Μικρές διδαχές τού γέροντα Ζωσιμά, Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας

 

Μικρές διδαχές τού γέροντα Ζωσιμά

Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας

Στις μνήμες των αγίων μαρτύρων, ο γέροντας Ζωσιμάς συχνά έλεγε:

– Ω μάρτυρες του Χριστού! Πού είναι τα βάσανά σας; Πού το μαρτύριό σας; Πέρασαν σαν όνειρο! Και τώρα ευφραίνεσθε αιώνια με τον Κύριο… Εμείς, αδελφές, τι θα επιδείξουμε την ημέρα της φοβερής Κρίσεως, αν δεν θέλουμε να υπομείνουμε καρτερικά, για χάρη του Κυρίου μας, λίγο κόπο ή μικρή θλίψη ή ελαφριά αρρώστια; Θέλουμε, ωστόσο, να βρεθούμε στην ουράνια χώρα των αγίων, κείνων που έχυσαν το αίμα τους για το Χριστό. Εμείς, που και την παραμικρή εκκοπή του θελήματος και των αδυναμιών μας δεν αντέχουμε, θέλουμε να είμαστε μαζί μ’ εκείνους, που υπέμειναν την εκκοπή των μελών τους και άλλα φρικτά βασανιστήρια. Πάντως, ή με τους αγίους θα είμαστε ή με τους δαίμονες – τρίτος τόπος δεν υπάρχει! Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, για τη σωτηρία μας. Μια ζωή έχουμε! Και μια ψυχή!

Κάποτε ο γέροντας, μαζί με δυο-τρεις αδελφές, επισκέφθηκε το σπίτι ενός αξιωματούχου, ζητώντας κάποια εξυπηρέτηση για τη μονή. Επιστρέφοντας, οι αδελφές τον ρώτησαν:

– Γιατί, μπάτουσκα, σιωπούσατε τόσο; Σαν ν’ αποφεύγατε, μάλιστα, τον τάδε και τον τάδε (ανέφεραν τα ονόματα κάποιων γνωστών προσωπικοτήτων), που ήταν εκεί, και επιθυμούσαν τόσο να σας γνωρίσουν και να σας ακούσουν!

Ο γέροντας απάντησε με τα λόγια του ψαλμωδού:

– Ουκ επορεύθην εν μεγάλοις, ουδέ εν θαυμασίοις υπέρ εμέ». «Κτηνώδης εγενήθην παρά σοι· καγώ διαπαντός μετά σου».

Κάποτε έτυχε να βρεθεί στο τραπέζι ενός φιλομόναχου χριστιανού, μαζί με μερικούς άλλους μοναχούς. Αυτοί, σ’ όλη τη διάρκεια του γεύματος, συζητούσαν για πνευματικά θέματα. Εκείνος όμως δεν είπε ούτε μια λέξη. Καθόταν σεμνά και ταπεινά, με κατεβασμένα τα μάτια.

Στο δρόμο της επιστροφής, οι αδελφές, που ήταν μαζί του στο τραπέζι, του είπαν:

– Συγχώρεσέ μας, γέροντα, αλλά μας έπιασε το παράπονο. Εσείς θα μιλούσατε πιο καλά και πιο ωφέλιμα από τους μοναχούς εκείνους. Γιατί λοιπόν σιωπήσατε;

– Αν δεν μπόρεσαν να ωφεληθούν από τη σιωπή μου, ούτε από τα λόγια μου θα ωφελούνταν, απάντησε ο π. Ζωσιμάς.

Όταν μάθαινε ότι κάποιος ωφελήθηκε από τη διδαχή του και διόρθωσε τη ζωή του, έλεγε:

– Εγώ γνωρίζω πως είμαι άξεστος και μωρός. Όταν όμως χρειάστηκε, και μ’ ένα γαϊδούρι μίλησε ο Θεός!

Εννοούσε το γνωστό περιστατικό με το μάντη Βαλαάμ, στην Παλαιά Διαθήκη.

