Η αρετή των γονέων ωφελεί τα παιδιά τους

 

Η αρετή των γονέων ωφελεί τα παιδιά τους

Ευγενίου Βούλγαρη (1716-1806)  – «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ»

(Απόδοση: Θεοδόσης Σπεράντσας)

   Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε ο Διδάσκαλος του Γένους Ευγένιος Βούλγαρης. Με το κείμενο αυτό στους σημερινούς χαλεπέστατους καιρούς, σαν να ζει το σήμερα, αν και έζησε τον 18^ο αιώνα, απευθυνόμενος στους γονείς, διδάσκει διά της Αγίας Γραφής, παρηγορεί και τρέφει με ελπίδα συνάμα τις ψυχές που αγωνιούν για την ανατροφή των παιδιών τους. Μπαίνει στο κλίμα της εποχής και με διάκριση αρίστου διδασκάλου συμβουλεύει, δίχως ακρότητες, παρακινώντας το φιλότιμο του Ρωμιού, ώστε να παλέψει, να γίνει το παράδειγμα, για να μεταδώσει στους επιγόνους του το αληθινό νόημα της ζωής. Μια καλή ευκαιρία, για τους γονείς και τις νέες αποφάσεις για ανανέωση, τώρα με την έναρξη της νέας χρονιάς:

   Η θεία  Γραφή διαλαλεί θαυμάσια την δικαιοσύνη του Νώε: «ο Νώε ήταν άνθρωπος δίκαιος και τέλειος… ο Νώε είχε την συμπάθεια του Θεού… ο Θεός ήταν ευχαριστημένος από τον Νώε…». Για τα παιδιά του όμως, που τ΄ αναφέρει το καθένα με τ΄ όνομά του και για την γυναίκα του και τις νύφες του, που δεν τις ονοματίζει (Γεν.ε΄10,18 η΄ 16,18) τίποτε δεν λέει ο θείος λόγος, ούτε για την αρετή τους ούτε και για την δικαιοσύνη τους.

   Η σιωπή αυτή μπορεί να βάλει κάποιον σε υποψία, πως η φαμίλια του δεν ήταν όλως διόλου αμέτοχη στην μόλυνση που είχε τότε «κάθε πλάσμα με σάρκα» και «κάθε άνθρωπος». Και η υπόνοια αυτή δυναμώνει ακόμη περισσότερο και γίνεται πιθανή και εύλογη από την αναισχυντία που έδειξε κατόπιν στον πατέρα του ένα από τα παιδιά του, ο Χαμ. (Σημ: Μετά τον κατακλυσμό, όταν ο Νώε μεθυσμένος γυμνώθηκε, ο Χαμ είδε τη γύμνια του πατέρα του, γι αυτό και προκάλεσε την κατάρα του Νώε, λέγοντας ότι ο γιος του Χαναάν θα γινόταν χειρότερος και από τους δούλους των αδερφών του (Γένεση 9,20-27). Γι' αυτό το λόγο ο Χαμ δεν συμπεριλαμβάνεται μαζί με τ' αδέρφια του στην Κυριακή των Προπατόρων).

   Κι όμως το σωστό είναι ότι κι αν δεν ανεβάσουμε ολόκληρη την φαμίλια του Νώε στην τελειότητα της αρετής του πατέρα, δεν πρέπει να την κατεβάσουμε πάλι κι ως την μεγάλη διαφθορά που βασίλευε τότε στην υπόλοιπη κοινωνία. Βλέπουμε πως ο Θεός, όπως προνόησε για τον πατέρα, έτσι το έκανε και για όλη του την φαμίλια και είπε «Να μπεις μέσα στην Κιβωτό και συ και όλο το σπιτικό σου» και προσθέτει ακόμη «επειδή μέσα σ΄ αυτήν την γενιά εσύ στάθηκες μπροστά μου δίκαιος» (Γεν. ζ΄,1). 

