Πάτερ, με αντιπαθούν και δεν με αγαπάνε…

Ο Άγιος Στάρετσ Ζωσιμάς 

Μία αδελφή παραπονέθηκε κάποτε στον π. Ζωσιμά για κάποιαν άλλη.

-Πάτερ, γιατί η τάδε με αντιπαθεί; Τι της έκανα;

-Ποιος σου είπε ότι σε αντιπαθεί; Αντέδρασε εκείνος. Λάθος κάνεις! Από τον πονηρό είν’ αυτός ο λογισμός. Μη τον δέχεσαι!

-Όχι, γέροντα, κάτι έχει μαζί μου. Το δείχνουν και τα λόγια της και το φέρσιμό της. Αλλά και η καρδιά μου το πληροφορείται καθαρά.

-Καλά, ας υποθέσουμε πως έχεις δίκιο. Αλλά βγές στο δάσος και φώναξε: «Αγαπημένη μου αδελφή…!». Η ηχώ θα σου απαντήσει το ίδιο. Ύστερα ξαναφώναξε: «Τρελλή! Τιποτένια!...». Τις ίδιες λέξεις θα επαναλάβει και η ηχώ. Πίστεψέ με, στη σχέση δύο ψυχών, στην αμοιβαία τους επικοινωνία, συμβαίνει ότι και με την ηχώ. Κοίταξε λοιπόν πρώτα μέσα στην καρδιά σου. Θα διαπιστώσεις ότι είναι πράγματι αρνητικά προκατειλημμάνη απέναντι στην αδελφή. Επομένως, πρώτα-πρώτα γέμισε τη δική σου καρδιά με ειρήνη και αγάπη γι’ αυτή. Και να είσαι βέβαιη, πως θα σου ανταποδώσει τα ίδια αισθήματα.

-Τι να κάνω, γέροντα; Είμαι κι εγώ δυστυχισμένη που δεν έχω μέσα στην καρδιά μου αγάπη για την αδελφή μου.

-Δεν έχεις αγάπη; Κάνε τουλάχιστο εξωτερικά έργα αγάπης. Έμαθες ότι χρειάζεται κάτι; Πρόσφερέ της το. Διαφωνήσατε σ’ ένα ζήτημα; Υποχώρησε. Σε μάλωσε; Καταδίκασε τον εαυτό σου και ζήτησέ της συγχώρηση. Μα πάνω απ’ όλα, να προσεύχεσαι αδιάλειπτα γι’ αυτή, λέγοντας: «Σώσε την, Κύριε, και με τις άγιες προσευχές της ελέησε κι εμένα!». Τότε οπωσδήποτε ο Θεός θ’ αλλοιώσει την καρδιά σου. Αλλά κι αν εκείνη, μετά απ’ όλα αυτά δεν ειρηνεύσει μαζί σου, εσύ πάντως θα έχεις τη συνείδησή σου αναπαυμένη.

ΠΗΓΗ: «ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ» τόμος Α΄

Πέτρου Μπότση

Γιατί οἱ Προκαθήμενοι ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στίς Βόρειες Χῶρες φοροῦν «λευκό ἐπανωκαλύμμαυχο».

Ναυπάκτου Ιερόθεος: ''Ο μύθος του «λευκού καμηλαυκίου»''

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

---

Ἀπό πολλά χρόνια ἀποροῦσα γιατί ὁ Πατριάρχης τῆς Μόσχας στίς καθημερινές ἐμφανίσεις του φοροῦσε ἕνα λευκό ἰδιαίτερο ἐπανωκαλύμμαυχο, καθώς ἐπίσης οἱ Ρῶσοι Μητροπολίτες, ὅπως καί οἱ Προκαθήμενοι ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στίς Βόρειες Χῶρες φοροῦσαν «λευκό ἐπανωκαλύμμαυχο».

Σέ ἐρωτήσεις πού ὑπέβαλα τότε σέ διαφόρους μοῦ δόθηκε ἡ ἀπάντηση ὅτι στούς Ὀρθοδόξους Σλάβους ἐπικρατοῦσε ἡ συνήθεια ὅσοι Ἀρχιερεῖς προέρχονται ἀπό τόν ἔγγαμο Κλῆρο νά φοροῦν λευκό ἐπανωκαλύμμαυχο, πρός διάκριση ἀπό τούς Ἐπισκόπους πού προέρχονται ἀπό τόν μοναχισμό καί ἔτσι ἐπικράτησε γιά ὅλους τούς προκαθημένους διακεκριμένους Μητροπολίτες.

Ἡ ἀπάντηση ὅμως αὐτή δέν ἔλυνε τόν προβληματισμό μου γιά τό θέμα αὐτό, ὁπότε ἀναζήτησα πιό συγκεκριμένες ἀπαντήσεις.

Μελετώντας τό θέμα κατά καιρούς, διαπίστωσα ὅτι ὁ μύθος τοῦ «λευκοῦ καμηλαυκίου» ἤ «λευκοῦ ἐπανωκαλυμμαύχου» προέρχεται ἀπό τό ἀπώτερο παρελθόν καί συνδέεται μέ τήν θεωρία ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Μόσχας εἶναι ἡ «Τρίτη Ρώμη».

Ἡ λέξη «καμελαύκιον» σημαίνει εἶδος καλύμματος τῆς κεφαλῆς, ἡ δέ λέξη «καλυμμαύχιον» εἶναι λέξη νεώτερης ἐπινόησης, πού προέρχεται ἀπό τήν λέξη κάλυξ -υκος καί ἀπό τό ρῆμα καλύπτω, πού σημαίνει κάλυμμα, σκέπασμα (Λεξικό Liddell-Scott). Πρόκειται γιά τό κάλυμμα τῆς κεφαλῆς τῶν Κληρικῶν καί ὅταν τίθεται πάνω σέ αὐτό ἐπιρριπτάριον τότε αὐτό λέγεται ἐπανωκαλύμμαυχον.

Ἀναφερόμενος στόν μύθο τοῦ «λευκοῦ καμηλαυκίου» ἔχουμε ὑπ' ὄψιν ὅτι τόν 8ο αἰώνα μ.Χ. οἱ θεοκρατικές ἰδέες τοῦ Καρλομάγνου καί τῶν διαδόχων του ἦλθαν σέ σύγκρουση μέ τίς θεοκρατικές ἰδέες τῶν Παπῶν. Ἀπό τόν ἀγώνα αὐτόν ἐμφανίσθηκαν οἱ «ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις» καί ἡ «ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά».

Πρόκειται γιά πλαστά κείμενα «πλάσματα τῆς φαντασίας», πού γράφηκαν μεταξύ 752-778 καί ἦταν μιά μεγάλη νοθεία μέ μεγάλα ἀποτελέσματα.

Σὐμφωνα μέ τήν ψευδοκωνσταντίνεια δωρεά, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ὅταν ἀναχωροῦσε ἀπό τήν Δύση παρεχώρησε στόν Πάπα τήν διοίκηση τοῦ δυτικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, αὐτοκρατορική ἐξουσία, αὐτοκρατορικές τιμές καί αὐτοκρατορικά διάσημα, δηλαδή πορφύρα, ἐρυθρά πέδιλα, σκήπτρο, στέμμα καί Λατερανό ἀνάκτορο.

Τήν νοθεία τῆς Κωνσταντινείου δωρεᾶς ἀπέδειξε ὁ Λαυρέντιος Βάλλας (+1457) τόν 15ο αἰώνα μ.Χ. (Ἀρχιμ. Βασίλειος Στεφανίδης).

Γι' αὐτό τό θέμα ἔχουν γραφεῖ πολλά σχετικά κείμενα, ἐδῶ θά ἀναφερθῶ σέ τρία ἀπό αὐτά.

Κατ' ἀρχάς διάβασα τό ἐμπεριστατωμένο λῆμμα τοῦ Α. Ὀστάπωφ, Πρωτοπρεσβυτέρου καί Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Μόσχας, στήν Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαίδεια (1966) γιά τήν Ρωσική Ἐκκλησία, ὅπου ἀναφέρονται τά σχετικά μέ τήν θεωρία περί τῆς Τρίτης Ρώμης, σέ συνδυασμό μέ τήν «λευκή μίτρα» τοῦ Μόσχας.

Συγκεκριμένα γράφεται ὅτι ὀ μοναχός Πσκώφ Φιλόθεος σέ ἐπιστολή του πού ἀπέστειλε στόν Βασίλειο Ἰβάνοβιτς τόνιζε ὅτι «ἡ ἀρχαία Ρώμη ἐξέπεσεν εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Ἀπολιναρισμοῦ. Οἱ Ἀγαρηνοί ἔσπασαν τάς θύρας τῆς δευτέρας Ρώμης διά τῶν πελἐκεών των, ἀλλ' ἡ τρίτη Ρώμη, ἡ σύγχρονος... λάμπει ὡς ὁ ἥλιος». Ἔπειτα ὁ ἡγεμών τονίζει ὅτι «δύο Ρῶμαι ἔπεσαν, ἡ τρίτη ἵσταται ὀρθή καί δέν θά ὑπάρξη τετάρτη».

Στήν συνέχεια ὁ Ὀστάπωφ στό κείμενό του αὐτό γράφει:

«Ἡ θεωρία αὕτη ἀπετέλεσε τό ὑπόβαθρον τῆς ρωσικῆς ὑπερηφανείας, ἐνῶ πολλαί παράλληλοι παραδόσεις παρουσιάζουν ἀνάλογον πνεῦμα, ὡς ἡ παράδοσις περί τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Τιχβίν, ἥτις, κατά τόν σχετικόν θρύλον, φιλοτεχνηθεῖσα κατ' ἐντολήν τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γερμανοῦ, ἐστάλη ὑπ' αὐτοῦ εἰς Ρώμην κατά τήν εἰκονομαχίαν, μετά ἑκατόν καί τριάκοντα ἔτη ἐπεστράφη εἰς Κωνστανινούπολιν καί 60 ἔτη πρό τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως μετέβη κατά θαυμαστόν τρόπον εἰς Τιχβίν. Σαφεστέρα εἶναι ἡ παράδοσις περί τῆς λευκῆς μίτρας ἤ ἐπανωκαλυμμαύχου, ἥτις ἀποτελεῖ σλαβικήν τροποποίησιν τῆς Ψευδο-Κωνσταντινείου δωρεᾶς. Ἡ λευκή μίτρα ἐδόθη κατά τήν παράδοσιν εἰς τόν πάπαν Σίλβεστρον, ἕνεκα ὅμως τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀπολιναρισμοῦ, εἰς ἥν περιέπεσαν ὁ βασιλεύς Μ. Κάρολος καί ὁ πάπας Φορμόσος, μετέβη κατά θαυμαστόν τρόπον εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἀλλ' ὁ πατριάρχης Φιλόθεος διέταξε νά μεταφερθῇ εἰς Νοβγκορόντ εἰπών: "Εἰς τήν τρίτην Ρώμην ἥτις εἶναι ἡ Ρωσία, ἀστράπτει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γνώρισον, ὦ Φιλόθεε, ὅτι πᾶσαι αἱ χριστιανικαί αὐτοκρατορίαι φθάνουν εἰς τό τέλος των καί ἑνοῦνται μεταξύ των ἐν τῇ μόνῃ αὐτοκρατορίᾳ τῆς Ρωσίας... Ὁ Κύριος θά ἀνυψώσῃ τόν Ρῶσον τσάρον ὑπεράνω πάντων τῶν ἐθνῶν καί πολλοί τσάροι τῶν ἄλλων ἐθνῶν θά ὑποταγοῦν εἰς τήν αὐτοκρατορίαν του. Τό πατριαρχικόν ἀξίωμα θά μεταφερθῇ ἐν συνεχείᾳ ἐκ τῆς αὐτοκρατορικῆς ταύτης πόλεως εἰς την ρωσικήν γῆν διά νά τεθῇ ὑπό τήν ἐξουσίαν της καί ἠ χώρα θά κληθῇ ἁγία Ρωσία"».

Στό θέμα τοῦ «λευκοῦ καμηλαυκίου» ἀναφέρεται καί ὁ π. John Meyendorff σέ κείμενό του μέ τίτλο «Ὑπῆρξε ποτέ "Τρίτη Ρώμη"; Παρατηρήσεις γιά τήν Βυζαντινή Κληρονομιά στή Ρωσία» (βλ. εἰς Ἡ Βυζαντινή παράδοση μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐκδ. Μορφωτικό Ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τραπέζης), τό ὁποῖο συνδέει τό λευκό καμηλαύκιον μέ τήν θεωρία περί τῆς «Τρίτης Ρώμης».

