ. Γιέβτιτς και υμείς αιδεσιμολογιώτατε ότι ο Αθηναγόρας δεν είναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ! Να μας αποδείξετε ότι ο Αθηναγόρας δεν εκύρηξεν «αιρέσεις κατεγνωσμένας υπό των Συνόδων και των Πατέρων» ότι δεν εκήρυξεν τας αιρέσεις του «γυμνή τη κεφαλή» εν μέσω της Εκκλησίας, και τότε μόνον να μας πήτε ότι είμεθα σχισματικοί εάν χωρισθούμε από την κοινωνίαν του. Εάν όμως δεν μπορείτε ν’ αρνηθήτε την τραγικήν πραγματικότητα ότι ο κ. Αθηναγόρας είναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, τότε  π ω ς   τ ο λ μ ά τ ε,  και τίνι δικαιώματι, και ποίος  σας εξουσιοδότησε, και δυνάμει ποιάς παραδόσεως κα ποιάς πατερικής διδασκαλίας, και δυνάμει τίνος κανόνος, να εμποδίζετε και να θεωρείτε σχισματικούς εκείνους οίτινες χωρίζουν εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας;

Πως  τ ο λ μ ά τ ε  να παρουσιάσετε  α μ έ σ ω ς   ή   ε μ μ έ σ ω ς  ως «σχισματικούς» τους αποξενούντας εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας, την στιγμήν που οι θείοι και ιεροί κανόνες, ουχί μόνον απαλλάσσουν αυτούς πάσης  υ π ο ψ ί α ς  σχίσματος, αλλά ομολογούν τους τοιούτους υποστηρικτάς της ενότητος της Εκκλησίας, «…. και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν  ε σ π ο ύ δ α σ α ν   ρ ύ σ α σ θ α ι»!

Διά ποίους τα λέγει αυτά ο Κανών αιδεσιμολογιώτατε, γι’ αυτούς που χωρίζουν τας ευθύνας των ή γι’ αυτούς που όπως θέλετε σεις κάνουν στραβά μάτια και κοινωνούν με τους αιρετικούς, διά να μην γίνη «σχίσμα»; Που το βρήκατε γραμμένο να δικολαβείτε ότι ο κανών είναι ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ και όχι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ; Τι θα πη δυνητικός; Μήπως τάχα και ο κανών λέγει πουθενά, άμα ένας επίσκοπος πέση σε αίρεση, όσοι θέλουν ας τον μνημονεύουν και όσοι θέλουν ας χωρισθούν από την κοινωνίαν του; Το να χωριζόμεθα από τους αιρετικούς είναι λοιπόν «δ υ ν η τ ι κ ό ν» και όχι υποχρεωτικόν;

Όχι Πάτερ, τα πράγματα δεν έχουν όπως τα παρουσιάζετε. Ο ΙΕ! Κανών της Πρωτοδευτέρας δεν είναι δυνητικός, αλλά όλως δι’ όλου υποχρωτικός. Ο χωρισμός μετά των αιρετικών ουδέποτε είναι δυνητική πράξις. Θυμηθήτε και τους άλλους κανόνας τους σχετικούς με εκείνους που δέχονται την θυσίαν ή το βάπτισμα των αιρετικών ως έγκυρα, που συμπροσεύχονται μαζύ τους, που τους επιτρέπουν να ενεργήσουν ως ιερείς, ή να πάρουν εκ μέρους των ευλογία. Λυπούμεθα πάτερ αλλά πιστοποιούμε ότι  δ ι α σ τ ρ έ φ ε τ ε  τους κανόνας. Ο Κανών κάνει απλώς  α ν τ ι δ ι α σ τ ο λ ή ν  μεταξύ των περιπτώσεων χωρισμού από την προς τον πρόεδρον κοινωνίαν και λέγει ότι εάν μεν διά προσωπικόν αμάρτημα του επισκόπου χωρισθώμεν από αυτού πρό συνοδικής διαγνώσεως είματε σχισματικοί ( «σχίσμα ποιήσει» λέγει ο κανών) ΕΝΩ (οι γαρ δι’ …) εάν διά περίπτωσιν γνωστής αιρέσεως χωρισθούμε  δεν είμαστε σχισματικοί («ού σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον»).

Από αυτού όμως του σημείου μέχρι του να λέγωμεν ότι τάχα ο Κανών επαφίει εις την κρίσιν μας το εάν πρέπει να χωρισθούμε ή όχι από τους αιρετικούς, και να βαπτίζομεν τον Κανόνα ως «δ υ ν η τ ι κ ό ν» η απόστασις τυγχάνει  α σ τ ρ ο ν ο μ ι κ ή !  Η παραποίησις ψυχοφθόρος. Τουναντίον ο Κανών  σ α φ έ σ τ α τ α   διδάσκει πότε ο χωρισμός αποτελεί σχίσμα και πότε δεν αποτελεί. Πότε ΔΥΝΑΜΕΘΑ και πότε ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΕΘΑ! Όταν όμως ΔΥΝΑΜΕΘΑ δεν σημαίνει ότι τάχα «δεν είμαστε υποχρεωμένοι», αλλά  τ ο υ ν α ν τ ί ο ν   η ΔΥΝΑΤΟΤΗΣ αναφύει την ΗΘΙΚΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΝ!

