Πέμπτη 7 Ιουλίου 2022

Ἀπό τό Βυζάντιον εἰς τήν Βυζαντινήν Αὐτοκρατορίαν καί ἡ Ἀποφράς Ἐπιστροφή εἰς τήν Ἑλλάδα

 

Ἀπό τό Βυζάντιον εἰς τήν Βυζαντινήν Αὐτοκρατορίαν

καί ἡ Ἀποφράς Ἐπιστροφή εἰς τήν Ἑλλάδα

 

ὑπό

Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου

Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

Ἰούλιος 2022

 

                                                            «Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὅς τήν ἐλπίδα ἔχει ἐπ’ ἄνθρωπον

  καί στηρίζει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ’ αὐτόν,

  καί ἀπό Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ.»

Ἰερ. ΙΖ΄ 5

 

Πρόλογος: Ἀπό τόν Βύζαντα εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν

 

Ὁ Ἑλληνισμός δέν ἔχει γεωγραφικά ὅρια, διότι ἀποτελεῖ ἠθικο-πνευματικόν δημιούργημα χιλιετηρίδων, ἀπαραμίλλων ἀγώνων καί ἀγωγῆς. Διά τοῦτο ἔχει ἀποκτήσει, λόγῳ φθόνου, πολλούς ἐχθρούς, ἐξωτερικούς (ἐξ Ἀνατολῶν καί Δυσμῶν) καί ἐσωτερικούς (τούς ψευδο-ἡγέτας του). Τό 2022 εἶναι ἡ ἑκατοστή ἡμῶν ἐπέτειος μνήμης καί θλιβερόν μνημόσυνον τῆς ἀποφράδος προσωρινῆς ὑποταγῆς τῆς Ἑλληνικῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἰς τούς βαρβάρους Νεοτούρκους κατά τό 1922. Κατόπιν τριῶν χιλιάδων τετρακοσίων εἴκοσι δύο ἐτῶν (3.422) ἀκμῆς καί μοναδικοῦ πολιτισμοῦ καί παιδείας, ἀπό τόν 15ον αἰῶνα π.Χ., ὅπου οἱ Μυκηναῖοι ἐδημιούργησαν τάς πρώτας Ἑλληνικάς ἀποικίας εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν, Ἰονίαν, Πόντον καί Μίλητον, καί ἀργότερον τόν 7ον αἰῶνα π.Χ. ὅπου οἱ Μεγαρεῖς ἱδρύουν τό Βυζάντιον εἰς τήν Ἀνατολικήν Θράκην, ἕως τήν καταστροφήν τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καί τήν γενοκτονίαν τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τό 1922˙ ἦτο αὕτη ἡ «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή», ἡ ὁποία ἀπετέλει τά ἀποσπασθέντα δύο τρίτα (2/3) τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας, τά ὁποῖα ἀναμένουν τήν δικαίαν ἐπανένωσιν μέ τήν ὑπόλοιπον Ἑλλάδα.

Μεγαρεῖς, λοιπόν, ἄποικοι ἱδρύουν τό 657 π.Χ. εἰς τήν περιοχήν τοῦ Βοσπόρου μίαν νέαν πόλιν, τήν ὁποίαν ὀνομάζουν Βυζάντιον, ἀπό τό ὄνομα τοῦ ἱδρυτοῦ της, τοῦ Βύζαντος. Ἡ ἀποικιακή αὕτη ἐπιχείρησις ὡδήγησε τούς Μεγαρεῖς ἀπό τήν Ἀττικήν εἰς τήν Θράκην, τόν Βόσπορον. Συμφώνως πρός τόν Στράβωνα (65 π.Χ.-23 μ.Χ),[1] οἱ Μεγαρεῖς ἔφθασαν ἐκεῖ ὑπακούοντες εἰς ἕνα χρησμόν, τόν ὁποῖον εἶχον λάβει ἀπό τό Μαντεῖον τῶν Δελφῶν. Ὁ χρησμός οὗτος ἀπεκάλει  «τυφλούς» τούς συμπολίτας των, οἱ ὁποῖοι πρό ὀλίγων ἐτῶν, τό 685 π.Χ., εἶχον ἱδρύσει εἰς τήν Ἀσιατικήν ἀκτήν τοῦ Βοσπόρου τήν Χαλκηδόνα. Πράγματι, ἦσαν «τυφλοί», διότι δέν εἶχον ἀντιληφθῆ ὅτι ἡ περιοχή, ἡ ὁποία ηὑβρίσκετο ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τό σημεῖον, τό ὁποῖον εἶχον ἀποικήσει ἦτο ἰδανικότερον διά τήν διεξαγωγήν τοῦ ἐμπορίου, τήν ἀλιείαν καί διά τόν ἔλεγχον τῶν δύο θαλασσῶν καί δύο ἠπείρων, λόγῳ τῆς γεωπολιτικῆς της θέσεως. Συνεπῶς, ὁ Βύζας ἐθεμελίωσε μίαν ἀπό τάς πλέον σημαντικάς πόλεις εἰς τήν Ἱστορίαν τής ἀνθρωπότητος. Ὑπῆρξε δέ οὗτος καί ἱδρυτής τῶν Ὑβλαίων Μεγάρων[2] καί τοῦ Σελινοῦντος[3] εἰς τήν Σικελίαν,  καθ’ ὡς καί τῆς Ἡρακλείας[4] εἰς τόν Πόντον.

Τόν 6ον αἰῶνα π.Χ., οἱ Πέρσαι καταλαμβάνουν ὡρισμένας ἀπό τάς Ἑλληνικάς πόλεις τῆς Μ. Ἀσίας, ἀλλ’ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Ἕλλην οὗτος ἐκπολιτιστής καί «πολιτικός πρόδρομος» τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, θείᾳ Χάριτι καί Προνοίᾳ, ἀπηλευθέρωσε πάσας τάς Ἕλληνικάς πόλεις τόν 4ον αἰῶνα π.Χ. καί ἐξηλλήνισεν ἅπασαν τήν Ἀσίαν ἕως τήν μακρινήν Ἰνδίαν. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα[5] καί ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός διεδόθη εἰς πᾶσαν τήν Ἀνατολήν ἀπό τήν ἐκστρατείαν τῶν Ἑλλήνων, ἀπό τό 336 π.Χ. καί 334 π.Χ., ὅπου ὁ Ἀλέξανδρος ἠλευθέρωσε πάσας τάς Ἑλληνικάς πόλεις τῆς Μ. Ἀσίας ἀπό τούς Πέρσας (Ἀχαιμονίδας) καί ἵδρυσε πλείστας νέας Ἕλληνικάς πόλεις, ἀκεταί ἐκ τῶν ὁποίων φέρουν τό ὄνομά του, εἰς Ἀσίαν καί Βόρειον Ἀφρικήν. Κατόπιν τοῦ θανάτου τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου (323 π.Χ.) ἀρχίζει ἡ Ἑλληνιστική Περίοδος (323 π.Χ.-31 π.Χ.). Ἡ Δυναστεία τῶν Ἀτταλιδῶν τῆς Μ. Ἀσίας, κυβερνουμένη ὑπό τοῦ Λυσιμάχου (360-281 π.Χ.). Τό Βασίλειον τῆς Περγάμου[6] καί κατόπιν ὑπό τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Σελευκιδῶν (Σέλευκος Α΄ ὁ Νικάτωρ, 321-281 π.Χ.). Τό 133 π.Χ -129 π.Χ. ὑπετάγη καί ἡ Μικρά Ἀσία εἰς τούς Ρωμαίους. Ἡ Ἑλλάδα κατελήφθη ἀπό τήν Ρώμην τό 146 π.Χ., μέ τήν Μάχην τῆς Κορίνθου. Ὁ πόλεμος τῶν Ρωμαίων κατά τῶν Ἑλλήνων Σελευκιδῶν (192-188 π.Χ.) εἶχεν ἀρχίσει ἀπό τό 196 π.Χ. καί τό 188 π.Χ. μέ τήν Συνθήκην τῆς Ἀπάμειας ἐπῆραν οἱ Ρωμαῖοι τήν Μ. Ἀσίαν ἀπό τόν Ἀντίοχον Γ΄ τόν Μέγαν (241-187 π.Χ.).

