Ματθ. 6,19 Μη συσσωρεύετε δια τον εαυτόν σας θησαυρούς έδω εις την γην, όπου ο σκόρος και η αποσύνθεσις καταστρέφουν και αφανίζουν, και όπου οι κλέπται διατρυπούν τοίχους και χρηματοκιβώτια και κλέπτουν.
Ματθ. 6,20 Να θησαυρίζετε όμως δια τον εαυτόν σας και να αποταμιεύετε θησαυρούς στον ουρανόν, όπου ούτε ο σκόρος ούτε η σαπίλα αφανίζουν, και όπου οι κλέπται δεν τρυπούν τοίχους και δεν κλέπτουν.
Ομολογώ πως όταν διάβασα το ακόλουθο κείμενο που αγνοούσα, ανατρίχιασα. Ήρθαν στο μυαλό μου οι θρυλικές αρχαίες Σπαρτιάτισσες μάνες που όταν έφευγαν τα παιδιά τους για το πολεμικό μέτωπο, τους παρέδιδαν την ασπίδα με την ρητή εντολή «ή ταν ή επί τας», δηλαδή, ή μ' αυτήν (εννοώντας να επιστρέψει κρατώντας την ως νικητής) ή πάνω σ' αυτήν (δηλαδή τιμημένος νεκρός, πάνω στην ασπίδα του, πεσών στην εκτέλεση του καθήκοντος).
Επειδή όμως κυκλοφορούν και μερικοί «ελληνοφρενείς» αστικοί μύθοι, θέλησα να εξακριβώσω το αληθές του γεγονότος. Για να είμαι ειλικρινής, χάρηκα, όταν διαπίστωσα ότι η συγγραφέας του κειμένου ήταν απολύτως υπαρκτό πρόσωπο, όπως επίσης και το κείμενό της. Η ελληνική πολιτεία μάλιστα την έχει τιμήσει ως σύμβολο της Ελληνίδας Μητέρας του έπους του 1940, ενώ στην Κυπαρισσία έχει αναγερθεί και άγαλμά της. Τον λόγο θα τον καταλάβετε, αφού διαβάσετε το τηλεγράφημα, που έστειλε η Ελένη Ιωαννίδου το 1941 στον τότε Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή, όταν σκοτώθηκε ένας απ' τους εννιά της γιους στο πολεμικό μέτωπο...
«Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως κ. Αλ. Κορυζήν
Ο υιός μου Ευάγγελος Ιωάννου Ιωαννίδης απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. Παρήγγειλα εις τους τέσσαρας ήδη υπηρετούντας Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον και Νίκον Ιωάννου Ιωαννίδην να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των.
Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ιωάννου Ιωαννίδην, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.
Παρακαλώ κληθώσιν ονομαστικώς και ούτοι εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της πατρίδας ή τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησιν εχθρού.
Γνωρίσατε βασιλέα μας ότι ύστατον επιφώνημά μου θέλει είναι:
Ζήτω η Πατρίς!
Ελένη Ιωάννου Ιωαννίδου, Κυπαρισσία
2 Φεβρουαρίου 1941»
Κατά την εποχή της
Τουρκοκρατίας ένας Επίσκοπος του
Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνεργεία
του πονηρού, εξώμοσε και έγινε Μωαμεθανός.
Κάποτε λοιπόν κατά την εορτή του
Μπαϊραμιού, την ώρα που όλοι οι Τούρκοι
έτρωγαν και γλεντούσαν, ζήτησαν από τον
εξωμόσαντα να τους διακωμωδήση τα
μυστήρια των Χριστιανών για να γελάσουν.
Αυτός στην αρχή αρνιόταν, αφού όμως είδε
ότι επέμεναν, πήρε ένα ποτήρι το σήκωσε
ψηλά και εκφώνησε μελωδικά το “Πάντων
ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός”, κάνοντας
ταυτόχρονα και τον γύρο του τραπεζιού,
όπου οι Τούρκοι κάθονταν και έτρωγαν.
Άφησε το ποτήρι στο τραπέζι και γύρισε
να δη αν διασκέδασαν μ’ αυτό οι
συνδαιτυμόνες του. Όμως τότε διεπίστωσε
έκπληκτος πως οι Τούρκοι όχι μόνο δεν
γελούσαν, αλλά τον κοιτούσαν έντρομοι.
“Έ, Βρέ”, τους είπε, “εγώ σας έκανα για
να γελάσετε και σεις τι με κοιτάτε σαν
χαμένοι”;
Μετά
από λίγη ώρα ένας απ’ αυτούς απάντησε:
“Παπά εφέντημ, όση ώρα το έκανες αυτό
ήσουνα δύο πήχεις πάνω απο την γή”.
Ακούγοντας
αυτό ο Επίσκοπος εξεπλάγη και βγαίνοντας
έξω έκλαψε μετανοιωμένος λέγοντας: “Εγώ
αρνήθηκα τον Κύριο, αλλά αυτός δεν με
εγκατέλειψε. Η θεία χάρις Του με σκεπάζει
ακόμα”.
Την
ίδια νύχτα ανεχώρησε κρυφά για το Άγιον
Όρος, όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του
με μετάνοια και αυταπάρνηση, χωρίς να
γνωρίζη κανείς ποιος ήταν εκτός απο τον
Πνευματικό του.
ΠΗΓΗ:
“ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ”
Αν και η νέα ταινία
Gosnell θάφτηκε από τα αμερικανικά ΜΜΕ, εν
τούτοις το κοινό της επιφύλαξε θερμή
υποδοχή, κατατάσσοντάς την στα top10 των
εισπράξεων του αμερικανικού box office αυτής
της εβδομάδας. Δεν θα επρόκειτο για
είδηση αν το θέμα δεν ήταν ιδιαίτερα
ευαίσθητο: η ταινία αφηγείται την υπόθεση
της αποκάλυψης του μεγαλύτερου κατά
συρροή δολοφόνου στην Αμερική, του
γιατρού Kermit Gosnell, που δολοφονούσε παιδιά
επί 30 χρόνια εκτελώντας εκτρώσεις…
μετά τη γέννηση του παιδιού! (post birth
abortions, θέση που υποστηρίζεται και από
στελέχη της πολυδιαφησμένης οργάνωσης
Planned Parenthood, που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται
για τον υγιή οικογενειακό προγραμματισμό…).
Οι παραγωγοί της ταινίας, εκτός από την
άρνηση των media να την προβάλουν και
δισταγμό των ηθοποιών να συμμετάσχουν,
συνάντησαν και άρνηση στο διαδίκτυο
από γνωστή ιστοσελίδα διοργάνωσης
εκούσιας χρηματοδότησης (crossfunding) να
δημοσιεύσει το αίτημά τους για
χρηματοδότηση της ταινίας.
Συγκεκριμένα,
οι παραγωγοί της ταινίας, δημοσιογράφοι
και σύζυγοι Phelim McAleer και Ann McElhinney, αφού
συγκλονίστηκαν τόσο από τις δολοφονίες
των παιδιών όσο και από τον πρωτόγνωρο
τρόπο που επιστήμη, πολιτικό και δικαστικό
σύστημα προσπάθησαν να θάψουν την
υπόθεση, έγραψαν το βιβλίο «Gosnell – The
Untold Story of America’s Most Prolific Serial Killer», που
έγινε best seller, βάσει των πωλήσεών του,
στις εκδόσεις της εφημερίδας New Yοrk Times
(3 μέρες μετά την έκδοσή του το βιβλίο
εξαντλήθηκε στο Amazon). Λέμε βάσει των
πωλήσεων γιατί η εφημερίδα, παρά τις
υψηλές πωλήσεις, αρνήθηκε να το κατατάξει
και τυπικά στα best sellers.
