Το προηγούμενο εκκλησάκι της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην κορυφή του Άθωνος

Το προηγούμενο εκκλησάκι της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην κορυφή του Άθωνος, ανοικοδομήθηκε περίπου το 1978 υπό των φιλοπόνων αγιορειτών πατέρων (πολλών από αυτών αφιλοκερδώς), εν αντιθέση των σημερινών γενικώς οικοδομών, υπό λαϊκών εργατών.

Παραθέτουμε το φωτογραφικό υλικό...

ΠΗΓΗ: Ἁγιορείτης ἱερομόναχος

 https://web.facebook.com/profile.php?id=100017443327478&fref=search&__tn__=%2Cd%2CP-R&eid=ARD6MCFTRI3c8SGM2JvNbefOATiqZxhkJH-1AqaWWYrfKfb_7bTSzlfA5mSEnM5FwgZUwT

ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ;

Ένας καλός φίλος μού έστειλε το ακόλουθο σύντομο κείμενο, που ανήρτησε στο διαδίκτυο το 2017 ο αείμνηστος ιστορικός και φιλόλογος Σαράντος Καργάκος:

«Εἶναι ἀστεῖο στόν παρόντα καιρό νά ἀκούγονται κοάσματα περί τῆς δῆθεν ἀσυνέχειας τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου, πού ἄν ἦταν ἄλλος θά εἶχε ἐξαφανισθεῖ μετά τήν ρωμαϊκή ὑποταγή (ὅπως ἐξαφανίστηκαν οἱ γαλατικοί πληθυσμοί) καί κυρίως μετά τήν τουρκική κατάκτηση. Καί ὅμως μετά τήν ἅλωση τοῦ 1453 ξεπήδησε, ὅπως ὁ Πήγασος ἀπό τό αἷμα τῆς σφαγμένης Μέδουσας, ἕνας σφριγηλός ἑλληνικός κόσμος πού, λόγῳ συνθηκῶν, θαυματουργεῖ στήν Δύση. Τό 1514 ὁ περίφημος λόγιος Μάρκος Μουσοῦρος ἐκδίδει τούς διαλόγους καί τήν «Πολιτεία» τοῦ Πλάτωνος καί προτάσσει μιά μεγαλειώδη «Ὠδήν εἰς Πλάτωνα», μέ τήν ὁποία ἐκφράζει τόν πόθο νά δεῖ τήν Ἑλλάδα ἐλεύθερη. Τριάντα χρόνια ἀργότερα (1544) ὁ Κερκυραῖος Ἀντώνιος Ἔπαρχος ἐκδίδει τόν «Θρῆνον εἰς τήν καταστροφήν τῆς Ἑλλάδος» καί ἕναν αἰῶνα μετά τό 1641 ὁ Λέων Ἀλλάτιος συγγράφει ὑψιπετῆ ὕμνο ὑπό τόν τίτλο «Ἑλλάς»! Βεβαίως καί λέγεται ὅτι αὐτά ἦσαν «καμώματα» ἑλληνολατρῶν λογίων καί ὅτι δέν εἶχαν καμμιά ἐπίδραση στούς κατοίκους τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου. Ἀλλά τότε πῶς λέγεται καί ὑπερλέγεται ὅτι εἶχαν ἐπίδραση μετά τό 1750 οἱ ἰδέες τοῦ Διαφωτισμοῦ; Μήπως ἐν τῷ μεταξύ οἱ ραγιάδες εἶχαν μάθει γαλλικά; Ἄς μήν εἴμαστε ἀφελεῖς. Πρός τούς Ἕλληνες -καί μόνον πρός τούς Ἕλληνες- ἀπευθύνεται ὁ Ἀνώνυμς τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας», χωρίς νά ἀφήνει πουθενά ὑποψία ὅτι τούτη ἡ ἑλληνικότητα ἦταν δάνειο ἀπό κάποιο τότε Διεθνές Πνευματικό Ταμεῖο!».

Σε μία σχετική συνέντευξή του ο Μανιάτης ιστορικός υπενθύμισε ότι κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο απλός λαός είχε ως δημοφιλέστερο ανάγνωσμα τη «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου», η οποία γνώρισε δεκάδες συνεχόμενες εκδόσεις και μιλούσε στους Έλληνες για τα κατορθώματα του Μακεδόνα στρατηλάτη. Όλα αυτά τα έλεγε ο Καργάκος για να απαντήσει σε ορισμένους «μεταμοντέρνους» ιστορικούς, οι οποίοι αρνούνται τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Αυτή η ομάδα ερμηνευτών παραβλέπει σκοπίμως (ή από άγνοια;) τις πάμπολλες ιστορικές πηγές και θέλει να μας πείσει ότι μέχρι το 1780 οι πρόγονοί μας δεν ήσαν Έλληνες, αλλά απλώς Ελληνόφωνοι. Ισχυρίζονται ότι ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση μάς άνοιξαν τα μάτια και διαμόρφωσαν την ελληνική εθνική συνείδηση.

Κι όμως καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς και σκληρής δουλείας, παράλληλα με τους όρους Ρωμηός και Γραικός, στα κείμενα εμφανίζονται συχνότατα οι όροι Έλλην και Ελλάς για να δηλώσουν την εθνική μας ταυτότητα. Οι επαναστάτες του 1821 γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι συνεχιστές της Αρχαιότητος και του Βυζαντίου. Για τα αρχαία μάρμαρα πολεμήσαμε, λέει ο Μακρυγιάννης, ως συνεχιστής του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ομιλεί ο Κολοκοτρώνης στον Άγγλο Χάμιλτον!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 22.9.2019 

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Η Παναγία του Ποτσάεφ

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Ποτσάεφ (16ος αι.) Λαύρα του Ποτσάεφ. Ουκρανία.

Στα τέλη του 16^ου αι., ο Έλληνας μητροπολίτης Νεόφυτος, μετέπειτα πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1602-1603 και 1607-1612), επιστρέφοντας στη Βασιλεύουσα, πέρασε από τη Βολινία. Εκεί φιλοξενήθηκε από την ευσεβή αρχόντισσα Άννα Γκόισκι στην οποία ανήκαν μεγάλες εδαφικές εκτάσεις της περιοχής του Ποτσάεφ[1] με το ομώνυμο βουνό. Στο βουνό αυτό είχε γίνει, το 1340, μια θαυμαστή εμφάνιση της Θεοτόκου κυκλωμένης από φλόγες σ’ έναν μοναχό κι έναν βοσκό, τον Ιωάννη Μποσόι. Μετά το όραμα, στην πέτρα, όπου είχε σταθεί η Παναγία, έμεινε το αποτύπωμα του δεξιού της ποδιού[2].

Τώρα, με την άδεια της αρχόντισσας, έμεναν και ασκούνταν εκεί πολλοί μοναχοί, οι περισσότεροι μέσα δε σπηλιές. Ο μητροπολίτης, φεύγοντας, δώρισε στην Άννα μιάν εικόνα της Παναγίας, που την είχε φέρει από την Κωνσταντινούπολη.

Μετά την αναχώρηση του ιεράρχη, έγινε κάτι το παράδοξο: η εικόνα ακτινοβολούσε κατά περιόδους. Η Άννα, γεμάτη θαυμασμό αλλά και φόβο, άναψε μπροστά της ακοίμητο καντήλι. Εκεί προσευχήθηκε μια μέρα γονατιστή για τον τυφλό αδελφό της Φόλιππο. Την ίδια ώρα η Παναγία της έδειξε την ευσπλαχνία της και τη δύναμή της: Ο Φίλιππος απέκτησε το φως του!

Μετά το εξαίσιο θαύμα, που διαλαλήθηκε παντού, πλήθη πιστών ήθελαν να προσκυνήσουν την εικόνα. Γι’ αυτό η Γκόσκι τη Δώρισε στους ασκητές του Ποτσάεφ. Εκείνοι την τοποθέτησαν σ’ έναν Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που τον έχτισαν στο βουνό με έξοδα της αρχόντισσας. Εκεί άρχισαν να συρρέουν όσοι ήθελαν να πάρουν τη θεομητορική ευλογία ή και να θεραπευθούν από κάποιαν ασθένεια. Με τη μεσιτεία της Παναγίας όχι μόνο άρρωστοι, που προσευχήθηκαν μπροστά στην εικόνα της, έγιναν καλά, αλλά ακόμα και νεκροί αναστήθηκαν από τον Κύριο. Ο ναός εκείνος έγινε το καθολικό της μονής, που ιδρύθηκε λίγο αργότερα και που εξελίχθηκε στην περίφημη Λαύρα του Ποτσάεφ. Από αυτήν ονομάστηκε «Παναγία του Ποτσάεφ» η εικόνα, που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου, ημέρα της θεραπείας του τυφλού Φιλίππου.

Το 1624 κληρονόμησε τις εδαφικές εκτάσεις του Ποτσάεφ ο ανιψιός της Άννας Γκόισκι Ανδρέας Φιρλέγκιου, που ήταν λουθηρανός και μισούσε τους ορθοδόξους. Αυτός άρπαξε με τη βία όλα τα πολύτιμα αντικείμενα του μοναστηριού. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και η ιερή εικόνα της Παναγίας, που την κράτησε στο σπίτι του για είκοσι χρόνια.

