Το κελλάκι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Ποιά πράγματα μας κάνουν αληθινούς Χριστιανούς

Εν χαριέστατον θαύμα των Αγίων Μαρτύρων Ευστρατίου, Αυξεντίου,Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστη

Δεν δύναμαι να σιωπήσω εδώ (λέγει ο Όσιος Νικόδημος), το χαριέστατον θαύμα, το οποίον ενήργησαν ούτοι οι Άγιοι πέντε Μάρτυρες εις εν μετόχιον της εν Χίω Νέας Μονής, τιμώμενον επ’ ονόματι των πέντε τούτων Αγίων Μαρτύρων, καθώς τούτο διηγείται ο ευλαβής εκείνος Νικόλαος ο Μαλαξός, ο πρωτοπαπάς Ναυπλίου. Όθεν συντόμως αναφέρω τούτο εδώ χάριν των φιλοχρίστων. Το μετόχιον αυτό προμηθεύεται και κυβερνάται εις όλα τα χρειώδη, επομένως και αυτής της ετησίου μνήμης των Αγίων, από το διαληφθέν Μοναστήριον της Αγίας Μονής. Συνέβη λοιπόν να γίνη ποτέ σφοδρότατος χειμών κατά τον καιρόν της εορτής των Αγίων, ώστε εκ της πεσούσης υπερβολικής χιόνος, όχι μόνον δεν ηδυνήθησαν να καταβώσιν οι Πατέρες του Μοναστηρίου, διά να φέρωσι τα χρειαζόμενα εις την εορτήν κατά την συνήθειαν, αλλ’ ούτε οι πολίται ημπόρεσαν να έλθωσιν εις την Εκκλησίαν εκ του υπερβολικού ψύχους. Και εις μεν τον Εσπερινόν εκκλησιάσθησαν ολίγοι τινές, εις δε τον Όρθρον μόνος ο Εφημέριος επήγεν εις την Εκκλησίαν και ανάψας τας κανδήλας έκρουσε το σήμαντρον και εποίησεν ευλογητόν διά να αναγνώση την Ακολουθίαν.

Τότε πάραυτα βλέπει πέντε ανθρώπους ευπρεπείς και ευτάκτους εισελθόντας ευλαβώς εις τον Ναόν, οι οποίοι εκ μεν του ήθους και του σχήματος εφαίνοντο ότι είναι ξένοι άνθρωποι, εκ δε του προσώπου εφαίνοντο κατά πάντα όμοιοι με τους πέντε ενδόξους τούτους Μάρτυρας, Ευστράτιον, Αυξέντιον, Ευγένιον, Μαρδάριον και Ορέστην, καθώς φαίνονται εζωγραφισμένοι εις τας αγίας εικόνας των. Αφού δε εισήλθον εις την Εκκλησίαν, οι μεν δύο εστάθησαν εις τον δεξιόν χορόν, οι δε άλλοι δύο εις τον αριστερόν και ο πέμπτος, ο οποίος ωμοίαζε με τον Άγιον Ορέστην, εστάθη εις το αναλογείον. Όταν δε ήλθεν η ώρα, αυτός μεν εκανονάρχει και ανεγίνωσκε με λαμπράν και καθαράν φωνήν, οι δε άλλοι τέσσαρες, οι ιστάμενοι εις τον δεξιόν και αριστερόν χορόν, ως είπομεν, έψαλλον με φωνήν γλυκυτάτην και λιγυράν τα ιερά άσματα.

Ταύτα βλέπων και ακούων ο Ιερεύς, έχαιρε μεν και ηγάλλετο καθ’ εαυτόν δοξάζων τον Θεόν, όστις έστειλε τοιούτους βοηθούς διά την τέλεσιν της Ακολουθίας, καθ’ όν μάλιστα χρόνον δεν υπήρχεν εκεί ουδείς άλλος βοηθός. Εξίστατο δε και εθαύμαζεν, αφ’ ενός μεν διά την ομοιότητα την οποίαν είχον και οι πέντε ούτοι με τους Αγίους της εικόνος, αφ’ ετέρου δε διά την ευπρέπειαν, την ορθότητα και την χάριν της αναγνώσεώς των, ως και διά την γλυκυτάτην  μελωδίαν της φωνής των. Όθεν ευρίσκετο εις απορίαν ποιοι να ήσαν οι φαινόμενοι και δεν ήξευρε τι να πράξη, διότι εβιάζετο μεν να τους ερωτήση πρό του Όρθρου ποίοι ήσαν, βλέπων όμως την σεμνοπρέπειαν και προθυμίαν, την οποίαν είχον εις την Ακολουθίαν, απεφάσισε να τους ερωτήση μετά το τέλος.

Όταν δε ήλθεν η ώρα, κατά την οποίαν έπρεπε να γίνη η ανάγνωσις του Μαρτυρίου των Αγίων, εστάθη εις το μέσον και ανέγνωσεν εκείνος, ο οποίος εφαίνετο όμοιος με τον Άγιον Ορέστην. Και αυτός μεν με πολλήν παρρησίαν και λαμπράν φωνήν ανεγίνωσκεν, οι δε άλλοι τέσσαρες με πολλήν ηδονήν και προσοχήν μεγάλην ήκουον τα αναγινωσκόμενα. Ότε δε έφθασεν ο αναγινώσκων εκεί όπου λέγει, ότι προσέταξεν ο Αγρικόλας να φερθή κλίνη σιδηρά πεπυρωμένη και επ’ αυτής να απλωθή ο Άγιος Ορέστης και ότι ούτος φερόμενος εις την κλίνην εδειλίασε, δεν ανέγνωσε καθώς ήτο γεγραμμένον, ότι εδειλίασεν,  αλλ’ ήλλαξε το ρήμα και αντί του εδειλίασεν είπεν εμειδίασεν.