Μετά την
επιτυχία του βιβλίου, οι συγγραφείς,
δημοσιογράφοι και παραγωγοί αποφάσισαν
να προχωρήσουν και στη δημιουργία
ταινίας, για να γίνει γνωστή η ιστορία
στις πλατιές μάζες. Ωστόσο κανείς δεν
ήταν πρόθυμος να χρηματοδοτήσει ταινία
για τέτοιο θέμα κι έτσι αναγκάστηκαν
να καταφύγουν στη γνωστή διαδικτυακή
πλατφόρμα Kickstarter, για να μαζέψουν χρήματα
από το κοινό. Προς έκπληξή τους, το αίτημά
τους απορρίφθηκε, αφού η πλατφόρμα έθεσε
ως όρο την αλλαγή της περιγραφής του
project, απορρίπτοντας την περιγραφή
«δολοφονία παιδιών», παρά το ότι αυτή
ήταν η έκφραση που οι δικαστικές αποφάσεις
χρησιμοποίησαν. Οι παραγωγοί αρνήθηκαν
να ωραιοποιήσουν την περιγραφή και
απευθύνθηκαν σε άλλη πλατφόρμα, το
Indiegogo, η οποία δεν λογόκρινε το αίτημά
τους και μάζεψαν 2,3 εκατομ. δολλάρια σε
45 ημέρες. Έτσι κατόρθωσαν να φτιάξουν
την ταινία εξασφαλίζοντας καλό cast
ηθοποιών (παρά τις πολλές αρνήσεις
ηθοποιών να συμμετάσχουν, λόγω του φόβου
τους για απόρριψή τους από το Hollywood,
εξαιτίας του θέματος της ταινίας),
συναντώντας βέβαια μετά την άρνηση των
mainstream media και του Hollywood να τη διαφημίσουν.
Είναι
χαρακτηριστικό ότι, ενώ τα γυρίσματα
της ταινίας ολοκληρώθηκαν το 2015, τα
εμπόδια που συνάντησαν οι παραγωγοί
στην προώθησή της καθυστέρησαν τρία
ολόκληρα χρόνια την προβολή της (υπήρξε
μάλιστα και μήνυση από τον πρόεδρο του
δικαστηρίου της επίμαχης δίκης, που
διεκδικούσε από τους παραγωγούς 50.000
δολάρια για συκοφαντική δυσφήμηση. Η
μήνυσή του απορρίφθηκε και τότε μόνο
δόθηκε άδεια στους παραγωγούς να
συνεχίσουν) . Παρόλ’ αυτά, η ταινία
κατάφερε να συγκεντρώσει εντυπωσιακά
νούμερα στις κριτικές (67% στη γνωστή
ιστοσελίδα Rotten Tomatoes με 99% θετική κριτική
εκ μέρους του κοινού) και την προηγούμενη
εβδομάδα σκαρφάλωσε στη 10η θέση των
εισπράξεων του αμερικανικού box office.
Ελπίζουμε σύντομα να προβληθεί και στη
χώρα μας.
Το καλοκαίρι του 1966 ήμουν εις την Ελλάδα. Από τις πολλές
φορές οπού πήγα και είδα τον Γέροντα, ήμαστε μια φορά κάπου δέκα-δώδεκα,
ημπορεί και επέκεινα, άτομα, δεν ενθυμούμαι τώρα μετά από τόσα χρόνια.
Ενθυμούμαι καλά όμως ότι ήτο η Γερόντισσα Μάρθα του παπα-Νικόλα του Πλανά και ο
Βασιλάκης ο Λέπουρας. Η Γερόντισσα Μάρθα είχε ακούσει πολλάκις δια τον Γέροντα,
αλλά είχε γεράσει πολύ και δύσκολα έβγαινε από το σπιτάκι της, οδός Τσιμισκή, στο
κέτντρο της Αθήνας. Της έλεγα και εγώ δια τον Γέροντα, και της είχα τάξει ότι
όταν θα ερχόμουν κάποτε από την Αμερικήν θα την πήγαινα μαζί με τον αδελφόν της,
τον παππού Νικόλαον, διά να επισκεφθούμε τον Γέροντα. Ευτυχώς οπού πήγαμε το
καλοκαίρι του 1966, καθώς τον Οκτώβριον του ιδίου έτους εκοιμήθη ο Γέροντας.
Στο ίδιο ταξίδι ήρθε και ο Βασιλάκης Λέπουρας, μαζί
με ένα νέον ο οποίος τον βοηθούσε με το καροτσάκι του, καθώς ήτο παράλυτος. Έλεγα
πολλάκις εις τον Βασιλάκη διά τον Γέροντα και επιθυμούσε και αυτός να τον γνωρίση.
Στην ίδια ομάδα ήτο και ο πάτερ Νικήτας Παλάσσης από το Σηάτλ
(Ουάσινγκτον-Η.Π.Α.), ο οποίος έτυχε να είναι εις την Αθήνα. Είχε πάει
προσκύνημα εις τα Ιεροσόλυμα και εις το Άγιον Όρος. Τον εγνώριζα καλά από την
Αμερικήν. Επίσης ήρθε μαζί μας και ένας φοιτητής της θεολογίας εξ Αμερικής, ο
Παναγιώτης Τσάμπηρας, νυν ιερεύς με το νέο στην Αμερικήν. Τον εγνώριζα και
αυτόν από την Αμερικήν. Ήτο και ο διάκονος Μάρκος του Ορθοδόξου Τύπου, και
άλλοι δύο, από την συνοδίαν μας από την Αμερικήν. Δεν ενθυμούμαι και ποιος άλλος.
Τέλος ξεκινήσαμε όλοι από τον Πειραιά με την συγκοινωνία, ατμοπλοϊκώς, δια την
Αίγινα. Η δε Γερόντισσα Μάρθα δεν άκουε καλά, ο αδελφός της Νικόλαος δεν έβλεπε
καλά, ο Βασιλάκης ήτο καθιστός στο καροτσάκι του. Άλλος με μπαστουνάκι, άλλος με
βακτηρία, ο ένας να βοηθή τον άλλον, άλλον να τραβάμε, άλλον να σηκώνουμε.
Ήμαστε ένα ασκέρι ωσάν τους παλαιούς προσκυνητάς, οπού καραβάνια-καραβάνια
πηγαίνανε στα Ιεροσόλυμα. Η Γερόντισσα Μάρθα βαστούσε ένα ματσάκι κεριά διά να
τα ανάψη στον άγιον Νεκτάριον, και ένα δεματάκι αγιοτικά (λουλουδάκια Επιταφίου,
λαδάκια, κεράκια, βαμβάκια από ευχέλαια κτλ.) δια να τα ρίξη στην θάλασσα, σε «καθαρό
τόπον», όπως έλεγε. Άλλος βαστούσε λαμπάδα, άλλος κομποσκοίνι. Τέλος, είμαστε
θέαμα και άκουσμα φρικτόν, θέατρον και ανθρώποις και αγγέλοις. Όλοι σταματούσαν
και μας κοίταγαν περίεργα. Όταν αργότερα το άκουσε ο κυρ Αλέκος Παπαδημητρίου,
μου είπε: «Θα ήθελα, Παντελάκι μου, να το ήξευρα. Θα άφηνα το εργοστάσιο και θα
ερχόμουν στον Πειραιά να σας έβλεπα, να σας καμαρώσω. Που να ζούσε ο μακαρίτης
ο Φώτης (Κόντογλου) να σας έβλεπε. Θα ευραίνετο. Θα σας ζωγράφιζε. Σεις
εφαρμόσατε την λαϊκήν παροιμίαν -όλοι στραβοί, κουτσοί στον άγιον Παντελεήμονα.