Αν καμιά αδελφή θλιβόταν, επειδή την αδίκησαν, της έλεγε:

– Ταπεινώσου, και θα ταπεινωθούν μπροστά σου ο ουρανός και η γη!

Αν πάλι κάποια άλλη αδελφή συνέβαινε να φτιάξει κάτι καλό και, επιζητώντας υποσυνείδητα τον έπαινο, έλεγε, «Κοιτάξτε, γέροντα, τι ωραίο που είναι!», εκείνος απαντούσε:

– Ωραίο, μα όχι αιώνιο. Κάθε πράγμα μάς λέει: Μη με αγαπάτε, θα φύγω από κοντά σας!

Και σε κάθε ανάλογη περίσταση, επαναλάμβανε:

– Όλα καλά, όλα καλά. Αλλά να, θα πεθάνουμε και δεν θα ξαναγυρίσουμε εδώ. Τι ωφελούν λοιπόν όλ’ αυτά, αν δεν ευαρεστήσουμε τον Κύριο;

Έλεγε πάλι:

– Δεν μπορούμε να κοιτάμε με το ένα μάτι στον ουρανό και με το άλλο στη γη. Έτσι δεν μπορούμε να έχουμε την ψυχή μας κολλημένη και στα επίγεια και στα επουράνια. Ένα από τα δύο πρέπει να διαλέξουμε και να επιζητούμε, ή τον ουρανό ή τη γη.

 

Από το βιβλίο: Ηγουμένης Βέρας Βερχόφσκυ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2007, σελ. 271.

 

https://www.koinoniaorthodoxias.org

https://paterikos.blogspot.com/2025/12/blog-post_43.html

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, Πώς εκδηλώνεται η παρουσία του πονηρού πνεύματος μέσα στον άνθρωπο

“Μέ θερμή προσευχή καί μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, πού μέ πίστη κάνουμε πάνω στό στῆθος….”

 

“Η παρουσία του σκοτεινού πνεύματος μέσα στον άνθρωπο εκδηλώνεται με το σκοτάδι του νου, την ταραχή, τη θλίψη και τη βεβαρημένη καρδία.

 

Πιο πολύ όμως η παρουσία του γίνεται φανερή στην καρδιά, την οποία αυτός πιέζει και σφίγγει με τη δύναμη της κολάσεως. Από την καρδιά αρχίζει τις επιβουλές του, από εκεί τις απλώνει στον νου, στη φαντασία και στη μνήμη. Προκαλεί σύγχυση και έτσι περιορίζει πολύ τις δυνάμεις αυτές τη ψυχής.

 

Ο άνθρωπος που εκείνος επηρεάζει γίνεται σαν τυφλός και, ενώ είναι με ανοικτά μάτια, δε βλέπει τίποτε εκτός από το αντικείμενο του πόθου του, σαν να μην υπάρχει γι΄ αυτόν τίποτα άλλο.

 

Για τον σκοτισμό των λογισμών και την αναστάτωση της ψυχής που προκαλεί ο διάβολος μιλάει η προσευχή του αγιασμού του ύδατος στο Μυστήριο του Βαπτίσματος.

 

Περί «ταραχής και δειλίας εκ του διαβόλου ημίν προσγενομένης» μιλάει η προσευχή του Μεγάλου Βασιλείου στο Μέγα Απόδειπνο.

 

Ο διάβολος βγαίνει από μέσα μας με θερμή προσευχή και με το σημείο του Σταυρού, που με πίστη κάνουμε πάνω στο στήθος.

 

Και μπορείς εύκολα να καταλάβεις τη στιγμή, που ακριβώς σε αφήνει.

 

Ο άνθρωπος που επιτρέπει να κατοικούν μέσα στην καρδιά του τα πάθη, τα γεννήματα του διαβόλου, σταδιακά μολύνεται με δαιμονική υπερηφάνεια, που κάνει δύσκολη την επιστροφή του στην αρετή, και αυτό, γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος δύσκολα δέχεται ότι είναι αμαρτωλός, και νομίζει ότι δεν κάνει κάτι για το οποίο αξίζει να κατακρίνεται και ότι έχει δίκαιο, ακόμη και τότε που ακολουθεί τα πάθη και αμαρτάνει”.