Τούτο ακούσας εκείνος, ο οποίος ωμοίαζε με τον Άγιον Ευστράτιον, ύψωσε τα βλέμματα του και ατενίζων με πολλήν προσοχήν τον όμοιον του Αγίου Ορέστου, λέγει προς αυτόν: «Διατί μεταβάλλεις το ρήμα και δεν το λέγεις καθώς είναι γεγραμμένον; Ανάγνωσον και πάλιν αυτό εκ δευτέρου καθώς είναι». Ο δε, αναγνώσας και δεύτερον, πάλιν ήλλαξε το ρήμα, εντρεπόμενος τρόπον τινά να είπη, ότι εδειλίασε. Τότε ο Άγιος Ευστράτιος, διότι αυτός ήτο, είπε με μεγαλυτέραν φωνήν: «Ανάγνωσον το γεγραμμένον καθώς το έπαθες, διότι δεν εμειδίασας βλέπων την κλίνην, αλλ’ εδειλίασας». Και ομού με τον λόγον ευθύς και οι πέντε έγιναν άφαντοι. Ο δε Ιερεύς, βλέπων το παράδοξον τούτο,έμεινεν άφωνος επί ώραν πολλήν. Συνελθών δε εις εαυτόν, ετελείωσε την Ακολουθίαν ως ηδυνήθη. Μετά δε την θείαν Λειτουργίαν διηγήθη εις τους προσελθόντας εν τω μεταξύ Χριστιανούς την φανεράν οπτασίαν ταύτην και άπαντες εδόξασαν τον Θεόν, τον θαυμαστούς ποιούντας τους Αγίους, Αυτού.

ΠΗΓΗ: Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΙΒ΄

6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική.

6.    Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική.

Τα εν συνεχεία αναφερόμενα διά την χειροτονίαν του Ακακίου, τυγχάνουν ευκόλου αναιρέσεως, διότι αγνοών ίσως έγραψε ότι έγραψε ο π. Επ., αφού «εν καιρώ ανάγκης» και «μετάθεσις νόμου γίνεται», χωρίς τούτο να χαρακτηρισθή ως ανομία, ή ασέβεια προς τους ι. κανόνας.

Διατρέχων τα εν σελ. (64-67), λεγόμενα, καταλήγω εις την συμπερασματικήν πρότασίν του, η οποία περιέχει τα ανωτέρω άπαντα, και άτινα ετέθησαν προς εκφοβισμόν του δυστυχούς π. Νικδήμου.

«Ως βλάπεις το έγγραφον υπογράφει ΄΄Σεραφείμ Επίσκοπος Ντητρόιτ΄΄,  ήτοι Επίσκοπος Αμερικής. Οι δε επίσκοποι της Αμερικής ή της Ρωσίας ουδεμίαν κατά τους ιερούς κανόνας δικαιοδοσίαν έχουσιν εν τη Εκκλησία της Ελλάδος. Υποτεθείσθω λοιπόν ότι ο Ακάκιος εχειροτονήθη ουχί υπό δύο επισκόπων (και μάλιστα του ενός όντως αγνώστου), αλλ’ υπό ολοκλήρου της Συνόδου εις ην ανήκει ο Σεραφείμ, προεξάρχοντος του Προέδρου αυτής. Θα ήτο τότε κανονική η χειροτονία αυτού;

Και πάλιν όχι. Τούτο δε, διότι οι ιεροί Κανόνες απαγορεύουν απολύτως τας «υπερορίους χειροτονίας…». Και εν σελ. (66): «Χειροτονίαι επισκόπου υπό δύο επισκόπων είναι αντικανονική».

Δηλ. ως θα παρηκολούθησεν η οσιότης σου, και ενταύθα εφαρμόζεται υπό του Πανοσιολογιωτάτου η  ι δ ί α   πορεία της ερμηνευτικής  τ ο υ   γ ρ ά μ μ α τ ο ς. Δια τα ανωτέρω ισχύει ότι είπομεν και περί των δύο Επισκόπων των Γ.Ο.Χ. με τας εξής συμπληρωματικάς εξηγήσεις.

α) Ό ν τ ω ς  εχειροτονήθη υπό δύο επισκόπων, χωρίς να βλασφημίσουν «αντικανονική» την Στ΄Οικουμενικήν Σύνοδον, η οποία εκύρωσε τον Α΄Αποστολικόν Κανόνα, όστις επιτρέπει χειροτονίαν υπό δύο Επισκόπων!

Β) Ουδεμία σημασία είχε το «υπερόριον», αφού ελειτούργει ο «Νόμος» της ανάγκης. Εξηγούμαι πλατύτερον. Η διαμαρτυρία των Νεοημερολογιτών διά το υπερόριον των χειροτονιών των Παλ/των ομοιάζει με εκείνην του δολοφονούντος εν Σαββάτω κάποιον Ισραηλίτην και επειδή το θύμα  π ρ ο β ά λ λ ε ι   α ν τ ί σ τ α σ ι ν   ο δολοφόνος διαμαρτύρεται, ότι αυτό που κάνει είναι  π α ρ ά  Ν ό μ ο ν,  αφού απαγορεύονται τέτοιες ενέργειες εν Σαββάτω!! Το δε αναφερόμενον εν τω χειροτονικώ «άνευ γνώσεως της ιδίας ημών Αρχιεπισκοπικής αρχής» τυγχάνει  ε ρ μ η ν ε υ τ ι κ ό ν, αυτονόητον και ο μ ό τ ρ ο π ο ν  της νυν αναγνωρίσεως των χειροτονιών υπό του Πανεριωτάτου Μητροπολίτου Φιλαρέτου, και της πλήρους κοινωνίας Αυτού μετά των Γ.Ο.Χ. του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.

Η συγγένεια βλέπεις του Ορθοδόξου φρονήματος και «πιστεύω», ου μην αλλά και ο σεβασμός προς τας αγίας της Εκκλησίας μας Διατάξεις και παραδόσεις, ηδυνήθη να υπερπηδήση εμπόδια ψυχολογικά, φυλετικά και τροπικά και να τους ενώση εν τω συνδέμω της Αληθείας αμφοτέρους, παρά τη  φ α ι ν ο μ ε ν ι κ ή   «παρανομία» των χειροτονιών.

Ιδού πως βλέπει ο π. Βασίλειος την χειροτονίαν του Ακακίου εν Αμερική.

