Μια ιστορία για έναν κουρέα και τα κέρδη του, που μας διδάσκει το πως να αναγνωρίζουμε τις πλάνες του διαβόλου.

Από την συνομιλία του Αββά Αβραάμ με τους Αββά Κασιανό και Αββά Γερμανό.

Καυχιέστε ότι μπορείτε να σώσετε άλλους και, με την ελπίδα ότι η ιεραποστολική σας δραστηριότητα θα έχει περισσότερους καρπούς, ανυπομονείτε να ξαναγυρίσετε στην πατρίδα σας. Θα σας απαντήσω όμως με ένα μύθο που επινόησε ο αββάς Μακάριος, πολύ εύστοχο και χαριτωμένο. Τον διηγήθηκε κάποτε σε κάποιον αδελφό, θέλοντας να τον βοηθήσει μ’ αυτή την επιτυχημένη ιστορία, επειδή αυτός βασανιζόταν από παρόμοιες με τις δικές σας επιθυμίες.

Ζούσε, είπε, σε μια πόλη ένας κουρέας από τους πιο καλούς στην τέχνη του. Αυτός για τον κάθε πελάτη που κούρευε έπαιρνε ως αμοιβή τρία χάλκινα δηνάρια. Αλλά όσο μικρός κι αν ήταν ο μισθός του, έβρισκε τον τρόπο, αφού αγόραζε ότι του χρειαζόταν για τη συντήρησή του, να αποταμιεύει εκατό δηνάρια.

Και ενώ αυτός συνέχιζε σταθερά να αυξάνει τις οικονομίες του κατ’ αυτό τον τρόπο, έμαθε απροσδόκητα ότι σε μια μακρινή πόλη οι κουρείς έπαιρναν τουλάχιστον ένα χρυσό νόμισμα για κάθε κούρεμα. Μόλις άκουσε αυτή την είδηση, είπε με το νού του: «Πόσο καιρό θα μένω εδώ και θα δουλεύω παίρνοντας ουσιαστικά ως αμοιβή την ελάχιστη προσφορά που θα ‘δινε κανείς σε ένα ζητιάνο; Τόσος κόπος για τρία δηνάρια, ενώ θα μπορούσα, πηγαίνοντας στην πόλη, να κερδίσω μια περιουσία ολόκληρη»!

Αμέσως, παίρνει τα εργαλεία του και, αφού ξόδεψε για τα ναύλα του όλες του τις οικονομίες που τις είχε με κόπο μαζέψει για πολύ καιρό, έφθασε, μετά από μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι, σ’ αυτή την κερδοφόρα πόλη.

Πραγματικά, από την πρώτη κιόλας ημέρα της νέας εργασίας του, πήρε ο κουρέας από κάθε πελάτη του το ποσό που του είχαν πεί. Το βράδυ, βλέποντας το πουγγί του γεμάτο, πήγε στην αγορά ευτυχής, για να αγοράσει τρόφιμα για το δείπνο του. Όμως όλα ήταν πανάκριβα και, αφού έδωσε και το τελευταίο του νόμισμα για να εξασφαλίσει ένα λιτό δείπνο, γύρισε στο σπίτι του χωρίς να του έχει μείνει στην τσέπη ούτε ένα δηνάριο.

Όταν είδε ότι όλο το κέρδος του έφευγε έτσι καθημερινά, τόσο που όχι μόνο δεν έβαζε τίποτε στην άκρη, αλλά και μετά βίας μπορούσε να συντηρηθεί, άρχισε να συλλογίζεται: «Θα ξαναγυρίσω στην πόλη που ήμουν και θα ξαναρχίσω να δουλεύω για το μικρό κέρδος που είχα εκεί. Όσο μικρό κι αν ήταν αυτό, κάλυπτε απόλυτα τα έξοδα της συντήρησής μου και μου έμενε απ’ αυτό και ένα μικρό περίσσευμα, για να το έχω για στήριγμα στα γηρατειά μου. Η καθημερινή  αποταμίευση ήταν μικρή, αλλά, καθώς συνεχώς αυξανόταν, θα γινόταν μακροπρόθεσμα ένα αξιόλογο ποσό. Επομένως, είχα πολύ μεγαλύτερο κέρδος με τα χάλκινα δηνάριά μου απ’ ότι έχω τώρα με τα χρυσά νομίσματα. Γιατί αυτό το φανταστικό κέρδος, όχι μόνο δεν μου αφήνει κάποιο περίσσευμα για αποταμίευση, αλλά και με δυσκολία επαρκεί για την κάλυψη της καθημερινής μου συντήρησης».

Κι εμείς λοιπόν είναι καλύτερα να στοχεύουμε διαρκώς σ’ αυτό το μικρό κέρδος που έχουμε ζώντας στην ερημιά μας. Εδώ δεν κατατρώγουν τα κέρδη μας οι μέριμνες του κόσμου τούτου, οι δυσκολίες και τα εμπόδιά του, η έπαρση της ματαιοδοξίας, αλλά ούτε και η έννοια για την καθημερινή τροφή τα μειώνουν. «Το λίγο που έχει ο δίκαιος είναι προτιμότερο και καλύτερο από τον πολύ πλούτο των αμαρτωλών» (Ψαλμ. 36, 16), λέει ο Ψαλμωδός. Εσείς τώρα επιδιώκετε μεγάλα κέρδη και πιθανόν να τα αποκτήσετε, φέρνοντας στο δρόμο του θεού πολλούς ανθρώπους. Θα πρέπει όμως να γνωρίζετε ότι με τη ζωή που θα ζείτε μέσα στον κόσμο και τους καθημερινούς περισπασμούς του, θα τα κατασπαταλήσετε όλα, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Γιατί, όπως λέει ο σοφός Σολομώντας, «καλύτερα μια χούφτα αγαθά που αποκτήθηκαν με ειρήνη, παρά δυό χούφτες γεμάτες αγαθά που αποκτήθηκαν με κόπο και απληστία ψυχής» (Εκκλ. 4, 6).

