100 χρόνια Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης (1924-2024)
Ὁ Πατερικός Λόγος εἰς τό ἐδώλιον
Γράφει ὁ κ. Χαράλαμπος Ἄνδραλης, Δικηγόρος
Τὸ περιστατικὸ μὲ τὸν καθηγητὴ ποὺ ἐτέθη ἀναπολόγητος σὲ διαθεσιμότητα ἀπὸ τὸν ὑπουργὸ Πιερρακάκη, ἐπειδὴ μοίρασε φυλλάδιο μὲ λόγους τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἔβγαλε περισσότερο στὴν ἐπιφάνεια τά, ἤδη διαπιστωμένα ἀπὸ ἔτη, ἀντιχριστιανικὰ αἰσθήματα τοῦ ὑπουργείου παιδείας καὶ τῶν τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν, τῶν πιστῶν τσοπανόσκυλων τοῦ συστήματος. Ὁ πατερικὸς λόγος, ὀνομάστηκε ρητορικὴ μίσους καὶ ζητεῖται νὰ καταδικαστεῖ ὡς παράνομος σύμφωνα μὲ τὸν ἀντιρατσιστικὸ νόμο.
Τὸ τμῆμα ἀντιμετώπισης ρατσιστικῆς βίας, μὲ διοικητὴ τὸ γνωστὸ ἀκτιβιστὴ ὁμοφυλόφιλο Μιχάλη Λώλη, προχώρησε στὸ σχηματισμὸ ποινικῆς δικογραφίας ἐναντίον τοῦ καθηγητῆ μὲ σκοπὸ νὰ ἐκμαιεύσει κάποια δικαστικὴ ἀπόφαση ποὺ θὰ κηρύσσει τὸν πατερικὸ λόγο παράνομο.
Ὁ Δημήτρης Ἁλικάκος, ὁ ἐμμονικὸς πολέμιος τοῦ Ἁγίου Φωτός, ζήτησε μὲ ἀνάρτησή του στὸ facebook νὰ ἀπαγορευτεῖ νὰ διδάσκεται ὁ λόγος τῶν Ἁγίων στὰ σχολεῖα, μὲ ἀφορμὴ αὐτὸ τὸ περιστατικό. Νὰ σημειώσουμε ὅτι αὐτὸς καὶ ἡ ὁμάδα του, τὰ «ἑλληνικὰ hoaxes» ἔχουν τοποθετηθεῖ ὑπεύθυνοι λογοκρισίας τῆς πλατφόρμας facebook γιὰ τὴν Ἑλλάδα, μὲ ἐξουσία νὰ κατεβάζουν κάθε ἀνάρτηση ποὺ κρίνουν ἀντίθετη μὲ τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, ὅπως γιὰ παράδειγμα συνέβη μὲ τὶς ἀναρτήσεις ἐναντίον τοῦ διαθρησκειακοῦ συνεδρίου στὰ Τρίκαλα.
Τί σχέση ἔχουν, ἆραγε, οἱ ἄθεοι μὲ τὰ διαθρησκειακὰ συνέδρια καὶ γιατί συντάσσονται μὲ τὸν οἰκουμενισμό; Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἄλλο ζήτημα, ἀλλὰ δείχνει ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι συγκοινωνοῦντα δοχεῖα. Οἱ ἀποδομητὲς ἔχουν κοινὸ σκοπὸ εἴτε δηλώνουν ἄθεοι, εἴτε δηλώνουν χριστιανοί.
Γιὰ αὐτὸ δὲν θὰ δεῖτε τὸν Ἁλικάκο νὰ στηλιτεύει βίαιες θρησκεῖες, ὅπως τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὸν Ἰουδαϊσμό. Οὔτε ὁ Λώλης θὰ σχηματίσει δικογραφίες γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ποὺ διδάσκουν τὸ ρατσιστικὸ καὶ μισαλλόδοξο κοράνι. Οὔτε ὁ Τατσόπουλος θὰ ὠρύεται στὰ πρωινάδικα γιὰ τὶς διδασκαλίες τοῦ Ταλμούδ.
Ἡ ἐμμονὴ τῶν ἀθέων νὰ ἀπαγορευτεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐκπλήσσει. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ ὁμόφρονές τους πρὶν λίγες δεκαετίες σὲ ὅλες τὶς χῶρες ποὺ ἐπικράτησαν μὲ τὴν ἰσχὺ τῶν ὅπλων.
Κοινὸ σημεῖο τῆς ἀθεΐας καὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν, πλὴν τοῦ χριστιανισμοῦ, εἶναι ἡ μὴ ἀνοχὴ τῆς θρησκευτικῆς διαφορετικότητας. Θέλουν ὅλοι νὰ γίνουμε ἀγνωστικιστὲς ἢ ἄθεοι καὶ δαπανοῦν χρόνο καὶ χρῆμα γιὰ αὐτὸ τὸ σκοπό. Ὅμως, οἱ οὐτοπικές τους φαντασιώσεις θὰ ἔχουν τὴν ἴδια κατάληξη μὲ ὅλες τὶς προσπάθειες τῶν κατὰ καιροὺς ἀντιχριστιανῶν νὰ ἐξαφανίσουν τὸν Χριστό.