Ε! και ναμουνα από μια μεριά να σας καμάρωνα!».
Τέλος, φθάσαμε στην Αίγινα. Πήραμε αυτοκίνητα και
ανεβήκαμε στον άγιον Νεκτάριον. Προσκυνήσαμε, και μετά κατεβήκαμε στον Γέροντα.
Τι χαρά είχαμε όλοι, τι δάκρυα, τι κατάνυξι. Η Γερόντισσα Μάρθα σκιρτούσε από την
χαρά της, ωσάν άλλη Άννα η προφήτιδα, θυγάτηρ Φανουήλ εκ φυλής Ασήρ. Ο δε
Γέροντας, ως άλλος Συμεών ο πρέσβυς, μόνο που δεν πηδούσε. Η Γερόντισσα Μάρθα
μπήκε εις το κελλί του και εξομολογήθηκε. Δεν άκουε. Φώναζε η ίδια, φώναζε και
ο Γέροντας. Όλοι όσοι ήμαστε έξω εις την αυλήν, τα ακούγαμε όλα. Αλλά τέτοια
αθώα ψυχή όπου ήτο η Γερόντισσα, και εις την ηλικίαν όπου ήτο, τι αμαρτίες να
είχε; Τέλος, βγήκε ο Γέροντας έξω από το κελλί του, καθώς η θύρα ήτο στενή και
το καροτσάκι του Βασιλάκη δεν χωρούσε να περάση. Εξ άλλου ήμαστε και πολλοί δια
να χωρέσουμε όλοι μέσα εις το κελλάκι του.
Τι χαρά έκανε ο Γέροντας με τον Βασιλάκη! Ωσάν το
μικρό παιδί οπού κροτεί τας χείρας του και κάνει παλαμάκια, ούτως και ο
Γέροντας -το μόνο ότι δεν είχε δύο χείρες.
Λέει
στον Βασιλάκη:
-Σε
ζηλεύω! Εάν ήτο δυνατόν θα σε έδιδα το σώμα μου και θα έπαιρνα το δικό σου. Τι
στεφάνι σου πλέκει ο Χριστός μας! Μόνο ως ο Ιώβ να υπομένεις και εν παντί να
ευχαριστείς τον γλυκύν μας Ιησούν.
Μετά
στρέφει προς ημάς και λέει:
-Όποιος
αυτόν σηκώνει, οι άγγελοι θέλει σηκώσουν αυτόν εν τη ημέρα εκείνη.
Επηκολούθησαν λόγοι παρηγορητικοί και νουθεσίες διά
όλους μας -κληρικούς, μοναχούς, λαϊκούς. Όλοι δακρύσαμε, όλοι ευφρανθήκαμε,
όλοι κατανυγήκαμε. Στο τέλος μας διάβασε και μια ευχή όλους ο Γέροντας και έτσι
φύγαμε.
Στο βαποράκι όπου επιστρέφαμε, πότε ψέλναμε σιγανά,
και πότε αναμιμνήσκαμε περί της επισκέψεώς μας και τι είδαμε και τι ακούσαμε,
ευχαριστούντες και δοξολογούντες τον γλυκύν μας πλαστουργόν Θεόν, όπου μας αξίωσε
σε τέτοιους καιρούς να ίδωμε και να ακούσωμε τοιούτον Γέροντα ως τους πάλαι.
Αυτή η επίσκεψις ήτο το καλοκαίρι του 1966. Άλλη μια
φορά είδα τον Γέροντα πρίν φύγω δια την Αμερικήν, και ούτως το καλοκαίρι αυτό
τον είδα τέσσερις φορές. Τον Οκτώβριο έλαβα είδησιν ότι την 3ην του
μηνός -μνήμη του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου- εκοιμήθη ο Γέροντας εις τας
Αθήνας, εις το διαμέρισμα του κυρ-Ελευθέρη Κουμπή. Με είχαν ειδοποιήσει
ενωρίτερον ότι ο Γέροντας ασθενούσε βαριά και ότι ήτο εις την κλινικήν της Αλεξάνδρας,
αλλά δεν περίμενα ότι θα αναπαυότανε τόσο γρήγορα. Όπως το επιθυμούσε, είχε
καρκίνο, υπέφερε πολύ, και ούτως εκοιμήθη. Ως χρυσός εν χωνευτηρίω ούτως
εκαθαρίσθη εις το τέλος, και ανεχώρησε δια τας άνω μονάς.
Μου
είπαν άνθρωποι όπου τον επισκέφθηκαν εις την κλινικήν, ότι πονούσε πολύ και του
έκαναν ενέσεις, αλλά πάλι πονούσε. Ενίοτε αναστέναζε κάπου-κάπου, και μέσα εις τους
πόνους έκραζε, «Μάνα μου! Μητέρα μου!» Η δε γερόντισσα Ευπραξία όπου ήτο
πάντοτε κοντά του, έλεγε με τον λογισμόν της ότι όποιος τον ακούει θα νομίζη
ότι φωνεί την μητέρα του, ωσάν τα μικρά παιδιά που όταν πονέσουν αμέσως
φωνάζουν διά την μητέρα τους. Τι θα λέγουν, έλεγε πάλι με τον νουν της η
γερόντισσα, όσοι τον ακούν – ένα ηλικιωμένον κληρικόν να φωνάζη ωσάν μικρό
παιδί «Μάνα μου». Οπότε σε μια στιγμή ανοίγει ο Γέροντας τα μάτια και την κοιτά
και της λέγει:
-Καλογραία,
την Παναγίαν μας επικαλούμαι, την Παντάνασσα Μητέρα μας φωνάζω, όχι την κατά
σάρκα μητέρα μου.
Σαν ακούσαμε στην Αμερικήν δια την κοίμησιν του
Γέροντος, αμέσως τελέσαμε τρισάγια και παννυχίδες (τριήμερα, εννεάμερα, το
τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον και το καθιερωμένον κομποσχοίνιον κάθε νύχτα).
Κάθε ημέρα -εκτός Κυριακής- είχαμε μετά την θεία λειτουργία τρισάγιον. Όταν
συμπληρώθηκαν αι τεσσαράκοντα ημέρες, μετά την αγίαν λειτουργίαν αρχίσαμε να
ψέλνουμε τους ύμνους του μνημοσύνου. Όταν φθάσαμε στα ευλογητάρια, και ενώ
ψέλναμε, άρχισαν όλες οι κανδήλες του ναού της μονής μας να κινούνται
αυτομάτως, χωρίς κανείς να τες αγγίξη. Πρώτον η κρεμαστή κανδήλα της αγίας
Τραπέζης και μετά της ωραίας Πύλης, και εν συνεχεία του τέμπλου, του προσκυνηταρίου,
του αγίου Νικολάου -όλες οι κανδήλες ησύχως, χωρίς κρότον, άρχισαν να κινούνται
από τα δεξιά προς τα αριστερά, όπως τες κινούμε συνήθως εις τον πολυέλεον. Όλοι
όσοι είμαστε παρόντες το είδαμε, και είμαστε μάρτυρες. Εγώ θυμίαζα τον καιρόν
αυτόν και σιγοέψελνα τα ευλογητάρια μαζί με τους πατέρες. Μας φάνηκε ότι ήτο
παρών ο Γέροντας. Χωρίς να τον ιδούμε ασφαλώς, τον αισθανθήκαμε παρόντα και ότι ήθελε να μας ευχαριστήση και
συνάμα να μας πληροφορήσει ότι η ψυχή του ευρήκε Όν ποθούσε και σκιρτούσε εν
χαρά και αγαλλιάσει, όπως και οι κανδήλες εκινούντο χαρμοσύνως. Στην αρχήν οι
κανδήλες άρχισαν να κινούνται ελαφρώς, αλλά έως ότου τελειώσουμε τα ευλογητάρια,
εκινούντο τελείως, όπως εις τον πολυέλεον και σε δοξολογίες, ότε τας κινούμε
διά χειρός.
