Δάσκαλος, ὁ μπαλωματής καί ὁ οὐρανός

Χρόνια κράτησε ὁ διωγμός τῶν χριστιανῶν. Ποτάμια χύθηκε τό τίμιο αἷμα τῶν Μαρτύρων. Κι ἦρθε κάποια στιγμή πού ἡ εἰδωλολατρική μανία τοῦ αὐτοκράτορα κορέστηκε, ἀφοῦ εἶχε πιά τελειωθεῖ μαρτυρικά καί ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπός της Ἀλεξάνδρειας, ὁ Πέτρος.

— Δέν μέ ἔκρινε ἄξιο ὁ Κύριος νά μαρτυρήσω γιά τήν πίστη, δίπλα στούς ἀδελφούς μου, σκεπτόταν ὁ Ἀντώνιος. Θά πορευτῶ λοιπόν στή βαθιά ἔρημο γιά νά δώσω τήν τελική μάχη μέ τόν πονηρό μονολόγησε ἀποφασιστικά καί κάτι σάν κρυμμένη ὑπερηφάνεια πῆγε νά σκιάσει τῆς ἀπόφασης τοῦ τούτης τή χάρη. Σάν νά ’νιωσε κείνη τήν ὥρα ὁ ἀσκητής πώς ξεχωρίζει ὁ ἐρημίτης ἀπό τούς πολλούς σάν νά ἦταν ἡ παλαίστρα τῆς ἐρήμου ἀνώτερη μορφή χριστιανικῆς ζωῆς.

Τόν πείραξε τοῦτος ὁ λογισμός, σάν ἀγκαθιῶν κάρφωμα βαθύ κι ὅρμησε τούτη ἡ σκέψη νά τοῦ πνίξει ὅλα τά λουλούδια πού ἡ μαρτυρική του προαίρεση εἶχε συλλέξει ὅλα τά χρόνια τοῦ διωγμοῦ. Ἔμπειρος ὅμως πιά ἀγωνιστής γρήγορα κατανόησε πώς εἶχε πάλι νά κάνει μέ παγίδα τοῦ ἀντίδικου. Γι’ αὐτό ἔπεσε σέ βαθιά προσευχή.

— Κύριε, φανέρωσέ μου, ἄν μέσα στήν πόλη μέ τούς θορύβους της μπορεῖ νά φτάσει ὁ πιστός τά μέτρα τά πνευματικά πού κατακτάει στή βαθιά ἔρημο ὁ ἀσκητής…

Δέν εἶχε ἀκόμα ἀποτελειώσει τοῦτο τό αἴτημα στόν Πανάγαθο καί φωνή ἀκούστηκε νά τοῦ λέει:

— Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἕνα γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, Ἀντώνιε. Κι ἄν θέλεις νά βεβαιωθεῖς, πώς ἄν κανείς κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ σῴζεται καί ἁγιάζεται ὅπου καί νά ’ναι, πέρασε, καθώς φεύγεις ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, ἀπό τό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ, πού εἶναι ἄσημο καί φτωχικό. Εἶναι ἐκεῖ κάτω στό τελευταῖο τῆς πόλης παραδρόμι.

— Στό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ, Κύριε; Καί ποιός μπορεῖ ἐκεῖ νά μέ βοηθήσει, νά ρίξει φῶς στό λογισμό; ἀπάντησε ἀπορημένος ὁ Ἀντώνιος.

— Θά σοῦ ἐξηγήσει ὁ μπαλωματής, ξανάκουσε τήν ἴδια φωνή.

— Ὁ μπαλωματής; Τί ξέρει αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπό ἀγῶνες καί πειρασμούς; Τί γνώρισε ὁ πτωχός βιοπαλαιστής, ἀπό τῆς πίστης τίς κορυφές κι ἀπ τήν ἀλήθεια; ἀναρωτήθηκε.
Ἀντίρρηση ὅμως δέν μπόρεσε νά ὀρθώσει στή θεία ὑπόδειξη. Γι’ αὐτό μόλις ξημέρωσε πῆρε τό δρόμο πού ἔβγαζε ἀπό τήν πόλη. Ὅπως τοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ Θεός, στάθηκε, καθώς συνάντησε τό τελευταῖο παραδρόμι, καί βρῆκε τό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ.

Χαρούμενα καί σεβαστικά ὁ ἁπλός ἄνθρωπος τόν ὑποδέχτηκε καί τόν ρώτησε:

— Σέ τί μπορῶ νά σοῦ φανῶ χρήσιμος, Ἀββᾶ; Ἀγράμματος κι ἄξεστος χωρικός εἶμαι, μά γιά τόν ξένο, ὅποιος καί ’ναι, ὁ ντόπιος χρήσιμος πάντα θά βρεθῆ.

— Ὁ Κύριος μέ ἔχει στείλει νά μέ διδάξεις, εἶπε ταπεινά ὁ Ἀσκητής.
Πετάχτηκε ἐπάνω ἀπορημένος ὁ φτωχός βιοπαλαιστής.

— Ἐγώ; Τί μπορῶ ἐγώ ὁ ἀγράμματος νά διδάξω τήν ἁγιοσύνη σου; Δέν ξέρω νά ’χω κάνει στή ζωή μου τίποτα τό καλό καί τό ἀξιόλογο, κάτι πού νά μπορεῖ νά σταθεῖ ἀψεγάδιαστο, μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ.

— Πές μου τί κάνεις, πῶς περνᾷς τήν ἡμέρα σου; Ξέρει ὁ Θεός, μέ ἄλλο μέτρο Ἐκεῖνος ζυγίζει καί κρίνει τά πράγματα, ἐπέμενε ὁ Ἀντώνιος.

— Ἐγώ, Ἀββᾶ, ποτέ δέν ἔκανα ποτέ τίποτα τό καλό, μονάχα πού ἀγωνίζομαι σύμφωνα μέ τίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Κι ἀκόμα προσπαθῶ ποτέ νά μήν ξεχνῶ καί νά μήν παραβλέπω τίς ἐλλείψεις καί τήν πνευματική ἀκαρπία μου. Καθώς λοιπόν δουλεύω ὁλημερίς σκέπτομαι καί λέω στόν ἑαυτό μου: Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ὅλοι θά σωθοῦν καί μόνο ἐσύ ἄκαρπος μένεις. Ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας σου, τό Ἅγιο Πρόσωπο Του ποτέ δέν θά ἀξιωθεῖς νά δεῖς.

— Σ’ εὐχαριστῶ Κύριε, εἶπε ὑψώνοντας τά δακρυσμένα μάτια του πρός τόν οὐρανό ὁ Ἀσκητής. Κι ἐνῷ ὁ μπαλωματής στεκόταν ἀπορημένος γιά τοῦτο τό φέρσιμο, ὁ Ἀσκητής τόν ἀγκαλίασε στοργικά καί τόν ἀποχαιρέτησε λέγοντας:

— Σ’ εὐχαριστῶ καί σένα, ἅγιε ἄνθρωπε. Σ’ εὐχαριστῶ, γιατί μέ δίδαξες πῶς τόσο εὔκολα, μονάχα μέ τόν ταπεινό λογισμό, μπορεῖ ὁ καθένας νά ζεῖ στή Χάρη τοῦ Παραδείσου.

Κι ἐνῷ ὁ φτωχός μπαλωματής συνέχιζε νά κοιτάζει ἀμήχανα, χωρίς τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά νά καταλαβαίνει, ὁ Ἀντώνιος πῆρε τό ραβδί κι ὠφελημένος τράβηξε τό μονοπάτι πού ὁδηγοῦσε στή βαθιά ἔρημο.

Βάδιζε μέ μόνη συντροφιά τοῦ ραβδιοῦ του τό χτύπημα. Βάδιζε κι ἡ προσευχή του καυτή σάν τῆς ἔρημης γῆς τή λάβα ὑψωνόταν ὁλόισια στόν οὐρανό.

Πορευόταν ὁλημερίς καί προσευχητικά ἀναλογιζόταν τό μάθημα πού εἶχε πάρει ἐκείνη τήν ἡμέρα ἀπό τό φτωχό μπαλωματή.

— Ἡ ταπεινοφροσύνη! Αὐτό λοιπόν εἶναι τό γρήγορο στρατί γιά τοῦ Παράδεισου τήν πόρτα, ἔλεγε μέ τό λογισμό. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ στολή πού ντύθηκε ὁ Θεός κι ἦρθε στή γῆ σάν ἄνθρωπος, μονολογοῦσε ὁ Ἀντώνιος κι ἀγωνιζόταν νά συλλάβει τό μεγαλεῖο τούτης τῆς ἅγιας ἀρετῆς.

Βάδιζε, προσευχόταν καί στό νοῦ του ἔφερνε ὅσα τόν εἶχε διδάξει ὁ Θεός, ὥσπου ἔξαφνα μπροστά του ἀντίκρισε ριγμένο καταγῆς πλῆθος ἀναρίθμητο ἀπό πρωτόγνωρες παγίδες. Παγίδες κάθε εἴδους, ἐπινοήσεις φοβερές, πανούργου νοῦ πρωτότυπα ἐφευρήματα.

— Θεέ μου, ἀναφώνησε κι ἔστρεψε τρομαγμένο τό βλέμμα καί τή ψυχή του στόν οὐρανό. Ποιός θά μποροῦσε, Κύριε, νά ξεφύγει ποτέ, ἀπό τέτοια ἐφευρήματα καί πανουργίες;

Ἡ ταπεινοφροσύνη, Ἀντώνιε. Αὐτή μπορεῖ μέ μιᾶς ὅλες αὐτές νά τίς διαλύσει, ἀκούστηκε πάλι ἡ γλυκιά, ἡ γνώριμη φωνή βαθιά μέσ’ τήν καρδιά του. Κι ἦταν αὐτή ἡ ἀπάντηση πού ἔχυσε μέσα του φῶς καί πού τοῦ ’δῶσε κουράγιο γιά τίς καινούργιες μάχες, πού ἔμελλε βαθιά στήν ἔρημο νά δώσει, μέ τοῦ ἀνθρώπου τόν προαιώνιο ἐχθρό.

Ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ ἄγγελος τῆς ἐρήμου»

Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»

Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα

Τό Μέγιστον Ἱστορικόν Ψεῦδος

ὑπό

Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου

Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

 Ἰανουάριος 2019

«Αὕτη δέ ἐστίν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον

καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό  φῶς˙ 

ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα.»                                   Ἰωάν. γ΄ 19

Ὁ ἀκήρυκτος πόλεμος τοῦ ψεύδους κατά τῆς γνώσεως τοῦ ἀληθοῦς συνεχίζεται ἐπί πολλά ἔτη εἰς τήν χώραν τῆς παραδεδεγμένης Ἀληθείας, τῆς Ἑλλάδος. Προσπαθοῦν μέ ψευδο-ἐπιστήμονας, ψευδο-ἱστορικούς, ψευδο-πολιτικούς, μέ ψευδο-ἐπαΐοντας νά ἀποδείξουν ὅτι οἱ Σκοπιανοί εἶναι Ἕλληνες καί μάλιστα Μακεδόνες ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τοῦ Φιλίππου, τοῦ Ἀριστοτέλους καί οἱ φωτισταί καί ἐκπολιτισταί μιᾶς ἐκτεταμένης περιοχῆς ἀπό, ἀνυπάρκτων δι’αὐτούς, ἀρχαιοτάτων χρόνων. Τούς ἐδημιούργησαν αὐτήν τήν ψευδαίσθησιν καί ἐπείσθησαν οἱ ἐπίβουλοι καταχρασταί οὗτοι Σλαβο-Ἀλβανοί ὅτι ἡ Ἱστορική αὕτη πλάνη, ἡ ἐπιστημονική ἀπάτη, ἡ πολιτική ψευδολογία καί ἡ παραποίησις, παραχάραξις καί πλαστογραφία τῆς ἀναμφισβητήτου Ἀληθείας ἠμποροῦν νά δημιουργήσουν τό νέον κρατίδιόν των μέ τό ὄνομα «Μακεδονία».

Μέ ἀνακριβείας καί νοθείας δέν ἠμπορεῖς νά δημιουργήσῃς ἕν νέον κράτος, μίαν ἐθνικήν συνείδησιν καί ἕνα ὑπερήφανον λαόν διά τῆς κατασκευῆς καί μόνον μιᾶς πλασματικῆς «καταγωγῆς» του, ἄνευ ἀληθινῶν Ἱστορικῶν γεγονότων καί ἐπιστημονικῶν στοιχείων. Τούς ἐδημιούργησαν ἕν ψευδο-κράτος αἰωρούμενον, χωρίς ἰδικά του θεμέλια, χωρίς ἰδικήν του Ἱστορίαν, χωρίς ἀληθινήν καταγωγήν, χωρίς παρελθόν καί ἀσφαλῶς, χωρίς μέλλον. Ἀλλά τοῦτο ἐνδιέφερε τούς παγκοσμιοποιητάς (Illuminati-globalists) εἰς τό γνωστόν πλέον ἔργον των μέ τό νά ὑποτιμοῦν, ἐξαπατοῦν, περιγελοῦν καί νά ἐκμεταλλεύωνται ἕνα Σλαβικόν λαόν (τούς Σκοπιανούς), ὁ ὁποῖος ἐνεφανήσθη εἰς τήν περιοχήν τόν 7^ον μ. Χ. αἰῶνα, ὥστε νά δημιουργήσουν εἰς τά ἐδάφη του τάς νέας βάσεις των διά τήν ἀποτροπήν ἑνώσεως τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν καί τήν ἀπαγόρευσιν τῆς ὁμοδόξου Ρωσίας νά συνάψῃ σχέσεις μέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς λαούς καί οὕτως, νά κατέλθῃ αὕτη εἰς τό Αἰγαῖον καί τήν Μεσόγειον.

Οἱ πτωχοί Ἱστορικῶς Σκοπιανοί ἀπεδέχθησαν ὅλην αὐτήν τήν καλοσχεδιασμένην ψευδολογίαν καί ἀπό πάμπτωχοι, ἄγνωστοι, ἀδαεῖς καί ἀνύπαρκτοι κατέστησαν Μακεδόνες-Ἕλληνες μέ Ἱστορίαν, πολιτισμόν, ἐπιστήμας, φιλοσοφίαν, παιδείαν, παγκόσμιον προσφοράν, ἱεραποστόλους καί ὅτι ἄλλο τούς προσφέρουν οἱ δυτικοί ἔχθροί των καί οἱ φίλοι των, οἱ 153 προδόται, ἀνθέλληνες καί ἄθεοι βουλευταί τοῦ Κοινοβουλίου μας, μέ τήν ἀδικαιολόγητον ψῆφόν των νά κυρώσουν τό καταστροφικόν διά τήν Ἑλλάδα καί τερατῶδες διά τά Σκόπια ἐπινόημα τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν. Μέ ποῖον δικαίωμα κύριοι ψευδο-πολιτικοί ἐκχωρεῖται τήν Ἑλληνικήν κληρονομίαν καί Ἐθνικήν ἡμῶν ταυτότητα, ἡ ὁποία ἀνοίκει καί εἰς τάς μελλοντικάς γενεάς τῆς χώρας μας εἰς τούς ξένους; Ποῖον ἠρωτήσατε, μήπως τήν παροῦσαν γενεάν ἤ τάς ἑπομένας; Οἱ Σκοπιανοί θά πρέπει νά ἐντρέπωνται διά τήν κλοπήν των ταύτην τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, Ἱστορίας καί τῆς ξένης δι’ αὐτούς κληρονομίας. Οἱ δέ προδόται «Ἕλληνες» πολιτικοί μετά τάς ἐπερχομένας ἐκλογάς θά πρέπει νά ἀντιμετωπίσουν τήν ἀδέκαστον δικαιοσύνην καί ἡ ποινήν των νά εἶναι ἰσόβιος κάθειρξις.

Τέλος, αὕτη ἐστίν ἡ σημερινή ἀντιδημοκρατική, φιλοψευδής καί ἀναληθής κοινωνία παγίδα, τήν ὁποίαν μᾶς ἔχουν δημιουργήσει αἱ σκοτειναί δυνάμεις μέ τούς πράκτορές των, ὡς πολιτικούς εἰς τήν Ἱστορικήν, Ὀρθόδοξον καί ἐκπολιτιστήν τῆς ἀνθρωπότητος Ἑλλάδα. Ἡμεῖς ὅμως παραμένομεν Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, πατριῶται καί οὐδέποτε ἀποστάται καί προδόται πίστεως, πατρίδος, πολιτισμοῦ, παραδόσεως καί παιδείας. Πάνω ἀπ’ ὅλα δι’ ἡμᾶς εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ὄχι ἡ ἐπιβαλλομένη ψευδολογία καί προπαγάνδα τῶν δούλων τοῦ μεγάλου ἀπατεῶνος. Τά Σκόπια, ἡ Βαρντάρσκα (Вардарска бановина, Vardarska banovina) δέν ἔχουν καμμίαν σχέσιν καί τίποτε κοινόν μέ τήν Μακεδονίαν καί οὕτως, δέν ἠμποροῦν νά ὀνομάζωνται «Μακεδονία» ἤ νά ἔχουν γλῶσσαν, ἐθνικότητα, αἷμα, παιδείαν, τρόπον ζωῆς ἤ συνείδησιν Μακεδονικήν. Δέν ἀναγνωρίζει καί οὐδέποτε θά ἀποδεχθῇ ὁ Ἑλληνικός λαός καί ὁ ἁπανταχοῦ Ἑλληνισμός τήν μεθοδευμένην ταύτην νοθείαν. Συνεπῶς, πᾶσαι συμφωνίαι, πᾶσαι ἀναγνωρίσεις καί πᾶν ψήφισμα ἤ ἐπικύρωσις ἤ ἀποδοχή ἀπό τούς ἐλεγχομένους καί κατευθυνομένους διεθνεῖς ὀργανισμούς καί ἑνώσεις, δι’ ἡμᾶς δέν ἔχει καμμίαν ἰσχύν καί ἀξίαν, διότι εἶναι παράνομος, ἀντισυνταγματική καί ψευδεπίγραφος. Πάνω ἀπ’ ὅλα τά κατάπτυστα ἐφευρήματα τῆς δούλης δύσεως εὑρίσκονται ἡ Ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ Ἱστορία, ἡ πραγματική, ἀναμφισβήτητος, αὐταπόδεικτος, ἐπιστημονική, ἀλλά καί ἡ παραδεδεγμένη, ἀπό τούς νοῦν ἔχοντας, ἀληθοέπεια.   

Φοράτε Σταυρό;… Ένα κρίσιμο υπαρξιακό ερώτημα

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ένας δεκαεννιάχρονος ελληνοαυστραλός, ο Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος μαζί με μερικούς φίλους του έφταξαν ένα συγκρότημα ρόκ μουσικής, τους «Φλάϊς» (Flies).

Το συγκρίτημα ταχύτατα έγινε διάσημο ανά τον κόσμο.

Διηγείται ο Θεμιστοκλής:

[Τότε ήταν πολύ της μόδας τα διάσημα μέλη των ρόκ συγκροτημάτων να επισκέπτονται  στην Ινδία κάποιον γκουρού (διδάσκαλο για μύηση στον Βουδισμό), για συμβουλές και πνευματική καθοδήγηση!

Άρχισα, λοιπόν, να πηγαίνω και εγώ.

Σε ένα τέτοιο ταξίδι μου, ο γκουρού ακουμπούσε το χέρι του στο κεφάλι του κάθε επισκέπτη λέγοντας: «Σου μεταδίδω γνώση». Όταν ήρθε η σειρά μου, σταμάτησε και μου είπε: «Βγάλε τον σταυρό σου»(!). Ήταν επίσης της μόδας, τότε, για μας, να φοράμε σταυρό. Όχι πως πιστεύαμε, αλλά τον φορούσαμε ως διακοσμητικό μάλλον στοιχείο. Εξεπλάγην  από την προτροπή του γκουρού και του είπα: «Γιατί;». Απάντησε ο γκουρού: «Δεν μπορώ να σου μεταδώσω γνώση. Λοιπόν, θα τον βγάλεις;». Απάντησα: «Όχι». Και έφυγα, συγκλονισμένος από το γεγονός. Γιατί άραγε δεν μπορούσε να δράσει ο γκουρού (ειδωλολάτρης!) ενώπιον του σταυρού; Τι είναι, επιτέλους ο Σταυρός; Άρχισα να διαβάζω με πάθος το Ευαγγέλιο. Έτσι ανακάλυψα την πίστη στον Χριστό. Τα παράτησα όλα. Έγινα Ορθόδοξος Χριστιανός. Έκανα θεολογικές σπουδές και αφιέρωσα την ζωή μου στον Χριστό, γενόμενος Μοναχός].

