Μετεμορφώθης: ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2020

ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;

ΓΕΡΟΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;

Με βήματα κάπως ανήσυχα αυτή τη βραδυά ο νεαρός Μοναχός πλησίασε το κελλί του Γέροντά του , του γνωστού σ’ όλο το ‘Ορος ασκητού και πνευματικού παπα-Αγάθωνα, για να του αναφέρη σύμφωνα με την μοναχική τάξη τα «πεπραγμένα» της ημέρας, τις πτώσεις και τις νίκες του στον αόρατο πόλεμο των λογισμών, απ’ τον οποίο, ως γνωστόν, εξαρτάται η κατά Θεόν προκοπή κάθε μοναχού. Όταν άκουσε το «αμήν», μετά το διακριτικό κτύπημα και το: «δι’ ευχών των αγίων Πατέρων», μπήκε στο κελλάκι και κατευθύνθηκε στο συνηθισμένο σκαμνάκι του, και αφού κάθισε σεμνά απέναντι στον Γέροντά του, άρχισε πολύ διαφορετικά αυτή τη φορά τον διάλογό τους.

-Γέροντα, γιατί κλαίς; Μέρες τώρα σε παρακολουθώ να έχης συνεχώς δακρυσμένα τα μάτια σου και δεν γνωρίζω το γιατί. Τι συμβαίνει;

-Πως να μη κλαίω, παιδί μου Ιλαρίων, βλέποντας αυτά που γίνονται στο Όρος, στο περιβόλι της Παναγίας μας;

-Εννοείς τους δρόμους Γέροντα, και το πλήθος των αυτοκινήτων, ή την Εξαρχία του Πατριαρχείου που ήλθε και ζητά να επιβάλλη το μνημόσυνο, όπου δεν ακούγεται μέχρι σήμερα το όνομα του Πατριάρχη;

-Και αυτά παιδί μου, είναι φοβερά, απήντησε ο αγαθός ασκητής, αλλά το φοβερώτερο είναι άλλο∙ η πτώση των Αγιορειτών ιερέων, αυτών που διευθύνουν τον Τόπο μας και φορούν το πετραχήλι.

Ο Ιλαρίων δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο Γέροντάς του, γι’ αυτό τον κύτταξε ερωτηματικά, δείχνοντας έτσι την απορία του.

-Θέλω να πω, συνέχισε ο παπα-Αγάθων, για την ευθύνη των ιερέων αντιπροσώπων και ειδικώς των ηγουμένων και Προϊσταμένων των Μοναστηρίων, οι οποίοι τις τελευταίες ημέρες υπέγραψαν τις πιο παράνομες αποφάσεις εναντίον Αγιορειτών συναδέλφων των. Διότι, χωρίς κανένα φόβο παιδί μου, εδέχθησαν σαν έγκυρη την παράνομη και αντικανονική απόφαση του Πατριαρχείου, που το 1974 διέταξε τον αποσχηματισμό τριών Εσφιγμενιτών μοναχών και την καθαίρεσιν του ηγουμένου τους κυρού Αθανασίου († 1975). Και όχι μόνο αυτό, αλλ’ απεφάσισαν προ ημερών και την απέλαση του νέου ηγουμένου της Μονής αρχιμ. Ευθυμίου μαζί με δύο άλλους συνεργάτες του μοναχούς, διότι επιθυμούν ομού με ό λ ο υ ς τους λοιπούς αδελφούς του Μοναστηρίου να κρατήσουν ό λ α όσα μας παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες. Θεέ μου, συνέχισε με τρεμάμενη φωνή ο ασκητικός άνδρας, πως είναι δυνατόν μετά από τέτοιες πράξεις να πλησιάζουν το άγιον θυσιαστήριον… «νίπτοντες εν αθώοις τας χείρας» των και να τολμούν συγχρόνως να δημοσιογραφούν περί νοεράς προσευχής, δακρύων και συνεχούς Θ. Μεταλήψεως, ως «μέσων καθάρσεως και θεοποιήσεως του ανθρώπου»;!.. Πως δεν αντιλαμβάνονται ότι με τα έργα τους αυτά υπηρετούν τους εχθρούς της Ορθοδοξίας;

