Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2025

Ἡ ἀξία τῆς ἐπίμονης προσευχῆς. Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος

 

ταν νας νθρωπος καταλάβει τι το λείπει θεία βοήθεια, κάνει πολλς προσευχς· κα σο τς αξάνει, τόσο ταπεινώνεται καρδιά του. Διότι ποιος κετεύει κα ζητάει, δν μπορε παρ ν ταπεινωθε, κα Θες μι τέτοια καρδιά, «συντριμμένη κα ταπεινωμένη, δ θ τν περιφρονήσει» (Ψάλμ. 50:19). σο καρδι δν ταπεινώνεται, δν μπορε ν πάψει ν τριγυρνάει σκόρπια δ κα κε. ταπείνωση συμμαζεύει τν καρδιά. Κα ταν ταπεινωθε νθρωπος, μέσως τν κυκλώνει τ θεο λεος, κα τότε καρδι ασθάνεται τ βοήθεια το Θεο, γιατί νιώθει μέσα της ν κινεται μι δύναμη πο τ στηρίζει, κα τότε εναι πο καρδι γεμίζει μπιστοσύνη στ Θε· κα π’ ατ καταλαβαίνει νθρωπος τι προσευχ εναι να φυσικ καταφύγιο βοήθειας, κα πηγ σωτηρίας, κα θησαυρς κλόνητης πίστης, κα λιμάνι πο σώζει π τν τρικυμία, κα φς στος σκοτισμένους, κα στήριγμα γι τος ρρώστους, κα σκέπη τν ρα τν πειρασμν, κα βοήθεια στν νταση τς ρρώστιας, κα σπίδα πο σώζει π τος κοντισμος στν όρατο πόλεμο, κα βέλος αχμηρ κατ τν δαιμόνων.

Μ δυ λόγια, νθρωπος μ τν προσευχ ποκτ λα τ γαθ πο νέφερα. Κα καθς ντρυφ στν προσευχή, καρδιά του χαίρει κα γάλλεται π τν μπιστοσύνη της στ Θεό, κα δ μένει πιά, πως πρτα, χλιαρή, ν λέει λόγια χωρς νόημα. ταν νθρωπος καταλάβει πολ καλ ατ πο επα, τότε θ ποκτήσει ληθιν προσευχ στν ψυχή, πο θ τν χει σν θησαυρό. Κα τότε εναι πού, π τν πολλή του εφροσύνη, συμβατική του προσευχ θ λλάξει κα θ γίνει ντονη εχαριστήρια δοξολογία. τσι, καταλαβαίνουμε τί σημαίνει τι « προσευχ εναι χαρά, πο στέλνει τν εχαριστία της στ Θεό».

ταν φτάσει σ’ ατ τ σημεο νθρωπος, δν προσεύχεται πι μ κόπο κα μόχθο, πως πρωτύτερα, πο δν εχε ατή τη χάρη· λλ μ χαρούμενη καρδι κα μ θαυμασμ γι τ μυστήρια το Θεο, ναβρύει συνεχς εχαριστίες ρρητες κα βάζει μετάνοιες· κα π τ μεγάλη του συγκίνηση φτάνει στ γνώση το Θεο, κα θαυμάζει, κα κπλήσσεται γι τ χάρη πο το δίνει Θεός, κα τότε, ξαφνικά, ψώνει τ φωνή του μνολογντας κα δοξάζοντας κα εχαριστντας τ Θεό. Κα γλσσα του τότε κινεται γεμάτη κπληξη.