   Αυτό όμως μπορούμε να το εκλάβουμε ότι το είπε κυρίως για τον Νώε, όχι όμως και με την έννοια πως η φαμίλια του δεν άξιζε να σωθεί και πολύ περισσότερο όταν δεν έχουμε από πουθενά αλλού κι άλλη πληροφορία που να μας στηρίζει σ΄ αυτήν την εκδοχή για την κακή του υπόληψη προς την οικογένεια του δικαίου εκείνου ανθρώπου. Γι΄ αυτό, όταν σταμάτησε η νεροποντή και βγήκανε από την Κιβωτό, βλέπουμε πως «ο Θεός εξίσου ευλόγησε και τον Νώε και τα παιδιά του» (Γεν. θ΄, 1) και ότι την ίδια υπόσχεση έδωσε και στον Νώε και σ΄ αυτά΄ «και είπεν ο Θεός του Νώε και στα παιδιά του, που τα είχε μαζί του΄ να τώρα σας δίνω μια υπόσχεσή μου, που είναι και για σας και για τους απογόνους σας» (Γεν. θ΄, 8-9).

   Είτε όμως ήταν δίκαιη και τέλεια η φαμίλια του Νώε στου Θεού τα μάτια, όπως ήταν και ο ίδιος είτε και όχι και ήταν και αυτή όπως και όλοι οι άνθρωποι του καιρού της και είχε κάποια συμμετοχή στην γενική τότε διαστροφή και εξαχρείωση, οπωσδήποτε και να το πάρουμε το πράγμα και κατά την μία εκδοχή και κατά την άλλη, ένα είναι το υπερωφέλιμο δίδαγμα που βγαίνει για κάθε γονιό΄ ότι δηλαδή και αν δεν ήταν η φαμίλια του τέλεια όπως εκείνος, σώθηκε όμως ολόκληρη, χάρις στην αρετή και την αγιότητα του Πατέρα. «Έμπα και εσύ και όλη σου η οικογένεια μέσα στην Κιβωτό, επειδή στάθηκες ενάρετος και δίκαιος εμπρός μου στην γενεά αυτήν» (Γεν.ζ΄1). Και αν πάλι η οικογένειά του ζούσε σύμφωνα με το υπόδειγμά του, μιμούμενη το παράδειγμα του αρχηγού της, όπως είναι δίκαιο να το πιστέψουμε, διπλό είναι και στην περίπτωση αυτή το κέρδος που συλλογιζόμαστε πως είχε από τον πατέρα της. Πρώτα πως έγινε και αυτή ευάρεστη στον Θεό για την αρετή της, που είχε καθοδηγηθεί σ΄ αυτήν από εκείνον και δεύτερον ότι για να είναι ευάρεστη στον Κύριο, σώθηκε και αυτή από την καταστροφή…

   Ακούστε το δίδαγμα αυτό όλοι όσοι έχετε παιδιά. Ζείτε με θεοσέβεια. Συμπεριφέρεσθε θεάρεστα. Καλλιεργείτε την αρετή. Και όσο μπορείτε να κάνετε πάντα το καλό και να αγαπάτε το δίκαιο στον κόσμο μας αυτόν. Αν τα κάνετε αυτά, τότε και τα παιδιά σας θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σας, έστω και αν ζούνε ανάμεσα σε διεστραμμένους ανθρώπους.

   Ακόμη και αν διαφθαρεί ο κόσμος όλος και αν πλημμυρίσει από την αδικία η πλάση  και αν δεν μείνει πλάσμα που να μην εξαχρειωθεί και αν ξεπέσει στην φαυλότητα κάθε άνθρωπος, πάλι και τότε το φυσικό είναι τα παιδιά του Νώε να μιμηθούνε στην ζωή τους την αρετή του πατέρα τους και αξιομακάριστα τότε θα ζήσουνε και θα βρούνε την αληθινή ευτυχία.

   Και αν πάλι, κατά δυστυχίαν, δεν συμβεί αυτό, και τότε ακόμη θα είναι λιγότερο δυστυχισμένα και τα παιδιά΄ και στην περίπτωση αυτή θα ωφεληθούν από την αρετή και από την προκοπή τού πατέρα τους. Και ο Πανάγαθος Θεός, χάρις σ΄ αυτόν και την δικαιοσύνη του, θα τα λυπηθεί και θα τα φυλάξει από πολλά δυσάρεστα περιστατικά. Υπάρχει επομένως κάθε ελπίδα πως μαζί με τον Νώε θα μπει και ολόκληρη η φαμίλια του μέσα στην Κιβωτό και θα σωθεί. Επειδή ο Θεός τον βρήκε δίκαιο και ενάρετο στον κόσμο μας αυτόν.

