Γέροντας Ιωσήφ Σπηλαιώτης και Ημερολογιακό θέμα

 

Εισαγωγικό Σημείωμα

ΤΟΝ Οκτώβριο του 2019 αναρτήθηκε υλικό σε γνωστό Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων, το οποίο στρέφεται ευθέως εναντίον των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών του Πατρίου Ημερολογίου Ελλάδος από μέρους Νεοημερολογιτών. Στην ύποπτη και παράδοξη αυτή σύμπτωση, ενώ τους Καινοτόμους Οικουμενιστές απασχολεί υποτίθεται το θέμα της Ουκρανίας, υπάρχει προφανώς κάποια σκοπιμότητα, και είναι πράγματι θλιβερό να αναμειγνύουν εμάς τους Γνησίους Ορθοδόξους στην υπηρέτηση των σχεδίων τους ή στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Εμείς μόνον αγάπη και ενδιαφέρον δεν διακρίνουμε στους επικριτές μας, οι οποίοι στην άγνοια, στην πλάνη ή στην θρασύτητά τους μας αντιμετωπίζουν είτε απαξιωτικά έως και υβριστικά, είτε πάντως με προκατάληψη, μονομέρεια και εσκεμμένη σύγχυση.

Επειδή μάλιστα σε μία από τις αναρτήσεις αυτές, σε μαγνητοσκοπημένη ομιλία Νεοημερολογίτου μητροπολίτου ακριτικής πόλεως, εκτός των άλλων ανακριβειών και λαθών που υπάρχουν εν σχέσει με το Ημερολογιακό θέμα και τους Γνησίους Ορθοδόξους, γίνεται αναφορά εις επίρρωσιν δήθεν των υποστηρειζομένων και σε επιστολή του Γέροντος Ιωσήφ του Ησηχαστού (†1959), ειλημμένη από πρόσφατη έκδοση γνωστής Αγιορειτικής Μονής, αντιληφθήκαμε ότι υπάρχει παραποίηση του νοήματός της, γι’ αυτό προβαίνουμε σε δημοσίευση ειδικού κειμένου μας, το οποίο είχαμε συντάξει παλαιότερα, με επικαιροποίησή του, προκειμένου να θέσουμε τα πράγματα στην θέση τους. Στην επιστολή του Γέροντος Ιωσήφ, στην οποίαν παραπέμπει ο κατήγορός μας, δεν γίνεται αναφορά σε θεία προτροπή για μετάβαση από τους «Παλαιοημερολογίτες» στους Κωνσταντινοπολίτες, όπως ακούσθηκε από τον ομιλητή, αλλά από την ακραία ζηλωτική ομάδα των λεγομένων Ματθαϊκών στους μετριοπαθείς Ζηλωτές τους προσκειμένους στον Άγιο Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο (†1955).

Παραθέτουμε το κείμενό μας:

ΠΡΟ ετών κυκλοφόρησαν κάποια βιβλία από Αγιορειτικές Μονές, ή και από Μονή της Αμερικής, στα οποία θίγεται το θέμα της σχέσεως πρωτίστως του ευήμως γνωστού Γέροντος Ιωσήφ του Σπηλαιώτου (†1959), όπως και άλλων Γερόντων (Εφραίμ Κατουνακιώτου), με τους λοιπούς Ζηλωτές Πατέρες του Αγίου Όρους, με προεκτάσεις ως προς την στάση τους γενικά έναντι του Ημερολογιακού Ζητήματος.

Όμως, ο τρόπος που γίνεται αυτό είναι εν πολλοίς συγκεχυμένος και παραπλανητικός, με αποτέλεσμα να εξάγεται το λανθασμένο συμπέρασμα, ‘ότι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού εκπροσωπείται σήμερα από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο πρωτοστατεί στην αίρεση του Οικουμενισμού, και οι του Πατρίου Ημερολογίου αποτελούν εκτροπή!

Το συμπέρασμα αυτό φαίνεται ιδιαίτερα καθησυχαστικό για τους πολλούς, οι οποίοι δεν επιθυμούν να εισέλθουν σε Αγώνα Πίστεως, ενώ αυτή [η Γνήσια Πίστη] είναι το κινδυνευόμενον, για να επαναπαύονται στο λάθος με το άλλοθι, ότι αφού Γέροντες τέτοιας περιωπής κατέληξαν να είναι με το Πατριαρχείο, άρα όλα βαίνου καλώς και δυνάμεθα να εφησυχάζουμε μακαρίως και να ψέγουμε όσους αγωνίζονται για τα ιερά και όσια της Πίστεως, τα οποία τόσο φανερά και αναίσχυντα απεμπολούνται. Οι δε σύγχρονοι Αγιορείτες «νέο-ησυχαστές» συνεργούν στην θλιβερότατη αυτή συμπαιγνία!