Μια μέρα του 1644 ο Φιρλέγκιου θέλησε να χλευάσει την εικόνα. Αφού, λοιπόν, κάλεσε τους φίλους του, έντυσε τη γυναίκα του με ιερατικά άμφια. Ύστερα της έβαλε στο ένα χέρι τη θεομητορική εικόνα και στο άλλο ένα άγιο Ποτήριο. Τότε εκείνη άρχισε να ξεστομίζει ακατονόμαστες ύβρεις εναντίον της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αλλά αμέσως τιμωρήθηκε για την ασέβειά της: Κυριεύθηκε από δαιμόνιο, που την έριξε κάτω και δεν σταμάτησε να τη βασανίζει, ώσπου ο άνδρας της, τρομοκρατημένος, έστειλε την εικόνα στο Ποτσάεφ.

Πέντε χρόνια αργότερα η εικόνα τοποθετήθηκε στον νέο Ναό της Αγίας Τριάδος, που ανεγέρθηκε από την ευσεβή οικογένεια Ντομασέφκι. Συνέχισε να κάνει πολλά και εξαίσια θαύματα. Ένα απ’ αυτά είναι και η διάσωση της μονής από τους Τουρκοτατάρους, που την πολιόρκησαν το 1675.

Οι υπερασπιστές της ήταν λιγοστοί και το χαμηλό προστατευτικό τείχος της αποτελούσε εμπόδιο για την ορδή του Νουρεντίν Χάν. Ο ηγούμενος Ιωσήφ (Ντομπρομίρσκι) κάλεσε σε θερμή προσευχή τους μοναχούς και όσους λαϊκούς είχαν καταφύγει εκεί.

-Ας παρακαλέσουμε τους δύο προστάτες μας, την Κυρία Θεοτόκο και τον όσιο Ιώβ, να μας βοηθήσουν, τους είπε.

Ο όσιος Ιώβ είχε διατελέσει ηγούμενος της μονής και είχε αποβιώσει ειρηνικά το 1651.

Όλη εκείνη τη νύχτα οι πολιορκημένοι προσεύχονταν μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Το πρωί, ενώ οι Τουρκοτάταροι ετοίμαζαν την επίθεσή τους, ο ηγούμενος έδωσε εντολή να τελέσουν την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου στη Θεομήτορα. Μόλις άρχισαν να ψάλλουν το κοντάκιο, «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…», έγινε κάτι το θαυμαστό: Φάνηκε η ίδια η Παναγία πάνω από τον ναό, μεγαλόπρεπη και ολόφωτη, να απλώνει προστατευτικά πάνω από τη μονή το αστραφτερό μαφόριό της. Την περιστοίχιζαν αγγελικά τάγματα, που ήταν οπλισμένα με πύρινες ρομφαίες. Ο όσιος Ιώβ, όρθιος δίπλα της, την ικέτευε για τη σωτηρία του ιερού τόπου.

Το όραμα το είδαν και οι πολιορκητές. Άρπαξαν τα τόξα τους και άρχισαν να ρίχνουν βέλη στους ουράνιους πολεμιστές. Αυτά, όμως, γύριζαν πίσω και χτυπούσαν τους ίδιους!

Ακολούθησαν αναστάτωση και πανικός στις τάξεις των εχθρών, που τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Τότε οι υπερασπιστές της μονής, γεμάτοι ενθουσιασμό, πετάχτηκαν έξω και άρχισαν να τους καταδιώκουν.

Έτσι σώθηκε η μονή. Η ανάμνηση του μεγάλου θαύματος της Θεοτόκου εορτάζεται κάθε χρόνο στις 23 Ιουλίου, επέτειο της συντριβής των Τουρκοτατάρων.

Οι πιστοί του Μωάμεθ άργησαν πολύ να ξεχάσουν τη δεινή και πρωτοφανή εκείνη ήττα τους. Ύστερ’ από μισό αιώνα ο μοναχός Γαβριήλ του Ποτσάεφ, περνώντας από την Κωνσταντινούπολη, έπιασε κουβέντα μ’ έναν Τούρκο. Εκείνος, όταν άκουσε από που ήταν ο μοναχός, τον ρώτησε:

-Ζει ο Θεός σας;

-Ζει και θα ζεί αιώνια, απάντησε ο π. Γαβριήλ.

-Σκληρός είναι ο Θεός σας! Αναφώνησε ο Τούρκος με φανερή ταραχή. Στον τόπο χάθηκε ο πατέρας μου, όπως και πολλοί άλλοι δικοί μας. Εγώ ήμουνα μικρός, αλλά δεν θα ξεχάσω εκείνη τη συμφορά.

Το 1721 η εικόνα της Παναγίας του Ποτσάεφ πέρασε στα χέρια των ουνιτών, οι οποίοι το 1773 τοποθέτησαν τα χαρακτηριστικά στέμματα στα κεφάλια της Θεοτόκου και του μικρού Ιησού Χριστού. Το 1831 το ιερό κειμήλιο αποκτήθηκε πάλι από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στην εικόνα υπάρχουν ελληνικές επιγραφές και, στο περιθώριό της, μικρογραφίες αγίων (Ηλία, Μηνά, Στεφάνου, Αβρααμίου, Αικατερίνης, Παρασκευής και Ειρήνης). Σε ορισμένα αντίγραφά της είναι ζωγραφισμένη και η πέτρα με το αποτύπωμα του ποδιού της Θεοτόκου.

ΠΗΓΗ: «Θαυματουργές εικόνες της Παναγίας στη Ρωσία»

Εκδ. Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

---

[1] Η περιοχή αυτή ανήκει σήμερα στην Ουκρανία.

[2] Το αποτύπωμα υπάρχει μέχρι σήμερα και είναι πάντοτε γεμάτο με ιαματικό νερό, που με τρόπο θαυμαστό αναβλύζει από την πέτρα, μολονότι οι πολυάριθμοι προσκυνητές παίρνουν συνεχώς απ’ αυτό για τη θεραπεία τους από διάφορες ασθένειες.

Η Παναγία του Κούρσκ

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Κούρσκ (τέλη 13ου αι.). Νέα Υόρκη Αμερικής.

Η σεπτή εικόνα της Παναγίας του Κούρσκ, που εορτάζεται στις 8 Μαρτίου και στις 8 Σεπτεμβρίου, είναι φημισμένη και σεβαστή σ’ όλη την ορθόδοξη Ρωσία.

Η ιστορία της αρχίζει τον 13^ο αιώνα, της σαρωτικής μογγολικής εισβολής στη Ρωσία. Ανάμεσα στις πολλές ρωσικές επαρχίες που ερημώθηκαν τότε, ήταν και αυτή της Καλούγκα. Η σημαντικότερη πόλη της, το Κούρσκ, καταστράφηκε τελείως, δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα! Ολόκληρη η περιοχή με τα πυκνά δάση της, δίχως ανθρώπους πιά, μεταβλήθηκε σε βασίλειο άγριων ζώων. Εδώ έρχονταν να κυνηγήσουν όσοι κάτοικοι της κοντινής πόλης Ρίλσκ είχαν γλιτώσει από τα μογγολικά σπαθιά.

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1295 ένας από τους κυνηγούς έφτασε ως τις όχθες του ποταμιού Τούσκαρη, όχι πολύ μακριά από το κατεστραμμένο Κούρσκ. Ξαφνικά είδε στη γη, κοντά στη ρίζα κάποιου δένδρου, ένα σανίδι. Το σήκωσε και, γυρίζοντάς το από την άλλη μεριά, διαπίστωσε με έκπληξη πως ήταν εικόνα της Παναγίας, ένα αντίγραφο της πολύ γνωστής εικόνας "Το Σημείο" του Νόβγκοροντ. Την ίδια στιγμή έγινε κιόλας το πρώτο της θαύμα: Μόλις τη σήκωσε ο κυνηγός από το σημείο του εδάφους, όπου κειτόταν ανέβλυσε μια πηγή με άφθονο και πεντακάθαρο νερό!

Στον τόπο εκείνο σύντομα κατασκευάστηκε με τη φροντίδα του κυνηγού ένα μικρό ξύλινο παρεκκλήσι, στο οποίο τοποθετήθηκε η θεομητορική εικόνα. Οι κάτοικοι του Ρίλσκ άρχισαν να έρχονται εδώ για να την προσκυνήσουν, καθώς με τον καιρό έγινε ξακουστή για τις θαυματουργικές θεραπείες της. Τελικά πήραν την άδεια του ηγεμόνα Βασιλείου Σεμιάκ για να τη μεταφέρουν στην πόλη τους.