Ἐν συνεχείᾳ, ἡ ἐπαφή τῆς Ρώμης μέ τόν μέγαν Ἑλληνικόν πολιτισμόν ὠφελήθη τά μέγιστα καί ἐκαλλιέργησε καί αὕτη τά γράμματα καί τάς τέχνας καί ἔβαλε, δι’ αὐτοῦ, τάς βάσεις τοῦ ἰδικοῦ της πολιτισμοῦ, τόν ὁποῖον μετέφερεν εἰς τήν ὑπόλοιπν Εὐρώπην. Μεγάλην διάδοσιν εἶχεν ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, τήν ὁποίαν ἐμάνθανον ὅλοι οἱ Ρωμαῖοι, ὥστε νά θεωροῦνται μεμορφωμένοι. Ὁ Ρωμαῖος ρήτορας, Κικέρων (Marcus Tullius Cicero, 106-43 π.Χ.) ἔλεγε τά ἑξῆς: “Lingua, deorum est lingua Graecorum”[7] (= Ἡ γλῶσσα τῶν θεῶν εἶναι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα). “Totum Graecorum est” (= Ὅλα εἶναι Ἑλληνικά) [Ὅλα προέρχονται ἀπό τούς Ἕλληνες]. “Nihil Graeciae humanum, nihil sanctum” (= Τίποτα δεν εἶναι πιό ἀνθρώπινο, πιό ἱερό ἀπό τήν Ἑλλάδα). Ἐπίσης, ὁ Ὁράτιος (Quintus Horatius Flaccus, 65 – 8 π.Χ.) [Ρωμαῑος λυρικός ποιητής], ἔλεγε. “What the mind and the heart is for a human being, Greece is for humanity.” (= Ὅτι τό μυαλό καί ἡ καρδιά εἶναι γιά τό ἀνθρώπινο σῶμα, εἶναι ἡ Ἑλλάς γιά τήν ἀνθρωπότητα). “Though Greece was conquered, she defeated the conqueror
and imported the arts in the uncivilized Latium” (= Παρ’ ὅτι ἡ Ἑλλάς κατακτήθηκε, αὐτή νίκησε τόν κατακτητή καί εἰσήγαγε τίς τέχνες στό ἀπολίτιστο Λάτιο).

 

Ἐκ τῶν πραγμάτων καί τοῦ μεγέθους του, τό Ρωμαϊκόν κράτος δέν ἦτο ἐνιαῖον, ἀπετελεῖτο ἀπό δύο τμήματα, τό Ἑλληνικόν ἤ ἐξηλληνισμένον τῆς Ἀνατολῆς καί τό Λατινικόν ἤ ἐξελατινισμένον τῆς Δύσεως. Τόν 3ον αἰῶνα μ.Χ., ὁ Διοκλητιανός (284-308 μ.Χ.) εἶχεν τήν διοίκησιν τῶν Ἀνατολικῶν ἐπαρχιῶν μέ ἕδραν τήν Νικομήδειαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ὁ Χριστιανισμός ἀντιμετωπίσθη μέ ἐχθρικήν διάθεσιν ἀπό τό ἐπίσημον Ρωμαϊκόν κράτος. Ὁ «μέγας διωγμός» διήρκεσεν ἀπό τό 303 μ.Χ. ἕως τό 311 μ.Χ., ὅπου μέ τήν παρακίνησιν τοῦ Καίσαρος Γαΐου Γαλερίου Βαλερίου Μαξιμιανοῦ (305-311 μ.Χ.), ὁ Διοκλητιανός ἐξαπέλυσεν ἄγριον πόλεμον κατά τῶν Χριστιανῶν καί ἐθέσπισε τήν ποινήν τοῦ θανάτου εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν σταθεροί εἰς τήν πίστιν των.

 

Ἀπό τό Βυζάντιον εἰς τήν Βυζαντινήν Αὐτοκρατορίαν

 

Τό 311 μ.Χ., ὁ Γαλέριος Μαξιμιανός παρεχώρησε δι’ ἑνός διατάγματος τήν ἀνεξιθρησκίαν εἰς τούς Χριστιανούς. Ἡ «κοινή Ἑλληνική» γλῶσα τοῦ Εὐαγγελίου καί ὁλοκλήρου τοῦ Ἀνατολικοῦ χώρου ἐδημιούργησε μίαν ἑνότητα τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ καί Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Ἀνατολῆς. Τόν 4ον αἰῶνα μ.Χ. ἀρχίζει ἡ παρακμή τῆς Ρώμης, ἀλλ’ αἱ ἀπό κοινοῦ προσπάθειαι τοῦ Διοκλητιανοῦ καί τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Μέγα (306-323 μ.Χ.) ἠμπόρεσαν νά δώσουν ζωήν εἰς τό Ἀνατιλικόν τμῆμα τοῦ κράτους, τό ὁποῖον μετεμορφώθη εἰς τό Ἑλληνικόν Βυζάντιον, τήν Ἑλληνικήν Βυζαντινήν (Μεσαιωνικήν) Αὐτοκρατορίαν, τήν Ρωμανίαν.

 

Ἕν ἔτος ἀργότερον, τό 324 μ.Χ. ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας (306-337 m.X.) κατώρθωσε νά μείνῃ ὁ μόνος κύριος τῆς Αὐτοκρατορίας, ἐξουδετερώσας ἐν πρώτοις τούς ἀντιπάλους του, ὑπεστήριξε κατόπιν τόν Χριστιανισμόν μέ πᾶν μέσον. Τό 330 μ.Χ. μετέφερεν οὗτος τήν πρωτεύουσαν ἀπό τήν Ρώμην εἰς τό Βυζάντιον, τό μετωνομαζόμενον εἰς Κωνσταντινούπολιν. Τό Βυζάντιον εἶχε πολύ σημαντικήν θέσιν ἀπό στρατιωτικήν, ἐμπορικήν, οἰκονομικήν καί γεωγραφικήν ἄποψιν. Εὔξεινος Πόντος, Αἰγαῖον Πέλαγος, Μεσόγειος Θάλασσα, Εὐρώπη καί Ἀσία, ὅλαι αἱ ὁδοί αὗται διήρχοντο ἀπό τό Βυζάντιον, τήν νῦν Κωνσταντινούπολιν. Αἱ οἰκοδομικαί ἐργασίαι ἤρχισαν εἰς τήν νέαν ταύτην πόλιν τό 324 μ.Χ. Τά ἐπίσημα ἐγκαίνια τῆς νέας πρωτευούσης, τῆς Νέας Ρώμης, ἡ ὁποία ἔλαβε τό ὄνομα τοῦ Ἱδρυτοῦ της, ἔλαβαν χώραν τήν 11ην Μαΐου 330 μ.Χ.[8] Συνεπῶς, τό 330 μ.Χ. εἶναι ἡ ἀρχή τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἐσυνεχίσθη ἕως τήν 29ην Μαΐου 1453, μέ διάρκειαν 1.123 ἐτῶν καί 18 ἡμερῶν, ἀλλ’ οἱ Ἕλληνες εἶναι ἐκεῖ ἀπό τό 1500 π.Χ. καί θά εἶναι ἕως τήν ἐσχάτην τῶν ἡμερῶν, προσποιούμενοι τούς μουσουλμάνους (Κρυπτοχριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ὑπολογίζονται εἰς 9.000.000). Οὐσιαστικῶς, οἱ Ἕλληνες εἶναι εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν ἐπί 3.522 ἔτη.