 

Aπό το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004, σ. 69

 

https://katanixi.gr

https://paterikos.blogspot.com/2025/12/blog-post_47.html

 

The Life, Character, and Outlook of Saint Chrysostomos of Florina | Publ...

"Εικόνες και "εικόνες". Οι Ορθόδοξες Εικόνες και οι σύγχρονες ψυχολογικές απεικονίσεις"

 

https://agiografikesmeletes.blogspot.com/2018/12/video.html

Πως καηκε η Ι Μ Ξηροποταμου Αγ Ορους

Το Περιβόλι της Παναγίας αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας.

 

σ.σ. Σα να μην πέρασε μια ημέρα. Αγιορείτες Πατέρες, ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ. Τί άλλο περιμένετε να γίνει;

Του κυρίου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)

Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας! Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο! Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους! Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού. Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της. Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας. Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»! Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Γύρισαν την πλάτη τους στη σκέπη και προστασία της Οικοδέσποινας Γερόντισσας του Αγίου Όρους.

Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

Orthodox Voice

https://tasthyras.wordpress.com

https://paterikos.blogspot.com/2025/12/blog-post_06.html

«Ποῦ ὁδηγεῖται ἡ ὀρθόδοξη Κιβωτός;»

Ο Παλαιοημερολογίτης Μητροπολίτης (Γ.Ο.Χ.) Ἀττικῆς & Βοιωτίας Χρυσόστομος. Φωτογραφία: I. M. ΓΟΧ Πειραιώς

Ανακοίνωση του Παλαιοημερολογίτη Μητροπολίτου (Γ.Ο.Χ.) Ἀττικῆς & Βοιωτίας Χρυσοστόμου.

Στὸν ἀπόηχο τῆς ἐπίσκεψης τοῦ ἐκπροσώπου τῶν λατίνων στὴν καθ᾽ἡμᾶς Ἀνατολή, θὰ ἤθελα μὲ εἰλικρινῆ ἀγάπη νὰ ἐκφράσω ὁρισμένους προβληματισμούς. 

Ἀσφαλῶς, αὐτὸ ποὺ κάθε συνειδητὸς Χριστιανὸς ἐπιθυμεῖ, εἶναι ἡ ἑνότητα πάντων· νὰ εἴμαστε ὅλοι μία ὀρθόδοξη οἰκογένεια ἐν ὀνόματι τῆς ἀληθείας. Γιὰ αὐτὸ προσευχόμασθε σὲ κάθε ἱερὴ Ἀκολουθία, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Δεσπότης Χριστὸς γιὰ αὐτὸ προσευχήθηκε μετὰ δακρύων πρὶν τὸ ἐκούσιον Πάθος. Ὡστόσο, ἡ ἑνότητα ὅλων στὸ Ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπροϋπόθετη. Ἀπαιτεῖται ἡ κοινὴ πίστη στὰ δόγματα, ὅπως αὐτὰ ἀποκρυσταλλώθηκαν ἀπὸ τὶς Ἅγιες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους. Ἀπαιτεῖται ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν ἡ ἀναγνώριση τῶν σφαλμάτων τῆς διδασκαλίας τους καὶ ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ αὐτά. Ἀκόμη δέ, ἀπαιτεῖται ἡ Βάπτισή τους γιὰ τὴν ἔνταξή τους στὸ Σῶμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. 

Πανω σε αυτο το θεμαΠρώτη μνημόνευση του Πάπα Λέοντα στο Φανάρι παρουσία Βαρθολομαίου

Ἀναμφίβολα, τὶς τελευταῖες δεκαετίες κάποιοι ἔχουν κοπιάσει ἀρκετὰ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας μέσα ἀπὸ τοὺς διαλόγους καὶ τὰ λοιπὰ δρώμενα τῆς λεγόμενης «Οἰκουμενικῆς Κίνησης». Χωρὶς νὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ κρίνω οὐδένα, καλοπροαίρετα ἐρωτῶ: μήπως ὑπάρχει σκοπιμότητα στὸ ὅλο αὐτὸ ἐγχείρημα; Μήπως, τελικά, ἐπιτυγχάνεται τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα; Ἀντὶ νὰ ὠφεληθοῦν οἱ ἑτερόδοξοι, μήπως ἀφήνονται ἀπρόσκοπτα νὰ θεωροῦν τὴν αἵρεση σὰν «διαφορετικὴ παράδοση», ἡ ὁποία εἶναι τόσο σεβαστὴ ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ τὴν ἀπαρνηθοῦν; Μήπως, τελικά, αὐτὴ ποὺ βγαίνει ζημιωμένη ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν διαδικασία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ ἐξισώνεται μὲ κάθε ψευδὲς δόγμα;

Κατανοοῦμε ἀπόλυτα ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἑτεροδόξων γεννήθηκαν καὶ ζυμώθηκαν μέσα στὴν αἵρεση, τὴν ὁποία ἄλλοι κήρυξαν πρὸ αὐτῶν. Ὡστόσο, δὲν πρέπει κάποιος νὰ τοὺς ἐνημερώσει μὲ παρρησία καὶ ἀνυπόκριτο ἐνδιαφέρον ὅτι δὲν βαδίζουν καλῶς; Ὁλόκληρες δεκαετίες διαλόγων δὲν ὑπῆρξαν ἀρκετὲς χρονικὰ γιὰ νὰ ἐπισημανθοῦν στοὺς ἑτεροδόξους τὰ κανονικὰ καὶ δογματικὰ παραπτώματά τους μὲ βάση τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων; Ἐὰν ὄχι, τότε οἱ διάλογοι μὲ τὸν τρόπο ποὺ συμβαίνουν ἀποτελοῦν ξεκάθαρα μέσο ἀκατάλληλο γιὰ τὴν μετάδοση τῆς ἀλήθειας τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν θεραπεία τῶν αἱρετικῶν. Ἐὰν πάλι ὁ χρόνος ὑπῆρξε ἀρκετὸς ἀλλὰ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν θέλησαν νὰ καταλάβουν, τότε πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ τηρηθεῖ ἡ ἀποστολικὴ προτροπή: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τιτ: 3,10).

Δυστυχῶς, ὅμως, κάτι τέτοιο δὲν φαίνεται νὰ εἶναι στὶς προθέσεις τῶν ὀρθοδόξων ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν περιορίζονται μόνο στοὺς ἀμφίβολης ποιότητας διαλόγους, ἀλλὰ προβαίνουν καὶ σὲ συμπροσευχὲς καὶ λοιπὲς κοινὲς τελετουργίες, πράξεις καταδικασμένες ἀπὸ τοὺς Θεοφόρους Πατέρες. Δύο μόνο ἐνδεικτικὰ ἐξ αὐτῶν, ἀποτελοῦν ἀφ᾽ ἑνὸς ἡ μνημόνευση τοῦ προκαθημένου τοῦ Βατικανοῦ ἐν ὥρᾳ Δοξολογίας, καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ἡ ἐξ αὐτοῦ ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς ἀπὸ τιμητικοῦ θρόνου ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας.

Ὁ ἐθιμοτυπικὰ προσφωνούμενος «ἁγιώτατος» εἶναι βαπτισμένος; Τὸ ρήμα «βαπτίζω» σημαίνει «βυθίζω». Ἡ ὁλικὴ καὶ μάλιστα ἡ τριπλὴ κατάδυση τοῦ ἀνθρώπου στὸ ἁγιασμένο νερὸ ἀποτελεῖ τὸ Βάπτισμα ποὺ παρέδωσε ὡς ἐντολὴ ὁ Κύριός μας. Οἱ δὲ λατίνοι καταπατῶντας ἀπροκάλυπτα τὴν θεϊκὴ προσταγή, δὲν βαπτίζουν τὰ νέα μέλη τους, ἀλλὰ τὰ ραντίζουν μὲ λίγο νερὸ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς. Ἀγνοοῦν, ἄραγε, ὅτι ὁ Ἄρχων τῆς Πίστεώς μας διαχρονικὰ προειδοποιεῖ: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Μτ: 5,19); Ὅταν οἱ κατηχούμενοι ἀποχωροῦν ἀπὸ τὸν Ναὸ πρὶν ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, πῶς γίνεται ἕνας ἀβάπτιστος κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ μάλιστα ἀρχηγὸς ἑτέρου δόγματος, νὰ καλεῖται ἔστω καὶ φιλοφρόνως «ἁγιώτατος» καὶ νὰ ἀπαγγέλει μὲ κάθε ἐπισημότητα τὸ «Πάτερ ἡμῶν»; 

Τὸ φτωχὸ καὶ ἀποδυναμωμένο μετὰ ἀπὸ ὅλες τὶς παραχωρήσεις τῶν Tόμων Aὐτοκεφαλίας Φανάρι ἔχει ὑποστεῖ μεγάλα δεινὰ ἀπὸ τὴν Δύση. Τὸ πιὸ χαρακτηριστικό; Ἡ πάλαι ποτὲ κραταιὰ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, μετὰ  τὴν εἰσβολὴ τῶν λατίνων ἄρχισε νὰ «πνέει τὰ λοίσθια». Τώρα, λοιπόν; Μοιράζει, τρόπον τινά, τὰ δικά του συγχωροχάρτια στὸ Βατικανό; Εἶναι κρίμα. Ἄραγε, περιμένει κάτι στὰ ἀλήθεια ἀπὸ ἐκεῖνο;

Ἴσως κάποιοι ἐπικαλεσθοῦν τὴν ἀγάπη γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τέτοιες πρακτικές. Ὅποιος ἐπικαλεσθεῖ κάτι τέτοιο, ἔμμεσα κατηγορεῖ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες ὅτι μάλλον «δὲν ἀγαποῦσαν», ἀφοῦ σὲ τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ξεκάθαροι οἱ Κανόνες ποὺ θέσπισαν μὲ αἰώνια καὶ οἰκουμενικὴ ἰσχύ: «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κᾄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὖτος ἀφοριζέσθω» (Κανών Ι’ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων) καὶ «Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς, ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω» (Κανών ΜΕ’ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων).

Σέβομαι ὅτι τὰ κίνητρα τῶν ἰθυνόντων μπορεῖ νὰ εἶναι καλοπροαίρετα. Ὡστόσο, δὲν συμφέρει ἐπ᾽ οὐδενὶ λόγῳ νὰ παραβιάζονται Ἱεροὶ Κανόνες γιὰ νὰ ἐκφρασθεῖ ἡ ὅποια καλὴ θέληση γιὰ προσέγγιση. Καὶ αὐτὸ γιατὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ὅπως σοφὰ ἔχει λεχθεῖ, «ἐκδικοῦνται». Ὅταν, δηλαδή, παραβιάζονται, ἐπέρχεται -ἀργὰ ἢ γρήγορα- ἡ τιμωρία καὶ τότε τὰ πράγματα εἶναι πολὺ σοβαρά.