   Τέτοια είναι και η υπόσχεση που έδωσε ο Θεός και στον Προφήτη και Βασιλέα Δαβίδ΄ «εάν τα παιδιά του περιφρονήσουν τον νόμο μου και αν δεν βαδίσουν σύμφωνα με τις εντολές μου, εάν βεβηλώσουν τα δικαιώματά μου και δεν φυλάξουν τις εντολές μου, θα πατάξω τότε με την ράβδο μου τις ανομίες τους και με το μαστίγιο τις αδικίες τους…» (Ψαλμ. πη΄30-34).

Πρόλογος - Αντιγραφή:

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 27-12-2024

https://aktines.blogspot.com/2024/12/blog-post_189.html

Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Μουρτερῆς Εὐβοίας.

 Τὴν Πέμπτη 13/26-12-2024, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐστρατίου, Αὐξεντίου, Εὐγενίου, Μαρδαρίου καὶ Ὀρέστου, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ταλαντίου κ. Καλλίνικος μετέβη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Μουρτερῆς Εὐβοίας, ὅπου τέλεσε τὴν Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία συμπαραστατούμενος ὑπὸ τοῦ Αἰδ/του Πρεσβυτέρου π. Νικολάου, τοῦ Παν/του Ἱερομονάχου π. Δωροθέου καὶ τοῦ Διακόνου π. Θεοκλήτου. Παρέστῃ συμπροσευχόμενος ὁ πολιὸς Γέροντας τῆς Μονῆς Παν/τος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀκάκιος, ἐνῶ πρὸ τῆς Ἀπολύσεως ψάλθηκε Τρισάγιο ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας μας κυροῦ Αὐξεντίου.

 

 

 

 

Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Θεοφιλέστατος συνομίλησε πνευματικῶς μετὰ τοῦ τοπικοῦ ποιμνίου μεταφέροντας συνάμα καὶ τὶς πατρικὲς εὐχὲς τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλινίκου.

 

https://iaathgoc.gr/index.php/blog/nea/1316-rxieratik-theia-leitourgia-st-n-er-mon-metamorfoseos-to-sot-ros-mourter-s-e-voias

Ομιλία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος

Anglican Priest Becomes an Orthodox Priest | Presbyter David Belden | Te...

Η… ΓΚΛΑΡΡΥ!

 

Το έβλεπα και το μνημόνευα πολύ καιρό τώρα. Ήταν από τα χαρτάκια που μας φέρνουν για να μνημονευθούν στην αγία πρόθεση κι είχε το συγκεκριμένο όνομα μέσα που κινούσε την προσοχή: «Γκλάρρυ»! Με τη συγκεκριμένη ορθογραφία και πάντα από τις πρώτες θέσεις στη σειρά. Και δεν ήταν από αυτά που όλοι οι ιερείς το συναντούν κατά καιρούς: αντί ονόματα να έρχονται προς μνημόνευση… ζαρζαβατικά ή άλλα αναλώσιμα. Τρία κιλά πατάτες, δύο κιλά ντομάτες, ένα κολοκυθάκια κ.ο.κ. – η σύγχυση στις νοικοκυρές που μέσα στη βιασύνη τους να τα προλάβουν όλα μπερδεύουν τα χαρτιά με τα οποία περιφέρονται. Ρώτησα τους συνεφημερίους από πού μπορεί να βγαίνει το όνομα και όλοι δήλωσαν άγνοια.

«Μπορεί να είναι ξενικό ή να είναι παραλλαγή κάποιου γνωστού ονόματος που Κύριος οίδε πώς κατέληξε έτσι», σκέφτηκα. Γιατί θυμήθηκα μία εκπομπή στο ραδιόφωνο πριν από αρκετές δεκαετίες, που επιμελείτο και παρουσίαζε ο γνωστός και διάσημος και συμπαθέστατος μέγας μουσικός Μίμης Πλέσσας και που είχε τον τίτλο «Βρες το και πάρτο!» Λοιπόν, κάποια φορά είχε στο τηλέφωνο ο παρουσιαστής μία κοπέλα που είπε πως την έλεγαν Σούλα. «Σούλα από το Αθανασία ή το Αναστασία;» ρώτησε με τη γνωστή, μπάσα, κελαριστή και μελωδική φωνή του ο κ. Πλέσσας. «Όχι, όχι» απάντησε η κοπέλα. «Από το Κυριακή βγαίνει». «Από το Κυριακή, πώς;» έμεινε εμβρόντητος ο γνωστός συνθέτης. «Κοιτάξτε», είπε σχεδόν συνωμοτικά η «Σούλα». «Το Κυριακή στα Γαλλικά είναι Ντιμάνς, οπότε Ντιμανσούλα, Σούλα»!