Μπροστά στις πύλες του Ρίλσκ ο κλήρος και όλος ο λαός επιφύλαξαν τιμητική υποδοχή στην ιερή εικόνα. Ένας μόνο απουσίαζε, ο ηγεμόνας Βασίλειος, που δεν φημιζόταν για την ευλάβειά του. Ο φιλάνθρωπος Θεός, όμως, με μια πρόσκαιρη παιδαγωγική τιμωρία τον συνέτισε: Την ώρα που η πομπή έμπαινε στην πόλη, εκείνος τυφλώθηκε! Αλλά, μετανοώντας, έκανε Παράκληση μπροστά στην εικόνα και, μόλις την προσκύνησε, ξαναβρήκε το φως του. Μετά το θαύμα αυτό, γεμάτος δέος και κατάνυξη ο ηγεμόνας έχτισε Ναό του Γενεθλίου της Θεοτόκου, στον οποίο τοποθετήθηκε η σεπτή εικόνα.

Δεν έμεινε, όμως, εκεί για πολύ. Μια μέρα εξαφανίστηκε παράδοξα και βρέθηκε ύστερ’ από λίγο καιρό στο σημείο που είχε φανερωθεί, στην όχθη του ποταμού Τούσκαρη, μέσα στο ξύλινο παρεκκλήσι. Οι κάτοικοι του Ρίλσκ την πήραν και την έφεραν πάλι στην πόλη τους. Αλλά εκείνη για δεύτερη φορά επέστρεψε θαυματουργικά στο παρεκκλήσι. Έπειτα από αρκετές μεταφορές, που τις ακολουθούσε πάντοτε η επιστροφή της εικόνας στον ίδιο τόπο, όλοι κατάλαβαν ότι θέλημα της Παναγίας ήταν να παραμείνει εκεί, γι’ αυτό και δεν την ξαναπήραν.

Ένας ευλαβής ιερομόναχος, που λεγόταν Θεόφιλος, έχτισε ένα κελάκι δίπλα στο παρεκκλήσι και εγκαταστάθηκε σ’ αυτό, ζώντας με μεγάλη άσκηση και τελώντας Παρακλήσεις για τους πολυάριθμους πιστούς, που έρχονταν για να προσκυνήσουν τη θεομητορική εικόνα και να ευεργετηθούν από τη θαυματουργική της δύναμη.

Το 1383 η περιοχή του Κούρσκ λεηλατήθηκε και ερημώθηκε πάλι από τους Μογγόλους. Τότε οι βάρβαροι επιδρομείς, αφού άρπαξαν ότι χρήσιμο βρήκαν και πέταξαν ολόγυρα ότι δεν ήθελαν, έβαλαν φωτιά στο παρεκκλήσι και στο κελί. Τον π. Θεόφιλο τον έσυραν σκλάβο στην επικράτειά τους, όπου τον έβαλαν να βόσκει πρόβατα. Ο θεοσεβούμενος ιερομόναχος, παρ’ όλες τις πιέσεις και τις απειλές των αφεντάδων του, αρνήθηκε να προδώσει τον Κύριο και να γίνει μουσουλμάνος.

Μια μέρα, μόνος ανάμεσα στο κοπάδι, παρηγορούσε τον εαυτό του ψάλλοντας διάφορους εκκλησιαστικούς ύμνους. Κάποιοι Ρώσοι επίσημοι, πρέσβεις του μεγάλου ηγεμόνα της Μόσχας αγίου Δημητρίου Ντόνσκοϊ (1358-1389) προς τον χάνο των Μογγόλων, έτυχε να περνούν από ‘κει και άκουσαν τη σλαβονική ψαλμωδία. Έτσι βρήκαν τον σκλάβο ομοεθνή τους ιερέα και έσπευσαν να τον εξαγοράσουν με λύτρα. Ο π. Θεόφιλος επέστρεψε στην όχθη του Τούσκαρη κι έφτιαξε πάλι το εκκλησάκι της Υπεραγίας Θεοτόκου και το ξύλινο κελάκι του, όπου εγκαταστάθηκε. Ζούσε με νηστεία και προσευχή, λυπημένος πάντως για την απώλεια της ιερής εικόνας της Παναγίας του Κούρσκ. Ώσπου μια μέρα, ψάχνοντας ανάμεσα σε πράγματα που είχαν σκορπίσει ολόγυρα οι Μογγόλοι πριν πυρπολήσουν το εκκλησάκι, βρήκε δυό σανίδια πεταμένα καταγής. Τα σήκωσε, και τι να δεί! Ήταν η θεομητορική εικόνα διχοτομημένη! Έφερε κοντά τα δυό κομμάτια της, και αυτά αμέσως ενώθηκαν τέλεια. Δεν έμεινε το παραμικρό ίχνος από το σπάσιμο.

Οι κάτοικοι του Ρίλσκ, μαθαίνοντας για την αναπάντεχη επανεύρεση της εικόνας, δόξασαν τον Κύριο και την πανάχραντη Μητέρα Του. Σύντομα στη θέση του ξύλινου παρεκκλησίου έχτισαν πέτρινο ναό και την τοποθέτησαν σ’ αυτόν.

Το 1597 με εντολή του τσάρου Θεοδώρου Ιβάνοβιτς (1584-1598) η εικόνα μεταφέρθηκε στη Μόσχα. Τότε προστέθηκαν γύρω της τα περιθώρια με τους προφήτες και οι διαστάσεις της έγιναν μεγαλύτερες. Το 1615 ο τσάρος Μιχαήλ Δ΄ Θεοδώροβιτς (1613-1645) την έστειλε πίσω στο Κούρσκ και πρόσταξε να οικοδομηθεί μοναστήρι στον τόπο της ευρέσεώς της. Έτσι, ιδρύθηκε η Μονή Κορένοϊ.

Από το 1618 η θαυματουργή εικόνα τον περισσότερο καιρό παρέμενε στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας του Κούρσκ.

Το 1769 θεραπεύθηκε από σοβαρή ασθένεια ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, παιδί τότε δέκα χρονών, όταν η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Κούρσκ, σε κάποια λιτανεία της στους δρόμους της πόλης, μεταφέρθηκε αναγκαστικά στην αυλή του σπιτιού του εξαιτίας μιάς καταρρακτώδους βροχής.

Το 1898 τρείς άθεοι τρομοκράτες, με επικεφαλής τον Α. Γ. Ουφίμτσωφ, τοποθέτησαν βόβα στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας «Το Σημείο», δίπλα στην εικόνα. Από την έκρηξη καταστράφηκε ο ναός, αλλά η εικόνα έ,εινε αβλαβής.

Τον Μάρτιο του 1920, μετά το κλείσιμο της Μονής Κορένοϊ από τους μπολσεβίκους, η εικόνα μεταφέρθηκε στη Σερβία από τον επίσκοπο Κούρσκ Θεοφάνη (Γαβριήλωφ) και από ‘κει, το 1944, στις Η.Π.Α., όπου τοποθετήθηκε στη Μονή Νοβοκορένοϊ. Το 1957 κατατέθηκε στον Ρωσικό Ναό της Παναγίας «Το Σημείο» της Νέας Υόρκης.

Τον Σεπτέμβριο του 2009, έπειτα από ενενήτα χρόνια απουσίας της, μεταφέρθηκε για λίγες μέρες στη Ρωσία και επιστράφηκε πάλι στη Νέα Υόρκη. Από τότε μεταφέρεται κάθε χρόνο στο Κούρσκ, στον τόπο όπου είχε βρεθεί, και παραμένει εκεί έναν περίπου μήνα, για προσκύνηση και αγιασμό των πιστών.

ΠΗΓΗ: «Θαυματουργές εικόνες της Παναγίας στη Ρωσία»

Εκδ. Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Η Διαθήκη του αγίου Χρυσοστόμου Καβουρίδη

Η Διαθήκη του

Αύτη είναι η διαθήκη εμού του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Γ. Καβουρίδου γεγραμμένη ιδία χειρί και κατατεθειμένη εν τω οικείω Γραφείω μου.

Εν Ονόματι της Αγίας Τριάδος. «Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν, εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται». Την Ευαγγελικήν ταύτην ρήσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αείποτε κατά νούν έχων, ως και το άδηλον του τέλους της παρούσης ζωής, και μη επιθυμών εις ένα αιφνίδιον θάνατον, όπως τα κατ’ εμέ ευρεθώσι αδιάθετα, εθεώρησα πρέπον όπως νυν, ότε εν πλήρει υγεία συν Θεώ διατελώ και σώας τας φρένας διασώζων, διαθέσω τα εμά πράγματα, κατασφαλίζων αυτά διά της παρούσης διαθήκης μου, δι’ ής ακυρώ πάσαν προηγουμένην τοιαύτην, εκφράζω την τελευταίαν θελησίν μου, ήτις επιθυμώ να γίνη σεβαστή παρά πάντων των συγγενών και νομίμων κληρονόμων μου.

Εν πρώτοις κατά χριστιανικόν καθήκον μου και χρέος ιερόν, δίδωμι συγγνώμην εις άπαντας τους εν Χριστώ αδελφούς Κληρικούς παντός βαθμού και Λαϊκούς πάσης τάξεως, τους οπωσδήποτε λυπήσαντας και παραπικράναντάς με, και εξαιτούμαι παρ’ αυτών αμοιβαίαν συγγνώμην, εν οίς τυχόν ως άνθρωπος είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία ελύπησα και παρεπίκρνα αυτούς κατά τον ιδιωτικόν και Ποιμαντορικόν μου βίον. Διότι κατά το Γραφικόν: «ουδείς αναμάρτητος και μία ημέρα εάν η η ζωή αυτού». Είτα προκειμένου να διαθέσω τα κατ’ εμέ μετά τον θάνατόν μου, κρίνω πρέπον να καθορίσω προηγουμένως εκ ποίων περιουσιακών στοιχείων αποτελείται η κινητή και ακίνητος περιουσία μου, ούσα απηλλαγμένη πάσης οφειλής εις τρίτον πρόσωπων.