***

Ο άλλοτε μουσικός της ρόκ είναι σήμερα ο αρχιμανδρίτης π. Θεμιστοκλής. Επί είκοσι χρόνια ιεραπόστολος στην Σιέρα Λεόνε της Αφρικής. Εκεί, με απόλυτη αυταπάρνηση και κάτω από τρομακτικά δύσκολες συνθήκες, μεταδίδει την πίστη στους αφρικανούς αδελφούς μας. Φροντίζοντας, όσο μπορεί και τις τεράστιες υλικές τους ανάγκες. Διεθνώς είναι γνωστός ως ο «άγιος της Αφρικής»!

Από την στάση του γκουρού έναντι του Σταυρού καταλαβαίνουμε σε τι πνευματικό σκοτάδι θα βρισκόμασταν ακόμη χωρίς τον Σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού και γενικότερα χωρίς την ενανθρώπησή Του…

Ο Ερανιστής

+ ο Μητροπολίτης Κυπριανός

Πηγή: https://www.hsir.org/pdfs/2019/01/26/20190126aForateStavro.pdf 

Διαβάστε επίσης:Το «θαύμα» ενός φακίρη και η προσευχή του Ιησού

Ο Ν.Λυγερός εξηγεί την παράλογη συμφωνία των Πρεσπών

Απ' ότι φαίνεται οι εκκλησιές ξαναγίνονται κρυφά σχολειά! Στης εκκλησίες θα διδασκόμαστε εκτός από τα θρησκευτικά, την ιστορία, την γλώσσα, την ηθική κλπ.

  

Εις μνήμην του Σαράντου Καργάκου

Μοναχός Δαμασκηνός Αγιοβασιλειάτης (1903 - 12 Ιανουαρίου 1987)

Στο χωριό Καμινάκι Οροπεδίου Λασιθίου Κρήτης γεννήθηκε το 1903 ο κατά κόσμον Σέργιος Γουνουλάκης. Στην αγία κολυμβήθρα κατά τη βάπτισή του σχηματίσθηκε ένας μεγάλος σταυρός. Από παιδί διακρίθηκε για τη φιλομάθειά του. Από μικρός επιθυμούσε να γίνει μοναχός. Μόλις τελείωσε τη στρατιωτική του θητεία, πήγε δόκιμος στη μονή Πεντέλης Αττικής.

Το 1925 ήλθε στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στην Καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου του Αγίου Βασιλείου από τον αυστηρό Γέροντα Ματθαίο το 1926. Δεν βγήκε ποτέ ξανά στον κόσμο. Είχε μεγάλη άσκη­ση. Συχνά βάδιζε ανυπόδητος. Από τον κόσμο θυμόταν μόνο τις θείες Λειτουργίες και τις αγρυπνίες στο χωριό του. Για εργόχειρο είχε την ξυλογλυπτική. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη μελέτη. Αφιέρωνε πολύ χρόνο στη μελέτη των αγιοπατερικών έργων. Είχε ανεπτυγμένη μεγάλη αλληλογραφία. Στήριζε με τις σοφές νουθεσίες του πολλούς χριστιανούς.

Η πολυχρόνια προσεκτική μελέτη τον είχε σοφίσει. Ο χαριτωμένος λόγος του άγγιζε τις καρδιές των ακροατών του, που έφθαναν διψασμένοι στην ερημική, πενιχρή και άνυδρη Καλύβη του για ν’ ακούσουν λόγο Θεού και να ξεδιψάσουν. Ήταν επίσης ελεήμων πολύ και συνέτρεχε στις ανάγκες των συνασκητών του. Είχε μεγάλη ευλάβεια στους οσίους Ιωσήφ Γεροντογιάννη της μονής Τιμίου Προδρόμου Καψά και Παρθέ­νιο και Ευμένιο της μονής Κουδουμά στη νότια Κρήτη.

Στις 21.11.1986 ο Γέροντας Δαμασκηνός, ημέρα εορτής του ησυχαστηρίου τους, κάλεσε τον υποτακτικό του Αυγουστίνο και του ανέθεσε τη Γεροντία. Του ζήτησε να προσκαλέσει τον Πνευματικό για να κάνει μία γενική εξομολόγηση και να τελέσει το μυστήριο του θείου και ιερού Ευχελαίου. Ζήτησε ειλικρινή συγχώρεση από όλους. Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 12.1.1987. Ο επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος τον ονό­μασε «αιθέριο Γέροντα». Ο Γέροντας της μονής Παρακλήτου Χερου­βείμ τον χαρακτήρισε «ευλαβέστατο μοναχό». Ο ιερομόναχος Φίλιππος των Θωμάδων έγραψε: «Εις το πρόσωπόν του έβλεπε κανείς τους πα­λαιούς ασκητάς και αναχωρητάς που σαν ολόλευκα κρίνα εξήνθησαν αι έρημοι». Ο καλός βιογράφος και συμπατριώτης του καταλήγει: «Αυτός ήταν ο Γέροντας Δαμασκηνός Αγιοβασιλειάτης ο Κρητικός. Ένας αγνός πνευματικός αγωνιστής, ένας αυστηρός Αθωνίτης Μοναχός, που ξόδεψε ολόκληρη τη μακρόχρονη ασκητική ζωή του σε νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές για τη σωτηρία της ψυχής του, ευεργετώντας συγχρόνως πνευματικά και τους άλλους ανθρώπους». Τον είπαν επίσης ένα από τους τελευταίους ιεροπρεπείς Κολλυβάδες. Ο ακριβοδίκαιος Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης τον ανέφερε ως ένα άγιο των ημερών μας.

Πηγές – Βιβλιογραφία

Αντωνίου Στιβακτάκη, Γέροντας Δαμασκηνός ο Αγιοβασιλειάτης, Ηράκλειο 2006.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Γ΄, εκδ. Μυγδονία σ. 1187-1189

http://www.pemptousia.gr

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ (+1973)

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ (+1973)

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ (1973)

Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης και Ηγούμενος της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, Χαραλάμπης Καφαδάκης γεννήθηκε το 1891 στα Βουρλά της Σμύρνης (Μικρά Ασία).

Το 1925 χειροτονήθηκε διάκονος στην Ελασσώνα από τον τότε Μητροπολίτη Ελασσόνας Καλλίνικο και το 1928 προσήλθε στη Σιμωνόπετρα. Το 1930 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός και το επόμενο έτος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος υπό του Μητροπολίτου Μιλητουπόλεως Ιεροθέου. Το 1941 ανέλαβε ηγουμενικά καθήκοντα μέχρι το 1949, ενώ έγινε ξανά Ηγούμενος το 1954, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. 

Ο Ηγούμενος Χαραλάμπης ήταν ζηλωτής των αγιορειτικών παραδόσεων, των εκκλησιαστικών τυπικών και των κανόνων της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Το 1964 υπέγραψε μαζί με πολλούς άλλους Αγιορείτες πατέρες προκήρυξη κατά πάντων των φιλενωτικών, φιλοπαπικών και οικουμενιστών, ενώ ήταν ο πρώτος από τους Αγιορείτες Ηγουμένους, που διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχου Αθηναγόρα, ενώ, σε αντίθεση με τους υπολοίπους, ήταν ο μόνος, μαζί με τον Ηγούμενο της Εσφιγμένου Αθανάσιο, που δεν επανέφερε το μνημόσυνο του Πατριάρχου, όταν κοιμήθηκε ο Αθηναγόρας και τον διαδέχθηκε ο Δημήτριος, αφού ο τελευταίος ισχυρίστηκε ότι θα ακολουθήσει την γραμμή του προκατόχου του, όπως και έπραξε! Η Ιστορία όμως δικαίωσε τους "ακραίους" και έγραψε με μελανά γράμματα στα κατάστιχά της όλους όσους με την υποχωρητικότητά τους θεμελίωσαν σήμερα το Βατικανό της Ανατολής...

Ο Γέρων Χαράλαμπος κοιμήθηκε στις 23 Μαΐου 1973, με το παλαιό ημερολόγιο. Σήμερα έχουμε την χαρά να δημοσιεύσουμε  την σπάνια έκδοση με την Ανοικτή Επιστολή του προς τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους Αρχιερείς και το Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ένα συγκλονιστικό κείμενο - βόμβα ενάντια στην "πανωλέτειρα λαίλαπα" του Οικουμενισμού, που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Ορθόδοξοι. Το βιβλίο προέρχεται από την βιβλιοθήκη του μακαριστού αγωνιστού της Ορθοδοξίας, Αθανασίου Πριμάλη, στη μνήμη του οποίου αφιερώνεται η παρούσα ανάρτηση. 

ΚΥΡΙΕΣ ΠΗΓΕΣ
1. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΓΙΟΣ ΣΙΜΩΝ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ"
2. http://agioritikesmnimes.blogspot.com/2016/05/8437-1891-23-1973.html
3. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ"

ΠΗΓΗ :krufo-sxoleio.blogspot.com

2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.

2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.

Σου παραθέτω εν συνεχεία, καίτοι γνωρίζω ότι μάλλον ήρχισα να σε κουράζω, την γνώμην του υψιπετούς αετού της Μοναχικής Πολιτείας, Θεοδώρου του Στουδίτου, σχετικώς με την θέσιν των λαϊκών και «μικρού ποιμνίου» εν τη υπερασπίσει της αληθείας.

«Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων έστω, οφείλει διαγωνίζεσθαι λαλών και διδάσκων τον της Ορθοδοξίας λόγον, αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχων είη, χ ρ ε ω σ τ ε ί   παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν».

Και κάτι που ενδιαφέρει πρό παντός τους Μοναχούς, π. Νέστορ, ιδία τους Αγιορείτας, ως ανήκοντας τω βλασφημούντι επισκόπω, και κατά συνέπειαν, τούτους τους λόγους έπερεπε να είπη ο π. Επ. τω π. Νικοδήμω, διότι, αείποτε η Μοναχική Πολιτεία, πρέπει να αποτελή την γρηγορούσαν συνείδησιν της Εκκλησίας,  και εκ της των Μοναχών στρατείας και Συναγωγής πρέπει να φρυκτωρήται τοίς πάσι το φώς της Αληθείας.