Οἱ χριστιανοὶ δὲν ἀντιπαθοῦμε τὰ πρόσωπα, ἀκόμα καὶ ἂν γινόμαστε ἐλεγκτικοί. Ἐπιθυμοῦμε νὰ γίνουν καὶ ἐκεῖνοι χριστιανοί, ὄχι μὲ τὸ ζόρι. Ὄχι ἐπειδὴ μισοῦμε τὸ διαφορετικό. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε σὲ κάθε ἄνθρωπο ἀνεξαιρέτως. Ἐπιθυμοῦμε νὰ γευτοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὴ χαρὰ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, νὰ ἀποκτήσει νόημα ἡ ζωή τους, ἀλλὰ κυρίως νὰ σωθοῦν οἱ ψυχὲς, γιὰ τὶς ὁποῖες σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἂν δὲν θέλουν, τὸ σεβόμαστε, ὅπως τὸ σέβεται καὶ ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός.
Ἂς μᾶς ἀφήσουν, λοιπόν, καὶ ἐκεῖνοι νὰ πιστεύουμε ὅ,τι θέλουμε καὶ νὰ διαβάζουμε ὅ,τι θέλουμε. Οἱ ἐποχὲς τῆς λογοκρισίας καὶ τῆς καύσης τῶν βιβλίων, νομίζαμε ὅτι ἔχουν παρέλθει. Ἀλλὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν οἱ «διαφωτιστὲς» ὅτι ἡ λογοκρισία καὶ ἡ φίμωση τῆς ἔκφρασης εἶναι θεμιτὲς γιὰ αὐτοὺς, ὅταν στρέφονται ἐναντίον τοῦ χριστιανικοῦ λόγου.
Πᾶμε τώρα στὴν οὐσία ὅσων ἀναφέρει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, τὰ ὁποῖα χαρακτηρίστηκαν ρητορικὴ μίσους. Κανονικὰ αὐτὸ τὸ θέμα θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ θίξουν οἱ ἁρμόδιοι Ἱεράρχες καὶ θεολόγοι, ἀλλὰ ὅπως λέει ὁ Κύριος ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται. Ἑπομένως, θὰ τολμήσω παρότι ἀσήμαντος λίθος, νὰ μὴ ἀφήσω ἀναπάντητες τὶς κατηγορίες κατὰ τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Πρῶτα νὰ χωρίσουμε τὴν ὁμοφυλοφιλία ἀπὸ τὴν ἀρσενοκοιτία. Ἂν κάποιος ἔχει τὴν τάση νὰ ἕλκεται ἀπὸ ἀνθρώπους τοῦ ἴδιου φύλου, αὐτὸ εἶναι κάτι ἀφύσικο καὶ δὲν γεννιέται κανεὶς ἔτσι, ὅπως ὑποστηρίζουν ἀναπόδεικτα οἱ ὀπαδοὶ τοῦ λοατκισμοῦ. Ἐπίσης, ἀφύσικη εἶναι ἡ βουλιμικὴ τάση νὰ τρώει ἀκατάπαυστα κάποιος. Δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἀρρωστημένη τάση πρὸς τὸ φαγητὸ τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς γαστριμαργίας. Ὀφείλει νὰ πολεμήσει αὐτὴ τὴν ἀσθενῆ τάση του καὶ φυσικὰ ὁ Δίκαιος Θεὸς θὰ τοῦ δώσει μεγαλύτερο μισθὸ ἀπὸ κάποιον ποὺ δὲν ἔχει τὴν ἴδια ἀσθένεια. Ὁμοίως καὶ ὁ θυμώδης, δὲν δικαιολογεῖται νὰ ἐξοργίζεται καὶ νὰ γίνεται ἀλλόφρων. Ὡστόσο, ἂν βιάσει τὸν ἑαυτό του καὶ πολεμήσει αὐτὴ τὴν τάση, θὰ ἔχει μεγαλύτερο μισθὸ ἀπὸ ἕνα ποὺ εἶναι κρύο αἷμα καὶ ἐκ φύσεως πρᾶος.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἐξ ἀσθενείας τάση πρὸς τὴν ὁμοφυλοφιλία, θὰ ἔχει μεγάλο μισθὸ ἂν συγκρατήσει τὸ πάθος του καὶ δὲν ἐνδώσει σὲ αὐτό, ὑποπίπτοντας στὸ ἁμάρτημα τῆς ἀρσενοκοιτίας. Καὶ ἂν ἐνδώσει, ὀφείλει νὰ κάνει τὸν προσωπικό του ἀγώνα νὰ σηκωθεῖ, ὅπως κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔπεσε σὲ ἁμαρτία.
Γιὰ τοὺς ἀμετανόητους ἀρσενοκοῖτες, λοιπόν, ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τοὺς δολοφόνους, πνευματικὰ καὶ ὄχι νομικὰ ἢ κοινωνικά.
Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος δὲν ὁμιλεῖ γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀπαξία τῆς ἀρσενοκοιτίας, ἀλλὰ γιὰ τὴν πνευματική. Δὲν καλεῖ τὶς δικαστικὲς ἀρχὲς νὰ καταδικάσουν τοὺς ἀρσενοκοῖτες χειρότερα ἀπὸ τοὺς δολοφόνους. Μιλάει μέσα ἀπὸ τὸ πρῖσμα τῆς αἰωνιότητας, θεολογικὰ καὶ ὄχι νομικά. Ἡ σκληρὴ πραγματικότητα, ὅπως ἀποτυπώνεται στὴν Ἁγία Γραφή, εἶναι ὅτι οἱ ἀμετανόητοι ἀρσενοκοῖτες, οἱ πόρνοι, οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ μοιχοί, οἱ πλεονέκτες, οἱ κλέφτες, οἱ μέθυσοι, οἱ λοίδοροι, οἱ ἅρπαγες, δὲν θὰ μποῦνε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ἀλλάζει, ὅσο καὶ νὰ κτυπιοῦνται οἱ καθηγητὲς τῆς κοσμικῆς θεολογίας.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἀναφέρει τοὺς φονεῖς σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν θὰ μποῦνε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀλλὰ ἀναφέρει τοὺς μοιχοὺς καὶ ἄλλες κατηγορίες οἱ ὁποῖες ἔχουν πολὺ μικρότερη κοινωνικὴ ἀπαξία. Μήπως ἔπαψε νὰ εἶναι ὁ φόνος θανάσιμη ἁμαρτία; Φυσικὰ καὶ εἶναι ἀποτρόπαιη ἁμαρτία. Ὅμως, λόγω τῆς κοινωνικῆς της ἀπαξίας καὶ ἴσως καὶ τῆς δικαστικῆς της τιμωρίας, ἕνας φονιὰς μετανοεῖ πιὸ εὔκολα ἀπὸ ἕνα μοιχό. Ἕνας φονιὰς πολὺ δύσκολα ἐπαναλαμβάνει τὸ ἔγκλημά του καὶ ἂν τὸ ἐπαναλάβει συνήθως πρόκειται γιὰ ἄνθρωπο ποὺ ἔχει χάσει τὰ λογικά του. Ἀντίθετα ἕνας μοιχὸς ἢ ἕνας ἀρσενοκοίτης, ἕλκεται ἀπὸ τὴν παράνομη ἡδονὴ καὶ δύσκολα μετανοεῖ. Αὐτὰ ἔχει κατὰ νοῦ ὁ Ἅγιος κάνοντας θεολογικὸ κήρυγμα καὶ ὄχι δικαστικὴ ἀγόρευση. Οὔτε ἀναφέρει πουθενὰ ὅτι οἱ ἀρσενοκοῖτες πρέπει νὰ μπαίνουν φυλακή.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει στὸ ἁγιολόγιό της ἀνθρώπους ποὺ κάποτε ὑπῆρξαν φονιάδες, βιαστές, πόρνες, διῶκτες, ἀρνητές, ἀρσενοκοῖτες, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἀμετανόητους, ὑπερήφανους καὶ ἀλαζόνες. Μία στιγμὴ εἰλικρινοῦς αὐτομεμψίας τοῦ ληστῆ στὸ σταυρό, ἀρκοῦσε γιὰ νὰ τὸν κάνει πρῶτο κάτοικο τοῦ Παραδείσου.
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἕνας φονιὰς ἢ ἕνας ὁμοφυλόφιλος μπορεῖ νὰ εἶναι μελλοντικὸς ἅγιος, ἂν μετανοήσει. Καὶ ἕνας εὐσυνείδητος πιστὸς μπορεῖ νὰ εἶναι μελλοντικὰ κολασμένος, ἂν δὲν προσέξει. Βλέπουμε ὅτι τὰ ὅρια δὲν εἶναι τόσο στεγανὰ ὅπως τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος ποὺ κατηγοριοποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ βάζει ταμπέλες. Γιὰ αὐτὸ δικαιούμαστε νὰ στηλιτεύουμε τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἀλλὰ ὄχι νὰ μισήσουμε ἢ νὰ θεωρήσουμε κολασμένο τὸν ὁμοφυλόφιλο. Ὁ ἔλεγχος, χωρὶς ἐμπάθεια, ἴσως ἀποβεῖ σωτήριος γιὰ ἐκεῖνον καὶ ἐν τέλει ὑψηλὴ πράξη ἀγάπης.
Ἑπομένως, δὲν πρέπει νὰ μπερδεύουμε τὸ πῶς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι τὶς ἁμαρτίες καὶ πῶς τὶς βλέπει ὁ Θεός. Γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ εἶναι σκληρὸ ἕνας ληστὴς ποὺ ἀδίκησε καὶ ἔβλαψε τόσο κόσμο νὰ μπαίνει στὸν Παράδεισο καὶ νὰ μένει ἀπ’ ἔξω ὁ Ἰούδας, ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας του στὰ χρήματα. Ὅλοι ἔχουμε ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες, μικρὲς ἢ μεγάλες, εἶναι ἱκανὲς νὰ μᾶς στερήσουν τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἂν δὲν καταφύγουμε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο τελικὰ σώζονται οἱ ψυχές. Δηλαδὴ γιὰ τὴ σωτηρία στὴν ὀρθόδοξη θεολογία, δὲν μετράει τὸ μέγεθος τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια. Ἑπομένως, ἕνας μετανοημένος ἀρσενοκοίτης δὲν εἶναι χειρότερος ἀπὸ ἕναν ἀμετανόητο φονιὰ ἢ ἀμετανόητο μοιχὸ κ.λπ.
Ἐπιπλέον, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως καὶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος δὲν ἐπιβάλλουν, δὲν ἐξαναγκάζουν, σέβονται τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ δὲν παραιτοῦνται τοῦ δικαιώματός τους νὰ κηρύττουν τὴν Ἀλήθεια. Οὔτε ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ θὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀρεστοὶ στοὺς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔχουν στήσει μία σκληρὴ δικτατορία σκέψης.
Νομίζουν οἱ διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης ὅτι οἱ Ἅγιοι μιλοῦσαν χωρὶς συνέπειες. Στὴν πραγματικότητα καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἦταν μονίμως διωκόμενοι ἀπὸ τὴν ἐξουσία, γιὰ ὅσα ἔλεγαν τὰ ὁποῖα ἦταν ἐλεγκτικά τῆς ἁμαρτίας. Ἔκαναν αὐτό, δηλαδή, ποὺ δὲν κάνουμε ἐμεῖς οἱ χλιαροὶ χριστιανοὶ σήμερα.
Ἂν ζοῦσε στὶς ἡμέρες μας ὁ Χρυσόστομος, ὄχι μόνο θὰ ἐπαναλάμβανε τὰ ἴδια, ἀλλὰ ἴσως ἦταν καὶ πιὸ σκληρὸς μήπως ἀφυπνίσει ἔστω καὶ μία κοιμισμένη συνείδηση. Καὶ ἂς ἦταν αὐτὸ ἀφορμὴ νὰ τὸν φυλακίσουν ἢ νὰ τὸν ἐκτελέσουν. Αὐτὲς τὶς διώξεις γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ οἱ Ἅγιοι τὶς θεωροῦσαν παράσημα.
Ἑπομένως, τὰ λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου ποὺ καταδικάστηκαν ὡς ρητορικὴ μίσους, ἀναφέρονται μόνο στὴν πνευματικὴ διάσταση τῆς ἀρσενοκοιτίας. Ἂν κάποιος δὲν πιστεύει στὸν Θεὸ δὲν τὸν ἀφορᾶ αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Χρυσόστομος ἢ ὁ Ἀπ. Παῦλος. Ἄν, ὅμως, κάποιος πιστεύει στὸν Χριστό, ὀφείλει νὰ συνταραχθεῖ καὶ νὰ ἀναλογιστεῖ ἂν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον του νὰ συνεχίσει τὴν ἁμαρτία.
Ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν πιστεύουν, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ ὅσα λέει ὁ Ἅγιος, ὅπως ἀδιαφοροῦμε ἐμεῖς γιὰ ὅσα λέει ὁ Μωάμεθ, ὁ Βούδας κ.ο.κ. ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἐναντίον μας.
Τὸ τί πιστεύει κάποιος στὴ θρησκευτική του σφαῖρα, ὀφείλει νὰ παραμένει ἀπαραβίαστο ἀπὸ τὸ νομικὸ ἔλεγχο, ἐφόσον αὐτὸ δὲν βλάπτει τοὺς συμπολίτες καὶ τὸ κοινωνικὸ σύνολο.
Ἕνας ποὺ διαβάζει τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο ἔχει πολὺ λιγότερες πιθανότητες νὰ ἐπιτεθεῖ σὲ ἕνα ὁμοφυλόφιλο ἀπὸ ἕνα ποὺ δὲν πιστεύει πουθενά. Διότι ὁ πρῶτος γνωρίζει ὅτι ἂν ἐπιτεθεῖ στὸν συνάνθρωπό του, θὰ εἶναι σὰν νὰ ἐπιτίθεται στὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ὅπως ἔμαθε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου. Ἕνας ποὺ νομίζει ὅτι εἴμαστε ἐξελιγμένα ζῶα ποὺ δὲν θὰ ἀπολογηθοῦμε γιὰ τίποτα, δὲν ἔχει κανένα πρόβλημα νὰ ἐφαρμόσει τὸ νόμο τῆς ζούγκλας, διότι δὲν φοβᾶται καμία δίκαιη ἀνταπόδοση.