Ἴσως μία τέτοιου εἴδους «τιμωρία» νὰ ἀποτελεῖ ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας μέσα στὴν ἴδια τὴν Ὀρθοδοξία. Μήπως θὰ ἦταν φρονιμότερο, ἀντὶ νὰ γίνονται ἑνωτικὲς προσπάθειες μὲ τὰ ἀλλότρια δόγματα, οἱ ἰθύνοντες νὰ ἐνδιαφερθοῦν πρωτίστως γιὰ τὴν θεραπεία τῶν πληγῶν ποὺ ταλανίζουν τὸ Σῶμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Ἡ κοινὴ λογικὴ ἀπαιτεῖ πρῶτα νὰ ἐργάζεται κάποιος γιὰ τὰ τοῦ οἴκου του, καὶ ἔπειτα νὰ στρέφεται πρὸς τοὺς ἄλλους οἴκους. Δὲν εἶναι ὥρα νὰ ἀφυπνισθοῦμε; Ὑπάρχει τὸ οὐκρανικό, ὑπάρχει τὸ ἡμερολογιακό. Δὲν θὰ μαγνητίσουμε τοὺς ἑτεροδόξους μὲ λόγια καὶ φιλοφρονήσεις, ἀλλὰ μὲ τὸ φωτεινό μας παράδειγμα. Εἴμαστε Φῶς; Ὅταν οἱ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βλέπουν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα σύνολο ἀποδυναμωμένο καὶ διασπασμένο, πῶς θὰ μᾶς λάβουν σοβαρὰ ὑπ᾽ ὄψιν; Ἄν, πράγματι, ὑπάρχει θέληση γιὰ προσέγγιση, αὐτὴ δὲν θὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὶς δημόσιες σχέσεις, οὔτε μὲ τὸ νὰ βάζουμε νερὸ στὸ κρασί μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν δική μας μετάνοια καὶ μεταμόρφωση. Καριέρα ὑπάρχει καὶ στοὺς ἑτεροδόξους. Οἱ Ὀρθόδοξοι, ἂν πράγματι, θέλουμε νὰ πείσουμε, ἔχουμε τὸ δικό μας «ὅπλο»· τὴν δυνατότητα τῆς ἁγιότητας, τὴν δυνατότητα τῆς μετοχῆς στὶς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας, αὐτὸ τὸ τέλειο τζιβαέρι ποὺ μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν χρειάζεται νὰ τὸ ἀλλοιώνουμε γιὰ νὰ ταιριάξει σὲ ἄλλες προτιμήσεις. Κάτι τέτοιο συνιστᾶ ὕβρη πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς τὴν ἐμπιστεύθηκε. 

Ἐν κατακλεῖδι, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ συνειδητὰ θρησκευόμενος ὀρθόδοξος λαὸς διχάζεται μέσα ἀπὸ τέτοιου εἴδους δημόσιες ἐκδηλώσεις, ἀπὸ ποιμαντικῆς καὶ πατρικῆς πλευρᾶς, ἀπαιτοῦνται ἐξηγήσεις. Ἔχουν ἄδικο οἱ Ἱεροὶ Κανόνες; Ἔχουν Βάπτισμα οἱ τοῦ Βατικανοῦ; Εἶναι προτιμότερη ἡ προσέγγιση μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἀπὸ ὅ,τι αὐτὴ ἡ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων; Θὰ ὑπάρξει κάποιος ἢ κάποιοι νὰ ἐργασθοῦν μὲ συνέπεια γιὰ αὐτήν;

Ταῦτα γράφω μὲ πικρία, ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καὶ ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας μας. 

https://eeod.gr/news/85519-po-digetai-rthdoxi-kivots?fbclid=IwY2xjawOdDjdleHRuA2FlbQIxMQBzcnRjBmFwcF9pZBAyMjIwMzkxNzg4MjAwODkyAAEeS5zfRRCSX8O9fMbbM2-rwDVdyPyFAW9yIv0bjEcObnhq0trtLuAbSPgmDFI_aem_PSq7-txd5lkCtI3upEfJfQ

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, η λειτουργική ευχή υπέρ της των πάντων ενώσεως αφορά ΜΟΝΟ τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. (βίντεο)

 

σ.σ. Ας επαναλάβουμε τα αυτονόητα επειδή το ποίμνιο έχει αφεθεί έρμαιο και ακατήχητο από τους Μητροπολίτες του και επειδή αυτές τις ημέρες ακούστηκαν στα κανάλια οι αμόρφωτοι και οι κακοπροαίρετοι μισθωτοί να μιλάνε για την ένωση των πάντων, δηλαδή την ένωση με κάθε καρυδιάς καρύδι.