Α΄)Ακίνητον περιουσίαν ουδεμίαν κέκτημαι…

Β΄)Εκ της κινητής περιουσίας μου…, σύγκειται εκ των δύο Αρχιερατικών στολών πλήρων, τριών Σταυρών του στήθους και ενός της ευλογίας, δύο εγκολπίων, δύο μιτρών και δύο πατεριτσών, εξ ενός χρυσού ωρολογίου, εκ των ολίγων βιβλίων και των εξωτερικών και εσωτερικών ενδυμάτων και εκ χιλίων (1000) σημερινών δραχμών… των λοιπών περισσευμάτων εκ των νομίμων απολαυών μου διατεθέντων υπ’ εμού, όντος εν τη ζωή, προς περισσοτέραν της ψυχής μου χαράν και ωφέλειαν πνευματικήν…

Εάν δε αψέποτε αναγνωρισθή υπό της Κρατούσης Εκκλησίας η υπ’ Αυτής προσγενομένη μοι αδικία της περικοπής της συντάξεώς μου εκ του Εκκλησιαστικού Οργανισμού Ο.Δ.Ε.Π., διά την μη συμμόρφωσίν μου διά λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως προς την μονομερή απόφασιν της Ιεραρχίας, την αφορώσαν την αντικατάστασιν του Πατρίου Εκκλησιαστικού Ημερολογίου διά του υπό Πανορθοδόξων Συνόδων καταδικασθέντος ως αντορθοδόξου Γρηγοριανού τοιούτου, επιθυμώ και εκφράζω την τελευταίαν θέλησιν μου, όπως τα επί εικοσαετίαν όλως αδίκως και αντικανονικώς περικοπέντα συντάξιμα επιδόματά μου διά το ορθόν φρόνημά μου, συμποσούμενα εις αρκετάς χιλιάδας, να διατεθώσιν προς αγοράν μιάς κλίνης εν τω ευαγεί Νοσοκομείω «Ευαγγελισμός», εις ό να εισάγηται εις ασθενής συμπολίτης μου, άπορος, προς νοσηλείαν και θεραπείαν.

Τα της κηδείας μου και τα νενομισμένα μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως της αμαρτωλής μου ψυχής επαφίενται εις την πρόνοιαν του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιερού ημών Αγώνος.

Επισφραγίζω την παρούσαν διαθήκην μου με μίαν υποκάρδιον ευχήν, όπως Κύριος ο Θεός, ο τα πάντα σαφώς διέπων και προς το συμφέρον των ανθρώπων οικονομών, ευδοκήση να ενώση απάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, εν τω εορτασμώ των εορτών και εν τω πλαισίω των αιωνοβίων Ορθοδόξων Θεσμών, ίνα άπαντες οι Ορθόδοξοι ταυτοχρόνως εορτάζοντες δοξάζωσι το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Εν Αθήναις ττη 26 Αυγούστου 1955.

Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Γ. Καβουρίδης

Πηγή: «Ο ΣΥΓΧΡΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ θεολόγου-καθηγητού

Διαβάστε επίσης:Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ως άνθρωπος

Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ως άνθρωπος

Πολύ δύσκολο είναι να ξεχάση κανείς μια μορφή, σαν την μορφή του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου. Έχει επιβληθή εις τας ψυχάς όσων τον εγνώρισαν και έχει αφίσει ανεξίτηλον την σφραγίδα της προσωπικότητός του επ’ αυτών.

Που ευρίσκεται όμως το θεμέλιον της δυνάμεως αυτής και ποία η πηγή της λαμπράς αυτής ακτινοβολίας του ανδρός; Η μόρφωσίς του ήτο πολύπλευρος και διεκρίνετο διά το βάθος της. Όσοι ηυτύχησαν να ακούσουν κηρύγματά του ή να μελετήσουν έργα του θα δύναται να διαβεβαιώσουν, ότι ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος είχε κατορθώσει να συνδυάση εις μία οργανικήν ενότητα το βάθος του στοχασμού, το ύψος των νοημάτων, την χάριν του λόγου, την απλότητα των εκφράσεων. Η μόρφωσις διά τον Χρυσόστομον δεν είχε την μορφήν μερικών (πολλών ή ολίγων) γνώσεων, τοποθετημένων όπως τα βιβλία εις πλουσίαν βιβλιοθήκην. Ήτο το πνευματικόν πλαίσιον μιάς ζωής πειθαρχημένης εις την ιεραρχίαν των αξιών και αντλούσης τους ζωτικούς αυτής χυμούς από τα αστείρευτα και ανεξάντλητα βάθη της νοήσεως, της νοήσεως όμως που κατηυγάσθη από το ανέσπερον μεγαλείον του Χριστιανισμού!

Και δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον από την εν γένει συμπεριφοράν του αειμνήστου Γέροντος έλιπε αυτή η εξεζητημένη κομψότης των «μορφωμένων», που τους καθιστά αποκρουστικούς διά τας μικρολόγους σχολαστικότητας και απαισίους διά την έπαρσιν εκ της «μορφώσεως».

Ο αλησμόνητος Επίσκοπος είχε μετουσιώσει όλην την μόρφωσιν, την τεραστίαν και πολυποίκιλον εις ένα μοναδικόν και ιδεώδη ανθρωπισμόν.

Και αυτό ακριβώς αποτελεί την ιδιάζουσαν σφραγίδα της προσωπικότητός του. Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος υπήρξε άνθρωπος, «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του τελειοτάτου προτύπου.

Άνθρωπος! Πόσον δύσκολον πράγμα να είσαι άνθρωπος! Ο μεταστάς εχάρισε εις την κοινωνίαν την δυνατότητα αυτήν και ανεκούφισε ευρύτατον κύκλον με τον ευγενικόν ανθρωπισμόν του.

Αλλ’ ας δούμε μερικάς λεπτομερείας του υπερόχου εκείνου ανθρωπισμού, μερικάς πτυχάς της αγίας εκείνης ψτχής, όσας η βαθυτάτη μετριοφροσύνη του επέτρεψε να θαυμάσωμεν.

Απλότης! Και όταν λειτουργούσε και όταν ωμίλει και όταν συνεζήτει τον διέκρινε η κορωνίς των ανθρωπιστικών προσόντων, η απλότης. Τον ενθυμούμαι εις το γραφικόν του καναπεδάκι παρά την επί την Κυψέλην οικίαν του με το καλογερικό του σκουφάκι. Μόνο που έβλεπα το άγιο εκείνο Γεροντάκι εγέμιζε η ψυχή μου από πνευματική ικανοποίησι. Σε άκουγε∙ σε άκουγε μάλιστα με προσοχή, με ενδιαφέρον. Και αυτό δεν το έκανε από «συγκατάβασι» στην πνευματική σου πτωχεία, αλλά από ανθρωπιστική κατανόησι, από ειλικρινή σεβασμό στον άνθρωπο, στον οιονδήποτε άνθρωπο!

Δεν προσπαθούσε να σε παρασύρη  με την άποψίν του, γιατί δεν σε θεωρούσε κατώτερό του. Σου ωμίλει με την μεγαλειώδη εκείνην δημοκρατικήν απλότητα, που εκπηγάζει από την πραγματικήν πνευματικήν αριστοκρατίαν, και σε άφινε ελεύθερον να λάβης θέσιν.

Ενθυμούμαι ότι κάποιο Πάσχα είχον κατά νούν να μεταβώ εις Άγιον Όρος να εορτάσω εκεί. Μίαν ημέρα λοιπόν της Βαϊφόρου με εκάλεσεν εις το γραφείον του ο άγιος και νεανικός κατά το ψυχικόν σθένος Γέρων, και μεταξύ μας διημείφθη ο εξής περίπου, διάλογος.

-Έμαθα ότι πρόκειται να μεταβήτε εις Άγιον Όρος!

-Μάλιστα.

-Θα μου επιτρέψετε να σας πω την γνώμην μου και μετά να αποφασίσετε ότι νομίζετε ορθόν.

-Ευχαρίστως να την ακούσω, Πανιερώτατε.

-Το Πάσχα είναι εορτή οικογενειακής χαράς. Η σύζυγός σας δεν σας υπανδρεύθη, διά να εξασφαλίση μόνον την συντήρησίν της και τα εκ της εργασίας σας αγαθά∙ έχει την ηθικήν και δικαίαν αξίωσιν να συναπολαβάνη μαζύ σας τας αγίας ημέρας των χριστιανικών εορτών. Αυτό δε κυρίως συνιστά σύνδεσμον του γάμου.