«Τα σφάλματα και οι παρατυπίες των Παλαιοημερολογιτικών χειροτονιών, το περιωρισμένον δηλοί της ανθρωπίνης φύσεως και τοις πάσιν τυγχάνουσιν εξώφθαλμα, έχοντα   ι σ χ υ ρ ά ν   και   ι κ α ν ο π ο ι η τ ι κ ή ν    δ ι κ α ι ο λ ο γ ί α ν   το εμπερίστατον της Παλ/κής Εκκλησίας…  Ιδού διατί και την ασυνέπειαν του Θεοφ. Ακακίου, όσον αφορά την συμμετοχήν εις την χειροτονίαν του Ρουμάνου Επισκόπου Θεοφίλου Ιονέσκου (κι’ αν ακόμη υποθέσωμεν τα άκρα, ότι δηλ. ο Ακάκιος εγνώριζε ότι ο Θεόφιλος ηκολούθει το νέον), πάλιν με πολλήν συγκατάβασιν θα θεωρούσαμε αυτήν την υπόθεσιν. Διότι, δι’ ημάς επαναλαμβάνω, το ζήτημα της χειροτονίας του Ακακίου, δεν είναι ζήτημα μεμονωμένον ούτε ζήτημα προσωπικόν, αλλ’ εξετάζεται εν τω πλαισίω του δικαίου και της νομιμότητος του αγώνος των Ελλήνων Παλ/των και της σημασίας αυτού διά την ζωήν της Εκκλησίας. Προσθέτοντες εις τούτο και τους διωγμούς τους οποίους ενήργησεν η υμετέρα Κρατική Εκκλησία, διά της βίας και του χωροφύλακος, διωγμούς οι οποίοι έφθασαν μέχρι   ι ε ρ ο σ υ λ ί α ς,  ότεεισήλθατε εις το άγιον Βήμα και τελουμένης της φρικτής ιερουργίας ερρίψατε επί του εδάφους τα Τίμια Δώρα και καταπατήσατε το Σώμα το Δεσποτικόν! Και ανατινάξατε Εκκλησίαν δια δυναμίτιδος, και ιερείς διά της βίας απεσχηματίσατε και εκακοποιήσατε εις τα υπίγεια της υμετέρας αρχιεπισκοπής, και καλογραίας διεκωμωδήσατε, ενώ οι ιερείς σας διά πελέκεων συνέτριβον δίκην νέων Ισαύρων και απέσπων τας εικόνας των Παλ/κών Ναών και συνετρίβατε τους επιταφίους, και εβεβηλώσατε του ενταφιασθέντος Χριστού το ομοίωμα, «επισσωρεύοντες εαυτοίς οργήν εν ημέρα οργής και δικαιοκρισίας του Σωτήρος Χριστού»!! Ουαί υμίν, ότι κόπτεσθε διά τας επιθέσεις των Ουνιτών Τσεχοσλοβάκων κατά των Ορθοδόξων και υμείς, υποτιθέμενοι ορθόδοξοι, εκακοποιήσατε ορθοδόξους λευίτας και τα άγια των αγίων εβεβηλώσατε! Και έρχεσθε σήμερον, πάτερ, να μας πήτε ότι χειροτονηθήκαμε από δύο ή από τρείς, και σας σκανδαλίζει το χειροτονητήριον του Σεβ. Σεραφείμ αρχιεπ. Σικάγου, λέγοντες ειρωνικώς: «ο Θεός να το κάμη τοιούτον». Ναι πάτερ, δυνατός ο Θεός να το κάμη τοιούτον, και η πείρα των πραγμάτων αποδεικνύει καθημερινώς ότι ο άγιος Θεός το έκαμε «τοιούτον» και καθημερινώς αναδεικνύει την Αγιωτάτην  των Παλ/των Εκκλησίαν «άμπελον ευκληματούσαν και δένδρον ευσκιόφυλλον». Τας ανομίας όμως και κακοδαιμονίας της υμετέρας εκκλησίας, τις Θεός ήθελε ποτέ νομιμοποιήσει;

Μας λέτε ότι η επίσημος Ιεραρχία είχεν αφορίσει τους παλ/τας επισκόπους. Και ερωτώ, πάτερ, τι με τούτο; Η Σύνοδος που αφώρισε, αναθεμάτισεν, καθήρεσεν και εξώρισε τον Χρυσορρήμονα Ιωάννην ήτο «κανονική» ή δεν ήτο; Μήπως εκείνοι τάχα οι αναθεματισμοί του Θεοφίλου και της φατρίας της τόσο «κανονικής» και «επισήμου» είναι αιτία που δεν… έλυωσε το σκήνωμα του μεγάλου Πατρός; Η επίσημος και «κανονική» ιεραρχία της Ελλάδος αναθεμάτισε και τον Ελευθέριον Βενιζέλον εις Πεδίον του Άρεως και εκοινοποίησε το ανάθεμα και στον… πάπα!, ενώ εδίωξε τους κληρικούς που δεν έλαβον μέρος εις το ανάθεμα! Τι με τούτο; Εν συνεχεία δεν καθηρέθη επισήμως ο Αθηνών Θεόκλητος ο Α΄ το 1917. Το 1920 όμως ο επισήμως «καθηρημένος» Θεόκλητος επανέκτησε τον Θρόνον του διά Βασιλικού Διατάγματος!.. Τούτο όμως ουδόλως ημπόδισε τον Μέγιστον Ποντίφηκα της Πολιτείας το 1922 να θεωρήση εκ νέου τον αρχιεπίσκοπον ως καθηρημένον. Αργότερον δε έτερον εκκλ. Δικαστήριον τον αποκατέστησε και πάλιν!..

Είναι πάτερ μου, επιχειρήματα αυτά διά να αποφανθώμεν κατά πόσον η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. είναι νόμιμος εις την συνείδησιν της Εκκλησίας; (σελ.28).

Αποθαύμασον τώρα, π. Νέστωρ, και έτερον δικολαβικόν συλλογισμόν, εν συνεχεία των εκτεθέντων, αναφερόμενον εν σελ.(69).