Τα κατωτέρω πρέπει να τα προσέξουν ιδιαιτέρως οι Προϊστάμενοι και λόγιοι της Αθωΐτιδος γης, οίτινες πολλά τα δεινά επισωρεύουν και ούτοι διά της «αβροφροσύνης» και «πολιτικής» των τη χειμαζομένη αληθεία και τοίς σκανδαλιζομένοις αδελφοίς.

«Και εάν το Μοναχικόν τάγμα, ούχ ηγήσεται πάντα σκύβαλα, Μοναστήρια λέγω και πάντα τα περί αυτά, πως λαϊκός καταφρονήσει γυναικός και τέκνων και των άλλων;

Διό υπομιμνήσκω ως ελάχιστος αδελφός και τέκνον, μη  σ ι γ ή σ ω μ ε ν   ίνα μη υπόδειγμα τοίς λαϊκοίς προτιθέμενοι αιρέσεως και  α ι ρ ε τ ι κ ή ς   σ υ γ κ ο ι ν ω ν ί α ς,  της υπέρ αυτών απωλείας λόγον υφέξομεν. Αλλά τι ότι προτιμώμεθα μάλλον Θεού τα μοναστήρια και της υπέρ του αγαθού κακοπαθείας, την εντεύθεν ευπάθειαν; Που έστι το κλέος και η ισχύς του καθ’ ημάς τάγματος; (P.G. 99,  1120). Κατωτέρω, γράφει ο Πανοσιολογιώτατος, ότι οι επίσκοποι, «ανέχονται, οικονομία χρώμενοι, φειδόμενοι της ειρήνης της Εκκλησίας και ελπίζοντες ότι δεν θα φθάσωσιν οι τολμητίαι μέχρι του απροχωρήτου…».

Σοφίσματα όμως ταύτα και κενά αληθείας και ορθοδόξου πνοής και μαχητικότητος. Διότι, δι’ αυτήν την ειρήνην, το όνομα έχουσα μόνον, τη ουσία δε υπάρχουσα ταραχή και χωρισμός από Θεού, έγραψαν τα εξής οι επίσκοποι και ηγούμενοι προς τον αυτοκράτορα Ι. Παλαιολόγον, όστις τους εβίαζε να δεχθούν το μνημόσυνον του Βέκκου, μετά την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας.

Γράφουν, λοιπόν, οι μετανοήσαντες επί τη υπογραφή της ενώσεως και αρνούμενοι το δεύτερον ν’ ακολουθήσουν  τον αιρετικόν Πατριάρχην.

«Ο μέντοι ποιούμεν έργοις τούτο και λόγοις, τη του Χριστού χάριτι παρρησιαζόμεθα – ουδέ γαρ λέληθεν ημάς οπόσον εστίν το της ειρήνης καλόν εν πάσι πράγμασι. Ει γαρ και δοκούμεν προσίστασθαι (εναντιούθσθαι) τω της ειρήνης καλόν, αλλά τουναντίον μάλλον, υπέρ της  α λ η θ ι ν ή ς  ειρήνης ημίν η ένστασίς εστι πάσα… και υπέρ του τοιαύτην ειρήνην γενέσθαι,  φ ε ύ γ ο μ ε ν  από της ειρήνης, εις ήν νυν προσκαλούμεθα».

Δεν υπεχώρησαν, λοιπόν, ουδόλως εις τας παρανόμους αξιώσεις του Αυτοκράτορος και Πατριάρχου, αλλά τελευτώντες έγραφον:

«…Ταύτα λεπτομερώς αναφέρομεν τη υγία σου Βασιλεία και διά τον ορισμόν αυτής υπογράφομεν.

Νικομηδείας Μακάριος, Τυρνόβου Ιγνάτιος.

Ο Μέγας Χαρτοφύλαξ και αρχιδιάκονος ο Βαλσαμών.

Ο Μέγας Εκκλησιάρχης και διάκονος Συλβέστρος ο Συρόπουλος.

Ο Ηγούμενος του Στουδίου Θεόδοτος Ιερομόναχος.» και έπονται έτεραι δέκα υπογραφαί επικόπων και ηγουμένων. (Βλέπε Παράρτημα Συντάγματος Νεκταρίου Ιεροσολύμων, εν τω τέλει).

Φρονείς, αγαπητέ μου ασκητά, ότι απαιτούνται και έτερα παραδείγματα διά να καταδειχθή το ασύμφορον του αναμένειν εις τοιαύτας υποθέσεις και σιγάν «οικονομικώς» δήθεν;

Πριν κατακλείσω τα σχόλια του ΙΕ’ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου με ένα ωραιότατον εκ του βίου της Εκκλησίας παραδείγματος, σου υπομιμνήσκω διά μίαν ακόμη φοράν την αρμοδιότητα του λαϊκού στοιχείου εν τη υπηρεσία της αληθείας και τη διαφυλάξει αυτής.

Δηλαδή, καίτοι δεν μετέχει οικουμενικών Συνόδων αμέσως, δύναται όμως όταν η Σύνοδος αποβή ψευδής, και τούτο θα το κρίνη η σύνολος συνείδησις του πληρώματος της Εκκλησίας, ήτοι ο λοιπός κλήρος και λαός, ν’ αντιδράση  και να ματαιώση τας αποφάσεις της.

Ούτως «έχομεν Συνόδους αι οποίαι ήσαν συγκεκροτημέναι από πολλούς επισκόπους, αίτινες όμως επεκηρύχθησαν, μολονότι τα αυτοκρατορικά διατάγματα τα συγκαλέσαντα αυτάς ως Οικουμενικάς τας συνεκάλεσαν. Έχομεν π.χ. την Σύνοδον της Εφέσσου το 449, την ληστρικήν αποκληθείσαν, εις την οποίαν παρέστησαν και δύο Πατριάρχαι, ο Διόσκουρος Αλεξανδρείας, και ο Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων, και ήτις ως Οικουμενική συνεκλήθη υπό του Αυτοκράτορος.

Και όμως, αύτη υπό της Εκκλησιαστικής συνειδήσεως και υπό της μετ’ αυτήν συγκληθείσης Δ’ Οικ. Παρεδόθη εις το ανάθεμα! Έχομεν την διαβοηθείσαν Σύνοδον της Φλωρεντίας, ως Οικουμενικήν και ταύτην συγκληθείσαν. Δεν έχομεν δε μόνον αυτάς. Έχομεν σωρείαν άλλων Συνόδων. Αναφέρω τας Συνόδους Τύρου, Αριμινίου, Σελευκείας, καθώς και τας επί των χρόνων της εικονομαχίας συγκροτηθείσας.

Αναφέρομαι ακόμη και εις την Εγκύκλιον του αυτοκράτορος Βασιλίσκου, όπερ υπέγραψαν πεντακόσιοι επίσκοποι, εν οις και οι Πατριάρχαι Τιμόθεος, Αίλουρος Αλεξανδρείας, Πέτρος Μόγγος Αντιοχείας, Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων.

Την τον Μονοθελητισμόν δε εισηγουμένην  Έ κ θ ε σ ι ν  του Ηρακλείου εν έτει 628 είχον υπογράψει μετά του πλήθους των άλλων επισκόπων και οι Πατριάρχαι, Σέργιος Κωνσταντινουπόλεως, Κύρος Αλεξανδρείας, Μακεδόνιος Αντιοχείας, Σέργιος Ιεροσολύμων και αυτός ο Πάπας της Ρώμης Ονώριος, αντέστησαν δε επί κεφαλής του κατά του Μονοθελητισμού αγώνος δύο μοναχοί, Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Σωφρόνιος, ο μετ’ ολίγον αναδειχθείς και Πατριάρχης Ιεροσολύμων».

Αυτή είναι η ιστορία του ενδόξου αντιστασιακού φρονήματος του συνόλου πληρώματος, εν τη ιστορία της Εκκλησίας, αδελφέ Νέστορ, τα δε λοιπά «παραιτού», ως γέμοντα θανασίμου συμβιβασμού και αναληθείας.

Σου παραθέτω, λοιπόν, τώρα και το απόσπασμα που σοί υπεσχέθην, εκ της επιστολής των «αγιορειτών Πατέρων» προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ τον Παλαιολόγον, συνταχθείσαν ως απόκρισίν των, λόγω της πιέσεως να δεχθούν εις «κοινωνίαν» τον Πατριάρχην Βέκκον.

«Ει γαρ το απλώς χαίρειν ειπείν κοινωνίαν δίδωσι τοις έργοις τοις πονηροίς, πόσον η διάτορος αυτού  μ ν η μ ο σ ύ ν η,  και ταύτα αυτών των θείων μυστηρίων φρικτώς προκειμένων;

Ει δε ο προκείμενος (αυτός) εστίν η αυτοαλήθεια, πως αν το μέγα ψεύδος τούτο δέχηται εικάζειν εικός, το συντάττειν αυτόν ως ορθόδοξον Πατριάρχην μετά των λοιπών ορθοδόξων Πατριαρχών, εν καιρώ φρικτών μυστηρίων, σκηνικώς παίξομεν; Και το μη όν ως όν υποκρινώμεθα;

Κ α ι   π ω ς   τ α ύ τ α   α ν έ ξ ε τ α ι   ο ρ θ ο δ ό ξ ο υ   ψ υ χ ή,   κ α ι ο υ κ   α π ο σ τ ή σ ε τ α ι   τ η ς   κ ο ι ν ω ν ί α ς   τ ω ν   μ ν η μ ο ν ε υ σ ά ν τ ω ν   α υ τ ί κ α,   κ α ι   ω ς   κ α π η λ ε ύ σ α ν τ α ς   τ α   θ ε ί α    τ ο ύ τ ο υ ς   η γ ή σ ε τ α ι;   Κ α ι   τ ι   α ν   ε ί η   τ α ύ τ η ς   τ η ς   «ο ι κ ο ν ο μ ί α ς»   ζ η μ ι ω δ έ σ τ ε ρ ο ν;» (Laurent – Darrouzes, Dossier Grec de l’ union de Lyon, σ.397 – 9, Paris, 1976).

Διά τα εν σελ. (76) «δραματοποιούμενα», ότι δηλ. καλούμεθα να βαδίσωμεν «επί σχοινίου» και ότι «αύριον θα απέλθη ο Πατριάρχης εκ του κόσμου, και τις οίδεν, ίσως διαδεχθή αυτόν συντηρητικός και συνετός άνθρωπος, οπότε… τέρμα εις την ενωτικήν υστερίαν και τα φιλοπαπικά παραληρήματα. Αν όμως έχομεν δημιουργήσει σχίσματα, πως θα επουλώσωμεν τας πληγάς της Εκκλησίας»; Τι να είπωμεν; Θαυμασία όντως Εκκλησιολογία το πρώτον εκφραζομένη εν τη ιστορία της Ορθοδοξίας!