Ὁ John Meyendorff, ἔχοντας ὑπ' ὄψη του αὐτό, ἐπαναλαμβάνει τήν νέα παραλλαγή αὐτῶν τῶν διατάξεων μέ τόν μύθο τοῦ «λευκοῦ ἐπικαλύμμαυκου».

Γράφει: «Κοντά σ' αὐτά, στά χρόνια τοῦ ἀρχιεπισκόπου Γενναδίου (1484-1509), ἐμφανίστηκε στό Νόβγκοροντ μιά περίεργη ρωσική παραλλαγή τῆς Δωρεᾶς τοῦ Κωνσταντίνου, ὁ θρύλος τοῦ λευκοῦ ἐπικαλύμμαυκου. Σύμφωνα μέ αὐτόν τό θρύλο, ἕνα λευκό ἐπικαλύμμαυκο (ρωσ. κλομπούκ) εἶχε δωρηθεῖ ἀπό τόν Μεγάλο Κωνσταντίνο στόν πάπα Σύλβεστρο, ὕστερα ἀπό τό βάπτισμά του. Ὁ τελευταῖος ὀρθόδοξος πάπας, προβλέποντας τήν πτώση τῆς Ρώμης στήν αἵρεση, ἔστειλε τό ἐπικαλύμμαυκο γιά ἀσφαλῆ φύλαξη στόν πατριάρχη Φιλόθεο Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος τελικά (προβλέποντας μέ τή σειρά του τήν προδοσία τῆς Φλωρεντίας) ἔστειλε τό πολύτιμο κειμήλιο στόν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Νόβγκοροντ. Ἔτσι, ὄχι μόνο ἡ Μόσχα, ἀλλά καί τό Τβέρ καί τό Νόβγκοροντ διεκδικοῦσαν σέ ἕνα βαθμό τό δικαίωμα νά εἶναι κληρονόμοι τῆς "Ρώμης" καί κέντρα τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς πίστης».

Στό θέμα αὐτό σημαντικές ἐπισημάνσεις κάνει ὁ συμφοιτητής μου στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Δεληδῆμος, στήν εἰσαγωγή του στήν νέα ἔκδοση «Σύνταγμα τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων» τῶν Γ. Ράλλη καί Μ. Ποτλῆ (ἐκδόσεις Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2002).

Στήν ἀρχή ἀναφέρεται στό πλαστό κείμενο τοῦ 8ου αἰῶνος, τῆς λεγομένης «Κωνσταντινείου δωρεᾶς», πού εἴδαμε προηγουμένως γιά τόν «λαμπρόν λευκόν "φρύγιον" σκοῦφον», καί σημειώνει ὅτι αὐτό τό προνόμιο τό εἶχε ἀποδεχθῆ ὁ Βαλσαμών, μέ τήν παρατήρηση ὅτι παρόμοια αὐτοκρατορικά ἐμβλήματα ἔπρεπε νά φέρη καί ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐπειδή, σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἔχει τά ἴδια προνόμια μέ τόν Πάπα Ρώμης. Ὅμως, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Δεληδῆμος, στήν ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἀνατολή ὑπῆρχαν ἰσχυρές πνευματικές ἀντιστάσεις «αἱ ὁποῖαι ἀπέτρεψαν τήν διολίσθησιν τοῦ πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εἰς τήν ματαιότητα τοῦ ἐγκοσμίου μεγαλείου. Οἱ Πατριάρχαι παρέμειναν πιστοί εἰς τήν ἀποστολικήν ἁπλότητα καί τό ἀσκητικόν ἰδεῶδες. Ἐνίκησαν τόν πειρασμόν καί δέν ἀντέγραψαν τόν αὐτοκρατορικόν τρόπον διαβιώσεως τῶν μεσαιωνικῶν παπῶν τῆς Ρώμης, τόν ὁποῖον ἐξ ἄλλου ἐπέκρινον τότε ἐντόνως ἀκόμη καί κορυφαῖοι ἐκπρόσωποι τοῦ Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως ὁ περίφημος μοναχός καί μυστικός θεολόγος Βερνάρδος τοῦ Clairvaux (1090-1153)».

Καί μετά ἀπό αὐτό ὁ Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Δεληδῆμος γράφει ὅτι «ἡ "κωνσταντίνειος δωρεά" ἤσκησε μεγάλην ἐπίδρασιν εἰς τήν ὀρθόδοξον Ρωσίαν. «Ἐκεῖ ἐνεφανίσθη προσέτι μία διασκευή καί ἐπέκτασις τοῦ μύθου, περιλαμβάνουσα τήν ἀνά τούς αἰῶνας ἱστορίαν τοῦ "λευκοῦ καμηλαυκίου" (belyi klobuk), δηλαδή τοῦ λευκοῦ ἐκείνου "φρυγίου" σκούφου, τόν ὁποῖον δῆθεν εἶχε δωρήσει ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἰς τόν πάπαν Σίλβεστρον».

Στήν συνέχεια γράφει:

«Φαίνεται ὅτι ἡ μετά τήν ἐκθρόνισιν τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννου Καλέκα (Φεβρ. 1347), ἡ προαναφερθεῖσα λευκή καλύπτρα τῆς κεφαλῆς του κατέληξεν (ἴσως ἀγορασθεῖσα ὑπό Ρώσων προσκυνητῶν ἤ ἐμπόρων) εἰς τό Novgorod, κέντρον τότε μιᾶς μεγάλης ἀνεξαρτήτου δημοκρατίας εἰς τήν βόρειον Ρωσίαν. Ὁπωσδήποτε εἶναι βέβαιον ὅτι τήν ἐποχήν ἐκείνην ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Novgorod Βασίλειος (1330-1351) ἤρχισε πρῶτος νά φορῇ "λευκόν καμηλαύκιον"! Τοῦτο κατέστη ἀπό τότε ἀποκλειστικόν προνόμιον τῶν ἀρχιεπισκόπων τοῦ Novgorod, ἕως ὅτου ὁ ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος (1526-1542), ἐκλεγείς μητροπολίτης Μόσχας (1542-1563), μετέφερε μεθ' ἑαυτοῦ εἰς Μόσχαν καί τό προνόμιον τοῦ "λευκοῦ καμηλαυκίου". Τήν ἀλλαγήν ἐπεκύρωσε κατόπιν ἡ ρωσική σύνοδος τοῦ 1564».

Ἡ αἰτιολόγηση τοῦ προνομίου αὐτοῦ γίνεται μέ δύο μορφές. Κατά τήν πρώτη μορφή, πολλούς αἰῶνες μετά τόν Σίλβεστρον Πάπα Ρώμης, τό "λευκόν καμηλαύκιον" ἔφυγε ἀπό τήν Ρώμη καί πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη, λόγῳ τῆς αἱρέσεως τῶν ἀζύμων (τοῦ ἀπολλιναρισμοῦ), στήν ὁποίαν ὑπέπεσαν ὁ αὐτοκράτωρ Κάρολος καί ὁ πάπας Φορμόζος, καί ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τό ἀπέστειλε στόν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Novgorod Βασίλειο. «Εἰς τήν δευτέραν μορφήν τοῦ κειμένου μάλιστα ἡ Ρωσία ὀνομάζεται "τρίτη Ρώμη", μέ ὑπονοουμένην ἀναφοράν εἰδικῶς εἰς τήν πρωτεύουσαν Μόσχαν. Τοιουτοτρόπως διά τοῦ "λευκοῦ καμηλαυκίου" ἡ Μόσχα, ἡ ὁποία ἀπό τοῦ 1589 ἀνυψώθη εἰς πατριαρχεῖον, ἐνεφανίζετο πλέον ὡς ἡ τρίτη Ρώμη, διάδοχος τῆς πεσούσης εἰς τήν αἵρεσιν παλαιᾶς Ρώμης καί τῆς καταληφθείσης ὑπό τῶν Τούρκων Κωνστατινουπόλεως – νέας Ρώμης. Ἡ μεσαιωνική παπική ἰδεολογία εἶχε μεταφυτευθῆ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ρωσίαν!».

Καί καταλήγει ὁ Ἀρχιμανδρίτης Εἰρηναῖος:

«Μέχρι σήμερον ὁ πατριάρχης Μόσχας ἐξακολουθεῖ νά φορῇ τό "λευκόν καμηλαύκιον"(τό γνωστόν χαρακτηριστικόν λευκόν κάλυμμα τῆς κεφαλῆς του). Τοιουτοτρόπως ὁ παπικός μῦθος τῆς "Κωνσταντινείου δωρεᾶς" ἐπιβιώνει διά τοῦ συμβόλου τούτου ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ρωσίᾳ! Ἀντιθέτως, ἔχει λησμονηθῆ εἰς τόν τόπον τῆς γεννήσεώς του, τήν Ρώμην, ἀφ' ὅτου μάλιστα ὁ πάπας Παῦλος ΣΤ' (1963-1978) κατήργησε καί τήν χρῆσιν τῆς παπικῆς τιάρας, ἡ ὁποία ἀπετέλει τήν τελευταίαν ἀνάμνησιν τοῦ λευκοῦ ἐκείνου "φρυγίου" σκούφου τοῦ μύθου (τοῦ "λευκοῦ καμηλαυκίου", κατά τήν ρωσικήν διασκευήν)».

Ὅλα αὐτά δείχνουν τό πῶς ἡ ἀποστολική ζωή, πού εἶναι ἡ βάση τοῦ ἐπισκοπικοῦ χαρίσματος, ἐκκοσμικεύεται καί συνδέεται μέ ἐγκόσμιες ἐξουσίες καί κοσμικές νοοτροπίες. Φυσικά ὁ μύθος «τοῦ λευκοῦ καμηλαυκίου» δέν εἶναι τό μόνον δεῖγμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως τοῦ ἐπισκοπικοῦ χαρίσματος, ἀλλά αὐτό ἦταν τό ἀντικείμενον τοῦ παρόντος ἄρθρου.

Τελικά, τήν «τάξη» πού πρέπει νά ὑπάρχη μέσα στήν Ἐκκλησία πρέπει νά τήν ἑρμηνεύουμε καί νά τήν στηρίζουμε στό κανονικό δίκαιο καί νά μήν τήν ἀναγάγουμε, ὅπως κάνουν μερικοί, στό δόγμα καί στούς μύθους πού δικαιολογοῦν ἐγκόσμιες ἐξουσίες.

ΠΗΓΗ:romfea.gr

Είπε Γέρων Αγιορείτης ...τι θα φυλάξουμε εμείς σήμερα...

+Αρτέμιος ιερομόναχος

Είπε Γέρων: «Όταν ήρθα για μοναχός στο Άγιον Όρος το έτος 1942, βρήκα θησαυρούς, εγνώρισα πολλούς πατέρες μεγάλους στην υπομονή. Ζητούσα συμβουλές και μου έλεγαν: ‘’Αν θέλης να γίνης μοναχός καλός, να κάνης υπακοή. Έξω από την υπακοή μη ζητάς τίποτε άλλο’’.

Τότε υπήρχαν 3.500 μοναχοί και υπήρχε αγάπη μεταξύ των πατέρων. Σήμερα δυστυχώς η αγάπη εξέλιπε. Υπήρχε η πνευματική αγάπη με την οποία ανεχόμαστε τον αδελφό μας. Ότι κι αν συμβαίνη, πρέπει να λέμε ότι εμείς είμαστε η αιτία των πειρασμών και των σκανδάλων.

Στο κελλί που κοινοβίασα βρήκα τρία γεροντάκια. Νερό πίναμε βρόχινο από την στέρνα. Τα ρούχα τα έβαζα σε ένα καροτσάκι που έκανα μόνος μου, και τα πήγαινα στο ρέμα να τα πλύνω. Το πρόγραμμά μας ήταν να μη βγαίνουμε έξω από το καλύβι χωρίς μεγάλη ανάγκη. Παίρναμε δύο σακκιά παξιμάδι, για να ξεχειμωνιάσουμε και να μη βγαίνουμε έξω.

Την Μ. Σαρακοστή την Καθαρή εβδομάδα κάναμε το τριήμερο, στην Προηγιασμένη κοινωνούσαμε, αλλά μετά δεν είχε τρέπεζα, μόνο ένα καφέ με παξιμάδι, και το Σάββατο τρώγαμε. Τις ενδιάμεσες ημέρες ο Γέροντας μας έλεγε: ¨ο καθένας να νηστεύση κατά την δύναμή του. Όποιος δεν μπορεί, έχει ευλογία να πάρη ένα τσάϊ¨. Τράπεζα είχαμε την Σαρακοστή μία φορά την ημέρα, έξι η ώρα αγιρείτικα (12 μεσημέρι). Κάναμε κομποσχοίνι, αλλά και διαβάζαμε ακολουθία. Ο Γέροντας έλεγε: ¨ καλό και το κομποσχοίνι, αλλά με τις ακολουθίες αποκτάς γνώση¨. Ο Γέροντας μας εδίδαξε ότι η μεγαλύτερη άσκηση του μοναχού είναι η υπακοή.