Ο Αθηναγόρας είναι αιρετικός και ως τοιούτον τον κατατάσωμεν μεταξύ των προγενεστέρων αιρετικών πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως, του Ακακίου, του Ανθίμου του Α’,  του Πύρρου του Α’, του Παύλου του Β’, του Ιωάννου του Στ’, του Νεστορίου, του Θεοδότου του Α’, του Ιωάννου του Βέκκου!

Τις προξενεί λοιπόν το σχίσμα. Αυτός ή ημείς; Τίνες τυγχάνουσι σχισματικοί τούτου χωριζόμενοι ή οι τούτω κοινωνούντες;

Ακούσατε τι έλεγαν περί των λατίνων προγενέστεροί του Πατριάρχαι ( σημειωτέον ότι ο λατίνισμός αποτελεί την αγαθωτέραν αίρεσιν του Συγκρητιστού Αθηναγόρου). Παραθέτομεν τα αποσπάσματα ταύτα από την Εγκυκλοπαιδείαν του ΜΑΡΤΙΝΟΥ, προειδοποιούντες τους ορθοδόξους ότι την εγκυκλοπαιδείαν αυτήν πρέπει να μεταχειρίζωνται μετά πολλής υποψίας και με πολλήν διάκρισιν, διότι περί της ορθοδοξίας του πνεύματός της ουδεμία παρέρχεται εγγύησις, και για την οποίαν εξεφράσθη αγιορείτης μοναχός: «Όποιος βάζει αυτήν την εγκυκλοπαίδεια στο σπίτι του γίνεται αιρετικός» αλλά για να δούνε οι πιστοί ότι και μόνοι τους ομολογούν τις αντιφάσεις των:

-ΙΕΡΕΜΙΑΣ Β’  ΙΣΤ’ ΑΙΩΝ

«Αλλ’ η καθ’ ημάς Εκκλησία νεωτερίζειν καθ’ οιονδήποτε τρόπον ούκ είωθεν, ώσπερ δ’ αυτή  Δυτική έργον άπαυστον τούτο γε … αλλά πρό χρόνων ικανόν η ρωμαϊκή ταις καινοτομίαις οιστραλαθείσα μένει ου μόνον αμετατρεπτί, αλλά και διαφόροις επιδόσεσι αύξουσα την διάστασιν ως τοις πάσιν δήλον»

-ΑΝΘΙΜΟΣ Ζ’ 1895

«Η δε νυν έστι Εκκλησία των καινοτιμιών, της νοθεύσεως των συγγραμάτων των Εκκλησιαστικών πατέρων και της παρερμηνείας της  τε Αγίας Γραφής και των όρων των Αγίων Συνόδων» «Η Δυτική Εκκλησία από του δεκάτου αιώνος και εντεύθεν ποικίλας και ξένας και αιρετικάς διδασκαλίας και καινοτομίας παρεισήγαγεν εν εαυτή διά του Παπισμού και ούτως απεσχίσθη και απεμακρύνθη από της αληθινής και ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας.»

-ΙΕΡΕΜΙΑΣ Γ’ 1722

«Μη εξαπατάσθαι ραδίως μηδέ ανοίγειν τα ώτα ταις των λατίνων καινοφονίαις, αλλ’ ουδέ παραδέχεσθαι τους νεωτερισμούς αυτών και όσα κατά απάτην ψευδή και ολέθρια δόγματα με σοφιστικά επιχειρήματα σπεύδουσι να εγκατασπείρουν εις τας ψυχάς ημών» «… προσέθηκεν δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των ορθοδόξων αλλότρια, διά τούτο ακοινώνητοι υπάρχουσιν ημίν τοις ορθοδόξοις»

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ Β’ 1701

«Η Ανατολική είναι ορθόδοξος η Ρωμαϊκή είναι αιρετική!»

ΑΝΘΙΜΟΣ ΣΤ’ 1848

«Τούτων των … αιρέσεων, ήν ποτέ ο Αρειανισμός, εστιν  δε την σήμερον και ο Παπισμός»

Ξέχασα όμως ότι αυτοί οι Πατριάρχαι δεν «έχασαν το θεολογικό τους δίπλωμα» το οποίον  κ α υ χ ι έ τ α ι   ότι έχασε ο κ. Αθηναγόρας, και τον οποίον ήθελεν ν’ ανακηρύξη «επίτιμον διδάκτορα της θεολογίας» ο κ. Ιερώνυμος, δεν το επέτυχεν όμως διότι η Ελλάς έχει εισέτι γρηές και παλαιοημερολογήτες!!!