Προτιμά δηλαδή ο συγγραφεύς της διατριβής τον πλήρη αφανισμόν της φυλασσομένης «παρακαταθήκης», παρά τας υγιείς αντιδράσεις του ζώντος οργανισμού της Εκκλησίας, τας αντιδράσεις των «ζώντων και υγειών» κυττάρων κατά των εισβολέων μικροβίων, αφού άλλως τε τούτο δεν συνιστά νόσον ή κίνδυνον διά το σώμα, αλλά δείγμα ζωής και μελλοντικής θεραπείας λόγω της σημειουμένης αντιδράσεως.

Σχετιώς δε με την «επί σχοινίου» πορείαν, μη φοβού ότι κινδυνεύομεν, πολλού γέ και δεί! Απλούστατα: «επόμενοι πανταχή τοις των αγίων Πατέρων ομολογίαις, αίς πεποίηνται, λαλούντος εν αυτοίς του Αγίου Πνεύματος, και των εν αυταίς εννοιών ιχνηλατούντες τον σκοπόν, και βασιλικήν ώσπερ βαδίζοντες  τ ρ ί β ο ν», έχομεν βεβαίαν την έσωθεν πληροφορίαν, ότι καταντήσωμεν τη άνω Ιερουσαλήμ!

Τα περί διατηρήσεως της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., άτινα αναφέρει εν σελ. (77), στερούνται πάσης σοβαρότητος. Γράφει σχετικώς:

«Ούτως η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. ενώ ιδρύθη ως μέσον, μέσον ακριβούς τηρήσεως των ιερών κανόνων, απέβη πλέον σκοπός! Να διατηρηθή η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. έστω και επί θυσία της ακριβούς τηρήσεως των ιερών Κανόνων». Ενταύθα η σύγχυσις που προκαλείται εκ της ερμηνευτικής του π. Επ. είναι κατάδηλος.

Διότι: «Σκοπός της Αγιωτάτης Εκκλησίας των Γ.ΟΧ. π. Νέστορ, ως γράφει και εις ευλαβής ιερεύς της Ρ. Διασποράς, «δεν τυγχάνει η τήρησις της ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ, αλλά η Σωτηρία των ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ. Άλλον σκοπόν δεν αναγνωρίζει η αγιωτάτη Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. Κάθε άλλη εκτίμησις των πραγμάτων τυγχάνει εκ των προτέρων επισφαλής και μη ανταποκρινομένη προς την αλήθειαν.

Εάν οι Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος εχώρησαν τας ευθύνας των από την υμετέραν κακόδοξον Εκκλησίαν, τούτο εγένετο δι’ ουδέν άλλο, ειμή δια κακοδοξίαν, δηλαδή διότι έκριναν και κρίνουν ότι διά της εισαγωγής του Παπικού εορτολογίου ηνοίγη ρήγμα το οποίον από στιγμής εις στιγμήν απειλεί να κατακλύση το πλήρωμα και η Σωτηρία και ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ του ποιμνίου τίθεται εν κινδύνω. Διά τούτο ο χωρισμός των ευθυνών ήτο ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΣ, ουχί περί ημερών, ουδέ περί κανονολογιών και λεγκαλισμών ο λόγος, αιδεσιμολογιώτατε».

Και συνεχίζων γράφει: «Ναι, οι Γ.Ο.Χ. είναι ‘’σχισματικοί’’. Σχισματικοί όμως όχι προς την Ε κ κ λ η σ ί α ν, την Α λ ή θ ε ι α ν  και την  Π α ρ ά δ ο σ ι ν,  αλλ’ ως προς την Καινοτομίαν, την πλάνην και την Αυθερεσίαν. Τοιούτο σχίσμα είναι προς τιμήν των». (Εκ της επιστολής του πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκά προς τον π. Επιφάνιον).

Διά τα περί 7-8 ομάδων των Γ.Ο.Χ. αποφεύγω να σε απασχολήσω, διότι τυγχάνει ανάξιον αναιρέσεως, τοις πάσι είναι γνωστή η ύπαρξις των δ ύ ο   μ ε ρ ί δ ω ν, των λοιπών συνισταμένων εξ ολίγων ατόμων.

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ  ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.  3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.

 22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

ΔΩΣ’ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΓΙΟΚΑ ΜΟΥ…

«Τι να ’ναι τούτες οι φωνές π’ ακούγονται, με δάκρυα γεμάτες;

Γιατί βλέπω τα λάβαρα να υψώνουν το κορμί τους και σαν το κύμα

η γαλανόλευκη πασχίζει να αντισταθεί στον δυνατό αγέρα;

Πώς γίνεται να τρέχει ο νιος παρέα με τον γέρο, και πώς

μανάδες άφησαν μωρά, με γάλα μες στο στήθος για να

πετάξουν με φτερά και  να ’ναι μες στο πλήθος;»

«Για τη Μακεδονία, Γέροντα, γι’ αυτήν κραυγάζουν όλοι·

κλήρο γι’ αυτήνε ρίξανε, κι είπαν κερδίσαν ξένοι».

«Και μεις καθόμαστε εδώ, χωρίς να ροβολούμε;

Δώσ’ μου το χέρι, γιόκα μου, τράβα με για να έβγω,

κι ετοίμασε το καλπάκι μου και τη στολή μου βγάλε».

Σηκώθηκε ο επίγονος, με βάρος στην καρδιά του, δίχως απόκριση

καμιά στον Γέροντα να δώσει· τον Γέροντα τον ήρωα που ’χει

με αίμα βάψει την άγια Μακεδονική τη γη την τιμημένη.

Δεν τόλμησε το βλέμμα του πίσω του να το στρέψει.

Ασήκωτη ήταν η σκιά του μακεδονομάχου Παύλου,

μαζί και του δοξαστικού, του μέγα Αλεξάνδρου.

Πηγη: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Επιστολή-κόλαφος από 12 πανεπιστημιακούς για τη συμφωνία των Πρεσπών

Ανοικτή επιστολή με την οποία αναλύουν τα γκρίζα σημεία της συμφωνίας για το «Μακεδονικό», στέλνουν 12 καθηγητές Πανεπιστημίου. Στην επιστολή που δημοσιεύει το in.gr οι πανεπιστημιακοί αναφέρονται στο όνομα «Βόρεια Μακεδονία», στα λάθη της ελληνικής διπλωματίας και στις αντιφάσεις της εξωτερικής πολιτικής.

Ανοικτή επιστολή με την οποία αναλύουν τα γκρίζα σημεία της συμφωνίας για το «Μακεδονικό», στέλνουν 12 καθηγητές Πανεπιστημίου. Στην επιστολή που δημοσιεύει το in.gr οι πανεπιστημιακοί αναφέρονται στο όνομα «Βόρεια Μακεδονία», στα λάθη της ελληνικής διπλωματίας και στις αντιφάσεις της εξωτερικής πολιτικής.

Αναλυτικά η επιστολή έχει ως εξής:

Η δημόσια συζήτηση για την αποδοχή και την αναγκαιότητα της συμφωνίας των Πρεσπών μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ περιλαμβάνει τρεις βασικές ανακρίβειες, οι οποίες πρέπει να αποκατασταθούν.

Το αδιέξοδο της διπλωματίας δεν οφειλόταν στην έλλειψη τόλμης ή ευφυΐας. Για 25 χρόνια το βάρος των διαπραγματεύσεων έπεσε στην εξεύρεση μιας μικτής ονομασίας, η οποία θα χαρακτήριζε και τη νέα χώρα και το έθνος που την κατοικεί και τη γλώσσα που ομιλείται, βάσει της αντίληψης ότι οι λαοί δίνουν την ονομασία τους στις χώρες και τις γλώσσες και όχι το αντίστροφο. Αυτή ήταν η κόκκινη γραμμή τής ελληνικής διπλωματίας και από πουθενά δεν προκύπτει ότι υπήρξε ποτέ διαφορετική προσέγγιση. Δεν μπορούσε να την παραβλέψει καμιά κυβέρνηση, διότι, ασχέτως των επιστημονικών προσεγγίσεων, η ιστορία αποτελεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού έθνους και θέμα εξαιρετικά μεγάλης ευαισθησίας στον ελληνικό Βορρά, στην ελληνική Μακεδονία.

Η πραγματικότητα αυτή δεν ανατρέπεται ούτε αναθεωρείται με συνοπτικές διαδικασίες. Η Αθήνα δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ένα μακεδονικό έθνος δίπλα στον δικό της μακεδονικό πληθυσμό, ασχέτως της ονομασίας του γειτονικού κράτους, για την οποία πάντοτε υπήρχαν προτάσεις και συζητήσιμες λύσεις.

Δεν είναι έντιμος συμβιβασμός

Η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτελεί έναν έντιμο συμβιβασμό. Στην προσπάθειά να προφυλαχθεί –και όχι να καταπολεμηθεί, όπως μερικοί πιστεύουν–, το εθνικό αφήγημα και των δύο κρατών, εντέλει υπονομεύθηκε ανεπανόρθωτα το προβεβλημένο αντίδωρο των Σκοπίων στην Αθήνα, δηλαδή η μικτή ονομασία erga omnes. Εφόσον, κατά το περίφημο 7ο άρθρο, με τον όρο «Μακεδονία» νοείται και η επικράτεια της ΠΓΔΜ, η διεθνής ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» θα συνυπάρχει χωρίς αντιρρήσεις με τη σκέτη «Μακεδονία», την οποία ουδόλως θα επισκιάσει.

Εξάλλου, η ελληνική παραδοχή πως με το επίθετο «μακεδονικός –ή –ό» μπορούν να προσδιορίζονται «η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά του, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά», συνιστά –για όσους πολιτικούς και εμπειρογνώμονες δεν το έχουν καταλάβει ακόμη– άμεση αναγνώριση από την Αθήνα μιας εθνότητας, που ονομάζεται «μακεδονική». Σε έναν κόσμο, όπου η άγνοια ιστορίας και γεωγραφίας είναι ο κανόνας, η ονομασία υπηκοότητας και εθνότητας συνάμα ως «μακεδονικών», δίνει στους γείτονες, εμμέσως πλην σαφώς, ασχέτως των όρων της συμφωνίας περί αρχαιότητας, απεριόριστη πρόσβαση στη μακεδονική κληρονομιά συνολικά και μάλιστα με την υπογραφή μας.