Ἂν πήγαινε ἕνας ὁμοφυλόφιλος μετανοημένος στὸν Χρυσόστομο θὰ τοῦ ἐπιτίθετο ἢ θὰ τὸν περιέθαλπε μὲ ἀγάπη;
Στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἀναφέρονται οἱ θησαυροὶ τῆς ἀφιλαργυρίας καὶ τὸ ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης. Οἱ λόγοι τοῦ Ἁγίου κατὰ τοῦ πλούτου φαντάζουν σκανδαλώδεις στὴ σημερινὴ νοοτροπία τῆς μάζας, ὅπου ἡ ἀπόκτηση πλούτου καὶ ἡ καλοπέραση ἔχουν γίνει αὐτοσκοπός, ἀφήνοντας ἀναξιοποίητους τούς θησαυροὺς τῆς ἀφιλαργυρίας καὶ καταλήγοντας σὲ ἕνα σωρὸ ψυχικὰ νοσήματα ἐξαιτίας τῆς φιλαργυρίας.
Τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἂν εἴχαμε ταπείνωση πραγματικὴ καὶ ὄχι ταπεινοσχημία, ἀπὸ μόνοι θὰ λέγαμε ὅτι εἴμαστε χειρότεροι ἀπὸ τοὺς δολοφόνους γιὰ τόσες ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε ἐν γνώσει μας, καὶ δὲν θὰ θυμώναμε στὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο ποὺ μᾶς ἐλέγχει, γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει. Ἔτσι ἔκαναν οἱ Ἅγιοι ποὺ βίωναν τὴν ταπείνωση. Ἐλεεινολογοῦσαν τὸν ἑαυτό τους καὶ πίστευαν ὅτι ἦταν οἱ χειρότεροι ἐγκληματίες τοῦ κόσμου. Χειρότεροι καὶ ἀπὸ φονεῖς καὶ ἀπὸ ὅλους τούς βαριὰ ἁμαρτωλούς.
Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ στοργικὸς γονέας μαλώνει τὸ παιδὶ ποὺ ἀγαπάει, γιὰ νὰ τὸ προστατέψει ἀπὸ χειρότερες καταστάσεις, χωρὶς νὰ εἶναι κοντόφθαλμος καὶ νὰ βλέπει μέχρι τὴν πολὺ σύντομη λήξη τοῦ προσωρινοῦ βίου, ἀλλὰ ἀτενίζοντας τὴν ἀτελεύτητη ζωή, ὅπου ἐκεῖ δὲν χωροῦν ὡραιοποιήσεις καὶ διαστρεβλώσεις.
Ἀγάπη εἶναι ὅταν ὁ ἄλλος πάει νὰ πέσει στὸν γκρεμὸ νὰ τὸν τραβήξεις μὲ δύναμη, γιὰ νὰ τὸν σώσεις. Ὄχι νὰ τὸν ἀφήσεις νὰ πέσει ἢ καὶ νὰ τὸν σπρώξεις στὸν γκρεμό. Αὐτὸ κάνουν οἱ κήρυκες τῆς ψευτοαγάπης, σπρώχνουν τοὺς ὁμοφυλόφιλους στὸν γκρεμὸ τῆς αἰώνιας ἀπώλειας.
Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἔκανε θλιβερὴ ἐντύπωση εἶναι ἡ ἀποκήρυξη τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ τὸν θεολογικὸ σύνδεσμο ΚΑΙΡΟΣ καὶ τὸν κοσμήτορα τῆς θεολογικῆς σχολῆς Ἐμμανουὴλ Καραγεωργούδη. Ὅλοι αὐτοὶ εἶναι συνήθως τιμώμενα πρόσωπα ἀπὸ τὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία. Ἀντιθέτως, ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τοὺς πατερικοὺς λόγους, εἶναι ἀνεπιθύμητοι ἢ διωκόμενοι, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος. Διότι οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διωχθήσονται, ἐνῶ οἱ πονηροὶ καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον.
Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι ἔχουν τὸ ἐλαφρυντικό τῆς ἄγνοιας. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ θεολόγοι, ποὺ εἶναι γνῶστες τῆς Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων, δὲν αἰσθάνονται τὴν εὐθύνη τους ἀπέναντι σὲ αὐτὲς τὶς ψυχὲς πού παρασύρουν;
Ὅπως οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ νομοδιδάσκαλοι τῆς ἐποχῆς, ἐνῶ διάβαζαν τὶς Προφητεῖες, τυφλώνονταν ἀπὸ τὰ πάθη τους καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ διακρίνουν ὅτι ὁ Μεσσίας ἦλθε καὶ ἦταν μπροστά τους, ἔτσι καὶ πολλοὶ θεολόγοι τῆς ἐποχῆς μας, παρότι διαβάζουν καθημερινὰ ὅτι τὸ κοσμικὸ φρόνημα εἶναι ξένο πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν ὅτι ὁ Κύριος τούς ἐλέγχει μέσα στὶς Γραφές.
Ὅταν ψηφίστηκε ὁ ἀντιρατσιστικὸς νόμος, κάποιοι φωνάζαμε ὅτι ὁ στόχος ἦταν ἡ δίωξη ὅσων κηρύσσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ποινικοποίηση ἀκόμα καὶ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἕνας προβεβλημένος μητροπολίτης εἶπε τότε ὅτι μόνο οἱ Ταλιμπάν δὲν θέλουν τὸν ἀντιρατσιστικὸ νόμο. Ἔ, λοιπόν, νὰ ποὺ ἦλθε αὐτὸ ποὺ περιμέναμε καὶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος θὰ καθίσει στὸ ἑδώλιο, διότι αὐτὰ δὲν ἦταν λόγια τοῦ καθηγητῆ ἀλλὰ τοῦ Ἁγίου. Ἤδη τιμωρήθηκε ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὸν Πιερρακάκη μὲ τὴν θέση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ σὲ διαθεσιμότητα.