Η καρδία του ήταν ευαίσθητη. Είχετην ικανότητα να αγαπάει χωρίς όρια κάθε
άνθρωπο που βρισκόταν απέναντι του, ξεχνώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Αύτη ή
διαρκής παραμέληση του εαυτού του χάριν του πλησίον αποτελούσε την επιλεγμένη
από τον στάρετς Αμβρόσιο στάση ζωής.
Έλεγε: «Όλη μου την ζωή δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να
σκεπάζω τις στέγες των άλλων, ενώ ή δική μου μένει τρύπια». Αλλά ή ανθρώπινη
ύπαρξη δεν μπορεί να φθάσει στην υπέρτατη τελείωση, εάν δεν πάψει να υπάρχει
γι' αυτήν την ίδια, εάν δεν δοθεί σε όλους. Αυτό είναι το θεμέλιο τού
ευαγγελικού λόγου, ό όποιος, όταν βιώνεται μέχρι τέλους, κάνει τους αληθινούς
χριστιανούς όμοιους με τον Θεό-γιατί ό Θεός είναι ή ζωντανή και προσωπική εστία
κάθε αγάπης.
Κανένα ανθρώπινο ελάττωμα, κανένα αμάρτημα δεν μπορούσε
να γίνει εμπόδιο στην αγάπη τού Γέροντος Αμβροσίου.Προτού κρίνει, συνέπασχε και
αγαπούσε. Γι' αυτό τον λόγο οι αμαρτωλοί πήγαιναν κοντά του χωρίς φόβο, με
εμπιστοσύνη και ελπίδα. Μια νέα ή οποία έμεινε έγκυος, εκδιώχθηκε από τον
πατέρα της, έναν πλούσιο έμπορο, ό οποίος επί πλέον την καταράστηκε. Αυτή
ζήτησε καταφύγιο και παρηγοριά κοντά στον στάρετς Αμβρόσιο, ό οποίος την
δέχθηκε με γλυκύτητα και την εγκατέστησε σε σπίτι φίλων σε μια γειτονική πόλη
όπου μπόρεσε να φέρει στον κόσμο το παιδί της.
Ό στάρετς σε τακτά διαστήματα έστελνε χρήματα στην
νεαρή μητέρα, ή οποία ερχόταν να τον δει κατά καιρούς με τον γυιό της. Με την
συμβουλή τού Γέροντα ή νέα γυναίκα, πού ήξερε να ζωγραφίζει, άρχισε να κερδίζει
το ψωμί της φτιάχνοντας εικόνες. Μερικά χρόνια αργότερα ό έμπορος συμφιλιώθηκε
με την κόρη του και αγάπησε πολύ τον εγγονό του.
Ό π.
Αμβρόσιος επεδίωκε πρώτα ν' ανακουφίσει τις ανθρώπινες υπάρξεις από τον πόνο
τους, πριν τις οδηγήσει στον δρόμο της αρετής. Προς το τέλος της ζωής του συχνά
άκουγε κανείς να λέει με χαμηλή φωνή κουνώντας το κεφάλι:
«Ήμουν αυστηρός στην αρχή του στάρτσεστβό μου, αλλά
τώρα έγινα επιεικής. Οι άνθρωποι έχουν τόσον πόνο, τόσον πόνο!».
Όταν υποδεχόταν τους καινούργιους του επισκέπτες, ό
στάρετς πήγαινε πάντα στους πιο πονεμένους,διάλεγε αυτούς πού είχαν περισσότερη
ανάγκη παρηγοριάς και έβρισκε τις κατάλληλες λέξεις, για να τους ξαναδώσει το
θάρρος, την ελπίδα, την χαρά της ζωής. Εξίσου καλός προς όλους, εκδηλώνοντας
ιδιαιτέρως την αγάπη του στους δυσάρεστους, στους ανυπόφορους, στους πωρωμένους
αμαρτωλούς, τούς περιφρονημένους από την κοινωνία, ποτέ δεν απελπίσθηκε μπροστά
στην άβυσσο των ανθρωπίνων αμαρτημάτων, ποτέ δεν είπε: «Δεν μπορώ να κάνω
τίποτε γι' αυτό».
Βλαντίμιρ Λόσσκυ, Αγιοι Γέροντες της Οπτινα, Α', Όσιος
Αμβρόσιος, β' έκδ., Σταυροπηγιακή και Συνοδική Ι. Μονή Οσίου Συμεών του Νέου
Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής 2002, σελ 28-30.
Η σημερινή
ημέρα είναι ίσως η πιο θλιβερή και η πιο καθοριστική για την τύχη του νέου
ελληνικού κράτους!!!
Μας δόθηκε
ένας εξαίρετος άνθρωπος ως πρώτος κυβερνήτης, με ανεπίληπτο ήθος, με
εξαιρετικές γνώσεις και ικανότητες διοίκησης και διπλωματίας, με αξιοθαύμαστη
ανιδιοτέλεια, με όραμα για την αγαπημένη του πατρίδα, με φιλανθρωπία!!! Σε τρία
χρόνια, σαν σήμερα, τον δολοφονήσαμε!!!
Από τότε η
Ελλάδα πληρώνει το έγκλημά της!
Κανένας
κυβερνήτης της, βασιλιάς, πρόεδρος, πρωθυπουργός, υπουργοί κτλ. δεν την αγάπησε
και δεν την υπηρέτησε με τόσο αγνό τρόπο!
Σήμερα οι
άρχοντές της την εκποιούν και την εκμαυλίζουν!!!
Ας είναι η
μνήμη του αιώνια κι εμάς ας μας ελεήσει ο Θεός!
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ
ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ.
Σαν σήμερα, 27
Σεπτεμβρίου 1831, μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα...
Εφ´ όσον τα
ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του
οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων
βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν.
(αρνούμενος
τον μισθό του Κυβερνήτη)
Εάν ο Θεός
μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών.
(η πρώτη φράση
από την πρώτη του ομιλία προς τον Ελληνικό λαό, Αίγινα, 1828)
Ως ψάρι εις το
δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε
τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την
επικράτειάν μας.
(σε συνομιλία
με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του)
«Ο τόπος είναι
χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια, το
δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα
ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Άγγλους δανειστάς,
ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από
τα άρματα του Κιουτάγια [Κιουταχή] και του Αιγύπτιου [Ιμπραήμ].
Δεν λυπούμαι,
δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο
Θεός μου το ’δωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει […]".
(σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του)
Δολοφονήθηκε
σαν σήμερα το 1831 στο Ναύπλιο
από τον
-ανωτέρω αναφερθέντα- Γεωργάκη Μαυρομιχάλη
μπροστά στον
Άγιο Σπυρίδωνα
όπου πήγαινε
να εκκλησιαστεί,
όπως κάθε
Κυριακή όρθρου βαθέος,
χωρίς
ιδιαίτερες προφυλάξεις.