Είναι διάσπαση

Η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτελεί ουσιαστική συμβολή στην προσέγγιση των δύο γειτονικών λαών. Δεν επιλύει τη διαφωνία. Προσπαθώντας να δώσει ίσο βάρος σε δύο απολύτως αντιφατικές ιστορικές εκδοχές, παραβιάζει την κοινή λογική, αφού αναγνωρίζει ότι αμφότερες είναι κατ’ όνομα «μακεδονικές». Η συνωνυμία αυτή δεν αποτελεί επωφελή λύση, γι’ αυτό και την αντιμαχόμασταν ανέκαθεν. Εύκολα εκλαμβάνεται ως διάσπαση μιας και μοναδικής μακεδονικής ιστορικής ενότητας, ενώ ο εθνικός προσδιορισμός των «Βορείων» αναπόφευκτα υπερισχύει του τοπικού των «Νοτίων». Αφελής ήταν η αντίληψη των εμπνευστών της ότι οι δύο «αλήθειες» θα μπορούσαν να περιοριστούν και να ισχύουν μόνον μέσα στις αντίστοιχες επικράτειες.

Όπως προκύπτει από τις συνεχείς δηλώσεις των πολιτικών της ΠΓΔΜ, τα πρόσωπα αυτοπροσδιορίζονται εντός και εκτός της χώρας όπου διαμένουν με τον τρόπο που επιθυμούν. Επιπλέον, η ιστορία δείχνει ότι οι δύο εκδοχές δεν μπορούν να στεγανοποιηθούν μεταξύ τους. Η ελληνική εκδοχή της αρχαίας μακεδονικής ιστορίας αφορά και γεωγραφικό τμήμα της ΠΓΔΜ, ενώ, από την άλλη, οι λεγόμενοι «Αιγαιάτες» πολιτικοί πρόσφυγες και οι απόγονοί τους δεν πρόκειται να αποκηρύξουν τη δική τους ιστορική εκδοχή για τις «χαμένες πατρίδες» τους, όπως προκύπτει από τη διατύπωση του άρθρου 36 στο αναθεωρημένο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ. Κοντολογίς η συζήτηση περί ιστορίας και ταυτοτήτων εντός του πλαισίου της συμφωνίας είναι ατελέσφορη και ασύμφορη.

Σφετερισμός

Όλα αυτά, ασχέτως των συναισθημάτων που προκαλούν, δεν είναι οι κύριοι λόγοι που είμαστε αντίθετοι στη συμφωνία των Πρεσπών. Είμαστε αντίθετοι όχι γιατί η υπογραφή του υπουργού των Εξωτερικών αδυνατεί να αποτρέψει με πειστικό τρόπο τον σφετερισμό ευαίσθητων ιστορικών δεδομένων, αλλά γιατί επιτρέπει ρητά αυτόν τον σφετερισμόˑ όχι γιατί αδυνατεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, αλλά γιατί καταφεύγει σε λογικούς ακροβατισμούς, ώστε να μας πείσει πως το πέτυχε. Είμαστε αντίθετοι όχι γιατί η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε, αλλά γιατί αδυνατεί να κατανοήσει ποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Αδυνατεί να κατανοήσει την ευαισθησία των πολιτών της για την ιστορική τους κληρονομιά, μιαν ευαισθησία που νοηματοδοτείται σε πολλές συνταγματικές διατάξεις και έρχεται ως συνέπεια δύο αιώνων δημόσιας εκπαίδευσης.

Είμαστε αντίθετοι, τέλος, λόγω της ασυνέπειας σε μια εθνική γραμμή, η οποία προσδιόρισε την εσωτερική πολιτική και τη διεθνή θέση τής χώρας για 25 χρόνια με τεράστιο κόστος, σε μια γραμμή η οποία συστράτευσε σχεδόν το σύνολο της κοινής γνώμης.

Κι αν το πρόβλημα είχε «κακοφορμίσει», όπως έγραψε πρόσφατα ο τ. υπουργός των Εξωτερικών, ποιος αποφάσισε ότι ο «ακρωτηριασμός» ήταν η δέουσα λύση για την Ελλάδα; Το κράτος μας αντιφάσκει με τον εαυτό του, χωρίς να προτείνει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση, ενώ η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τη δυναμική της συμφωνίας στις μελλοντικές επιλογές των Σκοπίων.

Βασίλης Κ. Γούναρης, Α.Π.Θ.

Μάνος Καραγιάννης, King’s College London.

Σταύρος Κάτσιος, Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, Α.Π.Θ.

Κώστας Α. Λάβδας, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Δημήτρης Ξενάκης, Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Δημήτρης Σκιαδάς, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Άγγελος Συρίγος, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Μιχάλης Ι. Τσινισιζέλης, Ε.Κ.Π.Α.

Κώστας Υφαντής, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Ι. Κ. Χασιώτης, Α.Π.Θ.

Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Ε.Κ.Π.Α

ΠΗΓΗ:http://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.com

Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Μ Ε Ρ Ο Σ   Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν

1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Κατ’ αρχήν, ο π. Επ. δέχεται και προσπαθεί να τον αποδείξη ως κανόνα  δ υ ν η τ ι κ ό ν. Δηλ. εάν διακόψης το μνημόσυνον καλώς ποιείς, εάν δε όχι, ουχ αμαρτάνεις! Ιδού, αδελφέ Νάστορ, τα αποτελέσματα των μεγάλων εισαγωγών, των καπνογόνων επιχειρημάτων, των πόρρω απεχόντων της Ευαγγελικής απλότητος και σαφηνείας. Εν συνεχεία, τον  έ π α ι ν ο ν  του Κανόνος δι’ αυτούς που θα αντισταθούν τω αιρετικώ επισκόπω των  τον υποβιβάζει εις «μη κατάκρισιν», όπερ αποτελεί το έσχατον της ερμηνευτικής παραποιήσεως εν τη διατριβή του.

Συνεχίζων δέχεται ότι  ε ί ν α ι   δ υ ν α τ ό ν   και  υ π ο χ ρ έ ω σ ι ν   να καθιεροί ο Κανών και όχι δικαίωμα! Σκέψου π. Νέστορ τας μεταπτώσεις του π. Νικοδήμου!  Αποθαύμασον όμως τώρα πως μία απλή ψυχή, αθλούσα εν τη ερήμω του Άθωνος, ερμηνεύει τα ανωτέρω:

«Εφ’ όσον ο Κανών επαινεί και κρίνει αξίους τιμής τους πρό Συνοδικής διαγνώσεως αποκόπτοντας το μνημόσυνον, είναι πρόδηλον ότι  ψ έ γ ε ι   και κατηγορεί και επιφορτίζει με ατιμίαν και όνειδος τους μη αποκόπτοντας αλλά αναμένοντας την Συνοδικήν διαγνώμην. Διότι εις πάσαν υπόθεσιν το εναντίον πρόδηλον.

Επειδή, εάν οι αποκόπτοντες σπουδάζωσι να ελευθερώσωσι την Εκκλησίαν από τα σχίσματα και τους μερισμούς,οι μη αποκόπτοντες δήλον ότι ποιούσι μερισμούς και σχίσματα. Και εάν οι πρώτοι χωρίζωνται από λύκου και ψευδεπισκόπου, οι δεύτεροι συντάσσονται μετά λύκου και αιρετικού  ψευδεπισκόπου.

Ει δε και απορήση τινάς διατί δεν καθορίζει ο Κανών και την τύχην  των αναμενόντων την Συνοδικήν διαγνώμην, ευκόλως εννοείται τούτο, όταν ορθώς και ουχί σφαλερώς εξηγήθη το νόημα του κανόνος. Διότι, ο Κανών εν προκειμένω,  μ ό ν ο ν  διά τους αποκόπτοντας ομιλεί και ουχί διά τους μη αποκόπτοντας. Πλείστα δε και άπειρα έχομεν τα παραδείγματα από την αγίαν Γραφήν εις παρομοίας περιστάσεις.

Ούτω, επί παραδείγματι, ακούομεν το αψευδέστατον στόμα του Κυρίου ημών Χριστού να εκφωνή το «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται». Εδώ αποσιωπούνται οι ταραχοποιοί, αλλά ουδείς σώας έχων τας φρένας θα φθάση ποτέ εις τοσαύτην παραπληξίαν ώστε να υπολάβη ότι και οι ταραχοποιοί αν δεν είναι μακάριοι, δεν είναι όμως και άθλιοι. Διότι ο τοιαύτην εξήγησην προσάγων εκ  δ ι α σ τ ρ ο φ ή ς  του νου ή εκ κακής προθέσεως παραλογίζεται…».

Τας κρίσεις σου μεταξύ των δύο ερμηνειών σε αφήνω μόνος σου να τις εξαγάγης.

Σου παραθέτω τώρα και την εν προκειμένω θέσιν του π. Βασιλείου, η οποία τυγχάνει ηλίου διαυγεστέρα.

«Πως τολμάτε να παρουσιάσετε αμέσως ή εμμέσως ως ΄΄σχισματικούς΄΄ τους αποξενούντας εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας, την στιγμήν που οι θείοι και ιεροί Κανόνες, ουχί μόνον  α π α λ λ ά σ σ ο υ ν  αυτούς πάσης υποψίας σχίσματος, αλλά ομολογούν τους τοιούτους  υ π ο σ τ η ρ ι κ τ ά ς  της ενότητος της Εκκλησίας;»… και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι». Διά ποιους τα λέγει αυτά ο κανών, πάτερ; Γι’ αυτούς που χωρίζουν τας ευθύνας των, ή γι’ αυτούς που, όπως θέλετε σεις, κάνουν «στραβά μάτια» και κοινωνούν με τους αιρετικούς, διά να μη γίνη σχίσμα; Που το βρήκατε γραμμένο να δικολαβείτε, ότι ο κανών είναι δυνητικός και όχι υποχρεωτικός; Τι θα πη δυνητικός; Μήπως τάχα και ο κανών λέγει πουθενά αν ένας επίσκοπος πέση σε αίρεση, όσοι θέλουν ας τον μνημονεύουν και όσοι θέλουν, ας χωρισθούν από την κοινωνίαν του; Το να χωριζόμεθα από τους αιρετικούς είναι λοιπόν δυνητικόν και όχι υποχρεωτικόν;!