Στο Άγιον Όρος η τάξη φυλάγεται μέχρι σήμερα. Το τι θα φυλάξουμε εμείς σήμερα απ’ αυτά που μας άφησαν οι Άγιοι πατέρες, οι Αγιορείτες, αυτό είναι στην προαίρεση του καθενός. Έχουμε ζωντανά παραδείγματα τους γεροντάδες μας. Και εκείνοι ότι μας είπαν δεν τ’ αγόρασαν από την αγορά, αλλά τα πήραν από τους γεροντάδες τους, και έτσι από γέροντα σε γέροντα φθάνουμε μέχρι τον Άγιο Αθανάσιο της Λαύρας».

ΠΗΓΗ: «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»

Ι.Η. ΄΄Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος΄΄ 63088 Μεταμόρφωση Χαλκιδικής

Διαβάστε επίσης: Είπε γέρων Αγιοβασιλειάτης  
Είπε γέρων Καρυώτης

Ομιλία για την είσοδο στις πύλες της Μετανοίας

4.Η καλή οικονομία.

4.Η καλή οικονομία.

Ας ίδωμεν τώρα, π. Νέστορ, την διάγνωσιν που σοι υπεσχέθην του Πανοσιολογιωτάτου. «Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Ιάκωβος Αμερικής και τινες ακόμη  α π έ δ ε ι ξ α ν   εαυτούς ως κοσμοπολίτας και οπαδούς του πλέον απαισίου συγκρητισμού, απέδειξαν εαυτούς ως μηδένα εσωτερικόν και βαθύτερον δεσμόν έχοντας προς την ακήρατον και αμώμητον Ορθοδοξίαν».

Μέσα εις την πρότασιν αυτήν, αγαπητέ μου, κρύβεται όλη η  τ ρ α γ ι κ ό τ η ς   της σημερινής καταστάσεως! Διότι, ως θα ενθυμήσαι εις την σελ.(74) της διατριβής εκατηγόρησε ο Πανοσιολογιώτατος φοβερώς πάντα εκφέροντα ψήφον κατά του α’ ή β’ Επισκόπου ή ιερέως, ότι δηλαδή τυγχάνει καθημένος ενώπιον του Θεού λόγω του κακοδόξου πιστεύω του. Και σε ερωτώ: το ρήμα «απέδειξαν» το οποίον χρησιμοποιεί ο π. Επ. προκειμένου περί του Αθηναγόρου, τι άλλο σημαίνει, ειμή ότι όντως τυγχάνουν  κ ε χ ω ρ ι σ μ έ ν ο ι  της Αληθείας του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Θεού, αφού «απέδειξαν εαυτούς οπαδούς του πλέον απαισίου συγκρητισμού;»

Είναι δυνατόν να είναι οπαδοί του Χριστού και κοινωνοί του «συγκρητιστικού» ποτηρίου των δαιμονίων; Και αφού απεδείχθησαν «ψευδείς ποιμένες» από τον ίδιον τον Πανοσιολογιώτατον τον οπαδόν της αβροφροσύνης, τι άλλο απομένει μετά την  α λ η θ ή  ταύτην διάγνωσιν;

Όντως ο καυστήρ, π. Νέστορ, η των κανόνων εφαρμογή, η των ερεσχελιών παύλα, η εκσφενδίνισις των κακοδόξων από τους θρόνους που εκλέϊσαν Χρυσόστομοι, Αθανάσιοι, Γρηγόριοι!!

Σχετικώς δε με το ερώτημα το οποίον θέτει εν συνεχεία ο π. Επ. «Αλλ’ οι άλλοι; Παρέσχον τοιαύτας αποδείξεις περί εαυτών;» έχομεν ν’ απαντήσωμεν τα κατωτέρω;

Εν πρώτοις η  α π ό δ ε ι ξ ι ς   εξαρτάται από την  θ ε ρ α π ε υ τ ι κ ή ν  ήν εφαρμόζουν επί του βαρέως νοσούντος. Τινές εξ αυτών ουδέ καν προσέβησαν εις εξέτασιν διότι τον θεωρούν υγιέστατον. Τινές διέγνωσαν ασθένειαν, αλλ’  α δ ρ α ν ο ύ ν  προκειμένου να ενεργήσουν τα της θεραπείας, ενώ έτεροι εξήτασαν και απεφάνθησαν περί της ασθενείας, πλήν όμως ουδεμίαν  δ υ ν α μ ι κ ή ν  θεραπευτικήν ηθέλησαν να εφαρμόσουν μετά την ά ρ ν η σ ι ν  του ασθενούς να δεχθή την θεραπείαν!

Διά τούτο αδιστάκτως πιστεύομεν,  ότι τουλάχιστον η μερίς των τρίτων, των «εκλεκτών» θα πρέπη να διατηρήση ως γνώμονά της το του Μ. Βασιλείου: «Οίτινες την υγιή ορθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ομολογείν,  κ ο ι ν ω ν ο ύ σ ι  δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσι,  μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

Και ο λόγος που θα πρέπη να είχε πρό καιρού πολλού εφαρμοσθή το ανωτέρω, δεν είναι το «α π έ δ ε ι ξ α ν» του π. Επ., αλλά ότι «ε π ρ ο γ ρ α μ μ ά τ ι σ α ν» εν ψυχρώ την  κ η δ ε ί α ν   τ ης Ορθοδοξίας και ευχαρίστως θα την έθαπτον, αφού  π α ν η γ υ ρ ι κ ώ ς  την ετοποθέτουν εν τη λάρνακι του «Οικουμενισμού», εάν ο Δομήτωρ Αυτής δεν είχε άλλως προορίσει τα κατ’ Αυτήν!

Δεν πρέπει όμως να επαναπαυώμεθα εις την άνωθεν Πρόνοιαν. «ει γαρ και τα μάλιστα διά του Χριστού στήκει ο Χριστιανισμός, αλλά θέλει ο Θεός δοκιμάσαι τας προαιρέσεις των ανθρώπων, εις επίδειξιν πάντως π ο υ    ρ έ π ο υ σ ι» και αναλόγως στεφανηφορεί τους αθλητάς Του! (Αββάς Βαρσανούφιος).

Επιτέλους εφθάσαμεν εις την τελευταίαν σελίδαν.

Εν αυτή θα ίδης, αγαπητέ μου αδελφέ, να συλλαμβάνεται ο π. Επ., εις τα δίκτυα των ιδίων πολυπλόκων λογισμών του, διότι «λόγω παλαίει πας λόγος» κατά το λεγόμενον, Γράφει, λοιπόν:

«Αν η συνείδησίς μου υπαγόρευε να παύσω το μνημόσυνον των επισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας, θα έπραττον τούτο φανερώς, έστω και αν έμελλον να αντιμετωπίσω και καθαιρέσεις και φυλακίσεις και εξορίας».

Εύγε της τόλμης εν γράμμασι! Το έτερον εύγε ανήκον τοις έργοις το κρατούμεν μέχρις αποδείξεως των… Αλλά η ουσία δεν κείται ενταύθα,  π. Νέστορ, αλλά εις το αμέσως επόμενον.

Ότι δηλαδή, αυτό που ηρνήθη εις ολόκληρον την πραγματείαν του, ήτοι την Σ υ ν ε ί δ η σ ι ν  της ορθοδόξου ψυχής κατεξανισταμένης έναντι των αθλιοτήτων της κηρυττομένης αιρέσεως, έρχεται ενταύθα να την αποδεχθή, αλλά υπό τον όρον να είναι η Ε π ι φ ά ν ε ι ο ς  τοιαύτη!!!

Η αυτοπεποίθησις η εκδηλουμένη ενταύθα, διότι δεν πρόκειται δυστυχώς περί εκφράσεως ορθοδόξου ανησυχίας και αντιστάσεως, εξεδηλώθη και εις την αρχήν της διατριβής, όταν έγραφε:

«Ναι, π.Νικόδημε! Λέγω αυτό εγώ ο γνωρίζων καλώς και πρόσωπα και πράγματα».

Είθε να τα εγνώριζε καλώς ο Πανοσιολογιώτατος. Διότι τότε θα είχε κρατήσει όλως διάφορον θέσιν εν τη επιστολή του. Βλέπεις εσφετερίσθη ιδίωμα που ανήκει μόνον εις τον Θεόν, τον μόνον ειδότα τα της καρδίας εκάστου και μη μυκτηριζόμενον. Εκτός εάν ειδώς έγραψεν, ο γέγραφε, όσπερ χείρον…

Και νυν το τελευταίον επιχείρημά του. Φέρει δηλ. εις απόδειξιν ότι οι «υπερζηλωταί» της σήμερον δεν διαφέρουν της εποχής του Μ. Βασιλείου, διότι και τότε διά την απλήν «υποστολήν» περί του Αγίου Πνεύματος, την οποίαν όντως «ωκονόμησε ο Καισαρέων Φωστήρ» τον εκατηγόρουν, κακώς βεβαίως, οι υπερζηλωταί του καιρού του.

Την εξήγησιν του ανωτέρω γεγονότος την αφήνω εις ένα έτερον φωστήρα, τον άγιον Νικόδημον, του χορού των Αθωνιτών Πατέρων το καύχημα, διά να μη φανώ ως υπεισάγων υποκειμενικάς γνώμας.

Γράφει λοιπόν ο της αγιοτρόφου Καψάλας ησυχαστής:

«Ο μεν γαρ Μ. Βασίλειος, φοβούμενος τας Βασιλικάς και αρχοντικάς δυνάμεις των πνευματομάχων, και υποστελλόμενος μήπως εφορμήσουν κατά της Εκκλησίας της Καισαρείας, ήτις ήτο ο   μ ο ν ο φ υ ή ς φοίνηξ της Ορθοδοξίας, εμεταχειρίσθη  την οικονομίαν και μέχρις ικανού καιρού δεν ωνόμαζε φανερά Θεόν το Άγιον Πνεύμα». Ο δε μέγας Γρηγόριος θέλοντας να φανερώση τας δυνάμεις και την αγριότητα των Αρειανών και Μακεδονιανών, εις αυτόν τον συντακτήριον λόγον όπου κάμνει προς τους 150 επισκόπους αυτής της Οικουμενικής Β’ Συνόδου, λέγει περί αυτών ταύτα: «Τω όντι γαρ, θήρες δεινοί επιπεπτώκασι την Εκκλησία οι μηδέ μετά την αιθρίαν ημών φειδόμενοι, αλλ’ αναισχυντούντες είναι και του καιρού δυνατώτεροι».

Εκτός από τα αναφερθέντα, σου παραθέτω και έτερον χωρίον του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ένθα και πάλιν δικαιολογεί τρανώτερον την διαγωγήν αυτήν και «οικονομίαν» του Μ. Βασιλείου.

«Ημίν μεν γαρ   ο υ δ έ ν  β λ ά β ο ς,  και απ’ άλλων λέξεων τούτο συναγουσών, Θεόν το πνεύμα γινώσκειν (ου γαρ εν ήχω μάλλον η διανοία κείσθαι την αλήθειαν). (M.P.G. 37, 116-7).

Τώρα σύγκρινε, π. Νέστορ, την απλήν  υ π ο σ τ ο λ ή ν   της αληθείας του Μ. Βασιλείου, με τας καθαράς ανατινάξεις δογμάτων και Ιερών Κανόνων, υπό του «Προφηταποστόλου» και των συν αυτώ, εν καιρώ σημειωτέον, ειρήνης  μ η δ ε ν ό ς   δ ι ώ κ ο ν τ ο ς   ή    ω θ ο ύ ν τ ο ς.

Αλλά μάλλον θα πρέπη να διορθώσω τα ανωτέρω: Ουχί μηδενός διώκοντος, αλλά μάλλον του Πνεύματος της πλάνης υφηγούντος και των  σ κ ο τ ί ω ν   δ υ ν ά μ ε ω ν  υπηχούντων,  ως άλλη Ηρωδιάς ζητεί την κεφαλήν της τιμίας Ορθοδοξίας επί τω πίνακι του Οικουμενισμού, ο των πατρικών θεσμών αρνητής, και αντί Σαλώμης, τας θυγατέρας της Μεγάλης Εκκλησίας ωθεί προς το κακούργημα, ορών αυτάς δειλιάσασας και τεθορυβημένας, τινάς δε και θαυμαζούσας επί τη αίγλη και λαμπρότητι του «Συμποσίου»…

Αλλά μη δειλιάσης, πεφιλημένε αδελφέ, διά πάντα τα ανωτέρω, ως και διά τους λέγοντας ότι είμεθα «υπερζηλωταί» και «ολίγιστοι» εν τη συγχρόνω συγχύσει και Οικουμενική υστερία.