Πως όμως έχουν τα πράγματα;

***

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (βλ. φωτογραφία), ο κατά κόσμον Φραγκίσκος Κότης από τις Λεύκες της νήσου Πάρου, μόνασε ως γνωστόν σε νεανική ηλικία στην έρημο του Αγίου Όρους, κατά τις αρχές της τρίτης δεκαετίας του παρελθόντος 20^ου αιώνος, και δόθηκε μετά μεγάλου πόθου στην εκζήτηση του θείου Ελέους του Κυρίου Ιησού Χριστού, μέσω των ασκητικών καμάτων, της συνεχούς βίας, της νήψεως και της νοεράς προσευχής. Σύντομα ευλογήθηκε από τον Κύριό μας και την Παναγία μας και έλαβε θείες δωρεές στον αδυσώπητο αγώνα του καθάρσεως και φωτισμού της καρδίας του.

Ως προς την Πίστη ήταν πολύ αυστηρός, όπως άλλωστε και σε όλα στην ζωή του, και επέλεξε την Ζηλωτική οδό κατά των Καινοτομιών και Νεωτερισμών στην Εκκλησία, και μάλιστα στράφηκε έντονα κατά της Ημερολογιακής Μεταρρυθμίσεως του Νέου Καλανδαρίου των Παπικών, το οποίο υιοθετήθηκε το 1924 όλως παρανόμως, αυθαιρέτως και αντικανονικώς από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Ο νέος Ασκητής ήταν ασυμφιλίωτος εχθρός της Καινοτομίας αυτής, για την οποίαν δεν έβρισκε καμμία δικαιολογία και την κατεδίκαζε απερίφραστα. Μάλιστα, υιοθετούσε την αυστηρή Ζηλωτική άποψη για όσους την είχαν αποδεχθεί. Σε επιστολή του της 1-2-1929 απευθυνόμενος προς τους κατά σάρκα συγγενείς του, προτρέπει αυτούς να αποφεύγουν κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τους Νεοημερολογίτες, διότι «δεν έχουν καμμίαν Χάριν πλέον». Την άποψη αυτή φαίνεται να διατηρεί στα κατοπινά χρόνια, αν και σταδιακά είχε αρχίσει να την μετριάζει.

Το 1936 ο π. Εφραίμ Κατουνακιώτης χειροτονείται Ιερομόναχος από τον Επίσκοπο Κυκλάδων Γερμανό, του Πατρίου Ημερολογίου, ο οποίος υποτίθεται ότι είχε καθαιρεθεί το προηγούμενο έτος από την Καινοτόμο εκκλησία του Νέου Ημερολογίου Ελλάδος επί «παλαιοημερολογιτισμώ». Όμως, ο π. Εφραίμ ήταν ο Εφημέριος της Καλύβης του Γέροντος Ιωσήφ, τον οποίον είχε ως γνωστόν Πνευματικό οδηγό και σύμβουλο, αρχικά στον Άγιο Βασίλειο και μετά το 1938 στα σπήλαια της Μικράς Αγίας Άννης. Στις Θείες Λειτουργίες που τελούνταν, όπως βεβαίωναν οι ίδιοι, υπήρχε έκδηλη παρουσία Χάριτος, αντιλήψεως και παρηγορίας! Άρα, ο π. Εφραίμ ήταν κανονικός Ιερεύς του Θεού, παρά τα «επιτίμια» των υπό επιτίμιον διατελούντων υπευθύνων του Σχίσματος στην Εκκλησία Νεοημερολογιτών.

Μετά τον χωρισμό του Βρεσθένης Ματθαίου και του Κυκλάδων Γερμανού από τους Ομολογητάς Αρχιερείς Δημητριάδος Γερμανό και Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο το έτος 1937, οι εν λόγω Γέροντες Ιωσήφ και Εφραίμ ακολούθησαν αρχικά τους ακραίους Ζηλωτές, συμμετέχοντας στην γραπτή αποκήρυξη των Ομολογητών Αρχιερέων.

Όταν μάλιστα κάποιοι καλοί Ζηλωτές Πατέρες της μετριοπαθούς γραμμής προσπάθησαν να μεταπείσουν τον Γέροντα Ιωσήφ για την στάση του εκείνη, αυτός τους απεδίωξε με ταραχή. Όμως, την νύχτα εκείνη στην συνηθισμένη προσευχητική αγρυπνία του δεν μπορούσε να προσευχηθεί καθαρά. Και όταν τον πήρε ο ύπνος, είδε ότι βρισκόταν σε έναν μικρό βράχο μέσα στην άγρια θάλασσα και η ακτή, ένα μεγάλο βουνό, φαινόταν να βρίσκεται σε απόσταση. Τότε τον κατέλαβε μεγάλη αγωνία και προσπαθούσε να βρεί τρόπο να πλησιάσει στην ακτή και να πηδήσει σε αυτήν για να γλυτώσει από τον προφανή κίνδυνο. Ώσπου τελικά συνέβη αυτό προς μεγάλην του ανακύφισιν. Τούτο όμως το θεώρησε ως «σημείον» ότι δεν βάδιζε σωστά. Ο δε π. Εφραίμ προσευχόμενος για το ίδιο θέμα, άκουσε -κατά βεβαίωσίν του- φωνή που του έλεγε: «Εν τω προσώπω του Φλωρίνης απεκήρυξες ‘ολην την Εκκλησίαν».

Το συμπέρασμά τους ήταν ότι ακολούθησαν εσφαλμένη πορεία και ότι η ομολογιακή

στάση και τοποθέτηση του Αγίου Πρώην Φλωρίνης Χρυσιστόμου (βλ. φωτογραφία) ήταν εκκλησιαστική και θεάρεστη, και όχι βεβαίως σχισματική και έξω-εκκλησιαστική.

Γι’ αυτό και ο Γέρων Ιωσήφ σε μεταγενέστερη επιστολή του της 29-8-1945, γράφη περί μιάς μεγάλης Γυναικείας Μονής του Πατρίου Ημερολογίου στην Αττική ότι ήταν στενοχωρημένος, διότι «εχώρισαν απ΄τον Δεσπότην [πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον], ενώ είμαι βέβαιος ότι όλοι είναι εις την πλάνην, καθώς μοι εφανέρωσεν ο Κύριος. Εκτός αυτού και σχίσμα ποιούσιν εις βάρος τους, δι’ αυτό εμετανόησα και εγώ παρασυρθείς εξ αγνοίας απ’ τους αυτούθε πνευματικούς, αλλά δεν με άφησεν ο γλυκύς Ιησούς. Ο Ματθαίος και Σία, δυστυχώς Βαρυκόπουλος (Γερμανός) και όλοι, έπεσαν έξω, αλλ’ ο Κύριος να τους βοηθήση…».

Άρα, έστω και μετά πάροδον αρκετών χρόνων (τουλάχιστον οκτώ), ο Γέροντας Ιωσήφ απομακρύνεται από τους ακραίους Ζηλωτές Ματιαιϊκής κατευθύνσεως, και ακολουθεί όχι τους Μνημονευτές, αλλά τους μετριοπαθείς Ζηλωτές υπό τον Άγιο Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο.

Αυτό βεβαιώνει μόλις λίγο νωρίτερα, σε επιστολή του της 2-7-1945, ότι δηλαδή «γύρισε» με τον  «ευλογημένον Αρχιερέα μας» Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, διότι «εξ’ αγνοίας» και εξ επιδράσεως άλλων Πατέρων επίστευσε, ότι ο Ομολογητής Ιεράρχης είχε δήθεν προδώσει τον Αγώνα του Πατρίου Ημερολογίου! Όμως, λέγει ότι ο Θεός του υπέδειξε ότι έκανε λάθος και ότι οι αποχωρισμένοι του Ματθαίου είναι σε σφάλμα και δημιούργησαν «ανόητον (ανωφελές) σχίσα εις βάρος της υπερηφάνου ψυχής των, καθ’ ότι άλλο δεν είναι το αίτιον, ει μη ο εγωϊσμός των…». Παραδέχεται μάλιστα ότι είναι δυνατός ο άνθρωπος να πλανάται εξ αγνοίας σε κάποιο θέμα.

Τα αναφερόμενα σε αυτή την συνάφεια λοιπόν -τονίζουμε και πάλι- ότι αφορούν στην μετάβαση από την ακραία Ζηλωτική μορφή στην θεάρεστη τοιαύτη, επ’ ουδενί όμως λόγω στην μετάβαση από το ένα άκρο στο άλλο, δηλαδή στην κατάκριτη κοινωνία με το Οικουμενιστικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Γέροντας Ιωσήφ σε κάποιες επιστολές του των ετών 1948, 1949 και 1950 θίγει το θέμα, έστω και περιστασιακώς/παρενθετικώς, εκτροπών των Ζηλωτών Πατέρων, χωρίς να διευκρινίζει περί τίνων πρόκειται, κάποτε μάλιστα με πολύ ζωηρό τρόπο. Διότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι από αυτούς διεκρίντο από φανατισμό και έλλειψη αγάπης, όπως και ουσιαστικής φροντίδος για τα πνευματικά. Δογματοποίησαν το ημερολογιακό θέμα των 13 ημερών και έχασαν τον σκοπό της γνήσιας Μοναχικής ζωής του αγώνος καθάρσεως και φωτισμού, διά των αρετών, της υπακοής, της ταπεινώσεως, της προσευχής, όπως και των αγίων Μυστηρίων.

Γράφει για παράδειγμα σε επιστολή του της 16-5-1949 σε γνωστό του πρόσωπο:

Τα πράγματα [εννοεί κάποια είδη] «θα στείλω ταχυδρομικά. Δεν στέλνω με χέρι, διότι υποχρεώνομαι και δεν θέλω να έρχωνται να μου εμποδίζουν την ησυχίαν, διότι οι Καλόγηροι αυτοί, όπου ζούμε την σήμερον, δεν έχουν λεπτότητα πνεύματος -διανοητικήν εργασίαν∙ μόνον απλώς ένας τυπικισμός. Δι’ αυτό δεν γνωρίζουν τι εστι ψυχή και πως οφείλει να καθαρισθή, να φωτισθή και να έλθη εις τελειωτέραν κατάστασιν. Έμαθαν ένα ημερολόγιον και νομίζουν, ότι όλη η θρησκεία είναι αυτή πλέον, ενώ μέσα τους βράζουν τα πάθη: εγωϊσμός, υπερηφάνεια, αυταρέσκεια, κενοδοξία, θυμός, κατάκρισις, φθόνος, καταλαλιά, μίσος, γαστριμαργία, αδηφαγία, γαργαλισμός, σαρκικά πάθη κλπ., όπου δεν είναι ανάγκη να αριθμώ. Δι’ όλα αυτά δεν γίνεται ουδείς λόγος, ουδεμία φροντίς, μόνον οι 13 ημέρες του ημερολογίου∙ δι’ αυτό εκατέβη ο Κύριος!... Τύφλα και σκότος ψηλαφητόν!... Δι’ αυτό εκλείσθην και δεν θέλω κανένα να ιδώ μήτε να ομιλήσω, αλλά μόνον κλαίγω τας αμαρτίας μου…».

Είναι σαφές ότι ακόμη και ένα σοβαρό θέμα Παραδόσεως ή Πίστεως, αν απομονωθεί και απολυτοποιηθεί, αποκομμένο από το φυσικό πλαίσιο λειτουργίας του εντός της εν Χριστώ βιώσεως της Πίστεως, καθίσταται παγίδα, η οποία οδηγεί σε ποικίλες εκτροπές. Αυτό είναι που ψέγει ο Γέροντας ως μία εμφανέστατη εκτροπή ανωρίμων Πατέρων, και όχι βεβαίως αυτό καθαυτό το Ημερολογιακό Ζήτημα.

Για τον λόγο τούτο, ο Γέροντας Ιωσήφ και η Συνοδία του παρέμεναν σχεδόν «έγκλειστοι», προκειμένου να διατηρήσουν το ησυχαστικό τους πρόγραμμα, εφ’ όσον δεν ήταν του αυτού πνεύματος με πολλούς από τους Ζηλωτές Πατέρες, γι’ αυτό και υπέφεραν ταλαιπωρίες και κατατρεγμούς από εκείνους: Κατηγορούσαν τον Γέροντα ως πλανεμένο, τον συκοφαντούσαν, του άνοιγαν τις επιστολές που έστελνε και λάμβανε (!), δηλαδή, συν τοις άλλοις, τον κατασκόπευαν/αστυνόμευαν ασφυκτικά…

Ο Γέροντας γράφει σε άλλη επιστολή του της 17-4-1951:

«Εγώ, επειδή κανένα δεν δέχομαι, μηδενός εξαιρουμένου, μήτε θέλω να ακούω πως ζούν ή τι κάνουν ο κόσμος – οι Μοναχοί εδώ, είμαι ο στόχος της καταλαλιάς και κατακρίσεως και δεν παύω ημέραν και νύκτα να εύχωμαι  τους Πατέρας και να λέγω, ότι όλον το δίκαιον έχουν, μόνον εγώ είμαι άδικος οπόταν σκανδαλισθώ εις αυτούς, διότι με τα μάτια όπου τους έδωσε ο Θεός βλέπουν…».

Σε άλλη επιστολή του άνευ χρονολογίας (μάλλον του 1949) απαριθμεί δέκα περίπου προβληματικές απόψεις πολλών Ζηλωτών, οι οποίες τους διαιρούσαν συνεχώς, και καταλήγει:

«Όλοι χωριστά και όλοι Ζηλωταί∙ λοιπόν αν θελήσωμεν να τους κλαίμε, θέλομε δάκρυα τον Ιορδάνην ποταμόν. Όμως εγώ δεν απελπίζομαι εις κανένα∙ όλους θα ελεήση ο Κύριος, διότι τέτοια είναι τα χρόνια μας, τέτοια είναι η εποχή: να είμεθα όλοι τρελλοί! Ας εύρη τους πιο καλούς ο Χριστός. Όλοι τον Χριστόν παρακαλούν, όλοι την Παναγίαν φωνάζουν. Το μυαλό πάσχει. Λοιπόν, ολίγον-πολύ όλους θα ελεήση ο Κύριος…».

Παρά την διακριτική και αγαπητική αυτή στάση του Γέροντος, είναι σαφές ότι υφίστατο ρήγμα στις σχέσεις του με την πλειονότητα των λοιπών Ζηλωτών, πράγμα που δεν τον ανέπαυε καθόλου. Αυτό πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ’ όψιν για την κατανόηση της συνέχειας. Υπήρχε ήδη πνευματική διάσταση και μεγάλο χάσμα πνευματικής επικοινωνίας, συνεννοήσεως, συνεργασίας κλπ.

Εν τούτοις, οι Γέροντες παραμένουν ακόμη Ζηλωτές.