Παρόλα αυτά, οι αδύνατοι πέφτουν αναγκαστικά θύματα αυτών των ολέθριων ψευδαισθήσεων. Γιατί ο διάβολος τους εξαπατά, παρακινώντας τους να κηρύττουν και να καθοδηγούν τους άλλους, τη στιγμή που οι ίδιοι δεν έχουν καλά-καλά εξασφαλίσει τη δική τους σωτηρία, αλλά έχουν ακόμα ανάγκη να εκπαιδευθούν από άλλους. Ακόμα κι αν αυτοί κατορθώσουν να κερδίσουν κάτι από τη μεταστροφή μερικών ανθρώπων, όμως με την ανυπομονησία τους και με την αδέξια συμπεριφορά τους, δεν θ’ αργήσουν να το χάσουν. Και θα τους συμβεί αυτό που λέει ο προφήτης Αγγαίος: «Αυτός που μαζεύει», λέει, «με απληστία τα κέρδη του, τα βάζει σε τρύπια σακούλα» (Αγγ. 1, 6). Γιατί είναι, πράγματι, σαν να βάζουν αυτοί τα κέρδη τους σε τρύπια τσέπη, αφού χάνουν με την άστατη καρδιά τους και τη συνεχή διάσπαση του νού, αυτό που φαινομενικά έχουν κερδίσει από την ιεραποστολική τους δραστηριότητα και από τη μεταστροφή των άλλων. Τελικά, ενώ αυτοί φαντάζονται ότι κερδίζουν περισσότερα, διδάσκοντας τους άλλους, στην πραγματικότητα καταστρέφουν όλο το έργο της δικής τους πνευματικής ζωής. Η Αγία Γραφή λέει χαρακτηριστικά: «Υπάρχουν άνθρωποι ματαιόδοξοι, που παριστάνουν τους πλουσίους, ενώ δεν έχουν τίποτε. Υπάρχουν όμως και άλλοι, που είναι ταπεινόφρονες, ενώ έχουν πλούτο πολύ» (Παροιμ. 13, 7). Και πάλι αλλού λέει: «Καλύτερα να είσαι άσημος άνθρωπος και να εργάζεσαι για τη συντήρησή σου, παρά να εμφανίζεσαι ότι έχεις τίτλους και αξιώματα και, στην πραγματικότητα, να στερείσαι και αυτό το ψωμί σου» (Παροιμ. 12, 9).

ΠΗΓΗ: «ΑΒΒΑ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ» Τόμος Β΄

20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.

20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.

Γ ρ ά φ ε τ ε: «Ο Άγιος Κύριλλος ήτο Πατριάρχης, δηλ. αρμοδία εκκλησιαστική Αρχή. Εξ ονόματος λοιπόν και εαυτού και της Συνόδου της Εκκλησίας Αλεξανδρείας και του Πρωτοθρόνου (τότε) επισκόπου Ρώμης και της εν Ρώμη Συνόδου, καλεί εις επιστροφήν τον αιρετικόν επίσκοπον Κων/λεως Νεστόριον. Τι τούτου φυσικώτερον… Τούτο άραγε παρέχει εις ημάς τους απλούς κληρικούς ή Μοναχούς το δικαίωμα να φερώμεθα  π α ρ ο μ ο ί ω ς  προς Πατριάρχας ή άλλους Επισκόπους και να λέγωμεν: «ή επιστρεψον ή θα σε αποκηρύξω».

Α π ά ν τ η σ ι ς: Αντιγράφω αυτά που είχα γράψει ακριβώς.

«Εάν όντως η λαϊκή συνείδησις εγερθή, διά την αβελτηρίαν των επί τούτω τεθέντων ως βιγλατόρων της ακεραιότητος της Εκκλησίας, οίτινες όμως αδιαφορούν ή σιωπούν ή ανέχονται κακούργως, τότε η φυγή του Λαού και η απομάκρυνσις του εκ τοιούτων ψευδοποιμένων,  κ α ί τ ο ι   δ ε ν   ε κ δ ί δ ε ι   ε π ί σ η μ ο ν   π ρ ά ξ ι ν   α π ο κ η ρ ύ ξ ε ω ς,  τη ουσία όμως είναι η αποκήρυξις της αληθούς Εκκλησίας κατά του ψευδούς μέλους της, ποιμένος ή Συνόδου. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει σχετικώς: «Πας ορθοδοξών κατά πάντα, πάντα αιρετικόν δυνάμει, καν ου γράμματι  α ν α θ ε μ α τ ί ζ ε ι», (MIGNE 99, 1088). Ταύτα και μόνον ταύτα έγραψα. Συνεχίζω. Πριν ή ενεργήση, ως ανωτέρω αναφέρετε, ο θείος Κύριλλος έπραξε τα  α κ ό λ ο υ θ α:

I)Έστειλε δύο επιστολάς διαμαρτυρίας προς τον αιρεσιάρχην.

II)Μη ικανοποιηθείς εκ των απαντήσεών του, έγραψε προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιον και «ταις βασιλίσσαις» Ευδοκία και Πουλχερία. (MANSI, IV, 618-684).

III)Συνεκάλεσε Αιγυπτιακή Σύνοδον επισκόπων ήτις κατέκρινε την διδασκαλίαν του Νεστορίου (Ι. Καρμίρη, Μνημεία, Ι, 141).

IV)Τη συνεργεία του και η τοπική Σύνοδος της Ρώμης υπό τον Κελεστίνον κατεδίκασεν την Νεστοριανήν κακοδοξίαν.

Συνεπώς έπραξε  π ά ν τ α   ό σ α   η δ ύ ν α τ ο, ως γνήσιος Ορθόδοξος Πατριάρχης και Ποιμήν αληθής Ερωτώμεν όμως:

Ποία Τοπική Σύνοδος Αυτοκεφάλου Εκκλησίας κατεδίκασε ή και ήλεγξε επισήμως τον Πατριάρχην; Ποία του έθεσε όρους και περιορισμούς, τους οποίους αν αθετούσε, θα ηκολούθει η διαδικασία της καταδίκης του; Αντιθέτως, όταν δεν επικροτούν σιγούν αιδημόνως ή «ελέγχουν» για τα «μάτια του κόσμου», κατά τον τρόπον του γνωστού μας επισκόπου Καβάλας… Ιδού ολίγαι εκ των ενεργειών της υμετέρας Ελλαδικής Συνόδου, μετά από πολυετή, σημειωτέον, παρακολούθησιν των αιρετικών διδασκαλιών του Αθηναγόρου, την άρσιν του αναθέματος και τας συναντήσεις και συμπροσευχάς μετά του αιρεσιάρχου της Ρώμης!

«Κατά την συνεδρίαν της Ιεράς Συνόδου ανεγνώσθη το αποσταλέν παρά του Οικουμενικού Πατριαρχείου χρονικόν της από 26 έως 28 Οκτωβρίου (1967) επισκέψεως της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου προς την Α. Αγιότητα του πάπα της Ρώμης, ως και αντίγραφα των κατ’ αυτήν ανταλλαγεισών μεταξύ αυτών και άλλων αξιωματούχων της Ρωμαϊκής Εκκλησίας προσφωνήσεων και λόγων. Εκ της αναγνώσεως της μελέτης η Ιερά Σύνοδος  μ ε τ ά   ι δ ι α ι τ έ ρ α ς   ι κ α ν ο π ο ι ή σ ε ω ς   διεπίστωσεν, ότι με την ευλογίαν του Θεού η επίσκεψις και η νέα αυτή συνάντησις των προκαθημένων των δύο Εκκλησιών Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου επραγματοποιήθη  κ α τ ά   τ η ν   δ ι ά π υ ρ ο ν   ε υ χ ή ν   κ α ι   π ρ ο σ δ ο κ ί α ν   τ η ς   Ι ε ρ ά ς   Σ υ ν ό δ ο υ   και του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας». (Μακεδονία, 7.11.1967).

Σας ερωτώ και πάλιν: Ποίον το κοινόν σημείον μεταξύ των ανωτέρω και της κατά Θεόν αγωνιώδους γραφής του Θείου Κυρίλλου: «λογισάμενος δε ότι χρή τοις ολισθήσασι χείρα διδόναι και ως αδελφούς  π ε σ ό ν τ α ς  εγείραι παρήνεσα διά γραμμάτων  α π ο σ χ έ σ θ α ι  της τοιαύτης κακοδοξίας»;

Εν συνεχεία γράφετε ότι συνεννοηθείς ο Κύριλλος με τον Ρώμης και τους επισκόπους της Μακεδονίας, αποφασίζουν να αποκηρύξουν τον Νεστόριον. Ιδού οι λόγοι σας: «Ακούεις, αγαπητέ κ. Θεοδώρητε; Ολόκληροι Πατριάρχαι, ολόκληροι Σύνοδοι, σωρεία Επισκόπων εν Μακεδονία, και εν τούτοις δεν απεφάσιζον να ενεργήσωσι μόνοι! Εζήτουν και των άλλων τοπικών Εκκλησιών την γνώμην! Και υμείς; Υμείς απλοί Ιερείς ή Μοναχοί… αποκηρύσσετε ολόκληρον τοπικήν Εκκλησίαν (την Ελλαδικήν), διότι μετέβαλε το ημερολόγιον ή διότι δεν απεκήρυξε τον Πατριάρχην…».

Α π ά ν τ η σ ι ς: Ότι ημείς οι Μοναχοί, αλλά και οι απλοί λαϊκοί διακόπτοντες την μετά του Αθηναγόρου και των δορυφόρων του εκκλησιαστικήν κοινωνίαν ενεργούσαμε συμφώνως προς την Ι. Παράδοσιν και τας επιταγάς των Ι. Κανόνων, θα το δήτε επικροτούμενον κατωτέρω και από τον ίδιον τον άγιον Κύριλλον!

Όσον αφορά δε εις τας ενεργείας των Συνόδων και Πατριαρχών τας οποίας αναφέρτε ανωτέρω, σημειώ ότι αύται απέβλεπον εις την  α π ο κ ή ρ υ ξ ι ν   και    κ α θ α ί ρ ε σ ι ν   του Νεστορίου και πολύ δικαίως απητείτο προς τούτο και το σύμψηφον των λοιπών Εκκλησιών, Ι δ ι α ι τ έ ρ ω ς   όμως ήτοι προς  της τελικής αποκοπής του αιρετικού διά της Γ΄Οικ. Συνόδου, ενήργησαν και διά επιστολών και διά Τοπικών Συνόδων, ως ποιμένες γνησιώτατοι.

Προηγουμένως σας εξέθεσα τας ενεργείας του Κυρίλλου και της Συνόδου του. Ιδού τώρα έτεραι αξιοθαύμαστοι αντιδράσεις.

Α)Η ιστορία μας διέσωσε διαμαρτυρίας απλών κληρικών ενεργηθείσας εν τω κλίματι του αιρεσιάρχου Νεστορίου, ενώ οι επίσκοποί του μέχρι στιγμής ουδέν το αξιόλογον είχον πράξει. Ιδού το γεγονός:

«Δ ι α μ α ρ τ υ ρ ί α   προτεθείσα εν δημοσίω παρά των Κληρικών της Κων/λεως, και κατά Εκκλησίαν εμφανισθείσα, ως ότι ομόφρων εστι Νεστόριος Παύλου του Σαμοσατέως του αναθεματισθέντος πρό ετών εκατόν εξήκοντα υπό των Ορθοδόξων Επισκόπων.

Ορίζω τον λαμβάνοντα τόδε το χαρτίον κατά της Αγίας Τριάδος, ώστε φανερόν αυτό ποιήσαι επσκόποις, πρεσβυτέροις, διακόνοις, αναγνώσταις, λαϊκοίς οικούσι Κων/λιν, έτι τε το ίσον αυτοίς εκδούναι προς έλεγχον του   α ι ρ ε τ ι κ ο ύ   Νεστορίου, ότι ομόφρων εστι του αναθεματισθέντος Παύλου του Σαμοσατέως πρό ετών εκατόν εξήκοντα…». Και κατέληγεν. «όστις δέχεται ότι άλλος είναι ο Υιός του Θεού και έτερος ο τεχθείς υπό της Θεοτόκου «έστω ανάθεμα»! (Πρακτικά Συνόδου, Α΄441-2).

Ως βλέπετε, π. Επιφάνιε, ενταύθα έχομεν αντίδρασιν εκ των «κάτω» και ουχί υπό των «αξιωματικών»!

Β)Ας ίδωμεν τώρα και τας  κ α τ’    ι δ ί α ν   ενεργείας του Κελεστίνου Ρώμης, πριν να συνέλθουν εν τη Γ’ Οικουμενική Συνόδω. Πλήν της συγκροτήσεως Συνόδου εν Ρώμη και καταδίκης εν αυτή του αιρεσιάρχου, απέστειλεν εν συνεχεία επιστολήν προς τον Νεστόριον, ης απόσπασμα καταχωρώ ευθύς:

«Φανερώς τοίνυν ίσθι, ταύτην ημών την απόφασιν, ως εάν μη περί του Χριστού του Θεού ημών ταύτα κηρύξης, άπερ και η Ρωμαίων και η Αλεξανδρέων και πάσα η Καθολική Εκκλησία κατέχει, ως και η αγία η κατά την μεγάλην Κων/λιν Εκκλησία έως σου κάλλιστα κατέσχε και ταύτην την άπιστον κοινότητα, ήτις επιχειρεί χωρίζειν άπερ συνάπτει  η Αγία Γραφή, εντός  Δ Ε Κ Α Τ Η Σ   Η Μ Ε Ρ Α Σ   αριθμημένης από της ημέρας ταύτης της υπομνήσεως, φανερά και εγγράφω ομολογία αθετήσης, από πάσης Καθολικής Εκκλησίας εκβέβλησαι… Επειδή πάντες ειδέναι οφείλουσι το πραττόμενον, οσάκις η περί κοινού πράγματος η σκέψις». (Αυτ. Σελ.448). Ιδού η φροντίς του ιδίου Κελεστίνου διά τον χειμαζόμενον λαόν της Κων/λεως.

«Μ α κ α ρ ί α   δε όμως η αγέλη, η παρέσχεν ο Κύριος  κ ρ ί ν ε ι ν   π ε ρ ί   τ η ς   ι δ ί α ς   ν ο μ ή ς. Όθεν, ο ουκ αμφιβάλλομεν ότι ποιείτε, τ η ν   α σ ε β ή   δ ι ά λ ε ξ ι ν   α π ω θ ε ί σ θ α ι   ο φ ε ί λ ε ι   η   π ί σ τ ι ς   υ μ ώ ν… αεί γαρ εκκόπτεσθαι  οφείλουσι καιρίως οι τοιούτοι, οίτινες την ψυχήν του Χριστιανικού λαού διαταράττοντες και προς την γνώμην την ιδίαν τα Ευαγγέλια διαστρέφοντες… Όθεν, μηδείς κλαύση τα κατά τινος υμών επινοηθέντα… μακράν εστιν δι’ εκάστου χωρείν των πριαμένων εαυτοίς, ζωήν ή τω θανάτω ή ομολογία. Έχετε υμείς, όσοι της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΕΚΒΕΒΛΗΣΘΕ, σχεδόν των ημετέρων καιρών υπόδειγμα του της μακαρίας μνήμης Αθανασίου του σοφωτάτου ιερέως της Αλεξαδρέων Εκκλησίας». (Αυτ. 448-50).

Υπάρχει διά τα σήμερον παράλληλόν τι; Ιδού σας παραθέτω απόσπασμα λόγου του  Π α τ ρ ι ά ρ χ ο υ   Α λ ε ξ α ν δ ρ ε ί α ς   Ν ι κ ο λ ά ο υ   τ ο υ   Ε΄ (ο επί της θέσεως του αγίου Κυρίλλου ανελθών), επί τη αναρρήσει του εις τον θρόνον λεχθέντος.

«Θα είμεθα συνακόλουθοι του Οικ. Πατριάρχου ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ, μάλιστα δε εις την προς την ΕΝΩΣΙΝ ΠΟΡΕΙΑΝ ΑΥΤΟΥ, διότι αύτη τυγχάνει απαίτησις των καιρών και θελήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ίνα γίνωμεν πάντες μία ποίμνη υπό ένα αρχιποίμενα, αυτόν τον Χριστόν. Διότι εις την ουσίαν  ο υ δ έ ν   μ α ς   χ ω ρ ί ζ ε ι.  Εις και ο ίδιος Χριστός και ιδία η Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον Βάπτισμα, η ιδία πίστις, το ίδιον άγιον Ποτήριον»!!!

Μήπως όμως οι λοιποί αρχηγοί των υπολοίπων αυτοκεφάλων Εκκλησιών έπραξάν τι αξιολογώτερον του Πατριάρχου Αλεξανδρείας;

Δυστυχώς, ουδέ εις! Σας υπενθυμίζω και πάλιν την παρασημοφόρησιν(!) του Οικουμενικού εκ των αρχηγών των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ότε διήρχετο δι’ αυτών, ως και το τηλεγράφημα της Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας, επί τη 20ετία της Πατριαρχικής του καρριέρας…

«Εκκλησία Ελλάδος συμμετέχουσα αγαλλομένω ποδί Πνευματικής χαράς Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και ευφροσύνω επετείω συμπληρώσεως  ε υ δ ο κ ί α   Θ ε ο ύ   είκοσι όλων ενιαυτών από αναρρήσεως Υμετέρας πεπνυμένης και γερασμίας Παναγιότητος εις περίκλυτον ένδοξον πρωτόθρονον Αποστολικόν θρόνον Ορθοδόξου Εκκλησίας και σεμνυνομένη δι’ ευκλεά αγλαόκαρπον ποιμαντορίαν Αυτής, γηθοσύνως επεύχεται Αυτή ως πλείστα, υγιεινά, πανευρόσυνα, έργων λαμπρών μεστά, επ’ αγαθώ της Μεγάλης του Χριστού και της καθόλου Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας». Τα σχόλια επαφίενται τοις αναγνώσταις…

Εν συνεχεία γράφετε, ότι οιονεί απολογούμενος ο άγιος Κύριλλος, αποστέλλει προς τον Κλήρον και τον λαόν της Κων/λεως επιστολήν, εν η μεταξύ άλλων σημειοί και τα ακόλουθα:

«Αιτιάσθω δε μηδείς την μέλλησιν (καθυστέρησιν)… Ου γαρ ενυστάξαμεν… εμιμησάμεθα δε τους ιατρικήν έχοντας εμπειρίαν… (οίτινες) ηπίοις εν αρχαίς φαρμάκοις καταμαλάσσουσι, π ε ρ ι μ έ ν ο ν τ ε ς   τον  ταις τομαίς πρέποντα καιρόν». Και ερωτάτε: «Τις δε θα προσδιορίση αυθεντικώς τον ταις τομαίς πρέποντα καιρόν»;

Α π ά ν τ η σ ι ς: Προκειμένου περί της  τ ο μ ή ς (ήτοι της καθαιρέσεως) καλώς έπραξεν ο άγιος αναμένων και τας άλλας τοπικάς Εκκλησίας, χωρίς όμως να παύση να ενεργή τα προς μετάνοιαν του αιρετικού και επιστροφήν, εκ της πρώτης ημέρας της «διαγνώσεως», γράφων αυτώ και «Συνοδικώς» διαμαρτυρόμενος. Αι υμέτεραι αύται υπομνήσεις  ε ν δ ι α φ έ ρ ο υ ν   κυρίως τους Ιεράρχας, ως παρουσιάζουσαι ένα «ορθόδοξον» τρόπον αντιδράσεως διά πάσαν παρομοίαν περίπτωσιν. Ε υ χ ή ς   έ ρ γ ο ν   θ α   ή τ ο   η   μ ί μ η σ ί ς   τ ο υ!

Δι’ ημάς, τους απλούς Μοναχούς και λαϊκούς αρκούν τα ‘οσα γράφει ολίγον κατωτέρω, εν τη ιδία αυτού επιστολή ο θείος Κύριλλος, και τα οποία η υμετέρα πανοσιολογιότης εσίγησεν…

«…ταύτην εν εαυτοίς αναζωπυρούντες αεί την πίστιν ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε ΜΗΤΕ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ τω μνημονευθέντι (Νεστορίω) μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένει ΛΥΚΟΣ αντί ποιμένος… τοίς δε γε των κληρικών, είτε λαϊκών διά την ορθήν πίστιν ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙΣ ή καθαιρεθείσι παρ’ αυτού, κοινωνούμεν ημείς, ου την εκείνου κυρούντες άδικον ψήφον, επαινούντες δε μάλλον τους πεπονθόντας, κακείνο λέγοντες αυτοίς, ει ονειδίζεσθε εν Κυρίω ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ότι της δυνάμεως και το του Θεού πνεύμα εις ΥΜΑΣ αναπέπαυται»!.. (MANSI IV, 1096).