Ομιλεί ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

Μία πρώτη απορία λέγει: «Σας παρακαλώ θα ήθελα να μου πείτε για την απορία αυτή. Ο οικουμενισμός είναι μία απειλή όπως ξέρουμε για την Ορθοδοξία. Είναι μία αίρεσις. Στην Λειτουργία όμως υπάρχει μία ευχή υπέρ της ενώσεως πάντων των χριστιανών. Τί εννοεί με αυτό; Δηλαδή όλων των χριστιανών – θρησκειών;»

Θέλει να πει, των χριστιανών μαζί με όλες τις άλλες θρησκείες. Μάλιστα. Παιδιά, δεν πρόκειται περί αυτού.

Όταν πράγματι στην Μεγάλη Συναπτή …συναπτή λέγεται στα αιτήματα τα οποία είναι το ένα μετά το άλλο, δηλαδή κολλητά, συναπτά, γι’ αυτό λέγεται η Μεγάλη Συναπτή… μετά το «Ευλογημένη η Βασιλεία» λέμε υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθίας των Αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως, του Κυρίου δεηθόμεν. Όταν λέμε λοιπόν και της των πάντων ενώσεως, τί εννοούμε;

Καταρχάς, μέσα στον χώρο της Ορθοδοξίας όλα αυτά λέγονται και γίνονται. Είναι εκείνο που ο Απόστολος Παύλος λέγει, σας παρακαλώ πολύ το αυτό φρονείν. Όλοι να έχετε το αυτό φρόνημα. Και επειδή δεν είναι εύκολο πράγμα να έχουν όλοι το αυτό φρόνημα, διότι πρέπει να υπάρχει εδώ η ενότητα του φρονήματος. Η ενότητα της Πίστεως. Όλοι να πιστεύουμε το ίδιο. Διότι κυκλοφορούν και αιρέσεις. Κυκλοφορούν ποικίλα πράγματα που διασπούν την ενότητα. Αυτό λοιπόν εμείς θέλουμε κι ευχόμαστε. Να υπάρχουν οι χριστιανικές ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ Εκκλησίες. Οι χριστιανικές ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ Εκκλησίες, το υπογραμίζω, να έχουν ενότητα. Δηλαδή, μόνο εμείς ηνωμένοι.

Δεν σημαίνει μ’ αυτό ότι θα πρέπει να ενωθούμε και με τους αιρετικούς ή με τους πιστούς άλλων θρησκειών. Αν είναι δυνατόν ποτέ. Αν είναι δυνατόν! Είναι ενδοοικογενειακόν το θέμα. Είναι ενδοχριστιανικόν και δη εις τον χώρον της Ορθοδοξίας.

Δεν μπορείς να ενωθείς με τους ρωμαιοκαθολικούς και με τους προτεστάντες. Είναι δυνατόν ποτέ αυτό; Εάν δεν αφήσουν τις κακοδοξίες των, πώς θα γίνει αυτή η ένωσις; Ενώνονται πράγματα τα οποία είναι εκ της φύσεώς των τέτοια που δεν μπορούν να ενωθούν;

Άρα λοιπόν, όταν λέμε και της των πάντων ενώσεως, εννοούμε την ομόνοια, την ομοφροσύνη, την αυτήν Πίστη μέσα εις τον χώρο, πάντοτε, της Ορθοδόξου Πίστεως και καθόλου αυτό το αίτημα δεν έχει την αναφορά του ή τον υπαινιγμό του εις τον οικουμενισμό.

Αν κάποιοι θα ήθελαν να το χρησιμοποιούν δια τον οικουμενισμόν, το λιγότερο που θα μπορούσαν να αποδειχθούν είναι τούτο, ότι είναι αγράμματοι. Το λιγότερο. Αν δεν έχουν κακοήθεια. Αυτά για αυτήν την απορία.

–https://youtu.be/ERIUzeS0VO4 – Ασπάλαθος https://aktines.blogspot.com/2025/12/blog-post_73.html