Στὴν Ἑλλάδα, ὅπου ἀναγνωρίζεται συνταγματικὰ ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐκπαιδευτικὸς στερεῖται τὸν μισθό του, ἐπειδὴ προέβαλε τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας στοὺς μαθητές. Ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία του, χωρὶς κἄν κλήση σὲ ἀπολογία, δίνει τὸ σύνθημα καὶ στοὺς ὑπόλοιπους. «Μπορεῖτε νὰ μιλᾶτε γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ ὅπως θέλουμε ἐμεῖς! Ὡραιοποιημένα, χωρὶς δόγματα καὶ χριστιανικὴ ἠθική! Ἀλλιῶς θὰ ὑποστεῖτε τὶς σκληρὲς συνέπειες!»
«Μπορεῖτε νὰ τιμᾶτε τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες ὡς φιγοῦρες, ἀλλὰ δὲν θὰ τοὺς διδάσκετε!» Αὐτὲς εἶναι τρομερὲς συνέπειες τῆς μίξης τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας μὲ τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, ἡ ὁποία μίξη φιλοδοξεῖ νὰ φιμώσει τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων. Ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Μαθητὲς Του ὅλων τῶν αἰώνων, διώχθηκαν ὄχι ἐπειδὴ ἔκαναν κάτι κακό, ἀλλὰ ἐπειδὴ κήρυξαν τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐνοχλητικὴ γιὰ ὅσους ἐπαναπαύονται στὸ ψέμα.
Ο άγιος Δημήτριος, ένας άγιος που έχει τη χάρη του μαρτυρίου και τη δόξα της αγνότητας δεν μπορεί παρά ιδιαίτερα να μας συγκινεί.
Με τη νιότη του αγγίζει τα νιάτα.
Με τη ζωή του χαράζει δρόμους ζωής.
Με την πίστη του εμπνέει τους πιστούς.
Με το μαρτύριό του ανοίγει σ’ όλους έναν καινούργιο ορίζοντα, όπου το φως της αιωνιότητας αποκαλύπτει την πραγματική διάσταση της καθημερινότητας.
Γεννήθηκε στα τέλη του 3ου μ. Χ. αιώνα στη Θεσσαλονίκη κι ανατράφηκε σε οικογένεια επίσημη κι αριστοκρατική. Βαπτίστηκε νωρίς χριστιανός, και νεαρός αναδείχτηκε διδάσκαλος του ευαγγελίου. Το αληθινό του μεγαλείο όμως δεν θα το βρούμε στους τίτλους του αλλά σε δύο στοιχεία που αναβλύζουν από τη ζωή του και αρδεύουν την Ορθοδοξία το μύρο και το αίμα, που πρόσφερε στον Χριστό. Μέσα σ’ αυτά κλείνεται σαν σε πολύτιμες φιάλες το απόσταγμα της ύπαρξης του Δημητρίου, που παίρνει η Εκκλησία και κερνά μ’ αυτό τους πιστούς.
Γνώρισμα λαμπρό του αγίου είναι η παρθενία, που άσκησε με μία τέλεια αφιέρωση στον Θεό. Ο Δημήτριος κράτησε καθαρή τη σκέψη και την καρδιά του, αγνό το σώμα του και αγία την ψυχή του, δοσμένη ολοκληρωτικά στον Κύριο. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα¬μάς τον χαρακτηρίζει όσιο, παρθένο, πάγκαλο και παναμώμητο.
Δεν ήταν βέβαια μοναχός ούτε κληρικός. Παρέμεινε λαϊκός και είχε έργο του κύριο το κήρυγμα και τη διδασκαλία του ευαγγελίου. Προικισμένος με διδακτικό χάρισμα, συγκέντρωνε πλήθη Θεσσαλονικέων στη Χαλκευτική στοά και με παρρησία, «απτοήτω γλώσση» κατά τον Λέοντα Σοφό, ευαγγελιζόταν στον ειδωλολατρικό κόσμο τή βασιλεία του Θεού.