Μνημόνευε μόνον της αναστροφής των αγίων Πατέρων και αποκρίνου προς τους λέγοντάς σοι  τα ανωτέρω, ως εξής:

«Εις ευδοκιμών εις το Θείον, προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία σεμνυομένας. Αλλά συ μεν προτίμησον, ει δοκεί, του σωζομένου Νώε το υποβρύχιον πλήθος. Εμοί δε συγχώρησον τοις ολίγοις τη Κ ι β ω τ ώ   προσδραμείν».  (Θ. Στουδίτης, M.P.G. 99, 1084).

Ελπίζω πολύ σύντομα να συναντηθούμε.

Σε ασπάζομαι μετά πολλής της εν Χριστώ Ιησού αγάπης,

Θεοδώρητος Μοναχός

Σεπτεμβρίου 22, 1969.

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου. 3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.  22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

ΣΙΒΗΡΙΑ 1937: Μία αρκούδα έγινε η κουβέρτα ενός εξορίστου ιερέως

Η προφορική παράδοση της Εκκλησίας, από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μέχρι τις ημέρες μας, διέσωσε περιγραφές διαφόρων γεγονότων και περιστατικών, βιώματα χριστιανών, που ενισχύουν την πίστη και δίνουν ελπίδα.

Φεβρουάριος 1937. Βράδυ, με θερμοκρασία 40-45 °C υπό το μηδέν. Ένα τραίνο κινείται με μεγάλη ταχύτητα ανάμεσα στα δάση, κατάλευκα από το πυκνό χιόνι, που πέφτει από το πρωί.

Επιβάτες του ιερείς, μοναχοί και μοναχές, που κατευθύνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της βόρειας Σιβηρίας.

Ήταν τόση η ταλαιπωρία τους από τα βασανιστήρια και το σφοδρό κρύο, ώστε πολλοί πέθαιναν στο τραίνο. Τότε οι φρουροί που τους συνόδευαν, άνοιγαν την πόρτα τού τραίνου και τούς πετούσαν έξω στο χιόνι, ύψους περίπου 23 μέτρων.

Αυτό επαναλήφθηκε και με ένα νέο ιερέα, ο οποίος κοιμόταν στο πάτωμα. Τον νόμισαν νεκρό, τον άρπαξαν, άνοιξαν την πόρτα και τον πέταξαν έξω. Το τραίνο συνέχισε την πορεία του.

«Έπεσα στο αφράτο χιόνι, θυμόταν αργότερα ο ιερεύς, μισοκοιμισμένος, σαν πούπουλο, ενώ σταμάτησε η χιονόπτωση. Απόλυτη ησυχία. Μόνο οι δυνατοί κτύποι της καρδιάς μου νόμιζες ότι ενοχλούσαν και διέκοπταν την ησυχία. Δεν υπήρχαν δένδρα εκεί κοντά. Το πυκνό δάσος ήταν λίγο μακρύτερα. Δεν αισθανόμουν τόσο πολύ το κρύο. Να ‘ταν η φλόγα της αδιάκοπης προσευχής μου στον Κύριο Ιησού Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο; Τα δάκρυα που μούσκευαν το πρόσωπο και τα χιονισμένα ρούχα μου καθώς κατέβαζαν τον ουρανό στη γη; Ποιος ξέρει;

Και τότε ακούω βαριά βήματα στο χιόνι. Μία τεράστια καφετιά αρκούδα έρχεται από το κοντινό δάσος προς εμένα. Με πλησιάζει, κάνει μια βόλτα γύρω μου και σιγά σιγά ξαπλώνει δίπλα μου. Με προσοχή να μη με συνθλίψει με το τεράστιο βάρος της, απλώνει το πόδι της κάτω από το σώμα μου και με το άλλο με καλύπτει απαλά ώστε να βρεθώ στην αγκαλιά της. Ένιωσα τόση ζεστασιά! Κοιμήθηκα.

Πόσο κράτησε αυτό δεν θυμάμαι. Όταν ξύπνησα, ήταν μέρα πια, ̇ δε χιόνιζε. Από κάποια κίνησή μου η αρκούδα κατάλαβε ότι ξύπνησα. Μού έγλειψε το πρόσωπο και όσο πιο απαλά μπορούσε τράβηξε τα πόδια της και σηκώθηκε. Έκανε μια βόλτα γύρω μου και σιγά σιγά κατευθύνθηκε προς το πυκνό δάσος.

Σηκώθηκα. Ένας χείμαρρος δοξολογίας ξεπήδησε από την καρδιά και τα χείλη μου. Το χιόνι, το κρύο, τα δάση, ο ουρανός, η ζέστη, τα ζώα, η αρκούδα, όλα μαζί μου μιλούσαν ̇ δοξολογούσαν ασταμάτητα τον πιο στοργικό Πατέρα και την πιο γλυκιά Μάνα της γης !

Ολομόναχος στη Σιβηρία. Κοίταξα τις γραμμές τού τραίνου. Κάποιο χωριό θα είναι κοντά, σκέφθηκα.

Πράγματι, ένα μικρό χωριό φάνηκε σε μικρή απόσταση. Λιγοστά σπίτια. Κτύπησαν μια πόρτα. Μου άνοιξαν. Ξαφνιάστηκαν που με είδαν. Με φιλοξένησαν. Ήταν κρυπτοχριστιανοί. Έμεινα εκεί πολλές ημέρες, μέχρις ότου βρέθηκε η κατάλληλη ευκαιρία και έφυγα. Σώθηκα!».

Θαύμα! Μόνο θαύμα;

Μέριμνα, προστασία! Μόνον ;

Είναι η αλήθεια ̇ η επαναλαμβανόμενη αλήθεια. «Θεός ἐγγίζων ἐγώ εἰμί, λέγει Κύριος, καί οὐχί Θεός πόρρωθεν. εἰκρυβήσεταί τις ἐν κορυφαίοις, καί ἐγώ οὐκ ὄψομαι αὐτόν; μή οὐχί τον οὐρανόν καί τήν γῆν ἐγώ πληρῶ;» ( ̔Ιερεμ. κγ ́ 23, 24).

Ναταλία Γ. Νικολάου
Μόσχα

από το περιοδικό «Η Δράση μας»
τεύχος Φεβρουαρίου 2019

Εκ του διαδικτυακού ιστοτόπου της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης xfd.gr

ΠΗΓΗ:www.orthodoxianewsagency.gr
Διαβάστε επίσης: Τα «γουρουνάκια» της Παναγίας
Είπε γέρων Αγιοβασιλειάτης

Μία γενιά από ηλίθιους; – To κείμενο ενός 14χρονου νέου αξίζει να διαβαστεί!

Όσο και αν είναι επώδυνο για μένα, δυστυχώς ανήκω σε αυτήν τη γενιά. Αναφέρομαι βεβαίως στη γενιά ανθρώπων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα την περίοδο από το 1998 και πάνω. Μια γενιά που μεγάλωσε με σύντροφο την τεχνολογία. Μία γενιά που πήρε τελείως διαφορετικό δρόμο από την προηγούμενη, μια πορεία που ίσως δεν είναι αναστρέψιμη. Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτή τη νέα γενιά;

Ποιος ή τι ευθύνεται τελικά για αυτήν την κατάληξη; Ευθύνεται η υπερβολική “δόση” τεχνολογίας που έχουν λάβει τα σημερινά παιδιά, χωρίς να γνωρίζουν πως να την χειρίζονται και να την αξιοποιούν ώστε να αποκομίσουν τα οφέλη της; Ή μήπως ευθύνεται η στάση και η διαπαιδαγώγηση των γονέων προς τα παιδιά; Γιατί σίγουρα δεν φταίει μόνο το διαδίκτυο και το Facebook για αυτήν τη κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Γιατί πραγματικά είναι τρομακτική… Ας αρχίσουμε λοιπόν…

Τα παιδιά της νέας γενιάς κρίνουν και κρίνονται με βάση την εξωτερική εμφάνιση και ΜΟΝΟ. Έχουν δώσει τεράστια βαρύτητα στο πως φαίνονται και στο πως δείχνουν, όχι στο πως πραγματικά είναι! Δεν ενδιαφέρονται για την καλλιέργεια του ψυχικού τους κόσμου, της κριτικής τους σκέψης και της δημιουργικότητας τους και δεν δέχονται εύκολα το διαφορετικό. Δεν βάζουν στόχους, δεν έχουν όνειρα και οράματα για τη ζωή τους.
Αντιθέτως, επιζητούν μόνο την κοινωνική αποδοχή, συμμερίζοντας τις απόψεις και ακολουθώντας τα στερεότυπα της μάζας. Ασχέτως αν αυτές τους εκφράζουν ή όχι! Πάρτε για παράδειγμα … Βλέπεις όλα τα σημερινά παιδιά σαν “μαζικοποιημένα zombie” να ακολουθούν την κάθε ανόητη και ανούσια μόδα (ξέρουν τι κάνουν αυτοί που τις πλασάρουν), προσπαθώντας να το παίξουν κάποιοι που στα αλήθεια δεν είναι!

 Δεν το φιλτράρουν από τον εγκέφαλο τους και δεν σκέφτονται, αν πράγματι αυτή η μόδα αποτελεί ένα μέσο έκφρασης για αυτούς. Την ακολουθούν επειδή το ίδιο πράττει και η μάζα, και έτσι γνωρίζουν ότι θα λάβουν κοινωνική αποδοχή από τους πολλούς. Κάτι τέτοιο φυσικά αποτελεί μεγάλη αδυναμία και σοβαρό πλήγμα για την προσωπικότητας τους, σε μια ηλικία όπου μπαίνουν οι βάσεις για την διαμόρφωση της.

(εύκολη επιρροή = μια κυβέρνηση αθλίων με πολίτες πρόβατα και έχω και χίλια άλλα παραδείγματα). Όχι πως τώρα δεν είμαστε πρόβατα, αλλά αυτό δεν αφορά το παρόν θέμα. Για όσους θέλουν να πάρουν μία γεύση από αυτήν την κατάσταση, απλά επισκεφτείτε τον δημοφιλή ιστόχωρο κοινωνικής δικτύωσης,Facebook. Γιατί ΔΕΝ νοείται σημερινό παιδί χωρίς να κατέχει λογαριασμό στο Facebook. Ποζεριά, Καγκουριά, check – in όπου στο γ@...ο κόσμο βρίσκονται, με την μόνη τους αγωνία να είναι για τον αριθμό των likes που θα λάβουν. Δεν προβληματίζονται για τίποτα στη ζωή τους, και η διανοητική τους κατάσταση έχει φτάσει να είναι ισάξια ενός κούτσουρου.

“Η τεχνολογία ξεπέρασε την ανθρώπινη αλληλεπίδραση ” όπως είπε και ο Αϊνστάιν. Τα σημερινά παιδιά δεν μπορούν να συναισθανθούν αληθινά,αφού η ανθρωπιά τους έχει χαθεί. Δυστυχώς η μέρα που ανέφερε ο Αϊνστάιν έχει φτάσει: “Ο κόσμος θα έχει μία γενιά από ηλίθιους”

Ίσως οι σκέψεις μου για την “ευλογημένη” αυτή γενιά σας φαίνονται σκληρές και απαισιόδοξες. Προσπαθώ απλά να είμαι ρεαλιστής. Μην ξεχνάτε πως εγώ τα ζω καθημερινά. Αλλά όποιο και αν είναι το πρόβλημα μπορούμε να το αλλάξουμε όλοι μαζί, γιατί ποτέ δεν είναι αργά. Καλώ και τα ίδια τα παιδιά που έχουν λίγο μυαλό, να σκεφτούν και προβληματιστούν για όλη αυτή τη κατάσταση. Μπορεί τώρα να εκφράζω τα παράπονα μου κατ’ αυτόν το τρόπο, αλλά θα προσπαθήσω όπως μπορώ να βοηθήσω και να αφυπνίσω τους συνομήλικους μου (τους φίλους μου τουλάχιστον). Το ίδιο να πράξετε και εσείς!

Υ.Γ. Δεν αναφέρομαι σε όλα τα παιδιά της γενιάς, γιατί γνωρίζω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αναφέρομαι στη μάζα, δηλαδή στους πιο πολλούς. Και ούτε εγώ το παίζω πιο έξυπνος από αυτούς. Ίσως να είμαι λίγο πιο αφυπνισμένος!