Αυτό θυμόμουν λοιπόν συχνά κάθε φορά που ερχόμουνα αντιμέτωπος με το όνομα που έπρεπε να μνημονεύσω. «Γκλάρρυ! Βρες τώρα από πού προέρχεται»! Σημασία είχε πάντως ότι μνημονευόταν όσο γινόταν καρδιακά έστω και άγνωστη η… γνωστή Γκλάρρυ. Μέχρις ότου σταμάτησε να έρχεται το συγκεκριμένο χαρτάκι. Σταμάτησε εννοείται και η μνημόνευση της άγνωστης, η οποία όμως είχε δημιουργήσει γύρω από το όνομά της ένα μυστήριο. «Τι να έγινε η Γκλάρρυ;» σκεφτόμουν κατά καιρούς. «Πώς ξαφνικά εκεί που πάντοτε μας δινόταν το όνομα προς μνημόνευση τώρα χάθηκε;»

Η απορία μου δεν άργησε να βρει τη λύση της. Γιατί κάποια φορά ρώτησα τον συνεφημέριο που είχα ζητήσει και από αυτόν πληροφορίες για τη συγκεκριμένη κοπέλα.

«Τι έγινε με τη… Γκλάρρυ; Δεν την ξανάδα στο χαρτάκι».

«Ναι, δεν πρόκειται να την ξαναμνημονεύσουμε στα Υπέρ υγείας», είπε, «αλλά ούτε και στα Υπέρ αναπαύσεως».

Χαμογέλασε περίεργα μ’ ένα μυστήριο τρόπο.

«Κι αυτό, γιατί;» Το ενδιαφέρον μου αυξήθηκε κατακόρυφα, καθώς ένιωσα την άδηλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

«Η Γκλάρρυ πέθανε, καλύτερα ψόφησε» ψιθύρισε, λες και δεν ήθελε κάποιος να τον ακούσει.

«Ψόφησε;» - τραβήχτηκα προς τα πίσω από την απροσδόκητη πληροφορία.  «Τι ήταν δηλαδή η Γκλάρρυ;»

«Όπως το κατάλαβες. Ήταν μία σκυλίτσα, που η κάτοχός της την έβαζε πάντοτε προς μνημόνευση στις Θείες Λειτουργίες. Και το έμαθα, όταν ήλθε συντετριμμένη η αφεντικίνα της για να της κάνω…τρισάγιο!»

 «Τρισάγιο; Κι εσύ τι έκανες;»

 «Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αυτό δεν γίνεται, γιατί τρισάγια και μνημόνευση στη Θεία Λειτουργία κάνουμε για τους βαπτισμένους ορθόδοξους χριστιανούς, για ανθρώπους δηλαδή και όχι για τα συμπαθέστατα κατά τα άλλα… ζώα».

«Δεν ήταν… «βαπτισμένη» η Γκλάρρυ;», μου ήρθε αυθόρμητα να σχολιάσω σκωπτικά αυτό που έμαθα.

Γέλασε συγκαταβατικά. «Το πιο κακό», συμπλήρωσε οδυνηρά αυτήν τη φορά, «δεν ήταν βέβαια η άγνοια της συγκεκριμένης κυρίας – αυτό μπορεί κανείς να το κατανοήσει – αλλά η επιμονή της να κάνω αυτό που μου έλεγε, θεωρώντας δεδομένο ότι έχει απόλυτο δίκιο. Κι όταν με όμορφο τρόπο, είναι αλήθεια, προσπάθησα να της δώσω  να καταλάβει πώς έχουν τα πράγματα στην πίστη μας, εκείνη γεμάτη οργή και επιθετικότητα μου είπε κάτι… γαλλιστί κι έφυγε, απειλώντας ότι δεν πρόκειται να ξαναπατήσει σε μία τέτοια ενορία!»