λα ατ τ γαθά, πο νέφερα, ρχονται στν νθρωπο, ν συναισθανθε τν πνευματική του φτώχεια κα δυναμία. Γιατί τότε, π τ μεγάλη πιθυμία πο χει ν τν βοηθήσει Θεός, ρχεται κοντ Του μ πίμονη προσευχή. Κα σο πλησιάζει τ Θε μ πόθο, τόσο κα Θες ρχεται κοντά του δίνοντάς του χαρίσματα· κα δ θ πάρει τη χάρη Του π τν νθρωπο, σο ατς μένει στν ληθιν ταπείνωση. πως χήρα το εαγγελίου, ποία τρέχει πίσω π τ δικαστ κράζοντας συνέχεια ν ποδώσει τ δίκαιο κα ν τ γλιτώσει π τν ντίδικο. Κάπως τσι κα εσπλαχνος Θεός: κάνει πς δν κούει, κα ναβάλλει ν δώσει τ χαρίσματά Του στν νθρωπο, γι ν γίνει ατ ατία ν ρθει πι κοντά Του καί, ξ ατίας πο τν χει νάγκη, ν παραμείνει κοντά Του κα ν φελεται πνευματικά.

Κάποια ατήματα, βέβαια, Θες τ κανοποιε μέσως, κενα δηλαδ πο εναι ναγκαα γι τ σωτηρία το νθρώπου, λλα ατήματα μως δν τ κανοποιε. Κα ταν δαίμονας μς καίει κα παρακαλομε τ Θεό, ρχεται θεία χάρη κα ποδιώχνει τ καυτερό, ν σ λλες περιπτώσεις πιτρέπει τς θλίψεις κα τν πόνο, γι ν γίνουν ατ ατία ν προσεγγίσουμε, πως επα, τ Θεό, κα γι ν διαπαιδαγωγηθομε κα ν ποκτήσουμε περα γι τος γνες μας στος πειρασμούς. (83-5)

 

https://agiazoni.gr

 https://paterikos.blogspot.com/2025/10/blog-post_271.html

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2025

Η ΑΓΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΕΚΛΑ

 

Στο Αυλωνάρι Ευβοίας γίνετε μεγάλο παζάρι προς τιμήν της Αγίας, το οποίο διαρκεί δέκα μέρες. Το παζάρι γίνετε σήμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο της μνήμης της Αγίας, δηλαδή 24/9- 7/10. (σημείωση του μπλόγκ.)

«Η αγία Θέκλα καταγόταν από την πόλη του Ικονίου, η μητέρα της λεγόταν Θεόκλεια και ανήκε σε ευγενές και ένδοξο γένος. Κατηχήθηκε τον λόγο της πίστεως από τον μεγάλο απόστολο Παύλο, τον οποίο άκουσε να διδάσκει στο σπίτι του Ονησιφόρου. Όταν έγινε χριστιανή, ήταν δεκαοκτώ ετών και είχε μνηστευθεί τον Θάμυρη. Αφού περιφρόνησε τη φωτιά, στην οποία την έβαλαν, τη μητέρα της και τον μνηστήρα της, ακολούθησε τον Παύλο. Μετά από αυτά βρέθηκε στην Αντιόχεια, κι εκεί λόγω της πίστεώς της ρίχθηκε από τον Αλέξανδρο στα θηρία και σε ταύρους, προκειμένου να την κομματιάσουν. Από όλα όμως σώθηκε με τη χάρη του Θεού, οπότε άρχισε να περιέρχεται διάφορες πόλεις κηρύσσοντας το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, με αποτέλεσμα να φέρει στη χριστιανική πίστη πολλούς ανθρώπους. Ύστερα επανήλθε στην πατρίδα της, όπου αποσύρθηκε σε κάποια από τα βουνά της και ασκήτεψε μόνη της. Επιτέλεσε πολλά θαύματα στους ανθρώπους που την επισκέπτονταν, μέχρις ότου τελείωσε τη ζωή της, μπαίνοντας μέσα σ’  ένα βράχο που άνοιξε με τη δύναμη του Θεού για χάρη της. Όλος ο χρόνος της ζωής της  ήταν ενενήντα έτη».