Ο Γέροντας Ιωσήφ σε επιστολή του της 2-2-1951 σε γνωστό του πρόσωπο, γράφει ότι είχε έτοιμο υποτακτικό του για Χειροτονία, τον οποίον επιθυμούσε να στείλει στην Αθήνα, όμως δεν το αποφάσιζε όσο διαρκούσε ο τότε φοβερός διωγμός των Παλαιοημερολογιτών από τους διώκτες Νεοημερολογίτες επί αρχιεπισκόπου των Καινοτόμων Σπυρίδωνος Βλάχου και όσο ο Μητροπολίτης Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος παρέμενε εξόριστος και οι λοιποί Αρχιερείς του Πατρίου σε απομόνωση. Και είναι γνωστόν, ότι οι Αρχιερείς του Πατρίου βρέθηκαν ελεύθεροι από κοινού στα γραφεία της Ιεράς Συνόδου στην Αθήνα μόλις το θέρος του επομένου έτους 1952!

Σε άλλη επιστολή του της 9-4-1951, προς Αδελφότητα Μονής του Πατρίου Ημερολογίου, εμβαθύνει πολύ ωραία στο πνευματικό νόημα του διωγμού και στην καταφυγή του στην προσευχή για παρηγορία και πληροφορία. Ομολογεί δε τα εξής αξιοπρόσεκτα:

«Με κατέλαβεν άλγος δριμύ, άλγος και πόνος ψυχής προπαντός διά σας, επειδή σας πονώ, και κατεφύγαμεν όλοι εις την παρήγορον προσεχήν και εύρον ανακούφισιν και ησύχασα. Ίδον, ότι έτσι θέλει ο Κύριος, με θλίψεις και βάσανα ζητεί να μας σώση. Είναι κάτι κρυπτόν και άγνωστον εις ημάς, αλλά θέλημα του Κυρίου. Αδιάφορον ότι δεν το αρέσομεν. Διά του πολέμου γίνεται ειρήνη, διά της τρικυμίας έρχεται  η γαλήνη. Χωρίς πειρασμόν δεν γνωρίζονται αι αγναί ψυχαί, δεν φαίνεται η αρετή, δεν διακρίνεται η υπομονή. Ίσως έχουν και οι δικοί μας [δηλ. οι του Πατρίου] σφάλματα και με αυτό συγχωρούνται. Εν τέλει, χωρίς πειρασμούς αδύνατον υγεία της ψυχής να φανή. Αυτό είναι το καθαρτήριον πυρ, όπου καθαράν και λαμπράν απεργάζεται την ψυχήν. Λοιπόν, χρεία υπομονής και θα φανή και πάλιν λαμπρός ήλιος. Ήτις θέλει, ας προσευχηθή εκτενώς και θα βρη ειρληνην πολλήν και ότι αυτό είναι το θέλημα του Κυρίου. Πότε δε και ποίω τρόπω θα ποιληση την έκβασιν, άδηλον. Ίσως αύριον, ίσως με άλλον πόλεμον, ίσως ενωρίς και ίσως αργά, πάντως χρεία υπομονής. Έπαυσα να λυπούμαι. Εύχομαι και αναμένω την έκβασιν. Λοιπόν, κάντε υπομονήν…».

***

Τελικά όμως, ο Γέροντας Ιωσήφ με την Συνοδία του στρέφονται προς τις Μονές και απομακρύνονται από τους Ζηλωτές το Φθινόπωρο του έτους εκείνου (1951), διότι τον Οκτώβριο δέχθηκε χειροτονία από τον εφησυχάζοντα στο Άγιον Όρος επίσκοπο Μιλητουπόλεως Ιερόθεο ο υποτακτικός του Γέροντος π. Χαράλαμπος, ο εκ Δράμας καταγόμενος, ακόλουθος του Πατρίου Ημερολογίου από την εποχή που ήταν λαϊκός, ο οποίος αργότερα έγινε Ηγούμενος της Μονής Διονυσίου και εκοιμήθη σε γήρας βαθύ το 2001.

Γράφεται επίσης για τον π. Εφραίμ Κατουνακιώτη, ότι είχε ακούσει και πάλι φωνή στην προσευχή του, ότι υπάγεται στο Πατριαρχείο και όχι στον [πρώην] Φλωρίνης. Γι’ αυτό και ο π. Εφραίμ αρχάς  του 1952 ακολούθησε και αυτός τους Μνημονευτές, αλλά λόγω μη συμφωνίας του Γέροντός του π. Νικηφόρου, ακολούθησε τους Μνημονευτές μόνον μετά την κοίμηση εκείνου το 1975. Πότε ακριβώς ελήφθη αυτή η «νέα πληροφορία» δεν είναι σαφές. Ίσως κατά την εποχή εκείνη (τέλη 1951).