Να μας αποδείξητε ότι ο Αθηναγόρας δεν εκήρυξε «αιρέσεις κατεγνωσμένας υπό των Συνόδων και των Πατέρων», ότι δεν εκήρυξε αυτάς γυμνή τη κεφαλή εν μέσω της Εκκλησίας, και τότε μόνον να μας πήτε ότι είμεθα σχισματικοί, εάν χωρισθούμε από την κοινωνίαν του. Εάν όμως ο πατριάρχης Αθηναγόρας είναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ (και ο Δημήτριος πιστός κατά πάντα οπαδός του και συνεπώς όμοιός του, προσθέτομεν ημείς σήμερον!) (και ημείς προσθέτομε δια τον Βαρθολομαίο!) τότε, όχι εσείς, όχι πάνδημος της Ιεραρχίας απόφασις, αλλά ούτε άγγελος εξ ουρανού δεν δύναται να μας υποχρεώση να τον μνημονεύουμε και να κοινωνούμε μαζί του. Εάν όμως δεν μπορήτε ν’ αρνηθήτε την τραγικήν πραγματικότητα ότι ο κ. Αθηναγόρας είναι αιρετικός, τότε πως τολμάτε και τίνι δικαιώματι, και ποιος σας εξουσιοδότησε, και δυνάμει ποίας παραδόσεως και ποίας πατερικής διδασκαλίας, και δυνάμει τίνος κανόνος, εμποδίζετε και θεωρείτε σχισματικούς εκείνους, οίτινες χωρίζουν εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας;!.. Όχι, πάτερ, τα πράγματα δεν έχουν όπως τα παρουσιάζετε! Ο ΙΕ’ Κανών της Πρωτοδευτέρας δεν είναι δυνητικός, αλλ’ είναι όλως δι’ όλου  υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ό ς.  Ο χωρισμός εκ των αιρετικών ουδέποτε είναι δυνητική πράξις… Ο Κανών κάνει απλώς αντιδιαστολήν μεταξύ των δύο περιπτώσεων χωρισμού από της προς τον πρόεδρον κοινωνίας και λέγει, ότι εάν μεν διά προσωπικόν αμάρτημα χωρισθώμεν απ’ αυτού πρό συνοδικής διαγνώσεως είμαστε σχισματικοί («σχίσμα ποιήσει»), ενώ, εάν διά περίπτωσιν γνωστής αιρέσεως χωρισθούμε, δεν είμαστε σχισματικοί («ου σχίσματι την ένωσιν της εκκλησίας κατέτεμον»).

Από αυτού όμως του σημείου μέχρι του να λέγωμεν ότι τάχα ο Κανών επαφίει εις την κρίσιν μας το εάν πρέπει να χωρισθούμε ή όχι από τους αιρετικούς, και να βαπτίζομεν τον Κανόνα ως δυνητικόν η απόστασις τυγχάνει αστρονομική. Η παραποίησις  ψ υ χ ο φ θ ό ρ ο ς! Τουναντίον ο κανών σαφέστατα διδάσκει πότε ο χωρισμός αποτελεί σχίσμα και πότε δεν αποτελεί. Πότε δυνάμεθα και πότε δεν δυνάμεθα. Όταν όμως δυνάμεθα δεν σημαίνει ότι τάχα δεν είμαστε υποχρεωμένοι, αλλά τουναντίον η δυνατότης αναφυεί την ηθικήν υποχρέωσιν.

Ο Αθηναγόρας είναι αιρετικός και ως τοιούτον τον κατατάσσομεν μεταξύ των προγενεστέρων αιρετικών πατριαρχών της Κων/λεως… Τις λοιπόν προξενεί το σχίσμα, Αυτός ή ημείς; Τίνες τυγχάνουσι σχισματικοί, οι τούτου χωριζόμενοι ή οι τούτω κοινωνούντες;»

Εν συνεχεία ο π. Επ. προσθέτει τα εξής:

«Ο παύων το μνημόσυνον του οικείου επισκόπου Κληρικός, αρκείται εις τούτο, αποφεύγη να μνημονεύση ετέρου και αναμένει εν ηρεμία συνειδήσεως την κρίσιν Συνόδου» Δηλ. ενώ προηγουμένως ετόνιζε ότι:

«Εφ’ όσον η Εκκλησία δεν προέβη εις καθαίρεσιν αυτών, ημείς δεν πρέπει να αποκηρύξωμεν αυτούς και να παύσωμεν το μνημόσυνον αυτών», νυν, πιεσθείς από την διαυγή σαφήνειαν του κανόνος ηναγκάσθη να τον ερμηνεύση πλην μόνον  ε ρ μ η ν ε ύ σ η, ουχί δε και να  π ρ ο τ ρ έ ψ η  την εφαρμογήν του δειλιάσας(;) διά τας συνεπείας της προτροπής, η οποία θα αναιρούσε την θέσιν του επί του προκειμένου, την διατρέχουσαν άπασαν την διατριβήν.

Και διά να αληθεύωμεν περισσότερον, και η νέα του αύτη «ερμηνευτική» έχει καταποθή από το πέλαγος των παραπετασμάτων και το επαναλαμβανόμενον σύνθημα: Δεν πρέπει να παύωμεν το μνημόσυνον αυτών, δι’ όσους η Εκκλησία εφαρμόζει οικονομία και δεν έχει καθαιρέσει.

(Το αν ο π. Νικόδημος θα υπαχθή εις τους Γ.Ο.Χ. ή όχι, τούτο είναι θέμα καθαρώς εκλογής, λόγω των «οικουμενικών» ημερών μας, δεδομένου ότι οι Γ.Ο.Χ. δεν αποτελούν παρασυναγωγήν, ως διατείνονταί τινες, αλλά την συνέχειαν της ακαινοτομήτου Ελλαδικής Εκκλησίας).

Και συνεχίζομεν με την εξής πρότασιν του π. Επιφανίου:

«Εφ’ όσον όμως η Εκκλησία δεν προέβη εις καθαίρεσιν αυτών, ημείς δεν πρέπει να αποκηρύξωμεν αυτούς και να παύσωμεν το μνημόσυνον αυτώ». Κατ’ αρχήν, η διακοπή του μνημοσύνου αποτελεί  έ μ μ ε σ ο ν  αποκήρυξιν, π. Νέστορ, διότι είναι φανερόν ότι αποκήρυξιν ενεργόν και άμεσον μόνον μία Σύνοδος δύναται να εκτελέση.

Αλλά το θαυμαστόν είναι ότι όχι μόνον πρό Συνοδικής διαγνώμης, ως θα σου αποδείξουν τα παραδείγματα, αλλά και  μ ε τ ά  από Συνοδικήν διαγνώμην αθωωτική του δράστου, επιτρέπεται ν’ αντιδράση τις όταν πληροφορηθή και βεβαιωθή ότι καπηλεύουν την αλήθειαν οι αθωώσαντες τον ένοχον Συνοδικοί!

Ιδού τι γράφει ο άγιος Νικόδημος:

«Και εν τη καθ’ ημάς γαρ Ιεραρχία του Ιερέως και Ιεράρχου ατακτούντος και κακώς φρονούντων, και διάκονος και Μοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες δύναται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματα εισί πάμπολλα».

Ο γνωστός επίσης Σέρβος Κανονολόγος Επίσκοπος Νικόδημος Μίλας, αναφερόμενος δι’ ειδικής μελέτης του εις τον ΙΕ’ Κανόνα της  ΑΒ Συνόδου, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά, χωρίς τας διαστροφικάς προσπαθείας του π. Επιφανίου.

«Εάν Επίσκοπος ή Μητροπολίτης ή Πατριάρχης άρξηται να διακηρύττη δημόσια επ’ Εκκλησίας αιρετικήν τινα διδαχήν αντικειμένην προς την Ορθοδοξίαν, τότε οι υποτασσόμενοι αυτώ κέκτηνται  δ ι κ α ί ω μ α  άμα και  χ ρ έ ο ς  να αποσχοινισθώσι  π ά ρ α υ τ α  εκείνου… διό ου μόνον εις ουδεμίαν θέλουσιν υποβληθή κανονικήν ποινήν, αλλά θέλουσι και  ε π α ι ν ε θ ή  εισέτι, καθ’ όσον διά τούτου, δεν κατέκριναν και δεν επανεστάτησαν εναντίον των νομίμων επισκόπων, αλλ’ εναντίον  ψ ε υ δ ε π ι σ κ ό π ω ν  και  ψ ε υ δ ο δ ι δ α σ κ ά λ ω ν.  ούτε και εδημιούργησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα εν τη Εκκλησία, αλλ’ αντιθέτως  α π ή λ λ α ξ α ν  την Εκκλησίαν, εν όσω ηδυνήθησαν μέτρω, του σχίσματος και της διαιρέσεως». (PRAVILA PRAVOSLAVNE CZORNE S TUMACENJIMA, II, NOVISAD, 189, 66, 290, 291).

Εν συνεχεία σου παραθέτω τι συμβουλεύει επί των ανωτέρω και ο Μ. Αθανάσιος, ο πρωταγωνιστής ούτος της πίστεως και ευσεβείας.

«Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν, οφθαλμόν μεν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μη τον αισθητόν αλλά τον νοητόν. Οίον εάν ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι  τον λαόν,  χ ρ ή  α υ τ ο ύ ς   ε κ β ά λ λ ε σ θ α ι.  Συμφέρον γαρ εστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτών εμβληθήναι ως μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέενναν του πυρός (Μ.Ρ. 35, 22).

Στο τέλος της παρούσης θα ίδης εν μια θαυμασία όντως επιστολή του αγίου Κυρίλου  ό λ α ς  τας ανωτέρω θέσεις εις την πράξιν. Αλλά πρίν αναγνώσωμεν τον υπέροχον αυτής κείμενον, σου αναφέρω της ιδίας εποχής και επί του ιδίου αιρετικού Νεστορίου, γεγονός, το οποίον τα μέγιστα θα πληροφορήση την αγάπην  σου.

«Α ν α φ ο ρ ά  Βασιλείου διακόνου και Αρχιμανδρίτου και Θαλασσίου αναγνώστου και μονάζοντος και λοιπών χριστιανών Μοναχών»… προς τους Βασιλείς Θεοδόσιον και Ουαλεντινιανόν κατά του αιρεσιάρχου Αρχ/που Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου κηρύσσοντος την κατά της Θεοτόκου βδελυράν αυτού αίρεσιν.