-Και τι θα γίνει τώρα; Ρώτησε με πόνο ο Ιλαρίων δεν υπάρχει κανείς να τους ελέγξη;

-Παιδί μου, είσαι πολύ νέος, γι’ αυτό και αγνοείς πολλά. Εγώ σε λίγο θα φύγω, διότι πέρασα πιά τα ογδόντα, γι’ αυτό πρέπει να σου πω σήμερα, μια που μου έδωσες την ευκαιρία, μερικά πράγματα για να τα γνωρίζης. Αύριο θα μείνης μόνος και θα πρέπη να έχης σαν πολύτιμα εφόδια στη ζωή σου μερικά από τα διδάγματα που χάρισε σε μας η πείρα μετά από τόσα χρόνια παραμονής στον αγιασμένο αυτό τόπο.

Άλλοτε και τώρα.

Λοιπόν, αγαπητέ μου Ιλαρίων, άκουσε. Μέχρι το 1920 περίπου το Άγιον Όρος είχε πολλούς εργάτες αρετής και ευσεβείας να επιδείξη. Σε κάθε Μοναστήρι, αλλά ιδιαιτέρως σε κάθε κελλάκι που βλέπεις ζούσαν άνθρωποι αφιερωμένοι στο Θεό μ’ όλη τους την καρδιά. Οι Σκήτες ανθούσαν από εργάτες της προσευχής και της ησυχίας. Σιγά-σιγά όμως ήλθε η φθορά. Μετά τον θάνατο των παλαιών Γερόντων οι θέσεις τους έμειναν κενές∙ οι νέοι που ήλθαν ήσαν ελάχιστοι. Ακολούθησε το γνωστό ημερολογιακό σχίσμα. Οι πατέρες εδιχάσθηκαν. Οι αγαπώντες την ακρίβεια και τας Παραδόσεις απετέλεσαν τους γνωστούς ζ η λ ω τ ά ς του Αγίου Όρους, αυτούς που μέχρι σήμερα αποκαλούν περιφρονητικώς «σχισματικούς», και στους οποίους ανήκεις και συ και εγώ, παιδί μου. Οι πατέρες αυτοί, πρό πάντων οι παλαιοί, ετράβηξαν πολλά για να βρούμε, ή μάλλον να βρήτε εσείς, αυτό που σας παραδώσαμε. Εξορίες, ταπεινώσεις, χλευασμούς… Συνεχώς πατριαρχικές Εξαρχίες μας απειλούσαν, αλλά η Παναγία μας σκέπαζε πάντοτε. Τα χρόνια κυλούσαν και οι καινοτομίες και κακοδοξίες του Πατριαρχείου συνεχώς μεγάλωναν. Ώσπου το 1971 η Ιερά Μονή Εσφιγμένου αντέδρασε δυναμικά και πατερικά στα οικουμενιστικά κηρύγματα του Φαναρίου με την διακοπή πάσης κοινωνίας με το Πατριαρχείο και όσους κοινωνούν μ’ αυτό. Το Φανάρι δεν άργησε ν’ αντιδράση με αποσχηματισμούς και καθαιρέσεις, πράγμα πρωτάκουστο στα εκκλησιαστικά χρονικά, ο αποσχηματισμός δηλαδή των μοναχών! Βέβαια σ’ αυτό συνέβαλε τα μέγιστα και η εισήγηση της Πατριαρχικής Εξαρχίας του 1973, η οποία με πρόεδρο τον επίσκοπο Σ τ α υ ρ ο υ π ό λ ε ω ς Μ ά ξ ι μ ο, και κατόπιν δυστυχώς αγαστής συνεργασίας με τους Αγιορειτικούς παράγοντας, θέλησαν να πατάξουν κάθε αντίδραση. Έτσι εκτός από τους παραπάνω αποσχηματισμούς του Πατριαρχείου, διά τους οποίους φέρουν μ έ γ α ποσοστό ευθύνης οι Αγιορείται ηγούμενοι, απεφάσισαν να μη δίδουν πλέον κελλιά σ’ όσους θέλουν να μονάσουν χωρίς να μνημονεύουν τον Πατριάρχη, όσοι δε ζηλωταί υπάρχουν στο Όρος να μη έχουν δικαίωμα να πάρουν υποτακτικούς στην συνοδεία τους, και άλλα πολλά, τα οποία δεν κατώρθωσαν να εφαρμόσουν. Όλα απέβλεπαν σ’ ένα∙ τον α φ α ν ι σ μ ό ν του Αγιορειτικού ζηλωτισμού.