Ακούετε; Κοινωνεί ο μέγας πατριάρχης με τους διακόψαντας κοινωνίαν προς τον Νεστόριον (ενώ εσείς τους θεωρείτε επαναστάτας και εκτός Εκκλησίας), ενώ συγχρόνως επαινεί τους καθαιρεθέντας υπό του κακοδόξου κληρικούς, θεωρών αυτούς  μ α κ α ρ ί ο υ ς!, ότι δηλ. εκφράζει και ο ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου!

Σχετικώς με την ειρωνικήν αντιμετώπισιν υμών εκφράσεώς τινος του ιερέως π. Βασιλείου, εκ Γενεύης, έχω να είπω τα εξής ολίγα. Σας εσκανδάλισε η φράσις η αναφερομένη εις τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών, ότι «δεν τον συγκινεί περισσότερον απ’ ότι τον συγκινεί μία σπασμένη καρέκλα». Σας παραθέτω νυν πως εχαρακτήρισε τας ιδίας πράξεις του Προκαθημένου, συνάδελφός του Ιεράρχης.

«Τας τοιαύτας ενεργείας του κ. Ιερωνύμου, το Κανονικόν της Εκκλησίας θείον Δίκαιον θεωρεί ασυγκρίτως βαρυτέρας και από αυτάς τας πορνείας, τους σοδομισμούς, τας ιεροσυλίας και γενικώς τας τραγικωτέρας πράξεις κληρικών, επιλισμόνων της υψηλής και λεπτεπιλέπτου αυτών αποστολής»!

Ως θα ίδετε «βέλος νηπίου» ήτο η έκφρασις του π. Βασιλείου συγκρινομένη προς την του Μητροπολίτου Πειραιώς!

Μη θλίβεσθε όμως, διότι δεν αποτελούν εξαίρεσιν αι ανωτέρω εκφράσεις του Μητροπολίτου εν τη ιστορία της Εκκλησίας.

Και παλαιότερον, πλείστοι ιεράρχαι και Σύνοδοι ολόκληροι εχρήσαντο βαρυτάτας εκφράσεις προκειμένου να σωφρονήσουν ή αποτρέψουν αιρετικούς της σκολιάς των πορείας. Ιδού «αι αραί» του Πατριάρχου Κων/λεως Κυρίλου Ε΄, διά τους νοθεύοντας τον ορθόδοξον τρόπον του βαπτίζειν.

«Αι πέτραι και ο σίδηρος λυθήσονται, αυτοί δε ουδαμώς. κληρονομήσειεν την λέπραν του Γιεζή, και την αγχόνην του Ιούδα, στένοντες είησαν, και τρέμοντες επί της γης, ως ο Κάϊν, η οργή του Θεού είη επί τας κεφαλάς αυτών και η μερίς αυτών μετά του προδότου Ιούδα… άγγελος Κυρίου καταδιωξάτω αυτούς εν μαχαίρα πάσας τας ημέρας της ζωής αυτών…». Βλέπετε η ευγένεια και η αβροφοσύνη είναι της ημετέρας εποχής φρούτον…

Αναφερόμενος εις την ανοικτήν επιστολήν του Μητροπολίτου Φιλαρέτου  π ρ ο ς   τ ο ν   Ι ά κ ω β ο ν   Α μ ε ρ ι κ ή ς   γράφετε:

«Ο Φιλάρετος έχει ολόκληρον Σύνοδον υπ’ αυτόν! Και όμως! Δεν θεωρεί εαυτόν ικανόν να προχωρήση εις καθαίρεσιν του Πατριάρχου και αποκοπήν αυτού από του σώματος της Ορθοδοξίας! Ούτε καν αποκαλεί ρητώς τον Πατριάρχην αιρετικόν! Συ όμως, ο απλούς Καλόγηρος, εν όλη τη επιστολή σου διεκδικείς την αυθεντίαν του Πάπα! Εις πάσαν σχεδόν σελίδα αποκηρύττεις τον Πατριάρχην και μονονουχί εκσφενδονίζεις αυτόν «του της Εκκλησίας πληρώματος»…

Α π ά ν τ η σ ι ς: Εις την α΄απόκρισίν μου έγραφον, αφού προηγουμένως ανέλυον τας κακοδοξίας του Οικουμενικού. «Τι απομένει; Όντως ο καυστήρ, η των Κανόνων εφαρμογή, η των ερεσχελειών παύλα, η εκσφενδόνισις των κακοδόξων από τους θρόνους των…»

Και μοί απαντάτε:

«Ναι, αγαπητέ π. Θεοδώρητε,  α υ τ ό   α π ο μ έ ν ε ι».

Ιδού, λοιπόν, ότι συμφωνούμεν! Προς τι η διαμαρτύρησις; Επίσης ποία ορθόδοξος Εκκλησιολογία διδάσκει ότι είναι δυνατόν μία α΄αυτοκέφαλος Εκκλησία ν’ αποκηρύττη ετέραν, ή ν’ αναθεματίζη τους επισκόπους της; Ο υ δ ε ί ς   ορθόδοξος έχει τοιαύτην απαίτησιν από τον Μητροπολίτην Φιλάρετον, ή οιονδήποτε έτερον Πατριάρχην ή Αρχιεπίσκοπον. Τότε, λοιπόν, τι απαίτησιν έχετε, πιθανόν να ερωτήσετε.

Απλώς να πράττωσι  ο π ο ί α   και ο Πανιερώτατος Φιλάρετος!! Ουδέν πλέον, πλήν ουδέ ολιγώτερον… Παραθέτω σημεία τινά εκ της επιστολής του, ίνα γίνω πλέον κατανοητός το  τ ι   επιθυμούμεν:

«Συνεπώς ημείς θεωρούμεν καθήκον όπως διαμαρτυρηθώμεν εντόνως κατά της  δ ι α σ τ ρ ε β λ ώ σ ε ω ς   του δόγματος της Εκκλησίας που τόσον επιμόνως γίνεται εκ μέρους της Α.Π. του Πατριάρχου Αθηναγόρου κατά της «Οικουμενικής Δοξολογίας» ως και κατά της υπό του Πατριάρχου Αθηναγόρου συμπεριλήψεως  ΕΙΣ ΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ και   π α σ ώ ν   τ ω ν   ο μ ο λ ο γ ι ώ ν   Α ν α τ ο λ ι κ ώ ν   τ ε   και   Δ υ τ ι κ ώ ν, γεγονός το οποίον ανηγγέλθη εις το μήνυμα των Χριστουγέννων (1968) της Αυτού Παναγιότητος»! Η συμπερίληψις ονόματός τινος εις τα Δίπτυχα είναι ένδειξις ότι ο τοιούτος αναγνωρίζεται ως ορθόδοξος… Ενώνεσθε με τους  ε τ ε ρ ο δ ό ξ ο υ ς   ο υ χ ί   ε ν   α λ η θ ε ί α,   α λ λ’   ε ν   α δ ι α φ ο ρ ί α   π ρ ο ς   α υ τ ή ν»… Εκ της ανοικτής επιστολής του Φιλαρέτου προς τον Ιάκωβον Αμερικής. Βλέπε: Ορθόδοξος Μαρτυρία, σ. 20, Αθήναι 1985, όπου και αι λοιπαί επιστολαί του Μητροπολίτου Φιλαρέτου.