Δεν είναι μόνον οι άνδρες που μπορεί να καυχώνται για τον πρώτο εν μάρτυσι, τον άγιο Στέφανο. Είναι και οι γυναίκες που αντιστοίχως έχουν την πρώτη μεταξύ των γυναικών μάρτυρα, την αγία Θέκλα, μεγαλομάρτυρα επίσης και ισαπόστολο. Η αγία αυτή κατέχει ιδιαίτερη θέση μεταξύ των αγίων και των μαρτύρων, όχι μόνον ως «σύναθλος Στεφάνου», αλλά και ως «συνόμιλος Παύλου». Διότι κ α ι από τον απόστολο Παύλο μεταστράφηκε και έγινε χριστιανή,  αλλά κ α ι τον ακολούθησε σε πολλές από τις περιοδείες του, δείχνοντας τέτοιο ανδρείο φρόνημα, ιδίως σ’  αυτά που υπέστη, που έκανε, κατά τον υμνογράφο,  την προμήτορα Εύα, η οποία υποτάχτηκε στα κελεύσματα του διαβόλου, να χαίρεται, γιατί βρέθηκε γυναίκα να υποτάσσει τον πονηρό. «Εύα χαίρει, καθορώσα γυναιξί τον όφιν υποπίπτοντα».

Ο υμνογράφος ιδιαιτέρως επιμένει στο γεγονός ότι η αγία, νεότατη στην ηλικία, ευθύς ως έγινε χριστιανή, άφησε τον μνηστήρα της, για να γίνει ακόλουθος του Παύλου και ευαγγελίστρια Χριστού. Η μεταστροφή της αυτή, από έγγαμος που επρόκειτο να γίνει, τελικώς να αφιερωθεί ως άγαμη στον Χριστό, δεν οφείλετο βεβαίως σε μία υποβάθμιση του γάμου. Κάτι τέτοιο δεν είναι χριστιανικό, αφού ο γάμος και η κατά Χριστόν παρθενία θεωρούνται εκ Θεού και ισάξιοι δρόμοι μέσα στην Εκκλησία, που ορθά ασκούμενοι εκβάλλουν στη βασιλεία του Θεού. Άλλωστε ο Θάμυρης ο μνηστήρας της ήταν ειδωλολάτρης και η σχέση τους είχε ξεκινήσει πριν γίνει η αγία χριστιανή, συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για γάμο, κατά τον τρόπο τον χριστιανικό. Η αγία απλώς, μπροστά στο νέο που ανοίχτηκε ενώπιόν της, τον Χριστό και τη Βασιλεία Του, θέλχτηκε από την αγάπη προς Εκείνον, τόσο που θεώρησε ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει να ζει όπως και πριν. Μπροστά στο δίλημμα: μαζί με τον μνηστήρα της σε μία ζωή ειδωλολατρική ή μαζί με τον Χριστό ως χριστιανή, χωρίς δισταγμό προτίμησε το δεύτερο. Διότι κατενόησε ότι η αγάπη προς τον Χριστό ήταν πάνω από όλα. «Ο φιλών…τι υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» είπε ο Κύριος. Τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς διαφορετικά, αν και ο Θάμυρης ήταν χριστιανός. Τότε θα συναγωνίζονταν για την απόκτηση της βασιλείας του Θεού. Ως ειδωλολάτρης όμως ο μνηστήρας δεν είχε πολλά περιθώρια να «επιβιώσει» πια στη σχέση αυτή. Ο υμνογράφος το επισημαίνει: «Μνηστευθείσαν Θαμύριδι, ο νυμφαγωγός σε Παύλος ηρμόσατο, τω νυμφίω ως αμώμητον, τω επουρανίω Θέκλα πάνσοφε». Δηλαδή, Θέκλα πάνσοφε, ο νυμφαγωγός Παύλος ένωσε εσένα, που ήσουν μνηστευμένη με τον Θάμυρη, σαν αγνή νύμφη με τον επουράνιο νυμφίο (Χριστό). Ποιος μπορεί να συγκριθεί με τον Χριστό και με την αγάπη Εκείνου; Η αγάπη προς τον Χριστό έκανε πια τη Θέκλα να θεωρεί παραλήρημα τα όποια λόγια που έλεγε ο Θάμυρης: «Θαμύριδος τα ρήματα, ώσπερ λήρον Μάρτυς εμυκτήρισας».