 

Ἡ ὁριστική ἀναγνώρισις τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔγινε τό 313 μ.Χ. μέ τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (ἀπόλυτος ἐλευθερία εἰς τούς κατοίκους τῆς Αὐτοκρατορίας νά ἀκολουθοῦν οἱανδήποτε θρησκείαν ἤθελον, ἀνεξιθρησκίαν). Ἀλλ’ ὁ Αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379-395 μ.Χ.) ἔκαμε τήν ὁριστικήν ἀποκατάστασιν τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τήν ἐπισημοποίησίν του μέ τό νά ὁρίσῃ τήν εἰδωλολατρίαν ὡς «ἐθνική δεισιδαιμονία» (σατανολατρεία) καί ἀπηγόρευσεν ἁπάσας τάς εἰδωλολατρικάς θρησκευτικάς ἐκδηλώσεις (ὡς καί αὐτούς τούτους τούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνας). Ὁ Χριστιανισμός ἔγινε πλέον ἡ ἐπίσημος κρατική θρησκεία. Τό Ἑλληνορθόδοξον Βυζάντιον εἶναι πλέον μία διαγεγραμμένη αἰώνιος πραγματικότης, μέ τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, Ἑλληνικήν παιδείαν, Ἑλληνικόν πολιτισμόν, Ἑλληνικόν περιβάλλον ὡς ἀρχαία ἀποικία Ἑλλήνων, Ἑλληνικήν καταγωγήν, Ἑλληνικά συγγράμματα, Ἑλληνικά κλασικά ἔργα τέχνης, πνευματικήν παράδοσιν ἀλλά καί τήν Ρωμαϊκήν τοιαύτην (Ρωμαῖος πολίτης, Ρωμηός, Ρωμηοσύνη, Ρωμαίηκα, Ρωμανία). Τί νά εἴπῃ κανείς διά τήν πρωτεύουσάν του, τήν Κωνσταντινούπολιν; Δέν ὑπάρχουν λόγια ἐγκωμιαστικά δι’ αὐτήν, οὔτε καί εἰς τήν πλουσίαν Ἑλληνικήν γλῶσσαν!

 

Ὁ συνδετικός κρίκος τῶν ὑπηκόων τοῦ ἐκτενοῦς Βυζαντίου ἦτο ὁ Χριστιανισμός. Κράτος καί Ἐκκλησία ηὑρίσκοντο εἰς ἀπόλυτον ἁρμονικήν συνεργασίαν. Πλεῖστοι Αὐτοκράτορες ἔγιναν μοναχοί καί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.[9] Ὁ Ἑλληνισμός καί ὁ Χριστιανισμός ἦτο τό θεμέλιον, τό οἰκοδόμημα καί ἡ ψυχή τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶχον σπουδάσει τήν ἀρχαίαν Ἑλληνικήν γραμματείαν, τήν ἠθικήν φιλοσοφίαν της καί εἰς συνδυασμόν καί βελτιωμένων τῶν ἀξιῶν τούτων μέ τόν ἀκαινοτόμητον Χριστιανισμόν ἔφθασαν οὗτοι εἰς τό μεγαλεῖον τῆς δημιουργίας τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς (Ἱερᾶς) Παραδόσεως.

 

Ἀπειλή μεγάλη τόν 4ον αἰῶνα μ.Χ. ἦσαν οἱ Βησιγότθοι (Ἀλάριχος) μέ τούς ἀπολιτίστους Γερμανούς, οἱ ὁποῖοι ὑπηρέτουν ὡς μισθοφόροι εἰς τόν Βυζαντινόν στρατόν. Τό 445 μ.Χ., οἱ Οὗννοι μέ τόν Ἀττίλα ἐπραγματοποίησαν σοβαράς καί ἐπικινδύνους ἐπιδρομάς κατά τοῦ Βυζαντίου. Τό 554 μ.Χ., ὁ Ἰουστινιανός (527-565 μ.Χ.)[10] ἐπολέμει συνεχῶς τούς Πέρσας (Σασσανίδες), οἱ ὁποῖοι ἐπραγματοποίουν ἐπανειλημμένας ἐπιθέσεις εἰς τά Βορειο-Ἀνατολικά σύνορα τοῦ Βυζαντίου (τήν Λαζικήν). Τό 562 μ.Χ., ὁ Ἰουστινιανός ὑπέγραψε μέ τόν βασιλέα τῶν Περσῶν Χοσρόη πεντηκονταετῆ εἰρήνην πληρώνων φόρους εἰς τούς Πέρσας, ἀλλ’ ἐκράτησεν οὗτος τήν Λαζικήν (Γεωργίαν). Κατά τήν περίοδον τοῦ Ἰουστίνου Β΄ (565-576 μ.Χ.) ἕνας εἰκοσαετής πόλεμος (572-591 μ.Χ.) ἐξέσπασε μέ τούς Πέρσας εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἀρμενίας καί οἱ Πέρσαι εἰσέβαλον εἰς τάς Βυζαντινάς ἐπαρχίας, φθάνοντες λεηλατοῦντες ἕως τήν Καππαδοκίαν. Τό 591 μ.Χ. ὑπεγράφη εἰρήνη μεταξύ τοῦ Μαυρικίου (582-602 μ.Χ.) καί Χοσρόη Β΄, ὅπου τό Βυζἀντιον ἐπῆρε τήν Ἀρμενίαν καί τμῆμα τῆς Μεσοποταμίας καί ἔπαυσε νά πληρώνῃ φόρους εἰς τούς Πέρσας.

 

Ὁ ἐπάρατος μωαμεθανισμός καί ἡ ἐξάπλωσις τῶν Ἀράβων ἀρχίζει τό 622. Τό 632, ὁ Μωάμεθ ἀπέθανε καί οἱ χαλίφηδές του ξεκινοῦν μέ τήν πλάνην των, τόν «ἱερόν των φανατισμόν» των, τόν πόλεμον κατά τῶν γειτονικῶν λαῶν, μέ σύνθημά των «ὑποταγή τῶν ἀπίστων». Ὑποτάσσουν τούς Πέρσας καί εἰσβάλλουν εἰς τήν Παλαιστίνην καί Συρίαν. Αἱ Ἀνατολικαί ἐπαρχίαι τοῦ Βυζαντίου ὑπετάγησαν εἰς τούς βαναύσους  Ἄραβας καί τό 641, ἡ Αἰγυπτος ὑπετάχθη. Τό 673, οἱ Ἄραβες ἐπολιόρκησαν τήν Κωνσταντινούπολιν καί τό 678, ἠναγκάσθησαν νά λύσουν τήν πολιορκίαν.