Τ ι ς   ε κ   τ ω ν   ο ρ θ ο δ ό ξ ω ν   ε π ι σ κ ό π ω ν   ΕΛΑΛΗΣΕΝ ΠΑΡΟΜΟΙΩΣ; Σημειώσατε δε ότι ουδόλως ΚΟΙΝΩΝΕΙ ή διατηρεί ΚΑΝΟΝΙΚΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ προς Πατριάρχην ή ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑΣ ΑΥΤΩ. Το δε τραγικόν διά τηνΠαγκόσμιον ορθοδοξίαν της σήμερον είναι ότι ΜΟΝΟΝ η Εκκλησία του Φιλαρέτου ευρίσκεται μακράν «της συμμορίας» του Π α γ κ ο σ μ ί ο υ   Σ υ μ β ο υ λ ί ο υ   τ ω ν  Ε κ κ λ η σι ώ ν, ήτοι της οργανωμένης πλάνης κατά της Ορθοδόξου Αληθείας.

Ιδού πως ο ίδιος Μητροπολίτης Φιλάρετος παρατηρεί το ανωτέρω γεγονός και αποδύρεται την είσοδον της Ορθοδοξίας ως οργανικού μέλους εντός του Π.Σ..Ε., εν τη τελευταία αυτού «θλιβερά Επιστολή» προς τους απανταχού ορθοδόξους Επισκόπους του κόσμου.

«Τις δύναται να φαντασθή την ορθόδοξον Εκκλησίαν της περιόδου εκείνης (των Πατέρων) να κηρύσση εαυτήν οργανικόν μέλος ομοσπονδίας τινός ενούσης Ευνομιανούς ή Ανομοίους Αρειανούς, Ημιαρειανούς, Σαβελλιανούς και Απολλιναριστάς; Βεβαίως ουδείς! Αλλά τουναντίον ο Α΄κανών της Β΄Συνόδου δεν ομιλεί περί ενώσεως με τοιαύτας ομάδας αλλά ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ αυτήν»! Και συνεχίζει: «Γενόμενοι δε οι Ορθόδοξοι οργανικά μέλη εις ένα σώμα με τους συγχρόνους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, δεν αγιάζουν τους αιρετικούς αλλ’ αποξενώνουν τους ορθοδόξους από την καθολικήν ορθόδοξον ενότητα. Η ενότης αύτη δεν περιορίζεται μόνον εις τον παρόντα αιώνα…

Ο Άγιος Βικέντιος ο Λειρίνης γράφει εις το αιώνιον έργον του ότι: ουδέποτε επετράπη και ούτε ποτέ θα επιτραπή εις τους Χριστιανούς να διακηρύξουν τι το οποίον δεν είχε γίνει αποδεκτόν το πρότερον, αλλά το αναθεματίζειν τους κηρύττοντας τι πέραν του άπαξ και διά παντός αποδεχθέντος ήτο, είναι και θα είναι πάντοτε καθήκον». Ότι δηλαδή διεκήρυξε η Ζ΄Οικ. Σύνοδος: «Ο   μ η   λ έ γ ω ν   τ ο ι ς   α ι ρ ε τ ι κ ο ί ς   α ν ά θ ε μ α,   α ν ά θ ε μ α   έ σ τ ω».

Εξ αυτής της σκοπιάς διακρίνων και συγκρίνων επαινώ τον Μητροπολίτην Φιλάρετον, και ουχί διότι είναι  αβρόφρων (πράγμα όπερ πολύ σας συνεκίνησεν)!

Και το έτι σπουδαιότερον: Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος αναπληροί σήμερον την θέσιν των μεγάλων πρωταγωνιστών της πίστεως έναντι επικρατούσης αιρέσεως, μονομαχών όντως ως νέος Δαυΐδ κατά του Γολιάθ του Οικουμενισμού, ευελπιστών ότι συντόμως και οι παραλήπται της «θλιβεράς του επιστολής» θα γίνωσι από θεαταί, συναγωνισταί εν τω πικρώ στίβω της γλυκυτάτης αληθείας!

Σας παραπέμπω και εις το ωραιότατον άρθρον του Επισκόπου Καναδά κ. VITALY κατά του Οικουμενισμού, όπερ αυτούσιον είχεν υπό του ιδίου εκφωνηθή ως εισήγησις εις το Συμβούλιον Επισκόπων της Διασποράς (FULL SOBOR) εν έτει 1967. Ενταύθα καταχωρώ ολίγας μόνον, πλήν συντριπτικός διά το Π.Σ. Εκκλησιών γραμμάς: Αναφερόμενος εις την Γενικήν Συνέλευσιν του Συμβουλίου εις Νέον Δελχί, εν έτει 1964 γράφει:

«Όλα τα ψεύδη του κόσμου έχουν συναχθή επί το αυτό. Εις την εν Νέω Δελχί Συνέλευσιν διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους εδημιουγήθη ένα μοναδικόν κοινόν μέτωπον  ό λ ω ν   τ ω ν   α ι ρ έ σ ε ω ν   και αναληθειών.

Εν τω Π.Σ. Εκκλησιών, ως διά ταχυδακτυλουργίας έχουσιν ενωθή και συνδεθή άπασαι αι βλασφημίαι,  πλάναι και αντιθέσεις της Αληθείας ολοκλήρου της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπίνης φυλής από τον Κάϊν και Χάμ μέχρι του Ιούδα του Προδότου, Καρλ Μάρξ, του διαφθορέως Φρόϋδ, και γενικώς όλων των μικροτέρων και μεγαλυτέρων συγχρόνων βλασφήμων… (Όρα ORTHODOX WORD, 1969, Νο 4, σ. 153). Επίσης εις Ορθόδοξον Τύπον 1970. Επίσης σας παραπέμπω εις το περιοδικόν «LA FOI TRANSMISE», όπου θα θαυμάσητε το Διάγγελμα του Θ΄Κληρικολαϊκού Συνεδρίου της Αρχιεπισκοπικής Δυτικής Ευρώπης της Υπερορίου Ορθοδόξου Ρωσσικής Εκκλησίας. (Τεύχος 3, 1969 σελ. 24 εξ.).