«…Τούτου ένεκα», γράφει ο αρχιμανδρίτης, «του αληθούς δόγματος του εν τη αγιωτάτη Εκκλησία ακριβώς κηρυττομένου και του αιρετικού Παύλου (Σαμοσατέως) δικαίως εξωσθέντος, εγένοντο  σ χ ί σ μ α τ α   λ α ώ ν,   α κ α τ α σ τ α σ ί α ι   ι ε ρ έ ω ν,  ταραχή ποιμένων. Όθεν και νυν κατά πρόσωπον του εγχειρισθέντος τον της επισκοπής θρόνον Νεστορίου, ει δει ειπείν επίσκοπον, εν τω Συνεδρίω πολλάκις τινές των ευλαβεστάτων πρεσβυτέρων ήλεγξαν και διά την απείθειαν αυτού, το μη λέγειν Θεοτόκον την αγίαν Παρθένον, και Θεόν όντα φύσιν αληθινόν τον Χριστόν,  τ η ς  α υ τ ο ύ   κ ο ι ν ω ν ί α ς   ε α υ τ ο ύ ς   ε ξ έ β α λ ο ν   κ α ι   κ α τ έ χ ο υ σ ι   έ ω ς   ά ρ τ ι.   τ ι ν έ ς   δ ε   λ ά θ ρ α   ο μ ο ί ω ς   τ η ς   α υ τ ο ύ   κ ο ι ν ω ν ί α ς   σ τ έ λ λ ο ν τ α ι.

Άλλοι δε των ευλαβεστάτων πρεσβυτέρων, διά το λεγόμενον, εν τη αγία ταύτη Εκκλησία, Ειρήνη τη παραθαλασσία, και του ανανεωθέντος δόγματος, του λέγειν εκωλύθησαν. Όθεν επεβόα ο λαός ζητών της Ορθοδοξίας συνήθη διδασκαλίαν, λέγων: Βασιλέα έχομεν,  Ε π ί σ κ ο π ο ν   ο υ κ   έ χ ο μ ε ν…» (Πρακτικά Συνόδων, Τομ. Α’, σ. 462).

Αναρίθμητα τυγχάνουν, αδελφέ μου, τα παράλληλα γεγονότα της Ιστορίας και αι γνώμαι των αγίων Πατέρων. Ο ανωτέρω αναφερθείς Μ. Φώτιος γράφει που σχετικώς:

«Αιρετικός εστιν ο ποιμήν; Λύκος εστιν. Φυγείν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει, μηδ’ απατηθήναι προσελθείν καν ήμερον περισαίνειν  δοκεί. Φύγε την κοινωνίαν αυτού και την προς αυτόν ομιλίαν, ως ιόν όφεως».

Η διάκρισις ήν ποιεί ο π. Επ. εις ποιμένας και πρόβατα εν τη προκειμένη περιπτώσει, δεν έχει ουδεμίαν ισχύν. Ο λαός, ως  φ ρ ο υ ρ ό ς   της Ορθοδοξίας, έναντι της προδιδομένης πίστεως, θα έχη πάντοτε κυριαρχικά δικαιώματα.

«Και ούτω πως εννοεί και μέχρις εσχάτων ακόμη η Ορθόδοξος Εκκλησία τα δικαιώματα του λαϊκού πληρώματος και τα καθήκοντα αυτού. Ούτως εις την προς Πίον τον Θ’ απάντησιν αυτών το 1848 οι Ορθόδοξοι Πατριάρχαι της Ανατολής διεκήρυξαν, ότι «παρ’ ημίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι ηδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της Θρησκείας εστιν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι,  α υ τ ό ς   ο   λ α ό ς,  όστις εθέλει  το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού».

Κατά συνέπειαν, π. Νέστορ, το λεγόμενον υπό του επιστολογράφου ότι «είναι εσχάτη πλάνη η γνώμη ότι ΄΄ημείς είμεθα ασφαλείς γνώσται της ψήφου του Θεού΄΄, υπό το πνεύμα όπου τίθεται εν τη επιστολή του, δεν έχεται ουδόλως της αληθείας! Η συνείδησις του λαϊκού πληρώματος, εκφραζομένη ιδία εν γενικαίς διαμαρτυρίαις, πολλάκις δε αντιπροσωπευμένη υπό ελαχίστης μειονότητος, ως και υπό ενός λαϊκού ή μοναχού, ως παρακατιών θα σου αναφέρω, ουδόλως σφάλλει  ο ύ τ ω ς  ενεργούσα, ως φρονεί ο π. Επιφάνιος.

Διότι συνεχίζων γράφει: «Ουαί, χιλιάκις ουαί, τη Εκκλησία, όταν τα άτομα, και μάλιστα οι λαϊκοί, κηρύττουσιν επαναστάσεις του είδους αυτού. Αυτός είναι καθηρημένος υπό του Θεού. Ποίαν σημασίαν έχει αν δεν καθηρέθη υπό Συνόδου; Φύγωμεν απ’ αυτού!..».

Μάλιστα, Πανοσιολογιώτατε, εάν όντως η λαϊκή συνείδησις εγερθή, διά την αβελτηρίαν των επί τούτω τεθέντων ως βιγλατόρων της ακεραιότητος της Εκκλησίας, και οίτινες αδιαφορούν ή σιωπούν ή ανέχονται κακούργως, τότε η φυγή του λαού και η απομάκρυνσίς του εκ τοιούτων ψευδοποιμένων, καίτοι δεν εκδίδει επίσημον πράξιν αποκηρύξεως,  τ η   ο υ σ ί α   ό μ ω ς   ε ί ν α ι   η   α π ο κ ή ρ υ ξ ι ς   τ η ς   α λ η θ ο ύ ς   Ε κ κ λ η σ ί α ς   κ α τ ά   τ ο υ   ψ ε υ δ ο ύ ς   μ έ λ ο υ ς   τ η ς,   π ο ι μ έ ν ο ς,  ή   Σ υ ν ό δ ο υ   ο λ ο κ λ ή ρ ο υ. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει σχετικώς: «Επειδή πας ορθοδοξών κατά πάντα, πάντα αιρετικόν δυνάμει, καν ου ρήματι, αναθεματίζει» (Μ.P.G. 99, 1088).

Δεν αμαρτάνουν, λοιπόν, αναφέροντες ταύτα, υπό την προϋπόθεσιν λέγομεν και πάλιν, ότι ο Επίσκοπός των όντως κηρύττει γυμνή τη κεφαλή αίρεσιν. Και τούτο διότι η ευθύνη επιρρίπτεται εις τον αιρεσιάρχην και τους συμποιμένας αυτού, οίτινες συμποιμένες πρώτοι εκείνοι έπρεπεν να αποκόψουν αυτόν της τιμίας των χορείας, και όχι να τω χαρίζωνται συνεχώς, ανεχόμενοι και ενοχοποιούντες ούτω την αθώαν λαϊκήν ψυχήν, ήν παρουσιάζουν συμφρονούσαν και οιονεί επιθυμούσαν την κοινωνίαν της πλάνης.

Αλλά πλείονα περί τούτων εις το κλασσικόν κειμένου του αγίου Κυρίλλου.

Ο δε Άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής, ως εξής περιγράφει την υποχρέωσιν  π ά ν τ ω ν  έναντι της κηρυττομένης κακοδοξίας.

«Μη πείθεσθε μονάζουσι, μηδέ τοις πρεσβυτέροις,

Εφ’ οις ανόμως λέγουσι, κάκιστα εισηγούνται.

Και τι φημί μονάζουσι, και τι τοις πρεσβυτέροις;

Μηδ’ επισκόποις είκετε, τα μη λυσιτελούντα,

Πράττειν και λέγειν και φρονείν δολίως παραινούσιν.

Τις ευσεβής σιγήσειεν, τις όλως ηρεμήσει;

Και γαρ την συγκατάθεσιν η σιωπή σημαίνει

Και τούτο δείκνυσι σαφώς ο Πρόδρομος Κυρίου,

Και Μακκαβαίοι συν αυτώ μικράς νομοθεσίας,

Προκινδυνεύσαντες στερρώς μέχρι αυτού θανάτου,

Και μήτε το βραχύτατον του νόμου παριδόντες.

Επαινετός ο πόλεμος γνωρίζεται πολλάκις,

Και μάχη κρείττων δείκνυται ψυχοβλαβούς ειρήνης.

Βέλτιον γαρ αφίστασθαι τοις ου καλώς φρονούσι

Ή τούτοις επακολουθείν κακώς ομονοούντες,

Χωριζομένους του Θεού και τούτοις ενουμένους.»

Ως βλέπεις, π. Νέστορ, τα πράγματα είναι τελείως  δ ι α υ γ ή  και  α π λ ά.  Διά να μη νομίσης ότι αι γνώμαι μου, ή μάλλον τα αναφερόμενα είναι πολύ «τραβηγμένα», σου παραθέτω κείμενον του αθανάτου αγίου Χρυσοστόμου, όπερ τυγχάνει εισέτι αυστηρότερον.

Τα γραφόμενά του αποτελούν αληθές μαστίγωμα των «σιωπώντων» κατακεραυνών τους περί πολλά έτερα μεριμνώντας, ήτοι διά Ορφανοτροφεία, Γηροκομεία, Οικοτροφεία κλπ., της αληθείας εις τέλος λυμαινομένης.

«Όταν γαρ αυτοί μεν οι άπιστοι και αιρετικοί τω ψεύδει συνιστάμενοι πάντα πράττουσι ώστε συσκιάσαι των δογμάτων την ισχύν, ημείς δε οι της αληθείας θεραπευταί, μηδέ το στόμα διάραι δυνάμεθα, πως ου πολλήν του δόγματος καταγνώσονται την ασθένειαν; Πως ουκ απάτην και μωρίαν τα υμέτερα υποπτεύσωσι; Πως ου βλασφημήσουσι τον Χριστόν ως είρωνα και απατεώνα;

Ταύτης δε ημείς αίτιοι της βλασφημίας, ούκ εθέλοντες αγρυπνείν εν τοις υπέρ ευσεβείας λόγοις, αλλά πάρεργα τιθέμεθα ταύτα τα της γης μεριμνώντες…» (Ομιλ. ΝΖ εις το κατά Ιωάννην).

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου. 3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.  22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’
«ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