-Και σεις Γέροντα, τι κάνατε για όλα αυτά; Δεν αντιδράσατε;

-Τους απαντήσαμε παιδί μου εγκαίρως και καταλλήλως, αλλά κανείς τους δεν τόλμησε, ούτε από τους πατριαρχικούς, ούτε από τους Κοινοτικούς ν’ ανταπαντήσουν[1]. Προτιμούν να κάνουν την δουλειά τους χωρίς διαλόγους, ελπίζοντες πολλά στην άγνοια του λαού. Όταν όμως θέλουν τον κόσμο με το μέρος τους, τότε έχουν όλη την τέχνη να παρουσιάζουν κάθε ένα που αντιδρά στα αντικανονικά έργα τους, ως «σχισματικόν» και «αντάρτην», ώστε να καλύπτουν την ενοχή τους και το… αφεντικό, τον Πατριάρχη. Μόνον οι «ασθενείς συνειδήσεις» διακηρύττουν, κατηγορούν το Οικ. Πατριαρχείο∙ οι «ου κατ’ επίγνωσιν» ζηλωταί∙ ο αμαθής όχλος… Ευτυχώς που οι πιστοί άρχισαν πια να τους παίρνουν είδηση…

Τα κατορθώματα του Σεβ. κ. Μαξίμου.

-Αυτός λοιπόν ο Μάξιμος, παιδί μου, προτού έλθει εφέτος στο Άγιον Όρος σαν πατρ. Έξαρχος μαζί με δύο άλλους συναδέλφους του, στην Αθήνα βρήκε την ευκαιρία να δώση συνέντευξη σε γνωστό οικουμενιστή δημοσιογράφο για το θέμα της ενώσεως, όπου μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής φοβερά: «Η ενότης και η ένωσις των Εκκλησιών η οποία αποτελεί το τελικόν και πολυπόθητον τέρμα του Διαλόγου, δεν δύναται να επιτευχθή, όταν εκάστη εκκλησία αποκλείει δι’ εαυτήν το ενδεχόμενον της πλάνης. Η πεποίθησις εκάστης εκκλησίας ότι μόνον αυτή κατέχει την αλήθεια και ότι ουδέποτε πλανάται, αποκλείει τον διάλογον, και κατά συνέπειαν, αδυνατεί να ίδη καθαράν την αλήθειαν. Ο διάλογος δεν ζητεί να επιβάλλη την αλήθειαν, αλλά να την ανακαλύψη»[2].