Αυτή η αγάπη προς τον Χριστό, ο πόθος της αγίας προς τον Δημιουργό της είναι εκείνο που επίσης διαπιστώνει ο υμνογράφος. Αν η αγία Θέκλα νίκησε τον ανθρώπινο έρωτα – νόμιμο κάτω από άλλες συνθήκες βεβαίως – αν νίκησε το φίλτρο προς τη μητέρα της, αν νίκησε όλες τις ηδονές που υπόσχεται η νεανική ηλικία, ήταν γιατί ακριβώς η καρδιά της κυριαρχήθηκε από τον νυμφίο της Χριστό. Όπως το σημειώνει και ο ποιητής: «ο πόθος του Ποιητού, των κτισμάτων ενίκα τους έρωτας». Κι είναι τούτο ό,τι επισημαίνουμε γενικώς στους αγίους μας: μπορούν να υπερβαίνουν όλα τα εμπόδια, μπορούν και φαίνονται υπεράνθρωποι και ήρωες, γιατί η αγάπη του Χριστού τους συνέχει. Σαν τον απόστολο Παύλο μπορούν και εκείνοι να λένε: «Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη, στενοχώρια, κίνδυνος, μαχαίρι; Ούτε θάνατος ούτε κάποια κτίση μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη Εκείνου». Αυτήν την αγάπη του Χριστού πρέπει να έχει και κάθε χριστιανός, αν θέλει να ζει ως χριστιανός. Και για να την αποκτήσει, πρέπει πρώτα από όλα να νιώσει την έλλειψή της στη ζωή του και να την ζητήσει από Εκείνον που τη χορηγεί: τον ίδιο τον Κύριο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν την ζητάμε. Και δεν τη ζητάμε, γιατί δεν νιώθουμε την έλλειψή της. Και δεν νιώθουμε την έλλειψή της, γιατί άλλες αγάπες, του κόσμου τούτου, κατακλύζουν την ύπαρξή μας. Αγάπες όμως φθαρτές, που το μόνο που προσφέρουν είναι η θλίψη και ο θάνατος.  

https://pgdorbas.blogspot.com/2025/09/blog-post_24.html

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2025

Η δύναμη της αγάπης


Η δύναμη της αγάπης

Γέροντας Πετρώνιος Προδρομίτης (†) 

 

Δημιουργημένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική, ανεπανάληπτη ύπαρξη, μια παρουσία που δεν υπήρχε μέχρι τώρα, αλλά και που δεν θα υπάρξει άλλη στον κόσμο. Και αυτό συμβαίνει διότι κάθε άνθρωπος αντανακλά στην ύπαρξή του κατά τρόπο μοναδικό, προσωπικό, τον Δημιουργό. Κάθε άνθρωπος αντανακλά μια μοναδική λάμψη του κάλλους και του πληρώματος του Θεού. Το βλέπουμε αυτό μερικές φορές στα αθώα πρόσωπα των παιδιών, στα πρόσωπα των Οσίων που καθαρίστηκαν με τα δάκρυα, στα αναγεννημένα δια των βασάνων πρόσωπα των μαρτύρων. Με τη θεϊκή εικόνα που φέρει μέσα του κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν ατίμητο θησαυρό, η ψυχή του είναι πιο ακριβή απ’ ό,τι ολόκληρος ο κόσμος.