Κατέστησε έτσι τον εαυτό του ο άγιος σκεύος ευωδιαστό, που ανέβλυζε την οσμή της ζωής στους γύρω του (Β’ Κο 2,14.16). Κι όταν αργότερα οι χριστιανοί βρέθηκαν μηρός στο αγιασμένο νερό του πηγαδιού, μέσα στο οποίο ρίχτηκε το νεκρό σώμα του Μάρτυρα, αυθόρμητα συνεδύασαν το μύρο του τάφου με την ευωδία της αγνότητας και το είδαν ως σύμβολο παρθενίας. Σχολιάζει εμπνευσμένα ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας προσφωνώντας τον Δημήτριο: «Ω συ, που δεν φάνηκες μόνο ο ίδιος ευωδία Χριστού, αλλά και στους άλλους ανθρώπους συνιστούσες το «κενωθέν μύρον»· ω συ, που άφησες πρώτα μεν αίμα, τώρα δε μύρο απ’ τις πληγές σου η μάλλον και τώρα όχι λιγότερο από πριν αίμα διότι το σώμα σου, που πληγώθηκε από χτυπήματα και τραύματα τότε, ανέβλυσε μύρο. Επειδή καθόλου δεν του έλειπε η καθαρότητα και η αγνότητα και η παρθενία, μετέσχε κι αυτό στην ευωδία του πνεύματος το αίμα κατέστη το ίδιο μύρο».
♦ Αν το μύρο συμβολίζει την παρθενία του Δημητρίου,
♦ το αίμα δηλώνει το μαρτύριο του.
Ο άγιος υπήρξε παρθένος αλλά και ομολογητής· υπήρξε διδάσκαλος αλλά και αθλητής. Ομολόγησε την πίστη του μπροστά στον αυτοκράτορα του ρωμαϊκού κράτους -που βρέθηκε εκείνες τις μέρες στη Θεσσαλονίκη επιστρέφοντας από μία εκστρατεία- και άθλησε για το όνομα του Χριστού παλεύοντας με το θάνατο. Υπακούοντας στην προτροπή του αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο, πρώτος αυτός γεύθηκε τους καρπούς της διδασκαλίας του, το μαρτύριο, δηλαδή, και τη δόξα του, όπως ο καλός γεωργός μεταλαμβάνει πρώτος από τους καρπούς των κόπων του (Β’ Τι. 2,6). Φυλακισμένος μέσα στα λουτρά και αποδυτήρια του σταδίου, λογχίστηκε μόλις έγινε γνωστό όχι «ο Θεός του Δημητρίου» βοήθησε τον Νέστορα να νικήσει τον φοβερό μονομάχο Λυαίο. Το σώμα του ρίχτηκε μέσα σ’ ένα πηγάδι των λουτρών και το αίμα του πορφύρωσε το νερό μεταβάλλοντάς το σε μύρο.
Άλλα το μύρο και το αίμα του Δημητρίου θα έμενε περιβεβλημένο μόνο με ανθρώπινη αίγλη, αν το περιορίζαμε στο πλαίσιο μιας απλής θυσίας, μεγαλειώδους οπωσδήποτε και ηρωικής, όπως είναι κάθε θυσία ανθρώπου για μία πίστη. Η θυσία όμως του αγίου έχει άλλες διαστάσεις, που ξεφεύγουν από τα μέτρα αυτού του κόσμου και την περιβάλλουν με φωτοστέφανο θεϊκό. Συντελείται ως μίμηση Θεού και επιτελείται εν αγάπη, «καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς και παρέδωκεν εαυ¬τόν υπέρ ημών πρόσφορου και θυσίαν τω Θεώ εις οσμήν ευωδίας» (Εφ 5,1-2). Έτσι, ενώ τα κόκκαλα των ηρώων στηρίζουν τις πατρίδες και τις κοινωνίες, που συντηρούν την ανθρωπότητα, τα λείψανα των μαρτύρων στηρίζουν τις αγίες τράπεζες, που τρέφουν με αιώνια τροφή τη φθαρτή μας φύση. Και ο Δημήτριος, ο «σοφώτατος εν διδαχαίς και στεφανίτης εν μάρτυσιν», δεν έκανε τίποτε λιγότερο παρά μιμήθηκε τον Χριστό.
«Μύρον εκκενωθέν όνομά σου» είναι το όνομα του αγαπημένου στο Άσμα ασμάτων (1,3), στο οποίο οι πατέρες ακούνε το γλυκύτατο όνομα του Ιησού. Είναι το μύρο που χύνεται στον κόσμο, ο οποίος αποπνέει δυσοσμία και αποσυντίθεται από την ασέβεια και τη διαφθορά. Χύνεται με το λόγο και τη διδασκαλία του ευαγγελίου και αλλάζει την ατμόσφαιρα, μες στην οποία αναπνέουν οι ψυχές, δημιουργεί μία καινή κι όμορφη κτίση, ξαναγεννά καινούργιο κι ωραίο τον άνθρωπο. Αυτό το μύρο είχε πάνω του ο Δημήτριος και μοσχοβολούσε. Αίμα έσταξε ο Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό, όταν η λόγχη τρύπησε την πανάχραντη πλευρά του, και με το αίμα του μπολιάζει την ετοιμοθάνατη ανθρωπότητα και της δίνει ζωή, την αγιάζει, τη θεώνει. Κι ο Δημήτριος με τα λογχισμένα του μέλη αναζωγράφισε μπροστά μας το πάθος του Χριστού και στάζοντας από το αίμα του προσφέρθηκε σ’ Εκείνον που έχυσε το τίμιο αίμα του γι’ αυτόν. Έγινε μιμητής Χριστού, μυροβλύτης και μεγαλομάρτυρας, δόξασε τον Κύριο και τώρα δοξάζεται από αυτόν.