Έτσι λύθηκε το μυστήριο για τη «Γκλάρρυ», οπότε χάσαμε και αυτήν και το αφεντικό της.

https://pgdorbas.blogspot.com/search/label/%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%98%CE%99%CE%9D%CE%95%CE%A3%20%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3

ΣΕ Ο,ΤΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΑΜΕ Σ’ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΙΠΕΣΟΥΜΕ!

«Ας με ακούσετε, ας με ακούσετε όλοι εσείς οι κακοί κριτές των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι “εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε” (Ματθ. ζ΄ 2), τότε ας είστε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσουμε σ’ αυτά. Και δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ι΄ 10).

Η διπλή προτροπή του οσίου – κατά τον τύπο της λειτουργικής διπλής προτροπής των εκκλησιαστικών αναγνωσμάτων «πρόσχωμεν» - αποκαλύπτει το βαρυσήμαντο του λόγου του: η κακή κρίση που κάνουμε για τις ξένες αμαρτίες λειτουργεί ως… προφητεία για τη δική μας κατοπινή ζωή! Για ό,τι αμάρτημα κατηγορήσαμε ή κατηγορούμε τον πλησίον μας θα επιτρέψει ο Κύριος το ίδιο να το γευτούμε κι εμείς: είτε ψυχικό είτε σωματικό. Κι είναι απόλυτος: «δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά».

Γιατί; Πώς είναι τόσο βέβαιος; Πέρα προφανώς από τη μεγάλη πείρα του στα θέματα της πνευματικής ζωής – εκ νεότητός του στην άσκηση και στην αφιερωμένη ζωή στον Κύριο ήταν – πιστεύει ακράδαντα σε ό,τι έχει πει το αψευδές στόμα Εκείνου κι έχει καταγραφεί στο Ευαγγέλιο. Ο ίδιος ο Κύριος βεβαίωσε: «για ό,τι κρίνετε τον συνάνθρωπό σας, γι’  αυτό θα κριθείτε και σεις». Λοιπόν, θα έλθει η ώρα, αν όχι άμεσα πάντως σίγουρα κάποια στιγμή,  που θα αλλάξουν οι συνθήκες και θα περιπέσουμε στο ίδιο αμάρτημα το οποίο κατακρίναμε. Οπότε, η όποια κακή κρίση μας για τον συνάνθρωπό μας, τελικώς θα λειτουργήσει ως κακή κρίση και για τον ίδιο τον εαυτό μας - κρίνοντας τον άλλον κρίνουμε τον εαυτό μας. Δεν είναι μία έμμεση επιβεβαίωση της απαρχής αποκάλυψης του Θεού ότι ο άλλος, ο συνάνθρωπος, δεν είναι ένας ξένος, δεν είναι ακριβώς… άλλος, αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας; «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

Γι’ αυτό και στην κρίση του Θεού δεν θα χρειαστεί άλλος κατήγορός μας πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι βεβαίως ο Πονηρός ο οποίος πάντοτε μας κατηγορεί έτσι κι αλλιώς στον Θεό – το μίσος του για τον άνθρωπο είναι άσβεστο – αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας θα είναι πρωτίστως το… εισαγγελικό χέρι που θα υψωθεί απειλητικά εναντίον μας!

Ένα είναι το φάρμακο! Να μετανοήσουμε αληθινά για τις κακές κρίσεις μας, να σταματήσουμε την κάκιστη αυτή συνήθεια, και να στήσουμε μονίμως στον… τοίχο μόνο τον εαυτό μας!  Αυτό όμως συνιστά τον επίμονο και επίπονο αγώνα της ταπείνωσης και της εν Χριστώ αγάπης μας, που οδηγεί με ασφάλεια στην ακατακρισία μας και από πλευράς του Θεού.

https://pgdorbas.blogspot.com/2024/12/blog-post_16.html

Σ. Αποστολίδης: Μ. Αλέξανδρος, Αριστοτέλης, Σπαρτιάτες & Καβάφης | Beyon...

ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΥΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ!

«Μη λησμονείς και τούτο, και έτσι οπωσδήποτε θα συνέλθεις και θα παύσεις να κρίνεις αυτόν που έσφαλε. Ο Ιούδας ανήκε στη χορεία των μαθητών, ενώ ο ληστής στη χορεία των φονέων. Και είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σε μία στιγμή ο ένας πήρε τη θέση του άλλου!» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ι΄ 4).