Μη στηρίζεσθε εις την συγκατάθεσίν της διά να αδικήσετε ,ίαν ευγενική γυναίκα και μη συσσωρεύετε νεφίδρια εις τον ουρανόν του οικογενειακού σας βίου. Εκτός όμως αυτού έχετε υποχρέωσιν και έναντι των εκκλησιασμάτων, τα οποία ζητούν τας ημέρας αυτάς από τους εργάτας της Εκκλησίας μίαν ομιλίαν.

Ας μη ζητούμεν λοιπόν αυτά που μας ευχαριστούν, αλλά αυτά που επιβάλλονται.

-Πανιερώτατε, είμαι πρόθυμος να εκτελέσω την εντολήν σας.

-Σας παρακαλώ, δεν δίδω εντολάς∙ την γνώμην μου εκθέτω και σεις ελευθέρως αποφασίσατε.

Παρεθέσαμεν αυτόν τον διάλογον διά να γίνη γνωστή η υπεροχή του ως ανθρώπου. Δεν ήτο «Δεσπότης», με «αξιώσεις» και «απαιτήσεις»∙ δι’ αυτό και δεν προσπαθούσε να δεσμεύση τον άλλον∙ περιέργως όμως τον έπειθε!

Παρ’ όλη την μορφωτικήν του και ηθικήν του υπεροχήν, δεν έζη το αμαρτωλόν εκείνο βίωμα της διαστολής του από τους υπολοίπους θνητούς. Με άλλους λόγους δεν εθεώρει τον εαυτόν του υπέρτερον ουδενός, ούτε ως προς τας γνώσεις, ούτε ως προς την ηθικήν, παρ’ όλον δε ότι ήτο καθαρά και αγνή φύσις δεν τον διέκρινε η αδυναμία των τοιούτων φύσεων, ο εγωισμός. Διατί; Διότι ήτο άνθρωπος!

Ουδέποτε ηθέλησε να σχολιάση λάθη γραμματικά, συντακτικά, εκφραστικά των υφισταμένων του, ή να σατυρίση δηκτικώς τας ελλείψεις των άλλων. Οσάκις διέβλεπε λάθη, εφ’ όσον μεν αυτά δεν μετέβαλον το νόημα του κειμένου τα άφινε, διά να μη θίξη τον συνεργάτην του∙ εφ’ όσον πάλιν μετέβαλον το νόημα προσεπάθει να κατευθύνη τούτον εις την ανεύρεσιν του λάθους, ώστε να μη φανή ότι διορθώνει τον άλλον.

Έθετε υπό την κρίσιν άλλων, κατωτέρων της μορφώσεώς του και των γνώσεών του, διάφορα έγγραφά του, έργα του, ουχί κατά λόγον ταπεινοφανούς φιλαρεσκείας, αλλά κατά λόγον ειλικρινούς εκτιμήσεως της κρίσεως των συνανθρώπων του.

Ποτέ δεν εσχολίασε συνάνθρωπόν του δυσμενώς, δι’ οιονδήποτε ελάττωμα.

Το εσωτερικόν δε αυτό ανθρωπιστικόν φρόνημα απετύπωσε εις το πρόσωπόν του μιάν γλυκυτάτην ευπροσηγορίαν. Ένα αγνόν μειδίαμα ήνθει εις τα χείλη του και η φυσιογνωμία του εν γένει σου ενέπνεε τον σεβασμόν χωρίς να σε τρομάζη. Πτωχός, διότι εστάθη πάντοτε ανώτερος των χρημάτων, δεν ηρνείτο να ανακουφίση υλικώς τους έχοντας ανάγκην.

Εσέβετο την συνείδησιν των συνανθρώπων του∙ δι’ αυτό επαγρύπνει και επί των λεπτομερειών ακόμη της ζωής του, διά να μη σκανδαλίση τινα των ελαχίστων.

Κάποτε μετέβη εις Αίγινα, εις έν μικρόν Μοναστηράκι. Εις το δωμάτιον λοιπόν, που του παρεχώρησαν να αναπαυθή, υπήρχε εν ακόμη κρεββάτι και ένα ζεύγος παντόφλες. Παρεκάλεσε να απομακρυνθούν τα αντικείμενα, αυτά από το δωμάτιον! Διατί; Διότι ήτο άνθρωπος, και εσέβετο την συνείδησιν των συνανθρώπων του.

Θα πρέπει να θεωρούνται ευτυχείς όσοι καθ’ οιονδήποτε τρόπον συνεδέθηκαν μαζί του. Το καύχημα των δε αυτό ασφαλώς είναι ο ευγενέστερος τίτλος τιμής διά την ζωήν των.

Και τούτο διότι ο Άγιος πρώην Φλωρίνης δεν ήτο μόνον ο ενάρετος Αρχιερεύς ο περινούστατος διανοούμενος, ο ευφραδέστατος ρήτωρ, ο αγνός άγιος, ο ακαταγώνιστος μαχητής∙ αλλ’ ήτο προ παντός ο άνθρωπος. Και τοιούτοι άνθρωποι είναι φαινόμενα, διαφεύγοντα την αρχήν της συχνότητος. Και τοιούτον φαινόμενον ανθρώπου υπήρξε ο επιζών εις τας ψυχάς μας ως ιδέα και σύμβολον και πτερυγίζων μεταξύ μας ως αθάνατος και μακαρία ψυχή, ο αείμνηστος Πρόεδρος της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Χρυσόστομος.

Τις οίδε πότε άλλοτε η ανθρωπότης θα συναντήση το τοιούτον φαινόμενον!

Το παράπονον του παραλύτου είναι και παράπονον της κοινωνίας «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω».

Και το παράπονον αυτό θα εξέρχεται πλέον βαρυκάρδιον από τα στήθη όσων εγνώρισαν τον άνδρα, διότι η απώλεια του «ανθρώπου» καθιστά σκληροτέραν την πραγματικότητα της ελλείψεως ανθρώπων!

Δ.Μ. Μπατιστάτος

Η Φωνή της Ορθοδοξίας, φυλ. Της 12.9. ‘55

Πηγή: «Ο ΣΥΓΧΡΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ θεολόγου-καθηγητού

Διαβάστε επίσης:Η Διαθήκη του αγίου Χρυσοστόμου Καβουρίδη

Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί μόνος του.

 Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί μόνος του. Το παιδί ήταν κατάκοιτο στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή έφτασε σε τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο. Τότε εμφανίστηκε κάποιος άνθρωπος στην ζωή του, που άρχισε να τον βοηθά χρηματικά προς χάριν του παιδιού. Τον βοήθαγε για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή ο πατέρας του είπε «σου χρωστάω ...την ζωή μου». Μόλις το άκουσε αυτό ο άνθρωπος του είπε: «θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια συγκέντρωση». Έτσι κι έγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν το κατάκοιτο παιδί στο σπίτι και πήγαν σε κάποιον χώρο όπου γινόταν η συγκέντρωση. Εκεί ο πατέρας διαπίστωσε ότι ήταν συγκέντρωση των Ιεχωβάδων. Σκέφτηκε να μείνει για να μην τους προσβάλλει. Μόλις τελείωσε η συγκέντρωση και έφευγε ο κόσμος, του είπε ο ”ευεργέτης” «εσύ μείνε». Πήγαν τον πατέρα σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου ήταν Χριστιανικές εικόνες πάνω στο πάτωμα και του είπε «Μου ανέφερες ότι μου χρωστάς την ζωή σου. Πάτησε λοιπόν τις εικόνες και γίνε μάρτυρας του ιεχωβά». Ο πατέρας ευθύς απάντησε «Εγώ Ορθόδοξος γεννήθηκα και Ορθόδοξος θα πεθάνω. Την ζωή μου είπα ότι σου χρωστάω, όχι την ψυχή μου».

Τότε τον ξυλοκόπησαν άγρια και τον πέταξαν στον δρόμο. Ο αιμόφυρτος πατέρας πήρε ένα ταξί και παρά την προτροπή του ταξιτζή να τον πάει στο νοσοκομείο, εκείνος πήγε σπίτι.

Έξω από το ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, είδε το παιδί του να τρέχει και να γελά όπως όλα τα παιδάκια. Με έκπληξη ρώτησε το παιδί τι έγινε και εκείνο του είπε τα λόγια «Ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με σήκωσε και μου είπε: Αυτή την στιγμή ο πατέρας σου μαρτυρεί για Εμένα»...

ΠΗΓΗ: https://panagiamegalohari.gr/θαυμα-οσοι-βοηθανε-με-ανταλλαγματα

Η ζωή των παιδιών – στρατιωτών

Το 2003, Moses Otiti, ένας 15χρονος από την Ουγκάντα περπατούσε μαζί με τον πατέρα του όταν μέλη του Στρατού Αντίστασης του Κυρίου (LRA) τους έστησαν ενέδρα. Επειδή ήταν παιδί, ο Moses επιβίωσε. Για τους επόμενους 12 μήνες εξαναγκάστηκε να υπηρετήσει τον LRA ως στρατιώτης στον πόλεμο των ανταρτών εναντίον της κυβέρνησης της Ουγκάντα.

«Ο λόγος που δεν με σκότωσαν ήταν διότι πραγματικά αναζητούν ανθρώπους που είναι νέοι... θέλουν να τους στρατολογήσουν στη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση» δηλώνει ο Moses Otiti στο IPS.