Και τι να είπωμεν «λήψεται ημίν ο καιρός» διηγούμενοι ότι «η ορθοδοξία δεν είναι αποκλειστική θρησκεία αφού 300.000.000 μουσουλμάνων διάλεξαν τον ισλαμισμόν» και τόσα πλέον άπειρα και τοις πάσι γνωστά θεοσοφικά και συγκρητιστικά αερολογήματα του.

Εάν λοιπόν λέτε ότι εάν χωρισθούμε από τον Αθηναγόραν γινώμαστε «σχισματικοί» σας πληροφορούμεν ότι  α ν τ ι φ ά σ κ ε τ ε  με την όλην της Ορθοδοξίας γραμμήν διδασκαλίαν και παράδοσιν:

-Αντιφάσκετε προς τον Μέγα Βασίλειον όστις προστάζει: «Οίτινες την υγιή Ορθόδοξον πίστιν προσποιούντες ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσι, μη μόνον ακοινωνήτους έχει αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

-Αντιφάσκετε προς τον Άγιον Ιγνάτιον τον Θεοφόρον όστος προστάζει: «Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος ή, καν νηστεύει, καν παρθενεύει, κάν σημεία ποιεί, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος.»

-Αντιφάσκετε προς τους 27 Ζωγραφίτας Αγιορείτας Πατέρας, οι οποίοι επροτίμησαν να καούν ζωντανοί (και τους οποίους η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει ως μάρτυρας την 22^α Σεπτεμβρίου) παρά ν’ ακολουθήσουν την στάσιν του προκατόχου του Αθηναγόρου Ιωάνου Βέκκου.

-Αντιφάσκετε προς τον ΙΕ’ Κανόνα της πρωτοδευτέρας Σνόδου της Επί Μεγάλου Φωτίου συγκληθήσης εν τω Ναώ των Αγίων Αποστόλων εν Κωνσταντινουπόλει, το ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΝ του οποίου κατεδείξαμεν ανωτέρω διά τους θέλοντας γνώναι και ο οποίος λέγει: «Οι γαρ δι’ αίρεσιν τινα παρά των αγίων Συνόδων, ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, της προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι την αίρεσιν δημοσία κηρύττοντος, και γυμνί τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υπόκεινται προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον Επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι.»

-Αντιφάσκετε προς τον ΜΕ’ Αποστολικόν Κανόνα τον προστάσσοντα: «Επίσκοπον, ή Πρεσβύτερον αιρετικών, δεξαμένους Βάπτισμα, ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν, τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς βελίαρ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου.»

-Αντιφάσκετε προς τον ΞΕ’ Αποστολικόν Κανόνα τον προστάσσοντα: «Εί τις κληρικός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω.»

-Αντιφάσκετε προς τον ΞΗ’ Αποστολικόν Κανόνα τον προστάσσοντα: «Ει τις Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος δευτέραν χειροτονίαν δέξηται παρά τινος, καθαιρείσθω και αυτός και ο χειροτονήσας, ει μη γε άρα συσταίει, ότι παρά Αιρετικών έχει την χειροτονίαν. Τούς γάρ παρά των τοιούτων βαπτισθέντας, ή χειροτονηθέντας, ούτε πιστούς ούτε κληρικούς είναι δυνατόν.»

-Αντιφάσκετε προς τους ΛΓ’ και ΛΖ’ Κανόνας της εν Λαοδοκεία Συνόδου τους προστάσσοντας: «Ότι ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι» «Ότι ου δει παρά των Ιουδαίων ή αιρετικών τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς»!

-Αντιφάσκετε προς τον Θ’ Κανόνα του Αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας όστις απαγορεύει την παρουσίαν των αιρετικών κατά την ώραν της Αγίας Αναφοράς.

-Αντιφάσκετε προς τον Κανόνα της εν Καρχηδόνι Συνόδου, τον οποίον ένεκα του μήκους παραλλείπομεν, όστις τόσον λεπτομερώς προστάσει, αιτιολογεί και εκθέτει, ότι εκτός της αληθούς Εκκλησίας, ούτε Βάπτισμα υπάρχει, ούτε Χρίσμα ούτε άλλο τι μυστήριον!