 

Τό Ρωσικόν κράτος τοῦ Κιέβου ἱδρύετε κατά τόν 9ον αἰῶνα μ.Χ. Βυζαντινοί ἱεραπόστολοι ἐπεσκέπτοντο τήν Ρωσίαν καί ἐκχριστιάνισαν τούς Ρώς καί ὁ ἡγεμών τούτων, ὁ Βλαδίμηρος (958-1015),[11] ἔγινε Χριστιανός καί διέδωσε τόν Χριστιανισμόν εἰς τήν Ρωσίαν˙ ἔλαβε δέ σύζυγόν του τήν πριγκίπισσαν Ἄννα, ἀδελφήν τοῦ Βασιλείου Β΄ τοῦ Βουλγαροκτόνου (976-1025 μ.Χ.). Οἱ Ρῶσοι ἦσαν πραγματικά πνευματικά τέκνα τοῦ Βυζαντίου, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν Χριστιανοί καί συνεχίζουν μέ τόν Ἑλληνικόν (Ὀρθόδοξον) Χριστιανισμόν καί πολιτισμόν ἕως σήμερον. Οὗτος εἶναι καί ὁ λόγος τῆς ἀντιδράσεως των κατά τῆς αἱρετικῆς Δύσεως καί τοῦ δουλοπρεποῦς ΝΑΤΟ εἰς τήν Οὐκρανίαν.[12] Τό Κίεβον κατέστη ἡ ἱερά πόλις τῶν Ρώς καί τό κράτος των ἔφθασεν εἰς μεγάλην ἀκμήν εἰς τά ἔτη τοῦ Γιαροσλάβ τοῦ Σοφοῦ (978-1054). Τό λίκνον τούτων, τήν Οὐκρανίαν, προσπαθεῖ νά ὑποτάξῃ ἡ δούλη τῶν Illuminati Δύσις καί δημιουργεῖ τήν τρέχουσαν κρίσιν εἰς ἅπαντας τούς Ὀρθοδόξους λαούς.

 

Οἱ βάρβαροι βασιλίσκοι τῆς Δύσεως, κατόπιν ἑπτά Σταυροφοριῶν (1095-1270) κατά τοῦ Βυζαντίου καί τήν ὑποταγήν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 1204, κατέστρεψαν οὗτοι τό Βυζαντινόν κράτος. Τά Ἑλληνικά κράτη εἶναι πλέον τρία. Πρῶτον, ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζοῦντος μέ τά ἐγγόνια τοῦ Ἀνδρονίκου Κομνηνοῦ (1183-1185), τόν Ἀλέξιον καί τόν Δαβίδ Κομνηνόν. Ὠργάνωσαν οὗτοι τήν ἀκριτικήν ταύτην περιοχήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί συντόμως ἤκμασεν ἕως τό 1461˙ παρ’ ὅλον ὅτι κατελήφθη ἀπό τούς ἀπολιτίστους Ὀθωμανούς, παρέμεινεν κέντρον Ἑλληνισμοῦ ἕως τό 1922. Δεὐτερον, ἦτο τό Δεσποτᾶτον τῆς Ἡπείρου μέ ἱδρυτήν τόν Μιχαήλ Ἄγγελον, Δούκαν Κομνηνόν μέ βοηθούς τά ἀδέλφιά του, τόν Θεόδωρον καί τόν Μανουήλ. Ὁ Δεσπότης Θεόδωρος ἐπῆρε τήν Θεσσαλονίκην τό 1224. Τρίτον, ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας. Τό 1206, ὁ Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρις (1204-1222) στέφεται ἀπό τόν Πατριάρχην εἰς τήν Νίκαιαν «Αὐτοκράτωρ Ρωμαίων». Ἔκαμνε δέ τεραστίας προσπαθείας ὁ ἱδρυτής του ὥστε νά διασῲσῃ τό κράτος του ἀπό τάς ἐπιθέσεις τῶν αἱρετικῶν σταυροφόρων.

Τόν Θεόδωρον Λάσκαριν διεδέχθη τό 1222 ὁ Ἰωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης (1222-1254),[13] ὁ πλέον δραστήριος ἡγεμών τῆς περιόδου ταύτης. Ὁ Βατάτζης ἔκαμε τό κράτος τῆς Νικαίας ἰσχυρόν, μεγάλον εἰς ἔκτασιν, πλούσιον καί ὠργανωμένον, ἀπό τά πλέον σύγχρονα κράτη τῆς Ἀνατολῆς. Τό 1246 ἐπῆρε τήν Θεσσαλονίκην καί ἐνίκησε τούς Βουλγάρους. Διάδοχος τοῦ Ἁγίου Ἰάννου τοῦ Βατάτζη ἦτο ὁ Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις (1254-1258), ἱκανός διοικητής, λόγιος, πνευματικός καί οὗτος˙ προεστάτευσε δέ τήν ἀρχαίαν Ἑλληνικήν παιδείαν καί πάντας τούς πνευματικούς ἀνθρώπους. Οἱ αὐτοκράτορες τῆς Νικαίας προσέφεραν πάρα πολλά εἰς τό κράτος των καί ἡ εὐημερία τῶν πολιτῶν των ἦτο τεραστία.

Τό 1391, ὁ Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος (1391-1425) ἔγινεν αὐτοκράτωρ μιᾶς κατ’ ὄνομα αὐτοκρατορίας. Ἡ Κωνσταντινούπολις ἦτο πολιορκημένη ἀπό τούς Τούρκους. Ὁ Μανουήλ ἀπεφάσισε νά ταξιδεύσῃ εἰς τήν Δύσιν διά βοήθειαν.[14] Ἀφ’ οὗ περιώδευσεν εἰς ὅλας τάς μεγάλας πρωτευούσας ἔφθασεν εἰς τό Λονδῖνον. Ἅπαντες τόν ἐδέχθησαν μέ συμπάθειαν, ἀλλ’ αἱ συζητήσεις διά βοήθειαν ἦσαν ἀόριστοι ὑποσχέσεις, ἡ ὁποία οὐδέποτε ἦλθε, διότι ὅλα αὐτά τά ἔτη ἡ προπαγάνδα τῆς Ρώμης (τοῦ πάπα) ἦτο ὅτι, δέν ἀξίζει νά χαλᾷ κανείς τήν ἡσυχίαν του διά τούς «σχισματικούς αὐτούς Ἕλληνες».[15] Ἡ αὐτή συμπεριφορά ὑφίστατι καί σήμερον, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις καί τό ΝΑΤΟ ἦσαν καί εἶναι ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος, καθ’ ὅτι ἐκτελοῦν ἐντολάς τῶν αἰωνίων ἐχθρῶν ταύτης.

Ἀπό τήν Βυζαντινήν Αὐτοκρατορίαν εἰς τήν Ἑλλάδα

Οἱ ἀπολίτιστοι Τοῦρκοι συνεχίζουν τήν ἐξάπλωσίν των καί ἡ Κωνσταντινούπολις ζῇ περιόδους ἀγωνίας καί διχασμοῦ μέ τήν ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν (ψευδο-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, 1438/9). Εἰς τάς 29 Μαΐου 1453, ἡ Μεσαιωνική Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔφθασεν εἰς τό τέλος της.[16] Ὁ Νέος Ἑλληνισμός, μετά ἀπό 400 χρόνια δουλείας ἔφθασε εἰς τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821[17] καί κατόπιν πραγματικῆς μετανοίας, ἐπιστροφῆς εἰς τήν παραδοσιακήν Ὀρθοδοξίαν καί διά τῆς θείας Προνοίας θά πραγματοποιηθῇ καί τό ὄνειρον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. «Πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικιά μας θἆναι.»[18] Ἡ Ὀρθοδοξία διεσώθη τό 1439 διά τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Ἐπισκόπου τῆς Ἐφέσου, ὅς λέγει: «οὐχί ὑπογράφω, οὐ ποιήσω τοῦτό ποτε, κἄν εἴ τι καί γένηται»˙ «λοιπόν ἐποιήσαμεν οὐδέν» (πάπας Εὐγένιος Δ΄).[19]  Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος παραμένει μόνος, ἄνευ βοηθείας ἀπό τήν αἱρετικήν Δύσιν, παρ’ ὅλην τήν ἕνωσιν. Ὁ βάρβαρος Μωάμεθ Β΄ κατέλαβε τήν Κωνσταντινούπολιν, «ἡ Πόλις ἑάλω». Τήν Ἄνοιξιν τοῦ 1461, ἔχομεν καί τήν πτῶσιν τῆς Τραπεζοῦντος, τῆς Ποντιακῆς πρωτευούσης.