Είναι όμως απορίας άξιον, πως είναι δυνατόν κατά την εποχή σφοδρού, αδίκου, αντιχριστιανικού και από κάθε άποψη απαράδεκτου διωγμού εναντίον των Γνησίων Ορθοδόξων του Πατρίου, όταν ο Άγιος Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος είναι στην εξορία στην Μονή Υψηλού στην Λέσβο, όταν ο Θεός με σημεία στηρίζει τους ηρωϊκούς διωκομένους πιστούς Του, όπως και πραγματικούς Αγίους Γέροντες του Πατρίου στον κόσμο (π.χ. Ιερώνυμο της Αιγίνης, Ιωάννη της Αμφιάλης, Ευγένιο του Πειραιώς κλπ.), για να αντέξουν την εναντίον τους φρικώδη καταφορά, όταν και ο ίδιος ο Γέροντας Ιωσήφ έλαβε λίγους μήνες νωρίτερα πληροφορία στην προσευχή, όπως προαναφέραμε, για το πνευματικό νόημα του διωγμού εκείνου, κάποιοι τόσον ακριβείς κατά τα άλλα ασκητές και αγωνιστές να εγκαταλείπουν τον Αγώνα της Ομολογίας και να προσχωρούν διά της μνημονεύσεως με το μέρος των διωκτών!

Πως είναι δυνατόν τούτο το αντιφατικό να γίνει αποδεκτό ως δήθεν εκ Θεού προερχόμενο;

Η ανάγκη για απόκτηση Ιερέως στην Συνοδία του Γέροντος Ιωσήφ ήταν τόσο σοβαρός λόγος για την κίνηση εκείνη; Τα παράπονα και η πικρία από την εν πολλοίς θλιβερή όντως στάση πολλών Ζηλωτών Πατέρων έναντι τους, οδήγησε αυτούς σε μία ανεξήγητη υποχωρητική επιλογή;

Υπάρχει μαρτυρία, ότι όταν συνέβη η στροφή αυτή προς το μνημόσυνο του Πατριάρχου,

ο άγιος Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης και η κατά σάρκα αδελφή του Γέροντος Αρσενίου, υποτακτικού του Γέροντος Ιωσήφ, Ευπραξία Μοναχή, διακονήτρια του Γέροντος Ιερωνύμου στην Αίγινα (βλ. φωτογραφία), απέστειλαν προς αυτούς διαμαρτυρία με επικριτικά ερωτήματα για την απαράδεκτη εκείνη ενέργειά τους.

Σε κάποιες πηγές από μαθητές κοντινούς ή μακρινούς του Γέροντος Ιωσήφ γίνεται η αναφορά, ότι η αλλαγή στην στάση των Γερόντων έναντι του Αγίου πρώην Φλωρίνης και της Εκκλησίας του Πατρίου Ημερολογίου έγινε εξ αιτίας του ότι τον Μάϊο του 1950 υπεγράφη η γνωστή Εγκύκλιος περί ακυρότητος Μυστηρίων των Νεοημερολογιτών και περί Μυρώσεώς τους σε περίπτωση προσχωρήσεως στο Πάτριο. Αλλά αυτό συνέβη τουλάχιστον 1,5 χρόνο νωρίτερα, και μάλιστα ήταν γνωστοί οι λόγοι που ανάγκασαν τον Άγιο Πρώην Φλωρίνης να προβεί σε τούτο μετά την κοίμηση του Βρεσθένης Ματθαίου, εντός της γενικής θέσεως και θεωρήσεώς του, αλλά και ότι τέτοιου είδους Εγκύκλιοι είχαν κυκλοφορήσει επανειλημμένα από τον ίδιο στο πρόσφατο τότε παρελθόν (1937, 1945, 1946, 1948).

Τούτο νομίζουμε ότι δεν αποτελεί μία πειστική και λογική εξήγηση, ως ανακόλουθο και προσχηματικό.

Όπως και να έχει το πράγμα, το γεγονός είναι ότι η κατάκριτη καθ’ ημάς εκείνη «στροφή» αν ήταν θέμα σωτηρίας, θα αποτελούσε την αφορμή για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη να σπεύσει να πείσει τα αγαπητά και συγγενικά του πρόσωπα στον κόσμο να πράξουν το ίδιο, για να μην «απωλεσθούν». Τέτοιο πράγμα όμως δεν φαίνεται να συνέβη. Συγγενικά αγαπητά του πρόσωπα εκοιμήθησαν στο Πάτριο, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Αμυγδαλέζας Σταμάτας Αττικής Βρυαίνη Μοναχή († 1998), την οποίαν υπεραγαπούσε, και την οποία γνωρίσαμε και θαυμάσαμε το κάλλος της ψυχής της, όπως και την θεάρεστη εμμονή της στα Πάτρια.