-Ακούς Ιλαρίων; Συνέχισε με έκδηλη πιά οργή ο γηραιός πνευματικός. Κατά τον επίσκοπο αυτόν και η Ορθοδοξία είναι πολύ φυσικό να πλανάται, γι’ αυτό και είναι απαραίτητος ο διάλογος με τους υπολοίπους… αιρετικούς της Δύσεως, για ν’ ανακαλύψουν από κοινού την αλήθεια! Τα ίδια έλεγε και όταν ζούσε ο Αθηναγόρας, τα αυτά επανέλαβε και στους Αθηναίους τώρα. Ούτε ο Άρειος δεν είχε προσβάλει με τέτοιο καθολικό τρόπο την Αποκάλυψη! Αλλά το τραγικώτερον είναι η υποκρισία του ανδρός, γιατί ερχόμενος στο Άγιον Όρος μίλησε στους πατέρες περί μοναδικής αληθείας που κατέχει η Ορθοδοξία[3], μιμούμενος σ’ αυτήν την τακτικήν του τον προηγούμενο προϊστάμενό του, τον Αθηναγόρα, ο οποίος και αυτός συμβούλευε τους Αγιορείτας ούτε μια εικόνα να μη δεχθούν να μετακινήσου από τη θέση της, διότι όλα στην Ορθοδοξία είναι τέλεια, ενώ αυτός κορόϊδευε και δόγματα και παραδόσεις και θεολογία! Είναι στο πρόγραμμα του Οικουμενισμού να κηρύττουν που και που οι οπαδοί του και καμμιά αλήθεια, έτσι για να θολώνουν τα νερά και να κάνουν πιο εύκολα την δουλειά τους. Βλέπεις οι αφελείς πάντοτε θα υπάρχουν και έτσι τίποτα δεν χάνουν οι κύριοι αυτοί να λένε ότι τους έλθει βολικό, ανάλογα με το ακροατήριό τους. Γι’ αυτό και ο Μάξιμος μίλησε στην Ι. Κοινότητα για προβολή της Ορθοδοξίας διά του διαλόγου, αντί να πη π ρ ο σ β ο λ ή αυτής και εξουθένωση, με τις γνωστές παπικές συμπροσευχές, τα μνημόσυνα του πάπα, και τις αναγνωρίσεις του ως «πρώτου εν τη καθόλου Εκκλησία του Χριστού»! Ιδού το κατάντημα παιδί μου Ιλαρίων, των θεολογούντων νεοπατερικώς[4], μακράν δηλαδή της αγιασμένης των πατέρων διδαχής. Ενώ αρνούνται ή μάλλον φονεύσουν, όσον εξαρτάται απ’ αυτούς, την μοναδικότητα της Ορθοδόξου Αληθείας, νομίζουν οι ταλαίπωροι ότι την διακονούν, όπως οι εσκοτισμένοι Εβραίοι την εποχήν του Χριστού εφόνευον τους αποστόλους του νομίζοντας έτσι ότι προσφέρουν λατρείαν στον Θεό!

Και δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους 40 μεγαλοσχήμους ηγουμένους και Προϊσταμένους των Ι. Μονών που τον άκουγαν, να τον καθίση στο σκαμνί του κατηγορουμένου λέγοντάς του: Υποκριτά, εκ των λόγων σου κρινώ σε. Εάν είναι μοναδική η αλήθεια της Ορθοδοξίας, ως μας λέγεις, γιατί τότε πρό ημερών στην Αθήνα δημόσια υπεστήριζες τα α ν τ ί θ ε τ α, και επί χρόνια στο Φανάρι, μαζί με την λοιπή σύνοδο και τον Πατριάρχη, ανακηρύσσετε τον πάπα «ομόζηλον και ομότιμον των Αποστόλων», ετοιμάζοντες συγχρόνως και θεολογικόν διάλογον, για να συζητήσετε τι; Α φ ο ύ ε κ τ ω ν π ρ ο τ έ ρ ω ν δεχθήκατε τον παπισμόν ισότιμον της Ορθοδοξίας;! Αυτά έπρεπε να του πουν, παιδί μου, και όχι να τον αφήσουν ν’ απειλή με απελάσεις και αποσχηματισμούς πολλούς αγιορείτας πατέρας ένας πεπτωκός, εκ της Ορθοδοξίας επίσκοπος. Να χαίρωνται το αυτοδιοίκητον του Όρους, έτσι που το κατήντησαν!