Ἡ δυτική μόνον πλευρά τῆς Ρωμανίας (δυτικῶς τοῦ Αἰγαίου) ἀπηλευθερώθη, ἀπό τό 1821 ἕως τό 1920.[20] Δυστυχῶς, ἡ Ἄνατολική Θράκη, ἡ πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολις καί ἡ Μικρά Ἀσία παραμένουν ὑπό τουρκικήν κατοχήν. Τό 1908 ἔλαβε χώραν ἡ ἐπανάστασις τῶν ἀγροίκων ἐκ τῶν βαρβάρων τούτων, τῶν Νεοτούρκων, τοῦ ντονμές Μουσταφά Κεμάλ, οἱ ὁποῖοι εἶχον ὡς στόχον των τήν γενοκτονίαν,[21] τήν ἐξόντωσιν ἤ τήν ἐκδίωξιν τῶν Ἑλλήνων καί Ἀρμενίων ἀπό τάς πατρογονικάς των πατρίδας.[22] Οἱ τζιχαντισταί ἀπόγονοί του συνεχίζουν καί σήμερον τήν ἰδίαν «ὑψηλήν πολιτικήν» κατά τόν πέριξ λαῶν καί δή κατά τῆς Ἑλλάδος.[23]

Ὁ δυσώνυμος (κρυπτο-Ἑβραῖος) Μουσταφά Κεμάλ εἶχεν ὡς σύνθημά του, «ἡ Τουρκία διά τούς Τούρκους», καί οὗτος, ὡς ἀντίχριστος ἐκ πάσης ἀπόψεως, εἶχε συλλάβει τό σατανικόν σχέδιον ἐξοντώσεως τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.[24] Ἀρχίζει ἀπό τό 1914 μέ ἐπιστρατεύσεις τῶν μειονοτήτων, μέ τά τάγματα ἐργασίας, μέ ἐκτοπίσεις, μέ πορείας εἰς τά βάθη τῆς Ἀνατολῆς, μέ βιασμούς, μέ ἀπαγχονισμούς˙ μέ σφαγάς καί δολοφονίας τῶν Ἑλλήνων καί Ἀρμενίων. Ἐξοντώνει ὁ αἱμοδιψής οὗτος ἐγκληματίας 1.500.000 Ἀρμενίους καί 353.000 Ποντίους ἀπό τό 1916 ἕως τό 1923, μέ ἀποκορύφωμα τάς σφαγάς τῆς 19ης Μαΐου 1919 εἰς τήν Σαμψοῦντα. Κατόπιν τῆς καταρρεύσεως τοῦ Μικρασιατικοῦ Μετώπου τῶν Ἑλλήνων ἐπηκολούθησε τό ξερρίζωμα[25] ἀπό τάς πατρογονικάς ἑστίας,[26] ὕστερα ἀπό 3.422 ἔτη, 1.500.000 Ἑλλήνων, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ 400.000 ἦσαν Πόντιοι. Ἐπίσης, 1.000.000 Ἑλληνοπόντιοι κατέφυγον εἰς τήν Σοβιετικήν Ἕνωσιν, ἡ ὁποία ἠλέγχετο ὑπό τῶν Ἑβραιο-Μπολσεβίκων.

Μία χρονολογική σειρά τῶν ἐγκλημάτων τοῦ ἀντιχρίστου Μουσταφά Κεμάλ εἶναι ἡ ἑξῆς: (1) Τό 1915, τὀ Ἀρμενικόν Ὁλοκαύτωμα, τό ὁποῖον ἐσχεδιάσθη ὑπό τῶν Ντονμέδων (Κρυπτο-Ἑβραίων) Νεοτούρκων, ἄφησε 1,5 ἑκατ. Ἀρμενίων χριστιανῶν δολοφονημένους. (2) Τό 1918, ὁ βάρβαρος Ντονμές Μουσταφά Κεμάλ (“Ἀτατούρκ” = Πατέρας ὅλων τῶν Τούρκων. Sic.) ἀναλαμβάνει τήν ἡγεσίαν τῆς ὑπαναπτύκτου μουσουλμανικῆς Τουρκίας. (3) Τό 1920, οἱ Ἑβραιορῶσοι Μπολσεβίκοι ἐφοδιάζουν τούς Νεοτούρκους, τόν Μουσταφά Κεμάλ, μέ 10 ἑκατομμύρια χρυσά ρούβλια, 45.000 τουφέκια, 300 πολυβόλα. (4) Τό 1921, ὁ Μουσταφά Κεμάλ καταλαμβάνει τὀ λιμάνι τοῦ Μπακού[27] καί τό παραχωρεῖ εἰς τούς Ἑβραιορώσους Μπολσεβίκους˙ πέντε ἡμέρας ἀργότερον, οἱ Ρόθτσάϊλντς εἶναι χαρούμενοι, δεδομένου ὅτι ἔχουν πλέον τήν Baku Oil Company τους, εἰς τήν Ἑβραιορωσικήν ἐπικράτειαν τῶν Μπολσεβίκων. (5) Τό 1922, οἱ Ντονμέδες Κεμαλιστές, ἐνορχηστρώνουν τήν πυρπόλησιν τῆς Σμύρνης, μέ ἀποτέλεσμα 100.000 Χριστιανοί, νά βασανιστοῦν, νά πεινάσουν, νά βιασθοῦν καί νά θανατωθοῦν.[28]

 

Ἐπίλογος

Ἡ πυρπόλησις τῆς Σμύρνης (1922)[29] καί αἱ σφαγαί τῶν μειονοτήτων εἶναι τεράστιαι, ἀλλά καί ἡ εὐθύνη τῆς ἀνθελληνικῆς Δύσεως πολύ μεγάλη. Τά ἀπάνθρωπα ἐγκλήματα εἰς τόν Πόντον καί τήν Σμύρνην ἀπό τόν σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ πρωτοφανῆ καί μοναδικά εἰς τήν Ἱστορίαν˙ διδάσκαλος ἀνεδείχθη ὁ αἱμοδιψής οὗτος καί τοῦ Χίτλερ[30] καί λοιπῶν Ναζιστῶν. Αἱ σφαγαί αὗται τῶν Ἑλλήνων θά εἶχον ἀποτραπῆ ἐάν αἱ συμμαχικαί δυνάμεις, τῶν ὁποίων τά πλοῖα ἐστάθμευον εἰς τόν λιμένα τῆς Σμύρνης ἀπηγόρευαν εἰς τόν Κεμάλ νά πράξῃ τοιούτου εἴδους βιαιότητας καί γενοκτονίας.[31] Ἡ σιωπηρά αὕτη ἀποδοχή τῆς σφαγῆς καί τῶν ἐγκλημάτων τούτων ἐκ μέρους τῶν Μεγάλων Δυνάμεων τῆς Εὐρώπης ἐνεθάρρυνε τόν ἐγκληματίαν Κεμάλ νά συνεχίσῃ τό σατανικόν ἔργον του.[32] Τοιουτοτρόπως, ἀπωλέσθη ἡ Μ. Ἀσία, ἡ Ἀνατολική πλευρά (ὁ ἀριστερός πνεύμων) τῆς Ἑλλάδος καί οἱ ἐπιζῶντες Ἕλληνες κατέφυγον εἰς τήν πτωχήν των μητέρα, τήν δεδιχασμένην καί πάλιν Ἑλλάδα.