«Μέχρις εσχάτων η Σύνοδος του Φιλαρέτου είχε κανονικάς σχέσεις μετά του Οικ. Πατριαρχείου και των εν Αμερική επισκόπων αυτού. Άρα και οι επίσκοποι του Φιλαρέτου είχον αποβή σχισματικοί… Συνεπώς και αυτοί χρήζουν καθάρσεως…». Διαβλέπει δε, συνεχίζων ο π. Επ., αντινομίας και αντιφάσεις φοβεράς και εν απορία διερωτάται, τις θα άρη τον ασφυκτικόν τούτον κλοιόν…

Ας μη αγωνιά όμως, ως δεν εταράχθη ο δίκαιος Δαυΐδ, ο «εισελθών εις τον οίκον του Θεού… και τους άρτους της προθέσεως φαγών, ους ουκ έξεστι φαγείν ει μη τοις ιερεύσι…» (Μαρκ.2, 27).

Η Σύνοδος του Φιλαρέτου ουδεμιάς χρήζει καθάρσεως! Η προοδευτική απομάκρυνσίς της από τους καινοτομήσαντας Νεοημερολογίτας το κατ’ αρχάς και τους κακοδοξήσαντας εν συνεχεία, την ωδήγησεν εις εκουσίαν απομόνωσιν προκειμένου να διαφυλάξη αμόλυντον την πατρώαν κληρονομίαν.

Περί της Συνόδου αυτής ο γνωστός αρχιμ. π. Σπυρ. Μπιλάλης έγραφε εις το έργον του «Ορθοδοξία και Παπισμός» ήδη από το 1969, όταν ακόμη αι σχέσεις της προς τους Νεοημερολογίτας ήσαν σχεδόν καλαί.

«Εις Ρωσικήν Μονήν των Ηνωμένων Πολιτειών εδρεύει ο μαχητικός Ρώσος Μητροπολίτης Φιλάρετος, ο ελέγχων δι’ εμπνευσμένων εγκυκλίων του τον Οικ. Πατριάρχην Αθηναγόραν μετά λεπτότητος και δυνάμεως διά τας απαραδέκτους φιλοπαπικάς εκδηλώσεις του» (Τομ.Β΄σ. 90).

Συνεπώς αι πράξεις της ανωτέρω Συνόδου που σχετίζονται με τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος απέβλεπον πάντοτε εις τηνθεραπείαν του «μυστικού σώματος» της αγιωτάτης Ορθοδοξίας, πόρω απέχουσαι των… «γκαγκστερικών» μεθόδων αθετήσεως της πολιάς Παραδόσεως, ως εγένετο το 1924 επί τη αντικανονική εισαγωγή του Νέου Ημερολογίου.

Περί του επιθέτου «γκαγκστερικός» ίνα μη φανώμεν ότι υπερβάλλομεν, παραθέτομεν απόσπασμα λόγου του αντιπροσώπου της Ελλαδικής Εκκλησίας εν τω «Πανορθοδόξω» Συνεδρίω της Κωνσταντινουπόλεως:

«Η Σύνοδος των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφασίζει: Αποδέχεται το συμπέρασμα του υπομνήματος του Μακαριωτάτου Προέδρου Αυτής, καθ’ ο εις το Ιουλιανόν Ημερολόγιον, προστίθενται 13 ημέραι, χωρίς να μεταβληθή απολύτως το Πασχάλιον. Εάν όμως συμβή ώστε το εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξον Συνέδριον να λάβη απόφασιν περί αλλοίας λύσεως διά τον εορτασμόν του Πάσχα, η  Ε κ κ λ η σ ί α   τ η ς   Ε λ λ ά δ ο ς    α π ο δ έ χ ε τ α ι   α υ τ ή ν». Και όμως ο ίδιος ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ολίγα έτη ενωρίτερον, χαρακτηρίζων την πράξιν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου από την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν έγραφε ότι αποτελεί  «π α γ κ ό σ μ ι ο ν   σ κ ά ν δ α λ ο ν   κ α ι    α υ θ α ί ρ ε τ ο ν   τ ω ν    Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ώ ν    π α ρ α δ ό σ ε ω ν   κ α τ α π ά τ η σ ι ν»!

Ουδεμία α ντίρρησις ετονίσθη υπό του αντιπροσώπου της Ελλάδος. Ουδεμία αντίθετος γνώμη ανεπτύχθη υπ’ αυτού. Άμεσος αποδοχή πάσης μεταβολής και αυτού ακόμη του Πασχαλίου! Αλλά περί τούτων αρκετά αδελφέ μου.

Όσον αφορά δε την περιώνυμον εγκύκλιον του 1950 όπισθεν της οποίας οχυρωθείς ο π. Επ. πειράται να αμαυρώση την σύνολον θεωρητικήν θέσιν του Παλαιοημερολογιτισμού, έχω να σοί είπω τα εξής:

Εν πρώτοις  ε ν   τ η   π ρ ά ξ ε ι   δεν εύρεν ουδέποτε εφαρμογήν και έκφρασιν,  πλην εν λόγοις και προς αντίδρασιν των αναχειροτονιών και ετέρων ποικίλων βιαιοτήτων, ας ενήργησε πρώτη η Επίσημος Εκκλησία. Παράβαλε τας κυκλοφορούσας   σ ή μ ε ρ ο ν   εγκυκλίους της Συνόδου και λοιπών Ιεραρχών της επισήμου Εκκλησίας, αι οποίαι αποκαλούν γενικώς και αδιαντρόπως τους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος «ψευδοεπισκόπους, ψευδο-ιερείς, ψευδομοναχούς»!!! Ερωτώμεν τον Πανοσιολογιώτατον:

Τα ανωτέρω δεν αποτελούν βλασφημίαν και μόνον η εγκύκλιος του 1950 τον εξοργίζει;  Δ ε ν   σ υ μ φ ω ν ώ   μ ε   τ ο   π ι σ τ ε ύ ω   τ η ς, αλλά εις αγώνας τοιούτου είδους τις δύναται να μη εκτραπή;

Από το σημείον όμως αυτό της  ο ρ θ ή ς   ερμηνείας των γεγονότων μέχρι του σημείου να τυφλώττωμεν εθελοκάκως εις πάντα τα λοιπά  ό σ ι α   κ α ι   ά γ ι α  και να επιμένωμεν εις την πράξιν αυτήν του 1950, η απόστασις είναι αβυσσαλέα. Διότι αν αρχίσωμεν ερωτώντες και ημείς με την σειράν μας:

Τις κανών υποστηρίζει την αριστίνδην Σύνοδον; Τις κανών ή ποια Σύνοδος υφηγείται  την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν  ω ς   εγένετο; Τις κανών ομιλεί περί της θανασίμου οικονομίας  «άχρι καιρού», ήτις εφαρμόζεται σήμερον; Τις κανών υφηγείται τας «αβροφροσύνας» προς αιρετικούς; Δεν γνωρίζομεν, εάν ερωτώντες τα ανωτέρω, θα δυνηθή να μας απαντήση τι ο π. Επ., και αν θα δικαιούται να καλήται «ορθόδοξος» θεολόγος, υποστηρίζων ταύτα. Αλλά καιρός να «φύγωμεν τας νομικάς μάχας» και τας αγόνους κανονολογίας δια να επαναφέρωμεν το θέμα εκεί που του  α ν ή κ ε ι   και όχι να «πλαγιάζωμε», ενώ επιθυμούμεν να  υ π ο δ ε ί ξ ω μ ε ν   στάθμην και κανόνα ορθοδόξου πορείας! Ασύμφορον σφόδρα το «διπλούν ζύγιον», η προκατάληψις και το εις «πρόσωπα βλέπειν». 

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96) 1. Αξιωματικοί και στρατιώται. 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄. 4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου. 3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.
 20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.  22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης,Η Κωνσταντινούπολη των Οικουμενιστών δημιουργεί σχίσματα

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

Μετὰ τὸ Ἡμερολογιακὸ ἔρχεται τὸ Οὐκρανικὸ

1. Αἰχμάλωτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ Κωνσταντινούπολη

   Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἡ πηγὴ τῶν εὐσεβῶν δογμάτων καὶ τῆς κανονικῆς εὐταξίας, ἡ ὁποία ἐπὶ δεκαέξι αἰῶνες (4ος-19ος αἰ.) εἶχε πρωτεύοντα ρόλο στὴν πορεία καὶ ἐξέλιξη ὅλων τῶν τομέων ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος σταδιακὰ καὶ μὲ αὐξανόμενους ρυθμοὺς χάνει αὐτά της τὰ γνωρίσματα. Διαβρωμένη ἐσωτερικά, σὲ ἐπίπεδο ἡγεσίας καὶ θεολογίας, ἀπὸ ἀρχὲς καὶ ἀξίες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τῆς «Νέας Τάξεως» πραγμάτων, δηλαδὴ τῆς Μασονίας, τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῆς Θεοσοφίας, ἐγκατέλειψε τὴν ἀσφαλῆ, φωτεινὴ καὶ σωτηριώδη ὁδὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ πορεύεται τώρα στὶς σκοτεινὲς ἀτραποὺς τῶν καινοτομιῶν καὶ νεωτερισμῶν, αἰχμάλωτη στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι τοῦ Συγκρητισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ.

    Δὲν πρόκειται ἐδῶ νὰ ἀναλύσουμε πῶς καὶ πότε ἔγινε αὐτὴ ἡ ἀλλαγή, αὐτὴ ἡ παραμόρφωση, γιατὶ τὸ ἔχουμε πράξει πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν, ἰδιαίτερα μάλιστα κατὰ τὴν πρόσφατη περίοδο, πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύγκληση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016)[1]. Γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε εἰσπράξαμε καὶ τὴν ὀργὴ τοῦ πρωτοστάτη τῶν καινοτομιῶν καὶ παραμορφώσεων πατριάρχη Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος ξεπέρασε στὸ καταστροφικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ἔργο τοὺς μασόνους προ­κατόχους του Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Ἀθηναγόρα. Ὀνομαστικὰ ἀλλὰ καὶ τιμητικά, μᾶς ὑπέδειξε ὡς ἐμπόδιο στὸ καινοτόμο ἀντορθόδοξο ἔργο του καὶ ἐζήτησε τὴν τιμωρία μας, εὑρὼν πρόθυμο ὑποτακτικὸ ἢ μᾶλλον ὁμόφρονα κρυφὸ ὁμοϊδεάτη τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἄνθιμο, ποὺ ἄσκησε δικαστικὴ δίωξη ἐναντίον μας.

2. Μονομερὴς καὶ ἀντισυνοδικὴ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου

Στὸ παρὸν σύντομο ἄρθρο ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι μεταξὺ τῶν πικρῶν καρπῶν αὐτῆς τῆς ἀποστατικῆς πορείας τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση τοῦ 1924, ἡ ὁποία ἐτραυμάτισε ἀνεπανόρθωτα τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ τὴν τραυματίζει μέχρι σήμερα, σχεδὸν ἐπὶ ἕνα αἰώνα. Ἐπρόκειτο τότε γιὰ μία ἀχρείαστη, χωρὶς ποιμαντικὴ ἀναγκαιότητα, λανθασμένη, μονομερῆ καὶ πραξικοπηματικὴ ἐνέργεια, χωρὶς συνοδικὴ πανορθόδοξη ἀπόφαση, ποὺ ἔλαβε ὁ νεωτεριστὴς μασόνος πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, παρασύρας καὶ τὸν κατὰ τὰ ἄλλα συνετὸ καὶ μεγάλο ἐκκλησιαστικὸ ἱστορικό, καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο. Ὁ τελευταῖος δικαιολογώντας στὸν ὅσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο τὴν σύμπραξη καὶ συνέργεια στὴν ἀντισυνοδικὴ καὶ πραξικοπηματικὴ ἐκείνη ἐπιβολὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶπε στὸν ὅσιο Γέροντα, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος: «Νὰ μὴ τὸ ἔσωνα, νὰ μὴ τὸ ἔσωνα! Αὐτὸς ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μὲ πῆρε στὸ λαιμό του». Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα γράφει ἐπίσης ὁ ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου: «Τὴν διαίρεσιν καὶ τὸ σχίσμα ἐπέφερεν ἡ ἀπρομελέτητος, ἄσκοπος, ἄκαιρος καὶ διαβολικὴ καινοτομία, ἤτοι ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ (Παπικοῦ) ἡμερολογίου ὑπὸ τοῦ μασόνου προκατόχου σας Μελετίου Μεταξάκη, παρασύραντος τὸν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον»[2]. Τὴν μονομερῆ ἐκείνη διαιρετικὴ καὶ ἐσφαλμένη ἀπόφαση τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου ἐπικρίνει καὶ ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Γαβριὴλ Διονυσιάτης, μεγάλη ἁγιορειτικὴ μορφὴ τοῦ 20οῦ αἰῶνος, λέγοντας μεταξὺ ἄλλων: «Κατὰ ταῦτα ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλε κατὰ τὴν γνώμην ἐγκύρων κύκλων, ἀποφασίσασα μονομερῶς τὴν ἀλλαγὴν τοῦ ἡμερολογίου καὶ ἑορτολογίου, ἐξ οὗ παρουσιαζόμεθα σήμερον διηρημένοι Ἐκκλησιαστικῶς οἱ Ὀρθόδοξοι πρὸς σκανδαλισμὸν τῶν εὐλαβεστέρων πιστῶν καὶ χλεύην παρὰ τῶν ἀλλοπίστων»[3].

3. Τραυματίσθηκε ἡ ἑνότητα σὲ πανορθόδοξο καὶ τοπικὸ ἐπίπεδο

Ἡ μονομερὴς καὶ ἀντισυνοδική, τοῦτ᾽ αὐτὸ πραξικοπηματική, ἐνέργεια τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου φαίνεται καὶ ἐκ τοῦ ὅτι ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν αὐτοκεφάλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μόνον δύο, δυστυχῶς ἑλληνόφωνες, δέχθηκαν ἀρχικὰ τὴν μεταρρύθμιση· τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Πολλὲς μάλιστα ἐπέκριναν τὴν ἀπόφαση καὶ ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νὰ τηροῦν τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο. Ἡ ἑνότητα ἔτσι διασπάσθηκε καὶ σὲ πανορθόδοξο καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο. Σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, διότι ὅσες ἐκκλησίες ἀπέρριψαν τὴν μεταρρύθμιση γιορτάζουν σὲ διαφορετικὲς ἡμερομηνίες τὶς μεγάλες δεσποτικὲς καὶ θεομητορικὲς ἑορτές, ὡς καὶ τὶς ἑορτὲς τῶν Ἁγίων, μὲ ἐξασθένηση τῆς κοινῆς, ταυτόχρονης, ὁμόφωνης, ὁμοθυμαδόν, ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ λατρείας καὶ ἐξύμνησης τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ καθόρισε τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα δὲν βρέθηκε οὔτε τόλμησε κανεὶς νὰ προσβάλει τὴν λειτουργικὴ ἑνότητα. Τὸ ἐτόλμησε καὶ τὸ ἐπέβαλε ἡ Κωνσταντινούπολη, μὲ χειρότερη τώρα διάσπαση αὐτῆς ποὺ ἴσχυε πρὸ τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι τότε ἑορταζόταν μόνο τὸ Πάσχα σὲ διαφορετικὴ ἡμερομηνία. Τώρα γιορτάζονται διασπαστικὰ καὶ διαιρετικὰ ὅλες οἱ ἀκίνητες δεσποτικές, θεομητορικὲς ἑορτὲς καὶ μνῆμες Ἁγίων.

Χειρότερες διαιρέσεις καὶ ἔριδες, μὲ σχισματικὲς ἀπολήξεις, διαδραματίσθηκαν σὲ τοπικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, ἐκεῖ ὅπου οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες ποὺ ἀκολούθησαν τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, θέλησαν νὰ τὸ ἐπιβάλουν διὰ τῆς βίας, μὲ τὴν σύμπραξη τῶν κρατικῶν ἀρχῶν. Εὐλαβεῖς κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ δεχθοῦν τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση ὡς προσβολὴ τῆς πάτριας, τῆς Πατερικῆς Παράδοσης, ὑπέστησαν ἀπερίγραπτης ὠμότητας καὶ σκληρότητας διωγμοὺς καὶ ταλαιπωρίες. Καθαιρέθηκαν, ἀποσχηματίσθηκαν, ἐξορίσθηκαν, διασύρθηκαν, ἀφαιρέθηκαν οἱ ναοί τους, κατασυκοφαντήθηκαν· μία φοβερῶν διαστάσεων ἐμφύλια ἐκκλησιαστικὴ διαμάχη, ποὺ ἔσχισε ὄχι μόνο τὸ σῶμα τῶν κληρικῶν πρὸς τοὺς ἐπισκόπους καὶ μεταξύ των, τῶν μοναχῶν πρὸς τοὺς ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους, ἀλλὰ διέλυσε ἀκόμη καὶ φιλικοὺς καὶ οἰκογενειακοὺς δεσμούς, ἀφοῦ ὑψώθηκαν τείχη, μεταξὺ φίλων, ἀλλὰ καὶ μελῶν τῆς ἴδιας οἰκογένειας. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ μελανὲς σελίδες τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας εἶχε γραφῆ μὲ πατριαρχικὸ ἑλληνικὸ χέρι, καθ᾽ ὑπαγόρευση σκοτεινῶν μὴ ἐκκλησιαστικῶν κέντρων.

Πολλοὶ ὁδηγήθηκαν σὲ σχισματικὲς καταστάσεις, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων, διακυβεύοντας τὴν σωτηρία τους. Οἱ περισσότεροι ἤλπιζαν εἰς μάτην ὅτι θὰ θεραπευθεῖ τὸ τραῦμα τοῦ σχίσματος, ἀπὸ μία μελλοντικὴ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἄξιζε νὰ συγκληθεῖ καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο. Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ θέματα τῆς προετοιμαζόμενης ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1920 οἰκουμενικῆς συνόδου, ἀμέσως μετὰ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση, ἦταν τὸ Ἡμερολογιακό. Μπορεῖ μάλιστα βασίμως νὰ ὑποστηριχθεῖ ὅτι ἦταν τὸ πιὸ φλέγον καὶ ἐπεῖγον θέμα ἀπὸ ὅσα περιέλαβε ἡ θεματολογία τῆς συνόδου, τὸ ὁποῖο ὅμως τὴν τελευταία στιγμὴ διεγράφη ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων, διότι ὁ Διάβολος ἀγρυπνεῖ καὶ δὲν θέλει τὴν εἰρήνη, τὴν ὁμόνοια, τὴν ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου δὲν μπόρεσε καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸ νὰ ὑπηρετήσει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτὸς τοῦ ὅτι γιὰ πολλοὺς ἄλλους λόγους δὲν ἐκπροσωπήθηκαν δυσαρεστημένες τέσσερις μεγάλες καὶ πολυάνθρωπες ἐκκλησίες, πλῆθος δὲ πιστῶν καὶ ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες ποὺ ἔλαβαν μέρος ἀπορρίπτουν τὶς κακόδοξες καὶ ἀντορθόδοξες ἀποφάσεις της. Τὴν ἀπροσδόκητη καὶ ἀδικαιολόγητη ἔκπτωση τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων καὶ τοὺς λόγους ποὺ τὴν προκάλεσαν ἀναλύσαμε λεπτομερέστερα στὴν ἱστορικὴ Ἡμερίδα ποὺ ἔγινε στὸν Πειραιᾶ στὶς 23 Μαρτίου τοῦ 2016, μὲ συνδιοργάνωση τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως, Γλυφάδας, Κυθήρων, Πειραιῶς καὶ τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν», μὲ γενικὸ θέμα «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Μεγάλη προετοιμασία χωρὶς προσδοκίες». Ἡ δική μας εἰσήγηση εἶχε ὡς τίτλο: «Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο καὶ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. Γιατὶ ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;»[4].

Ἕνα μεγάλο λοιπὸν τραῦμα, μία μεγάλη πληγὴ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα μεγάλο σχίσμα, τὸ Ἡμερολογιακὸ παραμένει ἀθεράπευτο ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰώνα. Καὶ στὸ παρελθὸν ἔγιναν λάθη καὶ ἐλήφθησαν ἐσφαλμένες ἀποφάσεις, ποὺ διορθώνονταν ὅμως σύντομα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὰ προκάλεσαν κατὰ τὴν ἀξιωματικὴ ρήση «ὁ τρώσας καὶ ἰάσεται», ἢ ἂν δὲν ἦταν δυνατὴ ἡ θεραπεία λόγῳ ἀλλαγῆς τῶν ἱστορικῶν δεδομένων, τουλάχιστον ζητοῦσαν συγγνώμη οἱ ἐπίγονοι καὶ ἀπόγονοι αὐτῶν ποὺ προκάλεσαν ἱστορικὲς καταστροφὲς ἢ ἔλαβαν ἄδικες ἀποφάσεις. Ἀκόμη καὶ ὁ ἀμετανόητος Παπισμὸς ζητάει συγγνώμη γιὰ τὶς σταυροφορίες καὶ τὰ ἐγκλήματα τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, καὶ ἡ σημερινὴ μεταχιτλερικὴ Γερμανία, μᾶλλον καὶ αὐτὴ ἀμετανόητη καὶ αὐταρχική, ζητάει μὲ τοὺς ἐκπροσώπους της συγγνώμη γιὰ τὰ ἐγκλήματα τοῦ Ναζισμοῦ. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὅταν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη, σύντομα ἐπενέβαινε καὶ διόρθωνε λάθη καὶ σχίσματα, ποὺ προκλήθηκαν ἀπὸ ἐμπάθειες καὶ κακογνωμίες πατριαρχῶν καὶ ψευδοσυνόδων. Ποιός δὲν συγκινεῖται ἀπὸ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου καὶ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν Λειψάνων του, ποὺ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησίας μας στὶς 27 Ἰανουαρίου κάθε χρόνο; Ὁ μέγας Ἅγιος δὲν ἐπέτρεπε τὴν μετακίνηση τῆς σοροῦ του, πρὶν νὰ ζητήσει συγγνώμη ὁ αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος, γιὰ ὅσους διωγμοὺς ὑπέστη ὁ ἴδιος καὶ ὅσοι τοῦ ἔμειναν πιστοί, ποὺ ἔκοψαν κάθε δεσμὸ μὲ τὴν ἐπίσημη ἐκκλησία καὶ χαρακτηρίσθηκαν ὡς «Σχίσμα τῶν Ἰωαννιτῶν». Καὶ μόνον ὅταν μὲ γραπτὴ ἐπιστολή, ποὺ ἔβαλε πάνω στὸ μνῆμά του, ταπεινὰ καὶ εἰρηνικά, ὁ αὐτοκράτωρ ζήτησε συγγνώμη μὲ προτροπὴ καὶ τοῦ πατριάρχου Ἁγίου Πρόκλου, ἐπέτρεψε ὁ Ἅγιος νὰ γίνει ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ Λειψάνου του καὶ ἡ θριαμβευτική του ἐπανενθρόνιση στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὴν ὁποία ἔληξε καὶ τὸ λεγόμενο «Σχίσμα τῶν Ἰωαννιτῶν». Παραλείπουμε πάμπολλες ἄλλες διορθώσεις καὶ θεραπεῖες σχισμάτων καὶ διαιρέσεων ἀπὸ τὴν ὄντως τότε Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ ἴδιο πρέπει νὰ πράξει καὶ τώρα, γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸν ἱστορικό της ρόλο, καὶ νὰ κρατήσει ἀκέραια τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμηση τῶν Ὀρθοδόξων.