-Αντιφάσκετε προς το ΑΝΑΘΕΜΑ του 1054, το οποίον κατέστη αποδεκτόν υφ’ ολοκλήρου της Εκκλησιαστικής Συνειδήσεως, και το οποίον ο τολμητίας Αθηναγόρας  ι σ χ υ ρ ί σ θ η  ότι εσήκωσεν, και επροσπάθησεν ο ασεβής  ν’  α ν α ι ρ έ σ η  την Αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν. Και ούτος μεν «απώλεσεν το θεολογικόν του δίπλωμα» υμείς όμως και ο Γιέβτιτς όπου είσθε θεολόγοι, ωφείλατε να γνωρίζετε ότι ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΕΙΤΑΙ, και ότι εκ φύσεως τυγχάνει ΑΙΩΝΙΟΝ, οι δε μετανοούντες αναθεματισθέντες δεν είναι πλέον υπό το ανάθεμα, πλήν το ανάθεμα μένει. Αίρειν τα εκκλησιαστικά αναθέματα βλασφημία το τοιούτον, ότι την αλάνθαστον της Εκκλησίας συνείδησιν ως λανθασμένην κατελέγχει!

Εάν μας χαρακτηρίζετε ως «σ χ ι σ μ α τ ι κ ο ύ ς» επειδή αρνούμεθα την επικοινωνίαν με τους νεοημερολογήτας και παποεορτολογήτας, επίσης αντιφάσκετε προς την Καθολικήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας πίστιν και δόξαν:

-Αντιφάσκετε προς την δισχιλιετή της Εκκλησίας Παράδοσιν, εν η το Πνεύμα το Άγιον έθεσεν  α ν ε ξ ί τ η λ ο ν  την σφραγίδα του Αγιασμού, ότι «ανεπίδεκτα μεταμελείας τα Χαρίσματα του Θεού», αθετούντες μαρτύρων αίματα και ιστορίαν οσίων και θεοφόρων πατέρων.

-Αντιφάσκετε προς το ΤΡΙΠΛΟΥΝ ΑΝΑΘΕΜΑ το οποίον εξαπελύθη κατά του παπικού εορτολογίου συνοδικώς και πανορθόδοξως το 1583, το 1587 και το 1593.

-Αντιφάσκετε προς τον ΝΣΤ’ Κανόνα της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου όστις λέγει: «… έδοξεν τοίνυν και τούτ, ώστε την κατά πάσαν την οικουμένην του Θεού Εκκλησίαν,  μια κατακολουθούσαν τάξει την νηστείαν επιτελείν! … ει δε μη τούτ παραφυλάττοι, ει μεν κληρικοί είεν καθαιρέρθωσαν, ει δε λαϊκοί αφοριζέσθωσαν»

-Αντιφάσκετε προς τον Μέγαν και ιερόν Φώτιον όστις διδάσκει: «… κάν βραχύτατον της θρησκείας καταστρέψη τις, μεγίστην ασχημοσύνην εργάζεται και παραυτίκα τον έλεγχονδέχεται»

-Αντιφάσκετε προς την ΣΥΝΗΘΕΙΑΝ της Εκκλησίας, η οποία συνήθεια όταν είναι  κ α λ ή  αγιάζεται από το Πνεύμα το Άγιον και Νόμος καθίσταται της Εκκλησίας ως γέγραπται εν τίνι μέρει: «… και τα της συνηθείας την τω χρόνω δοκιμασθείσης και βεβαιωθείσης κρατείν οφείλει» και ως ο Μέγας Βασίλειος λέγει εις τον γ’ κανόνα αυτού «Αμφότερα τοίνυν ειδέναι ημάς δει, και τα της ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ και τα της ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ ….» και ως αναφέρεται εν τοις Πρακτικοίς της Ζ’ Οικουμενικοίς: «… Οι γαρ θείου ζήλου κινούμενοι πάντοτε τοις Πατράσι συφωνούσι και τη παραδόσει των Εκκλησιαστικών θεσμών!»

-Αντιφάσκετε και προς τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμον τον διδάσκοντα: «Κρατώμεν της ομολογίας ήν παρελάβομεν … αποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ως υπαγόρευμα του διαβόλου. Ο δεχόμενος νεωτερισμόν κατελέγχει ελλειπή την κεκηρυγμένην ορθόδοξον πίστιν, αλλ’ αύτη ΠΕΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ήδη  ε σ φ ρ ά γ ι σ τ α ι  μη επιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αύξησιν, μήτε  α λ λ ο ί ω σ ι ν  ήν τινα ούν, και τολμών ή πράξαι, ή συμβουλεύσαι ή διανοηθήναι τούτο, ήδη ΗΡΝΗΘΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ του Χριστού, ήδη εκουσίως καθυπερβλήθη εις το ΑΙΩΝΙΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑ, δια το βλασφημήσαι εις το Πνεύμα το Άγιον, ως τάχα μη αρτίως λαλήσαν εν ταις Γραφαίς και ταις Οικουμενικαίς Συνόδοις. Άπαντες ουν Οι  ν ε ω τ ε ρ ί ζ ο ν τ ε ς  ή αιρέσει ή σχίσματι, εκουσίως ενεδύθησαν κατάραν ως ιμάτιον, καν τε Πάπαι, καν τε  Π Α Τ Ρ Ι Α Ρ Χ Α Ι, καν τε λαϊκοί, καν τε κληρικοί, καν Άγγελος εξ ουρανού»!

-Αντιφάσκετε προς την ΣΥΓΡΟΝΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ των ορθοδόξων Εκκλησιών (άσχετο εάν αι Εκκλησίαι αυταί δεν έχουν το σθένος, ή μάλλον η ιεραρχία των εκκλησιών αυτών να θέσουν εις εφαρμογήν την ορθόδοξον διδασκαλίαν την οποίαν ομολογούν):

Α. Εκκλησία Ιεροσολύμων

«Πάσα περί μεταρρυθμίσεως του κρατούντος Ημερολογίου και δη επί τη προτιμήσει του Γρηγοριανού απόφασεις, έσται επί βλάβη της Ορθοδοξίας» «Η Αγιωτάτη Μήτηρ των Εκκλησιών … αποδεχθήναι την διόρθωσιν, αδυνατεί, δια την γνωστήν μειονεκτικήν εις ήν τίθησιν αυτήν έναντι των Λατίνων εν τοις παναγίοις προσκυνήμασι και τους εκ του προσηλυτισμού κινδύνους».

Β. Εκκλησία Ρουμανίας (Πρωτού ν’ αποδεχθή το παπικόν εδίδασκε):

«Χωρίς να ανατρέξουμε εις τα αποτελέσματα των επιστημόνων οίτινες εμελέτησαν το ζήτημα, η Ιερά Σύνοδος της Αγίας Αυτοκεφάλου ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας φρονεί και εξαιρείται ίνα μείνωμεν εις ά ευρισκόμεθα σήμερον, επειδή είναι αδύνατον να μη θίξωμεν τας κανονικάς διατάξεις μεθ’ ων η Ορθόδοξος Εκκλησία ζη από τόσων αιώνων, εκτός τούτου ούτε δια του δακτύλου δεν επιτρέπεται ημίν να θίξωμεν τας αρχαιοτάτας Συνοδικάς απφάσεις.»

Γ. Εκκλησία Ρωσσίας

«… Η τοιαύτη γαρ μεταβολή ως διασαλεύουσα την ανέκαθεν και πολλάκις καθαγιασθείσαν υπό της Εκκλησίας τάξιν … Διό το εφ’ ημίν ημείς υπεστηρίξαμεν την τήρησιν εν τη πράξει του Ιουλιανού.»

Δ. Εκκλησία Αντιοχείας

«… Η ροπή εις τας μεταβολάς των Κανόνων εικονίζει πρό των οφθαλμών ημών κίνδυνον μέγα!»

Ε. Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως εν έτει 1902 επί Πατριαρχείας Ιωακείμ του Γ΄

«Τούτο γνώρισμα ουσιωδέστατον της Ορθοδοξίας, τούτο το θέλημα του όλου αυτής κανονικού και διοικητικού οικοδομήματος «μη κινείν όρια αιώνια ά έθεντο οι Πατέρες ημών», τούτο μόνον δυνήσεται αποκρούσαι τας νεωτεριστικάς τάσεις και ενεργείας».

ΣΤ. Εκκλησία Αλεξανδρείας πρωτού προσχωρήσει εις την αποστασίαν ελέγχουσα τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών μετά την αποδοχήν του παπικού:

«… Ου κρύπτομεν Μακαριώτατε αδελφέ ότι επί τη αναγγελία και ημείς λυπηράν έσχομεν την έκπληξιν και τη Συνόδω εγκάρδιος συνέσχε «θλίψις τους Ιερωτάτους Αδελφούς κατιδόντας ότι άνευ αιτίας πραγματικής, κατά δε την ομολογίαν και βεβαίωσιν της Υμετέρας Μακαριότητος, άνευ λόγων κανονικών ή δογματικών απεκρούσθη αδελφική σύστασις και παράκλησις τεσσάρων (4) Αποστολικών θρόνων …. Καιρεία γαρ η λύπη διά ταύτα!!! Καιτοι γαρ εις δικαιολογίαν της διορθώσεως προβάλλεται και η συναίνεσις του Οικουμενικού Πατριάρχου. Τούτο όμως μάλλον εντείνει ή μετριάζει την λύπην.»

Επειδή όμως αι εκκλησίαι αυταί  θ ε ω ρ η τ ι κ ώ ς  ομολόγησαν την εορτολογικήν αλήθειαν εν τη  π ρ ά ξ ε ι   όμως εδείχθησαν  Α Σ Υ Ν Ε Π Ε Ι Σ  κοινωνούντες τοις παποερτολογήταις, διά τούτο και προσεχώρησαν οι ίδιοι εις την ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΝ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ όστις ε π ι σ η μ ο π ο ι ή θ η  δια του υπό της «Επισήμου και Νόμω Κρατούσης Εκκλησίας» δημιουργηθέντος σχίσματος του 1924, πεσούσης εις τραγελαφικήν αντίφασιν με τα όσα η ίδια μόλις πρό έτους είχεν κηρύξει: «Και συνεπώς ουδεμία τούτων (των Εκκλησιών) δύναται να χωρισθή των λοιπών και να αποδεχθή νέον Ημερολόγιον χωρίς να καταστή ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ απέναντι των άλλων». Λέγει και ο Χριστός μας: «εκ του στόματος σου θέλω σε κρίνει πονηρέ δούλε!»