Ίσως αν
ολοκλήρωνε τον ματωμένο Γολογοθά του ως κυβερνήτης
– Μετάνιωσες που μίλησες για την πίστη σου στην
Ορθοδοξία;
Να το έχω μετανιώσει για ποιον λόγο; Για να μην
χαρακτηριστώ παλιομοδίτης; Γραφικός… Ξέρεις τώρα τι λέγεται. Εγώ όταν το λέω
πάντως, αυτό εισπράττω. Δεν με πειράζει καθόλου, δε με ενδιαφέρει. Αυτό που
αντιπροσωπεύει η Ορθοδοξία όχι μόνο οπισθοδρομικό δεν είναι… Είναι πολύ
μπροστά. Έτσι, όταν το λέει αυτό κάποιος, μου δηλώνει αυτόματα ότι δεν έχει
ασχοληθεί καθόλου. Επομένως, δε με πειράζει. Το «γραφικός» δε μπορεί να το πει
κάποιος που γνωρίζει την σημασία της. Αν θέλει κάποιος να μιλήσει, μπορούμε να
κάνουμε μία πολύ ωραία κουβέντα πάνω σε όλα αυτά.
– Αισθάνεσαι άσχημα με τις ρητορικές μίσους που κατά
καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας από επικεφαλής της Εκκλησίας;
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αυτούς τους ανθρώπους.
Αυτό που λέω στον εαυτό μου είναι ότι οι άνθρωποι που στελεχώνουν την εκκλησία
είναι και αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες και πλεονεκτήματα. Δεν είναι το τέλειο.
Το τέλειο είναι αυτό που αντιπροσωπεύουν. Είναι αγωγοί. Αυτό που λένε ότι
πρέπει να ψάξεις για να βρεις τον πνευματικό σου, έχει πολύ μεγάλο νόημα. Γιατί
θα βρεις τον άνθρωπο που επειδή είναι αγωγός θα σου δημιουργήσει και θα
καλλιεργήσει την σχέση με τον Θεό. Άρα, δένεσαι μαζί του και αυτός σε οδηγεί σε
μία σχέση που είναι πέραν του κόσμου τούτου, σε μία σχέση αιώνια.
– Σε βοήθησε η πίστη σου;
Όχι απλά με βοήθησε, μου άλλαξε τη ζωή. Βλέπω τα
πράγματα με τελείως διαφορετικό μάτι. Το «βοήθησε» δεν είναι η σωστή λεξη, αλλά
το «μετατόπισε».
– Γιατί μία μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει σταματήσει
να πιστεύει;
Δεν έχει σταματήσει, νομίζω ότι δεν έχει γίνει από
επιλογή αυτό το πράγμα, αλλά έχει γίνει επειδή έχουν αφεθεί. Όταν αφήνεσαι, δεν
έχεις «εποπτεία», δένεσαι με την ύλη… Εκεί έχει χαθεί αυτή η σχέση. Ακόμη και
να αποκτήσεις τα περισσότερα αγαθά, να τα έχεις όλα, νομίζω ότι το κενό πάλι θα
υπάρχει. Και τον Θεό δε μπορείς να τον αντικαταστήσεις, είμαστε κατασκευασμένοι
για να έχουμε μία τέτοια σχέση μαζί του. Άρα όταν κάποιος δεν έχει Θεό, έχει τα
χρήματα, την καριέρα, την επιστήμη του, αλλά και πάλι αυτό είναι το μέσο, όχι ο
σκοπός. Εμείς το κάνουμε σκοπό, το κάνουμε θεότητα, είδωλο…
Η αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων
κατά της Συμφωνίας Κοτζιά – Ντιμιτρόφ αποδεικνύει ότι ο λαός μας διατηρεί
έντονη ευαισθησία σε θέματα που αναφέρονται στο Έθνος και στην εθνική
ταυτότητα.
Κάποιοι ίσως πίστεψαν ότι οι Έλληνες έχουμε ψυχικά
καταβληθεί από την οικονομική κρίση και αδιαφορούμε για τα εθνικά θέματα. Κι
όμως για το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας κατέβηκε στον δρόμο ένας
εντυπωσιακός αριθμός ανθρώπων. Ήδη πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας στη
Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πόλεις οι Έλληνες πολίτες, με
πρωτεργάτες τους Ορθοδόξους κληρικούς, είπαμε ΟΧΙ στις εθνικές υποχωρήσεις.
Άλλά και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν την αντίθεση των Ελλήνων στη
Συμφωνία των Πρεσπών.
Την ίδια διάθεση υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας
και της ιστορίας είδαμε και στην περίπτωση του σχολικού βιβλίου της κ. Ρεπούση.
Σύσσωμος ο Ελληνισμός ξεσηκώθηκε και έστειλε τα μηνύματα στους αρμοδίους. Οι
εκπαιδευτικοί δίδασκαν το παλαιό βιβλίο, οι γονείς υπέγραφαν κείμενα
διαμαρτυρίας, έγκριτοι ιστορικοί συγκέντρωσαν επιχειρήματα και τεκμηρίωσαν την
αντίθεσή μας. Το βιβλίο του «συνωστισμού» το απέσυρε η παλλαϊκή αντίδραση.
Όσοι ασχολούνται με τα θέματα της Παιδείας είναι
χρήσιμο να λάβουν υπ’ όψιν τους αυτή την ευαισθησία των Ελλήνων. Ας μην
ετοιμάζουν νέα βιβλία Ιστορίας, τα οποία θα αρνούνται τη συνέχεια του
Ελληνισμού και θα υποβαθμίζουν τους μεγάλους αγώνες του Έθνους. Ας μην
επιμένουν να εκδώσουν βιβλία Θρησκευτικών, τα οποία θα αποκόπτουν το
ελληνόπουλο από το Ευαγγέλιο και από την Ορθόδοξη Παράδοση. Ας σταματήσουν την
υποβάθμιση των κλασικών σπουδών και την υποτίμηση των Αρχαίων Ελληνικών.
Στις 5 Οκτωβρίου 1912 άρχισε ο Α΄ Βαλκανικός
Πόλεμος. Τιμούμε την επέτειο και θυμόμαστε ότι η νικηφόρος εκστρατεία της
Ελλάδος και η απελευθέρωση ελληνικών εδαφών έγινε λίγα χρόνια μετά από την
πτώχευση του 1893, τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την επιβολή
Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (1898). Η μικρή Ελλάς υπερδανεισμένη και στρατιωτικώς
ηττημένη ανέκτησε μέσα σε λίγα χρόνια τις δυνάμεις της και νίκησε τους Τούρκους
στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τους Βουλγάρους στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο.
Οι μεγάλες αυτές επιτυχίες είχαν ως θεμέλιο την
ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας. Τον σεβασμό των Ελλήνων προς τον Θεό, την αγάπη
τους για την πατρίδα, τη γνώση της Ιστορίας μας, την πεποίθηση για τη
διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.
Σήμερα μία μικρή μειοψηφία διανοητών επιχειρεί να
αποκόψει τα παιδιά μας από το αναζωογονητικό πνεύμα της Ορθοδοξίας, της
Ιστορίας μας και της διαχρονικής γλώσσας και γραμματείας μας. Θέλουν να
επιβάλουν στα σχολεία και στην κοινωνία αποτυχημένες μαρξιστικές και
διεθνιστικές απόψεις και ερμηνείες.
Τους καλούμε να σεβασθούν το άρθρο 16, παρ. 2 του
Συντάγματος, το οποίο θέτει ως σκοπό της Παιδείας την ανάπτυξη της εθνικής και
θρησκευτικής συνειδήσεως!
Ένας Ιερέας καθόταν στο κελί του και
ξεχώριζε την αλληλογραφία του.
Ξαφνικά χωρίς την συνηθισμένη προσευχή
μπήκε η νεωκόρος και ψιθύρισε πολύ έντονα σαν να έλεγε κάποιο μυστικό νέο το οποίο
δεν θα 'πρεπε να ακούσει κάνεις: “Κάποιος άγνωστος φαίνεται από τους άρχοντες
θέλει να σας μιλήσει. Δεν τον έχω ξαναδεί ούτε σε σας, ούτε στο ναό. Μάλλον
είναι περαστικός”.“Άφησέ τον να μπει”, είπε ο ιερέας.