Δυστυχώς, όμως, οι ταπεινώσεις της Ορθοδοξίας δεν προέρχονται μόνο από το Φανάρι. Να φαντασθής ότι μέχρι προχθές στην Κρήτη, ενώπιον 400 μελών διαφόρων Εκκλησιών της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και ικανών ορθοδόξων Επισκόπων, ιερέων και λαϊκών θεολόγων, την Βιβλική μελέτη την «έκαμε μια γυναίκα-πάστωρ εκ Γερμανίας»!![5]. Και κατόπιν τολμού και ομιλούν περί προβολής της Ορθοδοξίας. Θεέ μου, οποία κατάπτωσις!

Η ευθύνη του Οικ. Πατριαρχείου και των λογίων του Αγ. Όρους.

-Έτσι όμως, Γέροντα, το Πατριαρχείον αποδεικνύει ότι δεν πιστεύει πια στην μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, αφού λατινοφρονεί τόσο επίσημα και απροκάλυπτα.

-Περί αυτού δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, τέκνον. Οι επίσκοποι του έχουν γίνει πλέον ένα με τον πάπα και προσπαθούν να παρασύρουν και μας στην αίρεσί τους. Αλλ’ όπως λέει κι ένας άγιος, η Εκκλησία της Κων/λεως έχει γίνει συνήθεια πλέον να πέφτη σε αιρέσεις, γι’ αυτό δεν μας παραξενεύει και τόσο∙ το θέμα όμως είναι τι κάνουν οι λοιποί Ορθόδοξοι, και ειδικά για μας, οι αρχές του Αγίου Όρους, οι ηγούμενοι και οι δεκάδες προϊστάμενοι των ιερών Μονών. Δυστυχώς, αντί ν’ αντιδράσουν κατά του Φαναρίου, διώκουν… τους ζηλωτάς, ώστε να σβύση κάθε στοιχείο που θα επρόδιδε την ένοχη στάση τους.

-Και οι μορφωμένοι θεολόγοι, ερώτησε με αγωνία και αγγανάκτηση ο Ιλαρίων, συμφωνούν και αυτοί με τις βλασφημίες αυτές του Εξάρχου;

-Απ’ αυτούς, παιδί μου, μη περιμένεις τίποτα, απάντησε με ταραγμένη κάπως φωνή ο αγαθός πνευματικός. Θέλεις αποδείξεις; Άκουσε να σου διαβάσω κατ’ αρχήν τις γνώμες τριών εκ των ηγουμένων των νέων αδελφοτήτων, αναφορικώς με το θέμα της Μονής Εσφιγμένου, για να καταλάβης και μόνος σου τι πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί για των ιερόν αγώνα του ζηλωτισμού εις τον Άθωνα. Σηκώθηκε αργά, πήρε τα γυαλιά του και ένα φάκελλο με πολυγραφημένες κόλλες των Πρακτικών της Εξαρχίας και άρχισε να διαβάζη με την ιεροπρεπή φωνή του. «Συμμερίζομαι πλήρως ότι η Μήτηρ Εκκλησία μέχρι σήμερον επέδειξε την ενδεικνυμένην χριστιανικήν επιείκειαν και ανοχήν. Μήπως όμως σήμερον η χρησιμοποίησις βίας και η καταδίωξις ενίων πρωταιτίων «ζηλωτών» θα εδημιούργει θόρυβον και κατά τινα τρόπον θα ηρωοποιούσε τα πρόσωπα ταύτα, ενώ έχομεν πληροφορίας, ότι οσημέραι η παράταξις αυτών φθίνει και οδηγείται εις αυτοδιάλυσιν»[6].