Είναι φοβερή η επισήμανση του οσίου. Aυτός που καταλαλεί και κατακρίνει τον συνάνθρωπό του είναι σαν τον άσωτο της γνωστής παραβολής: χαμένος και πνευματικά νεκρός! Γιατί τι λέει; Αν σταματήσεις την κατάκριση, τότε θα σημαίνει ότι έχεις συνέλθει. Όπως συνήλθε και ο άσωτος κάποια στιγμή – «εις εαυτόν ελθών» - και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Η ακατακρισία λοιπόν είναι δείγμα μετανοίας, η κατάκριση φανερώνει την έλλειψη της μετανοίας. «Όπως δεν συμβιβάζεται η φωτιά με το νερό, έτσι και η κατάκριση με εκείνον που αγαπά τη μετάνοια» (8). Οπότε, γνώριζε πως κατακρίνοντας τον συνάνθρωπό σου δίνεις το «στίγμα» σου: βρίσκεσαι διαμετρικά αντίθετος  προς τον Θεό, αλλά και προς τον ίδιο τον αληθινό εαυτό σου. Που θα πει πως η κατάκριση είναι πάντοτε καρπός της απόλυτης μοναξιάς! Είναι το γνώρισμα της πνευματικής ορφάνιας και της χωρίς ταυτότητα ζωής! Τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει; «Γεννιέται από το μίσος», συμπληρώνει ο άγιος, «κι είναι αρρώστια λεπτή αλλά και παχιά. Και σε κάνει να νιώθεις ψυχικά βρόμικος και με βαριά καρδιά» (1).

Με  τετράγωνη λογική μάλιστα αποδεικνύει την απάτη της κατάκρισης: όχι μόνο αυτός που κατακρίνει δεν έχει σχέση με τον Θεό, αλλά και δεν λέει ποτέ την αλήθεια. Κι αν την πει, θα εκφράζει ένα μικρό μόνο μέρος της, γιατί θα του διαφεύγει το όλον. Και ξέρουμε ότι χειρότερο πράγμα και από το ψέμα είναι η … μισή αλήθεια! Τι διαφεύγει λοιπόν από τον εργάτη αυτόν της ανομίας; Το βάθος της πραγματικότητας, εκεί που υπάρχει όμως και κινείται η όντως αλήθεια. Γιατί ο άνθρωπος είναι αληθινός στην καρδιά του, στα μέσα του, κάτι που είχαν ήδη επισημάνει και οι αρχαίοι ακόμη Έλληνες φιλόσοφοι, σαν τον Ηράκλειτο: «η αλήθεια κρύπτεσθαι φιλεί», η αλήθεια αγαπάει να κρύβεται. Αν μένεις λοιπόν στην επιφάνεια – κι εκεί πάντοτε μένεις αφού στηρίζεσαι στην «αλήθεια» των αισθήσεών σου: ό, τι βλέπεις και ακούς – τότε η κρίση σου είναι πλανεμένη, έστω κι αν νομίζεις ότι είναι αληθινή.

Κοίτα λοιπόν το παράδειγμα του οσίου: ο Ιούδας και ο ληστής. Αντικειμενικά, ο ένας ήταν από τους πιο κοντινούς του Κυρίου, κι ο άλλος από τους πιο μακρινούς Του. Και σε μία στιγμή τα πράγματα άλλαξαν: ο μαθητής γίνεται προδότης και απομακρύνεται οριστικά από Εκείνον, ο ληστής γίνεται ο πρώτος που μπαίνει στον Παράδεισο. Το λέει κι αλλιώς ο όσιος: «Είδα άνθρωπο που φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετάνιωσε. Και αυτόν που εγώ τον κατέκρινα ως ανήθικο, ο Θεός τον θεωρούσε αγνό, διότι με τη μετάνοιά του Τον είχε πλήρως εξευμενίσει» (6).

Δεν είναι τυχαία η συμφωνία των αγίων Πατέρων πως «ο νόμος του ανθρωπίνου νου είναι η πλάνη».

https://pgdorbas.blogspot.com/2024/12/blog-post_5.html