Τις νουνεχής και σώφρων ήθελεν λοιπόν μεμφθή τους Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος διά την νόμιμον απαίτησίν των περί διαιωνίσεως της Εκκλησίας ΑΝΑΛΟΙΩΤΟΥ! Οι Γ.Ο.Χ της Ελλάδος ουκ επισκόπων κατέγνωσαν ουδέ Ιεραρχίας αλλά Α Ν Ε Μ Ο Μ Υ Λ Ω Ν και παραφρόνων και καιροσκόπων!

Και πάλιν επαναλαμβάνομεν ότι εάν προσπαθήτε ν’ αποδώσητε μομφήν σχίσματος εις όσους χωρίζονται του Αθηναγόρου και του Ιερωνύμου, προσπαθόντας να επιρρίψητε την ευθύνην του σχίσματος εις τους κεχωρισμένους, έστω και εάν αυτοί είναι ολιγάριθμοι, διαστρέφετε την εκκλησιαστικήν αλήθειαν και την Διδασκαλίαν των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων ημών αντιφάσκοντες και αντιλέγοντες προς αυτούς και νέαν χαράσσετε οδόν άγνωστον εις την εκκλησιαστικήν παράδοσιν και πράξιν:

-Αντιφάσκετε προς τον Γ΄Κανόνα της Γ΄Οικουμενικής Συνόδου ο οποίος Ε Δ Ι Κ Α Ι Ω Σ Ε Ν τους κληρικούς εκείνους οι οποίοι δεν ακολούθησαν και τούτο πρό συνοδικής διαγνώσεως τον αιρετικόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριον, και ο οποίος  ε π ι β ά λ λ ε ι  να μην υπόκεινται οι κληρικοί εις αιρετικούς επισκόπους. «Ει δε τινες των εν εκάστη πόλει, ή χώριον κληρικών υπό Νεστορίου και των συν αυτών όντων, της Ιερωσύνης εκωλύθησαν διά το ορθώς φρονείν Ε Δ Ι Κ Α Ι Ω Σ Μ ΕΝ και τούτους τον ίδιον απολαβείν βαθμόν. Κοινώς δε τους τη ορθοδόξω και οικουμενική Συνόδω συμφρονούντας κληρικούς Κ Ε Λ Ε Υ Ο Μ Ε Ν  τοις αποστατήσασιν ή αφισταμένοις Επισκόποις μηδ’ όλως υποκείσθαι κατά μηδένα τρόπον.»

-Αντιφάσκετε προς τον Άγιον Νικηφόρον λέγοντα «Ει δε επιμένουν εν τη αυτώ αιρέσει και ετέρους τινάς αμαθεστέρους και απλουστέρους δυνηθώσιν αποβουκολήσαι καν οχλαγωγήσει και πλήθος συνάγωσιν, έξω των ιερών της εκκλησίας περιβόλων εισίν. Ει δε και Π Α Ν Υ  Ο Λ Ι Γ Ο Ι   εν τη Ορθοδοξία και τη ευσεβεία διαμένωσιν, ΟΥΤΟΙ ΕΙΣΙΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται, καν κακοπαθήσαι αυτοίς υπέρ της ευσεβείας δεήση όπερ εστιν εις καύχημα αιώνιον και ψυχικής σωτηρίας πρόξενον.»

-Αντιφάσκετε προς τον Μέγα της Εκκλησίας Άγιον Διδάσκαλον Μάρκον τον Ευγενικόν Επίσκοπον Εφέσου όστις λέγει: «Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν, οι γαρ τοιούτοι ψευδοδιδάσκαλοι εργάται δόλιοι μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού, και ου θαυμαστόν αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός.»

-Αντιφάσκετε προς τον λόγον τον γεγραμμένον: «Ει τις των δοκούντων τοις θεοφόροις Πατράσι σαλεύει τι, ουκέτι του οικονομία κλητέον, αλλά παράβασιν δόγματος και περί το θείον ασεβει.»

-Αντιφάσκετε προς τον Άγιον Γερμανόν όστις διδάσκει: «Επισκήπτομαι  πάσι τοις εν Κύπρω λαϊκοίς, όσοι της Καθολικής Εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί από των υποπεσόντων Ιερέων τη Λατινική υποταγή και μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν…. Κρείσσον γαρ εστίν εν τοις οίκοις υμών τω Θεώ προσεύχεσθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίας συνάγεσθαι μετά των Λατινοφρόνων ει δε ουν την αυτήν υφέξητε μετ’ αυτών κόλασιν.»