4. Ἀντὶ νὰ θεραπεύσουν τὸ Ἡμερολογιακὸ σχίσμα προκαλοῦν ἄλλο, τὸ Οὐκρανικό

Δυστυχῶς ὅμως, ἀντὶ νὰ θεραπεύσει τὰ τραύματα καὶ τὶς πληγὲς ποὺ προκάλεσε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ προκαλεῖ ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση τοῦ 1924, νὰ ἀποκαταστήσει σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα, καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο νὰ ἐπανέλθουν ἡ ἑνότητα καὶ ἡ εἰρήνη, νὰ παύσουν ἡ διαίρεση καὶ τὸ σχίσμα μεταξὺ Παλαιοημερολογιτῶν καὶ Νεοημερολογιτῶν, τώρα προκαλεῖ καινούργιο σχίσμα στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν αὐθαίρετη, ἀντικανονική, μονομερῆ, ἀντισυνοδική, πραξικοπηματικὴ χορήγηση αὐτοκεφαλίας σὲ δύο σχισματικὲς μερίδες Ὀρθοδόξων, πρᾶγμα ποὺ δὲν τὸ ἐζήτησε οὔτε τὸ ἐπιθυμεῖ ἡ κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἴδιες ἀντικανονικὲς καὶ ἀντισυνοδικὲς ἐκτροπὲς καὶ πρακτικὲς ποὺ ὁδήγησαν στὶς ἡμερολογιακὲς διαιρέσεις. Κρατικὲς καὶ πολιτικές ἐπεμβάσεις καὶ πιέσεις ἀπὸ τὴν παπικὴ καὶ προτεσταντικὴ Δύση, μονομερεῖς ἀποφάσεις τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπως τότε, χωρὶς πανορθόδοξη συναίνεση, μὲ διαφαινόμενη μάλιστα ἀντίθεση τῆς πλειονότητας τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὅπως τότε, καὶ πρὸ παντὸς βεβαιωμένος κίνδυνος συγκρούσεων καὶ ταραχῶν ἐπισκόπων πρὸς πατριάρχας καὶ μητροπολίτας, κληρικῶν καὶ μοναχῶν πρὸς ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους, καὶ εὐλαβῶν λαϊκῶν ἀπογοητευμένων, ταλαιπωρουμένων καὶ ἀμφιβαλλόντων γιὰ τὴν σωτηρία τους, ὅπως τότε. Ἐπειδὴ μάλιστα ἡ νέα ἑτεροκέφαλη ἐκκλησία, μὲ τὴν σύμπραξη τῶν κρατικῶν ἀρχῶν, θὰ διεκδικήσει ναούς, μοναστήρια καὶ σεβάσματα τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅλοι ἐπισημαίνουν ὅτι θὰ ὑπάρξουν συγκρούσεις μεταξὺ κατεχόντων καὶ διεκδικούντων, ποὺ θὰ φθάσουν μέχρι τὶς αἱματοχυσίες. Ἔκαναν σύνθημα καὶ λάβαρο οἱ Οἰκουμενιστὲς τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, τὸ «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», καὶ τὸ ἀκυρώνουν στὴν πράξη, ἀφοῦ διαιροῦν καὶ διασποῦν τὸ ἴδιο τους τὸ σπίτι, τοὺς Ὀρθοδόξους. Δὲν περιμένουν δικαιολογημένα νὰ ἀκούσουν τὸ γνωστό «Ἰατρὲ θεράπευσον σεαυτόν»; Στὰ πλαίσια τοῦ οἰκολογικοῦ κινήματος θέλουν νὰ σώσουν τὰ ζῶα, τὰ δένδρα, τὴν κτίση ἀπὸ τὴν οἰκολογικὴ καταστροφή, λησμονοῦντες ὅτι ἔργο τους μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι νὰ σώσουν τὸν ἄνθρωπο, τὸν βασιλέα τῆς κτίσεως, ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία, στὰ ὁποῖα οἱ ἴδιοι τὸν ὠθοῦν μὲ τὰ σκάνδαλα, τὶς αἱρέσεις, τὰ σχίσματα, τὴν ἐκκοσμίκευση, τὴν τρυφηλὴ ζωή, τὴν συμπόρευση μὲ τοὺς ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἂν ὅμως καὶ μία ψυχὴ ἀξίζει, ὅσο ἀξίζει ὅλος ὁ κόσμος κατὰ τὴν ἀψευδῆ τοῦ Κυρίου διδασκαλία[5], ἀναλογίζονται στὴν πνευματικὴ οἰκολογία πόσους κόσμους καταστρέφουν μὲ τὰ σχίσματα καὶ τὶς διαιρέσεις;

Κοντὸς ψαλμός, ἀλληλούϊα. Ἡ μεταλλαγμένη Κωνσταντινούπολη τῶν Οἰκουμενιστῶν, γιὰ νὰ ξαναγίνει ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἐκκλησία, ὅπως ἦταν μέχρι τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος, πρέπει νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν πρωτειομανία, τὶς ὀλέθριες ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, νὰ θεραπεύσει τὰ τραύματα τοῦ Ἡμερολογίου καί, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, νὰ ἀποφύγει νὰ προκαλέσει νέο σχίσμα, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὴν Οὐκρανία θὰ ἐπεκταθεῖ εἰς ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅσοι ἀγαποῦμε τὴν Κωνσταντινούπολη τῶν αἰώνων εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ἐκτενῶς.

---

[1]. Βλ. ἐνδεικτικὰ τὴν μελέτη μας «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα», στὸ βιβλίο μας: Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 15-48. Ἐπίσης Μοναχοῦ Σεραφειμ, «Ἡ Μασονία καὶ οἱ Πατριάρχες», Θεοδρομία 15 (2013) 513-530, 16 (2014) 127-144. Τοῦ αὐτοῦ, «Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς Μασονίας στὸν πρώϊμο ἑλληνικὸ Οἰκουμενισμό», Θεοδρομία 19 (2017) 568-589, 20 (2018) 101-116.

[2]. Περὶ ὅλων αὐτῶν βλ. εἰς Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, Ὁ ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος ὡς ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ ἀναφορὲς στὴν ἐπικαιρότητα, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 80-101.

[3]. Ἀρχιμ. Γαβριηλ Διονυσιατης, «Τὸ Ἡμερολογιακὸν Ζήτημα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος», εἰς Τὸ Ἡμερολογιακὸν Ζήτημα (Μικρὰ σημβολὴ εἰς τὴν ἐπίλυσίν του), Ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἀθῆναι 2004, σελ. 18-19.

[4]. Δημοσιεύθηκε καὶ στὴν Θεοδρομία 18 (2016) 264-291.

[5]. Μάρκ. 8, 36: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;».

ΠΗΓΗ: aktines.blogspot.com