Και ποιος τα λέει αυτά, παιδί μου Ιλαρίων; Ο ηγούμενος της Μονής Γρηγορίου π. Γεώργιος, αυτός που μέχρι προχθές έγραφε ότι η «ένωσις σχεδόν έχει γίνει» και καλούσε σε εγρήγορση τους πατέρες του Αγίου Όρους! Βλέπεις πόσο εύκολα είναι τα λόγια και δύσκολη η πράξη; Με το ίδιο πνεύμα μίλησε, συνέχισε ο πνευματικός, και ο ηγούμενος του Σταυρονικήτα π. Βασίλειος. «Νομίζω, ότι άπαντες, είπε, είμεθα σύμφωνοι εις την επιβολήν της δεούσης τ ι μ ω ρ ί α ς εις τους πρωταιτίους της Ι. Μονής Εσφιγμένου. Πλήν δέον όπως είμεθα επιφυλακτικοί εις την ετέραν φάσιν, ήτοι εις την εκτέλεσιν της ληφθησομένης σχετικής αποφάσεως. Θα έδει όπως σοβαρώς απασχολήση ημάς ο ενδεικνύμενος τρόπος τιμωρίας και απομακρύνσεως των εν λόγω προσώπων»[7].

Ακριβώς όπως ήθελαν να ενεργήσουν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι διά την σύλληψιν του Κυρίου, συνέχισε ο παπα-Αγάθων, να γίνη δηλαδή με τρόπον «ίνα μη θόρυβος γένηται τω λαώ»! Πως λοιπόν να μη κλαίω, Ιλαρίων, μετά από τέτοια κατάστασι; Βλέπεις με τι ανέντιμον τρόπον προσπαθούν όλοι τους να παρουσιάσουν διχασμένους τους πατέρας και την Μονή δήθεν «παρασυρμένη» από μερικούς «πρωταιτίους ζηλωτάς», ενώ επανειλημμένως όλοι μαζί, εν συνάξει, έχουν υπογράψει τα κείμενα και την ομολογία τους ενώπιον του πατρ. Εξάρχου ήδη από το 1972. «Ή όλοι μαζί εξορία, ή κανείς», εδήλωσαν και δηλώνουν μέχρι σήμερα.

-Να σου διαβάσω τώρα, συνέχισε ο Γέροντας και την σχετικήν γνώμην του ηγουμένου της Μονής Ξενοφώντος, ενός χ θ ε σ ι ν ο ύ αγιορείτου, ο οποίος αντί να παραδειγματισθή από την σώφρονα σιωπήν άλλων παλαιοτέρων συναδέλφων του, θέλησε κι’ αυτός να δώση το παρόν μαζί με τους λοιπούς θεολόγους ηγουμένους, ώστε να μη υπάρξη εξαίρεση στην θλιβερή τους διακονία… «Είναι τελείως απαράδεκτον, είπε, το γεγονός ότι η Μονή Εσφιγμένου επί τόσα έτη ευρίσκεται μακράν της Ι. Κοινότητος και αγνοεί τας εν προκειμένω υποχρεώσεις αυτής. Η συνέχισις της καταστάσεως ταύτης ουδόλως τιμά την αγιορειτικήν Πολιτείαν και ημάς προσωπικώς»[8].

-Μα Γέροντα, αυτός και χωρίς να το θέλη ομολογεί ότι τους… ατιμάζει στα μάτια των Ορθοδόξων η πορεία της Εσφιγμένου και των λοιπών ζηλωτών πατέρων, αφού, ως οι ι. Κανόνες γράφουν, καθώς πολλές φορές διαβάσαμε μαζί, ότι τ ι μ ή και έ π α ι ν ο ς ανήκει σ’ όποιον ιερέα και πιστόν δεν ακολουθεί κακόδοξον ψευδοποιμένα, αλλά διακόπτει την μετ’ αυτού κοινωνίαν. Αφού λοιπόν αυτοί θέλουν να την συνεχίζουν, τότε ας χαίρωνται τον… έλεγχον και την εξουδένωση που τους αρμόζει, κι άς αφήσουν για την Μονή Εσφιγμένου τον έπαινον που μόνη της διάλεξε υπακούοντας στην ιερή φωνή των Πατέρων.