-Αντιφάσκετε προς τον Άγιον Μελέτιον τον Ομολογητήν κελεύοντα: «Μη πείθεσθε μονάζουσι, μηδέ τοις Πρεσβυτέροις, εφ’ οις ανόμως λέγουσι κακίστως εισηγούνται. Και τι λέγω μονάζουσι και τοις Πρεσβυτέροις; Μ η δ’  Ε π ι σ κ ό π ο ι ς  π ε ί θ ε σ θ ε  τα μη λυσιτελούντα πράττειν και λέγειν και φρονείν δολίως παραινούσιν»

-Αντιφάσκετε προς τον Γεννάδιον τον Σχολάριον λέγοντα: «Τους Επισκόπους ημών ε π ι τ η ρ ε ί τ ε  μάνον ίνα ώσιν Ορθόδοξοι και μη διδάσκωσι δόγματα εναντίον της Ορθής πίστεως, μηδέ τοις ΑΙΡΕΤΙΚΟΙΣ ή ΑΝΕΣΧΙΣΜΕΝΟΙΣ  σ υ λ λ ε ι τ ο υ ρ γ ώ σ ι»

-Αντιφάσκετε προς τον Άγιον Εθναπόστολον Παύλον τον αποστολικώς κελεύοντα: «στέλλεσθαι από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος και μη κατά την παράδοσιν ήν παρελάβετε παρ’ ημών».

-Αντιφάσκετε προς τον Δεσπότην Χριστόν  και Θεόν ημών και Κύριον και Λυτρωτήν και Σωτήρα «… π ρ ο σ έ χ ε τ ε  από των ψευδοπροφητών οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες …. Τον καλόν ποιμένα τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού, αλλοτρίω δε  ο υ   μ η  α κ ο λ ο υ θ ή σ ω σ ι ν  αλλά  φ ε ύ ξ ο ν τ α ι  απ’ αυτού.»

-Αντιφάσκετε προς τον Άγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν, τον ηγαπημένον του Κυρίου μαθητήν, τον Απόστολον της Αγάπης, όστις καίτοι ήτο άκακος ως αρνίον, εν τούτοις εις την περίπτωσιν αιρέσεων ήτο άτεγκτος και ούτε εις το λουτρόν όπου ελούετο ο αιρετικός Κήρινθος δεν ηθέλησε να εισέλθη. Ακούσατε τι λέγει ο Θεολόγος: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταυτην την διδαχήν ου φέρει μεθ’ εαυτού, χαίρειν αυτώ μη λέγετε και εις οικίαν μη λαμβάνητε, ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.»

-Αντιφάσκετε προς τας Διαταγάς των Αγίων Αποστόλων, αι οποίαι  υ π ο χ ρ ε ώ ν ο υ ν  τους πιστούς να χωρίζωνται των ψευδοποιμένων, λέγουσαι ότι ο πιστός ουδόλως απαλλάτετται της ευθύνης της Σωτηρίας του ακολουθόντας ψευδείς ποιμένας, αλλά εάν τους ακολουθεί ως λογικόν πρόβατον, απώλλεται μετά των φθορέων.: «Επίσκοπον κρινώ και λαϊκόν, λογικά γαρ πρόβατα αλλ’ ουκ άλογα, ίνα μη είπη ο λαϊκός, ότι ο Ποιμήν όψεται, ώσπερ γαρ τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον, λύκοις έκκειται εις διαφθοράν, ούτω και τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθήν πρόδηλον έχει τον θάνατον, ότι καταρώξηται αυτού. ΔΙΟ ΦΕΥΚΤΕΟΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΦΘΟΡΕΩΝ ΠΟΜΕΝΩΝ».

Συνέλλεξα τα περισσότερα των στοιχείων αυτών αιδεσιμολογιώτατε από την απλήν και ταπεινήν ομολογίαν και απολογίαν ενός ταπεινού Αγιορείτου Μοναχού Αθανασίου το όνομα και ηλεκτρολόγου το επάγγελμα. Ιδού πάτερ, πως θ’ απολογηθώμεν ημείς οι απλοί και αμαθείς εν εκείνη τη ημέρα περί του μετά του Αθηναγόρου και των συν αυτώ συναγγελαζόντων  χ ω ρ ι σ μ ό ν  μας. Εάν θέλετε όμως ν’ ακολουθήσωμεν τας ιδικάς σας συμβουλάς, δώσατέ μας εκ των προτέρων τύπον απολογίας ενώπιον του Αδεκάστου, ώστε τον  κ α ι ν ο τ ο μ ο ύ ν τ α  Αθηναγόραν να μνημονεύσωμεν εν τοις Διπτύχοις ως  «ο ρ θ ο τ ο μ ο ύ ν τ α  τον Λόγον της Αληθείας του Χριστού»!

