«Τήν ἄμετρόν σου εὐσπλαγχνίαν, οἱ ταῖς τοῦ...

 «Τήν ἄμετρόν σου εὐσπλαγχνίαν, οἱ ταῖς τοῦ

 

Ἅιδου σειραῖς, συνεχόμενοι, δεδορκότες,

 

 Πρός τό φῶς ἠπείγοντο Χριστέ, ἀγαλλομένῳ

 

Ποδί, Πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον.»

 

Ὁ Ἅιδῃς ὑπῆρξε τόπος (ἐν πνευματικῇ προφανῶς ἐννοίᾳ) θλιβερός. Ἐν αὐτῷ ἐκρατοῦντο δέσμια τά πνεύματα ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν τεθνεώτων. Ἦτο δεσμωτήριον καί φυλακή, τόπος ἀφεγγής καί σκοτεινός. Εἰς τά ἀμειδῆ του διαμερίσματα ἐβασίλευεν ἡ θλῖψις, τό σκότος καί ἡ νέκρωσις τῆς ἀπελπισίας. Ἦτο ὁ ζοφερός τόπος τῆς πνευματικῆς κυριαρχίας τοῦ Σατανᾶ. Ἡ δύναμις τοῦ ἀπαισίου τούτου κράτους ἐστηρίζετο ἐπί τῆς ἀρχαίας παρακοῆς, ἐπί τῶν θλιβερῶν ἐρειπίων τῆς Ἐδέμ. Ἦτο ἕν γιγάντιον οἰκοδόμημα ψεύδους, ὡς ψεῦδος εἶναι καί ἡ ἁμαρτία, ἐκ τῆς σαρκός τῆς ὁποίας ὑφαίνεται ὁ ἱστός τῆς νεκρώσεως καί τοῦ θανάτου. Ἡ ἐν τῷ Ἅιδῃ ἐξουσία αὕτη τοῦ Σατανᾶ ἦτο φύσεως ἠθικῆς, δέν ἦτο ἐξουσία νομική. Οὐδέν νομικόν – ὀντολογικόν δικαίωμα εἶχεν ὁ ἄρχων τῆς ἁμαρτίας ἐπί τῶν πνευμάτων τῶν θνησκόντων ἀνθρώπων. Τούτων ὁ πραγματικός Κύριος ἦτο μόνος ὁ Θεός. Ἑπομένως τῶν πνευμάτων ἐκράτει ὁ ἀρχέκακος, ἐνόσῳ ταῦτα ἦσαν δοῦλα εἰς τήν ματαιότητα καί τήν φθοράν. Ἐφ᾿ ὅσον δέ ἡ ἁμαρτία ἐστηρίζετο ἐπί ἑνός ψεύδους, ἑπόμενον ὅτι καί ἡ δύναμις τοῦ ἀλλοτρίου ἐστηρίζετο ἐπί τοῦ αὐτοῦ ψεύδους. Τό βασίλειον κατά ταῦτα τοῦ θανάτου ἦτο οἰκοδόμημα κατ᾿ ἐπίφασιν καί σαθρόν. Ἤρκει νά ἀφαιρεθῇ ἡ σαθρά βάσις του, διά νά καταρρεύσῃ ἐκ θεμελίων ὁλόκληρον!

 

Τήν κατάῤῥευσιν τοῦ οἰκοδομήματος τοῦ θανάτου ἐπέφερεν ἡ ἐν τῷ Ἅιδῃ κραταιά κάθοδος τοῦ Λυτρωτοῦ. Αὕτη ἀπετέλει μέτρον τῆς ἀφράστου φιλανθρωπίας τοῦ Δεσπότου, ἔκφρασιν τῆς ἀμέτρου εὐσπλαγχνίας τοῦ Σωτῆρος. Ἦτο ἐνέργεια ὁμόλογος πρός τόν καθόλου χαρακτῆρα τοῦ ἔργου τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Μέ τήν διαφοράν ὅτι, ἐνῷ μέχρι τοῦ θανάτου καί τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ Χριστοῦ τό ἔργον τοῦτο ἠκολούθει τά μέτρα τῆς ἐν ταπεινώσει κενώσεως τοῦ Λόγου, ἡ εἰς Ἅιδου κάθοδος τοῦ Κυρίου, οὖσα κάθοδος κραταιά, ἀποτελεῖ ἐνάσκησιν τοῦ βασιλικοῦ τοῦ Σωτῆρος ἀξιώματος, ἐν τῷ ὁποίῳ διαλάμπουν ἡ ἄπειρος δύναμις καί ἡ ἐνάργεια τῆς θείας μεγαλειότητος καί παντοδυναμίας.