-Δυστυχώς, Ιλαρίων, το λέω και δεν μπορώ να το πιστεύσω, αλλά το έχουν για τιμή τους που υπακούουν σε μια τέτοια Εκκλησία, όπως δυστυχώς κατήντησε το Φανάρι τελευταία. Άκουσε πως την θαυμάζει ένας άλλος θεολόγος ηγούμενος, ο π. Αιμιλιανός της Σιμωνόπετρας, και φρίξον διά την «μόρφωσιν της ευσεβείας» των νέων αγιορειτικών αδελφοτήτων[9]. «Δι’ αυτό ενώπιον Υμών, Άγιε Πρόεδρε, ομολογώ, ότι η αφοσίωσίς μου προς την Μητέρα Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν είναι τοιαύτη, ώστε θα προετίμων να πλανώμαι, αλλά να έχωμαι στερρώς της Αγίας Μητρός Εκκλησίας, παρά να αληθεύω ανεξαρτήτως απ’ αυτήν, διότι δεν θα έχω την βεβαιότητα ότι πατώ σε έδαφος ασφαλές»[10].

-Μα αυτό είναι φοβερό Γέροντά μου! Τέτοια ομλογία αγιορείτου ηγουμένου ενώπιον ενός τ έ τ ο ι ο υ επισκόπου, υπέρ μιάς τ έ τ ο ι α ς εκκλησίας, χωρίς κ α μ μ ι ά διαμαρτυρία των άλλων παρόντων συναδέλφων του, σημαίνει καθαρά πλέον ότι το επίσημον Όρος έ π ε σ ε, όπως και το Φανάρι προ ετών. Δεν απομένει πια παρά η τιμωρία μας από τον Θεόν.

-Και εγώ το πιστεύω αυτό, απάντησε με σβυσμένη φωνή ο γηραιός πνευματικός. Το πιστεύω, διότι δεν είναι μόνον οι παραπάνω ηγούμενοι που συνεφώνησαν πλήρως με την Εξαρχία προς εξόντωσιν της Μονής Εσφιγμένου. Ως επληροφορήθην, πλην μιάς Μονής, ό λ ε ς οι άλλες υπέγραψαν την απέλαση της Γεροντίας και του ηγουμένου! Τ α μ έ τ ω π α, ω ς β λ έ π ε ι ς, έ χ ο υ ν χ ω ρ ί σ ε ι π ι α. Φοβούμαι ότι «εγγύς εστιν το τέλος», δηλαδή η ένωσις. Ο Θεός θα επιτρέψη τότε να λάβωμεν έκαστος κατά την καρδίαν του[11].

Τελευταίαι υποθήκαι.

Παιδί μου Ιλαρίων, ήλθε πλέον η ώρα να πάρης και συ την σκυτάλη της ομολογίας που τόσα χρόνια με πολλές δοκιμασίες και πίκρες κρατήσαμε εμείς οι γεροντότεροι. Μη δειλιάσεις για το βάρος και την ευθύνη, ούτε να γογγύσης. Λίγοι στη ζωή αυτή αξιώνονται να ομολογήσουν, γι’ αυτό πρέπει να το θεωρούν υψίστη τιμή τους. Ούτε να νομίσης ότι η αρετή σου, ή τα τυχόν χαρίσματά σου έγιναν αιτία να σε διαλέξη ο Θεός γι’ αυτή την αποστολή. Ο Θεός πολλές φορές καλεί τα πιο «εξουθενημένα» για να καταισχύνη τα «ισχυρά»∙ τον αμαθή όχλο, για να ταπεινώση τους εν υπερηφανία και φυσιώσει θεολογούντας… Όπως αγωνίζεσαι για την καθαρότητα των λογισμών σου έτσι θέλω ν’ αγωνισθής και για την καθαρότητα της πίστεώς σου. Τα πάντα να προτιμήσης να χάσης παρά να υποχωρήσης στον ενωτικό υστερισμόν της εποχής μας, μολύνοντας έτσι τον γλυκύ της Ορθοδοξίας μας οίνον, που με τόσες θυσίες έφθασε μέχρι εσένα άκρατος και ηδύς. «Κράτε ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου», τέκνον, και ο Θεός θα μείνη παντοτεινή σκέπη για σένα και την συνοδία σου. Στον κόσμο αυτό μόνο την αμαρτία να φοβάσαι, όπως λέει και το χρυσό στόμα της Εκκλησίας, τα δε λοιπά πάντα, να τα βλέπης ως μάταια και παρερχόμενα, «καν χρηστά η, καν λυπηρά». Όσο δε για τους Αγιορείτας αδελφούς σου, που μέχρι τώρα επιμένουν να καλύπτουν την τραγωδία που διέρχεται η Ορθοδοξία εξ αιτίας του Φαναρίου και των συνοδοιπόρων του, μη στενοχωριέσαι, διότι έφθασε και γι’ αυτούς η ώρα. Το «κοινόν Ποτήριον» ευρίσκεται ήδη «επί θύραις», και όταν η αλλόκοτος μίξις θα έχει συντελεσθή, θα δούμε τι προφάσεις θα εύρουν για να καλύψουν την εντροπή τους… Ας ευχώμεθα όμως και γι’ αυτούς, διότι είναι αδελφοί μας και το «αίμα νερό δεν γίνεται». Ελπίζω να δώσετε τα χέρια στο διωγμό -διότι εγώ δεν θα ζω πιά- όταν εσείς και όσοι εξ αυτών σας μιμηθούν, διωγμένοι απ’ τους πολλούς που θα μείνουν πιστοί στην αντίχριστο ένωση, θ’ αποτελείτε την συνέχεια της γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μέσα στην σύγχυση των ημερών εκείνων.

«ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ», Δεκ. 1979.

[1] Περιοδ. Άγιος Σίμων, Σεπτ. 1974 και: Υπό Αγιορειτών Μοναχών, Όταν οι φύλακες προδίδουν, Αθήναι 1974, σ. 37.

[2] Ορθόδοξος Μετανάστης, Βόννη, Μάϊος 1972 σ. 5.

[3] Πρακτικά Εκτάκτου Δ. Ι. Σ. της Α΄Συνεδρίας (27.9.1979) σ. 8.

[4] Ως παράδειγμα τοιούτου λαϊκού Θεολόγου αναφέρομεν τον Ακαδημαϊκόν κ. Κ. Μπόνην, όστις ετόλμησε να γράψη την εξής βλασφημίαν, μιμούμενος, δυστυχώς, το πιστεύω της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας: «Το Συμπόσιον ενέκριναν και επευλόγησαν α ι κ ο ρ υ φ α ί τ η ς μ ι ά ς α γ ί α ς τ ο υ Χ ρ ι σ τ ο ύ Ε κ κ λ η σ ί α ς, ήτοι η Αυτού Αγιότης ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄και η Αυτού Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος»!! Θεολογία, 1979, σ. 474.

[5] Διά μίαν Ευρώπην πνευματικώς ηνωμένην, Ορθ. Τύπος της 16.11.79, σ.4.

[6] Πρακτικά, ένθ’ ανωτ. Σ. 16.

[7] Αυτόθι.

[8] Πρακτικά της Δ΄ Συνεδρίας της 5.10.79, σ. 4.

[9] Ευτυχώς ότι πολλοί μοναχοί αυτών διαφέρουν κατά πολύ της Ορθοδοξίας των ηγουμένων των.

[10] Πρακτικά της Συνεδρίας Β΄της 28.8.79, σ. 2.

[11] Γράφομεν «κατά την καρδίαν των» διότι αδυνατούμεν να εξομοιώσωμεν τους ανωτέρω Καθηγουμένους και λοιπούς σμφωνήσαντας μετ’ αυτών Προϊσταμένους με εκλεκτάς κατά τα άλλα Αγιορειτικάς ψυχάς, αι οποίαι όμως διά πολλούς λόγους παραμένουν εισέτι εις το «μνημόσυνον».

Συνεχίζεται...

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σ σ. 58-96), 1. Αξιωματικοί και στρατιώται., 2. Περί οικονομίας. 3. Ο Μ. Φώτιος και ο πάπας Ιωάννης Η΄.