Κυριακή 3 Μαΐου 2020

Μέτρο τῆς πιστότητας-῾Η στιγμή τῆς ἥττας



Ατο πο ορτζουν σμερα σαν φλοι κα κλουθοι το Χριστο, λλ σπνια τος φρνουμε στν νο μας, πειδ πολ λγο ναφρονται στς Γραφς. Καθνας τους μως θ μποροσε ν γνει να μθημα γι μς.

Ο Αγιος ᾿Ιωσφ π ᾿Αριμαθαας ταν νας πλοσιος νθρωπος πο κουγε τν Χριστ μ νοιχτ μυαλ, δν δεσμετηκε μως ποτ. Δν δεσμεθηκε οτε Νικδημος, ποος ταν νας μορφωμνος κα μλος το Συνεδρου. Παρακολουθοσε τν Χριστ, Το θετε ρωτματα, θελε ν καταλβει, θελε ν βεβαιωθε. Κανες μως π τος δο δν δεσμεθηκε τι θ κολουθε τν Χριστ, κανες π’ τος δο δν θερησε τν αυτ του μαθητ Του.

Ωστσο μως, τ στιγμ πο Χριστς στ μτια λων ταν ττημνος, ττε πο νκη ταν μ τ μρος τν χθρν Του, ταν ταν νεκρς κα πρκειτο ν ταφε, ττε ρθε στν πιφνεια φοσωση ατν τν νθρπων πο π τ στμα Του εχαν κοσει ρματα Ζως. ᾿Αποκαθλωσαν λοιπν τ σμα Του μαζ μ τ Θεοτκο γι ν τ νταφισουν. Μ τλμη προσλθαν στν Πντιο Πιλτο κα ζτησαν τν δεια ν προυν τ σμα στε ν τ νταφισουν μ τν προσκουσα τιμ. Στν πορεα τς ζως Του, Τν κουγαν μ διστακτικ λλ νοιχτ μυαλ. Μ τν θνατ Του, ρθε στ προσκνιο πισττητ τους. Κα βλποντας τν πνο τς Μητρας Του κα το ᾿Ιωννη, δν τος μεινε καμι μφιβολα· Πρπει ν προυν θση· πς εναι δυνατν ν νεχθον ν πεταχτε περιφρονημνος Ατς πο στθηκε δσκαλος, δηγς κα φλος τους;

Εχουμε κα τν λλη μδα, ατ τν Μυροφρων γυναικν, ο ποες κολουθοσαν τν Χριστ κα φρντιζαν γι τς νγκες τς δικς Του κα τν μαθητν Του. Οταν Χριστς σταυρθηκε, λοι ο πστολοι σκορπστηκαν, κτς π τν ᾿Ιωννη κα π ατς τς γυνακες. Η φοσωση πο τς κρατοσε κοντ Του δν εχε ν κνει μ τ διανοητικ βεβαιτητ τους γι’ Ατν· μλλον κλεινε μσα της κτι π τ λγια τν μαθητν πο πορεονταν πρς ᾿Εμμαος· «Οχ καρδα μν καιομνη ν ν μν, ς λλει μν ν τ δ;» (Λουκ. 24, 32).

Σ’ λη τν πορεα, π τ Γαλιλαα ως τν Ιερουσαλμ, π τ ερηνικ τοπο μχρι τν τπο τς τραγωδας, λο ατ τ διστημα Τν κουγαν κα ο καρδις τους ζωντνευαν -χι π προσωπικ γπη πρς Ατν λλ π μι βαθι ασθηση αἰώνιας ζως. Εναι ατ κριβς πο ντανακλοσαν κα τ λγια το ποστλου Πτρου νωρτερα· ταν Τν γκατλειψαν λοι σοι Τν κολουθοσαν, ᾿Ιησος ρτησε τος μαθητς, «Μ κα μες θλετε πγειν;». Ττε Πτρος πντησε· «Κριε, πρς τνα πελευσμεθα; ῥήματα ζως αωνου χεις» (᾿Ιων. 6, 67-68). Κα δν ταν ατ τ λγια, λγια πο προκυπταν π συλλογισμος ποδεξεις. Οταν Κριος τος μιλοσε, ξυπνοσε μσα τους αἰώνια ζω, νοιγε γι’ ατος πλη τς αωνιτητας. Κα ξεραν τι ταν λγια ληθιν πειδ πρχε μσα τους να ζω. Ατ συνβη κα μ ατς τς γυνακες.