 

Ἐν τῷ Ἅιδῃ ὁ Σωτήρ κατέρχεται ὡς κραταιός καί δυνατός, «ἠμφιεσμένος στολήν ἐκδικήσεως» καί κραδαίνων τό ξίφος τῆς θείας ὀργῆς. Πνέει πῦρ ἐναντίον τῶν σκοτίων δυνάμεων τῆς ἁμαρτίας. Πρό τῆς ἀπειροδυνάμου παρουσίας του ὁ Ἅιδης πικραίνεται, ἔχων εἰς τά σπλάχνα του βροτόν τεθεωμένον, κατάστικτον τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργόν. Πρό τῆς παρουσίας τοῦ ἰσχυροῦ ἡ εἰδεχθής του ἐπικράτεια συντρίβεται. Καταῤῥέει τό γιγάντιον τοῦ ψεύδους οἰκοδόμημα, ἀνατινάσσονται αἱ σαθραί καί ἑτοιμόρροποι βάσεις του, ὅταν μετ᾿ αὐτῶν ἔρχεται εἰς ἐπαφήν ἡ θρυαλλίς τῆς θείας δικαιοσύνης καί δυνάμεως. Ὁ Σατανᾶς ἐκδιώκεται ἐκ τοῦ σκοτεινοῦ ὀχυροῦ τῆς ἀπάτης του, ἀπεκδύεται πᾶσαν τήν ἐν τῷ θανάτῳ ἰσχύν καί ἐξουσίαν του.

 

Τήν ἐν τῷ Ἅιδῃ σωτήριον κατάβασιν τοῦ Χριστοῦ πανηγυρίζουν πρῶτοι «οἱ ταῖς τοῦ Ἅιδου σειραῖς συνεχόμενοι», δηλαδή οἱ κρατούμενοι δέσμιοι εἰς τά σκοτεινά τοῦ θανάτου καταγώγια. Οὗτοι δεδορκότες (=βλέποντες) τήν ἄμετρον εὐσπλαγχνίαν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία τοσοῦτον τρανῶς ἀναλάμπει ἐν τῇ λυτρωτικῇ ταύτῃ καταβάσει, ἔσπευδον ἀγαλλομένῳ ποδί πρός τό σωτήριον φῶς τῆς Ἀναστάσεως, συνεορτάζοντες μετά τῶν ζώντων τό αἰώνιον Πάσχα τῆς σωτηρίας.

 

Ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ εὐσεβείᾳ ἡ εἰς Ἅιδου κάθοδος τοῦ Χριστοῦ ἔχει χαρακτῆρα ἀναστάσιμον. Αὕτη συνάπτεται στενῶς καί ἐναλλάσσεται μετά τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι δέ χαρακτηριστικόν τό γεγονός, ὅτι ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ εἰκονογραφίᾳ ἡ Ἀνάστασις ἀπεικονίζεται διά τῆς ἐν τῷ Ἅιδῃ καθόδου τοῦ Σωτῆρος. Δικαίως δέ.διότι συντριβέντος τοῦ θανάτου διά τῆς κραταιᾶς ἐκείνης καταβάσεως καί ἀφανισθείσης τῆς φθορᾶς, ἡ ἀνάστασις ἀκολουθεῖ ὡς συνέπεια φυσική. Ὅπως συντριβομένων τῶν δεσμῶν, ἡ ἀπελευθέρωσις ἕπεται ὡς ἐπακόλουθον φυσικόν, οὕτω παταχθείσης τῆς φθορᾶς ἡ φύσις ἀνίσταται, ἤτοι χωρεῖ εἰς τήν ἐν τῇ ἀφθαρσίᾳ μόνιμον καί σταθεράν ἐγκαθίδρυσιν αὐτῆς.

Ἀνδρέου Θεοδώρου

Ἀπό τό βιβλίο:Πάσχα Κυρίου Πάσχα

ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας

Πηγή: www.imaik.gr