Υ.Γ.2 Δεν είμαι ΚΑΤΑ του Facebook. Και εγώ ο ίδιος κατέχω λογαριασμό, αλίμονο. Είμαι κατά όλης αυτής της κατάστασης που επικρατεί εκεί.

ΠΗΓΗ:https://e-didaskalia.blogspot.com/2019/02/to-14.html?fbclid=IwAR3EIaHUdkfxVcdQGJeSB3fQlLVoRjjeeM1rrcwrPPYbf9fyLKwVjpvzFmY

Μοναχός Χρυσόστομος Κατουνακιώτης "o Σάμιος" (1903 - 29 Ιανουαρίου 1989)

Μοναχός Χρυσόστομος Κατουνακιώτης "o Σάμιος" 

Γεννήθηκε στο Νέο Καρλόβασι της Σάμου το 1903. Το 1930 «τρωθείς από τον θείον έρωτα εγκατέλειψεν τα εγκόσμια και ήλθεν εις το Περιβόλι της Παναγίας». Εισήλθε στην ιερά μονή Ξηροποτάμου και μετά την κανονική δοκιμασία εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Διακρίθηκε για την υπακοή του και τον ζήλο του προς όλα τα διακονήματα. Γι’ αυτό τον αγαπούσαν όλοι οι μοναχοί, και ιδιαιτέρως ο Γέροντάς του Προηγούμενος Αθανάσιος.

Εφιέμενος μεγαλύτερης ασκητικής ζωής άφησε τις ανέσεις της ιδιόρρυθμης μονής και πήγε στην αθωνική έρημο. Έζησε στη σκήτη της Αγίας Άννης, τα Καρούλια, τη Μικρά Αγία Άννα και τα τελευταία 17 έτη στην Καλύβη «Άξιόν Εστι» των Κατουνακίων. Όπως αναφέρουν αυτοί που τον γνώρισαν, «ήτο εκ των εναρέτων και ευλαβών Μοναχών, προσεκτικός, έμπειρος εις συμβουλάς προς πάντας, θερμός ζηλωτής εις την πίστιν και ουδέποτε συγκατανέβη εις νεωτερισμούς και καινο­τομίας … Ήλθεν όμως και δι’ αυτόν το πλήρωμα του χρόνου συμπληρώσαντα τα 86 έτη. Προ ενός και ημίσεως έτους παρέμεινεν συνεχώς κλινήρης, ενώ συγχρόνως είχεν απωλέσει και την όρασιν των οφθαλμών του.

Και εις το κρεβάτι του πόνου υπέμεινεν με καρτερίαν και χαράν δοξάζων τον Θεόν και την Υπεραγίαν Θεοτόκον Μαρίαν. Μέχρι τας τελευταίας ημέρας της ζωής του έρριπτεν τον εαυτόν του εις το έλεος και την ευσπλαχνίαν του Παντοδυνάμου Θεού και ποτέ δεν υπελόγισεν ότι έκανε κάτι σπουδαίον εις την ζωήν του. Αισθανόμενος το τέλος της παροικίας του να πλησιάζει και συναισθανόμενος ως άνθρωπος και αυτός υποκείμενος εις σφάλματα και ατελείας, ότι εν γνώσει και αγνοία τυχών ελύπησεν ορισμένους συνασκητάς του, εζήτησεν “από πάντας να τον συγχωρέσουν και συγχρόνως συγχωρεί πάντας όσους εις αυτόν έπταισαν εν γνώσει ή αγνοία τους”. Σημειωτέον ότι αφότου ήλθεν εις Άγιον Όρος δεν εξήλθεν ποτέ, παρότι του συνεστήθη διά λόγους υγείας. Υπήρξε όντως ευλαβής, αφανής, απλός “οδηγών εις την Ορθοδοξίαν τε και Ορθοπραξίαν”».

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 29.1.1989.

Πηγές – Βιβλιογραφία

Ανωνύμου, Γέροντας Χρυστόστομος Μοναχός (Σάμιος) πρώην Ξηροποταμηνός, Άγιος Αγαθάγγελος Εσφιγμενίτης 111/1989, σσ. 58-59. Νικολάου Βούλγαρη, Κατήχησις Ιερά, Άγιον Όρος 2007, σσ. 8-13.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Γ΄, εκδ. Μυγδονία σ.1237-1238

http://www.pemptousia.gr

https://agioritikesmnimes.blogspot.com

ΝΕΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η Συμφωνία των Πρεσπών πιθανότατα θα οδηγήσει σε φαινόμενα λογοκρισίας και σε συρρίκνωση της διδασκαλίας της Ιστορίας μας. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα των άρθρων 6 και 8 του κειμένου που κυρώθηκε από 153 βουλευτές.

Θυμίζω ότι το άρθρο 6 προβλέπει τα εξής: «Έκαστο μέρος θα αποτρέπει και θα αποθαρρύνει ενέργειες περιλαμβανομένων των προπαγανδιστικών, από ιδιωτικούς φορείς που πιθανόν υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό ενάντια στο άλλο μέρος». Η ασάφεια είναι σκόπιμη και γι’ αυτό επικίνδυνη. Θα μπορούσε π.χ. να απαγορευθεί το τραγούδι «Μακεδονία ξακουστή»; Η «Καθημερινή της Κυριακής» της 3.2.2019 απαντά ότι ίσως και αυτό να συμβεί. Το τραγούδι θα μπορούσε να θεωρηθεί … αλυτρωτικό.

Και μετά έχουμε το άρθρο 8 της Συμφωνίας, το οποίο προβλέπει την Κοινή Διεπιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, η οποία ήδη λειτουργεί από τον Σεπτέμβριο, δηλαδή πριν από την κύρωση της Συμφωνίας. Οι 7 Σκοπιανοί και οι 7 Έλληνες ειδικοί συζητούν για θέματα σχολικών βιβλίων, διδασκαλίας της Ιστορίας, αλλά και αρχαιολογίας. Εξ όσων γνωρίζουμε οι εκπρόσωποι του γειτονικού κράτους ζήτησαν να εξετάσουν όλα τα σχολικά βιβλία μας και όχι μόνον αυτά της Ιστορίας. Θα απαγορευθεί άραγε η διδασκαλία των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου που εμείς ορθώς τους ονομάζουμε Έλληνες Θεσσαλονικείς; Ή μήπως θα ριχτούν στη λήθη ο Παύλος Μελάς και ο Μακεδονικός Αγώνας; Θα το μάθουμε συντόμως.

Όποια κι αν είναι τα πρώτα αποτελέσματα της κακής αυτής Συμφωνίας, εμείς που αποτελούμε το 75% του λαού και έχουμε εκφράσει τη διαφωνία μας δεν πρέπει να αυτολογοκριθούμε ή να καταληφθοιύμε από πνεύμα ηττοπάθειας. Οι νόμοι είναι σεβαστοί, αλλά και το δικαίωμα στην ιστορική μνήμη είναι εξ ίσου σεβαστό. Άλλωστε το άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος ορίζει ότι ένας από τους σκοπούς της παιδείας είναι και η ανάπτυξη της εθνικής συνειδήσεως. Τα παιδιά μας πρέπει να μαθαίνουν την Ιστορία του Μακεδονικού Ελληνισμού και αν δεν επιτρέπεται πλέον στους δασκάλους των σχολείων αυτό το καθήκον, τη λύση την ξέρουμε από παλαιότερα:

Κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια, κάθε Ενορία, κάθε πολιτιστικό σωματείο, κάθε υπεύθυνος πολίτης, όλοι μαζί θα αναβιώσουμε το Κρυφό Σχολειό! Προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής το νέο Κρυφό Σχολειό θα αξιοποιήσει βιβλία, διαδίκτυο, ψηφιακούς δίσκους, δημοτικά τραγούδια και παραδοσιακούς χορούς, ώστε να μην χαθεί η ελληνική κληρονομιά των Μακεδόνων. Να προστατεύσουμε την Ιστορία της Χριστιανικής, Βυζαντινής και Νεώτερης Μακεδονίας, την οποία αφήνει απροστάτευτη η Συμφωνία των Πρεσπών.

Ας ξαναμιλήσουμε στα παιδιά μας για τα «Μυστικά του Βάλτου». Για να βγούμε από τον Βάλτο, στον οποίο μάς έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 10.2.2019

Οι «μονοθεϊστικές» θρησκείες: Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς;

π. Βασιλείου Σακκά

«Οι Εβραίοι και οι Ισλαμικοί λαοί, και οι Χριστιανοί… αυτές οι τρεις εκφράσεις του ίδιου μονοθεϊσμού, μιλούν με τις αυθεντικότερες και αρχαιότερες, κι ακόμα με τις τολμηρότερες και πειστικότερες φωνές. Γιατί να μην είναι δυνατό, το όνομα του ίδιου Θεού, αντί να προκαλεί αδιάλλακτη εναντιότητα, να οδηγεί μάλλον σε αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση και ειρηνική συνύπαρξη: Δεν θα έπρεπε η αναφορά στον ίδιο Θεό, στον ίδιο Πατέρα, χωρίς προκαταλήψεις στη θεολογική συζήτηση, να μας οδηγήσει μάλλον να ανακαλύψουμε μια μέρα αυτό που είναι τόσο προφανές, αλλά και τόσο δύσκολο – ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα κι ότι γι’ αυτό είμαστε όλοι αδέλφια;»
Πάπας Παύλος ο 6^ος, La Croix, 11 Αυγ. 1970

Την Πέμπτη 2 Απριλίου 1970, μια μεγάλη θρησκευτική εκδήλωση έλαβε χώρα στη Γενεύη. Μέσα στο πλαίσιο εργασιών της δεύτερης Συνδιάσκεψης του «Συνδέσμου Ενωμένων Θρησκειών», οι αντιπρόσωποι δέκα μεγάλων θρησκειών είχαν προσκληθεί να συγκεντρωθούν στον καθεδρικό ναό του αγίου Πέτρου. Αυτή η «κοινή προσευχή» βασιζόταν στο ακόλουθο κίνητρο: «Οι πιστοί όλων αυτών των θρησκειών είχαν προσκληθεί να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού!» Ας δούμε αν αυτός ο ισχυρισμός είναι έγκυρος στο φως της Αγίας Γραφής.

Με σκοπό να εξηγήσουμε καλύτερα το θέμα, θα περιοριστούμε στις θρησκείες που έχουν ιστορικά ακολουθήσει η μια την άλλη με αυτή τη σειρά: Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ. Αυτές οι τρεις θρησκείες για την ακρίβεια, προβάλλουν αξιώσεις για κοινή καταγωγή: ως λάτρεις του Θεού του Αβραάμ. Έτσι είναι μια πολύ διαδεδομένη γνώμη και καθώς όλοι αξιώνουμε ότι είμαστε απόγονοι του Αβραάμ (οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι κατά σάρκα και οι Χριστιανοί πνευματικά), έχουμε όλοι ως Θεό το Θεό του Αβραάμ και λατρεύουμε και οι τρεις μας (ο καθένας με το δικό του τρόπο, φυσικά) τον ίδιο Θεό. Και αυτός ο ίδιος Θεός συνιστά με κάποιο τρόπο το σημείο ενότητας και «αμοιβαίας κατανόησης» κι αυτό μας προσκαλεί σε μια «αδελφική σχέση», όπως τόνισε ο Μεγάλος Ραββίνος Δρ. Safran, παραφράζοντας τον Ψαλμό: «Ω, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις αδέλφια να κάθονται μαζί…»

Μ’ αυτήν την οπτική είναι φανερό ότι ο Ιησούς Χριστός, Θεός και άνθρωπος, ο Υιός ο Αιώνιος και Συνάναρχος με τον Πατέρα, η ενσάρκωση Του, ο Σταυρός Του, η ένδοξη Ανάστασή Του και η Δεύτερη και τρομερή Παρουσία Του – γίνονται δευτερεύουσες λεπτομέρειες που δεν μπορούν να μας εμποδίσουν από το να «συναδελφωθούμε» με αυτούς που τον θεωρούν ως «ένα απλό προφήτη» (σύμφωνα με το Κοράνι) ή ως «το γιο μιας πόρνης» (σύμφωνα με συγκεκριμένες Ταλμουδικές παραδόσεις)! Έτσι θα βάζαμε τον Ιησού το Ναζωραίο και τον Μωάμεθ στο ίδιο επίπεδο. Δεν ξέρω ποιος Χριστιανός άξιος του ονόματος μπορεί να το δεχτεί αυτό στη συνείδησή του.