Θα μου πήτε όπως αναφέρετε στην επιστολήν σας, διατί δεν χωρίζει εαυτόν ο Ιουστίνος Πόποβιτς ο θεωρών (ορθώτατα άλλως τε) τον παπισμόν ως το τρίτον στάδιον πτώσεως του Ανθρώπου και ο οποίος υποφέρει διά την πίστιν του.

Ακούσατε αιδεσιμολογιώτατε. Πολλοί ως ο Πόποβιτς, υμείς, ο Άγιος Φλωρίνης και άλλοι γίνεσθε δυστυχώς οι θεωρητικοί της ημετέρας παρατάξεως δυστυχώς «κηρύττοντες και αδοκημούντες», πλην σκορπίζοντες πολλήν μεγαλυτέραν σύγχυσιν εις το πλήρωμα από τους καθ’ εαυτώ ενωτικούς. Διότι εφεύρατε  π α ρ ά δ ο ξ ο ν  εκκλησιολογίαν, ότι δηλαδή δυνάμεθα να ομολογούμεν ότι ένας Πατριάρχης είναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ και ταυτόχρονα να τον μνημονεύουμε στα Δίπτυχα ως ορθοτομούντα …. «για ν’ αποφύγουμε τα σχίσματα» «διαμαρτυρία ναι σχίσμα όμως όχι!» Και λέγομεν και ερωτούμε: Που ευρήκατε αυτήν την στάσιν; Τις των πατέρων εδίδαξε ποτέ ότι χωριζόμενοι των αιρετικών ποιούμεν  σ χ ί σ μ α  εν τη Εκκλησία;

ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ – ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ! Και ο ίδιος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας  δ ι ώ κ ε τ α ι  από τους Τούρκους, δεν έπεται όμως ότι παύει να είναι αιρετικός! Δεν διώκεται ένεκεν αληθείας ή χάριν της ακριβείας της Ορθοδοξίας αλλά δι’ άλλους λόγους οι οποίοι ενταύθα δεν μας ενδιαφέρουν.

Όλοι οι κληρικοί του Αθηναγόρου ή του Ιερωνύμου δεν απολλαμβάνουν την  ε ύ ν ο ι α ν  του προκαθημένου των. Πολλοί εξ αυτών ασφαλώς  υ π ο φ έ ρ ο υ ν  δια παντοίους λόγους εκ μέρους της οικείας των εκκλησιαστικής αρχής, δεν σημαίνει όμως ότι  υ π ο φ έ ρ ο υ ν  δια την Αλήθειαν. Όσοι θανατούνται βιαίως δεν είναι Μάρτυρες!

Ιδού διατί δεν δυνάμεθα να λάβωμεν ούτε υμάς ούτε τον Πόποβιτς ως γνώμονα και κριτήριον της διαγωγής μας απέναντι προς τον Αθηναγόραν, αρκούμενοι εις τα ίχνη των Πατέρων και την δισχιλιετή της Εκκλησίας Παράδοσιν. Είναι όμως τραγικόν άνθρωποι να διώκωνται και να υποφέρουν και όμως να μην συμμετάσχουν στο ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ! Πολλοί Ιησουΐται  ξεύρετε εδιώχθησαν απηνώς, ενίοτε δε και  α δ ί κ ω ς! Όπισθεν του Παραπετάσματος διώκεται ο Πόποβιτς ο θεωρών τον Πάπαν 3^ον βαθμόν της πτώσεως, διώκονται όμως και πολυάριθμοι ρωμαιοκαθολικοί θεωρούντες τον Πάπαν κεφαλήν της Εκκλησίας! Τι προς τούτο; Πολλοί αιρετικοί έλαβον μαρτυρικόν θάνατον, πολλών όμως εξ αυτών, το μαρτύριον εθεωρήθη υπό των Πατέρων ως  Α υ τ ο κ τ ο ν ί α! Έξω της Εκκλησίας δεν υπάρχει Χάρις, δεν υπάρχει ούτε …. Μαρτύριον! Το πως θα κρίνη ο Άγιος Θεός αυτούς που πέθαναν βιαίως επικαλούμενοι το Όνομά Του έστω και εάν δεν τον εγνώριζαν δεν με απασχολεί, διότι Αυτός που δεν λησμονεί το «ποτήριον ψυχρού ύδατος» δεν πρόκειται ποτέ να αδικήση αυτούς τους ανθρώπους, ούτε και εγώ τυγχάνω προς αυτούς φιλευσπλάχγνέστερος Εκείνου. Απλώς ομολογώ ότι το βίαιον του θανάτου εκτός του πληρώματος της εν Εκκλησία Αληθείας, δεν αποτελεί ούτε μαρτύριον (υπό την θεολογικήν έννοιαν), ούτε απόδειξιν αγιασμού, ούτε απόδειξιν αληθείας!

Συνεχίζεται

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ
ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ
ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