Οι συγκρούσεις κατά τη σύγχρονη εποχή γίνονται λιγότερο συχνά μεταξύ κρατών και περισσότερο συχνά στο εσωτερικό τους. Η αλλαγή αυτή έχει επιφέρει άλλη μία. Η χρήση των παιδιών στις ένοπλες συγκρούσεις έχει αυξηθεί εντυπωσιακά.

Ερευνητές και ακτιβιστές που εργάζονται πάνω στο θέμα των παιδιών – στρατιωτών υποστηρίζουν ότι στις συγκρούσεις όπου το φαινόμενο είναι παρόν, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρξουν μαζικές θηριωδίες.

«Τα παιδιά δεν έχουν την ίδια ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις ή να καταλάβουν τι μπορεί να είναι σωστό ή λάθος, επιπλέον μπορεί να μην έχουν το ίδιο επίπεδο σε εμπειρίες ζωής ή την ίδια εκπαίδευση για να δρουν όπως ένας ενήλικας» τονίζει η Shelly Whitman, διευθύντρια της πρωτοβουλίας για τα παιδιά – στρατιώτες Roméo Dallaire. «Τα παιδιά βρίσκονται σε μια στιγμή της ζωής τους που είναι πολύ ευαίσθητα και παράλληλα προσπαθούν να διαμορφώσουν την ταυτότητά τους και την ηθική τους πυξίδα» προσθέτει.

Ο ρόλος της βίας

Ο Moses περιγράφει τη βία που δέχτηκε κατά τη διαδικασία της στρατολόγησής του. Εξηγεί ότι οι στρατιώτες του LRA απειλούσαν να τον σκοτώσουν, όπως ακριβώς έκαναν με τον πατέρα του, εκτός αν συμμετείχε στο στρατό τους.

«Για να σε στρατολογήσουν σε έφταναν μέχρι το σημείο όπου πλέον ήσουνα έτοιμος να πεθάνεις. Αν επιβίωνες αυτό σήμαινε ότι μπορούσες να γίνεις στρατιώτης. Αν φαινόταν όμως ότι δεν μπορούσες να επιβιώσεις, αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα μπορούσες να γίνεις καλός στρατιώτης κι αυτό θα σήμαινε το τέλος σου» τονίζει ο Moses.
 

Χάρτης: Που χρησιμοποιούνται τα περισσότερα παιδιά – στρατιώτες ανά τον κόσμο

Γιατί οι διοικητές προτιμούν τα παιδιά

Οι διοικητές από την πλευρά τους προτιμούν τα παιδιά επειδή είναι πιο εύκολο να χειραγωγήσουν την ψυχολογική τους κατάσταση και να τα χρησιμοποιήσουν σε μαζικές θηριωδίες. Για παράδειγμα τα παιδιά στρατιώτες της Καμπότζης που πολεμούσαν με τους Ερυθρούς Χμερ υπήρξαν λόγω της χειραγώγησης που υπέστησαν πιο αδίστακτοι απέναντι στους πολίτες από τους ενήλικους στρατιώτες. Αυτό περιγράφουν στο βιβλίο τους «Τα παιδιά του πολέμου» οι Jo Boyden και Sara Gibbs.

«Τα παιδιά πλήττονται ιδιαίτερα από την υπερβολική βία επειδή αυτή εμφανίζεται σε ένα κρίσιμο στάδιο της ανάπτυξης τους ανθρώπου» επισημαίνει η Marie Lamensch, βοηθός διευθυντή στο Ινστιτούτο Μελετών του Μόντρεαλ για την Γενοκτονία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (MIGS).

«Το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί επηρεάζει τη γνωστική και συναισθηματική του ανάπτυξη. Τα παιδιά στρατιώτες ανεξάρτητα αν σκοτώνουν ή όχι εκτίθενται σε σωματική και λεκτική βία και υπόκεινται στο φόβο και την απόγνωση» τονίζει η Lamensch. «Αυτά τα τραύματα επηρεάζουν τον τρόπο που αντιδρούν και τώρα αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδρούν στο μέλλον».

Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι τα παιδιά αυτά δεν έχουν ήθος. «Στα παιδιά που εξαναγκάζονται να παρέχουν στρατιωτικές υπηρεσίες κατά τις πρώτες εβδομάδες της απαγωγής τους η ηθική πυξίδα λειτουργεί. Ξέρουν ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος. Ωστόσο, όσο περισσότερους ανθρώπους σκοτώνουν, όσο περισσότερους ανθρώπους βιάζουν τόσο περισσότερο η ηθική τους πυξίδα απενεργοποιείται» τονίζει ο Moses Makasa, διευθυντής της Watoto μιας οργάνωσης της Ουγκάντα που βοηθά την ένταξη των πρώην παιδιών – στρατιωτών, όπως ο Moses Otiti.

Η εμπειρία του Moses Otiti

Η εμπειρία του Otiti απηχεί αυτή τη διαδικασία. «Τον πρώτο μήνα, όταν εντάχθηκα δεν αισθανόμουν άνετα με τα όσα συνέβαιναν αλλά στη συνέχεια έφτασε μια στιγμή που όλα φαίνονταν σχεδόν φυσιολογικά» λέει ο ίδιος. «Όταν εντάχθηκα στον LRA, αισθάνθηκε πραγματικά ότι αυτό που έκαναν δεν ήταν σωστό αλλά στη συνέχεια η σκέψη αυτή ήταν ξεθωριασμένη στο μυαλό μου. Ποτέ όμως δεν μου άρεσε αυτό που γινόταν».

Ο Moses εξηγεί ότι αυτό το «ξεθώριασμα» της διάκρισης ανάμεσα στο σωστό και το λάθος έκανε πιο εύκολα διαχειρίσιμη τη ζωή με τον LRA.

Παιδιά – στρατιώτες και μαζικές θηριωδίες

Στο Νότιο Σουδάν και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία «υπάρχουν καταστάσεις σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να διαπραχθούν μαζικές θηριωδίες» τόνισε πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν.

Στις 4 Φεβρουαρίου ο ΟΗΕ δημοσίευσε μια ειδική έκθεση για τα παιδιά στον εμφύλιο της Συρίας η οποία μεταξύ άλλων έδειχνε τη χρήση των παιδιών στη μάχη. Το 2002 το Πρωτόκολλο της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού σχετικά με την εμπλοκή τους σε ένοπλες συγκρούσεις και το Καταστατικό της Ρώμης του 1998 με το οποίο ιδρύθηκε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο τέθηκαν σε ισχύ.

Έτσι τέθηκε εκτός νόμου η συμμετοχή των παιδιών ηλικίας κάτω των 18 ετών σε εχθροπραξίες και επιστρατεύσεις. Η δε χρήση σε εχθροπραξίες ή επιστράτευση παιδιών κάτω των 15 χρόνων αποτελεί έγκλημα πολέμου. Το 2004 το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καταδίκασε επίσης ομόφωνα τη χρήση παιδιών στον πόλεμο.

Τα παιδιά - στρατιώτες είναι «εργαλείο προειδοποίησης» για τη διάπραξη μαζικών θηριωδιών δήλωσε ο Roméo Dallaire, διοικητής του ΟΗΕ στην ειρηνευτική αποστολή στη Ρουάντα. Ο Καναδός γερουσιαστής και ιδρυτής της ομώνυμης πρωτοβουλίας για τα παιδιά – στρατιώτες θεωρεί τη στρατολόγηση παιδιών «πρόδρομο» αλλά και «κύριο όπλο» της γενοκτονίας στη Ρουάντα και ενδεχομένως μελλοντικών γενοκτονιών.

Αλλαγή ζωής

Ο Moses Otiti δραπέτευσε από τον LRA κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών με τις κυβερνητικές δυνάμεις  και εργάστηκε σκληρά για να ξαναφτιάξει την ζωή του. Πλέον μελετά σκληρά για να γίνει γιατρός.

«Όταν ήμουν ακόμα εκεί έκαναν συγκεκριμένα πράγματα, όπως το να σκοτώνουν ανθρώπους. Κι αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο καταλάβαινα τα πράγματα. Αλλά όταν γύρισα σπίτι η άποψη μου για το ότι μια ζωή είναι δεδομένα πραγματικά άλλαξε» λέει ο Moses. «Κάθε άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός».

«Αυτά τα παιδιά που υποφέρουν τόσο πολύ σήμερα είναι αυτοί που είτε θα αλλάξουν αυτές τις κοινωνίες είτε θα επαναλάβουν τη βία του παρελθόντος» τονίζει ο Anthony Lake, επικεφαλής της UNICEF. «Αν ο κόσμος δεν ασχοληθεί σοβαρά με την εκπαίδευση και την αποκατάστασή τους θα χαθούν ολόκληρες γενιές» τονίζει.

Πηγή: https://tvxs.gr/

Διαβάστε επ'ισης:“Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου”

Μία γιαγιά εξομολογούνταν στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου…

Απόσπασμα από ομιλία του Δημήτριου Παναγόπουλου για τον Τίμιο Πρόδρομο. Ένα θαυμαστό και παράδοξο θαύμα του Αγίου για να διορθώσει μία γιαγιά που αντί να πάει να εξομολογηθεί σε ιερέα, εξομολογούνταν στην εικόνα του.

Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς μετρητά

Του Τάσου Ι. Αβραντίνη

Τον Αύγουστο του 2016 ο οικονομολόγος Κεν Ρόγκοφ εξέδωσε το βιβλίο «Η κατάρα των μετρητών». Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ότι τα μετρητά πρέπει να καταργηθούν, διότι αυτά χρησιμοποιούνται από το οργανωμένο έγκλημα και την τρομοκρατία.

Το βιβλίο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Σημαντικοί οικονομολόγοι (Kέβιν Ντάουντ, Νταγκ Φρανς, Τζιμ Γκραντ κ.ά.) κατέρριψαν με σχετική ευκολία τα επιχειρήματα του Ρόγκοφ, η ζημιά όμως είχε γίνει· η κατάργηση ή έστω ο περιορισμός της χρήσης των μετρητών στις συναλλαγές εμφανίζεται από αρκετούς οικονομολόγους, πολλά στελέχη και επικεφαλής κεντρικών τραπεζών και πολύ περισσότερους ακόμη πολιτικούς, ως η λύση στο πρόβλημα του οργανωμένου εγκλήματος. Πόσο ευσταθεί αυτό το «ατράνταχτο» επιχείρημα;

Ας εξετάσουμε την άποψη ότι τα μετρητά χρησιμοποιούνται πράγματι και από το οργανωμένο έγκλημα. Το οργανωμένο έγκλημα χρησιμοποιεί επίσης το internet, όπλα, τραπεζικές θυρίδες, αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής, σπίτια, δικηγόρους, λογιστές, κομμώτριες και χιλιάδες άλλα πράγματα που χρησιμοποιεί ο κάθε νομοταγής πολίτης. Θα πρέπει να απαγορεύσουμε ή να ελέγξουμε ένα νόμιμο μέσο επειδή το χρησιμοποιούν και κάποιοι παράνομοι;

Στις πρώτες θέσεις στην κατάταξη των παραγόντων οι οποίοι διευκολύνουν το οργανωμένο έγκλημα, συμπεριλαμβάνονται, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας στη Μεγάλη Βρετανία, τα δικηγορικά και λογιστικά γραφεία. Μήπως να καταργήσουμε κι αυτά; Η τρομοκρατία έχει ως κύρια αιτία της τον θρησκευτικό φανατισμό, μήπως είναι ώρα να καταργήσουμε τη θρησκεία;

Η κατάργηση των μετρητών δεν θα επηρέαζε καθόλου το οργανωμένο έγκλημα. Αυτό βρίσκεται πάντοτε δύο βήματα μπροστά από τους κρατικούς σχεδιαστές. Θα άλλαζε απλώς τα μέσα που χρησιμοποιούν οι εγκληματικές οργανώσεις για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Το πιθανότερο είναι ότι αυτές θα στρέφονταν προς τη μεγαλύτερη ασφάλεια του «σκοτεινού διαδικτύου» και των κρυπτονομισμάτων.

Η κατάργηση των μετρητών θα είχε, όμως, άμεση αρνητική επίπτωση σε διάφορες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (Ρομά, ηλικιωμένους, επαίτες, άπορους χωρίς τραπεζικό λογαριασμό κ.ο.κ.). Όλοι αυτοί θα βρίσκονταν σε απόλυτη απελπισία.

Η κατάργηση των μετρητών θα καταργούσε την ιδιωτική ζωή μας. Θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιήσει κανείς συναλλαγές χωρίς κάποιος τρίτος να μπορεί εύκολα να τις πληροφορηθεί.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ο λόγος για τον οποίο προωθείται η κατάργηση των μετρητών δεν είναι η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, αυτό είναι απλώς το αφελές πρόσχημα, ώστε η κοινή γνώμη να αποδεχθεί χωρίς αντίδραση τον δραστικό περιορισμό της ελευθερίας της. Στην πραγματικότητα, η κατάργηση των μετρητών εξυπηρετεί νομισματικές πολιτικές, σε συνδυασμό με τις απολύτως αποτυχημένες πολιτικές των αρνητικών επιτοκίων των κεντρικών τραπεζών.

Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν καλά ότι τα μετρητά, σε αντίθεση με τις καταθέσεις, δεν μπορούν να έχουν αρνητικό επιτόκιο. Γνωρίζουν επίσης καλά ότι ένας σημαντικός περιορισμός στην αυθαίρετη πολιτική επιτοκίων μιας κεντρικής τράπεζας δεν είναι άλλος από το μηδενικό κατώτατο όριο. Το σημείο εκείνο δηλαδή που η μείωση των επιτοκίων θα οδηγούσε τους καταθέτες σε μαζικές αναλήψεις από τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.

Η κατάργηση των μετρητών θα περιόριζε σημαντικά τα περιθώρια ελιγμών των καταθετών στην πολιτική αρνητικών επιτοκίων των τραπεζών.

Είναι καιρός να σκεφτούμε τις επιπτώσεις της κατάργησης των μετρητών στην ελευθερία μας.

ΠΗΓΗ: https://www.liberal.gr/apopsi/den-uparchei-eleutheria-choris-metrita/263933

ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ… Β’

ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ» ΖΗΛΟΝ…

Β’

Αναίρεσις των άρθρων: «Και πάλι περί ακρίτου ζηλοτισμού». «Επιστολιμαίας διατριβής παρεπόμενα» (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 169 – 173, 83 – 93 και σ. 204).

Όποιος εδιάβασε το άρθρο: «Προς αρχιμανδρίτην με «κατ’ επίγνωσιν» ζήλον… στον «Αγιορείτη» του παρελθόντος Αυγούστου και την «απάντησι» σ’ αυτό του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου στην εφημερίδα Ορθ. Τύπον (Απριλίου 4, 1980), ασφαλώς θ’ απόρησε με την τακτικήν του πανοσιολογιωτάτου, ο οποίος αντί ν’ απαντήση στα τεθέντα εκεί καυτά ερωτήματα και κατηγορώ (και είχε προς τούτο 7 ολοκλήρους μήνες στην διάθεσί του!) ασχολείται με τον περί αγάπης προς τους αιρετικούς λόγον του αγίου Νεκταρίου και τα «γούτςςς» κάποιου γνωστού του παλαιοημερολογίτου ιερέως! Σεβόμενος τους αναγνώστας σας (Απευθύνεται προς την εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος») προσθέτω μετά μεγίστης συντομίας σε όσα έγραψα στον ανωτέρω «Αγιορείτη» και τα εξής, εξ αφορμής της απαντήσεως του π. Επιφανίου.

Α’) Είναι αληθές ότι συχνάκις νεοημερολογίται πιστοί εκκλησιάζονται σε ι. Ναούς και μονάς των παλαιοημερολογιτών, μετέχοντας ενίοτε και των μυστηρίων. Το γεγονός όμως αυτό δεν μολύνει την ορθοδοξία του παλαιοημερολογίτου ιερέως, ούτε το λοιπό πλήρωμα του Ναού. Συνιστά αντιθέτως επαινετήν ποιμαντικήν μέθοδον και εφαρμογήν της   κ α λ ή ς   οικονομίας προς τον απλό λαό των νεοημερολογιτών, ο οποίος λαός, δυστυχώς, πολλάκις αγνοεί και τι σημαίνει οικουμενισμός, ένεκα της παντελούς σχεδόν σιγής του άμβωνος (και του εξομολογητηρίου) σε θέματα παρομοίας φύσεως. Εν τούτοις διαισθανόμενος ούτος, αλλά και πληροφορούμενος εκ του τύπου και της τηλεοράσεως τας αιρετικάς δοξασίας και αντικανονικάς ενεργείας των θρησκευτικών ηγετών του, καταφεύγει σαν σε λιμένα γαλήνης και ασφαλείας στους παλαιοημερολογίτας, προκειμένου να προφυλάξη την ψυχή του από τον μολυσμόν της μετά των αιρετικών εμμέσου κοινωνίας, ως εγράψαμε εν πλάτει στην προηγούμενη απάντησί μας στον π. Επιφάνιον. Δι’ αυτού του τρόπου άλλως τε συνεστήθη ο παλαιοημερολογητισμός, διά της προοδευτικής δηλαδή προσελεύσεως πιστών του νέου ημερολογίου στην ακρίβειαν της ορθοδοξίας του παλαιού. Πρέπει όμως να τονισθή εδώ, ότι  ο υ δ έ π ο τ ε   οι ανωτέρω ιερείς δέχονται σε κοινωνία προσευχής, πολλώ δε μέλλον μυστηρίων, νεοημερολογίτην  κ λ η ρ ι κ ό ν.

Καίτοι γνωρίζει καλώς πάντα τ’ ανωτέρω ο π. Επιφάνιος, εν τούτοις άνευ συστολής τινος  ε ξ ι σ ώ ν ε ι  τον παραπάνω αναφερθέντα εκκλησιασμόν των νεοημερολογιτών πιστών με τας συμπροσευχάς των καινοτόμων ποιμένων τους μετά των αιρετικών κληρικών της Δύσεως, διό και αποφθέγγεται: «Όλοι βράζουμε στο αυτό καζάνι». Να γιατί από χρόνια τώρα πιστεύομεν ότι ο παν/τος δεν ορθοτομεί, αλλά  κ α ρ α τ ο μ ε ί   τον λόγον της αληθείας.