ο π. Ραφαήλ Καρέλιν (Fr. Raphael Karelin)
Μέσα στο κελί μπήκε ένας ψηλός άνδρας με
ίσια κορμοστασιά που θύμιζε πρώην στρατιωτικό. Ήταν άψογα αλλά σεμνά ντυμένος.
Φαινόταν σαν να ήταν σιδερωμένος μαζί με το κοστούμι του πριν βγει από το
σπίτι. Ο ξένος κοίταξε ερευνητικά το δωμάτιο σαν να ήθελε να καταλάβει από την
επίπλωση το πνεύμα και τον χαρακτήρα του κατόχου. Μετά χαιρέτησε, έβγαλε το
καπέλο του και σταμάτησε στην πόρτα εν αναμονή για την πρόσκληση από τον ιερέα
να καθίσει.
Μπορούσε κανείς να διακρίνει την αριστοκρατική παιδεία μέσα στον ξένο. Παιδεία
που δημιουργείται και καλλιεργείται από γενεά σε γενεά και κληρονομείται σαν το
οικόσημο. Πάρα τα χρόνια του θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν όμορφος αλλά
ήταν η κρύα ομορφιά του αγάλματος, ανυπάκουη στον χρόνο και στην ζεστασιά του
ήλιου.
Ο ιερέας του υπέδειξε την παλιά ξεθωριασμένη πολυθρόνα προορισμένη για τους
επισκέπτες και είπε: “Παρακαλώ, καθίστε. Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;”
Ο επισκέπτης κάθισε ακουμπώντας ελαφρά τα χέρια του στην πολυθρόνα. Δεν άρχισε
να μιλάει αμέσως και έτσι ο ιερέας πρόλαβε να τον εξετάσει με το βλέμμα. Αισθανόταν
ότι αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει την αξία του και είναι συνηθισμένος να εξουσιάζει
τους ανθρώπους με “σιδερένιο χέρι μέσα στο βελούδινο γάντι”. Οι τρόποι του ήταν
κομψοί και συγκρατημένοι και στο πρόσωπο ξεχώριζε η έμφυτη ευγένεια.
Φαίνεται ότι ήταν από κάποιο παλιό αριστοκρατικό γένος και σταγόνες από αίμα
των Ριούρικ κυλούσαν στις φλέβες του. Μόνο τα σβησμένα γυάλινα μάτια του ήταν
σε δυσαρμονία με ολόκληρη εικόνα – σαν να ήταν σκεπασμένα με σκοτεινό πέπλο και
έκρυβαν κάποιο μυστικό της ψυχής του. Η ματιά που έριχνε ο επισκέπτης φαινόταν
στον ιερέα να μοιάζει με χτύπημα ξίφους γρήγορο και απότομο, αλλά πολύ γρήγορα
έσβηνε έχανε ζωντάνια και ο ιερέας έβλεπε μπροστά του δύο κόγχες (κρανίου).
- Ποιο είναι το πρόβλημα που σας έφερε στο ταπεινό μου κελί- ρώτησε ο ιερέας
– θα χαρώ πολύ αν καταφέρω να βοηθήσω.
- Έχω κάτι μεγαλύτερο από ένα πρόβλημα – απάντησε ο επισκέπτης – έχω την
αίσθηση ότι είμαι στην θηλιά και ταλαντεύομαι ανάμεσα από την ζωή και τον
θάνατο. Με βασανίζει ο φόβος που μπήκε στην καρδιά μου εδώ και πολλά χρόνια.
Είναι ο φόβος ότι μήπως και πράγματι ο Θεός υπάρχει. Η σκέψη ότι απαρνήθηκα Τον
Ζωντανό Θεό με ακολουθεί σαν φάντασμα που εκδικείται για την πατροκτονία.
Γεννήθηκα σε οικογένεια όπου η πίστη ήταν μόνο εξωτερική παράδοση που μοιάζει
με κουφό (μουντό) μακρινό ήχο της καμπάνιας που έρχεται από το βάθος του χρόνου
– συνέχιζε ο επισκέπτης. Το θέμα της θρησκείας ποτέ δεν με ενδιέφερε. Από τα
νεανικά χρόνια πίστευα ότι το πρόβλημα είναι λυμένο άνευ όρων και τετελεσμένα…
Ο Νίτσε (βλάσφημος θεομάχος) έχει ένα περίεργο διήγημα για έναν τρελό που
έτρεχε στους δρόμους και φώναζε: “Ο Θεός πέθανε! Τον σκοτώσατε!” Ο τρελός
θρηνούσε το θάνατο του Θεού και κανένας δεν μπορούσε να τον παρηγορήσει. Για
εμένα αυτό το διήγημα ήταν αλληγορικό – ο τρελός θρηνούσε την τρέλα του.
Δεν είχα ποτέ παρόμοια συναισθήματα. Μου φαίνεται ότι γεννήθηκα ήδη άθεος. Όμως
μια φορά είχα έναν εφιάλτη: ονειρευόμουν ότι ήμουν μέσα σε ένα ακυβέρνητο
διαστημόπλοιο και ξέρω ότι ποτέ πια δεν θα μπορέσω να επιστρέψω ότι χάθηκα στο
απέραντο διάστημα ανάμεσα από αστέρια-γίγαντες από φωτιά και πάγο. Το διάστημα
έγινε η δική μου παγίδα, λαβύρινθος χωρίς διέξοδο. Αισθανόμουν την θανατηφόρο
παγωνιά και την αίσθηση απέραντης φρίκης ακόμα και όταν ξύπνησα. Για πολύ καιρό
θυμόμουνα την εικόνα του διαστημόπλοιου που απομακρύνεται από την γη η οποία
αρχίζει να μετατρέπεται σε μια φωτεινή κουκίδα.
Τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μου ήταν τα ανώτερα μαθηματικά και η
φυσική που έγιναν και επάγγελμα μου. Εδώ είχα πολλές και γρήγορες επιτυχίες.
Πολύ νέος είχα όλους τους ανώτερους επιστημονικούς τίτλους και ήμουν αρχηγός
ενός πολύ μεγάλου ερευνητικού ιδρύματος. Δεύτερή μου αγάπη ήταν η λογοτεχνία
που μου εμφύτευσαν οι γονείς.
Έτσι πέρασαν πολλά ξένοιαστα χρόνια αλλά μετά συνέβη κάτι το απρόσμενο κι
ακατανόητο. Σαν να άρχισε να τρέμει και να αγωνιά η γη κάτω από τα πόδια μου.
Μια έμμονη σκέψη με πήρε στο κατόπι “Αν ο Θεός εν τέλει υπάρχει;”! Δεν έβρισκα
πουθενά την απάντηση. Οι εξισώσεις ήταν άφωνες και η λογοτεχνία που η
απασχόληση της ήταν τα συναισθήματα και πάθη δεν μπορούσε να δώσει λύση σε
οντολογικά προβλήματα.
Με την εμφάνιση των πρώτων ανησυχιών σε σχέση με την ύπαρξη του Θεού άρχισα
να διαβάζω αντιθρησκευτική λογοτεχνία για να στηρίξω την απιστία μου μα αυτό
μόνο με απογοήτευσε. Διάβασα τον Μπάουερ, τον Ρενάν, τον Καούτσκι όμως
βαρέθηκα γρήγορα. Δεν μπορούσαν να βγάλουν καμία άκρη ήταν απλώς “φτυσίματα
στον ουρανό”. Απορούσα – ”Πώς μπορούσαν οι διανοούμενοι μας να καταπίνουν
τέτοια διαβάσματα;” Δεν εννοούσα τον αθεϊσμό διότι παραμένω και είμαι άθεος
αλλά τις λυπητερές απολογίες του.