Σήμερα η εκκλησία της Θεσσαλονίκης μαζί με τους άλλους θησαυρούς της κράτα ολοζώντανο στη μνήμη και στη ζωή της τον Δημήτριο, που κι αυτός από τη «Χώρα των ζώντων» προσεύχεται για τα παιδιά της, όπως και για τα παιδιά όλης της Ορθοδοξίας.
Ζει τήν προστασία του σε ποικίλους κινδύνους, επικαλείται την πρεσβεία του και γιορτάζει μαζί του τις νίκες που της χαρίζει ο Θεός, όταν εν ονόματι Χριστού κα¬τατροπώνει αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις.
Χρειάζεται όμως να ακούει και τον «σοφό μάρτυρα», που δεν έπαυσε ποτέ να κηρύττει.
Χρειάζεται να μιμείται τον στρατιώτη του Χριστού, που κατεπάλαισε τον πονηρό. Το χρέος μας αυτό το συνοψίζει σε μία προτροπή του -προς τους θεσσαλονικείς ειδικά- ο Ισίδωρος, αρχιεπίσκοπος της πόλεως στα τέλη του 14ου αιώνα: «Εμείς, πατέρες και αδελφοί, που προεξάρχουμε σ’ αυτήν την πανήγυρη, ας μελετήσουμε τα μύρα του μυροβλύτου Δημητρίου και όπως εκείνα αναβλύζουν από τη θεία του σάρκα λόγω του αγιασμού και της καθαρότητας, έτσι κι εμείς να αρμόσουμε τους εαυτούς μας στην καθαρότητα και να τους ετοιμάσουμε, για να κατοικήσει μέσα μας το θείο Πνεύμα, ώστε να μπορέσουμε να πηγάσουμε άλλα μύρα ιερών χαρισμάτων».
Πηγή: Στεργίου Ν. Σάκκου, «Ο κατηχητής της Θεσσαλονίκης, Άγιος Δημήτριος» εκδ. Χριστιανική Ελπίς, Θεσ/νίκη 2004, σ. 103-109.
«Μην απατάσαι, ανόητε εργάτη, ότι με τον επόμενο χρόνο θα αναπληρώσεις τον χρόνο που έχασες. Διότι και της κάθε ημέρας ο χρόνος δεν επαρκεί ώστε να εκπληρώσουμε όπως πρέπει τις καθημερινές μας υποχρεώσεις προς τον Δεσπότη (Χριστό)» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. στ΄ 25).
Μην παραξενεύεσαι με τον αυστηρό τόνο του αγίου. Δεν είναι πράγματι ανόητος εκείνος που πιστεύει ότι τον χρόνο τον έχει στη διάθεση και την κατοχή του; Πετάει στα σύννεφα χωρίς να βλέπει την πραγματικότητα της ζωής: ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε βήμα της ζωής! Είναι πιο… πραγματικός απ’ ότι η ίδια η ζωή! Εκεί που λες ζω, εκεί ήδη έχεις φύγει! Είναι τυχαίο που ο ίδιος ο Κύριος χαρακτήρισε με τον ίδιο τρόπο τον πλούσιο που πίστευε ότι θα ζήσει αιώνια; «Άφρων!»
Μα είναι ανόητος και για άλλον λόγο, κατά τον άγιο: πιστεύει ότι ο επόμενος χρόνος θα αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο. Μα πρέπει να είσαι σε τέτοια εγρήγορση προκειμένου να τηρείς το θέλημα του Θεού, ώστε η κάθε στιγμή γίνεται στιγμή κρίσης αν δεν αξιοποιείται. Η κάθε στιγμή δηλαδή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη! Και «δεν επαρκεί ούτε για τις υποχρεώσεις της ίδιας»!
Τι κρύβεται πίσω από τον αφυπνιστικό λόγο του αγίου; Αφενός η εντολή του Κυρίου περί της αγάπης προς τον Θεό «εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος» - δεν έχεις περιθώρια… χρόνου αφού ο Θεός σου ζητάει το εκατό τοις εκατό της ενέργειάς σου, αφετέρου ότι ο χρόνος συνιστά δωρεά Εκείνου στον άνθρωπο προς αξιοποίησή του, δηλαδή προς τήρηση ακριβώς των αγίων Του εντολών. «Δίνω χρόνο για μετάνοια» (πρβλ. Αποκ. 3, 23), επισημαίνει ο λόγος του Θεού. Αναξιοποίητος χρόνος λοιπόν δεν είναι περιφρόνηση του δώρου αυτού; Δεν είναι σαν να πετάς αυτό που σου δίνει ο Δημιουργός σου;
Η εξαπάτηση και η ανοησία βεβαίως επαυξάνεται, όταν ληφθεί υπόψη και ένας ψυχολογικός παράγων: η βαριεστημάρα που καραδοκεί πάντοτε στα λεγόμενα πνευματικά. Είναι αξίωμα πια: ό,τι αναβάλλουμε να κάνουμε σήμερα, δύσκολα γίνεται αύριο. «Η αναβολή οδηγεί στη χώρα του ποτέ»!