Ἐν συμπεράσματι, ἡ ἀπώλεια αὕτη εἶναι προσωρινή, διότι κατόπιν μετανοίας ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, ἐγκατάλειψιν τῶν αἱρέσεων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,[33] καί ἀνάληψιν τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό πατριωτῶν Ἑλληνορθοδόξων καί οὐχί ὑπό ξένων δουλοπρεπῶν Νεο-ἐποχιτῶν ψευδο-ἡγετίσκων, τά πάντα διορθώνονται διά τῆς θείας Χάριτος. Ὁ Θεός νά ἀναπαύσῃ τούς ἡρωϊκούς προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι ἔχασαν τήν ζωήν των ἀπό τάς σφαγάς τῶν βαρβάρων τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς καί τήν ἀδιαφορίαν τῶν βαρβάρων τῆς Δύσεως. Ἀμφότεροι οἱ βάρβαροι οὗτοι Ἀνατολῆς καί Δύσεως συνεχίζουν νά δημιουργοῦν τεράστια προβλήματα καί μετά τό 1922 εἰς τήν ἐν ἀποστασίᾳ καί ἀπομακρυνθείσαν ἐκ τῶν ἑτἐρων Ὀρθοδόξων λαῶν Ἑλλάδα. Καλή λευτεριά εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν, Πόντον, Ἀνατολικήν Θράκην, Κωνσταντινούπολιν καί Βόρειον Κύπρον. Οἱ βάρβαροι οὗτοι ἀπόγονοι τῶν Μογγόλων μουσουλμάνων τοῦ Τζέν-γκις Χάν καί Ταμερλάνου κατέχουν μόνον προσκαίρως τήν Ἀνατολικήν Ρωμανίαν, ὡς φιλόξενοι τῆς Ἱστορίας˙ ὁ καιρός δέ ἐγγύς[34] ἵνα ἐπιστραφῶσιν ἅπαντα τά κατεχόμενα ἐδάφη εἰς τούς Ἕλληνας, εἰς τούς ὁποίους ἀνοίκουν καί νά ἐπιστρέψουν οἱ δεδιωγμένοι Ἕλληνες εἰς τάς ἐγκαταλελειμμένας πατρογονικάς ἑστίας των.

  



 

 

 

 

 


[1] Ὁ Ἕλλην γεωγράφος, φιλόσοφος καί ἱστορικός Στράβων (65 ἤ 63 π.Χ.-23 μ.Χ)  κατήγετο ἀπό τόν Πόντον, τήν Ἀμάσειαν καί ἔζησε κατά τήν μεταβατικήν ἱστορικήν περίοδον τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτκρατορίας (πρό καί ματά Χριστοῦ)  καί διά τοῦτο ὡς Μικρασιάτης ἔγραψε διά τό Βυζάντιον καί τήν Ἱστορίαν τῆς περιοχῆς ταύτης.

.

[2] Τά Μέγαρα Ὑβλαία εἶναι ἀρχαία Ἑλληνική ἀποικία εἰς τήν Σικελίαν, εὑρίσκεται εἰς τήν Ἐπαρχίαν τῶν  Συρακουσῶν καί εἰς ἀπόστασιν 20 χιλιομέτρων βορειοδυτικῶς τῆς πόλεως τῶν Συρακουσῶν. Ὑπάρχουν τρεῖς τοποθεσίαι εἰς  τήν Σικελίαν μέ τό ὄνομα «Ὑβλαία» καί εἶναι δύσκολον νά διακριθοῦν μεταξύ των. Ὅρα, ↑ Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις/Ηλιακών Α, Παράγραφος 23.6.

[3]  Ὁ Σελινούντας (Σελινοῦς, Selinus,  Selinunte= Σελινούντε) ἦτο ἀρχαία Ἑλληνική ἀποικία εἰς τήν Σικελίαν. Ηὑρίσκετο εἰς τό νοτιοδυτικόν τμῆμα τῆς νήσου καί ἀπετἐλει τήν δυτικοτέραν ἀποικίαν εἰς τήν θέσιν Καστελβετράνο, τό ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς τήν Ἰταλικήν ἐπαρχίαν τοῦ Τράπανι.

[4] Ἡ Ἡράκλεια ἡ Ποντική ἦτο ἀρχαία Ἑλληνική πόλις τῆς Παφλαγονίας (Βορειο-κεντρικήν Μ. Ἀσίαν καί παρά τόν Εὔξεινον Πόντον), ἡ ὁποία ἱδρύθη τό 560-558 π.Χ., ὡς ἀποικία τὼν Μεγάρων, κατά τόν Ξενοφῶντα. Συμφώνως μέ τόν Ξενοφῶντα, οἱ κάτοικοι τῆς Ἡρακλείας ἀπέκτησαν πλοῦτον ἀπό τήν καλλιέργειαν τῆς εὐφόρου γῆς, ἀπό τό ἐμπόριον, τό ὁποῖον ἀνέπτυξαν χάριν τοῦ φυσικοῦ λιμένος τῆς πόλεως εἰς τόν ποταμόν Λύκον καί ἐκ τῆς ἀλιείας, μέ ἀποτέλεσμα νά θέσουν ὑπό τόν ἔλεγχόν των μίαν εὐρυτέραν παραλίαν περιοχήν, ἡ ὁποία ἔφθανε πρός Ἀνατολάς ἕως τά Κοτύωρα (δυτικῶς τῆς Κερασοῦντος). Ἵδρυσαν μάλιστα καί νέας ἀποικίας: τά Κοτύωρα εἰς τόν Εὔξεινον Πόντον, τήν Καλλάτην εἰς τήν Θράκην καί τήν Χερσόνησον  εἰς τήν Κριμαίαν. Ὅρα, Κριμαϊκή Χερσόνησος  (Крымский полуостров).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1

[5] Ἡ Κοινή Ἑλληνική (ἡ Βιβλική γλῶσσα ἤ τῆς Καινῆς Διαθήκης ἤ Ἐκκλησιαστική ἤ ἡ τοιαύτη τῶν Πατέρων). Τήν Ἑλληνικήν ταύτην γλῶσσαν κατήργησαν οἱ ἀσωτερικοί ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος τό 1980. Koine Greek displayed a wide spectrum of different styles, ranging from more conservative literary forms to the spoken vernaculars of the time. As the dominant language of the Byzantine Empire (Romania, Ρωμανία, Ρωμηοί), it developed further into Medieval Greek, the main ancestor of Modern Greek. Literary Koine was the medium of much of post-classical Greek literary and scholarly writing, such as the works of Plutarch and Polybius. Koine is also the language of the Christian New Testament, of the Septuagint (the 3rd to 1st-century B.C. Greek translation of the Hebrew Bible, “Old Testament”), and of most early Christian theological writing by the Church Fathers. (St. Basil the Great and St. Gregory the Theologian studied in Athens in the 4th century A.D.). In this context, Koine Greek is also known as “Biblical”, “New Testament”, “Ecclesiastical” or “Patristic” Greek (and as a good American friend is saying, “this is the language that is spoken in Paradise”). It also continues to be used as the liturgical language of services in the Greek Orthodox Church. This holy language is under persecution the last forty years by the enemies of the Hellenic-Orthodox paideia, as it is also anything valuable and eternal in human civilization. Ὅρα,  John N. Kallianiotis, Political History and Economic Policy of the Greek Civilizer Alexander the Great, Hauppauge, N.Y.: Nova Science Publishers, July 2020, ISBN: 978-1-53618-072-5.

https://novapublishers.com/shop/political-history-and-economic-policy-of-the-greek-civilizer-alexander-the-great/.