Μετά καταπιάστηκα με την φιλοσοφία αλλά και εκεί δεν έβρισκα αποδείξεις, οι
λογικές συρραφές δεν ήταν γερές. Όλα αυτά τα συγγράμματα μού φαινόντουσαν σαν
πύργοι χωρίς θεμέλια κρεμασμένοι στον αέρα… Περνούσαν ολόκληρες νύχτες
διαβάζοντας τα υπέρ πολύπλοκα βιβλία της φυσικής και μαθηματικής θεωρίας αλλά
ούτε εκεί δεν έβρισκα απάντηση. Όχι σπάνια οι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν την
λέξη “θεός” αλλά ήταν θεός που δεν άρχιζε από κεφαλαίο γράμμα. Θεός σαν
δυνατότητα των αριθμών, αρχική ουσία του κόσμου, νοερουσία του σύμπαντος, αρχή
της πανσυμπαντικής αρμονίας, κάποιος πρωτόγονος νους και λογική του σύμπαντος
αλλά και αυτά παρέμεναν χωρίς αποδείξεις.
Με έχουν παρασύρει αυτά τα συγγράμματα γιατί μου άρεσε το θάρρος της ανθρώπινης
σκέψης που προσπαθούσε να πιάσει την αρχή και το τέλος της κοσμογονίας μου
άρεσε η διαστημική κλίμακα των υποθέσεων που έμοιαζαν με τρέλα. Πρέπει να πω
ότι πάντα θαύμαζα την ομορφιά των μαθηματικών. Για μένα ήταν ποίηση όπου οι
αριθμοί ακούγονται σαν ρυθμοί και ομοιοκαταληξίες και δημιουργούν στίχους και
στροφές. Που οι εξισώσεις τραγουδάνε σαν χορδές του βιολιού και μαθηματικοί
υπολογισμοί λάμπουν σαν αστερισμοί στον νυχτερινό ουρανό. Ο Αϊνστάιν
ήταν για μένα ο Ντοστογιέφσκι της φυσικής και ο Λομπατσεφσκί – Χλέμπνικωφ της
γεωμετρίας. Όμως έπιανα τον εαυτό μου πάνω στην σκέψη ότι είμαι
μαγεμένος με το παιχνίδι του μυαλού, ότι βρίσκομαι πίσω από την επιφάνεια του
καθρέφτη και γυρνάω μέσα στο χορό μαζί με ύπουλες σκιές της αλήθειας.
Σκεφτόμουν ότι αυτός ο θαυμασμός είναι ένα είδος διανοητικής τοξικομανίας μια
απόπειρα να πνίξουν τον φόβο εμπρός στην πιθανότητα ύπαρξης του Θεού.
- Ήρθατε σ' εμένα – είπε ο ιερέας – για να βεβαιωθείτε για ακόμα μια φορά
ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για την πίστη και να καθησυχάσετε τον εαυτό σας με
την ήττα μου; Εγώ όμως θα σας πω κάτι τελείως διαφορετικό: εάν μπορούσα να
αποδείξω την ύπαρξη του Θεού αυτό θα αποδείκνυε την ανυπαρξία του Θεού,
τουλάχιστον για μένα.
- Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν τα λόγια σας, – ρώτησε ο επισκέπτης,- φυγή από
την απάντηση, ένα παράδοξο ρητό στο στυλ του Όσκαρ Ουάιλντ, η θέση της
διαλεκτικής του Χέγκελ για την ομοιότητα των αντιθέτων;
Ο ιερέας απάντησε:
- Θα ήθελα πρώτα να σημειώσω ότι η θέση για τις ομοιότητες ανάμεσα στα αντίθετα
δεν είναι του βερολινέζου καθηγητή αλλά στην πραγματικότητα η αποκρυφιστική
διδασκαλία των ιερέων της Εφέσου, μυσταγωγία και μυστήριό τους. Πρώτος που το
ανέβασε στην φιλοσοφική στοά από το υπόγειο του ναού της Αρτέμιδος ήταν ο
Ηράκλειτος – απόγονος των ιερέων της Εφέσου ο οποίος αντάλλαξε την μύηση του
ιεροφάντη με την κάπα του φιλοσόφου. Αυτή η διδασκαλία δηλώνει ότι το καλό και
το κακό, φως και σκότος, πληρότητα και μηδέν, ναι και όχι, Θεός και διάβολος
είναι ενωμένοι. Οι μαρξιστές λένε ότι αυτή η ομοιότητα είναι η ψυχή της
“διαλεκτικής”. Συνεπώς μπορούμε να πούμε ότι ο Χεγκελισμός και ο Μαρξισμός
έχουν αποκρυφιστική βάση και δαιμονική πλευρά. Το μυστήριο της διαλεκτικής
είναι αιματηρή φλόγα και εκατόμβες των επαναστάσεων.
Τώρα θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση σας, – συνέχισε ο ιερέας. –
Εάν οι συνειδητές μου αντιλήψεις που αποτελούνται από κάποιες γνώσεις που
αποκόμισα στην διάρκεια μερικών δεκαετιών, μπορούσαν να χωρέσουν, να ορίσουν
και να κατανοήσουν το Απόλυτο. Τι ασήμαντο και λυπητερό θα ‘πρεπε να είναι αυτό
το όν που μπορεί και χωράει μέσα στον τόσο περιορισμένο και ατελή δικό μου νου!
Σκεφτείτε τι σημαίνει η λέξη “πίστη”; Πίστη είναι η περιοχή του μυστηρίου. Όπου
υπάρχουν αποδείξεις δεν υπάρχει πίστη. Εκεί στην θέση της πίστης μένει η γνώση,
η Αποκάλυψη αντικαθίσταται με την λογική, δόγματα – με συλλογισμούς, μεταφυσική
– με φυσική, μυστική – με επίπεδες έννοιες. Το οφθαλμοφανές πια δεν είναι η
πίστη αλλά η καταγραφή γεγονότων.
- Εσείς λέτε ότι η πίστη δεν έχει αποδείξεις,- διαφώνησε ο επισκέπτης,- τότε σε
τι να πιστεύουμε : στο απόλυτο σκοτάδι του σκεπτικισμού, όπου είναι οι
συνεχόμενες αρνήσεις που φτάνουν μέχρι άρνηση της ίδιας της άρνησης, όπως στον
Σέξτο Εμπειρικό;
- Η Πίστη έχει αναμφίβολες και αναμφισβήτητες αποδείξεις διαφορετικού
χαρακτήρα,- απάντησε ο ιερέας. Είναι η διαισθητική διείσδυση στον υπέρ
λογικό άυλο κόσμο, επικοινωνία του ανθρώπου (ως περιορισμένης προσωπικότητας)
με Τον Θεό (Απόλυτης Προσωπικότητας), είναι η πραγματική μυστηριακή εμπειρία η
οποία αποκτιέται από άμεση επαφή με τον πνευματικό κόσμο, είναι εσωτερική
αίσθηση της ψυχής, η υποκειμενική γνώση που θα την έλεγα και οικεία
(ιδιαίτερη). Εδώ γίνεται κοινωνία με την Θεία Χάρη που στην δική σας γλώσσα
λέγεται – ενέργειες ανωτέρας φύσεως.