Σημειώσατε δε ότι ταύτα πάντα ενεργεί η υπό τον Φιλάρετον Σύνοδος ούσα εν γη αλλοτρία, άνευ τιμών, Κρατικής ενισχύσεως και πολυαρίθμου ποιμνίου! Όντως κατά τον πλέον άριστον τρόπον αγωνίζεται μέχρι του νύν η εν εξορία αύτη Εκκλησία», η αδελφή των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος και της «Εκκλησίας των Κατακομβών» εν Ρωσία. Αναμένομεν εναγωνίως τα έργα των «υιών της Ελευθέρας»…

Εάν «κοινωνή», ως γράφετε, και μετά μνημονευόντων του Οικουμενικού, εννοείται  ε μ μ έ σ ω ς  και ανεπισήμως (συνεχώς η στάσις του γίνεται αυστηροτέρα) δι’ ημάς ουδέν σημαίνει τούτο. Η πορεία και η πρόθεσις του ανδρός ως κυβερνήτου της Εκκλησίας του τυγχάνει και είναι η άφιξις του ποιμνίου του εις τον λιμένα της Αληθείας -αεί πολέμων με τα κύματα της αιρέσεως-, και ουχί ο ελλιμενισμός της νοητής ολκάδος του εις τον τελματώδη και βεβορβορωμένον λιμένα του Π.Σ. των Εκκλησιών!

Υπό το ίδιον πρίσμα εξετάζοντες δεν ταρασσόμεθα, εάν και ο Ιονέσκου ήτο, ή είναι Νεοημερολογίτης, ή κοινωνή αυτοίς. Ημείς επιθυμούμεν, πάτερ, να είμεθα υποτακτικοί της αγίας προθέσεως και ορθοδόξου αληθείας, ουδέποτε όμως της αβροφροσύνης, των «κανονικών σχέσεων» και της ενόχου «αθετήσεως της αληθείας προφάσει οικονομίας»…

§21. Καθ’ υμάς το εις την παράγρ. 20 τεθέν τηλεγράφημα της Ιεράς Αριστίδην Συνόδου αποτελεί «έκφρασιν θερμής φιλοφρονήσεως» και «υπερβολικής αβροφροσύνης», αν και «κακώς πράττουσα», λέγετε, η Ι. Σύνοδος συμπεριεφέρθη ούτως.

Καθ’ ημάς, εν ολίγοις, θέτει   ε ν   τ η   ι δ ί α   μ ο ί ρ α   το γηραιόν του Φαναρίου και τους Συνοδικούς συντάκτες του τηλεγραφήματος! Εν τούτοις, φρονείτε, ότι ο Πρόεδρος αυτής κ. Ιερώνυμος αποτελεί «εμπόδιον» διά τον Αθηναγόραν!!.

Εις την προκειμένην περίπτωσιν όντως το αξίωμα των «κοινών τόπων» κατηργήθη εις τέλος…

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.  3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121) 1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι. 3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄..4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις. §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού 16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

« Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε. αυτές είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας».

Ο Μέγας Αρσένιος

Ο Αββάς Αρσένιος, ενώ ακόμη ήταν στο παλάτι, προσευχήθηκε στον Θεό, λέγοντας: «Κύριε, οδήγησέ με πως να σωθώ ». Και άκουσε φωνή οπού του έλεγε: «φεύγε τους ανθρώπους και σώζου».

Ο ίδιος, όταν αποσπάσθηκε από τον κόσμο και εισήλθε στον μοναστικό βίο, πάλι έκανε την ίδια προσευχή. Και άκουσε φωνή να του λέγη: «Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε. Γιατί αυτές είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας».

Ο Όσιος αββάς Αρσένιος ο Μέγας απέφευγε να πηγαίνει στις συγκεντρώσεις των Μοναχών, και κατά τις γιορτές όταν πήγαινε στην εκκλησία, κρυβόταν πίσω από μία κολώνα ή πήγαινε σε μία γωνιά για να μην τον βλέπουν. Είχε πάντα το πένθος γι’ αυτό συνέχεια τα μάτια του ήταν δακρυσμένα. Έλεγαν δε ότι σε όλη του την ζωή, ενώ καθόνταν στο εργόχειρό του, είχε στον κόρφο του ένα πανί για να σφουγγίζει τα δάκρυά του. Σαν άκουσε δε ο αββάς Ποιμήν ότι κοιμήθηκε, δάκρυσε και είπε: «Μακάριος είσαι Αββά Αρσένιε, γιατί έκλαψες τον εαυτό σου σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Γιατί όποιος δεν κλαίει τον εαυτό του εδώ, θα κλαίει αιωνίως εκεί».

Ένας αδελφός ζήτησε από τον Αββά Αρσένιο να του πη ωφέλιμο λόγο. Και του απαντά ο γέρων: «Όσο μπορείς αγωνίσου, ώστε η εσωτερική ζωή σου να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Έτσι θα νικήσης τα εξωτερικά πάθη».

Άλλοτε πάλι έλεγε: «Όσες φορές μίλησα μετανόησα, όσες φορές σιώπησα δεν μετανόησα ποτέ».

Είπε ο Αββάς Μάρκος στον Αββά Αρσένιο: «Γιατί μας αποφεύγεις;». Του λέγει ο γέρων: «Ο Θεός ξέρει ότι σας αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να είμαι με τον Θεό και με τους ανθρώπους. Οι Ασώματες Δυνάμεις, οι Άγγελοι, οπού, καθώς λέγει η Γραφή, είναι χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν. Ενώ οι άνθρωποι πολλά θελήματα έχουν. Δεν μπορώ λοιπόν να αφήσω τον Θεό και να πάω με τους ανθρώπους».

***

Έφθασε κάποτε ο αββάς Αρσένιος σε ένα τόπο, όπου υπήρχαν καλαμιές. Κάποια στιγμή κινήθηκαν οι καλαμιές απ’ τον αέρα. Και ρώτησε ο Γέροντας τους αδελφούς: «Τι είναι το θρόϊσμα αυτό;» Του λένε: «Οι καλαμιές είναι». Και τότε τους είπε ο Γέροντας: «Είναι αλήθεια πως αν κάποιος μένει σε ήσυχο τόπο και ακούσει τη φωνή από ένα σπουργίτι, η καρδιά του παύει να έχει την ίδια ησυχία. Πόσο περισσότερο εσείς βέβαια που έχετε το σεισμό των καλαμιών αυτών».

Κάποιος από τους πατέρες επισκέφθηκε τον αββά Αρσένιο. Κτύπησε την πόρτα και ο Γέροντας του άνοιξε νομίζοντας πως είναι ο υποτακτικός του. Όταν όμως είδε άλλον, έπεσε με το πρόσωπο στη γη. Εκείνος του λέγει: «Σήκω, αββά μου, να σε ασπασθώ». Και ο Γέροντας του απάντησε: «Δεν σηκώνομαι, πριν αναχωρήσεις». Και ενώ πολλή ώρα τον παρακαλούσε, εκείνος δεν σηκώθηκε, έως ότου αναχώρησε ο επισκέπτης.