Είναι σημαντικόνα τονισθεί ότι ο Γέροντας Ιωσήφ ανέμενε την εποχή εκείνη μεγάλο κακό, κάποιον μεγάλο πόλεμο, τον οποίο μάλιστα προσδιόριζε για το έτος 1953, πράγμα βέβαια που δεν συνέβη, λόγω της παρατηρούμενης αποστασίας στον κόσμο, όπως και στην Εκκλησία. Και μάλιστα, για την άποψή του αυτή έκανε γενική επίκληση των «προφητειών των αγίων» και μπορούμε να κατανοήσουμε ότι μελετούσε γνωστά «χρησμολογικά» κείμενα, τα οποία με ονόματα Αγίων κυκλοφορούσαν και στο Άγιον Όρος την εποχή εκείνη, όπως και αργότερα, και βεβαίως επηρέαζαν τις συνειδήσεις των απλών, ακόμη και εναρέτων κατά τα άλλα, Μοναχών.

Ο Γέροντας σε επιστολή του της 17-4-1951 γράφει τα εξής:

«Εγώ περιμένω μεγάλον κακόν. Μόνον ο πόλεμος θα ειρηνεύση και θα παύση τον θυμόν του Θεού. Αυτόν περιμένω…»

Σε άλλη επιστολή του της 29-5-1952, ένα δηλαδή περίπου έτους μετά την «στροφή» του στο Μνημόσυνο του Πατριάρχου, γράφει σε συγγενικό του πρόσωπο μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Ας κάμη ο Δ. ακόμη έναν χρόνον υπομονήν, να ιδούμε τι θα βγή εις το μέσον. Η Εκκλησία εγώ δεν πιστεύω ότι θα διορθωθή, αν δεν ανοίξη ο πόλεμος και κάψη όλην την ανθρωπότητα∙ πάντως θα ανοίξη ογρήγορα…».

Άρα λοιπόν ο Γέροντας ανέμενε θεία επέμβαση προς «ΔΙΟΡΘΩΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Το θέμα δεν είχε κλείσει, αλλά παρέμενε στην συνείδηση του ανοικτό και έχρηζε διορθώσεως εκ Θεού, διότι οι άνθρωποι δεν ήταν ικανοί να το επιλύσουν.

Η υποχώρηση προς τους Μνημονευτές, δυνάμεθα να υποστηρίξουμε βάσιμα, ότι δεν ήταν οριστική, επηρεάσθηκε από διάφορους παράγοντες, και φυσικά δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν για είσοδο ή για παραμονή στην κοινωνία των Καινοτόμων φιλαιρετικών ή και αιρετικών Οικουμενιστών της Κωνσταντινουπόλεως ή της Ελλάδος.

***

Ο Γέροντας εκοιμήθη ως γνωστόν την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του έτους 1959, κατά το Πάτριο βεβαίως Ημερολόγιο, χωρίς ακόμη να γνωρίζει κάτι περί Οικουμενιμού. Αλλά και μόνον για το Ημερολόγιο συνέχισε να παραμένει ένθερμος υποστηρικτής του Πατρίου έως της Κοιμήσεώς του, αφού και όταν ακόμη εγκαταστάθηκε με την Συνοδία του στην Νέα Σκήτη (1953) απαγόρευε -κατά μαρτυρίαν Κληρικού διατελέσαντος μαθητού του- στους Ιερείς υποτακτικούς του να λειτουργήσουν στο Κυριακό, αν ήταν παρών και Νεοημερολογίτης Κληρικός. Οι δε Υποτακτικοί του, ως γνωστόν, ήταν μεταξύ των Αγιορειτών που μετά το 1964 αντιτάχθηκαν στα εξόφθαλμα πλέον Οικουμενιστικά ανοίγματα της Κωνσταντινουπόλεως υπό τον Αθηναγόρα, τα οποία αποτέλεσαν την βάση για την περαιτέρω Οικουμενιστική γραμμή και πορεία.

Είναι γνωστό το συμβάν σχετικά με τον π. Εφραίμ Κατουνακιώτη, όταν κάποτε ζήτησε θεία πληροφορία περί Οικουμενισμού (σύμφωνα με μία πηγή κατ’ αίτησιν μάλιστα κάποιου επισκόπου): «Μία δυδωδία με γεύση ξυνή, αλμυρή, πικρή… Να! Αυτό ήταν το αποτέλεσμα», έλεγε με αποτροπιασμό ο Γέροντας σχετικά με τον δυσώδη Οικουμενισμό!

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι, πως τότε παρέμεινε αυτός και οι συν αυτώ στην κοινωνία με αυτή την δυσώδη κατάσταση;

Επίσης, υπάρχει η εξής μεταγενέστερη μαρτυρία:

«Σήμερα της Πεντηκοστής του 1989 [ο π. Εφραίμ Κατουνακιώτης] είπε, ότι τον επισκέφθηκε στον ύπνο του ο γέρο-Ιωσήφ. Και αφού γιλήθηκαν θερμά, ο γερο-Ιωσήφ πολύ χαρούμενος του είπε: Θέλω να σου παραδώσω εκκλησιολογία. Χρόνια είχε να τον δει τόσο χαρούμενο. Το αξιοθαύμαστο στο γεγονός αυτό είναι ότι ο Γέροντας δεν γνώριζε τη λέξη εκκλησιολογία».