Καταλαβαίνουμε έτσι πόσο βαθύς είναι αυτός ο λόγος των πατέρων: «Είδες έναν άνθρωπο; Είδες τον Θεό» (Γεροντικό, Αββάς Απολλώς 3). Και καταλαβαίνουμε γιατί η φιλοξενία τιμάται τόσο πολύ στις ορθόδοξες χώρες. Διότι το να δεχθείς τον ξένο αδελφό, ταξιδιώτη ή άρρωστο, σημαίνει να δεχθείς τον Θεό: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε», λέει ο Κύριος (Ματθ. 25:40).

Αλλά αυτός ο μοναδικός πλούτος, τον οποίο κρύβει ο καθένας μέσα στην ύπαρξή του, συνήθως είναι ένας κρυμμένος θησαυρός, άγνωστος και για τους άλλους αλλά πολλές φορές και για τον ίδιο τον κατέχοντα.

Επομένως μόνο η αγάπη είναι θαυμαστή δύναμη, το κλειδί που ανοίγει τα εσώτερα του ανθρώπου, στον οποίο αντανακλάται το θεϊκό κάλλος που φανερώνει την ωραιότητα της εικόνας του Θεού στον άνθρωπο. Η εικόνα όμως αυτή δεν είναι κάτι στατικό, αλλά δυναμικό, τείνει να ολοκληρωθεί στην ομοιότητα. Μιλώντας για το κάλλος της εικόνας προβλέπεται και η ολοκλήρωσή της στην ομοίωση, το οποίο είναι θεϊκό κάλλος. Εδώ βασίζεται η ανεξήγητη για τους άλλους στάση του αγαπώντος. Δεν βλέπει τις ελλείψεις ή τις ατέλειες του αγαπωμένου προσώπου διότι είναι γοητευμένος με το κάλλος της θεϊκής εικόνας του ανθρώπου και θαυμάζει ακόμη περισσότερο για το κάλλος της εικόνας που πρόκειται να ολοκληρωθεί στην ομοίωση.

Ποιος μισεί την αμαρτία περισσότερο από ό,τι οι άγιοι; Και παρ’ όλα αυτά οι άγιοι δεν βλέπουν τις αμαρτίες των άλλων. Και δεν τις βλέπουν όχι γιατί δεν θέλουν να τις βλέπουν, αλλά γιατί μπορούν να μη τις βλέπουν εξαιτίας της αγάπης. Αυτοί βλέπουν στο ανθρώπινο πρόσωπο ένα μυστήριο τόσο βαθύ και θαυμαστό, ώστε διαισθάνονται την ύπαρξη στο ανθρώπινο πρόσωπο δυνατοτήτων ξεπεράσματος κάθε αμαρτωλής καταστάσεως. Και αυτές οι δυνατότητες πραγματοποιούνται μόνο με την δύναμη της αγάπης. Γι’ αυτό λέει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι με την αγάπη προς τον πλησίον «σπείρεις εις την ψυχήν αυτού σπέρματα αρετής». Η αγάπη περιέχει αυτό, το οποίο δόθηκε δυνάμει στον άνθρωπο, τις μοναδικές δηλαδή δυνατότητες για να προοδεύσει· και τον βοηθεί να προοδεύσει πράγματι.

Ας φανταστούμε τώρα κάτι το οποίο δεν είναι ούτε ουτοπία ούτε μη πραγματοποιήσιμο· και συγκεκριμένα, μακάρι να έβλεπαν οι Χριστιανοί μ’ όλη τη σοβαρότητα και να προσπαθούσαν μ’ όλη την ειλικρίνεια και όλες τις δυνάμεις τους να εκπληρώσουν την πιο άγια εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού: «ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς». Τι θαυμαστή μεταβολή θα γινόταν στην ανθρώπινη κοινωνία! Διότι αν όλοι αγαπούσαμε έναν άνθρωπο, τότε αυτός θα ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνει κακός και έτσι όλοι θα γίνονταν καλοί. Γεγονός, λέω, απόλυτα πραγματοποιήσιμο, γιατί η ευαγγελική εντολή της αγάπης δόθηκε για ολόκληρο τον κόσμο και ο Θεός δεν διέταξε τίποτε αδύνατο. Ωστόσο αν βλέπουμε ότι υπάρχει πολύ κακό στον κόσμο και γύρω μας, είναι σημείο ότι «εψυχράνθη η αγάπη των πολλών», διότι μέσα στην κατάσταση της κακίας του καθενός είναι αναμιγμένη και η έλλειψη της αγάπης για τους άλλους.