Σμερα λοιπν τιμομε τος νθρπους πο ποδεχθηκαν πιστο, κενους πο ν σαν δναμοι δν τ βαλαν στ πδια κα κενους πο μπροστ στν ττα κα τν τραγωδα ναδεχθηκαν πιστο μαθητς. Ας τος θυμμαστε, χι μνο ταν βλπουμε πσο δοξστηκαν, πως σμερα στ Θεα Λειτουργα, λλ κα γι ν ρωτομε τν αυτ μας· Μοιζουμε, σ κποιο βαθμ, μ ποιονδποτε π ατος; Οταν Χριστς μοιζει ττημνος, χω τ δναμη ν κνω να βμα μπροστ κα ν π «εμαι κι γ μαθητς Του», τ στιγμ πο σ νφελους καιρος μουν συγκρατημνος, ββαιος, διστακτικς κα θετα στν αυτ μου, μλλον θετα στν Κριο, να σωρ ρωτματα;

Κι κμα, ς τ σκεφθομε· Εναι εκολο ν εμαστε μαθητς το Χριστο ταν εμαστε στν κορυφ το φρισμνου κματος, στν σφλεια τν χωρν πο δν πρχει διωγμς, οτε κνδυνος πρριψης, οτε προδοσα μπορε ν δηγσει στ μαρτριο, οτε κν τ νδεχμενο ν πσουμε θματα γελοιοποησης κοροϊδας. Ας σκεφθομε τος αυτος μας χι σ σχση μ τν Χριστ μνο λλ κα σ σχση μ τος δελφος μας, πειδ Χριστς επε τι ,τι κνουμε στν λχιστο, τν πι σμαντο π ατος, τ χουμε κνει στν Ιδιον. Ας ναρωτηθομε πς συμπεριφερμαστε ταν κποιος παραμερζεται, λοιδωρεται, ποδιχνεται καταδικζεται π τν κοιν γνμη π τ γνμη σων μετρον γι μς· βρσκουμε τ στιγμ κενη τ θρρος ν πομε, «ταν κα παραμνει φλος μου, ετε τν ποδχεστε ετε χι»;  Δν πρχει πι ξιπιστο μτρο πισττητας π κενη τν πισττητα πο κδηλνεται τ στιγμ τς ττας.

Ας τ σκεφθομε ατ, γιατ λοι φιστμεθα τν ττα, κα μ τσους πολλος τρπους! Ολοι γωνιζμαστε, μ ση δναμη χουμε -λγη πολλ- γι ν εμαστε ατ πο πρπει, κα παρλα ατ πολειπμαστε λη τν ρα. Δν θ ’πρεπε ραγε ν βλπουμε νας τν λλον χι μνο μ συμπθεια, λλ κα μ τν πισττητα το φλου πο εναι διατεθειμνος ν σταθε κοντ σ’ κενον πο πφτει, πο κππτει τς χριτος, πο ποτυγχνει ν φθσει στ δικ του δανικ, πο διαψεδει τς λπδες κα τς προσδοκες πο εχαμε ναποθσει πνω του; Στς ρες ατς, ς στεκμαστε δπλα του, ς εμαστε πιστο κα ς ποδεικνουμε τι γπη μας δν ξαρττο π τν λπδα τς νκης λλ ταν να δρο π τ βθη τς καρδις μας, δρο «δωρεν», δρο χαρομενο κα προχο.

Εναι κανες π μς ᾿Ιωσφ π ᾿Αριμαθαας, εναι κανες π μς Νικδημος, κα μπορομε ν πομε τι μοιζουμε στς Μυροφρες, τς ποες οτε ο νγκες, οτε ττα, οτε θνατος το Χριστο μπρεσε ν τς χωρσει π Ατν; Κανες μας δν μοιζει πλυτα μ λους ατος. Ας διδαχτομε μως π ατος κα ς προσπαθσουμε ν αξηθομε σ πισττητα, μιμομενοι κενους· κενους πο Τν διακνησαν, κενους πο στθηκαν δπλα Του τν ρα τς ττας.

METR. ΑΝΤΗΟΝΥ ΒLΟΟΜ
ΠΗΓΗ: https://www.imaik.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου