ὑπό
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton
Ἀπρίλιος 2018
«Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος
ὁλόκληρον διορθῶσαι δῆμον.»
Ἅγιος
Ἰωάννης Χρυσόστομος
Α΄. Πρόλογος
Ἡ Ἑλληνορθόδοξος ἡμῶν παιδεία εἶναι ἀγαθόν διανοητικόν καί
διαχρονικόν, ἠθικόν καί πνευματικόν, ἀτομικόν καί κοινωνικόν, ἐθνικόν καί
παγκόσμιον˙ συνεπῶς, ἀγαθόν ἀνεκτιμήτου ἀξίας, σπουδαιότητος, προοπτικῆς καί ἐλπίδος.
Ἡ παιδεία αὕτη εἶναι γνῶσις ἐπαγγέλματος, ἐπιστήμης, σοφίας, γνῶσις Ἀληθείας
καί ἀπόκτησις ἀρετῆς. Ὁ πραγματικῶς καί ὀρθῶς πεπαιδευμένος ἄνθρωπος καθίσταται
τό μέγιστον ἀνθρώπινον κεφάλαιον, τό ὁποῖον ὀφείλει νά ἔχῃ μία Ἱστορική χώρα, ὡς ἡ Ἑλληνορθόδοξος
ἡμῶν πατρίς. Τό ἀγαθόν τοῦτο τῆς Ἑλληνορθοδόξου παιδείας ἠμποροῦν νά τό
προσφέρουν μόνον οἱ ἐπαΐοντες καί οὗτοι εἰσίν οἱ Ἑλληνορθόδοξοι διδάσκαλοι ἡ ἐλπίς
τοῦ Γένους μας τοῦ ἐκλεκτοῦ, τό Ἐθνικόν θεμέλιον, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῶν θεσμῶν
μας, τό κῦδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος καί ἡ διαιώνισις τοῦ ὑγιοῦς παραδοσιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.[1]
Β΄. Ὁ Ἑλληνορθόδοξος
Διδάσκαλος καί ἡ Διαιώνισις τοῦ Ἑλληνισμοῦ
Τό
παιδαγωγικόν ἔργον τοῦ Ἑλληνορθοδόξου διδασκάλου, εἰς μίαν ἐποχήν ἄθεον, ἐλεγχομένην
διά τῆς τρεχούσης τεχνολογίας, κατευθυνομένην ὑπό τῶν ψευδο-πολιτικῶν, δούλων[2] τῶν
σκοτεινῶν δυνάμεων τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς πλάνης τοῦ σκοταδισμοῦ (τοῦ
«πολιτικῶς ὀρθοῦ», politically correct),
εἶναι πολύ δύσκολον καί μαρτυρικόν. Παρ’ ὅλας αὐτάς τάς δυσχερείας, τό ἔργον
του εἶναι ἀναγκαῖον, θεῖον, πολύπλευρον, ὑψηλόν, ἀληθινή ἀποστολή καί διά τοῦτο
δύσκολον, πραγματική θυσία διά τήν διατήρησιν τῆς πίστεώς μας, τῆς παιδείας μας
καί τήν διαιώνισιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Αἱ ἀντιξοότηται πάρα πολλαί, καθ’ ὅτι
κινδυνεύει ἀνά πᾶσαν στιγμήν νά ἀπολυθῇ διότι λέγει τήν ἀλήθειαν εἰς μίαν ἐποχήν,
εἰς τήν ὁποίαν κυριαρχεῖ μόνον τό ψεῦδος καί ἡ πλάνη. Φεύγει καθημερινῶς ἀπό τό
σχολεῖον μέ μεγάλην κούρασιν, ἄγχος καί ἀγωνίαν, ἐάν οἱ μαθηταί του κατανοοῦν αὐτά,
τά ὁποῖα διδάσκει καί ἐμπεριέχουν τήν ἀλήθειαν ἤ τούς ἔχει ἐπηρεάσει τόσο πολύ
τό κοσμικόν κοινωνικόν των περιβάλλον καί σπαταλᾷ τόν χρόνον του καί τήν φαιάν
του οὐσίαν ἔνευ οὐσιαστικοῦ ἀποτελέσματος. Ἀλλά καί ἐάν μικρόν ποσοστόν τῶν
μαθητῶν ὠφελεῖται ἀπό τήν διδασκαλίαν ταύτην, ἄξιος ὁ κόπος καί μέγας ὁ μισθός
διά τόν διδάσκαλον καί μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου καί ἄλλος ἀριθμός μαθητῶν θά
προσχωρήσῃ εἰς τήν ἀποδοχήν καί μάθησιν τής ὀρθῆς ταύτης γνώσεως, τήν ὁδηγοῦσαν
εἰς τήν πραγματικήν σοφίαν.
Ἀναμφισβητήτως,
ἡ ζωή τοῦ Ἑλληνορθοδόξου διδασκάλου εἶναι δύσκολος, μέ πολύ πόνον, ἀλλά καί ὄνειρον
ζωῆς, ἰδανικόν, προσφορά καί διατί ὄχι καί θυσία εἰς τήν ἐκπλήρωσιν ἑνός ὑψίστου,
ἱεροῦ καί σωτηριώδους χρέους πρός τούς νέους, τούς συνεχιστάς τοῦ Γένους μας, ἀλλά
καί πρός τήν παραπαίουσαν κοινωνίαν, τῆς ὁποίας ἡ ἀνάπτυξις καί εὐημερία εἶναι
σήμερον, εἰς μαρασμόν καί ὀπισθοδρόμησιν. Ὁ τίμιος, εὐγενικός, ἐργατικός,
πιστός, καλός καί ἀγαθός διδάσκαλος θά πρέπει νά συγκλονίζῃ ἅπαντας ἡμᾶς, ἀλλά
δυστυχῶς, θεωρεῖται ἀπό τούς «προοδευτικούς» (liberals) ὀπισθοδρομικός καί συνεπῶς, ἀποπομπαῖος.
Ὁ δάσκαλος οὗτος μέ τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς του καί τό πνεῦμά του διετήρησε καί
διατηρεῖ ἀλώβητον τήν Ἑλληνικήν του πραγματικήν ἠθικήν σοφίαν καί ἀρετήν[3] καί τήν Ὀρθόδοξον
Χριστιανικήν του πίστιν,[4] κρατεῖ ὑψηλά
τόν πολιτισμόν τοῦ Γένους μας, τό ἱερόν λάβαρον τοῦ Ἔθνους μας, τόν Σταυρόν τῆς
Ὀρθοδοξίας, τάς ἀξίας καί ἀρετάς τοῦ δημιουργηθέντος ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου.[5]
Ἡ μικρά
εἰς ἔκτασιν καί μεγάλη εἰς πολιτισμόν χώρα μας, ἀπέκτησε κρατικήν ὑπόστασιν
κατόπιν σκληρῶν, πολυετῶν καί ἐξαντλητικῶν ἀγώνων καί θυσιῶν καί αὕτη ὀφείλεται
εἰς τούς Διδασκάλους τοῦ Γένους ἡμῶν,[6]
ἐκ τῶν ὁποίων πλεῖστοι ἦσαν ἁπλοῖ μοναχοί, ἱερεῖς καί πτωχοί δάσκαλοι. Δυστυχῶς
ὅμως, αἱ πιέσεις ἀπό τήν δούλην Δύσιν καί οἱ ἐπιβαλλόμενοι ὑπό ταύτης ἄθεοι καί
ἀνθέλληνες ψευδο-πολιτικοί μας[7] ἐδημιούργησαν
μίαν κοινωνίαν ἀδιάφορον, ἀνιστόριτον, χλιαράν τῇ πίστει, ἀγράμματον, ἀπαίδευτον,
ὑποτεταγμένην, ἀνοργάνωτον, ἐπιδιώκουσαν τόν πλουτισμόν καί τήν εὐζωΐαν διά τῆς
ἐξαπατήσεως, ἀρπαγῆς καί σπατάλης τῶν ὑλικῶν μέσων, ἀδιάφορον διά πνευματικά καί
αἰώνια ἀγαθά καί ἀξίας. Τό φοβερώτερον ἀνοσιούργημα τούτων εἶναι τά ἀνθελληνικά
καί ἀντιχριστιανικά σχολικά βιβλία Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου. Καί τά ἀποτελέσματα
εἶναι αὐτά, τά ὁποῖα βλέπομεν, σήμερον˙ ὡς ἡ ἀποστασία, ἡ ἀθεΐα, ἡ διαστροφή,[8] ἡ ἀσέβεια,[9] ἡ ἐξαπάτησις
τοῦ λαοῦ, αἱ κρίσεις εἰς ἅπαντας τούς τομεῖς, ἡ ἀνεργία, αἱ μειώσεις μισθῶν καί
συντάξεων, αἱ ταπεινώσεις, αἱ περιφρονήσεις, ἡ πολυπολιτισμηκότητα,[10] ἡ ἐγκληματικότης καί ἀνασφάλεια, ἡ ἀπώλεια ἰδιωτικοῦ
καί Ἐθνικοῦ πλούτου καί τέλος ἡ ἀπελπισία, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας καί ἡ αὔξησις
τῶν αὐτοκτονιῶν, λόγῳ ἀγνοίας τῆς Ἑλληνορθοδόξου πραγματικῆς παιδείας. Ὁ Ἑλληνορθόδοξος
λαός μας, οἱ γονεῖς τῶν Ἑλληνοπαίδων, ὀφείλουν νά ἀντιδράσουν εἰς τήν ἐπιβαλλομένην
καταστροφήν τοῦ Ἔθνους μας.[11] Τό ἄθεον καί ἀνθελληνικόν «δημοκρατικόν
τόξον» (ΠΑΣΟΚοι, Κεντρῷοι, ΣΥΡΙΖΑῖοι καί Κομμουνισταί) θά πρέπει νά ἐκδιωχθῇ ἀπό
τήν πολιτικήν ζωήν τῆς χώρας διά παντός, ἄλλως δέν θά ὑπάρξῃ μέλλον διά τόν Ἑλληνισμόν.
Ἡ
παιδεία μας ἔφθασεν εἰς τό ὑψηλότερον ἐπίπεδον τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ μέ τάς
ἀόκνους προσπαθείας καί μέ πολλούς ἀγῶνας χιλιάδων ἐτῶν, παρ’ ὅλους τούς
διωγμούς, ἐπιδρομάς βαρβάρων καί ὑποταγάς ὑπό διαφόρων ἀπολιτίστων λαῶν (ἐχθρῶν
καί «φίλων»)˙ πλεῖστοι ἐκ τῶν ὁποίων ἐξεπολιτίσθησαν. Ἀλλά παρ’ ὅλας τάς
δυσχερείας ταύτας καί ξένας ἐπιβουλάς ὁ διδάσκαλός μας παρέμεινε καί ὀφείλομεν
νά τόν τιμῶμεν, ὡς τό σεβαστότερον πρόσωπον τῆς κοινωνίας μας μετά τόν ἱερέαν,[12] πρότυπον
πρός μίμησιν, διότι οὗτος ἐστίν ὁ πραγματικός λειτουργός τῆς Ἑλληνορθοδόξου
Παιδείας μας. Αὐτός ἦτο ὁ ἥρωας, ἀλλά καί ὁ μάρτυρας διά τό Ἐθνικόν μας μεγαλεῖον,
τήν πνευματικήν ἀνάπτυξιν, τήν οἰκονομικήν βελτίωσιν, τήν ἀνόρθωσιν τῆς χώρας
μας καί τήν ἐλευθερίαν τῆς ὑπό τουρκικήν κατοχήν πατρίδος μας˙ προητοίμασε καί ἐδίδαξε
τούς Ἕλληνας καί κατώρθωσεν ἅπαντα ταῦτα, ὁ ταπεινός καί ἀκάματος Ἑλληνορθόδοξος
δάσκαλος, μέ τό γνήσιον παιδευτικόν ἔργον του. Σήμερον, οἱ ἐχθροί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου
διδασκάλου ὁδηγοῦν τήν χώραν εἰς νέαν δουλείαν, πνευματικήν καί Ἐθνικήν.
Γ΄. Ἐπίλογος
Τέλος, ὁ
δάσκαλος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν κοινωνικός λειτουργός, ὁ ὁποῖος διατηρεῖ καί αὐξάνει
τό μεγαλεῖον τοῦ Ἑλληνισμοῦ.[13] Συνεπῶς,
εἶναι οὗτος ἡ ἐλπίς τοῦ ἐκλεκτοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Χρέος πάντων ἡμῶν εἶναι ἡ μετάδοσις
τοῦ λαμπροῦ παρελθόντος τούτου, τῆς ἑπτακισχιλιετοῦς ἀντικειμενικῆς Ἱστορίας
μας εἰς τάς μελλούσας γενεάς, καθ’ ὅτι τοῦτο ἐστίν ἡ ἀνεξάντλητος πηγή τοῦ
μεγαλυτέρου πολιτισμοῦ τοῦ πλανήτου. Σήμερον, ὁ Ἑλληνορθόδοξος διδάσκαλος εἶναι
ὑπό διωγμόν καί αἱ παραδοσιακαί ἀξίαι ἐξεδιώχθησαν, ὑπεχώρησαν καί ἐγκατελείφθησαν
καί ὁ πραγματικός δάσκαλος κατέστη μή ἀποδεκτός διότι δέν εἶναι «προοδευτικός»
καί νεοτεριστής, οὔτε ἄθεος καί ἀνθέλληνας˙ οὐσιαστικῶς, δέν ὑποτάσσεται εἰς
τήν ἀπάτην τῆς Νέας Ἐποχῆς, τήν ὁποίαν ἀκολουθεῖ τό Ὑπουργεῖον Παιδείας καί αἱ
κυβερνήσεις μας. Καθ’ ὅτι γιγνώσκει οὗτος ὅ, τι ἡ παιδεία ἡμῶν ἐγεννήθη εἰς τήν
Ἀρχαίαν Ἑλλάδα[14] καί
συνεπληρώθη ὑπό τῆς Ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας καί
δέν ἠμπορεῖ νά εἰσαγάγῃ τίποτε ἀπό τήν πνευματικήν ἐρημίαν καί πλάνην τῆς
Δύσεως.
Ὁ Ἑλληνορθόδοξος διδάσκαλος ὑπῆρξε καί πρέπει νά συνεχίζῃ νά
εἶναι, διά τό καλόν ἡμῶν, ἡ ψυχή, ὁ νοῦς καί ἡ καρδία τῆς Παιδείας μας. Ὀφείλει
νά εἶναι αὐστηρός καί νά ἐπιβάλλῃ τήν πειθαρχίαν, τήν ὑπακοήν, τόν σεβασμόν καί
πᾶσαν ἀρετήν εἰς τούς μαθητάς του, τούς ὁποίους διέβρωσεν ἡ ψυχολογία καί ἡ
Νεοεποχίτικη διαφθορά μέ τά ἀνήθικα θεάματα καί τά ἀκατονόμαστα νέα σχολικά
βιβλία.[15] Ὁ φύλαξ οὗτος
τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τοῦ πολιτισμοῦ μας εἶναι καί θά πρέπει νά παραμείνῃ ὁ
διαμορφωτής τῶν ψυχῶν τῶν νέων μας, τῶν συνεχιστῶν τοῦ Ἔθνους μας, τῆς Ἱστορίας
μας, τῆς γλώσσης μας, τοῦ πολιτισμοῦ μας, τῆς πίστεώς μας καί ἁπάσης τῆς Ἑλληνορθοδόξου
παιδείας μας, ὥστε ἡ χώρα νά ἠμπορέσῃ νά διαδραματίσῃ τόν Ἱστορικόν ρόλον της εἰς
τούς ἐσχάτους καιρούς τῆς 8ης χιλιετίας, τήν ὁποίαν διάγομεν. Ἀσφαλῶς,
ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν γνωρίζει τόν ἀληθινόν Θεόν, δέν ἔχει τήν θείαν Χάριν καί δέν
γιγνώσκει τήν Ἀλήθειαν, διά τοῦτο, δέν εἶναι δυνατόν νά κάμῃ οἱονδήποτε ἔργον ὀρθῶς,
πολύ μᾶλλον νά διδάξῃ τούς ἄλλους καί δή τούς νέους.[16]
Χριστός
Ἀνέστη!
Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Καί εἴθε ὁ Ἀναστάς Κύριος νά ἀναστήσῃ καί τό Ἔθνος ἡμῶν ἀπό
τήν πνευματικήν λήθην τῶν τελευταίων ἐτῶν.
[1]
Καί δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν ἀκόμη πάρα πολλοί. Ὅρα, Δημητρίου Νατσιοῦ, «Νέρωνες
καί Διοκλητιανοί στά Σχολεῖα».https://christianvivliografia.wordpress.com/2017/10/04/%ce%bd%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%b1%e1%bd%b6-%ce%b4%ce%b9%ce%bf%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%e1%bd%b6-%cf%83%cf%84%e1%bd%b0-%cf%83%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%b5/
.
[2]
Καθ’ ὅτι, «Φύσιν πονηρά μεταβαλλεῖν οὐ ράδιον.» (Μένανδρος). Ἐπίσης, ΜΕ ΑΘΕΟΥΣ,
ΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥΣ, ΜΕ ΚΑΤΑΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ «ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΣΤΕΚΗ» (Δ.
Νατσιός) «Μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους».
[3] Καθ’ ὅτι
γιγνώσκει, «Πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καί τῆς ἄλλης ἀρετῆς,
πανουργία καί οὐ σοφία φαίνεται.» (Πλάτων).
[4] Ἄλλως, «μηδέ
κληθῆτε καθηγηταί˙ εἷς γάρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός.» (Ματθ. κγ΄ 10). Ὅρα
ἐπίσης, “Σκοτάδι ψηλαφητὸ ἔπεσε καὶ σήμερα πάνω στὴν πατρίδα μας, τὰ ἐντάλματα
τοῦ Εὐαγγελίου ἀνατρέπονται καὶ ποδοπατοῦνται τὰ παιδιά μας, μέσῳ τῆς ἐλεεινῆς ἐκπαίδευσης,
τὰ ξεμυρώνουν καὶ τὰ ξεβαπτίζουν, μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς
Τούρκους. Κι ἂν αὐτὸ φαίνεται ὑπερβολικὸ διαβάζω τὰ λόγια τοῦ Παπουλάκου: «Εἶναι
ντροπή μας, ἕνα Γένος ποὺ μὲ τὸ αἷμα του πύργωσε τὴ λευτεριά του, ποὺ περπάτησε
τὴ δύσκολη ἀνηφοριά, νὰ παραδεχτεῖ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ περπατήσει στὸν ἴσιο
δρόμο, ἅμα εἰρήνεψε κι ὅτι δὲν ξέρουμε μεῖς νὰ συγυρίσουμε τὸ σπίτι, ποὺ μὲ τὸ
αἷμα μας λευτερώσαμε, ἀλλὰ ξέρουν νὰ τὸ συγυρίσουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πολέμησαν, ἐκεῖνοι
ποὺ δὲν πίστεψαν στὸν ἀγῶνα, ἐκεῖνοι ποὺ πᾶνε νὰ μᾶς ἀποκόψουνε ἀπὸ τὸν Χριστὸ
καὶ πασχίζουνε νὰ μᾶς ρίξουνε στὴ σκλαβιὰ ἄλλων ἀφεντάδων πού ᾽ναι πιὸ δαιμονισμένοι
ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Γιατί καὶ κεῖνα ποὺ σεβάστηκε ὁ Τοῦρκος, τ’ ἄθεα γράμματα τὰ
πετᾶνε καὶ πᾶνε νὰ τὰ ξεριζώσουνε… Τ᾽ ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τὸ σάβανο τοῦ
Γένους. Αὐτὰ λοιπὸν τὰ γράμματα θὰ μάθουμε στὰ παιδιά μας;» (Κ. Μπαστιᾶ, ὁ
Παπουλάκος, Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, 1997, σελ. 145-146).” https://christianvivliografia.wordpress.com/2017/10/17/%ce%bc%e1%bd%b2-%e1%bc%84%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%bc%e1%bd%b2-%e1%bc%90%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%87%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%bc%e1%bd%b2-%ce%ba%ce%b1%cf%84/
[5] «Οἱ Ναοί τοῦ
πνεύματος ἀνοίγουν. Στούς ὁρίζοντές τους περιΐπταται ἡ ψυχή τοῦ Σωκράτη ... Ὁ
Δάσκαλος κρούει τίς πύλες τοῦ Θείου καί ἀκούει τίς ἁρμονίες τῶν Ἀγγέλων. ...ἐδῶ
θά μυήσει τήν τρυφερή νεότητα στόν ἀφηρημένο κόσμο τῶν γραμμάτων καί τοῦ
πνεύματος καί θά μεταλαμπαδέψει τό φῶς τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ, βοηθώντας, κατά τόν καλύτερο
τρόπο, στήν ἔξαρση τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος, στήν τόνωση τοῦ πατριωτικοῦ
φρονήματος, στή μορφοποίηση τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως, στήν καλλιέργεια τῆς
κοινωνικότητας καί τῆς ἀλληλεγγύης, στή μετάδοση γνώσεων, ἀπαραιτήτων στή ζωή καί
στή σφυρηλάτηση ὅλων τῶν ἀρραγῶν κρίκων τῆς μακρᾶς ἁλυσίδας, πού ἑνώνει τό
παρελθόν μέ τό παρόν καί τό παρόν μέ τό μέλλον...». Ὅρα, Δημ. Κουτσουλέλου, «Ἡ Ὥρα
τῆς Σπορᾶς», Ἑλληνοχριστιανική Ἀγωγή,
Ἔτος ΞΖ΄, Ἄριθ. 623, Ἰούλιος-Αὔγουστος 2017, σ. 107.
[6] Ὅρα,
Κωνσταντίνου Κούρκουλα, Λεύκωμα
Διδασκάλων τοῦ Γένους, Ὀργανισμός Ἐκδόσεως Διδακτικῶν Βιβλίων, Ἀθῆναι,
1971.
[7] Ἀγνοοῦντες
τήν Ἱστορίαν μας καί τήν παράδοσίν μας, ὅτι «Τό πρώτιστον καί οὐσιωδέστατον τῶν
καθηκόντων τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως εἶναι νά παράσχει εἰς τό Ἔθνος τήν
διδασκαλίαν τῆς πίστεως.» (Ἰωάννης Καποδίστριας).
[8]
«Θά δοῦμε καί θά ζήσουμε τά Σόδομα καί τά Γόμορα στόν τόπο μας.» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ
Αἰτωτός). Ὅρα ἐπίσης, «῾Αγίου Μακαρίου: Λόγος πρὸς μετάνοιαν τῶν ἀρσενοκοιτῶν».
http://www.symbole.gr/litlif/theho/varthem/1339-sodomia
. Εἴδομεν ἀκόμη καί τόν ὀλέθριον νόμον ἐλευθέρας ἐπιλογῆς φύλου («ἔμφυλες
ταυτότητες») ἀπό τήν ἡλικίαν τῶν δέκα πέντε ἐτῶν, νά ψηφίζεται εἰς τήν Βουλήν τῶν
Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἀπό ἀντιχρίστους ψευδο-πολιτικούς. Αὐτοί οἱ «ἄνθρωποι»
χρειάζονται ἀποπομπή ἀπό τό Κοινοβούλιον καί καταδίκη διά τό κακόν, τό ὁποῖον
προεξένησαν εἰς τήν χώραν ἐπί 44 συναπτά ἔτη.
[9]
«Ὕβρις τέκος δυσσεβείας» (= ἡ ὕβρις εἶναι παιδὶ τῆς ἀσέβειας). (Αἰσχύλος, Εὐμενίδες
534).
[10] Ἡ
πολυπολιτισμηκότητα εἶναι καμουφλαρισμένη ἀφομοίωσις ὅλων τῶν λαῶν, ὥστε νά ἐπιβάλλουν
τήν ὀλιγαρχίαν, ἐν ἀναμονῇ τῆς μοναρχίας τοῦ ἀντιχρίστου. Ὅρα, «Παγκοσμιοποίηση:
Ἡ Πανδημική Νόσος», Διακόνημα, http://www.diakonima.gr/2010/02/04/%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bd%cf%8c%cf%83%ce%bf%cf%82/
[11] Ἅπαντες οἱ ψευδο-πολιτικοί,
οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν τήν Ἑλλάδα ἀπό τό 1974 ἕως σήμερον, θά πρέπει νά ἐκδιωχθοῦν
καί ἀπό τήν χώραν διότι εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνοι. Ὁδηγοῦν τήν χώραν καί πάλιν εἰς
τήν Μουσουλμανικήν κατοχήν ἐάν ὁ θεοσεβής λαός μας δέν ἀντιδράσει. Ὅρα, ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ
ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ.https://christianvivliografia.wordpress.com/2017/10/04/%e1%bd%91%cf%80%cf%8c%ce%b4%ce%b5%ce%b9%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%e1%bc%90%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%e1%bf%86%cf%82/ . Ἐπίσης,
[12] Ἐνθυμοῦμαι τούς
λόγους μιᾶς κυρίας σχετικῶς μέ τήν συμπεριφοράν ἑνός γέροντος εἰς τό χωρίον
της, ὅπου τοῦ συνέστησε τόν νέον γαμβρόν της τόν δάσκαλον καί ὁ γέρων οὗτος ἐσηκώθη
καί ἠσπάσθη τήν δεξιάν χεῖρα τοῦ νεαροῦ διδασκάλου ἀποδεινκύων τόν μέγαν
σεβασμόν του πρός τόν δάσκαλον. Αὐτός ἦτο ὁ πολιτισμός μας πρό τῆς καθόδου τῶν
«βαρβάρων», οἱ ὁποῖοι ὑποτιμοῦν τούς πάντας, ἐκτός βεβαίως τούς ὁμοίους των,
τούς διεφθαρμένους καί ἀπατεῶνας «προοδευτικούς».
[13] «Ὁ Δάσκαλος! Ὁ
Διγενής τῆς Ἱστορίας, πού πλάθει τίς γενιές καί δημιουργεῖ τούς κόσμους. Ὁ
Δάσκαλος-πνεῦμα, ὁ Δάσκαλος-στοργή, ὁ Δάσκαλος-θυσία.» Ὅρα, Δημ. Κουτσουλέλου,
«Ἡ Ὥρα τῆς Σπορᾶς», Ἑλληνοχριστιανική Ἀγωγή,
Ἔτος ΞΖ΄, Ἄριθ. 623, Ἰούλιος-Αὔγουστος 2017, σ. 108.
[14] Ὅρα,
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Ἑλληνισμός
καί Ὀρθοδοξία: Ἡ διά τῆς Θείας Προνοίας προφητευθεῖσα ὑπό τούτου τῆς ἀποκαλυφθείσης
ἐκ ταύτης Ἀληθείας», Christian Vivliografia, 15 Ἰουνίου 15, 2016, σσ. 1-8. https://christianvivliografia.wordpress.com/2016/06/15/%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%e1%bd%b8%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b8%cf%82-%e1%bd%80%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%e1%bc%80/
[15]
Καθ’ ὅτι, «Ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητής τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχί ἐμώρανεν
ὁ Θεός τήν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;» (Α΄ Κορινθ. α΄ 20).
[16] Αὕτη ἀκριβῶς εἶναι
ἡ σημερινή παιδεία τῆς Δύσεως, ὅπου διδάσκουν διδάσκαλοι καί καθηγηταί ἀπό ὅλον
τόν κόσμον (Ἀσιᾶται, Ἀφρικανοί, ἄθεοι, παγκοσμιοποιηταί, κ.λπ.). Διά τοῦτο καί ὁ
Χριστιανισμός καί αἱ ἠθικαί ἀξίαι τῆς Δύσεως (Εὐρώπης καί Ἀμερικῆς) ἐξηλείφθησαν
διά παντός. Τί κρῖμα, οἱ σπουδασταί νά πληρώνουν τόσον ἀκριβά δίδακτρα καί νά παραμένουν
ἀγράμματοι.