Β’) Γράφει επίσης: «Οι παλαιοημερολογίται… κηρύττουσιν από δεκάδων ετών το βλάσφημον και αιρετικόν φρόνημα, ότι αυτή αύτη η διόρθωσις του Ημερολογίου εστέρησε την Εκκλησίαν της Χάριτος και κατέστησε άκυρα τα μυστήρια αυτής…». Ιδού όμως ότι και αυτός όπως και πλείστοι κληρικοί του νέου ημερολογίου, τυγχάνει  τ η ς   α υ τ ή ς   α ι ρ έ σ ε ω ς   και βλασφημίας μέτοχος, αφού στην απάντησί του  α ρ ν ε ί τ α ι   την ύπαρξιν ιερωσύνης και μυστηρίων στους παλαιοημερολογίτας, γράφων εντός εισαγωγικών τις λέξεις: Θ. Κοινωνία, επίσκοπος, Εκκλησία, οσάκις αι ανωτέρω λέξεις αναφέρονται σ’ αυτούς! Το δε φοβερώτερον είναι, ότι οι εκκλησιαστικοί προϊστάμενοι αυτού, ή άλλως οι αρχηγοί των Ρωμέϊκων πατριαρχείων, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Σεραφείμ και έτεροι νεοημερολογίται ιεράρχαι θεωρούν έγκυρα και κανονικά τα μυστήρια των αιρετικών παπικών!!! Διά την βλασφημίαν αυτήν ποίοι οι αγώνες του π. Επιφανίου; Μόνον όταν πρόκειται να κτυπήση τους παλαιοημερολογίτας εμφανίζεται η παρρησία και τρέχει η γραφίς…

Στην απεγνωσμένη του προσπάθεια ν’ αποδείξη τους Παλαιοημερολογίτας σχισματικούς, καταφεύγει στο εξής σοφιστικόν επιχείρημα: «Αν οι Νεοημερολογίται έχωσιν έγκυρα Μυστήρια, αν η Εκκλησία της Ελλάδος έχει Χάριν, τότε είναι πράγματι Εκκλησία Ορθόδοξος, Εκκλησία Χριστού, και πας αποχωρών εξ αυτής καθίσταται σχισματικός». (Δύο άκρα, σ. 204).

Το επιχείρημα είναι εκ θεμελίων απατηλόν και πονηρόν! Και τούτο, διότι είναι δυνατόν είς επίσκοπος, ή μία Εκκλησία να έχει Χάριν, αλλά δυνάμει να είναι σχισματική, ή αιρετική, διδαχήν την οποίαν αποδέχεται και ο π. Επιφάνιος! Ο πιστός δε που θα μετέχη του Ποτηρίου μιάς τέτοιας Εκκλησίας, λαμβάνει μεν Χριστόν, αλλά προς κατάκρισιν και όχι προς φωτισμόν και θέωσιν, ως συμβαίνει πάντοτε με τους αναξίως κοινωνούντας. Η ανωτέρω κατάκρισις θα είναι ποικίλη, εξαρτωμένη πάντοτε από τον βαθμόν επιγνώσεως της κακοδοξίας.

Συνεπώς από μια τέτοια δυνάμει σχισματική, ή αιρετική Εκκλησία, όταν ο ορθόδοξος πιστός, λαϊκός ή κληρικός, απομακρυνθή και διακόψη πάσαν μετ’ αυτής κοινωνίαν, δεν καθίσταται σχισματικός, αλλά συμφώνως προς την διδαχήν των ιερών Κανόνων επαίνου άξιος! Ιδού που έγκειται η διαστροφή της αληθείας υπό του π. Επιφανίου.

Ούτως η Ελλαδική Εκκλησία, λόγω της ημερολογιακής καινοτομίας κατέστη δυνάμει σχισματική, και λόγω της οικουμενιστικής της συμπλεύσεως με το Φανάρι, δυνάμει αιρετική. Διά τούτο και πας πιστός υποχρεούται να μη κοινωνή με τέτοιους ποιμένας, οι οποίοι συλλειτουργούν και συμπορεύονται με Αθηναγόραν και Ιάκωβον Αμερικής, οι οποίοι «απέδειξαν εαυτούς ως μηδένα εσωτερικόν και βαθύτερον δεσμόν έχοντας προς την ακήρατον και αμώμητον Ορθοδοξίαν».

Αλλά και μόνον οι ανωτέρω δύο επίσκοποι τυγχάνουν τοιούτοι; Ο Λονδίνου Αθηναγόρας τι ήτο; Ο νυν Αυστραλίας και πάντες οι του Φαναρίου τι είναι; Ο Αθηνών Σεραφείμ και γενικώτερον η Ελλαδική Εκκλησία μνημονεύουσα του πατριάρχου και μετέχουσα στο Π. Σ. Εκκλησιών, του οποίου πίστις και έργον είναι η   ε π α ν ί δ ρ υ σ ι ς (!!!) της Εκκλησίας του Χριστού, (αφού τώρα αι λεγόμεναι Εκκλησίαι αποτελούν  μ έ ρ ο ς   της Εκκλησίας που ίδρυσε ο Χριστός), τι διαφέρουν; Ακριβώς επειδή οι Ελλαδικοί Επίσκοποι τα γνωρίζουν όλα αυτά, και παρά ταύτα ακολουθούν πιστώς και αδιαμαρτυρήτως τους πρωταγωνιστάς της αιρέσεως, διά τούτο είναι συνυπεύθυνοι και καταδικαστέοι, βάσει των ιερών Κανόνων. Αλλά μόνον συμπορεύονται; Αυτοί οι ίδιοι δεν  κ α τ α δ ι ώ κ ο υ ν   κάθε πιστόν λαϊκόν ή κληρικόν, που θα διακόψη την μετ’ αυτών κοινωνίαν; Τα παραδείγματα της Ι. Μονής Εσφιγμένου και των Αγίων Πάντων Σπετσών, ομιλούν από μόνα τους.

Συνεπώς οι Ελλαδικοί επίσκοποι δεν συμφωνούν μόνον ή αδιαφορούν προς την κακόδοξον πορείαν του φαναρίου, αλλά και  α ν έ χ ο ν τ α ι,  κατά τον π. Επιφάνιο. Και νομίζει ότι η ανοχή αυτή δικαιολογείται και τυγχάνει ακατάκριτος. Εφ’ όσον είναι οι στρατηγοί της Εκκλησίας, ως τους απεκάλεσε, τι είδους προστασίαν της προσφέρουν, όταν ενώ βλέπουν την καταπάτησιν των Πατρικών ορίων και των Κανονκών συνόδων και των δογματικών τειχών, αυτοί  α ν έ χ ο ν τ α ι  πάντα ταύτα,  δ ι ώ κ ο ν τ ε ς   συγχρόνως τους τυχόν διαμαρτυρομένους εκ των αξιωματικών και στρατιωτών; Αληθώς όχι μόνον προστάται της Εκκλησίας δεν είναι, αλλά  ν ό θ ο ι   αυτής φύλακες και ποιμένες, διά τους οποίους είπε τα εξής ο λόγος του Θεού: «Και ο σκοπός, εάν ίδη την ρομφαίαν ερχομένην και μη σημάνη τη σάλπιγγι, και ο λαός μη φυλάξηται, και ελθούσα η ρομφαία λάβη εξ αυτών ψυχήν… το αίμα εκ χειρός του σκοπού εκζητήσω». (Ιεζ. 33, 6).

«Αγιορείτης», Μάρτιος 1980

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ,  ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.

4. Επιτρεπομένη οικονομία 5. Το Παλαιοημερολογιτικόν. 6. Η χειροτονία των επισκόπων εν Αμερική. 7.Αντικανονικότητες του παρελθόντος και σύγχρονοι αιρετικοί.  Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Ν 1.Περί του ΙΕ’ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 2.Τα δικαιώματα του μικρού ποιμνίου.  3.Πως αντέδρων οι παλαιοί άγιοι.  4.Η καλή οικονομία. ΖΗΛΩΤΙΚΩΝ ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σς. 97-121) 1.Περί οικονομίας. 2.Οι φιλαθηναγορικοί Επίσκοποι. 3.Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄..4.Και πάλιν περί Μ. Φωτίου. 5.Αι Κανονικαί σχέσεις. §§ 6-13 και 18. Περί του Παλαιοημερολογιακού 16.Η «δυνητικότης» του ΙΕ΄Κανόνος. 20.Ο άγιος Κύριλλος και οι σύγχρονοι φιλοπαπικοί Επίσκοποι. 22.Οι ποιμένες και το ποίμνιον. Α΄ ΠΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΜΕ «ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΖΗΛΟΝ»… Αναίρεσις του άρθρου: «Εκρήξεις ακρίτου ζηλωτισμού». (Βλ. ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 166-168). «ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ…»,  ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ*,  ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;  ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