Κάποιος μπορεί να πει ότι σ’ αυτές τις τρεις θρησκείες, αν βάλουμε στην άκρη το παρελθόν, μπορεί κανείς να συμφωνήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα κι ότι είχε σταλεί από το Θεό. Όμως για μας τους Χριστιανούς, αν ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, δεν μπορούμε να τον θεωρήσουμε ούτε ως «προφήτη», ούτε ως «απεσταλμένο του Θεού», παρά μόνο ως ένα μεγάλο απατεώνα χωρίς σύγκριση, αφού διακήρυξε ότι ήταν «υιός του Θεού», κάνοντας έτσι τον εαυτό Του ίσο με το Θεό (Μαρκ. 14:61-62). Σύμφωνα με αυτή την οικουμενιστική λύση του υπέρ-ομολογιακού επιπέδου, ο Τριαδικός Θεός των Χριστιανών θα ήταν το ίδιο με το μονοθεϊσμό του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ, του αρχαίου αιρετικού Σαβελλίου, των συγχρόνων αντι-τριαδικών, και διαφόρων αιρέσεων τύπου «Πεφωτισμένων». Δεν θα υπήρχαν Τρία Πρόσωπα σε Μία Θεότητα, αλλά ένα Πρόσωπο, αμετάβλητο για κάποιους, ή που αλλάζει με επιτυχία «μάσκες» (Πατήρ – Υιός – Άγιο Πνεύμα) για άλλους! Και εν τούτοις κάποιος θα μπορούσε να υποκριθεί ότι αυτός ήταν «ο ίδιος Θεός».

Να κάτι που κάποιος θα μπορούσε να προτείνει αφελώς: «Παρά ταύτα υπάρχει για τις τρεις θρησκείες ένα κοινό σημείο: και οι τρεις ομολογούν Θεό Πατέρα!» Αλλά σύμφωνα με την αγία Ορθόδοξη πίστη, αυτό είναι παράλογο. Πάντα ομολογούμε: «Δόξα στην Αγία, Ομοούσιο, Ζωοποιό και Αδιαίρετο Τριάδα». Πως μπορούμε να χωρίσουμε τον Πατέρα από τον Υιό όταν ο Ιησούς Χριστός διαβεβαιώνει ότι «Εγώ και ο Πατέρας ένα είμαστε»; (Ιω. 10:30) Και ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, ο απόστολος της αγάπης, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα: «Αυτός που αρνείται τον Υιό, αυτός δεν έχει ούτε τον Πατέρα»(Α’ Ιω. 2:23).

Αλλά ακόμα κι αν και οι τρεις μας καλούμε το Θεό Πατέρα: τίνος είναι πραγματικά Πατέρας; Για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους είναι ο Πατέρας των ανθρώπων στο επίπεδο της δημιουργίας· ενώ για μας τους Χριστιανούς είναι, πρώτα απ’ όλα, «πριν από τη θεμελίωση του κόσμου» (Ιω. 17:24) «ο Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Εφ. 1:3) και μέσω του Χριστού είναι Πατέρας μας «κατ’ υιοθεσίαν» (Εφ. 1:4-5) στο επίπεδο της λύτρωσης. Τι ομοιότητα υπάρχει, λοιπόν ανάμεσα στη Θεϊκή Πατρότητα στο Χριστιανισμό και στις άλλες θρησκείες;

Άλλοι μπορεί να πουν: «Αλλά ο Αβραάμ λάτρευε τον αληθινό Θεό· και οι Εβραίοι μέσω του Ισαάκ και οι Μουσουλμάνοι μέσω της Άγαρ είναι οι απόγονοι αυτού του γνήσιου λάτρη του Θεού». Εδώ κάποιος θα πρέπει να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα: ο Αβραάμ καθόλου δε λάτρευε το Θεό στη μορφή του απρόσωπου μονοθεϊσμού που τον λάτρευαν οι άλλοι, αλλά στην μορφή της Αγίας Τριάδας. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «Και ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτόν στη βελανιδιά του Μαμβρή… κι αυτός υποκλίθηκε μέχρι το έδαφος» (Γεν. 18:1-2). Υπό ποια μορφή λάτρευε ο Αβραάμ το Θεό; Με την απρόσωπη μορφή, ή με τη μορφή της Θεϊκής Ενιαίας Τριάδας; Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τιμούμε αυτή τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας στην Παλαιά Διαθήκη κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν στολίζουμε τους ναούς μας με κλαριά που συμβολίζουν τις αρχαίες βελανιδιές, κι όταν τιμούμε στο μέσο τους την εικόνα των Τριών Αγγέλων, όπως την τίμησε ο Πατέρας μας ο Αβραάμ! Η κατά σάρκα καταγωγή από τον Αβραάμ μας είναι άχρηστη αν δεν είμαστε αναγεννημένοι στο νερό του Βαπτίσματος, στην πίστη του Αβραάμ. Και η πίστη του Αβραάμ ήταν η πίστη στον Ιησού Χριστό, όπως έχει πει ο ίδιος ο Κύριος: «Ο πατέρας σας ο Αβραάμ αισθάνθηκε αγαλλίαση διότι έμελλε να δει την ημέρα μου·» (Ιω. 8:56). Τέτοια ήταν επίσης η πίστη του προφητάνακτα Δαβίδ, ο οποίος άκουσε τον Ουράνιο Πατέρα να λέει στον Ομοούσιο Υιό Του: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου»(Ψαλμ. 109:1· Πράξ. 2:34). Τέτοια ήταν η πίστη των «τριών παίδων εν τη καμίνω», όταν σώθηκαν από τον «Υιό του Θεού» (Δαν. 3:25)· τέτοια και η πίστη του αγίου προφήτη Δανιήλ, ο οποίος είδε το όραμα των δύο φύσεων του Ιησού Χριστού στο μυστήριο της ενσάρκωσης, όταν ο Υιός του ανθρώπου ήρθε στον Αρχαίο των Ημερών (Δαν. 7:13). Γι’ αυτό και ο Κύριος, απευθυνόμενος στους (βιολογικά αδιαφιλονίκητους) απογόνους του Αβραάμ, είπε: «Αν ήσασταν τα παιδιά του Αβραάμ, θα κάνετε τα έργα του Αβραάμ» (Ιω. 8:39), και τα έργα αυτά είναι «να πιστέψουν σ’ Αυτόν που έστειλε ο Θεός»(Ιω. 6:29)

Ποιοι λοιπόν οι απόγονοι του Αβραάμ; Οι κατά σάρκα γιοι του Ισαάκ, ή οι γιοι της Άγαρ της Αιγύπτιας; Είναι ο Ισαάκ ή ο Ισμαήλ οι απόγονοι του Αβραάμ; Τι διδάσκει η Αγία Γραφή με το στόμα του θείου Αποστόλου; «Στην περίπτωση του Αβραάμ, οι υποσχέσεις δόθηκαν σ’ αυτόν και στον απόγονό του. Δεν λέει, ‘’και στους απογόνους’’, σαν να επρόκειτο περί πολλών, αλλά περί ενός· ‘’και στον απόγονό σου’’, ο οποίος είναι ο Χριστός» (Γαλ. 3:29). Είναι εκεί, στον Ιησού Χριστό, που ο Αβραάμ έγινε πατέρας πολλών εθνών (Γεν. 17:5· Ρωμ 4:17). Μετά από τέτοιες υποσχέσεις και τέτοιες διαβεβαιώσεις, τι νόημα έχει η σαρκική καταγωγή από τον Αβραάμ; Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Ισαάκ θεωρείται ως το σπέρμα ή ο απόγονος, αλλά μόνο ως εικόνα του Ιησού Χριστού. Αντίθετα με τον Ισμαήλ, (το γιο της Άγαρ. Γεν 16:1), ο Ισαάκ γεννήθηκε στην θαυματουργική «ελευθερία» μιας στείρας μητέρας, σε μεγάλη ηλικία και ενάντια στους νόμους της φύσης, παρόμοια με το Σωτήρα μας, ο οποίος γεννήθηκε από μια Παρθένο. Ανέβηκε το λόφο του Μορία όπως ο Ιησούς ανέβηκε το Γολγοθά, κουβαλώντας στους ώμους του τα ξύλα της θυσίας. Ένας άγγελος έσωσε τον Ισαάκ από το θάνατο, ακριβώς όπως ένας άγγελος κύλισε την πέτρα του μνημείου για να μας δείξει ότι ο τάφος ήταν άδειος, ότι ο αναστημένος δεν βρισκόταν πια εκεί. Την ώρα της προσευχής, ο Ισαάκ συνάντησε τη Ρεββέκα στο λιβάδι και την οδήγησε στη σκηνή της μητέρας του Σάρας, όπως και ο Ιησούς θα συναντήσει την Εκκλησία Του στα σύννεφα για να τη φέρει στα ουράνια σκηνώματα, τη Νέα Ιερουσαλήμ, την πολυπόθητη πατρίδα.

Όχι! Δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς! Το απολύτως ουσιώδες – εκ των ων ουκ άνευ – για να γνωρίσουμε τον Πατέρα, είναι ο Υιός: «Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα· κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα, παρά μόνο μέσω εμού» (Ιω. 14:6,9). Ο Θεός μας είναι ένας Θεός ενσαρκωμένος, τον οποίο «έχουμε δει με τα μάτια μας κι έχουμε αγγίξει με τα χέρια μας» (Α’ Ιω. 1:1). Ο άυλος έγινε υλικός για τη σωτηρία μας, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, κι έχει αποκαλυφθεί σε μας. Αλλά πότε αποκαλύφθηκε στους σημερινούς Εβραίους και Μουσουλμάνους, έτσι ώστε να υποθέσουμε πως γνωρίζουν το Θεό; Αν έχουν μια πλήρη κατανόηση του Θεού έξω από τον Ιησού Χριστό, τότε ο Χριστός ενσαρκώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε ματαίως!

Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, δεν έχουν ακόμα έρθει πλήρως στον Πατέρα. Έχουν κάποια ιδέα περί Θεού, αλλά αυτή η ιδέα δεν περιλαμβάνει την πλήρη αποκάλυψη του Θεού που δόθηκε στον άνθρωπο δια του Ιησού Χριστού. Για μας τους Χριστιανούς, ο Θεός είναι ασύλληπτος, ακατανόητος, απερίγραπτος και άυλος, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος. Για τη σωτηρία μας έγινε (στο βαθμό που είμαστε ενωμένοι μαζί Του) συνειλλημένος, περιγραπτός και υλικός, εξ αποκαλύψεως στο μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού Του. Σ’ Αυτόν ας είναι η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. Και γι’ αυτό ο άγιος Κυπριανός της Καρχηδόνας λέει ότι όποιος δεν έχει την Εκκλησία για Μητέρα, δεν έχει το Θεό για Πατέρα!

Μακάρι ο Θεός να μας διαφυλάξει από την αποστασία και από τον ερχομό του Αντιχρίστου, τα προκαταρκτικά σημεία του οποίου πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Μακάρι να μας προστατέψει από τη μεγάλη θλίψη, την οποία ούτε και οι εκλεκτοί δεν θα είναι σε θέση να υπομείνουν δίχως τη χάρη Εκείνου που θα μικρύνει αυτές τις ημέρες. Και μακάρι να μας προστατέψει διατηρώντας μας στο «μικρό ποίμνιο», το «υπολειπόμενο σύμφωνα με την εκλογή της χάρης», έτσι ώστε σαν τον Αβραάμ να μπορέσουμε να αναγαλλιάσουμε στο φως του προσώπου Του, με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας του Θεού και Αειπαρθένου Μαρίας, όλων των κατοίκων του ουρανού, των νεφών των μαρτύρων, προφητών, ιεραρχών, ευαγγελιστών, και ομολογητών που έμειναν πιστοί μέχρι θανάτου, που έχυσαν το αίμα τους για το Χριστό, που μας απέκτησαν με το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού στα νερά του Βαπτίσματος. Είμαστε τα παιδιά τους – οπωσδήποτε αδύναμα, αμαρτωλά και ανάξια· αλλά δεν θα τείνουμε τα χέρια μας προς ένα ξένο θεό! Αμήν.

π. Βασίλειος Σακκάς
La Foi Transmise, 5 Απριλίου 1970

ΠΗΓΗ: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ SERAPHIM ROSE

Η επίσκεψη του Αγίου Ιωάννη της Αμφιάλης στον Άγιο Ιερώνυμο της Αιγίνης.

ο Άγιος Ιωάννης της Αμφιάλης η μνήμη του Τιμάται στης 26 Ιανουαρίου π.η.

Ο Άγιος Ιερώνυμος της Αιγίνης η μνήμη του Τιμάται στις 3 Οκτωβρίου π.η.