[6] Μέ Βασιλεῖς του: (α΄) ὁ Σωτήρ (269-197 π.Χ.), (β΄) Ὁ Φιλάδελφος (220-138 π.Χ.) καί (γ΄) ὁ Φιλομήτωρ (171-133).

[7] Ὅρα, “A Concise History Of The Greek Language”. https://www.italki.com/article/965/a-concise-history-of-the-greek-language  .

[8] Ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως: Ὅταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος κατέλαβε τὴν πόλη τοῦ Βυζαντίου, τὴν ἔκτισε μεγαλύτερη καὶ τὴν ὀνόμασε Κωνσταντινούπολη. Ἀφοῦ τελείωσε ὅλο τὸ τειχόκαστρο, τὰ σπίτια καὶ τὶς ἱερὲς ἐκκλησίες, ἀφιέρωσε αὐτὴ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Κατόπιν γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεό, γιὰ τὸ μεγαλοπρεπὲς αὐτὸ ἔργο, ἔκανε λιτανεία μὲ τὸν τότε Πατριάρχη, ὅλο τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό. Ὅταν ἀνέβηκαν στὸν Φόρο, ἔστησαν ἐκεῖ οἱ πολῖτες δικό του ἀνδριάντα, ποὺ μέσα στὸ κεφάλι του ἔβαλαν τὰ καρφιὰ μὲ τὰ ὅποια κάρφωσαν τὸν Χριστό. Στὴ βάση τοῦ ἀνδριάντα τοποθέτησαν τὰ δώδεκα καλάθια, ποὺ μέσα εἶχαν μαζέψει τὰ περισσεύματα τῶν πέντε ἄρτων, ποὺ εὐλόγησε ὁ Χριστὸς καὶ πολλαπλασιάστηκαν. Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία, γιορτάζει κάθε χρόνο αὐτὴ τὴν γιορτὴ γιὰ ἀνάμνηση. 11 Μαΐου 330.

https://cognoscoteam.gr/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF-330-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA/

[9] Ὅρα, Αυτοκρατορες & Αγιοι, https://byzantium.gr/bitgrsaint.html

[10] Ὅρα, Ἄρχιμ. Βασιλείου Κ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ε΄ Ἔκδοσις, Ἐκδοτικός Οἶκος «ΑΣΤΗΡ». Ἀλ. & Ἐ. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1990.

[11] St. Vladimir was a devout pagan in his early life. He was a great conqueror who had many wives and erected many pagan statues in the lands that he ruled over. Upon finding out that other faiths existed beyond his own paganism, he decided to send his envoys out into the world to find out what was true faith on earth.  His envoys met with Muslims, but felt that there was no joy among them, and that their faith was very mechanical. The envoys also met with Jews and Catholics, but were still unimpressed. Everything changed, however, when the envoys arrived in Constantinople. Upon attending Divine Liturgy in Hagia Sophia, the envoys said, "We no longer knew whether we were in heaven or on earth."  Taking the word of his envoys, St. Vladimir had himself and his nation baptized into the Orthodox Christian Church. St. Vladimir changed completely after his baptism. He destroyed all the pagan statues that stood in Kievan Rus', and replaced them with churches. He also attempted to live in peace as much as possible with his neighbors and had only one wife. The holy and right-believing Vladimir (Svyatoslavich), Baptizer of Kievan Rus' (958-1015) was the Grand Prince of Kiev when Orthodox Christianity was introduced into present day Russia and Ukraine. He is also the grandson of St. Olga, and the father of Sts. Boris and Gleb the Passion-Bearers (and the first saints of the Russian lands). He is commemorated by the Church on July 15. Ὅρα ἐπίσης, https://en.wikipedia.org/wiki/Vladimir_the_Great

[12] Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Ἡ Ρωσία καί ὁ Πρόεδρος Πούτιν Εἰσίν ἡ Ἐλπίς Πάντων Ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων», Μετεμορφώθης, 25 Μαρτίου 2022, σσ. 1-3. https://metemorfothis.blogspot.com/2022/03/blog-post_25.html

[13] Ὅρα,  «Άγιος Ιωάννης ο Βατατζής ο ελεήμονας βασιλιάς». https://enromiosini.gr/biografies/agios-ioannis-o-vatatzis/ . Ὅρα ἐπίσης, «Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης». https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%C2%B4_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%82

[14] Ὡς σκέπτεται νά κάνῃ καί ὁ Μιτσοτάκης, σήμερα, ὁ ὁποῖος εἶπεν:  “Greeks must feel absolutely safe, because the country not only has a strong force of deterrence which we have taken care to strengthen during these three years, but at the same time it has very strong allies.” Ὁρα, “PM: Greeks are absolutely safe”.

https://www.ekathimerini.com/news/1186737/pm-greeks-are-absolutely-safe/?eType=EmailBlastContent&eId=f509581a-6b0d-44d1-b3fe-b0c15d6f3b07  

Δέν θά ἔπρεπεν ἡ Ἱστορία μας νά εἶχε διδάξει κάτι εἰς τούς «ἡγέτας» μας;  Ὅλοι ἄνιστόρητοι εἶναι;   

[15] Αὐτό τό ἤκουσα καί ἐγώ εἰς τήν Ἀμερικήν, «πότε οἱ αἱρετικοί Ὀρθόδοξοι θά ἐπιστρέψουν εἰς τήν Καθολικήν ἐκκλησίαν;»

[17] Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Πολιτικαί Διαμάχαι, Ἐμφύλιοι Πόλεμοι καί Ἔλεγχος τούτων ὑπό τοῦ Ἰωάννου Μακρυγιάννη», ΑΒΕΡΩΦ, 7 Ἰανουαρίου 2022, σσ. 1-23.

https://averoph.wordpress.com/2022/01/07/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%af-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%87%ce%b1%ce%b9-%e1%bc%90%ce%bc%cf%86%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%ce%b9/

[18] Ὅρα, «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα΄ναι »! https://www.cretalive.gr/istoria/pali-me-hronia-me-kairoys-pali-dikia-mas-thanai

[19] Ὅρα, Νικολάου Π. Βασιλειάδη, Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις Τετάρτη, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993.

[20] Ὅρα, «Ιστορία της νεότερης Ελλάδας». (Αὐτά δέν εἶναι Ἑλληνικά, εἶναι «ἀγραμμάτων κορακίστικα». Ι.Ν.Κ.).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 . Πολύ μεγάλη καί καταστροφική ἡ ἀπώλεια καί ἡ ζημία, τήν ὁποίαν προεξένησαν αἱ ἀνθελληνικαί κυβερνήσεις, κατόπιν τοῦ 1974, εἰς τήν Ἱστορικήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν τήν διαιωνίζουσαν τόν Ἑλληνισμόν, μέ τό νά υἱοθετήσουν τάς ἐντολάς τοῦ Ἑβραίου  μισἐλληνος Henry Kissinger. Δέν θά πρέπει κάποτε νά ἀφυπνισθῇ ὁ ἀδιάφορος οὗτος Νεο-Ἕλληνας; Ἡ χώρα ὁδηγεῖται εἰς νέαν καθολικήν δουλείαν.