Έλεγαν οι γέροντες πως κανείς απ’ όλους τους πατέρες της ερήμου δεν  αποστρέφονταν την δόξα των ανθρώπων όπως ο Όσιος Αρσένιος και ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης. Και ο μεν Αρσένιος σπανιότατα και με δυσκολία συζητούσε με άνθρωπο, ο δε Θεόδωρος συζητούσε μεν, αλλά τα λόγια του έβγαιναν κοφτά σαν μαχαίρι.

Έλεγε ο Αββάς Δανιήλ: «Κάποιοι αδελφοί, οπού επρόκειτο να πάνε στη Θηβαΐδα, για να προμηθευτούν λινάρι, είπαν: Με την ευκαιρία αυτή, ας δούμε και τον Αββά Αρσένιο. Και μπαίνει ο Αββάς Αλέξανδρος και λέγει στον γέροντα: Μερικοί αδελφοί, οπού ήλθαν από την Αλεξάνδρεια, θέλουν να σε δουν. Του λέγει ο γέρων: Ρώτησέ τους για ποιά αιτία βρίσκονται εδώ. Και μαθαίνοντας ότι πηγαίνουν στη Θηβαΐδα για λινάρι, το είπε στον γέροντα. Τότε και αυτός του λέγει: Λοιπόν δεν πρέπει να δουν το πρόσωπο του Αρσενίου, γιατί δεν ήλθαν για μένα, αλλά για τη δουλειά τους. Καλοκάρδισέ τους και στείλε τους στο καλό, λέγοντάς τους ότι ο γέρων δεν μπορεί να τους συναντήση ».

Πήγε κάποτε ο μακάριος Αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος στον Αββά Αρσένιο, μαζί με κάποιον άρχοντα. Και ζητούσε από τον γέροντα να τους πη κάποιο λόγο ωφέλιμο. Μετά από σύντομη σιωπή λοιπόν, ο γέρων του αποκρίνεται: «Και αν σας πω κάτι, θα το τηρήσετε;». Και αυτοί υποσχέθηκαν ότι θα το τηρήσουν. Τότε τους λέγει ο γέρων: «Όπου ακούσετε ότι βρίσκεται ο Αρσένιος, μη πλησιάσετε».

Ένας αδελφός πήγε στο κελλί του Αββά Αρσενίου, σε Σκήτη. Σκύβει λοιπόν και κοιτάζει από τη θυρίδα και βλέπει τον γέροντα να είναι όλος σαν φωτιά. Και ήταν άξιος ο αδελφός εκείνος να το δη. Ύστερα έκρουσε και βγαίνει ο γέρων. Βλέποντας δε τον αδελφό σαν θαμπωμένο, του λέγει: «Χτυπούσες πολλή ώρα την πόρτα; Μήπως είδες τίποτε εδώ;». Και απάντησε εκείνος: «Όχι». Και μετά απ’ αυτή τη στιχομυθία, τον έστειλε στο καλό.

Έλεγαν πάλι γι’ αυτόν: «Το βράδι του Σαββάτου, παραμονή της Κυριακής, άφηνε τον ήλιο πίσω του και άπλωνε τα χέρια του κατά τον ουρανό, προσευχόμενος, ωσότου πάλι έλαμπε ο ήλιος στο πρόσωπό του. Και έτσι, καθόταν».

Κάποτε ένας Μοναχός, ρώτησε τον Αββά Αρσένιο.
– Αββά μου, οι λογισμοί μου μου λέγουν, αφού δεν μπορείς νηστεύεις ούτε να εργασθείς, πήγαινε να επισκέπτεσαι στην λαύρα τους ασθενείς Μοναχούς και να τους βοηθάς επειδή αυτό είναι αγάπη.
Ο δε Αρσένιος, του απάντησε:
– Πήγαινε, τρώγε, πίνε, κοιμήσου, όσο θέλεις, μην εργάζεσαι, αλλά να μένεις στο κελί σου, αυτό είναι Μοναχός.

Έλεγαν για κάποιον αδελφό, που ήλθε στη Σκήτη να δει τον αββά Αρσένιο, ότι πήγε στην εκκλησία και παρακαλούσε τους κληρικούς να συναντήσει τον αββά. Του είπαν λοιπόν αυτοί: «Αναπαύσου λίγο, αδελφέ, και θα τον δεις». Αλλά αυτός είπε: «Δεν θα φάγω τίποτε αν δεν τον συναντήσω». Έστειλαν λοιπόν έναν αδελφό μαζί του να τον πάει στον Γέροντα, επειδή το κελί του ήταν μακριά. Κτύπησαν την πόρτα, μπήκαν μέσα και, αφού ασπάσθηκαν τον Γέροντα, κάθησαν και έμεναν σιωπηλοί.
Είπε τότε ο αδελφός της εκκλησίας: «Εγώ ας πηγαίνω, εύχεσθε για μένα». Και ο φιλοξενούμενος αδελφός, επειδή δεν βρήκε παρρησία κοντά στον Γέροντα, είπε στον αδελφό: «Έρχομαι και εγώ μαζί σου» και έφυγαν. Τότε τον παρεκάλεσε ο ξένος και του’ πε: «Πήγαινέ με στον αββά Μωυσή, στον τέως ληστή». Όταν έφθασαν εκεί, τους υποδέχθηκε εκείνος με πολλή χαρά και, αφού τους περιποιήθηκε φιλικά, τους ξεπροβόδισε.
Ο αδελφός τότε που τον είχε οδηγήσει εκεί, τον ρώτησε: «Σε πήγα λοιπόν στον ξένο και στον Αιγύπτιο. Ποιος από τους δύο σου άρεσε;» Του αποκρίθηκε εκείνος: «Μέχρι αυτή τη στιγμή μου άρεσε ο Αιγύπτιος».
Όταν τα άκουσε αυτά κάποιος από τους πατέρες, προσευχήθηκε στον Θεό λέγοντας: «Κύριε, αποκάλυψέ μου την αλήθεια του πράγματος, γιατί ο ένας αποφεύγει τους ανθρώπους για το όνομά σου και ο άλλος τους αγκαλιάζει για το όνομά σου». Και να, βλέπει σε οπτασία δύο μεγάλα πλοία μέσα στο ποτάμι. Στο ένα βλέπει τον αββά Αρσένιο και το Πνεύμα του Θεού να πλέει μαζί του εν ησυχία και στο άλλο ήταν ο αββάς Μωυσής και οι άγγελοι του Θεού που έπλεαν μαζί και τον τάϊζαν μελοκηρήθρες.

ΠΗΓΗ:https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/07/28775/