Πρέπει να ήταν το 2012 ή 2013 η επίσκεψη που πραγματοποιήσαμε με τον π. Τιμόθεο Βλάχο και τον εν Χριστώ αδελφό Αθανάσιο Ιωακειμίδη στον π. Ιγνάτιο στην Δόμβραινα της Βοιωτίας όπου ησύχαζε  στο ησυχαστήριο του, το οποίο τιμάται στην μνήμη του Αγ. Δημητρίου.

Ο γέροντάς μου π. Ακάκιος μου είχε δόση λίγα ξερά σύκα, λίγο λάδι και τον βίο του Αγίου Ιωάννη της Αμφιάλης, που μόλις είχε επιμεληθεί και είχε συγγράψει ο κ. Ιωάννης Καλλανιώτης ύστερα από σημείωσης που του είχε αποστείλει ο γέροντας.

Ο γέροντας Ακάκιος δεν θέλει ποτέ να πηγαίνω κάπου επίσκεψη με άδεια χέρια.

Αναμνηστική φωτογραφία από εκείνη την μέρα 

Όταν λοιπόν φτάσαμε, χαιρετηθήκαμε και έδωσα στον π. Ιγνάτιο τα πράγματα που μου είχε δώσει ο γέροντας, του εξήγησα τι ήταν το κάθε τι και του λέω πως του έφερα σε φωτοτυπημένη μορφή τον βίο του Αγίου Ιωάννη της Αμφιάλης.

«Α, μου λέει Δωρόθεε, θα σου πώ εγώ ένα περιστατικό που ήμουν παρών για τον γέροντα Ιωάννη να το βάλετε κι αυτό  μέσα».

Του απαντάω: «Να ‘ναι ‘βόγημένο γέροντα σ’ ακούμε».

Και αρχίζει να μας διηγείται:

«Εγώ από μικρή ηλικία πέρναγα πολλές ώρες στο ησυχαστήριο του Αγίου γέροντος Ιερωνύμου της Αίγινας. Από τον γέροντα Ιερώνυμο έμαθα και για το παλιό ημερολόγιο και το ακολούθησα.»

 Και στην συνέχεια μας αναφέρει το περιστατικό της επίσκεψης του γέροντα Ιωάννη με της δύο μοναχές στο ησυχαστήριο του γέροντα Ιερωνύμου, σχεδόν αυτολεξεί, όπως είναι γραμμένο στο βίο του Αγίου Ιωάννη που μόλις του είχα δώσει στα χέρια στις σελ. 53-54.

[Εν ζωή επεσκέφθη τον Άγιον Γέροντα Ιερώνυμον της Αιγίνης, τον γνωστόν και από την στήλην των «παραινέσεων» της εφημερίδος μας, δι’ εξομολόγησιν  προφανώς ή συζήτησιν, ο οποίος μόλις τον ατένισεν εις το κελλί του, του λέγει: «Εγώ, δεν εξομολογώ, κακώς ήλθες εις εμένα. Εγώ δεν εξομολογώ, γιατί να κάμετε τόσον κόπον και να έλθετε εδώ;» κ.λ.π., με αποτέλεσμα να φύγη δακρυσμένος ο Γέρων π. Ιωάννης ως και η Γερόντισσα αδελφή του και μία άλλη Μοναχή, αι οποίαι τον συνώδευον.

Όταν έφυγαν, η Γερόντισσα, η οποία διηκόνει τον π. Ιερώνυμον, του λέγει: «Γέροντα, τι είπες στον π. Ιωάννη και έφυγεν λυπημένος; Κανείς δεν φεύγει από σένα με λύπη, γιατί το έκανες αυτό;» Και ο π. Ιερώνυμος απάντησεν: «Καλογραία, με είπεν να εξομολογηθή αυτός σε μένα. Πως εγώ να εξομολογήσω αυτόν, που μόλις μπήκε μέσα, γέμισε το κελλίον μου φως; Δεν είδες πως έλαμπεν το πρόσωπό του; Άμα κοιμηθή ο π. Ιωάννης, σημεία θα δείξη». Και πράγματι και πάλιν ο π. Ιερώνυμος επαληθεύεται εις ότι προείπεν.]

Τον κοίταξα λίγο έκπληκτος τον γέροντα Ιγνάτιο, διότι για το συγκεκριμένο περιστατικό είχα μέσα μου μία αμφιβολία και του λέω: «γέροντα είναι περασμένο μέσα σχεδόν όπως μας το λές!»

«Ήμουνα μπροστά σε αυτό Δωρόθεε μου λέει!»

Έτσι πλέον έφυγε κάθε αμφιβολία!

Διαβάστε επίσης:
Ἡ Διακήρυξις τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Ἀμφιάλης τοῦ νέου Ἐλεήμονος
Άγιος Ιωάννης Αμφιάλης Πειραιώς «Ο Γέρων της αγάπης και πατήρ των πτωχών»
Όταν ο Άγιος Ιωάννης της Αμφιάλης έγινε αόρατος στους διώκτες του
Ὁμιλία στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Νέο Ἐλεήμονα ὑπὸ τοῦ Σεβασμιοτάτου κ. Χρυσοστόμου
Ομιλία για τον Άγιο Ιωάννη της Αμφιάλης τον νέο ελεήμων υπό του θεοφιλεστάτου κ. Κλήμεντος

3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.

3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.

Και τώρα περί Αγίου Κυρίλλου ο λόγος (σ.78).

Εν πρώτοις παρουσιάζει τον μέν Θεόδωρον «αιρετικόν», τον δε Κύριλλον κοινωνούντα αυτώ, δηλαδή ο μέγας πρόμαχος της Ορθοδοξίας ταπεινός συμβιβαστής του εσχάτου είδους!

Η αλήθεια όμως αδελφέ μου τυγχάνει τελείως διάφορος! Διότι:

Α) Εν όσω έζη ο πολύς Θεόδωρος Μοψουεστίας (+428) ουδείς ετόλμησεν να του απευθύνη την κατηγορίαν του αιρετικού. Απεναντίας ήτο τοις πάσι γνωστός και διετήρει στενάς σχέσεις με τον Άγιον Γρηγόριον Θεολόγον ως και τον Θείον Κύριλλον. Εκοιμήθη δε ως πιστόν τέκνον της Εκκλησίας.

Β) Πρέπει να σημειώσης ότι η παραπομπή του π. Επιφανίου, ότι δηλ. «Ωκονόμει (ο Κύριλλος) μη αποσχίζεσθαι των της εώας, εν διπτύχοις αναφερόντων τον Θεόδωρον Μοψουεστίας, αιρετικόν όντα», έχεται πολλής της παραποιήσεως εν τη ερμηνεία της.

Διότι: 

1) Η φράσις αύτη τυγχάνει του μοναχού Ναυκρατίου, όστις απευθυνόμενος προς τον άγιον Θεόδωρον τον Στουδίτην, την αναφέρει, εις μίαν απορίαν του προς τον άγιον Γέροντά του.

2) Ο Άγιος ανταπαντών αποδέχεται τον χαρακτηρισμόν ως «αιρετικού», απλούστατα διότι τον είχε καταδικάσει η Ε’ Οικουμενική, (553). Άρα ζώντος του Αγίου Κυρίλου ουδέποτε είχε χαρακτηρισθή ως αιρετικός, το πρώτον τούτο βεβαιωθέν εν έτει 553.

3)Εν συνεχεία επαξηγεί εις τον Ναυκράτιον τον περί οικονομίας λόγον, την  π ρ ό ς   κ α ι ρ ό ν   γενομένην, γράφων:

«Σαφηνείας δε ένεκεν  έστω τα παρ’ ημών εχόμενα της αυτής εννοίας, ότι των οικονομιών αι μεν προς καιρόν γεγόνασι  παρά των Πατέρων, αι δε το διηνεκές, έχουσι. Οίον διηνεκές μεν, ως αντί των υποστάσεων παραχωρείσθαι τα πρόσωπα προς το του Αγίου Αθανασίου τοις Ιταλοίς. Προς καιρόν δε οίον το του Αποστόλου επί της περιτομής. Του Μεγάλου Βασιλείου επί του Αγίου Πνεύματος.  Ο ί δ α   κ α ι   τ ο   ν υ ν    του Θείου Κυρίλου. Ά μέχρι τινός καιρού γινόμενα, ουδέν το μεμπτόν, ουδέ το κατά τι απηχές και έκνομον. Υφειμένον  δ’ ούν όμως και ουκ άγαν ακριβές. Τούτο γαρ η οικονομία η προς καιρόν». (M.P.G. 99, 1085-88).

Τώρα σε ερωτώ, έχει καμμίαν σχέσιν η οικονομία αύτη με την προτεινομένη υπό του π. Επ. διά τα σημερινά γεγονότα; Όχι μόνον ουδεμίαν αλλ’ αποτελεί και εγκληματικήν διαστροφήν  της εννοίας της.

Θα αντείπη, ίσως, ο π. Επιφάνιος: «Λοιπόν, τα ανωτέρω δεν συνιστούν οικονομίαν; Παρομοίως δεν πρέπει να πράξωμεν και ημείς, αφού δεν έχει μέχρι σήμερον αποκηρυχθή ο Πατριάρχης; Η απάντησις είναι: ασφαλώς όχι! Διότι:

1)Η προσβολή του Ορθοδόξου δόγματος υπό των υπ’ αυτού συγγραφέντων ήτο ελαχίστη εν συγκρίσει με την «κονιορτοποίησιν» του Ορθοδόξου «Πιστεύω» υπό του Γηραιού Φαναριώτου της σήμερον.

2)Ουδένα είχε σκανδαλίσει μέχρι της Ε’ Οικουμενικής Συνόδου, ήτοι 100 περίπου έτη μετά την κοίμησίν του, ότε ανεφύησαν αι ωριγενιστικαί έριδες, ενώ τα σήμερον εκτελούμενα έχουν προκαλέσει «συγχύσεις ολοκλήρων λαών».

3)Ότι ήτο ελαχίστη η προσβολή των δογμάτων υπό του Θεοδώρου εν συγκρίσει με την «απεμπόλησιν» της σήμερον, δηλοί και το γεγονός ότι ουδείς εκ των μεγάλων Πατέρων τον εκατηγόρησε, ή επολέμησε, ενώ διά τον Νεστόριον, όστις «λευκώς» και ανυποστόλως εδείχθη αιρετικός, θα ίδης κατωτέρω την στάσιν που ετήρησε ο Θείος Κύριλλος.

Ας παρακολουθήσωμεν λοιπόν τώρα και τον «οικονομικό» Κύριλλον Αλεξανδρείας. Ήτο όντως «οικονομικός» αυτός ο οποίος κατεκεραύνωσε διά των επιστολών του τον αιρετικόν Νεστόριον; Καιρός να σου παραθέσω το προμνημονευθέν απόσπασμα εκ της τρίτης αυτού επιστολής προς Νεστόριον, δι’ ής τον καταδικάζει και τον αποξενώνη της Εκκλησίας του Θεού. Εφ’ όσον ήθελε εμείνη εις τας αιρετικάς του δοξασίας. Άξιον δε προσοχής είναι τούτο: ότι  ε ν τ ό ς   ε ν ό ς   έ τ ο υ ς   τρείς επιστολαί του κυκλοφορήσασαι απανταχού απετέλεσαν την «απαρχήν» της καταδίκης, ήτις και επισφραγίζεται διά της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου.

Ουδόλως εφήρμοσε «το άχρι καιρού» λόγω της δογματικής φύσεως του θέματος, αλλά μόλις υπέπεσε εις την αντίληψίν του η κηρυττομένη αίρεσις σπεύδει να του γράψη ζητών πληροφορίας και άπαξ και δις. Μη ικανοποιηθείς όμως εκ των απαντήσεών του εξαπολύει την τρίτην αυτού επιστολήν, περιέχουσα εν τέλει και τους 12 αναθεματισμούς αυτού κατά πάντας μη δεχομένου την ορθόδοξον θέσιν περί της ενσαρκώσεως του Κυρίου.

Ιδού σου παραθέτω την εισαγωγήν της τρίτης αυτού επιστολής η οποία διά την σύνολον σημερινήν Εκκλησιαστικήν κατάστασιν προσφέρει το «δ έ ο ν   γ ε ν έ σ θ α ι» εξ ορθοδόξου επόψεως, εάν βεβαίως μιμηθούν οι ποιμένες την πιρείαν του και δεν αναλώσουν πάσαν την ενεργητικότητά των εις «αβροφροσύνας» και «συμπορεύσεις αγάπης»!...