Φυσικά η αγάπη για την οποία έγινε λόγος μέχρις εδώ δεν είναι φυσική αγάπη, αλλά η αγάπη που είναι το αποκορύφωμα, η βράβευση της πνευματικής τελειώσεως. Αυτή από τη μία πλευρά είναι ανθρώπινη προσπάθεια προς την απάθεια, επειδή όπου υπάρχουν πάθη δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη· ενώ από την άλλη πλευρά είναι ο καρπός της θεϊκής αγάπης της θείας Χάριτος, που κατεβαίνει στην απαθή ψυχή. Δόθηκε στον άνθρωπο ως εικόνα Θεού η δυνατότητα για την ομοίωση, αλλά αυτή η ομοίωση δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί διαφορετικά παρά με τη φλόγα της θεϊκής αγάπης.

Η δύναμη της αγάπης για τον άλλο εξηγείται με το γεγονός ότι αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αγάπη του Θεού, που κατήλθε στην ψυχή και μετά κατευθύνεται προς τον Θεό και και προς τους συνανθρώπους. Κατά το μέτρο λοιπόν που ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό με την κάθαρση από τα πάθη και με την ενάρετη ζωή και γίνεται όλο και πιο δεκτικός της θείας Χάριτος εντός του, κατά το ίδιο μέτρο αυξάνει εντός του και η αγάπη του προς τον πλησίον και πλησιάζει κοντά του, όπως οι ακτίνες του κύκλου, που όσο πλησιάζουν προς το κέντρο, τόσο πλησιάζουν και μεταξύ τους (Αββάς Δωρόθεος).

 

Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 6 (1981), άρθρο: «Η καινή εντολή», σελ. 45 (αποσπάσματα).

 

https://www.koinoniaorthodoxias.org

https://paterikos.blogspot.com/2025/09/blog-post_29.html

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2025

Η μνησικακία είναι η σφραγίδα του Αντιχρίστου και η καρδιά του μνησίκακου είναι σφραγισμένη με αυτή τη σφραγίδα του Αντιχρίστου.

 

Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης

 ''Η μνησικακία είναι η Σφραγίδα του Αντιχρίστου και η καρδιά του μνησίκακου είναι σφραγισμένη με αυτή τη σφραγίδα του Αντιχρίστου. 
 Όταν ο Αντίχριστος και το πνεύμα του Αντιχρίστου το οποίο κυβερνά στον κόσμο, βάλει στον άνθρωπο αυτή τη σφραγίδα, τότε απ' αυτή τη σφραγίδα της μνησικακίας αποθνήσκει η καρδιά του ανθρώπου, δηλ. γίνεται νεκρή και ανίκανη να θλίβεται για τις αμαρτίες, χάνει την πνευματική αίσθηση και τον φόβο του Θεού. Έτσι, ο άνθρωπος αποθνήσκει, όταν η καρδιά του είναι σφραγισμένη με το μίσος.
  Αυτή, η κατάρα της μνησικακίας κάνει τον άνθρωπο τόσο αναίσθητο, ώστε οι άνθρωποι από μόνοι τους να θανατώνονται κατά διάφορους τρόπους. Αυτό κάνει τον έναν να γίνεται αρνητής της πίστεως, τον άλλον να αυτοκτονεί, άλλον στα μαχαίρια, άλλον να γίνεται προδότης, άλλον βλάσφημον, άλλον μελαγχολικόν, χωρίς να νοιώθει ειρήνη στην καρδιά του..''