Στην κοινωνία με τον Θεό αλλάζει ο ίδιος άνθρωπος, ως υποκείμενο γνώσης και ο
πνευματικός του ορίζοντας διευρύνεται αμέτρητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ψυχή
του ανθρώπου είναι πιο βαθιά από την λογική του και η γνώση καταλαμβάνει την
σφαίρα των συναισθημάτων όπου η Διάχυτη Αγάπη είναι μια από τις βασικές
δυνάμεις κατανοήσεως που ενώνει το Άπειρο με το περιορισμένο, Τον Ζωντανό Θεό
με τον άνθρωπο.
- Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα, – είπε ο επισκέπτης,- θα σκεφτώ αυτά που μου
είπατε αλλά χρειάζομαι χρόνο γι’ αυτό. Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με έναν
συνάδελφό σας τον οποίο μπορώ να χαρακτηρίσω ως “διανοούμενο στο ράσο”. Άρχισε
να μου αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού βασίζοντας στην θεωρία της σχετικότητας
του Αϊνστάιν και στην μηχανική των κβάντα του Γκαίνσμπεργκ. Είχε πολύ
ενθουσιώδη και νικηφόρο τόνο και σήκωνε ακόμα και το δάχτυλό του σαν δάσκαλος.
Μπερδευόταν και έκανε λάθη συνέχεια προσπαθώντας να μου εξηγήσει τον Αϊνστάιν
σαν να ήμουν μαθητής, χωρίς να υποψιαστεί ότι τα μαθηματικά και η φυσική είναι
το επάγγελμα μου. Τον λυπόμουν πραγματικά. Ύστερα του έγραψα ένα γράμμα όπου
έκανα προσπάθεια να του εξηγήσω πόσο άσχημα γνωρίζει την θεωρία της
σχετικότητας και τον συμβούλεψα να μην ασχολείται άλλο με τον Αϊνστάιν για να
μην πνιγεί μέσα στις “σχετικότητες”. Πολύ σύντομα έλαβα την απάντησή του όπου με
ευχαριστούσε για τις, κατά την γνώμη του, πολύ εποικοδομητικές παρατηρήσεις.
Ο επισκέπτης κοίταξε το ρολόι του και είπε:
- Επιτρέψτε μου να σας κάνω και άλλη μια ερώτηση: γιατί δεν φανερώνεται ο Θεός
στον κόσμο, για να σβήσει οποιεσδήποτε αμφιβολίες σχετικές με την ύπαρξη Του
για να Τον βλέπουμε σαν τον ήλιο ή τα αστέρια; Θα είχαν εξαφανιστεί πολλά
προβλήματα και η ζωή θα ήταν πιο απλή.
- Ο Θεός κρύβει το πρόσωπό Του στα νέφη για να μην στερήσει στον άνθρωπο την
δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στην πίστη και απιστία και να επιτρέψει στον
άνθρωπο να λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα αυτόνομα, -απάντησε ο ιερέας. Αν
δεν υπήρχε τέτοια επιλογή τότε η πίστη σαν ελεύθερη πράξη της ψυχής δεν θα
μπορούσε να υπάρχει και στην θέση της θα έμπαινε το ηθικά αδιάφορο ολοφάνερο. Ο
Θεός δεν μας έβαλε μπροστά στο αναπόφευκτο γεγονός της ύπαρξης Του. Ήθελε να
είναι ο εσωτερικός παράγοντας της ανθρώπινης ψυχής. Θέλει να Τον ψάχνουμε με
την ελεύθερή μας βούληση, να προσελκυόμαστε σ’ Αυτόν, να διψάμε γι’ Αυτόν.
Θέλει να είναι η αγάπη της καρδιάς μας και όχι το αποτέλεσμα μιας λογικής μας
ανάλυσης.
Ο Θεός μας έδωσε την δυνατότητα της προσωπικής επαφής μαζί Του – το πιο άξιο
και ανώτερο που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα από τον Δημιουργό και το δημιούργημα.
Την σχέση του Θεού με το κόσμο μπορούμε να δούμε σαν την σχέση του μάστορα και
του προϊόντος. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι προϊόν είναι η αντανάκλαση του Θεού
στην γη. Αν ο άνθρωπος δεν είχε την ελεύθερη βούληση τότε δεν θα ήταν εικόνα
του Θεού. Χωρίς την ελευθερία δεν υφίσταται η ύπαρξη του καλού υπάρχει
αναγκαιότητα. Χωρίς προσωπική ελευθερία δεν υπάρχει αγάπη και χωρίς την
πνευματική αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει η θέωση σαν ένωση του ανθρώπου με τον
Θεό. Πιστεύω θα συμφωνήσετε ότι ακόμα και ο πιο δυστυχής άνθρωπος δεν θα ήθελε
να ανταλλάξει την θέση του με ένα ευτυχισμένο ζώο.
- Πράγματι,- χαμογέλασε ο ξένος, – παρά τα βάσανά μου δεν θα ήθελα να
μεταμορφωθώ σε ένα γάιδαρο χωρίς βάσανα και ικανοποιημένο από την ζωή του! Τι
θα μπορούσατε να με συμβουλέψετε αν και δεν υπόσχομαι ότι θα εκπληρώσω την
συμβουλή σας;
Ο ιερέας απάντησε:
- Μου φαίνεται ότι η δική σας άρνηση του Θεού στην πραγματικότητα είναι κρυφή
και βαθιά αποθυμία (νοσταλγία) για τον Θεό την οποία την αισθάνεστε σαν πόνο
που δεν μπορείτε να καταλάβετε από που προέρχεται. Η καρδιά σας θρηνεί την
μοναξιά της σαν το μωρό στην κούνια του που θρηνεί για την ζεστασιά της
μητέρας. Και ο νους σας είναι πετρωμένος μέσα στην υπερηφάνεια του, γοητευμένος
από την νεκρή λάμψη του Εωσφόρου, αντιστεκόμενος στην καρδιά απαντάει (στην
καρδιά): “Σώπασε και άσε με στα χέρια του κακού δαίμονα της ζωής μου, δεν θέλω
ούτε τον Θεό ούτε καμία άλλη δύναμη να μ’ εξουσιάζει. Για ποια αιώνια ζωή μου
μιλάς; Το μέλλον του σύμπαντος είναι μαύρη διαστημική τρύπα όπου σαν σκιές θα
εξαφανιστούν οι κόσμοι και θα εξαφανιστεί η ίδια η ύλη, θα τελειώσει ο χρόνος
αλλά δεν θα έρθει η αιωνιότητα. Θα γίνει η αποκορύφωση του σύμπαντος που είναι
το μέγα Τίποτα”.
Ο επισκέπτης απόρησε και είπε:
- Δηλαδή κρυφακούγατε τον διάλογο μου με τον εαυτό μου; Ή σας φανερώθηκαν τα
όνειρα μου;
- Όχι, απλώς γνωρίζω πολύ λίγο την εσχατολογία του αθεϊσμού, – απάντησε ο
ιερέας, – είναι σατανικό μυστήριο γενικού χαμού. Και σαν συμβουλή σας
ζητώ να αποσυνδέεστε από την ροή των σκέψεών σας τουλάχιστον μια φορά την ημέρα
και από καρδιά να λέτε: “Θεέ, εάν είσαι υπαρκτός, φανέρωσε Τον Εαυτό Σου σ’
εμένα. Χωρίς Εσένα δεν μπορώ να Σε βρω!”.
Ο επισκέπτης ευχαρίστησε τον ιερέα για την συζήτηση αποχαιρέτησε και βγήκε έξω.
Από πουθενά ξεφύτρωσε ένα αυτοκίνητο, ο οδηγός γρήγορα άνοιξε την πόρτα και με
σεβασμό κάθιζε τον επισκέπτη μέσα σαν τον πρίγκιπα στην άμαξα. Την επόμενη
στιγμή το αυτοκίνητο εξαφανίστηκε στην στροφή.