Την εποχή περίπου εκείνη ήταν που ο Προηγούμενος π. Εφραίμ Φιλοθεΐτης στην Αμερική υπήχθη πνευματικά στην Εκκλησία της Ρωσικής Διασποράς, από την οποίαν οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι έχουμε την Αποστολική Διαδοχή και ήμασταν σε κοινωνία, κατόπιν όπως είπε Θεομητορικής προτροπής, αλλά δυστυχώς μετ’ ολίγον επανέκαμψε στους Νεοημερολογίτες Οικουμενιστές, ενδώσας στις πιέσεις τους για πιθανή τιμωρία, όπως και πνευματικών του τέκνων για εγκατάλειψη.

Υπενθυμίζουμε ότι ο π. Εφραίμ πριν να αναλάβει την Ιερά Μονή Φιλοθέου ως Ηγούμενος το 1973, δεν μνημόνευε τον Πατριάρχη και μάλιστα για κάποια έτη όταν εξήρχετο στον κόσμο από το Άγιον Όρος μνημόνευε στις ιεροπραξίες του τον τότε Αρχιεπίσοπο της Εκκλησίας μας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος Αυξέντιο, δεχθείς μάλιστα προς τούτο κατά μία εκδοχή ακόμη και χειροθεσία από αυτόν. Διακρατούσε βεβαίως μία μετριοπαθή εκκλησιολογική θεώρηση και πρακτική, αλλά τούτο δεν τον εμπόδιζε να ανήκει με τον τρόπο αυτό στην Εκκλησία των Γ.Ο.Χ.. Οπότε, τι είχε συμβεί τότε; «Εξήλθε της Εκκλησίας» και απεμπόλησε τις αρχές του Γέροντός του, κατά τους Νέο-αγιορείτες; Κάθε άλλο! Τότε ήταν που επανήλθε στην αρχική οδό, από όπου είχε προηγουμένως εκπέσει. Όμως, η επίδραση του θεωρητικού των σκληρών Νεοημερολογιτών π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου μέσω του υποτακτικού του Γέροντος π. Νικδήμου, όπως εν συνεχεία και η προσφορά της ηγουμενίας της Μονής Φιλοθέου, επί του νέου Οικουμενιστού Πατριάρχου Δημητρίου, οδήγησαν αυτόν εκ νέου στην σφαλερή αποδοχή της κοινωνίας με τους Οικουμενιστάς και Νεοημερολογίτας.

***

Κατόπιν όλων αυτών, νομίζουμε ότι τα συμπεράσματα για τον απροκατάληπτο αναγνώστη εξάγονται από μόνα τους. Εμείς τονίζουμε μόνον εν κατακλείδι, ότι η ορθή και θεάρεστη οδός είναι ανάμεσα στα άκρα αφ’ ενός του κατακρίτου και δυσώδους Οικουμενιμού (και της κοινωνίας μαζί του), και αφ’ ετέρου του ακραίου και αδιακρίτου Ζηλωτισμού.

Οι αναφερθέντες Γέροντες αυτήν προφανώς την οδό προσπάθησαν να βαδίσουν, αλλά τελικώς περιέπεσαν σε ανεπίτρεπτη υποχώρηση. Οι υποτακτικοί τους προχώρησαν δυστυχώς επί τα χείρω στο θέμα αυτό.

Επ’ ουδενί λόγω όμως δικαιολογούνται, ώστε να συνεχίζουν την κατάκριτη πορεία τους και μάλιστα να την θεωρούν ως υποδειγματική, επικαλούμενοι τους Γέροντες και επίσης να στρέφονται ενάντια σε εκείνους, οι οποίοι διακρατούν με συνέπεια και θυσία αίματος την όντως Ορθόδοξη πορεία, Μαρτυρία και Ομολογία σε μια άνευπροηγουμένου Αποστασία!

Είθε όσοι έχουν ώτα ψυχής ανοικτά, να σπεύσουν σε ορθοδοξοποίησή τους, πριν να είναι πολύ αργά!...

†Ε.Γ.Κ.

Ιούνιος 2020

Σημείωση: Το αναφερόμενο ιστορικό υλικό του κειμένου (παραθέματα επιστολών, ειδήσεις και πληροφορίες) είναι από το Αρχείον του συγγραφέως αυτού.

Η Νέα Σκήτη Αγίου Όρους

ΠΗΓΗ: «ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ» τεύχος 10 - ΕΤΟΣ 2020

Διαβάστε επίσης:Η επίσκεψη της γερόντισσας Μακρίνας (της Πορταριάς) στον Άγιο Ιερώνυμο της Αιγίνης.

«…ακολουθούμε τους μεγάλους Γέροντας της εποχής μας, που δεν διέκοψαν πνευματικήν σχέσιν με τους Οικουμενιστάς, αλλά εργάσθηκαν εντός της Εκκλησίας και εχαριτώθησαν από τον Κύριόν μας, ώστε να διενεργούνται δι΄ αυτών διάφορα θαύματα».