Του Σωτήρος ημών λέγοντος εναργώς, ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος, και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, ουκ έστι μου άξιος, τι πάθωμεν ημείς, οι παρά της σης ευλαβείας απαιτούμενοι το υπεραγαπάσθαι του πάντων ημών Σωτήρος ή ποίαν ευρήσομεν την απολογίαν,  σ ι ω π ή ν   ο ύ τ ω   τ ι μ ή σ α ν τ ε ς   την μακράν επί ταις παρά σου γενομέναις κατ’ αυτού δυσφημίαις;

Και ει μεν αυτόν ηδίκεις μόνον, τα τοιαύτα φρονών ή διδάσκων, ήττων αν ην η φροντίς. Επειδή δε πάσαν εσκανδάλισαν Εκκλησίαν και ζύμην αιρέσεως αήθους τε και ξένης εμβέβληκας τοις λαοίς, και ουχί τοις εκείσε μόνοις, αλλά απανταχού περιηνέχθη γαρ των σων εξηγήσεων τα βιβλία, ποίος έτι ταις παρ’ ημών  σ ι ω π α ί ς   αρκέσει λόγος; Ή πως ουκ ανάγκη μνησθήναι λέγοντος του Χριστού, μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επι την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού, και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής.

Πίστεως γαρ αδικουμένης, ερρέτω μεν ως έωλος και επισφαλής η προς γονέας αιδώς, ηρεμείτω δε και ο της εις τέκνα και αδελφούς φιλοστοργίας νόμος,  κ α ι   τ ο υ   ζ η ν   ά μ ε ι ν ω ν   έ σ τ ω   λ ο ι π ό ν   τ ο ι ς   ε υ σ ε β έ σ ι ν   ο   θ ά ν α τ ο ς,   ίνα κρείτονος αναστάσεως τύχωσι κατά το γεγραμμένον.

Ιδού τοίνυν ομού τη αγία Συνόδω τη κατά την μεγάλην Ρώμην συνειλεγμένη, προεδρεύοντος του οσιωτάτου και Θεοσεβεστάτου αδελφού και συλλειτουργού ημών Καιλεστίνου του επισκόπου, και  τ ρ ί τ ω σ ο ι   τούτω διαμαρτυρόμεθα γράμματι, συμβουλεύοντες αποσχέσθαι των ούτως σκαιών και εξεστραμμένων δογμάτων, ά και φρονείς και διδάσκεις, ανθελέσθαι δε την ορθήν πίστιν, την ταις Εκκλησίαις παραδοθείσαν εξ αρχής διά των αγίων Αποστόλων και Ευαγγελιστών, οι και αυτόπται και υπηρέται του Λόγου γεγόνασιν.

Ή ει μη τούτο δράσειεν η ση ευλάβεια,  κ α τ ά   τ η ν   ο ρ ι σ θ ε ί σ α ν   προθεσμίαν εν τοις γράμμασι του μνημονευθέντος οσιωτάτου και θεοσεβεστάτου επισκόπου και συλλειτουργού ημών της Ρωμαίων Καιλεστίνου,  γ ί ν ω σ κ ε   σ α υ τ ό ν   ο υ δ έ ν α   κ λ ή ρ ο ν   έ χ ο ν τ α   μ ε θ’   η μ ώ ν,  ουδέ τόπον ή λόγον εν τοις ιερεύσι του Θεού και επισκόποις.

Ο υ δ έ   γ α ρ   ε ν δ έ χ ε τ α ι   π ε ρ ι ϊ δ ε ί ν   η μ ά ς  Εκκλησίας ούτω τεθορυβημένας και σκανδαλισθέντας λαούς και πίστιν ορθήν αθετουμένην, και διασπώμενα παρά σου τα ποίμνια, του σώζειν οφείλοντος, είπερ ήσθα καθ’ ημάς ορθής δόξης εραστής, την των αγίων πατέρων ιχνηλατών ευσέβειαν. Άπασι δε τοις παρά της ευλαβείας   κ ε χ ω ρ ι σ μ έ ν ο ι ς   δ ι ά   τ η ν   π ί σ τ ι ν,  ή   κ α θ α ι ρ ε θ ε ί σ ι   λ α ϊ κ ο ί ς    τ ε   κ α ι   κ λ η ρ ι κ ο ί ς,   κοινωνικοί πάντες εσμέν. Ου γαρ έστιν δίκαιον τους ορθά φρονείν εγνωκότας σαις αδικείσθαι ψήφος,  ό τ ι   σ ο ί   κ α λ ώ ς   π ο ι ο ύ ν τ ε ς   α ν τ ε ι ρ ή κ α σ ι». (MANSI, IV, 1081).

Και μόνον αυτό το κείμενον, π. Νέστορ, είναι αρκετόν να εκπορθήση πολύ ισχυροτέρους φαινομενικώς πύργους επιχειρημάτων, οίος ο του π. Επιφανίου, και να καταδείξη τοις πάσι ότι ουδόλως αποτελείται από «υπερζηλωτάς» η τιμία παράταξις και παρεμβολή των ορθοδόξων, οι οποίοι ανθίστανται εις την τελουμένην προδοσίαν της πίστεως, ήτις και κατεργάζεται, δυστυχώς, των ποιμένων ολιγωρούντων, την απαρχήν της ελεύσεως του Αντιχρίστου!

Ως διαφαίνεται εις τα ανωτέρω, πάντοτε πρό Συνοδικής καταδίκης και αποφάσεως  μ ε σ ο λ α β ε ί  χρόνος τις, μέχρι ν’ αρχίση η αντίδρασις των ορθοδόξων ποιμένων και φρουρών. Θεωρητικώς ο χρόνος αυτός δεν πρέπει να υφίσταται καν, διότι «άμα τη κηρυτομένη αιρέσει άμα και η αντίδρασις».

Πρακτικώς όμως αλλά με «ορθόδοξον» αντιμετώπισιν, θα πρέπη να μεσολαβήση το αναγκαίον και απαιτούμενον διάστημα το οποίον θα επιτρέψη την  δ ι ά γ ν ω σ ι ν  της νόσου. Εκ της στιγμής εκείνης  ά ρ χ ε τ α ι   η ευθύνη να βαρύνη πάντα ορθόδοξον ποιμένα και πιστόν.

Σε ερωτώ όμως, π. Νέστορ, τα του Πατριάρχου και επισκόπου ημών «ολισθήματα», «αιρετικά κηρύγματα» και ο χορός των λοιπών αντικανονικών ενεργειών δεν έχουν διαγνωσθή; Ασφαλώς ναι!! Τι απομένει λοιπόν;

Απλούστατα η  π ρ ά ξ ι ς  και  ε φ α ρ μ ο γ ή  της αγίας θεωρίας των Κανόνων, ήτις και κρίνει την  π ι σ τ ό τ η τ α  του αντιδρώντος απέναντί των.

Ευχόμεθα εκ καρδίας ο Θεός ν’ αναδείξη έστω και εις τας δώδεκα παρά πέντε πολλούς αξίους φύλακας της φοβεράς παρακαταθήκης Του, οι οποίοι και θα συντρίψουν εις τέλος τον «δογματικόν χιππισμόν» του πρώτου θρόνου της Ορθοδοξίας! Διά την απόδειξιν της ορθότητος της προκειμένης «διαγνώσεως» θα ίδης κατωτέρω μίαν «αδιαμφισβήτητον» μαρτυρίαν, δηλαδή αυτόν τούτον τον Πανοσιολογιώτατον εξετάζοντα τον Μέγαν Ασθενή του Φαναρίου και αποφαινόμενον ότι όντως «εξέστραπται»! Αλλά περί τούτου υπόμεινον ολίγον.

Εν συνεχεία λέγει ότι: «Μη συναγάγωμεν συμπεράσματα περί της Ελλαδικής Εκκλησίας εκ της σιωπής. Η σιωπή δεν σημαίνει μόνον συμφωνίαν ή αδιαφορίαν, σημαίνει και ανοχήν».

Άρα, αδελφέ, οι Ταγοί της Ελληνικής Εκκλησίας, κατά την έκφρασιν του πατρός της διατριβής, κινούνται εις τας ανωτέρω τρείς περιοχάς: συμφωνία, ανοχή, αδιαφορία!!

Το λεγόμενον εν συνεχεία: «Πως την μεν έναντι του Πατριάρχου σιωπήν της Ελλαδικής Εκκλησίας ερμηνεύουσί τινες ως συμφωνίαν, την δε έναντι των πολεμίων αυτού σιωπήν αυτής ερμηνεύουσι ως… διαφωνίαν;;; Ποίου είδους λογική είναι αυτή;»

Εν πρώτοις δεν είναι ομοία με την του π. Επιφανίου, του ορώντος «φρένα» όπου υπάρχουν αντ’ αυτών «συμπορεύσεις θανατηφόρες», αλλά η  δ ι κ α ί α   λογική έναντι «τραγελαφικών» λόγων και έργων, έναντι «χαμαιλεοντίων» εμφανίσεων, πράξεων, ενεργειών…

Τα λόγια δι’ ημάς, π. Νέστορ, «των βράχων της Ορθοδοξίας» έχουν χάσει πλέον κάθε βαρύτητα και σημασίαν. Έργα θέλομεν και μόνον, και δόξα τω Θεώ, εκτελούνται πολύ ευκολώτερα από τοιούτου είδους «διατριβάς» οποία η σχολιαζομένη…

Τα περί «εορτίου γράμματος» του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου, εν σελ. (79) αποτελούν εξ αντιθέτου ράπισμα ισχυρότατον διά τον υπερασπιζόμενον!

Διότι, εάν όντως εθεώρει ο Μακαριώτατος τους ετεροδόξους «ως απομακρυνθέντας της αληθείας υπό του Διαβόλου και βαδίζοντας τας οδούς της πλάνης και απωλείας», διατί, σε ερωτώ, π. Νέστορ, επικροτεί την μετ’ αυτών «ένωσιν» και «άνομον μίξιν», διά των ποικίλων άχρι τούδε ενεργειών του;

Ερωτώμεν με την σειράν μας τον Πανοσιολογιώτατον: Ποίου είδους λογική υφηγείται τα ανωτέρω; Να σοί είπω π. Νέστορ. Οποία εκίνησε και τον κάλαμον του π. Επιφανίου να γράψη ότι έγραψε. Να βλέπη «βράχους της Ορθοδοξίας» την στιγμήν, δεν σου αναφέρω πολλά, την στιγμήν δημοσιεύσεως τοιούτων, ως το κατωτέρω τηλεγραφημάτων προς τον Γηραιόν του Φαναρίου εκ μέρους του Μακαριωτάτου διά τα εικοσάχρονα της «Οικουμενικής του» δραστηριότητος, και εκ των «βράχων» ουκ ην φωνή, ουκ ην ακρόασις, καίτοι βοούν τα επαφρίζοντα κύματα της αλμυράς θαλάσσης του «Συγκρητισμού», «τας εαυτών αισχύνας» συνεχώς και αδιακόπως…

Σου παραθέτω το κείμενον:

«Εκκλησία Ελλάδος συμετέχουσα  α γ α λ λ ο μ έ ν ω   π ο δ ί   πνευματικής χαράς Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και ευφροσύνω επετείω συμπληρώσεως   ε υ δ ο κ ί α   Θεού είκοσιν όλων ενιαυτών από αναρρήσεως Υμετέρας πεπνυμένης και γερασμίας Παναγιότητος εις περίκλυτον ένδοξον Πρωτόθρονον αποστολικόν θρόνον Ορθοδόξου Εκκλησίας και  σ ε μ ν υ ν ο μ έ ν η  δι’ ευκλεά αγλαόκαρπον  ποιμαντορίαν Αυτής, γηθοσύνως επεύχεται  Αυτή ως πλείστα, υγιεινά, πανευρόσυνα, έργων λαμπρών μεστά, επ’ αγαθώ της Μεγάλης του Χριστού και της καθόλου Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας».

Κάτι τέτοια κείμενα, π. Νέστορ, συλλαμβάνουν «τους σοφούς εν ταις πανουργίαις αυτών» και κάτι τέτοια «φρένα» τους στερούν κατόπιν πάσης απολογίας, όταν θελήσουν ν’ αρνηθούν την εν αυτοίς εκφρασθείσαν θέσιν των.

Ούτως, αθελητί(;), προσέφερον υλικόν διά την νέαν περίοδον της Ορθοδόξου μαχητικότητος κατά της «Οικουμενικής» λαίλαπος, και «αποδείξεις» τρανωτάτας της «αγίας προθέσεώς των!..  

Συνεχίζεται...
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.
4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121)  1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι.  3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις.  §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού  16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος.  20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι.

 22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον.  Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