[21] Ὅρα, 11η Μαρτίου 2010 . Η απόφαση της ολομέλειας του Σουηδικού Κοινοβουλίου να αναγνωρίσει, με ψήφους 131 υπέρ και 130 κατά, την Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων με την καθοριστική ψήφο της κουρδικής καταγωγής βουλευτού Γκιουλάν Αβτζί (Gulan Αvci), αποτέλεσε μία μεγάλη επιτυχία, η οποία ήρθε σε μία δύσκολη περίοδο. « Η Τουρκία ζητά από τη Σουηδία να παραδώσει τη βουλευτή του Κοινοβουλίου της Γκιουλάν Αβτζί.»https://averoph.wordpress.com/2022/05/23/%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%b7%ce%b4%ce%af%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b4%cf%8e/

[22] Οὐσιαστικῶς, τῶν Χριστιανῶν τῆς Μ. Ἀσίας, διότι δέν ἐξισλαμίσθησαν, δέν ἀφωμοιώθησαν μέ τούς άλλοθρήσκους ἀγνοοῦντες τήν Ἀλήθειαν μουσουλμάνους. Ὁ Μουσταφά Κεμάλ ἦτο Κρύπτο-Ἑβραῖος (The Donmes or Crypto-Jews of Turkey). Ὅρα, “Some Facts on the Origins of Mustafa Kemal Ataturk”.

 https://hetq.am/en/article/50143

[25] Ἡ βιαία αὕτη ἐκδίωξις τῶν Ἑλλήνων ἐκ τῶν πατρογονικῶν ἑστιῶν των ὠνομάσθη ψευδῶς ὡς «ἀνταλλαγή πληθυσμῶν» καί ἀπέκτησε νομικόν κῦρος μέ τήν Συνθήκην τῆς Λωζάννης τό 1923. Ὅρα, Η Συνθήκη της Λωζάνης (το πλήρες κείμενο). https://imbrosunion.com/174-2/

[26] Προσεπάθησαν δέ οἱ θεοσεβεῖς οὗτοι Ἕλληνες νά μεταφέρουν τά ἱερά καί ὅσια τῆς φυλῆς μας ἀπό τήν Μ. Ἀσίαν εἰς τήν Ἑλλάδα, ὡς συνέβη καί μέ τό λείψανον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου. Ὅρα, Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ῥῶσος: Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥωσία. Αἰχμαλωτίστηκε τὸ 1730 ἀπὸ τοὺς Τατάρους, οἱ ὁποῖοι τὸν πούλησαν σὰν δοῦλο σ᾿ ἕνα Τοῦρκο στὸ Προκόπι τῆς Καισαρείας. Ὁ Τοῦρκος αὐτός, προσπάθησε ποικιλοτρόπως νὰ ἐξωμόσει τὸν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔμεινε ἀκλόνητος στὴ χριστιανική του πίστη. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες, ποὺ ἀναγράφονται λεπτομερῶς στὴν ἐκτενέστερη βιογραφία του, κατόρθωσε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸν ἀσεβὴ δεσπότη του καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἐρημικὸ μέρος ἀσκούμενος. Ἔτσι θεάρεστα καὶ μὲ αὐστηρὴ ἄσκηση ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, προβλέποντας μάλιστα - μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ - καὶ τὸν θάνατό του (27 Μαΐου 1730). Ἀκολουθία του ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1849 καὶ 1897, καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη 1899. Σήμερα εἶναι γνωστὸ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ὅτι στὸ Νέο Προκόπι Εὐβοίας, βρίσκεται ἀποθησαυρισμένο τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ῥώσου (τοποθετήθηκε τὸ 1925) καὶ ἔγινε γνωστὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν ἐκεῖ. Ἔτσι πλῆθος κόσμου συῤῥέει κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς πανήγυρής του στὶς 27 Μαΐου, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα.

[27] Τό λιμάνι τοῦ Μπακού ἐκτίσθη τό 1902 καί ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι τό μεγαλύτερον καί πλέον πολυσύχναστον λιμάνι τῆς Κασπίας Θάλασσας. Θεωρεῖται ἡ κυρία θαλασσία πύλη πρός τὀ Ἀζερμπαϊτζάν. Τό λιμάνι λειτουργεῖ ἀδιακόπτως καί ἀποτελεῖ σημεῖον διελεύσεως εἰς τό ἐμπόριον Εὐρώπης-Ἀσίας, τό ὁποῖον προωθεῖται εἰς τό πλαίσιον τοῦ ἔργου «Μεταφορική Διαδρομή Εὐρώπης-Καυκάσου-Ἀσίας», δημιουργηθέν τόν Μάϊον τοῦ 1993 εἰς τάς Βρυξέλλας.

[30] Ὅρα, «Η έρευνα στο δυτικό κόσμο, στην Ελλάδα απουσιάζει η σχετική ανάλυση λόγω του «εξαγνισμού» του Μουσταφά Κεμάλ, δείχνει ότι υπήρξε εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, έχει αποδειχθεί ότι σημειώθηκε αντιγραφή του Ναζισμού από τον Κεμαλισμό ως προτύπου κατάκτησης της εξουσίας με μέσο τα διαστροφικά εγκλήματα, βαρβαρότητες, βία που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Είναι πλέον σαφές ότι ο Ναζισμός άντλησε τις οργανωμένους μεθόδους εξαφάνισης των λαών από καθεστώτα και πρόσωπα όπως ο Κεμαλισμός και ο Κεμάλ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Στέφαν Ίχριγκ στο έργο του “Ο Ατατούρκ στον κόσμο των Ναζί” από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Θεοφάνη Μαλκίδη Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944: Η ατιμώρητη βαρβαρότητα και η συνεχιζόμενη Ύβρις».

 https://averoph.wordpress.com/2022/06/10/%ce%b4%ce%af%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%bf-10-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%af%ce%bf%cf%85-1944-%ce%b7-%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%bc%cf%8e%cf%81%ce%b7%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%8c/#more-151146

[31] Ὅρα, Τζώρτζ Χόρτον πρός τό Στέητ Ντιπάρτμαν διά τήν πυρπόλησιν τῆς Σμύρνης, «Τό Ζήτημα τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς», 26/9/1922. George Horton: An American Witness in Smyrna.

https://www.greeknewsonline.com/george-horton-an-american-witness-in-smyrna/ . Ἐπίσης, THE BLIGHT OF ASIA By GEORGE HORTON. http://www.hri.org/docs/Horton/HortonBook.htm .Ἀκόμη, «Ἡ δημιουργία του Μουσταφά Κεμάλ».

https://cognoscoteam.gr/%ce%b7-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%86%ce%ac-%ce%ba%ce%b5%ce%bc%ce%ac%ce%bb/

[32] «Δέν θά χαιρόμουν τόσον πολύ ἐάν εἰχαμε δέκα νίκες κατά τῶν Τούρκων, ὅσον χαίρομαι σήμερα διά τήν ὑποδούλωσιν τῶν ...σχισματικῶν.» Πάπας Εύγένιος Ε΄, μετά τήν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους,

[33] Ὅρα, «ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…Ἐπιστολή ἀπό τήν πρώτη Ταϊβανέζα Ἱεραπόστολο Πελαγία Yu».

https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/05/07/%CE%B8%E1%BD%B0-%E1%BC%A4%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B1-%CE%BD%E1%BD%B0-%E1%BC%A4%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD-%E1%BC%91%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1/

στις
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)